Depressie & Angst #10

quote:

Op maandag 3 oktober 2011 21:55 schreef Sylvana het volgende:
Pfffft ik kan pas volgende week donderdag terecht bij de psycholoog. Ik hoop dat ik nog leef dan

Lig tot half 5 op bed. Dan komt vriendlief thuis en haalt hij me eruit. De rest van de dag lig ik op de bank. Ga helemaal niet meer naar school. En heb echt constant suicidegedachten

Blijven bellen naar het gebouw waar die psycholoog zit en duidelijk maken dat het spoed is.
Desnoods overdrijf je een beetje. Als je die afspraak maar krijgt deze week.

quote:

Op maandag 3 oktober 2011 21:55 schreef Sylvana het volgende:
Pfffft ik kan pas volgende week donderdag terecht bij de psycholoog. Ik hoop dat ik nog leef dan

Lig tot half 5 op bed. Dan komt vriendlief thuis en haalt hij me eruit. De rest van de dag lig ik op de bank. Ga helemaal niet meer naar school. En heb echt constant suicidegedachten

He bah, das echt klote!
Ben je bang/denk je dat je je suicidegedachten ook kunt gaan uitvoeren? In dat geval zou ik de psych duidelijk maken dat het haast heeft en dat je hem/haar niet kunt garanderen dat je er volgende week nog bent.
Als het alleen de gedachten zijn: is er iets dat je gedachten even kan afleiden? Desnoods is het het lezen van andermans ellende, of het kijken naar stomme tvprogramma's of buiten rondslenteren? Of misschien heeft je vriend een idee? Lukt het je om te lezen/plaatjes te kijken? Ik heb vanmiddag het blad flow gekocht. Was me door een vriendin aangeraden en lijkt me erg leuk. (ik ben door mijn psych ook op een simpele leuke dingen doen dieet gezet omdat ik last begon te krijgen van zelfmoordgedachten. Dus ik hebt evt nog meer ideeën als je wil)
Hoe dan ook vind ik het enorm klote voor je.

@de anderen hier: laat maanvis maar lullen ...
Edit: heb ff terug gelezen en maanvis zijn berichten komen nu op mij wel opbouwend over. Te snel geoordeeld, excuses daarvoor.

[ Bericht 7% gewijzigd door Murmeli op 03-10-2011 23:16:03 ]

quote:

Op maandag 3 oktober 2011 21:55 schreef Sylvana het volgende:
Pfffft ik kan pas volgende week donderdag terecht bij de psycholoog. Ik hoop dat ik nog leef dan

Lig tot half 5 op bed. Dan komt vriendlief thuis en haalt hij me eruit. De rest van de dag lig ik op de bank. Ga helemaal niet meer naar school. En heb echt constant suicidegedachten

Doet me echt pijn dit te lezen.
weet je ik zie dat je in je sig allerlei projectjes enzo heb staan, dan denk ik kijk daar heb je nog iemand die dezelfde weg bewandeld als ik.
ik neem aan dat je ook periodes hebt gekend dat je het allemaal om kon draaien?
ik tenminste wel en hou me ook echt bezig met dingen als spiritualiteit en mindfulness enzo omdat ik weet dat in die richting mijn antwoorden liggen.
en als ik dan je bericht lees dan wordt ik zo moedeloos, na mijn therapie dacht ik echt dat ik me blijvend zo kon voelen en dat die mensen op de therapie ook hun leven hadden weten om te draaien.
maar hoe meer je leert hoe onmogelijker het allemaal lijkt en je komt erook achter dat ook de bijvoorbeeld de therapieleiders nog steeds in die eeuwigdurende innerlijke worsteling zitten

quote:

Op maandag 3 oktober 2011 22:42 schreef Murmeli het volgende:

[..]

He bah, das echt klote!
Ben je bang/denk je dat je je suicidegedachten ook kunt gaan uitvoeren? In dat geval zou ik de psych duidelijk maken dat het haast heeft en dat je hem/haar niet kunt garanderen dat je er volgende week nog bent.
Als het alleen de gedachten zijn: is er iets dat je gedachten even kan afleiden? Desnoods is het het lezen van andermans ellende, of het kijken naar stomme tvprogramma's of buiten rondslenteren? Of misschien heeft je vriend een idee? Lukt het je om te lezen/plaatjes te kijken? Ik heb vanmiddag het blad flow gekocht. Was me door een vriendin aangeraden en lijkt me erg leuk. (ik ben door mijn psych ook op een simpele leuke dingen doen dieet gezet omdat ik last begon te krijgen van zelfmoordgedachten. Dus ik hebt evt nog meer ideeën als je wil)
Hoe dan ook vind ik het enorm klote voor je.

@de anderen hier: laat maanvis maar lullen, ik weet niet wat ie nu weer schrijft maar meestal zit ie dom te rellen, dus neem alsjeblieft niks serieus wat ie zegt. (tenzij je er blij van word natuurlijk, dan heb ik niks gezegd).

het spijt me dat ik hard klink, maar doe alsjeblieft effe normaal over maanvis zeg.
dat je het niet met hem eens bent, ok. ben ik zelf ook niet altijd.
maar hij zit absoluut niet dom te rellen, hij heeft gewoon zn eigen visie op dingen en er zit zeker wel wat in hoor.
er zijn gewoon een hoop dingen die ongemakkelijk zijn maar als je ze onder ogen ziet en aangaat een enorme bevrijding kunnen geven.

quote:

Op maandag 3 oktober 2011 22:42 schreef Murmeli het volgende:

[..]

He bah, das echt klote!
Ben je bang/denk je dat je je suicidegedachten ook kunt gaan uitvoeren? In dat geval zou ik de psych duidelijk maken dat het haast heeft en dat je hem/haar niet kunt garanderen dat je er volgende week nog bent.
Als het alleen de gedachten zijn: is er iets dat je gedachten even kan afleiden? Desnoods is het het lezen van andermans ellende, of het kijken naar stomme tvprogramma's of buiten rondslenteren? Of misschien heeft je vriend een idee? Lukt het je om te lezen/plaatjes te kijken? Ik heb vanmiddag het blad flow gekocht. Was me door een vriendin aangeraden en lijkt me erg leuk. (ik ben door mijn psych ook op een simpele leuke dingen doen dieet gezet omdat ik last begon te krijgen van zelfmoordgedachten. Dus ik hebt evt nog meer ideeën als je wil)
Hoe dan ook vind ik het enorm klote voor je.

@de anderen hier: laat maanvis maar lullen, ik weet niet wat ie nu weer schrijft maar meestal zit ie dom te rellen, dus neem alsjeblieft niks serieus wat ie zegt. (tenzij je er blij van word natuurlijk, dan heb ik niks gezegd).

Ik weet niet wat hij eerder allemaal heeft gezegd ofzo, maar vooralsnog komt hij in mijn geval gewoon met goede adviezen en ben ik blij dat hij hier post. Dus ik heb geen idee waar dit op gebaseerd is?

@ sylvana, ik zou aanraden om naar het gebouw waar je psych zit te gaan. En daar te blijven tot je gehoord word! Want dit klinkt goed, en er moet wat gedaan worden. Vraag anders desnoods een gesprek met een andere psych die jou momenteel kan ondersteunen. Of schakel de huisarts in, en zeg dat je met suicidegedachten loopt en geloof me de huisarts kan heel wat doen.

Morgen een gesprek bij de decaan om dingen wat officieler te regelen en dus ook betere ondersteuning te kunnen krijgen. Wat ik wel nodig vooral gezien hoe het nu bijvoorbeeld met het project loopt ik krijg er slapeloze nachten van...

Ok, dan zal ik ff lezen en opnieuw mijn mening vormen. In t verleden vond ik hem nogal zout in open wonden strooierig en heb er geen zin in als daardoor mensen in dit topic in de put raken. Vandaar mijn opmerking.

Edit: julie hebben gelijk

Sorry maanvis

[ Bericht 15% gewijzigd door Murmeli op 03-10-2011 23:17:22 ]

Ik heb gemerkt dat ik de laatste tijd me minder goed in mijn fel zit. Begin weer uit te halen naar vriendinnen die alleen het beste voor me willen, herinnert me heel erg aan de tijd toen ik 16/17 was en depressief was.

Ben na een jaar opgehouden met mijn opleiding, heb mijn propedeuse nog wel behaald, maar omdat ik het gewoon niet kan afmaken voel ik me denk ik al een zogenaamde "loser". Ik wil in februari aan een universiteitsopleiding beginnen, maar ik heb altijd moeite gehad met keuzes maken, en een opleiding kiezen gaat heel erg moeilijk worden. Nu moet ik in de tussentijd een baan vinden, want ik woon op mezelf en heb rekeningen die ik moet betalen, maar ik word hier heel erg bang van. Ik ben bang voor afwijzing, en de tranen staan altijd al snel in mijn ogen hierbij. Alleen al langsgaan bij uitzendbureaus vind ik eng: je komt binnen, en de mensen die er werken kijken je allemaal aan. Houd niet zo van die aandacht. Dan moet ik ook nog eens aangeven dat ik bijna 21 ben, weinig werkervaring heb en mijn hbo studie niet eens heb kunnen afmaken... Op de manier dat ik dit schrijf is het wel duidelijk hoe ik me eigenlijk over mezelf voel.

Vind al snel dat dingen mijn schuld zijn. Paar weken geleden was ik met een kennis en zijn kameraad uit in Amsterdam, ik kende hem via via, gast uit Londen. Vond het wel een toffe gast, eigen kledingstijl en muzieksmaak, daar houd ik wel van, dus ik vond het fijn bij hem in de buurt te zijn, ook omdat ik de rest van de mensen niet kende bleef ik wat bij hem in de buurt, want ik heb toch snel de neiging in mijn schulp te kruipen als er allerlei mensen zijn die ik niet ken. Aan het begin van mijn opleiding ook de waarschuwing gekregen dat ik toch echt socialer moest worden, anders zou ik het niet redden: ik vond dit overdreven, ik heb gewoon een tijdje nodig om de kat uit de boom te kijken en me op mijn gemak te voelen. Ben een introvert.
Een paar van zijn vrienden begonnen me uiteindelijk ook te merken, misschien omdat ik er die avond mooi uitzag, vond ik zelf. Dus uiteindelijk een leuk avondje gehad. Mijn kennis begon uiteindelijk close te worden, en ik had iets van "oh, zo doet hij dus met zijn vrienden als hij aangeschoten is! Gezellig!", pas toen hij mijn hand pakte en me mee naar buiten nam had ik door wat hij eigenlijk bedoelde. Ik vond de mannelijke aandacht erg fijn, ik ben dit totaal niet gewend... Maar ik wist dat hij een vriendin had, dus toen we bijna zoenden zei ik tegen hem dat we dit niet gingen doen, omdat hij een vriendin heeft. Hij reageert verdrietig, zoals een dronken man dat kan, en ik vind het wel sneu voor hem en probeer uit te leggen dat hij dronken is en dat ik niet wil dat hij domme dingen doet. De rest van de avond was hij best vervelend en zat hij aan me, heb hem ook een flink aantal klappen gegeven, maar volgens mij vond hij dit alleen maar leuk.

Uiteindelijk heb ik hem en zijn vriend naar hun hotel moeten brengen omdat ze het niet meer konden vinden. Gelukkig had ik Google Maps! To the rescue! Het was echter al 4 uur en ik wilde niet meer alleen naar buiten, dus heb bij hen geslapen. Mijn kennis viel meteen als een blok in slaap, en heb uiteindelijk in de armen van zijn vriend liggen te slapen. Ben zoals al eerder gezegd niet gewend aan mannelijk contact, en ik vond het erg fijn. Dag erna vroeg mijn kennis of hij iets doms had gedaan, ik een beetje schaapachtig lachen en hem verteld dat hij de hele avond achter me aan had gezeten, maar dat ik hem had afgewezen.

Hij voelde zich stom ("Sorry if I was a pervert"), en bedankte me nog dat ik hem heb afgewezen (ivm zijn vriendin). Knuffels, kus op het voorhoofd, "tot volgende maand", we gingen een koffie doen waar we elkaar hadden ontmoet en samen naar een feestje gaan.

Sindsdien negeert hij me echter helemaal... Hij schaamt zich waarschijnlijk gewoon dood en wil niet dat het weer gebeurt, maar ik betrek dit totaal op mezelf. Ben hier sindsdien overstuur van en heb de hele tijd moodswings. ("Ik heb toch niks fout gedaan? Ik heb hem toch afgewezen? Hij heeft een vriendin! Ik heb er voor gezorgd dat hij weer veilig op zijn kamer terechtkwam.") Ook heb ik binnenkort een interview met een muzikant, en hij komt zijn beloftes niet na, waarvan ik ook weer enorm in de stress raak! Vervolgens geef ik mezelf de schuld, "wat heb ik nu weer gedaan?" "Had ik dit kunnen voorkomen?".

Alles is mijn eigen schuld, en ik kan ook eigenlijk niks, vind ik zelf. Af en toe ben ik optimistisch en denk ik, je bent een slimme meid, goede morelen, mooi gymnasium gedaan, hbo propedeuse, je komt er nog wel. Alleen gelooft mijn hart het niet, en ik heb de laatste paar dagen echt zitten huilen. Ik geloof niet dat ik een baan kan krijgen, en ik ben bang dat ik weer bij mijn moeder moet wonen, die zo'n dochter niet kan gebruiken. Zij heeft haar eigen zorgen, en mijn rekeningen en extra balast kan ze op financieel vlak niet gebruiken.
Omdat werkgevers zien dat ik er niet in geloof, en ik erg timide overkom (ik moet namelijk eerst nogal de kat uit de boom kijken, dat duurt veel langer dan een gesprek!), krijg ik ook nooit de baan. Zelfs al is het maar in een supermarkt. Er zijn altijd vlottere meiden die een grotere mond hebben.

Voelt net alsof ik in een vicieuze cirkel zit. Ik voel me een beetje positief, probeer het, en word weer hard neergeknald. Mijn peetouders zeggen ook wel dat niet mijn kwaliteiten me in de weg zitten ("Dat helemaal niet"), maar vooral mijn persoonlijkheid. Hoe kan ik die aanpassen? Ik heb al 3 jaar in therapie gezeten, mijn therapeute zei vorig jaar dat ik heel anders ben dan dat boze, verdrietige meisje van 16 waar ze eerst te maken mee had, maar het voelt dat ik toch weer wat terug naar af ben, alleen vanwege wat tegenvallers (ophouden opleiding, baan moeten zoeken, rotmensen). Ik zou willen dat het me allemaal niet zo zou raken. Vriendinnen zeggen ook dat ik te veel "overthink". Ja, dat doe ik, maar hoe stop je daarmee?

Misschien past het hier wel helemaal niet omdat ik niet depressief ben, maar het zit er weer aan te komen.

Edit: Woah, TL;DR.

23432153

Verdomme tifus tering :S

...........

:S

Even een uitleg; hoe ik hier post is afhankelijk van je opstelling. Wil je echt werken aan jezelf dan ben ik positief, wil je alleen maar aandacht of zielig doen, dan krijg je dat ook op een harde manier te horen .

quote:

Op dinsdag 4 oktober 2011 08:20 schreef Maanvis het volgende:
Wil je echt werken aan jezelf dan ben ik positief, wil je alleen maar aandacht of zielig doen, dan krijg je dat ook op een harde manier te horen .

Denk dat dan de vraag is hoe het komt dat jij jezelf ziet als iemand die in een positie staat dat hij anderen op een 'harde manier' heeft toe te spreken om wat voor reden ook, vraag me af hoe je die houding voor jezelf ergens op baseert, je komt nu nogal over als een voetbal vader die vanaf de zijlijn loopt te brullen hoe het allemaal zou moeten gaan zonder rekening te houden met de persoonlijke spel insteek en doelen van de spelers, met andere woorden; je ziet jouw meningen en ideeën beter als die van anderen.

quote:

Op maandag 3 oktober 2011 22:39 schreef Mishu het volgende:
Over het alcohol drinken hierboven: pas daar mee op want alcohol is een natuurlijke depressant. Bovendien versterkt het je emoties.

Soms is het lekker (om even je sores weg te drinken) maar in combinatie met een depressie moet je effe uitkijken, aldus mijn SPV'er.

Af en toe zou ik me best helemaal van de wereld willen drinken, om eens even van mezelf verlost te zijn, maar ik weet gewoon, dat ik dan een paar dagen zo ziek, lichamelijk en geestelijk, zal zijn, dat ik het maar niet doe.
Ik vraag mezelf regelmatig af of ik wel hier thuishoor, of ik niet overdrijf door de psych nu te gaan, en of ik niet zeur, dat ik helemaal niet soms zit van, ik wou dat ik dood was, maar gewoon zou moeten doorgaan. omdat ik nog best sterke remmen heb als het gaat om sommige dingen. Maar waarom voel ik me dan regelmatig zo kut?

quote:

Op dinsdag 4 oktober 2011 08:39 schreef Canillas het volgende:

[..]

Denk dat dan de vraag is hoe het komt dat jij jezelf ziet als iemand die in een positie staat dat hij anderen op een 'harde manier' heeft toe te spreken om wat voor reden ook, vraag me af hoe je die houding voor jezelf ergens op baseert, je komt nu nogal over als een voetbal vader die vanaf de zijlijn loopt te brullen hoe het allemaal zou moeten gaan zonder rekening te houden met de persoonlijke spel insteek en doelen van de spelers, met andere woorden; je ziet jouw meningen en ideeën beter als die van anderen.

Bij mensen die een verwrongen beeld van de realiteit hebben kun je maar 1 ding doen, en da's duidelijk zijn. Op deze manier trek je ze weer naar de 'echte wereld'. Dit is een methode die voor mij en enkele van de mensen in m'n omgeving heeft gewerkt. Dat maakt het iig geen slechte methode.

quote:

Op dinsdag 4 oktober 2011 08:44 schreef VanGoghFan het volgende:
Ik vraag mezelf regelmatig af of ik wel hier thuishoor, of ik niet overdrijf door de psych nu te gaan, en of ik niet zeur, dat ik helemaal niet soms zit van, ik wou dat ik dood was, maar gewoon zou moeten doorgaan. omdat ik nog best sterke remmen heb als het gaat om sommige dingen.

Wat zou er gebeuren als je deze gedachtegang voor waarheid aan zou nemen? Dan zouden de dingen blijven zoals ze zijn, je zou in het bekende blijven hangen en daar voel je je niet fijn want het maakt je wereld klein maar het is waarschijnlijk ook een houvast, het geeft een gevoel van zekerheid en daarvan afwijken (vooral als je het al lang zo kent) roept angst op, en dat is ook niet meer dan logisch.

Dit gevoel wat je hebt wil je beschermen uit het idee dat het 'veiliger' is om zo door te gaan maar dat is een schijnveiligheid want je kan een punt bereiken waarop je die bescherming niet meer nodig hebt, het is alleen aan jou om te laten zien dat dat nu zo kan zijn. Jij hebt daar wel iemand bij nodig die voorbij het door jou voor jezelf gecreëerde hokje kan kijken, iemand van buitenaf, met overzicht, die je aan nieuwe manieren van omgaan met dingen kan helpen.

quote:

Maar waarom voel ik me dan regelmatig zo kut?

Om dezelfde reden waarom iedereen die zich kut voelt kut voelt; je leeft niet als je authentieke, vrije jij.

quote:

Op dinsdag 4 oktober 2011 08:56 schreef Maanvis het volgende:
Bij mensen die een verwrongen beeld van de realiteit hebben kun je maar 1 ding doen, en da's duidelijk zijn. Op deze manier trek je ze weer naar de 'echte wereld'. Dit is een methode die voor mij en enkele van de mensen in m'n omgeving heeft gewerkt. Dat maakt het iig geen slechte methode.

Kan voor mezelf geen reden bedenken waarom ervoor te kiezen te geloven dat er in welke situatie dan ook maar 1 ding te doen is, lijkt me nogal beperkend en het is niet waar. Al zou het werken voor een deel van de mensen, het werkt voor een ander deel sowieso niet, wat altijd het geval is wanneer bij iets zo complex als mensen en hun psychische systeem wil doen alsof er 1 oplossing voor iets zou bestaan. Prima dat het voor jou en mensen uit je omgeving werkt, zeker mee door gaan als het iets oplevert maar zeggen dat het enige keus is volgens mij ook een verwrongen beeld van de realiteit.

quote:

Op dinsdag 4 oktober 2011 09:24 schreef Canillas het volgende:

[..]

Kan voor mezelf geen reden bedenken waarom ervoor te kiezen te geloven dat er in welke situatie dan ook maar 1 ding te doen is, lijkt me nogal beperkend en het is niet waar. Al zou het werken voor een deel van de mensen, het werkt voor een ander deel sowieso niet, wat altijd het geval is wanneer bij iets zo complex als mensen en hun psychische systeem wil doen alsof er 1 oplossing voor iets zou bestaan. Prima dat het voor jou en mensen uit je omgeving werkt, zeker mee door gaan als het iets oplevert maar zeggen dat het enige keus is volgens mij ook een verwrongen beeld van de realiteit.

Voorbeelden waarbij jouw manier van werken hielp zijn meer dan welkom .

quote:

Op dinsdag 4 oktober 2011 09:17 schreef Canillas het volgende:
Om dezelfde reden waarom iedereen die zich kut voelt kut voelt; je leeft niet als je authentieke, vrije jij.

Misschien, maar dan zou ik me open moeten stellen voor het idee dat zo'n beetje alles wat ik de afgelopen jaren heb gedaan, fout was. Ik denk niet dat ik dat kan.

quote:

Op dinsdag 4 oktober 2011 09:26 schreef VanGoghFan het volgende:
Misschien, maar dan zou ik me open moeten stellen voor het idee dat zo'n beetje alles wat ik de afgelopen jaren heb gedaan, fout was. Ik denk niet dat ik dat kan.

Is het idee dat je iets fout hebt gedaan wel van toepassing? Heb je al die tijd niet gewoon je best gedaan op de beste manier dat jij tot nu toe geleerd hebt? Stom voorbeeld misschien maar als ik een chinees tegenkom en die vraagt aan mij in het chinees of ik hem de weg kan wijzen en ik spreek die taal niet is dat dan een fout van mij? Of weet ik dat gewoon (nog) niet?

Ik heb geen behoefte om chinees te leren, jij misschien ook niet, misschien ook wel maar waar je wel behoefte aan hebt is leren beter met jezelf om te gaan, dat is vind ik geen geval van goed of slecht maar een geval van nog niet geleerd. Zo kan je het pad wat je opgaat ook zien; een leerweg. Stapje voor stapje, op jouw tempo nieuwe dingen leren en kijken of jij er wat er mee kan, of het jouw ligt. Het is naar mening mening niet de bedoeling dat je gaat leren hoe anderen het doen maar dat je leert wat voor jou als persoon werkt. Natuurlijk is het handig als je tijdens dat proces ideeën van anderen kunt lenen en daarvan kan leren en ermee variëren om uit te vinden hoe jij met jezelf en je leven om wil gaan

quote:

Op dinsdag 4 oktober 2011 09:34 schreef Canillas het volgende:
[..]
Is het idee dat je iets fout hebt gedaan wel van toepassing?

Mjah, ik heb wel ergens het gevoel dat ik gefaald heb omdat ik soms zo nergens toe in staat ben. Misschien is dat wel het belangrijkste waar de professionals met me aan moeten werken....dat ik ga accepteren dat ik ook wel eens iets niet kan en dat ik me dan niet schuldig hoef te voelen.

quote:

Op dinsdag 4 oktober 2011 09:25 schreef Maanvis het volgende:
Voorbeelden waarbij jouw manier van werken hielp zijn meer dan welkom .

Heb geen concrete voorbeelden maar het principe is hetzelfde; leer iemand van zichzelf houden en zichzelf volledig begrijpen. Iemand die van zichzelf houdt zal een fijn, leuk en voldoening gevend leven voor zichzelf willen en als diegene zichzelf begrijpt zal hij of zij met alle opgebouwde drempels om kunnen gaan, die omvormen naar vrijheid en gaan leven ipv overleven.

Ik vind het onredelijk om van iemand te verwachten ergens vanaf te moeten komen als die persoon geen betrokkenheid bij zichzelf voelt, als iemand geen gevoel van waarde (meer) in het zijn van zichzelf heeft. Waarom zou iemand dan bijv met depressief. angst, dwang, wat dan ook aan de slag moeten gaan? Omdat het slecht is? Is een echt herstel proces niet iets wat voort zou moeten komen uit het de wens om vrij en blij jezelf te kunnen zijn? Omdat je jezelf waardeert, gewoon om wie je bent als persoon en het feit dat je er bent reden genoeg is dat je er mag zijn.

Er zijn gevallen waar je met concrete stappen iemand op weg helpt, zit iemand echter zo vast in zichzelf dan werkt dat het geheel tegen en frustreert het de persoon; er is dan sprake van een mate van onmacht die het handelen belemmert en als je dan alleen op handelen richt dan stuur je iemand dus tegen een muur aan. Leer iemand die muur begrijpen en er kan nieuwe manier voor handelen bedacht worden. Maar goed, elk geval is weer anders natuurlijk, vandaar dat ik met concreet willen zijn niet veel heb, grote kans dat je dan bepaalde dingen over het hoofd ziet.

quote:

Op dinsdag 4 oktober 2011 09:50 schreef VanGoghFan het volgende:
Mjah, ik heb wel ergens het gevoel dat ik gefaald heb omdat ik soms zo nergens toe in staat ben. Misschien is dat wel het belangrijkste waar de professionals met me aan moeten werken....dat ik ga accepteren dat ik ook wel eens iets niet kan en dat ik me dan niet schuldig hoef te voelen.

Acceptatie is ontzettend belangrijk, het is niet alleen compassie naar jezelf toe maar het zorgt er ook voor dat je geen energie gebruikt aan het vinden dat dingen anders zouden moeten zijn (gelopen) dan dat ze zijn.

Het is voor mij makkelijk praten maar zeg het toch; als het nu zo is dat jij soms nergens toe in staat bent, dan is het zo dat jij af en toe nergens toe in staat bent. Daar zijn redenen voor, het is gelopen zoals het is en het is goed zoals het is. Niet goed in de zin dat je er blij mee bent want je wil het anders maar goed in de zin dat het is zoals het is.

Het zit em dan ook eigenlijk in het van jezelf vinden dat het mag zijn zoals het is (gegaan). Achter het idee dat het anders zou moeten zijn zit vaak een negatief zelfoordeel; ik had 'beter' moeten zijn. Je bent echter goed zoals je bent en dat was je toen dus ook, je hebt gedaan wat je toen kon, kan je meer van jezelf verwachten dan je kan? Of zijn dat alleen gedachten, aangevuurd door negatieve zelfoordelen over hoe het zou moeten zijn geweest?

Nogmaals, het is voor mij makkelijk zeggen en het is ook alleen hoe ik het zie maar het feit dat je ervoor kiest hulp te zoeken, dat je daarvoor open staat vind ik al getuigen van moed dus wat dat betreft kuddo's en dat geldt voor iedereen

Ik voel me echt mega slecht....

quote:

Op dinsdag 4 oktober 2011 09:52 schreef Canillas het volgende:

[..]

Heb geen concrete voorbeelden maar het principe is hetzelfde; leer iemand van zichzelf houden en zichzelf volledig begrijpen. Iemand die van zichzelf houdt zal een fijn, leuk en voldoening gevend leven voor zichzelf willen en als diegene zichzelf begrijpt zal hij of zij met alle opgebouwde drempels om kunnen gaan, die omvormen naar vrijheid en gaan leven ipv overleven.

Ik vind het onredelijk om van iemand te verwachten ergens vanaf te moeten komen als die persoon geen betrokkenheid bij zichzelf voelt, als iemand geen gevoel van waarde (meer) in het zijn van zichzelf heeft. Waarom zou iemand dan bijv met depressief. angst, dwang, wat dan ook aan de slag moeten gaan? Omdat het slecht is? Is een echt herstel proces niet iets wat voort zou moeten komen uit het de wens om vrij en blij jezelf te kunnen zijn? Omdat je jezelf waardeert, gewoon om wie je bent als persoon en het feit dat je er bent reden genoeg is dat je er mag zijn.

Er zijn gevallen waar je met concrete stappen iemand op weg helpt, zit iemand echter zo vast in zichzelf dan werkt dat het geheel tegen en frustreert het de persoon; er is dan sprake van een mate van onmacht die het handelen belemmert en als je dan alleen op handelen richt dan stuur je iemand dus tegen een muur aan. Leer iemand die muur begrijpen en er kan nieuwe manier voor handelen bedacht worden. Maar goed, elk geval is weer anders natuurlijk, vandaar dat ik met concreet willen zijn niet veel heb, grote kans dat je dan bepaalde dingen over het hoofd ziet.

Ontzettend mooi verwoord