OOR Oorlog en Defensie
Oorlogen en conflicten - zoals Rusland-Oekraïne - en andere internationale (militaire) conflicten kun je hier bespreken, evenals alles op het gebied van defensie, zoals materiaal, missies, selectieprocedures, collega's etc.
IBC is hier al een paar keer voorbij gekomen, maar laten we voorop stellen dat die lui over het algemeen niet de uitvinders van het buskruit waren en zeker niet de "makkelijkste" knapen waren. Wat een criminele bende was dat. 
Als je echt ongeschikt was voor van alles en nog wat verdween je of naar IBC of naar de werktroepen.
Als je echt ongeschikt was voor van alles en nog wat verdween je of naar IBC of naar de werktroepen.
Infanterie Beveiligingscompagnie Regiment van Heutz
In 1950 werd het administratieve Regiment van Heutsz opgericht als de Nederlandse infanterie troepen inbreng in het conflict in Korea. Hierbij nam de eenheid aan diverse gevechtsacties deel waarbij de nodige verliezen werden geleden. Bij wijze van rust kreeg de eenheid na de acties zijn eerste bewakingstaak; de bewaking van krijgsgevangen Noord-Koreaanse militairen. Hierna werd weer aan gevechtsacties deelgenomen waarbij de eenheid opviel door zijn onverschrokkenheid. Na het einde van de Koreaanse Oorlog keerde de eenheid naar Nederland terug.
Na de terugkeer was de Koninklijke Landmacht (KL) nog volop in de naoorlogse opbouw. Als dank werd de naam van Heutsz toegekend aan een van de zeven opgerichte KL infanterie regimenten.
Bij reorganisaties werd enkele jaren later het gehele KL bewakingskorps opgeheven en ondergebracht in het Regiment van Heutsz. De opgerichte bewakingseenheden hadden de opeenvolgende nummering van 1 t/m 15 en hun oude baretembleem met een kemphaan leverde hen de spotnaam 'kippeneukers' op. Omdat dit de goede naam van het regiment schade toebracht werd dit embleem later gewijzigd. Eenheden behorend tot het Regiment van Heutsz werden vooral belast met 24 uurs beveiligingstaken op en rond allerlei militaire complexen en waren hierdoor niet erg populair.
420 IBC Oranje Nassaukazerne, Amsterdam (oprichting 1955- opheffing 1998)
421 IBC Schiphol, Haarlemmermeer (oprichting 1955- opheffing 1964)
422 IBC Schefferkamp, de Lier (oprichting 1955- opheffing 1994)
423 IBC De Doelenkazerne, Leiden (oprichting 1955- opheffing 1964)
424 IBC Kromhoutkazerne, Utrecht (oprichting 1955- opheffing 1995)
425 IBC Tonnetkazerne, ’ t Harde (oprichting 1955- opheffing 1993)
426 IBC Oranjekazerne, Schaarsbergen (oprichting 1955- opheffing 1996)
427 IBC Menno van Coehoornkazerne, Arnhem (oprichting 1955- opheffing 1964)
428 IBC Detmerskazerne, Eefde (oprichting 1955- opheffing 1996)
429 IBC Barakkenkamp, Hooghalen (oprichting 1955- opheffing 1993)
430 IBC Legerplaats de Wittenberg, Garderen (oprichting 1955- opheffing 1964)
431 IBC de Ruyter van Stevenickkazerne, Oirschot (oprichting 1955- opheffing 1996)
433 IBC Trip van Zoutlandkazerne, Breda (oprichting 1955- opheffing 1997)
434 IBC Johannes Postkazerne, Havelte (oprichting 1955- opheffing 1993)
435 IBC Kwartier Cortemarck, Büren (W-Duitsl) (oprichting 1963- opheffing 1998)
444 IBC Legerplaats Crailo, Laren (oprichting 1985- opheffing 1991)
446 IBC Winkelmankazerne, Nunspeet (oprichting 1985- opheffing 1991)
448 IBC Detmerskazerne, Eefde (oprichting 1986- opheffing 1996)
449 IBC Johan Willem Frisokazerne, Assen (oprichting 1986- opheffing 1998)
451 IBC de Bonskazerne, Grave (oprichting 1986- opheffing 1997)
525 IBC Oranjekazerne, Schaarsbergen
Vanaf 1960 tot het begin van de jaren 90 was er mede door de Koude Oorlog een grote behoefte aan breed inzetbare bewakingseenheden met infanterie achtergrond. De opleiding en de uitrusting veranderde radicaal en de oude bewakingseenheid veranderde in de nieuwe Infanterie Beveiligings Compagnie (IBC). De IBC'n werden opgenomen binnen de toenmalige organisatie van het 1e Legerkorps. Dit parate legerkorps viel deels onder de NAVO en had in oorlogstijd als opdracht het verdedigen van de Noord-Duitse Laagvlakte.
Vanwege het mobiele optreden tijdens patrouilles kregen de IBC’n allen de toevoeging ‘mobiel’. Enkele IBC’n kregen ook de toevoeging ‘zwaar’. Dit betekende dat de eenheid extra was voorzien van een mortiergroep en was belast met de inrichting en beveiliging van zeer vitale objecten. In de jaren zeventig waren 425, 434 en 435 IBC modern uitgeruste eenheden. Ze waren binnen het 1e Legerkorps ook als eerste met de in die tijd beste wapens uitgerust de FN FAL en de FN MAG.
Vanaf 1960 tot begin jaren 90 waren deze drie IBC'n belast met de bewaking van enkele Artillerie eenheden voorzien van de MGR-1 Honest John raket, de M110 houwitser en de MGM-52 Lance raket. Hoewel het Ministerie van Defensie dit nooit heeft bevestigd of ontkend werd aangenomen dat deze eenheden in tijden van spanning met atoomwapens waren uitgerust die ook op hun locaties waren opgeslagen.
425 IBC uit t'Harde was van 1960-1989 belast met de beveiliging van W33 granaten voor de M110 houwitsers en van 1960-1978 de beveiliging van Honest John koppen van 119 Afdeling Veldartillerie (119AfdVA). Deze waren opgeslagen in de Special Ammunition Storage (SAS) Doornspijk.
434 IBC uit Havelte was van 1960-1978 belast met de beveiliging van Honest John koppen van 109AfdVA en van 1978-1993 met de beveiliging van Lance koppen van 129AfdVA. Deze waren opgeslagen in de SAS Darp.
435 IBC uit Büren (W-Duitsland) was samen met het Belgische 13e Artillerie Bataljon van 1963-1993 belast met de beveiliging van de NAVO SAS Stockerbusch.
Bovengenoemde 3 eenheden behaalden zeer goede resultaten tijdens nationale en internationale inspecties en sportdagen.
Alle overige IBC'n hadden bewakingstaken in en op kazernes, Mobilisatiecomplexen en communicatie objecten.
De opleiding was begin jaren ´70 van vorige eeuw van Schoonhoven naar de Isabellakazerne te 's-Hertogenbosch verhuisd. In deze periode stonden de IBC’n tamelijk negatief bekend door de vele incidenten met dienstplichtig personeel tijdens de SAS bewaking (sitewacht) en in het uitgaansleven. Later veranderde dit echter door de verandering naar een beroepsleger en door de behaalde resultaten tijdens (inter)nationale inspecties.
Geschat wordt dat in de periode vanaf 1960 tot begin jaren 90 ongeveer 200.000 tot 300.000 man als dienstplichtige bij een van de IBC’n waren ingelijfd. In de jaren zeventig en 80 bestond het Regiment Van Heutsz voornamelijk uit de IBC'n en het 48e Pantser Infanterie Bataljon uit 's-Hertogenbosch.
Begin jaren 90 viel de druk van het Warschaupact weg. Mede omdat de US Army zijn special ammunition storages ontmantelde verdween daarmee de noodzaak van de IBC'n. Rond 1994 waren de meeste al afgestoten naar andere regimenten, o.a. Oranje Gelderland. Het Regiment Van Heutsz maakte opnieuw een herstart die resulteerde in de oprichting van 12 Infanteriebataljon Air Assault. Deze eenheid die deel uitmaakt van 11 Luchtmobiele Brigade is gelegerd in de Oranjekazerne te Schaarsbergen en heeft alle tradities van het oude Regiment van Heutsz overgenomen.
Bron: Wikipedia
Büren, Duitsland
Koninklijke Landmacht - Regiment van Heutz 1968
435 IBC Büren Duitsland
In 1950 werd het administratieve Regiment van Heutsz opgericht als de Nederlandse infanterie troepen inbreng in het conflict in Korea. Hierbij nam de eenheid aan diverse gevechtsacties deel waarbij de nodige verliezen werden geleden. Bij wijze van rust kreeg de eenheid na de acties zijn eerste bewakingstaak; de bewaking van krijgsgevangen Noord-Koreaanse militairen. Hierna werd weer aan gevechtsacties deelgenomen waarbij de eenheid opviel door zijn onverschrokkenheid. Na het einde van de Koreaanse Oorlog keerde de eenheid naar Nederland terug.
Na de terugkeer was de Koninklijke Landmacht (KL) nog volop in de naoorlogse opbouw. Als dank werd de naam van Heutsz toegekend aan een van de zeven opgerichte KL infanterie regimenten.
Bij reorganisaties werd enkele jaren later het gehele KL bewakingskorps opgeheven en ondergebracht in het Regiment van Heutsz. De opgerichte bewakingseenheden hadden de opeenvolgende nummering van 1 t/m 15 en hun oude baretembleem met een kemphaan leverde hen de spotnaam 'kippeneukers' op. Omdat dit de goede naam van het regiment schade toebracht werd dit embleem later gewijzigd. Eenheden behorend tot het Regiment van Heutsz werden vooral belast met 24 uurs beveiligingstaken op en rond allerlei militaire complexen en waren hierdoor niet erg populair.
420 IBC Oranje Nassaukazerne, Amsterdam (oprichting 1955- opheffing 1998)
421 IBC Schiphol, Haarlemmermeer (oprichting 1955- opheffing 1964)
422 IBC Schefferkamp, de Lier (oprichting 1955- opheffing 1994)
423 IBC De Doelenkazerne, Leiden (oprichting 1955- opheffing 1964)
424 IBC Kromhoutkazerne, Utrecht (oprichting 1955- opheffing 1995)
425 IBC Tonnetkazerne, ’ t Harde (oprichting 1955- opheffing 1993)
426 IBC Oranjekazerne, Schaarsbergen (oprichting 1955- opheffing 1996)
427 IBC Menno van Coehoornkazerne, Arnhem (oprichting 1955- opheffing 1964)
428 IBC Detmerskazerne, Eefde (oprichting 1955- opheffing 1996)
429 IBC Barakkenkamp, Hooghalen (oprichting 1955- opheffing 1993)
430 IBC Legerplaats de Wittenberg, Garderen (oprichting 1955- opheffing 1964)
431 IBC de Ruyter van Stevenickkazerne, Oirschot (oprichting 1955- opheffing 1996)
433 IBC Trip van Zoutlandkazerne, Breda (oprichting 1955- opheffing 1997)
434 IBC Johannes Postkazerne, Havelte (oprichting 1955- opheffing 1993)
435 IBC Kwartier Cortemarck, Büren (W-Duitsl) (oprichting 1963- opheffing 1998)
444 IBC Legerplaats Crailo, Laren (oprichting 1985- opheffing 1991)
446 IBC Winkelmankazerne, Nunspeet (oprichting 1985- opheffing 1991)
448 IBC Detmerskazerne, Eefde (oprichting 1986- opheffing 1996)
449 IBC Johan Willem Frisokazerne, Assen (oprichting 1986- opheffing 1998)
451 IBC de Bonskazerne, Grave (oprichting 1986- opheffing 1997)
525 IBC Oranjekazerne, Schaarsbergen
Vanaf 1960 tot het begin van de jaren 90 was er mede door de Koude Oorlog een grote behoefte aan breed inzetbare bewakingseenheden met infanterie achtergrond. De opleiding en de uitrusting veranderde radicaal en de oude bewakingseenheid veranderde in de nieuwe Infanterie Beveiligings Compagnie (IBC). De IBC'n werden opgenomen binnen de toenmalige organisatie van het 1e Legerkorps. Dit parate legerkorps viel deels onder de NAVO en had in oorlogstijd als opdracht het verdedigen van de Noord-Duitse Laagvlakte.
Vanwege het mobiele optreden tijdens patrouilles kregen de IBC’n allen de toevoeging ‘mobiel’. Enkele IBC’n kregen ook de toevoeging ‘zwaar’. Dit betekende dat de eenheid extra was voorzien van een mortiergroep en was belast met de inrichting en beveiliging van zeer vitale objecten. In de jaren zeventig waren 425, 434 en 435 IBC modern uitgeruste eenheden. Ze waren binnen het 1e Legerkorps ook als eerste met de in die tijd beste wapens uitgerust de FN FAL en de FN MAG.
Vanaf 1960 tot begin jaren 90 waren deze drie IBC'n belast met de bewaking van enkele Artillerie eenheden voorzien van de MGR-1 Honest John raket, de M110 houwitser en de MGM-52 Lance raket. Hoewel het Ministerie van Defensie dit nooit heeft bevestigd of ontkend werd aangenomen dat deze eenheden in tijden van spanning met atoomwapens waren uitgerust die ook op hun locaties waren opgeslagen.
425 IBC uit t'Harde was van 1960-1989 belast met de beveiliging van W33 granaten voor de M110 houwitsers en van 1960-1978 de beveiliging van Honest John koppen van 119 Afdeling Veldartillerie (119AfdVA). Deze waren opgeslagen in de Special Ammunition Storage (SAS) Doornspijk.
434 IBC uit Havelte was van 1960-1978 belast met de beveiliging van Honest John koppen van 109AfdVA en van 1978-1993 met de beveiliging van Lance koppen van 129AfdVA. Deze waren opgeslagen in de SAS Darp.
435 IBC uit Büren (W-Duitsland) was samen met het Belgische 13e Artillerie Bataljon van 1963-1993 belast met de beveiliging van de NAVO SAS Stockerbusch.
Bovengenoemde 3 eenheden behaalden zeer goede resultaten tijdens nationale en internationale inspecties en sportdagen.
Alle overige IBC'n hadden bewakingstaken in en op kazernes, Mobilisatiecomplexen en communicatie objecten.
De opleiding was begin jaren ´70 van vorige eeuw van Schoonhoven naar de Isabellakazerne te 's-Hertogenbosch verhuisd. In deze periode stonden de IBC’n tamelijk negatief bekend door de vele incidenten met dienstplichtig personeel tijdens de SAS bewaking (sitewacht) en in het uitgaansleven. Later veranderde dit echter door de verandering naar een beroepsleger en door de behaalde resultaten tijdens (inter)nationale inspecties.
Geschat wordt dat in de periode vanaf 1960 tot begin jaren 90 ongeveer 200.000 tot 300.000 man als dienstplichtige bij een van de IBC’n waren ingelijfd. In de jaren zeventig en 80 bestond het Regiment Van Heutsz voornamelijk uit de IBC'n en het 48e Pantser Infanterie Bataljon uit 's-Hertogenbosch.
Begin jaren 90 viel de druk van het Warschaupact weg. Mede omdat de US Army zijn special ammunition storages ontmantelde verdween daarmee de noodzaak van de IBC'n. Rond 1994 waren de meeste al afgestoten naar andere regimenten, o.a. Oranje Gelderland. Het Regiment Van Heutsz maakte opnieuw een herstart die resulteerde in de oprichting van 12 Infanteriebataljon Air Assault. Deze eenheid die deel uitmaakt van 11 Luchtmobiele Brigade is gelegerd in de Oranjekazerne te Schaarsbergen en heeft alle tradities van het oude Regiment van Heutsz overgenomen.
Bron: Wikipedia
Büren, Duitsland
Koninklijke Landmacht - Regiment van Heutz 1968
435 IBC Büren Duitsland
Bij van Heutz zaten de 'softies' van Defensie, als je daar bij zat werd je toch een beetje lacherig aangekekenquote:Op dinsdag 20 september 2011 17:22 schreef AchJa het volgende:
IBC is hier al een paar keer voorbij gekomen, maar laten we voorop stellen dat die lui over het algemeen niet de uitvinders van het buskruit waren en zeker niet de "makkelijkste" knapen waren. Wat een criminele bende was dat.
Als je echt ongeschikt was voor van alles en nog wat verdween je of naar IBC of naar de werktroepen.
Het was natuurlijk niet alleen van Heutsz, ook Oranje Gelderland was IBC.quote:
[..]
Bij van Heutz zaten de 'softies' van Defensie, als je daar bij zat werd je toch een beetje lacherig aangekeken
Maar zoals ik ze ken zou ik ze niet afschilderen als "softies"... Meer als lompe boeren die elke vorm van gezag en autoriteit probeerden te dwarsbomen.
Kortom, een club naar mijn hart!
Oranje Gelderland leverde niet veel voor bewaking. In de jaren 60 stond van Heutz bekend als 'softies', wat ze daarna hebben gedaan om van die naam af te komen weet ik niet, ik heb daarna weinig met die 'kippeneukers' van doen gehad.quote:
[..]
Het was natuurlijk niet alleen van Heutsz, ook Oranje Gelderland was IBC.
Maar zoals ik ze ken zou ik ze niet afschilderen als "softies"... Meer als lompe boeren die elke vorm van gezag en autoriteit probeerden te dwarsbomen.
Kortom, een club naar mijn hart!
Ik weet alleen dat als de er 's nachts oefeningen waren van 'die' artillerieafdelingen met de Amerikanen, dan zag je overal die van Heutz staan. Na 1967 ging de bierconsumptie omhoog ( mensen kochten vanaf die periode meer bier voor thuisgebruik, met name kratten ) en bij die Dienstplichtigen in het buitenland was dat ook goed te merken, erg veel doden door ongelukken en veel militairen die werden overgedragen aan de Kmar door de Duitse politie
[ Bericht 0% gewijzigd door Clan op 20-09-2011 20:25:54 ]
BiZaquote:
[..]
Valt de 'Civiele bescherming' onder Defensie, of valt dat gewoon onder binnenlandse zaken?
Ik heb ooit nog eens sitewacht( spel je het zo??) moet lopen. Blauw licht, wapen doorgeladen, de ene met een MAG en de ander met de munitie.
Bestaat "opplan 10" nog ? dan moest je naar de radio luisteren of je opgeroepen werd.
Bestaat "opplan 10" nog ? dan moest je naar de radio luisteren of je opgeroepen werd.
Opplan 1 was datquote:
Ik heb ooit nog eens sitewacht( spel je het zo??) moet lopen. Blauw licht, wapen doorgeladen, de ene met een MAG en de ander met de munitie.
Bestaat "opplan 10" nog ? dan moest je naar de radio luisteren of je opgeroepen werd.
Sitewacht ken ik zeker nog, waar zat jij bij?
stst 42 painf. in Assen. Wij hebben toen een keer een sitewacht over moeten nemen. Ik weet niet meer precies hoe het zat maar het was niet ons gewone werk.quote:
[..]
Opplan 1 was dat
Sitewacht ken ik zeker nog, waar zat jij bij?
Je had de " stafwacht" en dat was een bij elkaar geraapt zooitje. Commando's die het niet gered hadden. Mensen die niet welkom waren bij van Heutsz etc..etc. Kortom een bende.
Ik was de enige hospik...eeh..geneeskundig verzorger in die Cie. Ik heb vaak zat EHAF kunnen toepassen omdat de mensen nog te stom waren om te poepen. Mensen werden zelfs ontslagen van hun dienstplicht.
Op een gegeven moment had je " Kees Koning", die actievoerder met zijn trawanten die banden lek staken van militairevoertuigen. De CSM had beloofd wanneer wij één van die actievoerders zouden pakken wij één week verlof zouden krijgen. Toen werd het levensgevaarlijk om wacht te lopen. Bij het minste of geringste werd het wapen doorgeladen.
Ik was nog geen week in Assen of ik werd gelijk 4 weken naar de Harskamp toe gestuurd. Daar ik heb ik zo'n beetje met elk wapen leren schieten. Van uzi tot .50 van MAG tot antitankwapen. Die laatste ging met een soort en met vuurpijl, later in Duitsland met scherp. De CSM vond het belangrijk dat ik wist hoe alles werkte, want er gebeurde nog wel eens ongelukjes.
[ Bericht 17% gewijzigd door BeffJeck op 20-09-2011 20:32:18 ]
42e, lag dat ook in Assen? Welke periode was dat?quote:
[..]
stst 42 painf. in Assen. Wij hebben toen een keer een sitewacht over moeten nemen. Ik weet niet meer precies hoe het zat maar het was niet ons gewone werk.
Je had de " stafwacht" en dat was een bij elkaar geraapt zooitje. Commando's die het niet gered hadden. Mensen die niet welkom waren bij van Heutsz etc..etc. Kortom een bende.
Ik was de enige hospik...eeh..geneeskundig verzorger in die Cie. Ik heb vaak zat EHAF kunnen toepassen omdat de mensen nog te stom waren om te poepen. Mensen werden zelfs ontslagen van hun dienstplicht.
Als je kijkt wat mensen allemaal voor stomme dingen doen, brandwonden aan de handen, van de loop van de MAG, tja, dat doen ze dan ook maar één keer
Dat heb ik nooit begrepen de STST-cie wel maar het 42e zelf lag ergens in Duitsland(als ik mij niet vergis).quote:
[..]
42e, lag dat ook in Assen? Welke periode was dat?
Als je kijkt wat mensen allemaal voor stomme dingen doen, brandwonden aan de handen, van de loop van de MAG, tja, dat doen ze dan ook maar één keer
Periode 90 tot 92.
ik woonde toen zelf vlak bij Amersfoort. Genoeg kazernes in de buurt. Maar ik werd naar Assen gestuurd. Man..man.. wat had ik de balen hiervan.
Seedorf, Limburgse Jagers, Ik kan eens opzoeken hoe het rond die periode zat met de organisatie van het leger, want dat was echt een overgangsfase en er werd erg veel geschoven met onderdelen in die tijd.quote:
[..]
Dat heb ik nooit begrepen de STST-cie wel maar het 42e zelf lag ergens in Duitsland(als ik mij niet vergis).
Periode 90 tot 92.
42 Assen? 43 Chassee denk ik toch?quote:
[..]
stst 42 painf. in Assen. Wij hebben toen een keer een sitewacht over moeten nemen. Ik weet niet meer precies hoe het zat maar het was niet ons gewone werk.
43e verkennings(nog wat) zat er ook. Dat waren trouwens leuke gasten.quote:
[..]
42 Assen? 43 Chassee denk ik toch?
Later zijn wij StSt 42 mechbrig geworden. Wij hadden een zwart sjaaltje met een ramskop er op geborduurd.
Ik moest ook het halve land door tijdens dienstplicht, Vanuit Ede naar mijn ouderlijk huis was toen zo'n 4 1/2 uur ( trein en bus ) , maar niet alle onderdelen liggen in de buurt waar je wordt geplaatst, maar we hebben het allemaal overleefdquote:
ik woonde toen zelf vlak bij Amersfoort. Genoeg kazernes in de buurt. Maar ik werd naar Assen gestuurd. Man..man.. wat had ik de balen hiervan.
43e verkenningsesquadron, die zitten daar, geloof ik, nog steeds.quote:
[..]
43e verkennings(nog wat) zat er ook. Dat waren trouwens leuke gasten.
Later zijn wij StSt 42 mechbrig geworden. Wij hadden een zwart sjaaltje met een ramskop er op geborduurd.
Wat is een 'egelstelling'? Middeleeuws woord voor rondom ofzo?quote:Maar ik heb die dingen nog nooit gezien, alleen maar grote kisten. Maar als die buiten de bunkers stonden waren de Yanks bloedje fanatiek en was alles in hoge paraatheid gebracht. We lagen dan met onze drie peletons in een zgn. 'Egelstelling' om de plaats van Delict en moesten een ieder tegen- en aanhouden die daar niets te maken hadden.
In carré met je bajonet op je geweer bijvoorbeeld;quote:
[..]
Wat is een 'egelstelling'? Middeleeuws woord voor rondom ofzo?
http://www.boekje-pienter.nl/html/e.htm#egelstelling
Korps Mobiele Colonnes (1955-1993)
Het Korps Mobiele Colonnes was een militaire eenheid voor rampenbestrijding en bestond uit 24.000 reservisten en een kleine staf van beroepsmilitairen
In 1952 werd in Nederland de Wet op de Bescherming Bevolking (BB) afgekondigd. Het ging hierbij om het geheel van niet-militaire maatregelen tot bescherming van de bevolking tegen oorlogsgeweld. Het was de bedoeling dat de BB geheel met vrijwilligers zou worden bemenst. Omdat dit niet goed uitviel, werd bij Koninklijk Besluit nummer 41 (Staatscourant 1955, 233) van 14 november 1955 – d.w.z. na de watersnoodramp van 1953 – het KMC opgericht. Als oprichtingsdatum wordt 1 augustus 1955 aangehouden.
Tot 1963 was het KMC onder de naam Rijks Mobiele Colonnes (RMC) een zelfstandig (vierde) krijgsmachtdeel naast Koninklijke Landmacht, Luchtmacht en Marine, dat in oorlogsomstandigheden of bij grote rampen, via de nationale commandant van de BB, aan lokale autoriteiten steun kon verlenen. Het Ministerie van Binnenlandse Zaken zorgde voor de financiering van het KMC.
In de praktijk richtte een burgemeester een verzoek tot militaire steunverlening door het KMC aan de Commissaris van de Koningin in de betrokken provincie. Hieronder vielen brandbestrijding, redding, gewondentransport, geneeskundige hulpverlening, nooddrinkwater(leiding)voorzieningen en waterzuivering. Wanneer de Commissaris van de Koningin niet kon voldoen aan het burgemeestersverzoek, wendde hij zich tot de Minister van Binnenlandse Zaken.
Mouwembleem van het KMC.
Bij Koninklijk Besluit van 1 februari 1963 werd het KMC opgenomen in de Koninklijke Landmacht, maar militairen uit andere krijgsmachtdelen bleven in de gelederen.
Het KMC ressorteerde onder de Bevelhebber der Landstrijdkrachten (BLS).
Alle personeel van het KMC was lid van de militair geneeskundige dienst en werd opgeleid in brandweer-, redding- en eerstehulpwerkzaamheden.
In geval van een calamiteit of ramp konden tienduizenden dienstplichtigen en mobilisabele reservisten in vijftien mobiele colonnes – van bataljonsgrootte (± 800 man) – ontplooien.
Hiertoe hadden zij de beschikking over honderden auto- en motoraanhangerspuiten (DAF en Magirus-Deutz), andere gereedschap- en reddingvoertuigen, verplaatsbare waterzuiveringsinstallaties, waterzakken (à 40 liter) en opvouwbare watertanks (à 3.000 liter).
De brandweer-, redding- en drinkwatervoorzieningeenheden van het Korps Mobiele Colonnes (KMC) konden op deze manier op provinciale en nationale schaal militaire steunverlening in geval van oorlog, oorlogsgevaar of andere buitengewone omstandigheden verzorgen. Deze hulpverlening in het openbaar belang moest niet worden verward met militaire bijstand (hulpverlening door de krijgsmacht ter handhaving van de openbare orde, ten behoeve van de strafrechtelijke handhaving van de rechtsorde en ingeval van een ramp of van ernstige vrees voor het ontstaan daarvan) of bijzondere militaire bijstand (hulpverlening door de krijgsmacht aan justitiële autoriteiten in geval van terroristische acties of bijzondere militaire bijstand).
In november/december 1966 deed zich een uitzonderlijke, buitenlandse inzet voor met Operatie Aqua Vita: vier waterzuiveringpelotons, onder andere afkomstig van het KMC, namen deel aan het lenigen van noden als gevolg van storm en zware regenval in de nabijheid van de Italiaanse stad Florence.
Bij Ministeriele Beschikking van 5 februari 1967 kreeg het KMC een nieuw baretembleem, bestaande uit een staf van Asklepios (esculaap) op een gekruist zwaard en bijl. Het embleem symboliseert de geneeskundige- (Asklepiosstaf), opruiming- en redding- (bijl) en brandweercolonnes (vlam), welke colonnes deel uitmaken van het KMC.
Door de inwerkingtreding van de Brandweerwet en de Rampenwet in 1985 vervielen de brandweertaken van het KMC aan de civiele brandweerkorpsen, waarna de KMC-brandweercolonnes werden afgestoten.
Op 11 juni 1986 werd de wet Bescherming Bevolking ingetrokken, waarna het KMC uiteindelijk alleen nog werd gevormd door de colonnes redding-/geneeskundige dienst, de ziekenautocompagnieën en de eenheid voor de nooddrinkwatervoorziening.
In 1989 verscheen het ‘Besluit Korps Mobiele Colonnes’ met nieuwe regels voor het KMC in verband met de reorganisatie van de rampenbestrijding.
De Minister van Binnenlandse Zaken bevorderde de deelname van het KMC aan oefeningen van bij de rampenbestrijding betrokken diensten en het KMC nam, samen met de civiele brandweerkorpsen en het Rode Kruis, de taken van de Bescherming Bevolking over.
Het takenpakket en de werkwijze van het KMC werd tot de opheffing op 1 maart 1993 geregeld in de gemeenschappelijke beschikkingen van de ministers van Binnenlandse Zaken, Defensie en Volksgezondheid. In september 1991 werd beslist dat het Korps Mobiele Colonnes met ingang van 1 januari 1993 zou worden opgeheven. Redenen hiervoor waren het feit dat de taakstelling van het KMC niet meer aansloot bij de manier waarop de rampenbestrijding vanaf 1985 werd vormgegeven én de verminderde oorlogsdreiging uit het Oosten na het einde van de Koude Oorlog (incasseren van het vredesdividend).
Na het stopzetten van het KMC bleef de behoefte aan militaire bijstand noodzakelijk in situaties waarbij de capaciteit van de civiele hulpverlening ontoereikend en/of noodzakelijk zou zijn voor de aanvulling of aflossing van de civiele eenheden. Het KMC werd opgevolgd door het Commando Rampbestrijding (CORAD), maar dat werd in 1995 ook opgeheven. Daarna werden de hulpverleningsketens van het CORAB organisatorisch ondergebracht bij de drie toenmalige Regionale Militaire Commando’s (RMC’s). Per RMC bleven er twee rampbestrijdingscompagnieën over bij de Nationale Reserve (NATRES) en één mobilisabel rampbestrijdingsbataljon. In totaal ging het dus om vijf rampenbestrijdingsbataljons met in totaal 4.000 redders en hospikken.
Bron: Boekje Pienter
Uit: De OnderOfficier, november 1989
Het Korps Mobiele Colonnes was een militaire eenheid voor rampenbestrijding en bestond uit 24.000 reservisten en een kleine staf van beroepsmilitairen
In 1952 werd in Nederland de Wet op de Bescherming Bevolking (BB) afgekondigd. Het ging hierbij om het geheel van niet-militaire maatregelen tot bescherming van de bevolking tegen oorlogsgeweld. Het was de bedoeling dat de BB geheel met vrijwilligers zou worden bemenst. Omdat dit niet goed uitviel, werd bij Koninklijk Besluit nummer 41 (Staatscourant 1955, 233) van 14 november 1955 – d.w.z. na de watersnoodramp van 1953 – het KMC opgericht. Als oprichtingsdatum wordt 1 augustus 1955 aangehouden.
Tot 1963 was het KMC onder de naam Rijks Mobiele Colonnes (RMC) een zelfstandig (vierde) krijgsmachtdeel naast Koninklijke Landmacht, Luchtmacht en Marine, dat in oorlogsomstandigheden of bij grote rampen, via de nationale commandant van de BB, aan lokale autoriteiten steun kon verlenen. Het Ministerie van Binnenlandse Zaken zorgde voor de financiering van het KMC.
In de praktijk richtte een burgemeester een verzoek tot militaire steunverlening door het KMC aan de Commissaris van de Koningin in de betrokken provincie. Hieronder vielen brandbestrijding, redding, gewondentransport, geneeskundige hulpverlening, nooddrinkwater(leiding)voorzieningen en waterzuivering. Wanneer de Commissaris van de Koningin niet kon voldoen aan het burgemeestersverzoek, wendde hij zich tot de Minister van Binnenlandse Zaken.
Mouwembleem van het KMC.
Bij Koninklijk Besluit van 1 februari 1963 werd het KMC opgenomen in de Koninklijke Landmacht, maar militairen uit andere krijgsmachtdelen bleven in de gelederen.
Het KMC ressorteerde onder de Bevelhebber der Landstrijdkrachten (BLS).
Alle personeel van het KMC was lid van de militair geneeskundige dienst en werd opgeleid in brandweer-, redding- en eerstehulpwerkzaamheden.
In geval van een calamiteit of ramp konden tienduizenden dienstplichtigen en mobilisabele reservisten in vijftien mobiele colonnes – van bataljonsgrootte (± 800 man) – ontplooien.
Hiertoe hadden zij de beschikking over honderden auto- en motoraanhangerspuiten (DAF en Magirus-Deutz), andere gereedschap- en reddingvoertuigen, verplaatsbare waterzuiveringsinstallaties, waterzakken (à 40 liter) en opvouwbare watertanks (à 3.000 liter).
De brandweer-, redding- en drinkwatervoorzieningeenheden van het Korps Mobiele Colonnes (KMC) konden op deze manier op provinciale en nationale schaal militaire steunverlening in geval van oorlog, oorlogsgevaar of andere buitengewone omstandigheden verzorgen. Deze hulpverlening in het openbaar belang moest niet worden verward met militaire bijstand (hulpverlening door de krijgsmacht ter handhaving van de openbare orde, ten behoeve van de strafrechtelijke handhaving van de rechtsorde en ingeval van een ramp of van ernstige vrees voor het ontstaan daarvan) of bijzondere militaire bijstand (hulpverlening door de krijgsmacht aan justitiële autoriteiten in geval van terroristische acties of bijzondere militaire bijstand).
In november/december 1966 deed zich een uitzonderlijke, buitenlandse inzet voor met Operatie Aqua Vita: vier waterzuiveringpelotons, onder andere afkomstig van het KMC, namen deel aan het lenigen van noden als gevolg van storm en zware regenval in de nabijheid van de Italiaanse stad Florence.
Bij Ministeriele Beschikking van 5 februari 1967 kreeg het KMC een nieuw baretembleem, bestaande uit een staf van Asklepios (esculaap) op een gekruist zwaard en bijl. Het embleem symboliseert de geneeskundige- (Asklepiosstaf), opruiming- en redding- (bijl) en brandweercolonnes (vlam), welke colonnes deel uitmaken van het KMC.
Door de inwerkingtreding van de Brandweerwet en de Rampenwet in 1985 vervielen de brandweertaken van het KMC aan de civiele brandweerkorpsen, waarna de KMC-brandweercolonnes werden afgestoten.
Op 11 juni 1986 werd de wet Bescherming Bevolking ingetrokken, waarna het KMC uiteindelijk alleen nog werd gevormd door de colonnes redding-/geneeskundige dienst, de ziekenautocompagnieën en de eenheid voor de nooddrinkwatervoorziening.
In 1989 verscheen het ‘Besluit Korps Mobiele Colonnes’ met nieuwe regels voor het KMC in verband met de reorganisatie van de rampenbestrijding.
De Minister van Binnenlandse Zaken bevorderde de deelname van het KMC aan oefeningen van bij de rampenbestrijding betrokken diensten en het KMC nam, samen met de civiele brandweerkorpsen en het Rode Kruis, de taken van de Bescherming Bevolking over.
Het takenpakket en de werkwijze van het KMC werd tot de opheffing op 1 maart 1993 geregeld in de gemeenschappelijke beschikkingen van de ministers van Binnenlandse Zaken, Defensie en Volksgezondheid. In september 1991 werd beslist dat het Korps Mobiele Colonnes met ingang van 1 januari 1993 zou worden opgeheven. Redenen hiervoor waren het feit dat de taakstelling van het KMC niet meer aansloot bij de manier waarop de rampenbestrijding vanaf 1985 werd vormgegeven én de verminderde oorlogsdreiging uit het Oosten na het einde van de Koude Oorlog (incasseren van het vredesdividend).
Na het stopzetten van het KMC bleef de behoefte aan militaire bijstand noodzakelijk in situaties waarbij de capaciteit van de civiele hulpverlening ontoereikend en/of noodzakelijk zou zijn voor de aanvulling of aflossing van de civiele eenheden. Het KMC werd opgevolgd door het Commando Rampbestrijding (CORAD), maar dat werd in 1995 ook opgeheven. Daarna werden de hulpverleningsketens van het CORAB organisatorisch ondergebracht bij de drie toenmalige Regionale Militaire Commando’s (RMC’s). Per RMC bleven er twee rampbestrijdingscompagnieën over bij de Nationale Reserve (NATRES) en één mobilisabel rampbestrijdingsbataljon. In totaal ging het dus om vijf rampenbestrijdingsbataljons met in totaal 4.000 redders en hospikken.
Bron: Boekje Pienter
Uit: De OnderOfficier, november 1989
Goed bewaren, dat zijn straks museumstukjesquote:
[..]
43e verkennings(nog wat) zat er ook. Dat waren trouwens leuke gasten.
Later zijn wij StSt 42 mechbrig geworden. Wij hadden een zwart sjaaltje met een ramskop er op geborduurd.
Leuk stukje, die basis is hier krap an 10 km vandaan. Eigenlijk nooit zo beseft dat hier ook kernwapens lagen indertijd. Maar ach ik was ook pas 10 toen ze weer weggehaald werden.quote:
Als het niet wil branden moet je beter stoken.
bij de tanks gebruikten we ook nog de benaming "egelen".quote:
[..]
Wat is een 'egelstelling'? Middeleeuws woord voor rondom ofzo?
Inderdaad een rondom.
[DEF] SC#8 Pumatje, niet geboren maar door de baas verstrekt
Dit vind ik een zeer interessant tijdvak van de landmacht, hulde voor het topic.
Twee boeken met leuke wetenswaardigheden, niet specifiek of compleet gericht op defensie zijn de volgende:
http://historiek.net/inde(...)komen-Mark-Traa.html
http://www.bol.com/nl/p/n(...)007516256/index.html
Twee boeken met leuke wetenswaardigheden, niet specifiek of compleet gericht op defensie zijn de volgende:
http://historiek.net/inde(...)komen-Mark-Traa.html
http://www.bol.com/nl/p/n(...)007516256/index.html
Dit is ook een interessant boek over de Nederlandse krijgsmacht in die periode:quote:
Dit vind ik een zeer interessant tijdvak van de landmacht, hulde voor het topic.
Twee boeken met leuke wetenswaardigheden, niet specifiek of compleet gericht op defensie zijn de volgende:
http://historiek.net/inde(...)komen-Mark-Traa.html
http://www.bol.com/nl/p/n(...)007516256/index.html
Met de blik naar het Oosten
de Koninklijke Landmacht, 1945-1990
Auteur: Jan Hoffenaar
http://www.bol.com/nl/p/n(...)666780625/index.html
Dank, heb het meteen op m'n verlanglijstje geplaatst.quote:
[..]
Dit is ook een interessant boek over de Nederlandse krijgsmacht in die periode:
Met de blik naar het Oosten
de Koninklijke Landmacht, 1945-1990
Auteur: Jan Hoffenaar
http://www.bol.com/nl/p/n(...)666780625/index.html
Mobilisatie
Uit: De OnderOfficier, november 1990
Lastgeving
Mobilisatieoefening Donderslag 19
De zwanezang van 16 BLJ, nog even vlammen, de allerlaatste mobilisatieoefening (1988) van de KL, Donderslag 19, uitgevoerd door leden van 42 BLJ die op herhaling moesten na hun dienstplichttijd in Seedorf. Elkaar weer terugzien na jaren nu in Nederland in Oirschot en Veldhoven onder commando van Lkol Verschraegen.. Vele herkenbare personen die zich weer inzetten voor het land.
[ Bericht 8% gewijzigd door Clan op 10-10-2011 14:11:29 ]
Uit: De OnderOfficier, november 1990
Lastgeving
Mobilisatieoefening Donderslag 19
De zwanezang van 16 BLJ, nog even vlammen, de allerlaatste mobilisatieoefening (1988) van de KL, Donderslag 19, uitgevoerd door leden van 42 BLJ die op herhaling moesten na hun dienstplichttijd in Seedorf. Elkaar weer terugzien na jaren nu in Nederland in Oirschot en Veldhoven onder commando van Lkol Verschraegen.. Vele herkenbare personen die zich weer inzetten voor het land.
[ Bericht 8% gewijzigd door Clan op 10-10-2011 14:11:29 ]
http://www.orbat85.nl/
Netherlands Armed Forces Order of Battle 1985
Order of battle, unit organisations and equipment of the Netherlands Armed Forces near the end of the Cold War / Slagorde, organisatie en uitrusting van de Nederlandse Krijgsmacht tegen het einde van de Koude Oorlog
Mvg
Netherlands Armed Forces Order of Battle 1985
Order of battle, unit organisations and equipment of the Netherlands Armed Forces near the end of the Cold War / Slagorde, organisatie en uitrusting van de Nederlandse Krijgsmacht tegen het einde van de Koude Oorlog
Mvg
Mobilisatiecomplex
Een mobilisatiecomplex of MOB-complex is in Nederland de naam voor een complex van militaire gebouwen met bijbehorende infrastructuur dat een rol speelde tijdens de Koude Oorlog. Meestal waren ze van omstreeks 1956 tot omstreeks 2000 in bedrijf.
De meeste gebouwen hadden een magazijnfunctie of waren een stalling voor militaire voertuigen die konden worden ingezet bij een op handen zijnde inval van de Sovjet-Unie. Er waren munitiebunkers, brandstof-opslagplaatsen enzovoort. Dit alles moest een snelle mobilisatie mogelijk maken.
In 2004 heeft de Dienst Domeinen nu Rijksvastgoed- en ontwikkelingsbedrijf, die de eigenaar was van de na de perestrojka overbodig geworden MOB-complexen, besloten om ze een nieuwe functie te geven (project Ontwikkeling Militaire Terreinen). Het betreft 53 terreinen die een totale oppervlakte hebben van 2100 ha en verspreid over het gehele land liggen. In de daaropvolgende jaren zou een en ander zijn beslag krijgen. Een deel van de verlaten gebouwen op de terreinen zijn gekraakt.
Vele van deze terreinen liggen in de Ecologische hoofdstructuur (EHS) en zullen aan de natuur worden teruggegeven. Sommige gebouwen op de terreinen zullen blijven bestaan vanwege de cultuurhistorische waarde ervan, en sommige terreinen zullen ook een bestemming als woongebied of bedrijventerrein krijgen.
Met het project Ontwikkeling Militaire Terreinen werkt Dienst Landelijk Gebied (DLG) in opdracht van het ministerie van Economische Zaken, Landbouw en Innovatie (EL&I) en in samenwerking met Rijksvastgoed- en ontwikkelingsbedrijf (RVOB) aan een nieuwe bestemming voor 53 voormalige militaire terreinen. Voor veel van de terreinen is inmiddels een nieuwe bestemming gevonden.
Bron: Wikipedia
Mob-complexen in Nederland;
http://www.forten.info/in(...)gazijnen/lijst-3.htm
Een mobilisatiecomplex of MOB-complex is in Nederland de naam voor een complex van militaire gebouwen met bijbehorende infrastructuur dat een rol speelde tijdens de Koude Oorlog. Meestal waren ze van omstreeks 1956 tot omstreeks 2000 in bedrijf.
De meeste gebouwen hadden een magazijnfunctie of waren een stalling voor militaire voertuigen die konden worden ingezet bij een op handen zijnde inval van de Sovjet-Unie. Er waren munitiebunkers, brandstof-opslagplaatsen enzovoort. Dit alles moest een snelle mobilisatie mogelijk maken.
In 2004 heeft de Dienst Domeinen nu Rijksvastgoed- en ontwikkelingsbedrijf, die de eigenaar was van de na de perestrojka overbodig geworden MOB-complexen, besloten om ze een nieuwe functie te geven (project Ontwikkeling Militaire Terreinen). Het betreft 53 terreinen die een totale oppervlakte hebben van 2100 ha en verspreid over het gehele land liggen. In de daaropvolgende jaren zou een en ander zijn beslag krijgen. Een deel van de verlaten gebouwen op de terreinen zijn gekraakt.
Vele van deze terreinen liggen in de Ecologische hoofdstructuur (EHS) en zullen aan de natuur worden teruggegeven. Sommige gebouwen op de terreinen zullen blijven bestaan vanwege de cultuurhistorische waarde ervan, en sommige terreinen zullen ook een bestemming als woongebied of bedrijventerrein krijgen.
Met het project Ontwikkeling Militaire Terreinen werkt Dienst Landelijk Gebied (DLG) in opdracht van het ministerie van Economische Zaken, Landbouw en Innovatie (EL&I) en in samenwerking met Rijksvastgoed- en ontwikkelingsbedrijf (RVOB) aan een nieuwe bestemming voor 53 voormalige militaire terreinen. Voor veel van de terreinen is inmiddels een nieuwe bestemming gevonden.
Bron: Wikipedia
Mob-complexen in Nederland;
http://www.forten.info/in(...)gazijnen/lijst-3.htm
DREIGENDE TELOORGANG VAN EEN TYPISCH KOUDE OORLOGBOUWWERK
Het onverkoopbare te koop
Domeinen biedt bij openbare inschrijving te koop aan de rechten die de Staat kan doen gelden op de buiten gebruik gestelde brandstoftransportleidingen van het ministerie van Defensie.
Aldus een volzin uit een grote advertentie in het dagblad De Telegraaf van 21 juni 2001. Vervolgens worden in de advertentie 7 afgedankte trajecten van de pijpleiding te koop aangeboden. De advertentie maakt de ontluisterende ontmanteling wereldkundig van het uitgebreide netwerk van brandstofpijpleidingen, dat op initiatief van de NAVO in de jaren vijftig in ons land en elders in Europa werd aangelegd en sindsdien met de nodige geheimzinnigheid is omgeven. Het was de periode waarin de Koude Oorlog goed op gang kwam en beide machtsblokken grote inspanningen leverden om hun militaire kracht op te voeren.
En had de Tweede Wereldoorlog niet onomstotelijk aangetoond, dat een strijdmacht, hoe indrukwekkend ook, zonder brandstof tot vrijwel niets in staat was? Dat betekende, dat de toevoer van brandstoffen van de gewenste soorten (met name benzine en kerosine, later ook diesel), in de gewenste hoeveelheden, op de gewenste tijdstippen en naar de gewenste plaatsen (vooral vliegvelden) verzekerd moest zijn. Dat kon alleen met behulp van een uitgebreid stelsel van brandstoftransportleidingen tussen de Rotterdamse haven en de plaatsen waar de brandstoffen nodig waren of van waar ze verder werden gedistribueerd.
Men behoeft geen profeet te zijn om te voorspellen, dat zich bij de veiling op 12 september 2001 geen gegadigden zouden melden voor de roestige pijpen die ongeveer een meter onder de grond liggen. Die schitteren op 12 september dan ook door afwezigheid. Geen wonder, voor transport van vloeistoffen zijn de leidingen al lang ongeschikt, niet in de laatste plaats doordat er her en der al stukken tussenuit zijn. Maar wat ze vooral onverkoopbaar maakt is de omstandigheid, dat de nieuwe eigenaar verplicht is om met alle (veelal particuliere) eigenaren door wiens grond de leidingen lopen, nieuwe overeenkomsten te sluiten voor het gebruik van de grond. Krijgt hij dat niet voor elkaar, dan is hij verplicht de leidingen voor eigen rekening op te ruimen en de percelen weer in behoorlijke toestand terug te brengen. Conclusie: het Rijk zal wel voor het opruimen van zijn eigen rommel opdraaien. En zo hoort het ook.
5VEP
Eén van die transportleidingen in de aanbieding is de 4" pijpleiding van Klaphek (bij Vianen) naar de voormalige vliegbasis Deelen (de KD4), in de advertentie aangeduid als tracé P19. En dat is een interessant tracé, omdat daarin een zogenoemd opjaag- of boosterstation ligt, in het militaire jargon 5VEP geheten. Een imposant gebouw met de volgende (geschatte) afmetingen: lang 25 m, breed 10 m en hoog 5 m. Dit station ligt in Schaarsbergen langs de Otterloseweg (in het verlengde van de Koningsweg), nabij het punt waar de (onverharde) Harderwijkerweg uitkomt op de Otterloseweg.
Kaartfragment - 5VEP ligt rechts boven binnen de cirkel. De 'krul' in het midden is knooppunt Grijsoord, het punt waar de A 50 en de A 12 op elkaar aansluiten. Links de kruising van de A 12 met de N 224 (Arnhem - Ede)
Het opjaagstation is ondergebracht in een forse bunker en omgeven door een hoge en dichtbegroeide zandwal. Daardoor werd de bunker vanaf de Otterloseweg geheel onttrokken aan het oog. Alleen het hoge hekwerk rond het terrein van ruim 1 ha., het toegangshek, de inrit en het witte kantoorgebouwtje verraden, dat er in dit natuurgebied, tegen het Nationale Park De Hoge Veluwe aan, iets ongebruikelijks schuil gaat. Overigens zit het opjaagstation niet in de pijpleiding KD4, maar maakt het deel uit van de parallelleiding die van Klaphek naar Markelo loopt, de KM8. Maar door een verminderde vraag en een betere techniek was het al geruime tijd niet meer nodig ‘het spul’, dat door de 8" pijpleiding naar Markelo ging, in Schaarsbergen nog eens een extra zetje te geven om zo binnen een bepaalde tijd meer te kunnen verpompen. Zoals reeds vermeld, ligt het opjaagstation op een terrein van ruim 1 ha. groot. In 1957 verkrijgt de Staat der Nederlanden die grond in erfpacht van de v.o.f. 'Gelderse Palenhandel', een gezamenlijke onderneming van drie houthandelaren. In maart 1989 koopt de Staat de grond, die dan in eigendom is van een houthandelaar in Ede. De prijs: ƒ 14.000. B & W van Arnhem verleent op 13 september 1957 de noodzakelijke bouwvergunning voor het pompstation, waarvan de bouwkosten op ƒ 700.000 worden geschat. In die tijd een aanzienlijk bedrag.
Vanaf de Otterloseweg zijn alleen het dienstgebouwtje en het indrukwekkende hek te zien.
Daarvoor worden onder andere 2 gebouwen neergezet; het dienstgebouwtje bij de ingang en het eigenlijke pompgebouw. In de grond komt de nodige infrastructuur; de KM8 en ook de KD4, een brandstoftank ten behoeve van de motoren, drie zogeheten aflooptanks en een vuile olietank. In het pompgebouw worden drie units opgesteld, motoren die via een tandwielkast gekoppeld zijn aan de boosterpompen. Verder komen er 2 generatoren in die konden zorgen voor een noodstroomvoorziening. Aan alles is gedacht. Voor de bediening van de units is een operator nodig, die geleverd wordt door het depot Klaphek.
In de linker benedenhoek zijn het dienstgebouwtje en de bunker zichtbaar. De gebouwen rechts behoren bij het instituut 's Konings Jagt
Om het terrein cultuurtechnisch te onderhouden, de gebouwen schoon te houden en her en der wat schilderwerk te verrichten en andere kleine karweitjes uit te voeren, wordt er een Algemeen Technisch Medewerker (ATM’er) aangesteld. De frequentie van het in bedrijf zijn van het pompstation hangt af van de behoefte aan brandstof in het achterland. Maar gemiddeld komt die neer op ongeveer 1 dag per week. De pijpleiding die door het terrein loopt, komt met een spruitstuk bovengronds. Enerzijds om door het pompstation te worden geleid, anderzijds om de scraper te kunnen ontvangen die van tijd tot tijd vanuit het depot Klaphek door de pijpleiding wordt gejaagd, op te vangen. En om een nieuwe scraper richting Markelo te kunnen verzenden. Zo’n scraper is een soort bezemprop, die de binnenwand van de pijpleiding van ongerechtigheden ontdoet."De grote truc was dan om tijdens passage van het vuil wat meekwam met de scraper die ontvangen werd, zodanig te behandelen, dat het niet door het pompgebouw ging, maar voorlangs en dat precies op het juiste moment de nieuwe scraper richting Markelo werd losgelaten." Aldus een woordvoerder van Defensie Pijpleiding Organisatie, de eenheid van de Koninklijke Luchtmacht waaraan de exploitatie van het pijpleidingnetwerk in ons land is opgedragen.
De voorzijde van de bunker
Ook de KD4 loopt door het pompstation, hoewel de voor Deelen bestemde brandstoffen hier niet meer opgejaagd behoeven te worden, aangezien die hier hun eindbestemming al vrijwel hebben bereikt. Wordt ook deze pijpleiding schoongemaakt, dan moet de operator zijn oor op de pijp te luisteren leggen om de passage van de scraper vast te stellen. Die moet dan 3 km verderop in een ‘val’ in een put worden opgevangen. Vanzelfsprekend is 5VEP een object van strategisch belang en gevoelig voor sabotage of vijandelijke acties achter de linies. In tijden van spanning is de beveiliging ervan dan ook opgedragen aan de Kaderschool van de Koninklijke Luchtmacht, die op enige kilometers oostelijker aan de Koningsweg in Schaarsbergen in het (voormalige Duitse!) kazernecomplex KKN (Kamp Koningsweg Noord) is ondergebracht. Ooit heeft er een laag grond op het pompgebouw gelegen. Die is echter verwijderd (met de schop, ca. 30 m³!) toen een inspectie van de dakbedekking nodig was. Twee man zijn er weken mee bezig geweest en binnen DPO spreekt men daar tot op de dag van vandaag nog schande van. De laag er niet meer op teruggebracht.
Afbraak dreigt
Door de verminderde behoefte van de afnemer, werd door de tijd heen steeds minder gebruik gemaakt van de capaciteitsverhogende werking van dit boosterstation. Dit leidde uiteindelijk tot het besluit 5VEP op te doeken. De afkoppeling van KM8 is al geschied, de ontmanteling vrijwel gereed. De diverse tanks zullen worden verwijderd, de grond zal worden gereinigd, het terrein geëgaliseerd en het hekwerk verwijderd. De natuur zal weer bezit nemen van de hectare, alsof er nooit een Koude Oorlog is geweest. Maar daarmee zou een juweeltje van een Koude Oorlogsbouwwerk – en daarmee het verhaal dat daar achter schuilgaat - voorgoed verdwijnen. Een daad, waar we later zonder enige twijfel spijt zullen krijgen. Tegen de voorgenomen afbraak valt nog een heel ander argument in te brengen, dat ’s Rijks rekenmeesters zal moeten aanspreken: de ton(nen) die de afbraak van de degelijk gebouwde bunker kost, kunnen worden bespaard, wanneer het terrein – eventueel tegen een symbolisch bedrag – wordt overgedragen aan een instantie, die bereid is dit fraaie staaltje van Koude Oorlogsbouw in stand te houden. Inmiddels heeft de Stichting Behoud Militair Erfgoed Domeinen in Zwolle benaderd om te kijken of er een mogelijkheid gevonden kan worden om de bunker alsnog te redden. Er gloort dus toch nog hoop.
Een van de drie pompmotoren. Toen deze foto op 26.06.2001 werd genomen, was reeds één motor uitgebouwd
Voormalig Nato-pompstation 5VEP
Het onverkoopbare te koop
Domeinen biedt bij openbare inschrijving te koop aan de rechten die de Staat kan doen gelden op de buiten gebruik gestelde brandstoftransportleidingen van het ministerie van Defensie.
Aldus een volzin uit een grote advertentie in het dagblad De Telegraaf van 21 juni 2001. Vervolgens worden in de advertentie 7 afgedankte trajecten van de pijpleiding te koop aangeboden. De advertentie maakt de ontluisterende ontmanteling wereldkundig van het uitgebreide netwerk van brandstofpijpleidingen, dat op initiatief van de NAVO in de jaren vijftig in ons land en elders in Europa werd aangelegd en sindsdien met de nodige geheimzinnigheid is omgeven. Het was de periode waarin de Koude Oorlog goed op gang kwam en beide machtsblokken grote inspanningen leverden om hun militaire kracht op te voeren.
En had de Tweede Wereldoorlog niet onomstotelijk aangetoond, dat een strijdmacht, hoe indrukwekkend ook, zonder brandstof tot vrijwel niets in staat was? Dat betekende, dat de toevoer van brandstoffen van de gewenste soorten (met name benzine en kerosine, later ook diesel), in de gewenste hoeveelheden, op de gewenste tijdstippen en naar de gewenste plaatsen (vooral vliegvelden) verzekerd moest zijn. Dat kon alleen met behulp van een uitgebreid stelsel van brandstoftransportleidingen tussen de Rotterdamse haven en de plaatsen waar de brandstoffen nodig waren of van waar ze verder werden gedistribueerd.
Men behoeft geen profeet te zijn om te voorspellen, dat zich bij de veiling op 12 september 2001 geen gegadigden zouden melden voor de roestige pijpen die ongeveer een meter onder de grond liggen. Die schitteren op 12 september dan ook door afwezigheid. Geen wonder, voor transport van vloeistoffen zijn de leidingen al lang ongeschikt, niet in de laatste plaats doordat er her en der al stukken tussenuit zijn. Maar wat ze vooral onverkoopbaar maakt is de omstandigheid, dat de nieuwe eigenaar verplicht is om met alle (veelal particuliere) eigenaren door wiens grond de leidingen lopen, nieuwe overeenkomsten te sluiten voor het gebruik van de grond. Krijgt hij dat niet voor elkaar, dan is hij verplicht de leidingen voor eigen rekening op te ruimen en de percelen weer in behoorlijke toestand terug te brengen. Conclusie: het Rijk zal wel voor het opruimen van zijn eigen rommel opdraaien. En zo hoort het ook.
5VEP
Eén van die transportleidingen in de aanbieding is de 4" pijpleiding van Klaphek (bij Vianen) naar de voormalige vliegbasis Deelen (de KD4), in de advertentie aangeduid als tracé P19. En dat is een interessant tracé, omdat daarin een zogenoemd opjaag- of boosterstation ligt, in het militaire jargon 5VEP geheten. Een imposant gebouw met de volgende (geschatte) afmetingen: lang 25 m, breed 10 m en hoog 5 m. Dit station ligt in Schaarsbergen langs de Otterloseweg (in het verlengde van de Koningsweg), nabij het punt waar de (onverharde) Harderwijkerweg uitkomt op de Otterloseweg.
Kaartfragment - 5VEP ligt rechts boven binnen de cirkel. De 'krul' in het midden is knooppunt Grijsoord, het punt waar de A 50 en de A 12 op elkaar aansluiten. Links de kruising van de A 12 met de N 224 (Arnhem - Ede)
Het opjaagstation is ondergebracht in een forse bunker en omgeven door een hoge en dichtbegroeide zandwal. Daardoor werd de bunker vanaf de Otterloseweg geheel onttrokken aan het oog. Alleen het hoge hekwerk rond het terrein van ruim 1 ha., het toegangshek, de inrit en het witte kantoorgebouwtje verraden, dat er in dit natuurgebied, tegen het Nationale Park De Hoge Veluwe aan, iets ongebruikelijks schuil gaat. Overigens zit het opjaagstation niet in de pijpleiding KD4, maar maakt het deel uit van de parallelleiding die van Klaphek naar Markelo loopt, de KM8. Maar door een verminderde vraag en een betere techniek was het al geruime tijd niet meer nodig ‘het spul’, dat door de 8" pijpleiding naar Markelo ging, in Schaarsbergen nog eens een extra zetje te geven om zo binnen een bepaalde tijd meer te kunnen verpompen. Zoals reeds vermeld, ligt het opjaagstation op een terrein van ruim 1 ha. groot. In 1957 verkrijgt de Staat der Nederlanden die grond in erfpacht van de v.o.f. 'Gelderse Palenhandel', een gezamenlijke onderneming van drie houthandelaren. In maart 1989 koopt de Staat de grond, die dan in eigendom is van een houthandelaar in Ede. De prijs: ƒ 14.000. B & W van Arnhem verleent op 13 september 1957 de noodzakelijke bouwvergunning voor het pompstation, waarvan de bouwkosten op ƒ 700.000 worden geschat. In die tijd een aanzienlijk bedrag.
Vanaf de Otterloseweg zijn alleen het dienstgebouwtje en het indrukwekkende hek te zien.
Daarvoor worden onder andere 2 gebouwen neergezet; het dienstgebouwtje bij de ingang en het eigenlijke pompgebouw. In de grond komt de nodige infrastructuur; de KM8 en ook de KD4, een brandstoftank ten behoeve van de motoren, drie zogeheten aflooptanks en een vuile olietank. In het pompgebouw worden drie units opgesteld, motoren die via een tandwielkast gekoppeld zijn aan de boosterpompen. Verder komen er 2 generatoren in die konden zorgen voor een noodstroomvoorziening. Aan alles is gedacht. Voor de bediening van de units is een operator nodig, die geleverd wordt door het depot Klaphek.
In de linker benedenhoek zijn het dienstgebouwtje en de bunker zichtbaar. De gebouwen rechts behoren bij het instituut 's Konings Jagt
Om het terrein cultuurtechnisch te onderhouden, de gebouwen schoon te houden en her en der wat schilderwerk te verrichten en andere kleine karweitjes uit te voeren, wordt er een Algemeen Technisch Medewerker (ATM’er) aangesteld. De frequentie van het in bedrijf zijn van het pompstation hangt af van de behoefte aan brandstof in het achterland. Maar gemiddeld komt die neer op ongeveer 1 dag per week. De pijpleiding die door het terrein loopt, komt met een spruitstuk bovengronds. Enerzijds om door het pompstation te worden geleid, anderzijds om de scraper te kunnen ontvangen die van tijd tot tijd vanuit het depot Klaphek door de pijpleiding wordt gejaagd, op te vangen. En om een nieuwe scraper richting Markelo te kunnen verzenden. Zo’n scraper is een soort bezemprop, die de binnenwand van de pijpleiding van ongerechtigheden ontdoet."De grote truc was dan om tijdens passage van het vuil wat meekwam met de scraper die ontvangen werd, zodanig te behandelen, dat het niet door het pompgebouw ging, maar voorlangs en dat precies op het juiste moment de nieuwe scraper richting Markelo werd losgelaten." Aldus een woordvoerder van Defensie Pijpleiding Organisatie, de eenheid van de Koninklijke Luchtmacht waaraan de exploitatie van het pijpleidingnetwerk in ons land is opgedragen.
De voorzijde van de bunker
Ook de KD4 loopt door het pompstation, hoewel de voor Deelen bestemde brandstoffen hier niet meer opgejaagd behoeven te worden, aangezien die hier hun eindbestemming al vrijwel hebben bereikt. Wordt ook deze pijpleiding schoongemaakt, dan moet de operator zijn oor op de pijp te luisteren leggen om de passage van de scraper vast te stellen. Die moet dan 3 km verderop in een ‘val’ in een put worden opgevangen. Vanzelfsprekend is 5VEP een object van strategisch belang en gevoelig voor sabotage of vijandelijke acties achter de linies. In tijden van spanning is de beveiliging ervan dan ook opgedragen aan de Kaderschool van de Koninklijke Luchtmacht, die op enige kilometers oostelijker aan de Koningsweg in Schaarsbergen in het (voormalige Duitse!) kazernecomplex KKN (Kamp Koningsweg Noord) is ondergebracht. Ooit heeft er een laag grond op het pompgebouw gelegen. Die is echter verwijderd (met de schop, ca. 30 m³!) toen een inspectie van de dakbedekking nodig was. Twee man zijn er weken mee bezig geweest en binnen DPO spreekt men daar tot op de dag van vandaag nog schande van. De laag er niet meer op teruggebracht.
Afbraak dreigt
Door de verminderde behoefte van de afnemer, werd door de tijd heen steeds minder gebruik gemaakt van de capaciteitsverhogende werking van dit boosterstation. Dit leidde uiteindelijk tot het besluit 5VEP op te doeken. De afkoppeling van KM8 is al geschied, de ontmanteling vrijwel gereed. De diverse tanks zullen worden verwijderd, de grond zal worden gereinigd, het terrein geëgaliseerd en het hekwerk verwijderd. De natuur zal weer bezit nemen van de hectare, alsof er nooit een Koude Oorlog is geweest. Maar daarmee zou een juweeltje van een Koude Oorlogsbouwwerk – en daarmee het verhaal dat daar achter schuilgaat - voorgoed verdwijnen. Een daad, waar we later zonder enige twijfel spijt zullen krijgen. Tegen de voorgenomen afbraak valt nog een heel ander argument in te brengen, dat ’s Rijks rekenmeesters zal moeten aanspreken: de ton(nen) die de afbraak van de degelijk gebouwde bunker kost, kunnen worden bespaard, wanneer het terrein – eventueel tegen een symbolisch bedrag – wordt overgedragen aan een instantie, die bereid is dit fraaie staaltje van Koude Oorlogsbouw in stand te houden. Inmiddels heeft de Stichting Behoud Militair Erfgoed Domeinen in Zwolle benaderd om te kijken of er een mogelijkheid gevonden kan worden om de bunker alsnog te redden. Er gloort dus toch nog hoop.
Een van de drie pompmotoren. Toen deze foto op 26.06.2001 werd genomen, was reeds één motor uitgebouwd
Voormalig Nato-pompstation 5VEP
Bij Vliegerhorst Venlo heb je ook brandstofopslag/verdeelstation van de NAVO liggen, dat hele gebied eromheen was vroeger militair terrein, incluis het Duits vliegveld uit WO II, daar lagen vroeger nog de resten van de bunkers uit de oorlog, die zijn nu allemaal verdwenen. Dat terrein aan Nederlandse kant ( Groote heide ) was Nederlands militair oefenterrein, daar werd door de Rijschool Venlo o.a, gereden met tonners.
[ Bericht 21% gewijzigd door Clan op 02-10-2011 22:34:37 ]
[ Bericht 21% gewijzigd door Clan op 02-10-2011 22:34:37 ]
Bij Budel-Dorplein begint die zowat tot aan de Raam bij Grave, hier zie je de kazematten bij Grave, op de achtergrond van die geverfde zie je de Raam liggen.quote:
Wow, op die Google maps kaart zie je pas goed hoe groot de Peel Raam stelling is.
Nederlandse leger in de Tweede Wereldoorlog
Militair rijbewijs
Het meest begeerde papiertje voor de dienstplichtige... het militair rijbewijs!
Mooier kon niet, je (groot)rijbewijs halen in een paar weken tijd en dan snel met dat gele papiertje naar het stadhuis rennen en volledig op kosten van koningin en vaderland weer met een roze papiertje naar buiten lopen !!
Het militair rijbewijs kon je halen op de Rijscholen die over het hele land waren verdeeld. De rijopleidingen voor pantservoertuigen vonden plaats op het PIROC ( Pantser Infanterie Rij Opleidingen Centrum ).
Niet iedereen was weggelegd voor het besturen van een wagen, dit had vaak met het zicht te maken.
De opleidingen werden natuurljk verzorgd door de beste militairen van Defensie; namelijk de Rij instructeurs, elke paar weken werd een groep opgeleid tot uitmuntend bestuurder door deze groep militairen.
Rijschool Venlo
Veel mensen hebben leren rijden op de 'oude' DAF's van Defensie, de Landrover, de Nekaf of de MB, allemaal gratis en voor niets.
Het meest begeerde papiertje voor de dienstplichtige... het militair rijbewijs!
Mooier kon niet, je (groot)rijbewijs halen in een paar weken tijd en dan snel met dat gele papiertje naar het stadhuis rennen en volledig op kosten van koningin en vaderland weer met een roze papiertje naar buiten lopen !!
Het militair rijbewijs kon je halen op de Rijscholen die over het hele land waren verdeeld. De rijopleidingen voor pantservoertuigen vonden plaats op het PIROC ( Pantser Infanterie Rij Opleidingen Centrum ).
Niet iedereen was weggelegd voor het besturen van een wagen, dit had vaak met het zicht te maken.
De opleidingen werden natuurljk verzorgd door de beste militairen van Defensie; namelijk de Rij instructeurs, elke paar weken werd een groep opgeleid tot uitmuntend bestuurder door deze groep militairen.
Rijschool Venlo
Veel mensen hebben leren rijden op de 'oude' DAF's van Defensie, de Landrover, de Nekaf of de MB, allemaal gratis en voor niets.
Zijn hier ook mensen die bij de BB in Maastricht hebben gezeten?
Ice Cream Sandwich [x] Chromebook [x] Gmail [x] Google + [x] Google Docs [x] Picasa [x] Youtube [x] Google TV [ ]
Ik heb familie gehad die bij de BB in Maastricht zaten, maar die zijn helaas overleden. Ik ken wel de gangenstelsels onder Maastricht en de Atoomkelders, hier is een pagina met informatie erover;quote:
Zijn hier ook mensen die bij de BB in Maastricht hebben gezeten?
http://www.maastrichtunderground.nl/content.php?id=20
Nu op Geschiedenis24: "De Koude Oorlog in Nederland" (1)
Livestream: http://www.geschiedenis24.nl/tv.html
Livestream: http://www.geschiedenis24.nl/tv.html
Bedankt voor de tip, heb het eventjes aangezet!quote:
Nu op Geschiedenis24: "De Koude Oorlog in Nederland" (1)
Livestream: http://www.geschiedenis24.nl/tv.html
Koude Oorlog muziek I
Overal waar gewerkt werd op de vele kazernes en werkplaatsen in Nederland stond wel een radio. Muziek over de Koude Oorlog kwam hier ook voorbij. Een overzicht;
Doe Maar - De bom (1983)
Klein Orkest - Over de muur (1984)
[ Bericht 0% gewijzigd door Clan op 02-11-2011 22:51:16 ]
Overal waar gewerkt werd op de vele kazernes en werkplaatsen in Nederland stond wel een radio. Muziek over de Koude Oorlog kwam hier ook voorbij. Een overzicht;
Doe Maar - De bom (1983)
Klein Orkest - Over de muur (1984)
[ Bericht 0% gewijzigd door Clan op 02-11-2011 22:51:16 ]
Vraagje:
Heb gelezen dat bij mobilisatie de landmacht een sterkte van 215.000 man zou bereiken. De landmacht had in de jaren '80 drie divisies. Ik geloof dat een divisie een sterkte heeft van ongeveer 10.000 tot 15.000 man heeft. Drie divisies, samen met andere eenheden binnen 1e legerkorps, zou dan maximaal 50.000 man sterk zijn. Andere eenheden binnen de landmacht zouden nog 15.000 (?) nodig hebben. Waar waren die andere 150.000 man voor gereserveerd? Puur ondersteunende taken? Of hield men daarvan een deel reserve om verliezen te vervangen?
Heb gelezen dat bij mobilisatie de landmacht een sterkte van 215.000 man zou bereiken. De landmacht had in de jaren '80 drie divisies. Ik geloof dat een divisie een sterkte heeft van ongeveer 10.000 tot 15.000 man heeft. Drie divisies, samen met andere eenheden binnen 1e legerkorps, zou dan maximaal 50.000 man sterk zijn. Andere eenheden binnen de landmacht zouden nog 15.000 (?) nodig hebben. Waar waren die andere 150.000 man voor gereserveerd? Puur ondersteunende taken? Of hield men daarvan een deel reserve om verliezen te vervangen?
Die drie divisies ( 1e Legerkorps ) lagen in Duitsland, de rest lag in Nederland, die hadden andere taken, zoals Nederland zelf verdedigen.quote:
Vraagje:
Heb gelezen dat bij mobilisatie de landmacht een sterkte van 215.000 man zou bereiken. De landmacht had in de jaren '80 drie divisies. Ik geloof dat een divisie een sterkte heeft van ongeveer 10.000 tot 15.000 man heeft. Drie divisies, samen met andere eenheden binnen 1e legerkorps, zou dan maximaal 50.000 man sterk zijn. Andere eenheden binnen de landmacht zouden nog 15.000 (?) nodig hebben. Waar waren die andere 150.000 man voor gereserveerd? Puur ondersteunende taken? Of hield men daarvan een deel reserve om verliezen te vervangen?
quote:
Koude Oorlog muziek II
Frankie Goes To Hollywood - Two Tribes (1983)
Elton John - Nikita (1985)
'Lopen is geen sport maar een manier van reizen'
'Als ik loop voel ik me beroerd, maar als ik niet loop nog beroerder'
'Once you discover the rewards of pain, you want more pain'
'Als ik loop voel ik me beroerd, maar als ik niet loop nog beroerder'
'Once you discover the rewards of pain, you want more pain'
SOXMIS
Een SOXMIS voertuig is een onopvallend niet-militair Sovjet voertuig (auto of motor) dat voor (open) militaire spionagedoeleinden werd gebruikt in het Westen gedurende de periode van de Koude Oorlog tot aan de val van de Berlijnse Muur. SOXMIS is de afkorting voor "Soviet Exchange Mission ".
Militaire Spionage
Na de tweede wereldoorlog kwamen de bezettingsmachten in Duitsland overeen dat ze een missie in elkaars sector zouden stationeren. De Sovjetmissie opereerde in de Amerikaanse, Britse en Franse sector onder de naam SOXMIS. In de loop der jaren werd duidelijk dat deze missie zich naast haar controlerende taak ook bezighield met spionage.
Haar voertuigen weken daarvoor van de toegestane route af om bij militaire doelen te komen. Het doel daarvan was, om inlichtingen van geheime operaties en militaire objecten in het Westen te verzamelen. De auto's of motoren van dezeSovjet voertuigen bezaten typische nummerborden die echter ook bij alle Westerse militairen bekend waren. De inzittenden van deze auto's konden in uniform of in burger zijn en probeerden bepaalde Westerse militaire doelen te fotograferen.
Elke Nederlandse dienstplichtige (in de jaren 70) had in zijn militair paspoort een losse infokaart, waarop zo'n SOXMIS-kenteken stond en wat men precies moest doen indien zo'n voertuig ergens werd gesignaleerd. Op de kaart stond een voorbeeldnummerbord met nummer en een Sovjet-vlag in een geel veld (Rode vlag met gele hamer en sikkel). Werd een SOXMIS-voertuig gezien, dan werd het incident gerapporteerd aan de plaatselijke commandant die het dan doorzond naar een speciaal militair adres. Wat wel opvallend was dat het aantal SOXMIS-meldingen behoorlijk steeg als er Westerse militaire oefeningen bezig waren. Soms werden wel een paar duizend meldingen ontvangen.
In de Britse Sector was een SOXMIS-basis gevestigd in het Duitse plaatsje Bünde nabij Herford. In bepaalde gebieden (restricted areas) was er een verbod voor SOXMIS-voertuigen om de autobahn te verlaten - behalve indien een dergelijk voertuig werd begeleid door de Militaire Politie afkomstig van Frankrijk, Engeland of de Verenigde Staten.
[bewerken]Geheime operaties
Geheime operaties
Bij één geval wist een Nederlandse pantserinfanteriebataljon in 1975 een onbegeleid SOXMIS voertuig aan de kant van de weg te zetten. Het betreffende bataljon was met een geheime operatie bezig die door de bemanning van het SOXMIS voertuig werd geobserveerd. Door het tijdig ingrijpen werd het Russische voertuig door deze Nederlandse pantserwielvoertuigen (van het type DAF YP-408) klem gereden en een viertal inzittenden uit de auto gehaald en vervolgens gearresteerd. Een deel van het verhaal werd in die tijd (compleet met een foto) gepubliceerd in de Nederlandse Legerkoerier. Met welke geheime missie dit bataljon bezig was werd uiteraard niet gepubliceerd en is tot op heden nog steeds gehuld in geheimzinnigheid.
Gelijkwaardige operaties werden uitgevoerd door Britse troepen in de Sovjet-zone, maar dan onder de naam BRIXMIS.
Bron: Wikipedia
Een SOXMIS voertuig is een onopvallend niet-militair Sovjet voertuig (auto of motor) dat voor (open) militaire spionagedoeleinden werd gebruikt in het Westen gedurende de periode van de Koude Oorlog tot aan de val van de Berlijnse Muur. SOXMIS is de afkorting voor "Soviet Exchange Mission ".
Militaire Spionage
Na de tweede wereldoorlog kwamen de bezettingsmachten in Duitsland overeen dat ze een missie in elkaars sector zouden stationeren. De Sovjetmissie opereerde in de Amerikaanse, Britse en Franse sector onder de naam SOXMIS. In de loop der jaren werd duidelijk dat deze missie zich naast haar controlerende taak ook bezighield met spionage.
Haar voertuigen weken daarvoor van de toegestane route af om bij militaire doelen te komen. Het doel daarvan was, om inlichtingen van geheime operaties en militaire objecten in het Westen te verzamelen. De auto's of motoren van dezeSovjet voertuigen bezaten typische nummerborden die echter ook bij alle Westerse militairen bekend waren. De inzittenden van deze auto's konden in uniform of in burger zijn en probeerden bepaalde Westerse militaire doelen te fotograferen.
Elke Nederlandse dienstplichtige (in de jaren 70) had in zijn militair paspoort een losse infokaart, waarop zo'n SOXMIS-kenteken stond en wat men precies moest doen indien zo'n voertuig ergens werd gesignaleerd. Op de kaart stond een voorbeeldnummerbord met nummer en een Sovjet-vlag in een geel veld (Rode vlag met gele hamer en sikkel). Werd een SOXMIS-voertuig gezien, dan werd het incident gerapporteerd aan de plaatselijke commandant die het dan doorzond naar een speciaal militair adres. Wat wel opvallend was dat het aantal SOXMIS-meldingen behoorlijk steeg als er Westerse militaire oefeningen bezig waren. Soms werden wel een paar duizend meldingen ontvangen.
In de Britse Sector was een SOXMIS-basis gevestigd in het Duitse plaatsje Bünde nabij Herford. In bepaalde gebieden (restricted areas) was er een verbod voor SOXMIS-voertuigen om de autobahn te verlaten - behalve indien een dergelijk voertuig werd begeleid door de Militaire Politie afkomstig van Frankrijk, Engeland of de Verenigde Staten.
[bewerken]Geheime operaties
Geheime operaties
Bij één geval wist een Nederlandse pantserinfanteriebataljon in 1975 een onbegeleid SOXMIS voertuig aan de kant van de weg te zetten. Het betreffende bataljon was met een geheime operatie bezig die door de bemanning van het SOXMIS voertuig werd geobserveerd. Door het tijdig ingrijpen werd het Russische voertuig door deze Nederlandse pantserwielvoertuigen (van het type DAF YP-408) klem gereden en een viertal inzittenden uit de auto gehaald en vervolgens gearresteerd. Een deel van het verhaal werd in die tijd (compleet met een foto) gepubliceerd in de Nederlandse Legerkoerier. Met welke geheime missie dit bataljon bezig was werd uiteraard niet gepubliceerd en is tot op heden nog steeds gehuld in geheimzinnigheid.
Gelijkwaardige operaties werden uitgevoerd door Britse troepen in de Sovjet-zone, maar dan onder de naam BRIXMIS.
Bron: Wikipedia
Film van Kolonel (toenmalig kapitein) Henk Paulusma over een oefening en haar voorbereiding van 16 BLJ in de zestiger jaren in West Duitsland. Van inladen tot onderhoud, Van oefenen en ontspanning tijdens de oefenbreak. Een prachtig voorbeeld van de Koude Oorlog periode met vele bekende gezichten, waarvan velen niet meer onder ons zijn.
productinformatie Andere tijden 8 - De koude oorlog (DVD)
Deze dvd-box bevat een selectie van de mooiste en meest indrukwekkende afleveringen over de Tweede Wereldoorlog uit de televisieserie Andere Tijden. Deze serie, die in 2001 de Nipkowschijf won, wordt wekelijks uitgezonden door VPRO en NPS, en behandelt historische onderwerpen aan de hand van de actualiteit.
De dvd-reeks Andere Tijden bestaat uit 10 dvd-boxen van elk 3 dvd’s. De dvdboxen gaan over de volgende onderwerpen: De Tweede Wereldoorlog; Politiek in Nederland; Nederland en de Oranjes; Het dagelijks leven in Nederland; Sport van vroeger; Cultuur in Nederland; Sporen van de oorlog; De Koude Oorlog; Nederland en de wereld; Onze koloniën.
Een must voor liefhebbers van geschiedenis!
Bescherming Burgerbevolking
De Cuba-crisis in Steenwijk
Koude burgeroorlog in Amsterdam
Contraspionage van de BVD
De dood van Stalin
Stasi-gevangenis
Elena Ceausescu
De Vereniging Nederland-DDR
Een atoombom op de Dam?
Hongarije 50 jaar na de opstand
De PvdA en de vredesdemonstratie
Korps Nationale Reserve
Algemeen
Het Korps Nationale Reserve, kortweg NATRES maakt sinds 1948 deel uit van de Nederlandse Koninklijke Landmacht en is onderdeel van het Commando Landstrijdkrachten (CLAS).
Natresleden volgen hun opleiding en verrichten hun diensten op basis van vrijwilligheid en ontvangen een financiële vergoeding voor de uren dat zij voor training of andere redenen actief in dienst zijn. Vrijwillig betekent niet vrijblijvend. De reservist wordt aangesteld met een verplichting van 120 opleidings- en trainingsuren per jaar. Ook dient men te voldoen aan eisen met betrekking tot fysieke inzetbaarheid en conditie.
Vanwege het puur binnenlandse karakter van alle Natres-taken, de korte perioden van actieve dienst en de slechts algemeen gehouden militaire basisopleiding worden Natres-militairen normaal gesproken niet naar het buitenland uitgezonden. Tijdens de SFIR-missies 3 t/m 5 zijn echter bij uitzondering wel een zeer beperkt aantal reservisten van het Korps Nationale Reserve naar Irak uitgezonden. Tijdens de missie in Afghanistan zijn ook weer Natres-militairen ingezet in het kader van het Front-Fill beleid van de Nederlandse regering. De uitzending van Natres-personeel naar het buitenland gebeurt geheel op vrijwillige basis. In het kader van ondersteuning aan andere eenheden van het CLAS werden eenheden van de Natres in 2007 t/m 2010 op Kreta ingezet bij de opvang van uit Afghanistan terugkerende eenheden.
Baretembleem gedragen tot 1982
In 2003, in de aanloop naar de Irakoorlog verleende het Korps maandenlang, grootschalige militaire bijstand aan het Amerikaanse leger dat grote hoeveelheden materieel via de Rotterdamse haven naar het oorlogsgebied verscheepte. Dit gebeurde in het kader van de zogenaamde Host Nation Support dat in het verleden een apart onderdeel van de Nationale Reserve was, bedoeld voor de logistieke ondersteuning van buitenlandse troepen en materieel verplaatsingen over Nederlands grondgebied. De commissie van onderzoek besluitvorming Irak, de zogeheten Commissie-Davids besteedt uitvoerig aandacht aan deze militaire inzet.
Huidig baretembleem
Opleiden en trainen
De Natresmilitairen doorlopen een initiële algemene militaire opleiding. deze duurt twee weken en wordt gegeven bij de reguliere schoolbataljons. De nieuw opgeleide vrijwilligers stromen vervolgens in bij de compagnieën. Daar worden zij "voor de troep" door hun compagniescommandant bevorderd tot soldaat tweede klasse. Vervolgens zullen zij binnen een jaar de AMO plus volgen. In deze aanvullende training worden zijn bijgeschoold om het bestaande niveau te kunnen volgen. Deze opleiding is zowel gericht op militaire basisbegrippen waaronder militair recht, als op taakgerichte kennis en vaardigheden zoals geweldsinstructies, bewaken en beveiligen.
Het opleidingsprogramma kent een cyclus van vier jaren. In deze cyclus worden de militaire basisvaardigheden aangeleerd en wordt met training support packages de voor de Natresbataljons specifieke basistechnieken getraind. De Natres-vrijwilliger heeft een verplichting van ongeveer 120 opleidings en trainingsuren per jaar. Afhankelijk van rang en functie kan dit aantal uren nog oplopen. In de rechtspositie is vastgelegd dat het aantal uren voor training en actieve dienst de 700 (100 dagen) per jaar niet mag overschrijden. Een syllabusjaar bestaat globaal uit ongeveer 13 oefenavonden, 10 oefenzaterdagen, twee meerdaagse oefeningen van twee dagen en twee schietoefeningweekenden.
PARAAT OF PRIKKELDRAAD wervingsfilm Nationale Reserve 1948
Er zijn verschillende loopbaanopleidingen. Voor de aspirant onderofficieren is er de initiële vorming onderofficieren aan de Koninklijke Militaire School. Deze opleiding staat open voor reservisten die geschikt zijn voor een leidinggevende functie. Deze selectie vindt plaats in de pelotons, waarbij de compagniessergeantmajoor (csm) adviseert of een kandidaat wordt voorgedragen aan de aanname adviescommissie (AAC). Voor de exelerende sergeanten is er de primaire vorming onderofficieren. Deze opleiding wordt gevolgd als de senior sergeant opvolgend pelotonscommandant wil worden.
Taken
De Natrestaken bestaan uit:
-Bewakings- en beveiligingsopdrachten, zoals het verrichten van wacht aan kazernepoorten, het bewaken en beveiligen van ontruimde gebieden en vitale installaties zoals energiecentrales -Steunverlening bij calamiteiten zoals watersnood en besmettelijke (dier-)ziekten, bijvoorbeeld mond-en-klauwzeer en varkenspest
-Militaire bijstand aan het bevoegd gezag voor het handhaven van de openbare orde en veiligheid
-Militaire steunverlening aan militaire transporten die bij grote oefeningen of inzet door Nederland trekken of in Nederland verblijven. De zogenaamde Host Nation Support
-Militaire steunverlening aan eenheden van de Nederlandse krijgsmacht tijdens vertrek of terugkeer van uitzending en bij oefeningen, als oefenvijand
-Militaire steunverlening aan burgeroverheden bij grote evenementen, bijvoorbeeld de Nijmeegse Vierdaagse, de Triatlon van Almere enzovoort
-Ceremoniële activiteiten zoals Prinsjesdag, herdenkingen en dergelijke.
Bron: Wikipedia
Algemeen
Het Korps Nationale Reserve, kortweg NATRES maakt sinds 1948 deel uit van de Nederlandse Koninklijke Landmacht en is onderdeel van het Commando Landstrijdkrachten (CLAS).
Natresleden volgen hun opleiding en verrichten hun diensten op basis van vrijwilligheid en ontvangen een financiële vergoeding voor de uren dat zij voor training of andere redenen actief in dienst zijn. Vrijwillig betekent niet vrijblijvend. De reservist wordt aangesteld met een verplichting van 120 opleidings- en trainingsuren per jaar. Ook dient men te voldoen aan eisen met betrekking tot fysieke inzetbaarheid en conditie.
Vanwege het puur binnenlandse karakter van alle Natres-taken, de korte perioden van actieve dienst en de slechts algemeen gehouden militaire basisopleiding worden Natres-militairen normaal gesproken niet naar het buitenland uitgezonden. Tijdens de SFIR-missies 3 t/m 5 zijn echter bij uitzondering wel een zeer beperkt aantal reservisten van het Korps Nationale Reserve naar Irak uitgezonden. Tijdens de missie in Afghanistan zijn ook weer Natres-militairen ingezet in het kader van het Front-Fill beleid van de Nederlandse regering. De uitzending van Natres-personeel naar het buitenland gebeurt geheel op vrijwillige basis. In het kader van ondersteuning aan andere eenheden van het CLAS werden eenheden van de Natres in 2007 t/m 2010 op Kreta ingezet bij de opvang van uit Afghanistan terugkerende eenheden.
Baretembleem gedragen tot 1982
In 2003, in de aanloop naar de Irakoorlog verleende het Korps maandenlang, grootschalige militaire bijstand aan het Amerikaanse leger dat grote hoeveelheden materieel via de Rotterdamse haven naar het oorlogsgebied verscheepte. Dit gebeurde in het kader van de zogenaamde Host Nation Support dat in het verleden een apart onderdeel van de Nationale Reserve was, bedoeld voor de logistieke ondersteuning van buitenlandse troepen en materieel verplaatsingen over Nederlands grondgebied. De commissie van onderzoek besluitvorming Irak, de zogeheten Commissie-Davids besteedt uitvoerig aandacht aan deze militaire inzet.
Huidig baretembleem
Opleiden en trainen
De Natresmilitairen doorlopen een initiële algemene militaire opleiding. deze duurt twee weken en wordt gegeven bij de reguliere schoolbataljons. De nieuw opgeleide vrijwilligers stromen vervolgens in bij de compagnieën. Daar worden zij "voor de troep" door hun compagniescommandant bevorderd tot soldaat tweede klasse. Vervolgens zullen zij binnen een jaar de AMO plus volgen. In deze aanvullende training worden zijn bijgeschoold om het bestaande niveau te kunnen volgen. Deze opleiding is zowel gericht op militaire basisbegrippen waaronder militair recht, als op taakgerichte kennis en vaardigheden zoals geweldsinstructies, bewaken en beveiligen.
Het opleidingsprogramma kent een cyclus van vier jaren. In deze cyclus worden de militaire basisvaardigheden aangeleerd en wordt met training support packages de voor de Natresbataljons specifieke basistechnieken getraind. De Natres-vrijwilliger heeft een verplichting van ongeveer 120 opleidings en trainingsuren per jaar. Afhankelijk van rang en functie kan dit aantal uren nog oplopen. In de rechtspositie is vastgelegd dat het aantal uren voor training en actieve dienst de 700 (100 dagen) per jaar niet mag overschrijden. Een syllabusjaar bestaat globaal uit ongeveer 13 oefenavonden, 10 oefenzaterdagen, twee meerdaagse oefeningen van twee dagen en twee schietoefeningweekenden.
PARAAT OF PRIKKELDRAAD wervingsfilm Nationale Reserve 1948
Er zijn verschillende loopbaanopleidingen. Voor de aspirant onderofficieren is er de initiële vorming onderofficieren aan de Koninklijke Militaire School. Deze opleiding staat open voor reservisten die geschikt zijn voor een leidinggevende functie. Deze selectie vindt plaats in de pelotons, waarbij de compagniessergeantmajoor (csm) adviseert of een kandidaat wordt voorgedragen aan de aanname adviescommissie (AAC). Voor de exelerende sergeanten is er de primaire vorming onderofficieren. Deze opleiding wordt gevolgd als de senior sergeant opvolgend pelotonscommandant wil worden.
Taken
De Natrestaken bestaan uit:
-Bewakings- en beveiligingsopdrachten, zoals het verrichten van wacht aan kazernepoorten, het bewaken en beveiligen van ontruimde gebieden en vitale installaties zoals energiecentrales -Steunverlening bij calamiteiten zoals watersnood en besmettelijke (dier-)ziekten, bijvoorbeeld mond-en-klauwzeer en varkenspest
-Militaire bijstand aan het bevoegd gezag voor het handhaven van de openbare orde en veiligheid
-Militaire steunverlening aan militaire transporten die bij grote oefeningen of inzet door Nederland trekken of in Nederland verblijven. De zogenaamde Host Nation Support
-Militaire steunverlening aan eenheden van de Nederlandse krijgsmacht tijdens vertrek of terugkeer van uitzending en bij oefeningen, als oefenvijand
-Militaire steunverlening aan burgeroverheden bij grote evenementen, bijvoorbeeld de Nijmeegse Vierdaagse, de Triatlon van Almere enzovoort
-Ceremoniële activiteiten zoals Prinsjesdag, herdenkingen en dergelijke.
Bron: Wikipedia
Mooie post weer Clan, is sta er van versteld hoeveel tijd er in gaat zitten
Hoeveel reservisten zijn er ongeveer?quote:Een syllabusjaar bestaat globaal uit ongeveer 13 oefenavonden, 10 oefenzaterdagen, twee meerdaagse oefeningen van twee dagen en twee schietoefeningweekenden.
'Lopen is geen sport maar een manier van reizen'
'Als ik loop voel ik me beroerd, maar als ik niet loop nog beroerder'
'Once you discover the rewards of pain, you want more pain'
'Als ik loop voel ik me beroerd, maar als ik niet loop nog beroerder'
'Once you discover the rewards of pain, you want more pain'
Ongeveer 3.800 man.quote:
Mooie post weer Clan, is sta er van versteld hoeveel tijd er in gaat zitten
[..]
Hoeveel reservisten zijn er ongeveer?
Waarom werden er mensen op Kreta ingezet?
Ice Cream Sandwich [x] Chromebook [x] Gmail [x] Google + [x] Google Docs [x] Picasa [x] Youtube [x] Google TV [ ]
In het kader van ondersteuning aan andere eenheden van het CLAS werden eenheden van de Natres in 2007 t/m 2010 op Kreta ingezet bij de opvang van uit Afghanistan terugkerende eenheden.quote:
Waarom werden er mensen op Kreta ingezet?
Maar waarom op Kreta? Lijkt mij handiger om een plek op het vasteland hiervoor te kiezen.quote:
[..]
In het kader van ondersteuning aan andere eenheden van het CLAS werden eenheden van de Natres in 2007 t/m 2010 op Kreta ingezet bij de opvang van uit Afghanistan terugkerende eenheden.
Ice Cream Sandwich [x] Chromebook [x] Gmail [x] Google + [x] Google Docs [x] Picasa [x] Youtube [x] Google TV [ ]
Daar acclimatiseren de militairen altijd ( overgang temperaturen ) en daar ligt een NAVO basis, dat zouden de redenen kunnen zijn, maar het fijne weet ik er niet van.quote:
[..]
Maar waarom op Kreta? Lijkt mij handiger om een plek op het vasteland hiervoor te kiezen.
dat klinkt logisch. gaan ze er ook heen op de heenreis ?quote:
[..]
Daar acclimatiseren de militairen altijd ( overgang temperaturen ) en daar ligt een NAVO basis, dat zouden de redenen kunnen zijn, maar het fijne weet ik er niet van.
Ice Cream Sandwich [x] Chromebook [x] Gmail [x] Google + [x] Google Docs [x] Picasa [x] Youtube [x] Google TV [ ]
Nee, acclimatisatie was in Minhad (heenreis), daarvoor deden we dat in Kandahar. Op de terugweg ga je via Kreta voor het adaptatieprogramma voordat men weer losgelaten wordt in de Nederlandsche maatschappij.quote:Op donderdag 29 december 2011 20:02 schreef Haifisch het volgende:
[..]
dat klinkt logisch. gaan ze er ook heen op de heenreis ?
En sat houdt in ?quote:
[..]
Nee, acclimatisatie was in Minhad (heenreis), daarvoor deden we dat in Kandahar. Op de terugweg ga je via Kreta voor het adaptatieprogramma voordat men weer losgelaten wordt in de Nederlandsche maatschappij.
Ice Cream Sandwich [x] Chromebook [x] Gmail [x] Google + [x] Google Docs [x] Picasa [x] Youtube [x] Google TV [ ]
Geen idee wat sat inhoudt.quote:
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Sorry ik had dat gewijzigd , maar dat is blijkbaar niet gepost.quote:
Ice Cream Sandwich [x] Chromebook [x] Gmail [x] Google + [x] Google Docs [x] Picasa [x] Youtube [x] Google TV [ ]
En wat was de taak van de werktroepen precies?quote:
Als je echt ongeschikt was voor van alles en nog wat verdween je of naar IBC of naar de werktroepen.
M.b.t. deze situatie heb ik nog een vraag. Is er een overzicht welke eenheden / divisie's er in Nederland zelf lagen? En wat voor materieel ze hadden (media jaren 80)? En waar precies deze gelegerd waren?quote:
[..]
Die drie divisies ( 1e Legerkorps ) lagen in Duitsland, de rest lag in Nederland, die hadden andere taken, zoals Nederland zelf verdedigen.
Dan de hamvraag, wat was voor deze eenheden het plan in het geval van een invasie, waar in Nederland zouden ze worden ingezet om de Warschaupakt troepen tegen te houden? Bij Zwolle / Deventer / Arnhem (i.v.m. de natuurlijke hindernissen)?
Als ik dan denk aan de painfbat in Elspeet, Schalkhaar en Arnhem / Schaarsbergen dan zouden ze op logische plekken hebben gelegen.
Wat zou er in het geval van een invasie van Nederland eigenlijk allemaal (in Nederland) worden ingezet? Naast de bovengenoemde eenheden ook de Natres, eventuele de kMar?
Vragen, vragen, vragen, maar ik vind het een zeer interessant onderwerp. Omdat één en ander natuurlijk onderhevig was aan het tijdsvak wil ik uitgaan van de periode jaren 80.
Kwartier maken (tenten bouwen), jerrycans slepen etc. Domme klusjes waar je alleen spierkracht voor nodig had.quote:
[..]
En wat was de taak van de werktroepen precies?
Zal eens kijken of ik daar nog wat materiaal van kan vinden. Over het algemeen is er op internet een hoop te vinden, maar zal eens zoeken of ik ergens in de kast nog wat heb staan.quote:M.b.t. deze situatie heb ik nog een vraag. Is er een overzicht welke eenheden / divisie's er in Nederland zelf lagen? En wat voor materieel ze hadden (media jaren 80)? En waar precies deze gelegerd waren?
Dan de hamvraag, wat was voor deze eenheden het plan in het geval van een invasie, waar in Nederland zouden ze worden ingezet om de Warschaupakt troepen tegen te houden? Bij Zwolle / Deventer / Arnhem (i.v.m. de natuurlijke hindernissen)?
Als ik dan denk aan de painfbat in Elspeet, Schalkhaar en Arnhem / Schaarsbergen dan zouden ze op logische plekken hebben gelegen.
Wat zou er in het geval van een invasie van Nederland eigenlijk allemaal (in Nederland) worden ingezet? Naast de bovengenoemde eenheden ook de Natres, eventuele de kMar?
Vragen, vragen, vragen, maar ik vind het een zeer interessant onderwerp. Omdat één en ander natuurlijk onderhevig was aan het tijdsvak wil ik uitgaan van de periode jaren 80.
Dank!quote:
[..]
Kwartier maken (tenten bouwen), jerrycans slepen etc. Domme klusjes waar je alleen spierkracht voor nodig had.
Alles wat ik tot nu toe op internet heb gevonden heeft betrekking op de periode 50/60 (IJssellinie) of de periode daarna, toen de Nederlandse troepen (1e, 3e & 5e divisie) naar Duitsland werden verplaatst en wat hun opdracht was.quote:[..]
Zal eens kijken of ik daar nog wat materiaal van kan vinden. Over het algemeen is er op internet een hoop te vinden, maar zal eens zoeken of ik ergens in de kast nog wat heb staan.
En mijn interesse gaat uit naar wat de "overgebleven" troepen in Nederland zouden gaan doen, daar heb ik tot nu toe (helaas) nog niet veel over gevonden, maar ik kan natuurlijk ook gewoon verkeerd zoeken. Het enige wat ik gevonden heb is het "G-Eskadron" van de Kmar die in het geval van een invasie de koninklijke familie in veiligheid diende te brengen.
Tevens weet ik van familie (heeft eind jaren 70 tot begin jaren 90 als majoor bij de nationale reserve gediend) dat ze ook scenario's doorspeelden wat er na een eventuele atoomaanval zou moeten gebeuren om de orde in Nederland te herstellen, o.a. kwam daarbij het gebruik van scherpe munitie op Nederlandse burgers ter sprake (als deze, op zoek naar onbesmet voedsel, voorraden van het leger zouden plunderen).
Maar goed, ik ben dankbaar voor alle informatie die je hebt.
Het achterland was de verantwoordelijkheid van het NTC ( vanaf 1974 )quote:
[..]
Dank!
[..]
Alles wat ik tot nu toe op internet heb gevonden heeft betrekking op de periode 50/60 (IJssellinie) of de periode daarna, toen de Nederlandse troepen (1e, 3e & 5e divisie) naar Duitsland werden verplaatst en wat hun opdracht was.
En mijn interesse gaat uit naar wat de "overgebleven" troepen in Nederland zouden gaan doen, daar heb ik tot nu toe (helaas) nog niet veel over gevonden, maar ik kan natuurlijk ook gewoon verkeerd zoeken. Het enige wat ik gevonden heb is het "G-Eskadron" van de Kmar die in het geval van een invasie de koninklijke familie in veiligheid diende te brengen.
Tevens weet ik van familie (heeft eind jaren 70 tot begin jaren 90 als majoor bij de nationale reserve gediend) dat ze ook scenario's doorspeelden wat er na een eventuele atoomaanval zou moeten gebeuren om de orde in Nederland te herstellen, o.a. kwam daarbij het gebruik van scherpe munitie op Nederlandse burgers ter sprake (als deze, op zoek naar onbesmet voedsel, voorraden van het leger zouden plunderen).
Maar goed, ik ben dankbaar voor alle informatie die je hebt.
Naast het 1e Legerkorps kende de landmacht nog het Nationaal Territoriaal Commando (NTC), het Nationaal Logistiek Commando (NLC), het Geneeskundig Commando, het Commando Opleidingen (COKL) en het Legerkorps Logistiek Commando (LLC).
De divisies van het legerkorps bestonden alle uit 1 pantser- en 2 pantserinfanteriebrigades. Op korpsniveau was er daarnaast nog de Legerkorps Artillerie, bestaande uit 3 veldartilleriegroepen en een luchtdoelartilleriegroep en 1 mobilisabele infanteriebrigade.
Het NTC telde 2 mobilisabele infanteriebrigades en enkele mobilisabele infanteriebataljons.
Bron: Wikipedia
Het NTC ging over het PMC ( zie lijsten vorige blz ) het PMC ging over de stellingen, bunkers etc het achterland dus, het PMC liet de oproep tot mobilisatie van de provincie uitgaan.
De MOB complexen lagen overal door het land onder toezicht van de PMC.
De Natres vielen ook onder de NTC.
Onderzoek naar onderzeebootbestrijding in Koude Oorlog
19 januari 2012
Het Nederlands Instituut voor Militaire Historie (NIMH) is begin dit jaar gestart met een onderzoek over Nederlandse onderzeebootbestrijding tijdens de Koude Oorlog. Het afnemen van interviews met betrokken (oud) marinepersoneel staat hierbij voorop.Een deel van de onderzoekskosten zijn tijdens een bijeenkomst in 'Het Paleis' van de Commandant Zeestrijdkrachten in Den Helder ter beschikking gesteld. Daar ontving NIMH-medewerker Anselm van der Peet een cheque ter waarde van ¤ 2.500 van de J.G. Cox Stichting.AssisterenHet bestuur van de stichting, die per 1 januari 2012 is opgeheven, zal als Commissie van Goede Diensten gaan optreden en het instituut waar mogelijk assisteren bij het onderzoek. De J.G. Cox Stichting organiseerde kennisworkshops voor officieren met interesse voor onderzeebootbestrijdig.
Bron:http://www.defensie.nl/ni(...)ding_in_Koude_Oorlog
19 januari 2012
Het Nederlands Instituut voor Militaire Historie (NIMH) is begin dit jaar gestart met een onderzoek over Nederlandse onderzeebootbestrijding tijdens de Koude Oorlog. Het afnemen van interviews met betrokken (oud) marinepersoneel staat hierbij voorop.Een deel van de onderzoekskosten zijn tijdens een bijeenkomst in 'Het Paleis' van de Commandant Zeestrijdkrachten in Den Helder ter beschikking gesteld. Daar ontving NIMH-medewerker Anselm van der Peet een cheque ter waarde van ¤ 2.500 van de J.G. Cox Stichting.AssisterenHet bestuur van de stichting, die per 1 januari 2012 is opgeheven, zal als Commissie van Goede Diensten gaan optreden en het instituut waar mogelijk assisteren bij het onderzoek. De J.G. Cox Stichting organiseerde kennisworkshops voor officieren met interesse voor onderzeebootbestrijdig.
Bron:http://www.defensie.nl/ni(...)ding_in_Koude_Oorlog
En waarom word dit onderzoek nu gedaan?
[DEF] SC#8 Pumatje, niet geboren maar door de baas verstrekt
Als onderdeel van de geschiedschrijving neem ik aan?quote:
En waarom word dit onderzoek nu gedaan?
Als het niet wil branden moet je beter stoken.
De stichting JG Cox is opgeheven ( het staat allemaal in het berichtquote:
En waarom word dit onderzoek nu gedaan?
) en die hielden kennisworkshops over duikbootbestrijding voor officieren met interesse.Die kennis gaat nu dus over naar het NIMH, die dat met een onderzoek complementeren om het vast te leggen in het archief.
Dit gaat zo vaak met stichtingen en verenigingen die ophouden te bestaan. Nu gaat de kennis naar het Nederlands Instituut voor Militaire Historie.
Zo zal binnenkort de kennis etc van de zware cavalerie ook overgaan naar het NIMH, dus alles wat je hebt daarvan begint nu al belangrijk te worden voor het behoud van die kennis in het archief.
En dit soort mondelinge geschiedenis kan natuurlijk ook best hele mooie spannende verhalen opleveren voor toekomstige onderzoekers, kan me prima een aflevering van Andere Tijden voorstellen over een onderwerp als dit 
Als het niet wil branden moet je beter stoken.
Defensie overhandigt geheime NAVO-bunker
De kalksteengroeves van de Cannerberg in Maastricht zijn vandaag door Defensie overgedragen aan Stichting Limburgs Landschap. Vanuit de berg bewaakte de NAVO tijdens de Koude Oorlog het luchtruim boven Europa. Na een jarenlange saneringsoperatie vanwege milieuverontreiniging hoopt de stichting met de groeve een deel Koude Oorlogsgeschiedenis te ontsluiten voor het publiek.
De mergelgroeve bij Maastricht werd in 1954 door het toenmalige Ministerie van Oorlog gehuurd van de stichting. Voor een periode van 50 jaar huisvestte het een verbindingscentrum en hoofdkwartier van de NAVO.
Schoonmaakoperatie
Met het einde van de Koude Oorlog kwam deze functie ten einde. Het bondgenootschap verliet de Cannerberg in 1993, waarna een omvangrijke vervuiling aan het licht kwam. Vooral de aanwezigheid van asbest leidde tot beroering. De schoonmaakoperatie vanuit Defensie duurde 7 jaar.
Markant gangenstelsel
Nu de Stichting Limburgs Landschap weer beschikt over de Cannerberg, wil zij deze graag openstellen. Dan kan ook het publiek kennismaken met de markante en kenmerkende zaken in het gangenstelsel van de vroeger zo geheime bunker.
Bron: http://www.defensie.nl/ac(...)_geheime_NAVO_bunker
[ Bericht 7% gewijzigd door Clan op 24-01-2012 21:32:02 ]
De kalksteengroeves van de Cannerberg in Maastricht zijn vandaag door Defensie overgedragen aan Stichting Limburgs Landschap. Vanuit de berg bewaakte de NAVO tijdens de Koude Oorlog het luchtruim boven Europa. Na een jarenlange saneringsoperatie vanwege milieuverontreiniging hoopt de stichting met de groeve een deel Koude Oorlogsgeschiedenis te ontsluiten voor het publiek.
De mergelgroeve bij Maastricht werd in 1954 door het toenmalige Ministerie van Oorlog gehuurd van de stichting. Voor een periode van 50 jaar huisvestte het een verbindingscentrum en hoofdkwartier van de NAVO.
Schoonmaakoperatie
Met het einde van de Koude Oorlog kwam deze functie ten einde. Het bondgenootschap verliet de Cannerberg in 1993, waarna een omvangrijke vervuiling aan het licht kwam. Vooral de aanwezigheid van asbest leidde tot beroering. De schoonmaakoperatie vanuit Defensie duurde 7 jaar.
Markant gangenstelsel
Nu de Stichting Limburgs Landschap weer beschikt over de Cannerberg, wil zij deze graag openstellen. Dan kan ook het publiek kennismaken met de markante en kenmerkende zaken in het gangenstelsel van de vroeger zo geheime bunker.
Bron: http://www.defensie.nl/ac(...)_geheime_NAVO_bunker
[ Bericht 7% gewijzigd door Clan op 24-01-2012 21:32:02 ]
Deze vond ik op internet, past er ook wel bij: Defensienota 1984-1993
http://resourcessgd.kb.nl(...)19831984_0006534.pdf
En het verslag over de Leopards 1989/90
http://resourcessgd.kb.nl(...)19891990_0006655.pdf
http://resourcessgd.kb.nl(...)19831984_0006534.pdf
En het verslag over de Leopards 1989/90
http://resourcessgd.kb.nl(...)19891990_0006655.pdf
Een boel 'Oh ja!' momentjes in dit topic. Ik zal eens zien hoe ik mijn ervaringen van de laatste Koude Oorlogsjaren en de omslag naar het huidige leger heb meegemaakt, vanuit de luchtmacht bekeken. Meer specifiek: vanuit het luchtverdedigingscommando-centrum van de Luchtmacht in Nieuw Milligen.
Ik zal eens zien hoe ik mijn ervaringen van de laatste Koude Oorlogsjaren en de omslag naar het huidige leger heb meegemaakt, vanuit de luchtmacht bekeken. Meer specifiek: vanuit het luchtverdedigingscommando-centrum van de Luchtmacht in Nieuw Milligen.
- "Blind faith in your leaders, or in anything, will get you killed" Bruce Springsteen - War
- Door controle aan de landsgrenzen op te heffen kan men nu grenzenloos gaan controleren...
- Privacy Matters
- Door controle aan de landsgrenzen op te heffen kan men nu grenzenloos gaan controleren...
- Privacy Matters
Niet zozeer Nederland in de Koude Oorlog. Maar zeker interessant om eens te lezen:
Signalen in de Koude Oorlog.
Signalen in de Koude Oorlog.
herinneringen aan mijn diensttijd bij 898 verbindingsbattalion in Eibergen in '91quote:
Niet zozeer Nederland in de Koude Oorlog. Maar zeker interessant om eens te lezen:
Signalen in de Koude Oorlog.
'Lopen is geen sport maar een manier van reizen'
'Als ik loop voel ik me beroerd, maar als ik niet loop nog beroerder'
'Once you discover the rewards of pain, you want more pain'
'Als ik loop voel ik me beroerd, maar als ik niet loop nog beroerder'
'Once you discover the rewards of pain, you want more pain'
Zo leer je nog eens wat. Dat dead hand systeem kende ik nog niet.quote:
Niet zozeer Nederland in de Koude Oorlog. Maar zeker interessant om eens te lezen:
Signalen in de Koude Oorlog.
Ja, ik generaliseer.
Revealed: How the Warsaw Pact Planned to Win World War Three in Europe
Last month in the National Interest we discussed NATO’s plan for World War III in Europe. The scenario, set in the late 1980s, assumed that the forces of the Soviet Union and the rest of the Warsaw Pact—namely East Germany, Poland, Czechoslovakia and Hungary—steamrollered West Germany to defeat NATO. The plan assumed the western alliance would defend as far forward as possible while avoiding the use of tactical nuclear weapons.
But what about the Warsaw Pact? After the Cold War ended, the Polish government made public classified Soviet documents that revealed the likely war plan. The plan, known as “Seven Days to the Rhine,” was the basis of 1979 military exercise that assumed NATO as the aggressor, having nuked a series of twenty-five targets in Poland, including Warsaw and the port of Gdansk. The cover story of countering aggression was a mere fig leaf for the true nature of the anticipated conflict: a bolt-from-the-blue Soviet attack against NATO.
By the 1980s NATO had shifted to a “Flexible Response” nuclear doctrine: the alliance was prepared to use nuclear weapons, but would seek to win the war conventionally. This is in stark contrast to the Warsaw Pact, which saw their use as inevitable and planned to use them from the outset. Such early would confer the pact an enormous strategic advantage over NATO.
In “Seven Days to the Rhine,” Soviet nuclear forces would destroy Hamburg, Dusseldorf, Cologne, Frankfurt, Stuttgart, Munich and the West German capital of Bonn. NATO headquarters in Brussels would be annihilated, as would the Belgian port of Antwerp. The Dutch capital and port of Amsterdam would also be destroyed. Denmark would suffer two nuclear strikes.
The result would be a headless NATO and the destruction or demoralization of civilian governments in West Germany, Belgium, the Netherlands and Denmark—precisely the countries likely to be occupied at the end of the seven days. The elimination of the port cities of Hamburg, Antwerp and Amsterdam would severely curtail NATO’s ability to flow reinforcements from the United Kingdom and North America.
Curiously, France and the United Kingdom were to be spared nuclear strikes. This is probably because both had independent nuclear arsenals not tied to the United States. The United States might have hesitated to retaliate for fear of escalating to strategic nuclear warfare, but for France and the UK the European atomic battlefield was much closer and the dividing line between tactical and strategic not so clear-cut. The Soviet leadership probably had no intention of continuing war with either one on the eighth day.
After the Warsaw Pact had launched nuclear strikes, conventional forces would be sent in to conquer. Seven Days to the Rhine assumed a radioactive zone that used to be called Poland, dividing the Soviet Union from its forces in East Germany, Czechoslovakia and Hungary. Those forces, along with their East German, Czechoslovak and Hungarian counterparts, would need to suffice to carry out the attack. While Polish forces were theoretically available, by 1979 the Soviets would have reason to suspect their political reliability.
As a result, total forces committed would be roughly the same number of forces the pact would have in a no-notice attack on NATO. Planning with the assumption of a radioactive curtain severing forward pact forces from the Soviet Union itself is also a reasonable model for assuming a quick war without a prewar buildup of ammunition and fuel from the Soviet Union.
Leading the spearhead aimed at the heart of NATO would be the Group of Soviet Forces in Germany. The GSFG was comprised of five armies, each with three or four tank and motor-rifle (mechanized infantry) divisions.
In the North, the Soviet and East German attack force would consist of the Soviet Second Guards Tank Army, Twentieth Guards Army and Third Shock Army, consisting of seven tank divisions and five motor rifle divisions. East Germany’s National People’s Army, considered the best of the non-Soviet pact forces, would contribute two tank and four mechanized-infantry divisions.
This combined northern force of eighteen combat divisions, plus artillery, air assault and special forces, would smash into the combined Danish, Dutch, West German, British and Belgian forces facing them. The battle would take place on the so-called North German Plain, a stretch of relatively flat, rolling country from the inner German border to the Low Countries. This was considered the quickest, most direct way to knock out the largest number of NATO countries.
Somewhere in the endless stream of combat vehicles headed west would be what was known as the Operational Maneuver Group, or OMG. Anywhere from two brigades to two divisions large, the OMG would be held in reserve until a breakthrough was achieved. Once committed, the OMG would lunge deep behind enemy lines, cutting off NATO forces as it did so.
In southern Germany, the spearhead would be the Soviet Eighth Guards Army and the First Guards Tank Army, totaling three tank divisions and three motor rifle divisions. The Soviet Central Group of Forces, based in Czechoslovakia, would add two tank and three motor rifle divisions; the Czechoslovak People’s Army would also add three tank and five motor rifle divisions. Czechoslovak forces were formidable in theory, but the Soviets likely still considered them politically suspect twenty years after the Prague Spring of 1968.
This southern force of nineteen divisions would enjoy the shortest route to the Rhine River, only 120 miles as the crow flies, but faced serious military and geographical obstacles. The ten West German and American divisions facing them were among the best-equipped in NATO, and the correlation of forces, to use a Soviet Army phrase, did not favor the attacker. The terrain was a mixture of hills, mountains and connecting valleys, all of which strongly favored the defender.
In the meantime, Soviet airborne and air assault forces would fan out and occupy key bridges, particularly over the Weser and Rhine Rivers. Seizing river crossings would be essential for maintaining the momentum of the ground offensive. Airfields, military headquarters and known alternate seats of government would also be targets. Soviet spetsnaz special forces would also target NATO tactical nuclear weapons, seeking to neutralize Pershing II, Ground Launched Cruise Missiles and nuclear gravity bombs before they could be used.
At sea, the Soviet Navy would immediately go on the offensive. The Soviet Navy would, like the German Navy before it, try to sever the naval supply line from North America to Europe. The Soviet Navy would also immediately try to destroy American aircraft carriers, which with their airborne nuclear weapons were a wild card, capable of delivering nuclear strikes against a variety of targets over vast ranges.
The most important goal of the Soviet Navy would be to safeguard its ballistic missile submarines hiding in the Barents Sea bastion. Whether or not Moscow won or lost in the conventional realm, this would preserve a second-strike strategic capability against the United States. If the Americans were successful in wiping out Soviet boomers, that could embolden them to launch a nuclear first strike.
Warsaw Pact aviation was to be very busy. Assuming a short seven-day war, there would not be time to execute a proper air-defense suppression campaign. Much of NATO’s leadership would have been killed during the nuclear attacks, and as a result NATO air defenses would be disorganized. Pact air forces might simply press on without attempting to destroy NATO air defenses.
Assuming a no-notice war, most combat missions would be preplanned counter-air missions and air strikes against known airfields, army bases and NATO ground positions. Prepositioned stocks of U.S. Army equipment in Germany and the Netherlands would be particularly vulnerable, allowing the pact to knock out entire divisions without fighting them.
The Warsaw Pact plan makes clear two things. First, in a surprise attack, the most important forces are the ground forces. The quicker they can advance, the sooner they can overrun NATO—and that includes air bases and naval facilities. The faster they can force West Germany to surrender, the sooner the rest of NATO runs out of reasons to continue fighting—and the specter of all-out nuclear war recedes.
Second, NATO would have lost the war. NATO’s assumption that the war would gradually escalate to nuclear weapons would have been fatal against an adversary that planned to use them on Day One. The use of nukes in Western Europe would devolved the decision to employ them away from NATO as a collective body to heads of the United States, France and the UK. All three would be forced to use battlefield nukes to save their troops—and risk escalation that would devastate their homelands—or walk away from the rest of NATO.
While the World War III scenario in Europe was always unlikely, it was also the most dangerous. We now know that, instead of an escalation to nuclear war being a possibility, it was virtually guaranteed. The only question would have been to what extent—and whether or not human civilization would have survived it.
Kyle Mizokami is a defense and national security writer based in San Francisco who has appeared in the Diplomat, Foreign Policy, War is Boring and the Daily Beast. In 2009 he cofounded the defense and security blog Japan Security Watch. You can follow him on Twitter: @KyleMizokami.
National Interest
[ Bericht 0% gewijzigd door AchJa op 03-07-2016 10:01:16 ]
Last month in the National Interest we discussed NATO’s plan for World War III in Europe. The scenario, set in the late 1980s, assumed that the forces of the Soviet Union and the rest of the Warsaw Pact—namely East Germany, Poland, Czechoslovakia and Hungary—steamrollered West Germany to defeat NATO. The plan assumed the western alliance would defend as far forward as possible while avoiding the use of tactical nuclear weapons.
But what about the Warsaw Pact? After the Cold War ended, the Polish government made public classified Soviet documents that revealed the likely war plan. The plan, known as “Seven Days to the Rhine,” was the basis of 1979 military exercise that assumed NATO as the aggressor, having nuked a series of twenty-five targets in Poland, including Warsaw and the port of Gdansk. The cover story of countering aggression was a mere fig leaf for the true nature of the anticipated conflict: a bolt-from-the-blue Soviet attack against NATO.
By the 1980s NATO had shifted to a “Flexible Response” nuclear doctrine: the alliance was prepared to use nuclear weapons, but would seek to win the war conventionally. This is in stark contrast to the Warsaw Pact, which saw their use as inevitable and planned to use them from the outset. Such early would confer the pact an enormous strategic advantage over NATO.
In “Seven Days to the Rhine,” Soviet nuclear forces would destroy Hamburg, Dusseldorf, Cologne, Frankfurt, Stuttgart, Munich and the West German capital of Bonn. NATO headquarters in Brussels would be annihilated, as would the Belgian port of Antwerp. The Dutch capital and port of Amsterdam would also be destroyed. Denmark would suffer two nuclear strikes.
The result would be a headless NATO and the destruction or demoralization of civilian governments in West Germany, Belgium, the Netherlands and Denmark—precisely the countries likely to be occupied at the end of the seven days. The elimination of the port cities of Hamburg, Antwerp and Amsterdam would severely curtail NATO’s ability to flow reinforcements from the United Kingdom and North America.
Curiously, France and the United Kingdom were to be spared nuclear strikes. This is probably because both had independent nuclear arsenals not tied to the United States. The United States might have hesitated to retaliate for fear of escalating to strategic nuclear warfare, but for France and the UK the European atomic battlefield was much closer and the dividing line between tactical and strategic not so clear-cut. The Soviet leadership probably had no intention of continuing war with either one on the eighth day.
After the Warsaw Pact had launched nuclear strikes, conventional forces would be sent in to conquer. Seven Days to the Rhine assumed a radioactive zone that used to be called Poland, dividing the Soviet Union from its forces in East Germany, Czechoslovakia and Hungary. Those forces, along with their East German, Czechoslovak and Hungarian counterparts, would need to suffice to carry out the attack. While Polish forces were theoretically available, by 1979 the Soviets would have reason to suspect their political reliability.
As a result, total forces committed would be roughly the same number of forces the pact would have in a no-notice attack on NATO. Planning with the assumption of a radioactive curtain severing forward pact forces from the Soviet Union itself is also a reasonable model for assuming a quick war without a prewar buildup of ammunition and fuel from the Soviet Union.
Leading the spearhead aimed at the heart of NATO would be the Group of Soviet Forces in Germany. The GSFG was comprised of five armies, each with three or four tank and motor-rifle (mechanized infantry) divisions.
In the North, the Soviet and East German attack force would consist of the Soviet Second Guards Tank Army, Twentieth Guards Army and Third Shock Army, consisting of seven tank divisions and five motor rifle divisions. East Germany’s National People’s Army, considered the best of the non-Soviet pact forces, would contribute two tank and four mechanized-infantry divisions.
This combined northern force of eighteen combat divisions, plus artillery, air assault and special forces, would smash into the combined Danish, Dutch, West German, British and Belgian forces facing them. The battle would take place on the so-called North German Plain, a stretch of relatively flat, rolling country from the inner German border to the Low Countries. This was considered the quickest, most direct way to knock out the largest number of NATO countries.
Somewhere in the endless stream of combat vehicles headed west would be what was known as the Operational Maneuver Group, or OMG. Anywhere from two brigades to two divisions large, the OMG would be held in reserve until a breakthrough was achieved. Once committed, the OMG would lunge deep behind enemy lines, cutting off NATO forces as it did so.
In southern Germany, the spearhead would be the Soviet Eighth Guards Army and the First Guards Tank Army, totaling three tank divisions and three motor rifle divisions. The Soviet Central Group of Forces, based in Czechoslovakia, would add two tank and three motor rifle divisions; the Czechoslovak People’s Army would also add three tank and five motor rifle divisions. Czechoslovak forces were formidable in theory, but the Soviets likely still considered them politically suspect twenty years after the Prague Spring of 1968.
This southern force of nineteen divisions would enjoy the shortest route to the Rhine River, only 120 miles as the crow flies, but faced serious military and geographical obstacles. The ten West German and American divisions facing them were among the best-equipped in NATO, and the correlation of forces, to use a Soviet Army phrase, did not favor the attacker. The terrain was a mixture of hills, mountains and connecting valleys, all of which strongly favored the defender.
In the meantime, Soviet airborne and air assault forces would fan out and occupy key bridges, particularly over the Weser and Rhine Rivers. Seizing river crossings would be essential for maintaining the momentum of the ground offensive. Airfields, military headquarters and known alternate seats of government would also be targets. Soviet spetsnaz special forces would also target NATO tactical nuclear weapons, seeking to neutralize Pershing II, Ground Launched Cruise Missiles and nuclear gravity bombs before they could be used.
At sea, the Soviet Navy would immediately go on the offensive. The Soviet Navy would, like the German Navy before it, try to sever the naval supply line from North America to Europe. The Soviet Navy would also immediately try to destroy American aircraft carriers, which with their airborne nuclear weapons were a wild card, capable of delivering nuclear strikes against a variety of targets over vast ranges.
The most important goal of the Soviet Navy would be to safeguard its ballistic missile submarines hiding in the Barents Sea bastion. Whether or not Moscow won or lost in the conventional realm, this would preserve a second-strike strategic capability against the United States. If the Americans were successful in wiping out Soviet boomers, that could embolden them to launch a nuclear first strike.
Warsaw Pact aviation was to be very busy. Assuming a short seven-day war, there would not be time to execute a proper air-defense suppression campaign. Much of NATO’s leadership would have been killed during the nuclear attacks, and as a result NATO air defenses would be disorganized. Pact air forces might simply press on without attempting to destroy NATO air defenses.
Assuming a no-notice war, most combat missions would be preplanned counter-air missions and air strikes against known airfields, army bases and NATO ground positions. Prepositioned stocks of U.S. Army equipment in Germany and the Netherlands would be particularly vulnerable, allowing the pact to knock out entire divisions without fighting them.
The Warsaw Pact plan makes clear two things. First, in a surprise attack, the most important forces are the ground forces. The quicker they can advance, the sooner they can overrun NATO—and that includes air bases and naval facilities. The faster they can force West Germany to surrender, the sooner the rest of NATO runs out of reasons to continue fighting—and the specter of all-out nuclear war recedes.
Second, NATO would have lost the war. NATO’s assumption that the war would gradually escalate to nuclear weapons would have been fatal against an adversary that planned to use them on Day One. The use of nukes in Western Europe would devolved the decision to employ them away from NATO as a collective body to heads of the United States, France and the UK. All three would be forced to use battlefield nukes to save their troops—and risk escalation that would devastate their homelands—or walk away from the rest of NATO.
While the World War III scenario in Europe was always unlikely, it was also the most dangerous. We now know that, instead of an escalation to nuclear war being a possibility, it was virtually guaranteed. The only question would have been to what extent—and whether or not human civilization would have survived it.
Kyle Mizokami is a defense and national security writer based in San Francisco who has appeared in the Diplomat, Foreign Policy, War is Boring and the Daily Beast. In 2009 he cofounded the defense and security blog Japan Security Watch. You can follow him on Twitter: @KyleMizokami.
National Interest
[ Bericht 0% gewijzigd door AchJa op 03-07-2016 10:01:16 ]
Revealed: How NATO Planned to Win World War Three in Europe
The North Atlantic Treaty Organization (NATO) was formed in 1949 to oppose Soviet expansionism in Western Europe. The end of the war saw the Soviet Union solidify its gains in Eastern Europe, garrisoning countries such as Poland, Hungary, Czechoslovakia, Romania, Bulgaria and East Germany. NATO was a direct response to the raising of what Winston Churchill deemed the “Iron Curtain.”
At the time, American and Western European planners felt that if war were to break out between West and Stalin’s Russia, it would quite logically take place in Europe. The reality of nuclear weapons, however, meant that the two sides avoided direct confrontation and instead fought a series of proxy wars worldwide. That having been said, for the Soviet Union an invasion of Western Europe carried the biggest risk—and the biggest reward.
NATO’s strategic mission was to prevent the destruction of the alliance by military force. Essential to that were four wartime goals: gaining air superiority, keeping sea lines of communication open to North America, maintaining the territorial integrity of West Germany and avoiding the use of nuclear weapons. Were NATO to lose any of these four, the war was as good as over.
In 1988, NATO’s plan for the defense of Western Europe was the doctrine of forward defense, in which Soviet and Warsaw Pact forces were stopped as far close to the inner German border as possible. A defense in depth—which experience on the Eastern Front in World War II had proved superior—would have imperiled virtually the entire West German population and forty years of postwar rebuilding.
NATO seemingly had no unified battle plan other than to “man the line” until Soviet and Warsaw Pact forces were exhausted—whereupon counterattacks could be executed to restore prewar borders. West German Army forces, inflexible at the strategic level, were allowed a level of flexibility at the tactical level. The United States devised AirLand Battle, a doctrine that stipulated ground and air units would work together to strike the enemy simultaneously, from the forward edge of the battle area to deep behind enemy lines.
At sea, the primary mission of NATO’s naval forces was to keep the sea lanes between North America and Europe open, in order to guarantee the flow of reinforcements from the United States and Canada. NATO patrol aircraft, ships and submarines would seek out Soviet submarines attempting to interdict supply convoys, trying to keep them north of an imaginary line connecting Greenland, Iceland and the United Kingdom.
In the Norwegian Sea, the U.S. Navy planned to surge two to three carrier battle groups, plus a battleship surface action group to attack Soviet air and naval bases of the Northern Fleet. This direct attack on the Soviet homeland was meant to divert enemy attention from the convoys, destroy air and naval facilities, and starve enemy units at sea of support. It would also, unofficially, isolate Soviet ballistic missile submarines from their land-based support, leaving them in a position to be hunted down.
NATO naval forces would bottle up Soviet, Polish and East German naval forces inside the Baltic Sea, and prevent a seaborne invasion of Denmark. West German naval forces would be on alert for Polish marine units attempting to execute a landing north of Hamburg.
In the air, NATO’s air fleets would be assigned to several roles. American F-15s and F-16s, British Tornado ADV, and German F-4 Phantom jets, among many others, would attempt to establish air superiority over the continent. Meanwhile, British and German Tornado IDS low-level strike bombers would fly counter-air missions, bombing Warsaw Pact airfields in East Germany and Poland. USAF F-111 fighter bombers and other alliance strike jets would perform interdiction missions, bombing bridges, headquarters, supply and other targets to slow the Warsaw Pact advance. Finally, American A-10 Warthogs, German Alpha Jets and Royal Air Force Harriers would be providing forward air support to beleaguered NATO ground troops.
Yet it was on the ground was where the war would have been decided. Everything supported the war on the ground—even the air war, for the ideal Soviet solution to NATO air superiority was to put a tank on every enemy airfield.
Technologically, NATO ground forces had an edge, and the decade was a period where many combat systems were introduced that are still in service today. In 1988, the Europe-based U.S. Seventh Army was several years into fielding its “Big Five” combat systems: the M1 Abrams tank, M2 Bradley infantry fighting vehicle, AH-64 Apache attack helicopter, UH-60 Blackhawk transport and Patriot air defense missile, which would greatly upgrade the Army’s ability to fight AirLand Battle. West Germany had begun deploying its second generation tank, the Leopard II, also being deployed by the Netherlands, and had the Marder infantry combat vehicle. At the same time, the introduction of the Challenger tank and Warrior infantry fighting vehicle reinvigorated the British Army of the Rhine’s combat formations.
NORTHAG, or Northern Army Group, was assigned to the north half of West Germany. NORTHAG was committed to defending the North German Plain, a stretch of relatively flat, rolling country from the inner German border to the Netherlands and Belgium. The terrain clearly favored the attacker. NORTHAG also had the added pressure of protecting the shortest route to the Ruhr, the industrial heartland of West Germany, the West German capital of Bonn, and the shortest routes to Antwerp and Rotterdam, two major ports that played an essential role in flowing reinforcements to NATO.
NATO forces in sector were split between German, British, Dutch and Belgian corps of two to four combat divisions each—meaning it enjoyed unity of command only at the army level. Although NATO could expect quick reinforcement from the UK, the Netherlands and Belgium, most units in the army group’s sector were stationed far from their defensive positions and required extended warning to occupy them.
CENTAG, or Central Army Group, was assigned to the lower half of Germany. CENTAG was a predominantly German and American force, with a mechanized brigade from Canada added for good measure. Two German corps, each with a mix of panzer, panzergrenadier and mountain divisions, would hold the line, as well as two American corps, each consisting of two to three armored and mechanized infantry divisions. CENTAG was responsible for the narrowest point between the German border and the Rhine river, a distance of roughly 120 miles.
Although outnumbered, CENTAG had aces up its sleeve. U.S. and German combat formations were made up of armor and mechanized infantry, ideal for fighting the tank-heavy Soviet and Warsaw Pact forces facing them. Although a conscript army the Bundeswehr, as the West German army was called, was of very high quality, with excellent training, leadership and equipment. American divisions stationed in Europe had an extra maneuver battalion, increasing firepower by approximately 10 percent, and each American corps had an armored cavalry regiment screening the border.
Another plus for CENTAG was the terrain. Unlike northern Germany, the terrain in southern Germany consist of hills, mountains and connecting valleys, all of which strongly favored the defender. It was in CENTAG that the famous Fulda Gap was located, as well as the lesser-known Hof Gap and nearby Cheb Approach.
In the far north, Norway’s shared border with the Soviet Union seemingly boded ill for its defense. The mountainous terrain of Norway, however, made at an attack difficult to sustain, and any Soviet ground assault would have likely been assisted by Soviet marine and airmobile forces. NATO planned to send a multinational brigade, ACE Mobile Force, to buttress Norwegian defenses, and the U.S. Marine Corps pre-positioned an entire brigade’s worth of equipment in Norwegian caves.
Across the continent, NATO could expect enemy airborne landings, helicopter-borne air assaults and attacks by special forces. These light and highly mobile formations would be used to seize key objectives behind NATO lines including airfields, bridges (especially over the Rhine, Main and Weser rivers), headquarters, supply depots and pre-positioned stocks of American equipment.
Guarding against these attacks and providing rear-area security were twelve brigade-sized units of West German reservists. Bonn also had three brigades of paratroops that could be quickly rushed to defend threatened areas. Air base security in NATO was very high, with the U.S. Air Force deploying large numbers of security troops at its many bases and the RAF Regiment guarding British airfields.
If conventional forces failed to stop a Warsaw Pact invasion, NATO had a wide variety of tactical nuclear weapons on hand, from nuclear depth charges to gravity bombs and the Ground-Launched Cruise Missile and Pershing II missiles. While the alliance certainly had enough nuclear weapons to stop a Soviet-led attack, using them would have started a cycle of nuclear retaliation and counter-retaliation difficult to stop. The use of tactical nuclear weapons would likely have begotten the use of strategic nuclear weapons . . . and the end of human civilization.
Kyle Mizokami is a defense and national security writer based in San Francisco who has appeared in the Diplomat, Foreign Policy, War is Boring and the Daily Beast. In 2009 he cofounded the defense and security blog Japan Security Watch. You can follow him on Twitter: @KyleMizokami.
National Interest
The North Atlantic Treaty Organization (NATO) was formed in 1949 to oppose Soviet expansionism in Western Europe. The end of the war saw the Soviet Union solidify its gains in Eastern Europe, garrisoning countries such as Poland, Hungary, Czechoslovakia, Romania, Bulgaria and East Germany. NATO was a direct response to the raising of what Winston Churchill deemed the “Iron Curtain.”
At the time, American and Western European planners felt that if war were to break out between West and Stalin’s Russia, it would quite logically take place in Europe. The reality of nuclear weapons, however, meant that the two sides avoided direct confrontation and instead fought a series of proxy wars worldwide. That having been said, for the Soviet Union an invasion of Western Europe carried the biggest risk—and the biggest reward.
NATO’s strategic mission was to prevent the destruction of the alliance by military force. Essential to that were four wartime goals: gaining air superiority, keeping sea lines of communication open to North America, maintaining the territorial integrity of West Germany and avoiding the use of nuclear weapons. Were NATO to lose any of these four, the war was as good as over.
In 1988, NATO’s plan for the defense of Western Europe was the doctrine of forward defense, in which Soviet and Warsaw Pact forces were stopped as far close to the inner German border as possible. A defense in depth—which experience on the Eastern Front in World War II had proved superior—would have imperiled virtually the entire West German population and forty years of postwar rebuilding.
NATO seemingly had no unified battle plan other than to “man the line” until Soviet and Warsaw Pact forces were exhausted—whereupon counterattacks could be executed to restore prewar borders. West German Army forces, inflexible at the strategic level, were allowed a level of flexibility at the tactical level. The United States devised AirLand Battle, a doctrine that stipulated ground and air units would work together to strike the enemy simultaneously, from the forward edge of the battle area to deep behind enemy lines.
At sea, the primary mission of NATO’s naval forces was to keep the sea lanes between North America and Europe open, in order to guarantee the flow of reinforcements from the United States and Canada. NATO patrol aircraft, ships and submarines would seek out Soviet submarines attempting to interdict supply convoys, trying to keep them north of an imaginary line connecting Greenland, Iceland and the United Kingdom.
In the Norwegian Sea, the U.S. Navy planned to surge two to three carrier battle groups, plus a battleship surface action group to attack Soviet air and naval bases of the Northern Fleet. This direct attack on the Soviet homeland was meant to divert enemy attention from the convoys, destroy air and naval facilities, and starve enemy units at sea of support. It would also, unofficially, isolate Soviet ballistic missile submarines from their land-based support, leaving them in a position to be hunted down.
NATO naval forces would bottle up Soviet, Polish and East German naval forces inside the Baltic Sea, and prevent a seaborne invasion of Denmark. West German naval forces would be on alert for Polish marine units attempting to execute a landing north of Hamburg.
In the air, NATO’s air fleets would be assigned to several roles. American F-15s and F-16s, British Tornado ADV, and German F-4 Phantom jets, among many others, would attempt to establish air superiority over the continent. Meanwhile, British and German Tornado IDS low-level strike bombers would fly counter-air missions, bombing Warsaw Pact airfields in East Germany and Poland. USAF F-111 fighter bombers and other alliance strike jets would perform interdiction missions, bombing bridges, headquarters, supply and other targets to slow the Warsaw Pact advance. Finally, American A-10 Warthogs, German Alpha Jets and Royal Air Force Harriers would be providing forward air support to beleaguered NATO ground troops.
Yet it was on the ground was where the war would have been decided. Everything supported the war on the ground—even the air war, for the ideal Soviet solution to NATO air superiority was to put a tank on every enemy airfield.
Technologically, NATO ground forces had an edge, and the decade was a period where many combat systems were introduced that are still in service today. In 1988, the Europe-based U.S. Seventh Army was several years into fielding its “Big Five” combat systems: the M1 Abrams tank, M2 Bradley infantry fighting vehicle, AH-64 Apache attack helicopter, UH-60 Blackhawk transport and Patriot air defense missile, which would greatly upgrade the Army’s ability to fight AirLand Battle. West Germany had begun deploying its second generation tank, the Leopard II, also being deployed by the Netherlands, and had the Marder infantry combat vehicle. At the same time, the introduction of the Challenger tank and Warrior infantry fighting vehicle reinvigorated the British Army of the Rhine’s combat formations.
NORTHAG, or Northern Army Group, was assigned to the north half of West Germany. NORTHAG was committed to defending the North German Plain, a stretch of relatively flat, rolling country from the inner German border to the Netherlands and Belgium. The terrain clearly favored the attacker. NORTHAG also had the added pressure of protecting the shortest route to the Ruhr, the industrial heartland of West Germany, the West German capital of Bonn, and the shortest routes to Antwerp and Rotterdam, two major ports that played an essential role in flowing reinforcements to NATO.
NATO forces in sector were split between German, British, Dutch and Belgian corps of two to four combat divisions each—meaning it enjoyed unity of command only at the army level. Although NATO could expect quick reinforcement from the UK, the Netherlands and Belgium, most units in the army group’s sector were stationed far from their defensive positions and required extended warning to occupy them.
CENTAG, or Central Army Group, was assigned to the lower half of Germany. CENTAG was a predominantly German and American force, with a mechanized brigade from Canada added for good measure. Two German corps, each with a mix of panzer, panzergrenadier and mountain divisions, would hold the line, as well as two American corps, each consisting of two to three armored and mechanized infantry divisions. CENTAG was responsible for the narrowest point between the German border and the Rhine river, a distance of roughly 120 miles.
Although outnumbered, CENTAG had aces up its sleeve. U.S. and German combat formations were made up of armor and mechanized infantry, ideal for fighting the tank-heavy Soviet and Warsaw Pact forces facing them. Although a conscript army the Bundeswehr, as the West German army was called, was of very high quality, with excellent training, leadership and equipment. American divisions stationed in Europe had an extra maneuver battalion, increasing firepower by approximately 10 percent, and each American corps had an armored cavalry regiment screening the border.
Another plus for CENTAG was the terrain. Unlike northern Germany, the terrain in southern Germany consist of hills, mountains and connecting valleys, all of which strongly favored the defender. It was in CENTAG that the famous Fulda Gap was located, as well as the lesser-known Hof Gap and nearby Cheb Approach.
In the far north, Norway’s shared border with the Soviet Union seemingly boded ill for its defense. The mountainous terrain of Norway, however, made at an attack difficult to sustain, and any Soviet ground assault would have likely been assisted by Soviet marine and airmobile forces. NATO planned to send a multinational brigade, ACE Mobile Force, to buttress Norwegian defenses, and the U.S. Marine Corps pre-positioned an entire brigade’s worth of equipment in Norwegian caves.
Across the continent, NATO could expect enemy airborne landings, helicopter-borne air assaults and attacks by special forces. These light and highly mobile formations would be used to seize key objectives behind NATO lines including airfields, bridges (especially over the Rhine, Main and Weser rivers), headquarters, supply depots and pre-positioned stocks of American equipment.
Guarding against these attacks and providing rear-area security were twelve brigade-sized units of West German reservists. Bonn also had three brigades of paratroops that could be quickly rushed to defend threatened areas. Air base security in NATO was very high, with the U.S. Air Force deploying large numbers of security troops at its many bases and the RAF Regiment guarding British airfields.
If conventional forces failed to stop a Warsaw Pact invasion, NATO had a wide variety of tactical nuclear weapons on hand, from nuclear depth charges to gravity bombs and the Ground-Launched Cruise Missile and Pershing II missiles. While the alliance certainly had enough nuclear weapons to stop a Soviet-led attack, using them would have started a cycle of nuclear retaliation and counter-retaliation difficult to stop. The use of tactical nuclear weapons would likely have begotten the use of strategic nuclear weapons . . . and the end of human civilization.
Kyle Mizokami is a defense and national security writer based in San Francisco who has appeared in the Diplomat, Foreign Policy, War is Boring and the Daily Beast. In 2009 he cofounded the defense and security blog Japan Security Watch. You can follow him on Twitter: @KyleMizokami.
National Interest
Interessant.
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Ik had de Natres veel succes gewenst met de tienduizenden luchtmobiele soviet pannekoeken die in West Europa zouden gaan rondzwerven 
[DEF] SC#8 Pumatje, niet geboren maar door de baas verstrekt
Yup, en ook deze opmerking zou maar eens in dat dienstplichttopic geplaatst moeten worden:quote:
Ik had de Natres veel succes gewenst met de tienduizenden luchtmobiele soviet pannekoeken die in West Europa zouden gaan rondzwerven
Kortom, sneuvelen en aanvullen ohne ende.quote:NATO seemingly had no unified battle plan other than to “man the line” until Soviet and Warsaw Pact forces were exhausted—whereupon counterattacks could be executed to restore prewar borders.
Klopt, van de zotte natuurlijk.quote:
[..]
Yup, en ook deze opmerking zou maar eens in dat dienstplichttopic geplaatst moeten worden:
[..]
Kortom, sneuvelen en aanvullen ohne ende.
Maargoed, krijg in dat Navo verband maar eens een strijdplan voor elkaar.
Lukt niet. Frankrijk dreigde elke dag wel om eruit te stappen indien er een of ander document niet frans genoeg zou zijn, of Frans vertaald. Die waren niet eens van plan iets anders te verdedigen dan Frankrijk en hadden een nucleaire macht die gericht stond op Duitsland, waar zich in geval van oorlog dan Russen zouden bevinden.. ( in geval dat de Soviets het zouden wagen om na Duitsland af te buigen naar beneden ).
GB dacht de dans ook te kunnen ontspringen in geval van atomkrieg dus die zou ik er ook niet op volle schaal in gaan, althans niet in het begin, niet als GB zelf niet direct geraakt zou worden door nucleaire wapens.
Duitsland moest wel want die zaten er midden in, Nederland en Denemarken idem dito ( evenals de Amerikanen), en dan tjah.. heb je alleen België en Italië over. Ook niet me meest welwillende en daadkrachtige lui in die tijd.
Ik weet zeker dat de Amerikanen dit wel wilden, maar dat veel Europese landen hier iets schadelijks in zagen aangezien ze enkel wilden verdedigen, en niet uitschakelen of neutraliseren.
Daarnaast was er natuurlijk een gigantische berg onzekerheid, iedereen bereidde zich voor op een oorlog waarvan eigenlijk niemand wist hoe die eruit zou komen te zien. Ik kan me ook niet voorstellen hoe het eruit moet zien. Ik heb al heel wat rapporten gelezen van vooral de Amerikanen wat hun schattingen waren, en scenarios die most likely zouden zijn. Wordt je echt niet blij van.
Dit is een link naar schattingen over de verliezen van de Amerikanen bij een Russische nucleaire aanval.
http://www.ippnw.org/pdf/mgs/7-2-helfand.pdf
En dit is een link naar een rapport wat een most likely scenario tot 2040 afwikkelt (vanaf 1988)
http://www.johnstonsarchive.net/nuclear/nuclearwar1.html
De 2e link spreekt van een langzaam escalerend nucleaire oorlog. met gebruik van alleen al honderden tactische nucleaire wapens in Duitsland aan het front, en strategische in Nederland, België, Duitsland, etc.
De vraag is:
1. Hoe bewegingsvrij is een militaire operatie nu in een nucleair Europa? Dat NBC geneuzel van de hamil is hartstikke leuk. Maar we weten allemaal dat dat is geschreven om in ieder geval iets in dat hoofdstuk te hebben staan. De meerderheid gaat gewoon dood en met een beetje pech langszaam aan en in stappen. Je hebt te maken met straling, fallout, gigantische branden, EMP, rellende burgers, milities, plunderingen, kapotte infrastructuur, alles is heel heel erg koud en water is overal in ieder geval niet meer drinkbaar geworden.
2. Wat is er überhaupt over van je militaire strijdkrachten na een lancering van een WP aanval? Nou in geval van nucleair is dat helemaal een feest.. de meeste eenheden zullen uitgeschakeld worden voordat ze uit hun bed zijn gekomen bij wijze van spreken. De rest komt nooit in 100% aan. Ik vraag me af wat er gebeurt zodra overal de staven wegvallen en logistiek. Je krijg gegarandeerd eenheden die besluiten dat de oorlog over is en gewoon vertrekken of simpelweg geen zin hebben om iets te doen wat wordt bevolen ( dipli's ).
3. Hoelang wordt zo'n strijd volgehouden? Een tank in 1944 kostte 2 weken om in elkaar te zetten, in 1988 was dat al 4 maanden. Wat is er nog over van productie faciliteiten? Het zal naar alle waarschijnlijkheid de eerste weken enorm intens zijn, en vervolgens worden voortgezet met de meest eenvoudige apparatuur. Dan heb je ook nog eens voedsel en water tekorten. Amerika ging er vanuit dat er van de jaarlijkse voedselproductie van voor de nucleaire uitwisseling nog maar 2% van over zou zijn.... en de komende jaren het bijna onmogelijk zou zijn voedsel te produceren op de planeet. Destijds was alles afhankelijk van kunstmatige bemesting. Helemaal Afrika. Dat zou allemaal instorten en sowieso Afrika zou in een nog ergere ramp vervallen.
4. Hoe of wat bepaald of een land nog functioneert na een nucleaire uitwisseling?
Regeringen zullen vluchten, uitwijken of verdwijnen. Wegvallen in ieder geval en dan zit je met SP achtige clubjes die overal wel weer een of andere arbeidersopstand gaan oproepen. België zou volgens mij nog geen halve maand meer bestaan na uitbreken van het conflict.
5. Welke landen zouden überhaupt bereid zijn artikel 5 in te gaan als hun burgerbevolking is gebarbecued? Waarschijnlijk zijn de meeste krijgsmachten bezig met de ellende in eigen land.
Het rapport, en daar kan ik me in vinden, schrijft dat Argentinië, China, Australië en Nieuw-Zeeland zouden opstaan als grootmachten in de wereld. De rest is er simpelweg niet meer, of ligt op zijn gat. Interessant is dat vooral Japan en de Zuid-Amerikaanse landen in de 2e link op rooftocht gaan.
Japan komt gigantisch in de problemen met zijn/haar voedselvoorziening en gaat op safari in Australië.
Zuid-Amerika organiseert raiding parties langs de Noord-Amerikaanse kust voor materialen en grondstoffen.
[ Bericht 27% gewijzigd door Pumatje op 08-07-2016 13:15:43 ]
[DEF] SC#8 Pumatje, niet geboren maar door de baas verstrekt
Over De Winkelhaak:
Ooit stond er in de gemeente Nunspeet een grote kazerne, gebouwd in 1952. Zonder veel poespas in gebruik genomen en zonder rumoer weer afgebroken in 2006.
http://dewinkelhaak.net/
Ooit stond er in de gemeente Nunspeet een grote kazerne, gebouwd in 1952. Zonder veel poespas in gebruik genomen en zonder rumoer weer afgebroken in 2006.
http://dewinkelhaak.net/
Tactische kernwapens in de Nederlandse landmacht 1953-1968
Welke rol speelden tactische kernwapens tijdens de Koude Oorlog in de Nederlandse krijgsmacht, in het bijzonder in de Koninklijke Landmacht? De ‘nuclearisering’ van de landmacht begon al in 1954, en niet zoals vaak wordt gedacht pas in 1959. Dit artikel geeft op basis van archiefmateriaal een overzicht van dit proces en van de rol van tactische kernwapens in de Nederlandse krijgsplannen. Waren deze wapens bedoeld om daadwerkelijk in te zetten tegen de legers van het Warschaupact, of moest het bezit ervan vooral een aanval voorkomen? En waren er binnen de landmacht praktische en ethische bezwaren tegen het gebruik van tactische kernwapens?
Welke rol speelden tactische kernwapens tijdens de Koude Oorlog in de Nederlandse krijgsmacht, in het bijzonder in de Koninklijke Landmacht? De ‘nuclearisering’ van de landmacht begon al in 1954, en niet zoals vaak wordt gedacht pas in 1959. Dit artikel geeft op basis van archiefmateriaal een overzicht van dit proces en van de rol van tactische kernwapens in de Nederlandse krijgsplannen. Waren deze wapens bedoeld om daadwerkelijk in te zetten tegen de legers van het Warschaupact, of moest het bezit ervan vooral een aanval voorkomen? En waren er binnen de landmacht praktische en ethische bezwaren tegen het gebruik van tactische kernwapens?
Interessant. Dank!quote:Op woensdag 22 juli 2020 13:28 schreef AchJa het volgende:
Tactische kernwapens in de Nederlandse landmacht 1953-1968
Welke rol speelden tactische kernwapens tijdens de Koude Oorlog in de Nederlandse krijgsmacht, in het bijzonder in de Koninklijke Landmacht? De ‘nuclearisering’ van de landmacht begon al in 1954, en niet zoals vaak wordt gedacht pas in 1959. Dit artikel geeft op basis van archiefmateriaal een overzicht van dit proces en van de rol van tactische kernwapens in de Nederlandse krijgsplannen. Waren deze wapens bedoeld om daadwerkelijk in te zetten tegen de legers van het Warschaupact, of moest het bezit ervan vooral een aanval voorkomen? En waren er binnen de landmacht praktische en ethische bezwaren tegen het gebruik van tactische kernwapens?
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
|
|
