Weet je. Mijn baan gaan uitvoeren op basis van ideologische redenen, uit een geweldige intrinsieke motivatie: je ziet het terug bij vrijwel iedereen in mijn sector. Maandelijks krijgen we te maken met beschimpingen, geweld, ruzies, verdriet, pijn, zelden leuke situaties, het zijn altijd rotdingen.
Natuurlijk zijn de leuke kanten erin terug te vinden. Je collega's en jij hebben een kneitergoede band, je wordt door chicks toch een soort van gediggt

, je straalt échte autoriteit uit en je kleding zit je als gegoten. Het is een verlengstuk van je lichaam, het straalt uit waar je voor staat, wie je bent en waar je voor komt. Des te sneller jij aanwezig bent, des te blijer mensen met je zijn.
Yet somehow kan het werk me soms gestolen worden. Het is blijkbaar erg leuk ijsballen te pleuren naar ambulanceverpleegkundigen

of ze te mishandelen. Om maar niet te spreken over de respectloosheid van een zooitje tuig, vaak beschonken op een zaterdagavond, die je het werk onmogelijk maken.
Maar wat ik vandaag weer zie, slaat ECHT alles. Als er al betaald voetbalspelers zijn die het nodig vinden glazen ruiten kapot te rammen om vervolgens afgevoerd te moeten worden vanwege een slagaderlijke bloeding, dan vraag ik me af wat ik in godsnaam nog doe in deze sector. That's it, ik ga toch maar iets doen met een van mijn andere tachtigduizend opleidingen

.
Pics van rasmongool Pieters: