Vrijwel alle voortekenen waren goed. Ik werd daar zelfs een beetje nerveus van. Het leek een beetje te gaan als tijdens mijn tweede rijexamen, lang geleden. Ik wilde toen wegrijden vanaf het terrein van het CBR, toen mijn examinator mij vroeg of het soms handig was om de auto eerst te starten. Daarna ging het zo goed dat ik er zenuwachtig van werd. Ik zou weleens kunnen gaan slagen. En dat gebeurde dan ook. Niemand doodgereden, dat is voldoende in Rijswijk en omgeving.
Na mijn hopeloze bruggenloop begon ik direct aan het schema voor de CPC. Drie maanden met vrijwel alleen maar fijne trainingen volgden. Natuurlijk moest er soms hard gewerkt worden. Soms in een zondvloed, vaak met veel wind. Soms met gezellig gezelschap. Vaak alleen met een mp3-speler.
In januari liep ik een PR op de 15k. De CPC-testloop van 15k met veel wind en zand ging heerlijk. Een lange duurloop met trailelementen door het fabelachtige Meijendel maakte me gelukkig, Het vertrouwen was groot. Vorig jaar lukte het niet om onder de 2 uur te lopen, maar dit jaar zou het gaan lukken.
Ik at en dronk goed in de voorbije week.
Ik sliep zelfs goed.
Vanochtend werd ik wakker en voelde ik positieve wedstrijdspanning.
Ik had er zin in en ging een stuk of 10x naar het toilet.
Op het Malieveld was het druk en de hoeveelheid modder was circa 90% minder dan vorig jaar. pijll had mij een sms gestuurd waar we elkaar zouden kunnen treffen. En zo geschiedde. Wat op zich opvallend was, want ik had mijn telefoon niet meegenomen en las zijn sms pas 's avonds na thuiskomst.
pijll jammerde wat over een aantal nachten met spelletjes en hoofdpijn en zou geen aanval doen op zijn PR van 1:49. Hij vroeg wat mijn plannen waren. Dat was vrij simpel: minder dan 5:38 min/km lopen en vooral niet te hard van stapel hollen. Ik weet het, 5:40 is genoeg voor een sub2, maar vorig jaar mat mijn Garmin 21,25. pijll wenste me succes, dat was te snel voor hem.
De start was 5 minuten eerder dan aangegeven. Zelfs nog eerder dan vorig jaar. Ik stond redelijk vooraan in vakkie C en dit keer verliep de start vele malen soepeler dan vorig jaar. Al na 1,5 km zag ik dat het gemiddelde tempo onder de 5:38. De kilometertijden zakten naar waardes rond 5:25 en toen merkte ik dat het niet lekker voelde.
Ik liep met een maat van mij (niet pijll) die uiteindelijk op 1:51 zou uitkomen en na 3 kilometer zei ik tegen hem: "het gaat helemaal niet lekker, verd****". Hij ging er toen vandoor en ik zag hem pas weer om vijf uur op het Malieveld.
Toch bleef het gemiddelde op 5:29 zitten. Prima. Bij de eerste drinkpost zou ik even op het gemak water en aa-drink nemen, ik had voldoende speling. Dat was op de Oude Haagweg, waar mijn zus mij zou aanmoedigen. Zij woont in Den Haag en ik keek dus de hele Oude Haagweg tussen de mensenmassa waar zij stond. Dat was niet prettig om te doen met die zon recht in de giechel, maar ik wilde haar toch graag zien.
Natuurlijk stond ze helemaal aan het einde van de Oude Haagweg. Ik zag haar wel. Riep haar naam. Zij zag mij niet. Het tempo bleef goed, maar inmiddels had pijll mij bijgehaald. Ik dacht nog: "dit is geen goed teken".
Mijn rechterheup begon steeds meer pijn te doen. Ik kon er nog mee doorlopen, maar het irriteerde me. De motivatie werd minder en ik kreeg steeds meer zin in de tweede drankpost. Het was warm, maar ik vond het te doen. Het felle zonlicht vind ik altijd vervelender.
Intussen stak er een dame over met een maaltijdsalade. Vlak voor mijn neus. Ik noemde haar een trut, wat mij op een reprimande kwam te staan van pijll. Ik hoopte maar dat dat niet zou betekenen dat mijn aanstaande PR niet erkend zou gaan worden.
Bij drankpost twee wederom water en aa-drink. Wederom een km-tijd die dan even naar 5:55 ging. Nog steeds niets aan de hand. We kwamen halverwege door in een tijd die ons naar een sub2 zou brengen.
De heup deed nog wat meer pijn, maar ik voelde lichte misselijkheid opkomen. Die laatste beker aa-drink viel niet goed (nu gaat Fok! gesued worden door aa-drink). Ik had er nu helemaal geen zin meer in en ineens spookte door mijn hoofd dat ik ook kon uitstappen. Binnen tien seconden gaf ik daaraan toe.
Ik wenste pijll succes en ging op zoek naar een tram (om mee terug te reizen naar het Malieveld, voor de duidelijkheid). Ik vond een halte op de Laan van Meerdervoort. Ik moest drie kwartier wachten. Toen kwam er een harington op wielen waar ik mezelf in perste. Waarschijnlijk hadden mijn medepassagiers wel last van mijn zweetlucht. Ja sorry hoor, ik heb 11,7 km hardgelopen en ben toen afgedropen. Om 17:00 kwam ik aan op het Malieveld. 25 minuten later dan ik er had willen finishen.
Op het Malieveld haalde ik mijn tas op en pakte de trein. Ik moest een nieuw treinkaartje kopen, want mijn retourtje was door het zweet ongeldig geworden. De trein zat hutjemutje vol met hardlopers die allemaal blij zaten te vertellen over hun prestaties. Erger nog: we konden in eerste instantie niet weg omdat er geen machinist was. Ja, het was zo'n dag.
Enfin, ik baal natuurlijk ontzettend en het is dan verleidelijk om allerlei excuses op te voeren, maar het is gewoon gegaan zoals het niet moest. Ik hou me maar vast aan de geslaagde trainingsperiode en neem nu een tijdje volstrekte rust totdat de heup pijnvrij is. Ik heb er net wat ijs opgelegd, de aanhechtingspeesjes voelen draderig aan, heel vreemd..
Ik ben kapot en heb niet eens een HM gelopen.