Mensen die psychische ziektes niet serieus nemen..

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2011 21:27 schreef Ritmo het volgende:

[..]

Nee hoor. Ik ben het met je eens dat iedereen wel in meer of mindere mate bepaalde kenmerken heeft van een van de vele stoornissen en het soms allemaal wat 'vaag' is. Maar als iemand echt ADHD heeft (heb zelf milde variant van ADD overigens, en geloof me: het is geen verzonnen labeltje) dan zijn 10 van de 10 psychologen het daar heel snel over eens na onderzoek hoor.
Daarvoor moet je iemand echter wél eerst goed testen naar de normen.

True trouwens, zolang het niet door een huisarts tijdens het spreekuur is gegokt maar gewoon door de psychische hulpverlening dan mog je er wel vanuit gaan dat het een goede diagnose is geweest. Heb zelf ook nog ergens en dossier van 15 pagina's liggen met de diagnose nadat ik meerdere keren langs ben geweest voor gesprekken en uiteindelijk een dagtest met van alles en nog wat.

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2011 21:12 schreef __Saviour__ het volgende:

[..]

Het is allemaal enorm natte vinger werk. Zet drie van die kwakzalvers op een 'patient' en ze komen alledrie met een eigen labeltje. Geen verifieerbare en repliceerbare resultaten. Dat soort vage alfa-'wetenschap' is absoluut niet aan mij besteed.

Überhaupt ooit wetenschappelijke artikelen over 'vage alfa- wetenschap' gelezen?

Onze minster van volksgezondheid gelooft er ook niet in

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2011 21:27 schreef Ritmo het volgende:

[..]

Nee hoor. Ik ben het met je eens dat iedereen wel in meer of mindere mate bepaalde kenmerken heeft van een van de vele stoornissen en het soms allemaal wat 'vaag' is. Maar als iemand echt ADHD heeft (heb zelf milde variant van ADD overigens, en geloof me: het is geen verzonnen labeltje) dan zijn 10 van de 10 psychologen het daar heel snel over eens na onderzoek hoor.
Daarvoor moet je iemand echter wél eerst goed testen naar de normen van DSM-IV.

Misschien zijn er bepaalde mensen die in een grijs gebied zitten, maar dat is toch met fysieke ziektes ook zo? Als iemand een tumor heeft die (nog) niet uitgezaaid is, kan dat nog wel steeds kanker zijn.

"Mild" daar zit het probleem van de moderne psychologie in. Mild bestaat niet, mild is normaal.
Serieus, ik heb mild ADHD als ik die shit moet geloven. Zit ik thuis als een pussy van een uitkering te genieten? Heb ik problemen gehad met mijn ontwikkeling? Nee, ik werk gewoon voor mijn eigen ontwikkeling en ik zie mijn persoonlijke attributen als wat ik meedraag met mijzelf en ik kijk vooruit.
Mild is echt zoiets van, je hebt het eigenlijk niet, maar het lijkt er wel een beetje op en je zegt dat je klachtne hebt dus ik geef je de label toch maar.

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2011 21:30 schreef Heroinjunk het volgende:

[..]

Überhaupt ooit wetenschappelijke artikelen over 'vage alfa- wetenschap' gelezen?

Ja, ze testen met samples van 17 mannen en 7 vrouwen en achten een theorie als bewezen als SPSS een uitkomst van 0.0499 geeft.

Ik denk dat er veel mensen rondlopen (zeker van een oudere generatie) die wellicht een bepaalde problematiek/ stoornis hebben. Er is alleen nog nooit een diagnose vastgesteld.
Ik vind dat een goede vuistregel in deze discussie moet zijn in welke mate iets je beperkt. Voel je je zodanig ''down'' dat je niet goed meer functioneert? Houdt iets lang aan? Dan vind ik het een goed idee om de boel te laten checken. Helaas doet men dit soms niet, ook wel met nog veel ernstigere gevolgen.
Als je ADHD als diagnose hebt, maar er geen last van hebt in je dagdagelijks functioneren, is er ook geen probleem. Het probleem ontstaat naar mijn mening pas als je niet (meer) (volledig of gedeeltelijk) kan functioneren in je dagdagelijkse leven.

Daarbij vind ik het vergelijk van ADHD met een burnout appels met peren vergelijken. Beide aandoeningen, met volledig verschillende gronden.

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2011 21:29 schreef Gamesua het volgende:

[..]

Depressie wel, is iets van alle tijden. Alleen ben ik het oneens met de diverse methodes van genezing (en zeker het slikken van antidepressiva) tegenwoordig.

Burnout kan je anders noemen.. Of het bestaat, ik zou zeggen, vast wel. Maar 90% van de mensen die een "burnout" hebben kun je niet serieus nemen. De mens is niet zo gemaakt dat hij helemaal van slag raakt als hij een groot deel van zijn tijd aan werk besteed. Deze mensen hebben zeker wel een probleem maar dat is niet dat hun hersenen op zijn maar dat ze geen juiste aanpak voor werk hebben (en dat ze toekomst ook zo zien) en tegenwoordig makkelijk kunnen geloven dat dit normaal is.

Ah, ja dan ben ik het met je eens. Maar heb jij betere methodes om depressies op te lossen? En een burnout ligt niet per definitie aan te veel werken. Er zijn ook andere krachten die dit kunnen veroorzaken. Ik denk ook inderdaad dat een burnout eenvoudig op te lossen is en dat is ander werk zoeken.

Maar ik ga u allen bedanken voor deze veelzijdige discussie. Ik ga slapen Ik moet helaas morgen weer in alle vroegte aan de arbeid.

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2011 21:18 schreef Democritus. het volgende:

En hooggevoelige mensen.

Aanstellerij. Als het waar zou zijn dan heeft iedereen een 'speciale' afwijking. En heeft iedereen een special behandeling nodig.

Jij hebt duidelijk geen last van hooggevoeligheid; ergo: je weet niet waar je het over hebt. Zelfde verhaal met depressies, burnouts, psychoses, etc.

Ik ga ook niet doen alsof ik weet wat het is om een psychose te hebben; ik kan mij er slechts een beperkte voorstelling van maken, dat is het maximale wat je kunt bereiken als buitenstaander. Daardoor heb je dus ook niet het recht om er dusdanig boude uitspraken over te doen.

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2011 21:42 schreef Ritmo het volgende:
[..]

Vaak is het niet zo dat die mensen gewoon een beetje overwerkt zijn, maar van hun werkgever langere tijd te veel werk opgelegd krijgen. Iets wat je eigenlijk niet kan verwachten... Ook daar kan een gemiddeld mens nog wel tegen, maar het is vaak de combinatie met privé-problemen (scheidingen, problemen thuis) die er dan voor zorgt dat je 'op brandt'.

Ik ben het wel met je eens idd dat vaak wel (achteraf) veel stress vermeden kan worden door een andere aanpak. Maar daarvoor is een leidinggevende ook, die moet zelf constateren dat er iets verkeerd gaat en bijsturen of het werk aanpassen (b.v. een van iemands taken uitbesteden of een extra werknemer erbij).

Het hoeft niet te liggen aan de hoeveelheid werk die je krijgt. Het kan eveneens psychologisch zijn, zoals werkgevers of werknemers die elkaar terroriseren. Dit is iets wat veel mensen vergeten. Op het eerste gezicht ondervind je hier geen hinder van, maar die kan zich zeker uiten in lichamelijk klachten, bijv. maagklachten.

Ritmo, met je bloedkop, onterechte klacht!

Depressie en Burn-out zijn beide erg echt en verschrikkelijk om mee te maken. Wat ik wel denk is dat het desondanks wel ziektes van deze tijdsgeest zijn. Misschien dat het te maken heeft dat je vandaag niet (zoals vroeger) getrouwd moest zijn, kinderen hebben en werken. Maar ook verwacht wordt dat je echt gelukkig bent. En dat je dus wanneer deze verwachtingen niet uitkomen je teleurgesteld bent in je leven waar je er vroeger niet bij stil zou staan. Ik heb ook wel gelezen dat zelfmoord relatief veel meer voor komt in gebieden waarin je omringt wordt door 'wel' geslaagde mensen. (In de Quest dus geen idee of dat betrouwbaar is)

Wat me ook altijd wel interessant lijkt in deze context is om te weten hoeveel depressies voorkomen in bijvoorbeeld Afrika of ten tijde van WO II.

Ik maar denken dat Ritmo autisme eens serieus zou gaan nemen. PS ik zag vandaag een Ritmo vrachtwagen rijden, helaas geen pics.

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2011 21:56 schreef Ritmo het volgende:

[..]

Hooggevoeligheid is toch geen officieel erkende stoornis of ziekte? In tegenstelling tot de andere dingen die voorbij komen. Ik vind het eerlijk gezegd ook niet helemaal in dat rijtje thuishoren, het is wat meer van de alternatieve 'wetenschap' en niet goed te bewijzen of meten.

Of het wel of niet in dat geweldige DSM-IV, waarin iedereen zo'n beetje gestoord wordt verklaard, staat zal mij worst wezen; ik maak het in mijn omgeving duidelijk mee. Ik zet sowieso nogal wat kanttekeningen en vraagtekens bij de "wetenschap" psychologie; neurologie: dat is wetenschap. Maar psychologie en psychiatrie zijn slechts gebaseerd op benaderingen en best-practices; oftewel: gedeeltelijk gokwerk en daardoor geen keiharde wetenschap.

Stress is ook niet goed te meten en verschilt ook per persoon hoe snel diegene er last van krijgt, maar bestaat dat dan ook niet? En waarom is de één een geweldig kunstenaar, de ander een zeer meelevend persoon, de ander een ijskonijn en weer een ander een genocidepleger?

Uiteraard heb je gevoelige en ongevoelige mensen, maar er zijn ook mensen die praktisch niets voelen, dus waarom zouden er geen mensen zijn die bovengemiddeld voelen? Het gaat mij ook niet om het hokjesproppen, het gaat mij om het omarmen en handig inzetten ervan.

[ Bericht 6% gewijzigd door TimMer1981 op 25-10-2011 23:03:22 ]

Zowaar 'n terechte klacht van metalhater Ritmo. M'n moeder heeft zelf enige tijd met burn-out thuis gezeten en die vond dat in eerste instantie ook "zo'n nieuwe modeziekte" en "dat overkomt mij nooit", mooi wel dus, en het gaat nu weer de verkeerde kant op met d'r, ze legt de lat veeeeel te hoog.

quote:

Op dinsdag 25 oktober 2011 21:55 schreef Ritmo het volgende:

[..]

Mild is misschien het verkeerde woord. Maar je hebt wel verschillende 'gradaties'. Maar dan moet je wel de laagste gradatie enigszins hoog leggen, en niet 'lichte ADHD-achtige kenmerken' meenemen als de laagste vorm. Want bijna iedereen heeft wel ergens 1 of 2 van zulke kenmerken. Pas als je driekwart ofzo van zo'n kenmerken-lijst duidelijk hebt (en het echt voor problemen zorgt), heb je daadwerkelijk die stoornis.

[..]

Zie m'n reactie hierboven.
Met ADHD hoef je ook helemaal niet thuis te gaan zitten. Zo iemand kan volledig functioneren.
Tenzij hij (en z'n omgeving) natuurlijk niet goed met z'n stoornis omgaat, veel problemen krijgt op z'n school en werk en depressief wordt.

Wil niet zeggen dat wat hulp voor diegene (met name als hij/zij jong is) heel belangrijk is.
Leren om structuur aan te brengen, te ordenen en aan te geven als hij vastloopt.

Met een burn-out daarentegen kun je dus weer NIET functioneren.

Waarom dan niet? Dat is mijn belangrijkste punt van crusade tegenover de "moderne modeziektes". Kijk, ik geloof best dat je problemen ondervindt en mentaal het echt moeilijk mee hebt om te gaan werken als je ene burnout hebt. Maar waarom kan je niet werken? Met de juiste aanpak en een verschillende baan en misschien wat levensstijl-veranderingen kan je gemakkelijk 36 uur per week werken. Dat is echt niets op een hele week (a 168 uur).

Daarintegen worden mensen geadviseerd om eerst lekker zes maanden thuis te zitten en daarna twee maanden lang een dag per week te werken etcetera etcetera
Als je ze die richting in duwt geloven ze er natuurlijk in en gaat het natuurlijk drie jaar durenv oordat ze genezen zijn.

Die pussy aanpak in NL is mijn grootste doorn.

Jij begrijpt duidelijk niet wat een burnout is.

Laat ik het zo zeggen: als je een flinke burnout hebt dan ben je in staat om je werkplek op te blazen met zware explosieven.