Met 29 FOK!ers naar het Nationaal Songfestival 2012 geweest O+.

Het bestellen via de speciale fan-voorverkoop is niet meer mogelijk, hieronder de oorspronkelijke OP in de spoiler:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

De kaarten zijn betaald en zullen binnenkort per post bij Greys binnen komen. zijn inmiddels bij Greys gearriveerd!





Wie gaan er mee?

- Ingetje 79
- Greys
- Tha_Erik
- Tombolafan
- Dirkh
- mevrouwtjePaddoRolandaDirkh
- Goodbye
- yvonne
- Brechtje
- Cat22
- BrandX
- Maes
- Peter
- Takaiki
- MissBliss
- Re
- miss_dynastie
- mister_dynastie
- Muis006
- misterMuis
- Dizzy-Miss-Lizzy
- Amsel/Merel
- HenkPietKlaasWim
- Cosmo2.0
- JJdJ1984
- Andromache
- Andromache-introducé
- iBenny
- Steve

Totaal: 29
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
LET OP LET OP LET OP LET OP

Om 19.00 gaat de zaal open en kun je een stoel claimen. Er zijn GEEN vaste zitplaatsen dus we moeten op tijd aanwezig zijn!

Er zijn 2 afspreekmomenten:

17.00
in de La Place om te eten
Daar zijn:
- Ingetje79 (auto)
- Tombolafan (auto)
- Cat (rijdt met Takaiki mee)
- Takaiki (auto)
- Tha_Erik (rijdt met Takaiki mee)
- Steve (rijdt met Takaiki mee)
- Goodbye (rijdt met HPKW mee)
- HenkPietKlaasWim (auto)
- Amsel (rijdt met HPKW mee)
- Peter (rijdt met BrandX mee)
- BrandX (auto)
- Maes (rijdt met BrandX mee)
- Greys (rijdt met BrandX mee)
- Dirkh (auto)
- Paddestoeltje (rijdt met Dirkh mee)
- yvonne (auto)
- Brechtje (rijdt met yvonne mee)
- Ole (trein)
- miss_dynastie (auto?)
- mister_dynastie (rijdt met MD mee?)
- Cosmo2.0 (trein)
- iBenny (trein)

Hier zijn kortingsbonnen van La Place te krijgen

18.15
bij de studio (sumatralaan 45 _{(volg de borden 'MediaPark', tomtom heeft soms neiging je de andere kant op te sturen)})
Daar zijn:
- Muis006
- meneer Muis006
- Andromache
- Andromache-introducé
- MissBliss
- JJdJ1984

En Siegfried heeft hele toffe foto's gemaakt .

quote:

Op maandag 27 februari 2012 02:16 schreef Siegfried het volgende:
Foto's: Nationaal Songfestival

quote:

Op maandag 27 februari 2012 08:47 schreef Cat22 het volgende:
Zeg mod, update die TT eens.

Is dit niet goed dan ?

Ik vind dit echt een leuke foto .

Indiana Joan .

quote:

Op maandag 27 februari 2012 09:29 schreef Goodbye het volgende:
Die foto. Moet je voor de grap eens kijken, ik heb gewoon hakken aan én sta een tribuna hoger en als nog kom ik amper boven de schouders uit

.

La place was trouwens een prima verzamelplek. Goed bereikbaar voor auto en met ov, en een goede ruimte voor zo'n groep.

Ik ben een (nu al) uitgebreid verslag aan het typen van mijn NSF-ervaring van 2012 . Het wordt een lange lap tekst ben ik bang, dus nog even geduld .

quote:

Op maandag 27 februari 2012 14:05 schreef Steve het volgende:
http://www.facebook.com/MikePoetser

Mike Poetser. !

Omg .
Interested In Men and Women

Friend request sent .

Zijn we er klaar voor? Mijn verslag van de dag . Het is een beetje lang geworden...

------

Het Nationaal Songfestival 2012, beter bekend als het verhaal van de indiaan en de hoer.

Na maandenlang voorbereiden was het dan eindelijk zo ver. De dag dat er een FOK!delegatie naar het Nationaal Songfestival zou gaan, en ik was er natuurlijk bij. We hadden van de nummers alleen nog maar snippets gehoord maar de algemene favoriet van mij en mijn lieftallige medemod was natuurlijk van tevoren al Joan. De rest van de nummers hadden we vakkundig op basis van enkele seconden al afgeschreven als saai, walgelijk, lelijk en ongeschikt. Zo snel kan het gaan, en wij als ware experts op het gebied van songfestivalmuziek weten waar we het over hebben.

Maar goed, door met het verhaal. De voorpret was al enorm. Het forum puilde uit van het geregel, het enthousiasme, afmeldingen, aanmeldingen, andere dingen, meezingen (daarover later meer)... De voorbereidingen waren in volle gang. Rond een uur of drie werd ik opgehaald door de lieftallige Takaiki, een chaffeuse van jewelste met een goede kennis van de leukste songfestivalnummers. Zij werd vergezeld door de persoon die vorig jaar nog chauffeur was, maar dit jaar een speciale extra vermelding dient te krijgen om te compenseren voor mijn gebrekkige omschrijving van haar in het verslag van vorig jaar, the one and only Cat22. Een vrouw om rekening mee te houden, die de oren van je hoofd kan praten, maar ondertussen nog een aardig deuntje meezingt en bijna vloeiend Frans spreekt, zodat we de nodige Franse winnende liedjes konden vertalen terwijl we meezongen. De derde persoon in de auto die onze Takketaxi compleet zou maken was Steve. En Steve is gewoon heel erg tof. Zegt weinig van het songfestival te kennen, maar daar prikten we met z'n allen zo doorheen.

Enfin, de reis begon. Althans, de reis begon nadat Takaiki eiste dat mijn goedvoorbereide CD in haar spleet geduwd werd en Corry Brocken begon 'Een beetje' met ons te zingen. We waren nog wat schuchter in ons meezingen, en er werd wat schamper gelachen, vooral toen we binnen vijf minuten al verkeerd gereden waren (dat alles om natuurlijk langer in de gezelligste taxi van het land te mogen blijven zitten). Maar we waren niet lang daarna goed en wel onderweg. Ik wist Cat22 te vertellen dat 'Poupée de cire, poupée de son' ging over een wassen pop. Meer wist ik niet (behalve France Gall voor Luxemburg in 1965). Steve had een van zijn eerste "Oja!-momentjes bij dit nummer. Er zouden er nog veel volgen.

De reis verliep verder voorspoedig. Het meezingen begon serieuze vormen aan te nemen en tegen de tijd dat we aan het Après toi'en waren, zat de sfeer er helemaal in. Ik heb me onderweg rotgelachen om het pedonummer "Save your kisses for me" (laatste zin "because you're only three) en dat Making your mind up gaat over anale seks (iets moest je niet je van achter laten nemen). Hilversum naderde gestaag, maar we zouden eerst naar Laren gaan om wat te eten en een groot deel van de rest van de groep daar te ontmoeten.

Eenmaal aangekomen bij de La Place in Laren was daar DirkH en die van hem (die iets met een Paddenstoel heet of iets dergelijks) al. We waren schappelijk een half uur voor de afgesproken aankomsttijd aanwezig en besloten buiten te gaan zitten omdat het binnen vol was.
Ik heb me in de tussentijd vermaakt met me voor te stellen hoe het zou zijn als we straks allemaal naar de studio zouden rijden en ik dan vergeten zou worden, achter de auto's aan zou rennen terwijl ik a la Celine Dion NE PARTEZ PAS SANS MOI!!!! zou roepen. Dat zorgde in ieder geval bij mij voor een gulle lach.

Ondertussen waren we naar binnen verhuisd en hadden we ook maar voedsel besteld. En natuurlijk net als je een hap van je cheeseburger neemt, je kin vol met saus zit en je handen onder de sesamzaadjes zitten komt er een groep binnen. Onder andere (voel je niet genegeerd als ik je niet noem, ik bedoel het alleraardigst en in mijn hoofd zijn jullie er allemaal bij) Greys, Yvonne, Tombolafan, Goodbye, Miss_Dynastie en consorten. Kortom, vanuit het hele land was er nu een verzameling NSF-fanaten verzameld en de sfeer zat er meteen al goed in. De groep ging voedsel zoeken en ditchten Greys bij de tassen aan tafel, die zat daar dus heel eenzaam en alleen te babysitten op al het kostbaars dat men blijkbaar mee wilde nemen naar de show. Er werd door dezen en genen nog snel omgekleed in de toiletten en wonder boven wonder was de meerderheid in danwel oranje danwel rood-wit-blauw gekleed. En zo hoort het. Want we zijn verdomme allemaal fans, zelfs als je het niet bent.

De kaartjes werden door Greys nog snel even uitgedeeld, die bang was dat ze zouden scheuren, en vlugvlug op weg naar de studio want die ging om 19.00 open en het was tenslotte al 18.00.
Daar aangekomen voegden zich nog wat laatkomers bij ons en waren we opeens compleet. Er stond ook geen rij ofzo, dus we vroegen ons al af waar de rest van de gasten zouden zijn. Ondertussen regelden we allemaal een "groen kaartje" zodat we bij elkaar zouden kunnen zitten. Jas afgeven, trappetje, trappetje, trappetje op en daar was de foyer. We hadden bekijks. Een soort hyperactieve oranjeroodwitblauwe groep. De andere gasten zaten stil te zijn op stoeltjes en leken mij niet bijzonder enthousiast en blij om er te zijn. Dit in tegenstelling tot ons, en als ik voor mezelf mag spreken, ik was meteen hyper.

We hadden ons al verzameld bij de deuren die zouden leiden naar de studio. Deze waren "hermetisch afgesloten" wat eigenlijk neerkwam op een stukje tape over het sleutelgat. De deur was trouwens niet op slot.

Langzaam maar zeker kwamen bij ons van opwinding de vlaggetjes opzetten, maar toen was daar opeens een ietwat potteuze beveiligingsvrouw die eigenlijk zonder pardon vlaggetjes in begon te nemen, en boa's, en pompoms. Blijkbaar hadden ze net besloten dat vlaggetjes en andere attributen echt uit den boze waren. Absoluut onaanvaardbare enthousiasme-enablers ofzo. Stel je voor dat het publiek op TV overkomt alsof ze enthousiast zijn (want vorig jaar bewijst, wij vlaggen met een passie die niet te ontkennen is!) Tombolafan brieste bijna van woede en Yvonne schakelde meteen per telefoon Iteejer in om een bericht op de FP te plaatsen, verder nam iedereen zijn of haar telefoon er bij en begonnen zoals FOK!kers betamen te posten op FOK!. Wat een aanfluiting. Later leerden we dat van de TROS de vlaggetjes best hadden gemogen (vorig jaar vonden ze het ook enig!), maar dat John de Mol had gezegd dat ie absoluut geen vlaggetjes in de zaal wilde! We vermoedden een fobie voor vlaggen. entousiasme, FOK!kers of een combinatie van alles.

De zaalopwarmer (fluffer) schalde opeens door de speaker (voor de doven en slechthorenden op aangenaam volume, voor de rest een tikkeltje te hard). Hij vroeg van elke kandidaat waar de fans stonden. Bij Joan barstten wij los, want ja, we hadden besloten voor Joan te zijn. Toen Raffaela's naam omgeroepen werd, werd het even stil en klonk er een boe-geroep uit een hoekje. "Die fans moeten dan zeker nog komen," zei de fluffer. Wij moesten lachen.

Maar na enige tijd wachten in een bloedhete foyer mochten we dan de zaal in. Enthousiast en lawaaiïg als een groep kleuters die op schoolreis gingen liepen we naar onze plaatsen. Een lekker compact groepje aan het uiteinde van de tribune. Goed zicht op zowel het podium, als de jurydesk, als de honderdkoppige-niet-zo-buitenlandse-maar-toch-buitenlandse-advies-jury. Er speelden ondertussen oude songfestivalhits en dat is voor mij persoonlijk al een uitnodiging om uit mijn dak te gaan en mee te zingen, en wat bleek, anderen deden dat ook met verve. Met anderen bedoel ik andere FOK!kers, want de rest van het publiek was moeilijk enthousiast te krijgen. Marga Bult kwam ook nog de zaal in, dus die hebben we even geroepen. Verder nam Sieneke plaats, Ben Cramer, Monique Smit, Nigel (ooit Idols en ook the Voice of Holland kandidaat). In de verte zagen we vlaggenhater John de mol in de coulissen staan.

De fluffer begon toen aardig zijn best te doen om ons enthousiast te krijgen. We oefenden wat avondgymnastiek in de vorm van enthousiast applaus en men kreeg de mogelijkheid om iets door zijn microfoon te roepen. Greys nam die microfoon met beide handen aan en deed nog even haar beklag dat we de vlaggetjes moesten inleveren en dat het wel bijzonder jammer was. De fluffer lachte wat en was eigenlijk toen opeens veel meer aan de overkant van het publiek te vinden.
Wij hadden prima zicht op de overkant en toen we daar toch een stel vrouwen met een vlaggetje zagen wapperen (een of twee vlaggetjes maar, de amateurs!) werd het ons allemaal even te veel. Veel "ooohhh!!!" en wijzen en beschuldigend kijken zorgde er voor dat de fluffer het ook zal en serieus binnen enkele seconden kwam er een beveiliger van de vlaggenpolitie aan om het vlaggetje te confisqueren.

Onderwijl dit alles was er op het podium een iemand op zijn knieën bezig met een flesje schoonmaakmiddel en een doekje. Dit was Mike, de poetser. We hebben hem het applaus gegeven wat ie verdiende. Zo'n man moet ook wel eens waardering krijgen voor zijn werk (misschien als act meesturen naar Baku?).

We namen de leader even snel op (Jan Smit als presentator, vorig jaar hadden we nog Yolanthe in een stomme jurk en te kleine schoenen) en daarna kwam de jury binnen onder luid gejoel en geklap. We deden als braaf klapvee mee.

De show begon en eigenlijk kan je het beste de aflevering gewoon bekijken om te zien hoe dat in z'n werk ging. De vuurwerklucht van Pearls vuurwerkwaterval was prominent aanwezig maar zorgde voor niets spannends. Tim deed goed zijn best maar kwam wat knullig over. Het eerste duel deed ons allemaal eigenlijk niks. Greys viel in slaap bij Pearl.

Het tweede duel daarentegen, dat was pas spannend. Ik zag ver weg in de coulissen Joan al staan met iets op haar hoofd wat ik nog net helemaal kon plaatsen. Toen Joan en Raffaela opkwamen vloog iedereens mond open van verbazing en gelach. Een indiaan (Joan) en een hoer (Raffaela) kwamen het podium op. Verschillender kon je het niet treffen. Het gonsde in de zaal met "hoer" en "indiaan". Ik was nog een beetje in de war. Joan was mijn absolute favoriet, maar de tooi maakte het me wel een beetje moeilijk om nog onverdeeld enthousiast te zijn. Gelukkig mocht ze snel optreden en wat een optreden. Ik vond het nummer geweldig en liet dat duidelijk merken, samen met rest van ons. En wat waren we verbaasd toen de jury dit ook nog eens kon waarderen! En de adviesjury ook! Ik heb ge-sms't. Ik geef het gewoon toe, mijn entousiasme, fanatisme, obsessie kreeg de overhand en ik dacht "als ik niet stem verliest ze door mij." Dus ik stemde drie keer.

De jury verbaasde iedereen toen Joan eigenlijk meer gewaardeerd werd. Afrojack liet nog even pijnlijk merken aan Raffaela dat dit geen clubhit was, en dat hij niks met het nummer zou kunnen. Wij lachten daarom, en Raffaela keek venijnig onze kant op. Toen zagen we ook dat de voorkant van haar lingeriebadpak nog eens open was. En toen moest ik nog wat meer lachen.

Greys en ik kregen bijna een hartverzakking toen ze ook nog eens daadwerkelijk door was naar de finale! Onze Joan! Joan die zo lief op FOK! kwam posten! Joan met de tooi! Indiana Joan! WHAT GEBEURT ER IK KAN HET NIET AAN! Joan joan joan . Voor het eerst sinds jaren had ik het idee dat we konden winnen (dat wil zeggen, dat we het nummer konden sturen wat ik het leukst vond).

Het laatste duel tussen Kim en Ivan boeide me niet zo. Kim had zo ongeveel elk cliché te pakken wat je bij een ballad kan bedenken. De vleugel, de kindjes op de achtergrond, de suffe jurk, de windmachine... Ivan deed het verrassend goed en viel ook enorm in de smaak bij de jury. De zaal, echter, bleef wat stil bij hem. Behalve zijn ouders en de buurvrouw in het familievak.

En daar was toen weer de finale. Eerst Pearl met haar vehikel, toen Joan (en dit keer deden we allemaal zo entousiast mee, we gingen staan bij het refrein, zongen uit volle borst mee wat makkelijk kan bij dit nummer na één keer luisteren), Ivan sloot de rij en nobody cared. Behalve de jury. Die was opeens raar en idioot. Veruit favoriet waren opeens Ivan (die bij de bookies als slechtst geranked was) en Pearl de favorieten en had Joan 10 punten achterstand! Oh noes!!! Dus ik weer stemmen (nog eens 7 keer...) want ik moest en zou Joan zien winnen. Verdorie, ons Joan, Indiana Joan! Zomaar een achterstand. En na enkele minuten (kudo's voor de snelheid van dat alles) was de uitslag daar. De balkjes vulden zich met de stemmen van het Nederlands publiek. Het balkje van Ivan strandde vrij snel en Pearl en Joan stegen nog... tot het punt dat ook Pearl stagneerde en het balkje van Joan verder liep. Zou het, zou het?!

JAAAAA HET ZOU!!!!

We sprongen op en ik schreeuwde en klapte alsof ze zojuist gered was van de dood. En ons vak deed mee. Als een trotse vader, broer, zoon (Ivan-reference) sprongen we bijna de tribune af. Ik was echt in ongeloof (dit klinkt allemaal erg overdreven, maar het is een waarheidsgetrouw verslag). Joan zong nog een keer haar prachtige nummer en we zongen mee uit volle borst! De pers kwam binnen, we zwaaiden naar Siegfried die voor prachtige foto's zorgde en we waren blij. Ik was blij, ik ben blij! Joan . Win ons een songfestival!

Het eind was daar en we werden de zaal uitgestuurd. Op zoek naar de jassen (en verloren pompoms, boa's en vlaggetjes). Die vonden we terug in een loods waar de oude decorstukken stof stonden te happen. Weg glamour. Weg show. Gewoon een koude hal waar we enigszins verdwaasd rondliepen op zoek naar de uitgang. Buiten hebben we nog even nabeschouwd en zijn we tot de conclusie gekomen dat we dit nooit gedacht hadden, dat John de Mol geen valse show met Raffaela als winnares bekokstoofd had, dat Joan een lieverd is en dat het nationaal songfestival dit jaar toch wel een ontzettend succes geweest is en een feest om bij aanwezig te zijn geweest.

Na het afscheid stapte ik weer in de gezelligste taxi van het land, samen met mijn drie medereizigers en terwijl we nog meezongen (iets minder enthousiast, want moe van de enerverende dag) reed Takaika ons veilig naar huis, alwaar ik tevreden mijn bedje in kon duiken en droomde van indianen en hoeren.

THE END.

[ Bericht 0% gewijzigd door Tha_Erik op 27-02-2012 15:16:53 ]