Depressie & Angst #28

quote:

Op zaterdag 6 april 2013 23:46 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Zie jij perspectief? Ik zie het absolouut niet. Ook niet voor de toekomst.

Ja, toch wel. Alleen het verleden - waarmee ik niet bezig zou moeten zijn - laat me denken dat ik "toch niet zal veranderen" omdat ik het "toen" ook niet deed. En ik houd nog regelmatig vast aan mezelf willen veranderen ipv mezelf accepteren. Lastig.

quote:

Op zondag 7 april 2013 01:19 schreef Senor__Chang het volgende:

[..]

Ja, dat klopt inderdaad ook. En mocht ik mijn gevoel even wegdenken, dan zou het moeten kunnen. Mijn gevoel is momenteel echter dominant en dat zorgt ervoor dat ik geen logische beslissingen kan maken. Logisch zou zijn om er vol voor te gaan, ik heb immers niks te verliezen toch? Ik voel me zo slecht nu, wat kan er in hemelsnaam verder mis gaan? Toch lukt het me niet, ik zit vast, het is wachten totdat het weer misgaat en ik lijk het al te hebben geaccepteerd. Heel frustrerend, want ik krijg zoveel hulp aangeboden.

Wat je vreest is verandering, angst voor het onbekende. Best onlogisch eigenlijk, want meer is onbekend dan bekend.

Je zegt dat je wacht, maar waarop? Totdat het misgaat, maar wat gaat dan mis? Je gevoel is dominant zeg je. Het belemmert je om logische beslissingen te maken zeg je. Je lijkt het al te hebben geaccepteerd zeg je. Het lijkt wel alsof je jezelf los ziet staan van jezelf. En dat is juist heel goed! Dat is de eerste stap naar mindful leven. Nu is aan jou de keuze of je meester van je gedachten wordt, of je gedachten meester van jou blijven. Neem maar van mij aan dat je de keuze al gemaakt hebt.

quote:

Op zaterdag 6 april 2013 23:51 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Het probleem bij mij is, ik zag wel een toekomst. Dat bleek alleen een luchtbelletje te zijn die nu geknapt is. En de zeep is op als je mn punt begrijpt.

Dan heb je je toekomst afhankelijk gemaakt van een ander, en dat maakt je heel kwetsbaar. Probeer ook een toekomst te vinden voor jezelf, los van een ander (dus ook los van het krijgen van kinderen bijv). Misschien niet nu op dit moment, want in een depressie is dat nogal veel gevraagd,maar als je er straks wat verder uit bent misschien.

En senor_chang: een keer in de week iets leuks doen is lastig als je niks leuk vindt. Je kan dan beter een keer in de week iets doen dat je buitenshuis brengt. of dat je misschien ooit leuk zou kunnen vinden. Het hóeft niet leuk te zijn, als je maar wat doet. En dan denk ik meer aan elke dag (al is het maar een half uurtje naar buiten) dan aan eens in de week.

Jezelf dwingen om elke dag te douchen en aankleden is ook een goede trouwens. Of om elke dag te koken (al is het maar een potje opwarmen, een pakje aardappelpuree en een stukje vlees/vegoburger bakken op sommige dagen)

Of bijv overdag iemands hond uitlaten ofzo?

Kleine bezigheden waarmee ik mezelf wel altijd wist te vermaken waren wandelen, vissen bekijken in m'n aquarium en kijken naar de wind door de bomen. Zelfs al haalde ik er geen plezier uit, het maakte me wel vrij van gedachten. Een moment van rust in de storm (ik ben ook een ADHD/ADD'er).

Tot ik op een gegeven moment ontdekte dat de rust altijd aanwezig is, zelfs in/onder de storm. Als het oog in de storm, zeg maar. Uit die rust ontstaat vreugde, kalmte, vrede. Heerlijk.

Nou.... rust in mezelf heb ik nog nergens kunnen vinden hoor.... Ja, als ik slaap hahaha!

quote:

Op zondag 7 april 2013 11:43 schreef Murmeli het volgende:
Nou.... rust in mezelf heb ik nog nergens kunnen vinden hoor.... Ja, als ik slaap hahaha!

Dan is er geen 'ik' die weet dat ie rust, die staat dan even op standby.

Hier even een quote, die hopelijk wat licht schijnt in het donker, of knuffelt met de warmte van de woorden:

quote:

“Someone I loved once gave me a box of full of darkness. It took me years to understand that this too was a gift.”
— Mary Oliver

quote:

Op zondag 7 april 2013 10:32 schreef Gray het volgende:

[..]

Wat je vreest is verandering, angst voor het onbekende. Best onlogisch eigenlijk, want meer is onbekend dan bekend.

Je zegt dat je wacht, maar waarop? Totdat het misgaat, maar wat gaat dan mis? Je gevoel is dominant zeg je. Het belemmert je om logische beslissingen te maken zeg je. Je lijkt het al te hebben geaccepteerd zeg je. Het lijkt wel alsof je jezelf los ziet staan van jezelf. En dat is juist heel goed! Dat is de eerste stap naar mindful leven. Nu is aan jou de keuze of je meester van je gedachten wordt, of je gedachten meester van jou blijven. Neem maar van mij aan dat je de keuze al gemaakt hebt.

Ik denk dat ik begrijp waar je op doelt, namelijk dat ik mijn gedachten moet accepteren en er verder geen conclusies uit moet trekken. Het mooie zien in je emoties, of ze nu goed zijn of pijnlijk en veel verdriet oproepen. Ik heb daar ook vaak over nagedacht, want uiteindelijk zijn al die emoties slechts gedachtes in je hoofd, meer niet. En mocht je jezelf van buitenaf bekijken, zou je die emoties en gedachtes dus moeten kunnen controleren. Één ding wat mij hiervan weerhoudt, is de enorme pijn die ik voel vanwege de leegte vanbinnen. Ik weet niet hoe ik daarmee om moet gaan, want die leegte maakt dat ik niet weet of ik wel verder wil ook al is al het andere in mijn leven goed en in orde.

Kan wat warrig overkomen, maar ik vind dat een beetje inherent aan het onderwerp.

@ Murmeli

Ik doe nu ook best vaak wat, ga zo ook even naar buiten. Het is niet meer zo erg als eind vorig jaar toen ik alleen naar buiten ging voor mijn afspraken met de psych of therapie. Verder zat ik toen alleen te slapen of ellendig achter de laptop weg te kwijnen. Het probleem is echter de volgende stap.

quote:

Op zondag 7 april 2013 15:21 schreef Senor__Chang het volgende:

[..]

Ik denk dat ik begrijp waar je op doelt, namelijk dat ik mijn gedachten moet accepteren en er verder geen conclusies uit moet trekken. Het mooie zien in je emoties, of ze nu goed zijn of pijnlijk en veel verdriet oproepen. Ik heb daar ook vaak over nagedacht, want uiteindelijk zijn al die emoties slechts gedachtes in je hoofd, meer niet.

Ik doel inderdaad op overgave. Je hebt toch geen keuze; je gedachten worden aangemaakt door je hersenen, net als dat je hart klopt via een elektrische prikkel. Dat gaat vanzelf. Door mee te gaan in die flow raak je bevrijd van de pijn die ontstaat bij weerstand, alsof het water om je heen spoelt in plaats van tegen je aan. Het klinkt superzweverig, maar dat is het ook; alsof je zweeft.

quote:

En mocht je jezelf van buitenaf bekijken, zou je die emoties en gedachtes dus moeten kunnen controleren.

Dit druist juist weer in tegen het "accepteren van gedachten en emoties". Door hoe ons bewustzijn werkt lijkt het soms alsof we controle uitoefenen daarover, maar uit zo'n wetenschappelijk onderzoek blijkt dat de hersenen bijvoorbeeld al bepaald hebben dat je arm gaat opgetild worden, nog voordat je bewust wordt van de 'beslissing' om je arm daadwerkelijk op te tillen. Geen controle dus. Trek je handen af van het idee van controle en laat ze rusten, opdat ze schoon blijven.

quote:

Één ding wat mij hiervan weerhoudt, is de enorme pijn die ik voel vanwege de leegte vanbinnen. Ik weet niet hoe ik daarmee om moet gaan, want die leegte maakt dat ik niet weet of ik wel verder wil ook al is al het andere in mijn leven goed en in orde.

Maar je gáát al verder! Nu al. Je leeft, je praat erover, je denkt erover, je observeert jezelf! Als je van binnen écht leeg bent, dan is er niets om naar te kijken toch? En bovendien, is de toekomst niet ook leeg? Vrij (relatief) om in te vullen? Het verleden bestaat in realiteit niet meer, slechts als gedachten die volgen uit het heden. Als een echo komen ze terug in het heden, maar het is niet meer dan dat: een echo. Laat je vrede in het heden niet verstoren door het verleden dat niet meer bestaat, of de toekomst die nog niet bestaat.

quote:

Kan wat warrig overkomen, maar ik vind dat een beetje inherent aan het onderwerp.

Ik ook. Warrig is niet erg. Mocht het onduidelijk zijn, dan vragen we elkaar simpelweg om verduidelijking, toch?

Wat ik probeer over te brengen is mijn eigen ervaring hiermee, die ik heb opgedaan door observeren en (be)leven. Ik zou je een boekwerk kunnen schrijven en nog steeds kan het omschrevene je ontgaan. Ik kan je niet helpen, maar wel helpen jezelf te helpen. Althans, dat hoop ik. Voor vragen sta ik dan ook altijd open, al is voor elke vraag een enkel antwoord genoeg: Vraag niet, maar luister naar antwoorden die uit jezelf of uit je omgeving tot je komen.

Voor ieder een eigen weg naar bevrijding van depressie. Mijn moeder heeft vrijwel heel haar leven geleid aan (manische) depressies, maar is op geheel eigen wijze losgekomen. Ook al heeft ze geen flauw benul van mindfulness en mijn pad naar verlossing, toch heeft zij dezelfde lessen en inzichten opgedaan. De top van de berg is via vele paden te bereiken.

quote:

Op zaterdag 6 april 2013 19:56 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Not sure yet. Ik zit te denken aan Oost-Europa. Lekker goedkoop. Maar heb nog niks geboekt.

Heeft niets te maken met je borderline ex (nou ja, ex...) die daar toevallig woont, hmm?

Je komt er wel. Daarom hamert iedereen ook op het feit dat je alle banden moet verbreken met zo iemand. Anders blijf je bezig, of je het nou leuk vindt of niet.

Hoe lang is t nu uit dan se?

quote:

Op zondag 7 april 2013 19:50 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Ben je al op vakantie?

Ik dacht, ik voel me wel okee vandaag, misschien zal ik nu wel goed kunnen slapen. Zodra ik in mijn bed lag begonnen mijn gedachten weer op hol te slaan. Kan niet stoppen met het piekeren over 1 bepaald disturbing onderwerp. Onrust, snelle hartslag, enz. Zo gaat het dus elke nacht. Bah. Net 2 oxazepam genomen, vind het nu wel een moment waarop ik het mag gebruiken, want ik moet morgen weer naar school. Nu wachten tot het werkt en afleiding zoeken.
Ik voel me eenzaam. Is er nog iemand wakker?

quote:

Op maandag 8 april 2013 01:35 schreef kuolema het volgende:
Ik dacht, ik voel me wel okee vandaag, misschien zal ik nu wel goed kunnen slapen. Zodra ik in mijn bed lag begonnen mijn gedachten weer op hol te slaan. Kan niet stoppen met het piekeren over 1 bepaald disturbing onderwerp. Onrust, snelle hartslag, enz. Zo gaat het dus elke nacht. Bah. Net 2 oxazepam genomen, vind het nu wel een moment waarop ik het mag gebruiken, want ik moet morgen weer naar school. Nu wachten tot het werkt en afleiding zoeken.
Ik voel me eenzaam. Is er nog iemand wakker?

Ik, nog wel een paar uur.

Gezellig:) en waarom slaap je nog niet?

Ik kan nooit op normale tijden slapen. Geen idee waardoor. Daarbij hebben we een nieuwe kat die bijzonder luid is en 2 andere katten die niet zo gelukkig zijn met zijn aanwezigheid.

Misschien een kwestie van gewenning? Ik ga wel op normale tijden naar bed, maar slaap maar de helft van de tijd die ik in mijn bed doorbreng. Zo gaat het al weken/maanden. Daar hebben we dus medicatie voor. Ik lijk er alleen nogal ongevoelig voor te zijn. Waar andere mensen als een blok van in slaap vallen (seroquel, oxazepam) doe ik dat niet. En ik heb met de psychiatrisch verpleegkundige afgesproken dat ik de alcohol laat staan. Naja, afgesproken..het was meer van: doe het niet.
Hier woont trouwens ook een kat die loopt te miauwen 's nachts, en een vader die snurkt.

Oxazepam doet voor mij ook niks qua slapen.
Ik houd stiekem ook van de nacht, dan voel ik me niet zo opgejaagd, geen druk dat ik nog allemaal dingen moet doen.

Welke dosis? Ik heb dus ook 20 i.p.v. 10 mg genomen. Als ik meer neem dan krijg ik straks helemaal niks meer voorgeschreven.
De nacht heeft idd wel iets bijzonders, ik wordt altijd vrolijker als het buiten donker wordt. En het is zo heerlijk stil buiten.

10 deed niks qua slapen. Maar ben nu aan het afbouwen, nieuwe huisarts, heel erg anti-pillen.
Neem nu 3 keer 0,5 per dag.

* ik word

Kan me niet voorstellen dat je iets merkt van 0,5. Had vanmiddag 10 genomen, werd er rustiger van, maar wel gewoon normaal, niet suf ofzo zoals veel mensen hebben.

Hoe lang had je het gebruikt? En waarvoor?