PDD [Autisme, Asperger, PDD-NOS] #86 De Aspergers zijn nog steeds rauw

quote:

Op maandag 22 augustus 2011 19:28 schreef Vluchtdeur het volgende:

[..]

Ook welkom bij de club.
Ben zelf ook Autist.

Hoe oud ben je als ik vragen ben?

Ik ben 24.

quote:

Op maandag 22 augustus 2011 19:29 schreef von_Preussen het volgende:

[..]

Bij een sollicitatie zou ik het juist niet vertellen, de meeste mensen zijn niet bekend met wat autisme precies inhoud en zouden daardoor juist afgeschrikt kunnen worden omdat ze het stigma: "bij hem zal wel iets niet goed zijn" meegeven.

Dan liever niets zeggen, mezelf kunnen bewijzen, en op prestatie's worden beoordeeld i.p.v. op labels.

Uhu, maar dat zal per persoon, per situatie, en per setting verschillen. Wellicht dat jij iets beter kan verbloemen dan vluchtdeur om maar even een voorbeeld te noemen.

En om het maar een heel cru te verwoorden, voor sommige zal dat stigma juist nog bescherming kunnen bieden.

quote:

Op maandag 22 augustus 2011 19:30 schreef Vluchtdeur het volgende:

[..]

Ja ik heb dat ook gehoord ja, ik ben zelf Klinisch opgenomen in een instelling... Vraag me af hoeveel dat gaat kosten, dit geintje.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Pff het is erg inderdaad. Van dit kabinet moet ik ook niets hebben.

Jongens, we moeten deze sc niet politiseren heb ik het idee

quote:

Op maandag 22 augustus 2011 19:39 schreef phpmystyle het volgende:
Jongens, we moeten deze sc niet politiseren heb ik het idee

Moest er toch even uit...
Sorry.

quote:

Op maandag 22 augustus 2011 19:39 schreef phpmystyle het volgende:
Jongens, we moeten deze sc niet politiseren heb ik het idee

Dit is geen SC.

quote:

Op maandag 22 augustus 2011 19:39 schreef phpmystyle het volgende:
Jongens, we moeten deze sc niet politiseren heb ik het idee

We kunnen de politiek SC wel autiseren (is dat een woord?)

Vandaag op mijn werk hadden een paar collega's het er over dat ik slim ben en veel weet. Dat is ook wel zo maar helaas kan ik de kennis die ik heb niet altijd goed toepassen. Je kan 1000 feiten weten en ze los van elkaar gebruiken. Of 500 feiten in die in verband van elkaar toepassen. Wie is slimmer? Diegene die 500 feiten weet. En dat is precies mijn probleem ik weet veel maar verbanden zien ben ik slecht in

quote:

Op maandag 22 augustus 2011 19:14 schreef Vluchtdeur het volgende:
Ik had trouwens een vraag, hoe open zijn jullie om andere mensen te vertellen dat jullie Auti's zijn? Doen jullie dat pas na lange tijd vertellen, of zeggen jullie het vrijwel in het begin zodat andere rekening met je kan houden?

Zo maar even een vraag.

Anno 2011 is de enige wat lastiger vraag die mensen weleens stellen, wat voor werk ik hiervoor heb gedaan. Dat ik auti ben vertel ik als Pasen en Pinksteren op één dag vallen. Voor mij heeft het weinig toegevoegde waarde.

quote:

Op maandag 22 augustus 2011 19:49 schreef schaal_9 het volgende:

[..]

Anno 2011 is de enige wat lastiger vraag die mensen weleens stellen, wat voor werk ik hiervoor heb gedaan. Dat ik auti ben vertel ik als Pasen en Pinksteren op één dag vallen. Voor mij heeft het weinig toegevoegde waarde.

Pasen en Pinksteren vallen nooit op één dag. Dus je gaat het nooit vertellen maak ik hierop uit?

Ik ga over 4 minuten weer trouw therapie volgen, tot straks (half 10)

quote:

Op maandag 22 augustus 2011 19:56 schreef Vluchtdeur het volgende:
Ik ga over 4 minuten weer trouw therapie volgen, tot straks (half 10)

Succes!

Ik ga even een stuk fietsen.

quote:

Op maandag 22 augustus 2011 19:51 schreef Vluchtdeur het volgende:

[..]

Pasen en Pinksteren vallen nooit op één dag. Dus je gaat het nooit vertellen maak ik hierop uit?

Nee, ik denk niet dat ik daarmee prettiger gesprekken heb. Het gaat nu opmerkelijk goed, en dan werk ik nog op misschien wel de meest hippe directie van de organisatie. Daar pluk ik zeker de vruchten van. Natuurlijk zijn er wel verschillen met NT-ers, maar ik zit toch veel dichter bij de NT-ers dan mensen met Asperger. Ik zie er kortom het nut niet van in om het te vertellen. Velen hebben niet eens een diagnose, en hebben dit dilemma dus niet.

Overigens heb ik vanuit het bedrijfsleven (c.q. een goede vriendin van m'n ouwelui) het goedbedoelde advies gekregen dit soort dingen ook voor me te houden. Daarbij moet ik wel aantekenen dat voor haar "mijn" diagnose onverwacht kwam, omdat ik al eens een half jaar met haar op samengewerkt en ze nooit iets aan mij gemerkt heeft c.q. nooit van anderen (klanten, collega's) een onvertogen woord over mij had gehoord.

Wat me deugd heeft gedaan is dat ze achter de hand van de hoogste directeur te horen gekregen had dat die man een zeer hoge pet van mij op had (tijdens een lange autorit eens een prachtige, diepzinnig gesprek met hem gevoerd). Dat streelt m'n auti-ego dan toch wel een beetje.

quote:

Op maandag 22 augustus 2011 20:02 schreef von_Preussen het volgende:
Overigens heb ik vanuit het bedrijfsleven (c.q. een goede vriendin van m'n ouwelui) het goedbedoelde advies gekregen dit soort dingen ook voor me te houden. Daarbij moet ik wel aantekenen dat voor haar "mijn" diagnose onverwacht kwam, omdat ik al eens een half jaar met haar op samengewerkt en ze nooit iets aan mij gemerkt heeft c.q. nooit van anderen (klanten, collega's) een onvertogen woord over mij had gehoord.

Wat me deugd heeft gedaan is dat ze achter de hand van de hoogste directeur te horen gekregen had dat die man een zeer hoge pet van mij op had (tijdens een lange autorit eens een prachtige, diepzinnig gesprek met hem gevoerd). Dat streelt m'n auti-ego dan toch wel een beetje.

Heel verstandig! Dit soort dingen zijn toch wel een beetje privé. Maar was er een reden voor waarom je een diagnose soms beter voor je kan houden?

Het hangt er van af hoe je er zelf tegenaan kijkt. Sommige mensen, vooral met Asperger, zijn tegen van alles aangelopen. Na het krijgen van een diagnose kunnen ze het roer flink omgooien (alsof ze tot geloof zijn gekomen), soms zelfs een ambivalente houding hebben tegenover mensen zonder autisme. Ze hebben dan ook het gevoel dat ze op de verkeerde planeet leven. Dat wij-zij gevoel heb ik helemaal niet.

Edit: mensen met PDD-NOS hebben evenveel moeilijkheden, alleen van Aspergers heb ik het idee dat ze vaker trots zijn op hun diagnose e.d.

[ Bericht 2% gewijzigd door schaal_9 op 22-08-2011 20:21:01 ]

Dat gevoel had ik juist voor ik mijn diagnose kreeg. Daarna kwam ik achter dat er wel meer mensen met de zelfde probleempjes rondlopen.

Overigens heb ik het nooit verteld op mijn werk. Ik zag er ook niet de meerwaarde van.

quote:

Op maandag 22 augustus 2011 20:15 schreef schaal_9 het volgende:

[..]

Heel verstandig! Dit soort dingen zijn toch wel een beetje privé. Maar was er een reden voor waarom je een diagnose soms beter voor je kan houden?

Omdat als je bij een potentiële werkgever gaat verkondigen dat je een handicap hebt, dit een risico voor een werkgever kan vormen. In dat geval gaat een werkgever liever op zoek naar een "normale" kandidaat waar ze dat risico niet bij hebben. En als je voor bepaalde werkzaamheden geen beperking door je handicap ervaart, dan heeft het net zoals captain_maximum zegt ook totaal geen meerwaarde om het te vertellen.

Overigens vind ik het "trots" zijn op Asperger erg raar, hoe kan je nu op een handicap trots zijn? In mijn optiek helpt het je alleen om te leren waar je beperkingen liggen en hoe je daarmee om kan gaan. Maar er trots op zijn vind ik behoorlijk verknipt, je bent immers ook niet trots op het feit dat je kanker hebt.

-- Oeps, geen SC --

[ Bericht 47% gewijzigd door Vluchtdeur op 22-08-2011 21:25:00 (SC reactie.) ]

quote:

Op maandag 22 augustus 2011 21:09 schreef Captain_Maximum het volgende:
Dat gevoel had ik juist voor ik mijn diagnose kreeg. Daarna kwam ik achter dat er wel meer mensen met de zelfde probleempjes rondlopen.

Overigens heb ik het nooit verteld op mijn werk. Ik zag er ook niet de meerwaarde van.

Je bent inderdaad niet de enige
Sommige mensen hebben met een diagnose een bevestiging dat ze veel overvraagd zijn. Waardoor ze in het vervolg ineens bepaalde dingen gaan doen of laten. Aan de ene kant begrijpelijk, aan de andere kant kunnen mensen zich bv. afvragen: waarom gaat hij of zij niet meer mee uit eten.

Een risico is dat je je ermee gaat identificeren. Volgens veel Aspergers van ‘gereformeerde gezindte’ maakt het zelfs wie je bent. Heb je het idee ook dat je de meerwaarde niet ziet vanwege dat risico?

quote:

Op maandag 22 augustus 2011 13:28 schreef schaal_9 het volgende:

[..]

In de ogen van een gemiddelde ASS-er heeft het misschien enorme voordelen. Ik denk dat het zijn voordelen heeft, maar in de praktijk ook duidelijke nadelen. De meeste werkenden hebben wel een relatie, gaan gemakkelijker op vakantie (bijvoorbeeld even een weekendje Brugge of Rome) en kunnen meepraten als het over kinderen gaat. Facebook staat in augustus vol met vakantieverhalen. Als alleenstaande voel het voor mij soms toch een beetje als de eindjes aan elkaar knopen.

Maar ik sluit een relatie niet uit nu ik al 2 jaar economisch zelfstandig ben en ik ook de nodige levenservaring aan het opdoen ben.

Alleen zijn heeft zeker ook grote nadelen, terecht wat je noemt is de vakantie....Alleen is dan niks aan. Ik kan mij daarom moeilijk voorstellen dat sommigen het leuk vinden om alleen op vakantie gaan, ik zou daar zelf echt geen zin in hebben.

Verder is het bijvoorbeeld veel prettiger om met een partner naar een bruiloft te moeten. Het is zo ongeveer de meest verschrikkelijke sociale aangelegenheid als je daar in je eentje naar toe zou moeten... Ik ga in dat geval nog liever naar een begrafenis.

Praten over kinderen vind ik dan weer verschrikkelijk, zeker als je ze niet hebt... Ik word altijd allergisch als ouders hun kinderen weer een ophemelen. Helemaal erg vind ik de ouders die zichzelf "meer" vinden dan mensen die geen kinderen hebben (die kinderen als een soort statussymbool beschouwen.

Het zou erg mooi zijn als jij een vriendin aan de haak zou slaan. Diep in je hart wil je dat ook volgens mij. Maar zou je het ook aankunnen?

quote:

Op dinsdag 23 augustus 2011 21:11 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Het zou erg mooi zijn als jij een vriendin aan de haak zou slaan. Diep in je hart wil je dat ook volgens mij. Maar zou je het ook aankunnen?

Ik kan me wel vinden in je punten over vakantie en kinderen. Vakantie kost meer moeite voor een alleenstaande. Alleen op vakantie gebeurt wel hoor, ik zou dan eerder voor een grote stad als Rome gaan maar geen strandbestemming.

Mar... je hebt volgens mij het idee dat ik het niet of niet goed aan zou kunnen, een vriendin. Je zoekt toch geen herkenning? We hebben het weleens over werk gehad en toen stelde je al dat ik weleens in moeilijk vaarwater terecht zou kunnen komen als er bijvoorbeeld een nieuwe directeur komt (die niet van mijn tekortkoming weet).

Goedenavond, kom even jullie topic incrashen.
Mag ik wat raad vragen?
Ik vermoed dat mijn baas autistisch is of in ieder geval een aantal autistische kenmerken heeft. In gesprekken waarbij ik ironie of sarcasme gebruik vat hij alles letterlijk op. Hij gaat dus voorbij aan intonaties en gezichtsuitdrukkingen. Dit zorgt voor een nogal verstoorde werkverhouding. Hij vertrouwt mij niet, en heeft het gevoel dat ik een soort hetze tegen hem voer achter zijn rug om. Tegelijkertijd is het voor mij enorm vermoeiend om bij elk contact met hem mezelf te moeten aanpassen om de boodschap helder door te krijgen. Van de suggestie dat er iets van autisme speelt, wil ie niets weten. Heb eerder zoiets laten vallen en dat heeft me bijna m'n baan gekost (en erg veel gesprekken met een mediator erbij opgeleverd).
Inmiddels kost het me zoveel moeite, dat ik elke dag met hoofdpijn opsta en naar bed ga. Omdat mijn baas aandeelhouder is, is er niemand boven hem die ik kan inschakelen.
Is er een 'geheim wapen' wat ik kan inzetten om voor ons beide de samenwerking soepeler te laten gaan?
Bij voorbaat mijn excuses als deze vraag als storend wordt ervaren.

Zo, ik was er ook weer eens...

Over de meet: Utrecht lijkt mij helemaal prima.

Over treinreizen: gaat prima zolang ik het vantevoren allemaal plan en weet hoe laat ik op welk perron moet zijn (en op het betreffende station natuurlijk wel de borden in de gaten houden). Van vertraging word ik echter wel zenuwachtig. Voor de rest heb ik in mijn studietijd te veel met het OV moeten reizen om me te kunnen veroorloven er last van te hebben (ieder weekend 3 1/2 uur heen en 3 1/2 uur terug tussen studiestad en ouderlijk huis).

Over de poster van het Centrum Autisme: ik herken me in vrijwel alle plaatjes. Heb ze ergens in mijn leven allemaal wel eens meegemaakt. Zelfs de wasmachine... Niet dat ik iedere dag naar de wasmachine ga zitten staren, maar ik kan me voorstellen dat als ik ernaar zou gaan zitten kijken, ik er inderdaad wel een uur voor zou kunnen zitten.
Wel stoort het me dat het een redelijk kinderachtige boodschap is, wederom met een "ze hebben ook heus wel goede kanten hoor!" ondertoon. Plus dat alle vormen (van klassiek tot HFA) op één hoop worden gegooid.

Over vertellen dat ik Asperger heb: slechts aan heel weinig mensen, en ook bewust aan bepaalde andere mensen absoluut niet. Ouders en goede vrienden wel, sommige mensen op mijn werk ook. Veel mensen denken toch gelijk aan Rain Man of aan de Klassieke Autisten die kwijlend in een hoekje zitten (om even te stereotyperen). Als ik vermoed dat mensen dat beeld niet van zich af kunnen zeggen, zeg ik het gewoon niet. Want dan krijg je ófwel "Jij kan geen autist zijn want jij bent best normaal" ( ) of ze kijken je nooit meer hetzelfde aan en gaan op ieder ding wat hen niet bevalt iets roepen over autisten. Bovendien ben ik er ook al een keer ongelofelijk mee genaaid door een ex-leidinggevende en dus kijk ik daar nu wel goed mee uit.
Heb nu ook een pracht van een vacature gezien, die mij op het lijf geschreven is, maar ga daar echt niet vertellen over autisme, geeft alleen maar misverstanden. (Zeker omdat het een baan is waar workshops gegeven moeten worden, wat de meeste mensen nou niet direct associëren met autistische vaardigheden )

Zo, dat was mijn reactie in sneltreinvaart... Ik huppel weer even naar het volgende regeltje in MyAT.

quote:

Op woensdag 24 augustus 2011 00:36 schreef Knavia het volgende:
Goedenavond, kom even jullie topic incrashen.
Mag ik wat raad vragen?
Ik vermoed dat mijn baas autistisch is of in ieder geval een aantal autistische kenmerken heeft. In gesprekken waarbij ik ironie of sarcasme gebruik vat hij alles letterlijk op. Hij gaat dus voorbij aan intonaties en gezichtsuitdrukkingen. Dit zorgt voor een nogal verstoorde werkverhouding. Hij vertrouwt mij niet, en heeft het gevoel dat ik een soort hetze tegen hem voer achter zijn rug om. Tegelijkertijd is het voor mij enorm vermoeiend om bij elk contact met hem mezelf te moeten aanpassen om de boodschap helder door te krijgen. Van de suggestie dat er iets van autisme speelt, wil ie niets weten. Heb eerder zoiets laten vallen en dat heeft me bijna m'n baan gekost (en erg veel gesprekken met een mediator erbij opgeleverd).
Inmiddels kost het me zoveel moeite, dat ik elke dag met hoofdpijn opsta en naar bed ga. Omdat mijn baas aandeelhouder is, is er niemand boven hem die ik kan inschakelen.
Is er een 'geheim wapen' wat ik kan inzetten om voor ons beide de samenwerking soepeler te laten gaan?
Bij voorbaat mijn excuses als deze vraag als storend wordt ervaren.

De vraag is niet storend, maar roept bij mij wel gelijk de wedervraag op: ben jij de enige die dit zo ervaart? Zo ja, dan zou er ook gewoon sprake kunnen zijn van botsende karakters of een ooit eens gekwetst ego.
Als er meerdere mensen last van hebben, dan lijkt het me dat jullie samen eens met die baas om de tafel moeten.
Kan me voorstellen dat iemand die zich nooit in autisme verdiept heeft, met de stereotype belevingen die mensen nou eenmaal over autisme hebben (Rain Man, kwijlend in een hoekje) zich niet echt aangesproken gaat voelen door de suggestie van iemand met wie hij klaarblijkelijk toch al problemen heeft, dat hij wellicht een autist is. Hoezeer je het ook oprecht bedoeld, dat kan als ofwel een forse belediging ofwel botweg uitschelden aankomen.
Echter, als er meerdere mensen zijn die dezelfde problemen hebben, wordt het niet meer jouw beschuldiging, maar een algemene(re) mening, en zal het wellicht toch anders worden opgevat.
Maar verder denk ik dat je er misschien maar niet te veel energie in moet steken, als het jou zo vreselijk veel energie kost. Dan kun je beter ergens anders gaan werken... Want hier word je ook niet gelukkig van!

En nog @EchtGaaf en @Schaal_9:
Waarom vinden jullie het zo vreselijk om in je eentje ergens naartoe te gaan? Het lijkt er eerder op dat je eerder iemand mee wilt om je aan vast te klampen, dan om je samen te vermaken... Je krijgt echt niet eerder aanspraak met andere bruilofts- of vakantiegangers omdat je met zijn tweeën komt hoor. Gezelschap leidt alleen maar af als je geen aanspraak hebt, maar zorgt niet voor aanspraak.

Ik ga zelf regelmatig in mijn eentje naar een restaurant of bioscoop/theater, ik vermaak me prima in mijn eentje. In een restaurant kom ik om te genieten van het eten, in een bioscoop/theater om te genieten van wat er op het doek/podium gebeurt. En tijdens een voorstelling kun je ook moeilijk met iemand gaan zitten praten, dus dan is het hoogstens gesprekjes in de pauze/achteraf. Tja, dan kan ik dus wat ik gezien heb lekker op me laten inwerken, in plaats van gesprekken te moeten voeren. Ik vind in mijn eentje gaan vaak zelfs ontspannender dan samen gaan. (Want stel je nou voor dat de andere er helemaal niks aan vindt! Wat zegt dat over diegene? Wat zegt dat over "ons", zijn we dan eigenlijk wel geschikt om vrienden te zijn als hij/zij iets wat ik leuk vind, niks vindt? En en en...)

En om terug te komen op bruiloften en vakanties: ook als ik met gezelschap op een bruiloft ben zit ik langs de muur mensen te kijken; het zijn toch al te veel indrukken voor mij. Plus meestal ken ik alleen het bruidspaar, en die hebben ook niet de hele dag tijd voor mij, dus zit ik toch al verloren. En op vakantie is het juist heerlijk om nou eens precies dáárheen te kunnen gaan waar ík heen wil gaan, op momenten dat ík daar zin in heb, en te kunnen rusten als ík wil rusten, en lui een boek te kunnen lezen als ík een boek wil lezen... zonder constant rekening te moeten houden met een reisgenoot.

Maar goed, da's dus mijn beleving, kunnen jullie uitleggen wat jullie er nou zo verschrikkelijk aan vinden om dat alleen te moeten doen?