Depressie & Angst #60

Fuck it, ik voel me kut. Rationeel super leuke dingen gebeurd, maar het doet me niks. Ik voel me gewoon kut, super kut. Rationeel een leuke dag, maar het voelt gewoon kut. Kan me niet meer concentreren, kan niks meer. Elke dag, elke dag weer.

En mijn familie en iedereen maar denken dat het zo goed gaat met me. Hoe één gebeurtenis je hele mind kan verneuken, snap me niet. Godverdomme, waarom?! Snap niks meer en blijft maar duren. Red dit niet meer alleen, als ik niks doe ga ik ooit in een bui domme dingen doen.

Godverdomme, hoe gaat mijn omgeving reageren?

Ik heb de laatste tijd dat ik niks leuks te doen heb en nergens zin aan heb en alles uitstel , komt ook deels door het vaage weer.

quote:

Op woensdag 4 september 2013 02:39 schreef minthy het volgende:

[..]

Jezelf een schop onder je hol geven of het een ander vragen wil nog wel eens helpen

Klopt , ga morgen mijn kamer maar eens opruimen. Dat zeg ik al 2 weken.

quote:

Op woensdag 4 september 2013 01:57 schreef Panaewa het volgende:
Fuck it, ik voel me kut. Rationeel super leuke dingen gebeurd, maar het doet me niks. Ik voel me gewoon kut, super kut. Rationeel een leuke dag, maar het voelt gewoon kut. Kan me niet meer concentreren, kan niks meer. Elke dag, elke dag weer.

Dit is ook zo'n typische no-brainer richting de familie. Ik doe wel leuke dingen, rationeel gezien, maar het doet me verder niks(!). Dat het me verder niks doet, is kut en als ik dingen zeg als, ik voel nergens meer plezier bij krijg ik een antwoord terug van; "Gast wat is er mis met je !"

Ik heb Denk je sterk besteld (boek)
Wel interessant

quote:

Op woensdag 4 september 2013 07:35 schreef Probability het volgende:
Ik heb Denk je sterk besteld (boek)
Wel interessant

Ga je het ook lezen? Niet negatief bedoeld, maar ik ken wel een aantal personen die stapels met self-help boeken hebben maar intern nog steeds volledig 'lost' zijn

quote:

Op woensdag 4 september 2013 01:57 schreef Panaewa het volgende:
Fuck it, ik voel me kut. Rationeel super leuke dingen gebeurd, maar het doet me niks. Ik voel me gewoon kut, super kut. Rationeel een leuke dag, maar het voelt gewoon kut. Kan me niet meer concentreren, kan niks meer. Elke dag, elke dag weer.

En mijn familie en iedereen maar denken dat het zo goed gaat met me. Hoe één gebeurtenis je hele mind kan verneuken, snap me niet. Godverdomme, waarom?! Snap niks meer en blijft maar duren. Red dit niet meer alleen, als ik niks doe ga ik ooit in een bui domme dingen doen.

Godverdomme, hoe gaat mijn omgeving reageren?

Tijd om actie te ondernemen. Stoppen met te doen alsof naar de buitenwereld. Te beginnen naar de huisarts mits je nog geen therapie oid hebt. Anders bel je je therapeut.
Desnoods neem je je eigen tekst mee.
Mijn eigen ervaring is geweest toen ik me voelde zoals jij beschrijft, ik in een heel diep, duister, donker gat verdween.
Het maakt niet uit of je omgeving je niet begrijpt. Je hebt professionele hulp nodig. Eventueel met medicatie, maar je mag en kunt hier niet in je eentje mee rond blijven lopen.

quote:

Op woensdag 4 september 2013 07:59 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Ga je het ook lezen? Niet negatief bedoeld, maar ik ken wel een aantal personen die stapels met self-help boeken hebben maar intern nog steeds volledig 'lost' zijn

Ja ga het lezen. Maar heb vorig jaar een jaar cognitieve gedragstherapie gehad. (Depressie door 'verwaarloosde' ADHD bleek later)
Heel veel boeken over ADHD gelezen en ook bij Zilverenkruis zorgboek Depressie & ADHD besteld en gelezen.
Nu dus coaching en medicatie voor ADHD en ook een workshop gevolgd over positief denken vanuit de studie.
En heb het boek Denk je sterk net binnen en ben meteen begonnen.

quote:

Op woensdag 4 september 2013 00:47 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Ik neem mijn familie niks kwalijk. De ene kant is fundamenti christelijk, de andere kant zakelijke ondernemers. Met beide kan ik het niet trekken. De ene laat overdreven veel empathie zien (wat mijn inziens alleen maar is om voorin de kerk te zitten bijv) de andere kant heeft geen empathie.

Wat jij zegt over; "je mag je kut voelen, je mag even huilen. Het is normaal. Dat is iets wat ik vaak bij mijn psycholoog hoor. Krijg jij dat ook te horen Lex? Dat wanneer jij zegt, ik voel me kut, hij zegt, dat snap ik, dat zou ik ook doen?

Ja, ik krijg te horen dat ik in een zeer vervelende situatie zit.

quote:

Op woensdag 4 september 2013 00:47 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Ik neem mijn familie niks kwalijk. De ene kant is fundamenti christelijk, de andere kant zakelijke ondernemers. Met beide kan ik het niet trekken. De ene laat overdreven veel empathie zien (wat mijn inziens alleen maar is om voorin de kerk te zitten bijv) de andere kant heeft geen empathie.

Wat jij zegt over; "je mag je kut voelen, je mag even huilen. Het is normaal. Dat is iets wat ik vaak bij mijn psycholoog hoor. Krijg jij dat ook te horen Lex? Dat wanneer jij zegt, ik voel me kut, hij zegt, dat snap ik, dat zou ik ook doen?

Je schrijft elders dat je 80uur in de week werkt. En als je hard en slim werkt je meer vrijheden hebt.


Dat klinkt toch wel als een behoorlijk zakelijke instelling. Misschien heb je dan toch meer gemeen met die zakelijke ondernemers dan je denkt!

[ Bericht 5% gewijzigd door peleetje op 04-09-2013 08:53:33 ]

quote:

Op woensdag 4 september 2013 02:17 schreef minthy het volgende:

[..]

Ik ken de rest van je verhaal niet helaas, maar wil je veel sterkte wensen. Dat kutte gevoel is naar en amper uit te leggen aan anderen. Krijg je momenteel ondersteuning door bijvoorbeeld therapie?

Ik krijg geen therapie, nooit gehad. Weet niet goed of ik naar studentenpsycholoog moet gaan of naar huisarts. Ben nu wel weer iets rustiger en heb nu wel weer het idee dat ik het zelf ook wel red, maar dat is gewoon niet waar. Dat denk ik al veel te lang.

quote:

Op woensdag 4 september 2013 09:09 schreef Panaewa het volgende:

[..]

Ik krijg geen therapie, nooit gehad. Weet niet goed of ik naar studentenpsycholoog moet gaan of naar huisarts. Ben nu wel weer iets rustiger en heb nu wel weer het idee dat ik het zelf ook wel red, maar dat is gewoon niet waar. Dat denk ik al veel te lang.

Zou gewoon naar de huisarts gaan, die weet t beste (lijkt mij) hoe of wat.. Maar als je een beter gevoel hebt bij de studentenpsych kan je altijd daar naartoe gaan.

Ik heb ook altijd gedacht dat dergelijke zaken me nooit zouden overkomen, ben ik toch te nuchter voor enzo, maar dat bleek ook niet waar. En heb ook de stap gezet om hulp te zoeken. Het kan in ieder geval nooit kwaad

quote:

Op woensdag 4 september 2013 00:38 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Kom goed en ik ga eens kritisch naar je mail kijken

Top, kijk uit naar je reactie!!

Ik kan me inmiddels ook melden in dit topic. Althans dat denk ik.

Korte situatie samenvatting:

Ik ben van het mannelijk geslacht en 25 jaar. Sinds midden mei is mijn relatie van 6,5 jaar voorbij. In die 6,5 jaar heb ik samen met mijn ex haar dochter opgevoed (ik ben dus geen biologische vader). Wat dan ook de reden is geweest dat ik vertrok uit mijn toenmalige woonplaats om zo'n 150 km verderop te gaan wonen met haar.

Nu 3,5 maand verder heb ik mijn eigen huisje waar ik sinds afgelopen zondag een soort van ben ingetrokken. Ik heb amper spullen, weinig geld om te klussen en ook te weinig klus ervaring. Mijn ouders zijn erg behulpzaam met eventuele spullen en dingen doen, maar dit gaat lastig als ze op zo ongeveer 2 uur rijden van je vandaan wonen en zelf ook hun werk hebben.

In de relatie was ik eigenlijk altijd bezig met mijn ex of met mijzelf zodat ik weinig tijd heb gestoken in goede sociale contacten opbouwen. En dat betaald zich nu uit. Daarnaast komt een hoop financieel gezeik om de hoek kijken en van alles wat geregeld moet worden.

Het voelt momenteel hulpeloos, eenzaam en ik heb geen idee of ik hier wel moet blijven. Op dit moment heb ik echt alleen mijn werk. Ik ben naar een plek verhuisd die dichtbij mijn ex is zodat ik onze dochter nog gewoon kon zien. Maar dit is inmiddels door mijn ex ook afgekapt.

Ik heb gewoon geen idee wat ik moet. Ik zit liever op mijn werk, dan dat ik naar huis ga. En zelfs de stad bevalt me niet meer. Dit had ik altijd wel een beetje, maar kon ik mee leven omdat de rest redelijk/goed op orde was.

Misschien dat er hier iemand is die dit kent of herkent en misschien tips of advies kan geven, dan hoor ik het graag.

quote:

Op woensdag 4 september 2013 02:32 schreef minthy het volgende:
Hier even een rotmomentje. Afgelopen nacht nachtmerries gehad die er nu voor zorgen dat ik niet durf te slapen. Ik voel me net een kind, verschrikkelijk
Ik "hoorde en zag" mensen in huis lopen, ook in m'n slaapkamer, gruwelijk eng en echt. Doodsangsten uitgestaan. Lang geleden dat ik zo gedroomd heb, zal ermee te maken hebben dat ik m'n adres aan een wildvreemde heb gegeven omdat ik m'n tv-meubel via internet heb verkocht. Tenminste; dat is de logica die ik erachter zoek. Oude tv ook te koop, mensen kunnen aannemen dat ik een nieuwe heb en inbreken. Voor anderen een irrationele angst misschien maar voor mij op het moment rete-reëel.
Voor nu maar een slaappil ingenomen, misschien helpt het

Doe maar lekker rustig aan

Je zal toch iets voor jezelf moeten zien te vinden om te doen. Wat vind of vond je altijd leuk om te doen, iets van een hobby, sportactiviteit of iets in die geest.
Vanuit daar kan je evt weer nieuwe contacten op doen, wat je ook weer goed zal doen.

Het financiele plaatje is natuurlijk lastig, maar met geduld komt dat ook wel goed lijkt me zo.

quote:

Op woensdag 4 september 2013 10:07 schreef aeque het volgende:
Ik kan me inmiddels ook melden in dit topic. Althans dat denk ik.

Korte situatie samenvatting:

Ik ben van het mannelijk geslacht en 25 jaar. Sinds midden mei is mijn relatie van 6,5 jaar voorbij. In die 6,5 jaar heb ik samen met mijn ex haar dochter opgevoed (ik ben dus geen biologische vader). Wat dan ook de reden is geweest dat ik vertrok uit mijn toenmalige woonplaats om zo'n 150 km verderop te gaan wonen met haar.

Nu 3,5 maand verder heb ik mijn eigen huisje waar ik sinds afgelopen zondag een soort van ben ingetrokken. Ik heb amper spullen, weinig geld om te klussen en ook te weinig klus ervaring. Mijn ouders zijn erg behulpzaam met eventuele spullen en dingen doen, maar dit gaat lastig als ze op zo ongeveer 2 uur rijden van je vandaan wonen en zelf ook hun werk hebben.

In de relatie was ik eigenlijk altijd bezig met mijn ex of met mijzelf zodat ik weinig tijd heb gestoken in goede sociale contacten opbouwen. En dat betaald zich nu uit. Daarnaast komt een hoop financieel gezeik om de hoek kijken en van alles wat geregeld moet worden.

Het voelt momenteel hulpeloos, eenzaam en ik heb geen idee of ik hier wel moet blijven. Op dit moment heb ik echt alleen mijn werk. Ik ben naar een plek verhuisd die dichtbij mijn ex is zodat ik onze dochter nog gewoon kon zien. Maar dit is inmiddels door mijn ex ook afgekapt.

Ik heb gewoon geen idee wat ik moet. Ik zit liever op mijn werk, dan dat ik naar huis ga. En zelfs de stad bevalt me niet meer. Dit had ik altijd wel een beetje, maar kon ik mee leven omdat de rest redelijk/goed op orde was.

Misschien dat er hier iemand is die dit kent of herkent en misschien tips of advies kan geven, dan hoor ik het graag.

Misschien is het verstandig om te kijken op websites als nmlk.nl en fellas.nl. Je kunt je ook aanmelden voor de nieuwe contacten opdoen topic hier op Fok.

quote:

Op woensdag 4 september 2013 10:10 schreef Cue_ het volgende:
Je zal toch iets voor jezelf moeten zien te vinden om te doen. Wat vind of vond je altijd leuk om te doen, iets van een hobby, sportactiviteit of iets in die geest.
Vanuit daar kan je evt weer nieuwe contacten op doen, wat je ook weer goed zal doen.

Het financiele plaatje is natuurlijk lastig, maar met geduld komt dat ook wel goed lijkt me zo.

Dat is dus een van de problemen, ik deed alles met mijn ex. Maar dan ook echt alles. In het weekend samen weg en doordeweeks eigenlijk weinig omdat ik een fulltime baan heb en de kleine er natuurlijk was.

Ergens is het ook, denk ik, dat ik het nog steeds niet kan accepteren dat dat leven niet meer van mij is. Terwijl ik dat wel wil. Ja er waren problemen, maar die kunnen opgelost worden vind ik. Zij vond van niet en heeft nu 'mijn' leven aan een ander gegeven.

Ik zeg nu ook vaak: "Ja dat de relatie over is, daar ben ik volgens mij wel overheen" Maar ik merk nu pas dat dat nog lang niet zo ver is.

En tnx Comp_Lex, ik zal eens even kijken daar.

quote:

Op woensdag 4 september 2013 10:23 schreef aeque het volgende:

[..]

Dat is dus een van de problemen, ik deed alles met mijn ex. Maar dan ook echt alles. In het weekend samen weg en doordeweeks eigenlijk weinig omdat ik een fulltime baan heb en de kleine er natuurlijk was.

Ergens is het ook, denk ik, dat ik het nog steeds niet kan accepteren dat dat leven niet meer van mij is. Terwijl ik dat wel wil. Ja er waren problemen, maar die kunnen opgelost worden vind ik. Zij vond van niet en heeft nu 'mijn' leven aan een ander gegeven.

Ik zeg nu ook vaak: "Ja dat de relatie over is, daar ben ik volgens mij wel overheen" Maar ik merk nu pas dat dat nog lang niet zo ver is.

En tnx Comp_Lex, ik zal eens even kijken daar.

Je hele leven was om hen heen. Dus dat duurt wel even voordat je weer gewend bent om alles alleen te doen.
Probeer je daarom ook te richten op wat je wel hebt of kunt krijgen en minder op wat je kwijt bent.

Nu kan je dus alles doen wat je graag zou willen doen, waar je vroeger geen tijd voor had omdat je met de kleine / relatie zat. Geen idee of je dergelijke wensen hebt hoor.

Grumbl, had mooi gehoopt op een middag alleen op kantoor, blijkt m'n collega te blijven plakken en een andere dag vrij te nemen

Daarbij merk ik steeds meer dat hoe meer ik met m'n gedachten bij dingen zit die ik 'niet' mag/moet doen, ik het juist 'wel' doe. Lekker averechts bezig zijn dus

Wat wel goed is, is dat ik twee goede vrienden nu ook heb verteld van m'n eetstoornis. De ene zelfs via de foon.. wat best vaag is om te doen. Daar eerlijk over zijn, want is toch iets wat je liever verstopt.

Verder ben ik vandaag chagrijnig aan t worden merk ik

quote:

Op woensdag 4 september 2013 10:27 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Je hele leven was om hen heen. Dus dat duurt wel even voordat je weer gewend bent om alles alleen te doen.
Probeer je daarom ook te richten op wat je wel hebt of kunt krijgen en minder op wat je kwijt bent.

Nu kan je dus alles doen wat je graag zou willen doen, waar je vroeger geen tijd voor had omdat je met de kleine / relatie zat. Geen idee of je dergelijke wensen hebt hoor.

Je hebt helemaal gelijk, het klote is alleen als ik dan kijk naar wat ik heb dan denk ik tja, is ook niet bijzonder noemenswaardig.
En mijn leven 'toen' was eigenlijk wel ok. De dingen waarvan ik nu denk ja, die wil ik nog doen. Zijn allemaal dingen waar die twee bij betrokken zijn.

Ergens ben ik blij dat een hoop zaken zijn gegaan zoals ze nu zijn gegaan. Ik heb ervan geleerd. Ik weet nu wat ik zou moeten gaan veranderen. En juist daarom ben ik gaan inzien hoeveel die twee voor mij betekenen.

Ergens is het beter om het los te laten. Maar ik kan het gewoon niet.