Mijn dochter heeft geen broertje of zusje, maar wel een moeder. Daar heeft ze meer aan vinden wij. Qua zwangerschap kan ik het lichamelijk prima nog een keer aan, maar de kans op herhaling (of eigenlijk, verder gaan) is heel groot. En dan zou ze er wel onder lijden itt toen ze baby was. Vandaar ook dat ik nooit een seconde spijt heb gehad van 'de' definitieve keuze.quote:Op woensdag 21 mei 2014 22:16 schreef vencodark het volgende:
[..]
Ik zou anderzijds ook bang zijn dat ik ons zoontje iets onthoudt door hem enig kind te laten.
Je hebt ook gelijk, tuurlijk.quote:Op donderdag 22 mei 2014 00:01 schreef YPPY het volgende:
[..]
Mijn dochter heeft geen broertje of zusje, maar wel een moeder. Daar heeft ze meer aan vinden wij. Qua zwangerschap kan ik het lichamelijk prima nog een keer aan, maar de kans op herhaling (of eigenlijk, verder gaan) is heel groot. En dan zou ze er wel onder lijden itt toen ze baby was. Vandaar ook dat ik nooit een seconde spijt heb gehad van 'de' definitieve keuze.
Bij een baby lukte het me prima om te verbergen dat het niet goed ging, maar een groter kind heeft daar veel meer last van. Dan gaat dat niet meer.quote:Op donderdag 22 mei 2014 00:22 schreef vencodark het volgende:
[..]
Je hebt ook gelijk, tuurlijk.
Maar ik hb nog steeds zoiets van: mama houdt zich wel groot. Mama zal niets aan jou laten merken.
Maar dat hou ik nu al niet vol. Moet je nagaan als er inderdaad een baby bij is en ik kan het wederom of nog steeds niet helemaal goed aan.
Maar ik vind het ook weer moeilijk om écht voor te stellen dat hij alleen blijft.
Ik vind het "fijn" dat ik door mijn verhaal iemand anders (soort van) heb kunnen helpen.quote:Op woensdag 21 mei 2014 22:50 schreef vencodark het volgende:
@Davinia: Ik begrijp trouwens dat jij ook al heel wat meegemaakt hebt.
Gaat het nu goed met je? En was de ruzie met je man dan echt het turning point?
Hoe ging je man om met 'de diagnose'?
Hormonen, wellicht?quote:Op woensdag 21 mei 2014 18:05 schreef Cwen het volgende:
[..]
Ja, de eerste. Geen heel makkelijke zwangerschap, maar ook niets ernstigs, prima bevalling muv laatste kwartier... Ik kan nog altijd niet pinpointen waarom ik het heb. Maar misschien is er ook geen specifieke reden.
Nee, ik zou liever alleen. Dan durf ik eerder alles te zeggen.quote:Op maandag 2 juni 2014 09:51 schreef Franny_G het volgende:
Is er iemand die met je mee kan gaan? Sowieso: een goede vriendin met wie je hierover kunt praten? Dat zou fijn zijn.
'Gewoon' doodongelukkig zou betekenen dat je maar 'gewoon' moet accepteren dat je je zo voelt of afwachten tot de omstandigheden veranderen. Daar geloof ik allebei niet in.
Ga. Echt, het is een drempel, maar ga. 'Gewoon doodongelukkig zijn' geloof ik namelijk ook niet in. Er is een oorzaak. Als die gevonden is, kan 'ie aangepakt worden.quote:Op maandag 2 juni 2014 09:43 schreef vencodark het volgende:
Ik ben inmiddels nog niet naar de huisarts geweest. Steeds als het een paar dagen beter lijkt te gaan, dan hoop ik dat het 'misschien over is'. Maar ja, binnen no time voel ik mij weer verdrietig, wanhopig, boos.
Maar ik durf niet goed naar de huisarts te gaan. Bang voor onbegrip of misschien wel een heel andere conclusie: gewoon doodongelukkig zijn.
Kind, relatie, geldzorgen, belabberde baan en daarmee teveel thuis. Ik werk maar 15 uur per week maar ondanks dat ik zelden zin heb om te werken, vind ik thuis zijn ook vermoeiend.
Dus ja, weet nog steeds niet wat te doen. Zie je, zelfs een beslissing nemen en uitvoeren mbt de huisarts lukt geeneens.
Ik heb ook even bij een psych gezeten (niet vanwege een pnd, maar "gewoon" depressief, al heb ik destijds dat etiketje nooit gekregen). Toen ik klaar was, zei ik dat er dan nu ook weer ruimte was voor mensen die het harder nodig hadden dan ik. Waarop de psych zei dat zij dat wel bepaalde, wie het nodig had. (staat er harder dan ze het echt zei)quote:Op maandag 2 juni 2014 09:43 schreef vencodark het volgende:
Ik ben inmiddels nog niet naar de huisarts geweest. Steeds als het een paar dagen beter lijkt te gaan, dan hoop ik dat het 'misschien over is'. Maar ja, binnen no time voel ik mij weer verdrietig, wanhopig, boos.
Maar ik durf niet goed naar de huisarts te gaan. Bang voor onbegrip of misschien wel een heel andere conclusie: gewoon doodongelukkig zijn.
Kind, relatie, geldzorgen, belabberde baan en daarmee teveel thuis. Ik werk maar 15 uur per week maar ondanks dat ik zelden zin heb om te werken, vind ik thuis zijn ook vermoeiend.
Dus ja, weet nog steeds niet wat te doen. Zie je, zelfs een beslissing nemen en uitvoeren mbt de huisarts lukt geeneens.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.S. 2014
J. 2016
ik heb vorige week gezegd dat ik het echt zou snappen als mn man weg zou gaan... het is precies als jij zegt je ziet/hoort het jezelf doen maar stoppen... hoe???quote:Op dinsdag 3 juni 2014 22:16 schreef miss_sly het volgende:
Ja,zeer herkenbaar. Ik was wel ook depressief, maar die hormonale opvliegers kwamen hier ook voor. Heel moeilijk vond ik dat, want ik kon mezelf van een afstandje zien en horen en vond het vreselijk wat ik zei en deed, maar ik kon er geen rem op zetten. Dat was gewoon echt onmogelijk.
Niet echt tips, eigenlijk. Gelukkig heeft mijn vriend de zwangerschap doorstaan er zijn nog steeds momenten dat ik me afvraag hoe hij dat gedaan heeft met al die ellende en ik ben nog steeds rg blij dat hij het voor elkaar gekregen heeft. Mijn collega's ben ik ook nog steeds dankbaar dat ze de storm hebben uitgezeten.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |