KLB Klaagbaak
Klaag maar raak voor een knaak.
quote:Op maandag 25 juni 2012 11:44 schreef sinepedraap het volgende:
[..]
Ik was zo iemand die zijn boeken nog in het plastic liet en niet had geleerd voor zijn eindexamens en in de schooltijd gewoon nooit luisterdeIk was gewoon lui en wist al dat ik iets uitvoerends moest gaan doen en dat langer op school zitten niet iets was waar ik gelukkig van zou worden.
Wat doen jullie nu dan?quote:
[..]
Dat ik nooit een flikker heb hoeven te doen om mijn vmbo te halen en het eigenlijk de bedoeling was de havo ook te doen. Maar ik mocht niet meer door omdat ik geen flikker deed.
Sommige kinderen, enkele honderden wellicht, vertonen opvallend probleemgedrag. Is het autisme, hebben ze ADHD, zijn ze misschien depressief? Een groeiende groep ouders gelooft van niet....
Het gebeurde op de gang. Karin Looijs weet het nog precies: jassen, tassen, roepende ouders. Kom Reinout. Hier Nathalie! Kinderen renden, duwden en botsten tegen haar benen. En hier dus, niet in de lerarenruimte, en ook niet in een leeg lokaal, maar hier, in al dat lawaai, op de gang, sprak de leidster haar aan. Ze pakte Karin bij de arm en zei: Uw kind is niet normaal.
Daarna vertelde ze pas wat er gebeurd was. Een ander kindje had een ongeluk gehad. Hij had zn arm gebroken; iets met een glijbaan. Zitten nu, had de crècheleidster geroepen, zitten allemaal. De kinderen gingen zitten. Allemaal. Behalve Karins zoon Joshua.
Joshua was op een stoel gaan staan, met zn handen tegen de muur en zijn gezicht naar het raam. Niet doen, had de leidster nog geroepen. Maar Joshua bleef maar doorgaan. Hij begon te springen, drumde op tafels en schreeuwde. Terwijl de andere kinderen zaten en keken.
Weet u wat u moet doen, zei de leidster nu tegen Karin, u moet uw kind eens laten nakijken. Karin weigerde en haalde Joshua meteen van de peuterspeelzaal.
Een half jaar ging het goed.
Op de kleuterschool begon het weer van voor af aan. Zei de juf dat Joshua moest zitten, wilde Joshua niet zitten. Zei de juf dat hij moest plakken of knippen, wilde hij niet plakken of knippen. En zei de juf dat hij vrolijke dierfiguurtjes uit een stukje karton moest prikken, wilde hij geen vrolijke dierfiguurtjes uit een stukje karton prikken.
Ook deze juf vertelde Karin dat haar kind niet normaal was. Karin vond dat dat dan niet aan Joshua, maar aan de norm lag. Toch liet ze Joshuas IQ testen, en ja hoor: bleek dat-ie hoogbegaafd was. Karin geloofde het meteen. Als peuter wist Joshua al van elke auto welk merk en type het was. En van elk land kende hij de vlag.
Maar die hoogbegaafdheid was niet het enige. Want de problemen bleven. Thuis schopte Joshua Karin tegen haar schenen. Vervelend, maar ze wist: dit doet-ie uit frustratie.
De school had inmiddels een dossier opgesteld. Joshua keek mensen niet altijd aan en draaide soms rondjes om zn eigen as. Dus nu stond er in dat dossier dat hij het syndroom van Asperger had. Maar als haar zoon autistisch was, dan had die man van de IQ-test dat toch wel gezegd? Dit dossier klopt niet, zei Karin. Maar Joshua moest van school af.
Dat was geen leuke tijd. Karin raakte vrienden kwijt. Eén vriendin belde haar elke dag om te vertellen dat ze zo met Joshua in haar maag zat. Soms gaf ze opvoedadvies. Totdat Karin de vriendschap verbrak. Daarna werd Karin ziek. En moe. Over een toiletbezoek kon ze soms wel een half uur doen.
Nee, dat was geen leuke tijd. Maar het was wel een omslagpunt. Al kwam de echte doorbraak twee jaar later pas.
Joshua zat inmiddels op een Vrije School, en op een dag draaide hij weer rondjes om zijn eigen as. Weet je wat dit is, zei een andere moeder, hij pikt trillingen uit de kosmos op.
Karin ging googlen en vond wat ze zocht. Sites over kinderen als Joshua. Druk, slim, eigenwijs, soms vervelend, maar vooral: verkeerd begrepen.
Nu wist Karin zeker: mijn zoon ís niet gek, hij is een indigokind.
In Nederland zijn honderden kinderen als Joshua. Sommigen zijn hyperactief, anderen verlegen. Een deel is extreem intelligent, een ander deel dyslectisch. Het ene moment zijn ze gevoelig of bang, dan weer brutaal en zelfverzekerd. Vaak brengt hun gedrag ze op school in de problemen. En soms vermoeden doktoren dat ze autistisch zijn of ADHD hebben.
Ze worden indigokinderen, sterrenkinderen of regenboogkinderen genoemd. En daarbij soms nieuwetijds, hoogsensitief en paranormaal begaafd.
Over deze kinderen bestaan tientallen Nederlandse hyves, fora en websites. Daarnaast is er een aantal boeken over het onderwerp geschreven. Standaardwerk is The Indigo Children (vertaald als De Indigo-kinderen: Een nieuwe generatie dient zich aan, uitgeverij Petiet, 2000) van het Amerikaanse medium Lee Carroll. Volgens hem zijn indigo- en sterrenkinderen te herkennen aan hun aura, waarin de kleur indigo (blauwpaars) zou overheersen. Als kenmerken noemt hij: (hoog)gevoeligheid, afzetten tegen autoriteit, nieuwsgierigheid, (bovenmatige) intelligentie en eigenwijsheid. Ze zijn op aarde met een missie om een nieuw tijdperk in te luiden, een tijdperk vrij van oorlog en vervuiling.
Hoe je deze kinderen opvoedt, wordt bediscussieerd op internetfora en enkele hyves. In totaal tellen deze hyves ruim vijftienduizend actieve leden. Hoewel ze heel verschillend zijn, hebben de sterrenkinderen een ding met elkaar gemeen: ze hebben allemaal ouders die zeker weten dat ze niet ziek, maar heel speciaal zijn.
Barbaras dochter had hulp nodig. Haar Sofie moest eerst naar Bureau Jeugdzorg, en daarna naar een psycholoog. Ze was namelijk ernstig depressief. Tenminste, dat vond de school. Maar Barbara wist dat er iets anders aan de hand was. Sofie is een sterrenkind, en bovendien hoogsensitief. Daarom ging het niet goed in haar Groningse havobrugklas; gewoon, omdat Sofie anders was.
Tijdens pauzes renden de meisjes in Sofies klas altijd meteen naar het toilet. Voor de spiegels lakten ze hun nagels en kamden ze hun haar. Sofie bleef dan alleen achter in het lokaal. Daar las ze de Wicca-boeken van Cate Tiernan, over een tienermeisje dat over magische krachten beschikt omdat ze eigenlijk een bloedheks is.
Zagen de anderen Sofie zo zitten, fluisterden ze dingen en duwden ze tegen haar tas. Halverwege het semester verfde Sofie dr haar zwart.
Ze vindt privacy belangrijk, maar uit bezorgdheid las Barbara toen toch de krabbels op Sofies Hyvespagina: hoesow ben jij zo anders dan?, Ben je nou emo of gothic?, Lekker stoer doen hè, maar eggt?!!
Opeens begreep Barbara: mijn dochter wordt gepest.
Meisjes scholden haar uit, trokken aan haar kleren en haren. Maar Sofie wilde er niet over praten.
Thuis zat ze met donkere kringen onder haar ogen aan tafel. En nog vaker zat ze alleen op haar kamer, waar ze nummers van metalband Black Veil Brides draaide:
Alone at last, we can sit and fight. Ive lost all faith in this blurring light. With knives and pens we made our plight.
De school belde in februari. Een mentor vermoedde dat Sofie zichzelf met een mesje bekrast had. Maar Barbara werd woedend toen ze hoorde dat Bureau Jeugdzorg zou worden ingeschakeld.
Barbara gelooft niet in het reguliere circuit. Heel zweverig is ze niet, maar toen ze zelf niet lekker in haar vel zat, had ze meer aan reiki dan aan therapie. Psychologen praatten haar alleen maar nog dieper de put in.
En dus schreef Barbara de school een brief: Mijn dochter is een sterrenkind en bovendien hoogsensitief. In dezelfde envelop stopte ze een lijst kenmerken van hoogsensitiviteit. Kenmerken waaraan Sofie al haar hele leven voldeed.
* Emoties worden intenser ervaren: als baby huilde Sofie. Altijd.
* Voelen stemmingen goed aan: toen ze 4 was, zei Sofie al tegen opa: Jij bent een ongelukkige man.
* Gevoelig voor prikkels van buitenaf: zat Sofie op de basisschool naast een ongelukkig jongetje, kwam ze thuis met hoofdpijn.
* Hebben een rijk innerlijk leven: halverwege groep 8 had Sofie de hele fantasyreeks Stam van de Holenbeer gelezen.
* Zijn bovengemiddeld geroerd door natuur, kunst en muziek: Sofie is creatief, houdt van dans en filosofie.
* Hebben moeite met planning en structuur: Sofie is geen lineaire denker, voor wiskunde stond ze heel lang een 4.
Ook legde Barbara uit dat Sofie niet depressief is, maar hooguit extra begeleiding nodig heeft. De school luisterde niet. Ze vonden sterrenkinderen een trend en hoogsensitiviteit een excuus. Sofies cijfers werden lager, de kringen onder haar ogen donkerder en groter. Ja, Barbara zag dat haar dochter niet gelukkig was. Dus liet ze haar uiteindelijk toch stoppen met de havo.
Want dat Sofie gelukkig is, dat is het allerbelangrijkst. Daarom houdt Barbara in haar opvoeding rekening met haar dochters hoogsensitiviteit. Ze l
[ Bericht 69% gewijzigd door #ANONIEM op 25-06-2012 11:46:31 ]
Het gebeurde op de gang. Karin Looijs weet het nog precies: jassen, tassen, roepende ouders. Kom Reinout. Hier Nathalie! Kinderen renden, duwden en botsten tegen haar benen. En hier dus, niet in de lerarenruimte, en ook niet in een leeg lokaal, maar hier, in al dat lawaai, op de gang, sprak de leidster haar aan. Ze pakte Karin bij de arm en zei: Uw kind is niet normaal.
Daarna vertelde ze pas wat er gebeurd was. Een ander kindje had een ongeluk gehad. Hij had zn arm gebroken; iets met een glijbaan. Zitten nu, had de crècheleidster geroepen, zitten allemaal. De kinderen gingen zitten. Allemaal. Behalve Karins zoon Joshua.
Joshua was op een stoel gaan staan, met zn handen tegen de muur en zijn gezicht naar het raam. Niet doen, had de leidster nog geroepen. Maar Joshua bleef maar doorgaan. Hij begon te springen, drumde op tafels en schreeuwde. Terwijl de andere kinderen zaten en keken.
Weet u wat u moet doen, zei de leidster nu tegen Karin, u moet uw kind eens laten nakijken. Karin weigerde en haalde Joshua meteen van de peuterspeelzaal.
Een half jaar ging het goed.
Op de kleuterschool begon het weer van voor af aan. Zei de juf dat Joshua moest zitten, wilde Joshua niet zitten. Zei de juf dat hij moest plakken of knippen, wilde hij niet plakken of knippen. En zei de juf dat hij vrolijke dierfiguurtjes uit een stukje karton moest prikken, wilde hij geen vrolijke dierfiguurtjes uit een stukje karton prikken.
Ook deze juf vertelde Karin dat haar kind niet normaal was. Karin vond dat dat dan niet aan Joshua, maar aan de norm lag. Toch liet ze Joshuas IQ testen, en ja hoor: bleek dat-ie hoogbegaafd was. Karin geloofde het meteen. Als peuter wist Joshua al van elke auto welk merk en type het was. En van elk land kende hij de vlag.
Maar die hoogbegaafdheid was niet het enige. Want de problemen bleven. Thuis schopte Joshua Karin tegen haar schenen. Vervelend, maar ze wist: dit doet-ie uit frustratie.
De school had inmiddels een dossier opgesteld. Joshua keek mensen niet altijd aan en draaide soms rondjes om zn eigen as. Dus nu stond er in dat dossier dat hij het syndroom van Asperger had. Maar als haar zoon autistisch was, dan had die man van de IQ-test dat toch wel gezegd? Dit dossier klopt niet, zei Karin. Maar Joshua moest van school af.
Dat was geen leuke tijd. Karin raakte vrienden kwijt. Eén vriendin belde haar elke dag om te vertellen dat ze zo met Joshua in haar maag zat. Soms gaf ze opvoedadvies. Totdat Karin de vriendschap verbrak. Daarna werd Karin ziek. En moe. Over een toiletbezoek kon ze soms wel een half uur doen.
Nee, dat was geen leuke tijd. Maar het was wel een omslagpunt. Al kwam de echte doorbraak twee jaar later pas.
Joshua zat inmiddels op een Vrije School, en op een dag draaide hij weer rondjes om zijn eigen as. Weet je wat dit is, zei een andere moeder, hij pikt trillingen uit de kosmos op.
Karin ging googlen en vond wat ze zocht. Sites over kinderen als Joshua. Druk, slim, eigenwijs, soms vervelend, maar vooral: verkeerd begrepen.
Nu wist Karin zeker: mijn zoon ís niet gek, hij is een indigokind.
In Nederland zijn honderden kinderen als Joshua. Sommigen zijn hyperactief, anderen verlegen. Een deel is extreem intelligent, een ander deel dyslectisch. Het ene moment zijn ze gevoelig of bang, dan weer brutaal en zelfverzekerd. Vaak brengt hun gedrag ze op school in de problemen. En soms vermoeden doktoren dat ze autistisch zijn of ADHD hebben.
Ze worden indigokinderen, sterrenkinderen of regenboogkinderen genoemd. En daarbij soms nieuwetijds, hoogsensitief en paranormaal begaafd.
Over deze kinderen bestaan tientallen Nederlandse hyves, fora en websites. Daarnaast is er een aantal boeken over het onderwerp geschreven. Standaardwerk is The Indigo Children (vertaald als De Indigo-kinderen: Een nieuwe generatie dient zich aan, uitgeverij Petiet, 2000) van het Amerikaanse medium Lee Carroll. Volgens hem zijn indigo- en sterrenkinderen te herkennen aan hun aura, waarin de kleur indigo (blauwpaars) zou overheersen. Als kenmerken noemt hij: (hoog)gevoeligheid, afzetten tegen autoriteit, nieuwsgierigheid, (bovenmatige) intelligentie en eigenwijsheid. Ze zijn op aarde met een missie om een nieuw tijdperk in te luiden, een tijdperk vrij van oorlog en vervuiling.
Hoe je deze kinderen opvoedt, wordt bediscussieerd op internetfora en enkele hyves. In totaal tellen deze hyves ruim vijftienduizend actieve leden. Hoewel ze heel verschillend zijn, hebben de sterrenkinderen een ding met elkaar gemeen: ze hebben allemaal ouders die zeker weten dat ze niet ziek, maar heel speciaal zijn.
Barbaras dochter had hulp nodig. Haar Sofie moest eerst naar Bureau Jeugdzorg, en daarna naar een psycholoog. Ze was namelijk ernstig depressief. Tenminste, dat vond de school. Maar Barbara wist dat er iets anders aan de hand was. Sofie is een sterrenkind, en bovendien hoogsensitief. Daarom ging het niet goed in haar Groningse havobrugklas; gewoon, omdat Sofie anders was.
Tijdens pauzes renden de meisjes in Sofies klas altijd meteen naar het toilet. Voor de spiegels lakten ze hun nagels en kamden ze hun haar. Sofie bleef dan alleen achter in het lokaal. Daar las ze de Wicca-boeken van Cate Tiernan, over een tienermeisje dat over magische krachten beschikt omdat ze eigenlijk een bloedheks is.
Zagen de anderen Sofie zo zitten, fluisterden ze dingen en duwden ze tegen haar tas. Halverwege het semester verfde Sofie dr haar zwart.
Ze vindt privacy belangrijk, maar uit bezorgdheid las Barbara toen toch de krabbels op Sofies Hyvespagina: hoesow ben jij zo anders dan?, Ben je nou emo of gothic?, Lekker stoer doen hè, maar eggt?!!
Opeens begreep Barbara: mijn dochter wordt gepest.
Meisjes scholden haar uit, trokken aan haar kleren en haren. Maar Sofie wilde er niet over praten.
Thuis zat ze met donkere kringen onder haar ogen aan tafel. En nog vaker zat ze alleen op haar kamer, waar ze nummers van metalband Black Veil Brides draaide:
Alone at last, we can sit and fight. Ive lost all faith in this blurring light. With knives and pens we made our plight.
De school belde in februari. Een mentor vermoedde dat Sofie zichzelf met een mesje bekrast had. Maar Barbara werd woedend toen ze hoorde dat Bureau Jeugdzorg zou worden ingeschakeld.
Barbara gelooft niet in het reguliere circuit. Heel zweverig is ze niet, maar toen ze zelf niet lekker in haar vel zat, had ze meer aan reiki dan aan therapie. Psychologen praatten haar alleen maar nog dieper de put in.
En dus schreef Barbara de school een brief: Mijn dochter is een sterrenkind en bovendien hoogsensitief. In dezelfde envelop stopte ze een lijst kenmerken van hoogsensitiviteit. Kenmerken waaraan Sofie al haar hele leven voldeed.
* Emoties worden intenser ervaren: als baby huilde Sofie. Altijd.
* Voelen stemmingen goed aan: toen ze 4 was, zei Sofie al tegen opa: Jij bent een ongelukkige man.
* Gevoelig voor prikkels van buitenaf: zat Sofie op de basisschool naast een ongelukkig jongetje, kwam ze thuis met hoofdpijn.
* Hebben een rijk innerlijk leven: halverwege groep 8 had Sofie de hele fantasyreeks Stam van de Holenbeer gelezen.
* Zijn bovengemiddeld geroerd door natuur, kunst en muziek: Sofie is creatief, houdt van dans en filosofie.
* Hebben moeite met planning en structuur: Sofie is geen lineaire denker, voor wiskunde stond ze heel lang een 4.
Ook legde Barbara uit dat Sofie niet depressief is, maar hooguit extra begeleiding nodig heeft. De school luisterde niet. Ze vonden sterrenkinderen een trend en hoogsensitiviteit een excuus. Sofies cijfers werden lager, de kringen onder haar ogen donkerder en groter. Ja, Barbara zag dat haar dochter niet gelukkig was. Dus liet ze haar uiteindelijk toch stoppen met de havo.
Want dat Sofie gelukkig is, dat is het allerbelangrijkst. Daarom houdt Barbara in haar opvoeding rekening met haar dochters hoogsensitiviteit. Ze l
[ Bericht 69% gewijzigd door #ANONIEM op 25-06-2012 11:46:31 ]
Iemand die behoorlijk sterk is door zijn tederheid en niet begrepen wordt door de samenleving.quote:
Al die mensen die gingen huilen dat ze een onvoldoende gingen halen omdat ze niet konden leren de avond ervoor.quote:
[..]
Ik was zo iemand die zijn boeken nog in het plastic liet en niet had geleerd voor zijn eindexamens en in de schooltijd gewoon nooit luisterde
[..]
Herkenbaar dus
Nooit geleerd en heb het gewoon gehaald. Gewoon een beetje opletten tijdens de les en je hebt nooit huiswerk nodig.
Een autist met zo'n achterlijke spirituele moeder dus?quote:Op maandag 25 juni 2012 11:45 schreef Klipnap het volgende:
[..]
Iemand die behoorlijk sterk is door zijn tederheid en niet begrepen wordt door de samenleving.
Op woensdag 20 mei 2020 20:27 schreef epicbeardman het volgende:
Ik kom terug in november wanneer Trump weer elected wordt hier speciaal voor jou.
Ik kom terug in november wanneer Trump weer elected wordt hier speciaal voor jou.
WTF!!quote:
Sommige kinderen, enkele honderden wellicht, vertonen opvallend probleemgedrag. Is het autisme, hebben ze ADHD, zijn ze misschien depressief? Een groeiende groep ouders gelooft van niet....
Het gebeurde op de gang. Karin Looijs weet het nog precies: jassen, tassen, roepende ouders. Kom Reinout. Hier Nathalie! Kinderen renden, duwden en botsten tegen haar benen. En hier dus, niet in de lerarenruimte, en ook niet in een leeg lokaal, maar hier, in al dat lawaai, op de gang, sprak de leidster haar aan. Ze pakte Karin bij de arm en zei: Uw kind is niet normaal.
Daarna vertelde ze pas wat er gebeurd was. Een ander kindje had een ongeluk gehad. Hij had zn arm gebroken; iets met een glijbaan. Zitten nu, had de crècheleidster geroepen, zitten allemaal. De kinderen gingen zitten. Allemaal. Behalve Karins zoon Joshua.
Joshua was op een stoel gaan staan, met zn handen tegen de muur en zijn gezicht naar het raam. Niet doen, had de leidster nog geroepen. Maar Joshua bleef maar doorgaan. Hij begon te springen, drumde op tafels en schreeuwde. Terwijl de andere kinderen zaten en keken.
Weet u wat u moet doen, zei de leidster nu tegen Karin, u moet uw kind eens laten nakijken. Karin weigerde en haalde Joshua meteen van de peuterspeelzaal.
Een half jaar ging het goed.
Op de kleuterschool begon het weer van voor af aan. Zei de juf dat Joshua moest zitten, wilde Joshua niet zitten. Zei de juf dat hij moest plakken of knippen, wilde hij niet plakken of knippen. En zei de juf dat hij vrolijke dierfiguurtjes uit een stukje karton moest prikken, wilde hij geen vrolijke dierfiguurtjes uit een stukje karton prikken.
Ook deze juf vertelde Karin dat haar kind niet normaal was. Karin vond dat dat dan niet aan Joshua, maar aan de norm lag. Toch liet ze Joshuas IQ testen, en ja hoor: bleek dat-ie hoogbegaafd was. Karin geloofde het meteen. Als peuter wist Joshua al van elke auto welk merk en type het was. En van elk land kende hij de vlag.
Maar die hoogbegaafdheid was niet het enige. Want de problemen bleven. Thuis schopte Joshua Karin tegen haar schenen. Vervelend, maar ze wist: dit doet-ie uit frustratie.
De school had inmiddels een dossier opgesteld. Joshua keek mensen niet altijd aan en draaide soms rondjes om zn eigen as. Dus nu stond er in dat dossier dat hij het syndroom van Asperger had. Maar als haar zoon autistisch was, dan had die man van de IQ-test dat toch wel gezegd? Dit dossier klopt niet, zei Karin. Maar Joshua moest van school af.
Dat was geen leuke tijd. Karin raakte vrienden kwijt. Eén vriendin belde haar elke dag om te vertellen dat ze zo met Joshua in haar maag zat. Soms gaf ze opvoedadvies. Totdat Karin de vriendschap verbrak. Daarna werd Karin ziek. En moe. Over een toiletbezoek kon ze soms wel een half uur doen.
Nee, dat was geen leuke tijd. Maar het was wel een omslagpunt. Al kwam de echte doorbraak twee jaar later pas.
Joshua zat inmiddels op een Vrije School, en op een dag draaide hij weer rondjes om zijn eigen as. Weet je wat dit is, zei een andere moeder, hij pikt trillingen uit de kosmos op.
Karin ging googlen en vond wat ze zocht. Sites over kinderen als Joshua. Druk, slim, eigenwijs, soms vervelend, maar vooral: verkeerd begrepen.
Nu wist Karin zeker: mijn zoon ís niet gek, hij is een indigokind.
In Nederland zijn honderden kinderen als Joshua. Sommigen zijn hyperactief, anderen verlegen. Een deel is extreem intelligent, een ander deel dyslectisch. Het ene moment zijn ze gevoelig of bang, dan weer brutaal en zelfverzekerd. Vaak brengt hun gedrag ze op school in de problemen. En soms vermoeden doktoren dat ze autistisch zijn of ADHD hebben.
Ze worden indigokinderen, sterrenkinderen of regenboogkinderen genoemd. En daarbij soms nieuwetijds, hoogsensitief en paranormaal begaafd.
Over deze kinderen bestaan tientallen Nederlandse hyves, fora en websites. Daarnaast is er een aantal boeken over het onderwerp geschreven. Standaardwerk is The Indigo Children (vertaald als De Indigo-kinderen: Een nieuwe generatie dient zich aan, uitgeverij Petiet, 2000) van het Amerikaanse medium Lee Carroll. Volgens hem zijn indigo- en sterrenkinderen te herkennen aan hun aura, waarin de kleur indigo (blauwpaars) zou overheersen. Als kenmerken noemt hij: (hoog)gevoeligheid, afzetten tegen autoriteit, nieuwsgierigheid, (bovenmatige) intelligentie en eigenwijsheid. Ze zijn op aarde met een missie om een nieuw tijdperk in te luiden, een tijdperk vrij van oorlog en vervuiling.
Hoe je deze kinderen opvoedt, wordt bediscussieerd op internetfora en enkele hyves. In totaal tellen deze hyves ruim vijftienduizend actieve leden. Hoewel ze heel verschillend zijn, hebben de sterrenkinderen een ding met elkaar gemeen: ze hebben allemaal ouders die zeker weten dat ze niet ziek, maar heel speciaal zijn.
Barbaras dochter had hulp nodig. Haar Sofie moest eerst naar Bureau Jeugdzorg, en daarna naar een psycholoog. Ze was namelijk ernstig depressief. Tenminste, dat vond de school. Maar Barbara wist dat er iets anders aan de hand was. Sofie is een sterrenkind, en bovendien hoogsensitief. Daarom ging het niet goed in haar Groningse havobrugklas; gewoon, omdat Sofie anders was.
Tijdens pauzes renden de meisjes in Sofies klas altijd meteen naar het toilet. Voor de spiegels lakten ze hun nagels en kamden ze hun haar. Sofie bleef dan alleen achter in het lokaal. Daar las ze de Wicca-boeken van Cate Tiernan, over een tienermeisje dat over magische krachten beschikt omdat ze eigenlijk een bloedheks is.
Zagen de anderen Sofie zo zitten, fluisterden ze dingen en duwden ze tegen haar tas. Halverwege het semester verfde Sofie dr haar zwart.
Ze vindt privacy belangrijk, maar uit bezorgdheid las Barbara toen toch de krabbels op Sofies Hyvespagina: hoesow ben jij zo anders dan?, Ben je nou emo of gothic?, Lekker stoer doen hè, maar eggt?!!
Opeens begreep Barbara: mijn dochter wordt gepest.
Meisjes scholden haar uit, trokken aan haar kleren en haren. Maar Sofie wilde er niet over praten.
Thuis zat ze met donkere kringen onder haar ogen aan tafel. En nog vaker zat ze alleen op haar kamer, waar ze nummers van metalband Black Veil Brides draaide:
Alone at last, we can sit and fight. Ive lost all faith in this blurring light. With knives and pens we made our plight.
De school belde in februari. Een mentor vermoedde dat Sofie zichzelf met een mesje bekrast had. Maar Barbara werd woedend toen ze hoorde dat Bureau Jeugdzorg zou worden ingeschakeld.
Barbara gelooft niet in het reguliere circuit. Heel zweverig is ze niet, maar toen ze zelf niet lekker in haar vel zat, had ze meer aan reiki dan aan therapie. Psychologen praatten haar alleen maar nog dieper de put in.
En dus schreef Barbara de school een brief: Mijn dochter is een sterrenkind en bovendien hoogsensitief. In dezelfde envelop stopte ze een lijst kenmerken van hoogsensitiviteit. Kenmerken waaraan Sofie al haar hele leven voldeed.
* Emoties worden intenser ervaren: als baby huilde Sofie. Altijd.
* Voelen stemmingen goed aan: toen ze 4 was, zei Sofie al tegen opa: Jij bent een ongelukkige man.
* Gevoelig voor prikkels van buitenaf: zat Sofie op de basisschool naast een ongelukkig jongetje, kwam ze thuis met hoofdpijn.
* Hebben een rijk innerlijk leven: halverwege groep 8 had Sofie de hele fantasyreeks Stam van de Holenbeer gelezen.
* Zijn bovengemiddeld geroerd door natuur, kunst en muziek: Sofie is creatief, houdt van dans en filosofie.
* Hebben moeite met planning en structuur: Sofie is geen lineaire denker, voor wiskunde stond ze heel lang een 4.
Ook legde Barbara uit dat Sofie niet depressief is, maar hooguit extra begeleiding nodig heeft. De school luisterde niet. Ze vonden sterrenkinderen een trend en hoogsensitiviteit een excuus. Sofies cijfers werden lager, de kringen onder haar ogen donkerder en groter. Ja, Barbara zag dat haar dochter niet gelukkig was. Dus liet ze haar uiteindelijk toch stoppen met de havo.
Want dat Sofie gelukkig is, dat is het allerbelangrijkst. Daarom houdt Barbara in haar opvoeding rekening met haar dochters hoogsensitiviteit. Ze l
quote:
Sommige kinderen, enkele honderden wellicht, vertonen opvallend probleemgedrag. Is het autisme, hebben ze ADHD, zijn ze misschien depressief? Een groeiende groep ouders gelooft van niet....
Het gebeurde op de gang. Karin Looijs weet het nog precies: jassen, tassen, roepende ouders. Kom Reinout. Hier Nathalie! Kinderen renden, duwden en botsten tegen haar benen. En hier dus, niet in de lerarenruimte, en ook niet in een leeg lokaal, maar hier, in al dat lawaai, op de gang, sprak de leidster haar aan. Ze pakte Karin bij de arm en zei: Uw kind is niet normaal.
Daarna vertelde ze pas wat er gebeurd was. Een ander kindje had een ongeluk gehad. Hij had zn arm gebroken; iets met een glijbaan. Zitten nu, had de crècheleidster geroepen, zitten allemaal. De kinderen gingen zitten. Allemaal. Behalve Karins zoon Joshua.
Joshua was op een stoel gaan staan, met zn handen tegen de muur en zijn gezicht naar het raam. Niet doen, had de leidster nog geroepen. Maar Joshua bleef maar doorgaan. Hij begon te springen, drumde op tafels en schreeuwde. Terwijl de andere kinderen zaten en keken.
Weet u wat u moet doen, zei de leidster nu tegen Karin, u moet uw kind eens laten nakijken. Karin weigerde en haalde Joshua meteen van de peuterspeelzaal.
Een half jaar ging het goed.
Op de kleuterschool begon het weer van voor af aan. Zei de juf dat Joshua moest zitten, wilde Joshua niet zitten. Zei de juf dat hij moest plakken of knippen, wilde hij niet plakken of knippen. En zei de juf dat hij vrolijke dierfiguurtjes uit een stukje karton moest prikken, wilde hij geen vrolijke dierfiguurtjes uit een stukje karton prikken.
Ook deze juf vertelde Karin dat haar kind niet normaal was. Karin vond dat dat dan niet aan Joshua, maar aan de norm lag. Toch liet ze Joshuas IQ testen, en ja hoor: bleek dat-ie hoogbegaafd was. Karin geloofde het meteen. Als peuter wist Joshua al van elke auto welk merk en type het was. En van elk land kende hij de vlag.
Maar die hoogbegaafdheid was niet het enige. Want de problemen bleven. Thuis schopte Joshua Karin tegen haar schenen. Vervelend, maar ze wist: dit doet-ie uit frustratie.
De school had inmiddels een dossier opgesteld. Joshua keek mensen niet altijd aan en draaide soms rondjes om zn eigen as. Dus nu stond er in dat dossier dat hij het syndroom van Asperger had. Maar als haar zoon autistisch was, dan had die man van de IQ-test dat toch wel gezegd? Dit dossier klopt niet, zei Karin. Maar Joshua moest van school af.
Dat was geen leuke tijd. Karin raakte vrienden kwijt. Eén vriendin belde haar elke dag om te vertellen dat ze zo met Joshua in haar maag zat. Soms gaf ze opvoedadvies. Totdat Karin de vriendschap verbrak. Daarna werd Karin ziek. En moe. Over een toiletbezoek kon ze soms wel een half uur doen.
Nee, dat was geen leuke tijd. Maar het was wel een omslagpunt. Al kwam de echte doorbraak twee jaar later pas.
Joshua zat inmiddels op een Vrije School, en op een dag draaide hij weer rondjes om zijn eigen as. Weet je wat dit is, zei een andere moeder, hij pikt trillingen uit de kosmos op.
Karin ging googlen en vond wat ze zocht. Sites over kinderen als Joshua. Druk, slim, eigenwijs, soms vervelend, maar vooral: verkeerd begrepen.
Nu wist Karin zeker: mijn zoon ís niet gek, hij is een indigokind.
In Nederland zijn honderden kinderen als Joshua. Sommigen zijn hyperactief, anderen verlegen. Een deel is extreem intelligent, een ander deel dyslectisch. Het ene moment zijn ze gevoelig of bang, dan weer brutaal en zelfverzekerd. Vaak brengt hun gedrag ze op school in de problemen. En soms vermoeden doktoren dat ze autistisch zijn of ADHD hebben.
Ze worden indigokinderen, sterrenkinderen of regenboogkinderen genoemd. En daarbij soms nieuwetijds, hoogsensitief en paranormaal begaafd.
Over deze kinderen bestaan tientallen Nederlandse hyves, fora en websites. Daarnaast is er een aantal boeken over het onderwerp geschreven. Standaardwerk is The Indigo Children (vertaald als De Indigo-kinderen: Een nieuwe generatie dient zich aan, uitgeverij Petiet, 2000) van het Amerikaanse medium Lee Carroll. Volgens hem zijn indigo- en sterrenkinderen te herkennen aan hun aura, waarin de kleur indigo (blauwpaars) zou overheersen. Als kenmerken noemt hij: (hoog)gevoeligheid, afzetten tegen autoriteit, nieuwsgierigheid, (bovenmatige) intelligentie en eigenwijsheid. Ze zijn op aarde met een missie om een nieuw tijdperk in te luiden, een tijdperk vrij van oorlog en vervuiling.
Hoe je deze kinderen opvoedt, wordt bediscussieerd op internetfora en enkele hyves. In totaal tellen deze hyves ruim vijftienduizend actieve leden. Hoewel ze heel verschillend zijn, hebben de sterrenkinderen een ding met elkaar gemeen: ze hebben allemaal ouders die zeker weten dat ze niet ziek, maar heel speciaal zijn.
Barbaras dochter had hulp nodig. Haar Sofie moest eerst naar Bureau Jeugdzorg, en daarna naar een psycholoog. Ze was namelijk ernstig depressief. Tenminste, dat vond de school. Maar Barbara wist dat er iets anders aan de hand was. Sofie is een sterrenkind, en bovendien hoogsensitief. Daarom ging het niet goed in haar Groningse havobrugklas; gewoon, omdat Sofie anders was.
Tijdens pauzes renden de meisjes in Sofies klas altijd meteen naar het toilet. Voor de spiegels lakten ze hun nagels en kamden ze hun haar. Sofie bleef dan alleen achter in het lokaal. Daar las ze de Wicca-boeken van Cate Tiernan, over een tienermeisje dat over magische krachten beschikt omdat ze eigenlijk een bloedheks is.
Zagen de anderen Sofie zo zitten, fluisterden ze dingen en duwden ze tegen haar tas. Halverwege het semester verfde Sofie dr haar zwart.
Ze vindt privacy belangrijk, maar uit bezorgdheid las Barbara toen toch de krabbels op Sofies Hyvespagina: hoesow ben jij zo anders dan?, Ben je nou emo of gothic?, Lekker stoer doen hè, maar eggt?!!
Opeens begreep Barbara: mijn dochter wordt gepest.
Meisjes scholden haar uit, trokken aan haar kleren en haren. Maar Sofie wilde er niet over praten.
Thuis zat ze met donkere kringen onder haar ogen aan tafel. En nog vaker zat ze alleen op haar kamer, waar ze nummers van metalband Black Veil Brides draaide:
Alone at last, we can sit and fight. Ive lost all faith in this blurring light. With knives and pens we made our plight.
De school belde in februari. Een mentor vermoedde dat Sofie zichzelf met een mesje bekrast had. Maar Barbara werd woedend toen ze hoorde dat Bureau Jeugdzorg zou worden ingeschakeld.
Barbara gelooft niet in het reguliere circuit. Heel zweverig is ze niet, maar toen ze zelf niet lekker in haar vel zat, had ze meer aan reiki dan aan therapie. Psychologen praatten haar alleen maar nog dieper de put in.
En dus schreef Barbara de school een brief: Mijn dochter is een sterrenkind en bovendien hoogsensitief. In dezelfde envelop stopte ze een lijst kenmerken van hoogsensitiviteit. Kenmerken waaraan Sofie al haar hele leven voldeed.
* Emoties worden intenser ervaren: als baby huilde Sofie. Altijd.
* Voelen stemmingen goed aan: toen ze 4 was, zei Sofie al tegen opa: Jij bent een ongelukkige man.
* Gevoelig voor prikkels van buitenaf: zat Sofie op de basisschool naast een ongelukkig jongetje, kwam ze thuis met hoofdpijn.
* Hebben een rijk innerlijk leven: halverwege groep 8 had Sofie de hele fantasyreeks Stam van de Holenbeer gelezen.
* Zijn bovengemiddeld geroerd door natuur, kunst en muziek: Sofie is creatief, houdt van dans en filosofie.
* Hebben moeite met planning en structuur: Sofie is geen lineaire denker, voor wiskunde stond ze heel lang een 4.
Ook legde Barbara uit dat Sofie niet depressief is, maar hooguit extra begeleiding nodig heeft. De school luisterde niet. Ze vonden sterrenkinderen een trend en hoogsensitiviteit een excuus. Sofies cijfers werden lager, de kringen onder haar ogen donkerder en groter. Ja, Barbara zag dat haar dochter niet gelukkig was. Dus liet ze haar uiteindelijk toch stoppen met de havo.
Want dat Sofie gelukkig is, dat is het allerbelangrijkst. Daarom houdt Barbara in haar opvoeding rekening met haar dochters hoogsensitiviteit. Ze l
Ja precies dit ja. Als je hard zou moeten leren voor zulke stof dan ben je pas domquote:
[..]
Al die mensen die gingen huilen dat ze een onvoldoende gingen halen omdat ze niet konden leren de avond ervoor.
Nooit geleerd en heb het gewoon gehaald. Gewoon een beetje opletten tijdens de les en je hebt nooit huiswerk nodig.
Mijn nieuwe ondertitel
Ik vind dat zo'n onzin; indigo kinderen, paranormaal begaafd etc. Pseudowetenschap is dat. Dat daar zelfs onderwijstypen naar worden ingericht is echt onzin. Je moet gewoon aansluiten bij de interesses van kinderen en deze juist prikkelen. Maar geen verklaringen proberen te zoeken door zweverige pseudowetenschap te gebruiken.quote:
Sergeant Frank Drebin, Detective Lieutenant Police Squad
Gvd, vroeger kregen zulke kinderen gewoon een pak rammel om ze te laten luisteren, tegenwoordig een labeltje ADHD of asperger en een paar pilletjes, en in de toekomst worden ze dus hele speciale Sterrenkinderen die veel zorg en aandacht nodig hebben?quote:
Laten we niet vergeten dat jij vmbo deed. Dat is wel een verschilquote:
[..]
Al die mensen die gingen huilen dat ze een onvoldoende gingen halen omdat ze niet konden leren de avond ervoor.
Nooit geleerd en heb het gewoon gehaald. Gewoon een beetje opletten tijdens de les en je hebt nooit huiswerk nodig.
Eens met wat hierboven staat
Mooi verhaal. Ik ben een sterrenkind, maar voel me zowel Indigo als sterrenkind. Ik heb ook geen idee waarom ik dat zo voel. Ik denk dat dat elkaar kan overlappen; het is niet persé het één of het ander. Ergens zijn wij nieuwetijdskinderen allemaal “starseeds” natuurlijk. Geloofden de indianen niet al dat wij mensen gemaakt zijn door “bezoekers uit het heelal”? Er zijn nog steeds hele mooie afbeeldingen van te vinden. Ik laat het open…quote:
Sommige kinderen, enkele honderden wellicht, vertonen opvallend probleemgedrag. Is het autisme, hebben ze ADHD, zijn ze misschien depressief? Een groeiende groep ouders gelooft van niet....
Het gebeurde op de gang. Karin Looijs weet het nog precies: jassen, tassen, roepende ouders. Kom Reinout. Hier Nathalie! Kinderen renden, duwden en botsten tegen haar benen. En hier dus, niet in de lerarenruimte, en ook niet in een leeg lokaal, maar hier, in al dat lawaai, op de gang, sprak de leidster haar aan. Ze pakte Karin bij de arm en zei: Uw kind is niet normaal.
Daarna vertelde ze pas wat er gebeurd was. Een ander kindje had een ongeluk gehad. Hij had zn arm gebroken; iets met een glijbaan. Zitten nu, had de crècheleidster geroepen, zitten allemaal. De kinderen gingen zitten. Allemaal. Behalve Karins zoon Joshua.
Joshua was op een stoel gaan staan, met zn handen tegen de muur en zijn gezicht naar het raam. Niet doen, had de leidster nog geroepen. Maar Joshua bleef maar doorgaan. Hij begon te springen, drumde op tafels en schreeuwde. Terwijl de andere kinderen zaten en keken.
Weet u wat u moet doen, zei de leidster nu tegen Karin, u moet uw kind eens laten nakijken. Karin weigerde en haalde Joshua meteen van de peuterspeelzaal.
Een half jaar ging het goed.
Op de kleuterschool begon het weer van voor af aan. Zei de juf dat Joshua moest zitten, wilde Joshua niet zitten. Zei de juf dat hij moest plakken of knippen, wilde hij niet plakken of knippen. En zei de juf dat hij vrolijke dierfiguurtjes uit een stukje karton moest prikken, wilde hij geen vrolijke dierfiguurtjes uit een stukje karton prikken.
Ook deze juf vertelde Karin dat haar kind niet normaal was. Karin vond dat dat dan niet aan Joshua, maar aan de norm lag. Toch liet ze Joshuas IQ testen, en ja hoor: bleek dat-ie hoogbegaafd was. Karin geloofde het meteen. Als peuter wist Joshua al van elke auto welk merk en type het was. En van elk land kende hij de vlag.
Maar die hoogbegaafdheid was niet het enige. Want de problemen bleven. Thuis schopte Joshua Karin tegen haar schenen. Vervelend, maar ze wist: dit doet-ie uit frustratie.
De school had inmiddels een dossier opgesteld. Joshua keek mensen niet altijd aan en draaide soms rondjes om zn eigen as. Dus nu stond er in dat dossier dat hij het syndroom van Asperger had. Maar als haar zoon autistisch was, dan had die man van de IQ-test dat toch wel gezegd? Dit dossier klopt niet, zei Karin. Maar Joshua moest van school af.
Dat was geen leuke tijd. Karin raakte vrienden kwijt. Eén vriendin belde haar elke dag om te vertellen dat ze zo met Joshua in haar maag zat. Soms gaf ze opvoedadvies. Totdat Karin de vriendschap verbrak. Daarna werd Karin ziek. En moe. Over een toiletbezoek kon ze soms wel een half uur doen.
Nee, dat was geen leuke tijd. Maar het was wel een omslagpunt. Al kwam de echte doorbraak twee jaar later pas.
Joshua zat inmiddels op een Vrije School, en op een dag draaide hij weer rondjes om zijn eigen as. Weet je wat dit is, zei een andere moeder, hij pikt trillingen uit de kosmos op.
Karin ging googlen en vond wat ze zocht. Sites over kinderen als Joshua. Druk, slim, eigenwijs, soms vervelend, maar vooral: verkeerd begrepen.
Nu wist Karin zeker: mijn zoon ís niet gek, hij is een indigokind.
In Nederland zijn honderden kinderen als Joshua. Sommigen zijn hyperactief, anderen verlegen. Een deel is extreem intelligent, een ander deel dyslectisch. Het ene moment zijn ze gevoelig of bang, dan weer brutaal en zelfverzekerd. Vaak brengt hun gedrag ze op school in de problemen. En soms vermoeden doktoren dat ze autistisch zijn of ADHD hebben.
Ze worden indigokinderen, sterrenkinderen of regenboogkinderen genoemd. En daarbij soms nieuwetijds, hoogsensitief en paranormaal begaafd.
Over deze kinderen bestaan tientallen Nederlandse hyves, fora en websites. Daarnaast is er een aantal boeken over het onderwerp geschreven. Standaardwerk is The Indigo Children (vertaald als De Indigo-kinderen: Een nieuwe generatie dient zich aan, uitgeverij Petiet, 2000) van het Amerikaanse medium Lee Carroll. Volgens hem zijn indigo- en sterrenkinderen te herkennen aan hun aura, waarin de kleur indigo (blauwpaars) zou overheersen. Als kenmerken noemt hij: (hoog)gevoeligheid, afzetten tegen autoriteit, nieuwsgierigheid, (bovenmatige) intelligentie en eigenwijsheid. Ze zijn op aarde met een missie om een nieuw tijdperk in te luiden, een tijdperk vrij van oorlog en vervuiling.
Hoe je deze kinderen opvoedt, wordt bediscussieerd op internetfora en enkele hyves. In totaal tellen deze hyves ruim vijftienduizend actieve leden. Hoewel ze heel verschillend zijn, hebben de sterrenkinderen een ding met elkaar gemeen: ze hebben allemaal ouders die zeker weten dat ze niet ziek, maar heel speciaal zijn.
Barbaras dochter had hulp nodig. Haar Sofie moest eerst naar Bureau Jeugdzorg, en daarna naar een psycholoog. Ze was namelijk ernstig depressief. Tenminste, dat vond de school. Maar Barbara wist dat er iets anders aan de hand was. Sofie is een sterrenkind, en bovendien hoogsensitief. Daarom ging het niet goed in haar Groningse havobrugklas; gewoon, omdat Sofie anders was.
Tijdens pauzes renden de meisjes in Sofies klas altijd meteen naar het toilet. Voor de spiegels lakten ze hun nagels en kamden ze hun haar. Sofie bleef dan alleen achter in het lokaal. Daar las ze de Wicca-boeken van Cate Tiernan, over een tienermeisje dat over magische krachten beschikt omdat ze eigenlijk een bloedheks is.
Zagen de anderen Sofie zo zitten, fluisterden ze dingen en duwden ze tegen haar tas. Halverwege het semester verfde Sofie dr haar zwart.
Ze vindt privacy belangrijk, maar uit bezorgdheid las Barbara toen toch de krabbels op Sofies Hyvespagina: hoesow ben jij zo anders dan?, Ben je nou emo of gothic?, Lekker stoer doen hè, maar eggt?!!
Opeens begreep Barbara: mijn dochter wordt gepest.
Meisjes scholden haar uit, trokken aan haar kleren en haren. Maar Sofie wilde er niet over praten.
Thuis zat ze met donkere kringen onder haar ogen aan tafel. En nog vaker zat ze alleen op haar kamer, waar ze nummers van metalband Black Veil Brides draaide:
Alone at last, we can sit and fight. Ive lost all faith in this blurring light. With knives and pens we made our plight.
De school belde in februari. Een mentor vermoedde dat Sofie zichzelf met een mesje bekrast had. Maar Barbara werd woedend toen ze hoorde dat Bureau Jeugdzorg zou worden ingeschakeld.
Barbara gelooft niet in het reguliere circuit. Heel zweverig is ze niet, maar toen ze zelf niet lekker in haar vel zat, had ze meer aan reiki dan aan therapie. Psychologen praatten haar alleen maar nog dieper de put in.
En dus schreef Barbara de school een brief: Mijn dochter is een sterrenkind en bovendien hoogsensitief. In dezelfde envelop stopte ze een lijst kenmerken van hoogsensitiviteit. Kenmerken waaraan Sofie al haar hele leven voldeed.
* Emoties worden intenser ervaren: als baby huilde Sofie. Altijd.
* Voelen stemmingen goed aan: toen ze 4 was, zei Sofie al tegen opa: Jij bent een ongelukkige man.
* Gevoelig voor prikkels van buitenaf: zat Sofie op de basisschool naast een ongelukkig jongetje, kwam ze thuis met hoofdpijn.
* Hebben een rijk innerlijk leven: halverwege groep 8 had Sofie de hele fantasyreeks Stam van de Holenbeer gelezen.
* Zijn bovengemiddeld geroerd door natuur, kunst en muziek: Sofie is creatief, houdt van dans en filosofie.
* Hebben moeite met planning en structuur: Sofie is geen lineaire denker, voor wiskunde stond ze heel lang een 4.
Ook legde Barbara uit dat Sofie niet depressief is, maar hooguit extra begeleiding nodig heeft. De school luisterde niet. Ze vonden sterrenkinderen een trend en hoogsensitiviteit een excuus. Sofies cijfers werden lager, de kringen onder haar ogen donkerder en groter. Ja, Barbara zag dat haar dochter niet gelukkig was. Dus liet ze haar uiteindelijk toch stoppen met de havo.
Want dat Sofie gelukkig is, dat is het allerbelangrijkst. Daarom houdt Barbara in haar opvoeding rekening met haar dochters hoogsensitiviteit. Ze l
Ik ken mensen die zeker weten dat ze van een witte of groene planeet komen, met vage beelden van hoe het er daar uitziet/uitzag. Ik heb geen concrete herinneringen meer aan “mijn eigen wereld”, maar voel wel sterk dat ik ooit “weer naar huis” zal gaan als mijn klus hier voorbij is en ik voel soms zulke sterke heimwee “naar huis”, dat ik even helemaal geen zin heb in mijn missie hier, maar dat gaat steeds over in me opnieuw verbinden met diezelfde missie.
Op woensdag 5 mei 2010 00:37 schreef henrydg het volgende:
GATVERDAMME TS. GAT VR DAMME WAT BEN JIJ GOOR JE KUNT TOCH NAAR HE TOILET LOPEN VUIEL RANSAAP GATVERDAMME :r :r
GATVERDAMME TS. GAT VR DAMME WAT BEN JIJ GOOR JE KUNT TOCH NAAR HE TOILET LOPEN VUIEL RANSAAP GATVERDAMME :r :r
Als je niks hoeft te doen op het vmbo ben je slimmer dan iemand die havo doet maar wel 3 uur per dag aan z'n huiswerk zitquote:Op maandag 25 juni 2012 11:49 schreef Splutje het volgende:
[..]
Laten we niet vergeten dat jij vmbo deed. Dat is wel een verschil
Mijn nieuwe ondertitel
Was heel simpel ja. Met zesjes en zevens haal je het ook wel.quote:
[..]
Laten we niet vergeten dat jij vmbo deed. Dat is wel een verschil
Niet per sequote:
[..]
Als je niks hoeft te doen op het vmbo ben je slimmer dan iemand die havo doet maar wel 3 uur per dag aan z'n huiswerk zit
Eens met wat hierboven staat
Klopt uitzonderingen zijn er altijd, maar in veel gevallen zegt het wel iets.quote:
Mijn nieuwe ondertitel
Rudolf Steinercollege
"For the man sound of body and serene of mind, there is no such thing as bad weather; Every day has its beauty. And storms which whip the blood, do make it pulse more vigorously."
Ik vind het vooral zonde van je tijd. Ik moest al 2 uur per dag reizen om bij de school te komen en dan ook nog huiswerk doen? Mij niet gezien.quote:
[..]
Ja precies dit ja. Als je hard zou moeten leren voor zulke stof dan ben je pas dom
Leuk verhaal, jammer dat je vriendschap met AP dit weer een beetje teniet doetquote:Op maandag 25 juni 2012 11:49 schreef 9611Niels het volgende:
[..]
Mooi verhaal. Ik ben een sterrenkind, maar voel me zowel Indigo als sterrenkind. Ik heb ook geen idee waarom ik dat zo voel. Ik denk dat dat elkaar kan overlappen; het is niet persé het één of het ander. Ergens zijn wij nieuwetijdskinderen allemaal “starseeds” natuurlijk. Geloofden de indianen niet al dat wij mensen gemaakt zijn door “bezoekers uit het heelal”? Er zijn nog steeds hele mooie afbeeldingen van te vinden. Ik laat het open…
Ik ken mensen die zeker weten dat ze van een witte of groene planeet komen, met vage beelden van hoe het er daar uitziet/uitzag. Ik heb geen concrete herinneringen meer aan “mijn eigen wereld”, maar voel wel sterk dat ik ooit “weer naar huis” zal gaan als mijn klus hier voorbij is en ik voel soms zulke sterke heimwee “naar huis”, dat ik even helemaal geen zin heb in mijn missie hier, maar dat gaat steeds over in me opnieuw verbinden met diezelfde missie.
Die sterren/regenboog/kristalkinderen zijn trouwens toch wel een topic waardig zeg
Op woensdag 20 mei 2020 20:27 schreef epicbeardman het volgende:
Ik kom terug in november wanneer Trump weer elected wordt hier speciaal voor jou.
Ik kom terug in november wanneer Trump weer elected wordt hier speciaal voor jou.
In mijn optiek is het verschil tussen vmbo en havo redelijk groot. En stuk groter dan havo en vwo bijvoorbeeldquote:
[..]
Klopt uitzonderingen zijn er altijd, maar in veel gevallen zegt het wel iets.
Eens met wat hierboven staat
Wat een hoop mensen vergeten - en het stereotype vmbo'er wat iedereen voor zich ziet ligt als reden daarin ten grondslag - is dat er op het vmbo ook een hoop leerlingen zitten die bijzonder kundig zijn maar niet worden geprikkeld. Zijn gaan zich dus misdragen en zakken zo steeds dieper weg. Terwijl ze met de juiste prikkelingen tot grootste resultaten in staat zijn.quote:
Sergeant Frank Drebin, Detective Lieutenant Police Squad
Ja dan maak je dagen die langer zijn dan je later van plan bent om bij je werk te doenquote:
[..]
Ik vind het vooral zonde van je tijd. Ik moest al 2 uur per dag reizen om bij de school te komen en dan ook nog huiswerk doen? Mij niet gezien.
Totaal onzinnig dus zo verkloot je ook een deel van je jeugd buiten school om.Is wel redelijk hetzelfde toch? Het gaat mij er vooral om dat sommige havisten zoveel tijd en energie in hun stof moeten steken dat ik me gewoon afvraag of ze daar wel thuishoren en dus niet boven hun niveau werken. Want dat zou iedereen kunnen, maar of het juist is..quote:
[..]
In mijn optiek is het verschil tussen vmbo en havo redelijk groot. En stuk groter dan havo en vwo bijvoorbeeld
Mijn nieuwe ondertitel
Ik had de havo makkelijk kunnen halen. Ik deed er alleen geen moeite voor en toen vond Dhr Veldkamp met zijn glazen oog dat het beter was als ik na het vmbo naar het mbo zou gaan. Ben ik gaan doen, al was dat de grootste fout die ik ooit gemaakt heb. Sinep weet wel waarom.quote:
[..]
In mijn optiek is het verschil tussen vmbo en havo redelijk groot. En stuk groter dan havo en vwo bijvoorbeeld
Dit is niet helemaal waar. In de regel heb je ruwweg 2 typen leerlingen; de ijverige (die het van hun werkijver moeten hebben) en de getalenteerde (die lui zijn maar dit door hun talent kunnen compenseren). Het ijverige type werk wat harder maar als de leerling gewoon zijn cijfers haalt geeft dat niets. De beste leerling is uiteraard een combinatie van die twee.quote:
Is wel redelijk hetzelfde toch? Het gaat mij er vooral om dat sommige havisten zoveel tijd en energie in hun stof moeten steken dat ik me gewoon afvraag of ze daar wel thuishoren en dus niet boven hun niveau werken. Want dat zou iedereen kunnen, maar of het juist is..
Maar er mankeert in de regel niets aan werkijver.
Sergeant Frank Drebin, Detective Lieutenant Police Squad
Zulk soort mensen...quote:Maar boven alles zorgt Barbara ervoor dat Sofie altijd zichzelf kan zijn. Al betekent dat soms dat ze andermans grenzen overschrijdt.
Laatst waren ze bij opa, Barbara’s vader. ‘Uw nieuwe auto heeft een lelijke kleur’, zei Sofie. En dat bleef ze maar herhalen. Totdat opa zijn hand hief; hij had haar bijna geslagen. Toen rende Sofie naar de slaapkamer.
‘Je had moeten ingrijpen,’ zei opa later tegen Barbara. ‘Nee’, antwoordde die, ‘dat doe ik niet. Sterrenkinderen zoeken nou eenmaal grenzen op, dus ook Sofie.’
Want als er een ding is dat Barbara heeft geleerd: Sofies gave is het probleem van de omgeving. Niet dat van Sofie. En al helemaal niet het hare.
Nou dan zat je op de goede plek, want op alle niveaus heb je mensen die er geen moeite voor doen maar het toch halen.quote:
[..]
Ik had de havo makkelijk kunnen halen. Ik deed er alleen geen moeite voor en toen vond Dhr Veldkamp met zijn glazen oog dat het beter was als ik na het vmbo naar het mbo zou gaan. Ben ik gaan doen, al was dat de grootste fout die ik ooit gemaakt heb. Sinep weet wel waarom.
‘Je hebt wel gelijk, je zal het alleen niet krijgen.’ Dat zegt Karin tegen haar indigozoon Joshua wanneer mensen hem hebben gekwetst. Indigo’s kunnen slecht tegen onrecht, dus wanneer Joshua volwassenen iets fout ziet doen, zegt hij daar wat van. Komen de ouders van een vriendje laat thuis, zegt Joshua: ‘Jullie moeten je kinderen niet zo lang alleen laten.’ En laat de buurman zijn lampen de hele dag branden, belt Joshua bij hem aan: ‘Elektronica mag je niet nodeloos aan laten staan.’ Ga toch weg, zegt zo’n buurman dan. En dan wordt Joshua boos, soms dagenlang. Maar dat haar zoon een indigo is, vertelt Karin de buren niet. Het heeft geen zin, ze begrijpen het toch niet.
|
|
