Depressie & Angst #60

Even crossposten (kracht van het nu topic)

Ontzettend veel shit komt op me af nu ik 'bewuster leef' (ik weet ff geen andere woorden, paradox ik weet). Emoties over mijn oude relatie(s), onzekerheid over mezelf, anderen nodig hebben om mezelf beter te voelen etc. In het proces van loslaten heeft die emotie vrij baan en das bepaald geen pretje. En toch kost het enig 'doorzettingsvermogen' bij het herinneren van de aard, en die hechting te realiseren. Een hechting die nog zo ontzettend sterk is.
Nee 'ff lekker in het nu leven' zit er op 't moment zeker niet in

quote:

Op dinsdag 27 augustus 2013 15:18 schreef Sound.Cloud het volgende:

[..]

Hoe uit zich dat? Alleen psychisch of ook een sterk lichamelijke reactie?

Ik vroeg mij af of mensen hier dit ook hebben. Het ene moment dramatisch, niks gaat goed komen, het heeft geen zin meer. Een uur later kan ik me extreem goed voelen, nergens meer bang voor, enthousiast, makkelijk met iedereen praten. Denk dat ik alles kan. Dat is natuurlijk super maar ik vraag me af in hoeverre mensen hier ook vaak dat verschil hebben tussen superslecht voelen en extreem goed?

Afgezien van drank en mensen om me heen en werk/school, voel ik me 's avonds en 's nachts meestal beter dan 's ochtends en 's middags. Ik weet niet waar dat mee te maken heeft. Ik pieker overdag veel meer.

quote:

Op dinsdag 27 augustus 2013 17:17 schreef minthy het volgende:
Vanochtend afgestudeerd met een mooie voldoende na een pittig gesprek. Een uur lang geprobeerd m'n kop erbij te houden en vaak zoeken naar woorden die er niet helemaal lekker uitkwamen. Maar goed, dat is afgerond.
Waar ik van baal is dat het me niks doet. Ik kreeg een stortvloed aan berichten, iedereen is trots/blij maar dat lukt mezelf niet. Dat frustreert me enorm op het moment
Ik hang uitgeblust op de bank met gillende koppijn en zere spieren, dat wordt mijn plek ook voor de rest van de avond

Herkenbaar, heel lang naar iets toewerken en het dan halen. En dan het gevoel van. Oké, en nu?

quote:

Op dinsdag 27 augustus 2013 15:27 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Beide. Het was net alsof er iets "knapte". Ik was zomaar extreem gespannen en ik voelde me constant agressief. Daarnaast had ik last van "gekke" gedachten en had ik moeite om in aanraking te komen met mijn "rationele ik". Ik keek in de spiegel, maar ik herkende mezelf niet meer
Ik dacht even dat ik volledig schizofrenisch werd, maar het is me uiteindelijk wel gelukt om weer mezelf te worden. Ik ben nog steeds "shaken", maar het gaat weer
Het gevoel ging trouwens gepaard met een nachtmerrie over dat ik bezeten werd door een duivelse entiteit. Ik kon huizen in de fik laten vliegen enzo. (Het begon terwijl ik sliep)

Wat heb je gedaan op het moment dat dat gebeurde? Hoe is de paniek opgelost en in hoeverre had jij daar invloed op?

[ Bericht 33% gewijzigd door sinterklaaskapoentje op 28-08-2013 14:09:48 ]

Verdomme

Nou loop ik weer te balen.
School zou op 5 september beginnen. Krijg ik nu eem brief dat we as maandag rooster op moeten halen en dergelijke terwijl ik had afgesproken met een goede vriendin ergens anders in het land woont.

Echt geen idee wat ik nu moet doen. Andere dag volgende week kan niet.

En ik kan ook al geen vervanging regelen van bijbaan om ergens heen te gaan binnenkort

Se, terugkomend op duiken: ik vond het heel rustgevend. Onder water ben je traag, alles gaat langzaam, het is stil, waar ik was, was het water 30 graden, zal op 12 m diep iets kouder zijn geweest maar nog heel comfi. Prachtige visjes en andere beestjes, ik voelde me of ik in het paradijs was. Ik baalde als ik weer naar boven moest (lucht op meestal)
En ik vond het een beetje spannend wel, dus het was weer een soort overwinning op mezelf. Dat zal voor jou misschien minder spelen, maar die rust lijkt me voor jou heel prettig. Het zet ook je gedachten uit, omdat je druk bent met kijken en met oppassen niks kapot te maken onder water etc.
Als je gaat: ga naar een gave plek. Ik was in Maleisië, op de perhentian Islands, das mooi. In Indonesië en Thailand zijn ook mooie plekken schijnt.
Curaçao ook geloof ik. Egypte ook maar ik zou daar niet naartoe willen.
Mocht je al snel willen gaan: ik vlieg waarschijnlijk naar Thailand volgende week dus reis gezellig mee hihi. Ik ga niet duiken hoor, ff geen geld voor nu. Ik weet nog niet wat ik precies ga doen. In ieder geval 2 bekenden opzoeken in Bangkok en ik wil naar chang mai en met de nachttrein naar Bangkok terug en misschien nog een eilandje en uhm bootje varen ofzo. En chillen en lekker eten.
Zin zin zin in!

Cue_: en? Wat zeiden ze?

Net even doelloos half uur ongeveer op begraafplaats bij mn opa en oma geweest. Gewoon even aan niks en vroeger denken.

En twijfelen of het een teken is toen er een dennenappel bijna op mijn hoofd viel.

Ik maak er echt te weinig tijd voor

Ik heb mn labeltjes
Depressie en een Eetstoornis nao

Vanaf nu zijn er 5 gesprekken ingepland, volgende week donderdag is de eerste en dan elke week als de baas t toelaat). Om tot meer en diepere info te komen.
Behandelplan is gedeeltelijk opgesteld met doelen en problemen enzo.

Merk wel dat ik t vrouwtje van afgelopen gesprek fijner vind, maar dat is volgens mij geen psych maar net wat anders.

Maar we zullen wel zien hoe t zal gaan.

quote:

Op woensdag 28 augustus 2013 15:10 schreef Cue_ het volgende:
Ik heb mn labeltjes
Depressie en een Eetstoornis nao

Vanaf nu zijn er 5 gesprekken ingepland, volgende week donderdag is de eerste en dan elke week als de baas t toelaat). Om tot meer en diepere info te komen.
Behandelplan is gedeeltelijk opgesteld met doelen en problemen enzo.

Merk wel dat ik t vrouwtje van afgelopen gesprek fijner vind, maar dat is volgens mij geen psych maar net wat anders.

Maar we zullen wel zien hoe t zal gaan.

Eetstoornis nao? Nog nooit van gehoord. Eet je dan te weinig of te veel ? Of juist emotioneel eten?

En de vraag natuurlijk of je je kunt vinden in de label depressie?

quote:

Op woensdag 28 augustus 2013 15:39 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Eetstoornis nao? Nog nooit van gehoord. Eet je dan te weinig of te veel ? Of juist emotioneel eten?

En de vraag natuurlijk of je je kunt vinden in de label depressie?

"niet anders omschreven" Of tewel het valt niet echt in een hokje.
Ik doe niet al bulk eten, maar ik eet wel de te vaak te veel. Dit valt wel weer in een hokje, maar omdat ik het er met regelmaat ook wel weer eens eruit gooi, valt het weer in een ander hokje, maar daar hoor je weer eetbuien bij te hebben. Vandaar.

Och dat labeltje maakt me niet uit. Soms voel ik me ook wel echt depressief, maar het is meer somberheid enzo.

Moet alleen kijken hoe of/en wat ik m'n baas ga vertellen ivm uren die ik wekelijks moet opnemen.

quote:

Op woensdag 28 augustus 2013 12:59 schreef seasushi het volgende:

[..]

Voor mijn dochter zorgen, met de hond lopen, schilderen, lezen, op FOK! rondhangen Voor een aantal buren en vrienden koken een paar keer per week.

Ik vind verdriet een legitieme reden om depressief te worden. Ik heb geen reden...

Afgekeurd worden is achteraf gezien het beste wat me kon overkomen. Het levert een hoop rust op.
Toen dacht ik er niet zo over. Het voelde alsof ik niet "meer mee mocht doen met de grote mensen"

Helaas gaat het toch nog af en toe mis. maar vergeleken met vroeger toen ik net een achtbaan was is dit een stuk beter.
Soms lijkt he erg lekker om door te schieten in een manie. Maar ik heb de verantwoordelijkheid voor een dochter, dus ik houd mij braaf aan prikkelarme perioden en genoeg rust, bladiebla

Respect Seasushi! Dat wist ik allemaal niet Dat klinkt toch wel erg heftig allemaal.

@ cue: vertel je baas dat je een coachingstraject gaat volgen. Als hij wil weten waarvoor geef je aan dat het een privé doel is waaraan je gaat werken en dat je het vooralsnog niet precies met hem/haar wil bespreken. Als ze verband met werk willen weten kan je evt aangeven dat het indirect zeker een positief effect zal hebben maar dat werk niet het doel is.
Ik vind dat ze je daar best de ruimte voor moeten geven om een paar keer afwezig te zijn. Evt dat je er wel uren voor opneemt.

Andere optie is vertellen dat je een medische behandeling hebt en daar moeten ze denk ik vrij voor geven maar dat weet ik niet zeker.

Op mijn werk weten ze trouwens wel hoe en wat. Gelukkig doen ze er niet naar over. Ik krijg er alleen geen vrij voor, omdat ik ook op mijn vrije woensdag naar de psych kan gaan.

Och ik kan t ook op de fysio gooien, dat is geen probleem maar vind t gewoon raar om er evt om te liegen. En eig maakt t me niet uit als ie t weet.

Hou t gewoon vaag. wie weet vraagt ie er niet eens om. Komt wel goed

Ik zou er ook niet over liegen. Gewoon alleen vertellen wat je kwijt wil en intussen ook proberen of je de gesprekken op andere tijden kan krijgen misschien

quote:

Op woensdag 28 augustus 2013 13:58 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:
Wat heb je gedaan op het moment dat dat gebeurde? Hoe is de paniek opgelost en in hoeverre had jij daar invloed op?

Toen het gebeurde ben ik wakker geworden en ben ik in een verwarde toestand op zoek gegaan naar mezelf. Ik was even totaal van de kaart en ik moest me heel erg focussen op wat er nou precies aan de hand was, hoe het hoort te zijn i.p.v. hoe ik me daadwerkelijk voelde. De paniek is eigenlijk zomaar opgelost en ik had nul invloed op het oplossen. Ik moest er gewoon "doorheen", net alsof je in een achtbaan zit in een pretpark. Het enige wat ik kon doen was mijn echte ik opzoeken en rationeel die ik in stand houden, zodat ik niet volledig mezelf kwijtraakte in de paniek.

Het heeft heel erg geholpen door goed te focussen en als een koele kikker vragen aan mezelf te stellen als "Wat is hier nu exact aan de hand? Wat is nu precies hetgeen wat ik voel? Wat is er nu verkeerd aan wat ik voel en hoe hoor ik me eigenlijk te voelen?". Het was heel moeilijk omdat de paniek gewoon bleef, terwijl ik bleef focussen op het behouden van mijn echte ik.

Lang gesprek met een ex-ex, veel duidelijk geworden. Ben nu toch wel weer even een wrak. Ook met name omtrent mijzelf, mijn ontwikkeling wat ik de afgelopen jaren heb doorgemaakt. Ik ben soms ook gewoon echt een te soft gekookt eitje en geef teveel om anderen, zodat mijn eigen gevoelens pijn gedaan kunnen worden. En die doen nu pijn. Eigenlijk zijn de meeste mensen ook gewoon rotzakken.

s_e je zei laatst dat je je laatste EMDR (of welke volgorde van letters dan ook ) had.
Maar heb je dan ook al zoiets dat het helpt ofzo?

quote:

Op woensdag 28 augustus 2013 22:58 schreef Murmeli het volgende:
Ik zou er ook niet over liegen. Gewoon alleen vertellen wat je kwijt wil en intussen ook proberen of je de gesprekken op andere tijden kan krijgen misschien

Dit was al het uiterste wat mogelijk was. Anders zou het pas in oktober/november kunnen plaatsvinden.

quote:

Op donderdag 29 augustus 2013 08:35 schreef Cue_ het volgende:
s_e je zei laatst dat je je laatste EMDR (of welke volgorde van letters dan ook ) had.
Maar heb je dan ook al zoiets dat het helpt ofzo?

Mja, de kuttige herinneringen zijn minder zwaar. Je leert een herinnering een ander plekje geven met een andere stempel. Bijvoorbeeld dat je soms met weemoed terug denkt aan een relatie en alleen maar of de goede of de slechte dingen kan herinneren. Bij mijn ex waren het alleen de slechte .. en uiterst hysterische dingen waar ik aan dacht. Die hysterie is qua intensiteit nu minder geworden. Dus wanneer ik wil slapen neemt het me niet 'helemaal' meer over if you get my point .

Maar ik ben nog verre van koppie koppie. Heb nog 2 cognitieve praat sessies staan. 17 en 30 september. En dan is het na 1 jaar therapie afgelopen voor mij. Ben vorig jaar in Oktober begonnen en dit zijn de laatste 2.

Geen medicatie meer en geen therapie meer.

En toch kriebelt het ergens Cue dat het nog niet helemaal goed zit ..

quote:

Op donderdag 29 augustus 2013 12:27 schreef sitting_elfling het volgende:
En toch kriebelt het ergens Cue dat het nog niet helemaal goed zit ..

Heb je dat aangegeven?

Maar is het doel dat ze hadden met die therapie dan wel helemaal gehaald? Of maar gedeeltelijk.. en zouden ze er eigenlijk mee door moeten gaan?

En hoezo afgelopen? Als het nog niet het gewenste resultaat heeft, dan kan je toch gewoon doorgaan met evt praatsessies or whatever.

quote:

Op donderdag 29 augustus 2013 00:31 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Toen het gebeurde ben ik wakker geworden en ben ik in een verwarde toestand op zoek gegaan naar mezelf. Ik was even totaal van de kaart en ik moest me heel erg focussen op wat er nou precies aan de hand was, hoe het hoort te zijn i.p.v. hoe ik me daadwerkelijk voelde. De paniek is eigenlijk zomaar opgelost en ik had nul invloed op het oplossen. Ik moest er gewoon "doorheen", net alsof je in een achtbaan zit in een pretpark. Het enige wat ik kon doen was mijn echte ik opzoeken en rationeel die ik in stand houden, zodat ik niet volledig mezelf kwijtraakte in de paniek.

Het heeft heel erg geholpen door goed te focussen en als een koele kikker vragen aan mezelf te stellen als "Wat is hier nu exact aan de hand? Wat is nu precies hetgeen wat ik voel? Wat is er nu verkeerd aan wat ik voel en hoe hoor ik me eigenlijk te voelen?". Het was heel moeilijk omdat de paniek gewoon bleef, terwijl ik bleef focussen op het behouden van mijn echte ik.

Ik denk dat dat t beste is ja. Rustig blijven en weten dat het overgaat en dat er niks met je kan gebeuren. Het is een lichamelijke en geestelijke sensatie die komt en gaat.
Ik heb het zelf denk ik 3x meegemaakt waarvan een keer in de trein die ook nog eens stil kwam te staan. Er gebeurt iets met je maar dat BEN je niet.

quote:

Op donderdag 29 augustus 2013 08:35 schreef Cue_ het volgende:
s_e je zei laatst dat je je laatste EMDR (of welke volgorde van letters dan ook ) had.
Maar heb je dan ook al zoiets dat het helpt ofzo?

Ik heb een paar weken EMDR gehad en het is écht zwaar. het is basically je kutste herinneringen omhoog halen en dan rationeel bekijken. Ik vond dat teruggaan zo moeilijk dat het me eigenlijk niet lukte. En ik heb ook geen duidelijk trauma ofzo dus we zijn dr na een tijdje mee gestopt.

quote:

Op donderdag 29 augustus 2013 12:47 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Ik heb een paar weken EMDR gehad en het is écht zwaar. het is basically je kutste herinneringen omhoog halen en dan rationeel bekijken. Ik vond dat teruggaan zo moeilijk dat het me eigenlijk niet lukte. En ik heb ook geen duidelijk trauma ofzo dus we zijn dr na een tijdje mee gestopt.

Maar als je kutste herinnering bovenhalen te moeilijk is voor je.. dan heb je toch wel een soort van trauma?

En als het niet lukt, snap ik dat ze er maar mee stoppen, want dan heeft het ook weinig zin. Maar heb niet het gevoel dat dat bij s_e ook het geval was/is. Of hij heeft het niet vermeld, dat kan ook

quote:

Op donderdag 29 augustus 2013 12:57 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Maar als je kutste herinnering bovenhalen te moeilijk is voor je.. dan heb je toch wel een soort van trauma?

En als het niet lukt, snap ik dat ze er maar mee stoppen, want dan heeft het ook weinig zin. Maar heb niet het gevoel dat dat bij s_e ook het geval was/is. Of hij heeft het niet vermeld, dat kan ook

Bij mij heeft het wel zin gehad. De zware gevoelens zijn weggedrukt en het is meer 'weemoed'. Ipv een hysterische hulbui zijn het tranen geworden.

Pff net terug van een speeddate, toen gedanst en even nog de kroeg in geweest. Nee, niet de meest geweldige avond. Ook omdat ik hoorde dat m'n fysio kanker heeft Was het allemaal net weer niet vanavond.

quote:

Op vrijdag 30 augustus 2013 01:18 schreef Cue_ het volgende:
Pff net terug van een speeddate, toen gedanst en even nog de kroeg in geweest. Nee, niet de meest geweldige avond. Ook omdat ik hoorde dat m'n fysio kanker heeft Was het allemaal net weer niet vanavond.

En toch, en toch het komt wel goed met jou!

Ik ben op het moment op zoek naar een studio voor 4 maanden ergens in het westen (vanaf 1-1-14 wil ik weer in het buitenland zitten). Wat een gedoe.

Can't sleep -_-

quote:

Op vrijdag 30 augustus 2013 02:05 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

En toch, en toch het komt wel goed met jou!

Ik ben op het moment op zoek naar een studio voor 4 maanden ergens in het westen (vanaf 1-1-14 wil ik weer in het buitenland zitten). Wat een gedoe.

Haha dat zei ik (en anderen) ook altijd, maar kijk waar ik nu ben. Klopt niet helemaal he

Owja dat is wel lastig, hopen dat je iets kan vinden! Voor vakantie of langere periode?

quote:

Op vrijdag 30 augustus 2013 00:44 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Bij mij heeft het wel zin gehad. De zware gevoelens zijn weggedrukt en het is meer 'weemoed'. Ipv een hysterische hulbui zijn het tranen geworden.

Dat is wel fijn!
Niet meer die fysieke gevolgen dus? (overgeven enzo)

quote:

Op woensdag 28 augustus 2013 16:07 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Respect Seasushi! Dat wist ik allemaal niet Dat klinkt toch wel erg heftig allemaal.

Heftig is het allemaal niet meer. De ups en downs zijn er nog wel, maar ik "moet" niet zo veel meer. Toen ik nog werkte was ik op een gegeven moment een soort seizoenarbeider. 3 maanden niet 4 maanden 120% wel werken, dan weer een half jaar niet. 9 maanden wel, daarna weer anderhalf jaar in de ziektewet. Ik kan mijzelf nu wat beter reguleren. Als het nodig is een week de luxaflex dichtdoen en dom series kijken. Of 6 mensen te eten krijgen, een leuke lange avond hebben, maar daarna weer even "op rust"
Gelukkig heb ik een aantal echt goede vrienden. Die kennen mijn stemmingswisselingen en hebben er niet zo,n last van. Seasushi is altijd thuis dus daar kun je altijd even binnenlopen of een hapje mee eten, en soms heeft ze de poort een paar dagen op slot. Dan is het ook goed.
Op het moment gaat het wat minder, slik nieuwe medicijnen waarmee ik niet kan autorijden, dan gaat er even iemand mee boodschappen doen, of ze nemen wat mee. Dochter is dan wat vaker bij de buurvrouw, waar ze kind aan huis is.
Het enige waar ik heel serieus voor waak is dat mijn dochter (nu 14) niet mijn verzorgster wordt.
Verder heb ik soms ook een jaloers makend leven. Ik kan doen en laten wat ik wil, (op de financieeen na dan ) Hoef niet meer in een keurslijf. Zit niet meer met moeilijke collega's, hoef geen verantwoording meer af te leggen aan mijn baas. Heb een hele leuke psychiater die als het nodig is, binnen 12 uur terug belt,

_{Als ik dit zo lees vraag ik me af waarom of ik me in godvredesnaam zo klote voel op het moment}

quote:

Op vrijdag 30 augustus 2013 07:47 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Haha dat zei ik (en anderen) ook altijd, maar kijk waar ik nu ben. Klopt niet helemaal he

Owja dat is wel lastig, hopen dat je iets kan vinden! Voor vakantie of langere periode?

En toch, volgens mij (correct me if i'm wrong) ben jij zo'n kwartje gevalletje.

Dat kwartje moet juist net goed vallen. Stel je krijgt een nieuwe baan, komt een leuke vent tegen die voor je valt en door jou angsten heen kijkt en je eindelijk dat gevoel van vertrouwen terug krijgt, volgens mij hebben we Cue dan heel snel op de rails!

Ik zoek een 4 maanden een studio, vakantiehuis, whatever. Niet voor een vakantie, maar gewoon een kortstondig iets omdat ik nog even wat certificaten en andere rommel in Nederland wil behalen voor dat ik het land weer ga verlaten. En het scheelt in de kosten!

Bedoelde hoe lang je weg blijft uit NL

Tja zou kunnen hoor. Maar ondertussen houd ik dat beeld al zo'n jaar of 4 voor. Dat het goedkomt en ik ook wel eens iemand tegen zou kunnen komen blabla. Op een gegeven moment heb je dat wel eens gehad en geloof je er steeds minder in.
Weet ook wel dat het geluk hebben is enzo hoor. Dat het morgen zo maar eens anders kan zijn blablabla..

quote:

Op vrijdag 30 augustus 2013 09:12 schreef seasushi het volgende:

[..]

Heftig is het allemaal niet meer. De ups en downs zijn er nog wel, maar ik "moet" niet zo veel meer. Toen ik nog werkte was ik op een gegeven moment een soort seizoenarbeider. 3 maanden niet 4 maanden 120% wel werken, dan weer een half jaar niet. 9 maanden wel, daarna weer anderhalf jaar in de ziektewet. Ik kan mijzelf nu wat beter reguleren. Als het nodig is een week de luxaflex dichtdoen en dom series kijken. Of 6 mensen te eten krijgen, een leuke lange avond hebben, maar daarna weer even "op rust"
Gelukkig heb ik een aantal echt goede vrienden. Die kennen mijn stemmingswisselingen en hebben er niet zo,n last van. Seasushi is altijd thuis dus daar kun je altijd even binnenlopen of een hapje mee eten, en soms heeft ze de poort een paar dagen op slot. Dan is het ook goed.
Op het moment gaat het wat minder, slik nieuwe medicijnen waarmee ik niet kan autorijden, dan gaat er even iemand mee boodschappen doen, of ze nemen wat mee. Dochter is dan wat vaker bij de buurvrouw, waar ze kind aan huis is.
Het enige waar ik heel serieus voor waak is dat mijn dochter (nu 14) niet mijn verzorgster wordt.
Verder heb ik soms ook een jaloers makend leven. Ik kan doen en laten wat ik wil, (op de financieeen na dan ) Hoef niet meer in een keurslijf. Zit niet meer met moeilijke collega's, hoef geen verantwoording meer af te leggen aan mijn baas. Heb een hele leuke psychiater die als het nodig is, binnen 12 uur terug belt,

_{Als ik dit zo lees vraag ik me af waarom of ik me in godvredesnaam zo klote voel op het moment}

Ga jij ook nooit meer werken? Of heb je de kans dat je ooit weer aan het werk moet? Dat lijken mij soms toch nog wel moeilijke tijden. Ik kan me namelijk voorstellen dat, stel ze zetten een nieuwe wet in werking en iedereen moet weer gekeurd worden dat je wel zoiets hebt van, gvd!

En ga jij eigenlijk mentaal dan nog vooruit? Of heb je geaccepteerd dat je bent zo als je nu bent en dat je dat voor langere periode zal vasthouden?

quote:

Op vrijdag 30 augustus 2013 11:33 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Ga jij ook nooit meer werken? Of heb je de kans dat je ooit weer aan het werk moet? Dat lijken mij soms toch nog wel moeilijke tijden. Ik kan me namelijk voorstellen dat, stel ze zetten een nieuwe wet in werking en iedereen moet weer gekeurd worden dat je wel zoiets hebt van, gvd!

En ga jij eigenlijk mentaal dan nog vooruit? Of heb je geaccepteerd dat je bent zo als je nu bent en dat je dat voor langere periode zal vasthouden?

Ik ben voor altijd afgekeurd, hoef ook niet meer herkeurd. Ik zit in de IVA. Als wetten veranderen weet je het nooit ik zie wel. Wel heb ik mij voorgenomen als ik 2 jaar stabiel ben, ik in ieder geval vrijwilligerswerk ga doen. Of ik besluit een keer met mijn manische kop directeur van een koekjesfabriek te worden.

Helaas is het zo dat itt andere "kwaaltjes" manisch depressiteit niet na de overgang minder wordt.
En ik merk ook dat na een aantal jaren medicatie mijn geheugen en concentratie wat achteruit gaat.
_{Nu zou het ook nog kunnen dat dat is omdat ik het niet meer "moet"gebruiken , Ik weet het niet.}
Ik zorg er wel voor dat ik me blijf verdiepen in onderwerpen, of eens iets wiskundigs ofzo doorblader om niet helemaal af te stompen.
Nu even uurtje met de hond wandelen, daarna mijn bed blijven ontwijken, en brood bakken. (lekker dom klusje, gewoon kneden en nog eens kneden) en even door ploeteren.

Dat was een laat thuiskomertje na zo'n nacht. Erg laat. Ik ga eens een mailtje op stellen voor mijn ex en mijn huidige dame met wat informatie. En verzenden.

Hier alles relaxt.

Zo relaxt zelfs dat een voorbijganger op straat me vroeg wat ik gebruikte (wat gebruikte?) en of ik niet nog wat had.

Maar misschien is het gewoon tijd om me weer eens te scheren.

quote:

Op zaterdag 31 augustus 2013 07:06 schreef Gray het volgende:
Hier alles relaxt.

Zo relaxt zelfs dat een voorbijganger op straat me vroeg wat ik gebruikte (wat gebruikte?) en of ik niet nog wat had.

Maar misschien is het gewoon tijd om me weer eens te scheren.

quote:

Op donderdag 29 augustus 2013 12:57 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Maar als je kutste herinnering bovenhalen te moeilijk is voor je.. dan heb je toch wel een soort van trauma?

En als het niet lukt, snap ik dat ze er maar mee stoppen, want dan heeft het ook weinig zin. Maar heb niet het gevoel dat dat bij s_e ook het geval was/is. Of hij heeft het niet vermeld, dat kan ook

Ik denk dat EMDR het best werkt voor mensen die 1 emotie of ervaring jarenlang hebben weggestopt en die stukje bij beetje moeten herbeleven om de realiteit ervan in te zien

Klote klote klote zooi.
Het ging gisteren weer helemaal fout, continu huilbuien, omdat ik Maandag weer naar school moet waar ik enorm tegenop zie.
Mijn pgb'er helemaal overstuur opgebeld, had wel gehoopt dat die me even gerust kon stellen, had namelijk op dat moment ook nog eens ruzie met mijn moeder. Maar nee, ze wilde me niet spreken, en deed niet aardig. Dat deed mij zo'n verdriet. Niet normaal, ik voel me gewoon afgewezen door haar. Alsof ik er niet toe doe.
Voel me zo'n mislukkeling.
Daarna maar de ''acute psychiatrie'' gebeld door mijn moeder, ook niet leuk. Een hele lieve vrouw (die ik die dag gelukkig al had gezien) gaf mij advies aan de telefoon. Om die nare gedachtes op te schrijven. Maar nee, dat lukt echt niet. Het lukt gewoon echt totaal niet..
En ik vind het zo erg, dat niemand me nu kan helpen..tenminste dat gevoel heb ik. Zelfs de ''acute psychiatrie'' kan me niet helpen. Ja, ik heb een bor contract (bed op recept) maar dat is voor 1 nachtje. En dat helpt niet om goed tot rust te komen..
Ik wilde gisteren gewoon een overdosis nemen, gewoon puur omdat ik het thuis niet meer goed aankan..vanwege de drukte. En omdat er altijd maar goed gedrag van me word verwacht. Omdat zelfs de mensen die ik vertrouw me afwijzen. Tenminste in mijn beleving..omdat ik me zo ellendig voel. Afleiding zoeken gaat niet, die gedachte's blijven maar door mijn hoofd gaan..
En nu, zit ik hier jankend achter de pc. Het helpt wel om mijn verhaal te typen, dat is zo fijn..
Liever even geen moeilijke vragen..

He gatsie catnip, das echt niet leuk!
Dat afgewezen gevoel is heel naar, ik hoop dat er iemand gauw even komt om je gerust te stellen oid.
In ieder geval even een digiknuffel van mij

Knufff catnip

Help jezelf, Catnip.

En dan bedoel ik natuurlijk: wees lief en troost jezelf met lieve woorden. Wees je eigen licht.

[ Bericht 72% gewijzigd door Gray op 31-08-2013 17:47:25 ]

Ik voel me weer eens flink waardeloos en alleen.

Normaliter vraag ik op zondags aan een vriend om af te spreken.
Krijg daarvan de laatste tijd te horen dat hij liever een game speelt.
Dus vandaag heb ik het niet gevraagd, ik doe het ook niet meer want hij toont nooit eens een keer initiatief.

Verder zou een vriendin een paar weken geleden navragen om mee op vakantie te gaan. maar daar heb ik ook niks meer van gehoord.

En ik zou morgen naar een goede vriendin gaan, maar wegens problemen met mijn ov kaart kan dat niet

Juk

quote:

Op zondag 1 september 2013 20:57 schreef Miniem het volgende:
Ik voel me weer eens flink waardeloos en alleen.

Normaliter vraag ik op zondags aan een vriend om af te spreken.
Krijg daarvan de laatste tijd te horen dat hij liever een game speelt.
Dus vandaag heb ik het niet gevraagd, ik doe het ook niet meer want hij toont nooit eens een keer initiatief.

Verder zou een vriendin een paar weken geleden navragen om mee op vakantie te gaan. maar daar heb ik ook niks meer van gehoord.

En ik zou morgen naar een goede vriendin gaan, maar wegens problemen met mijn ov kaart kan dat niet

Juk

Maar je zou wel naar een goede vriendin gaan. Je bent dus niet echt alleen lijkt me

kan hier niet uitleggen waarom, maar mijn verlatingsangst viert hoogtij. dingen gaan niet zoals ik wil dat ze gaan. ik leer het ook nooit. ik blijf altijd alleen.

quote:

Op zondag 1 september 2013 21:05 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Maar je zou wel naar een goede vriendin gaan. Je bent dus niet echt alleen lijkt me

Mja, die heb ik nou ook 1 x in de 2 jaar gezien omdat ze ver weg woont

quote:

Op zondag 1 september 2013 21:07 schreef Andromache het volgende:
kan hier niet uitleggen waarom, maar mijn verlatingsangst viert hoogtij. dingen gaan niet zoals ik wil dat ze gaan. ik leer het ook nooit. ik blijf altijd alleen.

Nee toch? Je bent toch niet echt alleen? Kom lekker gezellig naar de pubquiz
Het was de vorige keer toch ook leuk? Ik vind het jammer dat je geen man bent, want dan had buiten alles om ook wel wat met je willen doen

quote:

Op zondag 1 september 2013 21:09 schreef Miniem het volgende:

[..]

Mja, die heb ik nou ook 1 x in de 2 jaar gezien omdat ze ver weg woont

Oh dat is niet zo fijn. Ik weet niet waar je woont, maar ik had graag wel iets met je willen doen als je bij mij in de buurt woonde

Sterkte aan allen die het nodig hebben

Maar goed, zullen jullie wel vaker gehoord hebben.

quote:

Op zondag 1 september 2013 22:10 schreef minthy het volgende:
Zondagavond-terugkijken op de week avond

Een veel te drukke week gehad die echt voorbij vloog, de tijd gaat sinds ik thuiszit echt bezopen veel harder voor m'n gevoel. Het weekend redelijk doorgekomen, vandaag toch weer een fikse dip gehad helaas. Eenzaam, algeheel leeg kutgevoel.
Ik ben vanmiddag de deur maar weer uitgerend en heb afleiding gezocht omdat ik niet wilde blijven hangen in doemdenken en gepieker, dat hielp even.

Verder post ik amper nog op Fok, wat op zich niet eens zo heel verkeerd is, al merk ik dat het me voorheen veel afleiding gaf op klotedagen/nachten.
Afgelopen week weer bij de bedrijfsarts geweest, de komende 2 maanden sowieso niet aan het werk. Waar mijn verwachting was dat ik voor het eind van het jaar wel weer aan de slag zou zijn, lijkt dit niet meer te gaan gebeuren. Dompertje.

Maw, heb je dus minder klote momenten? Of is het juist dat het ritme weer terug lijkt te komen?

quote:

Op maandag 2 september 2013 01:54 schreef minthy het volgende:

[..]

Ik geef de klotemomenten minder ruimte door afleiding te zoeken/heerlijk op de vlucht te slaan. Op het moment voel ik me daar beter bij dan wanneer ik vaak stil ga staan bij alle ellende die elke dag weer om de hoek komt gluren. Ik doe het ook bewuster nu.
Ik probeer het in gezelschap zo gezellig mogelijk te hebben en zo gezellig mogelijk te zijn. Daarbij komt de "niet zeiken, doorgaan"-instelling goed van pas
Ritme doe ik hard m'n best op maar dat wil er nog niet zomaar weer insluipen helaas

Ik snap dat volledig. Tijdens de relatie met mijn ex was ik maanden lang van FOK, maar toch ging dat dramatisch. Weglopen .

Probeer echt een combi te vinden Minthy. Anders val je er echt weer in terug. Het is de(!) reden geweest dat die burnout er kwam. Wij verschillen daarin echt niet .

Zo de week is weer begonnen.
Vorige de speeddateavond gehad, was best lachen. Verder toch weer de confrontatie dat maar weinig mensen met me dansen bij de salsa. En voor de rest 2x tot 7 uur in de ochtend in de kroeg gezeten, al merk je daar ook wel dat ik er niet helemaal bij hoor. Niet vreemd ofzo, maar wel jammer soms. En ik weet ook dat het aan mezelf ligt hoor.
Voor de rest alleen maar thuis op de bank/bed gelegen en tv gekeken.

Moet echt nodig wat nieuws in m'n leven zien te vinden. Iets waar ik lol uithaal..

Ohhh die balans dat is zo herkenbaar! Is echt een kwestie van experimenteren. Als 5 en 50 niet werkt, probeer het eens met 20.
Ik heb vorige winter bijv met mezelf afgesproken dat ik, als ik me depressief voel, 2 afspraken in de week moet maken met mensen. Als ik me echt kut voel en de deur niet uit durf mag het 1x bij mij thuis zijn, maar buiten de deur is beter.
Dat soort trucjes bedenken werkt voor mij. En ook uitvoeren dan.

Ik had het gisteren ook weer even te pakken, liep in de appie met echt zo'n gevoel van ik ben weer zo depressief als de tering. Maar het ging gelukkig weg. Ik geloof dat ik moet gaan accepteren dat het bij me hoort ofzo.

Maar het goede nieuws: over 3 dagen op vakantie! Zin in! En bang ook, zucht. Piekerdepieker. Probeer dat gevoel maar een beetje te negeren...

Cue: ga hardlopen... Is echt leuk, zelfs voor een sporthater als ik

quote:

Op maandag 2 september 2013 09:26 schreef Murmeli het volgende:
Cue: ga hardlopen... Is echt leuk, zelfs voor een sporthater als ik

Heb ik ooit wel eens geprobeerd, niets voor mij. Op de loopband vind ik het nog wel oke. Maar het hele sporten krijg ik mij momenteel niet voor gemotiveerd.

Dan ga je ongemotiveerd. Is niet ingewikkeld, hoofd uit en gaan.

quote:

Op maandag 2 september 2013 09:37 schreef Murmeli het volgende:
Dan ga je ongemotiveerd. Is niet ingewikkeld, hoofd uit en gaan.

Dat komt bij mij neer op dat ik niet ga. Als ik geen motivatie heb doe ik het gewoon niet. Simple as that. Ook al wil ik wel, omdat ik weet dat het goed is enzo, dan nog is dat niet genoeg om mij van die bank af te trappen.

Depressies hebben de nare eigenschap niet over te gaan als je je niet over jezelf en allerlei weerstanden heen te zetten. Dus ergens zul je echt door die tegenzin tegen alles en iedereen heen moeten. Niet leuk, maar zo doorgaan is ook niet leuk.

Vooral zo blijven denken cue, dat gaat je helpen!

Het hoeft niet perse hardlopen te zijn natuurlijk maar gewoon iets. Iets van jezelf en voor jezelf. Zonder gezuip en aandacht trekken van mannen.

Ik ga meestal of skaten of gewoon wandelen als ik me beroerd voel. Helpt enorm. En hoe stom het klinkt helpt doelloos bij de urnen van mijn opa en oma zitten ook enorm!

quote:

Op maandag 2 september 2013 09:41 schreef Murmeli het volgende:
Depressies hebben de nare eigenschap niet over te gaan als je je niet over jezelf en allerlei weerstanden heen te zetten. Dus ergens zul je echt door die tegenzin tegen alles en iedereen heen moeten. Niet leuk, maar zo doorgaan is ook niet leuk.

Ik weet het, maar zoals je zegt, het omzetten naar de praktijk is gewoon fucked up.

quote:

Op maandag 2 september 2013 09:44 schreef Murmeli het volgende:
Het hoeft niet perse hardlopen te zijn natuurlijk maar gewoon iets. Iets van jezelf en voor jezelf. Zonder gezuip en aandacht trekken van mannen.

En dat "iets" daarvan moet ik uitzoeken wat dat dan zou kunnen zijn. Ik heb zelden wat leuk gevonden hoor, dus echt een hobby of passie of iets interessants heb ik nooit echt gehad.
Ik ga binnenkort weer beginnen met lessen op de salsaclub omdat ik denk tenminste iets doe. Maar ik beleef daar ook niet meer de lol van van eerder. Dus dit zo eentje van "beter dit, dan alsnog thuisblijven"..

quote:

Op maandag 2 september 2013 10:06 schreef Toekito het volgende:
Ik ga meestal of skaten of gewoon wandelen als ik me beroerd voel. Helpt enorm. En hoe stom het klinkt helpt doelloos bij de urnen van mijn opa en oma zitten ook enorm!

Fijn dat je iets hebt. En dan maakt het niet uit wat het is natuurlijk.

Ik heb ook nooit echt een passie voor iets, en als ik dat al heb is het niet voor lang.
Dus probeer dat gewoon niet te verwachten, want dat leidt weer tot teleurstelling en dat voedt je depressie.

quote:

Op maandag 2 september 2013 10:48 schreef Murmeli het volgende:
Ik heb ook nooit echt een passie voor iets, en als ik dat al heb is het niet voor lang.
Dus probeer dat gewoon niet te verwachten, want dat leidt weer tot teleurstelling en dat voedt je depressie.

Dat verwacht ik allang niet meer. Maar het maakt het wel lastig om iets te vinden waarvoor je je bed wilt uitkomen zeg maar.

Ik heb ook weleens geen zin in sporten. Maar hak het process van -naar de sportschool gaan- dan altijd op in kleine stukjes.

Dus:
Eerst maar eens m'n schoenen aantrekken en maar eens naar buiten.
En als ik dan buiten kan ik net zo goed mijn fiets pakken en naar de sportschool fietsen. (kan altijd weer terug naar huis)
Als ik bij de sportschool ben kan ik net zo goed effe naar binnen en sfeer proeven.
En als ik binnen ben kan ik me net zo goed omkleden en even iets gaan doen.

En voor je het weet ben je toch effe aan het knallen en voel je je weer een stuk beter!

quote:

Op maandag 2 september 2013 12:07 schreef peleetje het volgende:

En voor je het weet ben je toch effe aan het knallen en voel je je weer een stuk beter!

Dat viel helaas tegen. Ook daar deed ik te weinig. Terwijl ik het 2 jaar terug nog geweldig vond en zo wat niet uit de sportschool was weg te slaan.

quote:

Op maandag 2 september 2013 09:41 schreef Murmeli het volgende:
Depressies hebben de nare eigenschap niet over te gaan als je je niet over jezelf en allerlei weerstanden heen te zetten. Dus ergens zul je echt door die tegenzin tegen alles en iedereen heen moeten. Niet leuk, maar zo doorgaan is ook niet leuk.

Depressies hebben ook de nare eigenschap om niet over te gaan als je dat allemaal wel doet.

quote:

Op zaterdag 24 augustus 2013 09:44 schreef Detroit het volgende:

[..]

Terwijl jij mij nou niet bepaald een onzeker persoon lijkt! Okay, looks can be deceiving, maar toch!
Waarom vind je 1-op-1 contact makkelijker dan “anoniem” contact achter de kassa? Het is in wezen hetzelfde: jij en een ander, alleen in een andere setting.
En ben niet te hard op jezelf. Dat geheugenprobleem heeft vast met je problemen te maken. Mijn geheugen is ook niet meer zo goed als het geweest was, terwijl ik toch best een fotografisch geheugen had. .

Anyway, voel je vooral niet bezwaard om hier een heel verhaal neer te zetten. Dat hebben een flink aantal mensen voor jou ook gedaan. Dat stelt hun in staat zich te uiten, en de andere meelezers in het topic kunnen vragen stellen, meedenken, etcetera. Juist waarom dit topic in het leven geroepen is!
En je kunt dit ook als een mooie speeltuin zien om toch contacten aan te gaan met mensen, te discussiëren, enkele dingen die jij graag beter zou willen leren kunnen.

Enne, ik heb af en toe ook mijn tijden dat ik me flink schuchter voel, en mezelf afvraag of ik wel dingen moet zeggen. Zelfs op een anoniem forum als Fok! Waar niemand je echt kent. Welcome to the club! Dat wordt gaandeweg echt wel beter. .

Maareh, wat voor therapie heb je gehad? Gebruik je naast pammetjes AD oid? Weten mensen in je omgeving van je problemen?

Nou das fijn, hele quote weg kan ik weer opnieuw gaan typen.
Ach, ik had toch niks te doen....

Ik ben ook als ik naar mijn persoonlijkheid kijk geen onzeker persoon... Ik ben als ik bij mijn vriend ben gezellig, vrolijk, lief, gek, open. Ga zo maar door.. Ik ben een heel ander persoon als ik mensen om mij heen heb die ik goed ken.
Jammer genoeg is hij wel de enige... Familie en vrienden zijn er niet... Ja 1 vriendin... Maar de is de laatste weken zo druk met haar straatvrienden waar ik niet bij wil horen, dat ik eergisteren heb besloten, ik ga niet meer achter je aan lopen. En nu is het al 2 dagen doodstil. Wat ik ook had verwacht. Maar god, wat doet het pijn. Heb je na al die jaren eindelijk weer een vriendin, is ze 3 maanden later weer foetsie! En dat in ruil voor hangjongeren.... Ik weet dat ik psychisch en lichamelijk niet op en top ben... Maar toch... Ik ben een hele goeie vriendin. Het spreekwoord 'ik ga voor je door het vuur' berust bij mij op waarheid. Ik ga ook echt door het vuur voor de mensen van wie ik hou. Nu weet ik ook wel dat het voornamelijk bij die vriendin van mij ligt. Maar toch... Ik ben geneigd contact op te nemen. Voornamelijk omdat ik over 2 dagen jarig ben, en ik al mijn hele leven een verjaardag wil vieren... Gelukkig ben ik ontzettend koppig en ga ik dr echt niet berichten.
Maar ja, ik zit nu wel onder mijn deken weer.... Me kut te voelen. Mijn verjaardag gaat weer niet door. Ik ben weer vriendloos. Familie ga ik niet eens aan beginnen... Het huis een bende, maar motivatie om het op te ruimen is er niet...

Mijn psych heeft mij vertelt dat ze niet meer weet wat ze voor me kan doen.... Ze wilt dat ik ga starten met emotie regulatie training. Die training is vorige week gestart en ik was er niet bij. Ik was niet voorbereid ik wist niet wat me te wachten stond, en de mensen aan wie ik vroeg, kunnen jullie me aub helpen dat ik er naar toe ga, want ik ken mezelf, hebben me niet geholpen. Dus had ik nog meer redenen om niet te gaan. En nu sla ik mezelf voor mn kop. Want ik wordt over 2 dagen 23, wat betekend dat ik naar volwassenzorg moet, en een jaar mag wachten voordat ik weer in aanmerking kom voor dat soort therapie.
Verder heb weinig aan therapie gehad, maar ik heb al wel vanaf dat ik 2 was therapie. begon met speeltherapie, daarna drama in het gezinsleven. Mijn ouders werden waaks dus ik werd van therapie afgehaald. Wie weet vertelde ik wel hun fouten door en zaten ze in de bak
pas op mijn 16de verplicht omdat ik begeleid woonde weer therapie gehad, maar ik was niet eerlijk naar mezelf en mijn psych voor 4 jaar lang. 2 jaar geleden besloten het roer om te gooien. Ik kreeg mijn oude psych terug die mij doorhad maar bij wie ik heel snel weg was gelopen omdat ze me te hard confronteerde met mijn fouten. En die heeft mij heel veel zelfinzicht gegeven. Misschien iets te veel... Want ik ben er in doorgeslagen... Ik zoek overal een verband of een rede achter... Ik maal mezelf nu helemaal gek in mijn kop, en heb daardoor overal angsten door ontwikkeld. Ik wordt helemaal panisch bij insecten en het is lichamelijk heel erg aan me te merken. Constant misselijk, druk op de maag ( echt ondragelijk af en toe) pijn, pijn en nog eens pijn... Ik ben overal qua mijn lif bang voor, let er 24/7 op. Gaan mijn kiezen niet breken(zwak gebit) valt mn haar niet uit. Wordt ik nog dunner? waarom zei mijn heup knak. Laat ik maar doodstil weer onder mijn deken op de bank zitten....

En die emoties, die angsten, daar had ik mee leren om kunnen gaan tijdens die emotie regulatie training. Maar ja... Ik heb het nu wel goed verpest. Wordt 23 dus mijn eigen psych valt ook volledig weg, niet dat ze nog veel kon doen nadat ze aangaf het niet meer te weten...

Ik weet dat als ik stabiliteit in mijn leven heb, het ook goed met mij gaat... Ik weet dat mijn leven stabiel wordt door de juiste mensen m mij heen. zeker na alles wat ik heb meegemaakt heb ik juist mensen nodig die er voor me zijn. het vervelende is dat ik ze maar niet in mijn leven krijg. Ik weet niet hoe... Ik heb geen werk en school. Vrijwilligerswerk durf ik niet. Ik merk dat ik veel trek naar alternatieve mensen. Maar zelfs bij de alto's die bijna iedereen accepteren durf ik geen contact mee te leggen. Terwijl mijn gevoel al jaren zegt, Toradora, je weet dat je je daar wel op je plek zult voelen. Misschien ben ik ook wel bang dat ik me weer niet op mn plek voel. Of dat mensen toch weer raar naar me kijken, als ze erachter komen dat ik wel heel erg veel zieke shit heb meegemaakt.
Ik heb van iemand ook een DM gekregen dat ze wel eens wilt kletsen met me.
Ik heb er nog steeds niet op gereageerd. Niet omdat ik niet wil. Ik durf gewoon niet. Wat moet ik zeggen? Moet ik vertellen over mijn ellende? Die zorgt er steeds voor dat de mensen weer uit mijn leven gaan. En leuke dingen maak ik vrij weinig mee... Dus daar kan ik niet over praten.

Het typen lucht wel op. Net zat ik nog te huilen omdat ik me kut voel nu ik weer geen vrienden heb. Dat is nu gelukkig wel weer gezakt...
Maar ik ben ook bang nu... Dat iedereen denkt, jezus wat een egoïstisch wijf, ze lult alleen maar over zichzelf, en leeft zich totaal niet in in de rest van de mensen die hier ook schrijven. Ik ben nu geneigd het allemaal weg te halen. Want mijn probleem is te groot voor Fok!. Dadelijk krijg ik een ban ofzo...

Ik wil echt van mn angsten af.... En ik wil weer vriendinnen en vrienden! Nu eerst maar eens moed verzamelen, en dat meisje een maitje terug sturen. ( Of ben ik nu te laat?)

quote:

Op maandag 2 september 2013 13:35 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Depressies hebben ook de nare eigenschap om niet over te gaan als je dat allemaal wel doet.

Soms wel, soms niet. Het gaat er wel vaak minder door achteruit.

quote:

Op maandag 2 september 2013 14:13 schreef Toradora het volgende:

[..]

.

Ik wil echt van mn angsten af.... En ik wil weer vriendinnen en vrienden! Nu eerst maar eens moed verzamelen, en dat meisje een maitje terug sturen. ( Of ben ik nu te laat?)

Wat een verhaal. Eigenlijk wil ik je alleen maar een knuffel geven

En mail dat meisje terug. NU!

quote:

Op maandag 2 september 2013 15:15 schreef seasushi het volgende:

[..]

Wat een verhaal. Eigenlijk wil ik je alleen maar een knuffel geven

En mail dat meisje terug. NU!

Al gedaan!

quote:

Op maandag 2 september 2013 16:01 schreef Toradora het volgende:

[..]

Al gedaan!

Mooi. Stap 1 is gezet. Nu met kleine baby stapjes vooruit. Je weet wat je wilt.

quote:

Op maandag 2 september 2013 16:58 schreef seasushi het volgende:

[..]

Mooi. Stap 1 is gezet. Nu met kleine baby stapjes vooruit. Je weet wat je wilt.

quote:

Op maandag 2 september 2013 16:58 schreef seasushi het volgende:

[..]

Mooi. Stap 1 is gezet. Nu met kleine baby stapjes vooruit. Je weet wat je wilt.

Met kleine babystapjes vooruit! en met sprongen achteruit... De vriendin die ik had wordt nu zo onredelijk dat de vriendschap op knappen staat.

Nu slaat de angst weer hele dagen alleen te zijn als een bom in.
Wat kan ik daar aan doen? Ik wil het liefst weer nieuwe mensen leren kennen. En het allerliefst mensen die MIJ begrijpen. En dat is heel wat.
Maar hoe? Ik durf nog niet echt face 2 face nieuwe mensen te leren kennen. Ik heb de connecties er ook niet voor.

quote:

Op maandag 2 september 2013 14:13 schreef Toradora het volgende:

[..]

Ik wil echt van mn angsten af.... En ik wil weer vriendinnen en vrienden! Nu eerst maar eens moed verzamelen, en dat meisje een maitje terug sturen. ( Of ben ik nu te laat?)

Je bent nooit te laat om iets vriendelijks te zeggen tegen een ander.

Je noemt een hele mooie eigenschap van jezelf, namelijk dat voor voor vrienden door het vuur gaat. Ook lees ik dat je jezelf soms in de weg zit en je jezelf voor de kop slaat.

Weet je wat? Mensen zouden al veel sneller van zichzelf houden wanneer ze tegen zichzelf praten alsof ze het tegen een goede vriend hebben. Probeer dat eens!

Zo kan je bijvoorbeeld een paar keer per dag een minuutje nemen om in de spiegel te kijken en te zeggen dat je er mag zijn, je een goed mens bent, die het waard is om een goed leven te hebben. Of bedenk zelf een mooie mantra. Een goede vriend van me doet het ook en... het helpt!

En al die andere problemen, met de psych en je angsten, dat komt vanzelf. Bouw eerst een goed fundament alvorens je in je eigen tempel (lees: je lichaam, geest, etc) gaat zitten.

Kan je je niet alsnog melden bij die therapie? En anders meteen weer voor wat anders aanmelden misschien.
Je verhaal klinkt niet fijn, ik hoop echt dat je snel een gevoel kunt krijgen dat je er niet alleen voorstaat. Dat is moeilijk, ik weet het, vooral het toelaten en vertrouwen van mensen is lastig.

maar het is niet egocentrisch hoor, om hier alleen te komen spuien. Doe waar je behoefte aan hebt.

En misschien toch iets van vrijwilligerswerk proberen? Misschien iets eenmaligs oid, zodat je er niet aan vast zit?

quote:

Op maandag 2 september 2013 17:45 schreef Gray het volgende:

[..]

Je bent nooit te laat om iets vriendelijks te zeggen tegen een ander.

Je noemt een hele mooie eigenschap van jezelf, namelijk dat voor voor vrienden door het vuur gaat. Ook lees ik dat je jezelf soms in de weg zit en je jezelf voor de kop slaat.

Weet je wat? Mensen zouden al veel sneller van zichzelf houden wanneer ze tegen zichzelf praten alsof ze het tegen een goede vriend hebben. Probeer dat eens!

Zo kan je bijvoorbeeld een paar keer per dag een minuutje nemen om in de spiegel te kijken en te zeggen dat je er mag zijn, je een goed mens bent, die het waard is om een goed leven te hebben. Of bedenk zelf een mooie mantra. Een goede vriend van me doet het ook en... het helpt!

En al die andere problemen, met de psych en je angsten, dat komt vanzelf. Bouw eerst een goed fundament alvorens je in je eigen tempel (lees: je lichaam, geest, etc) gaat zitten.

Ik ga je woorden even opslaan in een documentje. Als ik dit soort adviezen maar keer op keer blijf lezen, (en uitvoeren!) zal het vast wel een keer aanslaan!

Een goed fundament opbouwen voor mezelf is dus hetgeen waar ik veel moeite en hulp nodig heb. Ik probeer nu heel erg aan de angsten te werken, of ik probeer mezelf constant te corrigeren dat ik bijvoorbeeld gewoon tegen mijn vriend aan moet kunnen kruipen en niet bang moet zijn voor pijn in mijn lijf. Of niet meer panisch om me heen meppen bij een wesp of horzel. Wat laatst lukte. Ik bleef (hoewel ik verstijft van angst was, en mijn hart in mijn keel bonkte) wel staan toen de wesp rond mijn gezicht bleef vliegen. En ik heb direct ook het meisje gemaild! Het duurde anderhalve week, maar ik heb het wel gedaan!
Aan die angsten lijkt me nu het slimst om aan te werken denk ik. Ik hoop alleen dat ik het volhou, aangezien ik 9 van de 10 keer weer de gedachte krijg, ze moeten me toch niet. En dan stort ik weer in. Ik zoek echt een manier om niet steeds weer terug te vallen in die gedachte. Maar hoe?

quote:

Op maandag 2 september 2013 18:05 schreef Murmeli het volgende:
Kan je je niet alsnog melden bij die therapie? En anders meteen weer voor wat anders aanmelden misschien.
Je verhaal klinkt niet fijn, ik hoop echt dat je snel een gevoel kunt krijgen dat je er niet alleen voorstaat. Dat is moeilijk, ik weet het, vooral het toelaten en vertrouwen van mensen is lastig.

maar het is niet egocentrisch hoor, om hier alleen te komen spuien. Doe waar je behoefte aan hebt.

En misschien toch iets van vrijwilligerswerk proberen? Misschien iets eenmaligs oid, zodat je er niet aan vast zit?

Ik durf het niet zo goed. De training is al gestart. Ik heb een mailtje gekregen met de vraag wat ik nu wil. Dus ergens denk ik dat ik misschien nog wel mee kan doen. Maar dan loop ik al wel 2 weken achter, en plaats ik mezelf in een groep mensen die elkaar al kennen, ik sluit mezelf dan snel buiten.
Ik weet dat het allemaal smoesjes zijn om het niet te doen, verdomde angst ook altijd.

En qua vrijwilligerswerk.
Ik wil het liefst iets met dieren doen. Dan ben ik ook wel bezig met mensen, maar kan ik me terugtrekken op een dier wanneer ik me niet op me gemak voel. Ik ben alleen echt zo bangepoeperig iets te ondernemen. Het liefst sleep ik mijn vriend mee. Maar ik moet dit toch echt alleen doen. Ik kan alleen de motivatie niet uit mezelf halen omdat ik zo bang ben.

Ik begrijp het wel denk ik, dat je het niet zo goed durft.
Kan je samen met je vriend kijken hoe jullie jou zover krijgen om toch stappen te nemen?
Misschien kan hij naast je zitten als je bijv een asiel belt om te vragen of je mag helpen daar
Of hij kan je helpen je psych terug te mailen en je ook daar afzetten als je de eerste keer gaat.
En ga alsjeblieft echt naar die therapie toe hoor! Het is fijn om in een groep mensen te zijn die misschien dezelfde gevoelens hebben als jij en je kan elkaar helpen en daar oefenen met contact.
Ik denk dat ze, als je uitlegt dat je toch graag mee wil doen en de eerste keren niet durfde, daar goed op zullen reageren, want er zitten er vast mensen bij die ook eigenlijk niet durven.

Oh en angst voor wespen is heel anders dan angst voor zo'n therapie bijvoorbeeld. Waarom zou je van jezelf eisen dat je rustig zo'n beest bij je gezicht laat vliegen? Ik kan dat niet hoor en die angst is lastig maar beperkt je niet enorm denk ik. Ik zou me juist eerst richten op de angst voor mensen, voor therapie, voor werk etc. Die zijn belangrijker en hebben waarschijnlijk een oorzaak waar je mee om kan leren gaan. Dan kan je daarna leren om wespen te knuffelen

Maar echt: ga eerst, voor de volgende sessie, achter de therapie aan en vraag je vriend om je te supporteren om het te doen. You can do it girl!!!

In rap tempo 24h, familie loos en ook bijna thuisloos. De elf vangt 24 klappen per minuut op dit moment. Ik weet niet eens waar ik morgen slaap

De hele familie vindt overigens dat ik nog steeds een aansteller ben voor het huilen van het uitgaan van mijn ex .

Huh? What happened?

quote:

Op maandag 2 september 2013 18:55 schreef Murmeli het volgende:
Ik begrijp het wel denk ik, dat je het niet zo goed durft.
Kan je samen met je vriend kijken hoe jullie jou zover krijgen om toch stappen te nemen?
Misschien kan hij naast je zitten als je bijv een asiel belt om te vragen of je mag helpen daar
Of hij kan je helpen je psych terug te mailen en je ook daar afzetten als je de eerste keer gaat.
En ga alsjeblieft echt naar die therapie toe hoor! Het is fijn om in een groep mensen te zijn die misschien dezelfde gevoelens hebben als jij en je kan elkaar helpen en daar oefenen met contact.
Ik denk dat ze, als je uitlegt dat je toch graag mee wil doen en de eerste keren niet durfde, daar goed op zullen reageren, want er zitten er vast mensen bij die ook eigenlijk niet durven.

Oh en angst voor wespen is heel anders dan angst voor zo'n therapie bijvoorbeeld. Waarom zou je van jezelf eisen dat je rustig zo'n beest bij je gezicht laat vliegen? Ik kan dat niet hoor en die angst is lastig maar beperkt je niet enorm denk ik. Ik zou me juist eerst richten op de angst voor mensen, voor therapie, voor werk etc. Die zijn belangrijker en hebben waarschijnlijk een oorzaak waar je mee om kan leren gaan. Dan kan je daarna leren om wespen te knuffelen

Maar echt: ga eerst, voor de volgende sessie, achter de therapie aan en vraag je vriend om je te supporteren om het te doen. You can do it girl!!!

Ik wil aan de ene kant heel graag de hulp van mijn vriend, maar hij loopt al over met alles. Omdat ik dus met nogal wat psychische klachten loop en wij samenwonen, dus veel samen zijn, merk ik dat hij mijn depressie(s) overnam. Nu heb ik hem direct naar een therapeut gestuurd, maar het lijkt nu wel alsof we helemaal niks meer aan elkaar hebben. Hij loopt over omdat hij nu aan zichzelf moet werken, maar het lukt hem niet. En ik kan door alle negativiteit niks meer waarderen. Eigenlijk zijn we door alles wat we al hebben meegemaakt helemaal op, en hebben we geen fut meer om elkaar te motiveren. De liefde zit gelukkig wel heel diep. Hij zou me ondanks mn rare paniek aanvallen, boosheid, verwardheid ga zo maar door nooit verlaten. Maar nu hem ook vragen of hij mij helpt... Toen ik aan hem vroeg of hij mij wilde helpen naar de afspraak te gaan is hij dat ook vergeten, ondanks dat ik het 4 keer heb gezegd.
Hij is op, en loopt over van alle stress, ik wil hem nu eigenlijk zo min mogelijk tot last zijn, wat lastig is, want ik heb de steun en aandacht van anderen nu juist zo hard nodig!

Maar morgen is hij toevallig thuis, omdat ik jarig ben. Dus is dat een mooie gelegenheid om hem te vragen of we samen langs wat dierenasiels gaan.
En qua therapie. Poeh, ik vind het echt lastig. Want dat houdt ook in, keihard aan de slag. Ik hoorde al iets over huiswerk. Ik knijp hem echt merk ik... Want ik wil wel! Maar ook weer niet, maar ik weet zeker dat dat mijn angst is die spreekt. Ik moet me gewoon niet aanstellen, en vanavond samen met mijn vriend idd een mailtje sturen dat ik alsnog wil komen. Alleen durf ik het niet, en ik zit zonder pam dus durf nu al helemaal niet. (heb net even geappt dat ik vanavond de psych wil mailen, dus kan er niet meer onderuit!)

Verder vind ik het heel lief dat je de tijd hebt genomen te reageren op mijn verhaal! Het doet me goed, en het motiveert ook meer om weer achter mijn therapie aan te gaan. Dank je wel!

Goed dat je vanavond gaat mail en! Gewoon doen, ook al durf je niet. En dan morgen heel trots op je zelf zijn en dus lekker daarvan genieten op je verjaardag. Kleine overwinningen moeten gevierd worden!

quote:

Op dinsdag 3 september 2013 07:32 schreef Murmeli het volgende:
Huh? What happened?

Ik zou verhuizen, maar het duurde te lang om iets te vinden, ik dacht onderdak te kunnen krijgen bij de familie, en dat viel even vies tegen. Ben nu dus alle huur websites aan het afstruinen voor een aantal maand Nederland .

En je huidige woning is al opgezegd?

Ejjj elf, dat zuigt.

@Toradora: ga dat echt doen met die groepstherapie/training!. Ik volg ook een groepstherapie (psychotherapie, geen training) en ik vind dit echt heel goed. In een groep gebeurt ontzettend veel waar je veel van kunt leren. De anderen kunnen je spiegelen, je kunt ervaringen uitwisselen, elkaar steunen, je kunt met conflicten leren omgaan in een veilige omgeving. Ik ben echt blij dat ik dat kan doen.

Met mij gaat het op dit moment vrij goed (sinds een paar weken). Ik heb voor mijn doen redelijk veel energie en ik voel me van okee tot vrij goed. Ik heb het idee dat de ergste depressieve fase (eerst maar) voorbij is. Die heeft ook vrij lang geduurd, ik denk in totaal wel zo'n 9 maanden. Maar goed, niet te vroeg gejuicht, ik volg nog therapie! . Ik ben toch nog wel bang voor een erge terugval. Ik kan op dit moment helderder denken, beter aanvoelen wat ik wil, niet wil, kan en niet kan. Ik voel me op dit moment vrij goed wanneer ik onder mensen ben en ik heb zin om dingen te doen. Meer levensenergie of zo. Is lang geleden dat ik dat zo gevoeld heb !

quote:

Op dinsdag 3 september 2013 10:34 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Ik zou verhuizen, maar het duurde te lang om iets te vinden, ik dacht onderdak te kunnen krijgen bij de familie, en dat viel even vies tegen. Ben nu dus alle huur websites aan het afstruinen voor een aantal maand Nederland .

Vervelend zeg! Hoop dat je wat kunt vinden dan! En hoop daarnaast dat je werk er niet teveel onder komt te leiden. Raar dat familie je geen onderdak biedt trouwens, maar ik ken de situatie niet dus kan hier eigenlijk niet helemaal over oordelen.

(p.s. kun je even je cv mail checken)

Ik zit even te lezen over de kenmerken van borderline en ik herken mezelf daar best wel in . Wat nu te doen?

vooral niet gaan zelf diagnosticeren maar een afspraak bij de huisarts maken.

quote:

Op dinsdag 3 september 2013 20:40 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
vooral niet gaan zelf diagnosticeren maar een afspraak bij de huisarts maken.

En hoe gaat die huisarts dat controleren?

En krijg je er dan medicijnen voor?

Gesprekken, testen, nig meer gesprekken

En medicijnen.. misschien.

Als je er iets mee wil doen. Met hoe je in elkaar steekt dan moet je naar de huisarts gaan

quote:

Op dinsdag 3 september 2013 01:34 schreef sitting_elfling het volgende:
De hele familie vindt overigens dat ik nog steeds een aansteller ben voor het huilen van het uitgaan van mijn ex .

Ik kan me ook best voorstellen dat het voor sommige mensen zo lijkt.
Je hebt inmiddels weer een vriendin, je hoeft niet te werken, je reist veel.
Denk dat heel veel mensen zich niet kunnen voorstellen waarom jij je zo kut voelt en zo lang blijft "hangen" in de situatie met je ex.
Dat je het leven hebt wat heel veel mensen graag zouden willen, op het eerste oog dan.

quote:

Op dinsdag 3 september 2013 10:34 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Ik zou verhuizen, maar het duurde te lang om iets te vinden, ik dacht onderdak te kunnen krijgen bij de familie, en dat viel even vies tegen. Ben nu dus alle huur websites aan het afstruinen voor een aantal maand Nederland .

Hm, das kut. Kan je niet bij vrienden tijdelijk blijven of nog een laatste keer gek doen en couchsurfing.com afstruinen?

Hoe staat het trouwens met je plannen om naar New York of een andere grotere stad te gaan?

quote:

Op dinsdag 3 september 2013 22:22 schreef Royco1 het volgende:

[..]

Ik kan me ook best voorstellen dat het voor sommige mensen zo lijkt.
Je hebt inmiddels weer een vriendin, je hoeft niet te werken, je reist veel.
Denk dat heel veel mensen zich niet kunnen voorstellen waarom jij je zo kut voelt en zo lang blijft "hangen" in de situatie met je ex.
Dat je het leven hebt wat heel veel mensen graag zouden willen, op het eerste oog dan.

Voor alles wat er ooit is binnengekomen qua geld, relatie of wat dan ook heb ik natuurlijk ook gewoon voor moeten werken. Dat is me niet aan komen waaien. Ik zie het maar zo 80 uur in 1 week werken is gewoon een keuze. Werk je hard en slim, heb je meer geld en dus meer vrijheden.

Waarom ik me zo kut voel over mijn ex, tsjah, volgens de therapeuten ligt de zere vinger toch met name op het te weinig liefde hebben ontvangen in het verleden en mijn relatie met mijn ex als vervanging van die liefde hebben gezien, daarom kon ik het niet loslaten en door de borderline, was dat een stuk intenser ivg met een normale relatie. De mensen die me irl kennen weten dat het mij ook niet is komen aanwaaien. Iedereen heeft zijn talenten, buit je die uit, kun je daar goed geld mee verdienen. Ik heb de mazzel gehad dat ik mensen om me heen heb gehad toen ik jong was die me op mijn talenten hebben gewezen en daar pluk ik nu de vruchten van. Niks is mij komen aanwaaien.

quote:

Op dinsdag 3 september 2013 23:39 schreef Senor__Chang het volgende:

[..]

Hm, das kut. Kan je niet bij vrienden tijdelijk blijven of nog een laatste keer gek doen en couchsurfing.com afstruinen?

Hoe staat het trouwens met je plannen om naar New York of een andere grotere stad te gaan?

NY is nog steeds in the pocket. Tijdelijk vrienden overwegen idd . Dingen dit jaar hier in NL afsluiten, nog een paar maand in NL verblijven en dan er van door. Ben nu dus specifiek een studio aan het zoeken in w-nederland. Het gegeven dat de familie er geen trek meer in heeft doet pijn, maar de psycholoog heeft al eens ge-opperd met de vraag waarom ik daar nog energie in steek? Zij zijn toch echt meer het type; "Een relatie is kapot? Een nachtje huilen, kapot drinken en de volgende ochtend weer lekker aan het werk" figuren. Huilen is zwakte, depressief zijn is zwakte. Klagen is zwakte. Gewoon je mond houden en netjes van 8 tot 5 aan het werk tot je pensioen. Het leven is kut "deal with it"..

Burnouts, depressies, etc. zijn onzin-ziektes. Aldus de familie.

quote:

Op dinsdag 3 september 2013 18:53 schreef lucatoni het volgende:

[..]

Vervelend zeg! Hoop dat je wat kunt vinden dan! En hoop daarnaast dat je werk er niet teveel onder komt te leiden. Raar dat familie je geen onderdak biedt trouwens, maar ik ken de situatie niet dus kan hier eigenlijk niet helemaal over oordelen.

(p.s. kun je even je cv mail checken)

Kom goed en ik ga eens kritisch naar je mail kijken

quote:

Op woensdag 4 september 2013 00:37 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

NY is nog steeds in the pocket. Tijdelijk vrienden overwegen idd . Dingen dit jaar hier in NL afsluiten, nog een paar maand in NL verblijven en dan er van door. Ben nu dus specifiek een studio aan het zoeken in w-nederland. Het gegeven dat de familie er geen trek meer in heeft doet pijn, maar de psycholoog heeft al eens ge-opperd met de vraag waarom ik daar nog energie in steek? Zij zijn toch echt meer het type; "Een relatie is kapot? Een nachtje huilen, kapot drinken en de volgende ochtend weer lekker aan het werk" figuren. Huilen is zwakte, depressief zijn is zwakte. Klagen is zwakte. Gewoon je mond houden en netjes van 8 tot 5 aan het werk tot je pensioen. Het leven is kut "deal with it"..

Burnouts, depressies, etc. zijn onzin-ziektes. Aldus de familie.

Wat een kutfamilie heb je hee. Ik kan me wel voorstellen waarom je zo "instabiel" overkomt. En dat mag. Je mag gerust instabiel zijn.

quote:

Op woensdag 4 september 2013 00:45 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Wat een kutfamilie heb je hee. Ik kan me wel voorstellen waarom je zo "instabiel" overkomt. En dat mag. Je mag gerust instabiel zijn.

Ik neem mijn familie niks kwalijk. De ene kant is fundamenti christelijk, de andere kant zakelijke ondernemers. Met beide kan ik het niet trekken. De ene laat overdreven veel empathie zien (wat mijn inziens alleen maar is om voorin de kerk te zitten bijv) de andere kant heeft geen empathie.

Wat jij zegt over; "je mag je kut voelen, je mag even huilen. Het is normaal. Dat is iets wat ik vaak bij mijn psycholoog hoor. Krijg jij dat ook te horen Lex? Dat wanneer jij zegt, ik voel me kut, hij zegt, dat snap ik, dat zou ik ook doen?