Bevallingsverhalen deel 18

Boh skip, wat een bijzonder verhaal. Pittig, maar je schrijft alsof je toch ook heel helder was. "Goed gedaan" klinkt zo suf maar echt, respect.
En die ontlading als je met je gezin naar huis mag, zo voorstelbaar!

Wat vertel je het mooi..eigenlijk precies wat Mangostine zegt

Wat mooi beschreven skippy! Heftig om zo lang persweeen weg te moeten puffen maar het is je mooi gelukt. Met een prachtige dochter als resultaat

skips

Wat een super helder en gedetailleerd verhaal
En wat super zwaar van de persweeen

Heftig Skip. Maar dit heb je mooi even geflikt! Je mag trots op jezelf zijn vrouw

Skips Jij sterke vrouw, jeez, al die persweeën weggepuft!! Respect!
Wel apart dat ze daar nou achteraf geen reden voor hebben gevonden. En als ik het zo hoor zat je ruggenprik ook niet geheel goed als je nog sensorisch ingesteld was (aka natte koude washandje) Magoed. Het is je gelukt. Je klinkt überverliefd!

Skips! Wat een mooi verhaal Ik had precies hetzelfde als jij! Ook die persdrang veel te vroeg. Isa was wel een sterrenkijker, maar ik wist helemaal niet dat dat gelinkt was! Vind ik heel fijn om te weten

Prachtig Skippy

(Herkenbaar stukje in de auto. Ik heb me toen ook af zitten vragen of de mensen in de auto naast ons enig idee hadden waarom ik zo gek keek, en pogingen deed de vloer van de auto eruit te duwen )

Wat mooi en duidelijk geschreven Skips Die bevalling heeft je lichaam toch maar mooi gedaan kanjer!

Mooi Skippy! Oh, die persweeën wegpuffen, dat is echt vreselijk, he? Ik voel het bijna weer als ik je verhaal lees.

Pfoeh dat is echt uren persweeën wegpuffen! Ik kan me net eens voorstellen hoe het is om dat één keer te doen en dacht zelfs tijdens het persen "persweeën wegpuffen bestaat niet". Maar jij bent dus de koningin van het wegpuffen

En je klinkt zo nuchter, ook aan het eind, alsof je intussen even een sudoku lag te doen! Maar dan die ontlading als ze er is Zo mooi

Mooi geschreven Skips!
En je opmerking tegen de gynaecoloog

Over die lage hb: ik heb een week na de bevalling van de oudste middels een ingreep een katheter via mijn buikwand geplaatst gekregen en ging later op die dag ook gestrekt op het toilet. Ik was daardoor flink van de kaart. Ziekenhuis gebeld en die wisten me te vertellen dat je bloeddruk enorm kan dalen tijden het plassen/poepen. En dat het dus niet gek was dat ik precies op dat moment flauw viel.
mijn hb was ook na de bevalling al laag, maar net niet laag genoeg voor een transfusie (dat kwam pas bij de tweede ).

Heavy stuff skips! Mooi geschreven! Je ritje in de auto is zooooo herkenbaar!

Wat een prachtig verhaal Skip! Moest er bijna van huilen Mooi beschreven!

Het ligt er ook een beetje aan welk HB je had voor de bevalling. Ik had bij de bevalling van M een fluxus en zat daarna op een HB van 4. Maar omdat ik met een 9 begon (voor de zwangerschap) gingen ze er vanuit dat mijn lichaam dat zelf op zou kunnen lossen (met staaltabletten en floradix) en dat klopte. 6 weken later was het 8,3.

Jee Skip, goed gedaan! En held dat je bent, zo lang persweeën wegpuffen!

Skips, wat mooi en uitgebreid opgeschreven. Veel herkenbare stukjes joh! Reminds me dat ik ook wel mag gaan schrijven.

Skips, jeetje dat je die persweeën zo lang weg moest puffen joh. Verschrikkelijk lijkt me dat (herkenbaar stuk in je verhaal, alleen is het mij niet gelukt ze weg te puffen).
En wat heb je alles helder/ duidelijk opgeschreven, mooi.

quote:

Op donderdag 2 januari 2014 19:59 schreef ProjSkippy het volgende:

Ik haal het ergens vandaan om tegen de gynaecoloog te zeggen: Nou, leuk dat je er ook even bij was.

skips zo lang persweeën wegpuffen
maar mooi geschreven

quote:

Op vrijdag 3 januari 2014 13:04 schreef Kyara het volgende:
Het ligt er ook een beetje aan welk HB je had voor de bevalling. Ik had bij de bevalling van M een fluxus en zat daarna op een HB van 4. Maar omdat ik met een 9 begon (voor de zwangerschap) gingen ze er vanuit dat mijn lichaam dat zelf op zou kunnen lossen (met staaltabletten en floradix) en dat klopte. 6 weken later was het 8,3.

Hier hetzelfde
Ik dacht trouwens dat ik me best oke voelde maar toen ik met de tabletten mocht beginnen kreeg ik toch een energieboost!

quote:

Op zaterdag 4 januari 2014 08:37 schreef Suikertante het volgende:

[..]

Hier hetzelfde
Ik dacht trouwens dat ik me best oke voelde maar toen ik met de tabletten mocht beginnen kreeg ik toch een energieboost!

Dat wat zij zeggen.
Ik weet mijn waardes niet. Alleen dat mijn bloeddruk van mezelf laag is, volgens mij heeft dat ook wel iets net elkaar te maken.
Bij Rosalie heb ik (net als Kyara) een fluxus gehad waarbij ik bijna 3,5 liter bloed ben verloren. Toen heb ik dus een transfusie gehad. Bij Eva was het maar 0,8 liter maar zelfs toen was er even sprake van.

well done skip! moest lachen om je opmerking tegen gyn

Waarom moet ik altijd huilen bij bevallingsverhalen goed gedaan skips. Wel heftig!

Jaap is inmiddels al 3 weken! Hierbij nog mijn verhaal..

Vrijdag 31 jan
Vandaag controle vk. Deze week was echt heel zwaar. Ik slaap nog maar een paar uur per nacht, omdat op mijn zij liggen pijn doet aan heup, schouders, rug, en de rest. Als ik me omdraai denk ik af en toe dat mijn buik er afscheurt. Ook de zorg voor Sjaak valt me steeds zwaarder. Ik ben niet meer zo mobiel, en opstaan van de grond terwijl Sjaak een sprint richting trap trekt is onmogelijk... Vk stelt voor om inwendig onderzoek te doen, en zo mogelijk te strippen. Ik blijk al 2cm te hebben, maar de baarmoedermond is nog niet versterken, ze voelt nog een tuutje. Ze port en rommelt wat en we maken een afspraak voor as maandag, UD, voor evt een 2e poging.

De hele dag verloopt verder zonder noemenswaardige kramp of wat ook. Ik ga naar bed met de gedachte, zou het vannacht? net als bij Sjaak destijds?

Zaterdag 1 feb
Zonder wee wakker. Na de lunch "rommelt het wat". Dat trekt echter weer weg, en einde middag gaan we nog op verjaardag van schoonzus.

Zondag 2 feb
Niets

Maandag 3 feb
De dag gaat weer voorbij als alle anderen, ik sleep nog wat met planten, en ruim wat laatste dingen op in huis om me dan naar de afspraak te begeven, om kwart voor vijf.
Vk doet eerst opnieuw inwendig onderzoek, daarna woelt ze de vliezen goed los. Ze raadt me aan om me vanavond in een coconnetje terug te trekken. Na het eten en dagelijkse dingen die nog moeten even een warme douche, en dan in mijn eigen wereld gaan zitten. "Is het dan verstandig om Sjaak uit logeren te sturen vanavond?" Ja, dat was mss een goed idee.. Als ik nu ook maar iéts voel, mag ik direct naar zh, of vk bellen voor breken van vliezen (heb nog steeds geen keus gemaakt voor thuis/zh). Naar de auto teruglopend app ik manlief: "Vk raadt aan om Sjaak te laten logeren". Het antwoord is: "oei". met dat ik naar huis rijd, contact vent oma. Ja, die is stand by. Thuis overlegd en besloten om dat toch maar te doen. We eten ons avondeten, en rapen de laatste spulletjes van Sjaak bij elkaar voor in de logeertas. Sjaak is de held van de dag zonder piepen of morren gaat ie mee. In de auto zit ie ronduit te kletsen dat ie bij oma op nummer 16 gaat logeren, dat het donker is, de palen aanstaan, de maan is klein, de zon is weg etc etc. Wij moeten er (zenuwachtig) om lachen. Wat een raar idee, straks is nummer 2 er wellicht gewoon! Zou het? In de auto voel ik een eerste kramp. Snel kijk ik op de klok: half 7. En vervolgens snauw ik naar vent: als je maar niet denkt dat ik daar nog uren op de bank ga zitten thee drinken of zo. Bij oma aangekomen brengen we Sjaak direct naar bedje, die meteen heel zoet gaat slapen. We drinken (toch nog ) wat op de bank, in afwachting of ie echt stil is / blijft. Ondertussen al 2 krampjes gevoeld. Toch? Ik twijfel nog...
Rond half 8 zijn we weer thuis. Op aanraden vk spring ik onder de douche en blijf er een tijdje staan. Als ik er onderuit kom weet ik het zeker, er is echt iets aan de gang.. Ik ga bij vent beneden zitten. Die kijkt een of andere serie over een groep criminelen die allemaal bij elkaar geroepen worden voor top overleg. Zag er wel grappig uit, maar ik houd mijn hoofd er niet bij. VI begint inmiddels. Ik heb de weeën app al gestart. Ze komen al om de 3 minuten, duren ca 40 seconden. Maar dan zijn ze weer weg, voor een minuut of 6 a 15... en dan komen ze weer om de 3 minuten... nog geen regelmaat dus. Ik ben een beetje zoekende. Wat nu? ik besluit nog maar een douche te nemen, mss zet het dan wel met regelmaat door. Zodra ik op sta of beweeg komt er direct weer een wee. Als ik rustig zit zwakt het weer af. Dit blijft zo, ook na de 2e douche. Om half tien overleg ik met man, wat doen we? Gezien het tijdstip toch maar alvast overleg met VK, die heeft vals alarm vast liever vroeg op de avond dan midden in de nacht.

Rond tien uur is ze bij mij. ze toucheert: 2/3 cm. hmm. dat schiet ook niet op? vervolgens controleert ze met de doppler jaaps hartslag. Die schiet alle kanten op. Vk zit het niet heel lekker, en adviseert om even naar het zh te gaan voor een ctg. Dan weten we zeker of er reden tot paniek is. We pakken onze laatste spullen en vertrekken rond half 11 richting zh. We rijden achter vk aan, die onze komst al heeft aangekondigd bij de SEH. Bij het zh krijgen we nog bijna de slagboom van de SEH op onze auto, ik schrik me een hoedje! Tijdens de rit worden de weeën al wel heviger. Dit voelt al zoveel relaxter dan bij Sjaak, toen ik met ambulance hier aankwam!

Om 11 uur aan het CTG. Vent vindt het maar grappig, die ziet een wee aan komen, en zegt dan heel blij: komt er weer een he? alles ziet er keurig uit. Ws net even een momentje van mij op bed liggen, een wee of weet ik wat geweest. De gyn draagt ons terug over aan vk. Die stelt ons voor de keus: terug naar huis, daar vliezen breken met risico op meconium houdend vruchtwater en weer terug moeten, of hier vliezen breken, gang oversteken naar bevalcentrum. We kiezen voor het laatste.

23:20 vk breekt vliezen. Helder. We mogen de gang oversteken. Ik trek een aardig spoor van vruchtwater. Gut wat smerig voel je je dan!

En toen ging het los... Weeen kwamen heel snel nu op elkaar, en werden ook steeds heftiger. Vk en vent zaten maar grapjes te maken, of het nog voor 12 zou gebeuren (en dus op UD). Tot het breken van de vliezen kon ik nog lachen, nu niet meer... Ik knijp vents hand aardig tot moes. Tegen twaalf uur groen licht.. mocht ik persdrang krijgen, dan mag ik gaan. Ik ben die weeën zat dus wil wel persen Om 00:03 begonnen met persen, Toen het hoofdje stond viel net mijn wee weg, ik heb het echt uitgegild en wilde zonder wee verder persen wat niet mocht! gut, wat een pijn deed dat zeg.. . maar goed 9 minuten later was Jaap er dan. Kleine drie kwartier na het breken van de vliezen. Ik kon alleen maar denken: sodeju, wat ging dat snel en heftig! en moooooooi

Jaap heeft ruim een half uur boven op me gelegen, de navelstreng bleef maar kloppen. Genieten van dat kleine ding op me! Daarna heeft vent de navelstreng doorgeknipt. Jaap slaagde glansrijk voor de controles. Ik werd ondertussen keurig gehecht. (Jaap had zijn handje opengeklapt naast zijn gezicht toen ie geboren werd. Heb daardoor een paar scheurtje, oa op oude knip-litteken van Sjaak). Rond half 3 groen licht om naar huis te gaan. En daar kwamen we dan om 3 uur aan. Wat een bijzonder moment toch!

Ik kijk echt heel positief terug op de bevalling, het was zo relaxed en ontspannen in het bevalcentrum. Heel anders dan bij Sjaak die ivm niet vorderende uitdrijving medisch was.

[ Bericht 1% gewijzigd door DJMomo op 26-02-2014 11:24:25 ]

Momo wat klinkt dat als een heerlijke bevalling. Er zit zoveel rust in je verhaal.
Ik denk dat veel a.s. mama's zouden tekenen voor zo'n bevalling.

nou tussen 23:20 en 00:03 weinig rust hoor... zodeknetter..

Bijzonder dat het dan toch door heeft gezet toen jullie Sjaak uit logeren lieten gaan. En fijn dat je op deze bevalling in elk geval positief terug kunt kijken. Ondanks wegvallende wee.

Momo wat is het snel gegaan zeg! Maar het klinkt idd als een fijne bevalling verder Leuk om te lezen!

Mooi verhaal Momo! En wat fijn dat je er zo positief op terug kunt kijken. Ik kan je bevallingsverhaal van Sjaak niet maar zo te lezen wat dat dus totaal anders. En wat bijzonder dat het uit logeren van Sjaak zo goed is ingeschat door de vk.

Ten tijde van Sjaak deed ik hier nog niet zo mee. In notendop:

01:15 wakker met weeen
vliezen gebroken thuis in bed. Douchen want viesssssss. Gelijk persdrang
vk binnen met VO
Twee uur later. nog geen baby
Ambulance gebeld.
Vertraagd ivm dichte bus sluis.
Zh.
Infuus.
Knip.
Pomp.
05:45 baby

Vervolgens vielen de mussen dood vh dak maar had meneer het koud. Dus afgevoerd naar neo. Gelukkig kwam ie snel terug.

De uitgebreide verhalen lezen toch makkelijker
Klinkt als een fijne snelle bevalling (die van Japie dus)

Hahaha ja he? Maar meer details kan ik er niet om heen vertellen. Het ging zooooo snel, en zo heftig en intens. De helft is langs me heen gegaan!

Wat mooi en rustig allemaal Mo! Klinkt idd als een fijne bevalling.

Wow Momo wat een snelle maar vooral mooie bevalling!

Ik had mijn hele zwangerschap hyperemesis, zo ernstig dat ze mij besloten in te leiden, eerst met 37,5 weken (geen effect) toen met 39 weken (geen effect) en ben tussendoor nog een paar keer gestript.

Ik was 41 weken. We spraken af met mijn gyno dat we nog één poging zouden doen anders ging hij hem halen met een keizersnede. Mijn zoontje werd geschat op 2800 gram met 41 weken en groeide niet meer. Ik ben zondag avond naar het ziekenhuis gegaan, ik kreeg een ballon ingebracht(19.00) en nog geen uur later was het raak, ik had rustige weeën (regelmatig) maar de ontsluiting bleef uit, ik ben ondank de weeën toch in slaap gevallen en de volgende ochtend 7.00 had ik na de hele nacht weeën één centimeter.. maar ik was allang blij want dat betekende geen keizersnede! Mijn vliezen werden doorgeprikt en ik ging aan het infuus.

Dit was eigenlijk heel goed te doen, ik heb de weeën weg gepuft in kleermakers zit maar begin van de middag begon mijn weeën storm, inprincipe beval je dan vrij vaak heel snel omdat door de storm je ontsluiting zo rap gaan en daarom de weeën zo heftig zijn, ik kon deze niet wegpuffen omdat ze gewoon helemaal niet meer stopte hij ging van extreem pijnlijk en bleef dan hangen, het infuus werd lager gezet.


(foto begin van weeënstorm)

Inmiddels is het 14.00 en krijg ik te horen dat ik 2cm ontsluiting heb maar mijn gyno is niet beschikbaar dus zij besluiten: het infuus móet omhoog. dit keer krijg ik geen weeën storm en ik kan de weeën goed wegpuffen, helaas komt na 30 minuten 1 vd verpleegkundes naar binnen hollen en veranderd wéér het infuus, de hartslag van mijn zoontje valt weg. Helaas kreeg ik wederom een weeën storm.

Ondertussen ben ik uitgeput van het spugen,en van de weeën storm ik heb al ongeveer 8 ziekenhuis bakjes vol gespuugd terwijl ik al bijna 24 uur niets meer heb gegeten, we besluiten een morfinepompje aan te sluiten, echter nam deze de pijn niet weg ik werd er alleen heel duf van. Rond 17.30 huil ik om mijn moeder die dan ook gelijk naar het ziekenhuis komt. Ik had toen 3 centimeter ontsluiting na 20 uur en ik ben helemaal ingestort.

Een paar uur later, ik ben niet meer aanspreekbaar, mijn rikketik en bloeddruk zijn van slag en ik heb erg hoge koorts, mijn zoontje zijn hartslag valt weg. Ik kreeg extra zuurstof en lag aan véél te veel slangen. Mijn gyno komt op dat moment naar binnen en verzoekt mijn ouders om weg te gaan en geeft aan dat het het beste is om morgenochtend pas weer terug te komen. binnen 5 minuten ben ik omgekleed, zijn mijn piercings uit en ben ik beneden, ik krijg direct een ruggenprik en ik hoor mijn gyno vloeken op de achtergrond Ik had wel 2 hele leuke mannen, 1 die de ruggenprik gaf en er was er nog 1 bij maar geen idee wie dat nou was, ze moesten mij wakker houden dus die waren liedjes aan het zingen Terwijl mijn gyno mij open maakt brabbel ik dat ik moet spugen, ik heb toen nog 2 bakjes vol gespuugd en ik val weg.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Om 21.43 is na 26 uur en een flink gevecht mijn zoontje tussen mijn bekken uit gehaald, hij zat namelijk vast en hierdoor ben ik ook open geritst van heup tot heup.

Mijn zoontje is naar de kinderafdeling gegaan, heeft een infuus gehad, extra zuurstof en extra aandacht van de kinderarts omdat het ook met hem niet goed ging, hij was namelijk extreem grauw van kleur en reageerde niet.

Ik kom bij tijdens het schoonmaken en dicht ritsen en vraag waar mijn zoontje is; mijn gyno verteld dat alles in orde is met hem maar dat hij extra controle nodig heeft "net als jij ;-) " er komt nog half uit dat ik het zo koud heb en ik word door de 2 mannen die liedjes voor mij zongen in een extra deken gewikkeld en weggereden, ik beland op de intensive care en krijg allerlei toeters en bellen aangesloten.

Na 3 uur ben ik aanspreekbaar alleen zo stoned als een garnaal en mag ik van de IC af, mijn zoontje ligt nog altijd op de kinderafdeling maar van de kinderarts mag ik hem even vasthouden. Na 3 uur heb ik voor het eerst mijn zoontje op mijn borst ik aai hem en geef hem kusjes, hij is zo klein maar o zo mooi. Na 10 minuten moet ik weer weg.

De volgende dag pas in de middag is mijn kleintje goedgekeurd en mag hij ein-de-lijk bij mij zijn
Vanwege alles dat er gebeurd is mag niemand mijn kindje vasthouden, ik raak in paniek en gil de hele boel bij elkaar toen mijn schoonouders + schoonbroer en zijn vriendin met zijn 4en mijn kamer binnen komen dringen, deze aanvallen heb ik nog een paar keer gehad.

Pas na ruim 6 weken mogen andere mensen mijn zoontje vasthouden, mijn gyno is de eerste aan wie ik hem durf te geven tijdens de nacontrole. Ik kreeg hier heel veel onbegrip door maar volgens mijn gyno was het een normale reactie.

Mijn zoontje is nu 13 maanden en heeeeeeuuuul stoer

Jeetje wat een verhaal unicornfarts..

Gelukkig is alles goedgekomen

Jemig, wat een heftige bevalling en wat moet dat een angstige situatie zijn geweest, ook voor je partner.
Gelukkig is het goedgekomen, inderdaad.

Wow mo, dat heb je toch weer vlug gedaan!

Unicorn wat een heftig verhaal zeg. Gelukkig is het goed afgelopen! Hoop dat je het inmiddels een beetje een plaatsje hebt kunnen geven.

Uni, wat een contrast met mijn verhaal! Kus voor jou!

Verrek, ik ben ook bevallen!

Het is donderdag 27 februari en ik ben 37 weken en 3 dagen zwanger. Al een week heb ik last van veel messteken in m'n onderkantje. Mup ligt al weken ingedaald, dus ik vraag me af of dit dan een soortje voorwerk is of dat het toch gewoon die indalingsweeen zijn die ik al eerder gevoeld heb. Als ik 's avonds ga douchen valt het me op dat ik ineens mijn hand weer tussen buik en borsten kan leggen, zonder dat m'n hand op een dikke bol rust. Verrek. Ik check bij mijn vriend of hij ook vindt dat mijn toch al lage buik inderdaad een stukje lager is gaan zitten en hij geeft me gelijk. We grappen wat, misschien komt ze toch wel snel, onze kleine F. Voor ons heeft ze al maanden een naam en die gebruiken we met liefde. Na het vele bloedverlies tijdens mijn zwangerschap is het genieten eigenlijk pas weer een beetje teruggekomen na de 32 weken grens, regelmatig Google ik nog wat geboren worden met de termijn van die dag betekenen zou voor ons kindje. Ondanks de lichamelijke ongemakken hoop ik ook dat ze nog even blijft zitten. Er is een reële kans dat het bij dit kindje blijft, en ik wil mijn buik nog echt niet missen.

De nacht volgt en verloopt, zoals inmiddels gewend, zonder al te veel slaap. Om half 7 ben ik het beu en ga ik uit bed. Ik heb honger, bedenk ik me, dus anders dan normaal werk ik een schaaltje ontbijtgranen naar binnen. Ik mopper wat tegen vriend over dat ik zo graag even rústig wil slapen en als hij naar zijn werk gaat om half 9 duik ik nog even terug om te soezen.

Om iets na twaalven wordt het ineens warm en nat tussen m'n benen. Binnen halve seconde dringt het tot me door dat dit maar 1 ding kan betekenen, want ik ben echt niet aan het plassen. Toch? Ik spring op en snel naar de wc. Het blijft stromen. Ik moet ook plassen, want ja, ik ging staan natuurlijk, dus ik kan niet beoordelen of het vruchtwater helder is. Ik moet mijn telefoon. Kak. Die ligt nog bij m'n bed. Onhandig en met golfjes water hobbel ik terug naar de slaapkamer, pak mijn telefoon en ga terug op het toilet zitten. Ik bel mijn vriend en vraag hem of hij al zin heeft in weekend. 'Hoezo?' 'Nou, mijn vliezen zijn gebroken, dus ik denk dat je papa wordt.' Oh. Hij komt er aan. Ik hang op en snif wat van de zenuwen. Dit is het dan, het gaat nu vast snel beginnen. Ons meisje komt eraan!

Ik vang wat vruchtwater op en zie dat het wel helder van kleur is, maar ook rood. Hoort dat? Ik weet het niet, maar het is ook bijzonder rustig in mijn buik dus ik besluit het ziekenhuis te bellen. Ze willen dat ik kom en ik schakel mijn vader in, omdat mijn vriend liever geen auto rijdt. Ook mijn pap is snel onderweg, hoewel ik heb gezegd dat hij best rustig mag doen en een uurtje later zijn we in het ziekenhuis. Zonder weeen, maar met goedgekeurd vruchtwater lig ik aan de ctg. Meisje heeft t prima naar haar zin. Na een half uur mag ik los en gaan we zelfs nog wat thee drinken in het restaurant, met mijn vader en moeder. Ik had met hen afgesproken dat ik het graag met vriend wilde doen, maar ach, ze zijn er nu toch en ik heb geen last van ze.

Om half 3 krijg ik lichte krampen in mijn buik. Ik hoop dat het doorzet, want nu wil ik ook dat ze vlug veilig bij mee ligt. Iedere beweging en iedere wee verlies ik een golf vruchtwater. Getverderrie. Ik moet in mijn eigen wereld, want die weeen heb ik nodig om te kunnen bevallen. Ik vraag om de iPod en luister muziekjes. Alle liedjes maken me emotioneel, van 'het is nu of nooit' van Marco Borsato (wat doet dat lied hier?) tot 'all of me' van John Legend. Ondertussen worden de weeen krachtiger en moet ik ze echt wegzuchten. Of het nog gaat, vraagt mijn moeder. Ja hoor, zeg ik. Als dit bevallen is, dan regel ik dat wel even. Een goede menstruatie doet meer zeer. Mis. Alsof de Duvel ermee speelt wordt het snel heel taai. Is dit nu wat ze een Weeënstorm noemen? Ik vind het niet leuk, iedere. 2 minuten de piek van een wee, maar tussendoor niet de rust van het pijnvrij zijn. Toch is het qua pijn nog aardig vol te houden.

Om kwart voor 6 wordt er getoucheerd (au! Dat hadden ze niet verteld, dat dat ook nog zeer deed) en heb ik 3 cm ontsluiting. Dat gaat goehoed! Opnieuw durf ik te beweren dat het echt best te doen is zo en als 'oplossing' vraagt de vk of het goed is als ze wat stript. Kan dat dan, als je vliezen al gebroken zijn? Nou, het kan en al vlug daarna neemt de intensiteit van iedere wee toe. Fack. Nu vind ik het niet meer leuk. En die stomme iPod werkt ook niet meer. En raak me niet aan. Nee, mama, je hoeft niet weg, wat jij wilt, het interesseert me niet meer. En die verrotte ctg laat niet eens weeen zien. Kloteding. Anders dan dit reageer ik, tot grote frustratie van mijn vriend, nergens meer op. Tussendoor douche ik wat, maar ook dat is helemaal niet zo leuk. Om kwart over 7 komt de vk terug en ziet ze dat ik het taai heb. Heel taai, want in iedere puf zit ook een gejammer. Ik wil gewoon ádem halen. Ik kerm dat de weeen niet meer weggaan en of die weeenband niet gewoon af mag. Dat mag niet. Zucht. Ze willen een elektrode op de schedel van de baby plaatsen, maar ik vind dat niet nodig omdat die band wél werkt. Het hartje klopt op de achtergrond sterk. Oke, dan niet. Er wordt wel weer getoucheerd: 5 cm, we boeken vooruitgang.

Om kwart voor 8 komt de vk nog eens kijken en stelt ze voor om me een pijnstillende injectie te geven, want ik heb het echt niet breed. Wat een hel. Kunnen we niet gewoon een keizersnede doen, want dan is het over een uur allemaal voorbij? Dat feest gaat natuurlijk niet door, maar de pijnstiller wil ik nog steeds niet want daar wordt mijn kindje suf van. Ze verzekert me dat dat niet zo is, want het is geen pethidine, en ik stem toch toe, Wat een verlichting. Ik kan nu weer gewoon uitblazen zónder geluid tijdens een wee. Als deze prik het niet meer doet wil ik een nieuwe, zeg ik tegen de verpleegkundige voor ik weer in m'n eigen wereld duik.

Om 2100 uur heb ik 8 cm ontsluiting, blijkt uit het partusverslag, maar ik ben de tijd al lang kwijt. Ze willen wel nu echt een schedelelektrode plaatsen en in de hoop dst ik dan van die banden om mijn buik af ben, stem ik toe. Er wordt gezegd dat als het zo doorgaat dat ik misschien nog wel op 28 februari mama word. Oh ja, mama, baby. Daar doen we het voor. Ik realiseer me dat ik daar eerst nog een uitdrijvingsfase voor door moet en dat beangstigt me. Aan het voeteneinde van het bed staat een karretje met een steriel pakketje. Partusset, staat erop. Jaja, dat zijn gewoon die scharen en die tangen. Bah.

Er wordt me persdrang beloofd, dat zal nu wel vlug komen. Als ik dat voel moet ik op het belletje drukken. Wee na wee na wee volgt, nog altijd zonder echte pauzes, en zonder persdrang. Er zakt een hoofdje in mijn bekken, ja, dat voel ik, maar persdrang? Die blijft uit. Hel, ik vind het de hel, had ik dat al gezegd? Die prik werkt niet meer en ik krijg geen nieuwe, want dan kan mijn kindje suf worden. Ja doei, stelletje draken, dan komt het dus wel bij mijn kind. Ik ben boos, maar te ver heen om er wat van te zeggen. Weeen zijn weer een groot gejammer tijdens het puffen. Ik kan het niet meer zonder geluidjes te maken.

Om twaalf uur wordt er weer getoucheerd en zit ik op 9 cm. Pff. Nog niet klaar. Wanneer is het nou klaar? Om 1.45 heb ik nog steeds geen persdrang of iets wat daar op lijkt en wordt de vk weer geroepen. Er staat nog steeds een randje. Om 2 uur mag ik gaan persen terwijl zij het randje probeert weg te masseren. Ja, ja. Persen. Hoe dan? Ik wil op de baarkruk, maar in plaats daarvan wordt het bed rechtop gezet en de onderkant eraf gehaald. Ook goed. Ik pers in een wee, maar moet zonder oerkracht zelf verzinnen wanneer ik dan mee ga persen. Ik ben bang. Van puffen naar persen, ik bak er niks van. De vk stopt haar vingers in me om te laten merken waar ik naar toe moet duwen. Dat is beter. De weeen laten ondertussen steeds langer op zich wachten. Grote pauzes en ik ervaar nog steeds geen persweeen. Dit is 'zellluf doen' op een heel ander niveau. Ik kan dit helemaal niet. Ik wil niet meer. Laat me met rust. Ik puf mijn weeen liever weg, want dat kan ik tenminste wel.

Ondertussen ben ik goed bij de tijd. Iets te goed. Wat ga je doen, hoe staat het ervoor, waar is haar hoofdje? Kun je haar al voelen? Kan ik haar voelen? Het lijkt wel vragenvuur. Ik wil zelf voelen. In een wee pers ik stop ik zelf mijn vinger maar binnen. Leugenaars, er zit nog helemaal geen hoofdje daar. Ik kan dit niet. Het gaat inderdaad niet zo goed, ik ben al een uur onderweg en er zit weinig vordering in. Ik moet liggen, want dan kan ik mijn benen beter naar me toe trekken. Ik wil niet, wamt de laatste weeen voor het persen ging ik liggend door een grotere hel als rechtop. Het bed wordt toch platgegooid, want we moeten het echt anders doen nu. Er wordt door 4 man sterk op me ingepraat. Vk, vpk, moeder en vriend overtuigen me toch weer te persen. Dit gaat beter. Wacht even. De vk maakt de partusset open en ik hoor gerinkel. 'Ga je nu knippen?' 'Nee joh, denk je dat wij alleen zijn om te knippen?' Ja, dat denk ik inderdaad.

Na veel veel persen en weinig vooruitgang komt dan toch eindelijk het koppie in zicht, maar ik krijg het niet voor elkaar. Wanneer komt die oerkracht nou? Ik maak lawaai. Au au au. Het hoofdje staat al een paar weeen, maar ik krijg haar er niet uit. Mijn bekkenbodem is taai. 'Ik rijd paard' zeg ik, en de vk zegt dat dat dat goed te merken is. Jammer joh. Ondertussen blijft het hartje van mini prachtig stabiel en schopt ze stevig. Ik besef me dat dat tijd koopt, maar dat dat niet eeuwig een argument blijft. M'n doos staat in de fik en ik zet alles op alles om haar er uit te krijgen. Als het hoofdje er zo is, moet ik zuchten, want dan moeten ze kijken of de navelstreng niet om haar nekje zit. Zo gezegd, zo gedaan, het hoofdje komt, eindelijk. Ik zucht de rest van de wee zonder moeite weg, want niks geen oerkracht, en de volgende wee wordt ons meisje na 2 uur persen om 4.09 eindelijk geboren. Meisje, oh meisje, daar ben je dan. Ik huil. Het is voorbij, kom maar bij mama. Ik ben je mama. Wat ben je mooi. Kijk nou, schat, je dochter. Je bent papa. Snik. Na het uitkloppen van de navelstreng, die ik in mijn handen gedrukt krijg van de vpk, knipt vriendlief de navelstreng door. Nu is ze los, voor altijd. Een mensje, ons mensje. We zijn papa en mama.

Ondertussen heb ik geen weeen meer en wordt mijn buik geprikkeld voor de placenta. Ik pers hem er in 1 wee uit, maar het valt me op dat heul geen pers-plop-glibber is. Dit doet ook nog pijn. Na de placenta voel ik dat ik hevig vloei, het komt er in golfjes uit. Ik krijg 2 eenheden oxytocine en er wordt flink op me geduwd en gedaan, maar het gaat aan mij voorbij. Als ik ze 850 cc hoor zeggen, haak ik aan. Das niet goed, toch? Nee. Oh. Nou, ik heb mijn meisje, jullie regelen het maar. Uk verlies een liter bloed, maar dan begint mijn baarmoeder gelukkig toch samen te trekken. Het bloedverlies neemt af en de schade wordt bekeken. Twee rupturen in mijn schaamlippen. De vk wil ze hechten, maar ik wil niet meer. Laat maar doen, het geneest vanzelf. Tot mijn verbazing stemt ze toe en we worden gefeliciteerd. Dat was het, het is achter de rug en we zijn gezond. Niks geen horror, we hebben een dochter!

[ Bericht 0% gewijzigd door Kimpossible op 09-03-2014 16:46:19 ]

KP wat een mooi verhaal. Wat heb je het allemaal mooi verwoord en goed meegekregen. Ik heb erom moeten lachen en huilen. Vooral het stukje 'partusset'
En nu is ze er gewoon al een hele week, jullie meisje, jullie kleine lieve F.

vooral herkenning. In al die gevoelens en gedachten die door je heen schieten als je kindje eindelijk op je borst ligt!

Mooi!

Kp mooi verhaal en enigzins herkenbaar op de stukken dat je denkt: ja doei jullie zitten me hier voor de gek te houden en beloven me dingen waarvan ik nu al weet dat jullie dat niet waar gaan maken.

Daar is je uk! Geniet ervan.

Mooi geschreven

quote:

Op zondag 9 maart 2014 16:26 schreef Kimpossible het volgende:
Meisje, oh meisje, daar ben je dan. Ik huil. Het is voorbij, kom maar bij mama. Ik ben je mama. Wat ben je mooi. Kijk nou, schat, je dochter. Je bent papa. Snik. Na het uitkloppen van de navelstreng, die ik in mijn handen gedrukt krijg van de vpk, knipt vriendlief de navelstreng door. Nu is ze los, voor altijd. Een mensje, ons mensje. We zijn papa en mama.

Bij het lezen hiervan begon ik ook te snikken

KP Mooi bevallingsverhaal!

Dankjulliewel het stukje dat ze er is levert me na 10 keer nalezen nog steeds kippenvel en natte ogen op. Ik kan dat gevoel nog zo goed terughalen. Anders dan de rest trouwens, want hoewel ik wéét dat ik het de hel vond, kan ik nu best al tegen mezelf zeggen dat het heus wel mee viel. Omdat ik het rationeel gezien gewoon niet bijzonder zwaar heb gehad. Ik vind t ook lastig toe te geven dat ik het in het moment zelf heel erg zwaar vond, omdat ik weet dat tal van vrouwen door een veel grotere hel gaan.

Geloof ook dat dat het eerste is wat ik postte toen mignonne ernaar vroeg: volgens de boekjes zal t weinig spannend zijn, maar ik vond het de hel

Gelukkig lost de natuur dat vlug op, zo blijkt!

Mooi verhaal KP!

Maar wat hebben ze je nu dan gegeven als pijnstilling trouwens?

quote:

Op zondag 9 maart 2014 21:15 schreef Dot. het volgende:
Mooi verhaal KP!

Maar wat hebben ze je nu dan gegeven als pijnstilling trouwens?

Nalbufine geen tof middel. Ik durf te stellen dat ik het zonder niet had gered, maar als ik had geweten wat ze me wilden geven had ik misschien wel om een ruggenprik gevraagd.

Kp, wat mooi beschreven. Ik heb gelachen en een traantje weggepinkt. Heel bijzonder

Mooi KP! Sommige stukjes zeker herkenbaar! Prachtig he je kindje eindelijk in je armen

_{Morgen zal ik mijn verhaal posten!}

Ha, wat mooi om jullie verhalen te lezen. Het is zo ontroerend. En ook fascinerend hoe iedere bevalling anders is. Ik heb mijn verhaal ook opgeschreven. Vandaag is I. precies zes weken. . De bevalling vond plaats bij 41 + 5 weken.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 0% gewijzigd door Franny_G op 10-03-2014 00:39:17 ]

Ah ook al zo mooi Franny! Mooi geschreven ook

Wauw Franny wat klinkt dat als een droombevalling. Het lijkt wel een beetje op mijn eerste bevalling, zo ontspannen als het ging, inclusief het stukje 'ik ben moe ik stop ermee ik wil slapen'. Geniet lekker van jullie meisje.

Mooi geschreven Franny

Wow... Wat een herkenning hier .
KP, jouw persfase was exact de mijne! Geen persweeën en ook veel tijd ertussen! Ik heb ook heel lang paardgereden en vermoed dus dat het daaraan lag... Wat fijn om het ook bij een ander terug te lezen - en wat heerlijk dat jij wel de tijd kreeg om het zelf te doen.

Franny, wat een schitterende bevalling . Hypnobirting is zo mooi! Mijn ontsluitingsfase was ook zo mooi rustig, heerlijk.

Wat een mooie verhalen allebei!

Mooi franny. Ook weer herkenning. En om je drama moment

Wow, lastig om het kort te houden , verhaal dus maar onder de spoiler.
Het is uiteraard hoe ik het heb ervaren misschien vind Belle dat er dingen heel anders zijn gegaan

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 0% gewijzigd door klaprooss op 10-03-2014 10:55:42 ]

Wat een mooi verhaal klaprooss en een prachtige foto erbij! Klinkt als een heftige bevalling maar wel een waar je positief op terug kan kijken! Goed gedaan zeg!

Wat een mooie verhalen weer om te lezen, ik kreeg bij alle drie tranen in mijn ogen

Maar bij dat van jou het meest Klaproos, het is voor een heel groot gedeelte alsof je mijn verhaal opdreunt. _{Alleen heb ik me om het toucheren na dat f*cking half uur durende CTG heen gejokt en kreeg ik nog wel een ruggenprik terwijl ik mijn best deed de persweeën te verbergen}

Het klinkt heel heftig maar ook wel mooi, met de steun van je vriend en de verloskundige! Je hebt het mooi verhalend opgeschreven

Oh en die foto is prachtig! Jullie gezichtsuitdrukkingen

Franny, jouw verhaal klinkt echt heel ontspannen!

Franny, wat een rust! Moooi

Klap, de herkenning. Persen zonder persweeen is echt heel stom. En moeilijk. Maar we hebben het gewoon geflikt! En die foto

En nu zijn we mama's

Klaprooss Prachtig geschreven en jullie hebben het echt samen gedaan. Foto is ook perfect! De trots die H. uitstraalt

Franny, mooie ontspannen bevalling! Daar zouden velen voor tekenen

Wauw klap ook al zo'n mooi verhaal. Wat enorm tof dat gewoon geholpen heeft met het geboren laten worden van jullie zoon!

*snif* wat een mooie verhalen.

klaproos jouw verhaal over de weeenstorm is zo herkenbaar. Ik had precies hetzelfde.
Ik heb zelfs nog onder de douche aan de alarm knop getrokken omdat ik het zat was. Ik wilde pijnbestrijding en wel nu!!! Ik ging ook in 40 minuten van 4 naar 9 cm... Pfff.... Ik weet nog dat ik de hele tijd dacht "ik heb nog maar 4 cm, ik moet dit nog minimaal 5 uur volhouden, wat ben ik een mietje, hoe dan al die andere vrouwen dat )

Wat een prachtige foto van jullie 3'en

Wat een mooie verhalen, dames! .
Elk heel anders, maar zo bijzonder.

Wat een mooie verhalen, alle drie!

Mooie verhalen klaproos en franny!

quote:

Op zondag 9 maart 2014 22:31 schreef Kimpossible het volgende:

[..]

Nalbufine geen tof middel. Ik durf te stellen dat ik het zonder niet had gered, maar als ik had geweten wat ze me wilden geven had ik misschien wel om een ruggenprik gevraagd.

Ah, thanks! Die ga ik dus even toevoegen aan mijn bevalplan

`wat een lieve reacties! En wat een hoop met herkenning !
Ik moet elke keer ook huilen als ik het terug lees

Mooie verhalen en die foto

Herkenning over het wel pijnstilling willen maar niet mogen

wat een mooie verhalen
Ik moest regelmatig even een traantje weg vegen.

wat een mooie foto klaproos

KP wat een onwijs mooi verhaal zeg echt leuk beschreven!

Franny jij ook al zo'n mooi verhaal Heerlijk die opmerking van 'ik stop ermee' herken het gevoel dat het ineens zo snel gaat en dat er toch echt een baby in je buik zat die nu van jou/jullie is!

Klap wat een geweldig verhaal zeg, wat een oerkracht klinkt er uit je verhaal Geweldige foto!! *smelt*

Slik, mooie, maar ook heftige verhalen weer!

Wat een mooie verhalen, moest bij alle drie huilen.

Ik hou zó verschrikkelijk van bevallingsverhalen
Dank voor het delen van jullie mooie verhalen, dames

quote:

Op zondag 9 maart 2014 22:31 schreef Kimpossible het volgende:

[..]

Nalbufine geen tof middel. Ik durf te stellen dat ik het zonder niet had gered, maar als ik had geweten wat ze me wilden geven had ik misschien wel om een ruggenprik gevraagd.

Wat jammer dat ze niet eerlijk is geweest hierover. Dat is niet netjes.

Ik lees dat je 24 uur geen borstvoeding mag geven bij gebruik van nalbufine.
Maar net bevallen leg je gelijk aan in principe als je voor bv gaat. Vormt dat dan geen probleem? Of kan dat omdat de echte productie nog op gang moet komen?
Is er een vk in tha house die hier het antwoord op weet?

Wat een mooie en heftige verhalen. Ik moet er alleen steeds zo enorm van huilen Niet handig om dit op je werk te lezen!

En Belle heeft echt geweldige foto's gemaakt. Het leek mij nooit wat zoiets, maar als ik dit zie; echt schitterend

quote:

Op maandag 10 maart 2014 13:46 schreef laziness het volgende:

[..]

Wat jammer dat ze niet eerlijk is geweest hierover. Dat is niet netjes.

Ik lees dat je 24 uur geen borstvoeding mag geven bij gebruik van nalbufine.
Maar net bevallen leg je gelijk aan in principe als je voor bv gaat. Vormt dat dan geen probleem? Of kan dat omdat de echte productie nog op gang moet komen?
Is er een vk in tha house die hier het antwoord op weet?

Ja, tis echt troep. Hier zijn er gelukkig geen problemen ontstaan, zelfs niet terwijl ik direct aangelegd heb en bv ben gaan geven. Ik ben niet voorgelicht over welke gevolgen dan ook, eigenlijk.

Wat een mooie verhalen weer.
kp dat is echt waardeloos dat ze je geen inlichting erover gegeven hebben. Nu ken ik heel het middel niet maar als ik het zo lees is het niet veel goeds.

Kim, wat mooi geschreven! Ik moest toch echt even goed slikken.

Franny, op je drama-moment na lijk je zó rustig te zijn gebleven, echt knap!

Klap, wat een mooi verhaal _{Ik vind de jouwes extraspeciaal omdat jij de weeën inging rond het moment dat mijn dametje er net was. Dat idee.. dat er ook andere mensen zijn die op (bijna) hetzelfde moment hetzelfde doormaken als jij, dat vind ik heel bijzonder.}

Klaproos. Ook al zo'n mooi verhaal. En wat een mooie foto

Heb die van mij ook in een keer uitgeschreven. Ik heb een opschrijfboekje waarin ik sinds de zwangerschap dingen in heb opgeschreven, en daarin heb ik geprobeerd mijn bevallingsverhaal te schrijven. Het werd alleen zo'n gortdroog 'en toen en toen'-verhaal. Op de laptop lukte het een stuk beter.
Het is wel een heel verhaal geworden

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Die laatste zin *jank*

RFR Veel herkenbare dingen, en je hebt een baby, een dochter! Mooi beschreven!

Mooi en heftig verhaal, klap.
En RFR, wat heb je die laatste fase snel gedaan! Knap en geweldig dat het geen keizersnede hoefde te worden. Ik kan me zo goed voorstellen dat je het op een gegeven moment niet meer trok ,zeker als ze dan aangeven dat je kindje het moeilijk krijgt. .

mooi rfr

Ineens vier verhalen om bij te lezen en mooi zijn ze!

Weer zo'n mooi verhaal

Rfr wat mooi dat je het toch zelf kon afmaken

Wat een mooie verhalen, snif

RFR ook al zon dijk van n verhaal! En wat fijn dat je t toch gewoon zelf gedaan hebt!

Rfr, ik moet er van huilen.

Onze zoon wordt volgende week 1! Maar als ik dit lees ga ik weer terug denken hoe het was. (staat hier ook ergens geschreven)

Mooi geschreven hoor!

RFR wat mooi en goed verwoord .

Noh ik word een beetje verlegen van al die lieve woorden .

RFR wat een geweldig verhaal En ondanks de inleiding nog voorspoedig gegaan. Wat goed ook dat je zo lang zelf die weeen hebt opgevangen, ik heb gehoord dat de weeen van een inleiding niet grappig zijn Echt een supermooi verhaal.

Mooi FRF, mooi bescheven!! En idd bijzonder, alle twee een baby op deze mooie dag

Franny, wat een mooi beschreven verhaal. Mooi dat je zo in je eigen wereld kon terug trekken.

Klaproos, ook al zo'n mooi verhaal. Fijn dat je precies de juiste mensen om je heen had die de juiste dingen konden zeggen. En die foto is zoooooooo mooi

RFR, omg je schoonmoeder.... Maar wat fijn dat je het toch nog zelf hebt kunnen doen!

Alledrie weer erg mooie verhalen. Wat is het toch bijzonder zo'n bevalling.

Mooie verhalen RFR, klap, KP en Franny! Zo mooi om te lezen hoe het kan gaan, ga ik toch een beetje voorbereid de bevalling in gaan.

Nu is I. 'alweer' ruim zes weken en een stuk gegroeid als ik dat vergelijk met de foto's van de eerste dagen! Wat gaat dat snel. Het is gek hoe snel de details van de bevalling op de achtergrond verdwijnen. Tijdens deze weken gebeurt er zo veel. Nu ik het heb opgeschreven en de andere verhalen hier heb gelezen, denk ik er ineens weer veel meer aan terug. En aan hoe bijzonder het toch is.
Mijn vriend heeft na de bevalling veel prachtige foto's gemaakt. Op deze zie je zo mooi de 'oerschreeuw' van I. .

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

RFR

Oh franny wat een mooie foto

Prachtige foto franny

oh franny wat een mooie foto.

Zo stom he maar nu wil ik dat ook nog een keer. Ik weet dat dat niet gaat gebeuren maar ik vind die foto's van pasgeboren kindjes zo mooi.

Franny

quote:

Op dinsdag 11 maart 2014 10:26 schreef Enfermera het volgende:
RFR wat een geweldig verhaal En ondanks de inleiding nog voorspoedig gegaan. Wat goed ook dat je zo lang zelf die weeen hebt opgevangen, ik heb gehoord dat de weeen van een inleiding niet grappig zijn Echt een supermooi verhaal.

Ik heb - gelukkig maar, denk ik - geen vergelijkingsmateriaal met een natuurlijk op gang gekomen bevalling, maar ze waren pittig inderdaad.
Dank je wel!

quote:

Op dinsdag 11 maart 2014 10:42 schreef Kyara het volgende:
RFR, omg je schoonmoeder.... Maar wat fijn dat je het toch nog zelf hebt kunnen doen!

Wat een waanzin of niet. Na de bevalling heeft ze twee keer haar bezoek afgezegd en toen ze langskwam had N. last van krampjes. Dat gehuil was haar 'te druk' dus ze is weer weggegaan en we hebben haar niet weer gezien. Vind het wel sneu voor vriend .

Wat een mooooie foto Franny!

quote:

Op woensdag 12 maart 2014 00:06 schreef RunForrestRun het volgende:
Wat een waanzin of niet. Na de bevalling heeft ze twee keer haar bezoek afgezegd en toen ze langskwam had N. last van krampjes. Dat gehuil was haar 'te druk' dus ze is weer weggegaan en we hebben haar niet weer gezien. Vind het wel sneu voor vriend .

Hoe groot moet die plaat voor je hoofd zijn denk ik dan. Ken je plaats op zo'n moment. Volgens mij zou zo'n situatie de hele bevalling nog kunnen platleggen.

quote:

Op dinsdag 11 maart 2014 14:07 schreef ferrari_rood het volgende:
oh franny wat een mooie foto.

Zo stom he maar nu wil ik dat ook nog een keer. Ik weet dat dat niet gaat gebeuren maar ik vind die foto's van pasgeboren kindjes zo mooi.

Herkenbaar
_{en toen ging ik mijn laatste verhaal lezen en wist ik weer waarom ik niet meer wil maar die baby's}

Mooie verhalen weer
En rfr, je schoonmoeder omg

quote:

Op woensdag 12 maart 2014 08:08 schreef Kyara het volgende:

[..]

Hoe groot moet die plaat voor je hoofd zijn denk ik dan. Ken je plaats op zo'n moment. Volgens mij zou zo'n situatie de hele bevalling nog kunnen platleggen.

Dit viel nog mee .
Bij de bevalling van mijn schoonzus is ze tegen de wensen van schoonzus en -broer in naar het ziekenhuis gekomen en tijdens de persfase in de verloskamer gaan zitten. In alle hectiek heeft niemand eraan gedacht mijn schoonmoeder weg te sturen.
Ik had vriend al geïnstrueerd dat hij haar weg moest sturen, mocht ze zoiets bij mijn bevalling proberen.

RFR! Dat meen je!

RFR . voor je vriend, moeilijk lijkt me...

Nou, RFR, ik word er plaatsvervangend ook nijdig om, om die schoonmoeder van je. Al is medelijden/mededogen waarschijnlijk meer op z'n plek.

quote:

Op maandag 10 maart 2014 20:35 schreef Spees_Eend het volgende:
Die laatste zin *jank*

Ik heb het hele verhaal nog eens gelezen en wat schrijf jij fijn. Ik heb tranen in m'n ogen!

[ Bericht 0% gewijzigd door Suikertante op 13-03-2014 08:19:57 ]

RFR is schrok ook wel even van je SM .

Franny! Lieve foto!

En de rest nog bedankt voor de lieve reacties . Ik vond het heel fijn om op te schrijven en had dat niet gedacht van tevoren!

Klaprooss

quote:

Op donderdag 13 maart 2014 11:51 schreef bellelena het volgende:
Klaprooss

Ik had het al gezegd maar: wat een lieve reacties krijg je hier .
Het heeft me ook echt goed gedaan alles op te schrijven, het is een beetje alsof ik nu pas kan beseffen dat ik het echt heb meegemaakt. En het voelt op een of andere manier heel fijn om dit te kunnen delen met andere vrouwen die iets soortgelijks hebben meegemaakt.

_{Ik heb trouwens mijn verloskundige nog even gegoogeld (omdat stalker . Nee omdat ik de goede spelling van zijn naam wilde weten), maar jongens, die is niet verkeerd om naar te kijken . Jammer dat ik er toen niks van heb gezien, ik was te druk met puffen en pijn hebben om er plezier van te hebben .}

Rfr, Franny en Klaproos wat een mooie verhalen!

Ik heb mijn verhaal ook eindelijk af.

Dinsdag 11 maart 2014
Ik ben 39 weken en 0 dagen zwanger en vandaag is het tijd voor de wekelijkse controle in het ziekenhuis. De controle is weer helemaal prima. Bloeddruk is goed, mannetje A ligt nog steeds ingedaald en mannetje B ligt nog steeds bovenop zijn broertje. Ik geef aan dat het met mij ook nog steeds prima gaat. Ik heb gisteren de schutting nog geschilderd, de buren verklaarden me voor gek, maar stilzitten ging echt niet. Toch komt het woord ‘inleiden’ weer voor in het gesprek. Ik geef aan dat ik eigenlijk helemaal niet ingeleid wil worden zolang het met mij en de mannetjes goed gaat.

Helaas vindt men in het ziekenhuis op basis van de groeiecho’s en op basis van de termijn dat inleiden nodig is. Het risico voor de jongens wordt groter naarmate we nu nog veel langer wachten. Als ik vraag wanneer de inleiding dan plaats zou moeten vinden wordt aangegeven dat ik dit zelf mag bepalen, zolang het maar deze week is. Dan is mijn keuze snel gemaakt. De jongens zullen geboren gaan worden op 14-03-14. Ik hoop al maanden om op die datum te gaan bevallen en nu het te plannen is weet ik zeker dat dit dé datum is waarop we weer papa en mama worden. Tenzij de jongens natuurlijk besluiten eerder te komen, maar ik ben bang dat dat er niet inzit. Er is namelijk niets dat wijst op een mogelijk startende bevalling.

Onderweg naar huis bel ik mijn zusje. Die is gelijk helemaal van pad en is stiekem blij dat er een datum is vastgezet, want dan kan ze vrij nemen van haar werk. Dat scheelt weer gedoe. Dat is wat mij betreft ook het enige voordeel aan een inleiding, het feit dat het te plannen is. Mijn zusje moet wel een beetje lachen als ik aangeef dat mijn man nog van niets weet. Ik wil mijn man namelijk persoonlijk vertellen wat er gaat gebeuren.
Ik rijd naar het werk van mijn man en zeg dat hij even bij me moet komen. Ik vertel hem het verhaal en hij gaat een minuut of 10 later enigszins verbouwereerd terug naar zijn werkplek, waar ook zijn broer werkt. Zijn broer ziet dat er iets aan de hand is, maar mijn man herpakt zich waardoor de alarmbelletjes die bij zijn broer gingen rinkelen weer wegebden. We willen de datum van de inleiding graag voor onszelf houden, vandaar dat zijn broer van niets mag weten. De enige persoon die buiten mijn zusje en man nog ingeschakeld wordt is mijn schoonvader in verband met de opvang van L.

De dagen gaan voorbij en er gebeurt op bevallingsgebied helemaal niets.

14 maart 2014
We mogen om 6:00 uur de verloskamers bellen. Om even voor 6 vind ik dat we lang genoeg gewacht hebben en bel ik of er een plekje is voor ons. Gelukkig is dit zo, ik had er niet aan moeten denken om pas om 10:00 weer te mogen terugbellen als het te druk zou zijn, dus we vertrekken richting ziekenhuis.
Om 7:00 uur worden de eerste controles gedaan en word ik aangesloten op het CTG. Er wordt gevraagd of het goed is als er een stagiaire bij de bevalling aanwezig is. De stagiaire zal niets doen, alleen toekijken. Ik geef aan dat één stagiaire geen probleem is, maar meer mensen wil ik er niet bij hebben (dit is achteraf de grootste fout die ik die dag maakte). Er wordt direct gesproken over het plaatsen van een elektrode op het hoofdje van T. Dit is iets wat ik eigenlijk helemaal niet wil en ik geef dit ook aan.

Helaas blijkt T. met de CTG bijna niet te registreren dus wordt op het moment dat de vliezen gebroken gaan worden om 7:38 uur toch een elektrode geplaatst. Bij het breken van de vliezen blijk ik een ruime 3 cm ontsluiting te hebben. De gyn geeft aan dat dit een mooi begin is.

We hebben afgesproken dat we na het breken van de vliezen mijn lichaam zo’n 2 uur de tijd geven om het zelf op te pakken. Het lange wachten begint. Tijdens de twee uur wachttijd probeer ik zoveel mogelijk te ontspannen en te focussen op mijn lichaam. Ik adem in door mijn neus en uit door mijn mond. Af en toe voel ik wat menstruatieachtige kramp, maar zéker geen wee. Uiteindelijk wachten we bijna 3 uur voor het infuus met synto aan gaat. Dit gebeurt uiteindelijk om 10:30 uur. Er wordt uitgelegd dat de synto ongeveer elke 20 minuten verhoogd zal worden tot er voldoende resultaat is bereikt. In dit geval zijn dat zo’n 3 weeën per 10 minuten. Ik spreek mezelf nog wat moed in, het gaat nu echt gebeuren, nog even en onze zoons worden geboren. Er flitsen wat gedachten door mijn hoofd, onder andere dat ik hoop dat we het er allemaal levend en in goede gezondheid vanaf gaan brengen. Gek is dat, tijdens de eerste bevalling heb ik me er geen seconde druk om gemaakt, nu is eventueel overlijden tijdens de bevalling mijn grootste angst. Het idee dat dochter en zoontjes op zouden moeten groeien zonder mama en dat mijn man er alleen voor zou staan bezorgt me kippenvel. Dan herpak ik me weer en focus op mijn lichaam. De eerste 30 minuten gaan voorbij zonder dat er iets gebeurt. Het infuus wordt om 11:08 uur opgehoogd naar 2,00 ml/uur. Na deze ophoging begin ik wat krampjes te voelen, maar het CTG registreert niets… rugweeën. Toch zijn ze nog niet enorm pijnlijk en is het allemaal goed te doen. Ik zit een beetje op een stoel naast het bed te wachten tot er echt iets gaat gebeuren. Tussendoor probeer ik bij familie en vrienden de schijn op te houden door te reageren op wat whatsapp berichten.

Om 11:31 wordt het infuus weer opgehoogd naar 4,00 ml/uur. Inmiddels geef ik aan dat ik rugweeën heb en we timen ze met onze telefoon, omdat de CTG niets laat zien. Telkens als er een wee opkomt roep ik start en als het weer is afgezwakt roep ik stop. Ineens vind ik het te licht in de kamer, het is erg mooi weer en de zon schijnt naar binnen. De luxaflex moeten dicht, maar er ontbreekt een touwtje. Mijn zusje en man porrelen wat met de luxaflex terwijl ik een wee heb. Ik heb gezegd dat ik ze helemaal dicht wil hebben, maar roep halverwege “stop”, dus zij stoppen pet porrelen aan de luxaflex en willen hem open laten. Ik roep nog 3 keer stop voordat mijn boodschap dat de wee weg is duidelijk is. Sufferds. Uiteindelijk lukt het de luxaflex dicht te krijgen. Fijn zo’n ietwat verduisterde kamer. Inmiddels worden de weeën pijnlijker en ga ik naast het bed op een krukje op een matje zitten. Ineens begint er water te stromen en het wil echt niet meer stoppen. Het matje is doorweekt en ook op de grond ligt een hele plens vruchtwater. We bellen de zuster en die gooit heel smerig een matje met de plastic kant onderaan op de plens vruchtwater. Ondanks dat ik volop weeën heb kan ik het vieze plensje vruchtwater onder het matje niet vergeten, daarom ruimt mijn zusje het op. Fijn!

En nu komt de haptonomie cursus weer van pas. Ik heb rond 12:00 uur rugweeën die elkaar om de 3 minuten opvolgen en het is heerlijk als mijn man tijdens een wee tegen mijn rug drukt of over mijn rug strijkt. Hij zit op een stoel achter me en weet precies wat hij moet doen en wanneer. Zo kan ik samen met mijn man de weeën goed opvangen. Ik adem langzaam in door mijn neus en blaas uit door mijn mond. Ik focus op mijn ademhaling in plaats van op de pijn van de weeën en het werkt, net zoals bij de bevalling van L. Ja, zo kan ik het nog wel een tijdje volhouden. Maar dan komen rond 12:30 uur de weeën om de 2 minuten en begint het zwaarder te worden. En dan… oh nee ik moet poepen. Ik druk op de bel en zeg tegen de zuster dat ik moet poepen. Ze staart me ietwat verbaasd aan. Ik weet wat ze denkt: persdrang. Dus ik zeg zonder dat de zuster nog iets heeft gevraagd: “nee, ik heb echt geen persdrang, ik moet gewoon echt poepen.” :’) Gelukkig gelooft ze me en hoeft er niet eerst gevoeld te worden van binnen voor ik mag poepen. Ik schaam me dood, want ik moet in de kamer waar ook mijn zusje en man zitten op een po-stoel poepen. Ik zeg nog een keer of 10 sorry, maar ik moet echt. En zo zit ik op die stoel terwijl de weeën ook doorgaan. Ik doe er dus ook nog een stuk langer over dan normaal.

Na het postoelincident slaan mijn rugweeën om in buikweeën en kruip ik toch liever in bed, want daar zijn de buitweeën weer fijner op te vangen. Om 13:00 uur vraagt de gyn of ik het allemaal nog trek want de weeën blijven om de 2 minuten komen en het is best heftig. Ik krijg het ook een beetje benauwd omdat de weeën elkaar zo snel opvolgen en geef dit aan. Gelukkig blijkt mijn saturatie gewoon goed, maar toch voel ik me niet helemaal fit. Ik geef aan dat het behoorlijk heftig is en het inmiddels steeds lastiger wordt om de weeën goed op te vangen. Er wordt besloten het infuus terug te zetten naar 2,00 ml/uur in de hoop dat de weeën dan iets minder frequent komen. Ik begin me zo langzamerhand af te vragen wanneer er iemand komt kijken hoe het ervoor staat met de ontsluiting en krijg te horen dat dit gaat gebeuren als de gyn klaar is met lunchen. Fijn! De stagiaire die ik in eerste instantie heb toegelaten begint me steeds meer te irriteren. Ze zou kijken en niets doen en nu stelt ze me allerlei vragen en tot overmaat van ramp denkt ze me ook nog te moeten aanmoedigen. “Je doet het goed hoor.” “Je kunt de weeën erg goed opvangen.” “Wat doe je dat goed.” Mens als je nu je mond niet houdt dan doe ik je wat aan! Laat me met rust. Ik begin kortaf te reageren tegen haar maar de boodschap komt niet echt over.

Ondertussen blijven de weeën elkaar om de 2 minuten opvolgen en zeg ik tegen man en zusje dat ik een ruggeprik wil als ze me zouden gaan vertellen dat er pas 6 cm ontsluiting is. Man en zusje weten dat ik tegen een ruggeprik ben en manlief zegt gelijk tegen me: “wat waren daar ook alweer de nadelen van?” Die vraag was genoeg om mij weer bij mijn positieven te brengen, nee ik wil helemaal geen ruggeprik, hoe kom ik daar nou bij.

Om 13:18 uur is het zover en wordt er eindelijk gevoeld hoe het met de ontsluiting is. En dan, het verlossende woord, 9 cm. We zijn er bijna. Om 13:54 uur geef ik aan dat het drukgevoel wat toe begint te nemen, maar ik heb nog geen persdrang. Toch heb ik 2 minuten later volledige ontsluiting. Ik heb nog steeds geen persdrang, het niet tegen te houden gevoel dat ik bij de bevalling van L. wel had ontbreekt. Toch mag ik een keer proefpersen. De gyn stopt haar vingers naar binnen en daar mag ik voorzichtig tegenaan proberen te persen. Maar zonder persdrang is dat toch een beetje vreemd. Om 14:02 uur wordt het infuus weer naar 4,00 ml/uur gezet en mag ik actief mee gaan persen. Ik heb nog steeds geen persdrang, het oergevoel ontbreekt, maar toch ga ik persen als er een wee is, je moet tenslotte wat. De gedachte dat het er bijna op zit, dat we zijn begonnen aan de eindsprint schiet door mijn hoofd. We zijn er bijna, nu nog even alles op alles en dan zijn we snel twee kindjes rijker. Het persen gaat ondanks gebrek aan persweeën toch wel goed. Ik voel T. zakken. En dan na 3 persweeën komt er om 14:08 uur een klein minimensje van 3870 gram naar buiten glibberen. Daar is hij dan, mijn zoon, onze zoon, het jongetje dat L. een grote zus maakt. Wat is hij mooi, wat lijkt hij op zijn zusje, wat is dit een heerlijk gevoel. Mijn zusje en man staan huilend van blijdschap naast mijn bed. Bij mij ontbreekt die emotie. Ik schakel na de kennismaking met T. vrijwel direct weer terug in bevallingsmodus, er moet tenslotte nog een mannetje geboren worden. Mijn man knipt de navelstreng van T. door en hij wordt bij mijn man in zijn armen gelegd. Na een paar minuten geeft mijn man T. aan mijn zusje zodat hij mij weer kan bijstaan bij de geboorte van S.

Om 14:15 uur wordt met een echo bekeken hoe S. ligt. Hij ligt in hoofdligging. Er wordt wat op mijn buik geduwd zodat S. naar beneden zakt. Ondertussen wordt het infuus op 16,00 ml/uur gezet en worden de vliezen door de gyn gebroken. Er komt een enorme plens vruchtwater naar buiten, de gyn springt naar achteren, maar toch komt het op de suède pumps van de gyn terecht (dat zag mijn zusje) , de gyn had die dag namelijk geen dienst op de verloskamers, maar in verband met drukte was ze opgeroepen. En dan… er wordt met de echo naar de hartslag van S. gekeken en er ontstaat een beetje vreemde sfeer onder de artsen. Ik hoor de woorden ‘ok bellen’ en ‘keizersnede’ vallen. Het is me op dat moment nog niet helemaal duidelijk wat er aan de hand is. Totdat de gyn me vertelt dat er sprake is van diepe bradycardie bij ons kindje en dat men het OK team in paraatheid aan het brengen is voor een spoedkeizersnede. S. heeft het moeilijk, de navelstreng blijkt te zijn uitgezakt en daardoor krijgt hij niet voldoende zuurstof. De gyn geeft aan dat ik een kans krijg om het zelf te doen, maar dat ik exact moet doen wat zij zegt en naar niemand anders mag kijken of luisteren. S. moet geboren worden en snel. Het is 14:25 uur als er een kiwi cup (mini vacuuüm) op het hoofdje van de S. gezet wordt. En juist op het moment dat ik graag weeën wil hebben om op te persen komen ze niet. Er komt een soort van oer overlevingskracht in me naar boven en ik vraag de gyn of ik ook mag persen zonder dat ik een wee heb. De gyn geeft aan dat het mag als het lukt. Nou en of dat lukt! Ik pers en pers en pers, ik pers zo hard dat ik sterretjes zie. Het kan me niet schelen, ik pers nog meer en ondertussen trekt de gyn ook aan de vacuüm. Ik pers alsof mijn leven er vanaf hangt. Mijn man staat naast me en die hoor ik ook meepersen. Ik zie in mijn ooghoek mijn zusje huilend met T. in haar armen zitten. Ondertussen blijf ik doorpersen. Persen, druk erop houden terwijl ik uitblaas, nieuwe hap lucht en weer persen. Het lijkt een eeuwigheid te duren, maar toch duurt het maar twee minuten en in totaal 2 echte weeën voordat S. van 3670 gram om 14:27 uur als sterrenkijker geboren wordt.

S. wordt op mijn buik gelegd. Als ik S. optil om hem te bekijken vallen de armpjes en beentjes als een lappenpopje naar beneden en hij is helemaal blauwig, hij ademt niet. Ik schrik ervan en leg hem snel weer neer. Mijn mannetje, mijn kleine mannetje. Er hangt een heel vreemde sfeer op de kamer, artsen lopen heen en weer, bellen, er gebeurt van alles en toch gaat het ook langs me heen. Eigenlijk zou mijn zusje de navelstreng doorknippen, maar omdat zij met T. in haar handen zit is hier geen tijd voor en wordt de navelstreng door mijn man doorgeknipt. S. wordt direct opgepakt en naar de reanimatiekamer naast mijn verloskamer gebracht. Mijn man gaat met hem mee. Ondanks dat S. er echt niet goed uitzag toen hij op mijn buik lag voel ik me verrassend kalm, iets in me zegt dat het allemaal goed komt. Het klinkt misschien heel vreemd, maar ik heb me na de geboorte geen moment druk gemaakt over de afloop. Misschien door de hormonen, maar ik was ervan overtuigd dat het goed zou komen. En na een paar minuten horen we gehuil komen uit de kamer naast ons. S. huilt. Opluchting. Om 14:43 uur komt de kinderarts bij me en vertelt dat S. beademd wordt via CPAP en daarom naar de neonatologie afdeling moet. Op zich was hij snel bijgetrokken en ademde zelf, maar toen ze de CPAP eraf haalden zakte zijn saturatie toch weer en moest de CPAP weer aan. Dat was reden om hem op te nemen op de neonatologie afdeling. De kinderarts geeft aan dat S. wel nog even een minuutje bij me mag liggen voor hij meegenomen wordt. Ook geeft hij aan dat ik niet moet schrikken van de couveuse met alle toeters en bellen. Dan komt S. nog even bij me voor hij met papa vertrekt naar de neonatologie. We maken nog snel een foto en daar gaat hij. Mijn arme kleine kereltje. Gelukkig is hij in goede handen en is zijn papa bij hem. In de uren na de geboorte wisselen mijn man en zusje elkaar af. Ze gaan om beurten naar S. zo is er altijd iemand bij mij en altijd iemand bij S. Ik vind dit een ontzettend fijn gevoel. Via mijn zusje en man krijg ik regelmatig foto’s toegestuurd en updates over hoe het met hem gaat. Al vrij snel na aankomst op de neonatologie kon de CPAP toch uit en kon S. het zonder ondersteuning af. Het zag ernaar uit dat hij maar één nachtje hoefde te blijven als het zo goed zou blijven gaan. Klein dapper mannetje, mijn S.

Ondertussen is ook de placenta geboren en die blijkt na controle compleet. Vervolgens wordt er bekeken hoe ik er vanaf ben gekomen. Ik zou bijna een vreugdedansje willen maken als me verteld wordt dat er geen schaafjes, scheurtjes of wat dan ook zijn down there. Het is gewoon helemaal gaaf daar beneden. Wat een opluchting, geen hechtingen. Hoera!
Toch blijf ik de uren na de bevalling behoorlijk wat bloed verliezen. De eerste keer dat ik een guts bloed verlies schrik ik en druk op de bel. Er komt niemand en ik stuur mijn man de gang op. Het voelt niet goed. Mijn baarmoeder is door het enorme oprekken in verband met tweeling wat lui en wil niet goed samentrekken, ondanks infuus met synto. Ik blijk 400 ml bloed te zijn verloren. Men is er niet helemaal gerust op. Er duwen en voelen telkens weer andere mensen op en aan mijn buik. Ik lig telkens kermend van de pijn in mijn bed, mijn man houdt mijn hand vast als hij niet bij S. is. Wat is dit naar, mijn hele buik is beurs en toch blijven er mensen aan voelen en op duwen. En het bloeden wil ook maar niet stoppen. Er wordt om 15:50 uur een katheter geplaatst om mijn blaas te legen. Dit kan schijnbaar ook reden zijn dat de baarmoeder niet goed samentrekt. Het plaatsen van de katheter is hel, wat doet dat pijn aan mijn gezwollen onderkant. Om 16:20 uur heb ik 1150 ml bloed verloren. Helaas heeft de katheter ook niet het gewenste effect. Om 16:31 uur komt er een nieuwe gyn langs. Dokter van Lith. Hij komt binnen, aait me over mijn neus (daar kon hij aan voelen hoe mijn toestand was of iets dergelijks. Koude neus was niet goed, warme wel) en drukt vervolgens met zijn volle gewicht op mijn buik. Ik verga van de pijn en voel alweer een guts bloed naar buiten stromen. Omdat mijn bloeddruk inmiddels wat aan de lage kant is besluit de gyn dat ik 2 liter vocht moet krijgen. Dit zorgt ervoor dat mijn bloeddruk wat stijgt, maar het bloedverlies blijft. Ook wordt er een extra infuus aangelegd voor het geval ik een bloedtransfusie nodig heb. De stagiaire gaat dit doen. Vreemd, ik dacht dat ze alleen zou kijken. Nouja, het kan me ook niet schelen ook. Ondertussen wordt mijn baarmoeder gemasseerd door een andere arts. Omdat ik de stagiaire niet vertrouw, ze heeft inmiddels geen goede reputatie meer bij me, doe ik mijn ogen dicht als ze gaat prikken. De gyn die mijn baarmoeder masseert schrikt een beetje en zegt dat ik mijn ogen open moet houden. Ik geef aan dat ik alleen even aan het focussen was op de prik. Het feit dat ik de stagiaire niet vertrouw laat ik maar even achterwege. Ze prikt bibberend mijn infuus. :’) Om 18:55 uur heb ik meer dan 1,5 liter bloed verloren en wordt besloten dat ik naar de OK moet.

Hoewel ik narcose altijd heel eng heb gevonden doet het me nu helemaal niets. Ik ben al lang blij dat er iets aan het bloeden gedaan wordt, want ik ging me toch enigszins slapjes voelen. Onderweg naar de OK lig ik nog wat grapjes te maken. Ze zullen vast gedacht hebben dat ik niet goed snik was. Ik vertelde dat ik nu ik toch in het ziekenhuis moest bevallen ik voor de all inclusive formule inclusief operatie ging. Ook op de OK vond ik het allemaal wel interessant. Ik mocht op de operatietafel gaan liggen en toen had ik ineens een helder moment. Ik zei tegen de anesthesist: “Wil je niet weten hoeveel ik weeg?” Hij gaf aan dat hij dat net wilde gaan vragen. Ik zei dat ik die ochtend nog 87 kilo woog, waarop hij zei: “ja maar je bent onderweg wat kwijtgeraakt hè.” Ja dat is waar. Ik vroeg nog of ik een echte narcose of alleen een soort roesje zou krijgen. Nee, het was een echte narcose. Ik kreeg een kapje zuurstof op, bah wat stinkt dat, vervolgens kreeg ik iets van pijnmedicatie en daarna het narcosemiddel. Ik wenste de artsen succes, zei dat ik even lekker ging slapen en het volgende moment werd ik wakker in de uitslaapkamer. Ik vroeg de arts aan mijn bed wat ze gevonden hadden en het antwoord dat ik kreeg was: “dat ga ik je niet vertellen want dat ben je straks toch vergeten.” Guess what, ik weet nog dat ik die vraag stelde en dit antwoord kreeg. :’) In totaal heb ik 2500 ml bloed verloren. Toen ik weer naar de afdeling mocht stond mijn man al op de gang te wachten. Fijn hem weer te zien, mijn rots in de branding.

Toen ik terugkwam op mijn kamer stond er een cadeautje op me te wachten. Een cadeautje in de vorm van een klein mannetje. S. hoefde niet langer op de neo te blijven, maar mocht bij me op de kamer. Ik heb gelijk met hem geknuffeld. Ik had nog een infuus om mijn baarmoeder samen te laten trekken, dat moest 12 uur lang blijven zitten. Die nacht doe ik geen oog dicht, waarschijnlijk een combinatie van net bevallen en allerlei vreemde geluiden in het ziekenhuis. ’s Morgens mogen mijn infuus en katheter eruit. Ook mag ik douchen. Ik voel me nog slapjes en moet voor ik mag douchen eerst 10 minuten op de rand van mijn bed zitten. Dit gaat goed en dus mag ik met hulp van mijn man douchen. Het douchen is enorm vermoeiend en ik voel me na afloop alsof ik een paar kilometer heb hardgelopen. Mijn HB is gedaald naar 4,6 en er wordt overleg gepleegd of ik wel of niet naar huis mag. Tijdens de visiteronde wordt me gevraagd of ik me goed genoeg voel om naar huis te gaan. Ik wil maar wat graag naar huis en geef aan dat ik me daar goed genoeg voor voel, ook al is dat misschien niet helemaal waar.
’s Middags om 14:30 uur mogen we naar huis. Thuis leggen we de jongens in hun bedje en laten L. naar huis komen. We vragen L. om zoals elke dag te gaan kijken of de broertjes er misschien al zijn. L. gaat naar de babykamer en de uitdrukking op haar gezichtje als ze een broertje in het bedje ontdekt is priceless. En eindelijk zijn we compleet. We hebben een gezin van 5, we hebben drie mooie kindjes, wat een rijkdom, het is goed zo.

En foto van man, ik, S en T in spoiler.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Oh Nikki wat een mooi verhaal Wel schrikken zeker, dat je alsnog onder het mes moest

Nikki, wat een verhaal! Mooi, ontroerend, spannend..maar vooral met een supergoed einde. Of eigenlijk een begin

Ohh Nikki wat een verhaal en zo'n bikkel als ik je maanden gevonden heb, zo'n bikkel ben je weer geweest op de 14e. Jij kanjermama!

Nikki, heel mooi verhaal. En zo stoer hoe je S. er zelf uit hebt gekregen. . En ook mooi hoe je meteen toch wist dat het goed zou komen. Gelukkig maar, want ik vond het al lezend al superspannend en emotioneel. Geniet van je jongetjes.

Sjonge

Wat een prachtig verhaal NIKKI

_{ik had echt een heel ander beeld van jouw man op basis van jouw verhalen..}

Wauw Nikki, wat een verhaal...

Wat een spannend verhaal zeg! Maar van harte met je mooie gezin.

quote:

Op zondag 23 maart 2014 22:51 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Wat een prachtig verhaal NIKKI

_{ik had echt een heel ander beeld van jouw man op basis van jouw verhalen..}

Vertel... nu ben ik benieuwd.

quote:

Op zondag 23 maart 2014 22:57 schreef _NIKKI_ het volgende:

[..]

Vertel... nu ben ik benieuwd.

ja ik weet niet, sowieso ouder... maar op de foto ziet ie er ook uit als een rots, niet gek te krijgen,.en dat strookt niet met zn zwangerschaps syndroom maar niks negatiefs hoor

quote:

Op zondag 23 maart 2014 23:05 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

ja ik weet niet, sowieso ouder... maar op de foto ziet ie er ook uit als een rots, niet gek te krijgen,.en dat strookt niet met zn zwangerschaps syndroom maar niks negatiefs hoor

Haha, ja de vreemde combi met zwangerschapssyndroom snap ik wel. Eigenlijk is mijn man gewoon een heel stoere bouwvakker. Maar dus wel eentje met een heel klein hartje als het om zijn gezinnetje gaat.

quote:

Op zondag 23 maart 2014 23:16 schreef _NIKKI_ het volgende:

[..]

Haha, ja de vreemde combi met zwangerschapssyndroom snap ik wel. Eigenlijk is mijn man gewoon een heel stoere bouwvakker. Maar dus wel eentje met een heel klein hartje als het om zijn gezinnetje gaat.

Nikki, wow...!

Wow, Nikki, goed gedaan hoor!

NIkkie wat heb je dat mooi beschreven. Een heftige bevalling met een prachtig tweetal als resultaat.
Sterkte met herstellen, veel plezier met je 3 tal en jou man is een held !

Nikki wat een mooi verhaal.
En wat een spanning aan het einde, als je eigenlijk denkt dat het al bijna klaar is . Gelukkig is alles goed gekomen en heb je je mannen lekker thuis.

Heb je nu nog last van het bloedverlies?

Wauw! En het moment dat L een broertje ontdekt

Nikki, wat heb je het fantastisch gedaan

En heel veel herkenning in je verhaal! Vooral over de slechte start van S. en je rust daarbij. T. had ook opstartproblemen en moest ook aan de CPAP, maar ondanks dat voelde ik me zo rustig en zo vol vertrouwen dat ons jongetje het wel zou redden! Bijzonder vind ik dat

Wat een mooi verhaal

Klinkt heftig Nikki! Maar wel goed gedaan!

Nikki, je lappenpopje Maar wat is hij snel opgeknapt! Een heel mooi verhaal, het klinkt in de oren van een één-jongens-moeder echt heel heftig en zwaar en jij schrijft het alsof je het op oerkracht allemaal even hebt gedaan. Nogmaals gefeliciteerd!

Nikki . Jij bent echt een topwijf!

Nikki jij stoere en sterke vrouw. Dat heb je maar even heel knap gedaan. Ik vond je al zo sterk tijdens je zwangerschap en na zo'n bevalling ben je al weer heel snel op de been. Geniet van je prachtige gezin.

Jemig Nikki, ik zit me hier gewoon een potje te janken. Wat een heftig maar ook heel mooi verhaal en wat geweldig dat het zo goed met je jongens gaat en L die haar broertjes ontdekt en en en

Mooi Nikki! En wat fijn dat S snel weer bij jullie mocht!
En de foto

Nikki wat een prachtverhaal zo, de geboorte van de boertjes. Ik hoop dat je HB gauw weer wat opgekrikt is.
En ik moest hardop lachen om 'het postoelincident'

Dank voor alle lieve reacties dames, ik word er helemaal verlegen van.

quote:

Op maandag 24 maart 2014 07:19 schreef RunForrestRun het volgende:
Nikki wat een mooi verhaal.
En wat een spanning aan het einde, als je eigenlijk denkt dat het al bijna klaar is . Gelukkig is alles goed gekomen en heb je je mannen lekker thuis.

Heb je nu nog last van het bloedverlies?

Ja ik heb er best wel wat last van. Ik ben niet algemeen vermoeid gelukkig, maar wel na een trap oplopen of een stukje wandelen. Dan voel ik me echt alsof ik er een paar kilometer hardlopen op heb zitten. Maar dat moet met de tijd weer wat beter worden. Als ik hoe ik me nu voel vergelijk met vorige week dan gaat het al zoveel beter. Ik mag wat dat betreft dus niet klagen. Het komt allemaal wel goed.

quote:

Op maandag 24 maart 2014 07:39 schreef Mevr_Mus het volgende:
Nikki, wat heb je het fantastisch gedaan

En heel veel herkenning in je verhaal! Vooral over de slechte start van S. en je rust daarbij. T. had ook opstartproblemen en moest ook aan de CPAP, maar ondanks dat voelde ik me zo rustig en zo vol vertrouwen dat ons jongetje het wel zou redden! Bijzonder vind ik dat

Bijzonder is dat hè, zo'n oermoedergevoel dat alles goed gaat komen. Geen paniek, maar gewoon een vreemd soort van rust.
En jouw T. ook zo'n heftige start. Gelukkig is met hem ook alles goedgekomen. Geniet lekker van al je mannen.

quote:

Op maandag 24 maart 2014 11:45 schreef debuurvrouw het volgende:
Nikki wat een prachtverhaal zo, de geboorte van de boertjes. Ik hoop dat je HB gauw weer wat opgekrikt is.
En ik moest hardop lachen om 'het postoelincident'

Over een paar weken mag ik HB prikken. Hopelijk doen de ijzertabletjes goed hun werk.

Nikki, wat heb je dat prachtig opgeschreven! Ik heb een paar traantjes weggepikt her en der.

Mooi beschreven Nikki. Lijkt me best vreemd om je pasgeboren kind meteen weer af te moeten geven omdat er je er nog 1 uit moet persen. En sowieso persen zonder persweeen. Super dat het je gelukt is zonder ks.

Wauw Nikki, wat een verhaal. geweldig om die oergevoelens te lezen, en herkenbaar!

quote:

Op maandag 24 maart 2014 14:43 schreef Kyara het volgende:
Mooi beschreven Nikki. Lijkt me best vreemd om je pasgeboren kind meteen weer af te moeten geven omdat er je er nog 1 uit moet persen. En sowieso persen zonder persweeen. Super dat het je gelukt is zonder ks.

Is dat niet inherent aan twee- of meerlingen baren?

quote:

Op maandag 24 maart 2014 20:47 schreef Shandaly het volgende:

[..]

Is dat niet inherent aan twee- of meerlingen baren?

Als je ze op natuurlijke wijze baart en ook nog met een termijn en gezondheid waarop je er 1 bij je kan houden ipv dat ze meteen door moeten naar de ka wel ja.

Ellie is nu bijna 7 maanden, dus het wordt wel eens tijd . Let wel: ik schrijf als hobby dus het is nogal eh... lang.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Hoewel de zwangerschap niet makkelijk was, vond ik de bevalling heel goed te doen - met uitzondering van het laatste kwartier. Er heeft helaas geen nagesprek plaatsgevonden en dat vind ik ergens wel jammer. Tegelijkertijd is het wél allemaal goedgekomen en daar probeer ik me nu op te focussen.

[ Bericht 0% gewijzigd door Cwen op 25-03-2014 10:55:08 ]

Cwen,
Heb je verhaal met tranen in m'n ogen gelezen, ook al kende ik t al..
Ik weet hoe graag je het thuis had willen doen, in het bad.
Maar je hebt t wel gedaan zonder pijnstilling door de hypnobirthing en daar mag je trots op zijn dat weet je!


En Ellie is fantastisch! Ik wil ook een Ellie als tweede!

[ Bericht 13% gewijzigd door Loj op 25-03-2014 10:48:05 ]

Jeetje Cwen, wat een verhaal. Wat vervelend dat je het allemaal niet zo mocht doen zoals jij wilde, maar wat ben je er dan toch rustig onder gebleven.

quote:

Op dinsdag 25 maart 2014 10:19 schreef Cwen het volgende:
Ik kijk haar aan en alles is even vergeten in een wolk van oxytocine en adrenaline. Ik denk alleen nog maar: “Rode krullen!” en dan “Zie je wel, jij bent het”, alsof ik haar inderdaad al kende. Natúúrlijk was zij het, wie anders? Ze is perfect, ze is van mij, ze is van ons… Zij is Elinor, geboren op háár 30 augustus om 16.33 uur.

Ik heb niet eens een poging gedaan mijn tranen in te houden .

Oooh cwen mooi! Wel grappig. Kaylee is op jou ud geboren terwijl mijn ud 30 augustus was!
Ik herken ook dingen uit je verhaal bij mezelf. Ondanks dat ik dan niet ben ingeleid. Mn vliezen braken en toen bleef het stil... Dat oergevoel waar je het over hebt heb ik ook niet gehad, en in het begin ook geen persweeen.

Je hebt het maar mooi wel gedaan!

[ Bericht 60% gewijzigd door aapieannie op 25-03-2014 11:24:28 ]

Wow Cwen, voor het eerst in lange tijd tranen bij een bevallingsverhaal. Het doet me denken aan mijn eigen bevalling van mn oudste. De teleurstelling dat het niet meer thuis mocht: ik was de ud voorbij en had een hoge bloeddruk. Het inleiden, het ontbreken van persweeën. Ik mocht er op wachten, ze kwamen na een uur en mocht ze toen wegens dienstoverdracht anderhalf uur inhouden. En dat kostte me zoveel van mijn krachten dat de pomp er ook uiteindelijk aan te pas kwam. En ja, wat deed dat plaatsen pijn!!! De gyn bevestigde dat dat pijn doet, maar jij bent eigenlijk de eerste die dat ook zegt.

Jouw bevalling was al in augustus. De dag dat ik opgenomen werd voor inleiding, was deze dag in 2001. Mijn baby wordt morgen 13.

Gefeliciteerd nog en veel geluk.

quote:

Op dinsdag 25 maart 2014 11:12 schreef Lovechild het volgende:
Wow Cwen, voor het eerst in lange tijd tranen bij een bevallingsverhaal. Het doet me denken aan mijn eigen bevalling van mn oudste. De teleurstelling dat het niet meer thuis mocht: ik was de ud voorbij en had een hoge bloeddruk. Het inleiden, het ontbreken van persweeën. Ik mocht er op wachten, ze kwamen na een uur en mocht ze toen wegens dienstoverdracht anderhalf uur inhouden. En dat kostte me zoveel van mijn krachten dat de pomp er ook uiteindelijk aan te pas kwam. En ja, wat deed dat plaatsen pijn!!! De gyn bevestigde dat dat pijn doet, maar jij bent eigenlijk de eerste die dat ook zegt.

Jouw bevalling was al in augustus. De dag dat ik opgenomen werd voor inleiding, was deze dag in 2001. Mijn baby wordt morgen 13.

Gefeliciteerd nog en veel geluk.

Bedankt .

En wat 'fijn' om te lezen dat de pomp bij jou ook zo'n zeer deed! Hier werd er gereageerd alsof ik er niets van had moeten voelen. Ook anderen die ik ken die met pomp zijn geholpen hebben er geen pijn aan gehad. Doet me goed, dit .

En gefeliciteerd vast voor morgen! 13, dat klinkt hier nog heel ver weg.

Maar waarom die haast? Niet vanwege de conditie van de baby, toch? Ik vind het mensonterend klinken eigenlijk... al die angst en pijn en niemand lijkt te luisteren. .......

quote:

Op dinsdag 25 maart 2014 11:46 schreef miss_dynastie het volgende:
Maar waarom die haast? Niet vanwege de conditie van de baby, toch? Ik vind het mensonterend klinken eigenlijk... al die angst en pijn en niemand lijkt te luisteren. .......

Nee, niet vanwege de baby. Maar de dienst van zowel vk als gyn zat er op/bijna op (van vk wist ik t en ik hoorde ze de gyn nog 'fijn weekend' wensen) dus ik vermoed dat ze het gewoon wilden 'afmaken'. Precies waarom ik niet in het zkh wilde bevallen, idd.

Cwen Heftig, van begin tot eind. Vreselijk jammer dat je verwachtingen van bevallen in het ziekenhuis waar zijn gemaakt..
Maar wat ben je een sterke vrouw, en hoe je Ellie omschrijft..

Wauw Cwen, wat een verhaal. En die haast inderdaad dat is zo waar ik bang voor was in het ZH en juist hetgeen waar ik zo dankbaar over ben richting vk omdat dat me ondanks 2 uur persen bespaard is gebleven. Jij bikkel! En persen zonder persweeen zuigt. En oerkracht die maar niet komt zuigt ook. Je hebt t goed gedaan. Jullie Ellie

quote:

Op dinsdag 25 maart 2014 11:43 schreef Cwen het volgende:

[..]

Bedankt .

En wat 'fijn' om te lezen dat de pomp bij jou ook zo'n zeer deed! Hier werd er gereageerd alsof ik er niets van had moeten voelen. Ook anderen die ik ken die met pomp zijn geholpen hebben er geen pijn aan gehad. Doet me goed, dit .

En gefeliciteerd vast voor morgen! 13, dat klinkt hier nog heel ver weg.

Grappig, het deed mij, na 13 jaar dus, ook goed om dat van jou te lezen
Ik weet nog dat de verdoving erin ging en voor mijn gevoel werd er direct daarna geknipt. Ik riep dat het pijn deed en de gyn zei: "Ja, dat doet ook pijn." Maar verder heb ik er dus nooit meer iemand over gehoord.

Ja, onvoorstelbaar he, 13? Het is nog maar een halve kop kleiner dan ik en heeft schoenmaat 43
En ik kan het me soms gewoon niet voorstellen: heb ík zo'n groot kind?
Sterker nog; na hem kwamen er nog drie (allemaal thuisbevallingen overigens ) en ook dát kan ik me bij tijd en wijle niet voorstellen.

quote:

Op dinsdag 25 maart 2014 12:41 schreef Cwen het volgende:
Nee, niet vanwege de baby. Maar de dienst van zowel vk als gyn zat er op/bijna op (van vk wist ik t en ik hoorde ze de gyn nog 'fijn weekend' wensen) dus ik vermoed dat ze het gewoon wilden 'afmaken'. Precies waarom ik niet in het zkh wilde bevallen, idd.

Echt belachelijk
Het valt me op dat jij zo positief bent over de verloskundige. Mijn gedachte was 'gelukkig maar dat ze met pensioen gaat'...

quote:

Op dinsdag 25 maart 2014 15:13 schreef miss_dynastie het volgende:

[..]

Echt belachelijk
Het valt me op dat jij zo positief bent over de verloskundige. Mijn gedachte was 'gelukkig maar dat ze met pensioen gaat'...

Stockholm syndroom .

Maar nee, ik ben positief omdat ze heel fijn was tijdens de ontsluitingsfase. Daar heeft ze ons het echt zelf laten doen. Alleen tijdens de persfase namen de oude gewoonten het over. Ik vind dat heeeel jammer, maar ik weet zeker dat zij geloofde dat ze wel in onze best interest handelde.

quote:

Op dinsdag 25 maart 2014 12:41 schreef Cwen het volgende:

[..]

Nee, niet vanwege de baby. Maar de dienst van zowel vk als gyn zat er op/bijna op (van vk wist ik t en ik hoorde ze de gyn nog 'fijn weekend' wensen) dus ik vermoed dat ze het gewoon wilden 'afmaken'. Precies waarom ik niet in het zkh wilde bevallen, idd.

Dat is wel heel erg

En wat een verhaal ook, lijkt me heel naar zo je bevalling te moeten doen

Prachtig geschreven
En hoe herkenbaar je gevoel erna onder de douche! IK een KIND!

Cwen wat een mooi verhaal. Herkenning ook! Het niet in het ziekenhuis willen bevallen, toch moeten. Angst dat je de bevalling onbewust tegenwerkt juist omdat je in het ziekenhuis bent. Toch heb je het maar mooi zonder persweeën geflikt. En wel vervelend dat het einde zo hectisch was terwijl daar eigenlijk geen reden voor was. Maar je hebt er toch mooi jullie Ellie aan overgehouden.

Nou vooruit dan, eindelijk mijn verhaal novelle .

Svp niet quoten, ik haal hem straks weer weg.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 86% gewijzigd door Burdie op 28-04-2014 09:39:12 ]

Burdie dat klinkt als een fijne verloskundige. Mooi verhaal!

Burd, daar is ie dan!

Wat een mooi einde volgens mij is jouw vent een gouwe!

Jeetje Burdie wat een verhaal. Ik zie enige overlap met mijn eigen verhaal, bijvoorbeeld dat de baby het niet zo lekker had en ik herken de paniekmomenten ook.
Jammer dat het niet zo heeft mogen gaan zoals je graag wilde, maar je hebt het geweldig gedaan!

quote:

Op zondag 27 april 2014 13:16 schreef Kimpossible het volgende:
Burd, daar is ie dan!

Wat een mooi einde volgens mij is jouw vent een gouwe!

Echt wel

Wow Burdie!! Gefeliciteerd met je zoon!

quote:

Op zondag 27 april 2014 13:15 schreef Stormqueen het volgende:
Burdie dat klinkt als een fijne verloskundige. Mooi verhaal!

Drie verschillende verloskundigen en het enige mooie aan het verhaal vond ik zelf dat het afgelopen was .
Het moedergevoel kwam trouwens pas na een paar dagen .

Het hoeft niet met enorm veel tranen en oergevoel overgoten te zijn om een mooi verhaal te zijn

Burdie, ik herken de opluchting bij het moment dat je naar de ok moet/mag maar al te goed. Wat doet het pijn hè dat geduw op je buik (en gewroet down there na de bevalling).

En ik moest huilen bij het moment dat je man zegt dat het een jongen is en hoe hij heet.

quote:

Op zondag 27 april 2014 13:27 schreef Burdie het volgende:

[..]

Drie verschillende verloskundigen en het enige mooie aan het verhaal vond ik zelf dat het afgelopen was .
Het moedergevoel kwam trouwens pas na een paar dagen .

Dat had ik ook. Dat moedergevoel heeft bij mij echt moeten groeien.

Mooi verhaal. Wat fijn dat je man je zo goed kon ondersteunen

Mooi verhaal Burdie!

Oh Burds, wat mooi! Ik heb tranen in mijn ogen. Heel mooi. Ondanks alles klinkt het laatste deel zo fijn en rustig.

Jeetje, ik heb het verhaal van Cwen gewoon gemist. Prachtig opgeschreven en met tranen in mijn ogen. Wat ontzettend naar dat je gevoel over het ziekenhuis zo bevestigd werd. Ook de manier waarop geknipt is en de pomp is geplaatst is zo ontzettend anders als dat ik het ervaren heb (hier ook veel pijn trouwens, zowel bij de prik als de knip. Ik dacht dat de prik de knip zonder verdoving was ). Veel niet of je inmiddels toch een nagesprek heb gehad?

Burdie, wat een mooi verhaal! En ik moest lachen om je vraag om in te knippen. Iedereen denkt maar dat er in een ziekenhuis ongeveer standaard geknipt wordt maar dat is dus niet het geval En je man

Burdie, volgens mij is het best een heftige ervaring geweest, he? Zo anders dan je waarschijnlijk gewild, kan me indenken dat je je behoorlijk "out of control" moet hebben gevoeld. Maar... S is er, goed gedaan!

Bedankt voor alle lieve reacties . Het was inderdaad best heftig en heel anders dan we hadden gewild. Alles is overigens wel in goed overleg gegaan, maar soms heb je het gewoon niet voor het kiezen. De gezondheid van S. was het belangrijkst en hij had het moeilijk. Dan gaan je principes al heel snel overboord. Er stond overigens ook al een vacuüm pomp klaar, maar daar had ik helemaal geen trek in, dus dat hielp wel mee met het persen. Ik ben totaal 35 minuten daarmee bezig geweest .
Overigens heb ik 1,5 liter bloed verloren, dat was ook nog wel even een domper qua herstel.

quote:

Op zondag 27 april 2014 14:51 schreef Kyara het volgende:
Burdie, wat een mooi verhaal! En ik moest lachen om je vraag om in te knippen. Iedereen denkt maar dat er in een ziekenhuis ongeveer standaard geknipt wordt maar dat is dus niet het geval En je man

Ik werd echt boos dat ze het niet wilde doen maar achteraf was ik haar dankbaar, ik had namelijk vrijwel geen schade.

Hi Burdie,
Ik had gisteren een drukke dag, maar heb tussendoor toch even je verhaal kunnen lezen.

Heftig! En het duurde ook wel lang, de ontsluitingsfase in ieder geval. Hoe lang alles bij elkaar? In je verhaal klinkt voor mij vooral door de paniek die je af en toe voelde en dat het inderdaad allemaal zo anders ging dan je had gedacht en vooral gehoopt. Poe, en de zorg om kuiken en of hij het wel goed bleef doen. Dat lijkt me zo moeilijk!

Het laatste deel ging dan wel erg goed, en dat je vrijwel geen schade hebt, is fantastisch. Dat heb je toch maar mooi gedaan, mede door goed te luisteren naar de vk. Je kunt echt heel trots zijn.

Tja, en het befaamde en beruchte moedergevoel. Het is logisch dat je eerst wat moet bijkomen van de bevalling voordat er ruimte is voor al die andere en nieuwe emoties. Mijn zussen hadden me al gewaarschuwd dat het heel normaal is dat je die niet meteen hebt.

Top dat je je verhaal hebt willen delen. .

Weer weg.

[ Bericht 99% gewijzigd door Burdie op 29-04-2014 09:31:19 ]

Oh Burdie, ik weet nog dat je me pmde over mijn 42-weken-inleiding. En dat je helemaal opgelucht was dat het ook een heel mooie bevalling kon worden Uit jouw verhaal lees ik een heel andere ervaring Wat rot dat je kuiken het zo moeilijk had en dat jij zo in paniek bent geraakt door de situatie!

Ik kreeg tranen in mijn ogen bij het 'sorry meisje' van de verloskundige, en bij het noemen van S zijn naam

Maar je hebt het inderdaad hartstikke goed gedaan, heel bewust zo te horen, en het heeft je een fantastische zoon opgeleverd!

Het grappige was trouwens, dat de 'sorry meisje' vk mij eerder zo'n ontzettend tang leek, maar ze was zo lief juist . Ze stond er nog net niet zelf ook bij te huilen .

De afgelopen dagen bezig geweest met het schrijven van mijn bevallingsverhaal en lees hier het resultaat. In deze, zeer persoonlijke, versie laat ik 'm niet in het topic staan, dus bij deze gelijk maar het verzoek om niet te quoten.

edit: verhaal verwijderd, erg persoonlijk. Kan op verzoek nog wel een keer plaatsen. Wil daarna wel een meer 'feitelijke' verrsie maken.

[ Bericht 92% gewijzigd door Kursor op 03-06-2014 13:56:39 ]

Kursor, dat klinkt als een heel vlotte en (hoewel je er zelf zo te lezen héél anders over denkt) soepele bevalling! Volgens mij heb je het uitstekend gedaan en is het nu tijd om je op de toekomst te gaan richten en dit een plekje te gaan geven.

Burd, ik heb de jouwe gemist

Klinkt voor mij als een soepele bevalling, jammer dat je dit zelf zo anders hebt ervaren.
Nu is het tijd om het een plek te geven en te genieten als mama van 2!

Kursor wat vervelend dat je ondanks alle zorgvuldige voorbereidingen toch zo gespannen bent geweest. Ik hoop echt dat je er ooit met een fijn gevoel op terug kunt kijken. Voor nu is het bevallen achter de rug en kun je lekker genieten van jullie tweede meisje.

Mooi geschreven Kursor En herkenbaar dat gevoel dat je je ademhaling maar niet onder controle krijgt. Ik had bij mijn tweede ook zo'n weëenstorm en dan is het amper te doen, maar ik verontschuldigde me ook de hele tijd . Volstrekt onnodig natuurlijk, maar ik voelde me zo'n sukkel. Ik kón dit toch, bij de eerste pufte ik alles keurig weg

Anyway, gefeliciteerd met je prachtige tweede dame met prachtige naam!

Bij mij was het juist andersom, bij de eerste volledig de controle kwijt en totaal niet kunnen puffen, en nu ben ik steeds streng toegesproken door de vk als ik m'n focus leek te verliezen.

Hoe dan ook kursor, ook al is het toch niet helemaal gegaan zoals je wilde, je hebt het toch mooi gedaan, je man en schoonmoeder erbij, en je mag heel trots zijn op jezelf. Het is geen schande dat je je ademhaling niet kon vinden, dat is ook moeilijk! En zoals ik het lees ben je ook best moe je bevalling ingegaan, dan is het nog pittiger om de weeën op te vangen, je gaat immers de nacht in!
Wees niet te streng voor jezelf
Laat het allemaal goed bezinken. En je hebt een hartstikke mooi purkie op de wereld gezet!

Wat ben je streng voor jezelf, Kursor. Je hebt het supergoed gedaan! En bij zo'n snelle ontsluiting moeten die weeën ook wel heel moeilijk zijn geweest om rustig op te vangen. Geniet van je kleintje!

Kursor klinkt mij in de oren als een snelle en heftige, maar toch fijne bevalling. Je moet echt eens minder streng en negatief over jezelf zijn. Ik lees je posts nu al een paar jaartjes vanaf het tweede streepjestopic en je haalt jezelf zo vaak omlaag, dat is echt zonde

Snel ontsluiten doet pijn hoor.
En als je dan in je hoofd blijft zitten (dat doe je denk ik als het nog in je opkomt om je te verontschuldigen), lijkt het me helemaal moeilijk om goed in de flow te komen.
Het leest als een prima bevalling en ik hoop dat je toch trots kunt zijn op jezelf.

Gefeliciteerd met je meisje dat ongetwijfeld net zo mooi is als haar naam

Kursor ik vind dat je het hartstikke goed gedaan hebt . Het is ook allemaal heftig qua weeën als de ontsluiting zo snel gaat. Ik hoop dat je er over een tijdje toch met een goed gevoel op terug kan kijken.

Ik heb het verslag van m'n bevalling geschreven zoals ik het tijdens de bevalling zelf beleefd/ervaren heb.

Achteraf gezien is het voor mij wel logisch dat ik in het ziekenhuis niets met de weeën kon. Dat vond ik jammer, maar neem ik mezelf gelukkig niet kwalijk (ik heb wel iets geleerd de afgelopen jaren). Dat ik al bijna in paniek was puur door het breken van de vliezen had ik compleet niet verwacht, zo'n heftige reactie. En het niet uit volle kracht persen...ehm...dat vind ik nog wel moeilijk.

Maar deze bevalling zit voor het overgrote deel wel positief in m'n hoofd. Ik ben serieus genomen, er is naar me geluisterd. Er waren toen mensen voor me en ook achteraf heb ik erover kunnen praten. Allemaal vinden ze dat ik het super heb gedaan.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

@Chanty, en toen was ik aan het huilen. Je hebt, net als wat anderen ook zeggen, helemaal gelijk. Ik weet dat dat een van mijn problemen is, helaas. Volgens mij ging het tijdens de zwangerschap vrij aardig, maar op moeilijke momenten zijn oude manieren helaas toch snel je 'houvast'. Hoe ontzettend niet-functioneel/helpend ze ook mogen zijn. Ik hoop de draad weer op te pikken nu.

Met volle overgave persen vond ik ook het moeilijkste stuk, en dat zonder nare eerdere ervaring. Fijn dat de vk je erkenning gaf en je begrijpt.

quote:

Op maandag 2 juni 2014 16:52 schreef Kursor het volgende:
Maar deze bevalling zit voor het overgrote deel wel positief in m'n hoofd. Ik ben serieus genomen, er is naar me geluisterd. Er waren toen mensen voor me en ook achteraf heb ik erover kunnen praten. Allemaal vinden ze dat ik het super heb gedaan.

Wat fijn Kursor ! Ik ben blij voor je dat het zo anders is gegaan dan de vorige keer, en dat je er (overwegend) positief op terug kunt kijken. De negatieve dingen gaan mettertijd ook wat meer naar de achtergrond, heb ik zelf ervaren . Ik vond het een heel mooi verhaal om te lezen, maar kan heel goed begrijpen dat je het door de snelheid en 'timing' (met wat er privé speelde) best heftig hebt gevonden.
Bijzonder te lezen trouwens dat je schoonmoeder er bij was! Dat zou vast niet iedereen willen .

Oh lieve Kursor
Fijn om te lezen dat je er een overwegend positief gevoel aan over hebt gehouden, heel fijn ook dat je verloskundige de ptss eruit gepikt heeft bij je. Een stukje erkenning voor wat er al zo lang speelt.

En ik herken wel wat je schrijft over dat hele snelle bevallen. Bij mij ging het bij de tweede ook zo snel, dat mijn lijf de kans niet kreeg om het bij te benen. Bij A. had ik veel meer de kans om weg te zakken tussen de weeën door, om de hormonen hun werk te laten doen en in een roes te komen. Bij E. kreeg mijn lijf daar gewoonweg de kans niet voor. Dat zorgt ervoor dat je superalert blijft en ik vond om die reden de bevalling van E. heftiger en pijnlijker (véél pijnlijker!) dan die van A. terwijl het in bijna 2 uurtjes gepiept was.

Je dochter(s!) zijn prachtig, je komt er wel. Hopelijk kun je het de tijd en de ruimte geven om het allemaal te verwerken. Ongeacht hoe je erop terugkijkt is bevallen gewoon echt een enorme big deal, zelfs als je helemaal roze wolkig bent.

^^ Ik herken het ook hoor, de paniek bij een snelle bevalling en het gevoel 'er niet in te komen'. Ik heb mezelf ook een groot deel van de bevalling verweten dat ik het niet kon, omdat ik geen rust tussen de weeën kon vinden en niets weg kon puffen. Het is een heel naar gevoel, de ervaring dat je geen grip op je lichaam hebt. Bij mij heeft het best een tijd geduurd (bijna een jaar) voordat dat gevoel een beetje kon sluiten. En ik had geen voorgeschiedenis met een traumatische bevalling, ik ging er heel blanco in. Ik vond het vooral ook moeilijk dat mensen mijn gevoel daarin niet echt erkenden, want het was immers toch zo vlot en voorspoedig gegaan, waar zat ik dan nog mee? Ik snap dat wel, want er was ook niet écht iets aan de hand geweest, maar ik vond dat wel lastig. Maar tijd heelt veel, en bij mij sleet het gevoel vanzelf, hopelijk bij jou ook!

Mijn verhaal ook eens. _{Op mn UD trouwens hihi} Maar even onder een spoiler want het is best een lap tekst geworden

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Enf
Wauw wat een verhaal

Mooi!!! Je mag supertrots zijn. Zo'n snelle en heftige ontsluiting ineens. Veel geluk met je beide dochters.

Heftig he zo'n weeenstorm. Ik weet het nog zo goed van mijn eerste bevalling. Mijn ontsluiting ging nog iets sneller en ik dacht de hele tijd maar "ik moet nog minimaal 5-6 uur" (wist ik veel dat ik een weeenstorm had)
Knap gedaan hoor! Veel geluk met beide dochters

Prachtig Enf!

Ohh Cwen, ik lees net jouw verhaal, en heb er (plaatsvervangend?) tranen van in mijn ogen.. Een prachtige voorbereiding, een prachtige bevalling, jij, jouw lichaam, jouw kindje, jullie wisten het en konden het! Wat ontzettend jammer dat de mensen om je heen het niet zagen en het op eind zo ruw waren... Dat neemt niet weg dat het eindresultaat geweldig is Maar ik hoop echt heel erg dat, mocht er een volgende keer komen, je nóg meer op jezelf durft te vertrouwen, nu je weet dat je het echt gewoon kunt aanvoelen Zodat het dan ook weer een prachtige bevalling mét een prachtige geboorte mag zijn

wat een ontzettend goed verhaal Enf!

Thx allemaal!
Skoap haha ja idd. XD dan weet je niet waar je het zoeken moet he.

SQ thx!

Enf wat een mooi verhaal. Ik kan me voorstellen dat het een paar heftige uurtjes waren. Gelukkig kijk je er met een fijn gevoel op terug. Nu lekker genieten.

Wat een bijzondere verhalen weer <3
Zo leuk om eeninblik te krijgen in hoe een bevalling verloopt en hoe verschillend bevallingen kunnen verlopen!

Hoe herinneren jullie de bevalling, en al die getallen en precieze tijdstippen? Hebben jullie een schriftje naast het bed gehad, of het journaal meegekregen? Ben je op zo'n moment uberhaupt bezig met opschrijven en documenteren? Of heeft manlief dingen onthouden? Mezelf kennende vergeet ik de details snel :S

Ik had op een gegeven moment echt geen besef meer van tijd, Roomsnoes. In een andere dimensie verkeerde ik, voor mijn gevoel. . Maar de vk heeft, heel summier weliswaar, bepaalde zaken genoteerd. En mijn vriend wist ook de tijden nog goed. Het is naar mijn idee ook beter om het zelf los te laten op het moment en niet teveel bezig te zijn met hoe laat, hoe lang e.d.

Nikki: ja idd Ben echt heel blij dat mn laatste bevalling geen traumabevalling is geworden!

quote:

Op woensdag 4 juni 2014 17:08 schreef Roomsnoes het volgende:
Wat een bijzondere verhalen weer <3
Zo leuk om eeninblik te krijgen in hoe een bevalling verloopt en hoe verschillend bevallingen kunnen verlopen!

Hoe herinneren jullie de bevalling, en al die getallen en precieze tijdstippen? Hebben jullie een schriftje naast het bed gehad, of het journaal meegekregen? Ben je op zo'n moment uberhaupt bezig met opschrijven en documenteren? Of heeft manlief dingen onthouden? Mezelf kennende vergeet ik de details snel :S

In het begin weet je het nog wel. Hoe verder, hoe vager het wordt. Vooral met die weeenstorm weet ik echt niets meer. Ik weet enigzins de volgorde, maar ook bepaalde stukken ben je gewoon niet mee bezig. Hoorde later ook nog wat dingen van mn man, zoals dat lanceren enzo
En gewoon snel opschrijven. Voor mij is het nu 1,5 week geleden, het zit nog redelijk vers in mn geheugen. Dus opgeschreven, miss dat ik nog wat details vraag aan mn man en die nog toevoeg, maar vind het wel fijn om het verhaal in grote lijnen nu te hebben voor later
Vriendin van me zei achteraf ook; volgens mij heb je vanaf dat je vliezen gebroken werden tot ze geboren werd je ogen niet open gehad Om even te illustreren hoe erg je in jezelf gekeerd kan zijn

Ik weet bepaalde tijden omdat de klok recht voor m'n neus hing maar verder heb je geen besef van tijd vooral tijdens een weeënstorm.
Ook tijdens het persen (2u 15min) niet. Voor vriend duurde dat mega lang maar ik had dat gevoel op dat moment niet. En toen had ik mijn ogen ook de hele tijd dicht. Zo kon ik me beter concentreren.

Dat denk ik ook idd, dat je op dat moment in jezelf keert. En dat is natuurlijk ook wel de bedoeling Ik denk dat ik eens chriftje meeneem en vraag of de VK of manlief daar af en toe wat in kunnen krabbelen. Zolang de situatie het "toestaat" dan, want het is natuurlijk belangrijker dat zij er voor mij zijn dan dat het schriftje vol komt En mezelf "dwingen" om het binnen korte tijd op te schrijven. Ik ben nogal goed in het "oh dat komt later wel" en dat zou toch zonde zijn, als dingen vervagen.

Haha idd ik herinner me de 3.00u marker ook nog omdat ze zeiden dat ze rond half 3 zouden komen en ik t al zat was toen en idd, ook een klok voor mn neus. Maar op t einde ben je daar niet mee bezig. Ik niet iig.

Oh Kursor ik wilde je niet aan het huilen maken Maar echt alleen even een goed hart onder de riem steken. Fijn dat je nu wel al met een positiever gevoel terug kijkt, gaat helemaal goed komen!

Enf wat een verhaal maar super gedaan

Ik heb de tijden uit mijn ziekenhuisverslag gehaald. Ik heb bij mijn ontslag gevraagd of ik het verslag van de verpleging mocht hebben en dat mocht. Ik was en ben er heel blij mee, want ik had zelf op een gegeven moment echt geen benul meer van tijd. Ik heb mijn verhaal in de kraamweek opgeschreven. De echte details ben je namelijk echt snel kwijt. (nouja ik dan... )

Hieronder mijn verhaal, het is een behoorlijke lap geworden zie ik!

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Rijst

Arggg Ik moet ook altijd huilen Ik wil ook!

rijstje! ik kende al een beetje het verhaal en de mooie plaatjes maar nu heb je me aan het janken...

Enf bikkel ... knap gedaan man!

Tijden enzo weet ik vanuit het verslag wat ik idd heb opgevraagd. En soms kwamen ze melden van: om dat en dat tijdatip gaan we dit doen .. en zus gaan we zo laat doen. Maar ik had qua pijnbeleving een uberrelaxte bevalling dus dan dringen die dingen ook beter tot je door misschien. Ik kan me voorstellen dat wanneer je in zon weeenstorm zit, het je geen ene mieter uitmaakt wanneer wat gebeurt.

Ik blijf die persoonlijke verhalen hier mooi vinden. Echt cliche maar waar.. geen een bevalling is hetzelfde.

Mooi geschreven Rijst! Ik kreeg ook tranen in mijn ogen, bij je man die huilde en daarna ook bij het hoopje mens op je buik.

Rijst wat een mooi verhaal. Het klinkt ondanks de vele weeën wel als een fijne bevalling. En je man die mkest huilen.

Rijst

Heel mooi rijst, en de laatste alinea gaf mij ook waterige ogen hoor!

Rijstebuiltje wat een prachtig verhaal. De ontsluiting, met name de 2e helft ging dus heel snel.

Dank allemaal voor jullie lieve reacties!

Ik kreeg de tip van SpeesEend om alles op te schrijven en dat heb ik ook gedaan!
Het heeft zeker bijgedragen aan het 'verwerken' van de bevalling, want die was zoals jullie hebben gelezen idd erg heftig!

Rijst
Ik zat helemaal mee te persen toen ik je persfase-stukje las .

Rijst

Het is een beeeetje lang geworden mijn bevallingsverhaal, wilde ook een stuk aanloop erin meenemen namelijk. Ik heb maar tussenkopjes gemaakt dan kunnen mensen kiezen om verderop te starten

Een stuitertje
Eigenlijk begint mijn bevallingsverhaal al met 33 weken wanneer blijkt dat ons mannetje in onvolkomen stuit ligt. Hij heeft nog alle tijd om te draaien, maar wanneer hij met 34 weken nog verkeerd om ligt, begin ik wat alternatieve methodes in te zetten in de hoop dat hij gaat draaien. Acupunctuur, moxa-therapie (zowel de Chinese als Japanse methode), acupressuur, een rijstkorrel op mijn enkel, op handen en knieën zitten, een zwangerschapsbelletje laag hangen, haptonomie en praten tegen de baby. We hebben echt alles geprobeerd in de weken die volgen, maar niks helpt. Ook de professionals krijgen de kleine niet gedraaid. Twee pogingen zijn er gedaan. Een door de verloskundige en een door een stuitenteam, met weeënremmers en ademhalingscoach. Ik krijg volop complimenten dat ik zo rustig en ontspannen onder de draaipogingen blijf, maar gedraaid wordt er niks. Klein eigenwijs ventje, hij blijft stoïcijns met zijn billen in mijn bekken zitten.

Ondertussen heb ik me al erbij neergelegd dat hij waarschijnlijk niet meer gaat draaien en ben ik op onderzoek uitgegaan wat mijn opties zijn voor de bevalling. Mijn eerste gevoel zegt dat ik een natuurlijke bevalling wil proberen. Maar zodra ik in mijn omgeving vertel dat hij in stuit ligt, roept iedereen dat ik absoluut een keizersnede moet doen want… horrorverhaal hier, risico daar. Ik begin te twijfelen en ga alle informatie inwinnen die er in te winnen valt. Dus ik heb contact met professionals, met ervaringsdeskundigen van zowel stuitbevallingen als keizersneden en ik lees me in in de risico’s en voordelen van beiden. Uiteindelijk wordt mijn voorgevoel alleen maar versterkt: ik wil geen keizersnede, ik wil een vaginale stuitbevalling proberen en ik geloof erin dat ik dit kan en dat dit het beste is voor mij en mijn kind. Mensen vinden het dapper, alsof ik me op een kansloze missie begeef. Maar ik zie het zitten, ik ben gek genoeg helemaal niet bang voor de bevalling. Dat had ik maanden geleden ook nooit gedacht.

Met 37 weken ben ik overgedragen aan het ziekenhuis waar ik mijn wensen bespreek met de gynaecoloog. Ik ben er heel duidelijk in dat ik een keizersnede als een noodoplossing zie en niet als een eerste keuze. En ik wil tijdens de bevalling een arts aan mijn zijde die er net als ik voor de volle 100% voor wil gaan. Ik wil wel de kans krijgen. Dit wordt me toegezegd en zo begint het grote wachten. Ik heb regelmatig controles maar er gebeurt niks. Ik voel me uitstekend ook al zijn de laatste weken inderdaad een stuk zwaarder qua slapen en vocht vasthouden. En ik geniet nog altijd zo van de bewegingen in mijn buik, wat ga ik dat missen straks! Nu heb ik altijd al gezegd dat ik verwacht dat hij rond de 20ste komt, maar zo lang zou ik nu niet eens mogen wachten. De druk vanuit het ziekenhuis neemt toe want ik mag niet langer dan 41 weken doorlopen.

40 weken voorbij
Inmiddels ben ik de 40 weken gepasseerd en ik heb nog niet eens voorweeën gehad, de baarmoedermond is nog niet rijp en er is geen ontsluiting. Ze kunnen dus niks doen, niet strippen, niet inleiden, en primen (baarmoedermond rijp maken zodat kan worden ingeleid) doen ze niet bij een stuit. Hoe vaak heb ik in die laatste weken wel niet het word ‘risico’ gehoord? Ik word er moe van. Wat nou risico? Hij ligt alleen met zijn hoofd omhoog in plaats van naar beneden, waarom kunnen we zolang het goed gaat met ons niet gewoon wachten? De antwoorden die ik krijg zijn niet altijd even bevredigend. Sowieso zie ik met elke controle weer een andere arts-assistent of gynaecoloog die er weer een andere visie op nahoudt.

Het is maandag 16 juni, 40 weken en 4 dagen. De controles zijn uitstekend maar daar komt dan waar ik steeds zo bang voor was: “We gaan alvast een keizersnede plannen.” De datum wordt gezet op 23 juni. Ik krijg nog een week om het zelf te doen. Ze geven me al meer tijd dan ze normaal zouden doen en daar ben ik blij om. Vrijdag heb ik weer controle en dan kijken ze of ik te strippen ben. Ik hoop dat mijn lichaam iets gaat doen, maar de week gaat in stilte voorbij. De gynaecoloog op vrijdag (de 20ste, mijn D-day) doet de standaard checks en alles is goed. Wanneer ik vraag of hij niet nog wil voelen of ik te strippen ben, zegt hij dat hij daar het nut niet van inziet. Het is in zijn ogen nieuwerwets gedoe. Als ik te strippen ben dan komt de bevalling de komende 1 a 2 dagen sowieso vanzelf op gang. Ik ben (zoals wel vaker) overrompeld. Het klinkt logisch wat deze man van in de 50 met ruime ervaring uitlegt. Maar buiten knaagt het meteen. Ik heb me nog altijd niet neergelegd bij de geplande keizersnede en nu weet ik niet eens of mijn lichaam zelf al iets gestart is, of inleiden nog een optie zou zijn, of strippen zou werken…

Strippen
Ik rij naar huis en chat met Mignonne hierover. Ze is op z’n zachts gezegd zwaar verontwaardigd dat me een kans op een natuurlijke bevalling is ontnomen. Uiteindelijk resulteert dit in de meest bizarre fok-meet ooit. Wupwup gaat kijken of ze me kan strippen en Mignonne komt gezellig langs voor de thee. Zodoende zijn mijn man en ik om 20 uur in Utrecht in het ziekenhuis. Daar blijkt dat ik 1,5 cm ontsluiting heb en dus te strippen ben! Jeeeyyyy mijn lichaam heeft iets gedaan! En nu is het afwachten. In de auto op weg naar huis voel ik heeeeeeel lichte krampjes, maar waarschijnlijk verbeeld ik me dat. De rest van de avond verloopt rustig en we gaan rond twaalf uur naar bed. Van Mignonne heb ik nog de tip gekregen om seks te hebben, dus ja voor het goede doel maken we het nog even gezellig. Echt slapen doe ik vervolgens niet, het trekt allemaal een beetje in mijn buik en ik lig niet echt fijn. Maar ik heb nog steeds niet het idee dat er echt iets aan de gang is.

Plop!
Om half vijf hoor ik ineens een plop. Plop?! Hmmmm, zouden dat mijn vliezen zijn? Ik voel geen water… Ik besluit om maar even naar de wc te gaan. Ik ben mijn bed nog niet uit of ik voel een stroom vruchtwater. Op de wc blijkt mijn slip inderdaad doorweekt maar ik twijfel toch of het vruchtwater is. Ik ruik namelijk niks zoetigs. Ik besluit van Mignonnes aanbod gebruik te maken en bel haar op. Al na twee keer overgaan neemt ze op. Ik vertel wat er gebeurd is en vraag of ze denkt dat het inderdaad mijn vliezen zijn. Ja daar lijkt het wel op. Terwijl we aan de telefoon zitten krijg ik mijn eerste wee die ik moet wegzuchten. Omdat het ziekenhuis heeft gezegd dat ik meteen moet komen als mijn vliezen breken, stelt Mignonne voor om langs te komen om even te luisteren naar het hartje van de baby. Ik wil zo lang mogelijk thuis blijven namelijk om met zoveel mogelijk cm het ziekenhuis in te komen.

Ik pak wat droog ondergoed en zeg tegen mijn man dat mijn vliezen gebroken zijn, maar hij maar lekker moet doorslapen nog. Beneden ga ik op een celstofmatje zitten en ondertussen moet ik behoorlijk mijn best doen om de weeën op te vangen. Ik besluit te gaan timen maar dat lukt niet goed omdat ik telkens te vaak op de knop druk. De weeën komen steeds sneller, heviger en duren langer en de pauzes zijn kort. Iets na vijf gaat de bel en staat Mignonne voor de deur. Ik doe open en we gaan meteen naar boven, nadat ik op de trap de zoveelste wee heb opgevangen. Ze luistert naar de hartslag van de baby die wat aan de hoge kant is maar verder prima. Ook moet ik mijn temperatuur opmeten. Ondertussen blijven de weeën komen en komen. Schatting is dat ze bijna een minuut duren en elke 2 a 3 minuten komen. De temperatuur is eigenlijk te hoog, 38.4 graden. Dit kan duiden op een infectie, maar waarschijnlijk is het omdat ik hard aan het werk ben. Ondertussen is mijn man ook naar beneden gekomen want slapen lukte hem toch niet meer. De vraag is nu: wat gaan we doen? Ik besluit dat ik toch naar het ziekenhuis wil. De weeën zijn al zo heftig en we moeten nog een stuk rijden naar Den Haag. Het is gelukkig zaterdag dus van de spits zullen we geen last hebben. Mignonne raadt me aan twee paracetamol in te nemen om de koorts wat te laten zakken zodat ze in het ziekenhuis niet meteen allerlei maatregelen gaan nemen. De laatste spullen worden bij elkaar gepakt, wat voor mijn gevoel echt uuuuren duurt en dan vertrekken we naar het ziekenhuis.

Naar het ziekenhuis
Dit is het dan! Mijn baby komt eraan en ik zit in de auto weeën op te vangen terwijl ik het water steeds uit me voel gutsen. Ik haat rode verkeerslichten en traag optrekkende vrachtwagens. En ik haat drempels, hobbels en bochten nog meer. Maar we zijn er bijna, weer een half uur overleefd. Ik stap uit en puf mezelf een weg naar binnen. Tsjee die beveiligers zullen ook wel denken. Mignonne is meegereden en zet me in een rolstoel met alle spullen terwijl mijn man de auto wegzet. Het duurt werkelijk een eeuwigheid, waar is die vent toch heen gegaan zeg?! En het water blijft maar stromen en stromen, al mijn kleding is doorweekt en ik vraag me af of ik inmiddels niet een compleet waterballet onder mijn rolstoel heb liggen. En eindelijk is daar mijn man. We nemen afscheid van Mignonne en begeven ons naar de verloskamers op de eerste verdieping.

Op de verloskamer kleed ik me uit en het water plenst op de grond. Sorry sorry sorry! Ik zie dat het water nu licht bruinig is, maar blijkbaar is het gewoon in orde. Ik mag op bed gaan liggen en terwijl ik doorga met mijn weeën opvangen komen er allerlei namen en gezichten voorbij waarvan ik er niet een onthouden heb. Er worden wat dingen gecheckt en ik word aangesloten op de ctg. De baby doet het goed en ze zien dat ik al heftige weeën heb. Ik word getoucheerd: 5 cm! Ik moet toch even glimlachen. 5 cm gewoon! Dat had ik niet durven dromen. Dit gaat goed, dit gaat me lukken, ik ga dit doen! Dikke neus met jullie keizersnede haha! Als opgemerkt wordt dat ik voor maandag gepland stond en het toch nog vanzelf op gang is gekomen, houd ik wijselijk mijn mond dicht.

Continue weeënstorm
Het is rond 9 uur als ik weer word getoucheerd. Inmiddels zit ik eigenlijk vanaf het breken van de vliezen in een continue weeënstorm. Niks rustige opbouwfase! Het resultaat is wat teleurstellend: 5,5 misschien 6 cm. Wel een volledig verstreken baarmoedermond en billen verder ingedaald. Ze stellen voor dat ik iets neem tegen de pijn omdat ik vannacht weinig rust heb gehad en nu ook totaal geen rust krijg met heftige weeën die soms 1,5 minuut duren en om de minuut komen. Achteraf hoor ik van mijn man dat de ctg de weeën niet eens meer volledig kon registeren. Ik stem in met een morfinepompje want dit gaat niet langer zo. Hopelijk zorgt wat rust ervoor dat de ontsluiting gaat vorderen. Het infuus is gelukkig al eerder gezet (damn dat deed pijn want het lukte niet in beide handen) dus de morfine kan vrij snel worden toegediend. Rond half tien begint het te werken en ik voel mezelf wegzweven. Mijn gedachten dwalen alle kanten op en ik kan mijn ogen niet open houden. Soms komt er een wee en die zucht ik weg. De pijn is goed te doen, ja zo kan ik het wel even volhouden. Ik weet niet precies hoe laat het is (rond half elf/ elf uur?) wanneer ik te horen krijg dat ik nu te weinig weeën heb (nog maar elke tien minuten) en de ontsluiting niet vordert. Ze gaan weeënversterkers geven want zo duurt het te lang.

Langzaam wordt de dosis opgevoerd en de weeën komen weer steeds sneller en heviger. Weer een weeënstorm en de morfine helpt niet meer. Rond twaalf uur zit ik nog steeds op die 6 cm en ondertussen begint de persdrang sterker te worden door de billen die steeds dieper komen te liggen. De gynaecoloog geeft aan dat ze het te lang vindt duren en ik krijg nog een uur. Dan moet de ontsluiting wel echt vooruit zijn gegaan. Nog een uur… ik kan dit! We gaan dit doen! Maar na drie kwartier smeek ik erom dat er iemand moet komen kijken. De persdrang is bijna niet te stoppen en de weeën zijn zo pijnlijk dat ik niet meer weet waar ik het moet zoeken. Ik kronkel in alle bochten en probeer alles weg te puffen maar het einde is zoek. Als dit geen volledige ontsluiting is dan weet ik het niet meer. De arts-assistente komt kijken. 7 cm… Ze stellen een ruggenprik voor. Best! Graag! NU! Ik trek dit geen seconde langer meer. Maar diep van binnen weet ik dat een ruggenprik het einde van deze bevalling gaat zijn en het begin van een keizersnede. Dat is ook wat de gynaecoloog zegt wanneer ze binnen komt. De ontsluiting vordert onvoldoende en ze wil op deze manier niet de persfase in omdat de kans groot is dat die ook niet vordert met alle gevolgen van dien en risico’s voor de baby. Een ruggenprik zorgt waarschijnlijk ervoor dat de weeën weer af nemen. Ze vraagt of ik akkoord ga met een keizersnede. Ja! Hel ja laat dit stoppen. Het is mooi geweest. Ik heb het geprobeerd en het heeft niet zo mogen zijn. Het is goed zo.

De keizersnede
De weeënversterkers worden stop gezet en de anesthesist gaat de ruggenprik voorbereiden voor de keizersnede. Ik krijg uitleg wat er gaat gebeuren maar het interesseert me niet want ik ben nog steeds bezig al die weeën op te vangen en de persdrang in bedwang te houden. Ik had nooit verwacht dat ik zou durven geluid te maken tijdens de bevalling, maar ik kerm alles bij elkaar en het lucht op. Het lijkt eeuwig te duren voor ze me over de gang richting OK rollen. De frequentie en intensiteit van de weeën is inmiddels afgenomen maar in combinatie met de persdrang is het ondragelijk. Ik moet op de rand van het bed gaan zitten. Ik ben doodsbang en het team probeert me gerust te stellen. Op het moment dat ze de ruggenprik willen zetten krijg ik weer een wee. Maar ze gaan niet wachten, hoe sneller de prik zit hoe sneller ik overal vanaf ben. Dus terwijl ik me probeer stil te houden en de assistent fijn knijp, wordt de ruggenprik gezet en alles wat ik voel is die vreselijke persdrang. Dit is de laatste wee die je voelt, zegt de assistent nog. En niet veel later voel ik een tinteling in mijn benen en een warm gevoel. De pijn verdwijnt als sneeuw voor de zon en ik word op een ander bed gelegd.

Om mij heen gebeurt er vanalles; ik word aangesloten op allerlei apparatuur, er worden schermen opgetrokken en ik moet mijn armen wijd neerleggen op een stel armsteunen. Het is koud dus er wordt een deken over mijn bovenlijf gelegd. Ik geloof dat ik nog nooit van mijn leven zo heb getrild als daar op die operatietafel. Niet van de kou, maar van de angst en de adrenaline. En ik huil als een klein kind. Eindelijk komt mijn man binnen gehuld in een groene outfit. Er wordt gevraagd of ik iets voel. Nee wat moet ik voelen? Blijkbaar zijn ze me flink aan het knijpen, dus dat is goed: ik voel niks meer. En even later hoor ik dat ze al begonnen zijn. Ik realiseer me dat mijn baby eraan komt. Nog even… En ik blijf maar shaken, mijn hele armen en bovenlijf zijn verkrampt en ik moet mijn best doen rustig te blijven ademen. De assistent blijkt de hele operatie mijn bloeddruk niet te hebben kunnen meten omdat ik zo lag te trillen. Dan ineens zeggen ze dat mijn man mag gaan staan, mocht hij willen zien hoe de baby uit mijn buik wordt gehaald.

En dan is hij er, en wordt een klein onder het bloed en smeer zittend ventje kort boven het doek gehouden. Dan verdwijnt hij weer even en een paar seconden later houden ze hem weer omhoog, nu enigszins schoon gepoetst. Ik hoor hem pruttelen en dan komt er een klein huiltje. Zijn ogen zijn wijd geopend en zijn armen gestrekt. Ik huil en lach tegelijk, mijn mannetje doet het. Vervolgens kijkt de kinderarts hem na en mijn man gaat mee naar de andere ruimte. Ik word gefeliciteerd en ze vragen hoe hij heet. L.ucas H.arm. Even later komen ze terug op de OK en wordt L.ucas op mijn borst gelegd. Twee grote ogen kijken me aan en we bestuderen elkaars gezicht aandachtig. Ongelofelijk dat dit al die negen maanden in mijn buik zat. Na een minuut of tien moeten we afscheid nemen en gaat mijn man met L.ucas terug naar de verloskamer om daar lekker te buidelen.

Het is voorbij
Ik lig nog steeds te shaken op de tafel terwijl ze me weer dichtmaken. Wel lukt het me langzaam om weer wat grapjes te maken. Zo vraag ik of ze echt niks vergeten zijn, een scalpel of zo. En terwijl ik daar lig durf ik al hardop te zeggen dat ik het zo weer zou doen dat bevallen. Hoe heftig het ook is en was. Het is het allemaal waard.

Nadat ik ben gehecht moet ik nog enige tijd op de verkoever blijven waar ze testen of alles in orde is en of de verdoving goed wegzakt. En ik houd eindelijk op met trillen. Ik voel iets kouds onder de dekens met mijn hand en concludeer vervolgens dat hij mijn eigen bovenbeen is. Het had net zo goed een stuk kipfilet kunnen zijn. Om 3 uur ben ik terug op de kamer bij mijn man en mijn zoontje. Mijn zoontje… Hij probeert al geruime tijd melk te drinken bij mijn man, dus we leggen hem snel aan. Hij is een natuurtalentje. Terwijl hij drinkt, geniet ik van zijn tevreden gezichtje. Dit is het dan! Ik ben mama!

Chanty, wat een sterk, mooi en positief verhaal zeg! Prachtig

Prachtig chanty

Chanty, wat een prachtig verhaal en ik vind het zo goed dat je je zo goed ingelezen hebt en bij je gevoel bent gebleven. Echt hulde! Fijn dat je het -mede door WupWup en Mignonne - toch zelf hebt kunnen beginnen. En wat een prachtige foto's

_{pinkt een traantje weg}

Wow Chanty wat een mooi verhaal . En wat heb je een absurdmooie baby!

Rijst, ook jouw verhaal gelezen. Mooi hoor! En fijn dat het schrijven je heeft geholpen

Wat een mooie en ontroerend verhaal. En mooi dat je in ieder geval hebt kunnen proberen om vaginaal te bevallen. Geeft denk ik vrede voor de uiteindeljke keizersnede. Geniet van je mooie zoon

Chanty, je bent mama.. En wat voor 1

Wauw Chanty, ontroerend mooi verhaal.

Erg mooi verhaal Chanty met je eigen prince charming

Oh chanty ik moet ervan huilen Wat een mooi verhaal en wat heerlijk dat je zoveel rust hebt gevonden in het verloop. Wat heb je het goed gedaan!

Mooi chanty en blij dat je er nu positief op terug kunt kijken. Ik ben heel blij voor je dat je zo zelf hebt kunnen beginnen en gewoon tot 7 cm bent gekomen! Top van jou en ook heel top voor L.! Heel mooi

Chanty, wat een prachtig verhaal. Mooi ventje jouw Lucas. Vind het wel apart hoe de procedures verschillen. In mijn ziekenhuis werd er gezegd dat er pas met 41,4 actie als in inleiden etc ondernomen wordt als baby en moeder gezond zijn en alles goed is. En een stuitligging was daar geen uitzondering op als de baby via vaginale bevalling geboren zou worden.

Woow Chanty wat een mooi verhaal! Ik raak niet zo heel snel ontroerd maar jij krijgt het voor elkaar

En je mag trots zijn op jezelf vrouw! Want je hebt het gewoon geprobeerd! En, als ik je verhaal goed interpreteer, dan denk ik dat je zelf ook vrede hebt met hoe het anders liep allemaal

En zoveel credits voor Mignonne en WupWup

Mooi Chanty, topwijf!

Ik hou van de Fokverloskundigen.
Hoe Poppedein mij toen heeft geholpen en jullie nu bij Chanty. Echt, mijn diepste complimenten en respect

[ Bericht 0% gewijzigd door Vlinder op 25-06-2014 23:05:04 ]

Mooi Chanty, vooral geweldig dat het toch hebt kunnen proberen! Prachtig kereltje met een geweldige naam!

Chanty, wat heb je het fantastisch gedaan. Ik heb het al eens eerder genoemd, maar kudo's dat je zo hard hebt gewerkt om geïnformeerde keuzes te maken en niet alles voor zoete koek te slikken. Top! En je man is ook een kanjer dat hij je daarbij bijstond natuurlijk. Lucas is prachtig!

quote:

Op woensdag 25 juni 2014 22:59 schreef Vlindur het volgende:
Ik hou van de Fokverloskundigen.
Hoe Poppejans mij toen heeft geholpen en jullie nu bij Chanty. Echt, mijn diepste complimenten en respect

Poppedein toch

Maar dat kan ik me nog wel herinneren inderdaad. Zo lief ook!

Oeps, je was al aan het editten...

Ja, zie edit : D

quote:

Op woensdag 25 juni 2014 23:06 schreef Kyara het volgende:
Oeps, je was al aan het editten...

Chanty, wat een supermooi verhaal. Ben er stil van...
Logisch dat je soms overrompeld bent geweest door de artsen, maar telkens weer heb je informatie gezocht en alles op alles gezet voor die natuurlijke bevalling. Je mag super trots op jezelf zijn .
En het begin heb je toch maar mooi zelf gedaan! (Met hulp van WupWup en Mignonne, voor wie ik ook even doe).
Fijn dat je nu vrede kunt hebben met de ks. Het trillen op de operatietafel is trouwens ontzettend herkenbaar (en ik heb dat heel vaak gehoord van andere ks-moeders. Het schijnt er bij te horen).
Wat een prachtig mannetje heb je daar ook . Geniet maar van hem!
Ik hoop dat je deze weken snel zult aansterken .

Mooi verhaal Chanty!

Wisten de dokters nou dat je gestript bent? Ben ik wel benieuwd naar!

Heel mooi verhaal en mooi geschreven, Chanty!

Chanty . Topwijf!

Prachtig opgeschreven Chanty.

Chant! Mooi geschreven, hij is er! Geniet

quote:

Op woensdag 25 juni 2014 22:30 schreef Chanty het volgende:
""
[ afbeelding ]

Jezus, wat een plaatje zeg.

Ik wilde ook nog complimenten voor Wupwup en Mignonne toevoegen.

Chanty, wat een fijn geschreven verhaal. En wat goed dat je het toch nog tot zeven cm zelf hebt mogen doen! Wat een prachtig kindje ook .

Chanty Mooi verhaal!

Wat een mooi verhaal Chanty! Wat heb jij het super gedaan zeg!

Oh wat een prachtig verhaal, ik heb hier even flink zitten janken. Zo ontzettend goed gedaan!!

Wat een lieve reacties allemaal mignonne en wupwup zijn mijn helden inderdaad ben echt zo blij dat ik dankzij hen de kans heb gekregen om het zelf te proberen. Daardoor kan ik gewoon vrede hebben met de keizersnede.

En heb toen ik op de operatietafel lag en bijna dicht was tegen de gyn gezegd: zal ik een geheimpje vertellen? Toen inderdaad gezegd van haar collega die niet wilde strippen en dat een vk die ik ken me gestript heeft. Toen keek ze me aan en zei: dat had ik ook gedaan.

quote:

Op donderdag 26 juni 2014 09:04 schreef Chanty het volgende:

En heb toen ik op de operatietafel lag en bijna dicht was tegen de gyn gezegd: zal ik een geheimpje vertellen? Toen inderdaad gezegd van haar collega die niet wilde strippen en dat een vk die ik ken me gestript heeft. Toen keek ze me aan en zei: dat had ik ook gedaan.

!

quote:

Op donderdag 26 juni 2014 09:04 schreef Chanty het volgende:
Wat een lieve reacties allemaal mignonne en wupwup zijn mijn helden inderdaad ben echt zo blij dat ik dankzij hen de kans heb gekregen om het zelf te proberen. Daardoor kan ik gewoon vrede hebben met de keizersnede.

En heb toen ik op de operatietafel lag en bijna dicht was tegen de gyn gezegd: zal ik een geheimpje vertellen? Toen inderdaad gezegd van haar collega die niet wilde strippen en dat een vk die ik ken me gestript heeft. Toen keek ze me aan en zei: dat had ik ook gedaan.

Geweldig!

Echt ademloos zitten lezen! Top gedaan en zo fijn dat die 'eigen start' je nu zoveel vrede met de keizersnede heeft opgeleverd! Dus inderdaad ook grote hulde voor WupWup en Mignonne

Chanty , wat heb je het enorm goed gedaan! Fijn dat je nu vrede hebt met de keizersnede.
En WupWup en Mignonne

Chanty prachtig verhaal. Sterke vrouw!

En voor wupwup en Mignonne. Superlief!

quote:

Op donderdag 26 juni 2014 09:04 schreef Chanty het volgende:

En heb toen ik op de operatietafel lag en bijna dicht was tegen de gyn gezegd: zal ik een geheimpje vertellen? Toen inderdaad gezegd van haar collega die niet wilde strippen en dat een vk die ik ken me gestript heeft. Toen keek ze me aan en zei: dat had ik ook gedaan.

_{zou ze collega er ook op aanspreken?}

Wat een bijzonder verhaal, Chanty. Je zoon kan al zo ontzettend trots zijn op z'n stoere moeder. . En wat een schoonheid. .

Chanty wat mooi geschreven

quote:

Op donderdag 26 juni 2014 10:02 schreef WupWup het volgende:

[..]

_{zou ze collega er ook op aanspreken?}

Dat vraag ik me ook af idd. Maar ik wil met de nacontrole (neem aan dat ze dan ook vragen hoe ik het allemaal ervaren heb) wel nog een opmerking erover maken.

Chanty wat een mooi verhaal , ik zat telkens met kippenvel te lezen. En wat ontzettend goed dat je er gewoon voor bent gegaan en je mannetje zelf zijn geboortedag heeft uitgekozen. En voor de vk's hier op fok.

Mooi geschreven Chanty!
Mooi om te lezen hoe je hebt voorbereid op je bevalling en hoe fijn dat je het eerst zelf hebt kunnen proberen. En wat een mooi jochie heb je gebakken

Wat fijn Chanty, dat je tevreden terug kan kijken, ondanks dat je liever geen keizersnede had. Mooi geschreven

Chanty! Wat een goed verhaal! Fijn dat je het toch eerst zelf geprobeerd hebt..

Ik merk dat ik de laatste dagen ook steeds vaker terug denk aan de bevalling. De meiden zijn al bijna een half jaar oud dus hier het verhaal..

Dinsdag 7 januari (35+4)
Controle bij de gyn. De onderste baby ligt sinds vier weken in stuit. De laatste dagen heb ik een hoop geprobeerd om haar te laten draaien, want een tweeling in stuit is hier in DLD sowieso reden voor een keizersnede. Ik ben er van overtuigd dat ik het ook zo kan, maar het ziekenhuis is onverbiddelijk. De echo laat een verrassend beeld zien; er ligt een hoofdje onder. Volgens de gyn van baby twee, ipv baby 1. Maar hey, een hoofd is een hoofd! Ze raad me aan om bij de afspraak in het ziekenhuis van komende vrijdag een inleiding te bespreken, zolang het nog zo blijft..

Woensdag 8 januari (35+5)
Nadat R. met de kinderen de deur uit is, besluit ik eindelijk mijn ziekenhuistas te pakken. De tas met spullen voor de babys stond al een tijdje klaar, maar het pakken van mijn eigen tas schuif ik al eeuwig voor me uit.
Tijdens het pakken Whatsapp ik wat met een vriendin. Donderdagmiddag hebben we een afspraak staan en zij neemt op haar weg hierheen de kinderen mee van de opvang. Ik grap nog dat ik dan ga bevallen, dan heb ik meteen oppas.
Voor de erkenning heb ik mijn zogenaamde Aufenthaltserlaubnis nodig en die heb ik tijdens de verhuizing in een doos vol andere papierzooi gegooid. Ik zit op de hoek van het bed en doorzoek de doos, als R. weer thuis komt. Hij heeft zijn jas nog aan, ik ga rechtop zitten en.. *pats*. Broek nat. R. vraagt wat er is en ik geef aan dat ik ofwel in mijn broek plas, of dat mijn vliezen gebroken zijn. Terwijl ik dat zeg komt de volgende golf. Duidelijk dus, vliezen. Leuk, schiet het door mijn hoofd. Drie keer een heel ander bevalbegin. R. rent ondertussen als een kip zonder kop rond en blijft maar roepen wat hij nu moet doen.

Handdoeken dan maar, om mee te beginnen. Kraamverband. En het nummer van het ziekenhuis, want het is nog te vroeg, ze moeten eigenlijk nog binnen blijven. Het ziekenhuis zegt me direct te komen en wel met een ambulance. Ambulance gebeld en me omgekleed. De ambulance is echter zo snel, dat ik nog in mijn ondergoed sta terwijl de broeders binnenkomen. Ze vragen hoe het gaat en ik geef aan dat alles ok is, maar dat ze misschien beter R. kunnen helpen, die nog steeds vrij gestressed rondloopt. Ik mag zelf naar beneden lopen en hoop dat we geen buren tegenkomen.

Bij het ziekenhuis aangekomen, moet ik in een rolstoel. Ik geef aan dat ik prima zelf kan lopen, maar de ambulancebroeders geven aan geen zin te hebben in ruzie met de verpleging. Nou goed...rolstoel dus. Bij de afdeling verloskunde, worden de standaard onderzoekjes gedaan. Urine, bloeddruk, ctg. Als ik aangeef dat er een hoofdje onderop ligt, wordt ik sarcastisch aangekeken, met de vraagt: "zegt wie?" Ik wil graag normaal bevallen, maar dat betekent nog lang niet dat ik ga liegen over de toestand van de babys. Maar inderdaad, de echo laat wederom een hoofdje zien. En toch van baby 1. De kleinste, dus er moet een gewichtsschatting gedaan worden. Bij een verschil van >500gr. gaat het alsnog een keizersnede worden. Het verschil komt op 600gr. en ik vraag om in overleg te gaan met het hoofd Gyneacologie. Het is tenslotte niet mijn eerste kind en mijn tweede bevalling verliep ongecompliceerd en duurde van begin tot eind iets meer als 2uur.

Ik krijg groen licht! Tot 15.00u de tijd om weeen te krijgen, anders gaan ze inleiden. Ik krijg antibiotica , aangezien tijdens de zwangerschap niet getest is op streptokokken B. Mijn vriendin J. is intussen ook aangekomen. Ik wilde graag dat zij erbij was, voor het geval er iets niet goed gaat. Op die manier kan iedere baby iemand meekrijgen richting Neonatologie. Ze heeft gedeeltelijk vrij gekregen van het werk, tussen 16-18U moet ze aanwezig zijn, wat betekent dat ze van 15-19U niet in het ziekenhuis kan zijn.

Ik ben wat in me gekeerd. Ondanks dat ik weet wat er gaat gebeuren, ben ik bang. De vorige bevalling was een inleiding. Was dat de reden dat hij zo snel ging? En nu is alles nog zoals het is, maar straks heb ik 4!!! kinderen. Was het echt zo'n goed idee? Kan ik dat wel?

Vanaf ongeveer 14U beginnen er wat krampen op te komen. Ze zijn niet pijnlijk, maar ik probeer me er wel op te concentreren en ben stil en heb mijn ogen dicht op het moment dat ze opkomen. Ik stuur R. en J. van de kamer, zodat ik naar de wc kan. Rond 15U moet J. weg en ik geef al aan dat ik niet kan beloven dat ze er bij kan zijn. Bij Noah begon de bevalling om 16U en was om 18.13 voorbij. Ze geeft me een dikke knuffel, zegt dat ik het kan en gaat weg.

Dan is het zo ver. Controle. De weeen zijn nog steeds meer kramp als echte weeen, dus ik stel me er niet al teveel van voor. 5cm! Dat was een leuke verrassing! Ik word aan de ctg aangesloten en krijg te horen dat ik zelf aan mag geven wanneer ik naar een verloskamer wil. Ik zeg direct dat ik dat graag direct na de ctg wil. De vorige keer moest ik met persdrang naar de verloskamer lopen, dat wilde ik niet nogmaals.

Na een tijdje aan de ctg gelegen te hebben, voel ik dat het snel gaat. Ik zeg R. de verloskundige te halen, zodat ik naar de verloskamers kan. Hij treft een vk in opleiding, die eerst de ctg wil bekijken. Baby 1 is weer niet mooi op de ctg te zien. Dit is al de hele zwangerschap het geval, maar zij wil perse dat we nog 20min schrijven om te kijken hoe baby 1 het doet. Ik geef aan dat ik echt NU naar de verloskamers wil, maar ze is onverbiddelijk. Ik zeg R. dat hij er op aan moet dringen dat ik echt moet, dat ze daar ook ctg kunnen schrijven en dat ik echt niet meer kan wachten. Gelukkig komt er dit keer een andere verloskundige binnen, die me direct loskoppelt en me naar de verloskamers wil brengen. Dan gaat het opeens snel. Het is half 6, als ik een laatste whatsappje stuur aan mn moeder. Ik sta op, krijg een wee. Loop naar het toilet, krijg een wee. Op het toilet, een wee. Van de wc af, een wee. Ze zijn allemaal kort, heftig, maar niet superpijnlijk. Maar, zoals bij de vorige keer, ik voel dat het snel gaat. In twee weeen loop ik naar de verloskamers toe. Ik neem op mijn knieen plaats op het bed en daar is ze weer. De ctgmiep Ik zeg dat ze mn ondergoed uit moet trekken. Ze blijft proberen de ctg aan te sluiten. Ik herhaal nogmaals; mijn onderbroek moet uit. En daar is een oude verloskundige, hoort mij vanaf de gang en beveelt de vk in opleiding mijn ondergoed uit te trekken. En meteen er achter aan, met een krachtige perswee, is daar Emmy.

R. staat aan mijn hoofdeinde en zegt alleen maar "niet kijken, je mag niet kijken". Maar natuurlijk kijk ik. En daar achter mij, tussen mijn benen, ligt een hele kleine baby. Heel stil. Het is 17.58u. Huilen doet ze niet, maar dat deden de beide groten ook niet. Ze wordt heel snel afgenaveld en na een wrijfbeurt met wat handdoeken, gaat het al snel beter met haar. Ze is zo vreselijk klein! De verloskundige vraagt of papa haar vasthoudt, terwijl de bevalling verder gaat en ik zeg volmondig ja! Van te voren had hij aangegeven dat liever niet te doen. Maar terwijl ik me omdraai en op bed ga liggen, zie ik hem zitten met, op dat moment, zijn jongste dochter, en zie dat hij er van geniet dat hij de eerste is die haar vast heeft.

En dan gaat het verder. Ik krijg een wee-opwekkend middel in mn infuus gespoten. Door de enorme plek in mijn buik, hebben de weeen minder effect. Er wordt een echo gemaakt en baby twee wordt gedraaid, zodat ook zij met haar hoofdje naar beneden komt te liggen en de vliezen worden gebroken. Zo vergaat er een kwartier, waarbij ik de vk i.o. nog toebijt dat ik toch zei dat dat ondergoed uit moest...tot de verloskundige aangeeft dat ik best mee mag persen. Ohja! Door de verandering van positie, voelden de weeen ineens heel anders aan. Er volgen nog twee persweeen en daar is dan Hanne! Het is 18,18u. Wat is ze klein, maar zo groot vergeleken met haar kleine grote zus. Ik mag zelf de navelstreng doorknippen, wat helaas bij Emmy niet mogelijk was en dan kan ook ik eindelijk een baby bij me houden.

Intussen komt J. binnen in een waar slachtveld. De kamer ziet eruit als de gemiddelde slachterij, gecombineerd met een golfslagbad. Twee babys zorgen voor een hoop zooi, vanaf de bevalling al Hanne ademt wat gek en gaat daardoor op controle naar de Kinderarts. R. gaat mee, maar komt al snel weer terug, met de mededeling dat er geprikt wordt. Wat doet hij dan hier, ipv bij mijn meiske?! Na een paar minuutjes krijg ik haar terug, met een metertje die het zuurstofgehalte in haar bloed meet. Helaas blijft het ademen raar pieperig en wordt ze opgehaald om naar de neo te gaan. Dit keer gaat J. met haar mee, die beloofd bij alle onderzoeken te blijven.

En dan ben ik alleen met R. en Emmy. Op dat moment zorgt het voor afleiding en lijkt alles ok. Er was een bevalling, er is een baby. Pas later, als ik een foto van Hanne op de neo zie, dringt het tot me door. Er is er nog een. Een die ik nu niet vast kan houden en kan helpen.

Emmy wordt gewogen en aangekleed. Ze weegt 1770 gram en is 46 centimeter lang. Van J. krijg ik de gegevens van Hanne te horen. 2660 gram en 51!! centimeter. Dat was een reusje geweest, als ze tot de UD in mijn buik was gebleven.

Het is erg druk op de verlosafdeling, dus het duurt lang eer ik gehecht word en kan douchen. Het is rond 11u als we aankomen op de kraamafdeling. Ook die ligt vol, dus ik kom op een kamer te liggen met een andere vrouw. Ik laat Emmy achter bij de verpleegster en laat me door R. naar de neo rijden, om Hanne te bekijken. Ik moet vreselijk huilen en voel me schuldig dat ik niks voor haar kan doen. De arts zegt dat ze goed stabiel is, maar dat we er rekening mee moeten houden, dat ze naar een ander ziekenhuis gebracht wordt. De neo is vol en ze hebben liever een plek vrij voor noodgevallen.

R. gaat naar huis om te slapen, maar een uur later krijg ik bezoek van de kinderarts. Hanne wordt overgeplaatst naar een ander ziekenhuis en Emmy moet ook naar de neo. Door alle drukte en hectiek waren ze vergeten te vermelden dat ze zo weinig woog. Ze kan haar temperatuur ook niet goed vasthouden, dus ze moet in een warmtebedje. Ik bel R. weer, zodat hij kan helpen met de verhuizing. Er worden ambulances gebeld en dan moet ik Emmy afgeven. De kinderen moeten in een speciale ambulance, onder begeleiding van een verpleegster en de kinderarts. Ik word weggereden en het is als een boze droom. Ik rij midden in de nacht, in een ambulance, met een lege buik, lege armen en mijn babys zijn ver weg. Rond 2u 's nachts komen we bij het andere ziekenhuis aan. Ik word opgenomen op de jeugdafdeling, omdat de kraamafdeling vol is. Ik ben te moe om nog na te denken en ik moet slapen. Ik probeer de gedachte aan de babys weg te dringen, want ik kan nu niks voor ze doen. Met moeite val ik in slaap.

Rond 5u word ik wakker en vraag een verpleegster of de babys er al zijn. En ja! Rond drie u zijn ze aangekomen en ze rijdt me met een rolstoel naar de neonatologie. En daar, apart van elkaar en met heel veel snoertjes en apparaten, liggen mijn babys. Ik herken ze gelukkig, dus ze hebben de goede kindjes vervoerd een lieve verpleegster legt het eea uit, vertelt over de verzorgingstijden en dan g ik weer naar mijn kamer. Half 8 word ik verwacht voor voeding en luiers. Ik ben nog niet fit genoeg om voor twee babys te zorgen (staand), dus ik verschoon Emmy (Hanne mocht niet, ivm de beademing waar ze aan lag, dat deed de verpleegster) en ik geef haar een flesje. Door het lage geboortegewicht mag ze niet aan de borst, dat zou teveel kracht kosten.

Rond 10u krijg ik een nieuwe kamer toegewezen, om om 15u weer te worden verhuisd. En dan word het me allemaal teveel. Ik ben nog geeen 24u geleden bevallen en ik heb nog geen half uur kunnen genieten van mijn meisjes of welverdiende rust. Ik huil en een lieve verpleegster troost me, brengt me naar de babys en praat me moed in. Ik wil mijn moeder bellen, die had aangegeven dat ze bereikbaar zou blijven, maar ik krijg haar niet te pakken. Ik voel me heel zielig en alleen en nog een aansteller ook, want die arme babys boven hebben het veel zwaarder. En dan gaat de deur open en staan mijn moeder en mijn zus voor mijn neus. Perfecte timing. Ze hebben de hele dag in de auto gezeten, zodat ze er even voor me konden zijn. Ik huil en wil de babys laten zien, maar eigenlijk mag er geen bezoek op de neo. Er wordt een eenmalige uitzondering gemaakt en dan kan ik eindelijk iemand de babys laten zien.

Na twee dagen mocht Hanne van de Cpap af en na 9 dagen mochten ze mee naar huis. Emmy was op dat moment nog steeds onder de twee kilo. Nu zijn ze 5,5 maand oud en beide ruim 7 kilo.
En die zorgen die ik had tijdens de bevalling en de zwangerschap, ie zijn weg. Natuurlijk is het druk en veel werk en word ik wel eens gillend gek als ze alle vier tegelijk iets willen. Maar ik ben dolgelukkig dat ze er zijn

Achtung...foto-spam.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Wat een verhaal Linda. Veel herkenning hier, ook het stukje over de veranderende weeën na de geboorte van de eerste baby, heel vreemd vond ik dat.

Wat een rollercoaster zo net na de geboorte zeg. Jullie zijn wel erg vaak verhuisd.
Vind jij het niet moeilijk om de foto's terug te zien van Hanne aan de CPAP? Ik heb zulke foto's ook van S. maar ik vind het heel moeilijk om ernaar te kijken. Een beetje dat gevoel wat jij beschrijft dat ze daar ligt en dat je niets voor haar kan doen.

Gelukkig is alles goed afgelopen en mochten ze best snel allebei lekker met jullie mee naar huis. En wat een mooie meiden zijn het zeg!

Oh Linda, tranen in mn ogen! Wat heb jij een oerinstinct zeg! En dat je moeder en zus er ineens ware.

En Chanty, zo knap gedaan! Jullie hebben het gewoon samen gedaan

Jeetje Linda, heftig om te lezen.
En wat zijn jullie vaak verhuisd. gelukkig kwamen je moeder en zus langs.
Je hebt 2 mooie meiden zeg!

Linda, wat ben jij goed in bevallen! Wat gaaf dat je ook op handen en knieen bent bevallen. Met alle medische interventies stel ik me Duits baren toch altijd plat op de rug voor met beensteunen en een half bed Die vio Als het goed is, heeft ze nu wel geleerd te luisteren. Maar hemel, die nasleep Man, m'n hart breekt al nu ik dit lees, ik kan me niet voorstellen hoe het is als je er midden in zit. Je hebt wel twee fantastisch leuke dametjes erbij gekregen