Depressie & Angst #84:

quote:

Op woensdag 12 februari 2014 15:32 schreef summer2bird het volgende:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Iemand tips hoe hier om mee te gaan?

Die mensen verdienen het predikaat "ouders" niet. Wat een nare wezens.
Ik vind het niet vreemd, als ze dit soort gedrag al jouw hele leven vertonen, dat jij het moeilijk hebt gekregen Stelletje sensitiefloze mensen

Het enige dat ik kan bedenken is om inderdaad niet meer te proberen steun van ze te krijgen en ze maar dom te laten praten. En verder wat zomertje zegt: Deel dit in ieder geval met je behandelaars.

Wel balen dat je nog zo lang moet wachten. Heb je enig idee hoe lang het nog gaat duren en waarom je zo laag op de lijst staat?
Probeer verder zoveel mogelijk met de dag te leven. Dat scheelt hopelijk een beetje in de paniek en het rotte gevoel.

Sterkte joh

quote:

Op woensdag 12 februari 2014 15:40 schreef zomertje het volgende:

[..]

Het is moeilijk als je ouders je zo behandelen. Getuigt ook van geen respect voor de artsen/psychs die jou een diagnose gegeven hebben en opgenomen hebben. Dat is niet voor niks lijkt me. Laat je niet wijsmaken dat je een aansteller bent en neem jezelf serieus. Dan kun je ook gaan werken aan herstel. Bespreek dit ook met je behandelaars, zij kunnen je misschien helpen ermee.

Ze hebben respect voor behandelaars, zolang die het met mijn ouders eens zijn. Denken ze er anders over of zijn ze ietwat "vreemd" dan mogen mijn ouders ze niet, en dat vertellen ze mij dan weer heel vaak.
Vanavond ga ik dit ook bespreken met een verpleegkundige

quote:

Op woensdag 12 februari 2014 16:55 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Die mensen verdienen het predikaat "ouders" niet. Wat een nare wezens.
Ik vind het niet vreemd, als ze dit soort gedrag al jouw hele leven vertonen, dat jij het moeilijk hebt gekregen Stelletje sensitiefloze mensen

Het enige dat ik kan bedenken is om inderdaad niet meer te proberen steun van ze te krijgen en ze maar dom te laten praten. En verder wat zomertje zegt: Deel dit in ieder geval met je behandelaars.

Wel balen dat je nog zo lang moet wachten. Heb je enig idee hoe lang het nog gaat duren en waarom je zo laag op de lijst staat?
Probeer verder zoveel mogelijk met de dag te leven. Dat scheelt hopelijk een beetje in de paniek en het rotte gevoel.

Sterkte joh

Ik vind het ook zo lastig, ik wil ze niet kwijt omdat ze wel mijn ouders zijn, en ze hebben ook heel veel goede kanten, maar meestal ook alleen als het goed gaat. Als het slecht met mij gaat dan krijg ik preken, gezeur en geen begrip.

Ik heb geen idee hoelang ik nog moet wachten, het kan van een week tot 10 jaar verschillen.
Ik doe idd met de dag leven.

quote:

Op woensdag 12 februari 2014 15:32 schreef summer2bird het volgende:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Iemand tips hoe hier om mee te gaan?

Afstand nemen, hoe moeilijk het ook is. En dan hoef je niet het contact verbreken of iets dergelijks, maar ik zou uit zelfbescherming gewoon niks meer vertellen waar ze je mee kunnen kwetsen. Dat is tenminste hoe ik het aanpak en het bevalt me prima. Ik kan mn verhaal kwijt online en bij vrienden, maar mn ouders zouden me alleen maar kwetsen met hun reactie.

quote:

Op woensdag 12 februari 2014 15:29 schreef kuolema het volgende:

[..]

Bij de meeste ongeschoolde baantjes willen ze alleen scholieren en zo. Geldt dat ook voor die schoonmaakbedrijven? Of weet je niet waarom je niet bent aangenomen? Ik moet zeggen dat ik het heel goed vind dat je bereid bent om in principe alle soorten werk te doen Het is gewoon moeilijk om iets te vinden, ook al doe je je best. Kun je niet toch kijken naar iets dat aansluit bij je opleiding?

Dat is wel goed om te horen inderdaad, dat jij al verder bent. Zou je op een wachtlijst komen bij de GGZ in je regio?

Ik heb eigenlijk geen idee of ik op een wachtlijst zou komen Ik heb geen ervaring met wachtlijsten omdat ik overal heel snel terecht kon door mn zelfbeschadiging. Hoe dat zal gaan nu ik daarmee gestopt ben weet ik niet.

Bij die schoonmaakbedrijven was het dat ik te weinig ervaring had in schoonmaken Alsof ik in een vervuild krot leef Ik denk dat ze nu het beste van het beste willen voor zo min mogelijk geld.

quote:

Op woensdag 12 februari 2014 15:32 schreef summer2bird het volgende:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Iemand tips hoe hier om mee te gaan?

Summer, hoe oud was je ook alweer??
Als je 18 bent, dan heb je het zelf voor het zeggen als het goed is (al meen ik me te herinneren dat je jonger was)

quote:

Op woensdag 12 februari 2014 19:16 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Summer, hoe oud was je ook alweer??
Als je 18 bent, dan heb je het zelf voor het zeggen als het goed is (al meen ik me te herinneren dat je jonger was)

20.
Maar het instituut waar ik nu zit is maar al te blij om je ouders op te bellen als het niet goed gaat. Bovendien bel ik zelf ook nog vaak
Misschien moet ik dat maar eens minder doen.

quote:

Op woensdag 12 februari 2014 18:58 schreef Elvi het volgende:

[..]

Afstand nemen, hoe moeilijk het ook is. En dan hoef je niet het contact verbreken of iets dergelijks, maar ik zou uit zelfbescherming gewoon niks meer vertellen waar ze je mee kunnen kwetsen. Dat is tenminste hoe ik het aanpak en het bevalt me prima. Ik kan mn verhaal kwijt online en bij vrienden, maar mn ouders zouden me alleen maar kwetsen met hun reactie.

Is mij al eerder voorgesteld en ik denk dat ik het nu ook maar ga doen.
Dit is niet leuk meer.

quote:

Op woensdag 12 februari 2014 19:19 schreef summer2bird het volgende:

[..]

20.
Maar het instituut waar ik nu zit is maar al te blij om je ouders op te bellen als het niet goed gaat. Bovendien bel ik zelf ook nog vaak
Misschien moet ik dat maar eens minder doen.

Jezelf minder afhankelijk stellen van je ouders zou denk ik al helpen, uiteindelijk ben -jij- degene die jouw kar moet gaan trekken. Jij doet het een beetje overkomen alsof je ouders te veel een vinger in de pap hebben en jou klein willen houden. Misschien hoort dat ook wel een beetje bij jouw leeftijd ofzo.

Edit: Net het autismetopic bijgelezen. Gewoon serieus overwegen met je ouders te breken, je bent 20, tijd om je eigen regels te gaan maken. Bevallen die nieuwe regels jouw ouders niet? Take it or leave it!

Ik heb die keus min of meer ook aan mijn ouders gegeven toen...ze kozen toch maar eieren voor hun geld

[ Bericht 17% gewijzigd door magnetronkoffie op 12-02-2014 19:46:23 ]

Update:

Ouders gebeld. moeder nam op.
Verteld hoe het ging, deed vrolijk en opgewerkt, maar ze zei dat ik "boos" was. Ik vertelde dat ik wat stiller was omdat ik vannacht slecht geslapen had.
Waarom vroeg ze. Nou, omdat papa mij dit en dat gezegd had en ik daar best over in zat.
Ze vertelde mij dat ze vond dat ik hier (in dit instituut) niet goed mijn best deed en (blijkbaar?) niet aan mijn behandeling werkte aangezien ik nog steeds terugvallen had en nog steeds depressief was.

Ook vertelde ik, ik zei dat wat hun elke keer zeiden, (de preken en hun gezeur over dat ik het nooit goed doe) dat mij dat heel erg pijn deed.
Zij vertelde mij dat ze geen blad voor de mond ging nemen, en zich dus ook niet ging inhouden.
Verder wou ze hier ineens niet over in discussie.

Morgen moet ik naar hen toe, ik moet wel, want mijn spullen liggen daar nog, en ik wil dit goed doorgesproken hebben met hen.
Maar ik zie er zo tegenop. Ik wil niet. Ik ben bang, dat ze weer hele nare dingen gaan lopen zeggen, en ik weer een periode van nachtmerries, slapeloze nachten en drukte in mijn hoofd tegemoet kan zien.

quote:

Op woensdag 12 februari 2014 19:23 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Jezelf minder afhankelijk stellen van je ouders zou denk ik al helpen, uiteindelijk ben -jij- degene die jouw kar moet gaan trekken. Jij doet het een beetje overkomen alsof je ouders te veel een vinger in de pap hebben en jou klein willen houden. Misschien hoort dat ook wel een beetje bij jouw leeftijd ofzo.

Edit: Net het autismetopic bijgelezen. Gewoon serieus overwegen met je ouders te breken, je bent 20, tijd om je eigen regels te gaan maken. Bevallen die nieuwe regels jouw ouders niet? Take it or leave it!

Ik heb die keus min of meer ook aan mijn ouders gegeven toen...ze kozen toch maar eieren voor hun geld

Ik weet het, elke keer dat ik afstand probeer te maken dan drukken ze zich er weer tussen, en dan vertellen ze mij wat er allemaal mankeert aan mijn leven.

quote:

Op donderdag 13 februari 2014 19:34 schreef summer2bird het volgende:
Update:

Ouders gebeld. moeder nam op.
Verteld hoe het ging, deed vrolijk en opgewerkt, maar ze zei dat ik "boos" was. Ik vertelde dat ik wat stiller was omdat ik vannacht slecht geslapen had.
Waarom vroeg ze. Nou, omdat papa mij dit en dat gezegd had en ik daar best over in zat.
Ze vertelde mij dat ze vond dat ik hier (in dit instituut) niet goed mijn best deed en (blijkbaar?) niet aan mijn behandeling werkte aangezien ik nog steeds terugvallen had en nog steeds depressief was.

Ook vertelde ik, ik zei dat wat hun elke keer zeiden, (de preken en hun gezeur over dat ik het nooit goed doe) dat mij dat heel erg pijn deed.
Zij vertelde mij dat ze geen blad voor de mond ging nemen, en zich dus ook niet ging inhouden.
Verder wou ze hier ineens niet over in discussie.

Morgen moet ik naar hen toe, ik moet wel, want mijn spullen liggen daar nog, en ik wil dit goed doorgesproken hebben met hen.
Maar ik zie er zo tegenop. Ik wil niet. Ik ben bang, dat ze weer hele nare dingen gaan lopen zeggen, en ik weer een periode van nachtmerries, slapeloze nachten en drukte in mijn hoofd tegemoet kan zien.

Kan je niet iemand meenemen als een soort buffer? Een vriendin of misschien een begeleider? Dan je spullen daar weghalen en desnoods in een citybox opslaan. Zorg ervoor dat je alles wat je wilt houden en belangrijk vind meeneemt.

Ik zou het niet meer met ze bespreken; dat heeft geen enkele zin. Dit zijn mensen met een bord voor hun kop en laat ze maar lekker tegen het bord aanstaren.

Wat elvi zegt.
Spullen daar weg, geen afhankelijkheid. Je kan ze best nog gewoon zien voor de gezelligheid, maar de noodzaak moet je kwijt
En ik vind het heel erg goed wat je tegen je moeder hebt gezegd. Echt heel knap! Laat het daar verder bij. Jullie hebben elkaars mening nu gehoord. Je kunt hen niet veranderen en zij jou niet.

quote:

Op donderdag 13 februari 2014 19:35 schreef summer2bird het volgende:

[..]

Ik weet het, elke keer dat ik afstand probeer te maken dan drukken ze zich er weer tussen, en dan vertellen ze mij wat er allemaal mankeert aan mijn leven.

Je moet ook afstand maken. Gewoon doen!
En verder:

quote:

Op donderdag 13 februari 2014 20:01 schreef Elvi het volgende:

[..]

Kan je niet iemand meenemen als een soort buffer? Een vriendin of misschien een begeleider? Dan je spullen daar weghalen en desnoods in een citybox opslaan. Zorg ervoor dat je alles wat je wilt houden en belangrijk vind meeneemt.

Ik zou het niet meer met ze bespreken; dat heeft geen enkele zin. Dit zijn mensen met een bord voor hun kop en laat ze maar lekker tegen het bord aanstaren.

Dit!

Edit: Sterker nog, ik heb zelf ook een tijdje zo'n box gehuurd. Tip: Koop van die metalen rekken met planken ertussen bij de bouwmarkt en mep die in elkaar. Dan kun je tot het plafond stapelen, kan je meer kwijt en kun je een keinere (goedkopere!) box huren

quote:

Op donderdag 13 februari 2014 19:34 schreef summer2bird het volgende:
Update:

Ouders gebeld. moeder nam op.
Verteld hoe het ging, deed vrolijk en opgewerkt, maar ze zei dat ik "boos" was. Ik vertelde dat ik wat stiller was omdat ik vannacht slecht geslapen had.
Waarom vroeg ze. Nou, omdat papa mij dit en dat gezegd had en ik daar best over in zat.
Ze vertelde mij dat ze vond dat ik hier (in dit instituut) niet goed mijn best deed en (blijkbaar?) niet aan mijn behandeling werkte aangezien ik nog steeds terugvallen had en nog steeds depressief was.

Ook vertelde ik, ik zei dat wat hun elke keer zeiden, (de preken en hun gezeur over dat ik het nooit goed doe) dat mij dat heel erg pijn deed.
Zij vertelde mij dat ze geen blad voor de mond ging nemen, en zich dus ook niet ging inhouden.
Verder wou ze hier ineens niet over in discussie.

Morgen moet ik naar hen toe, ik moet wel, want mijn spullen liggen daar nog, en ik wil dit goed doorgesproken hebben met hen.
Maar ik zie er zo tegenop. Ik wil niet. Ik ben bang, dat ze weer hele nare dingen gaan lopen zeggen, en ik weer een periode van nachtmerries, slapeloze nachten en drukte in mijn hoofd tegemoet kan zien.

Ik ben de verkeerde persoon om je tips te geven. Maar goed dat je hebt verteld hoe je je voelde, jammer dat ze er niet zo op inging...

Ik hoop dat je vandaag iemand bij je hebt als je langs gaat om je spullen op te halen...sterkte vandaag!

quote:

Op donderdag 13 februari 2014 19:34 schreef summer2bird het volgende:
Update:

Ouders gebeld. moeder nam op.
Verteld hoe het ging, deed vrolijk en opgewerkt, maar ze zei dat ik "boos" was. Ik vertelde dat ik wat stiller was omdat ik vannacht slecht geslapen had.
Waarom vroeg ze. Nou, omdat papa mij dit en dat gezegd had en ik daar best over in zat.
Ze vertelde mij dat ze vond dat ik hier (in dit instituut) niet goed mijn best deed en (blijkbaar?) niet aan mijn behandeling werkte aangezien ik nog steeds terugvallen had en nog steeds depressief was.

Ook vertelde ik, ik zei dat wat hun elke keer zeiden, (de preken en hun gezeur over dat ik het nooit goed doe) dat mij dat heel erg pijn deed.
Zij vertelde mij dat ze geen blad voor de mond ging nemen, en zich dus ook niet ging inhouden.
Verder wou ze hier ineens niet over in discussie.

Morgen moet ik naar hen toe, ik moet wel, want mijn spullen liggen daar nog, en ik wil dit goed doorgesproken hebben met hen.
Maar ik zie er zo tegenop. Ik wil niet. Ik ben bang, dat ze weer hele nare dingen gaan lopen zeggen, en ik weer een periode van nachtmerries, slapeloze nachten en drukte in mijn hoofd tegemoet kan zien.

Erg goed dat je voor jezelf op bent gekomen, en ja, dat kost veel energie. Bespreek dit met je begeleiding, het is heel belangrijk en ook een stukje van je probleem. Je kunt hen niet dwingen om aardig tegen je te zijn. Kies voor jezelf en probeer je los te maken, desnoods met hulp. Ik vind t niet gek dat je geen vorderingen maakt als je zo behandeld wordt. Misschien moeten je behandelaars dat eens tegen je ouders zeggen...

Oh, en misschien is het handiger om niet te proberen het 'goed door te spreken' Tegen een betonblok voor iemands hoofd kun je blijven praten.

Hier ff mijn verhaal dumpen waar ik mee zit

Sommigen van jullie weten wel dat ik depressies heb, in vlagen, dus 3 maanden wel, dan weer een half jaar niet, een maand wel, dan weer niet etc. Nadat ik van 75 naar 150 mg venlafaxine ben overgestapt, wat dus ook werking heeft op het dopamineniveau (dus niet alleen seretonine). Sindsdien gaat het veel beter en vooral die afschuwelijke chronische vermoeidheid is weg. Ik ben zelfs op vakantie geweest liftend met vrienden zonder dat ik in ernstige angst terecht ben gekomen.
Ik heb wel behoefte aan een veilige plek, ik ben verhuisd naar zwolle voor m'n studie en het eerste jaar was heel leuk. De klas was warm en iedereen had respect voor elkaar en we gingen ook wel 'ns na school wat drinken of met z'n allen uit. Nu in het tweede jaar zit ik in een klas waar ik niet wordt geaccepteerd. Vooral 1 klootzak probeert mij koste wat het kost buiten de groep te houden door feestjes te geven waar alleen ik en nog twee mensen niet welkom zijn. Hij negeert mij en doet alsof ik lucht ben omdat ik niet cool genoeg voor hem ben ofzo. Ook is er een klasgenoot weggepest. Iedereen zeikt over hem maar ze komen we bij hem thuis en ze gaan stappen vlakbij waar ik woon terwijl ik alleen thuis zit. Ik heb nog wel mensen waarmee ik optrek maar die trekken nu ook langzaam naar hem heb ik 't idee.
Ik ben nu 24 maar voel me weer als toen ik 15 of 16 was op de middelbare school waar je als 'minder' wordt gezien omdat de populaire figuren dat vinden. Dat gevoel komt nu weer helemaal terug. M'n zelfbeeld is ook best wel gefixeerd op dat gevoel van minder zijn dan de meesten, ook op de basisschool was dat eigenlijk de hele schoolperiode zo. 'anders' dan de rest en daarom word je ook gewoon door sommigen met de nek aangekeken.
Ik zou nu met een paar klasgenoten wat gaan drinken maar nee hoor, mr. douchebag geeft weer een party en hij heeft met nadruk gezegd dat ik NIET welkom ben. Dit steekt gewoon echt. Ik weet dat hij een sukkel is en de meeste mensen vinden dat ook maar ze gaan toch naar hem toe.
Ik heb buiten school veel vrienden (hoewel die vriendengroep ook uit elkaar valt) en in de klas wat mensen waar ik mee optrek, maar toch voelt het naar. Omdat ik ook in de stad waar ik studeer woon voel ik me gewoon uitgesloten. Het is moeilijker om school en wonen te scheiden aangezien ik gewoon doordeweeks daar ben en ik behalve m'n huisgenoten weinig sociale contacten heb hier.
En ik zit nog 2.5 jaar op deze studie. De menseen waar ik vorig jaar mee optrok zijn verhuisd en gestopt met de opleiding.

Mijn vraag: herkenbaar en how to deal with it

Ik zou vooral eens een keer gewoon een klap verkopen aan zo een malloot.
Geen grapje, ik denk dat dat best goed voor je kan zijn.

Maargoed? Hoe mee te dealen? Ehh... Ja tis gewoon lastig, zo een persoon beinvloed je leven nogal en de enige manier om daar tegenin te gaan is een tegenaanval, verdediging opzoeken heeft geen zin.

Dusseh.. Tjah, ga zelf wat organiseren voor de klas

quote:

Op vrijdag 14 februari 2014 22:34 schreef kingtoppie het volgende:
Ik zou vooral eens een keer gewoon een klap verkopen aan zo een malloot.
Geen grapje, ik denk dat dat best goed voor je kan zijn.

Maargoed? Hoe mee te dealen? Ehh... Ja tis gewoon lastig, zo een persoon beinvloed je leven nogal en de enige manier om daar tegenin te gaan is een tegenaanval, verdediging opzoeken heeft geen zin.

Dusseh.. Tjah, ga zelf wat organiseren voor de klas

Ja er is dus enorme groepsvorming, iets wat ik in jaren niet heb meegemaakt (studeer nu al 7 jaar ofzo ). Gisteren dus heb ik met een klasgenootje me wie ik nog wel omga iets georganiseerd voor volgende week. Blijkt dat mr. douchebag een feestje geeft en ook de mesnen waar ik dus wel mee omga gaan d'r heen. Oud-klasgenoot haakt ook af en dus ben ik weer alleen

En ja ik ben heel timide ik deel geen klappen uit Ben wel eens uit m'n slof geschoten toen hij dat klasgenootje echt zat te pesten. Ik dacht wtf man je bent 23 ofzo? Wat is deze. Niemand stond me toen bij trouwens.

quote:

Op vrijdag 14 februari 2014 22:51 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Ja er is dus enorme groepsvorming, iets wat ik in jaren niet heb meegemaakt (studeer nu al 7 jaar ofzo ). Gisteren dus heb ik met een klasgenootje me wie ik nog wel omga iets georganiseerd voor volgende week. Blijkt dat mr. douchebag een feestje geeft en ook de mesnen waar ik dus wel mee omga gaan d'r heen. Oud-klasgenoot haakt ook af en dus ben ik weer alleen

En ja ik ben heel timide ik deel geen klappen uit Ben wel eens uit m'n slof geschoten toen hij dat klasgenootje echt zat te pesten. Ik dacht wtf man je bent 23 ofzo? Wat is deze. Niemand stond me toen bij trouwens.

Tjah maar dat ze stil blijven zegt ook wel wat.
Ik bedoel dan zijn ze het met je eens maarja.. Vage populariteit waanzin met sukkels... Jammer dat je klas er zo aan onderhevig is maar beter zoek je wat vrienden die psychologisch wat verder zijn weetje...

quote:

Op vrijdag 14 februari 2014 22:25 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:
Hier ff mijn verhaal dumpen waar ik mee zit

Sommigen van jullie weten wel dat ik depressies heb, in vlagen, dus 3 maanden wel, dan weer een half jaar niet, een maand wel, dan weer niet etc. Nadat ik van 75 naar 150 mg venlafaxine ben overgestapt, wat dus ook werking heeft op het dopamineniveau (dus niet alleen seretonine). Sindsdien gaat het veel beter en vooral die afschuwelijke chronische vermoeidheid is weg. Ik ben zelfs op vakantie geweest liftend met vrienden zonder dat ik in ernstige angst terecht ben gekomen.
Ik heb wel behoefte aan een veilige plek, ik ben verhuisd naar zwolle voor m'n studie en het eerste jaar was heel leuk. De klas was warm en iedereen had respect voor elkaar en we gingen ook wel 'ns na school wat drinken of met z'n allen uit. Nu in het tweede jaar zit ik in een klas waar ik niet wordt geaccepteerd. Vooral 1 klootzak probeert mij koste wat het kost buiten de groep te houden door feestjes te geven waar alleen ik en nog twee mensen niet welkom zijn. Hij negeert mij en doet alsof ik lucht ben omdat ik niet cool genoeg voor hem ben ofzo. Ook is er een klasgenoot weggepest. Iedereen zeikt over hem maar ze komen we bij hem thuis en ze gaan stappen vlakbij waar ik woon terwijl ik alleen thuis zit. Ik heb nog wel mensen waarmee ik optrek maar die trekken nu ook langzaam naar hem heb ik 't idee.
Ik ben nu 24 maar voel me weer als toen ik 15 of 16 was op de middelbare school waar je als 'minder' wordt gezien omdat de populaire figuren dat vinden. Dat gevoel komt nu weer helemaal terug. M'n zelfbeeld is ook best wel gefixeerd op dat gevoel van minder zijn dan de meesten, ook op de basisschool was dat eigenlijk de hele schoolperiode zo. 'anders' dan de rest en daarom word je ook gewoon door sommigen met de nek aangekeken.
Ik zou nu met een paar klasgenoten wat gaan drinken maar nee hoor, mr. douchebag geeft weer een party en hij heeft met nadruk gezegd dat ik NIET welkom ben. Dit steekt gewoon echt. Ik weet dat hij een sukkel is en de meeste mensen vinden dat ook maar ze gaan toch naar hem toe.
Ik heb buiten school veel vrienden (hoewel die vriendengroep ook uit elkaar valt) en in de klas wat mensen waar ik mee optrek, maar toch voelt het naar. Omdat ik ook in de stad waar ik studeer woon voel ik me gewoon uitgesloten. Het is moeilijker om school en wonen te scheiden aangezien ik gewoon doordeweeks daar ben en ik behalve m'n huisgenoten weinig sociale contacten heb hier.
En ik zit nog 2.5 jaar op deze studie. De menseen waar ik vorig jaar mee optrok zijn verhuisd en gestopt met de opleiding.

Mijn vraag: herkenbaar en how to deal with it

Herkenbaar ja, maar de oplossing ga jij niet leuk vinden: Ik ging naar een andere school.

quote:

Op vrijdag 14 februari 2014 22:51 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Ja er is dus enorme groepsvorming, iets wat ik in jaren niet heb meegemaakt (studeer nu al 7 jaar ofzo ). Gisteren dus heb ik met een klasgenootje me wie ik nog wel omga iets georganiseerd voor volgende week. Blijkt dat mr. douchebag een feestje geeft en ook de mesnen waar ik dus wel mee omga gaan d'r heen. Oud-klasgenoot haakt ook af en dus ben ik weer alleen

En ja ik ben heel timide ik deel geen klappen uit Ben wel eens uit m'n slof geschoten toen hij dat klasgenootje echt zat te pesten. Ik dacht wtf man je bent 23 ofzo? Wat is deze. Niemand stond me toen bij trouwens.

Het voorlopig even uitzingen en kijken hoe het er volgend jaar aan toegaat? Zal de klas nog hetzelfde blijven of haken er nog meer af? En misschien komen er mensen bij die vakken moeten overdoen bijvoorbeeld. Op gegeven moment zijn ze die eikel misschien ook wel zat, als ie een keer de pestkop uithangt tegen de verkeerde. Ik zou t ff aanzien en proberen je weekenden gezellig te hebben en er ff boven te staan. (zegt iemand die ook tig jaren gepest is, maar t ging op gegeven moment gewoon over)

quote:

Op vrijdag 14 februari 2014 22:25 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:
Hier ff mijn verhaal dumpen waar ik mee zit

Sommigen van jullie weten wel dat ik depressies heb, in vlagen, dus 3 maanden wel, dan weer een half jaar niet, een maand wel, dan weer niet etc. Nadat ik van 75 naar 150 mg venlafaxine ben overgestapt, wat dus ook werking heeft op het dopamineniveau (dus niet alleen seretonine). Sindsdien gaat het veel beter en vooral die afschuwelijke chronische vermoeidheid is weg. Ik ben zelfs op vakantie geweest liftend met vrienden zonder dat ik in ernstige angst terecht ben gekomen.
Ik heb wel behoefte aan een veilige plek, ik ben verhuisd naar zwolle voor m'n studie en het eerste jaar was heel leuk. De klas was warm en iedereen had respect voor elkaar en we gingen ook wel 'ns na school wat drinken of met z'n allen uit. Nu in het tweede jaar zit ik in een klas waar ik niet wordt geaccepteerd. Vooral 1 klootzak probeert mij koste wat het kost buiten de groep te houden door feestjes te geven waar alleen ik en nog twee mensen niet welkom zijn. Hij negeert mij en doet alsof ik lucht ben omdat ik niet cool genoeg voor hem ben ofzo. Ook is er een klasgenoot weggepest. Iedereen zeikt over hem maar ze komen we bij hem thuis en ze gaan stappen vlakbij waar ik woon terwijl ik alleen thuis zit. Ik heb nog wel mensen waarmee ik optrek maar die trekken nu ook langzaam naar hem heb ik 't idee.
Ik ben nu 24 maar voel me weer als toen ik 15 of 16 was op de middelbare school waar je als 'minder' wordt gezien omdat de populaire figuren dat vinden. Dat gevoel komt nu weer helemaal terug. M'n zelfbeeld is ook best wel gefixeerd op dat gevoel van minder zijn dan de meesten, ook op de basisschool was dat eigenlijk de hele schoolperiode zo. 'anders' dan de rest en daarom word je ook gewoon door sommigen met de nek aangekeken.
Ik zou nu met een paar klasgenoten wat gaan drinken maar nee hoor, mr. douchebag geeft weer een party en hij heeft met nadruk gezegd dat ik NIET welkom ben. Dit steekt gewoon echt. Ik weet dat hij een sukkel is en de meeste mensen vinden dat ook maar ze gaan toch naar hem toe.
Ik heb buiten school veel vrienden (hoewel die vriendengroep ook uit elkaar valt) en in de klas wat mensen waar ik mee optrek, maar toch voelt het naar. Omdat ik ook in de stad waar ik studeer woon voel ik me gewoon uitgesloten. Het is moeilijker om school en wonen te scheiden aangezien ik gewoon doordeweeks daar ben en ik behalve m'n huisgenoten weinig sociale contacten heb hier.
En ik zit nog 2.5 jaar op deze studie. De menseen waar ik vorig jaar mee optrok zijn verhuisd en gestopt met de opleiding.

Mijn vraag: herkenbaar en how to deal with it

Het lijkt wel een middelbare school verhaal ... wat een kinderachtige onzin zeg!
Is er iets voorgevallen tussen jou en die gast, al is het maar een gesprek of wat dan ook, of is ie hier meteen mee begonnen zonder aanleiding?

Ik kan je zeggen dat het best leuk is om naar een feestje te gaan waarvoor je nadrukkelijk niet bent uitgenodigd.
Verder weet ik niet wat ik zou doen.

quote:

Op vrijdag 14 februari 2014 22:51 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Ja er is dus enorme groepsvorming, iets wat ik in jaren niet heb meegemaakt (studeer nu al 7 jaar ofzo ). Gisteren dus heb ik met een klasgenootje me wie ik nog wel omga iets georganiseerd voor volgende week. Blijkt dat mr. douchebag een feestje geeft en ook de mesnen waar ik dus wel mee omga gaan d'r heen. Oud-klasgenoot haakt ook af en dus ben ik weer alleen

En ja ik ben heel timide ik deel geen klappen uit Ben wel eens uit m'n slof geschoten toen hij dat klasgenootje echt zat te pesten. Ik dacht wtf man je bent 23 ofzo? Wat is deze. Niemand stond me toen bij trouwens.

Lekker stom van die klasgenoot dat ie afhaakt terwijl hij eerder met jou een afspraak had ...

Dus volgende week een d&a party bij de enige neppe!

Project X bij die gast!

quote:

Op zaterdag 15 februari 2014 00:01 schreef Elvi het volgende:
Project X bij die gast!

Jaaaa!

quote:

Op vrijdag 14 februari 2014 23:34 schreef kuolema het volgende:
Dus volgende week een d&a party bij de enige neppe!

Welke neppe?