Hardlopen voor beginners #239 - Waar we knallen!

Mijn eerste 5k beleving

Pijn overal pijn, en zo geen zin om te lopen eigenlijk. Rug zat vast, bilspieren deden vervelend en mijn kuiten hadden een kater. Van te voren een route uitgezet van 5 kilometer onder het mom van ruimte om in en uit te lopen. Eenmaal aan het startpunt had ik zoiets van: gewoon goaannn. Eenmaal onderweg ging het als volgt:

*muziekje aan*

Poehhh die weg is lang zeg, ach lekker rustig beginnen en dan zien we wel hoe lang ik het volhoudt.

Dag mevrouw. Ja nee ik hoor niet wat u zegt. Knip knik, moi roepen.

Goh die lucht wordt toch wel grijs, maar goed het zou nog even droog blijven.

hoorah, left foot, good foot!

He verdomd daar is de muziekwinkel al, ik heb er al een kilometer opzitten. Begint die endomondo mevrouw ook nog naar me te praten,ik hoor het niet want ik moet me concentreren op het oversteken.

So far so good, rustig blijven ademen.... Hmmm dat wammaakspul werkt goed.

Oke dat warmmaakspul prikt als een malle, grrr.

Zoooo het schelpenpadje op, en daar is de 2 kilometer al. Feelin' good.

Flits flits, och dat meen je niet, het onweert in de verte. Dat gedacht hebbende steekt moeder natuur ook nog even een middelvinger op en trekt een blik regen op mij los. Verkoelend, maar met die weggetjes in en om het dorp wordt het wel spekglad, voorzichtig lopen dus.

''Hey mama , look at me! I'm on the way to the promised land......I'm on the hiiiiiighway to hell''

Damn de onweersbui komt nu wel heel dichtbij, toch maar doorlopen.

3 kilometers in hmhmhm minutes and bla bla bla seconds. Ohhh yeah, gaat lekker zo. Adem in en uit. Tempo wat naar beneden, ging te hard door die naderende onweersbui.

De bocht om. Fuck steek, aan twee kanten, blegh. Er maar even op drukken, gaan zolang het gaat. Vermoeidheid begint behoorlijk in te kicken.

Het einde van de straat, daar wil ik naar toe.

4 kilometers in Wat ik ben al op de 4 kilometer!? Dan gaat die 5 ook nog wel lukken. Tanden op elkaar en doorgaan. Steek, zeurende schouder, zwakheid dat het lichaam verlaat.

Oooh daar komt het einde van de straat. Ademhaling wordt zwaar, tempo toch nog wat omhoog. Ik ruik bloed, het einde.

Oooh fuck waar blijft die 5 kilometer. Ik adem hard en moedig mezelf hardop aan.
De straat raakt buiten focus, de pijn wordt wazig. Mensen die me raar aankijken.

Daar loop ik dan in m'n korte broekje en nike shirtje waar ironisch genoeg: ''Just do it'' op staat.

Ik pak mijn telefoon en kijk hoelang ik nog moet. Nog 500 meter. Oké ik ben nu zo ver, als ik nu stop dan kan ik mezelf niet aankijken. De drill sergeant versie van mezelf schreeuwt dat ik zwak ben en me niet zo moet aanstellen, het is maar 5 kilometer. Dat kan harder.

Auto's stoppen om me voor te laten gaan, de regen knalt ongenadig uit de hemel. Ik ben genadeloos tegen mezelf en ga nog harder lopen. Houd vol, houd vol, nog maar even. Hap naar lucht.

En dan hoor ik het: You've run 5 kilometers in 32 minutes en die seconden maakten me geen zak meer uit.

Ik stop en schreeuw het uit in een ondertussen verlaten straat. Whooooo wat een kick! Pijn, maar ik heb het wel gehaald. Doorweekt en voldaan strompel ik naar huis.