Depressie & Angst #60

quote:

Op donderdag 5 september 2013 16:50 schreef rednailpolish het volgende:

[..]

Ik ken dat gevoel wel, denken dat mensen je niet mogen. Het grappige is dat ik daardoor juist er altijd voor zorg dat mensen vrijwel altijd denken dat ik arrogant ben of niks met ze te maken wil hebben. Ik denk dat als je (hoewel dat echt eng is) contact zoekt en oprecht aardig bent mensen dat ook naar jou toe doen. Of niet, en dan zijn het douchebags

Herkenbaar ja. Ik heb er ook wel moeite mee. Vooral nu, ik moet echt iemand hebben waar ik mijn ei bij kwijt kan. Toevallig via mijn werk een collega, die tijdelijk in dienst is, tegen gekomen waar ik heel goed mee kan praten. Alleen ik ben dan iemand die heel erg gaat piekeren of zij dit alles niet verkeerd opvat.

Ik heb echt zoveel moeite met het alleen wonen en het gebrek aan een sociaal leven. Maar ik heb geen idee hoe ik het oplos. Voor sommige zaken ben ik dan ook weer te 'bang' om het te gaan proberen om mensen te ontmoeten. Maar dit is ook niet houdbaar.

En dan komt er nog bij dat mijn woning verre van af is. En alleen klussen(vooral als je het niet goed kan) is ook gewoon ronduit kut.

Ben blij dat ik dit weekend naar m'n ouders kan.

quote:

Op donderdag 5 september 2013 17:33 schreef aeque het volgende:

[..]

Herkenbaar ja. Ik heb er ook wel moeite mee. Vooral nu, ik moet echt iemand hebben waar ik mijn ei bij kwijt kan. Toevallig via mijn werk een collega, die tijdelijk in dienst is, tegen gekomen waar ik heel goed mee kan praten. Alleen ik ben dan iemand die heel erg gaat piekeren of zij dit alles niet verkeerd opvat.

Ik heb echt zoveel moeite met het alleen wonen en het gebrek aan een sociaal leven. Maar ik heb geen idee hoe ik het oplos. Voor sommige zaken ben ik dan ook weer te 'bang' om het te gaan proberen om mensen te ontmoeten. Maar dit is ook niet houdbaar.

En dan komt er nog bij dat mijn woning verre van af is. En alleen klussen(vooral als je het niet goed kan) is ook gewoon ronduit kut.

Ben blij dat ik dit weekend naar m'n ouders kan.

Ik zou gewoon kijken of je mensen kan ontmoeten via websites. Je hebt toch al niets te verliezen. Het is of toch proberen om mensen te ontmoeten of het kutgevoel.

quote:

Op donderdag 5 september 2013 18:10 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ik zou gewoon kijken of je mensen kan ontmoeten via websites. Je hebt toch al niets te verliezen. Het is of toch proberen om mensen te ontmoeten of het kutgevoel.

Ja dat klopt. Het is ook een stap die ik moet nemen. Heb ook wel een paar collega's die in de buurt wonen. Ik heb alleen snel het gevoel dat ik ergens lastig val.

En ergens kan ik mijzelf wel voorm'n kop slaan. Ik weet wat het probleem is. Ja natuurlijk zit ik nog af en toe met mijn ex in mijn hoofd en niet alleen wat betreft de relatie die over is, maar ook het financiële plaatje en andere zaken. En zeker ook mn dochter en het huisje wat niet af is. Maar als ik onder mijn collega's ben voel ik me prima, dan is het klote maar dan kan ik het aan.

Ik moet gewoon een vriendenkring weer opbouwen zodat ik me weer overal prettig in voel, waar ik woon en hoe en waar ik leef. De rest komt dan vanzelf wel goed.

quote:

Op donderdag 5 september 2013 16:50 schreef rednailpolish het volgende:

[..]

Ik ken dat gevoel wel, denken dat mensen je niet mogen. Het grappige is dat ik daardoor juist er altijd voor zorg dat mensen vrijwel altijd denken dat ik arrogant ben of niks met ze te maken wil hebben. Ik denk dat als je (hoewel dat echt eng is) contact zoekt en oprecht aardig bent mensen dat ook naar jou toe doen. Of niet, en dan zijn het douchebags

Ik ken wel de true douchebags. Maar het komt gewoon echt omdat ik shit in m'n vel zit. Ik kan echt totaal niks van de positieve kant zien. Rationeel ja, maar gevoelsmatig ben ik enorm depressief.
Rationeel kan ik alles relativeren maar het veranderd niet zoveel, of alleen tijdelijk.

quote:

Op donderdag 5 september 2013 21:17 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Ik ken wel de true douchebags. Maar het komt gewoon echt omdat ik shit in m'n vel zit. Ik kan echt totaal niks van de positieve kant zien. Rationeel ja, maar gevoelsmatig ben ik enorm depressief.
Rationeel kan ik alles relativeren maar het veranderd niet zoveel, of alleen tijdelijk.

Ik herken dat. Ik doe veel dingen om "erger" te voorkomen.

quote:

Op woensdag 4 september 2013 01:57 schreef Panaewa het volgende:
Fuck it, ik voel me kut. Rationeel super leuke dingen gebeurd, maar het doet me niks. Ik voel me gewoon kut, super kut. Rationeel een leuke dag, maar het voelt gewoon kut. Kan me niet meer concentreren, kan niks meer. Elke dag, elke dag weer.

En mijn familie en iedereen maar denken dat het zo goed gaat met me. Hoe één gebeurtenis je hele mind kan verneuken, snap me niet. Godverdomme, waarom?! Snap niks meer en blijft maar duren. Red dit niet meer alleen, als ik niks doe ga ik ooit in een bui domme dingen doen.

Godverdomme, hoe gaat mijn omgeving reageren?

Oh dit is wel herkenbaar, zit er nu al bijna 2 jaar in nadat ik ziek ben geworden van mn werk, baan kwijt etc.. Pfff.. veel spanning in mn kop constant, niet kunnen relaxen (slecht slapen ook) en alleen maar een gejaagd gevoel in mn hoofd en lichaam. Ik doe wel is ''leuke'' dingen maar kan er niet echt van genieten, de zon kan ik soms ook niet goed tegen. Sociale leven is totaal niks meer, ben veel bij mn ouders laatste tijd, ik argwaan ook alles en iedereen en durf/kan geen stappen ondernemen, vrienden laat ik vallen etc. Ik slik nu sinds bijna 2 maanden lexapro om ff wat in een betere stemming te komen, want kom er zelf niet meer uit. Heb ook ADD, dus helpt er ook niet bij..

quote:

Op woensdag 4 september 2013 09:14 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Zou gewoon naar de huisarts gaan, die weet t beste (lijkt mij) hoe of wat.. Maar als je een beter gevoel hebt bij de studentenpsych kan je altijd daar naartoe gaan.

Ik heb ook altijd gedacht dat dergelijke zaken me nooit zouden overkomen, ben ik toch te nuchter voor enzo, maar dat bleek ook niet waar. En heb ook de stap gezet om hulp te zoeken. Het kan in ieder geval nooit kwaad

Bedankt

Ik denk dat ik toch eerst naar studentenpsych ga, heb eenmalig met hem gesproken toen een goede vriend zelfmoord had gepleegd. Hij was er toen bij toen ik het hoorde. Ik vond hem wel een aardige man, maar ik had toen geen behoefte aan een psycholoog. Zal dan wel specifiek om hem gaan vragen, volgens mij hebben ze er twee. Dan kijk ik wel hoe hij op mijn verhaal reageert en zie het dan wel verder...

Dit weekend maar moed verzamelen en dan maar een afspraak maken.

[ Bericht 1% gewijzigd door Panaewa op 05-09-2013 22:10:35 ]

Aaargh, ik irriteer me zo aan mezelf! Het is weer raak, ik moet een opdracht maken en het lukt gewoon niet. Totaal geblokkeerd. Het is zo stom, ik snap het echt niet. Hele simpele opdracht, paar sites zoeken (over evolutietheorie/evolutionaire psychologie) en klein verhaaltje erbij. Zo makkelijk! Ben wel begonnen, maar kan nu niet meer nadenken, er komt niets meer uit. Ik ben zo gespannen en het wordt steeds erger naarmate de deadline van 23.59 (online inleveren) dichterbij komt. Alsof er iets in me zit dat zegt dat ik het niet mág afmaken, want dat kan ik toch niet, het wordt niet perfect en ik mag het niet inleveren. Ik wil het echt, zo verdomd simpel, maar iets houdt me tegen. Kak! Help!

Ik heb nu een verschrikkelijke behoefte aan alcohol, janken en mezelf pijn doen
Niet doen! Ik moet die opdracht afmaken!

quote:

Op donderdag 5 september 2013 23:28 schreef kuolema het volgende:
Ik heb nu een verschrikkelijke behoefte aan alcohol, janken en mezelf pijn doen
Niet doen! Ik moet die opdracht afmaken!

Ga maar lekker bezig met je opdracht en laat maar weten of het goed ging
Veel succes!

quote:

Op donderdag 5 september 2013 23:29 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Ga maar lekker bezig met je opdracht en laat maar weten of het goed ging
Veel succes!

Dat is nogal lastig als je hersenen zijn geblokkeerd en je zit te zweten en trillen en misselijk bent. Mijn gedrag slaat echt nergens op .
Is dus niet gelukt, maar ben inmiddels wel rustig (met behulp van een verantwoord tweetal biertjes).
Ga nu maar slapen en morgen bedenken hoe ik dit ga oplossen.

Mensen! Hoe zit het eigenlijk bij jullie betreffende de gevoelens omtrent succes in je;

"professionele leven"
"educatie leven"
of 'relationele leven'.

Waar hebben jullie een prio voor? Moet het 1 wijken voor de ander? Denken jullie dat je alle 3 tegelijk kunt hebben? Geef ome s_e eens wat tips Heb een leuk gesprek gehad met een ex-ex waarin we beide zeiden dat je eigenlijk maar 1 tegelijk kunt hebben. Je kunt dus niet ..

En succesvol zijn op je werk, terwijl je jezelf ook nog verder educatief ontwikkeld en ook nog een perfect sociaal leven (incluis) relatie op de rails kunt houden.

quote:

Op donderdag 5 september 2013 14:09 schreef Detroit het volgende:

[..]

Je vertelde toch al eens dat jouw familie ook zwaar reli was? Dan is het niet raar dat ze leven volgens het "life sucks and then you die, deal with it!". Zeker in zware reli-kringen is lijden bon ton en iets dat erbij hoort, Calvinisme w00h00! Ik heb niets met zo´n instelling, en jij ook vast niet.
Hopelijk dat je uitspraken van je familie in dat licht kunt bezien en daardoor kunt relativeren. Al begrijp ik dat uitspraken van je familie daarover pijn doen. .

Yes ik probeer het wel Het zijn inderdaad christen fundi's. Ik noem ze fundi's want als je 1 er van overtuigd bent dat een groter wezen jouw vriendin of vriend heeft uitgekozen (nadat je gescheiden bent ) en je andere mensen van deze onzin wil overtuigen spoor je mijn inziens niet.

Ik kan het ook mis hebben hoor. Qua overnachting/plekje, ik reis op het moment heel veel af om een studio tot kerst te pakken. Daarna gaan we het land uit. Ik kan daar niet langer op wachten. Maw, we moeten daarvoor echt nog eens weer de kroeg in (incluis Gray).

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 00:37 schreef kuolema het volgende:

[..]

Dat is nogal lastig als je hersenen zijn geblokkeerd en je zit te zweten en trillen en misselijk bent. Mijn gedrag slaat echt nergens op .
Is dus niet gelukt, maar ben inmiddels wel rustig (met behulp van een verantwoord tweetal biertjes).
Ga nu maar slapen en morgen bedenken hoe ik dit ga oplossen.

Zou dat ook zo zijn als iemand op je tenen zou staan en je forceren om het wel te doen? Ik herken wel wat van je 'uitstel' gedrag Zit een soort van perfectionisme in. Bij mij hielp het wel dat iemand het 'er uit ramde'. Niet fysiek, maar iemand die op zijn strepen stond zodat ik het werk kon afkrijgen op tijd.

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 00:56 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Zou dat ook zo zijn als iemand op je tenen zou staan en je forceren om het wel te doen? Ik herken wel wat van je 'uitstel' gedrag Zit een soort van perfectionisme in. Bij mij hielp het wel dat iemand het 'er uit ramde'. Niet fysiek, maar iemand die op zijn strepen stond zodat ik het werk kon afkrijgen op tijd.

Jep. Daar word ik nog veel gestrester van. Heb het een keer meegemaakt op school, dat ik moest nablijven en ik werd gedwongen dingen te tekenen (iets wat ik heel moeilijk vind). Uiteindelijk was het gelukt, maar man dat was kut. Dat is niet de juiste manier. Het is onzekerheid en daar kan ik me niet overheen zetten als ik word gedwongen. Dat moet ik uit mezelf doen. Kalmeren dus, maar daar had ik niet genoeg tijd voor gisteravond. Afleiding helpt ook, even aan iets anders denken. Muziekje luisteren, heb gister ook expres grappige filmpjes gekeken; als je vrolijker wordt krijg je meer zelfvertrouwen, weet ik uit ervaring. Maar gister hielp dat niet. Ik heb mijn tentamenfaalangst al overwonnen, wat heel fijn is, maar dit blijft een probleem: open opdrachten, schrijfopdrachten, waarbij je nooit 100% zeker weet of je het goed doet. Perfectionisme idd.
Ik denk dat ik weet waar het probleem lag dit keer. De eerste opdracht van het jaar en ik wilde het zo graag goed doen. Maar juist daarom werd ik al bang als ik eraan dacht, zenuwachtig, en ging ik het uitstellen. Niet goed als je er zo aan begint.

Ik overweeg om hiermee naar een studentenpsycholoog te gaan, want het is een specifiek probleem dat echt in de weg zit bij mijn studie. Gaat nog wel even duren voordat ik in therapie ga namelijk en dan zijn er nog een heleboel andere dingen die behandeld moeten gaan worden. Is dit iets waar een studentenpsycholoog bij zou kunnen helpen? Ik wil hier zo graag vanaf...

[ Bericht 1% gewijzigd door kuolema op 06-09-2013 08:19:03 ]

Z

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 00:52 schreef sitting_elfling het volgende:
Mensen! Hoe zit het eigenlijk bij jullie betreffende de gevoelens omtrent succes in je;

"professionele leven"
"educatie leven"
of 'relationele leven'.

Waar hebben jullie een prio voor? Moet het 1 wijken voor de ander? Denken jullie dat je alle 3 tegelijk kunt hebben? Geef ome s_e eens wat tips Heb een leuk gesprek gehad met een ex-ex waarin we beide zeiden dat je eigenlijk maar 1 tegelijk kunt hebben. Je kunt dus niet ..

En succesvol zijn op je werk, terwijl je jezelf ook nog verder educatief ontwikkeld en ook nog een perfect sociaal leven (incluis) relatie op de rails kunt houden.

Ik geloof dat het wel degelijk mogelijk is om alle drie tegelijk te hebben. Qua gevoel hecht ik de meeste waarde aan familie, daar word ik het gelukkigst van als het goed gaat. Maar mijn educatie vind ik ook ontzettend belangrijk. Als dat niet goed gaat, gaat het met mij ook niet goed. Werk is niet echt van toepassing.

Ik heb ook een vraag: zijn hier ook mensen met kinderen of een kinderwens? Hoe denken jullie over de combinatie psychische problemen en kinderen?

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 00:52 schreef sitting_elfling het volgende:
Mensen! Hoe zit het eigenlijk bij jullie betreffende de gevoelens omtrent succes in je;

"professionele leven"
"educatie leven"
of 'relationele leven'.

Waar hebben jullie een prio voor? Moet het 1 wijken voor de ander? Denken jullie dat je alle 3 tegelijk kunt hebben? Geef ome s_e eens wat tips Heb een leuk gesprek gehad met een ex-ex waarin we beide zeiden dat je eigenlijk maar 1 tegelijk kunt hebben. Je kunt dus niet ..

En succesvol zijn op je werk, terwijl je jezelf ook nog verder educatief ontwikkeld en ook nog een perfect sociaal leven (incluis) relatie op de rails kunt houden.

ligt er maar net aan wat je bv onder succesvol op je werk zijn bedoelt. Is dat echt altijd carriere maken, waar dus wss heel veel moet wijken, en dus is de rest moeilijker. Maar carriere bouwen, betekend vaak ook dat je je moet ontwikkelen, dus dan heb je ze al samen
Als het gaat dat je plezier in je werk moet hebben. Dan is alle drie zeker mogelijk.

Collega van mij, vrouw van 50 bijna, heeft plezier in haar werk, doet daarnaast nog een studie en heeft een leuke relatie/gezin.

quote:

Op donderdag 5 september 2013 17:33 schreef aeque het volgende:

[..]

Herkenbaar ja. Ik heb er ook wel moeite mee. Vooral nu, ik moet echt iemand hebben waar ik mijn ei bij kwijt kan. Toevallig via mijn werk een collega, die tijdelijk in dienst is, tegen gekomen waar ik heel goed mee kan praten. Alleen ik ben dan iemand die heel erg gaat piekeren of zij dit alles niet verkeerd opvat.

Ik heb echt zoveel moeite met het alleen wonen en het gebrek aan een sociaal leven. Maar ik heb geen idee hoe ik het oplos. Voor sommige zaken ben ik dan ook weer te 'bang' om het te gaan proberen om mensen te ontmoeten. Maar dit is ook niet houdbaar.

En dan komt er nog bij dat mijn woning verre van af is. En alleen klussen(vooral als je het niet goed kan) is ook gewoon ronduit kut.

Ben blij dat ik dit weekend naar m'n ouders kan.

Dan toch, hoe cliché het misschien ook klinkt, iets met sport of een hobby ofzo? Ik ben een paar maanden terug begonnen met yoga bij iemand die thuis yoga geeft, en waar dus maar iets van 5 mensen komen op een avond. Het is minder eng en groot dan de sportschool en je leert elkaar langzamerhand best goed kennen. Of, als er een groot park in de buurt is, kijken of daar wel eens sport in de buitenlucht wordt gegeven? Het is best eng aan het begin en misschien onwennig de eerste keren maar ik denk dat het in ieder geval bij niemand echt kwaad zou kunnen.

quote:

Op donderdag 5 september 2013 21:17 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Ik ken wel de true douchebags. Maar het komt gewoon echt omdat ik shit in m'n vel zit. Ik kan echt totaal niks van de positieve kant zien. Rationeel ja, maar gevoelsmatig ben ik enorm depressief.
Rationeel kan ik alles relativeren maar het veranderd niet zoveel, of alleen tijdelijk.

Klinkt erg herkenbaar ook.

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 00:52 schreef sitting_elfling het volgende:
Mensen! Hoe zit het eigenlijk bij jullie betreffende de gevoelens omtrent succes in je;

"professionele leven"
"educatie leven"
of 'relationele leven'.

Waar hebben jullie een prio voor? Moet het 1 wijken voor de ander? Denken jullie dat je alle 3 tegelijk kunt hebben? Geef ome s_e eens wat tips Heb een leuk gesprek gehad met een ex-ex waarin we beide zeiden dat je eigenlijk maar 1 tegelijk kunt hebben. Je kunt dus niet ..

En succesvol zijn op je werk, terwijl je jezelf ook nog verder educatief ontwikkeld en ook nog een perfect sociaal leven (incluis) relatie op de rails kunt houden.

Een relatie hoeft niet direct volgende week. Laat ik eerst maar eens een fatsoenlijk vriendenclubje opbouwen. Dan gaat de rest ook wel.

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 07:50 schreef kuolema het volgende:

[..]

Jep. Daar word ik nog veel gestrester van. Heb het een keer meegemaakt op school, dat ik moest nablijven en ik werd gedwongen dingen te tekenen (iets wat ik heel moeilijk vind). Uiteindelijk was het gelukt, maar man dat was kut. Dat is niet de juiste manier. Het is onzekerheid en daar kan ik me niet overheen zetten als ik word gedwongen. Dat moet ik uit mezelf doen. Kalmeren dus, maar daar had ik niet genoeg tijd voor gisteravond. Afleiding helpt ook, even aan iets anders denken. Muziekje luisteren, heb gister ook expres grappige filmpjes gekeken; als je vrolijker wordt krijg je meer zelfvertrouwen, weet ik uit ervaring. Maar gister hielp dat niet. Ik heb mijn tentamenfaalangst al overwonnen, wat heel fijn is, maar dit blijft een probleem: open opdrachten, schrijfopdrachten, waarbij je nooit 100% zeker weet of je het goed doet. Perfectionisme idd.
Ik denk dat ik weet waar het probleem lag dit keer. De eerste opdracht van het jaar en ik wilde het zo graag goed doen. Maar juist daarom werd ik al bang als ik eraan dacht, zenuwachtig, en ging ik het uitstellen. Niet goed als je er zo aan begint.

Ik overweeg om hiermee naar een studentenpsycholoog te gaan, want het is een specifiek probleem dat echt in de weg zit bij mijn studie. Gaat nog wel even duren voordat ik in therapie ga namelijk en dan zijn er nog een heleboel andere dingen die behandeld moeten gaan worden. Is dit iets waar een studentenpsycholoog bij zou kunnen helpen? Ik wil hier zo graag vanaf...

Ik zou daar eerst mee naar de studieadviseur gaan.

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 08:27 schreef Cue_ het volgende:

[..]

ligt er maar net aan wat je bv onder succesvol op je werk zijn bedoelt. Is dat echt altijd carriere maken, waar dus wss heel veel moet wijken, en dus is de rest moeilijker. Maar carriere bouwen, betekend vaak ook dat je je moet ontwikkelen, dus dan heb je ze al samen
Als het gaat dat je plezier in je werk moet hebben. Dan is alle drie zeker mogelijk.

Collega van mij, vrouw van 50 bijna, heeft plezier in haar werk, doet daarnaast nog een studie en heeft een leuke relatie/gezin.

Succesvol op het werk is progressie maken op je werk, meer promotie, meer verantwoordelijkheden en gezien je baan dat je bij een betere werkgever zit ten opzichte van je concurrenten.

1 van de redenen waarom ik het ook zeg is omdat het bij mij van educatief success naar professioneeel success (en ik bleef doorstuderen) ging, en toen 2 die klopte kreeg ik relationeel success (en doorstuderen en werken) maar op een gegeven moment kon ik ze alle 3 niet juggelen, en toen vervloog werk, toen kon ik niet meer studeren en ging de relatie kaput. En ben ik weer bij af

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 07:50 schreef kuolema het volgende:

[..]

Jep. Daar word ik nog veel gestrester van. Heb het een keer meegemaakt op school, dat ik moest nablijven en ik werd gedwongen dingen te tekenen ..

Dit is dan ook niet een ideale gedwongen situatie. Ik denk eerder aan een ouder of een bf/gf op een vertrouwde locatie die je dwingt.

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 00:55 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Yes ik probeer het wel Het zijn inderdaad christen fundi's. Ik noem ze fundi's want als je 1 er van overtuigd bent dat een groter wezen jouw vriendin of vriend heeft uitgekozen (nadat je gescheiden bent ) en je andere mensen van deze onzin wil overtuigen spoor je mijn inziens niet.

Nou ja, ze in hun waan(zin) laten mag natuurlijk altijd. Alleen jammer dat ze jou daarin passief agressief proberen mee te slepen. Zeker nu er familie-technisch even een open zenuw bij jou ligt.

quote:

Ik kan het ook mis hebben hoor. Qua overnachting/plekje, ik reis op het moment heel veel af om een studio tot kerst te pakken. Daarna gaan we het land uit. Ik kan daar niet langer op wachten. Maw, we moeten daarvoor echt nog eens weer de kroeg in (incluis Gray).

Ik hoop dat het land uit trekken jou een bepaalde rust brengt, al is het misschien alleen maar het idee ver van een bepaalde verdorven familie verwijderd te zijn.
En dat het geen symptoombestrijding is. Ik weet je mening over Nederland wat dat betreft, maar ieder land zal zijn kruisje hebben in een bepaald opzicht.

Een afscheids-sessie in een lokale kroeg ergens is dan wel een vereiste, inclusief Gray uiteraard. I'm all in!

quote:

Op vrijdag 6 september 2013 10:32 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Succesvol op het werk is progressie maken op je werk, meer promotie, meer verantwoordelijkheden en gezien je baan dat je bij een betere werkgever zit ten opzichte van je concurrenten.

1 van de redenen waarom ik het ook zeg is omdat het bij mij van educatief success naar professioneeel success (en ik bleef doorstuderen) ging, en toen 2 die klopte kreeg ik relationeel success (en doorstuderen en werken) maar op een gegeven moment kon ik ze alle 3 niet juggelen, en toen vervloog werk, toen kon ik niet meer studeren en ging de relatie kaput. En ben ik weer bij af

Dan heb jij sowieso een andere definitie van succesvol op je werk dan ik.
Daarbij lijkt dan het doel te zijn, de beste van allemaal te zijn. Want wanneer zit je dan goed? Wanneer heb je de beste werkgever, wanneer heb je genoeg verantwoordelijkheid? Daar komt nooit een einde aan. Dus streef je naar iets onmogelijks..
Nouja als je dat dus het belangrijkste vind, dan zit je leven idd anders in elkaar en is een relatie daarnaast behouden gewoon lastig, want je werk komt op nr 1. Of je moet iemand vinden die precies zo in het leven staat of iemand die het totaal niet erg vindt en verder niets van je vraagt. Maar dergelijke relaties zijn vaak niet geschikt voor van die strebers (lijkt mij).

Dan snap ik idd dat de combi van de drie niet gaat werken.