Elasticiteit.quote:Op donderdag 26 januari 2012 16:13 schreef ATuin-hek het volgende:
Bij dat verhaal over grote kraters die niet zouden kloppen, hoe verklaren jullie waar de kracht vandaan komt die voor de rebound komt? Waarom blijft de krater niet gewoon bol naar binnen staan?
quote:Of misschien nog beter, waarom prikt de grote steen de bol niet gewoon lek?
De aardkorst is minder dik of minder elastisch?quote:Op donderdag 26 januari 2012 16:27 schreef Ticker het volgende:
@Jokkebrok, maar de aarde is heel anders dan de maan. Had niets overgebleven geweest van de aarde, als wij diezelfde impacts hadden moeten ervaren.
Jij vind een magische "gravitational balance" een zinnige verklaring? Ik niet iig.quote:Op donderdag 26 januari 2012 16:16 schreef J0kkebr0k het volgende:
[..]
Daarvoor zou je het stuk tekst moeten lezen. Luilak.
[..]
True.
De aarde is groter dan de maan en denk dat deze het prima zou kunnen doorstaan. Echter erg gezond voor het leven op aarde is zo'n meteorenregen niet.quote:Op donderdag 26 januari 2012 16:27 schreef Ticker het volgende:
[..]
@Jokkebrok, maar de aarde is heel anders dan de maan. Had niets overgebleven geweest van de aarde, als wij diezelfde impacts hadden moeten ervaren.
Ik vraag me af of je wel goed gelezen hebt, want ik lees niet dat "gravitational balance" een verklaring is:quote:Op donderdag 26 januari 2012 16:38 schreef ATuin-hek het volgende:
[..]
Jij vind een magische "gravitational balance" een zinnige verklaring? Ik niet iig.
Ik denk dat het rebounce effect best een logische verklaring kan zijn van de verhoging in het midden van de krater (zoals hieronder te zien is).quote:Hollow planets do not require massive compression to deflect inward at the point of celestial impact. Decompression is not required for surfaces to rebound. Larger impacts simply push the planetary wall inward over a large area. This deflects the surface away from natural gravitational balance. Deflection dampens the excavating power of the impact force. After the impact, the planetary wall 'falls' back out into gravitational balance. This happens rapidly, providing the reason for peaks in medium craters. Peaks do not remain in large craters because the volume of matter involved is large enough to fall back and level out with the floor of the crater. The surface within a major impact may rise and fall several times before coming to rest at gravitational balance. This can be compared to ripples on water after a stone is thrown in. This action produces the concentric rings and cracked surfaces seen inside large craters.
Dan ga je dus ervan uit dat de aarde bestaat uit een keiharde mantel? Ergens verstopt tussen de aarde?quote:Op donderdag 26 januari 2012 16:38 schreef J0kkebr0k het volgende:
[..]
De aarde is groter dan de maan en denk dat deze het prima zou kunnen doorstaan. Echter erg gezond voor het leven op aarde is zo'n meteorenregen niet.
Uh...quote:Op donderdag 26 januari 2012 16:45 schreef Ticker het volgende:
[..]
Dan ga je dus ervan uit dat de aarde bestaat uit een keiharde mantel? Ergens verstopt tussen de aarde?
Was het niet zo dat de aarde grotendeels bestaat uit... aarde
Wat is er meer magisch aan dan aan andere natuurkundige fenomenen?quote:Op donderdag 26 januari 2012 16:38 schreef ATuin-hek het volgende:
[..]
Jij vind een magische "gravitational balance" een zinnige verklaring? Ik niet iig.
Dus dit is totaal anders dan de maan... niet te vergelijken. De aarde heeft een veel zachtere korst.quote:Op donderdag 26 januari 2012 16:46 schreef J0kkebr0k het volgende:
[..]
Uh...
De aardkorst is de buitenste laag van de vaste Aarde, die voornamelijk bestaat uit gesteenten als granodioriet, gabbro en basalt. De korst vormt het bovenste deel van de lithosfeer, alle gesteenten en sedimenten die aan het oppervlak liggen behoren tot de korst.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Aardkorst
De maan is een (hol) ruimteschip; bevat veel titanium.quote:Op donderdag 26 januari 2012 16:27 schreef Ticker het volgende:
[..]
Uit wat voor materiaal is de bol gemaakt dan?
Ik denk dat we juist DAT moeten achterhalen. De conclusie dat de maan een dikke korst heeft waar geen deukje in te krijgen is, moge duidelijk zijn.
@Jokkebrok, maar de aarde is heel anders dan de maan. Had niets overgebleven geweest van de aarde, als wij diezelfde impacts hadden moeten ervaren.
Water is ook hard bij voldoende impact.quote:Op donderdag 26 januari 2012 16:45 schreef Ticker het volgende:
[..]
Dan ga je dus ervan uit dat de aarde bestaat uit een keiharde mantel? Ergens verstopt tussen de aarde?
Was het niet zo dat de aarde grotendeels bestaat uit... aarde
Artificial idd.quote:Op donderdag 26 januari 2012 16:49 schreef Bankfurt het volgende:
[..]
De maan is een ruimteschip; bevat veel titanium.
Ja, je begrijpt me. Maak er geen lachertje van aub. Zo onduidelijk was ik niet. Ik meende namelijk niet dat de 'aarde uit elkaar zou stuiven'quote:Op donderdag 26 januari 2012 16:49 schreef GoudIsEcht het volgende:
[..]
Water is ook hard bij voldoende impact.
Maar goed, aangezien jij stelde dat de aarde een flinke (meteorische) impact niet zou kunnen overleven (in tegenstelling tot de maan) en nu met 'aarde aankomt'...: jij bent van mening dat de aarde grotendeels uit aarde bestaat en dat uit elkaar zou stuiven bij zo'n impact? Of ben je nu wat te kort van stof geweest?
Als de aarde zo zou werken zouden we zo goed als gewichtsloos moeten zijn aan het aardoppervlak...quote:Op donderdag 26 januari 2012 16:47 schreef GoudIsEcht het volgende:
[..]
Wat is er meer magisch aan dan aan andere natuurkundige fenomenen?
Als je stelt dat deeltjes elkaar aantrekken en stelt dat deeltjes die rond een middelpunt draaien daarvan weg neigen dan kan je dat toch zonder magie optellen tot een holle cilinder of bol?
Zo niet, vertel ons over de magie...
Ik noemde water al; wie weet heeft de aardkorst vergelijkbare eigenschappen als je op de schaal van meteoriet-inslagen kijkt...quote:Op donderdag 26 januari 2012 16:50 schreef Ticker het volgende:
[..]
Ja, je begrijpt me. Maak er geen lachertje van aub. Zo onduidelijk was ik niet.
Relatief gezien wel, maar wie zijn wij om onszelf als maat te nemen?quote:Op donderdag 26 januari 2012 16:51 schreef ATuin-hek het volgende:
[..]
Als de aarde zo zou werken zouden we zo goed als gewichtsloos moeten zijn aan het aardoppervlak...
quote:Op donderdag 26 januari 2012 16:48 schreef Ticker het volgende:
[..]
Dus dit is totaal anders dan de maan... niet te vergelijken. De aarde heeft een veel zachtere korst.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Maan#Oppervlakquote:Die coagulerende enorme brok vloeibare materie trok samen als een gigantische druppel, die nog meer van de omringende spiraalmassa tot zich nam en geleidelijk stolde tot de vorm van de Maan. Deze theorie vindt bevestiging in de samenstelling van de gesteenten op de Maan, die ongeveer dezelfde is als die van de aardkorst.
Gehele doeleinde van beide objecten zijn anders. De aarde is echt een planeet.. de maan... een ??? die zorgt voor ontzettend veel effecten op aarde.quote:Op donderdag 26 januari 2012 16:52 schreef GoudIsEcht het volgende:
[..]
Ik noemde water al; wie weet heeft de aardkorst vergelijkbare eigenschappen als je op de schaal van meteoriet-inslagen kijkt...
Lullo... de samenstelling van de gesteente.. niet de samenstelling van de GEHELE korst!quote:Op donderdag 26 januari 2012 16:54 schreef J0kkebr0k het volgende:
[..]
[..]
http://nl.wikipedia.org/wiki/Maan#Oppervlak
quote:Op donderdag 26 januari 2012 16:57 schreef Ticker het volgende:
[..]
Lullo... de samenstelling van de gesteente.. niet de samenstelling van de GEHELE korst!
En maak nou gewoon een eigen topic, je verziekt je holle aarde topic zo. Of plemp hem in deze Is de maan hol?
Laat een appel vallen, en je doet een meting om dat deel van het holle aarde verhaal te ontkrachten. Is weinig relatiefs aan.quote:Op donderdag 26 januari 2012 16:53 schreef GoudIsEcht het volgende:
[..]
Relatief gezien wel, maar wie zijn wij om onszelf als maat te nemen?
Overigens storten we ook niet in elkaar, en kunnen we omhoog springen, dus zo gek is die veronderstelling niet eens. Helemaal niet als je ziet dat de dampkring ook nog net blijft hangen..
Welk deel wil jij ontkrachten met een appel? Dat hij zo goed als gewichtloos zou zijn?quote:Op donderdag 26 januari 2012 17:00 schreef ATuin-hek het volgende:
[..]
Laat een appel vallen, en je doet een meting om dat deel van het holle aarde verhaal te ontkrachten. Is weinig relatiefs aan.
Dat is allemaal vrij simpele middelbare school natuurkundequote:Op donderdag 26 januari 2012 17:28 schreef GoudIsEcht het volgende:
[..]
Welk deel wil jij ontkrachten met een appel? Dat hij zo goed als gewichtloos zou zijn?
Dat is juist wel een relatief begrip. Dat jij een appel misschien 'zwaar' vind of 'snel' vind vallen zegt toch weinig over hoe gewichtloos hij is ten opzichte van andere zaken, zoals het midden van de aardkorst (volgens de theorie het werkelijk gewichtloze deel) of andere planeten.
Maar mocht je uit het experiment een conclusie willen trekken dan kan je evengoed menen dat het vallen van de appel aantoont dat vlakbij de aardkorst de aantrekking tot de aardkorst groter is dan die tot bijvoorbeeld andere planeten of de centrifugale kracht.
Ik zie in elk geval niet in hoe je nou door dat experiment alleen de hypothese van een holle aarde zou kunnen verwerpen.
Volledigheid is daarbij van belang. Je zult je stelling moeten aanvullen met 'ter hoogte van (de buitenste grens van) het aardoppervlak'.quote:Op donderdag 26 januari 2012 17:38 schreef ATuin-hek het volgende:
Dat we zwaartekracht ondervinden aan het oppervlak van de aarde geeft aan dat het resultaat van die twee krachten een netto effect naar binnen toe oplevert.
Dat is dus weer niet waar. Als geheel kan kan als 'stil hangend lichaam' benaderd worden (onder de holle-aarde hypothese) waarbij logischerwijs ter hoogte de binnenste en buitenste grenzen een tegengestelde kracht werkt (het zijn immers die krachten die de boel bij elkaar houden en de grenzen bepalen).quote:Om die reden kan het dus niet zo zijn dat het aardoppervlak stil hangt op een soort evenwichtspunt, want dan zou de netto kracht nul moeten zijn.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Nee tuurlijk niet. Aardoppervlak is genoeg. Als op het oppervlak een netto kracht naar binnen toe werkt kan het dus niet zo zijn dat een centrifugaalrkacht er voor gezorgd heeft dat de schil van de aarde op die afstand van het massamiddelpunt is komen te liggen.quote:Op donderdag 26 januari 2012 17:43 schreef GoudIsEcht het volgende:
[..]
Volledigheid is daarbij van belang. Je zult je stelling moeten aanvullen met 'ter hoogte van (de buitenste grens van) het aardoppervlak'.
quote:Dat is dus weer niet waar. Als geheel kan kan als 'stil hangend lichaam' benaderd worden (onder de holle-aarde hypothese) waarbij logischerwijs ter hoogte de binnenste en buitenste grenzen een tegengestelde kracht werkt (het zijn immers die krachten die de boel bij elkaar houden en de grenzen bepalen).
De vraag is dus hoe significant de meting van een appel aan de buitenste van het aardoppervlak is voor de totale kracht die op dat oppervlak als geheel werkt. Het is toch niet onmogelijk dat er - juist - aan de randen van dat oppervlak krachten richting het midden (van dat oppervlak) zijn? Sterker nog, dat is juist wat de theorie stelt. De appel bevestigt dat, en is dus niet zo'n waardevolle toevoeging.Moeilijk he, natuurkunde?SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Die naar binnen werkende kracht (die de appel laat zien) zorgt er voor dat deze verklaring voor een holle aarde letterlijk instort.
Egregious professor of Cruel and Unusual Geography
Onikaan ni ov dovah
Je doet altijd zo je best om je best niet te hoeven doenquote:Op donderdag 26 januari 2012 17:51 schreef ATuin-hek het volgende:
Moeilijk he, natuurkunde?Die naar binnen werkende kracht (die de appel laat zien) zorgt er voor dat deze verklaring voor een holle aarde letterlijk instort.
Nee.quote:Op donderdag 26 januari 2012 17:51 schreef ATuin-hek het volgende:
[..]
Nee tuurlijk niet. Aardoppervlak is genoeg. Als op het oppervlak een netto kracht naar binnen toe werkt kan het dus niet zo zijn dat een centrifugaalrkacht er voor gezorgd heeft dat de schil van de aarde op die afstand van het massamiddelpunt is komen te liggen.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
quote:Op donderdag 26 januari 2012 18:00 schreef GoudIsEcht het volgende:
[..]
Nee.
Materie trekt elkaar aan, lees maar na in je natuurkunde boekjes. De materia van het aardoppervlak dus evenzo. Aan de buitenkant van dat (relatief dikke) oppervlak is de grootste aantrekkende kracht op de appel naar 'binnen' toe gericht. Het is immers een bol, en de weg recht omlaag (de straal van de bol) is dus de snelste weg naar de materie, en bovendien is de kracht rondom de straal van de bol aan alle kanten even groot. De appel zal dus naar 'binnen' vallen, juist omdat de (relatief kleine) appel zich aan de buitenkant van het oppervlak (dus op de grens) bevindt.
Zou je de appel in het midden van het aardoppervlak (dat nogmaals veel dikker is dan de appel) plaatsen dan was hij wellicht gewichtloos, en aan de binnenkant zou de middelpunt vliende kracht dan samen met de aantrekking tot de korst (het 'gewichtloze punt', dat dus dichter bij het de binnenkant dan de buitenkant van de korst zal liggen) het weer tegen de korst aanwerpen (tegengesteld aan wat aan de buitenkant gebeurt).Misschien moet je eens opzoeken wat een massamiddelpunt is...SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Egregious professor of Cruel and Unusual Geography
Onikaan ni ov dovah
Jij beschuldigde mij van niet goed lezen, maar hier laat je zien dat je zelf niet goed leest. Zwaartekracht neemt toe naar mate je dichter bij het massamiddelpunt komt, dus als de schil van de aarde kleiner zou zijn, bij gelijke massa, neemt de zwaartekracht toe. Oftewel, het is geen stabiel systeem, want een verstoring naar binnen toe zorgt voor een versterking van dat effect. Zelfde gaat op voor een verstoring naar buiten toe...quote:Op donderdag 26 januari 2012 18:00 schreef GoudIsEcht het volgende:
...
Zou je de appel in het midden van het aardoppervlak (dat nogmaals veel dikker is dan de appel) plaatsen dan was hij wellicht gewichtloos, en aan de binnenkant zou de middelpunt vliende kracht dan samen met de aantrekking tot de korst (het 'gewichtloze punt', dat dus dichter bij het de binnenkant dan de buitenkant van de korst zal liggen) het weer tegen de korst aanwerpen (tegengesteld aan wat aan de buitenkant gebeurt).
...
Massamiddelpunt is een 'fictief' punt in het geval van een holle aarde. Ik moet even uitzoeken in hoeverre de zwaartekracht daarop gericht zou zijn bij een holle aarde... Overigens zijn er tegelijkertijd wat tegengestelde krachten zoals centrifugaalkracht en de aantrekking vanuit andere hemellichamen.quote:Op donderdag 26 januari 2012 18:38 schreef ATuin-hek het volgende:
[..]
Jij beschuldigde mij van niet goed lezen, maar hier laat je zien dat je zelf niet goed leest. Zwaartekracht neemt toe naar mate je dichter bij het massamiddelpunt komt, dus als de schil van de aarde kleiner zou zijn, bij gelijke massa, neemt de zwaartekracht toe. Oftewel, het is geen stabiel systeem, want een verstoring naar binnen toe zorgt voor een versterking van dat effect. Zelfde gaat op voor een verstoring naar buiten toe...
Het topic is in principe de vorming van een holle planeet. De appel en de kraters zouden beide 'tests' zijn om een hypothese (de aarde is hol, of juist niet) aan te nemen (of te verwerpen).quote:Op donderdag 26 januari 2012 18:59 schreef J0kkebr0k het volgende:
Hebben we het nu over die inslagkraters, of over de vorming van een al dan niet holle planeet? Ik ben 'm ff kwijt namelijk. Zal wel door die appel komen.
Kwam nog wat tegen in het eerste deel:quote:Op donderdag 26 januari 2012 20:31 schreef GoudIsEcht het volgende:
[..]
Het topic is in principe de vorming van een holle planeet. De appel en de kraters zouden beide 'tests' zijn om een hypothese (de aarde is hol, of juist niet) aan te nemen (of te verwerpen).
quote:In the beginning, some 4 or 5 billion years ago, when the Earth was still an enormously expanded ball of super-hot whirling gas, it gradually began to contract as it cooled. The laws of physics require cooling gases to condense and so the rapidly spinning sphere of tenuous gases began to concentrate as the heat loss continued. Self-centered gravitational attraction kept reducing the diameter of the whirling ball of cooling material...but only to a certain extent. This is the big logical distinction between the old inadequate theory of planetary formation and Gardner’s discovery.
The old notion would have us believe that the gravitational contraction continued unabated until the Earth had become molten hot under a fierce gravitational pressure. While such a scenario undoubtedly does routinely occur in the celestial evolution of particularly immense bodies, as is the case with all stars, it is definitely not the final development of typical planets.
The crucial second factor to lay stress on is centrifugal force. Remember that while gravity is attempting to draw all of the material toward the center, there is an opposing force also at work centrifugal force. Just as a figure skater spins much more rapidly when she brings her outstretched arms tightly in against her body, so too did the ever contracting proto-planet begin rotating ever more rapidly as its size decreased.
Like the glued water in a bucket that refuses to spill if one swings the bucket in a fast circle, so too was this same law of motion centrifugal force attempting to hurl all of the material outward from the forming planet’s axis of rotation. So finally, in this silent titanic struggle between two natural forces, a balance was struck. When the swiftly whirling sphere had drawn itself down to an approximately 8000 mile diameter, the compromise between gravitational and centrifugal force was reached. But there is more.
There is a special characteristic of centrifugal force and we must not overlook this important trait. The strength of ’c’ force becomes greatly lessened as it approaches right angles to the direction of spin. A simple day-to-day example of this behavior is water in a basin. If you remove the drain plug and allow the water to start emptying from the basin, what will you eventually observe? A vortex or whirlpool, an empty space surrounded by rapidly rotating material. Now imagine this same principal in action concerning the contracting body which was to become our Earth.
At right angles to the rotational axis, in other words the ’poles’, the c force was considerably weaker than elsewhere, especially the equator, therefore although at the Earth’s equator the c force was able to halt the material’s inward progress at about an 8000 mile diameter, it was considerably less successful in the Polar regions, there stopping the contraction at about 1400 miles. The inevitable outcome of this natural compromise is that our planet concluded its evolution and solidified as an 8000 mile hollow sphere with 1400 mile diameter Polar Openings.
Now it is at this stage in the logic that Gardner advances and Reed falters. Because of his study of astronomical records and photography as specifically relating to nebula and comets, Gardner became aware of the whole truth. In the precise center of these translucent spheres is a proportionally small incandescent ball. Between this luminous interior orb and the shell of the nebula is a large intervening space; said another way, the nebula is hollow except for the bright sphere in its center. Why? Well, where is the one other location at at which c force is quite weak, besides at the poles?
The answer of course is at the precise center of rotation, and once again the logic is so straightforward that we may readily examine a common household example to support the argument. What would be the result if you sprinkled a layer of powder upon the top of a record player and then turned the record on high speed? The powder would fly off of the record...except for a small portion at the precise center.
Based upon his studies of the planetary nebula through observatory photographs, Gardner was able to surmise that the very thick shell of the Earth is approximately 800 miles thick, the Polar Openings 1400 miles across, and the gravitationally suspended Central Sun (the incandescent orb locked by gravity in the exact planetary center) some 600 miles diameter. Because of the enormity and very gradual curve of the Polar Aperture, it is impossible to visually detect it; this is the same as the fact that we do not ’see’ that the Earth itself is round. The curve is much too gradual to observe.
Based on the nearly constant merger of warm interior air with very cold exterior Polar air, the Polar Openings are almost always covered by a thick cloud layer. This explains why when viewed from satellites the openings look just as they would if there actually were the mythical ’polar ice caps’ which government policy claims are at the Earth’s extremities. Gardner was led inexorably to his monumental science discovery by the vast quantity of inconsistent information which he continually encountered during his years of study dealing with, especially, high Arctic expeditions.
Chief among the numerous mysteries are,
1) a dramatically improving climate in the very far north
2) the extreme peculiarity of the famous Northern Lights or Aurora Borealis
3) the eccentric behavior of the compass in very high latitudes
Waar zou de zwaartekracht anders op gericht zijn?quote:Op donderdag 26 januari 2012 20:29 schreef GoudIsEcht het volgende:
[..]
Massamiddelpunt is een 'fictief' punt in het geval van een holle aarde. Ik moet even uitzoeken in hoeverre de zwaartekracht daarop gericht zou zijn bij een holle aarde... Overigens zijn er tegelijkertijd wat tegengestelde krachten zoals centrifugaalkracht en de aantrekking vanuit andere hemellichamen.
Overigens rekent men tegenwoordig met relativiteitstheorie en ruimte-tijdvervormingen vwb de zwaartekracht meen ik.
Gast, wie is hier nou de kleuter?quote:Op donderdag 26 januari 2012 15:22 schreef GoudIsEcht het volgende:
[..]
Jij weet het al drie topics lang voor elkaar te krijgen om deel te nemen aan dit gesprek op een niveau onder dat van een kleuter.
Af en toe draag je een stukje plakwerk aan van een theorie die gestoeld is op het idee van een massieve aarde, en dan roep je daar het woord 'wetenschap' omheen, maar echt inhoudelijk kan het bij jou maar nooit worden.
Je lijkt bovendien totaal niet in te zien hoe wetenschappelijke theorieën doorgaans zijn opgebouwd op allerhande veronderstellingen en/of andere theorieën. Om er nog maar van te zwijgen dat voor een echte wetenschapper niets zeker is, en alles - zoals het woord dat ook zegt - een hypothese (die al dan niet - voorlopig - wordt aangenomen).
Om het wat begrijpelijker te formuleren:
Je bent vervelend. Omdat je het zo goed bedoelt leg ik je uit waarom, dan kan je het aanpassen:quote:Op vrijdag 27 januari 2012 10:20 schreef Killaht het volgende:
[..]
Gast, wie is hier nou de kleuter?Ik kom met wetenschappelijke studies en onderzoeken van de NASA, ESA etc. Jij komt met Jules Verne boeken
.
Wat je niet weet is dat in 1936 al is bewezen waaruit blijkt dat de aarde uit vaste vaste mantel en vloeibare kern bestaat door een ene wetenschapper Inge Lehmann via seismologisch onderzoek.
Naast deze onderzoeken die geen hypotheses zijn, die je niet gelooft, druist het in tegen alle logica van natuurwetten.
Vandaar dat ik aangeef dat je dan net zo goed kunt zeggen dat de aarde plat is, en alle wetenschap en bewijs die 100% betrouwbaarheid geven van tafel gooit.
Ik bedoel het allemaal niet verkeerd, maar op een of andere manier willen sommigen blijven geloven en vast blijven houden in het magische..
Goede vraag. Sec gezien zouden we denk ik van 'aantrekkingskracht' tussen materie moeten spreken. Die is gericht op andere materie, en in het geval van een holle bol meer op de naastgelegen materie dan op de 'overkant', maar zonder andere krachten zou je inderdaad een aantrekking richting het (massa-) middelpunt verwachten.quote:Op donderdag 26 januari 2012 23:12 schreef ATuin-hek het volgende:
[..]
Waar zou de zwaartekracht anders op gericht zijn?
Ik vind dat je hier meet met twee maten en het onderzoek totaal niet representatief is voor andere hemellichamen, dan wel de aarde. De maan is een heel ander verhaal, heeft geen andere oorsprong, zwak magnetisch veld en de inhoud is nog onbekend.quote:Op donderdag 26 januari 2012 15:27 schreef J0kkebr0k het volgende:
Ik zou van Killaht weleens een inhoudelijke en goed beargumenteerde reactie op onderstaande willen zien:
Impact crater evidence indicates hollow planet structure
Craters on planets present a new intriguing mystery. Geological imprints left from medium to large impacts are at odds with our current understanding of inner planetary structure.
All terrestrial (rocky) planets within the Solar System bear the scars of past celestial impacts. Craters of all sizes pinpoint locations where meteorite and asteroid debris impacted with unimaginable force. None of the planets or moons escaped the era of the 'Great Bombardment'. Falling material originates from the remains of the galactic cloud which condensed to form the planetary bodies of the Solar System. Impacts were generally larger and more frequent in the past, an indication of the gradual diminishing of potential impact material left in space.
The structure of impact craters
A crater consists of two primary regions, the excavation zone and the deposition zone.
The excavation zone is geologically concave. It is the region carved out by the force of the impact. Here, original surface material has been thrown out in all directions.
The deposition zone is convex. It surrounds the impact excavation. In this region, ejected material has been deposited creating familiar crater walls. Often, lines of debris extend for distances across the planet's surface radiating from the impact site.
[ afbeelding ]
Impact crater sizes
Craters exist in sizes from those no bigger than a human hand right up to massive impacts thousands of kilometres across. The size of a crater governs its format. By analysing this size relationship it is possible to determine the planetary structure beneath.
This is where some amazing facts come to light.
Small craters
[ afbeelding ]
Craters up to 25 Kilometres in diameter have a typical deep bowl structure. Surface material has been thrown out from impact site leaving this classic deep hole shape surrounded by a wall of loose debris.
[ afbeelding ]
This is the classic crater format where a body impacts a solid surface with stable foundation. When we examine crater structures from larger impacts, the classic format begins to change. Larger crater shapes show planetary surfaces reacting differently.
Medium craters
[ afbeelding ]
Craters between 25 kilometres and 130 kilometres in diameter are structured differently to small craters. They usually have a central peak. And in proportion to diameter, the excavation zone is much shallower.
[ afbeelding ]
What causes the shallow structure of medium craters?
The shallow structure of medium sized craters indicates another factor has come into play. Instead of excavating a proportional amount of material as in smaller craters, here some of the impact force has been absorbed.
But what is responsible?
The existence of a central peak is the vital clue. It is now considered this feature, unique to medium size craters, is the result of matter thrust upward immediately after the impact. Scientific theories relate it to the planet's surface effectively rebounding or springing back after such an impact. It is likened to a droplet thrown up when a marble is dropped into water.
This challenges all conventional ideas of an impact being an excavation event. A part of the force has reacted in the opposite direction.
If the planet's surface deflects inwards under the weight of an impact, then it must be assumed at the precise moment of impact, the crater would have been deeper. After the event, the depth reduced as the surface rebounded.
But what about the central peaks? The energy required to thrust matter upward into these mountainous shapes is enormous. Such energy could not be sourced from a gradual returning or reforming of the planet's surface. Rebounding must have been rapid. This action catapulted central matter upward.
However, rapid surface rebounding presents certain difficulties that challenge our current understanding of inner planetary structure.
When one considers the sheer size of many of these craters, how does a planet's already super compressed solid structure deflect inward and further compress to the extent required? And, what causes the rapid rebounding? If planets are indeed solid and compressed as we believe, then a normal concave crater should be excavated.
As we investigate further, the larger the crater the more perplexing the mystery becomes.
Large craters
[ afbeelding ]
Craters over 130 kilometres in diameter are different again. Their inner regions are terraced by concentric rings. The floors are very shallow. And, instead of being concave as would be expected, they are convex following the planet's natural surface curvature.
Two typical examples are; the Coloris Basin on Mercury which is 1,300 kilometres in diameter and the Mare Orientale crater on the Moon with a diameter of 900 kilometres. The floors of both craters are convex following the surface curvature of Mercury and the Moon. In the case of the Coloris Basin, Mercury's original surface crust, now extensively cracked, is seen still on the surface within the crater remaining aligned with planet's outer surface curvature.
Mare Orientale Crater on the Moon
[ afbeelding ]
As is clearly seen in the above photo, the floor of the Mare Orientale Crater is convex. It is aligned with the normal surface curvature of the Moon. The 'crater rim' reveals the outer boundary of the impact 'excavation zone' (900 km diameter). 'Concentric rings' are seen within the crater rim.
Coloris Basin Crater on Mercury
[ afbeelding ]
Again, the floor of the Coloris Basin on Mercury is convex, following normal planetary curvature. Here, the 'crater rim' indicates a diameter of 1300 km. As is normal with impact craters of this size, concentric rings are seen within the 'crater rim'.
The convex crater floor structure of large impacts
How does the crater floor from a celestial impact of this size end up convex? An impacting asteroid would excavate considerable material dispersing it in all directions form the site. An obvious large depression or excavation should be left behind in the surface of the planet. But,
contrary to observable facts, this does not happen. The crater walls are over the horizon from the centre of these large impacts!
This is an amazing situation particularly when one considers the following. The excavation Zone (crater) must have been concave at the moment of impact otherwise deposition would have occurred closer to the centre (see diagram). With the Coloris Basin, any assumed excavation hole has not been filled by volcanism. The original planetary surface is still present on the surface, aligned with planetary curvature.
This can only be caused by planetary surface rebounding.
Crustal rebounding during crater impacts
If we are to accept the convex formation of the Coloris Basin on Mercury and the Mare Orientale on the Moon are the result of surface rebounding after impact, one has to consider the sheer scale of rebounding taken place. Both involved a large portion of the planet's (or Moon's) mass.
[ afbeelding ]
The above diagram shows the extent of deflection and rebounding required to produce the visible features found on Mercury. A conservative estimated depth of 200 kilometres or more would have occurred. How is it possible to achieve such a deflection depth followed by subsequent rebounding to original surface level in such a short period of time? This is inconceivable on our solid and compressed planetary model! The Mare Orientale on the moon shows a similar result of 150km required rebounding.
Our current concepts cannot explain medium to large crater characteristics. On a solid planet we would expect craters of all sizes to be excavated into concave structures. But this is contrary to observable facts.
Science cannot explain these anomalies using the solid and compressed planet theory because it is flawed.
Medium to large impacts react as they do because inner planetary structure is not solid. It is hollow. A hollow planet model successfully explains all observable crater features.
Large crater impacts on a hollow planet explain crustal rebounding.
[ afbeelding ]
Hollow planets do not require massive compression to deflect inward at the point of celestial impact. Decompression is not required for surfaces to rebound. Larger impacts simply push the planetary wall inward over a large area. This deflects the surface away from natural gravitational balance. Deflection dampens the excavating power of the impact force. After the impact, the planetary wall 'falls' back out into gravitational balance. This happens rapidly, providing the reason for peaks in medium craters. Peaks do not remain in large craters because the volume of matter involved is large enough to fall back and level out with the floor of the crater. The surface within a major impact may rise and fall several times before coming to rest at gravitational balance. This can be compared to ripples on water after a stone is thrown in. This action produces the concentric rings and cracked surfaces seen inside large craters.
Central peaks are found in medium craters because the area rebounding is smaller. Surfaces do not rebound several times. This allows the peaks to remain intact. Small craters have a classic shape because there is insufficient force to deflect the planetary wall.
Our book The Land of No Horizon explores this issue in great depth. It exposes serious and obvious flaws in theories used to support present day beliefs concerning inner planetary structure. Relevant information omitted in the original decision making process is now assessed. It in turn presents fresh new evidence to the reader.
The Land of No Horizon uses scientific evidence and logically discusses both hollow planet structure and the expanding Earth theory. It is shown how in a growing planet, gravity accumulates and structures matter differently to what is currently believed. A planet's surface rebounds after an impact to realign with the force of gravity because of its hollow structure.
Bron: http://blog.hollowearthth(...)/Geological%20models
Dat evenwicht gaat dus niet.quote:Op vrijdag 27 januari 2012 10:47 schreef GoudIsEcht het volgende:
[..]
Goede vraag. Sec gezien zouden we denk ik van 'aantrekkingskracht' tussen materie moeten spreken. Die is gericht op andere materie, en in het geval van een holle bol meer op de naastgelegen materie dan op de 'overkant', maar zonder andere krachten zou je inderdaad een aantrekking richting het (massa-) middelpunt verwachten.
Weinig tijd, dus ik vind geen goed plaatje, maar neem deze:
[ afbeelding ]
Stel je de (buitenste) ring voor als veer (er zitten nu ook al wat veertjes), die in stilstand helemaal zou inkrimpen tot compacte cirkel/bol. Laat nu de boel draaien en de middelpuntvliedende kracht zal het geheel doen uitzetten tot een bepaalde evenwichtsstaat.
Dat is volgens mij ook hoe men probeert de holle aarde te verklaren. Aan de buitenkant (de appel) zit je nog net op het randje. De aantrekking is er nog, maar het is wel mogelijk enigszins los te komen met relelatief kleine (spier-) kracht.
Vervelend omdat ik niet jouw straatje in praat.quote:Op vrijdag 27 januari 2012 10:41 schreef GoudIsEcht het volgende:
[..]
Je bent vervelend. Omdat je het zo goed bedoelt leg ik je uit waarom, dan kan je het aanpassen:
• Die 'onderzoeken' die je noemt zijn er altijd op gericht een hypothese aan te nemen of te verwerpen. Dat gebeurt altijd op basis van waarschijnlijkheid, zekerheid is (praktisch) uitgesloten zoals in nagenoeg alle wetenschap (met uitzondering van misschien de wiskunde).
• Daarnaast blijft het - zoals iedere ekte ekte wetenschapper ook zal toegeven - altijd verstandig zelf een onderzoeksresultaat te verifieren, in plaats van je maar achter een of andere merknaam te verschuilen.
• Wat de 'logica van de natuurwetten betreft': probeer ten eerste nog eens te begrijpen hoe de wetenschap en zijn hypotheses werken, en vraag je ten tweede eens af hoe vaak natuurwetten al aangepast werden.
• Je leest niet goed. Ik heb nergens geprobeerd iets te bewijzen of aannemelijk te maken met een boek van Jules Verne, ik wees enkel op het bestaan en gaf aan dat ik het een operkelijk boek vind in relatie met het topic.
• Tot slot: trek het je niet zo aan dat sommige mensen het leuk vinden een onderwerp te verkennen en daarbij buiten de voor jou zo veilige kaders stappen. Niemand hier heeft volgens mij hard stelling genomen voor de holle aarde, maar als je al zenuwachtig wordt van enkel de overweging dan raad ik je aan een ander topic te zoeken.
Ik hoop dat het je wat helpt.
En dan hebben we het nog niet gehad over wezens op de zon ...quote:Op vrijdag 27 januari 2012 11:26 schreef Killaht het volgende:
Wel grappig, hoe mensen opeens van de aarde naar de binnenkant gaan, van wezens in de aarde, naar de maan in. En dan weer wezens in de aarde opeens ontkennen.
Wat is jouw punt eigenlijk?quote:Op vrijdag 27 januari 2012 13:09 schreef Ticker het volgende:
[ afbeelding ]
http://aleksey-galan.blog(...)-and-tidy-as-we.html
Ook venus.. en hier hadden ze geen plaatjes nodig om aan elkaar te plakken een een gat in het midden te creëren.
Nogmaals, wat is nou je punt?
Nou zoals in de OP zijn er sommigen die dergelijke foto's als werkelijkheid zien en dat er echt een zwart gat te zien is op de noord en zuidpool.quote:Op vrijdag 27 januari 2012 13:09 schreef Ticker het volgende:
[ afbeelding ]
http://aleksey-galan.blog(...)-and-tidy-as-we.html
Ook venus.. en hier hadden ze geen plaatjes nodig om aan elkaar te plakken een een gat in het midden te creëren.
Nogmaals, wat is nou je punt?
Oh je begrijpt dus wel het verschil in de manier van hoe de foto is gemaakt.quote:Op vrijdag 27 januari 2012 13:51 schreef Killaht het volgende:
[..]
Nou zoals in de OP zijn er sommigen die dergelijke foto's als werkelijkheid zien en dat er echt een zwart gat te zien is op de noord en zuidpool.
Mijn punt is dat dit gat ontstaat doordat er door clusterfoto's een geheel wordt gemaakt, waardoor er dus een blinde vlek ontstaat.Dit doen ze om van alle gebieden hoge resoluties te krijgen om te onderzoeken. Sattelieten vliegen normaal gesproken ook niet over de polen heen.
Ik snap niet waar jij heen wilt met deze foto is totaal niet te vergelijken met een cluster, is een afbeelding van een storm op de pool van venus en een enkele foto, waarbij hier dus geen sprake is van "in elkaar plakken".
In de OP staan de gaten met een diameter van 2600km (Nederland tot Tanger). Je gelooft serieus dat er zo'n gat bestaat en dat dat nog nooit opgemerkt isquote:Op vrijdag 27 januari 2012 14:02 schreef Ticker het volgende:
[..]
Oh je begrijpt dus wel het verschil in de manier van hoe de foto is gemaakt.
Dit doet niets af aan het complot van het verbergen van gaten op de polen.
Beter gezegd ik eis een duidelijke foto van danwel de noord danwel de zuid pool van aarde!
I don't give a fuck vanaf welke hoek, als ik maar de MAGNETISCHE noord of zuid pool met het oog kan waarnemen tot op de grond/water/ijs nauwkeurig.
Eens kijken hoeveel foto's en sateliet beelden je me kan tonen...
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |