Depressie & Angst #58

quote:

Op vrijdag 16 augustus 2013 22:22 schreef sitting_elfling het volgende:
Hoe was het?

Het was weer zo'n kort gesprek, maar dinsdag mag ik er weer heen

quote:

Op zaterdag 17 augustus 2013 12:30 schreef Detroit het volgende:

[..]

Nu lijk je inderdaad wat positiever over te komen, rustiger zoals jij zelf zegt.
Jij zegt dan dat je de negatieve gevoelens over jezelf wegdrukt, maar is er niet een klein deel in jezelf dat je op zo'n moment gewoon okay vind? minthy cannot be all that bad!

Daarom hoop ik dat je voortaan alleen nog maar oordeelt over jezelf als je jezelf beter voelt, want als dat niet zo is dan ben je jezelf zo aan het afzeiken dat je jezelf misschien net zo goed bij het afval kunt zetten. En nee, dat ben jij zeker niet waard, om bij het afval gezet te worden!
Plus dat er objectief helemaal geen reden is om jezelf zo lelijk te vinden, als de hele wereld het daar nou misschien mee eens is, maar dat is volgens mij niet zo. .

minthy FTW!

Als ik m'n normale zelf ben (dus zonder burnout/depressie) dan vind ik van mezelf dat ik best een tof karakter heb, vol (vaak cynische) humor zit en dat ik aardig ben. Om vervolgens te constateren dat anderen daar grandioos overheen walsen en gebruik/misbruik van me maken. Schiet ook niet zo op, daardoor sluit ik me ook weer af en sluit ik ze buiten
Het lelijke van mij is dat ik gedachten invul voor anderen, tot in extreme. "Vriendin was laatst pissig op me, laat ik maar niks meer van me horen want zij zit toch niet op me te wachten". "Hij vond het alleen leuk voor de neuk (excuus),verder vindt hij me het meest domme wijf dat hij ooit meegemaakt heeft". "Laat ik maar geen bericht sturen, hij/zij heeft zonder mij veel meer plezier met alles".
Dat soort dingen. Dat vertel ik overigens nooit, mijn ervaring is dat mensen daardoor nogal kwaad worden

Pff eindelijk wakker, of nouja echt wakker aan t worden.
Gisteravond naar de kroeg geweest, wantja na het gesprek vond ik sowieso dat dat wel mocht en daarbij had een vriend van me onze eetafspraak vergeten, dus ging niet door.
Na een lange avond uiteindelijk in de nazit met een jongen gekletst waar ik wel eens wat mee gedaan heb ondanks dat ie een vriendin had/heeft, daarna kreeg hij kanker en heb ik hem lange tijd niet gezien. En toen ie weer terug kwam was het anders en negeerde hij me vooral.

Gisteravond in iedergeval samen op een bankje buiten gepraat. En het ging omver hem en dat ie z'n relatie niet meer ziet zitten en dat bleek een trigger te zijn voor mij om te gaan huilen Dus de rest van de avond (uhm ochtend) vooral over mij geluld en mijn onzekerheden. (waar ie al wel wat van afwist, dus dat scheelt)
Echt het is zo'n schat van een vent. Maakte de avond wel goed, maar ik merkte weer hoe emotioneel onbeholpen ik soms kan zijn tegenwoordig

quote:

Op zaterdag 17 augustus 2013 16:13 schreef minthy het volgende:

[..]

Als ik m'n normale zelf ben (dus zonder burnout/depressie) dan vind ik van mezelf dat ik best een tof karakter heb, vol (vaak cynische) humor zit en dat ik aardig ben. Om vervolgens te constateren dat anderen daar grandioos overheen walsen en gebruik/misbruik van me maken. Schiet ook niet zo op, daardoor sluit ik me ook weer af en sluit ik ze buiten
Het lelijke van mij is dat ik gedachten invul voor anderen, tot in extreme. "Vriendin was laatst pissig op me, laat ik maar niks meer van me horen want zij zit toch niet op me te wachten". "Hij vond het alleen leuk voor de neuk (excuus),verder vindt hij me het meest domme wijf dat hij ooit meegemaakt heeft". "Laat ik maar geen bericht sturen, hij/zij heeft zonder mij veel meer plezier met alles".
Dat soort dingen. Dat vertel ik overigens nooit, mijn ervaring is dat mensen daardoor nogal kwaad worden

En terecht dat de mensen daar heel kwaad om worden, minthy! Jij moet ook niet dingen voor andere mensen invullen en daarbij zo laatdunkend over jezelf denken. . Blijkbaar dat zij boos worden omdat zij inzien dat zo'n leuk ding zichzelf zo verkeerd benaderd, en daarbij voor hun gaat denken. Trouwens, denk je van jezelf al niet genoeg? Is voor jezelf denken misschien niet al genoeg? .

Maar walsen mensen serieus over jou heen, of maken ze gebruik/misbruik van je? Of vul jij reacties van anderen dusdanig in dat het neerkomt op gebruik maken van? Ik denk dat jouw directe omgeving een afspiegeling van jouw innerlijke wereld is, dus dan zou je jezelf kunnen afvragen in welke mate het zomaar een gedachte is die nodig bijgesteld moet worden!

quote:

Op zaterdag 17 augustus 2013 16:46 schreef Cue_ het volgende:
Pff eindelijk wakker, of nouja echt wakker aan t worden.
Gisteravond naar de kroeg geweest, wantja na het gesprek vond ik sowieso dat dat wel mocht en daarbij had een vriend van me onze eetafspraak vergeten, dus ging niet door.
Na een lange avond uiteindelijk in de nazit met een jongen gekletst waar ik wel eens wat mee gedaan heb ondanks dat ie een vriendin had/heeft, daarna kreeg hij kanker en heb ik hem lange tijd niet gezien. En toen ie weer terug kwam was het anders en negeerde hij me vooral.

Gisteravond in iedergeval samen op een bankje buiten gepraat. En het ging omver hem en dat ie z'n relatie niet meer ziet zitten en dat bleek een trigger te zijn voor mij om te gaan huilen Dus de rest van de avond (uhm ochtend) vooral over mij geluld en mijn onzekerheden. (waar ie al wel wat van afwist, dus dat scheelt)
Echt het is zo'n schat van een vent. Maakte de avond wel goed, maar ik merkte weer hoe emotioneel onbeholpen ik soms kan zijn tegenwoordig

Inderdaad lief dat hij jou zo je verhaal laat doen. . Zulke mensen moet je koesteren. .

quote:

Op zaterdag 17 augustus 2013 18:52 schreef Detroit het volgende:
Inderdaad lief dat hij jou zo je verhaal laat doen. . Zulke mensen moet je koesteren. .

Indeed!
Ben vooral blij dat het ongemakkelijke weg is. Dat het een "ik 'moest' afstand van je nemen" ipv een "ik wil afstand van je nemen" was.

quote:

Op zaterdag 17 augustus 2013 18:55 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Indeed!
Ben vooral blij dat het ongemakkelijke weg is. Dat het een "ik 'moest' afstand van je nemen" ipv een "ik wil afstand van je nemen" was.

Sowieso apart hoe het gegaan is, een oud-fling van je, hij kreeg kanker, vervolgens negeerde hij je en daarna bespraken jullie als heuse nachtdieren jouw onzekerheden. .
In zo'n geval zou ik me misschien ook wel lichtelijk emotioneel onbeholpen gedragen. .

quote:

Op zaterdag 17 augustus 2013 19:09 schreef Detroit het volgende:

Sowieso apart hoe het gegaan is, een oud-fling van je, hij kreeg kanker, vervolgens negeerde hij je en daarna bespraken jullie als heuse nachtdieren jouw onzekerheden. .
In zo'n geval zou ik me misschien ook wel lichtelijk emotioneel onbeholpen gedragen. .

Nouja, fling van me, terwijl hij gewoon een vriendin heeft. Als die vriendin dan ook in dezelfde kroeg komt (en hij heeft het opgebiecht hoorde ik gister), dan kan je moeilijk doen alsof je m'n beste vriend bent

Ik ben sowieso emotioneel niet echt beholpen, en denk dat het gesprek bij de psych wel wat invloed heeft gehad waardoor ik sneller die 'break-down' had.

quote:

Op vrijdag 16 augustus 2013 22:22 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Sollicitatie brief? Hmm, niet echt. Ik ben echt een control C/V freak met die dingen en ook vaak genoeg fouten gemaakt. Ik weet hoe het gaat bij de bedrijven waar ik graag zou willen werken en weet gewoon dat je beetje geluk moet hebben. Ik heb zelfs genoeg interviews meegemaakt waar ik pas in de trein richting mijn interview me ging voorbereiden. . Maarja, ik zit dan ook in de financiele sector, pluk iemand van VW6 en die kan het werk ook doen mits ie beetje intelligent is.

[..]

Hoe was het?

[..]

Als er geen rechten aan zaten, heb je helaas geen sterke case, zo wel, go fuck him!

quote:

Op vrijdag 16 augustus 2013 23:24 schreef Detroit het volgende:
Ik vind het wel gigantisch moeilijk hoor, soms voel ik ineens een lichamelijke somberheid en zwaarte die hoe dan ook veroorzaakt moet worden door een negatieve gedachte, maar dan is het onduidelijk wat die gedachte is. En dan raak ik gefrustreerd dat ik niet weet waarom ik die somberheid en zinloosheid voel. En dan besef ik me weer dat ik te hard voor mezelf ben. .
Het is een continu spelletje, en ik begin daarom steeds meer te begrijpen hoe Gray zich voelt en zich hééft gevoeld.

Het kan nog best zijn dat er geen specifieke gedachte aan vooraf gaat, al heb ik net als jij het idee dat ergens wel een trigger speelde. Kunst is die niet langer invloed te laten hebben via constante observatie. Maar dat is niet altijd even makkelijk. Toch is het opmerken van de zwaarte al een stap in de goede richting. Het is een spel, dus keep playing!

quote:

Op vrijdag 16 augustus 2013 22:22 schreef sitting_elfling het volgende:
Als er geen rechten aan zaten, heb je helaas geen sterke case, zo wel, go fuck him!

Het was op vrijblijvende basis; ik ben ook wel fan van het vrij delen van media, maar zie wel graag de erkenning van het werk van anderen, in dit geval mijzelf. Uitgaande van dat het aan mijn werk ontleend zou zijn dan.

Ach ja, life happens!

quote:

Op zaterdag 17 augustus 2013 19:21 schreef Gray het volgende:

[..]

[..]

Het kan nog best zijn dat er geen specifieke gedachte aan vooraf gaat, al heb ik net als jij het idee dat ergens wel een trigger speelde. Kunst is die niet langer invloed te laten hebben via constante observatie. Maar dat is niet altijd even makkelijk. Toch is het opmerken van de zwaarte al een stap in de goede richting. Het is een spel, dus keep playing!

[..]

Het was op vrijblijvende basis; ik ben ook wel fan van het vrij delen van media, maar zie wel graag de erkenning van het werk van anderen, in dit geval mijzelf. Uitgaande van dat het aan mijn werk ontleend zou zijn dan.

Ach ja, life happens!

Het is inderdaad een spel. En zeker nu ik dat mindfulness en depressie boek voor de tweede keer aan het lezen ben, besef ik wat voor een stom apparaat je hersenen soms kunnen zijn. Heck, ze zijn heel erg handig voor het vinden van oplossingen voor praktische problemen, maar bij geestelijke problemen helpen gedachtes je van de regen in de drup! Iets waar wij hier allemaal ervaring mee hebben!

Sowieso is er een complex samenspel tussen gedachtes en gevoel. Een bepaald niet direct te plaatsen gevoel kan je terugbrengen naar een situatie in het verleden waar je datzelfde gevoel had, en prompt krijg je te kampen met dezelfde stomme gedachtes die je vroeger had maar die je nu allang weer ontgroeid zou moeten zijn. Zo ongelooflijk stompzinnig, en toch krijgt het je op de knieën als je niet voldoende mindfull bent van wat het precies is dat zich in je afspeelt.

But anyway, geef die gast die meelift op jouw succes qua schrijven ook iets om voor te leven, zonder jou had hij dit niet kunnen maken. .

quote:

Op zaterdag 17 augustus 2013 19:32 schreef Detroit het volgende:

[..]

Het is inderdaad een spel. En zeker nu ik dat mindfulness en depressie boek voor de tweede keer aan het lezen ben, besef ik wat voor een stom apparaat je hersenen soms kunnen zijn. Heck, ze zijn heel erg handig voor het vinden van oplossingen voor praktische problemen, maar bij geestelijke problemen helpen gedachtes je van de regen in de drup! Iets waar wij hier allemaal ervaring mee hebben!

Tja, hetzelfde ding waarvan je de problemen op wil lossen, is het ding dat de problemen heeft (gemaakt). Inderdaad: regen, drup.

quote:

Sowieso is er een complex samenspel tussen gedachtes en gevoel. Een bepaald niet direct te plaatsen gevoel kan je terugbrengen naar een situatie in het verleden waar je datzelfde gevoel had, en prompt krijg je te kampen met dezelfde stomme gedachtes die je vroeger had maar die je nu allang weer ontgroeid zou moeten zijn. Zo ongelooflijk stompzinnig, en toch krijgt het je op de knieën als je niet voldoende mindfull bent van wat het precies is dat zich in je afspeelt.

Stompzinnig, maar ook belangrijk. Het stelt ons in principe in staat om niet alsmaar dezelfde fouten te begaan. Helaas is dat niet altijd het geval.

quote:

But anyway, geef die gast die meelift op jouw succes qua schrijven ook iets om voor te leven, zonder jou had hij dit niet kunnen maken. .

Doe ik ook. Ik ben niet rancuneus genoeg om opzettelijk verhaal te halen bij zijn werkgever. Ik kijk het nog even een weekje aan en bekijk dan of ik hem persoonlijk benader om verhaal te halen.

quote:

Op zaterdag 17 augustus 2013 12:37 schreef Faeroer het volgende:

[..]

Powerliften in de sportschool.

Ik heb vandaag te horen gekregen dat een kennis van me zelfmoord heeft gepleegd. Ben daar echt van geschrokken, hoewel het me niet heel erg verbaast. Hij is wel het type met verhoogd risico zeg maar. Hij heeft het niet aangekondigd, niemand wist ergens van, dus totaal onverwacht. Zo raar dat ie nu gewoon dood is…
Het is zo echt.

Ik zou willen dat hij wel iets had laten merken, dan had ik, of iemand anders, er met hem over kunnen praten. Heb hem al een paar jaar niet gezien, wel gesproken op msn (ja ik ben ouderwets) maar das ook alweer maanden geleden. De laatste keer dat ie online kwam, een week of 2 geleden, had ik geen zin in een gesprek met hem. Misschien zat hij er op dat moment mee, en had hij er met iemand over willen praten. Misschien was het wel heel impulsief. Ik weet het niet.
Een paar maanden geleden heb ik zelf een zelfmoordpoging gedaan. Nu sta ik aan de andere kant. Het moet verschrikkelijk zijn voor zijn broertje, die ik ook ken, en de rest van zijn familie en vrienden...

Verder even een flinke lap tekst in de spoiler, over mij. Veel bladiebla en gezeur enzo. Maar moet ik gewoon even kwijt.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op vrijdag 16 augustus 2013 23:24 schreef Detroit het volgende:

[..]

Thank u! . Dat hoor ik niet zo vaak, dus leuk compliment. .
Maar ik vind het gewoon zo toevallig, dat ik zoveel raakvlakken zag met de illustraties in dat boek over mindfulness en depressie. Daar komen dan "real-life stories" naar voren die ik precies kon linken met jouw verhaal. Op dit moment ben ik zelf gigantisch bezig met al die negatieve stemmetjes in mijn leven aan te horen zonder mijzelf daarna dan compleet af te zeiken, en de combinatie met dat boek zorgt ervoor dat het nu even top of mind is bij mij.

Al denk ik dat die negatieve gedachtes dat het allemaal kut is nu ook even nodig bij je zijn, als je dat voldoende ervaren hebt dan komt op gegeven moment ook wel het besef dat dat even zinloos is als het leven zelf. Of even zinnig, als manier om te kunnen beseffen dat het onzinnig is. .

Misschien heb ik het ook wel even nodig. Misschien heb ik deze dreun nodig. Misschien moet ik me maar gewoon heel lang, heel kut voelen om op een gegeven moment weer het goede gevoel te hervinden. Misschien als het echt helemaal donker wordt, dat ik dan eindelijk wel een keer het licht zie. Misschien is het nu nog te mistig (god wat vaag ).

Moet wel zeggen dat het gehele Zen gebeuren, het mindfulness, me heeft geholpen het emotionele gejank te verminderen. Ik ben meer een droogkloot geworden in die zin zeg maar. Het heeft de topjes van mijn emoties gehaald, en daar had ik gelukkig geen AD voor nodig. De vraag is, knap ik straks niet emotioneel gezien?

Kerst komt er aan. Ik kan je garanderen dat de stekker er uit gaat als ik niet enige verbetering ga krijgen. Ik ga niet de rest van mijn leven aan de AD en half genieten terwijl ik niet echt happy ben.

Je hebt mensen die niet roken, niet drinken, geen medicatie gebruiken, alleen maar eigen gekweekte groente vreten en worden ze aangereden door een vrachtwagen. Ik ga mijn leven dus niet aanpassen om de komende 10 jaar op 40% te leven om daarna door een of andere ziekte weg te kwijnen if you get my drift. Ik hou liever de touwtjes in mijn eigen handen.

Vorig jaar kerst was 1 grote mindfuck, dat wil ik niet nog een keer maken. En no family, vrienden (want bij familie) om daar heen te gaan.

quote:

Ik denk dat jouw persoonlijkheid genoeg interessante dimensies heeft om de desbetreffende dame blijvend te boeien hoor. .

Mja, daar ben ik het ook wel mee eens. Ik heb een aparte persoonlijkheid die net ff een tikkeltje anders is. Mede omdat ik vaak mezelf ben, en dat valt op in een groep waarin iedereen 1 of 2 mensen aan het volgen is. En dan maar afvragen waarom je geen dames kunt krijgen.....

Ik heb dan ook altijd wel in een relatie gezeten, maar ben serieus nog nooit op zoek geweest. "It just happened". Al die bullshit over, zijn de gevoelens wel goed, gaat het wel goedkomen? Is ze wel een goede match? Ik lees veel van dat soort topics in R&P en die het dan maar afbreken bijvoorbeeld. Wat een onzin, ik denk daar nooit over na. Gewoon gaan voor die hap, werkt het? Awesome! Zo niet, ben je beide een ervaring rijker, schud je elkaar de handen en wens je elkaar good luck! (op mijn BPD ex na). Ik heb nu veel ervaring op dat vlak en dat merk je natuurlijk wel. Nu zie ik gasten van boven de 25 (die nog nooit een relatie hebben gehad) dames afwijzen die niet aan het lijstje voldoen. Langzamerhand wordt dat lijstje groter en groter, zijn sociale leven kleiner en kleiner en dan vraag ik me af; gast, en wel klagen over geen sociaal leven? Dan sluipt de angst er in en vinden ze zich niet goed genoeg en wanneer ze dan wel een relatie vinden breken ze die ook weer af. Jaa.. niet goed genoeg.

Gek, madness, ik kan daar niet tegen

Ik denk dan, schop eronder. Die irrationele angst is nergens voor nodig. De angst die je vaak hoort, je zelf niet goed genoeg vinden, niet op die chick afstappen. Ja. waarom ga je dan uit?

quote:

Maar jouw primaire insteek is dat ze toch wel bij je weg zal gaan, waardoor je meer verkrampt en zij daardoor die leuke dingen aan jou als persoon niet te zien krijgt.

Ik denk inderdaad dat ze ergens in de toekomst bij me weg gaat. Deze dame is in my opinion, out of my league. Maar zelfs als ik me kut voel, gooit ze een arm om me heen. Ik doe niks, vind ze het ook prima. Ik doe veel dingen, vind ze ook prima. Dus ja, dan is het de vraag waarom ze weg zou gaan.

quote:

Hierin zie ik wel een parallel soort van: jij kunt die glimlach niet geven omdat je het toch zinloos vind omdat ze boven jouw league is en stoot haar daardoor juist af. Terwijl ik denk dat zij niets anders wil dan plezier met jou hebben en jou uit je predicament trekken ("show me a smile").

Eens hoor . Ik kan geen glimlach geven. Maar dat vinden de mensen om me heen niet erg. Maar ik vrees dat niet lachen, haar ook niet bij me vandaan haalt.

quote:

But again, ook dit herken ik wel weer bij mijzelf, ik heb mezelf maar al te vaak afgevraagd of ik niet beter gelijk de handdoek in de ring kon gooien vanwege het league-verschil. .

Zelfs al zou je dat doen komen ze toch nog wel op je af?

quote:

Maar krijg je bij deze vrouw te horen dat ze boven jouw league is, of is dat jouw eigen interpretatie nu?

Anders om, ik krijg te horen van haar dat ik boven d'r league ben. Het is wel een gevaarlijk typje, ze kan bijna iedereen wel krijgen die ze zou willen. Ze heeft in de afgelopen jaren wel wat met jongens geprobeerd maar die durfden allemaal niet dominant te reageren op haar. Maw, wat zij zegt, is wet. En dat dominante spelletje ben je op een gegeven moment wel zat. Bij mij werkt haar spelletje duidelijk niet. Ze heeft het wel geprobeerd hoor, maar het werkte niet. Ik hoef niet bij haar te zijn. Dat heb ik haar ook verteld. She can go any time she wants 2. Daar stond ze wel enigszins van te kijken, maar het zorgt wel voor dat beetje aantrekkingskracht wat je nodig hebt. En wees nou eerlijk, het leven is gezelliger om met iemand te delen van time to time.

quote:

Ik denk al 10-15 jaar Seroxat te slikken. Flinke tijd in ieder geval. 20mg, 1 per dag, redelijk standaard dosis. Ik hoop dat ik nu eindelijk de goede kant op ga, en het steeds makkelijker ga krijgen om mijn leven stabieler te krijgen.

Respect. Seroxat zorgde er voor dat mijn libido letterlijk weg(!) was, mijn depressieve momenten waren zwaarder. Suicidale gedachten nog veel hoger en qua gewicht was het ook geen pretje

quote:

Hoe ik dingen nuanceer? Eigenlijk is dat IRL weinig gebeurd, daar waren niet echt mensen die zeiden dat het met mij echt wel meeviel. Maar dat snap ik wel, aangezien niemand van mij wist dat er wat aan de hand was, behalve mijn ouders dan. Plus dat ik best gereserveerd was, en überhaupt mensen niet in mijn inner circle toeliet om ze toe te staan nuances aan te brengen.
Ik moet je eerlijk toegeven dat ik geen idee heb wanneer het kwartje nou precies begon te vallen. Op gegeven moment was ik echt aan het janken omdat ik mij besefte hoe erg ik mij de laatste jaren negatief benaderd heb. Ik besefte dat ik mijzelf eigenlijk erger belasterde dan mijn ergste vijand zowat. Toen gebeurde het steeds vaker dat ik het doorhad als ik negatief over mijzelf was en mijzelf dan tot de orde riep.

Ik merkte dat met name toen de burn out er aan kwam.

En ik lees veel herkenning in de posts van Minthy. Je zelf voor de gek houden. Maar op een gegeven moment zegt je lichaam, HO! STOP!

quote:

Tegenwoordig gebeurt het zelfs vaak dat ik gedachtes soms bijna direct kan bijsturen, dat terwijl ik jarenlang mijn gedachtengang als iets onbegrijpelijks en engs heb gezien.

Ik kan gedachtes ook wel bijsturen. Maar dit zijn met name de angst aavallen, hyperventilatie. Je weet dat het puur biologische reacties zijn van je lichaam. Dat kun je natuurlijk sturen in een bepaalde mate.

Ik ben dan bijv. wel een figuur die op stap zou gaan met iemand die last heeft van paniek aanvallen en dat ik dat 'blaas zak' bewust thuis laat. Confronteren, en tot rust brengen. En je hoort: "Heey .. dat valt toch best wel mee. Het zit blijkbaar toch wel degelijjk tussen de oren"...

NO SHIT!

quote:

Ik vind het wel gigantisch moeilijk hoor, soms voel ik ineens een lichamelijke somberheid en zwaarte die hoe dan ook veroorzaakt moet worden door een negatieve gedachte, maar dan is het onduidelijk wat die gedachte is. En dan raak ik gefrustreerd dat ik niet weet waarom ik die somberheid en zinloosheid voel. En dan besef ik me weer dat ik te hard voor mezelf ben. .
Het is een continu spelletje, en ik begin daarom steeds meer te begrijpen hoe Gray zich voelt en zich hééft gevoeld.

Eens, in die zin weer veel herkenning in Gray zijn posts. Je doet wat, je bent ergens mee bezig. En POEF, kut gevoel. En je denkt ...

Hoooooo wait a minute? Waar kwam jij vandaan mr. gevoel? En rondlopen met; "Ga weg weg weg weg" Helpt natuurlijk niet. Dat is te hard zijn.

quote:

Ik vraag me serieus af waar het verschil hem in zit, s_e, dat jij zo genoeg hebt van het leven en ik niet, terwijl ik die gevoelens van zinloosheid ook heb. Bijvoorbeeld qua werk heb ik dezelfde instelling als jij, echt geen idee wat voor nut het heeft behalve het bieden van een dagstructuur, omgang met collega's (we zijn kuddedieren tenslotte) en loon waarmee je jezelf in leven kunt houden. In die zin heeft werken wel weer zin: er blijft minder tijd over om te beseffen dat het allemaal zo weinig zin heeft.

Dan wordt het nu echt interessant. Want waarom zou je dan doorgaan? Waarom door gaan? Als je weet dat het zinloos is. Dom, stom en kut werk. Waarom door gaan? Ik wil niet door gaan Detroit. Ik voel me kut, en ik zie niet in waarom ik maar maanden en maanden me zo kut moet blijven voelen.

Werk is kut, in de financiele sector al helemaal met al die achterlijke bronstige apen.

quote:

In die zin denk ik dat die situatie met jouw ex iets heeft losgemaakt in je wat al een tijdje aan het borrelen was maar wat jij weggestopt hebt door als een gek te werken in de City en in een paar jaar te doen wat sommige mensen in hun hele leven doen. En ineens *KAPOW* kwam het los. Door die acute situatie ben je ineens in een existentiële crisis die zijn weerga niet kent terechtgekomen. Een zo heftige crisis dat het leven voor jou op dit moment ook gewoon totaal niet leuk is.

BINGO ding-ding-ding-ding-ding Na mijn ex ging het knopje om.

quote:

Ik herken het wel als ik terugdenk aan het moment dat ik voor het eerst met depressie te kampen kreeg. Het enige waar ik mee bezig was, was de dood, de eindigheid van het leven, leed, vergankelijkheid, en dat 7*24, wekenlang. In zo'n gitzwarte vortex wordt een mens niet blij. Voor mijn gevoel heb ik echt een of twee jaar in zo'n gitzwarte tijd geleefd, zonder hoop op verbetering. Maar ik heb het uitgezeten.

Ik zie mezelf dat helaas niet halen. Of binnen 2 jaar is het weer flex, of we liggen 7 feet down under.

quote:

Ik hoop dat jij het ook uitzit, ondanks dat het nu allemaal even geen zin heeft. Ik denk dat hoe groter de persoonlijke crisis is, hoe groter de kans is dat jij een gigantische menselijke revolutie in kunt zetten.

Ik hoop het.

quote:

En wat er ook gebeurd: je hebt dalijk voldoende meegemaakt om een boek te kunnen schrijven of relevante maatschappijfilosofische kritiek te kunnen leveren. .

Ik heb genoeg meegemaakt om boeken te schrijven. Ik zit er soms ook wel eens over na te denken om alles maar eens op papier te zetten. Maar dan voelt dat wel als een 'lange suicide note'.

Soms denk ik, ik wou dat ik zoals de meeste hier gewoon sociale angst had. Je zelf niet goed genoeg vinden. Je anders gedragen omdat er anderen bij zitten. Of mensen die nog nooit sex hebben gehad, of mensen die nog nooit een relatie hebben gehad, etc. Dat zie ik als problemen die allemaal fixable zijn.

Maar aan de andere kant hoor ik van elke therapeut dat ze het leuk vinden om met mij samen te werken. Ik snap ook wel waarom ik niet in groeps therapie werd gegooid, ik zou de rest volledig op de stuipen op het lijf jagen .

quote:

Bijna alsof jouw profs bedacht hebben dat ze toch wel weten dat jij het niet gaat doen en jou daardoor een te grote dosis geven. . Ik zou het niet durven in hun geval iig, gezien wat jij hier neerzet soms krijg ik het gevoel dat jij er af en toe echt genoeg van hebt haha.

Maar helemaal niet verslaafd? Er zullen daar in de City waar jij gewerkt heb toch vast wel wat grammetjes sos doorheen gegaan zijn? . You didn't join in?

Ha, ach ja. Ik mix wel eens wat AD pilletjes. Hier en daar. Mirtazepine, Paroxetine, Temazepam, Oxazepam. Het kunnen leuke combi's zijn hoor. Het gaat mis? Jammer, maar helaas. Maar je weet intellectueel gezien ook wel of je een lethal dosis neemt of niet. Ja, ik heb wel eens te veel slaap medicatie ingenomen, ja so what? Was dat roekeloos? Nee, ik wist zelf ook wel dat het meer het typische 'out' gevoel zou geven. Je hoeft geen slim figuur te zijn om te lezen wat die pillen met je doen, en zelfs de combi van deze pillen zijn soms vaak nog wel beter dan individueel gebruik. Mocht ik ooit de stekker er uit trekken doe ik dat wel op een manier dat anderen nog wat aan me hebben. Ik ben verder gezond. Mijn hart en andere organen kunnen nog 'of use' zijn.

Dat is hetzelfde als alcohol. Ik weet precies hoeveel ik kan drinken, hoe snel en wanneer het lethal zou zijn (alles boven een BAC van 45% is death). Je weet hoe zwaar je bent, je weet wat je drinkt, en je weet precies hoe snel je drinkt. En op die manier drink ik dus ook. Onder controle. Ik heb het dan altijd eigenlijk ook altijd wel onder controle. Ben ik dan zo'n >150 kilo dikzak? Die rookt en drugs gebruikt? Ik rook niet, drink met mate, drugs niet (behalve slaap medicatie) en ben perfect op gewicht en loop zo'n beetje elke dag 5/6 km hard. Tip top in shape dus.

Maar ja, om dan toch weer samen te vatten. Ik wil niet meer Detroit. Ik doe dingen op basis van mijn rationeel intellect. Plezier heb ik alleen niet. Doelen ook niet meer. Ooit wou ik kids, nu? Forget about it. Ik ga nog wel uit, naar vrienden, heb mijn huidige dame, maar in de tussentijd vecht ik met nachtmerries over mijn ex. Over mijn familie, en vind ik het leven gewoon echt kut. Ook kan ik erg slecht tegen bepaalde mensen.

Voorbeeld? Ik ken genoeg figuren die trots zijn geweest dat ze vreemd zijn geweest. Zelfs een keer meegemaakt dat ze liepen te krikken toen ik zelf ook in de kamer liep te pitten . Om de ochtend daarna met je vriendin te praten over skype dat je haar zo leuk vindt, en wanneer zij het uit wil maken dat je die figuur ook nog ziet huilen of een scene maken. De nacht erop krikt ie vervolgens gewoon weer een ander . Ik heb zo veel mensen zien vreemdgaan, dat is best heftig.

Of mensen die bijvoorbeeld de filantroop uithangen, een bepaald bedrag 'doneren' aan een sport organisatie voor kinderen en dan ouders hem bedanken en hij de held aan het uithangen is. Terwijl hij dat puur uit belasting redenen deed . Ik kan daar dan bijv. erg slecht tegen.

Of mensen die zich puur op sex gebied 'omhoog werken'. En dan maar blijven volhouden dat je bent gekozen vanwege je intelligentie(!). Riiight .

Ik heb directeuren meegemaakt die over hele groepen mensen spraken alsof het ongedierte was. Dat doet pijn.

Ik heb mensen bewust anderen zien pijn doen. Ik snap dat niet. Ik snap niet waarom een vriendin met een vent loopt te rotzooien als hij in een relatie zit of zelfs getrouwd is. Wat ben je dan voor vage domme slet. Ik kan heel slecht tegen dat soort mensen.

Ik heb ook wel mensen witte goedjes zien snuiven door een rolletje gemaakt van een biljet (Je zit in de financiele wereld of niet). Nou, woopty doo. Ik heb nooit meegedaan. Ik heb dat soort rotzooi niet nodig. Ik denk dat het meest verslavende product wat ik ooit heb gehad valium is. En ja, ik zou dat kunnen eten als snoepwerk, maar ook daar raak ik niet aan verslaafd.

Het liefste trek ik nu de stekker er uit. Afgelopen. Finito. Ik noteer wat krabbels over mijn verleden en mijn testament en hoppe-tah. Afgelopen. Weetje het benauwde, ik voel daar ook geen angst voor. Ik heb meer angst om dood te gaan door enorm veel pijn, een of andere rare ziekte bijvoorbeeld. Ik wil mijn eigen controle houden.

Waar leef ik nog voor? Geld? Sex? Drugs & Rock n Roll? I don't care! Ik heb geld letterlijk families zien verscheuren! Veel mensen denken, geld, ik wil het ook! Maar ik ken maar weinig mensen die er echt goed mee om kunnen gaan. En daarom verbaas ik me er ook niet over dat mensen het juist niet hebben. Sex, drugs, rock & roll en een wild leven? Ik ben op stap geweest, was leuk, maar op een gegeven moment heb je ook. Been there done that. Ik heb een schijthekel aan mijn familie, ik weet niet wat ik aan moet met mijn vader. Maar misschien ben je ergens fan van? Of wil je nog mensen ontmoeten?

Ik kijk op mijn lijstje van mensen die ik wil ontmoeten .. die zijn allemaal dood! Ik lees een George Carlin, Alan Watts en ga zo maar door :'

Wat heb ik nu nog te doen in mijn leven?

altijd voor iemand klaarstaan

alles voor iemand overhebben, geen moeite is te veel

altijd gezellig met iemand, althans, dat probeer ik

volledig open staan voor iemand, hem alles vertellen wat ie maar wil weten

en alsnog heeft iemand 0,0 interesse in mij.

FOK!, wat doe ik fout? Waarom lukt het bij die ene iemand maar niet om vrienden te worden?

quote:

Op zaterdag 17 augustus 2013 20:06 schreef Gray het volgende:

[..]

Tja, hetzelfde ding waarvan je de problemen op wil lossen, is het ding dat de problemen heeft (gemaakt). Inderdaad: regen, drup.

[..]

Stompzinnig, maar ook belangrijk. Het stelt ons in principe in staat om niet alsmaar dezelfde fouten te begaan. Helaas is dat niet altijd het geval.

[..]

Je moet maar net de helderheid hebben om het patroon te doorbreken. In die zin vraag ik me af of het wel echt het samenspel van gedachten en gevoelens is dat ervoor zorgt dat je niets steeds dezelfde fouten blijft begaan. (en dan bedoel ik vooral fouten in de zin van jezelf dingen blijven verwijten, ten onrechte negatief zijn richting jezelf... niet een fout als tot twee keer toe de verkeerde weg nemen op weg van A naar B).

Er zijn denk ik zat mensen die om wat voor reden de vinger er niet op kunnen leggen waarom ze nou zo ongelukkig zijn.

quote:

Doe ik ook. Ik ben niet rancuneus genoeg om opzettelijk verhaal te halen bij zijn werkgever. Ik kijk het nog even een weekje aan en bekijk dan of ik hem persoonlijk benader om verhaal te halen.

En als dat niet helpt de Fok!-knokploeg. .

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 00:02 schreef kuolema het volgende:
[spoiler]Ik begin door te krijgen waarom ik me nooit lang goed voel. Het heeft allemaal te maken met mensen. Als ik bij mensen ben, ben ik enorm onzeker, overdreven zelfbewust en ga ik mezelf alleen maar keihard haten om alles wat ik doe en zeg, om wie ik ben. Ik kan me wel vrolijk gedragen, en soms ook zo voelen, maar dat duurt nooit lang.
Als ik geen contact hoef te hebben met mensen, heb ik daar niet zoveel last van (ik denk wel veel terug aan stommiteiten in gezelschap). Dus ik heb al eens bedacht om gewoon kluizenaar te worden. Ik kan echt genieten van alleen zijn. Maar tegelijkertijd mis ik contact, het delen van leuke dingen, lekker kletsen. Want ik vind het ook leuk om gezellig met vrienden te zijn. Maar het gaat altijd wel weer fout. En dan wil ik niets liever dan verdwijnen en mezelf kapot maken.

Ik heb wel lieve vrienden, ben net een week met ze op vakantie geweest. Mijn stemming schommelt nogal, en afgelopen week ging het niet zo goed. Ik voel me dan afgezonderd, denk: ‘wat als ik er niet zou zijn, ik nu kon verdwijnen en niemand zich me kon herinneren? Dan zouden zij veel beter af zijn.’ Ik ga me distantiëren van de groep, zie ze als vriendengroep zonder mij, beeld me in dat ik er niet ben. Dan klopt het plaatje beter. Soms komen die gedachten uit het niets, soms heb ik iets gezegd of gedaan, het hoeft maar iets kleins te zijn, dat niemand opvalt, maar ik ben dan zo zelfbewust dat ik er heel veel waarde aan hecht. ‘Wat heb ik nu weer voor stoms gezegd, ik ben kut, ik moet dood.’ Dat soort dingen gaan door mijn hoofd terwijl we bijvoorbeeld gewoon een spelletje aan het doen zijn.
En ik heb het nog meer met vreemden. Ik ging bijvoorbeeld een keer naar een strandje met mijn oppaskindje. Genoot van haar, en van het strand. Tot ik iemand tegen kwam. Werd meteen zenuwachtig en alert, kan dan wel een sociaal babbeltje voeren, vooral omdat ik me verplicht voel, en het is dan alsof ik aan het acteren ben. Ik dwing mezelf om me normaal en sociaal te gedragen, wat goed werkt, maar het zorgt dus wel voor spanning. De dag erna ging ik weer, maar toen was het druk en iedereen was me aan het bekijken, kritisch, alsof ik iets verkeerd deed en ik was daardoor continu aan het bedenken wat dat dan kon zijn wat ik fout deed. Ik had echt het gevoel dat ze me in de gaten hielden, controleerden of ik het wel goed deed. Dit soort dingen heb ik dus wel vaker.

Maar ik weet dus ook dat het wél leuk kan zijn. Waarom lukt het me niet om normaal te doen?
Ik keek net foto’s terug van de vakantie en walg van mezelf. Ik heb het gevoel dat ik ergens spijt van heb. Ik heb ook eigenlijk spijt van zo’n beetje alles wat ik doe, aangezien het nooit gaat zoals het moet. Ik heb spijt van mij zijn, dat ik geboren ben, dat ik besta. Ik hoor niet te bestaan.
Dit is altijd al zo geweest, en het probleem is dus dat ik weet wat ik mis. Ik weet hoe het kan zijn, namelijk gezellig en zonder dat ik me eenzaam voel bij anderen, maar ik geloof niet dat dat nog gaat veranderen. Ik wil het wel, en heb soms vlagen van hoop, doe mijn best om sociaal te zijn, soms werkt het, maar dan gaat het toch weer fout. Als dit mijn hele leven zo blijft…

Kan iemand me alsjeblieft garanderen dat het allemaal beter wordt? Wat kan ik nog meer doen, behalve sociale situaties niet vermijden?

Even ter info: heb 2x cognitieve gedragstherapie gehad vanwege depressies- die blijven terugkomen, dus heb eigenlijk niet zoveel vertrouwen in de hulpverlening-, heb nu 1xpm gesprekken met een spv (eerst 1xpw maar nu gaat het goed), ga over een paar maanden weer beginnen met therapie als het goed is (wachttijden ja…), welke soort gaan ze nog bepalen.
Overigens is professionele hulp ook een probleem, want ik voel me vaak heel stom na een gesprek, denk aan alles wat ik verkeerd heb gezegd en heb medelijden met de hulpverleners omdat ze met mij opgescheept zitten. Ik heb er regelmatig spijt van dat ik hulp heb gezocht en vind vaak dat ik het niet verdien om me goed te voelen.

1e vraag; Heb jij ooit een officiele diagnosis gekregen? Even daargelaten of je het er mee eens bent of niet. Autisme? Borderline? Etc?

2e vraag; Waarom heb jij zo'n laag zelfbeeld? Als jij zegt dat je verder 'gezond bent' en dus op een depressie na geen andere sociale stoornis hebt moet het wel goedkomen!

No wonder dat je cognitieve therapie krijgt, er zit immers wat fout in je gedachten patroon. Denk eens echt goed na, als jij echt zo slecht bent, en je het niet waard bent dan wordt dat wel tegen je gezegd. Het zit dan helaas toch echt tussen je oren. Je zegt het gaat niet zoals het moet. Hoe moet iets gaan dan? Is er een bepaalde wijze hoe je iets moet doen? Natuurlijk niet!

Je wil graag dat het A of B gaat, maar je weet zelf ook wel dat dat niet zo werkt. Ben je dan een minder mens als het niet zo gaat? Moet je daar door maar in je schulp kruipen? Natuurlijk niet.

Waarom direct in spanning slaan als een vreemdje je iets vraagt? Denk je nou echt(!) dat een heel strand naar je zou kijken wat je doet, of je iets fout doet etc. Denk eens na! Kijk jij altijd naar anderen hoe zij iets doen? Nee? Natuurlijk niet! Who gives a shit! Of je bent zo'n iemand die met zijn laptop in de starbucks gaat zitten met een mok koffie en iedereen gaat aanstaren in de hoop dat ze terugstaren.

Zie mij eens hip zijn! !

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 00:22 schreef Faux. het volgende:
altijd voor iemand klaarstaan

alles voor iemand overhebben, geen moeite is te veel

altijd gezellig met iemand, althans, dat probeer ik

volledig open staan voor iemand, hem alles vertellen wat ie maar wil weten

en alsnog heeft iemand 0,0 interesse in mij.

FOK!, wat doe ik fout? Waarom lukt het bij die ene iemand maar niet om vrienden te worden?

Als het bij 1 niet lukt, lukt het wel bij de ander!

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 00:33 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Als het bij 1 niet lukt, lukt het wel bij de ander!

dank, maar ook bij hen loopt het stuk. ik ga er maar een nachtje van wakker liggen.

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 00:35 schreef Faux. het volgende:

[..]

dank, maar ook bij hen loopt het stuk. ik ga er maar een nachtje van wakker liggen.

Onzin. Ik geloof daar geen reet van. Waarom loopt het dan ook bij hen stuk? Hmm?

Net wakker worden in gutsend zweet van een kort maar fixe nachtmerrie over 'youknowwho'. Ik heb het echt zwaar. Ik ben net een wandelende nachtmerrie .

quote:

Op zaterdag 17 augustus 2013 18:48 schreef Detroit het volgende:

[..]

En terecht dat de mensen daar heel kwaad om worden, minthy! Jij moet ook niet dingen voor andere mensen invullen en daarbij zo laatdunkend over jezelf denken. . Blijkbaar dat zij boos worden omdat zij inzien dat zo'n leuk ding zichzelf zo verkeerd benaderd, en daarbij voor hun gaat denken. Trouwens, denk je van jezelf al niet genoeg? Is voor jezelf denken misschien niet al genoeg? .

Maar walsen mensen serieus over jou heen, of maken ze gebruik/misbruik van je? Of vul jij reacties van anderen dusdanig in dat het neerkomt op gebruik maken van? Ik denk dat jouw directe omgeving een afspiegeling van jouw innerlijke wereld is, dus dan zou je jezelf kunnen afvragen in welke mate het zomaar een gedachte is die nodig bijgesteld moet worden!

Ergens snap ik wel dat men kwaad wordt maar dat denken blijft. Dan hou ik me maar stil, dat scheelt een boel geëtter en gezanik. Dan maar niet eerlijk, dan maar doorgaan met piekeren, maar dan heb ik niemand op de kast gejaagd.
Het voelt aan als gebruik maken van. "Noes is wel zo gek, die doet het wel".
Mannen hebben bij mij vaak de neiging om te kijken hoever ze kunnen gaan, vaak word ik hierdoor aan het lijntje gehouden. Ik durf toch niet te vragen na een date hoe de stand van zaken van zijn kant is en als ik me al eens veilig genoeg voel om het wél te vragen dan volgt er een afwijzing. Of de mededeling dat een tut van begin 20 meer interessant is of dat een ex niet vergeten kan worden of *insert ander kutverhaal*. Het is ook op dat vlak tegenvaller op tegenvaller, daarom durf ik niks meer.
Als je zo vaak (ik noem hier bewust niet alles) met teleurstelling te maken hebt gehad of door de zoveelste persoon gekwetst wordt, is het dan erg vreemd dat je gaat denken dat het aan jezelf ligt? Er moet wel iets mis zijn

Binnen mijn naaste sociale kring heb ik overigens weinig last van het invullen van gedachten, dat ligt meer in de ring daaromheen.

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 02:42 schreef sitting_elfling het volgende:
Net wakker worden in gutsend zweet van een kort maar fixe nachtmerrie over 'youknowwho'. Ik heb het echt zwaar. Ik ben net een wandelende nachtmerrie .

Minder...
Sterkte jong!

Godver. Die kerel van gister "lijkt me leuk je morgen weer even te zin". Niet daarom, maar sowieso ik de kroeg in. Was uiteindeljk ook wel leuk leuke kerel, al was die ineens verdwenen naardat ik tot de tweede keer zei dat ik geen behoefte had tot "kruisje pissen" met z'n tweeeen.
Maargoed die kerel van gister was er ook, heeft me nog net 1 blik gegund... nee, ik ben af en toe best naief blijkt maar weer. Ik ben er even helemaal klaar mee. Geen enkele kerel meer kan ook maar iets bij me klaarspelen.. dat weet ik wel nu.

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 06:58 schreef Cue_ het volgende:
Godver. Die kerel van gister "lijkt me leuk je morgen weer even te zin". Niet daarom, maar sowieso ik de kroeg in. Was uiteindeljk ook wel leuk leuke kerel, al was die ineens verdwenen naardat ik tot de tweede keer zei dat ik geen behoefte had tot "kruisje pissen" met z'n tweeeen.
Maargoed die kerel van gister was er ook, heeft me nog net 1 blik gegund... nee, ik ben af en toe best naief blijkt maar weer. Ik ben er even helemaal klaar mee. Geen enkele kerel meer kan ook maar iets bij me klaarspelen.. dat weet ik wel nu.

Kruisje pissen?
En klote Cue_, maar echt, we zijn niet allemaal klootzakken.

[quote] Op zondag 18 augustus 2013 08:50 schreef Royco1 het volgende:

Kruisje pissen?
En klote Cue_, maar echt, mannen zijn niet allemaal klootzakken.

Overigens: Goeiemorgen allemaal!
Ik hoop dat iedereen vandaag een beetje rust in hoofd en lijf heeft.
Hoewel ik altijd mee lurk, worden de teksten nu wel erg lang.

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 00:28 schreef Detroit het volgende:

[..]

Je moet maar net de helderheid hebben om het patroon te doorbreken. In die zin vraag ik me af of het wel echt het samenspel van gedachten en gevoelens is dat ervoor zorgt dat je niets steeds dezelfde fouten blijft begaan. (en dan bedoel ik vooral fouten in de zin van jezelf dingen blijven verwijten, ten onrechte negatief zijn richting jezelf... niet een fout als tot twee keer toe de verkeerde weg nemen op weg van A naar B).

Er zijn denk ik zat mensen die om wat voor reden de vinger er niet op kunnen leggen waarom ze nou zo ongelukkig zijn.

[..]

Als niet het samenspel, wat dan?

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 09:49 schreef Gewas het volgende:

[..]

Weet je wat ik zo raar vind? Uit jouw berichten straalt een enorme levenslust (althans zo komt het op mij over) anders zou je ook niet de moeite nemen om zulke lappen tekst te typen denk ik. En toch ga je hier roepen dat je het liefst 'de stekker eruit trekt'. Ik snap dat gewoon echt niet.

Ik vind het vooral een beetje ongepast hier op fok, om zulke dingen te blijven roepen.
We kunnen er niks mee, en in het ergste geval gaan er zich ook nog mensen zorgen maken. Wat nou als je bijvoorbeeld (ik gun het je niet hoor) met een acute blindedarmontsteking in het ziekenhuis komt te liggen en je hebt je mobiel niet bij je oid, anyway, je bent hier 1 of 2 weken niet. Denkt straks iedereen dat je zelfmoord hebt gepleegd. Dat is voor niemand goed, zeker voor de mensen in dit topic.

Je hoeft voor mij niet te doen of alles goed gaat hoor, en je mag zeker laten weten dat je je kut voelt en dat je jezelf de dag doorworstelt, maar houd het een beetje relaxed zeg maar. Daarbij weet ik uit eigen ervaring dat het leven niet beter wordt als je steeds maar blijft denken en zeggen dat je niet meer wilt. Sterker: bij mij werd het juist beter toen ik richting de hulpverlening toegaf dat ik die gedachten had, en dat ik van mezelf wist dat ik er niks mee zou (willen) doen en hun vroeg om me te helpen van die klotegedachten af te komen. Daar konden zij wat mee en daar kon ik weer wat mee.

Overigens gaat het hier eigenlijk ook niet zo goed. Labiel, opvliegend, zwaarmoedig gevoel (waar ik wel tegen vecht en dat lukt vaak ook maar dat kost veel energie en ik ben ook bang dat het zwaarmoedige gevoel een keertje wint en ik wegzak). Kwam gisteravond thuis en was mijn keuken ondergezeken door de katten, janken dus...
Vannacht wel redelijk geslapen dus ik ga zo maar eens naar de markt voor groente en fruit en overige boodschapjes doen. En mijn voetjes verzorgen. Daar heb ik gisteren 25 km op gelopen en die doen nu nog au.

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 00:32 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

1e vraag; Heb jij ooit een officiele diagnosis gekregen? Even daargelaten of je het er mee eens bent of niet. Autisme? Borderline? Etc?

Mijn enige officiële diagnose is (ernstige) depressie, maar de psychiater denkt daarnaast aan een persoonlijkheidsstoornis (weet niet welke, al herken ik mezelf nogal in ontwijkend en obsessief-compulsief en na mijn zelfmoordpoging hadden ze het ook over borderline (daar ben ik het niet mee eens:P). Verder waren er ook 2 hulpverleners die dachten aan sociale fobie. Maar dat vond ik wat overdreven klinken en dat heb ik ook gezegd.

quote:

2e vraag; Waarom heb jij zo'n laag zelfbeeld? Als jij zegt dat je verder 'gezond bent' en dus op een depressie na geen andere sociale stoornis hebt moet het wel goedkomen!

Dat lage zelfbeeld staat los van depressie. Ik zou mezelf nu niet meer depressief noemen, maar bepaalde problemen blijven aanwezig. Ik kan ook plotseling weer even terugvallen.

quote:

No wonder dat je cognitieve therapie krijgt, er zit immers wat fout in je gedachten patroon. Denk eens echt goed na, als jij echt zo slecht bent, en je het niet waard bent dan wordt dat wel tegen je gezegd. Het zit dan helaas toch echt tussen je oren. Je zegt het gaat niet zoals het moet. Hoe moet iets gaan dan? Is er een bepaalde wijze hoe je iets moet doen? Natuurlijk niet!

Je wil graag dat het A of B gaat, maar je weet zelf ook wel dat dat niet zo werkt. Ben je dan een minder mens als het niet zo gaat? Moet je daar door maar in je schulp kruipen? Natuurlijk niet.

Waarom direct in spanning slaan als een vreemdje je iets vraagt? Denk je nou echt(!) dat een heel strand naar je zou kijken wat je doet, of je iets fout doet etc. Denk eens na! Kijk jij altijd naar anderen hoe zij iets doen? Nee? Natuurlijk niet! Who gives a shit! Of je bent zo'n iemand die met zijn laptop in de starbucks gaat zitten met een mok koffie en iedereen gaat aanstaren in de hoop dat ze terugstaren.

Zie mij eens hip zijn! !

Het is me vroeger vaak genoeg verteld wat er allemaal mis is met mij. Dat mensen het niet zeggen, betekent niet dat ze het niet denken. Mijn vrienden zijn te lief om me hiervoor in de steek te laten. Die zien wel het goede in mensen. En ik weet ook wel dat mijn fouten mij veel meer opvallen dan anderen. Het lijkt allemaal erger dan het is, dat doe ik mezelf aan en dat weet ik. Maar toch blijf ik die dingen denken.

Ik ben me heel bewust van de dingen die ik denk en probeer het ook te relativeren, het meer rationeel te bekijken. Zo van 'ik denk dit, maar klopt dat wel?' Heb wel wat opgestoken van de cgt dus. Maar dat werkt lang niet altijd. Want ik doe en zeg ook écht dingen die van mij gewoon niet mogen, en dan ga ik het mezelf niet goedpraten. Ik ben gewoon heel streng voor mezelf.
Hoe ik dus wil dat het gaat: dat ik alleen zeg en doe waar ik ook echt achter sta, en dus niet dat ik er meteen spijt van heb. Maar ik denk vaak wel na voordat ik iets doe, en toch doe ik het dan verkeerd.

Maar die mensen bekeken me wel echt. En ik heb eigenlijk ook vaak de neiging om specifieke personen te bestuderen, gewoon omdat ik ze interessant vind... Dan ga ik naar ze staren, dat kunnen ze niet echt waarderen zodra ze het door hebben

Bedankt voor je reactie s_e. Ik waardeer het heel erg dat je de moeite neemt om op iedereen hier te reageren en zoveel tekst over andermans problemen te lezen terwijl je je zelf ook helemaal niet goed voelt. Lief

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 00:02 schreef kuolema het volgende:
Ik heb het gevoel dat ik ergens spijt van heb. Ik heb ook eigenlijk spijt van zo’n beetje alles wat ik doe, aangezien het nooit gaat zoals het moet. Ik heb spijt van mij zijn, dat ik geboren ben, dat ik besta. Ik hoor niet te bestaan.
Dit is altijd al zo geweest, en het probleem is dus dat ik weet wat ik mis. Ik weet hoe het kan zijn, namelijk gezellig en zonder dat ik me eenzaam voel bij anderen, maar ik geloof niet dat dat nog gaat veranderen. Ik wil het wel, en heb soms vlagen van hoop, doe mijn best om sociaal te zijn, soms werkt het, maar dan gaat het toch weer fout. Als dit mijn hele leven zo blijft…

Kan iemand me alsjeblieft garanderen dat het allemaal beter wordt? Wat kan ik nog meer doen, behalve sociale situaties niet vermijden?

Niets is blijvend. Ook dit niet. Wat je kan doen is jezelf aanleren deze verandering in alles op te merken en in die continuiteit vrede te vinden.

Je weet jezelf al te observeren, of analyseren. Dat is iets dat veel vormen van hulpverlening juist teweeg brengen. In die zin ben je al geholpen en heb je een stap gemaakt in de goede richting.

Maar doe je niet anders voor dan je je voelt. Wees eerlijk tegen mensen wanneer je je niet goed voelt en dat je even alleen wil zijn. Wanneer je geniet van hun gezelschap, laat ze dat ook weten en daarmee jezelf. Leer niet alleen in je gedachten te leven, maar ook daarbuiten, of beter gezegd: daarmee.

Als ik mijn moeder als voorbeeld neem, die 40 jaar lang met borderline en depressie heeft geleefd totdat een lange tijd van isolatie haar verlichting bracht, dan kan zeggen dat er goede hoop is dat het beter wordt. Het kan even duren, maar heb je iets belangrijkers te doen dan je leven lief te hebben zoals je het leiden wil?

quote:

Even ter info: heb 2x cognitieve gedragstherapie gehad vanwege depressies- die blijven terugkomen, dus heb eigenlijk niet zoveel vertrouwen in de hulpverlening-, heb nu 1xpm gesprekken met een spv (eerst 1xpw maar nu gaat het goed), ga over een paar maanden weer beginnen met therapie als het goed is (wachttijden ja…), welke soort gaan ze nog bepalen.
Overigens is professionele hulp ook een probleem, want ik voel me vaak heel stom na een gesprek, denk aan alles wat ik verkeerd heb gezegd en heb medelijden met de hulpverleners omdat ze met mij opgescheept zitten. Ik heb er regelmatig spijt van dat ik hulp heb gezocht en vind vaak dat ik het niet verdien om me goed te voelen.

Dat laatste is misschien wel de reden waarom professionele hulp niet zo goed voor je werkt. Je verzet je eigenlijk tegen de hulp.

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 00:16 schreef sitting_elfling het volgende:
Ik kijk op mijn lijstje van mensen die ik wil ontmoeten .. die zijn allemaal dood! Ik lees een George Carlin, Alan Watts en ga zo maar door :'

Wat heb ik nu nog te doen in mijn leven?

Dat soort mensen worden constant geboren, joh... Ontmoet ze!

Suicidale gedachten zijn vanuit mijn perspectief uitingen van de geest die van zichzelf probeert te vluchten. Anders gezegd wil je geest simpelweg vrede. Een simpele geest, en dat zijn ze allemaal, komt dan op de proppen met een fysiek einde. Pas na het daadwerkelijk verkennen van die optie ziet het in dat dit even beangstigend is, zo niet meer, dan een einde van het daadwerkelijke probleem. Het is de geest zelf die de problemen maakt tot wat ze zijn. Het is daarom de geest die verandering vergt; de vorm die het heeft op dit moment moet tot zijn einde komen.

Zelf heb ik die vrede als inspiratiebron genomen voor bijstand in tumultueuze tijden. Door het dragen van schedeltjes in sieraden, of gebedskralenkettingen van verschillende religies, herinner ik mezelf aan die vredige stilte die onder alles heerst. Dat is grijs voor mij.

En tja, gedachten sturen is 'makkelijk'. Probeer maar eens niet te denken!

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 11:37 schreef Gray het volgende:

[..]

Als niet het samenspel, wat dan?

Daar ga ik nog eens over contempleren. .

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 12:59 schreef kuolema het volgende:

[..]

Mijn enige officiële diagnose is (ernstige) depressie, maar de psychiater denkt daarnaast aan een persoonlijkheidsstoornis (weet niet welke, al herken ik mezelf nogal in ontwijkend en obsessief-compulsief en na mijn zelfmoordpoging hadden ze het ook over borderline (daar ben ik het niet mee eens:P). Verder waren er ook 2 hulpverleners die dachten aan sociale fobie. Maar dat vond ik wat overdreven klinken en dat heb ik ook gezegd.

[..]

Dat lage zelfbeeld staat los van depressie. Ik zou mezelf nu niet meer depressief noemen, maar bepaalde problemen blijven aanwezig. Ik kan ook plotseling weer even terugvallen.

[..]

Het is me vroeger vaak genoeg verteld wat er allemaal mis is met mij. Dat mensen het niet zeggen, betekent niet dat ze het niet denken. Mijn vrienden zijn te lief om me hiervoor in de steek te laten. Die zien wel het goede in mensen. En ik weet ook wel dat mijn fouten mij veel meer opvallen dan anderen. Het lijkt allemaal erger dan het is, dat doe ik mezelf aan en dat weet ik. Maar toch blijf ik die dingen denken.

Ik ben me heel bewust van de dingen die ik denk en probeer het ook te relativeren, het meer rationeel te bekijken. Zo van 'ik denk dit, maar klopt dat wel?' Heb wel wat opgestoken van de cgt dus. Maar dat werkt lang niet altijd. Want ik doe en zeg ook écht dingen die van mij gewoon niet mogen, en dan ga ik het mezelf niet goedpraten. Ik ben gewoon heel streng voor mezelf.
Hoe ik dus wil dat het gaat: dat ik alleen zeg en doe waar ik ook echt achter sta, en dus niet dat ik er meteen spijt van heb. Maar ik denk vaak wel na voordat ik iets doe, en toch doe ik het dan verkeerd.

Maar die mensen bekeken me wel echt. En ik heb eigenlijk ook vaak de neiging om specifieke personen te bestuderen, gewoon omdat ik ze interessant vind... Dan ga ik naar ze staren, dat kunnen ze niet echt waarderen zodra ze het door hebben

Bedankt voor je reactie s_e. Ik waardeer het heel erg dat je de moeite neemt om op iedereen hier te reageren en zoveel tekst over andermans problemen te lezen terwijl je je zelf ook helemaal niet goed voelt. Lief

Zelf ben ik wel gediagnosticeerd met ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en obsessief compulsieve stoornis (en nog wat andere dingen). Ik herkende mezelf ook wel een beetje in je verhaal. Maar goed, afgezien van die diagnoses weet ik van mezelf dat het voornamelijk door m'n verleden komt (slechte thuissituatie en pesten o.a.)

Cognitieve gedragstherapie heeft me ook wel een beetje geholpen, maar niet voldoende. Ik heb toen wel geleerd dat mijn gedachten dus niet per se kloppen, maar het principe van een andere gedachte er tegenover zetten die positiever/rationeler is geeft bij mij het probleem dat ik het gevoel heb dat ik met mijn oorspronkelijke gedachten en bijbehorende gevoelens dus inderdaad 'niet goed genoeg ben'. Wat me nu meer helpt is gewoon puur het doorzien van de gedachtepatronen, op momenten dat dat lukt dan, zonder er tegen in gevecht te gaan. Nu ik weet waar ze vandaan komen lukt dat al vaak beter.

Doe je iets van werk of studie nog? Heb je daarbij ook veel last van deze problemen?

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 13:08 schreef Gray het volgende:

Dat soort mensen worden constant geboren, joh... Ontmoet ze!

Suicidale gedachten zijn vanuit mijn perspectief uitingen van de geest die van zichzelf probeert te vluchten. Anders gezegd wil je geest simpelweg vrede. Een simpele geest, en dat zijn ze allemaal, komt dan op de proppen met een fysiek einde. Pas na het daadwerkelijk verkennen van die optie ziet het in dat dit even beangstigend is, zo niet meer, dan een einde van het daadwerkelijke probleem. Het is de geest zelf die de problemen maakt tot wat ze zijn. Het is daarom de geest die verandering vergt; de vorm die het heeft op dit moment moet tot zijn einde komen.

Zelf heb ik die vrede als inspiratiebron genomen voor bijstand in tumultueuze tijden. Door het dragen van schedeltjes in sieraden, of gebedskralenkettingen van verschillende religies, herinner ik mezelf aan die vredige stilte die onder alles heerst. Dat is grijs voor mij.

Dat blijf ik doen. Zoals je weet doe ik nu even 2 dagen Hannover aan, ook daar vind ik wel weer nieuwe mensen . Ik besef ook wel dat ik vooruitgang boek. Maar ik zit soms wel in een enorm zwat gat. Ik ben het type 'gooi er alles uit' en na een lap tekst voel ik me oprecht beter.

Het feit dat ik zeg dat ik het echt helemaal heb gehad, wil niet zeggen dat ik er maar een stekker uit trek. Ik zie het gegeven dat ik over iets post wat me niet lekker zit juist als een goed iets. Het tegenovergestelde, me stil houden werkt ook niet. Gelukkig heb ik wel degelijk een groepje mensen om me heen die als ze niks horen zeggen van; "Kom eens hierrrrrrrrrrrrrrrr....." . Er is een groep die oprecht om me geeft. Dat besef heb ik ook wel.

Ik zie de suicidale gedachtes ook meer iets als, een gedachte wat opkomt. Je beseft dat ze er zitten en dan denkt, "hoi, wil jij eens heel snel oprotten? ". Ik ben alleen niet het type die 5 uur lang op en neer langs een spoor zou lopen, wel/niet, wel/niet.

Overigens weten mijn huisarts, mijn therapeut en mijn EDMR specialiste allen af van deze zware suicidale gevoelens die soms opkomen. Mijn vader & mijn vrienden ook. Enige maatregel die is genomen is stoppen met paroxetine. Voor de rest kan ik altijd en alles en iedereen bellen.

Misschien zit ik wel te wachten op zo'n enorm dieptepunt zoals jij dat zelf hebt meegemaakt. En dat als het dan zo dichtbij komt, je toch kiest voor het pad van verlichting.

quote:

En tja, gedachten sturen is 'makkelijk'. Probeer maar eens niet te denken!

Als ik me echt shit voel, ga ik naar buiten, de bossen in, en direct het 'denken' uitschakelen en alleen maar de andere zintuigen gebruiken. Wat voel ik, wat ruik ik, wat zie ik .. doe dat een half uur en de zwaarste gedachten zijn weg.

Het zijn met name die momenten die 'zo maar' omhoog komen zonder die associatie aan mijn ex.

Ik kijk uit naar die triple meet Gray! Kom maar op!

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 09:49 schreef Gewas het volgende:

[..]

Weet je wat ik zo raar vind? Uit jouw berichten straalt een enorme levenslust (althans zo komt het op mij over) anders zou je ook niet de moeite nemen om zulke lappen tekst te typen denk ik. En toch ga je hier roepen dat je het liefst 'de stekker eruit trekt'. Ik snap dat gewoon echt niet.

Is het levenslust? Zo voelt het namelijk niet. Ik neem de moeite omdat van me af praten het zelfde werkt als me emoties verwerken en ik me daardoor beter voel. Ik blijf dingen doen hoor! ik blijf niet in een hoekje zitten en zaniken. Ik zit op dit moment in de trein richting Hannover voor een 2 daagse trip.

Het gaat mij er veel meer om dat ik alles op een soort van automatische piloot doe en het gevoel 'weg' is. Dat is niet meer zoals vroeger. En dan heb ik het oprecht(!) leuk wanneer ik op stap ga, zuipen, vrienden, voetbalwedstrijd whatever. Maar dat moment dat de emoties je weer in halen is het een enorme bende aan herinneringen en gedachten van trauma's uit het verleden die je links en rechts knock out slaan. Dan zegt mijn 'simpele' hoofd. Kappen! Terwijl het rationele blijft zeggen, hup doorgaan!

Ik volg therapie, ik blijf dingen doen, ik probeer hier echt uit te komen. Excuus als het soms wat drastisch overkomt, ik ben in die zin qua emoties gewoon een flapuit.

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 13:08 schreef Gray het volgende:

Suicidale gedachten zijn vanuit mijn perspectief uitingen van de geest die van zichzelf probeert te vluchten. Anders gezegd wil je geest simpelweg vrede. Een simpele geest, en dat zijn ze allemaal, komt dan op de proppen met een fysiek einde. Pas na het daadwerkelijk verkennen van die optie ziet het in dat dit even beangstigend is, zo niet meer, dan een einde van het daadwerkelijke probleem. Het is de geest zelf die de problemen maakt tot wat ze zijn. Het is daarom de geest die verandering vergt; de vorm die het heeft op dit moment moet tot zijn einde komen.

Zo heb ik het een aantal maanden geleden ook wel ervaren. Ook dat punt waarop je inziet dat een einde eraan maken geen betere optie is. In eerste instantie resulteerde dit in nog meer wanhoop, maar uiteindelijk ook in meer vrede.

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 11:51 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Ik vind het vooral een beetje ongepast hier op fok, om zulke dingen te blijven roepen.
We kunnen er niks mee, en in het ergste geval gaan er zich ook nog mensen zorgen maken. Wat nou als je bijvoorbeeld (ik gun het je niet hoor) met een acute blindedarmontsteking in het ziekenhuis komt te liggen en je hebt je mobiel niet bij je oid, anyway, je bent hier 1 of 2 weken niet. Denkt straks iedereen dat je zelfmoord hebt gepleegd. Dat is voor niemand goed, zeker voor de mensen in dit topic.

Je hoeft voor mij niet te doen of alles goed gaat hoor, en je mag zeker laten weten dat je je kut voelt en dat je jezelf de dag doorworstelt, maar houd het een beetje relaxed zeg maar. Daarbij weet ik uit eigen ervaring dat het leven niet beter wordt als je steeds maar blijft denken en zeggen dat je niet meer wilt. Sterker: bij mij werd het juist beter toen ik richting de hulpverlening toegaf dat ik die gedachten had, en dat ik van mezelf wist dat ik er niks mee zou (willen) doen en hun vroeg om me te helpen van die klotegedachten af te komen. Daar konden zij wat mee en daar kon ik weer wat mee.

Ik heb het de hulpverlening verteld en die doen daar verder niks mee behalve mij van de paroxetine afhalen en mij het verleden met mijn ex bepraten en mijn familie. Ik heb haast brullend een keer tegen zo'n therapeut lopen te vertellen dat ik het spuug zat was om die suicidale gedachtes te hebben. Ik wil het niet, ik besef dat ze er zijn en in sommige momenten is het gewoon enorm lastig om het een plek te geven.

Wat doet de hulpverlening? Mij van alle pillen halen en alleen maar blijven praten. En dat is in goed overleg gegaan.

Overigens ken ik genoeg mensen op FOK ook irl, en een aantal kan ik zelfs als goede vriend bestempelen. Die weten echt wel hoe het gaat met me als het de verkeerde kant op gaat.

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 13:33 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Dat blijf ik doen. Zoals je weet doe ik nu even 2 dagen Hannover aan, ook daar vind ik wel weer nieuwe mensen . Ik besef ook wel dat ik vooruitgang boek. Maar ik zit soms wel in een enorm zwat gat. Ik ben het type 'gooi er alles uit' en na een lap tekst voel ik me oprecht beter.

http://www.bbc.co.uk/news/health-23637013

quote:

Het feit dat ik zeg dat ik het echt helemaal heb gehad, wil niet zeggen dat ik er maar een stekker uit trek. Ik zie het gegeven dat ik over iets post wat me niet lekker zit juist als een goed iets. Het tegenovergestelde, me stil houden werkt ook niet. Gelukkig heb ik wel degelijk een groepje mensen om me heen die als ze niks horen zeggen van; "Kom eens hierrrrrrrrrrrrrrrr....." . Er is een groep die oprecht om me geeft. Dat besef heb ik ook wel.

Mooi is dat.

quote:

Ik zie de suicidale gedachtes ook meer iets als, een gedachte wat opkomt. Je beseft dat ze er zitten en dan denkt, "hoi, wil jij eens heel snel oprotten? ". Ik ben alleen niet het type die 5 uur lang op en neer langs een spoor zou lopen, wel/niet, wel/niet.

Bij mij is het meer van: Yo, what's up bro?

quote:

Overigens weten mijn huisarts, mijn therapeut en mijn EDMR specialiste allen af van deze zware suicidale gevoelens die soms opkomen. Mijn vader & mijn vrienden ook. Enige maatregel die is genomen is stoppen met paroxetine. Voor de rest kan ik altijd en alles en iedereen bellen.

Misschien zit ik wel te wachten op zo'n enorm dieptepunt zoals jij dat zelf hebt meegemaakt. En dat als het dan zo dichtbij komt, je toch kiest voor het pad van verlichting.

De ironie wil dat je vaak pas achteraf beseft dat alles wat je meemaakte, precies nodig was om tot dat besef te komen.

En verder:

quote:

Enlightened

One day the Master announced that a young monk had reached an advanced state of enlightment. The news caused some stir. Some of the monks went to see the young monk. "We heard you are enlightened. Is that true?" they asked.
"It is," he replied.

"And how do you feel?"

"As miserable as ever," said the monk.

quote:

[..]

Als ik me echt shit voel, ga ik naar buiten, de bossen in, en direct het 'denken' uitschakelen en alleen maar de andere zintuigen gebruiken. Wat voel ik, wat ruik ik, wat zie ik .. doe dat een half uur en de zwaarste gedachten zijn weg.

Het zijn met name die momenten die 'zo maar' omhoog komen zonder die associatie aan mijn ex.

Doe je dit vaak genoeg, dan ga je op een gegeven moment ook genieten van alledaagse bezigheden. Je lichaam is immers altijd en overal aanwezig.

quote:

Ik kijk uit naar die triple meet Gray! Kom maar op!

Me too!

Hmmmmm. Ik ken geen FOK! mensen irl.
Mag ik dan niet zeggen dat het soms klote gaat en dat ik met 180kmp/u tegen een boom aan zou willen rijden?

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 13:38 schreef Crystal86 het volgende:

[..]

Zo heb ik het een aantal maanden geleden ook wel ervaren. Ook dat punt waarop je inziet dat een einde eraan maken geen betere optie is. In eerste instantie resulteerde dit in nog meer wanhoop, maar uiteindelijk ook in meer vrede.

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 14:27 schreef seasushi het volgende:
Hmmmmm. Ik ken geen FOK! mensen irl.
Mag ik dan niet zeggen dat het soms klote gaat en dat ik met 180kmp/u tegen een boom aan zou willen rijden?

Best een keer of een paar keer maar niet dag in dag uit. Volgens mij was dat ook een soort van wens vanuit fok

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 13:08 schreef Gray het volgende:

[..]

Niets is blijvend. Ook dit niet. Wat je kan doen is jezelf aanleren deze verandering in alles op te merken en in die continuiteit vrede te vinden.

Je weet jezelf al te observeren, of analyseren. Dat is iets dat veel vormen van hulpverlening juist teweeg brengen. In die zin ben je al geholpen en heb je een stap gemaakt in de goede richting.

Maar doe je niet anders voor dan je je voelt. Wees eerlijk tegen mensen wanneer je je niet goed voelt en dat je even alleen wil zijn. Wanneer je geniet van hun gezelschap, laat ze dat ook weten en daarmee jezelf. Leer niet alleen in je gedachten te leven, maar ook daarbuiten, of beter gezegd: daarmee.

Als ik mijn moeder als voorbeeld neem, die 40 jaar lang met borderline en depressie heeft geleefd totdat een lange tijd van isolatie haar verlichting bracht, dan kan zeggen dat er goede hoop is dat het beter wordt. Het kan even duren, maar heb je iets belangrijkers te doen dan je leven lief te hebben zoals je het leiden wil?

Ik geloof best dat het beter wordt naarmate ik ouder word, dat wordt me namelijk steeds verteld. Ik ben nu 21, en er is best een verschil met toen ik in de pubertijd zat. Maar ik denk niet dat ik me ooit helemaal goed zal voelen in contact met mensen. En daar baal ik van.
Ik vraag me ook af in hoeverre professionele hulp me nog verder kan helpen, gezien mijn ervaring. Waarschijnlijk krijg ik wel een andere vorm van therapie de volgende keer, en eerst ga ik een crisisvaardigheidstraining doen in oktober. Denk dat ik daar wel baat bij zal hebben.

Ik sta altijd in dubio over wat het beste is om te doen. Aan de ene kant wil ik situaties waar ik me niet goed bij voel vermijden, aan andere kant probeer ik dat juist niet te doen, want hoe meer je vermijdt, hoe moeilijker het wordt om wel in die situatie te komen. In deze maatschappij wordt van ons verwacht dat we heel sociaal zijn; ben je dat niet, dan kom je in de problemen. Merk dat nu ook i.v.m. mijn studie en ik zal het later nog moeilijk krijgen met werken. Als je in therapie gaat, leer je toch ook juist niet te gaan vermijden? Ik moet dus wel acteren, en ik merk dat dat wel helpt; lange periodes met mensen zijn maakt het sociaal doen wel makkelijker. Toch doe ik te vaak dingen tegen mijn zin in, maak bijvoorbeeld plannen om iets leuks te doen met mensen, terwijl ik daar eigenlijk bang voor ben en daar word ik dan heel onrustig van.
Maar wat jij zegt, betekent dat dat ik inderdaad gewoon meer een kluizenaarsbestaan moet leiden omdat ik me daar beter bij voel, ook al zal het dan veel moeilijker zijn om normaal te kunnen functioneren?

quote:

[..]

Dat laatste is misschien wel de reden waarom professionele hulp niet zo goed voor je werkt. Je verzet je eigenlijk tegen de hulp.

I know... en dan voel ik me schuldig naar de hulpverleners, haat ik mezelf en blijf ik dus vinden dat ik het niet verdien: de welbekende vicieuze cirkel...

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 13:21 schreef Crystal86 het volgende:

[..]

Zelf ben ik wel gediagnosticeerd met ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en obsessief compulsieve stoornis (en nog wat andere dingen). Ik herkende mezelf ook wel een beetje in je verhaal. Maar goed, afgezien van die diagnoses weet ik van mezelf dat het voornamelijk door m'n verleden komt (slechte thuissituatie en pesten o.a.)

Cognitieve gedragstherapie heeft me ook wel een beetje geholpen, maar niet voldoende. Ik heb toen wel geleerd dat mijn gedachten dus niet per se kloppen, maar het principe van een andere gedachte er tegenover zetten die positiever/rationeler is geeft bij mij het probleem dat ik het gevoel heb dat ik met mijn oorspronkelijke gedachten en bijbehorende gevoelens dus inderdaad 'niet goed genoeg ben'. Wat me nu meer helpt is gewoon puur het doorzien van de gedachtepatronen, op momenten dat dat lukt dan, zonder er tegen in gevecht te gaan. Nu ik weet waar ze vandaan komen lukt dat al vaak beter.

Doe je iets van werk of studie nog? Heb je daarbij ook veel last van deze problemen?

Heb je behalve cgt geen andere vormen van therapie gehad? Het kan best zijn dat er iets anders is dat beter werkt.

Ik studeer psychologie en die problemen hebben daar, net als op de middelbare school, best veel invloed op ja. Ben op VWO twee keer blijven zitten, door depressie en onzekerheid/perfectionisme (maar soms ook gewoon luiheid hoor ), wat nu ook weer geldt: soms ben ik te depressief om überhaupt iets te doen, nog veel vaker raak ik totaal geblokkeerd omdat ik bang ben dat ik iets fout ga doen of dat het niet goed is - ik lever dingen liever helemaal niet in dan imperfect. Dat geldt vooral voor schrijfopdrachten. En ik durf ook nooit om hulp te vragen als iets niet lukt.
Soms kan ik ergens niet aan beginnen, ook al wil ik het heel graag. Ik blokkeer, kan niet meer nadenken, ga trillen, enz. Ik durf dingen niet af te maken, want dan kan ik er niets meer aan veranderen. Wil het niet inleveren, want dan schaam ik me voor wat ik inlever. Bedenk dan hoe dom de docent me zal vinden als hij mijn werk leest. Nogal stressvol. Heb hierdoor mijn propedeuse niet gehaald afgelopen jaar.

Verder ben ik ook geen fan van werkgroepen, die verplicht zijn. Vind het moeilijk om klassikale opdrachten te doen. Daarnaast ben ik niet goed in groepsopdrachten, ik wil of 100% controle of laat het helemaal aan iemand anders over. Er zit niets tussenin, dat vind ik heel moeilijk. Ik weet het van mezelf en let erop, want het kan voor groepsgenoten heel vervelend zijn als ik bijv. mijn zin wil hebben en al het werk zelf wil doen. Ik vind het heel frustrerend om het werk te verdelen, omdat ik er totaal niet op vertrouw dat het goed komt als ik het aan anderen overlaat. Nogal tegenstrijdig, want normaal twijfel ik juist aan mezelf. Als ik niet denk dat ik iets kan bij een groepsopdracht, heb ik dan ook de neiging om me totaal terug te trekken en nogal afstandelijk en ongeïnteresseerd over te komen.

Terwijl ik studeren eigenlijk heel leuk vind, want ik hou van zelfstudie, boeken lezen en leren. Toetsen maken gaat me ook prima af als ik gewoon goed leer.

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 14:45 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Best een keer of een paar keer maar niet dag in dag uit. Volgens mij was dat ook een soort van wens vanuit fok

Klopt ja.

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 14:56 schreef kuolema het volgende:

[..]

Ik geloof best dat het beter wordt naarmate ik ouder word, dat wordt me namelijk steeds verteld. Ik ben nu 21, en er is best een verschil met toen ik in de pubertijd zat. Maar ik denk niet dat ik me ooit helemaal goed zal voelen in contact met mensen. En daar baal ik van.
Ik vraag me ook af in hoeverre professionele hulp me nog verder kan helpen, gezien mijn ervaring. Waarschijnlijk krijg ik wel een andere vorm van therapie de volgende keer, en eerst ga ik een crisisvaardigheidstraining doen in oktober. Denk dat ik daar wel baat bij zal hebben.

Ik sta altijd in dubio over wat het beste is om te doen. Aan de ene kant wil ik situaties waar ik me niet goed bij voel vermijden, aan andere kant probeer ik dat juist niet te doen, want hoe meer je vermijdt, hoe moeilijker het wordt om wel in die situatie te komen. In deze maatschappij wordt van ons verwacht dat we heel sociaal zijn; ben je dat niet, dan kom je in de problemen. Merk dat nu ook i.v.m. mijn studie en ik zal het later nog moeilijk krijgen met werken. Als je in therapie gaat, leer je toch ook juist niet te gaan vermijden? Ik moet dus wel acteren, en ik merk dat dat wel helpt; lange periodes met mensen zijn maakt het sociaal doen wel makkelijker. Toch doe ik te vaak dingen tegen mijn zin in, maak bijvoorbeeld plannen om iets leuks te doen met mensen, terwijl ik daar eigenlijk bang voor ben en daar word ik dan heel onrustig van.
Maar wat jij zegt, betekent dat dat ik inderdaad gewoon meer een kluizenaarsbestaan moet leiden omdat ik me daar beter bij voel, ook al zal het dan veel moeilijker zijn om normaal te kunnen functioneren?

[..]

Hoe jij je leven moet leiden is niet aan mij om te bepalen. Wat ik zeg is dat je jezelf als eerste zal moeten accepteren, in goed of kwaad. Alsof je in het huwelijk stapt met jezelf. En waar haal je de garantie vandaan dat het dan veel moeilijker zal zijn om 'normaal' te functioneren, wat normaal dan ook moge zijn?

En ja, we moeten in sociale omgevingen soms concessies doen wat betreft onszelf. Maar... de maatschappij, dat ben jij. Maar om nog een cliché ertegen te gooien: maak van je hart geen moordkuil en laat je gevoelens vrij waar het kan, bij wie het kan.

quote:

I know... en dan voel ik me schuldig naar de hulpverleners, haat ik mezelf en blijf ik dus vinden dat ik het niet verdien: de welbekende vicieuze cirkel...

[..]

Daar werken ze voor; om jou te helpen naar hun kunnen. Zij helpen jou jezelf te helpen, dus help jezelf en maak je niet druk om de 'instrumenten'. En als je je echt schuldig voelt, dan kan je ook stoppen met therapie, want niemand verplicht je. Maar je zit daar als het goed is om aan je problemen te werken, dus werk eraan. Wat je ook doet; doe het met overtuiging en overgave. Half werk is geen werk.

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 08:50 schreef Royco1 het volgende:

[..]

Kruisje pissen?
En klote Cue_, maar echt, we zijn niet allemaal klootzakken.

Het tegendeel word enkel bewezen. Ze kunnen de pot op.

Maar wat is nou eigenlijk kruisjepissen?

quote:

Op zondag 18 augustus 2013 15:59 schreef Gray het volgende:
Maar wat is nou eigenlijk kruisjepissen?

Schijnbaar dat je met z'n tweeen tegelijk gaat pissen in dezelfde pot