quote:
Op zondag 24 juli 2011 23:46 schreef Hexagon het volgende:[..]
Echter neemt dit kabinet maatregelen die ons op langere termijn veeeel meer geld gaan kosten. Zoals bezuinigen op onderwijs en sociale werkvoorziening bijvoorbeeld of het slappe beleid rondom de pensioenen.
Dat is alleen maar doordat jij er van uitgaat dat bezuinigen op onderwijs ook automatisch leidt tot grote problemen en dat komt doordat je blijft vasthouden aan dat onderwijs als oplossing voor alles. Neem nu die rugzakjes. Dat is gewoon uit de hand gelopen. Het was ooit bedoeld voor een kleine groep echte probleemgevallen die die extra attentie nodig heeft. Niet voor één op de vijf leerlingen.
quote:
Daarnaast is het juist de VVD die nu loopt te trommelen dat er allerlei mensen van buiten hier moeten komen werken.
En dat stoort me, maar gelukkig hebben we dan de PVV nog als gedoogpartner. En dat had je dus wel kunnen vergeten met paars.
quote:
En ik weet niet welke partij er in zijn programma heeft staan dat er minder boeven gepakt moeten worden. Maar ik zie van deze club eigenlijk weinig meer dan wat stoere taal zonder daden.
Het gaat om de benaderingswijze. Er is meer aandacht voor slachtoffers en minder aandacht (dat hoort er nu eenmaal bij) voor de dader. Die wordt (weer) als dader neergezet. Er wordt een duidelijker onderscheid gemaakt, zogezegd en dat vind ik een goed tegenwicht bieden aan het geneuzel dat we bijv. regelmatig door omroepen voorgeschoteld krijgen. Van die 'documentaires' waarin armoede wordt gezien als schuld van de maatschappij én als oorzaak van misdaad. Met als gevolg dat misdadigers hun gedrag prima kunnen afschuiven op een anoniem collectief. Zoiets laat zich niet alleen in concreeet beleid uitdrukken maar ik vind dat politiek ook meer is dan regeltjes, het is ook een kwestie van visie.
Nu krijgt die visie weldegelijk concreet gestalte in de vorm van bijv. minimumstraffen, iets waar links Nederland moord en brand over schreeuwt, maar ik vind de achterliggende gedachte daarbij belangrijker dan direct meetbare misdaadcijfers (zonder te beweren dat die zullen stijgen met hogere straffen, wat immers absurd is).
Om even dit stuk van de NRC te copy-pasten:
quote:
Crimefighter' Teeven riep jarenlang als VVD-Kamerlid vanuit de oppositiebankjes om een einde van het softe Nederlandse strafbeleid. Nu hij als staatssecretaris van veiligheid in het centrum van de macht zit, kan hij samen met zijn minister en partijgenoot Opstelten eindelijk doen wat hij altijd al wilde: een 'daadkrachtig' veiligheidsbeleid voeren. Of het - ook door de PVV gewenste - beleid van hard aanpakken ook voor meer veiligheid zorgt, is de vraag.
Teeven en Opstelten kondigen de ene na de andere maatregel aan. Zo kwam de minister gisteren met het voorstel om een minimumstraf in te stellen voor mensen die binnen tien jaar opnieuw een delict plegen waar minimaal twaalf jaar gevangenisstraf op staat. Die straf zou zeker de helft van de maximumstraf moeten zijn die er voor het delict staat. De Kamer praat vandaag over het afschaffen van taakstraffen bij zware delicten en zedenmisdrijven.
Vanuit de wetenschap worden al langere tijd vraagtekens gezet bij het nut van zwaarder straffen. Zo zouden lange gevangenisstraffen niet altijd bijdragen aan een veiligere maatschappij: iemand wordt een tijdje uit de samenleving gehaald en dat kan leiden tot moeilijkheden bij terugkeer. Daarbij komt dat Nederland vergeleken met de omringende landen al streng straft. Dat is te zien in het relatief hoge aantal gevangen per 100.000 inwoners. In Nederland zijn dat er 130. Ter vergelijking: in België en Duitsland zijn het er nog geen honderd. Vanwaar dan toch de maatregelen van het kabinet?
Dat de PVV de gedoogpartner is, helpt daar onmiskenbaar bij. De partij van Wilders gelooft niet in taakstraffen en wil dat rechters die niet streng genoeg straffen ontslagen worden. De PVV pleit ook voor een three strikes out-systeem, dat stelt dat iemand na drie zware geweldsmisdrijven levenslang achter de tralies moet verdwijnen. De plannen in het regeer- en gedoogakkoord gaan niet zo ver, maar lijken wel de burgers tegemoet te komen die zich zorgen maken over de criminaliteit en die het gevoel hebben dat daders van misdrijven er te makkelijk mee wegkomen. Uit opinieonderzoek blijkt almaar dat Nederlanders strengere straffen willen. En een taakstraf bij een zwaar delict, wordt niet als rechtvaardig ervaren, redeneert het kabinet.
Bij rechters en wetenschappers is er veel huiver voor de plannen van Opstelten en Teeven. Zij zouden de vrijheid en onafhankelijkheid van rechters ondermijnen om per geval te bepalen wat voor straf iemand verdient. Ook de oppositiepartijen in de Tweede Kamer vinden dat de rechtstaat in het geding is door rechters via de politiek op te leggen dat zij strenger moeten straffen.
Opstelten en Teeven schuiven die kritiek opzij. De kaders van de hoogte van straffen voor een misdrijf worden door de wetgever bepaald. Bovendien mogen rechters uitzonderingen maken, mits zij dit goed kunnen motiveren.
Uit cijfers van de Raad voor de rechtspraak blijkt echter dat rechters de afgelopen tien jaar al zwaarder zijn gaan straffen, Kijk naar de oplegging van de zwaarste straf die er in Nederland bestaat. Tussen 1980 en 2000 werd een levenslange gevangenisstraf ruim tien keer opgelegd. Tussen 2000 en 2010 gebeurde dit dertig keer.
Dat het kabinet desondanks maatregelen wil nemen, straalt weinig vertrouwen uit naar de rechters, zei Erik van de Emster, voorzitter van de Raad voor de rechtspraak eerder in een toespraak. En de vraag is of burgers zich door die houding van het kabinet veiliger gaan voelen. Dat gedoogpartner Wilders rechters graag 'D66-ers in toga' noemt, helpt daar niet bij.
Wetsvoorstellen van het kabinet en afspraken die gemaakt zijn in het regeer- en gedoogakkoord
- Minimum straffen voor daders die binnen tien jaar opnieuw een misdrijf plegen waarop wettelijk een straf van minimaal twaalf jaar staat.
- Taakstraffen kunnen niet langer worden opgelegd bij zware delicten of zedenmisdrijven.
- Ernstige zedenmisdrijven met kinderen en misdrijven waarop een celstraf van minimaal twaalf jaar staat, kunnen niet meer verjaren. Nu geldt dat alleen voor misdrijven met een levenslange gevangenisstraf.
- Zwaardere straffen voor geweld tegen politie, brandweer, ambulancepersoneel en andere gezagsdragers.
- Zwaardere straffen op de (voorbereiding van) in- en uitvoer, teelt en handel van drugs.
- Vrouwenhandel harder aanpakken.
- Een 'lik op stuk beleid' van jongeren die grensoverschrijdend gedrag vertonen. Dat betekent oppakken, berechten en direct de straf ten uitvoer brengen.
- Een speciaal strafrecht voor jongeren tussen de vijftien en drieëntwintig jaar. Nu vallen kinderen tussen de twaalf en achttien jaar onder het jeugdstrafrecht.
- Dierenmishandeling harder aanpakken.
We lezen hier dus een groot aantal voorstellen en maatregelen waarachter een visie schuil gaat. Die mag barbaars of simpel heten, ik vind het gewoonweg het in ere herstellen van het principe dat misdaad niet moet lonen en dat rechtvaardigheid betekent dat je recht doet aan de gevoelens van betrokkenen. Voor technocraten is 'gevoel' een vies woord. Zij vinden dat rechtspraak er moet zijn obv objectieve feiten en argumenten. Maar die zijn er helemaal niet, als je er goed over nadenkt is het gewoonweg niet mogelijk om te bepalen welke straf 'rechtvaardig' is. Dan resteert de optie straffen uit te delen louter obv gemeten effecten. Maar ten eerste is dat fout omdat menselijk handelen constant verandert en meeverandert met bijv. de tijdsgeest die allereerst zo'n visie op rechtspraak mogelijk maakt en daarmee het idee dat er zoiets bestaat als schuld en dus terechte straf (wat dus gevolgen heeft voor het gedrag van mensen) en ten tweede is het zo dat je het makkelijk kunt omdraaien. Iedere crimineel op de brandstapel zetten is een efficiënte manier om met misdaad af te rekenen. Ik durf te wedden dat het aantal misdrijven enorm zou dalen indien elke crimineel de doodstraf zou krijgen. Toch voelt iedereen aan dat dat onrechtvaardig zou zijn. Maar vanuit een technocratisch oogpunt is er niets op tegen. En een wat subtielere kritiek op deze denkwijze valt te lezen in 'A clockwork orange' van Anthony Burgess, dat zowel een prima kritiek op rationalistische/technocratische maatschappijvisies bevat als een even zwartgallig als kern-van-waarheid-bevattend portret van het fenomeen jeugdculturen.
Hieruit blijkt dat het streven naar een wetenschappelijk fundament voor rechtvaardigheid gedoemd is tot mislukken, evenals het ontkennen van het bestaan van rechtvaardigheid.
Wat we dus nodig hebben is dat wat we nooit helemaal zullen verkrijgen: een metafysische rechtvaardiging voor onze keuzes.
[ Bericht 56% gewijzigd door sneakypete op 25-07-2011 00:11:14 ]