Depressie & Angst #44

quote:

Op zondag 7 juli 2013 23:31 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Verbeteren is geen optie. Mijn familie aan beide kanten is echt knetter gek. I guess Cue gave me no other option besides acceptatie .

Maar ja, het blijft knagen. Ook vandaag nog, met iemand gesproken, voelde zich even niet lekker en ging even langs bij zijn oom en tante. Het zijn woorden voor mij die me echt rare gevoelens geven. Uff mindfuck

Er zijn weinig andere opties he.. ja een ander soort familie zoeken/vinden/creeren

Natuurlijk blijf het knagen, het is ook gewoon kut.
Ken het... ik vind het ook heel lastig te begrijpen. Iemand die zegt een hele goede band met z'n moeder of broer/zus te hebben. Ik snap het gewoon niet.

Al spreek ik bv m'n nicht nu wel iets vaker dan vroeger.. af en toe een whatsapje enzo, maar het is dan niet meer dan gewoon een verre vriendin ofzo.

quote:

Op zondag 7 juli 2013 23:34 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Er zijn weinig andere opties he.. ja een ander soort familie zoeken/vinden/creeren

Natuurlijk blijf het knagen, het is ook gewoon kut.
Ken het... ik vind het ook heel lastig te begrijpen. Iemand die zegt een hele goede band met z'n moeder of broer/zus te hebben. Ik snap het gewoon niet.

Al spreek ik bv m'n nicht nu wel iets vaker dan vroeger.. af en toe een whatsapje enzo, maar het is dan niet meer dan gewoon een verre vriendin ofzo.

Maar blijkbaar functioneren wij ook niet helemaal gezien we hier zitten. Dat is dan wel weer jammer. Dus eigenlijk is het wachten op de 1e post van iemand die wel een gelukkige familie heeft

(Al heb ik het idee dat de meeste mentale disorders allemaal komen (1 way or the other) door gestuntel van ouders en te weinig liefde in je jeugd)

S_E, waarom niet je eigen familie beginnen? Is dat niet iets om naar uit te kijken. Ik wil niet weer een trigger opwekken, maar je lijkt me echt iemand die liefde en warmte wil. En een gezin biedt dat.

quote:

Op zondag 7 juli 2013 23:52 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Dat zou wel eens kunnen kloppen met Cluster C.

Ik ben benieuwd of ze mij nog ergens anders gaan inschalen. PTSS is immers ook cluster C niet waar?

Heb iig. een lieve ex-vriendin die met me meegaat naar mijn intake. Beetje mijn levens-back up in case het helemaal harry in de warry gaat met s_e en ze kent alle jankbuien en overgeef buien zo langzamerhand wel. Kan mijn therapie alleen maar ten goede komen

quote:

Op zondag 7 juli 2013 23:38 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Maar blijkbaar functioneren wij ook niet helemaal gezien we hier zitten. Dat is dan wel weer jammer. Dus eigenlijk is het wachten op de 1e post van iemand die wel een gelukkige familie heeft

(Al heb ik het idee dat de meeste mentale disorders allemaal komen (1 way or the other) door gestuntel van ouders en te weinig liefde in je jeugd)

Ik denk niet dat mijn familie de gelukkigste ter wereld zijn, maar erg close zijn we wel. Verder ook geen oma's, opa's, tantes, neven en shit. Alleen directe familie. Het is een raar iets eigenlijk. Ik hou erg veel van ze en ben ook graag bij ze, maar ik denk er wel vaak aan hoe het zou zijn als zij er niet waren. Ik zou me dan een stuk vrijer voelen in mijn keuze over het wel of niet doorgaan. En voor mijn gevoel zou die keuze ook redelijk snel en moeiteloos gemaakt zijn. Nu loop ik toch vaak met het gevoel dat ik door leef terwijl ik dat eigenlijk niet zo graag wil.

quote:

Op zondag 7 juli 2013 23:55 schreef Senor__Chang het volgende:
S_E, waarom niet je eigen familie beginnen? Is dat niet iets om naar uit te kijken. Ik wil niet weer een trigger opwekken, maar je lijkt me echt iemand die liefde en warmte wil. En een gezin biedt dat.

Ik snap je reactie wel, en serieus, dank! Maar op het moment kan ik het me niet voorstellen.

En dat is best beangstigend. Ik zie niet een leven voor s_e over een jaar of 2. Ik zie hem niet, ik voel hem niet, echt niet. Zo'n kut gevoel is dat want waarom zou ik dan zo lang wachten?

Betreffende medicatie Chang, zit nu aan de propranolol, en die weet me wel echt rustig te krijgen. Ik vreet er gewoon net zo veel op tot ik de rikketik nouwelijks voel en dan is het echt heerlijk tukken .

quote:

Op maandag 8 juli 2013 00:00 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Ik snap je reactie wel, en serieus, dank! Maar op het moment kan ik het me niet voorstellen.

En dat is best beangstigend. Ik zie niet een leven voor s_e over een jaar of 2. Ik zie hem niet, ik voel hem niet, echt niet. Zo'n kut gevoel is dat want waarom zou ik dan zo lang wachten?

Betreffende medicatie Chang, zit nu aan de propranolol, en die weet me wel echt rustig te krijgen. Ik vreet er gewoon net zo veel op tot ik de rikketik nouwelijks voel en dan is het echt heerlijk tukken .

Tja, ik kan ook heel moeilijk vooruit kijken (lees; niet) en vind het zelfs moeilijk voor te stellen dat ik nog leef als ik langer dan een jaar of 2 vooruit kijk. Toch sluit ik bepaalde dingen niet uit. Dat ik gelukkig word sluit ik dan wel zo uit (echt waar, dat lijkt mij gewoon onmogelijk), maar andere zaken als familie oid niet. Ik weet niet waarom, ik heb er ook geen plannen voor of ben er zo mee bezig, maar het blijft altijd in mijn achterhoofd zweven. Ik denk omdat familie toch wel het dichtst komt bij het vullen van de leegte die we voelen.

Medicatie is goed. Anders blijven we doorkutten. Ik ben nu wel aan het minderen, maar merk dat ik sneller wegzak en dieper ook. Twijfel nu of ik moet doorgaan met dat minderen.

Hai daar.

quote:

Op maandag 8 juli 2013 00:06 schreef Senor__Chang het volgende:

[..]

Tja, ik kan ook heel moeilijk vooruit kijken (lees; niet) en vind het zelfs moeilijk voor te stellen dat ik nog leef als ik langer dan een jaar of 2 vooruit kijk. Toch sluit ik bepaalde dingen niet uit. Dat ik gelukkig word sluit ik dan wel zo uit (echt waar, dat lijkt mij gewoon onmogelijk), maar andere zaken als familie oid niet. Ik weet niet waarom, ik heb er ook geen plannen voor of ben er zo mee bezig, maar het blijft altijd in mijn achterhoofd zweven. Ik denk omdat familie toch wel het dichtst komt bij het vullen van de leegte die we voelen.

Medicatie is goed. Anders blijven we doorkutten. Ik ben nu wel aan het minderen, maar merk dat ik sneller wegzak en dieper ook. Twijfel nu of ik moet doorgaan met dat minderen.

Mja, wat voor zin het heeft ook allemaal :- (.

Stel mijn pa is er morgen niet meer, is de gehele familie band klaar. Dan ben ik truly alleen. Maar ben ook nog niet op de leeftijd om te gaan settlen. Kids wil ik nog niet.

Stel mijn huidige dame loopt weg (onwaarschijnlijk, ze heeft al meerdere malen verteld knetter verliefd op me te zijn..). Dan ga ik waarschijnlijk weer op reis, kom ik leuke mensen tegen, wedden dat ik er wel weer ergens een dame uitpluk, leuke tijd. Maar dan zitten we weer in die cirkel.

Ik wil dat gevoel in mijn hoofd van dat ik het ergens voor doe. :- ( Not sure if that makes sense. Gewoon dat gedreven gevoel toen je klein was en je als een bezetene iets ging doen omdat je graag wou dat het je ging lukken (spelletje, voetbal whatever). Ik heb het letterlijk nergens meer. Nergens..

Het meeste plezier beleef ik door op reis te gaan met mijn huidige vriendin en die medicatie is ook best verslavend. Shot vodka en een slaap pil bijv. Ik weet echt wel wat ik doe maar vind het wel interessant om het te rekken. Plus, 'sober' in slaap vallen kun je bij mij echt shaken, sober als in zonder een warme melk/alcohol/thee/slaappil/etc.

quote:

Op maandag 8 juli 2013 00:08 schreef kingtoppie het volgende:
Hai daar.

* knocks fists with baas toppie *

quote:

Op maandag 8 juli 2013 00:13 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

* knocks fists with baas toppie *

Ik moet negatieve shit gewoon negeren denk ik, focus er iets teveel op.. Ben er niet egoistisch genoeg voor van nature om het te negeren, vervelend wel want het maakt je anderzijds ''onzeker'' zogezegd omdat je je veel van shit aanttrekt.

quote:

Op maandag 8 juli 2013 00:14 schreef kingtoppie het volgende:

[..]

Ik moet negatieve shit gewoon negeren denk ik, focus er iets teveel op.. Ben er niet egoistisch genoeg voor van nature om het te negeren, vervelend wel want het maakt je anderzijds ''onzeker'' zogezegd omdat je je veel van shit aanttrekt.

Eh? Wat bedoel je? Mits ik ergens 2e/3e week van Augustus in NL ben kunnen we wel pilsje doen, Ik zit de 1e week met therapie in mijn maag en tot die tijd hoop ik rust te vinden

quote:

Op maandag 8 juli 2013 00:16 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Eh? Wat bedoel je? Mits ik ergens 2e/3e week van Augustus in NL ben kunnen we wel pilsje doen, Ik zit de 1e week met therapie in mijn maag en tot die tijd hoop ik rust te vinden

quote:

Op maandag 8 juli 2013 00:13 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Mja, wat voor zin het heeft ook allemaal :- (.

Stel mijn pa is er morgen niet meer, is de gehele familie band klaar. Dan ben ik truly alleen. Maar ben ook nog niet op de leeftijd om te gaan settlen. Kids wil ik nog niet.

Stel mijn huidige dame loopt weg (onwaarschijnlijk, ze heeft al meerdere malen verteld knetter verliefd op me te zijn..). Dan ga ik waarschijnlijk weer op reis, kom ik leuke mensen tegen, wedden dat ik er wel weer ergens een dame uitpluk, leuke tijd. Maar dan zitten we weer in die cirkel.

Ik wil dat gevoel in mijn hoofd van dat ik het ergens voor doe. :- ( Not sure if that makes sense. Gewoon dat gedreven gevoel toen je klein was en je als een bezetene iets ging doen omdat je graag wou dat het je ging lukken (spelletje, voetbal whatever). Ik heb het letterlijk nergens meer. Nergens..

Het meeste plezier beleef ik door op reis te gaan met mijn huidige vriendin en die medicatie is ook best verslavend. Shot vodka en een slaap pil bijv. Ik weet echt wel wat ik doe maar vind het wel interessant om het te rekken. Plus, 'sober' in slaap vallen kun je bij mij echt shaken, sober als in zonder een warme melk/alcohol/thee/slaappil/etc.

Bij mij moet je niet zijn met de vraag over de zin van het allemaal. Ik herken me veel van wat je zegt en dat heb ik volgens mij ook eerder gepost. Om het simpel te houden; de levenslust is er niet. De zin om te gaan werken, om te gaan studeren, om uit te gaan, om meer te doen dan slechts wakker worden in de ochtend en je afvragen hoe lang je dit nog volhoudt.

Er is slechts 1 ding dat mij duidelijk is en dat is dat ik me leeg en eenzaam voel. Dus als ik me afvraag welke richting ik op moet, al is het maar een klein beetje, dan is dat dat ik er voor moet zorgen dat die leegte minder wordt. En dat zal komen door goede sociale contacten. Hele goede, die meer zijn dan enkel een paar keer afspreken om wat te doen. Ik denk dat jij hetzelfde denkt hierover.

Als je het reizen leuk vindt, zou ik het het niet laten, maar pas op dat het geen vlucht wordt. Probeer eens na te denken en eerlijk te zijn tegen jezelf. Wil je dit of dat doen omdat dat verwacht wordt van jou, door je vader, je vrienden, de maatschappij? Of wil je het doen voor jezelf?

quote:

Op maandag 8 juli 2013 00:16 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Eh? Wat bedoel je?

Trek me teveel aan van negatieve woorden.

quote:

Op maandag 8 juli 2013 00:56 schreef 123dudeguys het volgende:

Suicide & Depression - WHY You Should NOT Kill Yourself

Aww

Lieve negert.

Gadverdamme kom niet in slaap, zit te denken. Vooral doordat ik dinsdag m'n intake gesprek heb. Maar volgens mij heb ik ook een soort van connectie gevonden. Tenminste sort of. Of een reden gevonden waarom ik me zo opsluit. Nouja opzich wist ik het wel, maar niet dat het zo erg was.

Ik voel me gewoon zo lelijk en dat heeft zo'n weerslag op m'n gevoel, op m'n doen en laten, op m'n uitstraling, op alles gewoon. Sinds ik weer ben aangekomen, is alles nog meer en harder achteruitgegaan. Ik voel me al ongemakkelijk als ik boodschappen moet gaan doen.

oplossing: afvallen. Zoals dat ooit goed gelukt is.
Alleen kan ik ondanks alle ellende de motivatie maar niet vinden om het echt te doen. Klote zooi zeg.

quote:

Op maandag 8 juli 2013 01:10 schreef Cue_ het volgende:
Gadverdamme kom niet in slaap, zit te denken. Vooral doordat ik dinsdag m'n intake gesprek heb. Maar volgens mij heb ik ook een soort van connectie gevonden. Tenminste sort of. Of een reden gevonden waarom ik me zo opsluit. Nouja opzich wist ik het wel, maar niet dat het zo erg was.

Ik voel me gewoon zo lelijk en dat heeft zo'n weerslag op m'n gevoel, op m'n doen en laten, op m'n uitstraling, op alles gewoon. Sinds ik weer ben aangekomen, is alles nog meer en harder achteruitgegaan. Ik voel me al ongemakkelijk als ik boodschappen moet gaan doen.

oplossing: afvallen. Zoals dat ooit goed gelukt is.
Alleen kan ik ondanks alle ellende de motivatie maar niet vinden om het echt te doen. Klote zooi zeg.

Cue'tje toch...

Akelig herkenbaar ook weer, ik had dit geschreven kunnen hebben.

quote:

Op zondag 7 juli 2013 23:23 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Misschien komt dat omdat ik ook al wel momenten heb gehad in mijn leven waar ik ook al zaken heb afgesloten. Testament, waar ik begraven zou willen worden. Relaties afgekapt. Etc. Ik heb zelfs al wel eens een brief geschreven. Het meest relaxte voor mij persoonlijk was dat die momenten enorm rustgevend waren en ik enorm helder kon nadenken.

Op die momenten liet je al je zorgen los, aldus mijn kijk daarop. Maar beséf dat je precies dát deed; je zorgen loslaten. Je hoeft dus geen einde op te zoeken om je zorgen los te laten. Je hoeft simpelweg: je-zorgen-los-te-laten.

quote:

En je dan inderdaad enigszins op bepaalde momenten buiten jezelf gaat keren, dat moment van, je leven flashed voor je ogen, die heb ik ook al wel een tig keer meegemaakt De wisseling is pas gekomen toen ik ging lezen over psychologie, zen etc. Stel ik had het iq van een kersenpit gehad was er nu ergens in Londen een grafsteen met mijn naam er op geweest.

Inspiratie: het inblazen van leven in je psyche.

Eens en te meer wordt duidelijk dat ik er alleen voor sta. Ik wou schrijven 'je' maar eigenlijk ben ik degene die er vaak alleen voor staat. Al sinds mijn puberteit, en sommige mensen snappen niet wat voor littekens dat heeft achtergelaten.

Die littekens, die er voor hebben gezorgd dat ik een vechter ben en op niemand vertrouw, zelfs niet op mijn ouders, zullen altijd een deel van mij zijn.

Ik heb simpelweg niet de basis die andere mensen hebben. Uiteindelijk wordt ik toch nog steeds constant genaaid door de mensen die je dacht te kunnen vertrouwen of waarvan je logischerwijs zou moeten kunnen verwachten dat je ze zou kunnen vertrouwen.

Maar uiteindelijk heb je alleen maar jezelf met soms wat hulp en steun van anderen.

quote:

Op maandag 8 juli 2013 03:25 schreef Mishu het volgende:
Eens en te meer wordt duidelijk dat ik er alleen voor sta. Ik wou schrijven 'je' maar eigenlijk ben ik degene die er vaak alleen voor staat. Al sinds mijn puberteit, en sommige mensen snappen niet wat voor littekens dat heeft achtergelaten.

Die littekens, die er voor hebben gezorgd dat ik een vechter ben en op niemand vertrouw, zelfs niet op mijn ouders, zullen altijd een deel van mij zijn.

Ik heb simpelweg niet de basis die andere mensen hebben. Uiteindelijk wordt ik toch nog steeds constant genaaid door de mensen die je dacht te kunnen vertrouwen of waarvan je logischerwijs zou moeten kunnen verwachten dat je ze zou kunnen vertrouwen.

Maar uiteindelijk heb je alleen maar jezelf met soms wat hulp en steun van anderen.

hangt ook van de/je specifieke omggeving af.

quote:

Op maandag 8 juli 2013 01:36 schreef minthy het volgende:
Cue'tje toch...

Akelig herkenbaar ook weer, ik had dit geschreven kunnen hebben.

Minthy'tje toch

Tis natuurlijk allemaal eigen schuld en ik kan er alleen zelf wat aan doen. Maar het wil maar niet. Ik mis die ruggengraat en doorzettingsvermogen. Ben zo'n emotionele eter en tja.. dat is nu wel te merken
Wel onlangs eens een poging weer gedaan om te sporten, maar de lol die ik er 2 jaar terug in had is helemaal weg.
Ik word gewoon figuurlijk misselijk van mezelf en zelfs dat is geen trigger genoeg om er echt mee aan de slag te gaan

Gister pas rond half 3 ofzo in slaap gevallen, schoot niet op

quote:

Op maandag 8 juli 2013 03:25 schreef Mishu het volgende:
Eens en te meer wordt duidelijk dat ik er alleen voor sta. Ik wou schrijven 'je' maar eigenlijk ben ik degene die er vaak alleen voor staat. Al sinds mijn puberteit, en sommige mensen snappen niet wat voor littekens dat heeft achtergelaten.

Die littekens, die er voor hebben gezorgd dat ik een vechter ben en op niemand vertrouw, zelfs niet op mijn ouders, zullen altijd een deel van mij zijn.

Ik heb simpelweg niet de basis die andere mensen hebben. Uiteindelijk wordt ik toch nog steeds constant genaaid door de mensen die je dacht te kunnen vertrouwen of waarvan je logischerwijs zou moeten kunnen verwachten dat je ze zou kunnen vertrouwen.

Maar uiteindelijk heb je alleen maar jezelf met soms wat hulp en steun van anderen.

Heee dit had ik een paar (1 a 2) jaar geleden kunnen schrijven.
En helaas is het waar, je staat er in je leven feitelijk alleen voor. De truc is alleen om de keren dat er wel iemand voor je is te leren zien en te koesteren. En om er mensen bij te trekken als je ze nodig hebt. Alleen is dat best een risico en het is ook lastig om de juiste manier te vinden. Maar het kan wel. Ik voel me nu bijna nooit meer eenzaam en zo erg is mijn omgeving niet veranderd.

En ik zie jullie steeds heel ver vooruitkijken. Niet doen! Daar word een mens niet blij van. Ik word ook somber als ik dat doe. Leef nu, kijk naar nu, en als je het aankunt evt een half jaar vooruit. Daarna is in het dagelijks leven niet belangrijk. Alleen soms als je bijv een huis koopt of een baan aanneemt. Maar dat doe je niet elke dag, dus laat die toekomst lekker waaien.