[ Bericht 100% gewijzigd door BE op 13-11-2012 15:45:26 ]
Hoe lang geleden ben je bevallen? Hoewel dat eigenlijk niets aan je gevoel afdoet. Haal je kop uit het zand en ga naar je huisarts. Er is zéker hulp mogelijk. Reken wél op een mogelijk fikse wachttijd...
Sparkling, wellicht een idee om in therapie te gaan. Zwanger zijn en daarna verse moeder worden maakt heel veel los. Bij mij zorgde het ervoor dat ik in heel oude patronen verviel, die ik eigenlijk dmv therapie al lang beheersbaar had gemaakt. Maar door zulke ingrijpende en wezenlijke veranderingen speelden ze heel erg op en haalden me faliekant onderuit. Ik kon gelukkig terecht bij mijn (oude) haptotherapeute. Hopelijk vind je snel een vorm van hulp die bij je past.
[ Bericht 3% gewijzigd door mikoxx op 13-11-2012 17:38:01 ]
Moonah, dat is ook de reden dat ik de huisarts bezoek. Ik wil niet terug vallen na alles wat ik geleerd heb. Maar het lijkt wel of ik bijna niets geleerd heb in de afgelopen 10 jaar, het lukt me niet om mezelf de schop te geven om weer uit dit cirkeltje te komen. Het enige wat ik zeker geleerd heb is nu eerder erkennen dat er iets mis gaat in mijn hoofd. In had het misschien al eerder moeten doen, achteraf.. Maar daar verander ik nu niets meer aan, ik kan wel de toekomst beter maken, voor mij, mijn man en ons kindje! Want hoewel ik dus aardig in de knel zit om mijn angsten onder controle te houden kijk ik tegelijkertijd zo uit naar de komst van ons kindje en voel ik al zoveel liefde. Juist dat geeft me de kracht om nu al hulp te zoeken, ons kindje verdient het niet om bij een moeder te zijn die het allemaal niet meer weet.
De liefde is ook direct wat mij zo bang maakt. Ik hou nu al van het wezentje in mijn buik, wat nou als ik dat weer kwijt raak? Het is ook deels de angst om de angst los te laten. Door de angst bouw ik een muurtje die ik gebruik om mezelf te beschermen tegen eventueel verdriet dat kan komen. Maar het beperkt me ook in het genieten, mijn gevoelens staan genieten niet toe want dan brokkelt beetje bij beetje dat muurtje af en bescherm ik mezelf niet meer. Maar juist de angst is ook datgene dat de paniekaanvallen veroorzaakt.
Ik heb cognitieve therapie gehad in het verleden trouwens, dat zou hierbij moeten helpen. Maar nu even niet. Het gevoel van moeder worden is zo puur en tegelijkertijd zo onwerkelijk. Het is mooi en eng tegelijk. Het zorgt ervoor dat alle gevoelens door elkaar lopen en dat maakt het zwaar. Ik heb uiteindelijk geen duidelijk inzicht meer in mijn gevoel en dat uit zich in angsten. Enigszins te begrijpen allemaal?
[ Bericht 0% gewijzigd door .Sparkling. op 13-11-2012 19:24:12 ]
Ik vind het echt heel rot om te lezen. Sparkling, goed dat je je eigen valkuilen herkent, zo kan je aan de bel trekken voor de post-bevalling hormonenstorm los barst.
Daarom zeg ik: haptotherapie!quote:Op dinsdag 13 november 2012 18:00 schreef .Sparkling. het volgende:
Ik heb cognitieve therapie gehad in het verleden trouwens, dat zou hierbij moeten helpen. Maar nu even niet. Het gevoel van moeder worden is zo puur eb tegelijkertijd zo onwerkelijk. Het is mooi en eng tegelijk. Het zorgt ervoor dat alle gevoelens door elkaar lopen en dat maakt het zwaar. Ik heb uiteindelijk geen duidelijk inzicht meer in mijn gevoel en dat uit zich in angsten. Enigszins te begrijpen allemaal?
Rationeel weet je het allemaal wel. Nu met het gevoel aan de slag. En bel de ha. Hoe groot de stap ook is.
sparkling, ik vind het superknap hoe je nu je valkuilen ziet en benoemt. Met de juiste hulp komt dat vast tzt goed.
Sparkling, wat goed van je dat je nu al stappen onderneemt om (verdere) terugval te voorkomen. Goed dat je je zo bewust bent van je valkuilen. Sterkte meis.
Ben vanmiddag door de HA doorgestuurd naar de psych. Reden: zwangerschapsdepressie die overging in een pnd die nooit over is gegaan. Daarbij een (irreële) angststoornis. Net als bij Mikoxx is het slapen hier ook nog steeds ruk. Na 2,5 jaar ben ik op.
Sparkling
Mikoxx, ga alsjeblieft naar de huisarts, zo kan je niet door blijven lopen...
[ Bericht 38% gewijzigd door Vicky op 14-11-2012 09:15:37 (Laamaa.. Hoort hier niet) ]
Vicky een
terug!!De HA durfde geen meds aan bij me omdat ik overal zo idioot op reageer. Dat mag de psycholoog met samenwerking van een psychiater gaan proberen.
sterkte voor jullie ben ergens "blij" dit te lezen, ik ben er pas weer mee moeten stoppen omdat de bijwerkingen te heftig waren.quote:Op dinsdag 13 november 2012 23:12 schreef Saffier het volgende:
Wel veel meldingen zo ineens weer
Vicky een
De HA durfde geen meds aan bij me omdat ik overal zo idioot op reageer. Dat mag de psycholoog met samenwerking van een psychiater gaan proberen.
Sterkte saffier en vicky
Sterkte allemaal
Vicky, Mikoxx, Sparkling en Saffier, ik hoop dat jullie snel de juiste hulp zullen vinden en dat het allemaal wat makkelijker en beter zal gaan
Is dat nu nog van de hormonen dan?quote:
Zwaait
Ik loop ook al een tijdje bij de psych wegens emmertje helemaal vol/overstroomt en stemmingswisselingen
Ga nu op wachtlijst voor GGZ om verder te gaan.
Beb al weg
Mikoxx, verstandige stap heb je gezet!
Ik moet vrijdagochtend naar de huisarts. We hebben twee artsen in de praktijk en degene waar ik bij wil had dan pas tijd. Nou ja, paar dagen maakt ook niet uit. De assistente gaf me nog een complimentje dat ik al aan de bel trok. Ik vind het wel eng, het is toch weer een stap en weer een onzekere tijd die komt. Wat gaat er gebeuren?
Sparkling, succes!
Meiden jullie kunnen het
Slaap je wel goed? Ik vind je paniek-aanvallen enorm herkenbaar, deze zwangerschap heb ik er ook een paar gehad. Niet met dusdanige fysieke uitingen, maar meer alsof ik soms in een soort van hele diepe, zwarte put val ofzo. En dan weet ik zeker dat het nóóit meer goed komt, allemaal. Moeilijk uit te leggen. Ik heb ook aan de bel getrokken met een beginnende prenatale depressie, maar heb uiteindelijk geen behandeling nodig gehad omdat ik na het stoppen met medicijnen beter ging slapen en me minder down voelde (vandaar ook dat ik vraag hoe je slaapt).quote:
Saffier, klinkt heftig. Hopelijk ga je goede hulp vinden.
Mikoxx, verstandige stap heb je gezet!
Ik moet vrijdagochtend naar de huisarts. We hebben twee artsen in de praktijk en degene waar ik bij wil had dan pas tijd. Nou ja, paar dagen maakt ook niet uit. De assistente gaf me nog een complimentje dat ik al aan de bel trok. Ik vind het wel eng, het is toch weer een stap en weer een onzekere tijd die komt. Wat gaat er gebeuren?
Feit blijft dat ik me ook nu nog heel erg 'losgekoppeld' voel van deze zwangerschap, het blijft klaarblijkelijk toch moeilijk me er écht aan te hechten en dat vind ik eigenlijk best verdrietig. Ik ben ook heel erg bang voor een postnatale depressie, dus ik probeer wel vinger aan de pols te houden. Hoeveel weken ben jij ook al weer? Niet dat je echt veel aan mijn post hebt, maar ik wilde even zeggen dat ik het erg herken wat je schrijft, ik vermoed dat dit wel een soort van systeem is waar je in kunt komen na meerdere miskramen..
Even een dikke
voor de rest, Saffier en Mikoxx, veel sterkte ermee, wat rot dat jullie je zo voelen (heb je al zicht op evt behandelcentra of wil je daar nog niet over nadenken?)
trix
Slapen wil niet zo lukken nee, ik heb veel moeite met in slaap komen en doorslapen lukt ook niet. Dan lig ik weer in bed en spookt er door mijn hoofd wat er allemaal mis kan gaan.
Ik ben overigens officieel zaterdag 12 weken, de laatste paar tellingen komen meer uit op vrijdag. Uiteindelijk scheelt het maar een dagje. In mijn hoofd maak ik steeds grenzen, eerst dacht ik opgelucht te zijn als ik voorbij de 5 weken was (miskraam 1), toen verschoof die naar 8,5 week (miskraam 2) en toen naar 12 want daar ligt die magische grens waar iedereen het over heeft. Maar de opluchting is er nog steeds niet. Nu hoop ik dat de grens bij het voelen van de baby ligt maar ergens is dat valse hoop waarschijnlijk. In mijn hoofd zit er gewoon iets niet goed op dit moment, dat ligt puur aan mij. Ik hoop oprecht dat er een moment komt waarop ik echt kan genieten. Nu probeer ik te genieten maar ik denk voortdurend een "maar wat als" bij.
Ik heb in ieder geval veel vertrouwen in mijn huisarts. Loop al sinds mijn puberteit bij hem en ik weet ook dat hij veel bijscholingen volgt richting de psychische kant. Ik probeer moed te houden en op goede dagen lukt dat, andere dagen lijkt het allemaal zo uitzichtloos..
Het is erg moeilijk en voor mij vanaf de zijlijn helemaal makkelijk praten, maar probeer ook te genieten, al is het maar van kleine dingen. Ik hoop dat de huisarts je vlug kan helpen en je snel weer 'opknapt'.
Goed dat je naar de huisarts gaat en het bespreekbaar maakt. Blijf dat doen, uitspreken wat je voelt. Je gevoel is legitiem, mag bestaan, ook al zijn er veel mensen die het niet begrijpen. Ik hoop dat het gedurende de zwangerschap steeds beter zal gaan, maar mocht dat niet zo zijn, schroom niet om hulp te zoeken. Sterkte
Mikoxx, goed dat je naar de huisarts gaat. Ook jij sterkte
En Vicky en Saffier ook heel veel sterkte
Het is gewoon rot als je je zo voelt!
Wat jij zegt Miss, dat de wereld van je verwacht gelukkig te zijn merk ik ook. Mijn middelste zus begrijpt het zelfs niet, die zei laatst: 'je bent nu eindelijk zwanger en het gaat goed, je moet genieten in plaats van je zorgen maken'. Ik begrijp ook wel dat het voor mensen die het niet kennen moeilijk is om te begrijpen, dat is waarschijnlijk net zoiets als de opmerkingen na een miskraam van buitenstaanders. Ze bedoelen het goed maar ze kwetsen soms wel.
Gelukkig is mijn man echt de liefste en ben ik heel dankbaar. Hij laat me huilen, komt me kalmeren als hij hoort dat ik te overstuur raak en afgelopen vrijdag heeft hij het ziekenhuis om 10 uur in de avond nog gebeld omdat ik niet rustig te krijgen was. Toen mochten we meteen komen en de verloskundige was echt zo lief. Gaf me totaal niet het idee dat ik me aanstelde en ze nam ruim de tijd om alles goed te bekijken. Hartstikke fijn maar het zou niet nodig moeten zijn.
Edit: Of misschien moet ik juist accepteren dat het bij mij blijkbaar wel nodig is in plaats van er extra tegen te vechten.
Er staan hier wel meer verhalen waarbij de depressie niet (meer) veroorzaakt wordt door hormonen maar o.a. door angst rondom de zwangerschap, opspelende angst-/depressieklachten en uitputting. Dan zouden al die verhalen niet in dit topic thuishoren. Kan, maar misschien is het nuttiger om het onderwerp wat ruimer op te vatten, zoiets als 'depressief en (bijna) ouder'.quote:
[..]
Is dat nu nog van de hormonen dan?
Wat rot dat zoveel mensen zich hier weer moeten melden. Maar goed dat jullie het wel doen! Erkennen dat het niet gaat, er open over durven zijn, is zó belangrijk. Sparkling, ik vind jouw laatste zin (de edit) ook heel treffend. Dat eeuwige moeten, daar moet (
) je vanaf. Je hoeft niet te genieten, je mag je rot voelen, je mag extra aandacht vragen. Hoe je je voelt, is oké. Niet omdat het fijn is, maar omdat het nu eenmaal de realiteit is. Ik was ook totaal mezelf niet tijdens de zwangerschappen. Niet dat zwarte-gat-gevoel van een echte depressie, maar wel intens moe, prikkelbaar, lusteloos. Dat vond ik wel heel jammer, want ik wílde zo graag genieten en een blije zwangere zijn. Ook voor de buitenwereld. Maar vooral bij de tweede zwangerschap heb ik de insteek gekozen om gewoon eerlijk te zijn: ik voel me niet fijn, ik vind het niet leuk. Want als ík dat durf te zeggen, krijg ik niet alleen zelf meer support, voelt een ander zich misschien ook vrijer om haar eigen gevoelens te delen. Zo werk je zelf mee aan het doorbreken van dat "taboe" over het niet-leuk-vinden van je zwangerschap.
Bij mij was het trouwens wel echt een hormonaal ding. Net als bij miss_sly ging het nergens over; ik had geen angst o.i.d., ik voelde me "gewoon" niet goed. Gelukkig was het beide keren direct na de geboorte helemaal over.
Sterkte allemaal, dat het snel lichter mag worden!
[ Bericht 0% gewijzigd door Cantare op 14-11-2012 22:49:55 ]
Sorry maar hier ben ik het niet mee eens. Dit topic is precies bedoeld voor wat er in de TT staat. Omdat dat toch een heel specifiek probleem is tov een toch al sluimerende depressie van voor een zwangerschap of een burn out vanwege de hectiek in de jaren erna.quote:
[..]
Er staan hier wel meer verhalen waarbij de depressie niet (meer) veroorzaakt wordt door hormonen maar o.a. door angst rondom de zwangerschap, opspelende angst-/depressieklachten en uitputting. Dan zouden al die verhalen niet in dit topic thuishoren. Kan, maar misschien is het nuttiger om het onderwerp wat ruimer op te vatten, zoiets als 'depressief en (bijna) ouder'.
Als je iets over jezelf kwijt wil dat niet te maken heeft met pre- of post-partum depressies (eventueel uit de hand gelopen zoals bijv in het geval van Saffier en Mikoxxx) kan dat in R&P of in het 'hoe gaat het nu met...'-topic.
[ Bericht 4% gewijzigd door BE op 15-11-2012 08:54:28 ]
En dat is niks persoonlijks naar Vicky toe, maar haar verhaal heeft niet superveel te maken met zwangerschap of ouderschap zelfs, maar voornamelijk met een heleboel andere dingen die er de afgelopen jaren zijn gebeurd.
En dit geldt voor mij ook in zekere zin voor het verhaal van Sparkling. De uitgebreide post die ze deed hoort bijna meer in het Estafette topic thuis dan hier, want hoewel achtergrond allicht mee speelt gaat dit topic echt puur om PPD's.
En ja, er staat meer in dit topic, we hebben die grens niet altijd mega-strikt gehanteerd omdat er best ruimte mag zijn voor wat posts in de marge, omdat die mensen ook verhaalden vanuit hun eigen ervaringen met depressies en medicijnen, maar nu er zo heel stellig gezegd wordt 'ja hoor, dat mag hier ook' wilde ik aangeven dat dat niet de bedoeling is en dit is ook niet de eerste keer dat dit aangehaald wordt in het topic.
En dan nog even voor Sparkling, het is al eerder geopperd, waarom open je niet een topic met een TT als 'Onzeker in zwangerschap na meerdere miskramen'?
Een topic over onzeker na een miskraam voel ik niets voor, het gaat bij mij wel wat verder dan gewoon onzekerheid.
ik snap dat het met jouw achtergrond waarschijnlijk veel heftiger is, maar lees bij bijvoorbeeld Incantrix ook echt wel heel heftige gevoelens. Ik denk zeker dat er meer mensen zijn die díe ruimte zoeken. Het is niet wat specifieker dan: hoe gaat het nu met.. maar toch niet "veroorzaakt" door de hormonen.
ik wil je hoe dan ook wel veel sterkte wensen. en wind mee.
Klopt ook, ik denk ook dat mijn gevoel deels overeen komt met andere vrouwen die meer miskramen hebben gehad. Maar ik herken ook heel erg de uiting van mijn angststoornis en ik weet ook dat de gevoelens heel erg versterkt worden door mijn hormonen. Daarom dacht ik dat het hier juist wel thuis mocht horen. Ik had niet door dat het alleen mocht als het ontstond uit hormonen en niet als iets wordt aangesterkt door hormonen. Ik zal nog eens goed nadenken of een topic handig is.quote:
Misschien kom je er dan wel achter dat anderen hetzelfde ervaren?
Ik denk zeker dat er meer mensen zijn die díe ruimte zoeken. Het is niet wat specifieker dan: hoe gaat het nu met.. maar toch niet "veroorzaakt" door de hormonen.
ik wil je hoe dan ook wel veel sterkte wensen. en wind mee.
Mijn oorspronkelijke opmerking gold dan ook voornamelijk de posts die weliswaar gaan over depressies maar die verder niet meer te herleiden zijn naar PPD's en aanverwante zaken.
Als jouw angststoornis opspeelt door de hormonen hoort dat hier natuurlijk prima thuis, maar in je initiele post haalde jij zelf in eerste instantie je geschiedenis aan en dus trok ik op basis daarvan de (wellicht voorbarige) conclusie dat het probleem bij jou veel verder gaat dan een pre- of post-partum depressie.
Mijn psychische problemen gaan ver terug het verleden en en het leek mij handig om dat hier ook te vertellen, misschien achteraf niet gepast.
De reden waarom ik hier mijn verhaal ben gaan vertellen is omdat ik al flink wat jaren klachtenvrij was en het nu met de zwangerschap weer begint. Een officiële diagnose heb ik (nog) niet maar voor mij leek het logisch dat mijn hormonen de trigger waren. Misschien heeft mijn psychisch zwakkere gesteldheid er mee te maken maar als ik niet zwanger was geraakt had ik ook geen klachten gehad waarschijnlijk.
Of ik wel of niet in dit topic thuis hoor laat ik uiteraard over aan jullie en ik respecteer als het niet zo is. Ik ben niet iemand die een depressie heeft gekregen die ontstaan is door hormonen maar ook niet iemand waarbij psychische klachten niets te maken hebben met hormonen. Ik kan me goed voorstellen dat het lastig is te oordelen of ik hier thuis hoor.
Anders is het misschien verstandig dat ik me terug trek tot duidelijk is of het hormonaal is of niet, dan ontstaat er in ieder geval geen onduidelijkheid.
Ik weet niet waarom je het woord stellig gebruikt, want volgens mij deed ik gewoon een suggestie, maar los daarvan: oké. Je uitleg maakt voor mij als "gewone meelezer" wel wat duidelijker waar de grenzen liggen, hoewel ik vanuit deze positie bijvoorbeeld nog steeds niet echt zie wat het verschil is tussen Mikoxxx en Vicky, maar wellicht heb ik wat informatie niet/gemist.quote:
En ja, er staat meer in dit topic, we hebben die grens niet altijd mega-strikt gehanteerd omdat er best ruimte mag zijn voor wat posts in de marge, omdat die mensen ook verhaalden vanuit hun eigen ervaringen met depressies en medicijnen, maar nu er zo heel stellig gezegd wordt 'ja hoor, dat mag hier ook' wilde ik aangeven dat dat niet de bedoeling is en dit is ook niet de eerste keer dat dit aangehaald wordt in het topic.
Voor mij is het verschil dat Mikoxxx wrsch een verwaarloosde/niet onderkende PPD heeft en Vicky heeft een emmertje dat vol zit met van alles. (Ik kan ze wel opnoemen, maar ze heeft haar post weggehaald en dus vind ik dat niet netjes.)
Maar hoe weet je dat dan? Ik lees dat haar kinderen slecht slapen en dat ze op is. Door chronisch slaaptekort en uitputting kun je inderdaad depressief worden, maar dat hoeft niets met hormonen te maken te hebben en in die zin is het niet anders dan een "gewone" depressie.quote:
Voor mij is het verschil dat Mikoxxx wrsch een verwaarloosde/niet onderkende PPD heeft
Maar goed, wat mij betreft hoeft dit niet verder uitgesponnen te worden, ik hoop gewoon dat iedereen die zich rot voelt een plek vindt om daarover te praten.
Nou ja, het is niet altijd zo duidelijk waardoor depressie en angst getriggerd worden. Vaak zal het de combinatie van hormonen en andere factoren zijn. Dat is ook waarom het zo lastig maakt om te zeggen dat je wel/niet 'depressief bent door de hormonen' en of je dan wel of niet hier thuis hoort, want het is niet zo zwart/wit.quote:
Ik kan me goed voorstellen dat ik lastig in een hokje te plaatsen ben hoor
Mijn psychische problemen gaan ver terug het verleden en en het leek mij handig om dat hier ook te vertellen, misschien achteraf niet gepast.
De reden waarom ik hier mijn verhaal ben gaan vertellen is omdat ik al flink wat jaren klachtenvrij was en het nu met de zwangerschap weer begint. Een officiële diagnose heb ik (nog) niet maar voor mij leek het logisch dat mijn hormonen de trigger waren. Misschien heeft mijn psychisch zwakkere gesteldheid er mee te maken maar als ik niet zwanger was geraakt had ik ook geen klachten gehad waarschijnlijk.
Of ik wel of niet in dit topic thuis hoor laat ik uiteraard over aan jullie en ik respecteer als het niet zo is. Ik ben niet iemand die een depressie heeft gekregen die ontstaan is door hormonen maar ook niet iemand waarbij psychische klachten niets te maken hebben met hormonen. Ik kan me goed voorstellen dat het lastig is te oordelen of ik hier thuis hoor.
Anders is het misschien verstandig dat ik me terug trek tot duidelijk is of het hormonaal is of niet, dan ontstaat er in ieder geval geen onduidelijkheid.
Anyhow, verstandig dat je naar de huisarts gaat. Wat hoop of verwacht je dat die voor je kan doen?
http://www.ggzingeest.nl/(...)ngeren-kraamvrouwen/
http://www.babyblues-domstad.nl/
Vanochtend ben ik bij de huisarts geweest en doorverwezen naar een psychiatrisch verpleegkundige. Hij dacht dat de klachten wel ontstaan zijn uit hormonen en deels de niet verwerking van de miskramen en denkt dat het verstandig is om mij gedurende de hele zwangerschap te laten begeleiden, zeker omdat ik zo vroeg in de zwangerschap al klachten heb. Ook is mijn medicatie weer terug naar begindosis, eentje meer dan ik nu slikte. Het is nog steeds een minimale dosis en gelukkig veilig voor de zwangerschap. Als het goed is heb ik binnen 2 weken de intake al, de huisarts wilde er wat vaart achter zetten.
Ik ga komende di....quote:
Wat zijn de verdere plannen nu? Al enig idee?
Veel sterkte met alles!
Maar niet boos zijn op jezelf. Je hebt je best gedaan, je hebt zo lang stand gehouden. Dat doe je niet zomaar. Je hebt het uiterste van jezelf gevraagd en gegeven, en wat extra's, meer kun je niet, niemand kan dat.
Nu eerst de rust vinden, jezelf terugvinden, en dan volle moed vooruit
Het is heel confronterend om van een hulpverlener te horen dat er echt iets aan de hand is, maar nu krijg je de ruimte en de tijd om zo goed mogelijk te herstellen. Je stelt je niet aan, er is echt iets aan de hand.
Ik kan heel goed begrijpen dat je boos bent, maar probeer de komende weken toch zo veel mogelijk echt je rust te pakken. Ga een paar keer goed tieren en razen, en probeer daarna zo goed als het gaat uit te rusten. Slapen, lekker hobbyen, doelloos hier rond lezen, Facebook, boekje lezen, etc. Alles wat je rust geeft is goed.
Ik hoop dat je snel een beetje rust kunt vinden!Ik denk idd dat het beter in dit topic past: OUD / [OUD] Hoe gaat het met ons? #13
niet leuk om te horen, pas op de plaats eerst maar, sterkte Ben je nu wel weer een stapje verder?
maar dinsdag de 11e intake.[ Bericht 15% gewijzigd door Moonah op 30-11-2012 19:03:00 ]
Het schijnt hier in de buurt mee te vallen en verder denk ik er maar even niet over na.
Er is een collega uitgevallen, waarschijnlijk voor de rest van het jaar. Alles wás al heel krap gepland de laatste 2 weken van december en nu hebben we dus iemand minder nog.
De reacties van de rest van mijn collega's op haar ziekmelding was niet heel fijn.
December gaat echt heel heel pittig worden.
Daarbij moet M. overwerken vanaf ongeveer 12-12 tot het af is. Verwachting: 31-12. Dus niet met kerst thuis, niet met oud en nieuw en niet met de weekenden. En oja, 's avonds ook niet. 1-1 stel ik me wel opnieuw aan hem voor.
Ik laat het (bewust) nog niet tot me doordringen want dan weet ik echt niet meer hoe ik het moet bolwerken. Gelukkig springen mijn ouders bij waar ze maar kunnen.
Zennnnnnnn en komt tijd komt raad.
Wat niet?quote:
Dat wilde ik nou net niet horen Moonah.
Sorry, Saffiertje, het stond er ook wel wat ontactisch. Maar ik weet van mezelf dat ik daar totaal niet op was voorbereid, het viel me koud op mijn dak. Had ik eíndelijk erkend dat ik hulp nodig had, kon ik daar een week of 12 op wachten.
Goed zo, zen maar. En wat fijn dat je ouders kunnen bijspringen.quote:Ik laat het (bewust) nog niet tot me doordringen want dan weet ik echt niet meer hoe ik het moet bolwerken. Gelukkig springen mijn ouders bij waar ze maar kunnen.
Zennnnnnnn en komt tijd komt raad.
Weet je, voor je collega's ís het ook lastig, dat er mensen ziek zijn. Maar ik vind het lullig als daar zo over gekletst wordt. Het is nu eenmaal zoals het is. Laat je daar aub niet door beïnvloeden. Wat mij er (in een andere rottige periode) doorheen hielp was "Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan.". En nóg is het een motto dat ik me voorhoud in drukke tijden.
Sterkte dame.
Het is ook lastig dat ze ziek is en het is vnl het onbegrip naar haar toe. Wat als ik me straks ziek moet melden hierdoor? Komt er dan ook zoveel onbegrip naar mij toe? Hoogstwaarschijnlijk wel want mijn collega's weten niet wat er speelt bij mij (op 1 na en ik denk niet dat ze verwacht dat ik nu echt/weer aan de bel getrokken heb).
Ik merk dus dat ik me er wél door laat beïnvloeden.
Ik ga zo naar bed. Ben zo vreselijk moe. Tv aan en aan wat anders denken. Iets leuks!
ik heb zo vreselijk geen zín in dat 'depressieve gedoe' ben het zat om alles moeilijk en zwaar te vinden
Saffier, wat je collega's ook zeggen of doen of vinden of denken: zij nemen jouw hoofd en gedachtes niet over. Daar moet jij mee dealen. Jammer voor hen, maar het is niet anders. Jij nu zorgen voor jezelf en de kinderen. De rest komt wel goed. Een collega is vervangbaar, een partner of moeder niet.
Ok, ik geef toe dat dat mantra als er wat is vaak verdwijnt, maar op sommige punten geeft het ook wel rust. Het maakt me in staat iets makkelijker dit soort dingen van me af te laten glijden
Ik heb eigenlijk niet zoveel te melden. Werd een paar weken geleden gebeld door de praktijk waar ik naar verwezen was voor een telefonische intake en ook al had mijn huisarts voor een versnelde instroom gevraagd, ik kon op zijn vroegst pas februari 2013 terecht. Dat duurt veel te lang dus in overleg met deze praktijk en huisarts besloten om een vrijgevestigde praktijk te zoeken. Daar ben ik 2 weken geleden op de wachtlijst gezet en vrijdag mag ik voor het eerst komen. Gelukkig!
Ik voel me over het algemeen wel oké, maar heel losgekoppeld van mijn zwangerschap. Alsof het niet die van mij is. Soms besef ik me dat ik heus zwanger ben en ik ben er ook echt blij mee, maar mijn gevoelens zijn heel afgestompt. Alles rondom de zwangerschap gebeurt een beetje op de automatische piloot. Dat is niet zoals het hoort en ik hoop echt dat ik leer om volop te genieten.
Ik heb samen met de kinderen 5-12 de kerstboom opgezet. Normaal gesproken staatie pas half december op zijn vroegst en ben ik 'm al rond de kerst zat. Nu moet 'die troep' er een maand staan en ben er al helemaal klaar mee. Komt omdat de rest van de huiskamer maar niet opgeruimd komt/blijft en het dus echt extra 'troep' is.
Straks intake. Ik ben er nerveus voor. Ben benieuwd ook of er een wachtlijst is straks.
Zijn er hier pms-deskundigen? Onvoorstelbaar hoe opgefokt ik de laatste tijd kan zijn. Op het agressieve af bijna. Voor L lukt het me dan nog om een dag op de automatische piloot te leven, maar zodra N thuiskomt is ie genadeloos de sjaak.
Ik twijfel of ik weer aan de pil wil. Ben gestopt omdat ik erg slecht (depressief) reageerde op de Cerazette. Áls ik weer aan de pil zou willen, iemand een idee wat dan handig is qua progesteron/oestrogeen?
Verder hoop ik dat het met iedereen goed gaat want hoor hier niet thuis...
Succes
Dank! Dat van die plabebo omschrijf je wel grappig. Een placebo, en de foppende werking, is hartstikke psychisch juist. Dus op het moment dat je wéét dat de laatste pillen nep zijn, kun je je lichaam ook niet meer voor de gek houden.quote:
Spring ik kreeg ook depressieve klachre van de pil... heb een tijd de yaz pil gehad daar had ik geen last van je hebt ook niet echt een stop week de laatate 7 dage waar je voorheen geen pillen had hebben ze daar plasebos voor dus je lichaam denkt nog aan de pil te zitten had dus ook geen last van chagerijnig zijn. Het ligt per persoon of je menstruatie blijft.
Verder hoop ik dat het met iedereen goed gaat want hoor hier niet thuis...
Succes
Ik heb zojuist de ha gebeld. Fijne assistente heb ik. Ze gaat met de ha overleggen en belt me terug.
niet een gebruikelijke 'mijn kinderen zijn lastig tijdens het winkelen'-bui die iedereen wel eens heeft). En of het daar nou aan ligt maar de afgelopen keer is het vrij ongemerkt voorbij gegaan (en het was ook een stuk minder heftig qua bloeding).Ik ben al eens eerder gaan zoeken naar PMS oplossingen omdat ik dacht dat mijn gedoe daarvandaan kwam en er zijn mensen die baat hebben bij 'low dose naltrexone', maar dat betekent wel aanrommelen met officiele medicijnen die dan weer via het web besteld moeten worden.
Zie bijv: http://hormonaledisbal.fo(...)-klachten-t1449.html
Mijn huisarts stond niet te springen toen ik het haar vertelde
Naltrexone wordt normaal gesproken bij alcoholisten gebruikt om de verslavingsklachten te onderdrukken. Ik was alleen best desperate om een oplossing te vinden en was bereid alles te proberen. Dat dacht ik idd ook toen ik het las. Op het moment dat je dat bewust weet kan je net zo goed suikerklontjes slikken...quote:
[..]
Dank! Dat van die plabebo omschrijf je wel grappig. Een placebo, en de foppende werking, is hartstikke psychisch juist. Dus op het moment dat je wéét dat de laatste pillen nep zijn, kun je je lichaam ook niet meer voor de gek houden.
Nu moet ik ook wel zeggen dat ik al een tijd de pil niet heb gebruikt. En nu een implanon heb maar hoop iniedergeval dat je wat vind wat helpt
En van die lijnbaan, ik kan het me levendig voorstellen, echt. Ik ben op zulke dagen van top tot teen opgefokt, hyperventileer zelfs ademen is al te veel moeite. Laat staan een kind dat aandacht vraagt. Of een man die 20 cm naast je hoofd een zak pepernoten zit te verorberen.
Ik was is staat m zn hersens in te slaan, alleen vanwege dat gekauw.En over dat paardenmiddel had je al wel eens verteld, dacht ik. Daar was je toch weer mee gestopt?
Ah, op die fiets!quote:
Hetvstaat ook op het doosje het zijn geen pillen die te vergelijken zijn met suikerklontjes het is een placebo voor het lichaam anders zouden ze het ook niet op de doos zetten? Wat ik begrepen heb zit alles daar in maar de echte werkzame stof was zwaar verminderd of weg. De laatste 7 pillen zijn ook anders van kleur.
Nu moet ik ook wel zeggen dat ik al een tijd de pil niet heb gebruikt. En nu een implanon heb maar hoop iniedergeval dat je wat vind wat helpt
Ja, heb het geloof ik 2 maanden geprobeerd maar toen ik nog steeds die vreselijke buien had ben ik er weer mee gestopt. Het blijft troep dus als het niet helpt, weg ermee.quote:
Dank Be! Dat Teunisbloemolie kan helpen heb ik her en der ook gelezen. Las er alleen ook bij dat de werking nooit wetenschappelijk is aangetoond. Daardoor begon ik bij voorbaat alweer te twijfelen aan de werking.
En van die lijnbaan, ik kan het me levendig voorstellen, echt. Ik ben op zulke dagen van top tot teen opgefokt, hyperventileer zelfs ademen is al te veel moeite. Laat staan een kind dat aandacht vraagt. Of een man die 20 cm naast je hoofd een zak pepernoten zit te verorberen.
En over dat paardenmiddel had je al wel eens verteld, dacht ik. Daar was je toch weer mee gestopt?
En mss is het hier dan wel het placebo effect van de teunisbloemolie maar ik weet wel dat ik afgelopen keer verbaast was over hoe niet-heftig de bloeding was, en ik realiseerde me pas toen ik het hier opschreef dat dat mss wel door de tbo gekomen is, dat is nl ook een van de werkingen volgens het potje... Dus ik blijf voorlopig wel doorslikken iig.
Gebruik je nog steeds de Yaz?quote:
Ik heb de Yaz voorgeschreven gekregen van de ha. Precies wat ik hoopte.
Ik heb deze week besloten dat er iets moet gebeuren, ik trek mezelf niet meer...
Jup. Het hielp goed tegen de hormonsterlijke pms-aanvallen. Maar nu slik ik ook antidepressiva, dus ik weet niet of ik de Yaz nog 'nodig' heb.quote:
[..]
Gebruik je nog steeds de Yaz?
Ik heb deze week besloten dat er iets moet gebeuren, ik trek mezelf niet meer...
Wat ontzettend kut voor je. Ben je al langs je huisarts geweest? Mss is het een idee om op een slecht moment je gevoelens op te schrijven en m dat te mailen? Dat was voor mij de manier om duidelijk te maken hoe slecht het echt met me ging. Face to face kreeg ik dat niet voor elkaar.
Ik heb maandag om half negen afspraak bij huisarts. De assistente heeft me bewust bij een van de vrouwelijke artsen gepland, ben benieuwd want ik ken haar nog niet... Het is echt cyclisch hier, ben inmiddels ongesteld en weer veel rustiger, relaxter en sympathieker. Dat gaat zo'n twee weken goed en dan gaat het weer mis. Steeds geïrriteerder, kortaf, op het agressieve af... Echt niet leuk voor Isa en vriend. En ik haat mezelf echt dan, sta te flippen terwijl ik weet dat ik vreselijk onredelijk ben. Vrouw zijn, heerlijk
Mooi zo. Maar wat heftig zeg, dat je zó ontregeld kunt raken van je reguliere cyclus.quote:
Ik heb maandag om half negen afspraak bij huisarts.
)yep..quote:
Mensen hier die ervaring hebben met een postnatale depressie?
Wil je er iets over kwijt? Bedoel, hoe merk je dat in het dagelijks leven?quote:
Ik heb mij wel ingelezen in de symptomen en herken er angstvallig veel in. Daarom ben ik geïnteresseerd.
het is voor mij al weer 8jr geleden.quote:
[..]
Wil je er iets over kwijt? Bedoel, hoe merk je dat in het dagelijks leven?
Ik heb mij wel ingelezen in de symptomen en herken er angstvallig veel in. Daarom ben ik geïnteresseerd.
Ik was totaal futloos, erg huiverig, kon niks hebben
Het allerbelangrijkste is (IMO) of je in je dagelijkse leven rcht gehinderd wordt door je neerslachtige stemming. Als dat zo is, dan zou ik hulp zoeken.
En ja, hier ook pnd gehad. Als je specifieke vragen hebt, zal ik proberen je te antwoorden uit eigen ervaring.
Ja, helaas wel... Ik heb vrijwel dezelfde klachten als Vicky noemt. Wat wil je weten?quote:
Mensen hier die ervaring hebben met een postnatale depressie?
Pardon, lezen... Ik merk het in m'n dagelijks leven doordat ik continue vermoeid ben, me ergens toe zetten een opgave is en ik paniekerig word zodra ik een beslissing moet nemen - ik lijk geen verantwoordelijkheid meer aan te kunnen.
Daarnaast schiet ik om niks uit m'n slif als ik niet uitkijk, heb ik vrij vaak huilbuien, met name als ik moe ben, en is m'n zelfbeeld heel laag, wat vroeger niet zo was.
Ik zei het vandaag toevallig nog in het babytopic... Ik zou zo graag weer m'n doortastende zelf zijn, in plaats van deze onzekere schim. Dat somt het wel aardig op.
Ik loop nu bij een psycholoog maar die weet niet wat ze ermee moet, dus ik word doorgestuurd. M'n man denkt dat het allemaal niet zo nodig is, maar hij doet z'n best. Hoe reageert jouw man?
[ Bericht 24% gewijzigd door Cwen op 21-05-2014 16:25:20 ]
heb je al contact met je huisarts of verloskundige of andere professional hierover?quote:
[..]
Wil je er iets over kwijt? Bedoel, hoe merk je dat in het dagelijks leven?
Ik heb mij wel ingelezen in de symptomen en herken er angstvallig veel in. Daarom ben ik geïnteresseerd.
Het lijkt mij erg belangrijk dat je goede begeleiding zoekt. In ieder geval veel sterkte.
Ook in jouw klachten herken ik mezelf.quote:
[..]
Ja, helaas wel... Ik heb vrijwel dezelfde klachten als Vicky noemt. Wat wil je weten?
Pardon, lezen... Ik merk het in m'n dagelijks leven doordat ik continue vermoeid ben, me ergens toe zetten een opgave is en ik paniekerig word zodra ik een beslissing moet nemen - ik lijk geen verantwoordelijkheid meer aan te kunnen.
Daarnaast schiet ik om niks uit m'n slif als ik niet uitkijk, heb ik vrij vaak huilbuien, met name als ik moe ben, en is m'n zelfbeeld heel laag, wat vroeger niet zo was.
Ik zei het vandaag toevallig nog in het babytopic... Ik zou zo graag weer m'n doortastende zelf zijn, in plaats van deze onzekere schim. Dat somt het wel aardig op.
Ik loop nu bij een psycholoog maar die weet niet wat ze ermee moet, dus ik word doorgestuurd. M'n man denkt dat het allemaal niet zo nodig is, maar hij doet z'n best. Hoe reageert jouw man?
Mijn zoontje is nu net 1. En sinds mijn zwangerschap eigenlijk al ben ik veel moe gebleven. Alles kost mij bergen energie en ik heb weinig puf. Ik doe het allemaal wel maar ik zucht en steun erbij.
Verder ben ik vreselijk ongeduldig, prikkelbaar en kan mij nergens echt op concentreren.
Ik ben ook driftig maar ik hou mij vreselijk in. Mijn handen kriebelen om op de tafel te slaan maar ik doe het niet. Ik wil niet dat die kleine mij agressief ziet.
Wat jij ook zegt: beslissingen kan ik amper nemen. Kan geen keuzes maken, pas na een hele tijd denken en twijfelen.
Ik laat alles qua regel zaken aan mijn man over. Achter dingen aanbellen, rekeningen betalen etc., man moet mij achter de vodden aanzitten en ik doe het gewoon niet. Schuif het uit totdat hij het doet of nadat hij eerst boos geworden is.
Ik verwens mezelf en de hele situatie. Huilbuien, onzeker, behoefte aan volledige rust. Ik zeg vaak dat ik er simpelweg niet geschikt voor ben, het moederschap. Ik denk heel vaak aan het leven voor mijn zoontje en hoe rustig het was.
Ik schaam mij ervoor want ik hou zielsveel van hem en doe veel voor hem.
Maar ik blijf dat gevoel houden dat het niet klopt ofzo. Of dat het voor iedereen leuker is dan voor mij.
Ook ben ik gespannen omdat ik steeds erop moet letten hoe anderen met hem omgaan en of ik dat dan wel goedkeur.
Het is niet meer zo zorgeloos.
Ik slaap wel goed, eet ook normaal gelukkig.
Mijn man merkt wel genoeg aan me. Hij heeft zelfs al eens gezegd dat ik het misschien inderdaad niet aankan.
Ik ben ook wel huiverig om hem echt alles te zeggen want ik wil niet dat hij mij gaat wantrouwen dat ik ons zoontje iets aan ga doen of mezelf. Daar is echt geen sprake van. Nooit.
Dat speelt er nu dus.
En ik merk dat het erger wordt naarmate mijn zoontje groter wordt en dus steeds stouter. 
Nog niet. Wil ik wel binnenkort gaan doen.quote:
[..]
heb je al contact met je huisarts of verloskundige of andere professional hierover?
Het lijkt mij erg belangrijk dat je goede begeleiding zoekt. In ieder geval veel sterkte.
Ik heb net mijn verhaal gedaan. Wat ik graag wil weten is hoe jullie dit hebben ervaren en wat er geholpen heeft.quote:
Als je dingen herkent, is het vast geen rozengeur en maneschijn bij je nu.
Het allerbelangrijkste is (IMO) of je in je dagelijkse leven rcht gehinderd wordt door je neerslachtige stemming. Als dat zo is, dan zou ik hulp zoeken.
En ja, hier ook pnd gehad. Als je specifieke vragen hebt, zal ik proberen je te antwoorden uit eigen ervaring.
Hoe wist je dat jij bijv. hulp moest zoeken?
Ik denk wel dat dat verstandig is als ik jouw verhaal zo lees.quote:
[..]
Nog niet. Wil ik wel binnenkort gaan doen.
Sterkte
Dit is echt zoooooo mijn verhaalquote:
[..]
Ook in jouw klachten herken ik mezelf.
Mijn zoontje is nu net 1. En sinds mijn zwangerschap eigenlijk al ben ik veel moe gebleven. Alles kost mij bergen energie en ik heb weinig puf. Ik doe het allemaal wel maar ik zucht en steun erbij.
Verder ben ik vreselijk ongeduldig, prikkelbaar en kan mij nergens echt op concentreren.
Ik ben ook driftig maar ik hou mij vreselijk in. Mijn handen kriebelen om op de tafel te slaan maar ik doe het niet. Ik wil niet dat die kleine mij agressief ziet.
Wat jij ook zegt: beslissingen kan ik amper nemen. Kan geen keuzes maken, pas na een hele tijd denken en twijfelen.
Ik laat alles qua regel zaken aan mijn man over. Achter dingen aanbellen, rekeningen betalen etc., man moet mij achter de vodden aanzitten en ik doe het gewoon niet. Schuif het uit totdat hij het doet of nadat hij eerst boos geworden is.
Ik verwens mezelf en de hele situatie. Huilbuien, onzeker, behoefte aan volledige rust. Ik zeg vaak dat ik er simpelweg niet geschikt voor ben, het moederschap. Ik denk heel vaak aan het leven voor mijn zoontje en hoe rustig het was.
Ik schaam mij ervoor want ik hou zielsveel van hem en doe veel voor hem.
Maar ik blijf dat gevoel houden dat het niet klopt ofzo. Of dat het voor iedereen leuker is dan voor mij.
Ook ben ik gespannen omdat ik steeds erop moet letten hoe anderen met hem omgaan en of ik dat dan wel goedkeur.
Het is niet meer zo zorgeloos.
Ik slaap wel goed, eet ook normaal gelukkig.
Mijn man merkt wel genoeg aan me. Hij heeft zelfs al eens gezegd dat ik het misschien inderdaad niet aankan.
Ik ben ook wel huiverig om hem echt alles te zeggen want ik wil niet dat hij mij gaat wantrouwen dat ik ons zoontje iets aan ga doen of mezelf. Daar is echt geen sprake van. Nooit.
Dat speelt er nu dus.
. Het is enorm lastig maar ik denk, nee, ik weet eigenlijk gewoon, dat het je goed gaat doen om hulp te zoeken. Ga naar de huisarts, want ja, we functioneren, maar het is ook niet meer dan dat. En dat is, volgens mij, echt niet hoe het 'hoort' te zijn.Ik herken ook wat je zegt over jezelf en de situatie verwensen. Ik heb al eens geroepen dat mijn leven nu een deceptie is... Ondanks dat ik zielsveel van m'n baby hou. Maar echt, het staat er los van. Hoe je je voelt doet niets af aan je liefde voor je knulletje! Zeg dat ook tegen je man, dat het moeilijk is maar dat je echt niet over de schreef zal gaan, wil gaan! Maar dat je wel denkt hulp nodig te hebben - en zijn steun. Dat is zo belangrijk.
Heel veel sterkte de komende periode. Ik kan helaas nog weinig zeggen over de behandeling aangezien ik blijkbaar een lastig geval ben, maar ga het open gesprek aan met je man. Bespreek de opties en de stappen want samen is het makkelijker. En denk, hoe cru dit ook klinkt, vast na of je evt medicatie zou willen - dat was nl de eerste vraag die ik kreeg.
Is de baby ook jouw eerste?quote:
[..]
Dit is echt zoooooo mijn verhaal
Ik herken ook wat je zegt over jezelf en de situatie verwensen. Ik heb al eens geroepen dat mijn leven nu een deceptie is... Ondanks dat ik zielsveel van m'n baby hou. Maar echt, het staat er los van. Hoe je je voelt doet niets af aan je liefde voor je knulletje! Zeg dat ook tegen je man, dat het moeilijk is maar dat je echt niet over de schreef zal gaan, wil gaan! Maar dat je wel denkt hulp nodig te hebben - en zijn steun. Dat is zo belangrijk.
Heel veel sterkte de komende periode. Ik kan helaas nog weinig zeggen over de behandeling aangezien ik blijkbaar een lastig geval ben, maar ga het open gesprek aan met je man. Bespreek de opties en de stappen want samen is het makkelijker. En denk, hoe cru dit ook klinkt, vast na of je evt medicatie zou willen - dat was nl de eerste vraag die ik kreeg.
Ben blij met de herkenning want ergens denk ik dat mijn klachten ernstiger moeten zijn ofzo om serieus genomen te worden. Snap je?
En medicatie...geen idee. Dan moet ik eerst echt goed voorgelicht zijn om die afweging te maken.
nou ja dat dus ook ja..quote:
God nog aan toe, wat herken ik veel. Vooral dat prikkelbare, je continu in moeten houden omdat je de hele dag zo op je tandvlees loopt dat je in staat bent om compleet door het lint te gaan; de hele godverse boel te achter je te laten, in je auto te stappen en deze tegen een boom te parkeren. Niet om jezelf van kant te maken, maar net hard genoeg om een paar weken in het ziekenhuis te belanden. Zodat je kan slapen, dag en nacht. Rust!
Zoiets ja. Even de hele wereld op pauze zetten en een paar dagen helemaal voor mezelf hebben.quote:
God nog aan toe, wat herken ik veel. Vooral dat prikkelbare, je continu in moeten houden omdat je de hele dag zo op je tandvlees loopt dat je in staat bent om compleet door het lint te gaan; de hele godverse boel te achter je te laten, in je auto te stappen en deze tegen een boom te parkeren. Niet om jezelf van kant te maken, maar net hard genoeg om een paar weken in het ziekenhuis te belanden. Zodat je kan slapen, dag en nacht. Rust!
Ja, de eerste. Geen heel makkelijke zwangerschap, maar ook niets ernstigs, prima bevalling muv laatste kwartier... Ik kan nog altijd niet pinpointen waarom ik het heb. Maar misschien is er ook geen specifieke reden.quote:
[..]
Is de baby ook jouw eerste?
Ben blij met de herkenning want ergens denk ik dat mijn klachten ernstiger moeten zijn ofzo om serieus genomen te worden. Snap je?
En medicatie...geen idee. Dan moet ik eerst echt goed voorgelicht zijn om die afweging te maken.
Ik snap precies wat je bedoelt mbt serieus genomen worden, dat het lijkt dat je eerst echt in staat moet zijn jezelf iets aan te doen ofzo voor je hulp krijgt. Maar nee, godzijdank is dat niet zo! Je ha hoort je serieus te nemen hiermee. Is dat niet zo, zoek dan een ander.
Spring, heel erg bekend ja. Rust, rust RUST!! Ik zou daar zooooo graag een oplossing voor vinden.
gaat je kindje wwl eens ergens logeren??quote:
[..]
Zoiets ja. Even de hele wereld op pauze zetten en een paar dagen helemaal voor mezelf hebben.
Misschien dat je dat een of een par keer per maand kan doen zodat ook een goede nacht kan maken.
Gun je zelf ook af en toe wat. Lekker naar de sauna, eten met vriendinnen.. even geen moeder zijn
Hij gaat nog niet logeren. We vinden het op deze leeftijd nog niet zo prettig en we hebben hem graag thuis. De nachten zijn het probleem ook niet. Hij slaapt meestal rond half 8, tot rond half 8 's morgens.quote:
[..]
gaat je kindje wwl eens ergens logeren??
Misschien dat je dat een of een par keer per maand kan doen zodat ook een goede nacht kan maken.
Gun je zelf ook af en toe wat. Lekker naar de sauna, eten met vriendinnen.. even geen moeder zijn
Verder hebben we het financieel nu niet zo breed dus leuke uitjes die geld kosten zijn ook vrij beperkt helaas.
Dat ja.quote:
God nog aan toe, wat herken ik veel. Vooral dat prikkelbare, je continu in moeten houden omdat je de hele dag zo op je tandvlees loopt dat je in staat bent om compleet door het lint te gaan; de hele godverse boel te achter je te laten, in je auto te stappen en deze tegen een boom te parkeren. Niet om jezelf van kant te maken, maar net hard genoeg om een paar weken in het ziekenhuis te belanden. Zodat je kan slapen, dag en nacht. Rust!
Ga hulp zoeken, echt! Mijn dochter was een half jaar toen m'n man een afspraak maakte bij de huisarts. Het hele verhaal is na te lezen in eerdere topics. Zoek hulp. Zoiets los je niet alleen op. De pnd was de reden dat we het bij één kind houden, maar dat gaat nu prima. Ik heb geduld, kan weer veel aan en heb meer energie. Dus: zoek hulp!
Ik herken de drang naar rust wel ergens. Maar dan vooral geen prikkels kunnen hebben. Ik kon dus niet koken (drie pannen op het vuur) en de kinderen horen. Dat sloeg op tilt in mijn hoofd. Ik heb in het bv-topic weleens genoemd dat de bv een levenslijn voor me was. Ik was en kon werkelijk helemaal niets. Alleen mijn dochter voeden. Verder fysiek contact was eigenlijk al teveel.
Mijn slechte gedachten eindigden niet bij "rusten in het zkh"...
De pnd bij mijn dochter is een belangrijke reden dat hier geen derde kind komt. (Bij mij is er echt iets" stuk" gegaan, waardoor ik de rest van mijn leven aan de medicijnen zit.)
Ik heb onwijs veel steun gehad aan de pm's met YPPY. Waarvoor ik haar eigenlijk nooit bedankt heb :$
De hele tijd (sinds zijn geboorte) hoop ik dat alle negatieve gevoelens overgaan, maar het gebeurt niet. Het wordt alleen maar erger terwijl ik echt mijn best doe.quote:
[..]
Dat ja.
Ga hulp zoeken, echt! Mijn dochter was een half jaar toen m'n man een afspraak maakte bij de huisarts. Het hele verhaal is na te lezen in eerdere topics. Zoek hulp. Zoiets los je niet alleen op. De pnd was de reden dat we het bij één kind houden, maar dat gaat nu prima. Ik heb geduld, kan weer veel aan en heb meer energie. Dus: zoek hulp!
Wij praten thuis weleens over een tweede maar we hebben ook al tegen elkaar gezegd dat het misschien onverstandig zou zijn. Ok, ons zoontje is nog maar 1 dus geen haast maar ik ben bang dat ik een tweede misschien helemaal niet aankan, terwijl ik best zou willen.
Ik zou anderzijds ook bang zijn dat ik ons zoontje iets onthoudt door hem enig kind te laten.
Thx.quote:
Trouwens, ik vind bet wel knap dat je hier erover durft te posten. Ik vond dat destijds een hele drempel, maar heb er wel veel steun aan gehad.
Ik ben wat dat betreft altijd wel open geweest over mijn gebreken, problemen oid. En ik hoopte herkenning te lezen, wat 'gelukkig' zo is.
quote:
Ik heb onwijs veel steun gehad aan de pm's met YPPY. Waarvoor ik haar eigenlijk nooit bedankt heb :$
Bij mij is er ook de kans dat ik levenslang medicijnen moet gebruiken. Die pogingen om af te bouwen zijn mislukt. Nu maak ik de capsules open en haal er wat korreltjes uit. De dosis gaat nu dus (nog) langzamer omlaag. Dit lijkt te werken, er is nu een klein beetje van de oorspronkelijke dosis af.
Als je het al zo lang hebt, en zó ontzettend negatief, dan gaan het niet vanzelf over. Eigelijk wist ik, door posts van een fantastisch mens hier met een zoon net iets jonger dan mijn dochter al veel langer dat het mis was. Herkende veel van haar. Maar ik vond dat ik me aanstelde en maar stoerder moest zijn. Dat heb ik best lang volgehouden. Vind ik. Achteraf stom, maar ja, toen wist ik niet beter. Het heeft wel gezorgd dat ik nu ben wie ik ben. Dat ik het werk doe dat ik nu heb en dat ik verschrikkelijk veel heb geleerd. Maar dat lukte me niet alleen. Ik heb veel gehad aan de psycholoog en de spv'er. Ook ik had veel aan pm's en mails die ik via hier verstuurde. Juist dat ik hier leerde dat ook normale en heel leuke mensen zoiets kan overkomen, dat heeft mij geholpen. Dat ik niet helemaal een compleet verschrikkelijk stom mens was. In theorie dan, want ik geloofde het natuurlijk niet. Daar heb ik later iets over geschreven in een eerder topic. Een post met kut, kut en kut erin. Die ga ik niet opzoeken, dan ga ik weer.quote:
[..]
De hele tijd (sinds zijn geboorte) hoop ik dat alle negatieve gevoelens overgaan, maar het gebeurt niet. Het wordt alleen maar erger terwijl ik echt mijn best doe.
Wij praten thuis weleens over een tweede maar we hebben ook al tegen elkaar gezegd dat het misschien onverstandig zou zijn. Ok, ons zoontje is nog maar 1 dus geen haast maar ik ben bang dat ik een tweede misschien helemaal niet aankan, terwijl ik best zou willen.
Ik zou anderzijds ook bang zijn dat ik ons zoontje iets onthoudt door hem enig kind te laten.
Je mag me altijd pm'en, maar zoek daarnaast ook irl hulp.
Mijn traject is officieel nog niet afgelopen. Misschien gaat het bij mij levenslang duren, maar ik weet nu dat ik het wel waard ben om voor te vechten en dat ik er mag zijn. Heus, het gaat nog regelmatig 'mis' maar die periodes duren heel langzaam steeds korter en ik heb geleerd mezelf minder de put in te praten. Jij bent dat ook waard vencodark, dat weet ik zeker!
Gaat het nu goed met je? En was de ruzie met je man dan echt het turning point?
Hoe ging je man om met 'de diagnose'?
.Ik weiger vooralsnog te denken aan 'levenslang', al weet ik ook dat overprikkeling altijd een issue zal zijn. Ik wil geen tweede, wilde dat al niet en nu zeker niet meer. Ik zou niet weten hoe ik dat zou moeten doen.
Toch is accepteren van de situatie nog steeds heel moeilijk, hoe open ik ook ben.
Mijn dochter heeft geen broertje of zusje, maar wel een moeder. Daar heeft ze meer aan vinden wij. Qua zwangerschap kan ik het lichamelijk prima nog een keer aan, maar de kans op herhaling (of eigenlijk, verder gaan) is heel groot. En dan zou ze er wel onder lijden itt toen ze baby was. Vandaar ook dat ik nooit een seconde spijt heb gehad van 'de' definitieve keuze.quote:
[..]
Ik zou anderzijds ook bang zijn dat ik ons zoontje iets onthoudt door hem enig kind te laten.
Je hebt ook gelijk, tuurlijk.quote:
[..]
Mijn dochter heeft geen broertje of zusje, maar wel een moeder. Daar heeft ze meer aan vinden wij. Qua zwangerschap kan ik het lichamelijk prima nog een keer aan, maar de kans op herhaling (of eigenlijk, verder gaan) is heel groot. En dan zou ze er wel onder lijden itt toen ze baby was. Vandaar ook dat ik nooit een seconde spijt heb gehad van 'de' definitieve keuze.
Maar ik hb nog steeds zoiets van: mama houdt zich wel groot. Mama zal niets aan jou laten merken.
Maar dat hou ik nu al niet vol. Moet je nagaan als er inderdaad een baby bij is en ik kan het wederom of nog steeds niet helemaal goed aan.
Maar ik vind het ook weer moeilijk om écht voor te stellen dat hij alleen blijft.
. Ga eerst eens kijken wat er voor je gedaan kan worden en hoe het opgelost wordt. Daarna kun je dan overwegen of je een volgende aandurft met z'n tweeën. Je zou in elk geval wel voorbereid zijn en sneller kunnen ingrijpen - en dat is ook wat waard.Bij een baby lukte het me prima om te verbergen dat het niet goed ging, maar een groter kind heeft daar veel meer last van. Dan gaat dat niet meer.quote:
[..]
Je hebt ook gelijk, tuurlijk.
Maar ik hb nog steeds zoiets van: mama houdt zich wel groot. Mama zal niets aan jou laten merken.
Maar dat hou ik nu al niet vol. Moet je nagaan als er inderdaad een baby bij is en ik kan het wederom of nog steeds niet helemaal goed aan.
Maar ik vind het ook weer moeilijk om écht voor te stellen dat hij alleen blijft.
Bij jou kan het toch heel anders gaan? Vaak ben je veel sneller genezen. Dat het bij mij nog niet is afgesloten, is pech. Meestal is het veel sneller klaar en kun je een andere beslissing nemen, dat weet je nu nog niet.
Ik vind het "fijn" dat ik door mijn verhaal iemand anders (soort van) heb kunnen helpen.quote:
@Davinia: Ik begrijp trouwens dat jij ook al heel wat meegemaakt hebt.
Gaat het nu goed met je? En was de ruzie met je man dan echt het turning point?
Hoe ging je man om met 'de diagnose'?
Nu, op dit moment ga ik weer niet helemaal lekker. Mijn werk gaat niet optimaal en ik heb zorgen om mijn dochter. Ik ben en blijf gevoelig qua stemming. Door dit topic ben ik me wel weer even meer bewust van hoe het nu met mij gaat. Dank daarvoor.
Ja, de ruzie met mijn man was een soort turning point. De echte ellende begon eigenlijk pas nadat ik had ingezien (niet geaccepteerd, dat heeft nog heel lang geduurd) dat ik niet lekker ging. Maar in mijn geval kwam dat ook doordat bleek dat ik al jaren mild depressief was. Dus dat is geen vergelijk, hoop ik.
Ik weet niet hoe mijn man onder de diagnose was. Ik denk dat hij vooral blij was om te horen dat er al jaren een stemmingsstoornis dicht bij de oppervlakte was, waardoor er door een goede behandeling die jarenlange negativiteit kon eindigen.
Ik weet wel, dat toen ik twee maanden geleden weer helemaal niet lekker ging, ik de pijn in de ogen van mijn man pas echt goed zag. Zijn angst voor een herhaling was heel hard en pijnlijk om te zien.
Dus hier ook, als je niet specifiek voor jezelf hulp wil/kan zoeken, probeer het dan voor je partner en je kind. Ik weet van de ergste periode bijna niets meer. Dus ook niet van de babytijd van Aviva...
wb de "levenslang", in mijn geval is het behandeld als een bipolaire stoornis. Mijn moeder en oma (haar moeder) hadden beide een bipolaire stoornis en de meds die ik krijg behandelen ook de depressieve episodes van een bipolaire stoornis. En als je eenmaal bipolair bent, kom je er nooit meer vanaf. Dit wil dus niet zeggen dat als jij nu aan de meds gaat, je er nooit meer vanaf komt.
Hormonen, wellicht?quote:
[..]
Ja, de eerste. Geen heel makkelijke zwangerschap, maar ook niets ernstigs, prima bevalling muv laatste kwartier... Ik kan nog altijd niet pinpointen waarom ik het heb. Maar misschien is er ook geen specifieke reden.
Dat was bij mij heel duidelijk het geval, al had ik dan meer een prenatale depressie, dus tijdens de zwangerschap. Achteraf heeft het nog wel heel lang geduurd voor ik hormonaal helemaal in balans was, ook na de bevalling, maar sinds ruim een jaar voel ik me echt weer helemaal me. Dat wil dus zeggen dat het alles bij elkaar wel 4 jaar heeft geduurd: 26 weken van de zwangerschap en tot mijn dochter 3,5 was. Ik heb bewust geen hormonale anticonceptie gekozen en voelde me langzaam weer veranderen in mezelf.
http://www.psychischegezo(...)XcwL4CFUXnwgodoksAdw
Dit moet je zeker niet onderschatten.
Ik heb toen uuuuuuren gewandeld met mijn moeder, gezeurd, geklaagd en gejankt. En mijn man herinnerde zich de uitspraak dat 'ik mijn kop tegen die betonnen bloembak kapot wilde slaan'. Dat kwam wel even binnen... Ik heb met terugwerkende kracht enorm veel respect voor hem dat hij indertijd zo het hoofd koel heeft weten te houden.
Dames, loop er niet te lang mee rond als je je niet lekker in je vel voelt. Het hoeft niet zo ver te komen dat je helemaal doordraait. Bespreek het met je huisarts. Toen ik eenmaal medicatie had voelde ik me binnen een week normaal (al slaat het meestal niet zó snel aan).
En Yppeke, een dikke
!Maar ik durf niet goed naar de huisarts te gaan. Bang voor onbegrip of misschien wel een heel andere conclusie: gewoon doodongelukkig zijn.
Kind, relatie, geldzorgen, belabberde baan en daarmee teveel thuis. Ik werk maar 15 uur per week maar ondanks dat ik zelden zin heb om te werken, vind ik thuis zijn ook vermoeiend.
Dus ja, weet nog steeds niet wat te doen. Zie je, zelfs een beslissing nemen en uitvoeren mbt de huisarts lukt geeneens.
'Gewoon' doodongelukkig zou betekenen dat je maar 'gewoon' moet accepteren dat je je zo voelt of afwachten tot de omstandigheden veranderen. Daar geloof ik allebei niet in.
Nee, ik zou liever alleen. Dan durf ik eerder alles te zeggen.quote:Op maandag 2 juni 2014 09:51 schreef Franny_G het volgende:
Is er iemand die met je mee kan gaan? Sowieso: een goede vriendin met wie je hierover kunt praten? Dat zou fijn zijn.
'Gewoon' doodongelukkig zou betekenen dat je maar 'gewoon' moet accepteren dat je je zo voelt of afwachten tot de omstandigheden veranderen. Daar geloof ik allebei niet in.
Misschien deze week eens kijken.
Ga. Echt, het is een drempel, maar ga. 'Gewoon doodongelukkig zijn' geloof ik namelijk ook niet in. Er is een oorzaak. Als die gevonden is, kan 'ie aangepakt worden.quote:
Ik ben inmiddels nog niet naar de huisarts geweest. Steeds als het een paar dagen beter lijkt te gaan, dan hoop ik dat het 'misschien over is'. Maar ja, binnen no time voel ik mij weer verdrietig, wanhopig, boos.
Maar ik durf niet goed naar de huisarts te gaan. Bang voor onbegrip of misschien wel een heel andere conclusie: gewoon doodongelukkig zijn.
Kind, relatie, geldzorgen, belabberde baan en daarmee teveel thuis. Ik werk maar 15 uur per week maar ondanks dat ik zelden zin heb om te werken, vind ik thuis zijn ook vermoeiend.
Dus ja, weet nog steeds niet wat te doen. Zie je, zelfs een beslissing nemen en uitvoeren mbt de huisarts lukt geeneens.
Het niet kunnen nemen van een beslissing is wel heel bekend. De psycholoog waarnaar ik was doorgestuurd neemt geen nieuwe patiënten aan... En ik kan maar niet bedenken wat ik nu moet doen of, beter gezegd, wie ik dan moet kiezen.
Het is niet makkelijk, maar de ha is echt de eerste stap
.Ik heb ook even bij een psych gezeten (niet vanwege een pnd, maar "gewoon" depressief, al heb ik destijds dat etiketje nooit gekregen). Toen ik klaar was, zei ik dat er dan nu ook weer ruimte was voor mensen die het harder nodig hadden dan ik. Waarop de psych zei dat zij dat wel bepaalde, wie het nodig had.quote:
Ik ben inmiddels nog niet naar de huisarts geweest. Steeds als het een paar dagen beter lijkt te gaan, dan hoop ik dat het 'misschien over is'. Maar ja, binnen no time voel ik mij weer verdrietig, wanhopig, boos.
Maar ik durf niet goed naar de huisarts te gaan. Bang voor onbegrip of misschien wel een heel andere conclusie: gewoon doodongelukkig zijn.
Kind, relatie, geldzorgen, belabberde baan en daarmee teveel thuis. Ik werk maar 15 uur per week maar ondanks dat ik zelden zin heb om te werken, vind ik thuis zijn ook vermoeiend.
Dus ja, weet nog steeds niet wat te doen. Zie je, zelfs een beslissing nemen en uitvoeren mbt de huisarts lukt geeneens.
(staat er harder dan ze het echt zei)Maw: als jij denkt dat jij het misschien wel eens nodig zou kunnen hebben, zet dan die stap. En wie weet heb je maar (zoals ik destijds) drie sessies nodig om je gedachten en zelfvertrouwen weer op de rit te krijgen. Ik vond het heerlijk om m'n hart uit te storten en handvaten te krijgen om verder te gaan.
Ik dacht destijds ook dat het allemaal wel meeviel en dat je toch wel minstens drie zelfmoordpogingen moest hebben ondernomen en aan automutilatie moest doen om er terecht te komen (even heel cru), want ach, het enige wat ik had waren de gedachte om dood te willen, vaak in huilen uitbarsten en wat probleempjes met mijn familie. Totdat ik wat info op ging zoeken en er iets stond in de trant van: "Als je gedachten/gevoelens je belemmeren in je dagelijks leven."
En toen dacht ik: ja, das mss toch wel een klein beetje op mij van toepassing... Ik stuurde een mail, waarin ik niet eens over die donkere gedachten schreef, en kreeg als antwoord: goed dat je contact opzoekt met de psycholoog. Opluchting!
[ Bericht 8% gewijzigd door Philomijn op 02-06-2014 12:06:22 ]
Het is een hele belangrijke, eerste stap.
En wellicht ook de engste.
Ff doen. Kun je je ha mailen? Heb ik gedaan, vond ik fijner, kon ik beter mn verhaal kwijt.
morgen de telefoon pakken en een afspraak maken.
Zijn er hier dames die ervaring hebben met depressieve/labiele/opvliegende gevoelens tijdens de zwangerschap?
SPOILERIk bedoel echt bizarre uitvliegers qua emoties, soms ga ik echt bizar uit mn plaat en ik weet dat ik het doe, maar kan het niet stoppen, manlief noemt het een hormoonbezetenheid...
Ik heb al vanaf het begin veel lichamelijke klachten en nu ik verder kom wordt dat natuurlijk alleen maar erger, dus af en toe loop ik van frustratie bijna tegen de muur op! ik kan steeds minder en heb steeds meer hulp nodig, en voor iemand die normaal haar eigen boontjes dopt is dat ff slikken..
Ik voel mij niet echt echt depressief (ben depressief geweest en dit is anders) maar die hormonen maken mij onzeker en af en toe depressieve vlagen.. voor 99% zeker veroorzaakt door de hormonen... herkenbaar? tips?
Niet echt tips, eigenlijk. Gelukkig heeft mijn vriend de zwangerschap doorstaan
er zijn nog steeds momenten dat ik me afvraag hoe hij dat gedaan heeft met al die ellende en ik ben nog steeds rg blij dat hij het voor elkaar gekregen heeft. Mijn collega's ben ik ook nog steeds dankbaar dat ze de storm hebben uitgezeten.
. Dat je een stuk emotioneler en feller reageert is op zich wel normaal. Maar als het samen gaat met depressieve/sombere gevoelens dan wordt het wel een ander verhaal, denk ik. Zeker als je eerder depressief bent geweest dan kun je er gevoelig voor zijn. Hormonen kunnen dan oude patronen e.d. weer oprakelen. Misschien is het een idee het te benoemen en ook te kijken wat er op dit moment aan te doen is al. Preventief te werk gaan?
ik heb vorige week gezegd dat ik het echt zou snappen als mn man weg zou gaan... het is precies als jij zegt je ziet/hoort het jezelf doen maar stoppen... hoe???quote:
Ja,zeer herkenbaar. Ik was wel ook depressief, maar die hormonale opvliegers kwamen hier ook voor. Heel moeilijk vond ik dat, want ik kon mezelf van een afstandje zien en horen en vond het vreselijk wat ik zei en deed, maar ik kon er geen rem op zetten. Dat was gewoon echt onmogelijk.
Niet echt tips, eigenlijk. Gelukkig heeft mijn vriend de zwangerschap doorstaan
Gelukkig houdt hij heel veel van mij en houdt hij het einddoel voor ogen, maar de seks in de toekomst zal wel met 3 laagse condooms zijn denk ik
het eind vd zwangerschap is in zicht,nog max 12 1/2 week...
ik heb overigens al AD hoor, ws was ik zonder wel.echt teruggevallen in een hormonale depressie...
Tip: leer omgaan met je beperkingen. Want hoewel de bekken en rugklachten bij velen snel na de bevalling verdwijnen, hoeft dat niet zo te zijn. En dan duurt het lang... Dus bespreek met je fysio wat wel en niet goed is, maak vast een afspraak voor 6-8 wk na de bevalling en bespreek met je man wat jullie samen kunnen doen om de frustratie bij jou te verminderen.
Het is bij ons echt wel een belangrijke reden geweest om niet voor een tweede te gaan, in ieder geval.quote:
[..]
ik heb vorige week gezegd dat ik het echt zou snappen als mn man weg zou gaan... het is precies als jij zegt je ziet/hoort het jezelf doen maar stoppen... hoe???
Gelukkig houdt hij heel veel van mij en houdt hij het einddoel voor ogen, maar de seks in de toekomst zal wel met 3 laagse condooms zijn denk ik
het eind vd zwangerschap is in zicht,nog max 12 1/2 week...
ik heb overigens al AD hoor, ws was ik zonder wel.echt teruggevallen in een hormonale depressie...
Het was echt een hormonale depressie bij mij. Ik was altijd een positief en blij mens en tijdens de zwangerschap was ik dat helemaal niet, vanaf 14 weken. Na de bevalling was het ook op slag over, hoewel het wel nog tot ongeveer 3,5 jaar na de bevalling heeft geduurd voor ik weer echt mezelf was. Dat kwam langzaam maar zeker weer terug, gelukkig.
Dankzij de verhalen hier weet ik dat het niet direct over hoeft te zijn na de bevalling.
@miss_sly
Ik begrijp wel dat de hormonen een 2e kindje kunnen tegenhouden, mijn man maakte vorige week al een opmerking in die richting... Maar daar wil ik nu nog niet aan denken, eerst mupke maar eens op de wereld zetten.
wel fijn te lezen dat het na de bevalling ook direct over was, dat geeft hoop.
Sowieso is dat allemaal van later zorg, inderdaad. Eerst deze zwangerschap en je kindje op de wereld zetten, leren kennen en van genieten
Hoe gaat het nu met je?quote:
[..]
Nee, ik zou liever alleen. Dan durf ik eerder alles te zeggen.
Misschien deze week eens kijken.
[ Bericht 100% gewijzigd door Bla_Bla_Bla op 10-06-2014 18:49:30 ]
Ik ben inmiddels 9 weken geleden bevallen van beebje. En waar ik altijd had gedacht dat ik een moeder zou worden die het heerlijk zouden vinden om de hele dag met beebje bezig te zijn blijkt niets minder waar. Ik herken mezelf gewoon helemaal niet meer terug. Ik ben veranderd in een zielig hoopje mens lijkt het wel. Als beebje huilt raak ik meteen in de stress, zo erg dat het op mijn lichaam slaat en ik buikpijn en hoofdpijn krijg. Ik doe mijn best om haar te troosten maar ben ook erg gestresst, wat beebje natuurlijk aanvoelt dus die wordt niet echt rustig bij/van mij. Ik ben ontzettend moe, loop echt op mijn tandvlees en moet me iedere ochtend bijna uit bed slepen. Ik neem me vaak 's avonds voor om de volgende dag iets leuks met beebje te gaan doen, bijvoorbeeld naar de stad gaan maar uiteindelijk komt het er bijna niet van want ik ben bang dat ze als ik eenmaal in de stad ben gaat huilen en dan voel ik mensen kijken en wil ik dat het gehuil meteen ophoudt.
Ik leef tegenwoordig echt op de klok, mijn man werkt 12 uur per dag en komt rond 19.00u thuis, ik kan iedere dag niet wachten tot het zover is. En dan baal ik weer zo van mezelf, dat ik me zo voel telkens.
Na vandaag de zoveelste huilbui te hebben gehad, gelijktijdig met beebje die ook lag te huilen zie ik in dat ik hulp moet gaan zoeken. Maandag ga ik de huisarts bellen.
Het doet me goed om te lezen dat ik zeker niet de enige ben en dat er ook (hopelijk) weer betere tijden aan gaan breken. Het is in ieder geval fijn dit eens van me af te kunnen schrijven.
Je kunt je zo machteloos voelen hè? Wat mij indertijd 'hielp' (want uiteindelijk hielp niets, behalve pillen...), was uuuuurenlang wandelen met mijn moeder. En oh ja, met mijn kind.
Weg uit huis. Weg. En soms ook weg van mijn kind. Ik ben een aantal keer bij mijn zus gaan slapen. Dat gaf verlichting, ook al klopte het ook weer niet dat ik dan met mijn kleine nichtje knuffelde ipv met mijn baby die thuis bij papa was... Simsolobim, ik hoop dat je ook iemand hebt tegen wie je mag aanzeuren, die je gevoelens accepteert voor wat ze zijn, en dat je maar snel adequate hulp mag krijgen.
Het huis uit lijkt me ook wel een opluchting. Al is het maar tijdelijk, dan heb je misschien wel weer even adempauze en kun je de rest van de dag weer beter aan.
Maar sowieso als je er niet uitkomt, altijd hulp zoeken. Dan voel je je meteen al beter, weet ik uit ervaring, want de hulp gaat dan komen, en je bent niet meer alleen.
Compleet depressief, maar bij mij kwam het niet door de hormonen, maar door bloedarmoede. De arts van het cb kwam er achter. En na een kuurtje staalpillen voelde ik me weer helemaal goed. Ik wist helemaal niet dat je door bloedarmoede depressief kon worden.
Hebben jullie nog therapie gehad om de depressieve episode later te verwerken?
(Geen zin in uitgebreid verhaal, maar eea laat zich wel raden.
)Sim, ook al ben je bang om weg te gaan ivm jouw kindje die gaat huilen, moet je wel lekker even weggaan. MIsschien is het een plan om elke keer 5 minuten erbij te doen? Speentje mee te nemen? Eventueel draagdoek? De buitenlucht kan echt voor wonderen zorgen.
Jouw post dat je het niet kan bespreken met jouw man raakt me. Gelukkig is dit topic er om steun te vinden
)YPPY, als ik uitga van dat ik geen medicatie meer slik als einde van de periode, zal het nooit aflopen...
Ik zit zeker tot het einde der tijden aan deze medicatie vast. Al heb ik nog steeds de stille hoop dat ik 1 van de twee pillen een beetje kan afbouwen...
Ik heb de laatste tijd wat stemmingswisselingen door de anticonceptie en raak er (min of meer) van in paniek.
De angst voor een terugval is zo groot.;( Herkennen jullie dat?cwen, hoe gaat het nu bij jou dan?
Ik ben vorige week twee keer met beebje naar de stad geweest, dat heeft ons wel goed gedaan. Ze heeft lekker geslapen in de wandelwagen en maar heel even gehuild. Jammer dat ik wanneer ze huilt meteen in paniek raak, ik begrijp zelf niet zo goed hoe dit komt want ik weet rationeel gezien dat het heel normaal is dat baby's huilenquote:
Jeetje, ik zie nu pas dit topic. Wat fijn dat het er is!
Sim, ook al ben je bang om weg te gaan ivm jouw kindje die gaat huilen, moet je wel lekker even weggaan. MIsschien is het een plan om elke keer 5 minuten erbij te doen? Speentje mee te nemen? Eventueel draagdoek? De buitenlucht kan echt voor wonderen zorgen.
Jouw post dat je het niet kan bespreken met jouw man raakt me. Gelukkig is dit topic er om steun te vinden
Sta ik dan bij de bakker, beebje begint te huilen en het zweet breekt me aan alle kanten uit pfff. Hopelijk gaat dat gevoel nog wel minder worden, dat ik niet meteen in paniek raak als ze in het openbaar huilt.
een paar weken geleden is thuis de bom echt gebarsten waarna mijn man ook inziet dat het moederen voor mij niet meteen vanzelfsprekend gaat. Hij is nu meer thuis en doet echt zijn best mij te ondersteunen waardoor ik meer ruimte voel.Het gaat beter, ook omdat hij nu weer in een rustigere fase zit.
Daarnaast heb ik mezelf al 100 keer proberen te bedenken wat ik in hemelsnaam tegen de huisarts moet zeggen. Er is/was veel wat in mijn hoofd speelde maar ik denk dat dit vooral buiten mijn hoofd zit, dus dat het meer aan de situatie en omstandigheden zit.
Mijn moeilijke momenten komen niet uit het onbegrijpelijke niets, zal ik maar zeggen. Er speelt gewoon meer.
En dat kan je nu net niet bij een huisarts of iemand oplossen.
Mja hormonaal vraag ik me bij mij ook af, maar goed, bevaltrauma of depressie met baby of dreumes lijkt me toch best hier passen.quote:
Euh ja.. Ik hoor hier niet, want niet hormonaal.. Maar praat gerust berder hier, ik blijf wel meelezen en -leven!
het andere topic ging specifiek over de zwangerschap. Dat is volgens mij niet van toepassing bij jou. Het gaat niet om het "wegjagen" van mensen, maar om het juiste onderwerp op de juiste plaatsquote:
Ah, hier mag ik, want wel hormonaal. Wat een mazzel
Weet ik hoor, mijn reactie was op de mensen hierboven die twijfelen waar ze bij 'mogen' horenquote:
[..]
het andere topic ging specifiek over de zwangerschap. Dat is volgens mij niet van toepassing bij jou. Het gaat niet om het "wegjagen" van mensen, maar om het juiste onderwerp op de juiste plaats
Veel sterkte trouwens, voor iedereen
Waarom?quote:
Ik geloof dat ik mijn mond helemaal maar hou verder. Jemig.
Ik ben zoutzuur denk ik...quote:Op dinsdag 15 maart 2016 19:19 schreef -Spring het volgende:
Iedereen hoort hier want álles is hormonaal. We zijn allemaal niets meer dan een groot vat chemische reacties dat bepaalt hoe we ons voelen.
Noem je mij nu hormonaalquote:
Iedereen hoort hier want álles is hormonaal. We zijn allemaal niets meer dan een groot vat chemische reacties dat bepaalt hoe we ons voelen.
.Daar hangt er geen label aan met zwangerschap of hormonaal dus ook een mooie plek voor iedereen bij elkaarquote:
Jullie mogen wat mij betreft ook met zijn allen in "hoe gaat het nu met ons" posten, daar past het wat mij betreft óók prima
Veel sterkte trouwens, voor iedereen
SPOILERVandaag 23wk, volgende week 24 en dus de abortus grens voorbij. Een levensvatbaar kindje. Geen weg meer terug. Doodeng. Ikweethetnietmeer.
SPOILERMarjolijntje, ik schrik van je reactie. Krijg je hulp? Kun je er over praten, met je man, een vriendin, huisarts, anyone? Want ik vind dit hele donkere gedachten.
SPOILERJa, loop bij een psych en behoorlijk intensief contact met de vk. Al een maand ziek thuis. Maar dit besef kwam vandaag binnen en is even heel erg confronterend.
SPOILERoef Marjolijntje, wat een moeilijke gedachten
SPOILERMarjolijntje, Bel ajb je psych. Dit is te groot om alleen te handelen.
SPOILERHeftig Marjolijntje... Knap dat je het hier van je afschrijft. Het zou denk ik goed zijn om dit ook met psych en/of vk te delen of iemand anders die je vertrouwt, want alleen tillen is wel heel zwaar. Sterkte!
SPOILEROch wat ontzettend verdrietig en naar dat je deze gedachte hebt.
*slik*SPOILERGisteren bij de vk geweest en ze heeft weer rake dingen gezegd. Dat ik echt wel heel erg ziek ben geweest en dat ik er nog steeds niet ben. Ik weet het wel, maar iemand die het even zo hardop tegen je zegt is toch wel heel confronterend
Vandaag psych, ze gaf aan dat ze met bovenstaand verhaal niks kan, niet haar expertise. En hoewel ik blij ben dat ze dat toegeeft, doet het wel zeer dat zij me ook gewoon niet verder kan helpen. Ik moet zelf gaan zoeken naar iets anders en zij zou ook rond gaan vragen. Maar ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen
Ik ben doorgestuurd uit voorzorg naar de pop poli. Die draait specifiek om zwangerschap en depressie etc. Misschien kunnen ze ook iets voor jou nu na je zwangerschap betekenen. Ze zitten veelal gevestigd in ziekenhuizen.quote:
Maar even hier, want meeschrijven in het baby draadje lukt nu even niet..*slik*SPOILERGisteren bij de vk geweest en ze heeft weer rake dingen gezegd. Dat ik echt wel heel erg ziek ben geweest en dat ik er nog steeds niet ben. Ik weet het wel, maar iemand die het even zo hardop tegen je zegt is toch wel heel confronterend
Vandaag psych, ze gaf aan dat ze met bovenstaand verhaal niks kan, niet haar expertise. En hoewel ik blij ben dat ze dat toegeeft, doet het wel zeer dat zij me ook gewoon niet verder kan helpen. Ik moet zelf gaan zoeken naar iets anders en zij zou ook rond gaan vragen. Maar ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen
X
SPOILERIk lees hier altijd mee omdat ik zelf een moeder heb die kampte met depressies en die zich tijdens en na mijn geboorte niet goed aan mij kon hechten. Zij heeft nooit hulp gehad en ik heb daardoor echt veel last gehad, als kind en als volwassene omdat ik heel goed voelde en wist dat er iets niet klopte en ik heb me erg in de steek gelaten en afgewezen gevoeld door haar.
Dit zijn waarschijnlijk niet de dingen die je wilt horen nu en het is fijn dat de vk je heeft gerust gesteld over de hechting aan de kant van M. Maar ik hoop echt dat je alles op alles zet om goede hulp te krijgen, hoeveel energie het ook kost want het is voor jou en voor je kind voor nu en de toekomst echt bepalend. Ik wens je veel sterkte en kracht toe.
Sterkte met de zoektocht, Ik hoop dat je snel iemand vind die je op de juiste manier kan bijstaan.
SPOILERallereerst een hele dikke knuffel, dit is heel ellendig en ik hoop dat je heel snel weer meer licht in je hoofd hebt. Ik herken veel van wat je schrijft
Tips heb ik niet, maar ik wil je wel veel sterkte wensen.
Edit
Kun je niet iets met M gaan doen waarin je exclusieve aandacht voor hem hebt? Cursus babymassage oid?
[ Bericht 28% gewijzigd door Arja op 28-10-2016 19:14:12 ]
SPOILERHoe lang geleden ben je bevallen? Want jij had hier al tijdens je zwangerschap last van hè? Toen liep je bij een psych begrijp ik. Ik vind het vreemd dat 'ze' niet meer de vinger aan de pols hebben gehouden... Wellicht is het een idee om eens over medicatie te spreken met je huisarts. Het is soms even zoeken welke het beste aanslaat, maar als je de juiste hebt gevonden voel je je zó veel beter. En van daaruit is het makkelijker op te brengen om een goede hulpverlener te zoeken die je kan helpen bij het hechten. En als je alles weer lekker op de rit hebt kun je de medicatie weer afbouwen. Heel veel sterkte.
SPOILERIk ben 11 weken geleden bevallen, M is nu 2,5e maand oud. De psych waar ik heen ga is niet degene volgens de normale route, normaal gezien zou ik naar de pop-poli doorverwezen moeten worden maar juist in het ziekenhuis lag een enorme trigger qua vorige bevalling. Het is dus flink zoeken geweest naar goede hulp. En voor mijn bevalling was deze psych heel fijn en hebben we goede dingen bereikt, maar voor nu kan ze me niet bieden wat ik nodig heb. En ik ben blij dat ze dat zelf ook in ziet en toe durft te geven. Maar nu moeten we verder zoeken. Ze heeft gevraagd of ik dat zelf wilde doen, maar ook zij gaat rond vragen en ook mijn vk is lijntjes aan het uitzetten. Het is maar weer even afwachten..
Franny, dat is ook precies waarom ik er iets mee wil, want nu merkt M er nog niks van, maar ik weet niet op welke termijn dat wel zo gaat zijn.. Hij zit veel bij me, krijgt aandacht, verzorging die nodig is. Maar het gevoel is er (vanaf mij) niet. En dat hoort gewoon ook niet zo en dat doet zeer. Dat ik zo kan denken over mijn eigen kind.. Nouja, later misschien nog meer. Het is zo vol in mn hoofd en het er even uitgooien helpt een beetje. In ieder geval om weer heel even rustig te worden.
Korte reactie, maar probeer ajb iets in de tweede lijnnte vinden. Ik heb soortgelijke gevoelens gehad over mijn M., en met EMDR is dat heel goed geholpen. Een tweedelijnstherapeut, vrijgevestigd, heeft meer tijd, vaak geen vragenlijsten enzo. Na een hoop gek*t in de eerste lijn ben ik zo blij dat ik deze stap genomen heb!quote:
Maar even hier, want meeschrijven in het baby draadje lukt nu even niet..*slik*SPOILERGisteren bij de vk geweest en ze heeft weer rake dingen gezegd. Dat ik echt wel heel erg ziek ben geweest en dat ik er nog steeds niet ben. Ik weet het wel, maar iemand die het even zo hardop tegen je zegt is toch wel heel confronterend
Vandaag psych, ze gaf aan dat ze met bovenstaand verhaal niks kan, niet haar expertise. En hoewel ik blij ben dat ze dat toegeeft, doet het wel zeer dat zij me ook gewoon niet verder kan helpen. Ik moet zelf gaan zoeken naar iets anders en zij zou ook rond gaan vragen. Maar ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen
Ik heb een hele lijst namen in de regio zuid holland, mijn pm staat open.
SPOILERIk heb een doorverwijzing binnen naar het Erasmus MC, ben nu aan het wachten op de intake. Het hele proces gaat zo enorm langzaam wat gigantisch frustrerend is. Mijn psych had het advies voor doorverwijzing gegeven, maar de huisarts wilde pas doorverwijzen na officiële brief, wat bij psych weer via een tweede collega moest en dus ook 1,5e week duurde. Stom bureaucratisch geneuzel allemaal. Maarja, er is zicht op meer. En wat op de site staat ziet er 'fijn' uit. Geen idee alleen wat er uit de intake gaat komen en waar ik voor in aanmerking kom en merk dat dat wel weer voor een boel onzekerheid zorgt. Ben ik wel 'slecht' genoeg, stel ik me niet aan?
Ben nu ook gestart met medicatie. Moest er een flinke drempel voor over voor mezelf, maar zo doorgaan kan gewoon niet. Moet nu op gaan hogen dus de komende weken zullen wel weer zwaar worden.
Werk ook weer mee begonnen. Geen idee of het een goed plan was, maar van thuis zitten en niks doen word ik ook niet gelukkiger. Werk is in ieder geval even afleiding, verplicht naar buiten/onder de mensen. Het vraagt wel gigantisch veel van me, maar weet niet goed of dat is omdat ik nog moet wennen of omdat het gewoon echt teveel is.
Nouja, eigenlijk geen nieuws dus, want er gebeurt nog weinig. Doordat alles zo langzaam gaat moet ik veel moeite doen om gemotiveerd te blijven om ook echt de problemen aan te gaan pakken, "dan toch niet, dan zoek ik het wel alleen uit" schiet nu wel vaak en snel door mijn hoofd
Daarnaast is er ook nog een melding gedaan bij veilig thuis, ik zou de zorg voor de kinderen niet aankunnen, ze zouden verwaarloosd worden en er zou geen hulp zijn. Voelt als een enorm mes in mijn rug. Gelukkig positieve terugkoppeling gehad van het CB en de huisarts, dus vermoed dat het wel los zal lopen maar echt, ik heb er een enorme knauw van gekregen. Alsof ik me nog niet slecht genoeg voel over mezelf.
SPOILERweet je waar de melding vandaan komt? Zolang je hulp accepteert, doet VT niks spectaculairs. Hulp kan ook 1 gesprekje zijn, maar wat een mes in je rug!
SPOILERJa, ik weet wie de melding gedaan heeft en dat steekt nog het meest, ik was vrij open over alles, mijn gedachtes en gevoelens etc, maar dan nog achter mijn rug om VT inschakelen in plaats van gewoon even bij mij informeren hoe het gaat en of we hulp nodig hebben. Echt, met liefde had ik uitgelegd wat er speelde en alles. Ik ben ook niet zo bang voor die melding verder, er is hulp, we worden in de gaten gehouden en CB is tevreden, huisarts zag geen direct gevaar voor M. Maar het kost zo verschrikkelijk veel energie, zoiets. Energie die er al nauwelijks is en beter aan iets anders besteed kan worden. De melding komt van iemand die ons al 10 jaar kent en waarvan ik dacht dat het een goede kennis was. Maar niet meer dus, ik hoef die persoon niet meer te zien of te spreken. Ik vind het zo'n enorm laffe actie. Ben er nog steeds enorm boos over.
SPOILERdat is het inderdaad, die energie kun je maar 1 keer gebruiken en dan kan dat beter voor iets zinnigs zijn. Kun je die persoon vermijden? Om te voorkomen dat het contact óók weer energie kost?
Sterkte
SPOILERIk snap deze melding ook niet. Is voor mij echt een 'dat kan altijd nog'-dingetje. Je vraagt toch op z'n minst eerst even hoe het gaat?
Fijn dat er hulp onderweg is, maar vervelend dat het zo lang moet duren. Ik herken het 'dan doe ik het zelf wel!'-gevoel. Hoop voor je dat het niet te lang meer duurt.. Je schreef een tijdje geleden dat voor je gevoel de hechting niet goed verliep, hoe is dat nu? Sterkte met het finetunen van de medicatie en liefs voor de rest
SPOILERDie hechting gaat nog steeds niet goed. Ik voed hem en verzorg hem omdat het moet, omdat het zo hoort. Maar het gevoel is er niet
SPOILERGa je voor de moeder en kind unit? Dagbehandeling of opname? Is hier ook sprake van geweest. Die behandeling klinkt als een gedegen programma met prettig uitgangspunt. Ik hoop dat het je wat houvast geeft, een beetje grond om op te staan.
SPOILERIk weet niet waar ik voor in aanmerking kom, maar de dagopname klinkt heel "fijn". Loodzwaar, maar wel waar ik behoefte aan heb ofzo. Ik zou het wel graag willen. Opname liever niet, ik weet gewoon niet hoe ik dat geregeld moet krijgen met de oudste thuis en alles..
SPOILEREn die melding, wtf
SPOILERpfff, die melding... iemand waarvan je (als ik het zo lees) eerder had kunnen verwachten dat die zou vragen of het wel lukt en op die manier zorg uitspreken ipv via deze weg.
Je bent goed bezig om er iets mee te doen, zwaar hoor. Maar ik hoop dat je gauw terecht kan in het Erasmus. Sterkte!
SPOILERIk ken je niet Marjolijntje maar ik heb het wel gevolgd. En ik denk vaak aan je. Mijn dochter van zes is op het moment opgenomen (al een half jaar) met een zware angststoornis. En als ik iets geleerd heb afgelopen tijd is dat die opgenomen kinderen de dapperste kinderen zijn die ik ken. Mijn dochter heeft ook zo belachelijk veel zelfinzicht voor een kind van 6. Ze is half kind half te volwassen ofzo. Maar ik moet steeds aan haar denken als ik je lees. Je zit in zo'n zware heftige situatie en je krijgt het toch voor elkaar om hulp te zoeken en te aanvaarden. Om het voor je kinderen goed te doen door mensen mee te laten kijken. Zo dapper en sterk. Ook al voel je dat misschien zelf niet zo. Ik wens je alle goeds en veel sterkte. Ik hoop dat je snel weer wat licht in het donker kan zien.
Sola dikke kus voor jou want de situatie met jullie meisje is ook al jaren heftigquote:SPOILERIk ken je niet Marjolijntje maar ik heb het wel gevolgd. En ik denk vaak aan je. Mijn dochter van zes is op het moment opgenomen (al een half jaar) met een zware angststoornis. En als ik iets geleerd heb afgelopen tijd is dat die opgenomen kinderen de dapperste kinderen zijn die ik ken. Mijn dochter heeft ook zo belachelijk veel zelfinzicht voor een kind van 6. Ze is half kind half te volwassen ofzo. Maar ik moet steeds aan haar denken als ik je lees. Je zit in zo'n zware heftige situatie en je krijgt het toch voor elkaar om hulp te zoeken en te aanvaarden. Om het voor je kinderen goed te doen door mensen mee te laten kijken. Zo dapper en sterk. Ook al voel je dat misschien zelf niet zo. Ik wens je alle goeds en veel sterkte. Ik hoop dat je snel weer wat licht in het donker kan zien.
Als je er aan toe bent, weet je dit topic te vinden.quote:
Aan iedereen van een lurkster een knuffel. Heb mn eigen verhaal maar nog niet helemaal klaar te vertellen. Maar ik wil iedereen gewoon een dikke knuffel geven ,en moed. Liefs xxx
Marjolijntje
SPOILERHoop dat je medicatie snel aanslaat. Op naar het grote genieten. Ik gun het je.
SPOILERHeb een datum voor de intake bij het Erasmus, die moest ook alweer verplaatst worden (door dubbele afspraak bij hun) en ik trek het geregel en gedoe heel erg slecht. Ineens opvang zoeken voor 2 kinderen, tandarts afspraak af moeten zeggen die nu wel door had kunnen gaan, CB bezoek moeten verplaatsen, vriend moet mee volgens de brief, dus die moest eerst de ene ochtend vrij vragen en dat moet nu weer een andere ochtend worden. En ik word hier heel ongemakkelijk van, paniekerig.
Gezeur op mijn werk over afspraken onder werktijd, want ik werk maar 3 dagen en grote belasting voor mijn collega's enzo. Ik doe mijn best om alles zo veel mogelijk buiten het werk om te plannen maar ik ben ook gebonden aan de agenda's van anderen..
Medicijngedoe is nog steeds bagger, heb niet het idee dat het wat doet en de bijwerkingen zijn echt bagger.
En wat nou als ze me niet willen of kunnen helpen, wat nou als er niks is daar voor me, wat past, wat kan, wat werkt.. Wat nou als ze me niet ziek genoeg vinden. Wat dan? Er zijn vast mensen die het harder nodig hebben, die er meer recht op hebben. Ik weet het even niet meer..
Stomme jankdag.
SPOILERVan wat ik hier zo lees, heb je het wel hard nodig marjolijntje.
En je werk mag al lang blij zijn dat je nog werkt. Misschien moet je eens praten met de arbo-arts en open kaart spelen en een plan maken
Eens!quote:SPOILERVan wat ik hier zo lees, heb je het wel hard nodig marjolijntje.
En je werk mag al lang blij zijn dat je nog werkt. Misschien moet je eens praten met de arbo-arts en open kaart spelen en een plan maken
SPOILERMarjolijntje, ik ben een lurker in dit topic hier maar een opmerking van je trof mij. Dat je zegt "misschien hebben anderen het harder nodig". Toen ik een jaar of 7 geleden een periode depressief was zei mijn psycholoog -toen ik ook zei: er zijn vast anderen die het harder nodig hebben- "Dat is een beslissing die wij maken/beoordelen." Ik vond dat een bevrijdende opmerking.
Heel veel sterkte. Houd vol.
ook gewaardeerd word.Ik heb nu al een aantal keren dit topic gelopen en weer net zo hard gesloten maar volgens mij zit ik hier wel op het juiste adres. (Zo niet dan mag dit verwijdert worden of zo)
Zoals de meesten van jullie denk ik wel weten post ik nu bijna 5 jaar mee in als zwanger worden en blijven.... 2 jaar terug ben ik na een negatieve test en 3 jaar van hot naar her geslingerd te zijn como,eet afgeknakt tot op het bot. Problemen van vroeger, de medische molen en alles wat er gebeurd is de afgelopen jaren kwam in ene naar voren en ik ben daardoor officieel gediagnosteerd met ptss waarvoor ik emdr therapie heb gehad daarnaast heb ik de diagnose adhd gekregen en heb ik hoogstwaarschijnlijk borderline (nee niet de extreme variant maar wel vele kenmerken maar gelukkig kan ik hiermee al jaren goed functioneren en nemen de mensen om mij heen de buien voor lief want dat is typisch dobbey.
Nu iets wat op het moment heel erg speelt en wat ik best lastig vind.
Wij zitten momenteel weer midden in de behandeling met een eiceldonor en voor je die toestemmingen krijgt heb je oa gesprekken met een medisch maatschappelijk werkster. Ik heb in dit gesprek aangegeven wat er in de voorbije 2 jaren gebeurd is aan behandelingen en daarnaast de medicatie die heb gehad en heb. (Ritalin nu gestopt ivm traject, slaapmedicatie voor chronische slaapproblemen en met behulp van de poppoli overgezet naar andere die ik mag blijven gebruiken tijdens evt zwangerschap, oxazepam voor angst en paniekaanvallen maar daar ben ik al een tijdje vanaf)
Gezien de hele geschiedenis adviseerde de mmw ons om mij na een positieve test direct te melden zodat ik kan worden gezien door een psychiater en de poppoli omdat ik dus schijnbaar 80% kans heb op een pre- en post natale depressie. Ze willen dit in de gaten houden en na de eventuele bevalling zal ik ook ca 2 weken in het ziekenhuis moeten blijven voor dagelijkse gesprekken en evt bijsturing met medicatie. Ik kan dit alleen maar toe juichen want voorkomen is beter dan genezen maarrrrr...... nu alles toch wel dichterbij komt krijg ik het toch wel benauwd. De wat als-en vliegen mij om de oren en af en toe vraag ik jij zelfs af of ik wel goed bezig ben door toch de. Behandeling door te zetten om zwanger te worden.
Zijn er hier dames aanwezig die ook van tevoren zijn aangemeld en de nazorg hebben gehad? Of mss iemand die zonder voorbode toch een pre of post natale depressie hebben gekregen en kunnen aangeven wat te verwachten van alles?
Mochten er nog onduidelijkheden zijn of aanvullende info van mijn kant dan hoor ik dat graag. Ik heb het zo goed mogelijk proberen te verwoorden maar dat is vrij lastig merk ik nu.
Zou het je helpen om bovenstaande gewoon eens te bespreken met die maatschappelijk werkster? Was dat iemand met wie goed je kon praten?
Sterkte, het is ook verdomd spannend en onzeker allemaal
Paniek en piekeren is idd iets dat bij mij en mijn ziektebeeld hoort ik heb moeite om niet te weten wat mij te wachten staat en de regie uit handen te moeten geven. (Daarom ook mijn vraag of er iemand is met ervaring zodat ik weet wat mij ongeveer te wachten staat. Het is heel anders om te horen van een medestander dan een arts) Het verschil nu is dat ik vroeger hele zware paniekaanvallen kreeg en ik het nu vrij snel van mij af kan zetten. Stress, spanning en hormonen spelen natuurlijk ook mee dus ik weet dat ik niet zo maf moet denkenquote:
Ik kan niet uit eigen ervaring spreken, maar vraag me wel af: past het bij jou om koudwatervrees te krijgen? Ik kan me namelijk wel voorstellen dat je dat krijgt, nu het eindelijk zo dichtbij komt voor je. Dat je opeens denkt 'waar begin ik eigenlijk aan'. Dan worden kleine twijfels uitvergroot, en dat kan bij jou goed deze zijn.
Zou het je helpen om bovenstaande gewoon eens te bespreken met die maatschappelijk werkster? Was dat iemand met wie goed je kon praten?
Sterkte, het is ook verdomd spannend en onzeker allemaal
Even een update van mijn kant.
Het gaat goed. Erg goed. Ik geniet van het leven met 2 kinderen. Als ik wakker wordt heb ik zin om iets te ondernemen, ipv een "nou eens zien wat deze dag brengt-gevoel". En dat is echt heel erg lang geleden. Nu het beter gaat, merk ik pas hoe diep ik er eigenlijk doorheen zat. Ik accepteerde het als normaal, want ik wist niet beter (was lang geleden iig). Sinds ik medicatie krijg is het een stijgende lijn.
Het is jammer dat mensen me soms het gevoel geven om deze keuze te verdedigen. Tussen we weëen door bv vroeg de vk die ik niet kende en mijn lijst doornam, of ik er baat bij had, of ik verschil merkte. Jammer dat mensen die je eenmalig ziet en die je niet van eerder kent, me dit soort dingen vragen. Je proeft gewoon de scepsis in hun uitspraken, en dat is echt erg jammer. Ze moesten eens weten hoeveel goed de keus voor medicatie voor mijn gezin betekent.
[ Bericht 11% gewijzigd door Roomsnoes op 23-12-2016 02:04:34 ]
En ja dat verdedigen, dat zal wel blijven. Helemaal nu deze week weer in het nieuws was dat het merendeel van de gebruikers van antidepressiva er geen baat bij zou hebben.
Hebben jullie iets afgesproken over hoe lang je doorgaat met de medicatie?
En qua baat hebben - het is een van de beste keuzes die ik heb gemaakt in mijn leven. Het is voor mij echt een wereld van verschil.
Zeurklaagpost.
SPOILERHier is het nog steeds prut. Klaar nu bij mijn oude psych, afsluiting gehad. Kan haar nog wel berichtjes sturen en we hebben een belafspraak. Maar dit was het dus.
En het EMC, nog 3-4 weken voordat daar de uitgebreide intake start van 4 gesprekken, wat dus ook 4 weken duurt. En dan maar hopen dat ze iets hebben voor me. Aan de telefoon zeiden ze dat het misschien wel een te zwaar programma zou zijn. Twee maanden niets nu, gewoon maar dom doorgaan. En daarna? Als ze niets voor me hebben? Wat moet ik dan? Weer twee maanden wachten, weer intakes, gesprekken, gedoe? Ik ben er zo enorm klaar mee en ik heb steeds meer de neiging om te zeggen "dan toch niet" en "ik zoek het zelf wel weer uit". Ik ben zo moe, ik ben het zo zat. Ik voel me gigantisch alleen. Ik vind het helemaal niet leuk. Ik wil dit niet meer..
Moet weer ophogen met mijn medicijnen, maar dat til ik over de kerst heen. Ik voel me ZO verschrikkelijk rot de eerste dagen met andere dosering..
Bericht van veilig thuis, ze sluiten het dossier (no surprise...) MAARRRR over een paar maanden moet weer iedereen gebeld worden om te vragen hoe het dan gaat. Ik vind dit zo verschrikkelijk gênant. En echt bij alles wat ik doe, denk en zeg weeg ik af of het me nog meer ellende op zou kunnen leveren. Niks is meer veilig..
SPOILERVreselijk, die wachttijden. Ik weet het uit ervaring. En het rotte is, je móet door, je kunt je leven niet eventjes op pauze zetten. Dan maar een dikke virtuele
Is er echt niet een vrijgevestigde therapeut waar je sneller terechtkunt? Ik hoefde daar bovendien geen formulierenof tests voor in te vullen enzo...quote:
Wat fijn Roomsnoes, heerlijk om weer wat licht te zien!
Zeurklaagpost.SPOILERHier is het nog steeds prut. Klaar nu bij mijn oude psych, afsluiting gehad. Kan haar nog wel berichtjes sturen en we hebben een belafspraak. Maar dit was het dus.
En het EMC, nog 3-4 weken voordat daar de uitgebreide intake start van 4 gesprekken, wat dus ook 4 weken duurt. En dan maar hopen dat ze iets hebben voor me. Aan de telefoon zeiden ze dat het misschien wel een te zwaar programma zou zijn. Twee maanden niets nu, gewoon maar dom doorgaan. En daarna? Als ze niets voor me hebben? Wat moet ik dan? Weer twee maanden wachten, weer intakes, gesprekken, gedoe? Ik ben er zo enorm klaar mee en ik heb steeds meer de neiging om te zeggen "dan toch niet" en "ik zoek het zelf wel weer uit". Ik ben zo moe, ik ben het zo zat. Ik voel me gigantisch alleen. Ik vind het helemaal niet leuk. Ik wil dit niet meer..
Moet weer ophogen met mijn medicijnen, maar dat til ik over de kerst heen. Ik voel me ZO verschrikkelijk rot de eerste dagen met andere dosering..
Bericht van veilig thuis, ze sluiten het dossier (no surprise...) MAARRRR over een paar maanden moet weer iedereen gebeld worden om te vragen hoe het dan gaat. Ik vind dit zo verschrikkelijk gênant. En echt bij alles wat ik doe, denk en zeg weeg ik af of het me nog meer ellende op zou kunnen leveren. Niks is meer veilig..
SPOILER2016. Het jaar wat ik vooral verkloot heb, tekort geschoten ben op alle vlakken. Naar F, naar R, naar M.. Maar ook naar mijn werk, naar La Leche League, naar vrienden. Het is kut, het voelt als keihard falen. Zwak. En het doet pijn dat ik niet alleen mezelf ermee heb, maar vooral ook de mensen om me heen. Niet kunnen wat hoort, wat er verwacht wordt..
2017 staat voor de deur. Ik vind het eng, bang voor nog zo'n rotjaar. Nerveus voor wat er nog komen gaat. Ik zie er tegenop.
SPOILERmijn buik knijpt samen als ik je berichtje lees. Ik gun je zoveel, te beginnen met een beetje rust en ontspanning. Ik ga niet zeggen dat 2017 jouw jaar wordt of dat het alleen maar beter kan gaan vanaf hier (want ik weet uit eigen ervaring dat dat vette bullshit is en dat je dat elk jaar wel kunt zeggen, maar dat dat elk jaar pijnlijker wordt en de druk alleen verhoogt) In plaats daarvan zeg ik dit:
Ik hoop dat 2017 jou geeft wat je zoekt. Dat de druk wat verlicht wordt. Het liefst met gouden WC's en glitterregenbogen, maar om te beginnen in ieder geval met een vlak landschap met wat groen en als het kan een paar fijne bloemetjes. Heel veel sterkte
quote:
Terugblik op het afgelopen jaar. Meh.SPOILER2016. Het jaar wat ik vooral verkloot heb, tekort geschoten ben op alle vlakken. Naar F, naar R, naar M.. Maar ook naar mijn werk, naar La Leche League, naar vrienden. Het is kut, het voelt als keihard falen. Zwak. En het doet pijn dat ik niet alleen mezelf ermee heb, maar vooral ook de mensen om me heen. Niet kunnen wat hoort, wat er verwacht wordt..
2017 staat voor de deur. Ik vind het eng, bang voor nog zo'n rotjaar. Nerveus voor wat er nog komen gaat. Ik zie er tegenop.
SPOILERProbeer je gedachten te corrigeren. Jij ervaart het nu als dat je opzettelijk (niet) handelt. Maar je hebt het moeilijk, je leeft momenteel onmachtig. Je wordt geleid door hormonen en afwijkende chemische processen in je hersenen. Probeer trots te zijn op het feit dat je overleeft. Je blijft doorgaan. Daar waar jij persoonlijk invloed op hebt doe je je best. Dat kost heel veel kruim. En meer Marjolijntje zit er momenteel niet in. Dat is geen falen. Dat is roeien met de riemen die je hebt.
Ik wens je een goed 2017. Want heus, de situatie waarin je je nu bevindt is eindig.
Je hebt overlééfd! Dát heb je gedaan en dat is knap. Nu eerst overleven, de rest komt later.quote:
Terugblik op het afgelopen jaar. Meh.SPOILER2016. Het jaar wat ik vooral verkloot heb, tekort geschoten ben op alle vlakken. Naar F, naar R, naar M.. Maar ook naar mijn werk, naar La Leche League, naar vrienden. Het is kut, het voelt als keihard falen. Zwak. En het doet pijn dat ik niet alleen mezelf ermee heb, maar vooral ook de mensen om me heen. Niet kunnen wat hoort, wat er verwacht wordt..
2017 staat voor de deur. Ik vind het eng, bang voor nog zo'n rotjaar. Nerveus voor wat er nog komen gaat. Ik zie er tegenop.
Ik gun je voor 2017 al het mogelijke. Dat het maar een jaar van herstel en wederopbouw mag worden. Heel, heel veel liefs.
SPOILERIemand ervaring met/kennis over anti depressieva en zwangerschap/borstvoeding? Ik ben een beetje tegen pillen maar merk dat ik de behoefte heb om te weten waar ik precies nee tegen zeg. Ik zal ook eens gaan navragen bij welke professional ik terecht kan met mijn vragen maar ben zelf graag ook goed geïnformeerd.
Ik had een half jaar geleden dezelfde kwestie. Lees even terug, miss heb je er wat aan. Heb ook van vivi (dacht ik..?) een artikel gekregen over de feitelijke invloed, dat heeft mij erg geholpen.quote:
VraagjeSPOILERIemand ervaring met/kennis over anti depressieva en zwangerschap/borstvoeding? Ik ben een beetje tegen pillen maar merk dat ik de behoefte heb om te weten waar ik precies nee tegen zeg. Ik zal ook eens gaan navragen bij welke professional ik terecht kan met mijn vragen maar ben zelf graag ook goed geïnformeerd.
Ik ben tijdens zwschap begonnen en was de beste keus ooit. Pm staat open als je behoefte hebt
Reactie op de rest:SPOILERIk wilde tijdens mijn zwangerschap geen medicatie ivm de medische indicatie die je erbij krijgt. Nou maakte dat mijn vroedvrouw niet zoveel uit en mocht ik van haar thuis bevallen onder haar begeleiding. Maar het idee dat de start voor de baby mogelijk moeilijker zou zijn, gaf mij een erg ongemakkelijk gevoel. Ik heb het niet gedaan.
Nu met de borstvoeding wel begonnen, vooral een hele grote drempel voor mij. Er zijn verschillende soorten antidepressiva die samen kunnen met borstvoeding en ik merk er bij M. niks van. Ik vond het onwijs kut, maar ik moest echt iets. Het ging niet meer. Maar dat is vooral omdat het voor mezelf een drempel was, een gevoel van falen omdat ik het zelf niet kan. Succes
En een klein lichtpuntje uit 2016:SPOILERDankjulliewel. Ik vind het vooral heel erg moeilijk dat 2016 donker startte, en 2017 nu weer. Al dacht ik vorig jaar dat het 'gewoon' de hormonen van het eerste trimester waren. Stiekem was het toen al mis. En het voelt alsof ik geen meter verder gekomen ben. Ik vind het heel lastig dat ik ook anderen belast met mijn ziek zijn. Die paar goede weken die er wel waren, lijken helemaal niks waard te zijn.
SPOILER2016 was een rotjaar. En hoe kut alles was en is nu, en hoe zeer ik er spijt van heb was mijn bevalling echt heel fijn, heel helend. Ben ik blij met hoe het gegaan is, kijk ik daar met trots op terug. En dat gevoel is zo duidelijk op deze foto's. Ik wil ze hier graag (weer) even delen.
Een van de weinige momenten van 2016 waarbij ik me wel goed voelde, waarbij het donkere weg was..
Dit, vlak nadat hij geboren is. Ik zit nog op de baarkruk, denk dat de placenta er nog niet eens was. Ik heb het gedaan, thuis, helemaal zelf (samen met R, mijn doula en mijn geweldige vroedvrouw).
En dit. Klaar. Het is klaar. Ik heb het gedaan. Hij is er, hij is gezond. Opluchting.
. SPOILERIk kan me boos maken om de hulpverlening die niet toereikend is. 'Gewoon', niet. Omdat het me aan het hart gaat. Jouw situatie is er weer een voorbeeld van. Die wachttijden etc dat zou niet mogen, maar zo gaat het wel. En dan iemand tegenkomen die je maar eventjes kan helpen of het niet snapt. Ondertussen kunnen dingen escaleren. En medicatie brengt je niet bij de bron van het probleem, zou de scherpe kantjes er vanaf moeten halen (heel nuttig!) maar duurt even voor het werkt en ben je 12 soorten verder en de bijwerkingen etc... die moet je maar even zien op te vangen met geen energie... echt niet te doen. Het is JUIST degenen die het het hardste nodig hebben, het hardste moeten roepen het minste krijgen (want gedoe etc) mensen zoals jij dus. Schrijnend vind ik dat.
Maar dit helpt je denk ik ook niet echt... Ik wil me aansluiten bij de woorden van Bloesem.
[ Bericht 1% gewijzigd door Unihipili op 01-01-2017 13:53:23 ]
SPOILERHmm, die medische indicatie en moeilijkere start dat wist ik helemaal nog niet. Ik hecht veel waarde aan een natuurlijke geboorte ik zou er echt wel moeite mee hebben dat los te moeten laten.
Dat hoeft elkaar toch niet uit te sluiten, kan ook beide m.i.quote:SPOILERHmm, die medische indicatie en moeilijkere start dat wist ik helemaal nog niet. Ik hecht veel waarde aan een natuurlijke geboorte ik zou er echt wel moeite mee hebben dat los te moeten laten.
quote:SPOILERHmm, die medische indicatie en moeilijkere start dat wist ik helemaal nog niet. Ik hecht veel waarde aan een natuurlijke geboorte ik zou er echt wel moeite mee hebben dat los te moeten laten.
SPOILERIk kreeg geen medische indicatie (wel een 'gelijk bellen als het te donker wordt') maar ik koos er uiteindelijk alsnog voor om geen medicijnen te slikken. Dus die indicatie is er niet altijd. Jij mag zelf beslissen, ook hierover. Zoek een zorgverlener die dat respecteert en met je mee wil denken
Die oerkracht maakt nog steeds dat je door gaat iedere dag en dat je wilt dat het beter gaat voor jou en de mensen om je heen.
Na de bevalling werden de kinderen 12 uur gecontroleerd op afkickverschijnselen en als dat goed was mochten we gaan.
quote:
[..]SPOILERIk kreeg geen medische indicatie (wel een 'gelijk bellen als het te donker wordt') maar ik koos er uiteindelijk alsnog voor om geen medicijnen te slikken. Dus die indicatie is er niet altijd. Jij mag zelf beslissen, ook hierover. Zoek een zorgverlener die dat respecteert en met je mee wil denken
SPOILERDe medische indicatie zou bij het medicijngebruik horen. Voor mijn stemming had ik geen MI, wel veel korte lijntjes overal.
@bloesem, hier het zelfde, bellen als het te donker wordt en verder begeleiding van een psycholoog. Ze begon wel over de mogelijkheid van AD, vandaar dus mijn zoektocht naar informatie. Ik zal in ieder geval mijn vragen en twijfels bespreken. Ook met de vk.
Hoe oud was je toen je zwanger werd?
Ik had geen zwangerschapsdepressie maar wel AD. 1 ex was ik 26 en de tweede keer 28.quote:
Vraagje aan de dames hier met zwangerschap depressie en / of hechtingsproblemen.
Hoe oud was je toen je zwanger werd?
Bij de eerste was ik 26 (geen zwangerschapsdepressie, waarschijnlijk wel een gemiste postpartum depressie, geen hechtingsproblemen) en bij de tweede 30 (en toen met alles erop en eraan)quote:
Vraagje aan de dames hier met zwangerschap depressie en / of hechtingsproblemen.
Hoe oud was je toen je zwanger werd?
32 hier, zwanger na ivfquote:
Vraagje aan de dames hier met zwangerschap depressie en / of hechtingsproblemen.
Hoe oud was je toen je zwanger werd?
Ik heb niet zoveel om bij te dragen hier, heb mijn positieve energie momenteel volledig voor mezelf nodig. Maar ik zie 2017 met vertrouwen tegemoet, het was een loodzwaar jaar 2016, waarin ik alles deed wat in 2014 en 2015 al had moeten gebeuren... nu op naar het opbouwen!
quote:Op zondag 1 januari 2017 16:46 schreef Marjolijntje het volgende:
[..]SPOILERDe medische indicatie zou bij het medicijngebruik horen. Voor mijn stemming had ik geen MI, wel veel korte lijntjes overal.
Hier 28 en PPD.SPOILERIk kreeg bij het voorstel voor medicijnen niks te horen over een MI, dat bedoelde ik
Je foto's trouwens
Vroeg ik me ook af.quote:
Maar waar de klok van die klepel hing weet ik niet.
Oh. Wist ik niet.quote:
Ik had weleens gehoord dat het vaker coorkomt bij vrouwen boven de dertig en als zwanger worden niet zo makkelijk ging / sterke lang onvervulde kinderwens.
Maar waar de klok van die klepel hing weet ik niet.
Succes met opbouwen in 2017 Kwak!
- weg -
[ Bericht 11% gewijzigd door CassElliot op 12-09-2017 19:14:21 ]
SPOILEROch wat naar en verdrietig... Kan je het bespreken thuis? En met je nieuwe verloskundige? Niet dat dat het oplost, maar dan voel je je hopelijk een fractie minder eenzaam. Een depressie is gewoon heel kut en zwaar. En het laat je dingen denken die echt niet kloppen. Want dit nieuwe kind gaat niet alles verpesten, het gaat vroeger of later je hart openen en dan gaan jullie heel veel van elkaar houden. Ook als je dat nu niet ziet. En misschien krijgt je kindje hier iets van mee, maar heus niks onherstelbaar. Jij bent z'n moeder dus je bent goed zoals je bent voor hem/haar. Ook als je verdrietig bent of nare dingen denkt. Al die dingen die je hebt geleerd, en vertelt aan anderen, die gelden ook voor jou.
Ik hoop dat je de energie hebt om de goede hulp om je heen te verzamelen!
SPOILERAch lieve CE, wat rot dat je je zo voelt.. Is er iemand met wie je dit kan bespreken, die je kan helpen/steun kan geven? Weet verder ook niet veel meer dan
[ Bericht 98% gewijzigd door CassElliot op 12-09-2017 19:14:37 ]
SPOILERAch lieve Cass
Ik hoop dat je kan gaan zien dat waar jij het nu verpesten noemt het ook veranderen kan heten. Want deze inieminie gaat alles inderdaad veranderen. Je gaat je hart nog een keer opdelen en nog een stukje van je hart weggeven. En dat hoeft niet nu. En dat hoeft niet meteen na de geboorte. Daar mag tijd overheen gaan. Want hoewel verandering eng is en stom en soms onwenselijk, denk ik dat het nooit slecht is.
SPOILERAch, lieve CE, je bent je er bewust van en je vraagt hulp, je doet al zoveel goed nu
Ik ben me er bewust van dat ik wellicht iets zeg wat totaal niet bij je past, maar heb je medicatie overwogen? Dat kan het voor nu en straks mogelijk echt een beetje lichter maken. En dat licht verdienen zowel jijzelf als je kindje
SPOILERLieve CE, ik kan niks zeggen wat jou gaat helpen, maar in ieder geval een
Ik ben benieuwd naar hoe de telefonische intake straks gaat, succes zo
SPOILER
Intake gehad, door naar de volgende ronde IRL op 29 september.
quote:SPOILERAch, lieve CE, je bent je er bewust van en je vraagt hulp, je doet al zoveel goed nu
Ik ben me er bewust van dat ik wellicht iets zeg wat totaal niet bij je past, maar heb je medicatie overwogen? Dat kan het voor nu en straks mogelijk echt een beetje lichter maken. En dat licht verdienen zowel jijzelf als je kindje
SPOILERIk reageer vrij heftig op medicatie. In het verleden heb ik verschillende soorten AD geprobeerd, allemaal met een ander (meestal niet zo gewenst) resultaat. De laatste keer zo erg dat ik er bijna niet meer was geweest. Ik kan me het nu in deze staat en met mini niet veroorloven om zoiets nog eens mee te maken. En het kan gevolgen hebben voor de bevalling (medisch, kindje eerst naar de arts). Dus voor nu laat ik medicatie voor wat het is. Tijdens de dieptepunten van mijn PPD heb ik allerhande pammetjes en quetiapine geslikt, maar dat mag nu niet en dat past ook niet bij de klachten die ik nu heb.
SPOILERCE wat rot dat je je voelt. Wel heel goed dat je aan de bel getrokken hebt en een afspraak hebt staan!
Wellicht overbodige informatie maar veel ziekenhuizen hebben tegenwoordig een POP-poli. Samenwerking tussen verloskundigen van het zkh en psychiatrie. Ik heb toevallig vandaag mijn eerste intake daar bij mijn zkh. Heel prettig. Bij mij is het uit voorzorg heb eerder een ppd gehad en nu maken we een soort van plan voor als het weer gebeurd. Dat ik dan niet alle intakes ed weer moet doorlopen.
langsbrengen omdat ik het zo rot voor je vind.en je iets/iemand vindt dat/die je daarbij kan helpen. Veel sterkte!
Lief dat jullie dat zeggen.- weg -
[ Bericht 45% gewijzigd door CassElliot op 12-09-2017 19:12:52 ]
Nogmaals, ik vind je ontzettend dapper
Dit inderdaad!quote:
Het is oprecht jammer dat de buitenwereld maar verwacht dat je 24/7 met een blij hoofd rond loopt omdat je zwanger bent. Laat je niet gek maken door wat zogezegd de norm is. Ik denk dat dat je klachten verergert.
Nogmaals, ik vind je ontzettend dapper
Dikke knuffel. Voel je niet bezwaard om het hier te delen, lief dagboek is hier ook welkom.
SPOILERGoed van je dat je ondanks het slecht voelen wel stappen zet. Die intake, de haptonoom, je doet wat je kan. Sterkte, ik hoop dat het niet donkerder wordt voor je de komende tijd. En als hier delen een klein beetje helpt, dan hoop ik dat je dat blijft doen!
Verder niks nuttigs te zeggen natuurlijk. Behalve nog een keer dat je hier niks aan kan doen. Hou vol!
SPOILERCE, ik zou zo graag iets willen zeggen om het een beetje lichter te maken. Maar het enige dat ik kan zeggen is dat ik je zo verschrikkelijk moedig vind.
SPOILERLieve CE, wat ontzettend naar dat je hier (weer) doorheen moet
SPOILERAllereerst wil ik je een dikke
Daarnaast wil ik nog even toevoegen dat ik vind dat je zelfs zonder hulp al heel goed bezig bent. Weet je wel van hoeveel liefde het nu al getuigd dat je je bewust bent van wat je voelt en dat je dat niet op dit kindje wilt projecteren? Dat je bewust aan het zoeken bent naar een manier om het kindje aandacht te geven die voor jou goed voelt, vind ik echt heel knap. Ik denk dat je bewust zijn van de verandering die dit kindje gaat brengen stap 1 is in het voorkomen dat je nog dieper zakt. En dat je daarnaast hulp zoekt, is alleen maar goed. Ik hoop echt dat het je wat gaat brengen.
SPOILERBloesem je verhaal is weg, maar uit de reacties is de strekking ervan wel duidelijk. Is die intake bij een POP-poli of ergens anders? Soms is er in goed overleg toch meer mogelijk dan je denkt qua medicatie in de zwangerschap. Ik hoop in ieder geval dat je jezelf niks kwalijk neemt, dit overkomt je gewoon! Oh, en je bent altijd zo enorm zorgzaam voor iedereen, laat nu maar eens goed voor jou zorgen.
[ Bericht 43% gewijzigd door CassElliot op 26-09-2017 08:17:33 ]
Jeetje, heftig verhaal hoorquote:
Ik reageerde even niet, want ik vond het erg moeilijk. Het leek even beter te gaan, maar die kutflutkakhormonen maken de hele situatie zo onvoorspelbaar
Wat heeft je eigenlijk doen besluiten om voor een tweede kind te kiezen gezien de heftige reacties die je nu voelt t.o.v. kindje.
Sterkte
[ Bericht 56% gewijzigd door SQ op 27-09-2017 14:07:05 ]
SPOILERWat enorm zwaar dat je zo gewenste tweede kindje nu als een indringer voelt.
maar ik hoop dat je er met de juiste hulp uitkomt. Succes vrijdag!
Voordat ik zwanger werd, voelde ik me niet zo, anders was ik er nooit opnieuw aan begonnen om zwanger te raken. Voor ik zwanger werd, keek ik net zo uit naar dit kindje als toen naar mini. Mijn hele gevoel staat sterk onder invloed van de hormonen en ik hoop dat dat weer weggaat als het kindje er uit is. Kun je trouwens misschien m'n spoiler uit de quote halen? Ik haal m'n spoiler straks liever weg.quote:
[..]
Jeetje, heftig verhaal hoor
Wat heeft je eigenlijk doen besluiten om voor een tweede kind te kiezen gezien de heftige reacties die je nu voelt t.o.v. kindje.
Sterkte
SPOILERVivi, ik denk dus ook niet dat het zomaar goed komt. En zelfs als dat wel zo is: nu voelt het voor mij niet zo, maar door dat aan de kant te schuiven is de deur voor een gesprek wel gelijk dicht.
"Ik ben bang dat het niet goed komt"
- "Ah joh, het komt wel goed!"
Er blijft dan weinig ruimte over om er nog over te praten en om mijn angst te uiten. Maar dat dan maar hier doen, voelt ook niet helemaal goed. Ik krijg elke keer spijt van m'n posts.
[ Bericht 3% gewijzigd door CassElliot op 26-09-2017 08:24:40 ]
SPOILERIk vind het echt pijnlijk om te lezen, voor jou en je kindje. Het doet me denken aan mijn moeder die dergelijke gevoelens ook had tijdens haar zwangerschap van mij.
SPOILERdoor de PPD is de hechting hier niet optimaal verlopen, zachtgezegd. Ik voelde me heel lang meer een toevallige tante dan een moeder. Dat deed me veel verdriet. Maar... nu hij bijna drie is is dat gevoel toch langzaam echt veranderd. Het is idd niet vanzelf gegaan, maar mijn toevoeging is dus: het kan ook láter nog langzaam beter worden. Misschien dat dat iets minder druk geeft?
SPOILERWat een strijd lever je en wat intens verdrietig is dat. Ik weet niks te zeggen wat je kan steunen maar wil wel zeggen dat ik aan je denk en oprecht hoop dat het wat lichter voor je gaat worden (al dan niet met hulp). Want dit gun ik niemand.
En ik kan zeggen hoe mooi je bent, als CE, als mama, als mens en absoluut ook als mama van dit kindje maar de woorden zijn leeg als je het zelf zo niet voelt. En leveren druk op die je er helemaal niet bij kan gebruiken. Ik hoop met heel mijn hart dat er licht zal komen voor je. Heel veel sterkte en een dikke knuffel.
SPOILERwat verdrietig om te lezen. En wat zul je je eenzaam en rot voelen. Goed dat je hulp hebt gezocht. En ook dat je toch bewust praktische dingen doet voor je kindje, zoals iets haken.
Is iets als haptotherapie nog een idee om contact te maken met je kindje en met je lijf bezig te zijn?
SPOILERLieve Cass, ik zou je zo graag nu een flinke knuffel geven. Je pijn is zó voelbaar als ik je posts lees. Ik weet niet goed wat te zeggen, alle woorden lijken leeg... Alleen maar dat ik hoop, voor jou, dat je hulp krijgt die je verdiend zodat je weer verder kan.
[ Bericht 79% gewijzigd door Sunshine1982 op 26-09-2017 09:57:55 ]
En dat zonder spaties
Lieve CE
ik kan niet bedenken wat ik tegen je kan zeggen om uit te leggen hoe verschrikkelijk ik het voor je vind.Gelukt! Dankjequote:
[ spoiler] tekst [ /spoiler]
En dat zonder spaties
Lieve CE