Depressief door de hormonen, deel 10

Oh fijn sparkling dat de huisarts het zo goed oppakt. Hopelijk heeft de verpleegkundige ook nog wat handvatten voor je. En natuurlijk de ruimte om er een topic over te openen mocht je er behoefte aan hebben. Ik hoor het echt veel meer, die enorme psychische impact van (meerdere) miskramen. Heel veel sterkte. Dat je je maar gauw weer jezelf mag voelen.

Sparkling, ik heb je verhaal al gevolgd vanuit het wohts-topic, en ik wilde eigenlijk alleen maar even zeggen dat je op mij overkomt als een ontzettend sterke en moedige vrouw. Dat je je eigen problemen/angsten herkent en er wat mee doet, vind ik echt dapper. Ik hoop dat je wat hebt aan het contact met een svp'er en dat je toch nog een aantal mooie onbezorgde momenten mag meemaken in deze zwangerschap.

Ai mikoxx.. Dus toch raak..
Wat zijn de verdere plannen nu? Al enig idee?
Veel sterkte met alles!

Wees ook maar gewoon effe boos op de situatie. Het moet eruit, even lekker razen en tieren voordat je de rust kunt vinden..
Maar niet boos zijn op jezelf. Je hebt je best gedaan, je hebt zo lang stand gehouden. Dat doe je niet zomaar. Je hebt het uiterste van jezelf gevraagd en gegeven, en wat extra's, meer kun je niet, niemand kan dat.
Nu eerst de rust vinden, jezelf terugvinden, en dan volle moed vooruit

Het klinkt mss bot, maar fijn dat je een diagnose hebt. Dat je serieus genomen bent en dat de huisarts je gehoord heeft. (En fijn dat het geen depressie is.)
Het is heel confronterend om van een hulpverlener te horen dat er echt iets aan de hand is, maar nu krijg je de ruimte en de tijd om zo goed mogelijk te herstellen. Je stelt je niet aan, er is echt iets aan de hand.
Ik kan heel goed begrijpen dat je boos bent, maar probeer de komende weken toch zo veel mogelijk echt je rust te pakken. Ga een paar keer goed tieren en razen, en probeer daarna zo goed als het gaat uit te rusten. Slapen, lekker hobbyen, doelloos hier rond lezen, Facebook, boekje lezen, etc. Alles wat je rust geeft is goed.

OUD / [OUD] Hoe gaat het met ons? #13
Ik hoop dat je snel een beetje rust kunt vinden!

He getver Mikoxxx, maar wel goed dat er nu een diagnose is en je er ook echt de tijd voor kan/moet nemen...

Ik denk idd dat het beter in dit topic past: OUD / [OUD] Hoe gaat het met ons? #13

Mikoxx niet leuk om te horen, pas op de plaats eerst maar, sterkte

Ik heb de HA weer gebeld, ik zou binnen 2 weken gebeld worden door de psych maar waarschijnlijker binnen een week... We zijn ruim 2 weken verder. De assistente gaat het navragen en vanmiddag moet ik weer terugbellen...

Vervelend is dat, Saffier. Heb je zelf net met veel pijn en moeite een eerste stap gezet, sta je meteen weer stil.
Ben je nu wel weer een stapje verder?

Teruggebeld en toen wist ze nog niets. Moest ik weer terugbellen op tijdstip dat ik op school ging helpen. Heb mijn vader gevraagd te bellen voor me. Die is een half uur bezig geweest met een kastje-muur-verhaal maar dinsdag de 11e intake.

Ah gelukkig een datum

Saffier, hou de moed erin. Die wachtlijsten zijn vreselijk...

[ Bericht 15% gewijzigd door Moonah op 30-11-2012 19:03:00 ]

Dat wilde ik nou net niet horen Moonah.
Het schijnt hier in de buurt mee te vallen en verder denk ik er maar even niet over na.
Er is een collega uitgevallen, waarschijnlijk voor de rest van het jaar. Alles wás al heel krap gepland de laatste 2 weken van december en nu hebben we dus iemand minder nog.
De reacties van de rest van mijn collega's op haar ziekmelding was niet heel fijn.
December gaat echt heel heel pittig worden.
Daarbij moet M. overwerken vanaf ongeveer 12-12 tot het af is. Verwachting: 31-12. Dus niet met kerst thuis, niet met oud en nieuw en niet met de weekenden. En oja, 's avonds ook niet. 1-1 stel ik me wel opnieuw aan hem voor.
Ik laat het (bewust) nog niet tot me doordringen want dan weet ik echt niet meer hoe ik het moet bolwerken. Gelukkig springen mijn ouders bij waar ze maar kunnen.
Zennnnnnnn en komt tijd komt raad.

quote:

Op vrijdag 30 november 2012 18:55 schreef Saffier het volgende:
Dat wilde ik nou net niet horen Moonah.

Wat niet?
Sorry, Saffiertje, het stond er ook wel wat ontactisch. Maar ik weet van mezelf dat ik daar totaal niet op was voorbereid, het viel me koud op mijn dak. Had ik eíndelijk erkend dat ik hulp nodig had, kon ik daar een week of 12 op wachten.

quote:

Ik laat het (bewust) nog niet tot me doordringen want dan weet ik echt niet meer hoe ik het moet bolwerken. Gelukkig springen mijn ouders bij waar ze maar kunnen.
Zennnnnnnn en komt tijd komt raad.

Goed zo, zen maar. En wat fijn dat je ouders kunnen bijspringen.
Weet je, voor je collega's ís het ook lastig, dat er mensen ziek zijn. Maar ik vind het lullig als daar zo over gekletst wordt. Het is nu eenmaal zoals het is. Laat je daar aub niet door beïnvloeden. Wat mij er (in een andere rottige periode) doorheen hielp was "Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan.". En nóg is het een motto dat ik me voorhoud in drukke tijden.
Sterkte dame.

Ik hoop idd serieus dat ik niet op een wachtlijst van 12 weken terecht kom.
Het is ook lastig dat ze ziek is en het is vnl het onbegrip naar haar toe. Wat als ik me straks ziek moet melden hierdoor? Komt er dan ook zoveel onbegrip naar mij toe? Hoogstwaarschijnlijk wel want mijn collega's weten niet wat er speelt bij mij (op 1 na en ik denk niet dat ze verwacht dat ik nu echt/weer aan de bel getrokken heb).
Ik merk dus dat ik me er wél door laat beïnvloeden.
Ik ga zo naar bed. Ben zo vreselijk moe. Tv aan en aan wat anders denken. Iets leuks!
_{ik heb zo vreselijk geen zín in dat 'depressieve gedoe' ben het zat om alles moeilijk en zwaar te vinden}

Sparkling? Hoe is het nu?

Saffier, wat je collega's ook zeggen of doen of vinden of denken: zij nemen jouw hoofd en gedachtes niet over. Daar moet jij mee dealen. Jammer voor hen, maar het is niet anders. Jij nu zorgen voor jezelf en de kinderen. De rest komt wel goed. Een collega is vervangbaar, een partner of moeder niet.

Saffier: een ding heb ik onlangs geleerd. Wat mensen zeggen, zegt niets over jou (of in dit geval die collega), maar over de mensen die wat zeggen. Zij VINDEN bepaalde zaken. Dat wil niet zeggen dat het zo is.
Ok, ik geef toe dat dat mantra als er wat is vaak verdwijnt, maar op sommige punten geeft het ook wel rust. Het maakt me in staat iets makkelijker dit soort dingen van me af te laten glijden

Saffier, ik kan niets toevoegen aan de rest. Denk aan jezelf en de kinderen, de rest komt vanzelf wel

Ik heb eigenlijk niet zoveel te melden. Werd een paar weken geleden gebeld door de praktijk waar ik naar verwezen was voor een telefonische intake en ook al had mijn huisarts voor een versnelde instroom gevraagd, ik kon op zijn vroegst pas februari 2013 terecht. Dat duurt veel te lang dus in overleg met deze praktijk en huisarts besloten om een vrijgevestigde praktijk te zoeken. Daar ben ik 2 weken geleden op de wachtlijst gezet en vrijdag mag ik voor het eerst komen. Gelukkig!
Ik voel me over het algemeen wel oké, maar heel losgekoppeld van mijn zwangerschap. Alsof het niet die van mij is. Soms besef ik me dat ik heus zwanger ben en ik ben er ook echt blij mee, maar mijn gevoelens zijn heel afgestompt. Alles rondom de zwangerschap gebeurt een beetje op de automatische piloot. Dat is niet zoals het hoort en ik hoop echt dat ik leer om volop te genieten.

Tnx meiden. Ik weet dat dat zo is en adviseer ook 'simpel' hetzelfde aan anderen maar echt zelf voor jezelf kiezen of zeggen dat het niet gaat en je ziek moeten melden ( in de állerdrukste en meestal ook leukste tijd van het jaar waarin je eigenlijk geen collega kunt missen) is een heel ander verhaal.

Ik heb samen met de kinderen 5-12 de kerstboom opgezet. Normaal gesproken staatie pas half december op zijn vroegst en ben ik 'm al rond de kerst zat. Nu moet 'die troep' er een maand staan en ben er al helemaal klaar mee. Komt omdat de rest van de huiskamer maar niet opgeruimd komt/blijft en het dus echt extra 'troep' is.

Straks intake. Ik ben er nerveus voor. Ben benieuwd ook of er een wachtlijst is straks.

Moeilijk, Saffier, die meningen van collega's. Een deel zal altijd haar oordeel klaar hebben. Waar ook en bij wie ook. Vat dat vooral niet persoonlijk op. Het is aan jou om te bepalen in hoeverre je je hier iets van aantrekt. En wie weet krijg je steun vanuit onverwachte hoek! Ga er ook niet vanuit dat iedereen negatief reageert. Er zullen best mensen zijn die het oprecht rot voor je vinden.

Zijn er hier pms-deskundigen? Onvoorstelbaar hoe opgefokt ik de laatste tijd kan zijn. Op het agressieve af bijna. Voor L lukt het me dan nog om een dag op de automatische piloot te leven, maar zodra N thuiskomt is ie genadeloos de sjaak.

Ik twijfel of ik weer aan de pil wil. Ben gestopt omdat ik erg slecht (depressief) reageerde op de Cerazette. Áls ik weer aan de pil zou willen, iemand een idee wat dan handig is qua progesteron/oestrogeen?