![2q0og9c.jpg]()
Lang én gelukkig
HIJ ZOU DE OORZAAK ZIJN van de scheiding van de eeuw; die van Ruud Gullit en zijn Estelle. Maar daar denkt de levende kickbokslegende BADR HARI (27) zelf anders over. Wie is hij eigenlijk? Zijn indrukwekkende carrière lang mijdt hij de pers. Vandaag: zijn verhaal. Over zijn jeugd, zijn successen en zijn fouten, zijn baby en natuurlijk over ESTELLE
Dat klinkt als een sprookje, maar lang en gelukkig zien Estelle Cruijff (1.80 m) en haar kickbokser Badr Hari (1,97 m!) er dan ook uit Op de eerste, exclusieve, fotos die deze week in Amsterdam van hen samen werden gemaakt! Nederlands meest besproken liefdespaar verdwijnt dezer dagen naar elders; ver weg van het vertrouwde Amsterdam-Zuid, dat al bijna twee weken niet raakt uitgepraat over de hoofdrolspelers Ruud Gullit, Estelle en Badr.
Niet alleen de P.C., de Cornelis Schuyt, de restaurants en andere trendy zaken in de hoofdstad zijn in rep en roer; heel Nederland vormt zich inmiddels een mening over de aangekondigde scheiding, de Gullit-tapes en Estelles nieuwe liefde.
Een nieuwe liefde met een zekere reputatie!
Mensen die een mening over mij hebben kennen me niet, zegt Badr Hari in een EXCLUSIEF GESPREK met deze krant. Bijna niemand kent mij. Maar als je bekend bent, hebben nu eenmaal veel mensen een mening over je. Maar kennen? Daarom is het misschien nu wel eens goed om wat over mezelf te vertellen. Weinigen kennen me zoals ik nu ben, of weten wat ik de laatste twee jaar heb gedaan om weer de Badr te worden die ook een voorbeeld voor anderen kan zijn.
En dat is?
Iemand die echt houdt van gezelligheid. Die voor zichzelf op zijn flat een kerstboom neerzet. Ja, een Marokkaan met een kerstboom! Maar ook maatschappelijk. Ik zou graag wat doen om ontspoorde jongeren op het rechte pad te brengen. Voor veel jongeren die denken dat er geen uitzicht is, zou ik een voorbeeld kunnen zijn. De overheid mag me zo bellen! Verder houd ik van vrienden, het leuk hebben, uitgaan. Dat heb ik nodig om me te kunnen blijven focussen op mijn sport waarmee ik al bezig ben sinds ik zeven ben.
Daar heb ik altijd alles voor gegeven; om de rest gaf ik niks. Aandacht, publiciteit, imago ik heb me er nooit mee bezig gehouden. Ik zag alleen die man uit de andere hoek op me af komen, en die moest neer. Zo snel mogelijk. Ik heb wel eens gezegd: omdat ik die tegenstander zag als iemand die me wilde terugschoppen in mijn oude bestaan. Van mijn sport kun je houden of niet; maar zo simpel is het. Nederland levert de beste kickboksers ter wereld, maar in eigen land hangt er helaas altijd een sfeertje omheen van nou, ik weet het niet. Maar ook hier hebben we uitverkochte galas in de Amsterdam ArenA gehad, hoor, vergis je niet. Ik hoop dat ik een bijdrage kan leveren aan een beter imago van de sport.
Komt het ook niet een beetje door je eigen gedrag buiten de ring, dat sfeertje?
Maar dat heeft áltijd veel meer aandacht gekregen dan de positieve kant van mijn carrière. Als mensen mijn naam al kennen, dan linken ze die vaak aan wat ze over incidenten en gerucht hebben gehoord. En dan is het meteen een feit. Er is ook wel wat gebeurd, natuurlijk. Fouten heb ik zeker gemaakt. Maar als ik mijn leven bekijk, dan ben ik overwegend trots op wat ik wél heb bereikt. Grote wedstrijden in Japan, die ik won als twintigjarige. Dat was een sensatie!
Maar er zijn ook zaken voorgevallen, een behoorlijk incident in het Amsterdamse uitgaansleven, waar ik bij was. Te vaak stond ik op de verkeerde tijd op de verkeerde plaats. Dat kan niet door de vingers worden gezien. En dat ís trouwens ook niet door de vingers gezien, toen ik me voor het karretje van een ander heb laten spannen om een burenruzie op te lossen. Stom! Niet doen! Het brengt bovendien alles in gevaar wat ik heb opgebouwd.
En nu, naast Estelle, wordt er helemaal op je gelet
Ja, dat is me ook opgevallen. Verhalen die op internet maar worden rondgepompt zonder dat er een bron is. Geruchten over een ex. De afgelopen twee jaar word ik heel anders begeleid. En dat heeft me ook als mens veranderd, ik word er vooral op gewezen om te beheersen. Onderdeel daarvan is dat ik naar een klooster ben geweest, hier heel ver vandaan. In een stille wereld waar alleen maar wordt gezwegen; de hele dag! De hele dag geen woord; geen goedemorgen, geen welterusten. De kracht van de stilte, uitkijken over het landschap en je mond houden. Dat is misschien wel het mooiste wat er bestaat. Dat heb ik een maand volgehouden. Een máánd. Toen het begon, zei iemand; alleen zijn is alleen voor God gemaakt. Ik vond dat nogal een uitspraak, alleen God is alleen. Maar ik heb het gedaan, eigenlijk was het een soort resetten wat ze hebben gedaan. Ik ben als een ander mens teruggekomen.
En wat zijn dan je eerste woorden, na die maand?
Toen heb ik mijn moeder gebeld. Gezegd dat het goed met me ging, en dat ik van haar houd. En dat ik eraan kwam. Maar het heeft wel twee weken geduurd voordat ik, na die stilte, weer tegen al dat gepraat van iedereen kon. Zelfs tv-kijken vond ik nog te druk.
Uit wat voor gezin kom je?
Ik ben hier geboren, in Amsterdam-Oost. Geen rijk gezin, maar wel rijk opgevoed. Mijn ouders hebben hun vier kinderen nooit iets te kort laten komen. Mijn vader werkte bij de plantsoenendienst, mijn moeder was schoonmaakster. Ik wilde graag paardrijden toen ik een jongetje was. Ik was gek van paarden Maar ja, te duur natuurlijk. En zelfs voetbal was eigenlijk te duur. Voetballen bij Zeeburgia was 120 gulden per jaar; kickboksen scheelde de helft! Zeven was ik. En het lachertje van de klas. Ik was een lange slungel, met jampotglazen. Op elke klassenfoto haal je me er zo uit; hier staat de klas. Daarboven hang ik. Ontzettend dun. En met kickboksen zou ik leren me te verdedigen.
Maar eigenlijk wilde ik helemaal niet. Ik verstopte de grote tas met die handschoenen en de rest in de kelder, ging dan een eindje lopen en kwam weer thuis. Hoe was de training? Ja, leuk! Tot ik op een dag terug kwam van de wandeling en de tas was weg. Betrapt! En ik kreeg geweldig op mijn kop. Wij geven geld uit zei mn moeder en jij gaat niet. Schúldig voelde ik me! Daarna heb ik het wel serieus aangepakt, en kreeg ik de smaak te pakken.
Toen ik elf was won ik mijn eerste wedstrijdje, in een zaal met vijftig man. En in no-time had ik een startlijst met dertig wedstrijden, waarvan alle gewonnen. Ik had nooit echt van vechten gehouden, maar het was een sport geworden waar ik blij van werd, liefde uit haalde, waardering. Ik draaide vier of vijf wedstrijden per jaar. Daar kon ik van leven, de huur van betalen en boodschappen doen. Iedereen was het er dan ook wel over eens; die lange Marokkaanse slungel, dat was een natuurtalent.
Dat zou blijken. Met twintig jaar, een megawedstrijd in Japan.
Ja, en een megacontract! Er ging een wereld voor me open. Ik liep s middags door dat honkbalstadion, de Tokyo-Dome, met 70.000 plaatsen. En ik dacht nog; dat krijgen ze toch nooit vol? Ik moest tegen een veteraan, Stefan Leko. En op zeker moment, met één achterwaartse trap, ging hij neer. Die 70.000 Japanners dat hele stadion werd gek! Dat jongetje van twintig als ik het nu terug zie toch nog slungelig, wint van die Duitse gigant. Mijn naam was letterlijk in één klap, of trap moet ik zeggen, gevestigd in Japan en daar buiten.
Je leert binnenkort nog een andere Leco kennen!
Haha, ja die van Estelle! Van Zadelhoff toch? Het is een andere wereld. Ja, we hebben al wat vrienden van elkaar ontmoet. En haar twee kinderen natuurlijk, die echt ontzettend leuk zijn. En ook wel oké met de situatie, want die is niet makkelijk natuurlijk. Maar we doen rustig aan. Ik heb gezegd dat ze me alles mogen vragen als ze ergens mee zitten. Dan praten we rustig, en leg ik uit hoe dat zit met hun moeder en mij. We eten een broodje. We hebben al wat leuke dingen gedaan met elkaar een concert, de bioscoop en er zit nog wat in de planning.
bron[ Bericht 7% gewijzigd door Mylene op 23-06-2012 08:28:12 ]