@flugeltje & prinseszondererwt: dank je wel 

 Leuk is het misschien niet, maar het is wel prettig dat je je verhaal kunt delen met gelijkgestemden. Ik merk dat gedurende het traject er toch ook een opbouw is van frustraties; van de communicatie vanuit het ziekenhuis, maar ook irritaties vanwege de reacties uit de omgeving of andere dingen. 
Simpel voorbeeld: wij ergeren ons bijvoorbeeld aan mensen/stellen die het hebben / "nemen" van een kind maar vanzelfsprekend vinden. Overigens staat nemen hier bewust tussen aanhalingstekens omdat ik van mening ben dat je een kind niet neemt, maar krijgt (maar dat terzijde). Wij hebben dan wellicht de ouderwetse opvatting dat als je een kind krijgt, je je leven daarop moet aanpassen. Zaken als uit eten met z'n tweetjes of naar bioscoop zit er dan gewoon een tijdje niet meer in. En als het kind dan oud genoeg is kan het dan wel eens een keer gaan logeren bij opa & oma, maar niet bij elke poep of scheet wegbrengen "omdat dat handiger is". Juist omdat het nu bij ons meer moeite kost, wordt die frustratie groter. 
Het is nu (vooral voor mij) de truc om de rand-irritaties zoveel mogelijk los te laten en me te focussen op alles wat te wachten staat in het ziekenhuis. Het is alleen de ellende dat het onderzoek er voor mij eigenlijk al wel op zit. M'n zaad is goed, dusjah, weinig meer aan te onderzoeken. En aangezien de onderzoeken bij mijn vrouw niet echt vanzelf verlopen heb ik ook angst dat de samenlevingstest ook behoorlijk intens zal zijn voor haar. 
De pest is gewoon dat zij nare sexuele ervaringen heeft gehad in het verleden (ik ben haar 2e en de eerste was niet bepaald delicaat) waardoor inwendige onderzoeken moeizaam verlopen. Zodra 'daar' iets gebeurd wat voor haar vervelend voelt, schiet alles op slot. D'r benen gaan dicht en er komt niets meer tussen. Het is een onbewuste reactie waar ze dan geen controle meer over heeft met als gevolg dat het inwendig onderzoek alleen nog maar vervelender wordt. Daarnaast worden de dagen voordat je weer een onderzoek hebt ook weer vrij beladen met spanning en zenuwen voor wat er komen gaat. Combineer dat met niet weten wat je te wachten staat en de spanning is om te snijden. Ook niet bevorderlijk lijkt me.
Dinsdag weten we in ieder geval weer meer...