OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Hier hetzelfdequote:Op vrijdag 3 januari 2014 13:04 schreef Kyara het volgende:
Het ligt er ook een beetje aan welk HB je had voor de bevalling. Ik had bij de bevalling van M een fluxus en zat daarna op een HB van 4. Maar omdat ik met een 9 begon (voor de zwangerschap) gingen ze er vanuit dat mijn lichaam dat zelf op zou kunnen lossen (met staaltabletten en floradix) en dat klopte. 6 weken later was het 8,3.
Ik dacht trouwens dat ik me best oke voelde maar toen ik met de tabletten mocht beginnen kreeg ik toch een energieboost!
Dat wat zij zeggen.quote:Op zaterdag 4 januari 2014 08:37 schreef Suikertante het volgende:
[..]
Hier hetzelfde
Ik dacht trouwens dat ik me best oke voelde maar toen ik met de tabletten mocht beginnen kreeg ik toch een energieboost!
Ik weet mijn waardes niet. Alleen dat mijn bloeddruk van mezelf laag is, volgens mij heeft dat ook wel iets net elkaar te maken.
Bij Rosalie heb ik (net als Kyara) een fluxus gehad waarbij ik bijna 3,5 liter bloed ben verloren. Toen heb ik dus een transfusie gehad. Bij Eva was het maar 0,8 liter maar zelfs toen was er even sprake van.
Waarom moet ik altijd huilen bij bevallingsverhalen 
goed gedaan skips. Wel heftig!
goed gedaan skips. Wel heftig!
Chanty's wegen zijn ondoorgrondelijk :p
Jaap is inmiddels al 3 weken! Hierbij nog mijn verhaal..
Vrijdag 31 jan
Vandaag controle vk. Deze week was echt heel zwaar. Ik slaap nog maar een paar uur per nacht, omdat op mijn zij liggen pijn doet aan heup, schouders, rug, en de rest. Als ik me omdraai denk ik af en toe dat mijn buik er afscheurt. Ook de zorg voor Sjaak valt me steeds zwaarder. Ik ben niet meer zo mobiel, en opstaan van de grond terwijl Sjaak een sprint richting trap trekt is onmogelijk... Vk stelt voor om inwendig onderzoek te doen, en zo mogelijk te strippen. Ik blijk al 2cm te hebben, maar de baarmoedermond is nog niet versterken, ze voelt nog een tuutje. Ze port en rommelt wat en we maken een afspraak voor as maandag, UD, voor evt een 2e poging.
De hele dag verloopt verder zonder noemenswaardige kramp of wat ook. Ik ga naar bed met de gedachte, zou het vannacht? net als bij Sjaak destijds?
Zaterdag 1 feb
Zonder wee wakker.
Na de lunch "rommelt het wat". Dat trekt echter weer weg, en einde middag gaan we nog op verjaardag van schoonzus.
Zondag 2 feb
Niets
Maandag 3 feb
De dag gaat weer voorbij als alle anderen, ik sleep nog wat met planten, en ruim wat laatste dingen op in huis om me dan naar de afspraak te begeven, om kwart voor vijf.
Vk doet eerst opnieuw inwendig onderzoek, daarna woelt ze de vliezen goed los. Ze raadt me aan om me vanavond in een coconnetje terug te trekken. Na het eten en dagelijkse dingen die nog moeten even een warme douche, en dan in mijn eigen wereld gaan zitten. "Is het dan verstandig om Sjaak uit logeren te sturen vanavond?" Ja, dat was mss een goed idee.. Als ik nu ook maar iéts voel, mag ik direct naar zh, of vk bellen voor breken van vliezen (heb nog steeds geen keus gemaakt voor thuis/zh). Naar de auto teruglopend app ik manlief: "Vk raadt aan om Sjaak te laten logeren". Het antwoord is: "oei". met dat ik naar huis rijd, contact vent oma. Ja, die is stand by. Thuis overlegd en besloten om dat toch maar te doen. We eten ons avondeten, en rapen de laatste spulletjes van Sjaak bij elkaar voor in de logeertas. Sjaak is de held van de dag
zonder piepen of morren gaat ie mee. In de auto zit ie ronduit te kletsen dat ie bij oma op nummer 16 gaat logeren, dat het donker is, de palen aanstaan, de maan is klein, de zon is weg etc etc. Wij moeten er (zenuwachtig) om lachen. Wat een raar idee, straks is nummer 2 er wellicht gewoon! Zou het? In de auto voel ik een eerste kramp. Snel kijk ik op de klok: half 7. En vervolgens snauw ik naar vent: als je maar niet denkt dat ik daar nog uren op de bank ga zitten thee drinken of zo. Bij oma aangekomen brengen we Sjaak direct naar bedje, die meteen heel zoet gaat slapen. We drinken (toch nog 
) wat op de bank, in afwachting of ie echt stil is / blijft. Ondertussen al 2 krampjes gevoeld. Toch? Ik twijfel nog...
Rond half 8 zijn we weer thuis. Op aanraden vk spring ik onder de douche en blijf er een tijdje staan. Als ik er onderuit kom weet ik het zeker, er is echt iets aan de gang.. Ik ga bij vent beneden zitten. Die kijkt een of andere serie over een groep criminelen die allemaal bij elkaar geroepen worden voor top overleg. Zag er wel grappig uit, maar ik houd mijn hoofd er niet bij. VI begint inmiddels. Ik heb de weeën app al gestart. Ze komen al om de 3 minuten, duren ca 40 seconden. Maar dan zijn ze weer weg, voor een minuut of 6 a 15... en dan komen ze weer om de 3 minuten... nog geen regelmaat dus. Ik ben een beetje zoekende. Wat nu? ik besluit nog maar een douche te nemen, mss zet het dan wel met regelmaat door. Zodra ik op sta of beweeg komt er direct weer een wee. Als ik rustig zit zwakt het weer af. Dit blijft zo, ook na de 2e douche. Om half tien overleg ik met man, wat doen we? Gezien het tijdstip toch maar alvast overleg met VK, die heeft vals alarm vast liever vroeg op de avond dan midden in de nacht.
Rond tien uur is ze bij mij. ze toucheert: 2/3 cm. hmm. dat schiet ook niet op? vervolgens controleert ze met de doppler jaaps hartslag. Die schiet alle kanten op. Vk zit het niet heel lekker, en adviseert om even naar het zh te gaan voor een ctg. Dan weten we zeker of er reden tot paniek is. We pakken onze laatste spullen en vertrekken rond half 11 richting zh. We rijden achter vk aan, die onze komst al heeft aangekondigd bij de SEH. Bij het zh krijgen we nog bijna de slagboom van de SEH op onze auto, ik schrik me een hoedje! Tijdens de rit worden de weeën al wel heviger. Dit voelt al zoveel relaxter dan bij Sjaak, toen ik met ambulance hier aankwam!
Om 11 uur aan het CTG. Vent vindt het maar grappig, die ziet een wee aan komen, en zegt dan heel blij: komt er weer een he? alles ziet er keurig uit. Ws net even een momentje van mij op bed liggen, een wee of weet ik wat geweest. De gyn draagt ons terug over aan vk. Die stelt ons voor de keus: terug naar huis, daar vliezen breken met risico op meconium houdend vruchtwater en weer terug moeten, of hier vliezen breken, gang oversteken naar bevalcentrum. We kiezen voor het laatste.
23:20 vk breekt vliezen. Helder. We mogen de gang oversteken. Ik trek een aardig spoor van vruchtwater. Gut wat smerig voel je je dan!
En toen ging het los... Weeen kwamen heel snel nu op elkaar, en werden ook steeds heftiger. Vk en vent zaten maar grapjes te maken, of het nog voor 12 zou gebeuren (en dus op UD). Tot het breken van de vliezen kon ik nog lachen, nu niet meer... Ik knijp vents hand aardig tot moes. Tegen twaalf uur groen licht.. mocht ik persdrang krijgen, dan mag ik gaan. Ik ben die weeën zat dus wil wel persen Om 00:03 begonnen met persen, Toen het hoofdje stond viel net mijn wee weg, ik heb het echt uitgegild en wilde zonder wee verder persen wat niet mocht! gut, wat een pijn deed dat zeg.. . maar goed 9 minuten later was Jaap er dan. Kleine drie kwartier na het breken van de vliezen. Ik kon alleen maar denken: sodeju, wat ging dat snel en heftig! en moooooooi
Jaap heeft ruim een half uur boven op me gelegen, de navelstreng bleef maar kloppen. Genieten van dat kleine ding op me! Daarna heeft vent de navelstreng doorgeknipt. Jaap slaagde glansrijk voor de controles. Ik werd ondertussen keurig gehecht. (Jaap had zijn handje opengeklapt naast zijn gezicht toen ie geboren werd. Heb daardoor een paar scheurtje, oa op oude knip-litteken van Sjaak). Rond half 3 groen licht om naar huis te gaan. En daar kwamen we dan om 3 uur aan. Wat een bijzonder moment toch!
Ik kijk echt heel positief terug op de bevalling, het was zo relaxed en ontspannen in het bevalcentrum. Heel anders dan bij Sjaak die ivm niet vorderende uitdrijving medisch was.
[ Bericht 1% gewijzigd door DJMomo op 26-02-2014 11:24:25 ]
Vrijdag 31 jan
Vandaag controle vk. Deze week was echt heel zwaar. Ik slaap nog maar een paar uur per nacht, omdat op mijn zij liggen pijn doet aan heup, schouders, rug, en de rest. Als ik me omdraai denk ik af en toe dat mijn buik er afscheurt. Ook de zorg voor Sjaak valt me steeds zwaarder. Ik ben niet meer zo mobiel, en opstaan van de grond terwijl Sjaak een sprint richting trap trekt is onmogelijk... Vk stelt voor om inwendig onderzoek te doen, en zo mogelijk te strippen. Ik blijk al 2cm te hebben, maar de baarmoedermond is nog niet versterken, ze voelt nog een tuutje. Ze port en rommelt wat en we maken een afspraak voor as maandag, UD, voor evt een 2e poging.
De hele dag verloopt verder zonder noemenswaardige kramp of wat ook. Ik ga naar bed met de gedachte, zou het vannacht? net als bij Sjaak destijds?
Zaterdag 1 feb
Zonder wee wakker.
Na de lunch "rommelt het wat". Dat trekt echter weer weg, en einde middag gaan we nog op verjaardag van schoonzus.Zondag 2 feb
Niets
Maandag 3 feb
De dag gaat weer voorbij als alle anderen, ik sleep nog wat met planten, en ruim wat laatste dingen op in huis om me dan naar de afspraak te begeven, om kwart voor vijf.
Vk doet eerst opnieuw inwendig onderzoek, daarna woelt ze de vliezen goed los. Ze raadt me aan om me vanavond in een coconnetje terug te trekken. Na het eten en dagelijkse dingen die nog moeten even een warme douche, en dan in mijn eigen wereld gaan zitten. "Is het dan verstandig om Sjaak uit logeren te sturen vanavond?" Ja, dat was mss een goed idee.. Als ik nu ook maar iéts voel, mag ik direct naar zh, of vk bellen voor breken van vliezen (heb nog steeds geen keus gemaakt voor thuis/zh). Naar de auto teruglopend app ik manlief: "Vk raadt aan om Sjaak te laten logeren". Het antwoord is: "oei". met dat ik naar huis rijd, contact vent oma. Ja, die is stand by. Thuis overlegd en besloten om dat toch maar te doen. We eten ons avondeten, en rapen de laatste spulletjes van Sjaak bij elkaar voor in de logeertas. Sjaak is de held van de dag
zonder piepen of morren gaat ie mee. In de auto zit ie ronduit te kletsen dat ie bij oma op nummer 16 gaat logeren, dat het donker is, de palen aanstaan, de maan is klein, de zon is weg etc etc. Wij moeten er (zenuwachtig) om lachen. Wat een raar idee, straks is nummer 2 er wellicht gewoon! Zou het? In de auto voel ik een eerste kramp. Snel kijk ik op de klok: half 7. En vervolgens snauw ik naar vent: als je maar niet denkt dat ik daar nog uren op de bank ga zitten thee drinken of zo. Bij oma aangekomen brengen we Sjaak direct naar bedje, die meteen heel zoet gaat slapen. We drinken (toch nog ) wat op de bank, in afwachting of ie echt stil is / blijft. Ondertussen al 2 krampjes gevoeld. Toch? Ik twijfel nog... Rond half 8 zijn we weer thuis. Op aanraden vk spring ik onder de douche en blijf er een tijdje staan. Als ik er onderuit kom weet ik het zeker, er is echt iets aan de gang.. Ik ga bij vent beneden zitten. Die kijkt een of andere serie over een groep criminelen die allemaal bij elkaar geroepen worden voor top overleg. Zag er wel grappig uit, maar ik houd mijn hoofd er niet bij. VI begint inmiddels. Ik heb de weeën app al gestart. Ze komen al om de 3 minuten, duren ca 40 seconden. Maar dan zijn ze weer weg, voor een minuut of 6 a 15... en dan komen ze weer om de 3 minuten... nog geen regelmaat dus. Ik ben een beetje zoekende. Wat nu? ik besluit nog maar een douche te nemen, mss zet het dan wel met regelmaat door. Zodra ik op sta of beweeg komt er direct weer een wee. Als ik rustig zit zwakt het weer af. Dit blijft zo, ook na de 2e douche. Om half tien overleg ik met man, wat doen we? Gezien het tijdstip toch maar alvast overleg met VK, die heeft vals alarm vast liever vroeg op de avond dan midden in de nacht.
Rond tien uur is ze bij mij. ze toucheert: 2/3 cm. hmm. dat schiet ook niet op? vervolgens controleert ze met de doppler jaaps hartslag. Die schiet alle kanten op. Vk zit het niet heel lekker, en adviseert om even naar het zh te gaan voor een ctg. Dan weten we zeker of er reden tot paniek is. We pakken onze laatste spullen en vertrekken rond half 11 richting zh. We rijden achter vk aan, die onze komst al heeft aangekondigd bij de SEH. Bij het zh krijgen we nog bijna de slagboom van de SEH op onze auto, ik schrik me een hoedje! Tijdens de rit worden de weeën al wel heviger. Dit voelt al zoveel relaxter dan bij Sjaak, toen ik met ambulance hier aankwam!
Om 11 uur aan het CTG. Vent vindt het maar grappig, die ziet een wee aan komen, en zegt dan heel blij: komt er weer een he? alles ziet er keurig uit. Ws net even een momentje van mij op bed liggen, een wee of weet ik wat geweest. De gyn draagt ons terug over aan vk. Die stelt ons voor de keus: terug naar huis, daar vliezen breken met risico op meconium houdend vruchtwater en weer terug moeten, of hier vliezen breken, gang oversteken naar bevalcentrum. We kiezen voor het laatste.
23:20 vk breekt vliezen. Helder. We mogen de gang oversteken. Ik trek een aardig spoor van vruchtwater. Gut wat smerig voel je je dan!
En toen ging het los... Weeen kwamen heel snel nu op elkaar, en werden ook steeds heftiger. Vk en vent zaten maar grapjes te maken, of het nog voor 12 zou gebeuren (en dus op UD). Tot het breken van de vliezen kon ik nog lachen, nu niet meer... Ik knijp vents hand aardig tot moes. Tegen twaalf uur groen licht.. mocht ik persdrang krijgen, dan mag ik gaan. Ik ben die weeën zat dus wil wel persen
Om 00:03 begonnen met persen, Toen het hoofdje stond viel net mijn wee weg, ik heb het echt uitgegild en wilde zonder wee verder persen wat niet mocht! gut, wat een pijn deed dat zeg.. . maar goed 9 minuten later was Jaap er dan. Kleine drie kwartier na het breken van de vliezen. Ik kon alleen maar denken: sodeju, wat ging dat snel en heftig! en moooooooi Jaap heeft ruim een half uur boven op me gelegen, de navelstreng bleef maar kloppen. Genieten van dat kleine ding op me! Daarna heeft vent de navelstreng doorgeknipt. Jaap slaagde glansrijk voor de controles. Ik werd ondertussen keurig gehecht. (Jaap had zijn handje opengeklapt naast zijn gezicht toen ie geboren werd. Heb daardoor een paar scheurtje, oa op oude knip-litteken van Sjaak). Rond half 3 groen licht om naar huis te gaan. En daar kwamen we dan om 3 uur aan. Wat een bijzonder moment toch!
Ik kijk echt heel positief terug op de bevalling, het was zo relaxed en ontspannen in het bevalcentrum. Heel anders dan bij Sjaak die ivm niet vorderende uitdrijving medisch was.
[ Bericht 1% gewijzigd door DJMomo op 26-02-2014 11:24:25 ]
Sjakie ♥ 10-7-10
Japie ♥ 4-2-14
Japie ♥ 4-2-14
Momo wat klinkt dat als een heerlijke bevalling. Er zit zoveel rust in je verhaal.
Ik denk dat veel a.s. mama's zouden tekenen voor zo'n bevalling.
Ik denk dat veel a.s. mama's zouden tekenen voor zo'n bevalling.
Bijzonder dat het dan toch door heeft gezet toen jullie Sjaak uit logeren lieten gaan. En fijn dat je op deze bevalling in elk geval positief terug kunt kijken. Ondanks wegvallende wee. 
In some cases, resentment can result simply from being on the receiving end of good arguments. Collini
How much more precious is a little humanity than all the rules in the world.Piaget
How much more precious is a little humanity than all the rules in the world.Piaget
Momo wat is het snel gegaan zeg! Maar het klinkt idd als een fijne bevalling verder Leuk om te lezen!
Leuk om te lezen!
I never look back, darling. It distracts from the now.
♥
♥
Mooi verhaal Momo! En wat fijn dat je er zo positief op terug kunt kijken. Ik kan je bevallingsverhaal van Sjaak niet maar zo te lezen wat dat dus totaal anders. En wat bijzonder dat het uit logeren van Sjaak zo goed is ingeschat door de vk.
Ten tijde van Sjaak deed ik hier nog niet zo mee. In notendop:
01:15 wakker met weeen
vliezen gebroken thuis in bed. Douchen want viesssssss. Gelijk persdrang
vk binnen met VO
Twee uur later. nog geen baby
Ambulance gebeld.
Vertraagd ivm dichte bus sluis.
Zh.
Infuus.
Knip.
Pomp.
05:45 baby
Vervolgens vielen de mussen dood vh dak maar had meneer het koud. Dus afgevoerd naar neo. Gelukkig kwam ie snel terug.
01:15 wakker met weeen
vliezen gebroken thuis in bed. Douchen want viesssssss. Gelijk persdrang
vk binnen met VO
Twee uur later. nog geen baby
Ambulance gebeld.
Vertraagd ivm dichte bus sluis.
Zh.
Infuus.
Knip.
Pomp.
05:45 baby
Vervolgens vielen de mussen dood vh dak maar had meneer het koud. Dus afgevoerd naar neo. Gelukkig kwam ie snel terug.
Sjakie ♥ 10-7-10
Japie ♥ 4-2-14
Japie ♥ 4-2-14
De uitgebreide verhalen lezen toch makkelijker
Klinkt als een fijne snelle bevalling (die van Japie dus)
Klinkt als een fijne snelle bevalling (die van Japie dus)
Mama van Lars & Femke
Hahaha ja he? Maar meer details kan ik er niet om heen vertellen. Het ging zooooo snel, en zo heftig en intens. De helft is langs me heen gegaan!
Sjakie ♥ 10-7-10
Japie ♥ 4-2-14
Japie ♥ 4-2-14
Wow Momo wat een snelle maar vooral mooie bevalling!
Ik had mijn hele zwangerschap hyperemesis, zo ernstig dat ze mij besloten in te leiden, eerst met 37,5 weken (geen effect) toen met 39 weken (geen effect) en ben tussendoor nog een paar keer gestript.
Ik was 41 weken. We spraken af met mijn gyno dat we nog één poging zouden doen anders ging hij hem halen met een keizersnede. Mijn zoontje werd geschat op 2800 gram met 41 weken en groeide niet meer. Ik ben zondag avond naar het ziekenhuis gegaan, ik kreeg een ballon ingebracht(19.00) en nog geen uur later was het raak, ik had rustige weeën (regelmatig) maar de ontsluiting bleef uit, ik ben ondank de weeën toch in slaap gevallen en de volgende ochtend 7.00 had ik na de hele nacht weeën één centimeter.. maar ik was allang blij want dat betekende geen keizersnede! Mijn vliezen werden doorgeprikt en ik ging aan het infuus.
Dit was eigenlijk heel goed te doen, ik heb de weeën weg gepuft in kleermakers zit maar begin van de middag begon mijn weeën storm, inprincipe beval je dan vrij vaak heel snel omdat door de storm je ontsluiting zo rap gaan en daarom de weeën zo heftig zijn, ik kon deze niet wegpuffen omdat ze gewoon helemaal niet meer stopte hij ging van extreem pijnlijk en bleef dan hangen, het infuus werd lager gezet.
(foto begin van weeënstorm)
Inmiddels is het 14.00 en krijg ik te horen dat ik 2cm ontsluiting heb maar mijn gyno is niet beschikbaar dus zij besluiten: het infuus móet omhoog. dit keer krijg ik geen weeën storm en ik kan de weeën goed wegpuffen, helaas komt na 30 minuten 1 vd verpleegkundes naar binnen hollen en veranderd wéér het infuus, de hartslag van mijn zoontje valt weg. Helaas kreeg ik wederom een weeën storm.
Ondertussen ben ik uitgeput van het spugen,en van de weeën storm ik heb al ongeveer 8 ziekenhuis bakjes vol gespuugd terwijl ik al bijna 24 uur niets meer heb gegeten, we besluiten een morfinepompje aan te sluiten, echter nam deze de pijn niet weg ik werd er alleen heel duf van. Rond 17.30 huil ik om mijn moeder die dan ook gelijk naar het ziekenhuis komt. Ik had toen 3 centimeter ontsluiting na 20 uur en ik ben helemaal ingestort.
Een paar uur later, ik ben niet meer aanspreekbaar, mijn rikketik en bloeddruk zijn van slag en ik heb erg hoge koorts, mijn zoontje zijn hartslag valt weg. Ik kreeg extra zuurstof en lag aan véél te veel slangen. Mijn gyno komt op dat moment naar binnen en verzoekt mijn ouders om weg te gaan en geeft aan dat het het beste is om morgenochtend pas weer terug te komen. binnen 5 minuten ben ik omgekleed, zijn mijn piercings uit en ben ik beneden, ik krijg direct een ruggenprik en ik hoor mijn gyno vloeken op de achtergrond
Ik had wel 2 hele leuke mannen, 1 die de ruggenprik gaf en er was er nog 1 bij maar geen idee wie dat nou was, ze moesten mij wakker houden dus die waren liedjes aan het zingen Terwijl mijn gyno mij open maakt brabbel ik dat ik moet spugen, ik heb toen nog 2 bakjes vol gespuugd en ik val weg.
Ik had mijn hele zwangerschap hyperemesis, zo ernstig dat ze mij besloten in te leiden, eerst met 37,5 weken (geen effect) toen met 39 weken (geen effect) en ben tussendoor nog een paar keer gestript.
Ik was 41 weken. We spraken af met mijn gyno dat we nog één poging zouden doen anders ging hij hem halen met een keizersnede. Mijn zoontje werd geschat op 2800 gram met 41 weken en groeide niet meer. Ik ben zondag avond naar het ziekenhuis gegaan, ik kreeg een ballon ingebracht(19.00) en nog geen uur later was het raak, ik had rustige weeën (regelmatig) maar de ontsluiting bleef uit, ik ben ondank de weeën toch in slaap gevallen en de volgende ochtend 7.00 had ik na de hele nacht weeën één centimeter.. maar ik was allang blij want dat betekende geen keizersnede! Mijn vliezen werden doorgeprikt en ik ging aan het infuus.
Dit was eigenlijk heel goed te doen, ik heb de weeën weg gepuft in kleermakers zit maar begin van de middag begon mijn weeën storm, inprincipe beval je dan vrij vaak heel snel omdat door de storm je ontsluiting zo rap gaan en daarom de weeën zo heftig zijn, ik kon deze niet wegpuffen omdat ze gewoon helemaal niet meer stopte hij ging van extreem pijnlijk en bleef dan hangen, het infuus werd lager gezet.
(foto begin van weeënstorm)
Inmiddels is het 14.00 en krijg ik te horen dat ik 2cm ontsluiting heb maar mijn gyno is niet beschikbaar dus zij besluiten: het infuus móet omhoog. dit keer krijg ik geen weeën storm en ik kan de weeën goed wegpuffen, helaas komt na 30 minuten 1 vd verpleegkundes naar binnen hollen en veranderd wéér het infuus, de hartslag van mijn zoontje valt weg. Helaas kreeg ik wederom een weeën storm.
Ondertussen ben ik uitgeput van het spugen,en van de weeën storm ik heb al ongeveer 8 ziekenhuis bakjes vol gespuugd terwijl ik al bijna 24 uur niets meer heb gegeten, we besluiten een morfinepompje aan te sluiten, echter nam deze de pijn niet weg ik werd er alleen heel duf van. Rond 17.30 huil ik om mijn moeder die dan ook gelijk naar het ziekenhuis komt. Ik had toen 3 centimeter ontsluiting na 20 uur en ik ben helemaal ingestort.
Een paar uur later, ik ben niet meer aanspreekbaar, mijn rikketik en bloeddruk zijn van slag en ik heb erg hoge koorts, mijn zoontje zijn hartslag valt weg. Ik kreeg extra zuurstof en lag aan véél te veel slangen. Mijn gyno komt op dat moment naar binnen en verzoekt mijn ouders om weg te gaan en geeft aan dat het het beste is om morgenochtend pas weer terug te komen. binnen 5 minuten ben ik omgekleed, zijn mijn piercings uit en ben ik beneden, ik krijg direct een ruggenprik en ik hoor mijn gyno vloeken op de achtergrond
Ik had wel 2 hele leuke mannen, 1 die de ruggenprik gaf en er was er nog 1 bij maar geen idee wie dat nou was, ze moesten mij wakker houden dus die waren liedjes aan het zingen Terwijl mijn gyno mij open maakt brabbel ik dat ik moet spugen, ik heb toen nog 2 bakjes vol gespuugd en ik val weg. SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Om 21.43 is na 26 uur en een flink gevecht mijn zoontje tussen mijn bekken uit gehaald, hij zat namelijk vast en hierdoor ben ik ook open geritst van heup tot heup.
Mijn zoontje is naar de kinderafdeling gegaan, heeft een infuus gehad, extra zuurstof en extra aandacht van de kinderarts omdat het ook met hem niet goed ging, hij was namelijk extreem grauw van kleur en reageerde niet.
Ik kom bij tijdens het schoonmaken en dicht ritsen en vraag waar mijn zoontje is; mijn gyno verteld dat alles in orde is met hem maar dat hij extra controle nodig heeft "net als jij ;-) " er komt nog half uit dat ik het zo koud heb en ik word door de 2 mannen die liedjes voor mij zongen in een extra deken gewikkeld en weggereden, ik beland op de intensive care en krijg allerlei toeters en bellen aangesloten.
Na 3 uur ben ik aanspreekbaar alleen zo stoned als een garnaal en mag ik van de IC af, mijn zoontje ligt nog altijd op de kinderafdeling maar van de kinderarts mag ik hem even vasthouden. Na 3 uur heb ik voor het eerst mijn zoontje op mijn borst ik aai hem en geef hem kusjes, hij is zo klein maar o zo mooi. Na 10 minuten moet ik weer weg.
De volgende dag pas in de middag is mijn kleintje goedgekeurd en mag hij ein-de-lijk bij mij zijn
Vanwege alles dat er gebeurd is mag niemand mijn kindje vasthouden, ik raak in paniek en gil de hele boel bij elkaar toen mijn schoonouders + schoonbroer en zijn vriendin met zijn 4en mijn kamer binnen komen dringen, deze aanvallen heb ik nog een paar keer gehad.
Pas na ruim 6 weken mogen andere mensen mijn zoontje vasthouden, mijn gyno is de eerste aan wie ik hem durf te geven tijdens de nacontrole. Ik kreeg hier heel veel onbegrip door maar volgens mijn gyno was het een normale reactie.
Mijn zoontje is nu 13 maanden en heeeeeeuuuul stoer
Jeetje wat een verhaal unicornfarts..
Gelukkig is alles goedgekomen
Gelukkig is alles goedgekomen
In life, every ending is a new beginning..
Jemig, wat een heftige bevalling en wat moet dat een angstige situatie zijn geweest, ook voor je partner.
Gelukkig is het goedgekomen, inderdaad.
Gelukkig is het goedgekomen, inderdaad.
In some cases, resentment can result simply from being on the receiving end of good arguments. Collini
How much more precious is a little humanity than all the rules in the world.Piaget
How much more precious is a little humanity than all the rules in the world.Piaget
Wow mo, dat heb je toch weer vlug gedaan!
Unicorn wat een heftig verhaal zeg. Gelukkig is het goed afgelopen! Hoop dat je het inmiddels een beetje een plaatsje hebt kunnen geven.
Unicorn wat een heftig verhaal zeg. Gelukkig is het goed afgelopen! Hoop dat je het inmiddels een beetje een plaatsje hebt kunnen geven.
Één keer in de zoveel tijd komen dromen uit!
Verrek, ik ben ook bevallen!
Het is donderdag 27 februari en ik ben 37 weken en 3 dagen zwanger. Al een week heb ik last van veel messteken in m'n onderkantje. Mup ligt al weken ingedaald, dus ik vraag me af of dit dan een soortje voorwerk is of dat het toch gewoon die indalingsweeen zijn die ik al eerder gevoeld heb. Als ik 's avonds ga douchen valt het me op dat ik ineens mijn hand weer tussen buik en borsten kan leggen, zonder dat m'n hand op een dikke bol rust. Verrek. Ik check bij mijn vriend of hij ook vindt dat mijn toch al lage buik inderdaad een stukje lager is gaan zitten en hij geeft me gelijk. We grappen wat, misschien komt ze toch wel snel, onze kleine F. Voor ons heeft ze al maanden een naam en die gebruiken we met liefde. Na het vele bloedverlies tijdens mijn zwangerschap is het genieten eigenlijk pas weer een beetje teruggekomen na de 32 weken grens, regelmatig Google ik nog wat geboren worden met de termijn van die dag betekenen zou voor ons kindje. Ondanks de lichamelijke ongemakken hoop ik ook dat ze nog even blijft zitten. Er is een reële kans dat het bij dit kindje blijft, en ik wil mijn buik nog echt niet missen.
De nacht volgt en verloopt, zoals inmiddels gewend, zonder al te veel slaap. Om half 7 ben ik het beu en ga ik uit bed. Ik heb honger, bedenk ik me, dus anders dan normaal werk ik een schaaltje ontbijtgranen naar binnen. Ik mopper wat tegen vriend over dat ik zo graag even rústig wil slapen en als hij naar zijn werk gaat om half 9 duik ik nog even terug om te soezen.
Om iets na twaalven wordt het ineens warm en nat tussen m'n benen. Binnen halve seconde dringt het tot me door dat dit maar 1 ding kan betekenen, want ik ben echt niet aan het plassen. Toch? Ik spring op en snel naar de wc. Het blijft stromen. Ik moet ook plassen, want ja, ik ging staan natuurlijk, dus ik kan niet beoordelen of het vruchtwater helder is. Ik moet mijn telefoon. Kak. Die ligt nog bij m'n bed. Onhandig en met golfjes water hobbel ik terug naar de slaapkamer, pak mijn telefoon en ga terug op het toilet zitten. Ik bel mijn vriend en vraag hem of hij al zin heeft in weekend. 'Hoezo?' 'Nou, mijn vliezen zijn gebroken, dus ik denk dat je papa wordt.' Oh. Hij komt er aan. Ik hang op en snif wat van de zenuwen. Dit is het dan, het gaat nu vast snel beginnen. Ons meisje komt eraan!
Ik vang wat vruchtwater op en zie dat het wel helder van kleur is, maar ook rood. Hoort dat? Ik weet het niet, maar het is ook bijzonder rustig in mijn buik dus ik besluit het ziekenhuis te bellen. Ze willen dat ik kom en ik schakel mijn vader in, omdat mijn vriend liever geen auto rijdt. Ook mijn pap is snel onderweg, hoewel ik heb gezegd dat hij best rustig mag doen en een uurtje later zijn we in het ziekenhuis. Zonder weeen, maar met goedgekeurd vruchtwater lig ik aan de ctg. Meisje heeft t prima naar haar zin. Na een half uur mag ik los en gaan we zelfs nog wat thee drinken in het restaurant, met mijn vader en moeder. Ik had met hen afgesproken dat ik het graag met vriend wilde doen, maar ach, ze zijn er nu toch en ik heb geen last van ze.
Om half 3 krijg ik lichte krampen in mijn buik. Ik hoop dat het doorzet, want nu wil ik ook dat ze vlug veilig bij mee ligt. Iedere beweging en iedere wee verlies ik een golf vruchtwater. Getverderrie. Ik moet in mijn eigen wereld, want die weeen heb ik nodig om te kunnen bevallen. Ik vraag om de iPod en luister muziekjes. Alle liedjes maken me emotioneel, van 'het is nu of nooit' van Marco Borsato (wat doet dat lied hier?) tot 'all of me' van John Legend. Ondertussen worden de weeen krachtiger en moet ik ze echt wegzuchten. Of het nog gaat, vraagt mijn moeder. Ja hoor, zeg ik. Als dit bevallen is, dan regel ik dat wel even. Een goede menstruatie doet meer zeer. Mis. Alsof de Duvel ermee speelt wordt het snel heel taai. Is dit nu wat ze een Weeënstorm noemen? Ik vind het niet leuk, iedere. 2 minuten de piek van een wee, maar tussendoor niet de rust van het pijnvrij zijn. Toch is het qua pijn nog aardig vol te houden.
Om kwart voor 6 wordt er getoucheerd (au! Dat hadden ze niet verteld, dat dat ook nog zeer deed) en heb ik 3 cm ontsluiting. Dat gaat goehoed! Opnieuw durf ik te beweren dat het echt best te doen is zo en als 'oplossing' vraagt de vk of het goed is als ze wat stript. Kan dat dan, als je vliezen al gebroken zijn? Nou, het kan en al vlug daarna neemt de intensiteit van iedere wee toe. Fack. Nu vind ik het niet meer leuk. En die stomme iPod werkt ook niet meer. En raak me niet aan. Nee, mama, je hoeft niet weg, wat jij wilt, het interesseert me niet meer. En die verrotte ctg laat niet eens weeen zien. Kloteding. Anders dan dit reageer ik, tot grote frustratie van mijn vriend, nergens meer op. Tussendoor douche ik wat, maar ook dat is helemaal niet zo leuk. Om kwart over 7 komt de vk terug en ziet ze dat ik het taai heb. Heel taai, want in iedere puf zit ook een gejammer. Ik wil gewoon ádem halen. Ik kerm dat de weeen niet meer weggaan en of die weeenband niet gewoon af mag. Dat mag niet. Zucht. Ze willen een elektrode op de schedel van de baby plaatsen, maar ik vind dat niet nodig omdat die band wél werkt. Het hartje klopt op de achtergrond sterk. Oke, dan niet. Er wordt wel weer getoucheerd: 5 cm, we boeken vooruitgang.
Om kwart voor 8 komt de vk nog eens kijken en stelt ze voor om me een pijnstillende injectie te geven, want ik heb het echt niet breed. Wat een hel. Kunnen we niet gewoon een keizersnede doen, want dan is het over een uur allemaal voorbij? Dat feest gaat natuurlijk niet door, maar de pijnstiller wil ik nog steeds niet want daar wordt mijn kindje suf van. Ze verzekert me dat dat niet zo is, want het is geen pethidine, en ik stem toch toe, Wat een verlichting. Ik kan nu weer gewoon uitblazen zónder geluid tijdens een wee. Als deze prik het niet meer doet wil ik een nieuwe, zeg ik tegen de verpleegkundige voor ik weer in m'n eigen wereld duik.
Om 2100 uur heb ik 8 cm ontsluiting, blijkt uit het partusverslag, maar ik ben de tijd al lang kwijt. Ze willen wel nu echt een schedelelektrode plaatsen en in de hoop dst ik dan van die banden om mijn buik af ben, stem ik toe. Er wordt gezegd dat als het zo doorgaat dat ik misschien nog wel op 28 februari mama word. Oh ja, mama, baby. Daar doen we het voor. Ik realiseer me dat ik daar eerst nog een uitdrijvingsfase voor door moet en dat beangstigt me. Aan het voeteneinde van het bed staat een karretje met een steriel pakketje. Partusset, staat erop. Jaja, dat zijn gewoon die scharen en die tangen. Bah.
Er wordt me persdrang beloofd, dat zal nu wel vlug komen. Als ik dat voel moet ik op het belletje drukken. Wee na wee na wee volgt, nog altijd zonder echte pauzes, en zonder persdrang. Er zakt een hoofdje in mijn bekken, ja, dat voel ik, maar persdrang? Die blijft uit. Hel, ik vind het de hel, had ik dat al gezegd? Die prik werkt niet meer en ik krijg geen nieuwe, want dan kan mijn kindje suf worden. Ja doei, stelletje draken, dan komt het dus wel bij mijn kind. Ik ben boos, maar te ver heen om er wat van te zeggen. Weeen zijn weer een groot gejammer tijdens het puffen. Ik kan het niet meer zonder geluidjes te maken.
Om twaalf uur wordt er weer getoucheerd en zit ik op 9 cm. Pff. Nog niet klaar. Wanneer is het nou klaar? Om 1.45 heb ik nog steeds geen persdrang of iets wat daar op lijkt en wordt de vk weer geroepen. Er staat nog steeds een randje. Om 2 uur mag ik gaan persen terwijl zij het randje probeert weg te masseren. Ja, ja. Persen. Hoe dan? Ik wil op de baarkruk, maar in plaats daarvan wordt het bed rechtop gezet en de onderkant eraf gehaald. Ook goed. Ik pers in een wee, maar moet zonder oerkracht zelf verzinnen wanneer ik dan mee ga persen. Ik ben bang. Van puffen naar persen, ik bak er niks van. De vk stopt haar vingers in me om te laten merken waar ik naar toe moet duwen. Dat is beter. De weeen laten ondertussen steeds langer op zich wachten. Grote pauzes en ik ervaar nog steeds geen persweeen. Dit is 'zellluf doen' op een heel ander niveau. Ik kan dit helemaal niet. Ik wil niet meer. Laat me met rust. Ik puf mijn weeen liever weg, want dat kan ik tenminste wel.
Ondertussen ben ik goed bij de tijd. Iets te goed. Wat ga je doen, hoe staat het ervoor, waar is haar hoofdje? Kun je haar al voelen? Kan ik haar voelen? Het lijkt wel vragenvuur. Ik wil zelf voelen. In een wee pers ik stop ik zelf mijn vinger maar binnen. Leugenaars, er zit nog helemaal geen hoofdje daar. Ik kan dit niet. Het gaat inderdaad niet zo goed, ik ben al een uur onderweg en er zit weinig vordering in. Ik moet liggen, want dan kan ik mijn benen beter naar me toe trekken. Ik wil niet, wamt de laatste weeen voor het persen ging ik liggend door een grotere hel als rechtop. Het bed wordt toch platgegooid, want we moeten het echt anders doen nu. Er wordt door 4 man sterk op me ingepraat. Vk, vpk, moeder en vriend overtuigen me toch weer te persen. Dit gaat beter. Wacht even. De vk maakt de partusset open en ik hoor gerinkel. 'Ga je nu knippen?' 'Nee joh, denk je dat wij alleen zijn om te knippen?' Ja, dat denk ik inderdaad.
Na veel veel persen en weinig vooruitgang komt dan toch eindelijk het koppie in zicht, maar ik krijg het niet voor elkaar. Wanneer komt die oerkracht nou? Ik maak lawaai. Au au au. Het hoofdje staat al een paar weeen, maar ik krijg haar er niet uit. Mijn bekkenbodem is taai. 'Ik rijd paard' zeg ik, en de vk zegt dat dat dat goed te merken is. Jammer joh. Ondertussen blijft het hartje van mini prachtig stabiel en schopt ze stevig. Ik besef me dat dat tijd koopt, maar dat dat niet eeuwig een argument blijft. M'n doos staat in de fik en ik zet alles op alles om haar er uit te krijgen. Als het hoofdje er zo is, moet ik zuchten, want dan moeten ze kijken of de navelstreng niet om haar nekje zit. Zo gezegd, zo gedaan, het hoofdje komt, eindelijk. Ik zucht de rest van de wee zonder moeite weg, want niks geen oerkracht, en de volgende wee wordt ons meisje na 2 uur persen om 4.09 eindelijk geboren. Meisje, oh meisje, daar ben je dan. Ik huil. Het is voorbij, kom maar bij mama. Ik ben je mama. Wat ben je mooi. Kijk nou, schat, je dochter. Je bent papa. Snik. Na het uitkloppen van de navelstreng, die ik in mijn handen gedrukt krijg van de vpk, knipt vriendlief de navelstreng door. Nu is ze los, voor altijd. Een mensje, ons mensje. We zijn papa en mama.
Ondertussen heb ik geen weeen meer en wordt mijn buik geprikkeld voor de placenta. Ik pers hem er in 1 wee uit, maar het valt me op dat heul geen pers-plop-glibber is. Dit doet ook nog pijn. Na de placenta voel ik dat ik hevig vloei, het komt er in golfjes uit. Ik krijg 2 eenheden oxytocine en er wordt flink op me geduwd en gedaan, maar het gaat aan mij voorbij. Als ik ze 850 cc hoor zeggen, haak ik aan. Das niet goed, toch? Nee. Oh. Nou, ik heb mijn meisje, jullie regelen het maar. Uk verlies een liter bloed, maar dan begint mijn baarmoeder gelukkig toch samen te trekken. Het bloedverlies neemt af en de schade wordt bekeken. Twee rupturen in mijn schaamlippen. De vk wil ze hechten, maar ik wil niet meer. Laat maar doen, het geneest vanzelf. Tot mijn verbazing stemt ze toe en we worden gefeliciteerd. Dat was het, het is achter de rug en we zijn gezond. Niks geen horror, we hebben een dochter!
[ Bericht 0% gewijzigd door Kimpossible op 09-03-2014 16:46:19 ]
Het is donderdag 27 februari en ik ben 37 weken en 3 dagen zwanger. Al een week heb ik last van veel messteken in m'n onderkantje. Mup ligt al weken ingedaald, dus ik vraag me af of dit dan een soortje voorwerk is of dat het toch gewoon die indalingsweeen zijn die ik al eerder gevoeld heb. Als ik 's avonds ga douchen valt het me op dat ik ineens mijn hand weer tussen buik en borsten kan leggen, zonder dat m'n hand op een dikke bol rust. Verrek. Ik check bij mijn vriend of hij ook vindt dat mijn toch al lage buik inderdaad een stukje lager is gaan zitten en hij geeft me gelijk. We grappen wat, misschien komt ze toch wel snel, onze kleine F. Voor ons heeft ze al maanden een naam en die gebruiken we met liefde. Na het vele bloedverlies tijdens mijn zwangerschap is het genieten eigenlijk pas weer een beetje teruggekomen na de 32 weken grens, regelmatig Google ik nog wat geboren worden met de termijn van die dag betekenen zou voor ons kindje. Ondanks de lichamelijke ongemakken hoop ik ook dat ze nog even blijft zitten. Er is een reële kans dat het bij dit kindje blijft, en ik wil mijn buik nog echt niet missen.
De nacht volgt en verloopt, zoals inmiddels gewend, zonder al te veel slaap. Om half 7 ben ik het beu en ga ik uit bed. Ik heb honger, bedenk ik me, dus anders dan normaal werk ik een schaaltje ontbijtgranen naar binnen. Ik mopper wat tegen vriend over dat ik zo graag even rústig wil slapen en als hij naar zijn werk gaat om half 9 duik ik nog even terug om te soezen.
Om iets na twaalven wordt het ineens warm en nat tussen m'n benen. Binnen halve seconde dringt het tot me door dat dit maar 1 ding kan betekenen, want ik ben echt niet aan het plassen. Toch? Ik spring op en snel naar de wc. Het blijft stromen. Ik moet ook plassen, want ja, ik ging staan natuurlijk, dus ik kan niet beoordelen of het vruchtwater helder is. Ik moet mijn telefoon. Kak. Die ligt nog bij m'n bed. Onhandig en met golfjes water hobbel ik terug naar de slaapkamer, pak mijn telefoon en ga terug op het toilet zitten. Ik bel mijn vriend en vraag hem of hij al zin heeft in weekend. 'Hoezo?' 'Nou, mijn vliezen zijn gebroken, dus ik denk dat je papa wordt.' Oh. Hij komt er aan. Ik hang op en snif wat van de zenuwen. Dit is het dan, het gaat nu vast snel beginnen. Ons meisje komt eraan!
Ik vang wat vruchtwater op en zie dat het wel helder van kleur is, maar ook rood. Hoort dat? Ik weet het niet, maar het is ook bijzonder rustig in mijn buik dus ik besluit het ziekenhuis te bellen. Ze willen dat ik kom en ik schakel mijn vader in, omdat mijn vriend liever geen auto rijdt. Ook mijn pap is snel onderweg, hoewel ik heb gezegd dat hij best rustig mag doen en een uurtje later zijn we in het ziekenhuis. Zonder weeen, maar met goedgekeurd vruchtwater lig ik aan de ctg. Meisje heeft t prima naar haar zin. Na een half uur mag ik los en gaan we zelfs nog wat thee drinken in het restaurant, met mijn vader en moeder. Ik had met hen afgesproken dat ik het graag met vriend wilde doen, maar ach, ze zijn er nu toch en ik heb geen last van ze.
Om half 3 krijg ik lichte krampen in mijn buik. Ik hoop dat het doorzet, want nu wil ik ook dat ze vlug veilig bij mee ligt. Iedere beweging en iedere wee verlies ik een golf vruchtwater. Getverderrie. Ik moet in mijn eigen wereld, want die weeen heb ik nodig om te kunnen bevallen. Ik vraag om de iPod en luister muziekjes. Alle liedjes maken me emotioneel, van 'het is nu of nooit' van Marco Borsato (wat doet dat lied hier?) tot 'all of me' van John Legend. Ondertussen worden de weeen krachtiger en moet ik ze echt wegzuchten. Of het nog gaat, vraagt mijn moeder. Ja hoor, zeg ik. Als dit bevallen is, dan regel ik dat wel even. Een goede menstruatie doet meer zeer. Mis. Alsof de Duvel ermee speelt wordt het snel heel taai. Is dit nu wat ze een Weeënstorm noemen? Ik vind het niet leuk, iedere. 2 minuten de piek van een wee, maar tussendoor niet de rust van het pijnvrij zijn. Toch is het qua pijn nog aardig vol te houden.
Om kwart voor 6 wordt er getoucheerd (au! Dat hadden ze niet verteld, dat dat ook nog zeer deed) en heb ik 3 cm ontsluiting. Dat gaat goehoed! Opnieuw durf ik te beweren dat het echt best te doen is zo en als 'oplossing' vraagt de vk of het goed is als ze wat stript. Kan dat dan, als je vliezen al gebroken zijn? Nou, het kan en al vlug daarna neemt de intensiteit van iedere wee toe. Fack. Nu vind ik het niet meer leuk. En die stomme iPod werkt ook niet meer. En raak me niet aan. Nee, mama, je hoeft niet weg, wat jij wilt, het interesseert me niet meer. En die verrotte ctg laat niet eens weeen zien. Kloteding. Anders dan dit reageer ik, tot grote frustratie van mijn vriend, nergens meer op. Tussendoor douche ik wat, maar ook dat is helemaal niet zo leuk. Om kwart over 7 komt de vk terug en ziet ze dat ik het taai heb. Heel taai, want in iedere puf zit ook een gejammer. Ik wil gewoon ádem halen. Ik kerm dat de weeen niet meer weggaan en of die weeenband niet gewoon af mag. Dat mag niet. Zucht. Ze willen een elektrode op de schedel van de baby plaatsen, maar ik vind dat niet nodig omdat die band wél werkt. Het hartje klopt op de achtergrond sterk. Oke, dan niet. Er wordt wel weer getoucheerd: 5 cm, we boeken vooruitgang.
Om kwart voor 8 komt de vk nog eens kijken en stelt ze voor om me een pijnstillende injectie te geven, want ik heb het echt niet breed. Wat een hel. Kunnen we niet gewoon een keizersnede doen, want dan is het over een uur allemaal voorbij? Dat feest gaat natuurlijk niet door, maar de pijnstiller wil ik nog steeds niet want daar wordt mijn kindje suf van. Ze verzekert me dat dat niet zo is, want het is geen pethidine, en ik stem toch toe, Wat een verlichting. Ik kan nu weer gewoon uitblazen zónder geluid tijdens een wee. Als deze prik het niet meer doet wil ik een nieuwe, zeg ik tegen de verpleegkundige voor ik weer in m'n eigen wereld duik.
Om 2100 uur heb ik 8 cm ontsluiting, blijkt uit het partusverslag, maar ik ben de tijd al lang kwijt. Ze willen wel nu echt een schedelelektrode plaatsen en in de hoop dst ik dan van die banden om mijn buik af ben, stem ik toe. Er wordt gezegd dat als het zo doorgaat dat ik misschien nog wel op 28 februari mama word. Oh ja, mama, baby. Daar doen we het voor. Ik realiseer me dat ik daar eerst nog een uitdrijvingsfase voor door moet en dat beangstigt me. Aan het voeteneinde van het bed staat een karretje met een steriel pakketje. Partusset, staat erop. Jaja, dat zijn gewoon die scharen en die tangen. Bah.
Er wordt me persdrang beloofd, dat zal nu wel vlug komen. Als ik dat voel moet ik op het belletje drukken. Wee na wee na wee volgt, nog altijd zonder echte pauzes, en zonder persdrang. Er zakt een hoofdje in mijn bekken, ja, dat voel ik, maar persdrang? Die blijft uit. Hel, ik vind het de hel, had ik dat al gezegd? Die prik werkt niet meer en ik krijg geen nieuwe, want dan kan mijn kindje suf worden. Ja doei, stelletje draken, dan komt het dus wel bij mijn kind. Ik ben boos, maar te ver heen om er wat van te zeggen. Weeen zijn weer een groot gejammer tijdens het puffen. Ik kan het niet meer zonder geluidjes te maken.
Om twaalf uur wordt er weer getoucheerd en zit ik op 9 cm. Pff. Nog niet klaar. Wanneer is het nou klaar? Om 1.45 heb ik nog steeds geen persdrang of iets wat daar op lijkt en wordt de vk weer geroepen. Er staat nog steeds een randje. Om 2 uur mag ik gaan persen terwijl zij het randje probeert weg te masseren. Ja, ja. Persen. Hoe dan? Ik wil op de baarkruk, maar in plaats daarvan wordt het bed rechtop gezet en de onderkant eraf gehaald. Ook goed. Ik pers in een wee, maar moet zonder oerkracht zelf verzinnen wanneer ik dan mee ga persen. Ik ben bang. Van puffen naar persen, ik bak er niks van. De vk stopt haar vingers in me om te laten merken waar ik naar toe moet duwen. Dat is beter. De weeen laten ondertussen steeds langer op zich wachten. Grote pauzes en ik ervaar nog steeds geen persweeen. Dit is 'zellluf doen' op een heel ander niveau. Ik kan dit helemaal niet. Ik wil niet meer. Laat me met rust. Ik puf mijn weeen liever weg, want dat kan ik tenminste wel.
Ondertussen ben ik goed bij de tijd. Iets te goed. Wat ga je doen, hoe staat het ervoor, waar is haar hoofdje? Kun je haar al voelen? Kan ik haar voelen? Het lijkt wel vragenvuur. Ik wil zelf voelen. In een wee pers ik stop ik zelf mijn vinger maar binnen. Leugenaars, er zit nog helemaal geen hoofdje daar. Ik kan dit niet. Het gaat inderdaad niet zo goed, ik ben al een uur onderweg en er zit weinig vordering in. Ik moet liggen, want dan kan ik mijn benen beter naar me toe trekken. Ik wil niet, wamt de laatste weeen voor het persen ging ik liggend door een grotere hel als rechtop. Het bed wordt toch platgegooid, want we moeten het echt anders doen nu. Er wordt door 4 man sterk op me ingepraat. Vk, vpk, moeder en vriend overtuigen me toch weer te persen. Dit gaat beter. Wacht even. De vk maakt de partusset open en ik hoor gerinkel. 'Ga je nu knippen?' 'Nee joh, denk je dat wij alleen zijn om te knippen?' Ja, dat denk ik inderdaad.
Na veel veel persen en weinig vooruitgang komt dan toch eindelijk het koppie in zicht, maar ik krijg het niet voor elkaar. Wanneer komt die oerkracht nou? Ik maak lawaai. Au au au. Het hoofdje staat al een paar weeen, maar ik krijg haar er niet uit. Mijn bekkenbodem is taai. 'Ik rijd paard' zeg ik, en de vk zegt dat dat dat goed te merken is. Jammer joh. Ondertussen blijft het hartje van mini prachtig stabiel en schopt ze stevig. Ik besef me dat dat tijd koopt, maar dat dat niet eeuwig een argument blijft. M'n doos staat in de fik en ik zet alles op alles om haar er uit te krijgen. Als het hoofdje er zo is, moet ik zuchten, want dan moeten ze kijken of de navelstreng niet om haar nekje zit. Zo gezegd, zo gedaan, het hoofdje komt, eindelijk. Ik zucht de rest van de wee zonder moeite weg, want niks geen oerkracht, en de volgende wee wordt ons meisje na 2 uur persen om 4.09 eindelijk geboren. Meisje, oh meisje, daar ben je dan. Ik huil. Het is voorbij, kom maar bij mama. Ik ben je mama. Wat ben je mooi. Kijk nou, schat, je dochter. Je bent papa. Snik. Na het uitkloppen van de navelstreng, die ik in mijn handen gedrukt krijg van de vpk, knipt vriendlief de navelstreng door. Nu is ze los, voor altijd. Een mensje, ons mensje. We zijn papa en mama.
Ondertussen heb ik geen weeen meer en wordt mijn buik geprikkeld voor de placenta. Ik pers hem er in 1 wee uit, maar het valt me op dat heul geen pers-plop-glibber is. Dit doet ook nog pijn. Na de placenta voel ik dat ik hevig vloei, het komt er in golfjes uit. Ik krijg 2 eenheden oxytocine en er wordt flink op me geduwd en gedaan, maar het gaat aan mij voorbij. Als ik ze 850 cc hoor zeggen, haak ik aan. Das niet goed, toch? Nee. Oh. Nou, ik heb mijn meisje, jullie regelen het maar. Uk verlies een liter bloed, maar dan begint mijn baarmoeder gelukkig toch samen te trekken. Het bloedverlies neemt af en de schade wordt bekeken. Twee rupturen in mijn schaamlippen. De vk wil ze hechten, maar ik wil niet meer. Laat maar doen, het geneest vanzelf. Tot mijn verbazing stemt ze toe en we worden gefeliciteerd. Dat was het, het is achter de rug en we zijn gezond. Niks geen horror, we hebben een dochter!
[ Bericht 0% gewijzigd door Kimpossible op 09-03-2014 16:46:19 ]
Één keer in de zoveel tijd komen dromen uit!
KP wat een mooi verhaal. Wat heb je het allemaal mooi verwoord en goed meegekregen. Ik heb erom moeten lachen en huilen. Vooral het stukje 'partusset'
En nu is ze er gewoon al een hele week, jullie meisje, jullie kleine lieve F.
Wat heb je het allemaal mooi verwoord en goed meegekregen. Ik heb erom moeten lachen en huilen. Vooral het stukje 'partusset' En nu is ze er gewoon al een hele week, jullie meisje, jullie kleine lieve F.
Ja, nou moet ik ook janken want ik ben weer even terug bij mijn eigen bevalling. Nou ging die anders, maar het stukje van "meisje, daar ben je dan" etcetera en al die in elkaar overspringende gevoelens/halve zinnen...
Fijn beschreven KP!
Fijn beschreven KP!
vooral herkenning. In al die gevoelens en gedachten die door je heen schieten als je kindje eindelijk op je borst ligt!
Sjakie ♥ 10-7-10
Japie ♥ 4-2-14
Japie ♥ 4-2-14
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |