Depressie & Angst #60

quote:

Op maandag 2 september 2013 01:54 schreef minthy het volgende:

[..]

Ik geef de klotemomenten minder ruimte door afleiding te zoeken/heerlijk op de vlucht te slaan. Op het moment voel ik me daar beter bij dan wanneer ik vaak stil ga staan bij alle ellende die elke dag weer om de hoek komt gluren. Ik doe het ook bewuster nu.
Ik probeer het in gezelschap zo gezellig mogelijk te hebben en zo gezellig mogelijk te zijn. Daarbij komt de "niet zeiken, doorgaan"-instelling goed van pas
Ritme doe ik hard m'n best op maar dat wil er nog niet zomaar weer insluipen helaas

Ik snap dat volledig. Tijdens de relatie met mijn ex was ik maanden lang van FOK, maar toch ging dat dramatisch. Weglopen .

Probeer echt een combi te vinden Minthy. Anders val je er echt weer in terug. Het is de(!) reden geweest dat die burnout er kwam. Wij verschillen daarin echt niet .

Zo de week is weer begonnen.
Vorige de speeddateavond gehad, was best lachen. Verder toch weer de confrontatie dat maar weinig mensen met me dansen bij de salsa. En voor de rest 2x tot 7 uur in de ochtend in de kroeg gezeten, al merk je daar ook wel dat ik er niet helemaal bij hoor. Niet vreemd ofzo, maar wel jammer soms. En ik weet ook dat het aan mezelf ligt hoor.
Voor de rest alleen maar thuis op de bank/bed gelegen en tv gekeken.

Moet echt nodig wat nieuws in m'n leven zien te vinden. Iets waar ik lol uithaal..

Ohhh die balans dat is zo herkenbaar! Is echt een kwestie van experimenteren. Als 5 en 50 niet werkt, probeer het eens met 20.
Ik heb vorige winter bijv met mezelf afgesproken dat ik, als ik me depressief voel, 2 afspraken in de week moet maken met mensen. Als ik me echt kut voel en de deur niet uit durf mag het 1x bij mij thuis zijn, maar buiten de deur is beter.
Dat soort trucjes bedenken werkt voor mij. En ook uitvoeren dan.

Ik had het gisteren ook weer even te pakken, liep in de appie met echt zo'n gevoel van ik ben weer zo depressief als de tering. Maar het ging gelukkig weg. Ik geloof dat ik moet gaan accepteren dat het bij me hoort ofzo.

Maar het goede nieuws: over 3 dagen op vakantie! Zin in! En bang ook, zucht. Piekerdepieker. Probeer dat gevoel maar een beetje te negeren...

Cue: ga hardlopen... Is echt leuk, zelfs voor een sporthater als ik

quote:

Op maandag 2 september 2013 09:26 schreef Murmeli het volgende:
Cue: ga hardlopen... Is echt leuk, zelfs voor een sporthater als ik

Heb ik ooit wel eens geprobeerd, niets voor mij. Op de loopband vind ik het nog wel oke. Maar het hele sporten krijg ik mij momenteel niet voor gemotiveerd.

Dan ga je ongemotiveerd. Is niet ingewikkeld, hoofd uit en gaan.

quote:

Op maandag 2 september 2013 09:37 schreef Murmeli het volgende:
Dan ga je ongemotiveerd. Is niet ingewikkeld, hoofd uit en gaan.

Dat komt bij mij neer op dat ik niet ga. Als ik geen motivatie heb doe ik het gewoon niet. Simple as that. Ook al wil ik wel, omdat ik weet dat het goed is enzo, dan nog is dat niet genoeg om mij van die bank af te trappen.

Depressies hebben de nare eigenschap niet over te gaan als je je niet over jezelf en allerlei weerstanden heen te zetten. Dus ergens zul je echt door die tegenzin tegen alles en iedereen heen moeten. Niet leuk, maar zo doorgaan is ook niet leuk.

Vooral zo blijven denken cue, dat gaat je helpen!

Het hoeft niet perse hardlopen te zijn natuurlijk maar gewoon iets. Iets van jezelf en voor jezelf. Zonder gezuip en aandacht trekken van mannen.

Ik ga meestal of skaten of gewoon wandelen als ik me beroerd voel. Helpt enorm. En hoe stom het klinkt helpt doelloos bij de urnen van mijn opa en oma zitten ook enorm!

quote:

Op maandag 2 september 2013 09:41 schreef Murmeli het volgende:
Depressies hebben de nare eigenschap niet over te gaan als je je niet over jezelf en allerlei weerstanden heen te zetten. Dus ergens zul je echt door die tegenzin tegen alles en iedereen heen moeten. Niet leuk, maar zo doorgaan is ook niet leuk.

Ik weet het, maar zoals je zegt, het omzetten naar de praktijk is gewoon fucked up.

quote:

Op maandag 2 september 2013 09:44 schreef Murmeli het volgende:
Het hoeft niet perse hardlopen te zijn natuurlijk maar gewoon iets. Iets van jezelf en voor jezelf. Zonder gezuip en aandacht trekken van mannen.

En dat "iets" daarvan moet ik uitzoeken wat dat dan zou kunnen zijn. Ik heb zelden wat leuk gevonden hoor, dus echt een hobby of passie of iets interessants heb ik nooit echt gehad.
Ik ga binnenkort weer beginnen met lessen op de salsaclub omdat ik denk tenminste iets doe. Maar ik beleef daar ook niet meer de lol van van eerder. Dus dit zo eentje van "beter dit, dan alsnog thuisblijven"..

quote:

Op maandag 2 september 2013 10:06 schreef Toekito het volgende:
Ik ga meestal of skaten of gewoon wandelen als ik me beroerd voel. Helpt enorm. En hoe stom het klinkt helpt doelloos bij de urnen van mijn opa en oma zitten ook enorm!

Fijn dat je iets hebt. En dan maakt het niet uit wat het is natuurlijk.

Ik heb ook nooit echt een passie voor iets, en als ik dat al heb is het niet voor lang.
Dus probeer dat gewoon niet te verwachten, want dat leidt weer tot teleurstelling en dat voedt je depressie.

quote:

Op maandag 2 september 2013 10:48 schreef Murmeli het volgende:
Ik heb ook nooit echt een passie voor iets, en als ik dat al heb is het niet voor lang.
Dus probeer dat gewoon niet te verwachten, want dat leidt weer tot teleurstelling en dat voedt je depressie.

Dat verwacht ik allang niet meer. Maar het maakt het wel lastig om iets te vinden waarvoor je je bed wilt uitkomen zeg maar.

Ik heb ook weleens geen zin in sporten. Maar hak het process van -naar de sportschool gaan- dan altijd op in kleine stukjes.

Dus:
Eerst maar eens m'n schoenen aantrekken en maar eens naar buiten.
En als ik dan buiten kan ik net zo goed mijn fiets pakken en naar de sportschool fietsen. (kan altijd weer terug naar huis)
Als ik bij de sportschool ben kan ik net zo goed effe naar binnen en sfeer proeven.
En als ik binnen ben kan ik me net zo goed omkleden en even iets gaan doen.

En voor je het weet ben je toch effe aan het knallen en voel je je weer een stuk beter!

quote:

Op maandag 2 september 2013 12:07 schreef peleetje het volgende:

En voor je het weet ben je toch effe aan het knallen en voel je je weer een stuk beter!

Dat viel helaas tegen. Ook daar deed ik te weinig. Terwijl ik het 2 jaar terug nog geweldig vond en zo wat niet uit de sportschool was weg te slaan.

quote:

Op maandag 2 september 2013 09:41 schreef Murmeli het volgende:
Depressies hebben de nare eigenschap niet over te gaan als je je niet over jezelf en allerlei weerstanden heen te zetten. Dus ergens zul je echt door die tegenzin tegen alles en iedereen heen moeten. Niet leuk, maar zo doorgaan is ook niet leuk.

Depressies hebben ook de nare eigenschap om niet over te gaan als je dat allemaal wel doet.

quote:

Op zaterdag 24 augustus 2013 09:44 schreef Detroit het volgende:

[..]

Terwijl jij mij nou niet bepaald een onzeker persoon lijkt! Okay, looks can be deceiving, maar toch!
Waarom vind je 1-op-1 contact makkelijker dan “anoniem” contact achter de kassa? Het is in wezen hetzelfde: jij en een ander, alleen in een andere setting.
En ben niet te hard op jezelf. Dat geheugenprobleem heeft vast met je problemen te maken. Mijn geheugen is ook niet meer zo goed als het geweest was, terwijl ik toch best een fotografisch geheugen had. .

Anyway, voel je vooral niet bezwaard om hier een heel verhaal neer te zetten. Dat hebben een flink aantal mensen voor jou ook gedaan. Dat stelt hun in staat zich te uiten, en de andere meelezers in het topic kunnen vragen stellen, meedenken, etcetera. Juist waarom dit topic in het leven geroepen is!
En je kunt dit ook als een mooie speeltuin zien om toch contacten aan te gaan met mensen, te discussiëren, enkele dingen die jij graag beter zou willen leren kunnen.

Enne, ik heb af en toe ook mijn tijden dat ik me flink schuchter voel, en mezelf afvraag of ik wel dingen moet zeggen. Zelfs op een anoniem forum als Fok! Waar niemand je echt kent. Welcome to the club! Dat wordt gaandeweg echt wel beter. .

Maareh, wat voor therapie heb je gehad? Gebruik je naast pammetjes AD oid? Weten mensen in je omgeving van je problemen?

Nou das fijn, hele quote weg kan ik weer opnieuw gaan typen.
Ach, ik had toch niks te doen....

Ik ben ook als ik naar mijn persoonlijkheid kijk geen onzeker persoon... Ik ben als ik bij mijn vriend ben gezellig, vrolijk, lief, gek, open. Ga zo maar door.. Ik ben een heel ander persoon als ik mensen om mij heen heb die ik goed ken.
Jammer genoeg is hij wel de enige... Familie en vrienden zijn er niet... Ja 1 vriendin... Maar de is de laatste weken zo druk met haar straatvrienden waar ik niet bij wil horen, dat ik eergisteren heb besloten, ik ga niet meer achter je aan lopen. En nu is het al 2 dagen doodstil. Wat ik ook had verwacht. Maar god, wat doet het pijn. Heb je na al die jaren eindelijk weer een vriendin, is ze 3 maanden later weer foetsie! En dat in ruil voor hangjongeren.... Ik weet dat ik psychisch en lichamelijk niet op en top ben... Maar toch... Ik ben een hele goeie vriendin. Het spreekwoord 'ik ga voor je door het vuur' berust bij mij op waarheid. Ik ga ook echt door het vuur voor de mensen van wie ik hou. Nu weet ik ook wel dat het voornamelijk bij die vriendin van mij ligt. Maar toch... Ik ben geneigd contact op te nemen. Voornamelijk omdat ik over 2 dagen jarig ben, en ik al mijn hele leven een verjaardag wil vieren... Gelukkig ben ik ontzettend koppig en ga ik dr echt niet berichten.
Maar ja, ik zit nu wel onder mijn deken weer.... Me kut te voelen. Mijn verjaardag gaat weer niet door. Ik ben weer vriendloos. Familie ga ik niet eens aan beginnen... Het huis een bende, maar motivatie om het op te ruimen is er niet...

Mijn psych heeft mij vertelt dat ze niet meer weet wat ze voor me kan doen.... Ze wilt dat ik ga starten met emotie regulatie training. Die training is vorige week gestart en ik was er niet bij. Ik was niet voorbereid ik wist niet wat me te wachten stond, en de mensen aan wie ik vroeg, kunnen jullie me aub helpen dat ik er naar toe ga, want ik ken mezelf, hebben me niet geholpen. Dus had ik nog meer redenen om niet te gaan. En nu sla ik mezelf voor mn kop. Want ik wordt over 2 dagen 23, wat betekend dat ik naar volwassenzorg moet, en een jaar mag wachten voordat ik weer in aanmerking kom voor dat soort therapie.
Verder heb weinig aan therapie gehad, maar ik heb al wel vanaf dat ik 2 was therapie. begon met speeltherapie, daarna drama in het gezinsleven. Mijn ouders werden waaks dus ik werd van therapie afgehaald. Wie weet vertelde ik wel hun fouten door en zaten ze in de bak
pas op mijn 16de verplicht omdat ik begeleid woonde weer therapie gehad, maar ik was niet eerlijk naar mezelf en mijn psych voor 4 jaar lang. 2 jaar geleden besloten het roer om te gooien. Ik kreeg mijn oude psych terug die mij doorhad maar bij wie ik heel snel weg was gelopen omdat ze me te hard confronteerde met mijn fouten. En die heeft mij heel veel zelfinzicht gegeven. Misschien iets te veel... Want ik ben er in doorgeslagen... Ik zoek overal een verband of een rede achter... Ik maal mezelf nu helemaal gek in mijn kop, en heb daardoor overal angsten door ontwikkeld. Ik wordt helemaal panisch bij insecten en het is lichamelijk heel erg aan me te merken. Constant misselijk, druk op de maag ( echt ondragelijk af en toe) pijn, pijn en nog eens pijn... Ik ben overal qua mijn lif bang voor, let er 24/7 op. Gaan mijn kiezen niet breken(zwak gebit) valt mn haar niet uit. Wordt ik nog dunner? waarom zei mijn heup knak. Laat ik maar doodstil weer onder mijn deken op de bank zitten....

En die emoties, die angsten, daar had ik mee leren om kunnen gaan tijdens die emotie regulatie training. Maar ja... Ik heb het nu wel goed verpest. Wordt 23 dus mijn eigen psych valt ook volledig weg, niet dat ze nog veel kon doen nadat ze aangaf het niet meer te weten...

Ik weet dat als ik stabiliteit in mijn leven heb, het ook goed met mij gaat... Ik weet dat mijn leven stabiel wordt door de juiste mensen m mij heen. zeker na alles wat ik heb meegemaakt heb ik juist mensen nodig die er voor me zijn. het vervelende is dat ik ze maar niet in mijn leven krijg. Ik weet niet hoe... Ik heb geen werk en school. Vrijwilligerswerk durf ik niet. Ik merk dat ik veel trek naar alternatieve mensen. Maar zelfs bij de alto's die bijna iedereen accepteren durf ik geen contact mee te leggen. Terwijl mijn gevoel al jaren zegt, Toradora, je weet dat je je daar wel op je plek zult voelen. Misschien ben ik ook wel bang dat ik me weer niet op mn plek voel. Of dat mensen toch weer raar naar me kijken, als ze erachter komen dat ik wel heel erg veel zieke shit heb meegemaakt.
Ik heb van iemand ook een DM gekregen dat ze wel eens wilt kletsen met me.
Ik heb er nog steeds niet op gereageerd. Niet omdat ik niet wil. Ik durf gewoon niet. Wat moet ik zeggen? Moet ik vertellen over mijn ellende? Die zorgt er steeds voor dat de mensen weer uit mijn leven gaan. En leuke dingen maak ik vrij weinig mee... Dus daar kan ik niet over praten.

Het typen lucht wel op. Net zat ik nog te huilen omdat ik me kut voel nu ik weer geen vrienden heb. Dat is nu gelukkig wel weer gezakt...
Maar ik ben ook bang nu... Dat iedereen denkt, jezus wat een egoïstisch wijf, ze lult alleen maar over zichzelf, en leeft zich totaal niet in in de rest van de mensen die hier ook schrijven. Ik ben nu geneigd het allemaal weg te halen. Want mijn probleem is te groot voor Fok!. Dadelijk krijg ik een ban ofzo...

Ik wil echt van mn angsten af.... En ik wil weer vriendinnen en vrienden! Nu eerst maar eens moed verzamelen, en dat meisje een maitje terug sturen. ( Of ben ik nu te laat?)

quote:

Op maandag 2 september 2013 13:35 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Depressies hebben ook de nare eigenschap om niet over te gaan als je dat allemaal wel doet.

Soms wel, soms niet. Het gaat er wel vaak minder door achteruit.

quote:

Op maandag 2 september 2013 14:13 schreef Toradora het volgende:

[..]

.

Ik wil echt van mn angsten af.... En ik wil weer vriendinnen en vrienden! Nu eerst maar eens moed verzamelen, en dat meisje een maitje terug sturen. ( Of ben ik nu te laat?)

Wat een verhaal. Eigenlijk wil ik je alleen maar een knuffel geven

En mail dat meisje terug. NU!

quote:

Op maandag 2 september 2013 15:15 schreef seasushi het volgende:

[..]

Wat een verhaal. Eigenlijk wil ik je alleen maar een knuffel geven

En mail dat meisje terug. NU!

Al gedaan!

quote:

Op maandag 2 september 2013 16:01 schreef Toradora het volgende:

[..]

Al gedaan!

Mooi. Stap 1 is gezet. Nu met kleine baby stapjes vooruit. Je weet wat je wilt.

quote:

Op maandag 2 september 2013 16:58 schreef seasushi het volgende:

[..]

Mooi. Stap 1 is gezet. Nu met kleine baby stapjes vooruit. Je weet wat je wilt.

quote:

Op maandag 2 september 2013 16:58 schreef seasushi het volgende:

[..]

Mooi. Stap 1 is gezet. Nu met kleine baby stapjes vooruit. Je weet wat je wilt.

Met kleine babystapjes vooruit! en met sprongen achteruit... De vriendin die ik had wordt nu zo onredelijk dat de vriendschap op knappen staat.

Nu slaat de angst weer hele dagen alleen te zijn als een bom in.
Wat kan ik daar aan doen? Ik wil het liefst weer nieuwe mensen leren kennen. En het allerliefst mensen die MIJ begrijpen. En dat is heel wat.
Maar hoe? Ik durf nog niet echt face 2 face nieuwe mensen te leren kennen. Ik heb de connecties er ook niet voor.

quote:

Op maandag 2 september 2013 14:13 schreef Toradora het volgende:

[..]

Ik wil echt van mn angsten af.... En ik wil weer vriendinnen en vrienden! Nu eerst maar eens moed verzamelen, en dat meisje een maitje terug sturen. ( Of ben ik nu te laat?)

Je bent nooit te laat om iets vriendelijks te zeggen tegen een ander.

Je noemt een hele mooie eigenschap van jezelf, namelijk dat voor voor vrienden door het vuur gaat. Ook lees ik dat je jezelf soms in de weg zit en je jezelf voor de kop slaat.

Weet je wat? Mensen zouden al veel sneller van zichzelf houden wanneer ze tegen zichzelf praten alsof ze het tegen een goede vriend hebben. Probeer dat eens!

Zo kan je bijvoorbeeld een paar keer per dag een minuutje nemen om in de spiegel te kijken en te zeggen dat je er mag zijn, je een goed mens bent, die het waard is om een goed leven te hebben. Of bedenk zelf een mooie mantra. Een goede vriend van me doet het ook en... het helpt!

En al die andere problemen, met de psych en je angsten, dat komt vanzelf. Bouw eerst een goed fundament alvorens je in je eigen tempel (lees: je lichaam, geest, etc) gaat zitten.

Kan je je niet alsnog melden bij die therapie? En anders meteen weer voor wat anders aanmelden misschien.
Je verhaal klinkt niet fijn, ik hoop echt dat je snel een gevoel kunt krijgen dat je er niet alleen voorstaat. Dat is moeilijk, ik weet het, vooral het toelaten en vertrouwen van mensen is lastig.

maar het is niet egocentrisch hoor, om hier alleen te komen spuien. Doe waar je behoefte aan hebt.

En misschien toch iets van vrijwilligerswerk proberen? Misschien iets eenmaligs oid, zodat je er niet aan vast zit?

quote:

Op maandag 2 september 2013 17:45 schreef Gray het volgende:

[..]

Je bent nooit te laat om iets vriendelijks te zeggen tegen een ander.

Je noemt een hele mooie eigenschap van jezelf, namelijk dat voor voor vrienden door het vuur gaat. Ook lees ik dat je jezelf soms in de weg zit en je jezelf voor de kop slaat.

Weet je wat? Mensen zouden al veel sneller van zichzelf houden wanneer ze tegen zichzelf praten alsof ze het tegen een goede vriend hebben. Probeer dat eens!

Zo kan je bijvoorbeeld een paar keer per dag een minuutje nemen om in de spiegel te kijken en te zeggen dat je er mag zijn, je een goed mens bent, die het waard is om een goed leven te hebben. Of bedenk zelf een mooie mantra. Een goede vriend van me doet het ook en... het helpt!

En al die andere problemen, met de psych en je angsten, dat komt vanzelf. Bouw eerst een goed fundament alvorens je in je eigen tempel (lees: je lichaam, geest, etc) gaat zitten.

Ik ga je woorden even opslaan in een documentje. Als ik dit soort adviezen maar keer op keer blijf lezen, (en uitvoeren!) zal het vast wel een keer aanslaan!

Een goed fundament opbouwen voor mezelf is dus hetgeen waar ik veel moeite en hulp nodig heb. Ik probeer nu heel erg aan de angsten te werken, of ik probeer mezelf constant te corrigeren dat ik bijvoorbeeld gewoon tegen mijn vriend aan moet kunnen kruipen en niet bang moet zijn voor pijn in mijn lijf. Of niet meer panisch om me heen meppen bij een wesp of horzel. Wat laatst lukte. Ik bleef (hoewel ik verstijft van angst was, en mijn hart in mijn keel bonkte) wel staan toen de wesp rond mijn gezicht bleef vliegen. En ik heb direct ook het meisje gemaild! Het duurde anderhalve week, maar ik heb het wel gedaan!
Aan die angsten lijkt me nu het slimst om aan te werken denk ik. Ik hoop alleen dat ik het volhou, aangezien ik 9 van de 10 keer weer de gedachte krijg, ze moeten me toch niet. En dan stort ik weer in. Ik zoek echt een manier om niet steeds weer terug te vallen in die gedachte. Maar hoe?

quote:

Op maandag 2 september 2013 18:05 schreef Murmeli het volgende:
Kan je je niet alsnog melden bij die therapie? En anders meteen weer voor wat anders aanmelden misschien.
Je verhaal klinkt niet fijn, ik hoop echt dat je snel een gevoel kunt krijgen dat je er niet alleen voorstaat. Dat is moeilijk, ik weet het, vooral het toelaten en vertrouwen van mensen is lastig.

maar het is niet egocentrisch hoor, om hier alleen te komen spuien. Doe waar je behoefte aan hebt.

En misschien toch iets van vrijwilligerswerk proberen? Misschien iets eenmaligs oid, zodat je er niet aan vast zit?

Ik durf het niet zo goed. De training is al gestart. Ik heb een mailtje gekregen met de vraag wat ik nu wil. Dus ergens denk ik dat ik misschien nog wel mee kan doen. Maar dan loop ik al wel 2 weken achter, en plaats ik mezelf in een groep mensen die elkaar al kennen, ik sluit mezelf dan snel buiten.
Ik weet dat het allemaal smoesjes zijn om het niet te doen, verdomde angst ook altijd.

En qua vrijwilligerswerk.
Ik wil het liefst iets met dieren doen. Dan ben ik ook wel bezig met mensen, maar kan ik me terugtrekken op een dier wanneer ik me niet op me gemak voel. Ik ben alleen echt zo bangepoeperig iets te ondernemen. Het liefst sleep ik mijn vriend mee. Maar ik moet dit toch echt alleen doen. Ik kan alleen de motivatie niet uit mezelf halen omdat ik zo bang ben.

Ik begrijp het wel denk ik, dat je het niet zo goed durft.
Kan je samen met je vriend kijken hoe jullie jou zover krijgen om toch stappen te nemen?
Misschien kan hij naast je zitten als je bijv een asiel belt om te vragen of je mag helpen daar
Of hij kan je helpen je psych terug te mailen en je ook daar afzetten als je de eerste keer gaat.
En ga alsjeblieft echt naar die therapie toe hoor! Het is fijn om in een groep mensen te zijn die misschien dezelfde gevoelens hebben als jij en je kan elkaar helpen en daar oefenen met contact.
Ik denk dat ze, als je uitlegt dat je toch graag mee wil doen en de eerste keren niet durfde, daar goed op zullen reageren, want er zitten er vast mensen bij die ook eigenlijk niet durven.

Oh en angst voor wespen is heel anders dan angst voor zo'n therapie bijvoorbeeld. Waarom zou je van jezelf eisen dat je rustig zo'n beest bij je gezicht laat vliegen? Ik kan dat niet hoor en die angst is lastig maar beperkt je niet enorm denk ik. Ik zou me juist eerst richten op de angst voor mensen, voor therapie, voor werk etc. Die zijn belangrijker en hebben waarschijnlijk een oorzaak waar je mee om kan leren gaan. Dan kan je daarna leren om wespen te knuffelen

Maar echt: ga eerst, voor de volgende sessie, achter de therapie aan en vraag je vriend om je te supporteren om het te doen. You can do it girl!!!

In rap tempo 24h, familie loos en ook bijna thuisloos. De elf vangt 24 klappen per minuut op dit moment. Ik weet niet eens waar ik morgen slaap

De hele familie vindt overigens dat ik nog steeds een aansteller ben voor het huilen van het uitgaan van mijn ex .

Huh? What happened?

quote:

Op maandag 2 september 2013 18:55 schreef Murmeli het volgende:
Ik begrijp het wel denk ik, dat je het niet zo goed durft.
Kan je samen met je vriend kijken hoe jullie jou zover krijgen om toch stappen te nemen?
Misschien kan hij naast je zitten als je bijv een asiel belt om te vragen of je mag helpen daar
Of hij kan je helpen je psych terug te mailen en je ook daar afzetten als je de eerste keer gaat.
En ga alsjeblieft echt naar die therapie toe hoor! Het is fijn om in een groep mensen te zijn die misschien dezelfde gevoelens hebben als jij en je kan elkaar helpen en daar oefenen met contact.
Ik denk dat ze, als je uitlegt dat je toch graag mee wil doen en de eerste keren niet durfde, daar goed op zullen reageren, want er zitten er vast mensen bij die ook eigenlijk niet durven.

Oh en angst voor wespen is heel anders dan angst voor zo'n therapie bijvoorbeeld. Waarom zou je van jezelf eisen dat je rustig zo'n beest bij je gezicht laat vliegen? Ik kan dat niet hoor en die angst is lastig maar beperkt je niet enorm denk ik. Ik zou me juist eerst richten op de angst voor mensen, voor therapie, voor werk etc. Die zijn belangrijker en hebben waarschijnlijk een oorzaak waar je mee om kan leren gaan. Dan kan je daarna leren om wespen te knuffelen

Maar echt: ga eerst, voor de volgende sessie, achter de therapie aan en vraag je vriend om je te supporteren om het te doen. You can do it girl!!!

Ik wil aan de ene kant heel graag de hulp van mijn vriend, maar hij loopt al over met alles. Omdat ik dus met nogal wat psychische klachten loop en wij samenwonen, dus veel samen zijn, merk ik dat hij mijn depressie(s) overnam. Nu heb ik hem direct naar een therapeut gestuurd, maar het lijkt nu wel alsof we helemaal niks meer aan elkaar hebben. Hij loopt over omdat hij nu aan zichzelf moet werken, maar het lukt hem niet. En ik kan door alle negativiteit niks meer waarderen. Eigenlijk zijn we door alles wat we al hebben meegemaakt helemaal op, en hebben we geen fut meer om elkaar te motiveren. De liefde zit gelukkig wel heel diep. Hij zou me ondanks mn rare paniek aanvallen, boosheid, verwardheid ga zo maar door nooit verlaten. Maar nu hem ook vragen of hij mij helpt... Toen ik aan hem vroeg of hij mij wilde helpen naar de afspraak te gaan is hij dat ook vergeten, ondanks dat ik het 4 keer heb gezegd.
Hij is op, en loopt over van alle stress, ik wil hem nu eigenlijk zo min mogelijk tot last zijn, wat lastig is, want ik heb de steun en aandacht van anderen nu juist zo hard nodig!

Maar morgen is hij toevallig thuis, omdat ik jarig ben. Dus is dat een mooie gelegenheid om hem te vragen of we samen langs wat dierenasiels gaan.
En qua therapie. Poeh, ik vind het echt lastig. Want dat houdt ook in, keihard aan de slag. Ik hoorde al iets over huiswerk. Ik knijp hem echt merk ik... Want ik wil wel! Maar ook weer niet, maar ik weet zeker dat dat mijn angst is die spreekt. Ik moet me gewoon niet aanstellen, en vanavond samen met mijn vriend idd een mailtje sturen dat ik alsnog wil komen. Alleen durf ik het niet, en ik zit zonder pam dus durf nu al helemaal niet. (heb net even geappt dat ik vanavond de psych wil mailen, dus kan er niet meer onderuit!)

Verder vind ik het heel lief dat je de tijd hebt genomen te reageren op mijn verhaal! Het doet me goed, en het motiveert ook meer om weer achter mijn therapie aan te gaan. Dank je wel!

Goed dat je vanavond gaat mail en! Gewoon doen, ook al durf je niet. En dan morgen heel trots op je zelf zijn en dus lekker daarvan genieten op je verjaardag. Kleine overwinningen moeten gevierd worden!

quote:

Op dinsdag 3 september 2013 07:32 schreef Murmeli het volgende:
Huh? What happened?

Ik zou verhuizen, maar het duurde te lang om iets te vinden, ik dacht onderdak te kunnen krijgen bij de familie, en dat viel even vies tegen. Ben nu dus alle huur websites aan het afstruinen voor een aantal maand Nederland .

En je huidige woning is al opgezegd?

Ejjj elf, dat zuigt.

@Toradora: ga dat echt doen met die groepstherapie/training!. Ik volg ook een groepstherapie (psychotherapie, geen training) en ik vind dit echt heel goed. In een groep gebeurt ontzettend veel waar je veel van kunt leren. De anderen kunnen je spiegelen, je kunt ervaringen uitwisselen, elkaar steunen, je kunt met conflicten leren omgaan in een veilige omgeving. Ik ben echt blij dat ik dat kan doen.

Met mij gaat het op dit moment vrij goed (sinds een paar weken). Ik heb voor mijn doen redelijk veel energie en ik voel me van okee tot vrij goed. Ik heb het idee dat de ergste depressieve fase (eerst maar) voorbij is. Die heeft ook vrij lang geduurd, ik denk in totaal wel zo'n 9 maanden. Maar goed, niet te vroeg gejuicht, ik volg nog therapie! . Ik ben toch nog wel bang voor een erge terugval. Ik kan op dit moment helderder denken, beter aanvoelen wat ik wil, niet wil, kan en niet kan. Ik voel me op dit moment vrij goed wanneer ik onder mensen ben en ik heb zin om dingen te doen. Meer levensenergie of zo. Is lang geleden dat ik dat zo gevoeld heb !

quote:

Op dinsdag 3 september 2013 10:34 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Ik zou verhuizen, maar het duurde te lang om iets te vinden, ik dacht onderdak te kunnen krijgen bij de familie, en dat viel even vies tegen. Ben nu dus alle huur websites aan het afstruinen voor een aantal maand Nederland .

Vervelend zeg! Hoop dat je wat kunt vinden dan! En hoop daarnaast dat je werk er niet teveel onder komt te leiden. Raar dat familie je geen onderdak biedt trouwens, maar ik ken de situatie niet dus kan hier eigenlijk niet helemaal over oordelen.

(p.s. kun je even je cv mail checken)

Ik zit even te lezen over de kenmerken van borderline en ik herken mezelf daar best wel in . Wat nu te doen?

vooral niet gaan zelf diagnosticeren maar een afspraak bij de huisarts maken.

quote:

Op dinsdag 3 september 2013 20:40 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
vooral niet gaan zelf diagnosticeren maar een afspraak bij de huisarts maken.

En hoe gaat die huisarts dat controleren?

En krijg je er dan medicijnen voor?

Gesprekken, testen, nig meer gesprekken

En medicijnen.. misschien.

Als je er iets mee wil doen. Met hoe je in elkaar steekt dan moet je naar de huisarts gaan

quote:

Op dinsdag 3 september 2013 01:34 schreef sitting_elfling het volgende:
De hele familie vindt overigens dat ik nog steeds een aansteller ben voor het huilen van het uitgaan van mijn ex .

Ik kan me ook best voorstellen dat het voor sommige mensen zo lijkt.
Je hebt inmiddels weer een vriendin, je hoeft niet te werken, je reist veel.
Denk dat heel veel mensen zich niet kunnen voorstellen waarom jij je zo kut voelt en zo lang blijft "hangen" in de situatie met je ex.
Dat je het leven hebt wat heel veel mensen graag zouden willen, op het eerste oog dan.

quote:

Op dinsdag 3 september 2013 10:34 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Ik zou verhuizen, maar het duurde te lang om iets te vinden, ik dacht onderdak te kunnen krijgen bij de familie, en dat viel even vies tegen. Ben nu dus alle huur websites aan het afstruinen voor een aantal maand Nederland .

Hm, das kut. Kan je niet bij vrienden tijdelijk blijven of nog een laatste keer gek doen en couchsurfing.com afstruinen?

Hoe staat het trouwens met je plannen om naar New York of een andere grotere stad te gaan?

quote:

Op dinsdag 3 september 2013 22:22 schreef Royco1 het volgende:

[..]

Ik kan me ook best voorstellen dat het voor sommige mensen zo lijkt.
Je hebt inmiddels weer een vriendin, je hoeft niet te werken, je reist veel.
Denk dat heel veel mensen zich niet kunnen voorstellen waarom jij je zo kut voelt en zo lang blijft "hangen" in de situatie met je ex.
Dat je het leven hebt wat heel veel mensen graag zouden willen, op het eerste oog dan.

Voor alles wat er ooit is binnengekomen qua geld, relatie of wat dan ook heb ik natuurlijk ook gewoon voor moeten werken. Dat is me niet aan komen waaien. Ik zie het maar zo 80 uur in 1 week werken is gewoon een keuze. Werk je hard en slim, heb je meer geld en dus meer vrijheden.

Waarom ik me zo kut voel over mijn ex, tsjah, volgens de therapeuten ligt de zere vinger toch met name op het te weinig liefde hebben ontvangen in het verleden en mijn relatie met mijn ex als vervanging van die liefde hebben gezien, daarom kon ik het niet loslaten en door de borderline, was dat een stuk intenser ivg met een normale relatie. De mensen die me irl kennen weten dat het mij ook niet is komen aanwaaien. Iedereen heeft zijn talenten, buit je die uit, kun je daar goed geld mee verdienen. Ik heb de mazzel gehad dat ik mensen om me heen heb gehad toen ik jong was die me op mijn talenten hebben gewezen en daar pluk ik nu de vruchten van. Niks is mij komen aanwaaien.

quote:

Op dinsdag 3 september 2013 23:39 schreef Senor__Chang het volgende:

[..]

Hm, das kut. Kan je niet bij vrienden tijdelijk blijven of nog een laatste keer gek doen en couchsurfing.com afstruinen?

Hoe staat het trouwens met je plannen om naar New York of een andere grotere stad te gaan?

NY is nog steeds in the pocket. Tijdelijk vrienden overwegen idd . Dingen dit jaar hier in NL afsluiten, nog een paar maand in NL verblijven en dan er van door. Ben nu dus specifiek een studio aan het zoeken in w-nederland. Het gegeven dat de familie er geen trek meer in heeft doet pijn, maar de psycholoog heeft al eens ge-opperd met de vraag waarom ik daar nog energie in steek? Zij zijn toch echt meer het type; "Een relatie is kapot? Een nachtje huilen, kapot drinken en de volgende ochtend weer lekker aan het werk" figuren. Huilen is zwakte, depressief zijn is zwakte. Klagen is zwakte. Gewoon je mond houden en netjes van 8 tot 5 aan het werk tot je pensioen. Het leven is kut "deal with it"..

Burnouts, depressies, etc. zijn onzin-ziektes. Aldus de familie.

quote:

Op dinsdag 3 september 2013 18:53 schreef lucatoni het volgende:

[..]

Vervelend zeg! Hoop dat je wat kunt vinden dan! En hoop daarnaast dat je werk er niet teveel onder komt te leiden. Raar dat familie je geen onderdak biedt trouwens, maar ik ken de situatie niet dus kan hier eigenlijk niet helemaal over oordelen.

(p.s. kun je even je cv mail checken)

Kom goed en ik ga eens kritisch naar je mail kijken

quote:

Op woensdag 4 september 2013 00:37 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

NY is nog steeds in the pocket. Tijdelijk vrienden overwegen idd . Dingen dit jaar hier in NL afsluiten, nog een paar maand in NL verblijven en dan er van door. Ben nu dus specifiek een studio aan het zoeken in w-nederland. Het gegeven dat de familie er geen trek meer in heeft doet pijn, maar de psycholoog heeft al eens ge-opperd met de vraag waarom ik daar nog energie in steek? Zij zijn toch echt meer het type; "Een relatie is kapot? Een nachtje huilen, kapot drinken en de volgende ochtend weer lekker aan het werk" figuren. Huilen is zwakte, depressief zijn is zwakte. Klagen is zwakte. Gewoon je mond houden en netjes van 8 tot 5 aan het werk tot je pensioen. Het leven is kut "deal with it"..

Burnouts, depressies, etc. zijn onzin-ziektes. Aldus de familie.

Wat een kutfamilie heb je hee. Ik kan me wel voorstellen waarom je zo "instabiel" overkomt. En dat mag. Je mag gerust instabiel zijn.

quote:

Op woensdag 4 september 2013 00:45 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Wat een kutfamilie heb je hee. Ik kan me wel voorstellen waarom je zo "instabiel" overkomt. En dat mag. Je mag gerust instabiel zijn.

Ik neem mijn familie niks kwalijk. De ene kant is fundamenti christelijk, de andere kant zakelijke ondernemers. Met beide kan ik het niet trekken. De ene laat overdreven veel empathie zien (wat mijn inziens alleen maar is om voorin de kerk te zitten bijv) de andere kant heeft geen empathie.

Wat jij zegt over; "je mag je kut voelen, je mag even huilen. Het is normaal. Dat is iets wat ik vaak bij mijn psycholoog hoor. Krijg jij dat ook te horen Lex? Dat wanneer jij zegt, ik voel me kut, hij zegt, dat snap ik, dat zou ik ook doen?