Joodse 'actie uit de lucht' bij herdenking Vorden

quote:

Op zondag 6 mei 2012 20:11 schreef Bluesdude het volgende:
De birma-spoorweg is in Nederland bekend geworden door Amerika en Engeland die films en docu's maakten door de jaren heen.

Dat bedoelde ik dus. Vanuit de NL-se film wordt toch vooral stilgestaan bij het NL-se leed. Het meisje met het rode haar, oorlogswinter, mata hari. Heel erg bekend allemaal.

Zonder de hollywoodfilm had ik nooit iets geweten over de birma-spoorlijn. Dat geef ik eerlijk toe.
En zonder de zeldzame verhalen van mijn grootouders had ik nooit iets geweten over de jappenkampen.

quote:

Op zondag 6 mei 2012 20:16 schreef stopnaald het volgende:

[..]

Dat bedoelde ik dus. Vanuit de NL-se film wordt toch vooral stilgestaan bij het NL-se leed. Het meisje met het rode haar, oorlogswinter, mata hari. Heel erg bekend allemaal.

Zonder de hollywoodfilm had ik nooit iets geweten over de birma-spoorlijn. Dat geef ik eerlijk toe.
En zonder de zeldzame verhalen van mijn grootouders had ik nooit iets geweten over de jappenkampen.

daar zijn we niet uniek in trouwens

the Great Escape is bv grotendeels gebaseerd op het verhaal van de Nederlander Bram van der Stok maar in de film istie Engels geworden

quote:

Op zondag 6 mei 2012 12:05 schreef Jian het volgende:
Zou Harry Patch zijn verhaal in dit topic appreciëren, zou Harry net zo vergevingsgezind zijn richting de SS als richting die frontsoldaten van de andere kant, die net als hij streden tegen vijandelijke soldaten omdat ze niet anders konden. Ik vraag het me af.!?

[..]

Niet kies, het kind is niet verantwoordelijk voor de daden van zijn oudoom en beseft ook niet, wat dit gedicht bij sommige mensen kan/zal losmaken. Dat maakt dit gedicht voorlezen op 4 mei tijdens de dodenherdenking echter niet minder kwetsend en onacceptabel.

Geleuter allemaal.

Heel erg dom geleuter. Dit is nu precies hoe je die domme vijandbeelden in stand houdt. Het is contraproductief gelul.

En het CIDI moet zich helemaal doodschamen. De ijdeltuit uithangen over de rug van +- 6 miljoen vermoorde joden. Van je nazaten moet je het hebben zeg.

Bah.

quote:

Op zondag 6 mei 2012 20:10 schreef stopnaald het volgende:

[..]

Klopt. In mijn schooltijd was er nog meer tijd besteed aan VOC en Suriname/Antillen, dan aan Indonesië. Maar wat mij vooral pijn deed, was het totale gebrek aan aandacht voor Indonesië tijdens de behandeling van WO2. Het schitterde gewoonweg in totale afwezigheid. Het werd niet eens genoemd of aangestipt. Dat vond ik toen (maar ook nu nog) een onnodige en zinloze schoffering van landgenoten.

Een groot deel van de geschiedenis die je op school krijgt is een schoffering van bepaalde groepen.

quote:

Op zondag 6 mei 2012 12:47 schreef Jian het volgende:

[..]

is er ook bekend hoeveel er niet zijn teruggekomen .....

Ik vermoed van niet want dat deel vaderlandse geschiedenis is nogal beschamend en dus verborgen.

Mijn overgrootvader was een NSB-er en lid van de Landwacht. Hij was arbeider, arm, had alleen de lagere school afgemaakt en was vrij simpel.

Hij is voor de oorlog bij de NSB gegaan omdat in het oosten, binnen de textielindustrie, de NSB haast fungeerde als een soort van vakbond. Werkte je in de textiel dan zat je bij de NSB want die kwamen voor jouw belangen als arbeider op. Hij heeft daar in de periode voor de oorlog nooit kwaad in gezien. Toen de oorlog uitbrak en de NSB een rol innam waar hij zich naar eigen zeggen niet mee op zijn gemak voelde durfde hij er niet meer uit te stappen uit angst voor repercussies. Laf? Wellicht. Niet iedereen heeft het in zich om een held te zijn.

Mijn overgrootvader was dus fout in de oorlog want hij zat bij de NSB. Na de oorlog hebben hij, zijn vrouw en zijn kinderen geďnterneerd gezeten. Zijn gezin niet heel lang maar mijn overgrootvader heeft drie jaar en elf maanden geďnterneerd gezeten. Mijn overgrootouders zijn in die kampen mishandeld. Iedereen die zich een beetje verdiept heeft in hoe het er, zeker in de eerste weken/maanden, aan toe ging in deze interneringskampen kan zich daar wel een voorstelling bij maken. Maar erger nog: mijn oma is daar als jonge tiener op gruwelijke wijze verkracht en mishandeld. Aan die behandeling heeft ze blijvende lichamelijke schade overgehouden en de littekens hiervan heeft ze de rest van haar leven met zich meegedragen als constante herinnering dat 'men' haar fout vond. Daarnaast is haar broertje van bijna twee overleden in dat kamp als gevolg van slechte voeding en medische verzorging. Wellicht had hij het ook niet gered buiten het kamp maar de situatie in dat kamp heeft zeker niet bijgedragen aan zijn kansen.

Ook na deze internering en terug in haar geboortedorp was voor mijn oma de ellende nog niet voorbij. Ze werd geschopt, geslagen en uitgescholden zodra ze zich op straat durfde te vertonen. Toen ze enkele jaren later een bijbaantje zocht kwam ze nergens aan het werk want niemand zat te wachten op zo'n moffenjong. Uiteindelijk heeft ze ervoor gekozen om een flink aantal kilometers verderop in de stad te gaan wonen om zo de behandeling in het thuisdorp te ontsnappen.

Dodenherdenking is binnen mijn familie altijd een beladen onderwerp geweest. Mijn oma heeft ons altijd op het hart gedrukt dat dodenherdenking heel belangrijk was en dat deze ten allen tijde in acht genomen moest worden maar dat wij dit beter thuis voor de tv konden doen dan bij een echte herdenkingsplechtigheid. In de weken rond dodenherdenking en bevrijdingsdag maakte mijn oma zich klein, trok zich terug uit het publieke leven en leek het liefst te willen verdwijnen. Pas jaren later begreep ik waarom.

Een paar maanden geleden zijn mijn moeder en oom naar het archief geweest om te achterhalen hoe fout opa nu eigenlijk geweest was. Met zweet in de handen uiteraard want gezien de behandeling die zijn gezin gekregen heeft in hun thuisdorp kon het toch haast niet anders dan dat hij echt enorm fout geweest was en wellicht mensen het leven gekost had?

Uit het dossier bleek dat hij meegewerkt had aan drie fietsenvorderingen en vier huiszoekingen in het kader van de zoektocht naar onderduikers die de werkverschaffing probeerden te ontlopen. Over die huiszoekingen hebben betrokkenen verklaard dat hij buiten bleef staan en zich afzijdig hield en een ander verklaarde dat twee NSB-ers gedreigd hadden de bewoner dood te schieten maar dat mijn overgrootvader heb overtuigd had het niet te doen omdat dit 'niet fatsoenlijk was'.

Daarnaast zitten er in het dossier een brief dat hij in 1942 bedankte voor de functie van blokleider omdat hij het niet eens was met de diefstallen die gepleegd werden, enkele getuigschriften van dorpsgenoten dat hij hen geholpen heeft brieven te sturen en ontvangen van en naar zonen die in Duitsland te werk gesteld waren, een getuigschrift van iemand die verklaarde dat hij wist van enkelen die joden en/of jonge mannen als onderduikers hadden en hen niet verraden had, dat hij hen gewaarschuwd heeft voor razzia's en ze een aantal malen aan extra bonnen en eten geholpen heeft.

Wat in de oorlog is gebeurt is verschrikkelijk. Wat na de oorlog is gebeurt is verschrikkelijk. Maar het is bijna 70 jaar na dato en het wordt tijd dat wij de lessen die we geleerd hebben van die verschrikkelijke gebeurtenis eens in de praktijk brengen en overgaan tot verzoening.

Als ik de verklaring lees van het Auswitz comité dat er geen enkel excuus is om een nazaat van een oorlogsmisdadiger een platform te geven begint mijn bloed te koken.

Ik weiger nog langer dat kind uit de foute familie te zijn. Ik weiger schuld of schaamte te dragen voor het verleden van mijn familie. Mijn overgrootvader heeft een foute keuze gemaakt in (of eigenlijk voor) de oorlog maar gezien wat ik inmiddels weet over zijn oorlogsverleden zou ik hem persoonlijk niet als fout bestempelen. Mijn oma was niet fout. Mijn moeder was niet fout. En ik, als vierde generatie ben al helemaal niet fout. Ongeacht of mijn overgrootvader de man was die hij is geweest, of Adolf Hitler zelf.

En dat Dhr. Barnouw met droge ogen durft te beweren dat kinderen van NSB-ers 'gepest' werden is een schande. Mijn oma is niet uniek. Zij is niet het enige 'moffenjong' dat in een interneringskamp werd opgesloten, zij is niet de enige die verkracht werd gedurende haar internering vanwege de familie waar ze uit kwam, ze is niet de enige die stelselmatig en zwaar mishandeld is en ze is niet de enige die gedwongen werd te verhuizen als ze ook maar enige kans wilde hebben op een normaal leven. Dat pesten noemen doet totaal geen recht aan wat er werkelijk gebeurde. Dat is ronduit geschiedenisvervalsing. Zo'n uitspraak doen terwijl je een interview houdt in het kader van je werk voor een overheidsinstelling die zich bezighoud met oorlogsdocumentatie... Er zijn geen woorden voor.

Weet je wie er fout zijn? Mensen zoals Dhr. Barnouw en het Comité Auswitz die koste wat het kost de haat levend willen houden. Als er mensen zijn die geen plek verdienen op een evenement als dodenherdenking dan zijn het wel zulke mensen.

quote:

Op zondag 6 mei 2012 20:20 schreef sp3c het volgende:

[..]

daar zijn we niet uniek in trouwens

the Great Escape is bv grotendeels gebaseerd op het verhaal van de Nederlander Bram van der Stok maar in de film istie Engels geworden

zo gaat dat in de filmindustrie..
het zal wel niet dat ze vermelden dat hij en zijn ouders te Indië geboren waren ?
http://nl.wikipedia.org/wiki/Bram_van_der_Stok


Dit is een website met verhalen over mensen met een Indië-achtergrond die ruzie hadden met de nazi's: http://www.hermankeppy.co(...)egen-duits-nederland
Zoek ook Rudi Jansz, vader van Ernst Jansz

quote:

Op zondag 6 mei 2012 20:33 schreef MinderMutsig het volgende:

[..]

Ik vermoed van niet want dat deel vaderlandse geschiedenis is nogal beschamend en dus verborgen.

[Persoonlijk verhaal]

Weet je wie er fout zijn? Mensen zoals Dhr. Barnouw en het Comité Auswitz die koste wat het kost de haat levend willen houden. Als er mensen zijn die geen plek verdienen op een evenement als dodenherdenking dan zijn het wel zulke mensen.

Dapper van je. Zowel om te gaan zoeken als om het te vertellen.
Alle respect!

quote:

Op zondag 6 mei 2012 20:33 schreef MinderMutsig het volgende:

En dat Dhr. Barnouw met droge ogen durft te beweren dat kinderen van NSB-ers 'gepest' werden is een

Een goed sterk verhaal van je !!
Voor mij zijn vele NSB-kinderen ook slachtoffer te noemen en men mag best op herdenkingen dat noemen in een speech of een nazaat mag best wel speechen. Maar je veroordeelt nu ook Barnauw te snel. Hij scheen "flink gepest" te hebben gezegd en dat is gewoon waar. Hij was niet bezig met een totaal overzicht over naoorlogse NSB-kinderen, en excessen van die pesterijen, maar noemde het in een bijzinnetje als voorbeeld.

quote:

Op zondag 6 mei 2012 20:47 schreef Bluesdude het volgende:

[..]

Een goed sterk verhaal van je !!
Voor mij zijn vele NSB-kinderen ook slachtoffer te noemen en men mag best op herdenkingen dat noemen in een speech of een nazaat mag best wel speechen. Maar je veroordeelt nu ook Barnauw te snel. Hij scheen "flink gepest" te hebben gezegd en dat is gewoon waar. Hij was niet bezig met een totaal overzicht over naoorlogse NSB-kinderen, en excessen van die pesterijen, maar noemde het in een bijzinnetje als voorbeeld.

Ik heb het interview gezien en hij zei inderdaad "flink gepest". Op een schamper toontje en met een blik die duidelijk maakte dat hij vond dat die moffenjongen toch niet moesten gaan denken dat ze ook slachtoffers van de oorlog zijn.

quote:

Op zondag 6 mei 2012 20:47 schreef Bluesdude het volgende:

[..]

Een goed sterk verhaal van je !!
Voor mij zijn vele NSB-kinderen ook slachtoffer te noemen en men mag best op herdenkingen dat noemen in een speech of een nazaat mag best wel speechen. Maar je veroordeelt nu ook Barnauw te snel. Hij scheen "flink gepest" te hebben gezegd en dat is gewoon waar. Hij was niet bezig met een totaal overzicht over naoorlogse NSB-kinderen, en excessen van die pesterijen, maar noemde het in een bijzinnetje als voorbeeld.

De gebruikelijke slappe excuzen. Godsakker, worden die gasten nou nooit eens misselijk van hun eigen gefleem en gedraai.

quote:

Op zondag 6 mei 2012 21:00 schreef MinderMutsig het volgende:

[..]

Ik heb het interview gezien en hij zei inderdaad "flink gepest". Op een schamper toontje en met een blik die duidelijk maakte dat hij vond dat die moffenjongen toch niet moesten gaan denken dat ze ook slachtoffers van de oorlog zijn.

Ik zag geen schamper toontje. Maar ik ben het niet eens met de stelling dat NSB-kinderen persé niet als oorlogsslachtoffer gezien moet worden. Dat moet je wel doen in zekere zin, maar niet te veel benadrukken, want dan kom je in slachtofferisme terecht. Als 2de generatie Indische Nederlander kun je mij dan ook scharen bij die groep.Met mijn 2 ouders in de jappenkampen en 3 grootouders, waarvan 2 opa's in het kamp stierven. Dankjewel voor die status... maar daar heb ik geen zin in. Voor sommigen gaat het zeker wel op.
Zijn stelling was om terug te gaan naar de oorspronkelijke bedoeling van herdenken van de oorlog van 40-45 , de verschrikkingen van het nazisme en impliciet eerbetoon aan die mensen die in 40-45 overleden

quote:

Op zondag 6 mei 2012 20:25 schreef Prins_Eerlijk het volgende:

[..]

Een groot deel van de geschiedenis die je op school krijgt is een schoffering van bepaalde groepen.

Misschien wel, maar ik vind het wel een extra dimensie hebben als het gaat om medeburgers. Of vind jij van niet?

quote:

Op zondag 6 mei 2012 20:33 schreef MinderMutsig het volgende:

[..]

Ik vermoed van niet want dat deel vaderlandse geschiedenis is nogal beschamend en dus verborgen.

Mijn overgrootvader was een NSB-er en lid van de Landwacht. Hij was arbeider, arm, had alleen de lagere school afgemaakt en was vrij simpel.

Hij is voor de oorlog bij de NSB gegaan omdat in het oosten, binnen de textielindustrie, de NSB haast fungeerde als een soort van vakbond. Werkte je in de textiel dan zat je bij de NSB want die kwamen voor jouw belangen als arbeider op. Hij heeft daar in de periode voor de oorlog nooit kwaad in gezien. Toen de oorlog uitbrak en de NSB een rol innam waar hij zich naar eigen zeggen niet mee op zijn gemak voelde durfde hij er niet meer uit te stappen uit angst voor repercussies. Laf? Wellicht. Niet iedereen heeft het in zich om een held te zijn.

Mijn overgrootvader was dus fout in de oorlog want hij zat bij de NSB. Na de oorlog hebben hij, zijn vrouw en zijn kinderen geďnterneerd gezeten. Zijn gezin niet heel lang maar mijn overgrootvader heeft drie jaar en elf maanden geďnterneerd gezeten. Mijn overgrootouders zijn in die kampen mishandeld. Iedereen die zich een beetje verdiept heeft in hoe het er, zeker in de eerste weken/maanden, aan toe ging in deze interneringskampen kan zich daar wel een voorstelling bij maken. Maar erger nog: mijn oma is daar als jonge tiener op gruwelijke wijze verkracht en mishandeld. Aan die behandeling heeft ze blijvende lichamelijke schade overgehouden en de littekens hiervan heeft ze de rest van haar leven met zich meegedragen als constante herinnering dat 'men' haar fout vond. Daarnaast is haar broertje van bijna twee overleden in dat kamp als gevolg van slechte voeding en medische verzorging. Wellicht had hij het ook niet gered buiten het kamp maar de situatie in dat kamp heeft zeker niet bijgedragen aan zijn kansen.

Ook na deze internering en terug in haar geboortedorp was voor mijn oma de ellende nog niet voorbij. Ze werd geschopt, geslagen en uitgescholden zodra ze zich op straat durfde te vertonen. Toen ze enkele jaren later een bijbaantje zocht kwam ze nergens aan het werk want niemand zat te wachten op zo'n moffenjong. Uiteindelijk heeft ze ervoor gekozen om een flink aantal kilometers verderop in de stad te gaan wonen om zo de behandeling in het thuisdorp te ontsnappen.

Dodenherdenking is binnen mijn familie altijd een beladen onderwerp geweest. Mijn oma heeft ons altijd op het hart gedrukt dat dodenherdenking heel belangrijk was en dat deze ten allen tijde in acht genomen moest worden maar dat wij dit beter thuis voor de tv konden doen dan bij een echte herdenkingsplechtigheid. In de weken rond dodenherdenking en bevrijdingsdag maakte mijn oma zich klein, trok zich terug uit het publieke leven en leek het liefst te willen verdwijnen. Pas jaren later begreep ik waarom.

Een paar maanden geleden zijn mijn moeder en oom naar het archief geweest om te achterhalen hoe fout opa nu eigenlijk geweest was. Met zweet in de handen uiteraard want gezien de behandeling die zijn gezin gekregen heeft in hun thuisdorp kon het toch haast niet anders dan dat hij echt enorm fout geweest was en wellicht mensen het leven gekost had?

Uit het dossier bleek dat hij meegewerkt had aan drie fietsenvorderingen en vier huiszoekingen in het kader van de zoektocht naar onderduikers die de werkverschaffing probeerden te ontlopen. Over die huiszoekingen hebben betrokkenen verklaard dat hij buiten bleef staan en zich afzijdig hield en een ander verklaarde dat twee NSB-ers gedreigd hadden de bewoner dood te schieten maar dat mijn overgrootvader heb overtuigd had het niet te doen omdat dit 'niet fatsoenlijk was'.

Daarnaast zitten er in het dossier een brief dat hij in 1942 bedankte voor de functie van blokleider omdat hij het niet eens was met de diefstallen die gepleegd werden, enkele getuigschriften van dorpsgenoten dat hij hen geholpen heeft brieven te sturen en ontvangen van en naar zonen die in Duitsland te werk gesteld waren, een getuigschrift van iemand die verklaarde dat hij wist van enkelen die joden en/of jonge mannen als onderduikers hadden en hen niet verraden had, dat hij hen gewaarschuwd heeft voor razzia's en ze een aantal malen aan extra bonnen en eten geholpen heeft.

Wat in de oorlog is gebeurt is verschrikkelijk. Wat na de oorlog is gebeurt is verschrikkelijk. Maar het is bijna 70 jaar na dato en het wordt tijd dat wij de lessen die we geleerd hebben van die verschrikkelijke gebeurtenis eens in de praktijk brengen en overgaan tot verzoening.

Als ik de verklaring lees van het Auswitz comité dat er geen enkel excuus is om een nazaat van een oorlogsmisdadiger een platform te geven begint mijn bloed te koken.

Ik weiger nog langer dat kind uit de foute familie te zijn. Ik weiger schuld of schaamte te dragen voor het verleden van mijn familie. Mijn overgrootvader heeft een foute keuze gemaakt in (of eigenlijk voor) de oorlog maar gezien wat ik inmiddels weet over zijn oorlogsverleden zou ik hem persoonlijk niet als fout bestempelen. Mijn oma was niet fout. Mijn moeder was niet fout. En ik, als vierde generatie ben al helemaal niet fout. Ongeacht of mijn overgrootvader de man was die hij is geweest, of Adolf Hitler zelf.

En dat Dhr. Barnouw met droge ogen durft te beweren dat kinderen van NSB-ers 'gepest' werden is een schande. Mijn oma is niet uniek. Zij is niet het enige 'moffenjong' dat in een interneringskamp werd opgesloten, zij is niet de enige die verkracht werd gedurende haar internering vanwege de familie waar ze uit kwam, ze is niet de enige die stelselmatig en zwaar mishandeld is en ze is niet de enige die gedwongen werd te verhuizen als ze ook maar enige kans wilde hebben op een normaal leven. Dat pesten noemen doet totaal geen recht aan wat er werkelijk gebeurde. Dat is ronduit geschiedenisvervalsing. Zo'n uitspraak doen terwijl je een interview houdt in het kader van je werk voor een overheidsinstelling die zich bezighoud met oorlogsdocumentatie... Er zijn geen woorden voor.

Weet je wie er fout zijn? Mensen zoals Dhr. Barnouw en het Comité Auswitz die koste wat het kost de haat levend willen houden. Als er mensen zijn die geen plek verdienen op een evenement als dodenherdenking dan zijn het wel zulke mensen.

Voor wat het waard is. Het spijt me dat dit jou en jouw familie allemaal overkomen is. Dat spijt me oprecht. Ik schaam me plaatsvervangend voor alle verschrikkingen die jullie is aangedaan.

Ik persoonlijk sta stil bij AL het leed voortkomende uit oorlog en conflict. Of dat nou hier of in het buitenland is. Natuurlijk treft jouw overgrootmoeder en haar kinderen geen blaam. Ook heb ik begrip voor de positie van jouw overgrootvader. Ik ben de eerste om toe te geven dat ik geen heldin ben. Ik zou zeker niet anders hebben gedaan. Oorlog is overleven. Daarvoor rest slechts begrip en medelijden.

quote:

Op zondag 6 mei 2012 20:41 schreef Kees22 het volgende:

[..]

Dapper van je. Zowel om te gaan zoeken als om het te vertellen.
Alle respect!

Eens.

quote:

Op zondag 6 mei 2012 21:18 schreef Bluesdude het volgende:

[..]

Ik zag geen schamper toontje. Maar ik ben het niet eens met de stelling dat NSB-kinderen persé niet als oorlogsslachtoffer gezien moet worden. Dat moet je wel doen in zekere zin, maar niet te veel benadrukken, want dan kom je in slachtofferisme terecht. Als 2de generatie Indische Nederlander kun je mij dan ook scharen bij die groep.Met mijn 2 ouders in de jappenkampen en 3 grootouders, waarvan 2 opa's in het kamp stierven. Dankjewel voor die status... maar daar heb ik geen zin in. Voor sommigen gaat het zeker wel op.
Zijn stelling was om terug te gaan naar de oorspronkelijke bedoeling van herdenken van de oorlog van 40-45 , de verschrikkingen van het nazisme en impliciet eerbetoon aan die mensen die in 40-45 overleden

Even alleen over het dik gedrukte: je kunt slachtoffer zijn en je kunt je slachtoffer voelen. Dat zijn twee verschillende dingen. Mijn moeder en haar ouders waren slachtoffers. Zij hebben in een jappenkamp gezeten. Dan BEN je gewoon een slachtoffer. Maar mijn moeder heeft zich nooit een slachtoffer gevoeld. Dat is iets heel anders.

Verder ben ik wel heel erg voorzichtig met mijn oordeel hierover. Ja, soms is er sprake van slachtofferisme, maar wie ben ik om daar (negatief) over te oordelen? Tis niet alsof ik zelf nooit iets fout heb gedaan, ik ben ook maar een mens.

quote:

Op zondag 6 mei 2012 20:33 schreef MinderMutsig het volgende:

[..]

Indrukwekkend verhaal. Vreselijk hoe er wraak is genomen op gezinsleden en familie van 'foute' Nederlanders. De sadisten in de internaten (noem het maar kampen) waren geen haar beter dan de kampbewaarders een paar jaar daarvoor.

Mijn overgrootvader had voor de oorlog een van de allereerste autobedrijven in Nederland. Verkoop en reparatie en had een personenauto die men als taxi kon huren en ook een vrachtwagentje voor verhuizingen. Mijn opa groeide ermee op en kon als klein jochie al snel alles met vier wielen besturen.

In de oorlog zochten de Duitsers naar chauffeurs voor de vrachtwagens die de troepen in Rusland moesten bevoorraden. Zoveel ervaren vrachtwagenchauffeurs waren er in die tijd niet en toen ze lucht kregen van dat mijn opa, jong broekie van nog geen achttien, goed kon rijden werd hij gelijk opgroepen, tewerkstelling. Naar Duitsland en daar als chauffeur in een konvooi richting oostfront.

Komend uit een vrijgevochten nest en dorpscultuur dat scheit aan elke vorm van autoriteit had deed mijn opa wat voor hem natuurlijk was. In Polen zag hij zijn kans waar en ging er te voet vandoor. Hij had geluk en werd opgevangen door de lokale bevolking waar hij kon onderduiken. Kwam met het verzet in aanraking en die hebben hem geholpen om terug naar Nederland te komen. Alles te voet trouwens.

De rest van de oorlog heeft hij in het Nederlandse verzet gezeten. Gewapend verzet. Een kleine ramp toen zijn toemalige vriendin, later mijn oma, zwanger raakte. Mijn opa was een gezocht man en de zwangerschap verraadde dat hij in de buurt was. Mijn oma en andere familieleden zijn toen regelmatig onder druk gezet (eufemisme) om te vertellen wat ze wisten en waar hij was. Dat heeft de nodige sporen in onze familie achtergelaten.

In ieder geval, ze hebben mijn opa gelukkig nooit gepakt. Nou zou je zeggen dat hij vanuit zijn ervaringen de grootste hekel aan Duitsers zou hebben. Hij is logisch nooit fan van ze geworden maar het waren een bepaald slag Nederlanders die hij het meest verafschuwde. Na de oorlog was er ineens een massa zelfbenoemde helden, verzetsmensen en slachtoffers. Mensen die niks hadden meegemaakt of gedaan en nu vooraan stonden om de eer en compensatie op te eisen. Lieten zich medailles opspelden en hielden hun hand op voor uitkeringen en beloning. Hij wilde daarom nooit meer iets met herdenkingen of toestanden te maken hebben.

Het waren vooral die gloriejagers die zo fanatiek 'foute Nederlanders' vervolgden. Lekker veilig en met het gelijk aan je kant de eigen frustraties en lusten botvieren op weerloze mensen. Mijn opa en zijn kameraden die echt het nodige hadden meegemaakt, en zelf gedaan niet te vergeten, hadden geen enkele behoefte aan wraak of het zien van nog meer menselijk lijden. Ze wilde gewoon vergeten en zover het ging de draad van hun leven weer oppakken.

De mensen die nou zeventig jaar na dato, geboren toen de oorlog allang voorbij was, nog steeds zo goed weten te vertellen wie goed en fout was zijn van hetzelfde slag als de 'helden' die pas opstonden toen de Duitsers verslagen waren. Ze kunnen voor mij de boom in. Ga mij niet vertellen wie ik wel of niet als slachtoffer mag zien als mijn voorouder die er tot zijn knieeën in gestaan had uiteindelijk niet eens wist wie goed of fout was.

Mensen die wel menen het je precies te kunnen vertellen, dat zijn imo de ergsten.

[ Bericht 0% gewijzigd door NorthernStar op 06-05-2012 23:25:17 ]

quote:

Op zondag 6 mei 2012 20:23 schreef Prins_Eerlijk het volgende:

[..]

Geleuter allemaal.

Heel erg dom geleuter. Dit is nu precies hoe je die domme vijandbeelden in stand houdt. Het is contraproductief gelul.

Over dom geleuter gesproken, ga tegen je moeder lopen janken, die heeft je op de wereld gezet, dus die verdient het!

[ Bericht 15% gewijzigd door Jian op 07-05-2012 01:35:58 ]

quote:

Op zondag 6 mei 2012 23:18 schreef NorthernStar het volgende:

[..]

Indrukwekkend verhaal. Vreselijk hoe er wraak is genomen op gezinsleden en familie van 'foute' Nederlanders. De sadisten in de internaten (noem het maar kampen) waren geen haar beter dan de kampbewaarders een paar jaar daarvoor.

Mijn overgrootvader had voor de oorlog een van de allereerste autobedrijven in Nederland. Verkoop en reparatie en had een personenauto die men als taxi kon huren en ook een vrachtwagentje voor verhuizingen. Mijn opa groeide ermee op en kon als klein jochie al snel alles met vier wielen besturen.

In de oorlog zochten de Duitsers naar chauffeurs voor de vrachtwagens die de troepen in Rusland moesten bevoorraden. Zoveel ervaren vrachtwagenchauffeurs waren er in die tijd niet en toen ze lucht kregen van dat mijn opa, jong broekie van nog geen achttien, goed kon rijden werd hij gelijk opgroepen, tewerkstelling. Naar Duitsland en daar als chauffeur in een konvooi richting oostfront.

Komend uit een vrijgevochten nest en dorpscultuur dat scheit aan elke vorm van autoriteit had deed mijn opa wat voor hem natuurlijk was. In Polen zag hij zijn kans waar en ging er te voet vandoor. Hij had geluk en werd opgevangen door de lokale bevolking waar hij kon onderduiken. Kwam met het verzet in aanraking en die hebben hem geholpen om terug naar Nederland te komen. Alles te voet trouwens.

De rest van de oorlog heeft hij in het Nederlandse verzet gezeten. Gewapend verzet. Een kleine ramp toen zijn toemalige vriendin, later mijn oma, zwanger raakte. Mijn opa was een gezocht man en de zwangerschap verraadde dat hij in de buurt was. Mijn oma en andere familieleden zijn toen regelmatig onder druk gezet (eufemisme) om te vertellen wat ze wisten en waar hij was. Dat heeft de nodige sporen in onze familie achtergelaten.

In ieder geval, ze hebben mijn opa gelukkig nooit gepakt. Nou zou je zeggen dat hij vanuit zijn ervaringen de grootste hekel aan Duitsers zou hebben. Hij is logisch nooit fan van ze geworden maar het waren een bepaald slag Nederlanders die hij het meest verafschuwde. Na de oorlog was er ineens een massa zelfbenoemde helden, verzetsmensen en slachtoffers. Mensen die niks hadden meegemaakt of gedaan en nu vooraan stonden om de eer en compensatie op te eisen. Lieten zich medailles opspelden en hielden hun hand op voor uitkeringen en beloning. Hij wilde daarom nooit meer iets met herdenkingen of toestanden te maken hebben.

Het waren vooral die gloriejagers die zo fanatiek 'foute Nederlanders' vervolgden. Lekker veilig en met het gelijk aan je kant de eigen frustraties en lusten botvieren op weerloze mensen. Mijn opa en zijn kameraden die echt het nodige hadden meegemaakt, en zelf gedaan niet te vergeten, hadden geen enkele behoefte aan wraak of het zien van nog meer menselijk lijden. Ze wilde gewoon vergeten en zover het ging de draad van hun leven weer oppakken.

De mensen die nou zeventig jaar na dato, geboren toen de oorlog allang voorbij was, nog steeds zo goed weten te vertellen wie goed en fout was zijn van hetzelfde slag als de 'helden' die pas opstonden toen de Duitsers verslagen waren. Ze kunnen voor mij de boom in. Ga mij niet vertellen wie ik wel of niet als slachtoffer mag zien als mijn voorouder die er tot zijn knieeën in gestaan had uiteindelijk niet eens wist wie goed of fout was.

Mensen die wel menen het je precies te kunnen vertellen, dat zijn imo de ergsten.

Eens. Geen woord aan toe te voegen.