OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
yep..quote:Op woensdag 21 mei 2014 15:04 schreef vencodark het volgende:
Mensen hier die ervaring hebben met een postnatale depressie?
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
Wil je er iets over kwijt? Bedoel, hoe merk je dat in het dagelijks leven?quote:
Ik heb mij wel ingelezen in de symptomen en herken er angstvallig veel in. Daarom ben ik geïnteresseerd.
het is voor mij al weer 8jr geleden.quote:
[..]
Wil je er iets over kwijt? Bedoel, hoe merk je dat in het dagelijks leven?
Ik heb mij wel ingelezen in de symptomen en herken er angstvallig veel in. Daarom ben ik geïnteresseerd.
Ik was totaal futloos, erg huiverig, kon niks hebben
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
Als je dingen herkent, is het vast geen rozengeur en maneschijn bij je nu.
Het allerbelangrijkste is (IMO) of je in je dagelijkse leven rcht gehinderd wordt door je neerslachtige stemming. Als dat zo is, dan zou ik hulp zoeken.
En ja, hier ook pnd gehad. Als je specifieke vragen hebt, zal ik proberen je te antwoorden uit eigen ervaring.
Het allerbelangrijkste is (IMO) of je in je dagelijkse leven rcht gehinderd wordt door je neerslachtige stemming. Als dat zo is, dan zou ik hulp zoeken.
En ja, hier ook pnd gehad. Als je specifieke vragen hebt, zal ik proberen je te antwoorden uit eigen ervaring.
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Ja, helaas wel... Ik heb vrijwel dezelfde klachten als Vicky noemt. Wat wil je weten?quote:
Mensen hier die ervaring hebben met een postnatale depressie?
Pardon, lezen... Ik merk het in m'n dagelijks leven doordat ik continue vermoeid ben, me ergens toe zetten een opgave is en ik paniekerig word zodra ik een beslissing moet nemen - ik lijk geen verantwoordelijkheid meer aan te kunnen.
Daarnaast schiet ik om niks uit m'n slif als ik niet uitkijk, heb ik vrij vaak huilbuien, met name als ik moe ben, en is m'n zelfbeeld heel laag, wat vroeger niet zo was.
Ik zei het vandaag toevallig nog in het babytopic... Ik zou zo graag weer m'n doortastende zelf zijn, in plaats van deze onzekere schim. Dat somt het wel aardig op.
Ik loop nu bij een psycholoog maar die weet niet wat ze ermee moet, dus ik word doorgestuurd. M'n man denkt dat het allemaal niet zo nodig is, maar hij doet z'n best. Hoe reageert jouw man?
[ Bericht 24% gewijzigd door Cwen op 21-05-2014 16:25:20 ]
Home is where the O+ is...
heb je al contact met je huisarts of verloskundige of andere professional hierover?quote:
[..]
Wil je er iets over kwijt? Bedoel, hoe merk je dat in het dagelijks leven?
Ik heb mij wel ingelezen in de symptomen en herken er angstvallig veel in. Daarom ben ik geïnteresseerd.
Het lijkt mij erg belangrijk dat je goede begeleiding zoekt. In ieder geval veel sterkte.
Het maakt ook niet uit of je koopt, kraakt of huurt, buurvrouw is steeds in de buurt.
Ook in jouw klachten herken ik mezelf.quote:
[..]
Ja, helaas wel... Ik heb vrijwel dezelfde klachten als Vicky noemt. Wat wil je weten?
Pardon, lezen... Ik merk het in m'n dagelijks leven doordat ik continue vermoeid ben, me ergens toe zetten een opgave is en ik paniekerig word zodra ik een beslissing moet nemen - ik lijk geen verantwoordelijkheid meer aan te kunnen.
Daarnaast schiet ik om niks uit m'n slif als ik niet uitkijk, heb ik vrij vaak huilbuien, met name als ik moe ben, en is m'n zelfbeeld heel laag, wat vroeger niet zo was.
Ik zei het vandaag toevallig nog in het babytopic... Ik zou zo graag weer m'n doortastende zelf zijn, in plaats van deze onzekere schim. Dat somt het wel aardig op.
Ik loop nu bij een psycholoog maar die weet niet wat ze ermee moet, dus ik word doorgestuurd. M'n man denkt dat het allemaal niet zo nodig is, maar hij doet z'n best. Hoe reageert jouw man?
Mijn zoontje is nu net 1. En sinds mijn zwangerschap eigenlijk al ben ik veel moe gebleven. Alles kost mij bergen energie en ik heb weinig puf. Ik doe het allemaal wel maar ik zucht en steun erbij.
Verder ben ik vreselijk ongeduldig, prikkelbaar en kan mij nergens echt op concentreren.
Ik ben ook driftig maar ik hou mij vreselijk in. Mijn handen kriebelen om op de tafel te slaan maar ik doe het niet. Ik wil niet dat die kleine mij agressief ziet.
Wat jij ook zegt: beslissingen kan ik amper nemen. Kan geen keuzes maken, pas na een hele tijd denken en twijfelen.
Ik laat alles qua regel zaken aan mijn man over. Achter dingen aanbellen, rekeningen betalen etc., man moet mij achter de vodden aanzitten en ik doe het gewoon niet. Schuif het uit totdat hij het doet of nadat hij eerst boos geworden is.
Ik verwens mezelf en de hele situatie. Huilbuien, onzeker, behoefte aan volledige rust. Ik zeg vaak dat ik er simpelweg niet geschikt voor ben, het moederschap. Ik denk heel vaak aan het leven voor mijn zoontje en hoe rustig het was.
Ik schaam mij ervoor want ik hou zielsveel van hem en doe veel voor hem.
Maar ik blijf dat gevoel houden dat het niet klopt ofzo. Of dat het voor iedereen leuker is dan voor mij.
Ook ben ik gespannen omdat ik steeds erop moet letten hoe anderen met hem omgaan en of ik dat dan wel goedkeur.
Het is niet meer zo zorgeloos.
Ik slaap wel goed, eet ook normaal gelukkig.
Mijn man merkt wel genoeg aan me. Hij heeft zelfs al eens gezegd dat ik het misschien inderdaad niet aankan.
Ik ben ook wel huiverig om hem echt alles te zeggen want ik wil niet dat hij mij gaat wantrouwen dat ik ons zoontje iets aan ga doen of mezelf. Daar is echt geen sprake van. Nooit.
Dat speelt er nu dus.
En ik merk dat het erger wordt naarmate mijn zoontje groter wordt en dus steeds stouter. 
Nog niet. Wil ik wel binnenkort gaan doen.quote:
[..]
heb je al contact met je huisarts of verloskundige of andere professional hierover?
Het lijkt mij erg belangrijk dat je goede begeleiding zoekt. In ieder geval veel sterkte.
Ik heb net mijn verhaal gedaan. Wat ik graag wil weten is hoe jullie dit hebben ervaren en wat er geholpen heeft.quote:Op woensdag 21 mei 2014 15:33 schreef DaviniaHR het volgende:
Als je dingen herkent, is het vast geen rozengeur en maneschijn bij je nu.
Het allerbelangrijkste is (IMO) of je in je dagelijkse leven rcht gehinderd wordt door je neerslachtige stemming. Als dat zo is, dan zou ik hulp zoeken.
En ja, hier ook pnd gehad. Als je specifieke vragen hebt, zal ik proberen je te antwoorden uit eigen ervaring.
Hoe wist je dat jij bijv. hulp moest zoeken?
Ik denk wel dat dat verstandig is als ik jouw verhaal zo lees.quote:
[..]
Nog niet. Wil ik wel binnenkort gaan doen.
Sterkte
Dit is echt zoooooo mijn verhaalquote:
[..]
Ook in jouw klachten herken ik mezelf.
Mijn zoontje is nu net 1. En sinds mijn zwangerschap eigenlijk al ben ik veel moe gebleven. Alles kost mij bergen energie en ik heb weinig puf. Ik doe het allemaal wel maar ik zucht en steun erbij.
Verder ben ik vreselijk ongeduldig, prikkelbaar en kan mij nergens echt op concentreren.
Ik ben ook driftig maar ik hou mij vreselijk in. Mijn handen kriebelen om op de tafel te slaan maar ik doe het niet. Ik wil niet dat die kleine mij agressief ziet.
Wat jij ook zegt: beslissingen kan ik amper nemen. Kan geen keuzes maken, pas na een hele tijd denken en twijfelen.
Ik laat alles qua regel zaken aan mijn man over. Achter dingen aanbellen, rekeningen betalen etc., man moet mij achter de vodden aanzitten en ik doe het gewoon niet. Schuif het uit totdat hij het doet of nadat hij eerst boos geworden is.
Ik verwens mezelf en de hele situatie. Huilbuien, onzeker, behoefte aan volledige rust. Ik zeg vaak dat ik er simpelweg niet geschikt voor ben, het moederschap. Ik denk heel vaak aan het leven voor mijn zoontje en hoe rustig het was.
Ik schaam mij ervoor want ik hou zielsveel van hem en doe veel voor hem.
Maar ik blijf dat gevoel houden dat het niet klopt ofzo. Of dat het voor iedereen leuker is dan voor mij.
Ook ben ik gespannen omdat ik steeds erop moet letten hoe anderen met hem omgaan en of ik dat dan wel goedkeur.
Het is niet meer zo zorgeloos.
Ik slaap wel goed, eet ook normaal gelukkig.
Mijn man merkt wel genoeg aan me. Hij heeft zelfs al eens gezegd dat ik het misschien inderdaad niet aankan.
Ik ben ook wel huiverig om hem echt alles te zeggen want ik wil niet dat hij mij gaat wantrouwen dat ik ons zoontje iets aan ga doen of mezelf. Daar is echt geen sprake van. Nooit.
Dat speelt er nu dus.
. Het is enorm lastig maar ik denk, nee, ik weet eigenlijk gewoon, dat het je goed gaat doen om hulp te zoeken. Ga naar de huisarts, want ja, we functioneren, maar het is ook niet meer dan dat. En dat is, volgens mij, echt niet hoe het 'hoort' te zijn.Ik herken ook wat je zegt over jezelf en de situatie verwensen. Ik heb al eens geroepen dat mijn leven nu een deceptie is... Ondanks dat ik zielsveel van m'n baby hou. Maar echt, het staat er los van. Hoe je je voelt doet niets af aan je liefde voor je knulletje! Zeg dat ook tegen je man, dat het moeilijk is maar dat je echt niet over de schreef zal gaan, wil gaan! Maar dat je wel denkt hulp nodig te hebben - en zijn steun. Dat is zo belangrijk.
Heel veel sterkte de komende periode. Ik kan helaas nog weinig zeggen over de behandeling aangezien ik blijkbaar een lastig geval ben, maar ga het open gesprek aan met je man. Bespreek de opties en de stappen want samen is het makkelijker. En denk, hoe cru dit ook klinkt, vast na of je evt medicatie zou willen - dat was nl de eerste vraag die ik kreeg.
Home is where the O+ is...
Is de baby ook jouw eerste?quote:
[..]
Dit is echt zoooooo mijn verhaal
Ik herken ook wat je zegt over jezelf en de situatie verwensen. Ik heb al eens geroepen dat mijn leven nu een deceptie is... Ondanks dat ik zielsveel van m'n baby hou. Maar echt, het staat er los van. Hoe je je voelt doet niets af aan je liefde voor je knulletje! Zeg dat ook tegen je man, dat het moeilijk is maar dat je echt niet over de schreef zal gaan, wil gaan! Maar dat je wel denkt hulp nodig te hebben - en zijn steun. Dat is zo belangrijk.
Heel veel sterkte de komende periode. Ik kan helaas nog weinig zeggen over de behandeling aangezien ik blijkbaar een lastig geval ben, maar ga het open gesprek aan met je man. Bespreek de opties en de stappen want samen is het makkelijker. En denk, hoe cru dit ook klinkt, vast na of je evt medicatie zou willen - dat was nl de eerste vraag die ik kreeg.
Ben blij met de herkenning want ergens denk ik dat mijn klachten ernstiger moeten zijn ofzo om serieus genomen te worden. Snap je?
En medicatie...geen idee. Dan moet ik eerst echt goed voorgelicht zijn om die afweging te maken.
God nog aan toe, wat herken ik veel. Vooral dat prikkelbare, je continu in moeten houden omdat je de hele dag zo op je tandvlees loopt dat je in staat bent om compleet door het lint te gaan; de hele godverse boel te achter je te laten, in je auto te stappen en deze tegen een boom te parkeren. Niet om jezelf van kant te maken, maar net hard genoeg om een paar weken in het ziekenhuis te belanden. Zodat je kan slapen, dag en nacht. Rust!
nou ja dat dus ook ja..quote:
God nog aan toe, wat herken ik veel. Vooral dat prikkelbare, je continu in moeten houden omdat je de hele dag zo op je tandvlees loopt dat je in staat bent om compleet door het lint te gaan; de hele godverse boel te achter je te laten, in je auto te stappen en deze tegen een boom te parkeren. Niet om jezelf van kant te maken, maar net hard genoeg om een paar weken in het ziekenhuis te belanden. Zodat je kan slapen, dag en nacht. Rust!
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
Zoiets ja. Even de hele wereld op pauze zetten en een paar dagen helemaal voor mezelf hebben.quote:
God nog aan toe, wat herken ik veel. Vooral dat prikkelbare, je continu in moeten houden omdat je de hele dag zo op je tandvlees loopt dat je in staat bent om compleet door het lint te gaan; de hele godverse boel te achter je te laten, in je auto te stappen en deze tegen een boom te parkeren. Niet om jezelf van kant te maken, maar net hard genoeg om een paar weken in het ziekenhuis te belanden. Zodat je kan slapen, dag en nacht. Rust!
Ja, de eerste. Geen heel makkelijke zwangerschap, maar ook niets ernstigs, prima bevalling muv laatste kwartier... Ik kan nog altijd niet pinpointen waarom ik het heb. Maar misschien is er ook geen specifieke reden.quote:
[..]
Is de baby ook jouw eerste?
Ben blij met de herkenning want ergens denk ik dat mijn klachten ernstiger moeten zijn ofzo om serieus genomen te worden. Snap je?
En medicatie...geen idee. Dan moet ik eerst echt goed voorgelicht zijn om die afweging te maken.
Ik snap precies wat je bedoelt mbt serieus genomen worden, dat het lijkt dat je eerst echt in staat moet zijn jezelf iets aan te doen ofzo voor je hulp krijgt. Maar nee, godzijdank is dat niet zo! Je ha hoort je serieus te nemen hiermee. Is dat niet zo, zoek dan een ander.
Spring, heel erg bekend ja. Rust, rust RUST!! Ik zou daar zooooo graag een oplossing voor vinden.
Home is where the O+ is...
gaat je kindje wwl eens ergens logeren??quote:
[..]
Zoiets ja. Even de hele wereld op pauze zetten en een paar dagen helemaal voor mezelf hebben.
Misschien dat je dat een of een par keer per maand kan doen zodat ook een goede nacht kan maken.
Gun je zelf ook af en toe wat. Lekker naar de sauna, eten met vriendinnen.. even geen moeder zijn
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
Hij gaat nog niet logeren. We vinden het op deze leeftijd nog niet zo prettig en we hebben hem graag thuis. De nachten zijn het probleem ook niet. Hij slaapt meestal rond half 8, tot rond half 8 's morgens.quote:
[..]
gaat je kindje wwl eens ergens logeren??
Misschien dat je dat een of een par keer per maand kan doen zodat ook een goede nacht kan maken.
Gun je zelf ook af en toe wat. Lekker naar de sauna, eten met vriendinnen.. even geen moeder zijn
Verder hebben we het financieel nu niet zo breed dus leuke uitjes die geld kosten zijn ook vrij beperkt helaas.
Dat ja.quote:
God nog aan toe, wat herken ik veel. Vooral dat prikkelbare, je continu in moeten houden omdat je de hele dag zo op je tandvlees loopt dat je in staat bent om compleet door het lint te gaan; de hele godverse boel te achter je te laten, in je auto te stappen en deze tegen een boom te parkeren. Niet om jezelf van kant te maken, maar net hard genoeg om een paar weken in het ziekenhuis te belanden. Zodat je kan slapen, dag en nacht. Rust!
Ga hulp zoeken, echt! Mijn dochter was een half jaar toen m'n man een afspraak maakte bij de huisarts. Het hele verhaal is na te lezen in eerdere topics. Zoek hulp. Zoiets los je niet alleen op. De pnd was de reden dat we het bij één kind houden, maar dat gaat nu prima. Ik heb geduld, kan weer veel aan en heb meer energie. Dus: zoek hulp!
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Ik ben hulp gaan zoeken naar aanleiding van een "ruzie" met mijn man.
Ik herken de drang naar rust wel ergens. Maar dan vooral geen prikkels kunnen hebben. Ik kon dus niet koken (drie pannen op het vuur) en de kinderen horen. Dat sloeg op tilt in mijn hoofd. Ik heb in het bv-topic weleens genoemd dat de bv een levenslijn voor me was. Ik was en kon werkelijk helemaal niets. Alleen mijn dochter voeden. Verder fysiek contact was eigenlijk al teveel.
Mijn slechte gedachten eindigden niet bij "rusten in het zkh"...
De pnd bij mijn dochter is een belangrijke reden dat hier geen derde kind komt. (Bij mij is er echt iets" stuk" gegaan, waardoor ik de rest van mijn leven aan de medicijnen zit.)
Ik heb onwijs veel steun gehad aan de pm's met YPPY. Waarvoor ik haar eigenlijk nooit bedankt heb :$
Ik herken de drang naar rust wel ergens. Maar dan vooral geen prikkels kunnen hebben. Ik kon dus niet koken (drie pannen op het vuur) en de kinderen horen. Dat sloeg op tilt in mijn hoofd. Ik heb in het bv-topic weleens genoemd dat de bv een levenslijn voor me was. Ik was en kon werkelijk helemaal niets. Alleen mijn dochter voeden. Verder fysiek contact was eigenlijk al teveel.
Mijn slechte gedachten eindigden niet bij "rusten in het zkh"...
De pnd bij mijn dochter is een belangrijke reden dat hier geen derde kind komt. (Bij mij is er echt iets" stuk" gegaan, waardoor ik de rest van mijn leven aan de medicijnen zit.)
Ik heb onwijs veel steun gehad aan de pm's met YPPY. Waarvoor ik haar eigenlijk nooit bedankt heb :$
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
De hele tijd (sinds zijn geboorte) hoop ik dat alle negatieve gevoelens overgaan, maar het gebeurt niet. Het wordt alleen maar erger terwijl ik echt mijn best doe.quote:
[..]
Dat ja.
Ga hulp zoeken, echt! Mijn dochter was een half jaar toen m'n man een afspraak maakte bij de huisarts. Het hele verhaal is na te lezen in eerdere topics. Zoek hulp. Zoiets los je niet alleen op. De pnd was de reden dat we het bij één kind houden, maar dat gaat nu prima. Ik heb geduld, kan weer veel aan en heb meer energie. Dus: zoek hulp!
Wij praten thuis weleens over een tweede maar we hebben ook al tegen elkaar gezegd dat het misschien onverstandig zou zijn. Ok, ons zoontje is nog maar 1 dus geen haast maar ik ben bang dat ik een tweede misschien helemaal niet aankan, terwijl ik best zou willen.
Ik zou anderzijds ook bang zijn dat ik ons zoontje iets onthoudt door hem enig kind te laten.
Trouwens, ik vind bet wel knap dat je hier erover durft te posten. Ik vond dat destijds een hele drempel, maar heb er wel veel steun aan gehad.
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Thx.quote:
Trouwens, ik vind bet wel knap dat je hier erover durft te posten. Ik vond dat destijds een hele drempel, maar heb er wel veel steun aan gehad.
Ik ben wat dat betreft altijd wel open geweest over mijn gebreken, problemen oid. En ik hoopte herkenning te lezen, wat 'gelukkig' zo is.
quote:
Ik heb onwijs veel steun gehad aan de pm's met YPPY. Waarvoor ik haar eigenlijk nooit bedankt heb :$
Bij mij is er ook de kans dat ik levenslang medicijnen moet gebruiken. Die pogingen om af te bouwen zijn mislukt. Nu maak ik de capsules open en haal er wat korreltjes uit. De dosis gaat nu dus (nog) langzamer omlaag. Dit lijkt te werken, er is nu een klein beetje van de oorspronkelijke dosis af.
Als je het al zo lang hebt, en zó ontzettend negatief, dan gaan het niet vanzelf over. Eigelijk wist ik, door posts van een fantastisch mens hier met een zoon net iets jonger dan mijn dochter al veel langer dat het mis was. Herkende veel van haar. Maar ik vond dat ik me aanstelde en maar stoerder moest zijn. Dat heb ik best lang volgehouden. Vind ik. Achteraf stom, maar ja, toen wist ik niet beter. Het heeft wel gezorgd dat ik nu ben wie ik ben. Dat ik het werk doe dat ik nu heb en dat ik verschrikkelijk veel heb geleerd. Maar dat lukte me niet alleen. Ik heb veel gehad aan de psycholoog en de spv'er. Ook ik had veel aan pm's en mails die ik via hier verstuurde. Juist dat ik hier leerde dat ook normale en heel leuke mensen zoiets kan overkomen, dat heeft mij geholpen. Dat ik niet helemaal een compleet verschrikkelijk stom mens was. In theorie dan, want ik geloofde het natuurlijk niet. Daar heb ik later iets over geschreven in een eerder topic. Een post met kut, kut en kut erin. Die ga ik niet opzoeken, dan ga ik weer.quote:
[..]
De hele tijd (sinds zijn geboorte) hoop ik dat alle negatieve gevoelens overgaan, maar het gebeurt niet. Het wordt alleen maar erger terwijl ik echt mijn best doe.
Wij praten thuis weleens over een tweede maar we hebben ook al tegen elkaar gezegd dat het misschien onverstandig zou zijn. Ok, ons zoontje is nog maar 1 dus geen haast maar ik ben bang dat ik een tweede misschien helemaal niet aankan, terwijl ik best zou willen.
Ik zou anderzijds ook bang zijn dat ik ons zoontje iets onthoudt door hem enig kind te laten.
Je mag me altijd pm'en, maar zoek daarnaast ook irl hulp.
Mijn traject is officieel nog niet afgelopen. Misschien gaat het bij mij levenslang duren, maar ik weet nu dat ik het wel waard ben om voor te vechten en dat ik er mag zijn. Heus, het gaat nog regelmatig 'mis' maar die periodes duren heel langzaam steeds korter en ik heb geleerd mezelf minder de put in te praten. Jij bent dat ook waard vencodark, dat weet ik zeker!
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
@Davinia: Ik begrijp trouwens dat jij ook al heel wat meegemaakt hebt.
Gaat het nu goed met je? En was de ruzie met je man dan echt het turning point?
Hoe ging je man om met 'de diagnose'?
Gaat het nu goed met je? En was de ruzie met je man dan echt het turning point?
Hoe ging je man om met 'de diagnose'?
Yppy en Davinia, ik heb een paar maanden geleden jullie verhaal al gelezen. Het klonk megazwaar en ondanks veel herkenning weet ik ook dat het bij mij nog niet zo diep gaat. Juist om dat te voorkomen ben ik hulp gaan zoeken, dank daarvoor .
Ik weiger vooralsnog te denken aan 'levenslang', al weet ik ook dat overprikkeling altijd een issue zal zijn. Ik wil geen tweede, wilde dat al niet en nu zeker niet meer. Ik zou niet weten hoe ik dat zou moeten doen.
Toch is accepteren van de situatie nog steeds heel moeilijk, hoe open ik ook ben.
.Ik weiger vooralsnog te denken aan 'levenslang', al weet ik ook dat overprikkeling altijd een issue zal zijn. Ik wil geen tweede, wilde dat al niet en nu zeker niet meer. Ik zou niet weten hoe ik dat zou moeten doen.
Toch is accepteren van de situatie nog steeds heel moeilijk, hoe open ik ook ben.
Home is where the O+ is...
Mijn dochter heeft geen broertje of zusje, maar wel een moeder. Daar heeft ze meer aan vinden wij. Qua zwangerschap kan ik het lichamelijk prima nog een keer aan, maar de kans op herhaling (of eigenlijk, verder gaan) is heel groot. En dan zou ze er wel onder lijden itt toen ze baby was. Vandaar ook dat ik nooit een seconde spijt heb gehad van 'de' definitieve keuze.quote:
[..]
Ik zou anderzijds ook bang zijn dat ik ons zoontje iets onthoudt door hem enig kind te laten.
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Je hebt ook gelijk, tuurlijk.quote:
[..]
Mijn dochter heeft geen broertje of zusje, maar wel een moeder. Daar heeft ze meer aan vinden wij. Qua zwangerschap kan ik het lichamelijk prima nog een keer aan, maar de kans op herhaling (of eigenlijk, verder gaan) is heel groot. En dan zou ze er wel onder lijden itt toen ze baby was. Vandaar ook dat ik nooit een seconde spijt heb gehad van 'de' definitieve keuze.
Maar ik hb nog steeds zoiets van: mama houdt zich wel groot. Mama zal niets aan jou laten merken.
Maar dat hou ik nu al niet vol. Moet je nagaan als er inderdaad een baby bij is en ik kan het wederom of nog steeds niet helemaal goed aan.
Maar ik vind het ook weer moeilijk om écht voor te stellen dat hij alleen blijft.
Je hoeft nu nog niks te beslissen hè . Ga eerst eens kijken wat er voor je gedaan kan worden en hoe het opgelost wordt. Daarna kun je dan overwegen of je een volgende aandurft met z'n tweeën. Je zou in elk geval wel voorbereid zijn en sneller kunnen ingrijpen - en dat is ook wat waard.
. Ga eerst eens kijken wat er voor je gedaan kan worden en hoe het opgelost wordt. Daarna kun je dan overwegen of je een volgende aandurft met z'n tweeën. Je zou in elk geval wel voorbereid zijn en sneller kunnen ingrijpen - en dat is ook wat waard.
Home is where the O+ is...
Bij een baby lukte het me prima om te verbergen dat het niet goed ging, maar een groter kind heeft daar veel meer last van. Dan gaat dat niet meer.quote:
[..]
Je hebt ook gelijk, tuurlijk.
Maar ik hb nog steeds zoiets van: mama houdt zich wel groot. Mama zal niets aan jou laten merken.
Maar dat hou ik nu al niet vol. Moet je nagaan als er inderdaad een baby bij is en ik kan het wederom of nog steeds niet helemaal goed aan.
Maar ik vind het ook weer moeilijk om écht voor te stellen dat hij alleen blijft.
Bij jou kan het toch heel anders gaan? Vaak ben je veel sneller genezen. Dat het bij mij nog niet is afgesloten, is pech. Meestal is het veel sneller klaar en kun je een andere beslissing nemen, dat weet je nu nog niet.
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Ik vind het "fijn" dat ik door mijn verhaal iemand anders (soort van) heb kunnen helpen.quote:
@Davinia: Ik begrijp trouwens dat jij ook al heel wat meegemaakt hebt.
Gaat het nu goed met je? En was de ruzie met je man dan echt het turning point?
Hoe ging je man om met 'de diagnose'?
Nu, op dit moment ga ik weer niet helemaal lekker. Mijn werk gaat niet optimaal en ik heb zorgen om mijn dochter. Ik ben en blijf gevoelig qua stemming. Door dit topic ben ik me wel weer even meer bewust van hoe het nu met mij gaat. Dank daarvoor.
Ja, de ruzie met mijn man was een soort turning point. De echte ellende begon eigenlijk pas nadat ik had ingezien (niet geaccepteerd, dat heeft nog heel lang geduurd) dat ik niet lekker ging. Maar in mijn geval kwam dat ook doordat bleek dat ik al jaren mild depressief was. Dus dat is geen vergelijk, hoop ik.
Ik weet niet hoe mijn man onder de diagnose was. Ik denk dat hij vooral blij was om te horen dat er al jaren een stemmingsstoornis dicht bij de oppervlakte was, waardoor er door een goede behandeling die jarenlange negativiteit kon eindigen.
Ik weet wel, dat toen ik twee maanden geleden weer helemaal niet lekker ging, ik de pijn in de ogen van mijn man pas echt goed zag. Zijn angst voor een herhaling was heel hard en pijnlijk om te zien.
Dus hier ook, als je niet specifiek voor jezelf hulp wil/kan zoeken, probeer het dan voor je partner en je kind. Ik weet van de ergste periode bijna niets meer. Dus ook niet van de babytijd van Aviva...
wb de "levenslang", in mijn geval is het behandeld als een bipolaire stoornis. Mijn moeder en oma (haar moeder) hadden beide een bipolaire stoornis en de meds die ik krijg behandelen ook de depressieve episodes van een bipolaire stoornis. En als je eenmaal bipolair bent, kom je er nooit meer vanaf. Dit wil dus niet zeggen dat als jij nu aan de meds gaat, je er nooit meer vanaf komt.
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Hormonen, wellicht?quote:
[..]
Ja, de eerste. Geen heel makkelijke zwangerschap, maar ook niets ernstigs, prima bevalling muv laatste kwartier... Ik kan nog altijd niet pinpointen waarom ik het heb. Maar misschien is er ook geen specifieke reden.
Dat was bij mij heel duidelijk het geval, al had ik dan meer een prenatale depressie, dus tijdens de zwangerschap. Achteraf heeft het nog wel heel lang geduurd voor ik hormonaal helemaal in balans was, ook na de bevalling, maar sinds ruim een jaar voel ik me echt weer helemaal me. Dat wil dus zeggen dat het alles bij elkaar wel 4 jaar heeft geduurd: 26 weken van de zwangerschap en tot mijn dochter 3,5 was. Ik heb bewust geen hormonale anticonceptie gekozen en voelde me langzaam weer veranderen in mezelf.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Zoek zeker hulp.
http://www.psychischegezo(...)XcwL4CFUXnwgodoksAdw
Dit moet je zeker niet onderschatten.
http://www.psychischegezo(...)XcwL4CFUXnwgodoksAdw
Dit moet je zeker niet onderschatten.
Pfff, toevallig net met mijn man en mijn moeder een gesprek gehad over de tijd dat ik een PPD had.
Ik heb toen uuuuuuren gewandeld met mijn moeder, gezeurd, geklaagd en gejankt. En mijn man herinnerde zich de uitspraak dat 'ik mijn kop tegen die betonnen bloembak kapot wilde slaan'. Dat kwam wel even binnen... Ik heb met terugwerkende kracht enorm veel respect voor hem dat hij indertijd zo het hoofd koel heeft weten te houden.
Dames, loop er niet te lang mee rond als je je niet lekker in je vel voelt. Het hoeft niet zo ver te komen dat je helemaal doordraait. Bespreek het met je huisarts. Toen ik eenmaal medicatie had voelde ik me binnen een week normaal (al slaat het meestal niet zó snel aan).
En Yppeke, een dikke !
Ik heb toen uuuuuuren gewandeld met mijn moeder, gezeurd, geklaagd en gejankt. En mijn man herinnerde zich de uitspraak dat 'ik mijn kop tegen die betonnen bloembak kapot wilde slaan'. Dat kwam wel even binnen... Ik heb met terugwerkende kracht enorm veel respect voor hem dat hij indertijd zo het hoofd koel heeft weten te houden.
Dames, loop er niet te lang mee rond als je je niet lekker in je vel voelt. Het hoeft niet zo ver te komen dat je helemaal doordraait. Bespreek het met je huisarts. Toen ik eenmaal medicatie had voelde ik me binnen een week normaal (al slaat het meestal niet zó snel aan).
En Yppeke, een dikke
!
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Poe, wat verdrietig als je je zo voelt. Veel sterkte.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Ik ben inmiddels nog niet naar de huisarts geweest. Steeds als het een paar dagen beter lijkt te gaan, dan hoop ik dat het 'misschien over is'. Maar ja, binnen no time voel ik mij weer verdrietig, wanhopig, boos.
Maar ik durf niet goed naar de huisarts te gaan. Bang voor onbegrip of misschien wel een heel andere conclusie: gewoon doodongelukkig zijn.
Kind, relatie, geldzorgen, belabberde baan en daarmee teveel thuis. Ik werk maar 15 uur per week maar ondanks dat ik zelden zin heb om te werken, vind ik thuis zijn ook vermoeiend.
Dus ja, weet nog steeds niet wat te doen. Zie je, zelfs een beslissing nemen en uitvoeren mbt de huisarts lukt geeneens.
Maar ik durf niet goed naar de huisarts te gaan. Bang voor onbegrip of misschien wel een heel andere conclusie: gewoon doodongelukkig zijn.
Kind, relatie, geldzorgen, belabberde baan en daarmee teveel thuis. Ik werk maar 15 uur per week maar ondanks dat ik zelden zin heb om te werken, vind ik thuis zijn ook vermoeiend.
Dus ja, weet nog steeds niet wat te doen. Zie je, zelfs een beslissing nemen en uitvoeren mbt de huisarts lukt geeneens.
Is er iemand die met je mee kan gaan? Sowieso: een goede vriendin met wie je hierover kunt praten? Dat zou fijn zijn.
'Gewoon' doodongelukkig zou betekenen dat je maar 'gewoon' moet accepteren dat je je zo voelt of afwachten tot de omstandigheden veranderen. Daar geloof ik allebei niet in.
'Gewoon' doodongelukkig zou betekenen dat je maar 'gewoon' moet accepteren dat je je zo voelt of afwachten tot de omstandigheden veranderen. Daar geloof ik allebei niet in.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Nee, ik zou liever alleen. Dan durf ik eerder alles te zeggen.quote:Op maandag 2 juni 2014 09:51 schreef Franny_G het volgende:
Is er iemand die met je mee kan gaan? Sowieso: een goede vriendin met wie je hierover kunt praten? Dat zou fijn zijn.
'Gewoon' doodongelukkig zou betekenen dat je maar 'gewoon' moet accepteren dat je je zo voelt of afwachten tot de omstandigheden veranderen. Daar geloof ik allebei niet in.
Misschien deze week eens kijken.
Hoe langer je wacht hoe hoger de drempel. .
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
Ga. Echt, het is een drempel, maar ga. 'Gewoon doodongelukkig zijn' geloof ik namelijk ook niet in. Er is een oorzaak. Als die gevonden is, kan 'ie aangepakt worden.quote:
Ik ben inmiddels nog niet naar de huisarts geweest. Steeds als het een paar dagen beter lijkt te gaan, dan hoop ik dat het 'misschien over is'. Maar ja, binnen no time voel ik mij weer verdrietig, wanhopig, boos.
Maar ik durf niet goed naar de huisarts te gaan. Bang voor onbegrip of misschien wel een heel andere conclusie: gewoon doodongelukkig zijn.
Kind, relatie, geldzorgen, belabberde baan en daarmee teveel thuis. Ik werk maar 15 uur per week maar ondanks dat ik zelden zin heb om te werken, vind ik thuis zijn ook vermoeiend.
Dus ja, weet nog steeds niet wat te doen. Zie je, zelfs een beslissing nemen en uitvoeren mbt de huisarts lukt geeneens.
Het niet kunnen nemen van een beslissing is wel heel bekend. De psycholoog waarnaar ik was doorgestuurd neemt geen nieuwe patiënten aan... En ik kan maar niet bedenken wat ik nu moet doen of, beter gezegd, wie ik dan moet kiezen.
Het is niet makkelijk, maar de ha is echt de eerste stap
.
Home is where the O+ is...
Ik heb ook even bij een psych gezeten (niet vanwege een pnd, maar "gewoon" depressief, al heb ik destijds dat etiketje nooit gekregen). Toen ik klaar was, zei ik dat er dan nu ook weer ruimte was voor mensen die het harder nodig hadden dan ik. Waarop de psych zei dat zij dat wel bepaalde, wie het nodig had.quote:
Ik ben inmiddels nog niet naar de huisarts geweest. Steeds als het een paar dagen beter lijkt te gaan, dan hoop ik dat het 'misschien over is'. Maar ja, binnen no time voel ik mij weer verdrietig, wanhopig, boos.
Maar ik durf niet goed naar de huisarts te gaan. Bang voor onbegrip of misschien wel een heel andere conclusie: gewoon doodongelukkig zijn.
Kind, relatie, geldzorgen, belabberde baan en daarmee teveel thuis. Ik werk maar 15 uur per week maar ondanks dat ik zelden zin heb om te werken, vind ik thuis zijn ook vermoeiend.
Dus ja, weet nog steeds niet wat te doen. Zie je, zelfs een beslissing nemen en uitvoeren mbt de huisarts lukt geeneens.
(staat er harder dan ze het echt zei)Maw: als jij denkt dat jij het misschien wel eens nodig zou kunnen hebben, zet dan die stap. En wie weet heb je maar (zoals ik destijds) drie sessies nodig om je gedachten en zelfvertrouwen weer op de rit te krijgen. Ik vond het heerlijk om m'n hart uit te storten en handvaten te krijgen om verder te gaan.
Ik dacht destijds ook dat het allemaal wel meeviel en dat je toch wel minstens drie zelfmoordpogingen moest hebben ondernomen en aan automutilatie moest doen om er terecht te komen (even heel cru), want ach, het enige wat ik had waren de gedachte om dood te willen, vaak in huilen uitbarsten en wat probleempjes met mijn familie. Totdat ik wat info op ging zoeken en er iets stond in de trant van: "Als je gedachten/gevoelens je belemmeren in je dagelijks leven."
En toen dacht ik: ja, das mss toch wel een klein beetje op mij van toepassing... Ik stuurde een mail, waarin ik niet eens over die donkere gedachten schreef, en kreeg als antwoord: goed dat je contact opzoekt met de psycholoog. Opluchting!
[ Bericht 8% gewijzigd door Philomijn op 02-06-2014 12:06:22 ]
Dit, dat, alles.
En, heb je jezelf er al toe kunnen zetten om te bellen?
Het is een hele belangrijke, eerste stap.
En wellicht ook de engste.
Het is een hele belangrijke, eerste stap.
En wellicht ook de engste.
Trotse mama van 2 :)
Maat vanaf dan kan het alleen maar beter gaan.
Ff doen. Kun je je ha mailen? Heb ik gedaan, vond ik fijner, kon ik beter mn verhaal kwijt.
Ff doen. Kun je je ha mailen? Heb ik gedaan, vond ik fijner, kon ik beter mn verhaal kwijt.
die eerste stap is de grootste maar het kan je zooo helpen!
morgen de telefoon pakken en een afspraak maken.
Zijn er hier dames die ervaring hebben met depressieve/labiele/opvliegende gevoelens tijdens de zwangerschap?
morgen de telefoon pakken en een afspraak maken.
Zijn er hier dames die ervaring hebben met depressieve/labiele/opvliegende gevoelens tijdens de zwangerschap?
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.S. 2014
J. 2016
Ja,zeer herkenbaar. Ik was wel ook depressief, maar die hormonale opvliegers kwamen hier ook voor. Heel moeilijk vond ik dat, want ik kon mezelf van een afstandje zien en horen en vond het vreselijk wat ik zei en deed, maar ik kon er geen rem op zetten. Dat was gewoon echt onmogelijk.
Niet echt tips, eigenlijk. Gelukkig heeft mijn vriend de zwangerschap doorstaan er zijn nog steeds momenten dat ik me afvraag hoe hij dat gedaan heeft met al die ellende en ik ben nog steeds rg blij dat hij het voor elkaar gekregen heeft. Mijn collega's ben ik ook nog steeds dankbaar dat ze de storm hebben uitgezeten.
Niet echt tips, eigenlijk. Gelukkig heeft mijn vriend de zwangerschap doorstaan
er zijn nog steeds momenten dat ik me afvraag hoe hij dat gedaan heeft met al die ellende en ik ben nog steeds rg blij dat hij het voor elkaar gekregen heeft. Mijn collega's ben ik ook nog steeds dankbaar dat ze de storm hebben uitgezeten.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Yup. Maar alleen het eerste semester. Toen heb ik onze auto tegen een hardhouten tuinbank geparkeerd
Ik heb met de fietspomp gegooid toen ik mijn fietsband wilde oppompen en het niet lukte. 
.
Dat je een stuk emotioneler en feller reageert is op zich wel normaal. Maar als het samen gaat met depressieve/sombere gevoelens dan wordt het wel een ander verhaal, denk ik. Zeker als je eerder depressief bent geweest dan kun je er gevoelig voor zijn. Hormonen kunnen dan oude patronen e.d. weer oprakelen. Misschien is het een idee het te benoemen en ook te kijken wat er op dit moment aan te doen is al. Preventief te werk gaan?
. Dat je een stuk emotioneler en feller reageert is op zich wel normaal. Maar als het samen gaat met depressieve/sombere gevoelens dan wordt het wel een ander verhaal, denk ik. Zeker als je eerder depressief bent geweest dan kun je er gevoelig voor zijn. Hormonen kunnen dan oude patronen e.d. weer oprakelen. Misschien is het een idee het te benoemen en ook te kijken wat er op dit moment aan te doen is al. Preventief te werk gaan?
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
ik heb vorige week gezegd dat ik het echt zou snappen als mn man weg zou gaan... het is precies als jij zegt je ziet/hoort het jezelf doen maar stoppen... hoe???quote:
Ja,zeer herkenbaar. Ik was wel ook depressief, maar die hormonale opvliegers kwamen hier ook voor. Heel moeilijk vond ik dat, want ik kon mezelf van een afstandje zien en horen en vond het vreselijk wat ik zei en deed, maar ik kon er geen rem op zetten. Dat was gewoon echt onmogelijk.
Niet echt tips, eigenlijk. Gelukkig heeft mijn vriend de zwangerschap doorstaan
Gelukkig houdt hij heel veel van mij en houdt hij het einddoel voor ogen, maar de seks in de toekomst zal wel met 3 laagse condooms zijn denk ik
het eind vd zwangerschap is in zicht,nog max 12 1/2 week...
ik heb overigens al AD hoor, ws was ik zonder wel.echt teruggevallen in een hormonale depressie...
S. 2014
J. 2016
J. 2016
GM, ik herken het vooral van ná de zwangerschap. Ik had mezelf voorgehouden dat de fysieke klachten dan gingen verminderen, en toen dat niet gebeurde ging de boel langzaam steeds meer op tilt.
Tip: leer omgaan met je beperkingen. Want hoewel de bekken en rugklachten bij velen snel na de bevalling verdwijnen, hoeft dat niet zo te zijn. En dan duurt het lang... Dus bespreek met je fysio wat wel en niet goed is, maak vast een afspraak voor 6-8 wk na de bevalling en bespreek met je man wat jullie samen kunnen doen om de frustratie bij jou te verminderen.
Tip: leer omgaan met je beperkingen. Want hoewel de bekken en rugklachten bij velen snel na de bevalling verdwijnen, hoeft dat niet zo te zijn. En dan duurt het lang... Dus bespreek met je fysio wat wel en niet goed is, maak vast een afspraak voor 6-8 wk na de bevalling en bespreek met je man wat jullie samen kunnen doen om de frustratie bij jou te verminderen.
Home is where the O+ is...
Het is bij ons echt wel een belangrijke reden geweest om niet voor een tweede te gaan, in ieder geval.quote:
[..]
ik heb vorige week gezegd dat ik het echt zou snappen als mn man weg zou gaan... het is precies als jij zegt je ziet/hoort het jezelf doen maar stoppen... hoe???
Gelukkig houdt hij heel veel van mij en houdt hij het einddoel voor ogen, maar de seks in de toekomst zal wel met 3 laagse condooms zijn denk ik
het eind vd zwangerschap is in zicht,nog max 12 1/2 week...
ik heb overigens al AD hoor, ws was ik zonder wel.echt teruggevallen in een hormonale depressie...
Het was echt een hormonale depressie bij mij. Ik was altijd een positief en blij mens en tijdens de zwangerschap was ik dat helemaal niet, vanaf 14 weken. Na de bevalling was het ook op slag over, hoewel het wel nog tot ongeveer 3,5 jaar na de bevalling heeft geduurd voor ik weer echt mezelf was. Dat kwam langzaam maar zeker weer terug, gelukkig.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Cwen, de frustratie komt vooral voort uit het gevoel hebben opgesloten te zitten.. ik ben een type wat direct wil doen wat ik bedenk en dat kan nu niet, ik moet nu kiezen,.als ik s'ochtends iets heb ondernomen is.het de rest van de dag klaar... dat frustreert... en daarbij wil ik lekker opruimen en poetsen en dat gaat lastig zonder hulp...
Dankzij de verhalen hier weet ik dat het niet direct over hoeft te zijn na de bevalling.
@miss_sly
Ik begrijp wel dat de hormonen een 2e kindje kunnen tegenhouden, mijn man maakte vorige week al een opmerking in die richting... Maar daar wil ik nu nog niet aan denken, eerst mupke maar eens op de wereld zetten.
wel fijn te lezen dat het na de bevalling ook direct over was, dat geeft hoop.
Dankzij de verhalen hier weet ik dat het niet direct over hoeft te zijn na de bevalling.
@miss_sly
Ik begrijp wel dat de hormonen een 2e kindje kunnen tegenhouden, mijn man maakte vorige week al een opmerking in die richting... Maar daar wil ik nu nog niet aan denken, eerst mupke maar eens op de wereld zetten.
wel fijn te lezen dat het na de bevalling ook direct over was, dat geeft hoop.
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Bij ons waren er meer redenen om niet voor een tweede te gaan, mijn leeftijd is bijvoorbeeld ook een belangrijke factor. En het feit dat B geen tweede wil, telt ook behoorlijk zwaar
Sowieso is dat allemaal van later zorg, inderdaad. Eerst deze zwangerschap en je kindje op de wereld zetten, leren kennen en van genieten
Sowieso is dat allemaal van later zorg, inderdaad. Eerst deze zwangerschap en je kindje op de wereld zetten, leren kennen en van genieten
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Hoe gaat het nu met je?quote:
[..]
Nee, ik zou liever alleen. Dan durf ik eerder alles te zeggen.
Misschien deze week eens kijken.
Home is where the O+ is...
Ik geef dit topic even een kickje omhoog, heb ook eerdere delen teruggelezen en enigzinds opgelucht dat ik niet de enige ben met deze gevoelens.
Ik ben inmiddels 9 weken geleden bevallen van beebje. En waar ik altijd had gedacht dat ik een moeder zou worden die het heerlijk zouden vinden om de hele dag met beebje bezig te zijn blijkt niets minder waar. Ik herken mezelf gewoon helemaal niet meer terug. Ik ben veranderd in een zielig hoopje mens lijkt het wel. Als beebje huilt raak ik meteen in de stress, zo erg dat het op mijn lichaam slaat en ik buikpijn en hoofdpijn krijg. Ik doe mijn best om haar te troosten maar ben ook erg gestresst, wat beebje natuurlijk aanvoelt dus die wordt niet echt rustig bij/van mij. Ik ben ontzettend moe, loop echt op mijn tandvlees en moet me iedere ochtend bijna uit bed slepen. Ik neem me vaak 's avonds voor om de volgende dag iets leuks met beebje te gaan doen, bijvoorbeeld naar de stad gaan maar uiteindelijk komt het er bijna niet van want ik ben bang dat ze als ik eenmaal in de stad ben gaat huilen en dan voel ik mensen kijken en wil ik dat het gehuil meteen ophoudt.
Ik leef tegenwoordig echt op de klok, mijn man werkt 12 uur per dag en komt rond 19.00u thuis, ik kan iedere dag niet wachten tot het zover is. En dan baal ik weer zo van mezelf, dat ik me zo voel telkens.
Na vandaag de zoveelste huilbui te hebben gehad, gelijktijdig met beebje die ook lag te huilen zie ik in dat ik hulp moet gaan zoeken. Maandag ga ik de huisarts bellen.
Het doet me goed om te lezen dat ik zeker niet de enige ben en dat er ook (hopelijk) weer betere tijden aan gaan breken. Het is in ieder geval fijn dit eens van me af te kunnen schrijven.
Ik ben inmiddels 9 weken geleden bevallen van beebje. En waar ik altijd had gedacht dat ik een moeder zou worden die het heerlijk zouden vinden om de hele dag met beebje bezig te zijn blijkt niets minder waar. Ik herken mezelf gewoon helemaal niet meer terug. Ik ben veranderd in een zielig hoopje mens lijkt het wel. Als beebje huilt raak ik meteen in de stress, zo erg dat het op mijn lichaam slaat en ik buikpijn en hoofdpijn krijg. Ik doe mijn best om haar te troosten maar ben ook erg gestresst, wat beebje natuurlijk aanvoelt dus die wordt niet echt rustig bij/van mij. Ik ben ontzettend moe, loop echt op mijn tandvlees en moet me iedere ochtend bijna uit bed slepen. Ik neem me vaak 's avonds voor om de volgende dag iets leuks met beebje te gaan doen, bijvoorbeeld naar de stad gaan maar uiteindelijk komt het er bijna niet van want ik ben bang dat ze als ik eenmaal in de stad ben gaat huilen en dan voel ik mensen kijken en wil ik dat het gehuil meteen ophoudt.
Ik leef tegenwoordig echt op de klok, mijn man werkt 12 uur per dag en komt rond 19.00u thuis, ik kan iedere dag niet wachten tot het zover is. En dan baal ik weer zo van mezelf, dat ik me zo voel telkens.
Na vandaag de zoveelste huilbui te hebben gehad, gelijktijdig met beebje die ook lag te huilen zie ik in dat ik hulp moet gaan zoeken. Maandag ga ik de huisarts bellen.
Het doet me goed om te lezen dat ik zeker niet de enige ben en dat er ook (hopelijk) weer betere tijden aan gaan breken. Het is in ieder geval fijn dit eens van me af te kunnen schrijven.
Mwah, mijn man is een ontzettende nuchtere. Als ik aangeef dat ik me ongelukkig voel op dit moment zegt hij 'dat dat wel overgaat als ik weer kan gaan werken'. Hoe ik ook probeer aan te geven bij hem dat het echt niet goed gaat met mij op dit moment, het lijkt alsof hij er niet voor open kan/wil staan. Ik heb laatst gevraagd of hij misschien een paar dagen vrij zou kunnen nemen om thuis wat meer te ondersteunen maar hij zegt dan meteen dat dat niet kan. Dat maakt het voor mij lastig en ik reageer daar soms ook erg heftig op (huilen, schreeuwen) omdat ik me op zo'n moment afgewezen voel.
Ach, wat verdrietig... Je kunt je zo machteloos voelen hè?
Wat mij indertijd 'hielp' (want uiteindelijk hielp niets, behalve pillen...), was uuuuurenlang wandelen met mijn moeder. En oh ja, met mijn kind. Weg uit huis. Weg. En soms ook weg van mijn kind. Ik ben een aantal keer bij mijn zus gaan slapen. Dat gaf verlichting, ook al klopte het ook weer niet dat ik dan met mijn kleine nichtje knuffelde ipv met mijn baby die thuis bij papa was... 
Simsolobim, ik hoop dat je ook iemand hebt tegen wie je mag aanzeuren, die je gevoelens accepteert voor wat ze zijn, en dat je maar snel adequate hulp mag krijgen.
Je kunt je zo machteloos voelen hè? Wat mij indertijd 'hielp' (want uiteindelijk hielp niets, behalve pillen...), was uuuuurenlang wandelen met mijn moeder. En oh ja, met mijn kind.
Weg uit huis. Weg. En soms ook weg van mijn kind. Ik ben een aantal keer bij mijn zus gaan slapen. Dat gaf verlichting, ook al klopte het ook weer niet dat ik dan met mijn kleine nichtje knuffelde ipv met mijn baby die thuis bij papa was... Simsolobim, ik hoop dat je ook iemand hebt tegen wie je mag aanzeuren, die je gevoelens accepteert voor wat ze zijn, en dat je maar snel adequate hulp mag krijgen.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Lijkt me dat in zo'n geval een nichtje knuffelen misschien juist meer helpt. Want daar hoef je geen zorgen om te hebben. Als het huilt, daar is mama, terugtrekken kan dan. Eigen kind is de verantwoording veel groter.
Het huis uit lijkt me ook wel een opluchting. Al is het maar tijdelijk, dan heb je misschien wel weer even adempauze en kun je de rest van de dag weer beter aan.
Maar sowieso als je er niet uitkomt, altijd hulp zoeken. Dan voel je je meteen al beter, weet ik uit ervaring, want de hulp gaat dan komen, en je bent niet meer alleen.
Het huis uit lijkt me ook wel een opluchting. Al is het maar tijdelijk, dan heb je misschien wel weer even adempauze en kun je de rest van de dag weer beter aan.
Maar sowieso als je er niet uitkomt, altijd hulp zoeken. Dan voel je je meteen al beter, weet ik uit ervaring, want de hulp gaat dan komen, en je bent niet meer alleen.
simsolobim, vraag of je huisarts ook even controleert of je bloedarmoede hebt. Precies wat jij beschrijft had ik de eerste weken na de bevalling ook.
Compleet depressief, maar bij mij kwam het niet door de hormonen, maar door bloedarmoede. De arts van het cb kwam er achter. En na een kuurtje staalpillen voelde ik me weer helemaal goed. Ik wist helemaal niet dat je door bloedarmoede depressief kon worden.
Compleet depressief, maar bij mij kwam het niet door de hormonen, maar door bloedarmoede. De arts van het cb kwam er achter. En na een kuurtje staalpillen voelde ik me weer helemaal goed. Ik wist helemaal niet dat je door bloedarmoede depressief kon worden.
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Ooh das n goede tip livelink, Laat ook gelijk je vitamines nakijken, want ik heb een vit D tekort en dat kan ook voor depressieve gevoelens zorgen.
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Even een vraag aan de ervaringsdeskundigen hier.
Hebben jullie nog therapie gehad om de depressieve episode later te verwerken?
(Geen zin in uitgebreid verhaal, maar eea laat zich wel raden. )
Hebben jullie nog therapie gehad om de depressieve episode later te verwerken?
(Geen zin in uitgebreid verhaal, maar eea laat zich wel raden.
)
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Nee, maar bepaalde gesprekken met de psycholoog hebben me wel erg goed gedaan. Voor mijn gevoel is het nog niet 100% "afgesloten" zolang ik elke dag medicijnen moet nemen.
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Davinia, ik zit er nog in, maar dat verwachten we niet. Het is ook nooit zo'n dal geweest, was er op tijd bij.
Home is where the O+ is...
Jeetje, ik zie nu pas dit topic. Wat fijn dat het er is!
Sim, ook al ben je bang om weg te gaan ivm jouw kindje die gaat huilen, moet je wel lekker even weggaan. MIsschien is het een plan om elke keer 5 minuten erbij te doen? Speentje mee te nemen? Eventueel draagdoek? De buitenlucht kan echt voor wonderen zorgen.
Jouw post dat je het niet kan bespreken met jouw man raakt me. Gelukkig is dit topic er om steun te vinden
Sim, ook al ben je bang om weg te gaan ivm jouw kindje die gaat huilen, moet je wel lekker even weggaan. MIsschien is het een plan om elke keer 5 minuten erbij te doen? Speentje mee te nemen? Eventueel draagdoek? De buitenlucht kan echt voor wonderen zorgen.
Jouw post dat je het niet kan bespreken met jouw man raakt me. Gelukkig is dit topic er om steun te vinden
(Even vanaf andere account, ik weet de inlog niet meer 
)
YPPY, als ik uitga van dat ik geen medicatie meer slik als einde van de periode, zal het nooit aflopen...
Ik zit zeker tot het einde der tijden aan deze medicatie vast. Al heb ik nog steeds de stille hoop dat ik 1 van de twee pillen een beetje kan afbouwen...
Ik heb de laatste tijd wat stemmingswisselingen door de anticonceptie en raak er (min of meer) van in paniek. De angst voor een terugval is zo groot.;( Herkennen jullie dat?
cwen, hoe gaat het nu bij jou dan?
)YPPY, als ik uitga van dat ik geen medicatie meer slik als einde van de periode, zal het nooit aflopen...
Ik zit zeker tot het einde der tijden aan deze medicatie vast. Al heb ik nog steeds de stille hoop dat ik 1 van de twee pillen een beetje kan afbouwen...
Ik heb de laatste tijd wat stemmingswisselingen door de anticonceptie en raak er (min of meer) van in paniek.
De angst voor een terugval is zo groot.;( Herkennen jullie dat?cwen, hoe gaat het nu bij jou dan?
Trotse mama van 2 :)
Ik ben vorige week twee keer met beebje naar de stad geweest, dat heeft ons wel goed gedaan. Ze heeft lekker geslapen in de wandelwagen en maar heel even gehuild. Jammer dat ik wanneer ze huilt meteen in paniek raak, ik begrijp zelf niet zo goed hoe dit komt want ik weet rationeel gezien dat het heel normaal is dat baby's huilenquote:
Jeetje, ik zie nu pas dit topic. Wat fijn dat het er is!
Sim, ook al ben je bang om weg te gaan ivm jouw kindje die gaat huilen, moet je wel lekker even weggaan. MIsschien is het een plan om elke keer 5 minuten erbij te doen? Speentje mee te nemen? Eventueel draagdoek? De buitenlucht kan echt voor wonderen zorgen.
Jouw post dat je het niet kan bespreken met jouw man raakt me. Gelukkig is dit topic er om steun te vinden
Sta ik dan bij de bakker, beebje begint te huilen en het zweet breekt me aan alle kanten uit pfff. Hopelijk gaat dat gevoel nog wel minder worden, dat ik niet meteen in paniek raak als ze in het openbaar huilt.
Hier gaat het inmiddels beter, nog niet optimaal maar ik heb wel het idee dat we er gaan komen 
een paar weken geleden is thuis de bom echt gebarsten waarna mijn man ook inziet dat het moederen voor mij niet meteen vanzelfsprekend gaat. Hij is nu meer thuis en doet echt zijn best mij te ondersteunen waardoor ik meer ruimte voel.
een paar weken geleden is thuis de bom echt gebarsten waarna mijn man ook inziet dat het moederen voor mij niet meteen vanzelfsprekend gaat. Hij is nu meer thuis en doet echt zijn best mij te ondersteunen waardoor ik meer ruimte voel.
Ik ben nooit meer naar de huisarts geweest. Ik heb een keer de knop omgezet en mezelf gedwongen om gewoon rustig en kalm te blijven. Mijzelf steeds herinneren dat ik voor ons zoontje rustig moet zijn. Tot 10, 20, 60 tellen en mij steeds bewust te zijn dat Aiden alles ziet en voelt.
Het gaat beter, ook omdat hij nu weer in een rustigere fase zit.
Daarnaast heb ik mezelf al 100 keer proberen te bedenken wat ik in hemelsnaam tegen de huisarts moet zeggen. Er is/was veel wat in mijn hoofd speelde maar ik denk dat dit vooral buiten mijn hoofd zit, dus dat het meer aan de situatie en omstandigheden zit.
Mijn moeilijke momenten komen niet uit het onbegrijpelijke niets, zal ik maar zeggen. Er speelt gewoon meer.
En dat kan je nu net niet bij een huisarts of iemand oplossen.
Het gaat beter, ook omdat hij nu weer in een rustigere fase zit.
Daarnaast heb ik mezelf al 100 keer proberen te bedenken wat ik in hemelsnaam tegen de huisarts moet zeggen. Er is/was veel wat in mijn hoofd speelde maar ik denk dat dit vooral buiten mijn hoofd zit, dus dat het meer aan de situatie en omstandigheden zit.
Mijn moeilijke momenten komen niet uit het onbegrijpelijke niets, zal ik maar zeggen. Er speelt gewoon meer.
En dat kan je nu net niet bij een huisarts of iemand oplossen.
Ja ik haak hier even aan. Dank je SQ, had niet eens door dat we offtopic zaten in t andere topic... 
Kwak
Euh ja.. Ik hoor hier niet, want niet hormonaal.. Maar praat gerust berder hier, ik blijf wel meelezen en -leven!
Everything will be fine in the end. If it's not fine, it's not the end
Mja hormonaal vraag ik me bij mij ook af, maar goed, bevaltrauma of depressie met baby of dreumes lijkt me toch best hier passen.quote:
Euh ja.. Ik hoor hier niet, want niet hormonaal.. Maar praat gerust berder hier, ik blijf wel meelezen en -leven!
Kwak
het andere topic ging specifiek over de zwangerschap. Dat is volgens mij niet van toepassing bij jou. Het gaat niet om het "wegjagen" van mensen, maar om het juiste onderwerp op de juiste plaatsquote:
Ah, hier mag ik, want wel hormonaal. Wat een mazzel
disclaimer
Weet ik hoor, mijn reactie was op de mensen hierboven die twijfelen waar ze bij 'mogen' horenquote:
[..]
het andere topic ging specifiek over de zwangerschap. Dat is volgens mij niet van toepassing bij jou. Het gaat niet om het "wegjagen" van mensen, maar om het juiste onderwerp op de juiste plaats
Jullie mogen wat mij betreft ook met zijn allen in "hoe gaat het nu met ons" posten, daar past het wat mij betreft óók prima
Veel sterkte trouwens, voor iedereen
Veel sterkte trouwens, voor iedereen
disclaimer
Waarom?quote:
Ik geloof dat ik mijn mond helemaal maar hou verder. Jemig.
Tsjongejonge, er werd hier volgens mij nergens een probleem van gemaakt hoor. Ik maakte een luchtige opmerking op JufMaris, niks mee bedoeld verder. Was niet de bedoeling een discussie te ontketenen
Kwak
En ik las de topictitel wat te letterlijk denk ik. We zien wel even hoe het verder loopt toch? Feit is dat er veel herkenning was en is en veel dames dat volgens mij wel prettig vonden, dus laten we een plek kiezen en daar verder praten met de dames die dat fijn vinden.
Everything will be fine in the end. If it's not fine, it's not the end
Iedereen hoort hier want álles is hormonaal. We zijn allemaal niets meer dan een groot vat chemische reacties dat bepaalt hoe we ons voelen.
Ik ben zoutzuur denk ik...quote:Op dinsdag 15 maart 2016 19:19 schreef -Spring het volgende:
Iedereen hoort hier want álles is hormonaal. We zijn allemaal niets meer dan een groot vat chemische reacties dat bepaalt hoe we ons voelen.
Kwak
Noem je mij nu hormonaalquote:
Iedereen hoort hier want álles is hormonaal. We zijn allemaal niets meer dan een groot vat chemische reacties dat bepaalt hoe we ons voelen.
.
Als je twijfelt aan bovenstaande tekst, neem dan contact op met je medisch specialist.
Daar hangt er geen label aan met zwangerschap of hormonaal dus ook een mooie plek voor iedereen bij elkaarquote:
Jullie mogen wat mij betreft ook met zijn allen in "hoe gaat het nu met ons" posten, daar past het wat mij betreft óók prima
Veel sterkte trouwens, voor iedereen
Ik heb je lief mijn hele leven
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Mama van F. (2012) en M. (2016)
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Mama van F. (2012) en M. (2016)
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Everything will be fine in the end. If it's not fine, it's not the end
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.S. 2014
J. 2016
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Fake it till you make it...
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Maar even hier, want meeschrijven in het baby draadje lukt nu even niet..
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.*slik*Mama van F. (2012) en M. (2016)
quote:
Maar even hier, want meeschrijven in het baby draadje lukt nu even niet..Ik ben doorgestuurd uit voorzorg naar de pop poli. Die draait specifiek om zwangerschap en depressie etc. Misschien kunnen ze ook iets voor jou nu na je zwangerschap betekenen. Ze zitten veelal gevestigd in ziekenhuizen.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.*slik*
X2 liefdes 1 leven(L), 2 levens 1 liefde(L)
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |