Niet zo 'stoer' zijn als anderen van dezelfde leeftijd

quote:

Op maandag 25 juni 2012 11:37 schreef Frank_Drebin het volgende:

[..]

Als je dan je leven al behoorlijk op de rails hebt - lees voor je zelf kunnen zorgen - maakt het allemaal niet zo gek veel uit.
Maar de ervaring leert dat de leerlingen die er op school met hun pet naar hebben gegooid daar later ontzettende spijt van krijgen. Maar dat komt omdat pubers nog niet vooruit kunnen denken; zij zien vaak het belang van school nog niet zo in.

quote:

Op maandag 25 juni 2012 11:38 schreef Dimens het volgende:

[..]

Op de basisschool heb je op normale scholen heb je groepen. Groep 1 en groep 2 is de kleuterklas en in groep 3 ga je leren, op de Vrije school is dat de eerste klas. Dan heb je klas 1, klas 2 .....klas 5 en klas 6 en dan ga je naar de middelbare school. Als je naar een Vrije school gaat, dan kom je in klas 7 wat op een normale school de eerste is. Het niveau is ook gemengd en je doet allemaal eerst vmbo IVO waar je in de 10e klas examen in doet. Dat is op een normale school de 4e.

Als je die gehaald hebt, kun je mbo doen (heb ik gedaan) of verder gaan met school en nog twee jaar op school zitten voor je havo en als je die gedaan hebt, nog een jaar extra voor je vwo. Althans, zo ging het op de Vrije school in Den Haag.

Klasgenoten van mij, hebben dit jaar hun vwo gehaald.

quote:

Op maandag 25 juni 2012 11:38 schreef sinepedraap het volgende:

[..]

Ik snap het wel hoor. De stoere kinders waren ook altijd de domste. De stille waren de slimme.

quote:

Op maandag 25 juni 2012 11:24 schreef Dimens het volgende:

[..]

Kun je lachen maar er zijn heel wat gekken in deze wereld.

quote:

Op maandag 25 juni 2012 11:41 schreef Frank_Drebin het volgende:

[..]

Nou dit hoeft ook niet altijd op te gaan. Ik was ook niet de liefste op school maar dat kwam omdat ik geen flikker hoefde uit te voeren om gewoon goede cijfers te halen. En wat doe je als je je verveelt? Dat ga je klieren en dergelijke. Nu had ik de mazzel dat ik genoeg kennis had om geen problemen te krijgen maar op deze manier gaat een hoop talent verloren; er zitten een hoop leerlingen op het vmbo die kundig genoeg zijn om bijv. de uni aan te kunnen maar die gewoon niet bereikt worden op school. Zo kan ook problematisch gedrag ontstaan. Het is dan ook niet vreemd dat soms zelfs hoogbegaafde leerlingen op het vmbo belanden. Naar mijn mening sluit het onderwijs vaak niet aan.

quote:

Op maandag 25 juni 2012 11:44 schreef Dimens het volgende:

[..]

Dat ik nooit een flikker heb hoeven te doen om mijn vmbo te halen en het eigenlijk de bedoeling was de havo ook te doen. Maar ik mocht niet meer door omdat ik geen flikker deed.

quote:

Op maandag 25 juni 2012 11:43 schreef Ezio het volgende:

[..]

Wat is een kristalkind nou weer

quote:

Op maandag 25 juni 2012 11:45 schreef MAHL het volgende:

[..]

[..]

Wat doen jullie nu dan?

quote:

Op maandag 25 juni 2012 11:45 schreef Klipnap het volgende:

[..]

Iemand die behoorlijk sterk is door zijn tederheid en niet begrepen wordt door de samenleving.

quote:

Op maandag 25 juni 2012 11:45 schreef Chai het volgende:
Sommige kinderen, enkele honderden wellicht, vertonen opvallend probleemgedrag. Is het autisme, hebben ze ADHD, zijn ze misschien depressief? Een groeiende groep ouders gelooft van niet....

Het gebeurde op de gang. Karin Looijs weet het nog precies: jassen, tassen, roepende ouders. Kom Reinout. Hier Nathalie! Kinderen renden, duwden en botsten tegen haar benen. En hier dus, niet in de lerarenruimte, en ook niet in een leeg lokaal, maar hier, in al dat lawaai, op de gang, sprak de leidster haar aan. Ze pakte Karin bij de arm en zei: Uw kind is niet normaal.

Daarna vertelde ze pas wat er gebeurd was. Een ander kindje had een ongeluk gehad. Hij had zn arm gebroken; iets met een glijbaan. Zitten nu, had de crècheleidster geroepen, zitten allemaal. De kinderen gingen zitten. Allemaal. Behalve Karins zoon Joshua.

Joshua was op een stoel gaan staan, met zn handen tegen de muur en zijn gezicht naar het raam. Niet doen, had de leidster nog geroepen. Maar Joshua bleef maar doorgaan. Hij begon te springen, drumde op tafels en schreeuwde. Terwijl de andere kinderen zaten en keken.

Weet u wat u moet doen, zei de leidster nu tegen Karin, u moet uw kind eens laten nakijken. Karin weigerde en haalde Joshua meteen van de peuterspeelzaal.

Een half jaar ging het goed.

Op de kleuterschool begon het weer van voor af aan. Zei de juf dat Joshua moest zitten, wilde Joshua niet zitten. Zei de juf dat hij moest plakken of knippen, wilde hij niet plakken of knippen. En zei de juf dat hij vrolijke dierfiguurtjes uit een stukje karton moest prikken, wilde hij geen vrolijke dierfiguurtjes uit een stukje karton prikken.

Ook deze juf vertelde Karin dat haar kind niet normaal was. Karin vond dat dat dan niet aan Joshua, maar aan de norm lag. Toch liet ze Joshuas IQ testen, en ja hoor: bleek dat-ie hoogbegaafd was. Karin geloofde het meteen. Als peuter wist Joshua al van elke auto welk merk en type het was. En van elk land kende hij de vlag.

Maar die hoogbegaafdheid was niet het enige. Want de problemen bleven. Thuis schopte Joshua Karin tegen haar schenen. Vervelend, maar ze wist: dit doet-ie uit frustratie.

De school had inmiddels een dossier opgesteld. Joshua keek mensen niet altijd aan en draaide soms rondjes om zn eigen as. Dus nu stond er in dat dossier dat hij het syndroom van Asperger had. Maar als haar zoon autistisch was, dan had die man van de IQ-test dat toch wel gezegd? Dit dossier klopt niet, zei Karin. Maar Joshua moest van school af.

Dat was geen leuke tijd. Karin raakte vrienden kwijt. Eén vriendin belde haar elke dag om te vertellen dat ze zo met Joshua in haar maag zat. Soms gaf ze opvoedadvies. Totdat Karin de vriendschap verbrak. Daarna werd Karin ziek. En moe. Over een toiletbezoek kon ze soms wel een half uur doen.

Nee, dat was geen leuke tijd. Maar het was wel een omslagpunt. Al kwam de echte doorbraak twee jaar later pas.

Joshua zat inmiddels op een Vrije School, en op een dag draaide hij weer rondjes om zijn eigen as. Weet je wat dit is, zei een andere moeder, hij pikt trillingen uit de kosmos op.

Karin ging googlen en vond wat ze zocht. Sites over kinderen als Joshua. Druk, slim, eigenwijs, soms vervelend, maar vooral: verkeerd begrepen.

Nu wist Karin zeker: mijn zoon ís niet gek, hij is een indigokind.

In Nederland zijn honderden kinderen als Joshua. Sommigen zijn hyperactief, anderen verlegen. Een deel is extreem intelligent, een ander deel dyslectisch. Het ene moment zijn ze gevoelig of bang, dan weer brutaal en zelfverzekerd. Vaak brengt hun gedrag ze op school in de problemen. En soms vermoeden doktoren dat ze autistisch zijn of ADHD hebben.

Ze worden indigokinderen, sterrenkinderen of regenboogkinderen genoemd. En daarbij soms nieuwetijds, hoogsensitief en paranormaal begaafd.

Over deze kinderen bestaan tientallen Nederlandse hyves, fora en websites. Daarnaast is er een aantal boeken over het onderwerp geschreven. Standaardwerk is The Indigo Children (vertaald als De Indigo-kinderen: Een nieuwe generatie dient zich aan, uitgeverij Petiet, 2000) van het Amerikaanse medium Lee Carroll. Volgens hem zijn indigo- en sterrenkinderen te herkennen aan hun aura, waarin de kleur indigo (blauwpaars) zou overheersen. Als kenmerken noemt hij: (hoog)gevoeligheid, afzetten tegen autoriteit, nieuwsgierigheid, (bovenmatige) intelligentie en eigenwijsheid. Ze zijn op aarde met een missie om een nieuw tijdperk in te luiden, een tijdperk vrij van oorlog en vervuiling.

Hoe je deze kinderen opvoedt, wordt bediscussieerd op internetfora en enkele hyves. In totaal tellen deze hyves ruim vijftienduizend actieve leden. Hoewel ze heel verschillend zijn, hebben de sterrenkinderen een ding met elkaar gemeen: ze hebben allemaal ouders die zeker weten dat ze niet ziek, maar heel speciaal zijn.

Barbaras dochter had hulp nodig. Haar Sofie moest eerst naar Bureau Jeugdzorg, en daarna naar een psycholoog. Ze was namelijk ernstig depressief. Tenminste, dat vond de school. Maar Barbara wist dat er iets anders aan de hand was. Sofie is een sterrenkind, en bovendien hoogsensitief. Daarom ging het niet goed in haar Groningse havobrugklas; gewoon, omdat Sofie anders was.

Tijdens pauzes renden de meisjes in Sofies klas altijd meteen naar het toilet. Voor de spiegels lakten ze hun nagels en kamden ze hun haar. Sofie bleef dan alleen achter in het lokaal. Daar las ze de Wicca-boeken van Cate Tiernan, over een tienermeisje dat over magische krachten beschikt omdat ze eigenlijk een bloedheks is.

Zagen de anderen Sofie zo zitten, fluisterden ze dingen en duwden ze tegen haar tas. Halverwege het semester verfde Sofie dr haar zwart.

Ze vindt privacy belangrijk, maar uit bezorgdheid las Barbara toen toch de krabbels op Sofies Hyvespagina: hoesow ben jij zo anders dan?, Ben je nou emo of gothic?, Lekker stoer doen hè, maar eggt?!!

Opeens begreep Barbara: mijn dochter wordt gepest.

Meisjes scholden haar uit, trokken aan haar kleren en haren. Maar Sofie wilde er niet over praten.

Thuis zat ze met donkere kringen onder haar ogen aan tafel. En nog vaker zat ze alleen op haar kamer, waar ze nummers van metalband Black Veil Brides draaide:

Alone at last, we can sit and fight. Ive lost all faith in this blurring light. With knives and pens we made our plight.

De school belde in februari. Een mentor vermoedde dat Sofie zichzelf met een mesje bekrast had. Maar Barbara werd woedend toen ze hoorde dat Bureau Jeugdzorg zou worden ingeschakeld.

Barbara gelooft niet in het reguliere circuit. Heel zweverig is ze niet, maar toen ze zelf niet lekker in haar vel zat, had ze meer aan reiki dan aan therapie. Psychologen praatten haar alleen maar nog dieper de put in.

En dus schreef Barbara de school een brief: Mijn dochter is een sterrenkind en bovendien hoogsensitief. In dezelfde envelop stopte ze een lijst kenmerken van hoogsensitiviteit. Kenmerken waaraan Sofie al haar hele leven voldeed.

* Emoties worden intenser ervaren: als baby huilde Sofie. Altijd.

* Voelen stemmingen goed aan: toen ze 4 was, zei Sofie al tegen opa: Jij bent een ongelukkige man.

* Gevoelig voor prikkels van buitenaf: zat Sofie op de basisschool naast een ongelukkig jongetje, kwam ze thuis met hoofdpijn.

* Hebben een rijk innerlijk leven: halverwege groep 8 had Sofie de hele fantasyreeks Stam van de Holenbeer gelezen.

* Zijn bovengemiddeld geroerd door natuur, kunst en muziek: Sofie is creatief, houdt van dans en filosofie.

* Hebben moeite met planning en structuur: Sofie is geen lineaire denker, voor wiskunde stond ze heel lang een 4.

Ook legde Barbara uit dat Sofie niet depressief is, maar hooguit extra begeleiding nodig heeft. De school luisterde niet. Ze vonden sterrenkinderen een trend en hoogsensitiviteit een excuus. Sofies cijfers werden lager, de kringen onder haar ogen donkerder en groter. Ja, Barbara zag dat haar dochter niet gelukkig was. Dus liet ze haar uiteindelijk toch stoppen met de havo.

Want dat Sofie gelukkig is, dat is het allerbelangrijkst. Daarom houdt Barbara in haar opvoeding rekening met haar dochters hoogsensitiviteit. Ze l

quote:

Op maandag 25 juni 2012 11:45 schreef Dimens het volgende:

[..]

Al die mensen die gingen huilen dat ze een onvoldoende gingen halen omdat ze niet konden leren de avond ervoor.
Nooit geleerd en heb het gewoon gehaald. Gewoon een beetje opletten tijdens de les en je hebt nooit huiswerk nodig.

quote:

Op maandag 25 juni 2012 11:45 schreef Chai het volgende:

[..]

quote:

Op maandag 25 juni 2012 11:45 schreef Dimens het volgende:

[..]

Al die mensen die gingen huilen dat ze een onvoldoende gingen halen omdat ze niet konden leren de avond ervoor.
Nooit geleerd en heb het gewoon gehaald. Gewoon een beetje opletten tijdens de les en je hebt nooit huiswerk nodig.

quote:

Op maandag 25 juni 2012 11:45 schreef Chai het volgende:
Sommige kinderen, enkele honderden wellicht, vertonen opvallend probleemgedrag. Is het autisme, hebben ze ADHD, zijn ze misschien depressief? Een groeiende groep ouders gelooft van niet....

Het gebeurde op de gang. Karin Looijs weet het nog precies: jassen, tassen, roepende ouders. Kom Reinout. Hier Nathalie! Kinderen renden, duwden en botsten tegen haar benen. En hier dus, niet in de lerarenruimte, en ook niet in een leeg lokaal, maar hier, in al dat lawaai, op de gang, sprak de leidster haar aan. Ze pakte Karin bij de arm en zei: Uw kind is niet normaal.

Daarna vertelde ze pas wat er gebeurd was. Een ander kindje had een ongeluk gehad. Hij had zn arm gebroken; iets met een glijbaan. Zitten nu, had de crècheleidster geroepen, zitten allemaal. De kinderen gingen zitten. Allemaal. Behalve Karins zoon Joshua.

Joshua was op een stoel gaan staan, met zn handen tegen de muur en zijn gezicht naar het raam. Niet doen, had de leidster nog geroepen. Maar Joshua bleef maar doorgaan. Hij begon te springen, drumde op tafels en schreeuwde. Terwijl de andere kinderen zaten en keken.

Weet u wat u moet doen, zei de leidster nu tegen Karin, u moet uw kind eens laten nakijken. Karin weigerde en haalde Joshua meteen van de peuterspeelzaal.

Een half jaar ging het goed.

Op de kleuterschool begon het weer van voor af aan. Zei de juf dat Joshua moest zitten, wilde Joshua niet zitten. Zei de juf dat hij moest plakken of knippen, wilde hij niet plakken of knippen. En zei de juf dat hij vrolijke dierfiguurtjes uit een stukje karton moest prikken, wilde hij geen vrolijke dierfiguurtjes uit een stukje karton prikken.

Ook deze juf vertelde Karin dat haar kind niet normaal was. Karin vond dat dat dan niet aan Joshua, maar aan de norm lag. Toch liet ze Joshuas IQ testen, en ja hoor: bleek dat-ie hoogbegaafd was. Karin geloofde het meteen. Als peuter wist Joshua al van elke auto welk merk en type het was. En van elk land kende hij de vlag.

Maar die hoogbegaafdheid was niet het enige. Want de problemen bleven. Thuis schopte Joshua Karin tegen haar schenen. Vervelend, maar ze wist: dit doet-ie uit frustratie.

De school had inmiddels een dossier opgesteld. Joshua keek mensen niet altijd aan en draaide soms rondjes om zn eigen as. Dus nu stond er in dat dossier dat hij het syndroom van Asperger had. Maar als haar zoon autistisch was, dan had die man van de IQ-test dat toch wel gezegd? Dit dossier klopt niet, zei Karin. Maar Joshua moest van school af.

Dat was geen leuke tijd. Karin raakte vrienden kwijt. Eén vriendin belde haar elke dag om te vertellen dat ze zo met Joshua in haar maag zat. Soms gaf ze opvoedadvies. Totdat Karin de vriendschap verbrak. Daarna werd Karin ziek. En moe. Over een toiletbezoek kon ze soms wel een half uur doen.

Nee, dat was geen leuke tijd. Maar het was wel een omslagpunt. Al kwam de echte doorbraak twee jaar later pas.

Joshua zat inmiddels op een Vrije School, en op een dag draaide hij weer rondjes om zijn eigen as. Weet je wat dit is, zei een andere moeder, hij pikt trillingen uit de kosmos op.

Karin ging googlen en vond wat ze zocht. Sites over kinderen als Joshua. Druk, slim, eigenwijs, soms vervelend, maar vooral: verkeerd begrepen.

Nu wist Karin zeker: mijn zoon ís niet gek, hij is een indigokind.

In Nederland zijn honderden kinderen als Joshua. Sommigen zijn hyperactief, anderen verlegen. Een deel is extreem intelligent, een ander deel dyslectisch. Het ene moment zijn ze gevoelig of bang, dan weer brutaal en zelfverzekerd. Vaak brengt hun gedrag ze op school in de problemen. En soms vermoeden doktoren dat ze autistisch zijn of ADHD hebben.

Ze worden indigokinderen, sterrenkinderen of regenboogkinderen genoemd. En daarbij soms nieuwetijds, hoogsensitief en paranormaal begaafd.

Over deze kinderen bestaan tientallen Nederlandse hyves, fora en websites. Daarnaast is er een aantal boeken over het onderwerp geschreven. Standaardwerk is The Indigo Children (vertaald als De Indigo-kinderen: Een nieuwe generatie dient zich aan, uitgeverij Petiet, 2000) van het Amerikaanse medium Lee Carroll. Volgens hem zijn indigo- en sterrenkinderen te herkennen aan hun aura, waarin de kleur indigo (blauwpaars) zou overheersen. Als kenmerken noemt hij: (hoog)gevoeligheid, afzetten tegen autoriteit, nieuwsgierigheid, (bovenmatige) intelligentie en eigenwijsheid. Ze zijn op aarde met een missie om een nieuw tijdperk in te luiden, een tijdperk vrij van oorlog en vervuiling.

Hoe je deze kinderen opvoedt, wordt bediscussieerd op internetfora en enkele hyves. In totaal tellen deze hyves ruim vijftienduizend actieve leden. Hoewel ze heel verschillend zijn, hebben de sterrenkinderen een ding met elkaar gemeen: ze hebben allemaal ouders die zeker weten dat ze niet ziek, maar heel speciaal zijn.

Barbaras dochter had hulp nodig. Haar Sofie moest eerst naar Bureau Jeugdzorg, en daarna naar een psycholoog. Ze was namelijk ernstig depressief. Tenminste, dat vond de school. Maar Barbara wist dat er iets anders aan de hand was. Sofie is een sterrenkind, en bovendien hoogsensitief. Daarom ging het niet goed in haar Groningse havobrugklas; gewoon, omdat Sofie anders was.

Tijdens pauzes renden de meisjes in Sofies klas altijd meteen naar het toilet. Voor de spiegels lakten ze hun nagels en kamden ze hun haar. Sofie bleef dan alleen achter in het lokaal. Daar las ze de Wicca-boeken van Cate Tiernan, over een tienermeisje dat over magische krachten beschikt omdat ze eigenlijk een bloedheks is.

Zagen de anderen Sofie zo zitten, fluisterden ze dingen en duwden ze tegen haar tas. Halverwege het semester verfde Sofie dr haar zwart.

Ze vindt privacy belangrijk, maar uit bezorgdheid las Barbara toen toch de krabbels op Sofies Hyvespagina: hoesow ben jij zo anders dan?, Ben je nou emo of gothic?, Lekker stoer doen hè, maar eggt?!!

Opeens begreep Barbara: mijn dochter wordt gepest.

Meisjes scholden haar uit, trokken aan haar kleren en haren. Maar Sofie wilde er niet over praten.

Thuis zat ze met donkere kringen onder haar ogen aan tafel. En nog vaker zat ze alleen op haar kamer, waar ze nummers van metalband Black Veil Brides draaide:

Alone at last, we can sit and fight. Ive lost all faith in this blurring light. With knives and pens we made our plight.

De school belde in februari. Een mentor vermoedde dat Sofie zichzelf met een mesje bekrast had. Maar Barbara werd woedend toen ze hoorde dat Bureau Jeugdzorg zou worden ingeschakeld.

Barbara gelooft niet in het reguliere circuit. Heel zweverig is ze niet, maar toen ze zelf niet lekker in haar vel zat, had ze meer aan reiki dan aan therapie. Psychologen praatten haar alleen maar nog dieper de put in.

En dus schreef Barbara de school een brief: Mijn dochter is een sterrenkind en bovendien hoogsensitief. In dezelfde envelop stopte ze een lijst kenmerken van hoogsensitiviteit. Kenmerken waaraan Sofie al haar hele leven voldeed.

* Emoties worden intenser ervaren: als baby huilde Sofie. Altijd.

* Voelen stemmingen goed aan: toen ze 4 was, zei Sofie al tegen opa: Jij bent een ongelukkige man.

* Gevoelig voor prikkels van buitenaf: zat Sofie op de basisschool naast een ongelukkig jongetje, kwam ze thuis met hoofdpijn.

* Hebben een rijk innerlijk leven: halverwege groep 8 had Sofie de hele fantasyreeks Stam van de Holenbeer gelezen.

* Zijn bovengemiddeld geroerd door natuur, kunst en muziek: Sofie is creatief, houdt van dans en filosofie.

* Hebben moeite met planning en structuur: Sofie is geen lineaire denker, voor wiskunde stond ze heel lang een 4.

Ook legde Barbara uit dat Sofie niet depressief is, maar hooguit extra begeleiding nodig heeft. De school luisterde niet. Ze vonden sterrenkinderen een trend en hoogsensitiviteit een excuus. Sofies cijfers werden lager, de kringen onder haar ogen donkerder en groter. Ja, Barbara zag dat haar dochter niet gelukkig was. Dus liet ze haar uiteindelijk toch stoppen met de havo.

Want dat Sofie gelukkig is, dat is het allerbelangrijkst. Daarom houdt Barbara in haar opvoeding rekening met haar dochters hoogsensitiviteit. Ze l

quote:

Op maandag 25 juni 2012 11:49 schreef Splutje het volgende:

[..]

Laten we niet vergeten dat jij vmbo deed. Dat is wel een verschil