quote:
Andrea (52) reageerde geschokt – „Straks gaat-ie dood!” – en kreeg van de staf van John de Mol toestemming Utopia voor eventjes te verlaten. Zij spoedde zich naar haar Anton (82), die het verlies van zijn dochter en het missen van Andrea niet langer kon verkroppen. MAAR DE VOLGENDE OCHTEND KWAM DE ÉCHTE KLAP; ANDREA WIL DOOR MET UTOPIA , EN VERLIET ANTON OPNIEUW! Anton: „Ze heeft me tot op het diepst van mijn ziel gekrenkt.”
Anton Veldkamp, die gedurende 46 jaar een van de meest bevlogen fotografen was van deze krant en in die hoedanigheid de hele wereld overvloog, is radeloos. „Ik kan met de beste wil van de wereld niet begrijpen dat ze kiest voor Utopia , voor de roem. Dat ze een showgirl is, wist ik, maar dít… En dan de manier waarop! Eerst hier bij mij komen en huilen van blijdschap dat ze me weer zag. Ze bleef maar zeggen en bidden: ’Ik dank God dat hij ons weer heeft samengebracht.’ Ze zwóér me donderdagavond in bijzijn van mijn kinderen en de dokter dat ze bij me terug zou komen. Ik moest daarvoor wachten tot de volgende ochtend. Maar al wat er gebeurde, Andrea kwam niet thuis…”
Nattigheid
Een snik ontsnapt Anton, die al jaren zwaar hartpatient is en als gevolg van zijn broze gezondheid eerder dan hem lief was uit het arbeidsproces raakte. „Daar zat ik dan gisterochtend. In haar huisje in Amsterdam. Koffie, gebakje, bloemetje. Want werkelijk waar, ik dacht dat ze woord zou houden en wilde haar thuiskomst samen met haar vieren. Om negen uur zat ik er al, gepikt en gedreven. En om elf uur had ik nog niets gehoord. Natuurlijk waren die uren vreselijk, ik begon al nattigheid te voelen toen het zo lang duurde. Toen uiteindelijk mijn zoon Mark belde om mij het bericht te geven dat Andrea Utopia had verkozen boven mij, zakte de grond onder mijn voeten vandaan. Ik had het niet aan zien komen. Voor de tweede keer laat ze me zitten.”
„Eigenlijk hoopte ik namelijk dat ze Utopia niet in zou gaan”, gaat Anton verder. „Ze wíst hoe ziek mijn dochter Caroline was. Dat die dood zou gaan. En natúúrlijk heb ik Andrea geen strobreed in de weg gelegd. Ze is een volwassen vrouw en ik houd van haar, ja, dat óók nog eens een keer. Maar diep van binnen had ik wel gewenst dat ze besefte dat ik haar niet kon missen. Dat ik haar nodig had toen de dood van Caroline zo dichtbij kwam. Maar blijkbaar wilde Andrea liever op tv komen.”
Pijn
Waar Anton al bang voor was, gebeurde. Kort nadat Andrea haar intrek in Utopia nam, moest Caroline haar strijd tegen borstkanker opgeven. Hoewel Andrea het er verschrikkelijk moeilijk mee had, naar huis gaan om Anton en zijn andere kinderen te steunen deed ze niet. Wel huilde ze – in Utopia – tranen met tuiten en organiseerde ze aldaar een herdenkingsceremonie. Anton: „De keuze die ze toen maakte, heb ik gerespecteerd. Natuurlijk, want ik houd van haar. Maar pijn heeft ook dat zeker wel gedaan. Ik ben niet van steen.”
De afgelopen weken in Utopia is de plek van de vrome Amsterdamse Andrea binnen de groep flink ter discussie komen te staan. Door de alom aanwezige camera’s was het de bijna één miljoen kijkers die het programma dagelijks volgen niet ontgaan dat onder andere Andrea in het geniep haar slag had geslagen in een vracht textiel. Die was bedoeld voor liefdadigheidsorganisatie Humana, die daarmee zou afreizen naar Afrika. De mailbox van de hulpinstantie stroomde over met mailtjes waarin de verdwijning van kleding fijntjes werd gemeld.
Ook de medebewoners was al opgevallen dat niet iedereen de tien geboden, die toch door de gelovige Andrea zouden moeten worden gehuldigd, hoog in het vaandel droeg. Humana verbrak na het verdwijnen van de kleding verbolgen de samenwerking. Onder de bewoners brak een hevige discussie los over de vraag of Andrea nu wel of niet had gestolen. Een aantal mensen was van mening dat ze dat best gedaan kon hebben omdat ze in de war lijkt. Hakim noemde haar zelfs „ontoerekeningsvatbaar”.
Wat er precies is gebeurd? Anton duft het niet te zeggen. „Ik wil nergens naar gissen, want daarmee zou ik haar tekortdoen. Ik weet dat ze een verschrikkelijk goeie meid is, maar dat ze zo ook haar bijzondere kanten heeft. En dat is tegelijkertijd juist waarom ik van haar houd. Maar dat wat er is gebeurd voor mij grote gevolgen had, staat als een paal boven water. Overal waar ik kom, vragen mensen aan me: ’Ben je nóg met haar? Is ze nou nóg niet thuis? Laat ze je nog steeds stikken? Kun je haar wel vertrouwen?’ Echt ik kan er niet meer tegen. Ik ben zelfs bedreigd, waarna ik me zo min mogelijk op straat liet zien.”
Huilebalk
Maar zelfs dat kon Anton niet behoeden voor negatieve uitlatingen over zijn geliefde. Want via tv en livestreams probeerde de pensionado zijn Andrea nog wel te blijven volgen. „En als ik dan hoor wat de anderen in Utopia over haar zeggen… Hakim en die huilebalk Paul, het gaat me door merg en been. Tegelijkertijd denk ik steeds ’is dit nu wat Andrea zich had voorgesteld bij Utopia ?’” Schampert: „En al vindt zij het er misschien geweldig; háár Utopia is mijn hel. Want alle stress heeft ervoor gezorgd dat mijn hartproblemen toe zijn genomen.”
Legt uit: „Ik ben in mijn leven al vier keer gereanimeerd, kreeg drie pacemakers. Eigenlijk kan ik nooit meer dood, zegt mijn dokter altijd, want dat ding blijft wel pompen. Maar door verdriet en stress kan het wel zijn dat ik ernstige hartritmestoornissen krijg en dat dat apparaat zo’n opdonder krijgt dat ik bewusteloos raak. Daarna kom ik gewoon weer bij, maar ik hoef niemand uit te leggen dat dit verschrikkelijk slecht voor mijn gezondheid is.”
Daarom stuurde Anton, die het afgelopen week allemaal te veel werd, zijn geliefde een smeekbede. „’Kom thuis!’ schreef ik haar. Want dat was mijn grote wens. En toen ze voor even thuis mocht komen, man, je wil niet weten hoe blij ik toen was. ’s Avonds laat ging ze weg, terug naar Utopia . Want dat was de afspraak. Met de hand op het hart beloofde ze dat ze de dag erna terug zou zijn, dat ze definitief uit Utopia zou gaan.”
Opgelucht en gerustgesteld sliep Anton die nacht voor het eerst sinds weken weer goed. „Zónder pillen zelfs. Want die had ik de laatste tijd nodig om die voortdurende stroom van gedachten te stoppen. Maar wat ben ik de volgende ochtend van de koude kermis thuisgekomen… Een beetje op haar wachten, voor Jan met de korte achternaam. Ik kan écht zeggen: dat heb ik niet verdiend. Niets van haar gehoord. He-le-maal niets. Als een kind voel ik me in de hoek gezet. Maar mijn geest blijft op volle toeren draaien, verschrikkelijk gewoon. Straks komt de dokter om me een spuit te geven, zodat ik kalm blijf.”
Verpleegster
Hoe het verder moet weet Anton, wanhopig als hij nu is, niet. „Moet je opletten wat er straks gebeurt als ze op een keer wordt weggestemd. Dan staat ze natuurlijk weer bij mij op de stoep. Ik zou niet weten wat ik tegen haar moest zeggen. Want ik durf niet te voorspellen of onze liefde haar besluit overleeft. Ik denk dat ik met mijn dochter Fleur, die in juli afstudeert, meega naar Bonaire. Daar heb ik in ieder geval rust. Want ik snap wel dat Utopia er alles aan doet om haar vast te houden. Andrea is een smaakmakertje. Dus van die kant hoef ik niets te verwachten, behalve dan dat ze me eerder hebben aangeboden om een verpleegster voor me in te huren. Maar ik heb nou eenmaal niemand liever dan Andrea.” Zucht: „Liefde is een gek ding.”
Andrea, die niets meekrijgt van alles wat zich buiten Utopia afspeelt, heeft na een gesprek met de psycholoog van het programma besloten te blijven. Ze zei: „Dit is mijn droom, voor het eerst in mijn leven kies ik voor mezelf.” Hoe bedoel je, naastenliefde?
NOG STEEDS MEER DAN een miljoen kijkers stemmen dagelijks af op Utopia . In elk geval één van hen met stijgend afgrijzen; de partner van Andrea. Deze week stuurde Anton Veldkamp, die zijn dochter Caroline verloor toen zijn vriendin net in het tv-kamp was ingekwartierd, haar een wanhoopsbrief: „Gisteren was ik weer in elkaar geklapt, de ambulance is geweest.”
Telegraaf