In dit topic kan je je verhalen, je ervaringen en eventuele vragen kwijt.
[ Bericht 2% gewijzigd door Books op 13-12-2011 11:05:15 ]
Volgens Incantrix is hij prachtig en zijn ze heel erg verdrietig omdat hij nooit met Stef zal kunnen spelen.
Lieve Gabriël, je hebt ook mijn hart geraakt....
Sterkte lieverd, voor nu en straks Sterkte Inca en P.. Héél veel sterkte
Dikke kus! 
zo verdrietig ditWat een trieste dag, maar mooi dat ze kennis hebben mogen maken met mooie Gabriel. En wat erg en verdrietig dat ze ook afscheid hebben moeten nemen!
Heel veel sterkte Inca + man en grote broer!
Woorden schieten zwaar te kort...
quote:
hier sluit ik me volledig bij aan ...quote:
Maar de woorden van bodpa zeggen alles!
quote:
Heel veel sterkte
Hier ook geen woorden maar tranen...quote:
sterkteTranen... mooi gezegd Bodpaquote:
Heel veel sterkte!
quote:
quote:
quote:
sterkte met jullie verlies
quote:
Ik wil jullie heel veel sterkte wensen. Ik denk aan jullie.
quote:
Hier wil ik me bij aansluiten!quote:Op dinsdag 13 december 2011 18:54 schreef DaviniaHR het volgende:
Trix' en fam gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoon. Heel veel sterkte met het verlies.
Dag kleine engel
Heel veel kracht en sterkte toegewenst in deze moeilijke tijd.
nogmaals heel veel sterkte de komende tijd Wat intens verdrietig om meteen weer afscheid te moeten nemen,
veel sterkte gewenst met het verlies van Gabriël.
Zeven maal om de aarde te gaan,
Als het zou moeten op handen en voeten.
Zeven maal om die ene te groeten,
Die daar lachend te wachten zou staan.
Zeven maal om de aarde te gaan.
Zeven maal over de zeeën te gaan,
Schraal in de kleren, wat zou het mij deren
Kon uit de dood ik die ene doen keren.
Zeven maal over de zeeën te gaan
Zeven maal om met z'n vieren te staan.
Gedicht van Ida Gerhardt
Mooi.quote:
Heel erg veel sterkte Inca + man
Sterkte met het verwerken en een plekje geven van dit verdriet.
quote:
Ook hier tranen, wat is het leven soms oneerlijk.
Ik begin gewoon weer te huilen, wat mooi <3quote:
Heel, heel veel dank voor jullie lieve berichtjes en steun, namens ons samen. We zijn vreselijk verdrietig dat sommige dingen zo kunnen lopen; Gabriël is de onschuldigste der onschuldigen en toch mag hij geen mooi leven leven. Maar we zijn ook trots, want hij is prachtig, hij heeft vingertjes en teentjes en nageltjes en een heel fijn gezicht.
Vannacht zijn we met z'n drietjes, hij mag met een koelelement bij ons blijven en morgen gaat hij naar het mortuarium. Morgen komt Stef ook weer naar huis, dus dan kunnen we onze grote weer knuffelen.
Nogmaals dank voor jullie medeleven
Veel sterkte met het afscheid nemen. Hij zal altijd deel uit blijven maken van jullie gezin.
wat vreselijk dat je zo snel afscheid moet nemen van je zoontje.... Ik schoot vol bij Bodpa's woorden en het gedichtje dat TM plaatste, ik hoop dat jij wat aan die woorden hebt. Heel veel sterkte
[ Bericht 0% gewijzigd door Marrije op 13-12-2011 22:56:56 ]
x1000 Heel veel sterkte....
Jullie zijn nu ouders van 2 prachtige zoons!
Fijn dat hij vannacht nog bij jullie mocht blijven.
Heel veel sterkte met het afscheid dat komen gaat
Wat fijn dat Gabriel vannacht bij jullie mocht zijn..Alles is al gezegd, ik kan me alleen maar bij hen aansluiten.
I will remember you, and all that we have been trough
There is no angel, that can be more angel then you
I see you every night when your star is shining bright
And I cry and I smile, I wish you where here, with me
Well I am so proud to be your father
I'm so proud to be your mum
And I am so proud to be your brother
So may this be your song
Ook de woorden van bodpa zijn prachtig.
Lieve inca en familie, heel erg veel sterkte komende tijd. Fijn dat Gabriel met jullie mee naar huis mocht.
Sterkte in elk geval!
En mef, niet doen hoor... nou zit ik weer tranen te vechten op mijn werk
. Ik kan geen woorden vinden voor dit verdriet, daarom alleen een welgemeend 'sterkte' .quote:
quote:
Gabriël is de onschuldigste der onschuldigen en toch mag hij geen mooi leven leven.
Sterkte dame. Hopelijk hebben jullie afgelopen nacht heel intens kunnen ervaren.
Lijnloosje, duizendmaal dank, we zijn vanmiddag naar Gabriël geweest met de opa's, oma's, oom en grote broer voor een laatste afscheid, maar ik had er nooit aan gedacht om foto's te maken van de broers. Nu heeft mijn broertje een foto van ons vieren gemaakt op een heel mooi moment en die is me nu al zo dierbaar dat ik niet weet hoe ik je moet bedanken
Ook iedereen heel veel dank voor de lieve kaarten die nu binnenstromen, een heel fijn gevoel om al die mooie wensen te krijgen
Hoe voel je je lichamelijk?
Sterkte Incantrix & Familiequote:
Op Heel veel sterkte voor jullie
En Inc, de foto die je me stuurde was echt prachtig, dus als die lijkt op die van je broertje is hij echt heel waardevol!
quote:
Lieverds, we hebben afscheid genomen, Gabriël is op zijn reis en wij weer op de onze. We krijgen een brief wanneer hij gecremeerd wordt en kunnen daarna zijn as ophalen.
Lijnloosje, duizendmaal dank, we zijn vanmiddag naar Gabriël geweest met de opa's, oma's, oom en grote broer voor een laatste afscheid, maar ik had er nooit aan gedacht om foto's te maken van de broers. Nu heeft mijn broertje een foto van ons vieren gemaakt op een heel mooi moment en die is me nu al zo dierbaar dat ik niet weet hoe ik je moet bedanken
Ook iedereen heel veel dank voor de lieve kaarten die nu binnenstromen, een heel fijn gevoel om al die mooie wensen te krijgen
Nou fijn dat je die foto hebt kunnen maken dan... En bedanken is niet nodig. Gebruiken jullie je energie maar voor andere, belangrijke dingen. meis, voor jou, P en Stef! *kusknuffelkroel* voor jullie Inca, P en stef
mega attent van je Inca
Ik weet ook niet welke woorden ik moet kiezen... sterkte Wij hebben ook een foto van ons 3tjes samen
( nouja 2 keer zo een foto dus )
Ik ben 1 van de dames waarvoor het helaas nodig is.
In januari hadden mijn man en ik vrij onverwacht een positieve zwangerschapstest! Ik was binnen 3 maanden zwanger en er totaal van overtuigd dat ik gewoon ongesteld werd. Ik had erg buikkrampen en deed een test om uit te sluiten dat ik zwanger was. Even checken en verder gaan. Tot mijn verbazing kwam er een tweede streepje! Totaal in de war maar dolblij heb ik meteen mijn zus gebeld en nog een test gedaan omdat ik het niet geloofde!
Mijn cyclus was erg onregelmatig dus 3 weken erna had ik de eerste echo al, volgens mijn laatste menstruatie zou ik dan 12 weken zwanger zijn. Bij de verloskundige bleek ik veel korter zwanger te zijn, het kindje was 0,5 cm en de vruchtzak werd op 6 weken en 6 dagen geschat. En er was een hartje! En wat waren we trots, zo mooi vonden we het. Wel bleef ik steeds twijfels houden, al leken die nergens op gebaseerd te zijn. Ik kon ze ook langzaam wat los laten.
14 februari kreeg ik de intake bij de gynaecoloog en dus opnieuw een echo. Het was precies 2 weken na de eerste echo en het eerste dat ik zag was dat hij zo groot geworden was, ruim 2 cm ineens! De gyn ging meten en werd toen op 8 weken en 4 dagen geschat, niet zorgwekkend dus. Ze zei nog dat ze het hartje nu ging zoeken maar hij lag zo mooi op schema dat dat geen probleem moest zijn. Maar het duurde maar en duurde maar en ik voelde steeds verder de grond wegzakken. Na een paar minuten zoeken zei ze dat ze slecht nieuws had, hij was overleden. Ik reageerde eerst heel kalm, het verbaasde me niet eens echt. Eenmaal buiten ben ik compleet ingestort. Het zag er zo goed uit en ineens was het mis. De week erna kregen we nog een echo en het was echt mis. Ik heb uiteindelijk gekozen om af te wachten en na een paar weken begonnen de bloedingen en krampen, hele erge krampen. Ongeveer een week daarna kreeg ik een controle echo en het vruchtje zat er nog. Er is toen een curretage ingepland voor afgelopen woensdag. Ik ben toen opgenomen en heb de meest hectische dag in mijn leven gehad. Plotseling verloor ik het vruchtje spontaan en moest er met speculum en tang nog weefsel uit mijn baarmoeder gehaald worden. Ik heb helse pijn gehad toen ze dat deden maar het heeft geholpen, bijna alle weefsel was weg. Aankomende woensdag op controle komen om te kijken of dan alles weg is. Ik hoop het, ben ondertussen toe aan het afsluiten van deze periode, hoewel het ook heel pijn doet. Ik voel veel pijn en verdriet en op dit moment voelt mijn hoofd en lichaam heel leeg.
Het is een heel verhaal geworden zie ik, uiteindelijk. En ik kan nog wel uren doortypen denk ik
Typ maar lekker door als dat jou helpt.
Ook hier helaas een miskraam
In januari gestart met klussen en meteen raak! Ik was met de pil gestopt met het idee dat het nog wel een jaar ontpillen zou worden, niet dus!
Toen ik 6 weken zwanger was voelde ik opeens de symptomen veel minder. Niet meer iedere ochtend spugen, borsten leken kleiner te worden. Toen maandagavond wat bruinverlies gehad. De volgende dag mocht ik meteen voor een echo komen.
Er was een vruchtzakje te zien van 6 weken met een heel klein vruchtje erin. Geen hartje. Er was nog een kans op groeiachterstand, 5%. Maar vanwege de verhouding zakje/ vruchtje had ik dat al snel opgegeven.
Twee weken later bleek het zakje vrolijk door te groeien en mijn kindje alleen maar kleiner geworden
Tot op heden ben ik geen bloed of niks meer verloren, bij vlagen nog misselijk. Het valt me heel zwaar om te wachten. Daarom besloten tot curettage, morgen ben ik aan de beurt.
Ik ben vreselijk bang maar ik weet dat dit het beste is. Dit kan nog weken, maanden zo doorgaan anders.
Het leek heel goed met me te gaan maar nu ik dit typ komt het toch allemaal weer boven. Misschien is dat goed. Morgen als ik wakker word uit de narcose en echt niet meer zwanger ben zal het ook zwaar zijn.
Hoop dat ik hier de komende tijd van me af mag schrijven.
Dikke kus voor iedereen die me helaas voor moest gaan
wat een verdriet dat dit zo vaak voorkomtLichamelijk vond ik curretage heel erg meevallen...
fijn omdat je het dan kan afsluiten, maar ook moeilijk omdat het dan ineens echt heel erg definitief is... Sterkte morgen
SparklingKlumsy, dat maakt het ook zo moeilijk ja, dat precies. Je hebt meteen na die test een toekomstbeeld voor ogen en die stort dan ineens in. Het valt mij erg tegen hoe weinig reactie ik uit mijn omgeving krijg. Mensen beloven er voor je te zijn en daarna hoor je niets. En laat ik zelf eens iets horen, zeggen ze: 'komt goed, je bent nog jong en wees blij dat je zo kort zwanger was'. Maar ja, daar heb ik niets aan. Ja, ik ben nog jong en ja, ik was nog maar kort zwanger maar ik was wel zwanger van ons kindje! En ja, uiteindelijk krijgt het een plekje maar vergeten zal ik het toch nooit. Het zal nooit meer 100% goed zijn want dan was dit kindje wel geboren in september. Er komt hopelijk met de tijd een ander kindje maar we zullen toch nog vaak denken aan dit kindje, ons eerste kindje.
Fieder, ik heb het al vaker gezegd maar ik leef zo met je mee.
het is goed dat je verdriet voelt, daardoor kun je het een plekje geven. Kun je er een beetje over praten IRL?Succes morgen! Ben je op tijd aan de beurt? Ik zal aan je denken!
[ Bericht 2% gewijzigd door .Sparkling. op 25-03-2012 13:50:15 ]
Dat je nog jong bent en niet zo langer zwanger, wil niks zeggen over de droom van jullie toekomst die er nu ineens heel anders uitziet dan een paar weken geleden
Zelf heb ik na de bevalling van Roan en Senna heel veel begrip gehad, onwijs veel lieve kaarten en berichten. Denk dat het vooral kwam omdat het voor andere ook zichtbaar was. Toen ik 17 weken zwanger was dachten de meeste dat ik al met zwangerschapsverlof was
Uiteindelijk is Roan met 19 weken geboren en Senna met 20 weken...
dat moet vreselijk zijn geweest voor jullie. Is het lang geleden?Ik heb zojuist het ziekenhuis weer gebeld. Ik krijg steeds meer buikpijn. Het lijkt niet alsof de miskraam niet volledig is want het voelt heel anders als de krampen toen. Het is nu met hoesten, plassen of hobbels tijdens het fietsen. En nog steeds lichte verhoging dus maar even een telefoontje gedaan. Wat onsmakelijk ook misschien, maar er zit ook een grote bobbel in mijn schede, wat zou dat kunnen zijn? Ik moet in ieder geval 2 pijnstillers nemen en bellen als het erger wordt en anders morgen de poli bellen.
Anderhalve maand geleden was ik nog intens gelukkig met ons kleintje onderweg en zie me nu zitten. Huilen omdat ik wil dat het voorbij is en me schuldig voelen omdat alles schreeuwt dat het niet voorbij mag zijn.
Gewoon lekker huilen, het verzacht de pijn niet, maar het lucht wel op
Denk inderdaad dat dat meeleven meer komt door de zichtbaarheid. Hier heel veel opmerkingen dat het nog niks was. In het begin vond ik dat eigenlijk ook. Maar nu krijg ik er steeds meer het gevoel van een kindje bij!
Bedankt allemaal voor het meeleven. Doet me goed
Sparkling jeetje dat klinkt niet goed! Ik zou morgen gewoon bellen, ook al is je temp goed. Dan maar over die bobbel, vind ik zonder koorts al 'ziekenhuiswaardig'.
Mijn eerste ingeving was zwelling van de operatie, maar die heb je natuurlijk helemaal niet gehad! Verzakking oid? Maar ik ben geen arts dus eigenlijk moet ik mn mond houden...
En ik snap je hoor, steeds denk je dat het voorbij is en dan komt er weer wat! Terwijl je het gewoon los wilt gaan laten.
Ik ben morgen als alles goed gaat om kwart voor 11 aan de beurt. Valt wel mee dus. Maar spoed gaat altijd voor dus... Hoop dat ik 's middags alweer thuis mag zijn. De verplegers die ik tot nu toe gezien heb waren allemaal superlief, dus daar hoop ik maar op.
Heb van die 'toverzalf'
voor op mn handen, voor t infuus. Mocht ook n soort sufmakend pilletje, maar dat vind ik eng. Wil wel zelf dingen kunnen aangeven nog. Man mag tot de OK deuren mee, en dan voor de OK is een leestafel. Dus als ik klaar ben loopt hij meteen weer mee terug (alhoewel ik dat vast niet bewust merk).
Ben alleen benieuwd hoe ik op de narcose ga reageren, wordt mn 1e keer. En ik hoop dat ze alles goed weghalen, dat ik niet nog n keer hoef
Hoop dat ik een beetje kan slapen vannacht
en stiekem blijf ik hopen dat t er morgen opeens nog uitkomt maar die mazzel zal ik wel niet hebben, het zit nog muurvast. Stom lijf! Zo heel verhaal...
En die botte opmerkingen; die mensen weten gewoon niet wat ze zeggen. Desalniettemin zijn het wel pijnlijke reacties.
Sparkling,
En Klumsy voor jou ook een dikke
Sparkling ook
ik zou zeker morgen je arts bellen, al is het niks, je moet toch zekerheid hebben.Maar aan de andere kant denk ik, bellen kan geen kwaad toch?
Ik ga even kijken hoe het aankomende nacht gaat. Ik moet woensdag sowieso voor een controle echo dus eventjes afwachten kan ook vast geen kwaad.
Laat je daar niet door tegenhouden hoor! Ze zijn wel wat gewend in het ziekenhuis, je bent echt geen aansteller. Zit die bult er nog steeds? Daar zou ik toch even naar laten kijken. Het is vast niks maar dat moet je toch even zeker weten.. Maar snap het ook dat je het eventjes afwacht als je woensdag sowieso naar het ziekenhuis moet. Zolang je maar geen koorts krijgt.quote:
Ja, ik twijfel nog eventjes. Ik krijg steeds als ik bel het gevoel alsof ik me aanstel en de buikpijn komt volgens mij van mijn darmen. Ben er bekend mee en zeker in stressvolle situaties word ik er echt ziek van. De pijn is heel erg afgezakt nadat ik naar de wc ben geweest.
Maar aan de andere kant denk ik, bellen kan geen kwaad toch?
Ik ga even kijken hoe het aankomende nacht gaat. Ik moet woensdag sowieso voor een controle echo dus eventjes afwachten kan ook vast geen kwaad.
Fieder, succes vandaag meissie!
Heel veel sterkte vandaag Fieder!
Bedankt allemaal voor het duimen/ aan me denken/ succes wensen enzo!
Sparkling, mocht je nog langskomen of...?
Wat betreft die nare opmerkingen van mensen, ik denk dat de meeste mensen het gewoon juist goed bedoelen. En proberen de pijn wat te verzachten en te relativeren op die manier ("gelukkig was het maar kort"). Ik ben zelf ook niet 'goed' in de juiste dingen zeggen.
Als ik eerlijk ben, doe ik dat zelf ook. Ik ben 'blij' dat het met 8 weken is gebeurd en niet met 30 weken, of later, bij wijze van spreken. Uiteraard blijft het nog steeds klote, en was het kindje gigantisch welkom geweest en heb ik er verdriet van gehad, maar op zo'n manier denken heeft mij persoonlijk wel geholpen.
Wel ontzettend jammer dat mensen zeggen er voor je te zullen zijn, en er dan niet zijn
Fieder, ik las dat alles goed is gegaan en dat het fysiek is meegevallen. Gelukkig!
Ik merk nu dat als mensen zelf die dooddoeners niet gebruiken ik het voor ze doe
alsof ik de ander moet troosten/ geruststellen. Gek is dat... Mocht ik dit helaas weer moeten meemaken dan weet ik in ieder geval dat de curettage echt goed te doen is. En dat geeft me dan ook weer moed.
Sparkling, al wat gehoord van de gyn?
Ik ben vanmiddag langs geweest ja. Hij heeft eventjes gekeken met een eendenbek en lamp en er was volgens mij niets bijzonders te zien dus die bobbel die ik voelde zal dan wel de baarmoedermond zijn ofzo. Op de echo was nog steeds weefsel te zien, helaas. Vorige week woensdag was dat 1 cm groot en nu nog 6 mm dus het wordt wel steeds minder. Daar komen de lichte krampjes dus vandaan.
Vorige week woensdag kreeg ik een echo maar toen was zo bezig was met hopen dat er geen weefsel maar zat dat het me nu een beetje tegenviel om ineens een baarmoeder te zien zonder kindje erin. Gewoon leeg, op dat stukje weefsel na.. Best wel confronterend.
Maar goed, ik hoefde geen bloed te prikken want hij dacht niet aan een onsteking en mijn baarmoeder is nog druk bezig om het restje eruit te krijgen. Woensdag alweer terug komen.
Coco, je hebt ook wel gelijk dat mensen het goed bedoelen. Zo zou ik waarschijnlijk ook gereageerd hebben voor ik dit zelf meemaakte en het is ook altijd nog beter dan mensen die niets zeggen. En natuurlijk ben ik ook blij dat het met 8 weken is gegaan en niet veel later en ook ik besef me dat het zo moest zijn maar ja..
Ga ervan uit dat het over het algemeen gewoon heel goed bedoeld is, ik heb liever mensen die heel graag troost willen bieden en dan het verkeerde zeggen dan mensen die het negeren omdat ze niet weten wat ze moeten zeggen/doen...
Vanmiddag had ik ook eventjes de gedachte: nu is mijn buik leeg
. Maar opluchting overheerst nu nog even. Fijn dat die bobbel niks zorgwekkends was! Je hebt over een paar weken nog een controle neem ik aan? Dan weet je zeker dat dat laatste weefsel ook weg is.
[ Bericht 1% gewijzigd door Fieder op 26-03-2012 18:26:21 ]
Ik heb op zich ook vrede met de miskraam, ik heb meer moeite met de manier waarop het gegaan is. Met name vorige week woensdag heb ik erg heftig gevonden. Een ingeplande curretage, het vruchtje een paar uur voor de curretage verliezen terwijl ik tussen allemaal mensen ben en daarna nog die vreselijke pijn om weefsel eruit te kunnen trekken. En dan nu weer de nasleep ervan. Het duurt zo lang!
Ik heb woensdag de controle die al stond en ik denk dat we dan meer horen.
Jij hebt ook eerst zelf bloedverlies/ pijn gehad, en toen nog de stress van komende curettage en toen bovenstaand verhaal nog.
Jemig meid is ook allemaal niet niks!! Fijn dat je woensdag al meer weet, ze houden je iig in de gaten. Lekker van je af blijven schrijven.
Fieder, ik weet niet van dat weefsel. De gyn zei dat het erg ongemakkelijk was maar dat was een een heel groot understatement. Mijn man aaide me over mijn hand toen ze bezig waren en zei later dat hij mijn hand niet vast durfde te pakken. Blijkbaar kneep ik zo hard in de stoel dat hij er bang van werd
Kon hij ook meteen geholpen worden aan verbrijzelde hand haha! Toen ik wakker was kwam de gynaecoloog nog even nabespreken. Toen heb ik gevraagd of alles nu echt weg was. Volgens mij was ze beledigd
Ze gaan bij mij geen echo meer maken, alleen als ik te lang blijf bloeden of pijnklachten hou. Maar eigenlijk wil ik wel een echo Wanneer kan ik verwachten dat al het hcg weg is? Weet iemand dat toevallig? Of moet ik maar gewoon over een paar weken testen?
Dat ga ik morgen ook even vragen aan de gyn, denk ik. Er zit natuurlijk nog een klein beetje weefsel in mijn baarmoeder en ik vraag me eigenlijk af of dat kleine beetje nog HCG aanmaakt en ervoor kan zorgen dat ik voorlopig geen eisprong krijg. Ik kreeg gisteren het idee dat ze het niet de moeite vinden om te curreteren en bloed afnemen vond hij ook niet nodig, maar dat is wel een andere gyn dan mijn eigen. En ik heb sowieso al een lange cyclus, voor ik zwanger werd was hij 8 weken vanaf mijn laatse menstruatie tot mijn NOD. Onzekere tijd dit, ik weet dat ik zwanger kan worden maar was het een gelukstreffer of niet?
Gister was ie superlief, hele dag bij me gebleven en chocolaatjes gekocht enzo. 's Avonds lekker geknuffeld, waar ie normaal niet zo van is.
Vandaag vindt ie dat ik de patient uithang. Nou heb ik ook wel de neiging om heel zielig te doen hoor, eerlijk waar, ik ken mezelf. Maar mag ik even zeg
Paar daagjes, dan zal ik ophouden. Heb best wel krampjes, en heb me gister zo groot gehouden in het ziekenhuis. En ben gewoon mn kindje kwijt. Moet er nu even uit.
Zin om naar mn moeder te gaan maar dan is het meteen weer zo'n groot ding
En nou ben ik hier ook al de zielige patient aan t uithangen. Zucht...
Zeker niet denken dat je je aanstelt het is niet niks wat je gisteren hebt meegemaakt en ik vind het al heel knap dat je je groot hebt kunnen houden in het ziekenhuis. Ik denk niet dat je man het zo bedoeld van dat hij echt vind dat je de patient uithangt denk eerder dat hij er zelf misschien ook wat moeite mee heeft. Gister was het voornamelijk ijn taak om voor jou te zorgen maar in de loop van de nacht heeft hij misschien wel ook erg liggen piekeren het was tenslotte ook zijn kindje. Maar zeker niet denken dat je de patient uithangt het is niet niks en dan mag je je wel even goedl aten verwennen en anderen voor je laten zorgen maar mensen in je omgeving zullen zijn gevoelens nietz o snel zien. Hopelijk snel een nieuwe poging voor je en ik hoop dat je snel opknapt!
Ik kan het verder niet beter verwoorden dan Sam dus daar laat ik het ook bij
Vergeet niet dat jullie het beide op een andere manier verwerken en dat maakt het vaak zo moeilijk. Sterkte met deze stomme situatie!
Bedankt meiden) Mams komt zo gezellig bankhangen. Morgen verder uitpraten. Denk dat Sam ook wel gelijk had, hij heeft het op zijn manier misschien ook wel moeilijk. Hij kan er gewoon niet over praten, das soms moeilijk! Dan gaat ie even iets zagen of boren ofzo en dan is het over.
Mannen, zucht... of in ieder geval, mijn man, zucht...Maar bedankt
Ik heb vanochtend een echo gehad... en helaas waren mijn zorgen niet ongegrond.
Het is mis...
De echoscopiste zag een bloedstolsel en een vruchtzakje, maar dat vruchtzakje was 'niet duidelijk begrensd'. Verder was ie wel al groter dan we dachten, ik was waarschijnlijk al ruim zeveneneenhalve week zwanger, maar er klopte niets...
Heel verdrietig nieuws.
De meeste van de dames hier heb ik in het tweede streepjestopic als een dikke knuffel gegeven, maar bij deze hier ook nog een keer
Helaas hoor ik ook in dit topic thuis.
Begin dit jaar heb ik een ongeluk gehad, waardoor ik vrij lang AB moest slikken. Hierdoor werkte mijn pil niet meer. Toen ik mijn vriend dat uitlegde en zie dat we aan de condooms zouden moeten, gaf hij aan dat hij het eigenlijk helemaal niet zo erg zou vinden als ik zwanger zou worden. Na er lang over gepraat te hebben, hebben we besloten dat een kindje van ons samen heel erg leuk en ook erg gewenst zou zijn
Tot onze grote verrassing was ik begin februari al ontzettend misselijk en had ik enorm gespannen borsten. We hebben er een testje tegenaan gegooid, en er kwam een heel licht streepje tevoorschijn
Later die week hebben we nog een test gedaan, en ondanks dat het een dun streepje was, was het toch echt een streepje
Omdat mijn vriend een hartafwijking heeft en ik medicijnen gebruik voor mijn schildklier, hebben we een afspraak gemaakt bij de huisarts. Die gaf een doorverwijzing voor het ziekenhuis. Eenmaal thuis hebben we meteen een afspraak gemaakt, die gepland stond voor 12 maart.
Helaas kreeg ik op 29 februari een fikse bloeding en ontzettende buikkrampen. Ik schrok ontzettend en voor mij was het eigenlijk meteen duidelijk; we waren onze kleine kwijt
Ook al waren we hier allemaal liever niet geweest... het is fijn om je ei kwijt te kunnen!
In het streepjes topic vinden de meesten het niet erg, maar hier gaat het toch wat makkelijker denk ik.
Ik ben ook een tijdje weggebleven uit het streepjestopic, juist omdat ik me bezwaard voelde om de hoop en vreugde in dat topic de grond in te boren met mijn verdriet. Het is dus echt fijn dat dit topic er is!
Hoe gaat het nu met je?
We waren hier inderdaad allemaal liever niet geweest maar ja. Hier kunnen we er voor elkaar zijn!
Ik moet zeggen dat ik dat ook wel heel prettig vind. In mijn directe omgeving zijn geen miskramen voorgekomen en het voelt soms best wel eenzaam. Er is niemand die het echt begrijpt. Ze doen hun best wel hoor en dat is heel lief maar niemand die hetzelfde voelt als ik. En dat is hier wel, heel fijn!
Wij moeten om 13.50 weer in het ziekenhuis zijn. Mijn zevende echo rond deze zwangerschap
ik ben best wel nerveus..Ik weet echt niet waar ik nu mee bezig ben trouwens... zit op m'n werk (kantoorbaantje), doe af en toe eens iets nuttigs, maar over het algemeen zitten m'n tranen best hoog en is mijn beeldscherm heel wazig... Ik zou wel naar huis willen, maar weet dan eigenlijk ook niet zo goed wat ik moet doen. Wil liever ook niet alleen zijn, en manlief kan niet weg van zijn werk...
Zou het liefst hier en nu van alles af zijn, die zwangerschapskwaaltjes wil ik ook niet meer. Haal die zut maar uit mijn lijf, vandaag nog... zucht...
Heh.. en ik was nog 'bezorgd' over de uitgerekende datum... eind november, zou een griezelige datum geweest zijn (pm maar voor details)... Blijkt dat ik uberhaupt een maand eerder uitgerekend zou zijn, en dat er dus sowieso nu niets komt... En dan zo'n klein duveltje in je hoofd die dan zegt "zie je wel, je wilde dit kindje helemaal niet, eigen schuld!"
Lieve Amoriel, ik begrijp je gevoel heel erg goed, schuldgevoelens, denken dat het je eigen schuld is. Maar het is jouw schuld niet! Niemand kon er iets aan doen en het is helemaal niet gek om even zorgen of twijfels te hebben! Ik hoop dat je dit gevoel los kan laten, het is al zo zwaar..
Kan je niet naar een vriendin toe ofzo? Zo op je werk zijn lijkt me ook niet fijn. Sterkte
)En mijn ouders wonen 200 km verderop, ook niet echt handig.
Meh.. hoef ik dat t-shirtje met "grote broer" ook niet te kopen. Was wel benieuwd hoe snel mijn ouders die hint door hadden als ik ze met Pasen zag... Hoe ga ik hen dit nu weer vertellen?
Ik kon alleen maar als een duf konijn achter mn scherm zitten en er hoefde maar iets te gebeuren of ik barstte in janken uit.
Ik werkte toen wel halve dagen, dat wilde mn bedrijfsarts. Maargoed, ik ben toen weer naar haar gegaan en heb haar gezegd dat ik even een week of 2 helemaal niks wilde. Dat was prima en daarna ben ik vrij snel weer volledig aan het werk gegaan.
Wat is dat een kutgevoel zeg. Je oermoeder in je komt echt omhoog en je wilt niet dat je kindje uit je buik gaat. Ook al is het dan dood. Pfff ik wens het echt niemand toe, zelfs de grootste trut op aarde niet.
Gewoon naar huis gaan, jezelf verwennen met een doos bonbons of iets anders lekker, in je bed gaan liggen en lekker een film opzetten? En als je man dan thuiskomt vanavond, kun je bij hem lekker uithuilen.quote:
Ik zou wel naar huis willen, maar weet dan eigenlijk ook niet zo goed wat ik moet doen. Wil liever ook niet alleen zijn, en manlief kan niet weg van zijn werk...
Toen het mij gebeurde zat ik als verdwaasd op de wc bij vrienden thuis (die gelukkig wel bij ons in de straat wonen). Heb toen zelfs mobiel op mijn vaste forum op fok gepost dat ik een miskraam kreeg, en op de wc zat en geen idee wat ik nou moet doen
Toen ben ik maar gewoon -zonder binnen iets te zeggen- naar huis gelopen, Martijn smsje gestuurd dat hij meteen naar huis moest komen want het was mis (hij zat bij die vrienden in de huiskamer) en toen hij aan kwam gehold, kon ik pas écht heel hard huilen.Heb het idee dat jij ook nog een beetje in die waas zit. Dus ga gewoon lekker naar huis, in je bed liggen met een goed boek of een film ofzo, en als je man straks thuis zit, zal het verdriet er wel echt helemaal uitkomen.
Ik hoef niet meer terug te komen bij de gyn! Baarmoeder zag er goed uit en baarmoedermond was aan het sluiten. Ze zegt 1 menstruatie af te moeten wachten en dan mag ik weer opnieuw zwanger raken. Ik dacht dat je meteen zwanger mocht raken?
Ach, misschien ook wel goed om eventjes te wachten. Dit rustig afsluiten en opnieuw proberen.
Gaan ze alsnog verder onderzoek doen aan het vruchtje of is dit het? "Botte pech, volgende keer beter"
Is dat standaard? Gaan ze dat bij mij straks ook doen?
Verder kun je lichamelijk over 2 weken alweer zwanger zijn, maar mij werd ook aangeraden om 1 ronde te wachten, gewoon om het voor jezelf te verwerken.
Wij hebben dat ook gedaan, hoewel ik stiekum wel hoopte weer zwanger te zijn na mn eerste eisprong na m'n miskraam. En dat ik toen bloedde (menstruatie) deed ook wel pijn, ik werd boos want ik moest helemaal opnieuw beginnen. Maargoed, de ronde daarop was het gelukkig weer raak en dat frummeltje lacht me elke ochtend toe
Bij mij gaan ze het vruchtje verder niet onderzoeken en ik krijg in principe ook geen echo meer. Ga gewoon zeuren over pijn en dan moeten ze maar kijken!
Coco
dat stukje had ik nog niet gehoord, vreselijk zeg!Amoriel, dat stomme stemmetje heb ik ook gehad! Ik heb namelijk heel hard gehoopt dat het een meisje zou worden en dat een jongetje toch minder leuk zou zijn.
Toen dacht ik ook: nu word ik gestraft! Maar dat is natuurlijk onzin!! Morgen lekker thuisblijven, want zo werken heeft ook geen zin.
Als je echt wilt dat het zsm weggehaald wordt moet je daar zelf heel hard om gaan zeuren, want ze laten je zo een maand lopen. Ik heb zelf de weken wachten heel zwaar gevonden, maar achteraf is het ook een afscheidsperiode geweest.
Ik heb zelf een curettage gehad. Dus als je ergens meer over wilt weten zijn hier ervaringsdeskundigen
(meerdere helaas)[ Bericht 1% gewijzigd door Fieder op 29-03-2012 09:47:20 ]
Fieder, hoe gaat het met jou?
Ben nog wel bang om veel te bewegen, maar doe t volgende week ook nog rustig aan. Daarna weer werken.
Ik wil eigenlijk zonder kotsen van de zomer gaan genieten
en daarna eens kijken of ik weer zwanger kan worden. Maar af en toe vind ik dat toch wel lang duren.
Dus wie weet...Eerst maar eens kijken wanneer ik weer ongesteld word en of dat dan regelmatig is. Zit eraan te denken om ovulatietesten te gaan doen, dan weet ik zeker dat alles weer goed is.
Ben ook heel benieuwd hoe het met Amoriel is!!
Jij gaat binnenkort weer aan de klus Sparkling?
Ik denk het wel! De gyn zei dus beter nog even een cyclus te wachten en ik denk dat we dat ook wel gaan doen. En gezien mijn lange cyclus duurt het waarschijnlijk nog flink wat maanden voor het weer kan.
Ik wil wel graag, maar ik ben ook wel heel erg bang.. We zien wel hoe het voelt als ik mijn eisprong heb. Als het goed voelt gaan we ervoor en anders wachten we nog eventjes.
Ik ben ook heel bang
Maar als we het niet proberen komt er zeker geen kindje, dus daar zal ik maar even doorheen moeten. Wat ik al eerder heb gezegd; genieten van een zwangerschap zit er voor mij niet meer in.Ik voel mijn eisprong inderdaad aankomen maar gebruik wel testjes voor de zekerheid. Ik voel namelijk niet wanneer ik hem precies heb.
Inderdaad maar je gevoel volgen. Vorige week riep ik heel hard dat ik pas na de zomer weer wil. Maar t begint nu alweer te kriebelen. 
Je voelt vanzelf wel wanneer je er weer aan toe bent hoop ik. Heb ook in mn achterhoofd dat als t straks weer misgaat ik weer paar maanden verder ben, en dat er dan ook onderzoeken gaan komen die tijd kosten...
Maar goed, eerst maar weer eens zwanger raken, vorige keer was t zo gebeurd maar of dat weer lukt is maar de vraag natuurlijk. Zeker nu mn cyclus weer op moet starten.
Mijn huisarts was vanmiddag ook al zo lief. (En uiteraard kan ik nu even niet zo goed tegen zoveel begrip en medeleven, dus ik schoot meteen weer vol...
)Ik heb het voor elkaar gekregen om doorverwezen te worden naar een gyn, en ik kon wachten op de verwijsbrief, en ze had ook al meteen een afspraak gemaakt voor me.. morgenochtend om 11:00! Blijkbaar krijgen huisartsen daar meer voor elkaar dan wanneer je zelf zou bellen.... Ben er helemaal blij mee.. nou ja, voor zover je met zoiets blij bent natuurlijk.. maar jullie snappen me wel...
Of het alleen de mijne? Hoorde vanmiddag van hem "Ik heb nu niet echt het gevoel van 'man overboord'... gewoon dit even oplossen en dan proberen we weer gewoon opnieuw. Met 7 weken is het ook nog geen echt mensje toch?"
Ik weet wie het zegt, zo is ie nu eenmaal.. maar toch...
Die van mij was ook al zo lekker bezig van de week. Is nu weer lief gelukkig... zucht...Oh en nog even crosspost uit streepjestopic over je huisarts
:Oh goed zo! Daar kan je tenminste wat mee!
Succes met beslissen hoe nu verder.
Denk van tevoren vast na wat je wilt. Als jij nu al weet dat je curettage wil kun je wss morgen meteen een afspraak maken. Zeker als je aangeeft dat t al n paar weken duurt...
[ Bericht 60% gewijzigd door Fieder op 29-03-2012 21:22:05 ]
Wel heel fijn dat je morgen al terecht kan bij de gyn, hoef je gelukkig niet nog lang te wachten. Ik begrijp je inderdaad! Je bent absoluut niet blij dat het nodig is, verre van zelfs. Maar het moet nu eenmaal wel en dan is een snelle afspraak alleen maar fijn. Succes! Ik zal aan je denken
Hier was het gisteren ook even heel gezellig. Mijn man heel boos: "ja, jij hebt ook alleen maar pijn gehad de laatste tijd".
Nou, sorry hoor! Een miskraam krijgen doet nou eenmaal pijn
hij heeft wel zijn excuses aangeboden later. Hij zei dat hij het erg moeilijk had gevonden om mij zoveel pijn te zien hebben en dat dat er even uit moest. Maar ik vond het wel een gemene opmerking, alsof ik voor mijn plezier die buikkrampen had.Ach ja, die mannen hè?
Ik voel me verder eigenlijk wel goed! Lichamelijk steeds beter, ik ben alleen zoooo moe. Herkenbaar?
Psychisch gaat het wel, het leven gaat gelukkig door en we zijn een huis aan het kopen dus veel afleiding. Soms ben ik ineens heel verdrietig en dan huil ik eventjes en dan is het weer goed.
Het zal voorlopig wel moeilijk blijven maar het krijgt een plekje in ons leven, heel langzaam.
Sparkling, hoe jij het omschrijft voel ik het ook. Ups en downs. En elke keer schrik ik weer als ik mijn verhaal vertel en de ander dan ook een mk, of meerdere (4, 5
) heeft gehad. Niemand praat daar dus over! Taboe??Ik verlies trouwens bijna geen bloed meer, alleen wat bruin. Is dat normaal zo kort na de curettage? Ben zo bang dat er een restje is achtergebleven wat de boel weer op zn plek houdt, net als dat stomme vruchtzakje deed. Mag pas over 8 weken op controle en krijg dan geen echo. Vind ik ook niet normaal eigenlijk.
Iemand die dit herkent?
Heb net n kudde ovulatietesten en zwangerschapstesten besteld. Met die zwangerschapstesten wil ik per week kijken of ik nog hcg heb en of dat wel verminderd.
Dan na 1e menstruatie gaan ovutesten. Heb ik zelf iig een beeld, ipv van over 8 weken een gesprekje en verder niks...
Maar Fieder, kun je niet gewoon bedelen om een echo? Zeg dat je je zoveel zorgen maakt. Ik vind het ook wel vreemd dat je geen controle echo meer krijgt, kan me voorstellen dat je dat wil. Misschien is dat het voordeel van in het ziekenhuis lopen rondom de zwangerschap? Al die echo's?
Maar tegen die tijd kan ik het minstens proberen, zeg ik wel dat ik nog pijn heb ofzo. Denk idd dat dat het voordeel is voor jou, al die echo's
alhoewel je ze nu vast zat bent. Goed dat we in ieder geval de voordelen kunnen zien nog Ik vond 8 weken eerst lang, maar voordeel is wel dat ik dan wss al een keer ongesteld moet zijn geweest. Als ik dat dan nog niet ben kan ik daar meteen over doorvragen.
Ben benieuwd naar Amoriel...
Heel moeilijkquote:
Tuktuk, dat is zo moeilijk hè?
We waren hier inderdaad allemaal liever niet geweest maar ja. Hier kunnen we er voor elkaar zijn!
Ik moet zeggen dat ik dat ook wel heel prettig vind. In mijn directe omgeving zijn geen miskramen voorgekomen en het voelt soms best wel eenzaam. Er is niemand die het echt begrijpt. Ze doen hun best wel hoor en dat is heel lief maar niemand die hetzelfde voelt als ik. En dat is hier wel, heel fijn!
Wij moeten om 13.50 weer in het ziekenhuis zijn. Mijn zevende echo rond deze zwangerschap
En het is inderdaad heel fijn dat we er hier voor elkaar kunnen zijn! Mijn vriend is heel lief, maar heeft het er nooit over. Ik denk ook dat het voor mannen heel anders is. Ik heb al vanalles gevoeld en uren boven de wc doorgebracht, maar voor hem was er nog niet zoveel te zien of te voelen natuurlijk. Plus dat de hormonen bij mij door mijn lijf gierden, dat helpt natuurlijk ook niet.
Ik heb het 'geluk' dat mijn moeder tussen mijn broer en mij een miskraam heeft gehad, dus ik kan bij haar mijn verhaal goed kwijt en ze snapt heel goed dat ik bij vlagen hartstikke verdrietig ben.
Mijn man heeft gister voor het eerst gezegd dat hij het er ook moeilijk mee heeft. Voorheen helemaal niks! Het is voor hen inderdaad heel anders. Hij vindt het vooral erg dat ik pijn/ verdriet heb.
Toen ik nog zwanger was heeft hij ook wel eens gezegd dat hij het nog ver van zn bed vond. Hij zag me wel kotsen en huilen en die grotere borsten natuurlijk (waar ie dan niet eens aan mocht komen
) maar het idee van een kindje was er nog niet echt. Dat komt denk ik pas als ze het echt zien/ voelen. Fijn dat je bij je moeder terecht kan. En hier natuurlijk altijd.
Niet dus... ze waren me 'vergeten'... ik heb anderhalf uur in die wachtkamer gezeten!quote:Op vrijdag 30 maart 2012 11:19 schreef .Sparkling. het volgende:
Je bent nu al bij de gyn Amoriel, ik ben benieuwd welke keuzes er gemaakt worden.
...
Ze hadden al wel gezegd dat het druk was en dat het wat uitliep, dus ik had me al geïnstalleerd met een tijdschriftje... maar toen na een uur alle mensen die ruim na mij binnen kwamen inmiddels al wel aan de beurt waren geweest ben ik nog maar eens naar die balie gegaan. Blijkbaar had de gyn niet goed op z'n afroeplijstje gekeken en mij per ongeluk overgeslagen...
Meh, wat voelde ik me ellendig... ben jankend bij hem binnengekomen.. zat ik daar heel alleen in een volle wachtkamer met allemaal stelletjes met bolle buiken om me heen. En dan waren ze me ook nog eens vergeten!
Maar goed. Afspraak zelf was wel positief. Aardige gyn, duidelijke uitleg, afspraak voor komende woensdag bij die 'miskraampoli'. Gaan ze eerst kijken of het niet alsnog dit weekend zelf z'n weg naar buiten heeft gevonden, en zo niet dan krijg ik diezelfde dag nog een curettage. Ik moet ook al nuchter komen 's ochtends.
Krijg ik als antwoord: "heeft dat toegevoegde waarde?"
Laat maar...
Maar misschien wel positief dat je jankend binnenkwam, geeft jouw nood wel aan. hoop dat je snapt wat ik daarmee bedoelSpannend hoor de komende dagen. Zullen lange dagen worden, praat maar lekker van je af hier. Ga je wel werken of blijf je thuis?
En als je nou zegt: ja dat heeft toegevoegde waarde voor mij? Gaat ie dan mee? Maar jij kent m t beste...
Als hij daar dan de hele dag met n gezicht als n oorwurm zit ben je nog niks verder.
Hij moet je sowieso na n curettage komen halen, je kunt dan niet zelf naar huis. Dus dan moet ie evt toch eerder uit werk. Kan ie net zo goed n hele dag nemen.
Hij gaat nu kijken of ie verlof kan regelen op z'n werk.
En ik ga wel 'gewoon' werken denk ik (behalve woensdag dan). Geloof dat ze me hier beter begrijpen dan thuis :p
Rot dat je man het niet goed begrijpt, al is ie daar dus niet de enige in als je even terugleest
Blijf je gevoel aangeven, pijn, verdriet, vermoeidheid. Gewoon duidelijk zijn, dan hoeft ie iig niet te gissen.
Ik mag trouwens van de gyn nu 2 weken geen boodschappen doen/ stofzuigen enzo. Dat moet
nu doen. Bereid m maar vast voor. Dat gedrag van je man vind ik erg moeilijk om te lezen, zo bot!
Ik raad je wel echt aan om niet alleen te gaan woensdag! Als er wel curretage nodig is, lijkt het me echt fijn voor jou dat er iemand bij je is die je kan vertrouwen. Het is niet niks!
Bij mijn vent helpt het om duidelijke instructies te geven... Net n peuter soms
"Ik wil dat je nu even bij me blijft zitten." "Nu mag je even koffie gaan drinken."
Maar dat zullen ze ook niet allemaal accepteren
Ik vond dat eigenlijk bij de bevalling van mijn zoontje ook het vervelendst. Het was een ingeleide bevalling, moesten ons om een uur of zeven 's ochtends al melden... en voor hem was het de hele dag alleen maar wachten... kon niets doen, niets helpen... en naast het weeën wegpuffen was ik eigenlijk alleen maar bezig met dat hij zich niet teveel zou vervelen... :s
Hier was wifi op de afdeling dus mijn man zat steeds op zijn telefoon te internetten en tussendoor gingen we maar eventjes wandelen. Het wachten is inderdaad zo vervelend! Soms lag ik op bed me vast te klampen om de erge krampen op te kunnen vangen en mijn man maar rustig door internetten hè
Ik heb dus een aantal zwangerschapstestjes besteld.
Net één gedaan en best nog een donkere 2e streep.
Wanneer kan ik nou het beste een volgende test doen? Moet het volgende week al lichter zijn of..?
Ik ga morgen even testen om te kijken.
Ik verlies trouwens af en toe nog best wat oud bloed. De gyn zei dat ze niet ging zeggen wanneer dat minder moest zijn want dan ging ik stressen als het langer zou duren zei ze. Maar nu stress ik ook!
ik wil er gewoon klaar mee zijn en echt, mijn bad roept me zo hard!Gister heb ik veel pijn gehad en veel rood bloed, maar vandaag is het weer over. Balen, want het was nog maar klein beetje bruin, dacht dat het bijna klaar was. Ook mijn bad roept me
Heeeeeerlijk... Toch kennelijk een wondje wat dan weer opengaat even... 
Zal nog wel een tijdje duren vrees ik voor het echt helemaal stopt. Merk trouwens wel dat mn borsten nog weer n stukje kleiner zijn! Die waren nog beetje 'hard'. Dus er is iig iets aan het afnemen.
Jammer he dat je toch niet meteen door kunt?
dus 6 weken wachten met dat bad, of het de gyn vragen. sterkte dames
Bad mocht geloof ik na 3 weken weer, maar wil t niet riskeren dat ik straks n infectie heb...
Sowieso pas als ik geen bloed meer verlies, dan moet het dicht zijn.
Wel jammer hoor, bad zou juist zo lekker zijn voor de krampen!
hittepit of kruik op je buik misschien? en goed op jezelf letten hoorquote:
6 weken? Pff
Bad mocht geloof ik na 3 weken weer, maar wil t niet riskeren dat ik straks n infectie heb...
Sowieso pas als ik geen bloed meer verlies, dan moet het dicht zijn.
Wel jammer hoor, bad zou juist zo lekker zijn voor de krampen!
Dus dat gaat ze dan aan de telefoon toch zeggen.
Heb zelf echt het idee dat er een wondje aan het genezen is dat dan af en toe openscheurt...
Oeh Simmu, ik heb nog een hittepit op zolder ergens
Goed ideeeOh ja die dingen ruiken zo raar, was ik vergeten
Ik had vorige week aan de telefoon gezegd dat ik verhoging had en zelfs dat het niet hoger kwam dan 38 en in combinatie met de krampen vond de dienstdoende gyn dat ik even gecontroleerd moest worden. Een paar dagen later vroeg mijn eigen gyn hoe het ging dus ik zei dat ik nog steeds iets verhoging had en toen: " Ja, verhoging is geen koorts!".
Ja, dat weet ik ook wel! Ik heb geleerd voor doktersassistent, ik weet wel iets van verhoging en koorts.
Maar ik begrijp wel dat je huiverig bent om te bellen maar mocht je twijfelen zou ik het gewoon doen!
Mijn huisarts weet dat als ik bel er ook echt iets is, die neemt me serieus. Maar andere medische instanties kunnen je soms echt als achterlijk behandelen. Het bloedverlies is nu weer wat minder aan het worden, dus ik durf het met een gerust hart nog even aan te kijken. Temp is ook goed.
Bedankt meiden
Eerstvolgende test mag weer positief zijn nu
(Ik heb zelf afgelopen weekend ook alweer een kv test gekocht... waarvan ik hoop dat de eerstvolgende ook negatief gaat zijn)
Ik ben zelf zo ongeveer het hele weekend op stap geweest. Zaterdag in m'n eentje (zonder man en zoontje) naar mijn ouders geweest; om het nieuws te vertellen en vervolgens een therapeutische shopsessie met m'n moeder te houden. (Alleen al de autorit er naartoe was heerlijk... 200 km snelweg, autoradio op heel hoog volume en maar meebleren
) Ik had het even nodig, denk ik.Shopsessie geslaagd ook, leuk jurkje gevonden voor een bruilofstfeestje eind mei (nu kon het, weet nu zeker dat ik dan geen bolle buik heb en niets meer pas...)
Heel de familie weet het nu, zondag ook nog m'n schoonfamilie gezien en hen maar verteld dat er dit jaar geen extra gezinsuitbreiding meer komt...
Het gaat met vlagen best goed met me, kan er best realistisch over nadenken enzo.. maar er zijn ook van die momenten dat m'n ogen zomaar ineens vollopen
Vandaag zijn mijn man en ik 3 jaar getrouwd. We hebben al zo'n traditie ingebouwd om dan met z'n tweetjes uit eten te gaan waar we toen ook de receptie en diner hebben gehouden. Aan de ene kant heb ik daar best zin in vanavond, maar vijf minuten later denk ik 'Ik ben helemaal niet in de stemming'... Maar goed.. curettage is nog niet geweest, dus ik kan het hormonen-excuus nog gebruiken he?
En heel normaal dat dat soms even niet zo is! Gefeliciteerd met je trouwdag! Probeer er ondanks alles maar van te genieten. Lekker alles eten en drinken wat je anders niet had gemogen! En die hormonen blijven nog wel een tijdje geldig ja
Net weer een zwangerschapstest gedaan (
geduld, wat is dat?) en hij is al een heel stuk lichter. Nu echt een week wachten op de volgende test.
Volgend jaar weer!
Lees ik net op facebook dat een oud-collegaatje van me zwanger is... ruim 9 weken, mét prachtige echofoto's... uitgerekend op 31 oktober. Ik zou uitgerekend zijn op 29 oktober... dit doet pijn...
Ik wil vrolijk en blij voor haar zijn.. maar meh...
Al die zwangeren hier en in de wachtkamer bij de gyn zijn nog te hebben, maar nu het een bekende is...
Hug!
Ow... had verteld van de botte-boer-reactie van manlief vorige week he?
Vandaag was het precies andersom... Hij heeft van alles zitten zoeken en googelen over curettages en aanverwante zaken; volgens mij weet hij er inmiddels meer van dan ik. Onder het mom van "ik wil dan verdorie wel weten wat ze met mijn vrouw gaan doen"...
Pfew gelukkig! Wel spannend hoor, omdat je pas morgen eigenlijk weet wat ze gaan doen. Bij mij wist ik wat er ging gebeuren...
Zal aan je denken. Hoop voor je dat curettage niet nodig is, maar anders komt het ook wel weer goed. Even doorbijten nu, overmorgen kun je echt gaan beginnen met afsluiten
Fieder, nog even en dan is hij negatief! Fijn hè? Hoe gek ook, het is toch mooi een opluchting en een afsluiting van deze periode.
Gisterenavond in bed moest ik ineens zo huilen! Of ja, ineens.. Herkennen jullie het gevoel van onzekerheid? Ik haat mijn lichaam zo omdat het me in de steek gelaten heeft en ik heb soms het gevoel mijn eigen kindje vermoord te hebben. Dat is niet zo, weet ik ook wel. Maar door die gedachten is mijn zelfvertrouwen even zo weg
dat probeer ik mijn man al een tijdje duidelijk te maken maar dat wil er niet zo in en gisterenavond moest ik zo huilen dat hij volgens mij nogal schrok en zei dat hij het ook heel moeilijk vindt, de miskraam en mijn verdriet.Blegh, lastig! Ik weet wel dat ik niets aan de miskraam kon doen maar dat stomme stemmetje steeds hè..
Dat van zo'n collegaatje op facebook kan soms best moeilijk zijn, ja. Gewoon in gedachten houden dat jij zo iemand over een tijdje gaat zijn! Sparkling, onzekerheid herken ik in die zin dat ik nu heel erg afwachtend ben of deze zwangerschap goed blijft gaan (maar dat zit sowieso in mijn karakter, ook bij mijn eerste zwangerschap had ik zoiets van 'eerst die 12 weken eens halen en dan zien we wel eens verder'.). Dat stemmetje dat af en toe suggereert dat je je eigen kindje vermoord zou hebben, vind ik wat verontrustend. Ook al weet je dat het niet zo is (gelukkig!), het zit je toch dwars, blijkbaar. Zelf herken ik het ook niet.
Ik weet niet of dit ook maar enigszins helpt, maar een miskraam is net zoiets natuurlijks als de zwangerschap zelf (alleen dan een verdrietig iets). Ik vond het zelf altijd een geruststellende gedachte, op de een of andere manier.
Over het algemeen genomen gaat het wel gewoon oké en kan ik het gevoel ook wel loslaten maar soms komt het ineens heel hard aan. Ik weet ook niet zo goed hoe ik er mee om moet gaan dan.
en ik hoop dat een ieder alsnog een mooi wondertje mag verwachten
gr een sterretjes moeder
Juist omdát je lichaam in staat was om te herkennen dat het vruchtje een heel kleine kans had om zich te ontwikkelen tot een gezond mens, heeft het de zwangerschap afgestoten. En dat is het bewijs dat je lichaam in uitstekende conditie is!
En ja, dat is eigenlijk ook waar! Het is wat jij ook zegt Coco. Het is niet mijn schuld en misschien moet ik dit stukje maar iedere keer lezen als ik me weer rot voel erover.
Ik heb ook wel af en toe gedacht; zou het daardoor komen? Maar de gynaecoloog was er heel stellig in dat ik niks gedaan kon hebben. En dat heb ik gelukkig kunnen accepteren.
Waar ik dan weer meer mee zit is dat mijn lichaam het kennelijk niet herkend heeft. Het vruchtzakje is tot de curettage vrolijk blijven groeien zonder kindje erin. Ik heb geen druppel bloed verloren.
Wel heb ik mijn symptomen voelen afnemen, en daardoor ben ik erachter gekomen. Dus das dan wel weer goed van mn lijf...
Probeer je idd aan die woorden vast te houden, het kindje was gewoon echt niet sterk genoeg! Maar het was wel jouw kindje, hoe kort ook. En daar mag je gewoon echt wel verdrietig om zijn.
Ik weet dat je al een heel mooi hoekje voor je kindje hebt gemaakt, maar misschien heb je behoefte aan een ritueel? Ballon oplaten of iets begraven? Om het los te laten. Ik zeg maar wat hoor...
Als je blijft malen idd naar de huisarts, misschien heb je wat meer hulp nodig om erdoor te komen. Die hulp moet je dan ook gewoon pakken!
Ik begrijp dat je het moeilijk vind dat je lichaam het niet genoeg heeft gezien. Bij mij is het gelukkig vanzelf op gang gekomen en het had een klein zetje nodig van de Cytotec maar dat heeft ook een maand geduurd vanaf het moment dat we wisten dat het mis was. Het is niet te begrijpen hè, dat je lichaam het gewoon niet snapt?
Ik vind het een beetje als falen voelen voor mijzelf maar bij andere die een miskraam hebben gehad, heb ik dat helemaal niet. Ik moet gewoon accepteren dat het zo is en het niet mijn schuld is. Ik heb gezond geleefd en er alles aan gedaan om te zorgen dat ons kindje gezond ter wereld zou komen. Helaas..
Ik ben overigens wel bekend met psychische klachten en door behandelingen gaat dat al enkele jaren gewoon goed maar ik ben daardoor wel heel erg bewust geworden van mijn gevoel en mijn grenzen. Daardoor denk ik dat ik nu wel weet wanneer aan de bel te trekken.
Een ritueel ter afscheid heb ik wel over nagedacht. Ik hoopte eigenlijk het vruchtje thuis te verliezen en die dan te kunnen begraven. Ik weet het nu nog niet.
Op tv heb ik iemand gezien die een mooie plant gekocht had met een plastic vlindertje erin, en die dan in een pot in een hoekje van de tuinBabyboom
Ballon oplaten vind ik symbolisch heel mooi, maar dan heb je nog geen plekje waar je heen kan gaan.
Moeilijk hoor
Ga jij nog zoiets doen of heb je er wel vrede mee?
Verder zal het altijd wel een gevoelig iets blijven, denk ik, waar de scherpe randjes met de tijd verdwijnen. Maar het is nu nog zo vers Sparkling, het is heel normaal dat je in huilen uitbarst!
Ons kindje hebben we door het ziekenhuis laten cremeren en het as is naar het Sterretjesveld op Rhijnhof gegaan. Wij zijn daar na een paar weken na de bevalling naartoe gegaan om het een soortvan af te sluiten. We hebben daarna een sterretje in onze hangertjes van onze kettinkjes laten graveren.
En wat ik al schreef, het blijft altijd wel iets pijnlijks. Soms denk ik aan de tijd dat ik erachter kwam dat ik bloed verloor, en alles wat erop volgde, hoe ik me voelde, hoe het kindje eruit zag... of zie ik een moeder heel blij aftellen naar de datum dat haar dochter 1 wordt (zij was dezelfde datum uitgerekend als ik), of het is al bijna 20 april (uitgerekende datum) en dan denk ik ook weleens van, goh...
Maar ik ben echt megadankbaar dat ik een gezond dochtertje van 6,5 maand heb. Ik hou maar in mijn achterhoofd dat ons sterretje over haar waakt. Hoe stom dat misschien ook klinkt!
Alles komt goed, meiden. En verdriet mag je hebben, geef er aan toe, dat is het beste dat je kunt doen! Het lucht altijd enorm op om even te huilen, of dingen op te schrijven of wat het ook is waar je je beter door voelt!
Kan nu verder niks voor je doen maar leef zo met je mee! Sterkte hoor!
Op de verlosafdeling, dat hoor je zo vaak, zo stom! Laat je iig niet naar huis sturen zonder ingreep!!! Desnoods stort je jankend op de vloer daar, boeiend! Echofoto's liggen hier in een la, weggestopt. Ik probeer het niet te verdringen hoor, maar ben er nu niet zo mee bezig.
Misschien dat ik een orchidee koop met een vlindertje, ben gek op orchideeën. Gaan jaren mee en komen steeds weer op. Maar op het moment nog even niet...
Wat TAP zegt, het zal altijd zeer blijven doen...
En dat van dat sterretje dat over je waakt heb ik ook gedacht
Ik geloof daar wel inIk hoop dat ze snel tijd voor je hebben, want ik kan me heel goed voorstellen dat je nu echt niet op andermans vreugde zit te wachten...
De vrouw van een goede vriend van me is ook zwanger, en plaatste heel blij de 20-weken-echo op facebook. Van vreemden kan ik het nog net hebben dat ze met een bolle buik lopen, maar dit is veel te dichtbij.
Tuktuk beh, niet leukAmoriel, ik hoop heel erg dat je inmiddels aan de beurt bent geweest...
Denk dat ik al blij mag zijn met een 1-persoonskamertje en niet op een zaal naast de verse moeders...
Bah, wat is dit kut zeg... Letterlijk en figuurlijk!
Sterkte meid! Straks lekker naar huis. 'k schiet nog steeds een beetje vol als ik hier lees, en soms zelfs vooral bij mijn eigen posts...
Ik ben nu thuis. Uurtje geleden opgehaald door manlief en m'n zoontje. Toch een prachtig gezicht als die ziekenhuisdeur open gaat en er twee van die prachtige mannen staan om je op te halen. (wederom volschiet-momentje) Deze was me dan niet gegund maar ik heb natuurlijk wél al zo'n prachtig ventje op de wereld gezet...
Op dit moment zit ik er gewoon over te denken morgen gewoon te gaan werken... Is dat gek?
Ik heb zelf nooit een curretage nodig gehad, maar heb na beide miskramen wel echt tijd nodig gehad om het te verwerken
Sowieso hebben ze weinig gezegd eigenlijk, moest alles er uit trekken... Zo had ik zelf iets gelezen op internet over dat je geen tampons zou mogen gebruiken na een curettage, en ik heb dat echt moeten vragen of dat mocht.. niet dus. En pas nadat ik vroeg of ik wel mocht zwemmen zei ze dat dat eigenlijk ook een paar weken niet verstandig was... :s (En we gaan nog wel over 2 weken een weekendje Centerparcsen!
) En ben vergeten te vragen wanneer we weer mogen klussen Ik heb na m'n miskraam nog een paar weken bloed verloren (de ene dag leek het bijna voorbij, dan kreeg ik onwijze kramp en dan kwam er weer een stolsel uit ofzo).
In wezen kun je denk wel weer gaan klussen zodra je geen bloed meer verliest. Ik heb toen gewacht tot ik een keer gewoon had gemenstrueerd.
Over zwemmen, klussen en tampons zeiden ze tegen mij dat ik moest wachten tot ik geen bloed meer verloor, helemaal niets. Dus over een tijdje ook bij bruinverlies niet, daar twijfelde ik zelf nogal over namelijk.
Je moet wel aan jezelf denken hoor, niet te snel willen gaan
Het feit dat ik ineens toch naar de andere vestiging moest, het melden bij de verloskamers, kamer krijgen op de kraamafdeling, al het wachten terwijl je nuchter bent, en dan ook nog dat lange wachten achteraf voordat er een gyn komt die je kan ontslaan, en dan is het ook nog eens niét degene die de curettage heeft gedaan. En die komt dan bij je bed staan en die zegt amper iets.. ik moet toch niet álles hoeven vragen?
Misschien als ik gevraagd had of ik mocht fietsen had ze ook gezegd dat dat niet verstandig was.
Ik ben toch de onwetende patient, en zij de alleswetende arts?
Ik had vanochtend evenveel zin om op te staan als altijd, en ik voel me verder goed, dus ik zag er geen kwaad in. Plus dat als ik niet ga werken, mijn werk gewoon blijft liggen en ik volgende week dubbel zo hard er tegenaan moet. Als ik dan thuis blijf terwijl ik me niet ziek/zwak/misselijk voel, zit ik ook niet lekker...
Het onpersoonlijke is herkenbaar ja, en dat is inderdaad erg lastig. In jouw geval is het nog een tikkeltje erger. Misschien bij een volgend gesprek eens aankaarten dat je erg moeite hebt met de onpersoonlijkheid en informatievoorziening? Voor jou zal het niet meer veranderen helaas, maar misschien voor andere mensen wel. Het is toch schandalig dat je alle informatie die je weet er zelf uit hebt moeten trekken? Dat begrijp ik niet, alsof je na een curretage nog niet genoeg aan je hoofd hebt om aan praktische zaken te denken. Daar zouden zij je toch bij moeten begeleiden?
Ben echt zo blij met jullie allemaal...
Ik heb van het ziekenhuis een evaluatieformulier meegekregen, misschien dat ze daar ook zoiets hebben? Of wat Sparkling zegt, over 6 weken bij je gesprek. Blegh, onmensen!
Lang verhaal...
Lekker met je 2 mooie mannen kroelenSPOILERAls jij je goed voelt om te werken dan moet je dat gewoon doen. Het ligt natuurlijk ook aan je werk. Ik sta zelf voor de klas en dat is toch geestelijk en lichamelijk wel erg intensief nu. Ik ga volgende week weer werken na idd 2 weken thuis te zijn geweest na de ingreep.
Ik mag idd 2 weken niet in bad/ zwemmen. Ook mocht ik 2 weken geen zware huishoudelijke taken verrichten, verpleegster noemde hier stofzuigen en boodschappen doen als voorbeelden
Klussen mocht ook weer als het bloeden gestopt was. Je moet het inderdaad zien als een open wond die kan gaan onsteken.
Ik merk zelf als ik me wat inspan dat ik wat meer vloei. Ook voel ik soms een steekje op een bepaalde plek. Dat is de plek waarvan ik weet dat het vruchtje zat, dus waar ook een wond zal zitten. Ik vermoed zelf dat dat aan het dichttrekken is, en dat voel je even natuurlijk.
De eerste week ben ik trouwens bijna niks verloren, af en toe beetje bruin. Nu de tweede week bloed ik wat meer. Hoop dat het snel stopt.
Ik moest ook over 6 weken op nacontrole. Ivm meivakantie is dat 8 weken geworden, dus nog even wachten. Ga wel een echo eisen. Ik ben zelf bezig met zwangerschapstesten om te kijken wanneer het weer wit is.
en over een tijdje zien we elkaar weer in het andere topic Baaaaalen trouwens van Centerparks!! Wij gaan over 5 weken, dat moet toch gaan lukken hoop ik.
2 weken niet in bad/zwemmen komt precies goed uit met Centerparcs
En dat van dat zware huishoudelijke werk hadden ze mij ook wel mogen zeggen, liefst met manlief erbij...
En ik heb 'maar' een kantoorbaantje.. voornamelijk computeren heel de dag (en tussendoor beetje Fokken). Merk wel dat ik wat minder productief ben dan anders, maar dat komt ook omdat veel collega's even komen buurten om te vragen hoe het gaat...
Ook qua informatievoorzieningen waren ze duidelijk en lief.
TWEE weken niet werken? Hm, zonder heel vervelend te willen zijn, maar het is niet zo'n heel grote ingreep. Hier is het advies een dagje rustig aan en dan kijken hoeveel bloed je verliest. Ik geloof dat ik na twee dagen ook weer op kantoor zat. Ligt er natuurlijk wel aan wat voor werk je hebt. En of je het er geestelijk weer aan toe bent. Maar lichamelijk valt het over het algemeen erg mee.quote:
Amoriel, ik weet niet of je bent wezen werken maar bij mij in het ziekenhuis legde de verpleegster uit dat ik na een natuurlijke miskraam 1 week niet mocht werken en dat ze na een curretage 2 weken aanhielden.
Over zwemmen, klussen en tampons zeiden ze tegen mij dat ik moest wachten tot ik geen bloed meer verloor, helemaal niets. Dus over een tijdje ook bij bruinverlies niet, daar twijfelde ik zelf nogal over namelijk.
Je moet wel aan jezelf denken hoor, niet te snel willen gaan
Zwemmen, tampons etc is inderdaad vanwege het wondje en dan kun je de termijn van een gewone bevalling aanhouden: pas doen als je geen bloed meer verlies een aantal dagen lang. (en zelfs daar zijn de meningen over verdeeld).
Spark, ik hoop dat het langzaam steeds wat beter gaat en je die nare schuldgevoelens niet meer hebt.
En sowieso nog een smakkerd voor fieder, amoriel en iedereen die het kan gebruiken
Ik snap wel dat het voor die mensen lopende band werk is, maar je werkt wel met mensen en emoties...
Maar dat paar dagen geen bloedverlies is dus ook geen bruinverlies?SPOILERIk heb het 2 weken niet werken wel echt nodig gehad.
Nog heel warrig in mn hoofd en af en toe gewoon verdrietig. Vooral geestelijk dus
Dat is voor een klas vol gedragsproblemen gewoon niet handig.
Maar hier kan ieder zn eigen weg in volgen gelukkig. Als je lichamelijk werk doet zou ik persoonlijk die 2 weken echt wel nemen, want ik voel het wondje gewoon soms opengaan bij verkeerde bewegingen
En dat van het huishoudelijke werk werd tegen mijn man gezegd
Toen de verpleegster (goede term?) zei dat we een paar weken geen gemeenschap mochten hebben keek ik kennelijk beetje vies naar mn man want ze moest toen een beetje lachen
Dan zal het nog wel even duren, heb na ongesteld zijn sowieso altijd week bruinverlies argh... ook van mijMefke, ik weet het ook niet hoor. Ik herhaal alleen wat de verpleegster tegen mij heeft gezegd. Ik vond het persoonlijk ook erg lang maar ja..
Fieder, dat bruinverlies heb ik niet uit het ziekenhuis maar van internet. Op een ander forum vroegen mensen zich dat af en toen heeft iemand naar het ziekenhuis gebeld om te vragen. Dat zou jij ook kunnen doen misschien? Of je verloskundige, die weten dat wel.
Ik ben al 3 dagen vrij van bruinverlies! Het was 1 dag best erg maar ineens stopte het, alsof het laatste restje er nog uit moest en klaar. Nu is het echt wachten op een cyclus, ben heel benieuwd!
Gatverdamme, wat voel ik me klote vandaag zeg. Zo'n verschil met gister! Ik zit nu eigenlijk continu met tranen in m'n ogen
Hoe langer ik nadenk over hoe het woensdag allemaal is gegaan, hoe bozer ik er om word. Dat wachten op een OK snap ik, ik had niets levensbedriegends, en andere mensen gaan dan nu eenmaal voor. Dat ik op de kraamafdeling terecht kom, zal ook wel niet anders kunnen. Maar dat ze het me niet komen vertellen dat het wéér verzet is, terwijl ik misselijk van de honger en verdriet bij het horen van de babietjes in de kamer naast me alleen maar zit te wachten... dát snap ik niet!
En de afhandeling achteraf, uren wachten op de gyn en dan uiteindelijk sturen ze een arts-aasistent die verdomme bijna niets zegt...
Ik voel me zo vergeten, zo onbelangrijk... en ik doe het zelf ook, ik probeer het ook te relativeren met dingen als "andere mensen hebben het nog slechter, het is erger om je kindje later alsnog te verliezen, verder ben ik goed gezond, dus ik mag niet klagen"...
SPOILERen dan komt mijn gebrek aan zelfvertrouwen ook weer de hoek om kijken: Zie ik dat er voor vulpenballetje een update post gemaakt is... Blij voor haar hoor, maar waarom voor mij niet paar weken terug? Was het al een voorbode dat het mis zou gaan ofzo? Ben ik weer niet belangrijk genoeg? Dacht dat het was omdat ik als kloon postte, maar dat is vulpenballetje ook... en ik wil helemaal niet achteraf alsnog een post daar, daar gaat het me nu niet om.. maar dat zoiets stoms als een post op een forum met allemaal mensen die ik niet een irl ken, me al zo van slag brengt... Misschien gaat het toch nog niet helemaal goed met me...
Ach meidquote:
Fijn Sparkling, 'k hoop dat je niet al te lang hoeft te wachten op je menstruatie. Al is geduldig zijn best moeilijk zo af en toe...
Gatverdamme, wat voel ik me klote vandaag zeg. Zo'n verschil met gister! Ik zit nu eigenlijk continu met tranen in m'n ogen
Hoe langer ik nadenk over hoe het woensdag allemaal is gegaan, hoe bozer ik er om word. Dat wachten op een OK snap ik, ik had niets levensbedriegends, en andere mensen gaan dan nu eenmaal voor. Dat ik op de kraamafdeling terecht kom, zal ook wel niet anders kunnen. Maar dat ze het me niet komen vertellen dat het wéér verzet is, terwijl ik misselijk van de honger en verdriet bij het horen van de babietjes in de kamer naast me alleen maar zit te wachten... dát snap ik niet!
En de afhandeling achteraf, uren wachten op de gyn en dan uiteindelijk sturen ze een arts-aasistent die verdomme bijna niets zegt...
Ik voel me zo vergeten, zo onbelangrijk... en ik doe het zelf ook, ik probeer het ook te relativeren met dingen als "andere mensen hebben het nog slechter, het is erger om je kindje later alsnog te verliezen, verder ben ik goed gezond, dus ik mag niet klagen"...SPOILERen dan komt mijn gebrek aan zelfvertrouwen ook weer de hoek om kijken: Zie ik dat er voor vulpenballetje een update post gemaakt is... Blij voor haar hoor, maar waarom voor mij niet paar weken terug? Was het al een voorbode dat het mis zou gaan ofzo? Ben ik weer niet belangrijk genoeg? Dacht dat het was omdat ik als kloon postte, maar dat is vulpenballetje ook... en ik wil helemaal niet achteraf alsnog een post daar, daar gaat het me nu niet om.. maar dat zoiets stoms als een post op een forum met allemaal mensen die ik niet een irl ken, me al zo van slag brengt... Misschien gaat het toch nog niet helemaal goed met me...
Voor mij is er ook geen post gemaakt in het update-topic, hoor. De vorige keer niet, en ook dit keer niet. Ik denk dat er soms gewoon iemand doorheen glipt. Niet teveel aantrekken
als je maar weet dat we je niet vergeten hoor! tis nu juist belangrijk dat je de kans hebt om je goed te uiten. ik denk dat de melding in het update topic er gewoon tussendoor geglipt is. daar zit echt geen opzet
het is toch ook gewoon ellendig allemaal. daar mag je je toch rot over voelen
En dat ongelofelijk lompe gedrag in het ziekenhuis helpt daar natuurlijk niet aan mee
Als het een troost is; ik stond ook niet in het update-topic
Iemand uit dezelfde streepjesregen post af en toe mee in de SC waar ik veel kom. Bij haar gaat (gelukkig!) alles goed, maar dat moet ze ook elke vijf minuten melden. Inclusief foto's, misselijkheidjes en weet ik veel. Natuurlijk snap ik dat ze heel blij is, maar damn, het hakt er toch wel in
Ik post maar gewoon een tijdje niet mee, al voel ik me echt wel een mega-jaloers kreng als ik verdrietig wordt als ik haar posts tegenkom
Ze is op zo'n beetje dezelfde dag uitgerekend als ik zou zijn, dus ik ben benieuwd hoe het zal voelen rond de uitgerekende datum
het is ook gewoon heel erg rot!Amoriel, ik zei het al eerder maar ik zou dit echt bespreken. Het is belangrijk dat jij je gevoel kwijt kan, ook al bereik je er misschien niets mee.
En je wordt niet vergeten, natuurlijk niet!
Tuktuk, het is ook moeilijk om tegelijk met iemand zwanger te zijn en dan gaat het mis bij jou en goed bij die ander. Je gunt haar het geluk wel maar het doet toch heel erg pijn! Ik heb dat dus met de vrouw van mijn neef. We kwamen er bijna tegelijkertijd achter en zij is 18 september uitgerekend en ik was dat dus 19 september. Gelukkig gaat hun zwangerschap prima maar de updates over de echo's, hartje dat ze luisteren en wat ze kopen.. Ja, dat doet pijn. Daar kan ik echt heel verdrietig over zijn.
Ik had dat eerst ook bij mensen die later zwanger werden dan ik en ineens 10 weken zwanger waren. Dat is mij nooit gelukt. En nu zijn er al bijna nieuwe 2013 zwangere! Heel leuk voor ze maar ja. Mijn kindje had dan al ruim 3 maanden moeten zijn
Amoriel, misschien stelt de ingreep technisch niet zoveel voor, maar ik ben 2 weken thuis geweest en dat heeft me zo'n goed gedaan. Snap wel dat jij graag afleiding wilt maar je moet ook even goed tot rust komen. Breng de kleine ergens heen en ga lekker op de bank met chocola, of zoiets.
Zou er toch even goed over nadenken. Je moet dit nu wel een plekje geven en niet pas over een half jaar instorten. Het zal altijd pijn blijven doen, na 2 weken is het niet 'over', maar ga nou niet maar doorrazen. (voor zover het advies van een vreemde
)Over dat update topic; ik wist niet eens dat het bestond, ga ook niet kijken of ik erin sta. Want van dat soort dingen kan ik ook verdrietig worden hoor, ook al is het niet expres.
En mensen die in je omgeving zwanger zijn, of zelfs op hetzelfde moment uitgerekend ja
vreselijk moeilijk. Mensen snappen dat ook niet zo goed geloof ik. Het is niet dat je het hun niet gunt, maar jij wilde het ook zo graag! En ja Amoriel, er zijn ergere dingen dan dit. Er zijn altijd ergere dingen. Maar dit is ook erg, voor jou, nu. En daar mag je best om huilen of gewoon heel boos zijn!
Ik heb vandaag bijna niks meer gevloeid, hoop dat dat zo blijft
Had tot nu toe van die sensitestjes gedaan, die werden lichter, maar vandaag een kv test, en die is opeens weer superpaars
. Moet maar geen merken door elkaar gaan halen geloof ik, baal er flink van! Ik wil dit afsluiten!! Lang verhaal, maar mag hier vast wel
Testen nog wel knalpositief... Hoe is het met jullie meiden?
Zijn alle testen die je doet nog knalpositief? Laatst deed je er 1 die toch lichter aan het worden was? Ik las laatst ergens dat iemand 6 weken na de miskraam nog positieve testen had.. Ik hoop dat dat jou bespaard gaat blijven!
Hier gaat het verder wel goed. Lichamelijk is het allemaal voorbij volgens bij, ik ben nog steeds zo moe. Geestelijk gaat het op en neer maar over het algemeen ook wel goed. Ik ben wel erg veel bezig met mijn cyclus en hoop dan ook dat ik niet nog maanden hoef te wachten op mijn menstruatie..
Ik moet maar niks meer zeggen, vanmiddag weer wat bruinverlies bleh. Ik had eerst sensitesten gedaan, die waren vrij licht. Kruidvat testen zijn nog superpositief...
Moet echt een paar weken geduld hebben, maar is moeilijk!
Fijn dat het de goede kant op gaat met je Sparkling!
Hierbij dus een dikke knuf voor jullie! Hopelijk durven/willen jullie snel weer bij ons aanschuiven in het tweede streepjestopic.
Balen dat je toch weer bent gaan vloeien Fieder! Maar dat het even is gestopt zal toch wel betekenen dat het einde er echt aan zit te komen?
Die kruidvattesten zijn volgens mij ook gewoon heel erg gevoelig. Je schijnt ze voor je NOD al te kunnen gebruiken dus dan is het HCG ook nog heel laag. Het is gewoon irritant, je wil het afsluiten en niet positief blijven testen
Mijn schoonouders waren vandaag hier, voor het eerst sinds de miskraam. Zij hebben nadat mijn man geboren is ook een miskraam gehad en ze zijn heel begripvol en lief! Je kan aan de reactie van mensen zo goed merken of ze het zelf hebben meegemaakt of niet. Iedereen zegt dingen met goede bedoelingen maar mensen die het hebben meegemaakt zeggen hele andere dingen, logisch!
Hoe dan ook, mijn schoonmoeder zei dat ze het heel moeilijk vond want het was haar eerste kleinkind maar dat ze heel blij was geweest dat ik degene was die dat kindje mocht dragen. Dat vond ik zo lief!
Heel even heb ik weer mogen genieten van het zwanger zijn.
Mijn tweede zwangerschap want ik heb een dochter van 10.
Bij de eerste echo, bleek ik twee kindjes te dragen waarvan er 1 helaas al niet meer 'leefde' dit vruchtje was 6 weken oud, afgelopen maandag begon ik te vloeien en afgelopen dinsdag beide vruchtjes verloren via de 'natuurlijke weg'.
woensdag nog een echo gehad en alles zou mijn lichaam uit zijn.
De informatie die je in het ziekenhuis krijgt vind ik ronduit bar slecht.
Ik heb nota bene in dit topic moeten lezen dat je niet mag zwemmen of in bad mag.
dat terzijde...
Kan iemand mij antwoord geven op de vraag hoelang je ongeveer blijft vloeien? Ik lees daar verschillende dingen over op internet?
Verder wil ik de dames die hetzelfde hebben meegemaakt hierboven ook heel veel sterkte wensen.
Even ego: fijn dat jij ook niet tevreden bent over je ziekenhuis en de informatie die je krijgt. Ben ik gelukkig niet de enige. Ik twijfel nog steeds of ik er iets mee wil doen, klacht indienen ofzo, of dat ik het maar gewoon op z'n beloop laat. Heb ook geen zin om die rotdag weer telkens op te rakelen.
Volgens mij is er trouwens helaas geen antwoord te geven op je vraag over hoe lang je blijft vloeien, dat schijnt per vrouw en per geval te verschillen. Kan tussen de 2 en 6 weken duren heb ik gehoord.
En dan zou ook dat niet mogen zwemmen, badderen, tampons gebruiken en sexen evenlang niet mogen..
Ik heb al met al zo'n 5 weken gevloeid voor de curettage vorige week, en nu dus nog steeds erna... ik heb het wel een beetje gehad met dat gehannes met maandverband, maar ben bang dat het nog wel even aan zal houden.
Jammer dat het bij jou toch nog niet gestopt is Fieder.
Lieve schoonouders heb je, Sparks. Ik heb van mijn schoonmoeder nog niets gehoord sinds we haar verteld hebben dat we een miskraam hadden en aan het wachten waren op de curettage. Gelukkig heb ik wel hele lieve ouders, vrienden en collega's. Dat middagje vrij afgelopen vrijdag heeft me ook goed gedaan.
Denk trouwens dat het best heel 'normaal' is dat je nu wat meer met je cyclus bezig bent. 'Onbezorgde' zwangerschappen zitten er voor ons niet meer in...
Heel veel sterkte, want juist die onzekerheid over hoe lang het vloeien is erg onprettig
Ik schrik er best een beetje van hoe slecht informatie gegeven wordt in het ziekenhuis. Jij en Amoriel zijn beide in korte tijd heel ontevreden. Het lijkt niet tot artsen door te dringen dat het voor jullie niet de dagelijkse gang van zaken is. (gelukkig maar!)
Amoriel, rot dat je schoonmoeder nog niets heeft laten horen. Dat sterkt je gevoel zeker ook dat mensen het onbelangrijk vinden? Gelukkig heb je lieve mensen om je heen!
Of je een klacht wil indienen moet je maar even rustig de tijd voor nemen. Bedenk goed of je er iets aan denkt te hebben. Als je denkt dat je er anders lange tijd veel moeite mee blijft hebben zou ik wel iets ondernemen, maar dat is mijn mening. Je moet het doen zoals jij het wil!
Het is inderdaad niet te voorspellen hoe lang een bloeding duurt. Ik heb ongeveer 2 weken voor de miskraam bloedingen gehad en nog ongeveer 2 weken daarna. Ik hoop dat het snel voorbij is Jesje!
Dat je ze allebei toch moest verliezen. En wat stom dat je via internet moet lezen wat wel en niet mag.
Je hoort het helaas meer. Idd goed nadenken wat je ermee wil doen. Zal het jou opluchten als je het kwijt bent? Wat Mefke zegt, voor jullie is het te laat nu, het zal niks meer aan de situatie veranderen helaas, maar een ander wordt mss door jullie klacht beter behandeld!
Ik heb toen ik ontslagen werd uit het ziekenhuis een folder meegekregen waar je je ervaring in kunt vullen. Is eigenlijk voor klachten maar ik heb n compliment gemaakt. Weet niet of dat de bedoeling is maar wilde het gewoon kwijt.
Amoriel, rot dat je schoonouders niet even wat hebben laten horen
Ze zullen het wel moeilijk vinden? Maar desnoods een kaartje dat ze aan je denken ofzo... Vandaag nog wat heeeel licht bruinverlies. Voor t eerst weer gewerkt maar had wel gemene steekjes in mn onderbuik? Wordt toch wel teruggefloten heb ik het idee. Rustig aan maar...
@Amoriel wij mogen nu even ego zijn
Ik weet nog niet of ik er iets mee gaan doen, wellicht toch eens een mailtje richting de afdeling gynecologie in het ziekenhuis.
Vandaag ook weer voor het eerst wezen werken ook mijn lichaam fluit me terug merk ik.
Morgen dagje vrij en dan gaan we het donderdag maar weer proberen
Ik heb trouwens nog een vraag. Vandaag kwamen een aantal collega's ook met hun miskraam verhalen. (Zo hoor je nog eens wat, jeetje...) Maar het waren allemaal miskramen tussen 1e en 2e kindje in, niemand 1e zwangerschap. Bij mij dus wel mn 1e zwangerschap.
Zij hadden dus al een gezond kindje gekregen. En ik niet... en nou ben ik extra aan het twijfelen of ik het wel 'kan'.
Dus eigenlijk: is een miskraam bij een 1e zwangerschap een slecht teken?
mijn eerste zwangerschap werd een miskraam. daarna zwanger van selene (nu 3) en ravi en kiro (ravi nu 2 en kiro overleden) een tweeling
een miskraam is meestal gewoon domme pech. iets anders kan ik er niet van maken. het is geen voorteken, niets wat je verkeerd gedaan hebt en al helemaal geen gevolg van. het is gewoon domme pech.
Hier nog een mama die nog geen mama heeft mogen zijn.
Voor mij is het al langer geleden, ik kreeg mijn miskraam in sept 2010, mijn kindje had in april 2011 geboren moeten worden. (Vandaar dat ik nu weer wat gevoelig ben) De pijn slijt, maar vergeten doe ik het niet. Ik had nooit gedacht dat ik zwanger kon raken, ik heb namelijk 21 jaar geleden (toen ik 12 jaar was) een schop in mijn buik gehad en mijn baarmoeder was beschadigd. Na onderzoek toen der tijd, hoopte ze voor mij dat een groot deel zou genezen en als ik het eraan toe had, moest ik maar weer laten onderzoeken. Dit heb ik nooit gedaan, angst.. Ondertussen wel al 8 jaar lang zonder voorbehoedsmiddelen door het leven gegaan. En nooit zwanger geweest, dus in mijn hart en in mijn hoofd was ik ervan overtuigd dat ik niet zwanger kon raken.
Op 17-09-2010 heftige pijnen, dit was een ongesteldheid die ik niet kende, ik jankte van de pijn! En ja, ik jankte in de periode wel vaker, maar wist ik veel dat ik zwanger was, want dat kon toch niet!!
Tot ik dus het vrucht zag, toen wist ik zeker dat er wat mis was. Ik heb gelijk de dokter gebeld, ik kon ook gelijk langskomen. Dus bepakt en bezakt met vrucht naar de dokter gegaan. En hier werd mij dus verteld dat op het oog, ik 8 tot 10 wkn zwanger was.
Mijn wereldje stortte in, ik kon toch niet zwanger worden! Dus toch wel!! En ik ben het ook weer kwijt!! Dit was zwaar.. Ik sloot me af voor alles en iedereen. Ik heb echt een behoorlijke tijd nodig gehad om dit te verwerken.
Twee keer per jaar sta ik erbij stil.. 17 sept en in april.. (voornamelijk de eerste 2 wkn van april).
Als herinnering of iets tastbaars heb ik een knuffel besteld. Daar heb ik 17-09-2010 op laten zetten in het oor. En heb ik het echt moeilijk, dan zit ik de hele dag met mijn knijn op schoot.
Na de miskraam heb ik 3 dgn gevloeid. En de maand daarna had ik een ongesteldheid van 2.5wkn. Daar heb ik toen medicatie voor gehad, want dit was te lang.
Ondanks dat mijn ma ook 2 miskramen heeft gehad, praten we er niet over.. En dat geeft mij soms zo'n eenzaam gevoel.
Ik heb een jaar lang moeite gehad met baby's om me heen en iedereen die zwanger was.. dacht ik bij: "jij wel.." Ik heb een half jaar lang helemaal moeite met kinderen om me heen gehad. (Erg lastig als je ook nog met kinderen werkt)
Dus ik kan me indenken dat het soms heel veel pijn doet.
Mijn gedachtes zijn bij jullie allemaal. Het is voor mij weer even "Knijn" tijd.SPOILER
Wat vreselijk van je miskraam en dat je Kiro moest verliezen. Ohh Dolfina Knijn tijd!
Sterkte! En wat jammer dat je niet met je ma kan praten. Kan je verder wel ergens terecht met je verdriet? Behalve hier natuurlijk. Zijn een paar mensen waarmee ik het erover kan hebben, maar toch, is het niet altijd alles..quote:
Dank je Simmu, dat had ik even nodig.
Ohh Dolfina Knijn tijd!
Maar goed, morgen weer schouders onder en doorgaan..
ik herken het wel hoor. mijn mam heeft ook miskramen gehadquote:Op dinsdag 10 april 2012 20:26 schreef dolfina-chica het volgende:
[..]
Zijn een paar mensen waarmee ik het erover kan hebben, maar toch, is het niet altijd alles..
Maar goed, morgen weer schouders onder en doorgaan..
het is lastig praten omdat het voor haar zo'n pijnlijk onderwerp is. staat tegenover dat ze wel echt superbegripvol was en is naar mij toeIk snap heel goed dat het lastig is en pijnlijk is voor mijn ma.. Zeker omdat ze ook vrij ver in haar zwangerschap zat. 2 miskramen voor mijn geboorte (1 jongen 4jaar voor mij en een meisje 2jaar voor mij) Daarnaast is mijn broertje ook nog 1 van een 3ling. Dus ze heeft haar portie wel gehad.quote:
[..]
ik herken het wel hoor. mijn mam heeft ook miskramen gehad
Maar begripvol.. nee... het gaat gelijk over iets heeel anders.. Dus daar heb ik het met haar al niet eens meer over.
Echt niet! Ga je alsjeblieft niets in je hoofd halen...quote:
Doe maar lekker rustig aan hoor Jesje!
Ik heb trouwens nog een vraag. Vandaag kwamen een aantal collega's ook met hun miskraam verhalen. (Zo hoor je nog eens wat, jeetje...) Maar het waren allemaal miskramen tussen 1e en 2e kindje in, niemand 1e zwangerschap. Bij mij dus wel mn 1e zwangerschap.
Zij hadden dus al een gezond kindje gekregen. En ik niet... en nou ben ik extra aan het twijfelen of ik het wel 'kan'.
Dus eigenlijk: is een miskraam bij een 1e zwangerschap een slecht teken?
@dolfina jij ook heel veel sterkte