Herkenbaar ja. Ik heb er ook wel moeite mee. Vooral nu, ik moet echt iemand hebben waar ik mijn ei bij kwijt kan. Toevallig via mijn werk een collega, die tijdelijk in dienst is, tegen gekomen waar ik heel goed mee kan praten. Alleen ik ben dan iemand die heel erg gaat piekeren of zij dit alles niet verkeerd opvat.quote:Op donderdag 5 september 2013 16:50 schreef rednailpolish het volgende:
[..]
Ik ken dat gevoel wel, denken dat mensen je niet mogen. Het grappige is dat ik daardoor juist er altijd voor zorg dat mensen vrijwel altijd denken dat ik arrogant ben of niks met ze te maken wil hebben. Ik denk dat als je (hoewel dat echt eng is) contact zoekt en oprecht aardig bent mensen dat ook naar jou toe doen. Of niet, en dan zijn het douchebags
Ik zou gewoon kijken of je mensen kan ontmoeten via websites. Je hebt toch al niets te verliezen. Het is of toch proberen om mensen te ontmoeten of het kutgevoel.quote:Op donderdag 5 september 2013 17:33 schreef aeque het volgende:
[..]
Herkenbaar ja. Ik heb er ook wel moeite mee. Vooral nu, ik moet echt iemand hebben waar ik mijn ei bij kwijt kan. Toevallig via mijn werk een collega, die tijdelijk in dienst is, tegen gekomen waar ik heel goed mee kan praten. Alleen ik ben dan iemand die heel erg gaat piekeren of zij dit alles niet verkeerd opvat.
Ik heb echt zoveel moeite met het alleen wonen en het gebrek aan een sociaal leven. Maar ik heb geen idee hoe ik het oplos. Voor sommige zaken ben ik dan ook weer te 'bang' om het te gaan proberen om mensen te ontmoeten. Maar dit is ook niet houdbaar.
En dan komt er nog bij dat mijn woning verre van af is. En alleen klussen(vooral als je het niet goed kan) is ook gewoon ronduit kut.
Ben blij dat ik dit weekend naar m'n ouders kan.
Ja dat klopt. Het is ook een stap die ik moet nemen. Heb ook wel een paar collega's die in de buurt wonen. Ik heb alleen snel het gevoel dat ik ergens lastig val.quote:Op donderdag 5 september 2013 18:10 schreef Comp_Lex het volgende:
[..]
Ik zou gewoon kijken of je mensen kan ontmoeten via websites. Je hebt toch al niets te verliezen. Het is of toch proberen om mensen te ontmoeten of het kutgevoel.
Ik ken wel de true douchebags. Maar het komt gewoon echt omdat ik shit in m'n vel zit. Ik kan echt totaal niks van de positieve kant zien. Rationeel ja, maar gevoelsmatig ben ik enorm depressief.quote:Op donderdag 5 september 2013 16:50 schreef rednailpolish het volgende:
[..]
Ik ken dat gevoel wel, denken dat mensen je niet mogen. Het grappige is dat ik daardoor juist er altijd voor zorg dat mensen vrijwel altijd denken dat ik arrogant ben of niks met ze te maken wil hebben. Ik denk dat als je (hoewel dat echt eng is) contact zoekt en oprecht aardig bent mensen dat ook naar jou toe doen. Of niet, en dan zijn het douchebags
Ik herken dat. Ik doe veel dingen om "erger" te voorkomen.quote:Op donderdag 5 september 2013 21:17 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:
[..]
Ik ken wel de true douchebags. Maar het komt gewoon echt omdat ik shit in m'n vel zit. Ik kan echt totaal niks van de positieve kant zien. Rationeel ja, maar gevoelsmatig ben ik enorm depressief.
Rationeel kan ik alles relativeren maar het veranderd niet zoveel, of alleen tijdelijk.
Oh dit is wel herkenbaar, zit er nu al bijna 2 jaar in nadat ik ziek ben geworden van mn werk, baan kwijt etc.. Pfff.. veel spanning in mn kop constant, niet kunnen relaxen (slecht slapen ook) en alleen maar een gejaagd gevoel in mn hoofd en lichaam. Ik doe wel is ''leuke'' dingen maar kan er niet echt van genieten, de zon kan ik soms ook niet goed tegen. Sociale leven is totaal niks meer, ben veel bij mn ouders laatste tijd, ik argwaan ook alles en iedereen en durf/kan geen stappen ondernemen, vrienden laat ik vallen etc. Ik slik nu sinds bijna 2 maanden lexapro om ff wat in een betere stemming te komen, want kom er zelf niet meer uit. Heb ook ADD, dus helpt er ook niet bij..quote:Op woensdag 4 september 2013 01:57 schreef Panaewa het volgende:
Fuck it, ik voel me kut. Rationeel super leuke dingen gebeurd, maar het doet me niks. Ik voel me gewoon kut, super kut. Rationeel een leuke dag, maar het voelt gewoon kut. Kan me niet meer concentreren, kan niks meer. Elke dag, elke dag weer.
En mijn familie en iedereen maar denken dat het zo goed gaat met me. Hoe één gebeurtenis je hele mind kan verneuken, snap me niet. Godverdomme, waarom?! Snap niks meer en blijft maar duren. Red dit niet meer alleen, als ik niks doe ga ik ooit in een bui domme dingen doen.
Godverdomme, hoe gaat mijn omgeving reageren?
Bedanktquote:Op woensdag 4 september 2013 09:14 schreef Cue_ het volgende:
[..]
Zou gewoon naar de huisarts gaan, die weet t beste (lijkt mij) hoe of wat.. Maar als je een beter gevoel hebt bij de studentenpsych kan je altijd daar naartoe gaan.
Ik heb ook altijd gedacht dat dergelijke zaken me nooit zouden overkomen, ben ik toch te nuchter voor enzo, maar dat bleek ook niet waar. En heb ook de stap gezet om hulp te zoeken. Het kan in ieder geval nooit kwaad
Ga maar lekker bezig met je opdracht en laat maar weten of het goed gingquote:Op donderdag 5 september 2013 23:28 schreef kuolema het volgende:
Ik heb nu een verschrikkelijke behoefte aan alcohol, janken en mezelf pijn doen![]()
![]()
![]()
![]()
![]()
Niet doen! Ik moet die opdracht afmaken!
Dat is nogal lastig als je hersenen zijn geblokkeerd en je zit te zweten en trillen en misselijk bent. Mijn gedrag slaat echt nergens opquote:Op donderdag 5 september 2013 23:29 schreef Comp_Lex het volgende:
[..]
Ga maar lekker bezig met je opdracht en laat maar weten of het goed ging
Veel succes!
Yes ik probeer het welquote:Op donderdag 5 september 2013 14:09 schreef Detroit het volgende:
[..]
Je vertelde toch al eens dat jouw familie ook zwaar reli was? Dan is het niet raar dat ze leven volgens het "life sucks and then you die, deal with it!". Zeker in zware reli-kringen is lijden bon ton en iets dat erbij hoort, Calvinisme w00h00! Ik heb niets met zo´n instelling, en jij ook vast niet.
Hopelijk dat je uitspraken van je familie in dat licht kunt bezien en daardoor kunt relativeren. Al begrijp ik dat uitspraken van je familie daarover pijn doen..
Zou dat ook zo zijn als iemand op je tenen zou staan en je forceren om het wel te doen? Ik herken wel wat van je 'uitstel' gedrag Zit een soort van perfectionisme in. Bij mij hielp het wel dat iemand het 'er uit ramde'. Niet fysiek, maar iemand die op zijn strepen stond zodat ik het werk kon afkrijgen op tijd.quote:Op vrijdag 6 september 2013 00:37 schreef kuolema het volgende:
[..]
Dat is nogal lastig als je hersenen zijn geblokkeerd en je zit te zweten en trillen en misselijk bent. Mijn gedrag slaat echt nergens op.
Is dus niet gelukt, maar ben inmiddels wel rustig (met behulp van een verantwoord tweetal biertjes).
Ga nu maar slapen en morgen bedenken hoe ik dit ga oplossen.
Jep. Daar word ik nog veel gestrester van. Heb het een keer meegemaakt op school, dat ik moest nablijven en ik werd gedwongen dingen te tekenen (iets wat ik heel moeilijk vind). Uiteindelijk was het gelukt, maar man dat was kut. Dat is niet de juiste manier. Het is onzekerheid en daar kan ik me niet overheen zetten als ik word gedwongen. Dat moet ik uit mezelf doen. Kalmeren dus, maar daar had ik niet genoeg tijd voor gisteravond. Afleiding helpt ook, even aan iets anders denken. Muziekje luisteren, heb gister ook expres grappige filmpjes gekeken; als je vrolijker wordt krijg je meer zelfvertrouwen, weet ik uit ervaring. Maar gister hielp dat niet. Ik heb mijn tentamenfaalangst al overwonnen, wat heel fijn is, maar dit blijft een probleem: open opdrachten, schrijfopdrachten, waarbij je nooit 100% zeker weet of je het goed doet. Perfectionisme idd.quote:Op vrijdag 6 september 2013 00:56 schreef sitting_elfling het volgende:
[..]
Zou dat ook zo zijn als iemand op je tenen zou staan en je forceren om het wel te doen? Ik herken wel wat van je 'uitstel' gedrag Zit een soort van perfectionisme in. Bij mij hielp het wel dat iemand het 'er uit ramde'. Niet fysiek, maar iemand die op zijn strepen stond zodat ik het werk kon afkrijgen op tijd.
Ik geloof dat het wel degelijk mogelijk is om alle drie tegelijk te hebben. Qua gevoel hecht ik de meeste waarde aan familie, daar word ik het gelukkigst van als het goed gaat. Maar mijn educatie vind ik ook ontzettend belangrijk. Als dat niet goed gaat, gaat het met mij ook niet goed. Werk is niet echt van toepassing.quote:Op vrijdag 6 september 2013 00:52 schreef sitting_elfling het volgende:
Mensen! Hoe zit het eigenlijk bij jullie betreffende de gevoelens omtrent succes in je;
"professionele leven"
"educatie leven"
of 'relationele leven'.
Waar hebben jullie een prio voor? Moet het 1 wijken voor de ander? Denken jullie dat je alle 3 tegelijk kunt hebben? Geef ome s_e eens wat tipsHeb een leuk gesprek gehad met een ex-ex waarin we beide zeiden dat je eigenlijk maar 1 tegelijk kunt hebben. Je kunt dus niet ..
En succesvol zijn op je werk, terwijl je jezelf ook nog verder educatief ontwikkeld en ook nog een perfect sociaal leven (incluis) relatie op de rails kunt houden.
ligt er maar net aan wat je bv onder succesvol op je werk zijn bedoelt. Is dat echt altijd carriere maken, waar dus wss heel veel moet wijken, en dus is de rest moeilijker. Maar carriere bouwen, betekend vaak ook dat je je moet ontwikkelen, dus dan heb je ze al samenquote:Op vrijdag 6 september 2013 00:52 schreef sitting_elfling het volgende:
Mensen! Hoe zit het eigenlijk bij jullie betreffende de gevoelens omtrent succes in je;
"professionele leven"
"educatie leven"
of 'relationele leven'.
Waar hebben jullie een prio voor? Moet het 1 wijken voor de ander? Denken jullie dat je alle 3 tegelijk kunt hebben? Geef ome s_e eens wat tipsHeb een leuk gesprek gehad met een ex-ex waarin we beide zeiden dat je eigenlijk maar 1 tegelijk kunt hebben. Je kunt dus niet ..
En succesvol zijn op je werk, terwijl je jezelf ook nog verder educatief ontwikkeld en ook nog een perfect sociaal leven (incluis) relatie op de rails kunt houden.
Dan toch, hoe cliché het misschien ook klinkt, iets met sport of een hobby ofzo? Ik ben een paar maanden terug begonnen met yoga bij iemand die thuis yoga geeft, en waar dus maar iets van 5 mensen komen op een avond. Het is minder eng en groot dan de sportschool en je leert elkaar langzamerhand best goed kennen. Of, als er een groot park in de buurt is, kijken of daar wel eens sport in de buitenlucht wordt gegeven? Het is best eng aan het begin en misschien onwennig de eerste keren maar ik denk dat het in ieder geval bij niemand echt kwaad zou kunnen.quote:Op donderdag 5 september 2013 17:33 schreef aeque het volgende:
[..]
Herkenbaar ja. Ik heb er ook wel moeite mee. Vooral nu, ik moet echt iemand hebben waar ik mijn ei bij kwijt kan. Toevallig via mijn werk een collega, die tijdelijk in dienst is, tegen gekomen waar ik heel goed mee kan praten. Alleen ik ben dan iemand die heel erg gaat piekeren of zij dit alles niet verkeerd opvat.
Ik heb echt zoveel moeite met het alleen wonen en het gebrek aan een sociaal leven. Maar ik heb geen idee hoe ik het oplos. Voor sommige zaken ben ik dan ook weer te 'bang' om het te gaan proberen om mensen te ontmoeten. Maar dit is ook niet houdbaar.
En dan komt er nog bij dat mijn woning verre van af is. En alleen klussen(vooral als je het niet goed kan) is ook gewoon ronduit kut.
Ben blij dat ik dit weekend naar m'n ouders kan.
Klinkt erg herkenbaar ook.quote:Op donderdag 5 september 2013 21:17 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:
[..]
Ik ken wel de true douchebags. Maar het komt gewoon echt omdat ik shit in m'n vel zit. Ik kan echt totaal niks van de positieve kant zien. Rationeel ja, maar gevoelsmatig ben ik enorm depressief.
Rationeel kan ik alles relativeren maar het veranderd niet zoveel, of alleen tijdelijk.
Een relatie hoeft niet direct volgende week. Laat ik eerst maar eens een fatsoenlijk vriendenclubje opbouwen. Dan gaat de rest ook wel.quote:Op vrijdag 6 september 2013 00:52 schreef sitting_elfling het volgende:
Mensen! Hoe zit het eigenlijk bij jullie betreffende de gevoelens omtrent succes in je;
"professionele leven"
"educatie leven"
of 'relationele leven'.
Waar hebben jullie een prio voor? Moet het 1 wijken voor de ander? Denken jullie dat je alle 3 tegelijk kunt hebben? Geef ome s_e eens wat tipsHeb een leuk gesprek gehad met een ex-ex waarin we beide zeiden dat je eigenlijk maar 1 tegelijk kunt hebben. Je kunt dus niet ..
En succesvol zijn op je werk, terwijl je jezelf ook nog verder educatief ontwikkeld en ook nog een perfect sociaal leven (incluis) relatie op de rails kunt houden.
Ik zou daar eerst mee naar de studieadviseur gaan.quote:Op vrijdag 6 september 2013 07:50 schreef kuolema het volgende:
[..]
Jep. Daar word ik nog veel gestrester van. Heb het een keer meegemaakt op school, dat ik moest nablijven en ik werd gedwongen dingen te tekenen (iets wat ik heel moeilijk vind). Uiteindelijk was het gelukt, maar man dat was kut. Dat is niet de juiste manier. Het is onzekerheid en daar kan ik me niet overheen zetten als ik word gedwongen. Dat moet ik uit mezelf doen. Kalmeren dus, maar daar had ik niet genoeg tijd voor gisteravond. Afleiding helpt ook, even aan iets anders denken. Muziekje luisteren, heb gister ook expres grappige filmpjes gekeken; als je vrolijker wordt krijg je meer zelfvertrouwen, weet ik uit ervaring. Maar gister hielp dat niet. Ik heb mijn tentamenfaalangst al overwonnen, wat heel fijn is, maar dit blijft een probleem: open opdrachten, schrijfopdrachten, waarbij je nooit 100% zeker weet of je het goed doet. Perfectionisme idd.
Ik denk dat ik weet waar het probleem lag dit keer. De eerste opdracht van het jaar en ik wilde het zo graag goed doen. Maar juist daarom werd ik al bang als ik eraan dacht, zenuwachtig, en ging ik het uitstellen. Niet goed als je er zo aan begint.
Ik overweeg om hiermee naar een studentenpsycholoog te gaan, want het is een specifiek probleem dat echt in de weg zit bij mijn studie. Gaat nog wel even duren voordat ik in therapie ga namelijk en dan zijn er nog een heleboel andere dingen die behandeld moeten gaan worden. Is dit iets waar een studentenpsycholoog bij zou kunnen helpen? Ik wil hier zo graag vanaf...
Succesvol op het werk is progressie maken op je werk, meer promotie, meer verantwoordelijkheden en gezien je baan dat je bij een betere werkgever zit ten opzichte van je concurrenten.quote:Op vrijdag 6 september 2013 08:27 schreef Cue_ het volgende:
[..]
ligt er maar net aan wat je bv onder succesvol op je werk zijn bedoelt. Is dat echt altijd carriere maken, waar dus wss heel veel moet wijken, en dus is de rest moeilijker. Maar carriere bouwen, betekend vaak ook dat je je moet ontwikkelen, dus dan heb je ze al samen
Als het gaat dat je plezier in je werk moet hebben. Dan is alle drie zeker mogelijk.
Collega van mij, vrouw van 50 bijna, heeft plezier in haar werk, doet daarnaast nog een studie en heeft een leuke relatie/gezin.
Dit is dan ook niet een ideale gedwongen situatie. Ik denk eerder aan een ouder of een bf/gf op een vertrouwde locatie die je dwingt.quote:Op vrijdag 6 september 2013 07:50 schreef kuolema het volgende:
[..]
Jep. Daar word ik nog veel gestrester van. Heb het een keer meegemaakt op school, dat ik moest nablijven en ik werd gedwongen dingen te tekenen ..
Nou ja, ze in hun waan(zin) laten mag natuurlijk altijd. Alleen jammer dat ze jou daarin passief agressief proberen mee te slepen. Zeker nu er familie-technisch even een open zenuw bij jou ligt.quote:Op vrijdag 6 september 2013 00:55 schreef sitting_elfling het volgende:
[..]
Yes ik probeer het welHet zijn inderdaad christen fundi's. Ik noem ze fundi's want als je 1 er van overtuigd bent dat een groter wezen jouw vriendin of vriend heeft uitgekozen (nadat je gescheiden bent
) en je andere mensen van deze onzin wil overtuigen spoor je mijn inziens niet.
Ik hoop dat het land uit trekken jou een bepaalde rust brengt, al is het misschien alleen maar het idee ver van een bepaalde verdorven familie verwijderd te zijn.quote:Ik kan het ook mis hebben hoor. Qua overnachting/plekje, ik reis op het moment heel veel af om een studio tot kerst te pakken. Daarna gaan we het land uit. Ik kan daar niet langer op wachten. Maw, we moeten daarvoor echt nog eens weer de kroeg in (incluis Gray).
Dan heb jij sowieso een andere definitie van succesvol op je werk dan ik.quote:Op vrijdag 6 september 2013 10:32 schreef sitting_elfling het volgende:
[..]
Succesvol op het werk is progressie maken op je werk, meer promotie, meer verantwoordelijkheden en gezien je baan dat je bij een betere werkgever zit ten opzichte van je concurrenten.
1 van de redenen waarom ik het ook zeg is omdat het bij mij van educatief success naar professioneeel success (en ik bleef doorstuderen) ging, en toen 2 die klopte kreeg ik relationeel success (en doorstuderen en werken) maar op een gegeven moment kon ik ze alle 3 niet juggelen, en toen vervloog werk, toen kon ik niet meer studeren en ging de relatie kaput. En ben ik weer bij af
Zo herkenbaar hè. Dat je nergens van kunt genieten en de hele tijd paranoide bent. Ik heb zelfs het gevoel dat andere mensen allemaal negatieve dingen achter mijn rug om zeggenquote:Op donderdag 5 september 2013 21:45 schreef Thice het volgende:
[..]
Oh dit is wel herkenbaar, zit er nu al bijna 2 jaar in nadat ik ziek ben geworden van mn werk, baan kwijt etc.. Pfff.. veel spanning in mn kop constant, niet kunnen relaxen (slecht slapen ook) en alleen maar een gejaagd gevoel in mn hoofd en lichaam. Ik doe wel is ''leuke'' dingen maar kan er niet echt van genieten, de zon kan ik soms ook niet goed tegen. Sociale leven is totaal niks meer, ben veel bij mn ouders laatste tijd, ik argwaan ook alles en iedereen en durf/kan geen stappen ondernemen, vrienden laat ik vallen etc. Ik slik nu sinds bijna 2 maanden lexapro om ff wat in een betere stemming te komen, want kom er zelf niet meer uit. Heb ook ADD, dus helpt er ook niet bij..
Ik denk dat die prima samen kunnen, wanneer ze in een zekere balans zijn. En soms vinden verschuivingen plaats en moet je concessies doen.quote:Op vrijdag 6 september 2013 00:52 schreef sitting_elfling het volgende:
Mensen! Hoe zit het eigenlijk bij jullie betreffende de gevoelens omtrent succes in je;
"professionele leven"
"educatie leven"
of 'relationele leven'.
Waar hebben jullie een prio voor? Moet het 1 wijken voor de ander? Denken jullie dat je alle 3 tegelijk kunt hebben? Geef ome s_e eens wat tipsHeb een leuk gesprek gehad met een ex-ex waarin we beide zeiden dat je eigenlijk maar 1 tegelijk kunt hebben. Je kunt dus niet ..
En succesvol zijn op je werk, terwijl je jezelf ook nog verder educatief ontwikkeld en ook nog een perfect sociaal leven (incluis) relatie op de rails kunt houden.
Nou..ik weet het niet hoor. Ik heb ondertussen een goeie vriendenkring opgebouwd, maar op relationeel niveau merk ik weinig verbetering!quote:Op vrijdag 6 september 2013 09:44 schreef Comp_Lex het volgende:
[..]
Een relatie hoeft niet direct volgende week. Laat ik eerst maar eens een fatsoenlijk vriendenclubje opbouwen. Dan gaat de rest ook wel.
Ach, als ik ergens mijn ei kwijt kan dan ben ik allang tevredenquote:Op vrijdag 6 september 2013 17:38 schreef magnetronkoffie het volgende:
Hoi!
Laatste tijd was ik wat afwezig in dit topic. Ik heb verder niet teruggelezen want dat was een beetje -te- veel!
Het gaat hetzelfde als voorheen, ben met m'n medicatie aan het afbouwen (ben van 10mg naar 7,5mg gegaan), maar ze zijn vergeten de dosis bij m'n laatste recept verder te verlagen naar 5mg, dus zit nog wel even op 7,5 de komende maand.
Ik merk er weinig van dat ik omlaag gegaan ben, op 2 dingen na:
Ik ben iets sneller geirriteerd (bijvoorbeeld als iemand een domme opmerking plaatst). Dan piekt het sneller omhoog dan toen ik nog op 10mg zit
En ik merk een soort bewustzijnsverandering, maar kan dat niet echt plaatsen. Ik voel me gewoon wat anders dan toen ik nog op 10mg zat.
Ik weet, beetje vaag, maar ik kan er ook niks anders van maken wat mijn gevoelens betreft!
Voor de rest was ik afgelopen maand veel aan het gamen. Dat heb ik een beetje losgelaten afgelopen week (heb eigenlijk helemaal niet meer gegamed) en ben me gaan storten op het meehelpen met mijn moeders verhuizing en op het modden van games (specifiek Battlefield 2 voor de kenners).
[..]
Nou..ik weet het niet hoor. Ik heb ondertussen een goeie vriendenkring opgebouwd, maar op relationeel niveau merk ik weinig verbetering!![]()
Ik wil je niet teleurstellen verder hoor btw
Dat is eigenlijk wel een goed idee. Er is 1 vriendin die me daar bij zou kunnen helpen. Dan zou ik het geen dwingen noemen trouwens, want dat werkt bij mij echt niet. Maar zij kan heel chill doen over zulke dingen, dat is wel fijn. Moet ze wel beschikbaar zijn. Als er een opdracht aan zit te komen waar ik me druk over maak, zou ik haar van tevoren kunnen vragen of ze erbij komt zitten. Maar ik moet toch ook leren het zelf te redden en een beetje te kunnen ontspannen.quote:Op vrijdag 6 september 2013 10:33 schreef sitting_elfling het volgende:
[..]
Dit is dan ook niet een ideale gedwongen situatie. Ik denk eerder aan een ouder of een bf/gf op een vertrouwde locatie die je dwingt.
In februari of zo, toen ik professionele hulp zocht omdat ik nogal depressief was, heb ik al bij de studieadviseur aangegeven dat het niet goed met me ging en dat dat me belemmerde bij mijn studie.quote:Op vrijdag 6 september 2013 09:51 schreef Comp_Lex het volgende:
[..]
Ik zou daar eerst mee naar de studieadviseur gaan.
Te herkenbaar.quote:Op vrijdag 6 september 2013 11:04 schreef JR-Style-93 het volgende:
[..]
Zo herkenbaar hè. Dat je nergens van kunt genieten en de hele tijd paranoide bent. Ik heb zelfs het gevoel dat andere mensen allemaal negatieve dingen achter mijn rug om zeggen. En leuke dingen ben ik ook maar gespannen of ik alles wel goed doe enzo.
Hier hetzelfde. Al praat ik soms nog wel eens over mijn problemen in een SC en die mensen zijn het zat gewordenquote:Op vrijdag 6 september 2013 18:22 schreef kuolema het volgende:
Ik merk trouwens dat het best wel nuttig is om hier mijn hart te luchten. Zoveel emotie, en als ik het dan opschrijf, geeft dat wat rust en kan ik er rationeler over denken. Minder doemdenken en meer oplossingsgericht. Fijn is dat. Komt ook omdat mijn stemming de laatste maanden goed is. Ondanks dat verpest ik toch dingen, en hoewel ik er nu redelijk mee om kan gaan ben ik nogal bang dat het ik weer ga terugvallen door dit soort fouten. En dan komt weer die vicieuze cirkel...Ik wil zo graag dat het beter blijft gaan. I try.
Gelukkig kun je hier (bijna) alles kwijtquote:Op vrijdag 6 september 2013 18:25 schreef JR-Style-93 het volgende:
[..]
Hier hetzelfde. Al praat ik soms nog wel eens over mijn problemen in een SC en die mensen zijn het zat geworden. Maar ik val ook telkens terug in mijn depressies. Als ik een dag blij ben, ben ik de volgende dag opeens weer heel depressief en down en krijg ik weer allemaal rare gedachtes. Het gaat allemaal in een golfbeweging.
Ik zat vorig jaar alleen thuis en toen was ik ook wel vrij depressief, ook omdat ik nauwelijks buiten kwam en weinig contact had. Nu ben ik sinds vorige week begonnen aan mijn nieuwe studie en dat gaat wel prima, goed contact met mensen uit mijn klas enzo. Maar toch ben ik dan weer depressief omdat ik geen vrienden kan maken en dan allemaal onzeker ben over wat ze van me vindenquote:Op vrijdag 6 september 2013 18:33 schreef kuolema het volgende:
[..]
Gelukkig kun je hier (bijna) alles kwijt
Bij mij schommelt het idd ook heel erg, van optimisme (het gaat allemaal goed komen, studie is leuk, ik ga mijn best doen en aan mezelf werken) naar zelfhaat en doodswens een paar uur later. Maar een half jaar geleden zat ik echt diep in de put, was ik alleen maar somber zonder goede dagen dus ik ben blij dat ik daaruit ben. Maar dat was niet de eerste depressie en vast ook niet de laatste. Want ik kan echt niet zeggen dat het nu helemaal okee is.
Wat bedoel jij precies met rare gedachtes eigenlijk?
Ja dat heb ik vroeger ook gehad. Ik speelde een filmpje in mijn hoofd af over hoe het zou zijn als ik door een trein aangereden zou wordenquote:Op vrijdag 6 september 2013 18:37 schreef JR-Style-93 het volgende:
[..]
Ik zat vorig jaar alleen thuis en toen was ik ook wel vrij depressief, ook omdat ik nauwelijks buiten kwam en weinig contact had. Nu ben ik sinds vorige week begonnen aan mijn nieuwe studie en dat gaat wel prima, goed contact met mensen uit mijn klas enzo. Maar toch ben ik dan weer depressief omdat ik geen vrienden kan maken en dan allemaal onzeker ben over wat ze van me vinden.
En qua zelfhaat, dat heb ik al helemaal. Ik walg echt van mezelf gewoon, qua gedrag en uiterlijk. En zelfmoord denk ik wel eens aan, maar ga ik dus echt niet doen. Al fantaseer ik dan wel zeg maar dat ik overhoop wordt geknald ofzoDat zijn dus wel rare gedachtes.
Ik heb een vraagje. Was jij niet op latere leeftijd gediagnosticeerd voor het één en ander? Wat vond je daarvan eigenlijk?quote:Op vrijdag 6 september 2013 17:38 schreef magnetronkoffie het volgende:
Hoi!
Laatste tijd was ik wat afwezig in dit topic. Ik heb verder niet teruggelezen want dat was een beetje -te- veel!
Het gaat hetzelfde als voorheen, ben met m'n medicatie aan het afbouwen (ben van 10mg naar 7,5mg gegaan), maar ze zijn vergeten de dosis bij m'n laatste recept verder te verlagen naar 5mg, dus zit nog wel even op 7,5 de komende maand.
Ik merk er weinig van dat ik omlaag gegaan ben, op 2 dingen na:
Ik ben iets sneller geirriteerd (bijvoorbeeld als iemand een domme opmerking plaatst). Dan piekt het sneller omhoog dan toen ik nog op 10mg zit
En ik merk een soort bewustzijnsverandering, maar kan dat niet echt plaatsen. Ik voel me gewoon wat anders dan toen ik nog op 10mg zat.
Ik weet, beetje vaag, maar ik kan er ook niks anders van maken wat mijn gevoelens betreft!
Voor de rest was ik afgelopen maand veel aan het gamen. Dat heb ik een beetje losgelaten afgelopen week (heb eigenlijk helemaal niet meer gegamed) en ben me gaan storten op het meehelpen met mijn moeders verhuizing en op het modden van games (specifiek Battlefield 2 voor de kenners).
[..]
Nou..ik weet het niet hoor. Ik heb ondertussen een goeie vriendenkring opgebouwd, maar op relationeel niveau merk ik weinig verbetering!![]()
Ik wil je niet teleurstellen verder hoor btw
Hoe vaak ik mijn eigen crematie wel niet heb afgespeeld in mijn hoofd wil je niet wetenquote:Op vrijdag 6 september 2013 18:50 schreef Comp_Lex het volgende:
[..]
Ja dat heb ik vroeger ook gehad. Ik speelde een filmpje in mijn hoofd af over hoe het zou zijn als ik door een trein aangereden zou worden
Hoe kan je nu lieve woordjes tegen jezelf zeggenquote:Op vrijdag 6 september 2013 19:25 schreef Gray het volgende:
Tja, gedachten komen en gaan, en al lijkt het soms anders, je kan de inhoud niet afdwingen. Hoogstens wel of geen aandacht eraan besteden, wat voor mij doorgaans lijkt te werken. Als een sneetje in de vinger moet je soms het kwalijke negeren, dan geneest het vanzelf.
En geef het af en toe een verzorgend zalfje in de vorm van wat lieve woordjes voor jezelf, een gezonde snack en wat relaxte lichaamsbeweging als een wandeling.
Weet je wat het is? Ik weet heel goed wat ik wil, dat is het probleemquote:Op vrijdag 6 september 2013 19:25 schreef Gray het volgende:
Tja, gedachten komen en gaan, en al lijkt het soms anders, je kan de inhoud niet afdwingen. Hoogstens wel of geen aandacht eraan besteden, wat voor mij doorgaans lijkt te werken. Als een sneetje in de vinger moet je soms het kwalijke negeren, dan geneest het vanzelf.
En geef het af en toe een verzorgend zalfje in de vorm van wat lieve woordjes voor jezelf, een gezonde snack en wat relaxte lichaamsbeweging als een wandeling.
Gewoon, in de spiegel.quote:Op vrijdag 6 september 2013 19:29 schreef JR-Style-93 het volgende:
[..]
Hoe kan je nu lieve woordjes tegen jezelf zeggen.
Ik kan mezelf heel goed haten, elke keer als ik in de spiegel kijk komt dat gevoel op.quote:Op vrijdag 6 september 2013 19:33 schreef Gray het volgende:
[..]
Gewoon, in de spiegel.
Hoe kan je immers wel jezelf haten, maar niet jezelf toefluisteren?
Je kan beginnen met naast het aangeleerde patroon van zelfminachting, er een van zelfhoogachting op te starten. Noem positieve kanten van jezelf op, die waar zijn zelfs als je ze niet voelt. Je kan jezelf zelfs complimentjes geven over dat het niet slechter met je gesteld is, als een optimist die schuilt in de pessimist.quote:Op vrijdag 6 september 2013 19:35 schreef JR-Style-93 het volgende:
[..]
Ik kan mezelf heel goed haten, elke keer als ik in de spiegel kijk komt dat gevoel op.
Maar hoe verander je dat dan?
Hmm zoiets dacht ik al. Zelf ben ik ook heel onzeker en hoewel ik aan de ene kant totaal geen zin heb om nieuwe contacten te maken- ik heb een fijne vriendengroep sinds jaren en vind het ook heel prettig om alleen te zijn- voel ik me vaak 'anders', minder sociaal en minderwaardig. Sociale contacten zorgen er meestal voor dat ik me veel slechter ga voelen, over mezelf vooral.quote:Op vrijdag 6 september 2013 18:37 schreef JR-Style-93 het volgende:
[..]
Ik zat vorig jaar alleen thuis en toen was ik ook wel vrij depressief, ook omdat ik nauwelijks buiten kwam en weinig contact had. Nu ben ik sinds vorige week begonnen aan mijn nieuwe studie en dat gaat wel prima, goed contact met mensen uit mijn klas enzo. Maar toch ben ik dan weer depressief omdat ik geen vrienden kan maken en dan allemaal onzeker ben over wat ze van me vinden.
En qua zelfhaat, dat heb ik al helemaal. Ik walg echt van mezelf gewoon, qua gedrag en uiterlijk. En zelfmoord denk ik wel eens aan, maar ga ik dus echt niet doen. Al fantaseer ik dan wel zeg maar dat ik overhoop wordt geknald ofzoDat zijn dus wel rare gedachtes.
Dat is best lastig om te doen hoor. Want als mensen mij complimenten geven, bijvoorbeeld over mijn tekenen, schiet ik in de verdediging dat ik het kut vind. En daardoor maak ik geen vriendenquote:Op vrijdag 6 september 2013 19:46 schreef Gray het volgende:
[..]
Je kan beginnen met naast het aangeleerde patroon van zelfminachting, er een van zelfhoogachting op te starten. Noem positieve kanten van jezelf op, die waar zijn zelfs als je ze niet voelt. Je kan jezelf zelfs complimentjes geven over dat het niet slechter met je gesteld is, als een optimist die schuilt in de pessimist.
Denken kan je leren, dus leer jezelf leuke gedachten aan.
Dat kan, maar daar gaan de negatieve gedachten niet van weg. Ik heb ook wel eens de opdracht gekregen om elke dag iets goeds over mezelf op te schrijven. Gaat prima, maar dan moet ik ook meteen slechte dingen opschrijven om het te compenseren (anders is het liegen naar jezelf), en dat zijn er veel meer.quote:Op vrijdag 6 september 2013 19:46 schreef Gray het volgende:
[..]
Je kan beginnen met naast het aangeleerde patroon van zelfminachting, er een van zelfhoogachting op te starten. Noem positieve kanten van jezelf op, die waar zijn zelfs als je ze niet voelt. Je kan jezelf zelfs complimentjes geven over dat het niet slechter met je gesteld is, als een optimist die schuilt in de pessimist.
Denken kan je leren, dus leer jezelf leuke gedachten aan.
Misschien helpt het als je in elk geval doet alsof je het compliment accepteert. Ook wel fijn voor de ander. Je hoeft het niet met ze eens te zijn.quote:Op vrijdag 6 september 2013 19:48 schreef JR-Style-93 het volgende:
[..]
Dat is best lastig om te doen hoor. Want als mensen mij complimenten geven, bijvoorbeeld over mijn tekenen, schiet ik in de verdediging dat ik het kut vind. En daardoor maak ik geen vrienden
Ik heb nooit echt vrienden gehad of ik stootte ze af. En nu op nieuwe school probeer ik dat te maken maar is allemaal lastig om te doen. Al heb ik er wel behoefte aan denk ik, anders ga ik nog depressiever worden. Dan ga ik echt rare dingen doen denk ikquote:Op vrijdag 6 september 2013 19:46 schreef kuolema het volgende:
[..]
Hmm zoiets dacht ik al. Zelf ben ik ook heel onzeker en hoewel ik aan de ene kant totaal geen zin heb om nieuwe contacten te maken- ik heb een fijne vriendengroep sinds jaren en vind het ook heel prettig om alleen te zijn- voel ik me vaak 'anders', minder sociaal en minderwaardig. Sociale contacten zorgen er meestal voor dat ik me veel slechter ga voelen, over mezelf vooral.
Maar het schept een afstand, en vaak walg ik ook van 'die grote massa'. Daar komen dan bij mij ook zieke gedachtes uit voort...maar daar ga ik het maar niet over hebbenDit heb ik wel minder als ik me goed voel.
Wel grappig om zoveel te herkennen in wat jij typt.
Ja dat probeer ik wel. Maar het is niet makkelijk uit te voeren zeg maar, omdat ik dan echt snel het tegenovergestelde moet zeggen van wat ik denkquote:Op vrijdag 6 september 2013 19:50 schreef kuolema het volgende:
[..]
Misschien helpt het als je in elk geval doet alsof je het compliment accepteert. Ook wel fijn voor de ander. Je hoeft het niet met ze eens te zijn.
Ja en nogal kut dat ik jaren lang heb moeten doorploeteren in m'n 1tje.quote:Op vrijdag 6 september 2013 19:02 schreef Comp_Lex het volgende:
[..]
Ik heb een vraagje. Was jij niet op latere leeftijd gediagnosticeerd voor het één en ander? Wat vond je daarvan eigenlijk?
Ik vind het verschrikkelijk kut dat mensen mij een lange tijd niet geholpen hebben, inclusief mijn ouders, maar mijn ouders zijn net als ik en ze ondervinden, anders dan ik, daar geen hinder van. Terwijl ik niet eens wist dat ik het soort probleem heb waarvoor ik echt hulp moest gaan zoeken, maar ik wist niet dat ik daarvoor hulp kon krijgen of zoiets. Heb/had jij dat ook?
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |