R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Opgegroeid als zeer verlegen kind wat zeer onzeker over zichzelf was heb ik nooit echt een sociaal leven gehad. Ik was altijd zeer terughoudend wat betreft alles waar andere mensen bij kwamen kijken. De enige mensen waar ik ooit vriendschap mee heb gehad zijn nog van de basisschool. Maar die contacten zijn al lang verwaterd.
Rond mijn 18e begon ik me bewust te worden van mijn "sociale problemen". Niet lang daarna, rond mijn 20e kan ik wel zeggen dat ik in een sociaal isolement terecht ben gekomen. Vanaf toen ben ik eigenlijk de realiteit gaan ontwijken vooral door middel van internetten, met alle gevolgen van dien zoals depressieve gedachten, angsten. Ik denk niet dat het zin heeft daar nu nog veel dieper op in te gaan dus dat doe ik dan ook niet.
Nu ben ik 26. Ik heb echt een gigantische sociale achterstand. Ik ben onervaren in de liefde, vriendschap opbouwen, echt alles.
Ik voel me zo stom, na mijn 20e lijkt er echt een soort inzinking in me te hebben plaatsgevonden. Waardoor ik van mijn 20 tot nu toe in een soort "roes" geleefd heb. Fysiek aanwezig maar dat was het dan ook wel.
Ik weet niet waardoor het komt maar ik voel me opeens weer "wakker" alsof ik eindelijk ontwaakt ben en inzie dat ik echt zo niet kan doorgaan. Maar ik bang, bang dat ik te laat ben wakker geworden en er geen weg meer terug is. Althans ik zie hem niet. Ik heb nog steeds een laag zelfbeeld (logisch). Maar ik wil het nu veranderen. Maar kan dat nog wel? Kan ik nog wel vrienden krijgen? Ik mis zoveel ervaringen, ik zit echt nog op het niveau van een 16 jarige.
Ik heb een plan nodig om mijn leven op de rit te krijgen als dat nog kan?. Kan ik nog een "normaal""gelukkig"leven krijgen?
Rond mijn 18e begon ik me bewust te worden van mijn "sociale problemen". Niet lang daarna, rond mijn 20e kan ik wel zeggen dat ik in een sociaal isolement terecht ben gekomen. Vanaf toen ben ik eigenlijk de realiteit gaan ontwijken vooral door middel van internetten, met alle gevolgen van dien zoals depressieve gedachten, angsten. Ik denk niet dat het zin heeft daar nu nog veel dieper op in te gaan dus dat doe ik dan ook niet.
Nu ben ik 26. Ik heb echt een gigantische sociale achterstand. Ik ben onervaren in de liefde, vriendschap opbouwen, echt alles.
Ik voel me zo stom, na mijn 20e lijkt er echt een soort inzinking in me te hebben plaatsgevonden. Waardoor ik van mijn 20 tot nu toe in een soort "roes" geleefd heb. Fysiek aanwezig maar dat was het dan ook wel.
Ik weet niet waardoor het komt maar ik voel me opeens weer "wakker" alsof ik eindelijk ontwaakt ben en inzie dat ik echt zo niet kan doorgaan. Maar ik bang, bang dat ik te laat ben wakker geworden en er geen weg meer terug is. Althans ik zie hem niet. Ik heb nog steeds een laag zelfbeeld (logisch). Maar ik wil het nu veranderen. Maar kan dat nog wel? Kan ik nog wel vrienden krijgen? Ik mis zoveel ervaringen, ik zit echt nog op het niveau van een 16 jarige.
Ik heb een plan nodig om mijn leven op de rit te krijgen als dat nog kan?. Kan ik nog een "normaal""gelukkig"leven krijgen?
Hoe ziet de rest van je leven er op dit moment uit?
Werk je? Studeer je? Woon je bij je ouders/in een studentenhuis/alleen?
Werk je? Studeer je? Woon je bij je ouders/in een studentenhuis/alleen?
"In case of dissension, never dare to judge till you've heard the other side."
Herkenbaar. Ik heb het ook al gaat het steeds beter. 
█▄ █▄█ █▄ █▄█▄█ █▄█ ▀█▀
TryAndResistClicking. Trollspray.
TryAndResistClicking. Trollspray.
Waarom gaat het steeds beter? Dat ik deze vraag moet stellen vergeef ik je.quote:Op maandag 6 juni 2011 16:39 schreef CantFazeMe het volgende:
Herkenbaar. Ik heb het ook al gaat het steeds beter.
Ga hobbies zoeken / dingen die je leuk vindt, waarmee je in contact komt met andere mensen / zoek zelf iets meer contact, maak kleine opmerkingen over opvallende dingetjes aan een persoon ofzo, zit meestal een verhaal achter waar je dan naar kan vragen - komt heel natuurlijk over.
maar ik denk dat je jezelf gewoon even moet hervinden in dingen die je leuk vindt, klinkt moeilijk maar als je het echt wilt gaat het wel lukken denk, het begin lijkt mij het moeilijkst
[ Bericht 30% gewijzigd door kingtoppie op 06-06-2011 16:56:34 ]
Rustig aan.
Natuurlijk is het niet te laat!
As the officer took her away, she recalled that she asked,
"Why do you push us around?"
And she remembered him saying,
"I don't know, but the law's the law, and you're under arrest."
"Why do you push us around?"
And she remembered him saying,
"I don't know, but the law's the law, and you're under arrest."
even een edit. Ander topic
[ Bericht 96% gewijzigd door CantFazeMe op 06-06-2011 17:26:47 ]
[ Bericht 96% gewijzigd door CantFazeMe op 06-06-2011 17:26:47 ]
█▄ █▄█ █▄ █▄█▄█ █▄█ ▀█▀
TryAndResistClicking. Trollspray.
TryAndResistClicking. Trollspray.
Allereerst is het goed van je dat je tot het besef bent gekomen dat je het roer wil omgooien.
Te laat ben je zeker niet, je bent nog jong en je kan nog alle kanten op. Je zult denk ik wel geduld moeten hebben, want het zal je niet in één dag lukken natuurlijk. Maar bedenk je dat je niets te verliezen hebt en dat je er eigenlijk alleen maar op vooruit kan gaan.
Misschien kun je, globaal, even vertellen hoe je leven er op dit moment uit ziet? Werk? Studie? Sport? Heb je een vaste dagindeling? Op die manier kunnen mensen hier ook concrete tips geven.
Te laat ben je zeker niet, je bent nog jong en je kan nog alle kanten op. Je zult denk ik wel geduld moeten hebben, want het zal je niet in één dag lukken natuurlijk. Maar bedenk je dat je niets te verliezen hebt en dat je er eigenlijk alleen maar op vooruit kan gaan.
Misschien kun je, globaal, even vertellen hoe je leven er op dit moment uit ziet? Werk? Studie? Sport? Heb je een vaste dagindeling? Op die manier kunnen mensen hier ook concrete tips geven.
het is inderdaad nooit te laat, het besef hebben nu dat er iets moet gebeuren is al een hele grote stap. Een goede manier om in contact te komen met mensen is op een vereniging gaan en dat kan vanalles zijn, en ja het heeft tijd en energie nodig om een sociaal netwerk op te bouwen, maar dan kun je daar echt wel de vruchten van plukken
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Ik heb een uitzichtloze baan. We houden het even op "productie werk niveau". Ik woon nog bij mijn ouders. Ik doe verder echt helemaal niets. Tot nu toe verdoofde ik mezelf door achter de computer te kruipen.quote:Op maandag 6 juni 2011 16:58 schreef spoor4 het volgende:
Allereerst is het goed van je dat je tot het besef bent gekomen dat je het roer wil omgooien.
Te laat ben je zeker niet, je bent nog jong en je kan nog alle kanten op. Je zult denk ik wel geduld moeten hebben, want het zal je niet in één dag lukken natuurlijk. Maar bedenk je dat je niets te verliezen hebt en dat je er eigenlijk alleen maar op vooruit kan gaan.
Misschien kun je, globaal, even vertellen hoe je leven er op dit moment uit ziet? Werk? Studie? Sport? Heb je een vaste dagindeling? Op die manier kunnen mensen hier ook concrete tips geven.
Ik wil nog even benadrukken dat ik de situatie best wel ernstig vindt. Maar vooral omdat ik geen uitweg zie. Ik zie geen plan om hieruit te komen. Het een houdt het ander weer tegen enzovoort.
Jullie zeggen dat het niet te laat is, en OK dat kan zo zijn theoretisch gezien maar ik ben bang nooit meer te kunnen "integreren" tussen mijn leeftijdsgenoten omdat zij al zoveel verder zijn.
hij is 18quote:Op maandag 6 juni 2011 17:10 schreef Re het volgende:
Sociale achterstand (flinke lap tekst)
je bent ook echt niet de enige hierin natuurlijk
Ik heb een heel belangrijk gedeelte van mijn leven gemist.
Praat met een psycholoog. Eventueel psychotherapie.
En zoek beter werk. Met veel sociale interactie en verschillende mensen/achtergronden.
[ Bericht 49% gewijzigd door #ANONIEM op 06-06-2011 17:16:11 ]
En zoek beter werk. Met veel sociale interactie en verschillende mensen/achtergronden.
[ Bericht 49% gewijzigd door #ANONIEM op 06-06-2011 17:16:11 ]
Heb je een opleiding/studie gedaan? Zo ja, misschien kun je proberen te solliciteren op een baan die beter aansluit bij je capaciteiten? Zo nee:quote:
[..]
Ik heb een uitzichtloze baan. We houden het even op "productie werk niveau". Ik woon nog bij mijn ouders. Ik doe verder echt helemaal niets. Tot nu toe verdoofde ik mezelf door achter de computer te kruipen.
Ik wil nog even benadrukken dat ik de situatie best wel ernstig vindt. Maar vooral omdat ik geen uitweg zie. Ik zie geen plan om hieruit te komen. Het een houdt het ander weer tegen enzovoort.
Jullie zeggen dat het niet te laat is, en OK dat kan zo zijn theoretisch gezien maar ik ben bang nooit meer te kunnen "integreren" tussen mijn leeftijdsgenoten omdat zij al zoveel verder zijn.
Als je al die tijd thuis hebt gewoond en geen geld hebt uitgegeven aan hobby's/uitgaan etc. dan heb je misschien wel een aardige financiële buffer waarmee je bijvoorbeeld kunt beginnen aan een studie en op jezelf kunt gaan wonen? Is ook een mooie gelegenheid om in een nieuwe sociale setting terecht te komen.
Heb je de afgelopen 6 jaar een bepaalde competentie ontwikkeld?
Alsnog een studie gedaan, leren programmeren of iets anders?
Zet daar op in, ga ervoor en de rest volgt vanzelf.
Alsnog een studie gedaan, leren programmeren of iets anders?
Zet daar op in, ga ervoor en de rest volgt vanzelf.
Power is a lot like real estate, it's all about location, location, location.
The closer you are to the source, the higher your property value.
The closer you are to the source, the higher your property value.
Doordat je werkt vallen studie/studentenverenigingen helaas af. Dat lijkt me veruit de makkelijkste manier om veel sociale contacten op te doen. Wat verder erg goed werkt is een teamsport. Zijn er teamsporten (of individuele sporten met gezamenlijke trainingen) waar je wat voor voelt? Elke stad heeft behoorlijk wat sportclubs waar losse personen heel gemakkelijk in kunnen stromen. Verschilt wel per sportclub, maar dat voel je wel aan na één keer meetrainen. En dat kan overal en altijd.
Verder lijkt het me geen ongezonde keuze om eens bij je ouders weg te gaan. Met 26 jaar kan een studentenhuis ook nog prima, maar ik weet niet hoe dat verder in je leven past. Als je je huis deelt met anderen deel je daar vaak ook andere activiteiten mee. In een andere situatie zal je sowieso goed doen. Word je een stuk zelfstandiger van en je zal veel eerder geneigd zijn stappen in de goede richting te zetten. Lijkt me een mooi begin.
Of schrijf jezelf in voor een groepsvakantie! Voor veel mensen klinkt het wat gek om je als los persoon voor zoiets in te schrijven, maar het gebeurt behoorlijk vaak en ik ken er een aantal succesverhalen van. Wat betreft de tijd van het jaar zit je goed!
Verder lijkt het me geen ongezonde keuze om eens bij je ouders weg te gaan. Met 26 jaar kan een studentenhuis ook nog prima, maar ik weet niet hoe dat verder in je leven past. Als je je huis deelt met anderen deel je daar vaak ook andere activiteiten mee. In een andere situatie zal je sowieso goed doen. Word je een stuk zelfstandiger van en je zal veel eerder geneigd zijn stappen in de goede richting te zetten. Lijkt me een mooi begin.
Of schrijf jezelf in voor een groepsvakantie! Voor veel mensen klinkt het wat gek om je als los persoon voor zoiets in te schrijven, maar het gebeurt behoorlijk vaak en ik ken er een aantal succesverhalen van. Wat betreft de tijd van het jaar zit je goed!
"In case of dissension, never dare to judge till you've heard the other side."
Het klinkt hier al alsof je er zelf ook niet gelukkig van wordt. Zoek iets dat je wel wat meer uitdaagt. Wellicht dat sommige dingen niet kunnen, maar probeer simpel te denken. Wil ik iets buiten, wil ik iets binnen? Wil ik iets alleen, wil ik met collega's?quote:
Ik heb een uitzichtloze baan. We houden het even op "productie werk niveau". ...
Denk ook eens aan dat je kan beginnen met vrijwilligerswerk. Dit is een goede manier om na je werk de verveling nuttig te verdrijven, en je kan iets leren wat je bij een toekomstige baan kan gebruiken. Je kan bij een poppodium bijvoorbeeld vrijwillig bij techniek of achter de bar (goed voor je sociale capaciteiten) werken. Afhankelijk van het poppodium kan je er misschien meer doen. Maar werken in een omgeving waar jong talent komt, mensen met ambitie en een creatieve geest kan voor niemand slecht zijn.
And the druids turn to stone...
Klopt, maar als je je gaat richten op wat je gemist hebt gaat het niet meer goedkommen. Je moet vooruit kijken en je richten op morgen, niet op gisteren.quote:
[..]
hij is 18
Ik heb een heel belangrijk gedeelte van mijn leven gemist.
Rik: Hey guys, wouldn't it be AMAZING if all this money was real?
Vyvyan: Rik, that is the single most predictable and BORING thing anyone could ever say whilst playing Monopoly.
Vyvyan: Rik, that is the single most predictable and BORING thing anyone could ever say whilst playing Monopoly.
Als je dit maar vaak genoeg herhaalt ga je er vanzelf in geloven. Volgens mij doe je dat al.quote:
[..]
Ik heb een uitzichtloze baan. We houden het even op "productie werk niveau". Ik woon nog bij mijn ouders. Ik doe verder echt helemaal niets. Tot nu toe verdoofde ik mezelf door achter de computer te kruipen.
Ik wil nog even benadrukken dat ik de situatie best wel ernstig vindt. Maar vooral omdat ik geen uitweg zie. Ik zie geen plan om hieruit te komen. Het een houdt het ander weer tegen enzovoort.
Jullie zeggen dat het niet te laat is, en OK dat kan zo zijn theoretisch gezien maar ik ben bang nooit meer te kunnen "integreren" tussen mijn leeftijdsgenoten omdat zij al zoveel verder zijn.
2 belangrijke dingen die je in mijn ogen moet gaan doen:
- minder uren gaan draaien op je huidige werk en een bijbaan erbij in de horeca, heb je ook niet veel ervaring voor nodig. Ik was zelf ook verlegen maar heb jaren in de bediening gelopen en dat heeft mij echt veel geholpen bij het verhelpen van mijn verlegenheid.
- teamsport, het liefst voetbal, basketbal, volleybal. Denk niet dat iedereen meteen je vriend is, op jouw leeftijd hebben zich al groepen gevormd van mensen die al jaren sporten. Maar als je maar vaak genoeg je gezicht laat zien, dan heb je in ieder geval enkele dagen aanspraak. En teams gaan geregeld sociale dingen met elkaar doen, dus dan kom je er nog vaker uit
Rik: Hey guys, wouldn't it be AMAZING if all this money was real?
Vyvyan: Rik, that is the single most predictable and BORING thing anyone could ever say whilst playing Monopoly.
Vyvyan: Rik, that is the single most predictable and BORING thing anyone could ever say whilst playing Monopoly.
Zou ook gaan fitnessen. Aan je zelfbeeld werken, je lichaam. Zie jij er beter uit, voel je je ook stukken beter als je erop uit gaat.
En dit ja.quote:
Als je gaat richten op wat je gemist hebt gaat het niet meer goed komen. Je moet vooruit kijken en je richten op morgen, niet op gisteren.
What can be seen from the outside is only a portion of the truth.
Ik geloof er inderdaad in dat het allemaal te laat is. Vooral omdat ik geen uitweg zie. Ik heb jaren in de horeca gewerkt. Dat heeft me geen goed gedaan. Ik zit van binnen opslot door angst/onzekerheid/laagzelfbeeld/somberheid. Ik presenteer mezelf enkel op zo'n manier dat ik denk dat wenselijk is. Ik ben overbewust van mezelf, van andere. Van signalen die mensen afgeven, daardoor ben ik nooit mezelf.quote:
[..]
Als je dit maar vaak genoeg herhaalt ga je er vanzelf in geloven. Volgens mij doe je dat al.
2 belangrijke dingen die je in mijn ogen moet gaan doen:
- minder uren gaan draaien op je huidige werk en een bijbaan erbij in de horeca, heb je ook niet veel ervaring voor nodig. Ik was zelf ook verlegen maar heb jaren in de bediening gelopen en dat heeft mij echt veel geholpen bij het verhelpen van mijn verlegenheid.
- teamsport, het liefst voetbal, basketbal, volleybal. Denk niet dat iedereen meteen je vriend is, op jouw leeftijd hebben zich al groepen gevormd van mensen die al jaren sporten. Maar als je maar vaak genoeg je gezicht laat zien, dan heb je in ieder geval enkele dagen aanspraak. En teams gaan geregeld sociale dingen met elkaar doen, dus dan kom je er nog vaker uit
Ik kan me best wel goed anders voordoen hoor. Maar nu is dat op.
Nee helaas niet. Ik ben echt jaren lang in mezelf gekeerd geweest en heb totaal passief geleefd.quote:
Heb je de afgelopen 6 jaar een bepaalde competentie ontwikkeld?
Alsnog een studie gedaan, leren programmeren of iets anders?
Zet daar op in, ga ervoor en de rest volgt vanzelf.
Ik denk dat zeker goed kan zijn als ik op mezelf ga. Ik weet alleen niet zo goed waar heen en wat dan? Ik heb echt een plan nodig omdat ik bang ben dat ik anders weer de "grip"verlies en in ontwijkend gedrag verzak.quote:
Doordat je werkt vallen studie/studentenverenigingen helaas af. Dat lijkt me veruit de makkelijkste manier om veel sociale contacten op te doen. Wat verder erg goed werkt is een teamsport. Zijn er teamsporten (of individuele sporten met gezamenlijke trainingen) waar je wat voor voelt? Elke stad heeft behoorlijk wat sportclubs waar losse personen heel gemakkelijk in kunnen stromen. Verschilt wel per sportclub, maar dat voel je wel aan na één keer meetrainen. En dat kan overal en altijd.
Verder lijkt het me geen ongezonde keuze om eens bij je ouders weg te gaan. Met 26 jaar kan een studentenhuis ook nog prima, maar ik weet niet hoe dat verder in je leven past. Als je je huis deelt met anderen deel je daar vaak ook andere activiteiten mee. In een andere situatie zal je sowieso goed doen. Word je een stuk zelfstandiger van en je zal veel eerder geneigd zijn stappen in de goede richting te zetten. Lijkt me een mooi begin.
Of schrijf jezelf in voor een groepsvakantie! Voor veel mensen klinkt het wat gek om je als los persoon voor zoiets in te schrijven, maar het gebeurt behoorlijk vaak en ik ken er een aantal succesverhalen van. Wat betreft de tijd van het jaar zit je goed!
Ik weet niet of jullie ooit van "ontwijkende persoonlijkheidsstoornis"hebben gehoord maar dat beschrijft zo'n beetje hoe ik ben.
Ik heb lang angsten gehad als ik buitenhuis was, maar ik denk dat een deel ervan versterkt werd door ondervoeding. Nu ik beter eet heb ik minder last van lichamelijke angst. Vroeger had ik vaak het gevoel flauw te vallen. Ik denk dat dit mijn natuurlijke onzekerheid heeft versterkt.
Ik heb nog steeds wel een laag zelfbeeld en ben ontevreden met hoe ik eruit zie. Het het gaat er nu om dat ik een concreet plan heb. Wat ik moeilijk vindt omdat ik nogal wereldvreemd ben op dit moment.
Ik ben best wel verzwakt zowel lichamelijk als geestelijk. Na een paar uur werken ben ik eigenlijk al kapot, ik ga wel gewoon door hoor. Maar ik voel me standaard ontzettend down en uitgeput. Ik zal eerlijk zijn dat ik standaard nergens zin in heb, en totaal geen levenslust meer over heb.
Dat maakt het ook heel moeilijk om keuzes te maken. Ik mis de motivatie, het enthousiasme om ergens voor te gaan. Daarom focus ik mij ook zo erg op een concreet plan. input>output
Goed dat je in ieder geval al weet wat je nodig hebt. Concrete doelen waar je naartoe kan leven.
Waar denk je dat je als eerste behoefte aan hebt? Aan een goed eetschema, slaapritme of aan sociale contacten. Het klinkt haast wel alsof je je eetgewoonten aangrijpt om onzeker van te worden in het algemeen. Is dat een gefundeerd punt of zijn er na je eetgewoonten nog 8 punten die je te onzeker maken om sociale stappen vooruit te zetten?
Wat betreft op jezelf wonen zou ik overduidelijk kiezen voor een studentenstad. Amsterdam, Utrecht, Groningen. Iets in die richting. Veel mensen, veel mogelijkheden, veel keuzes, veel metgezellen. Dat maakt het één en ander gewoon wat makkelijker.
Waar denk je dat je als eerste behoefte aan hebt? Aan een goed eetschema, slaapritme of aan sociale contacten. Het klinkt haast wel alsof je je eetgewoonten aangrijpt om onzeker van te worden in het algemeen. Is dat een gefundeerd punt of zijn er na je eetgewoonten nog 8 punten die je te onzeker maken om sociale stappen vooruit te zetten?
Wat betreft op jezelf wonen zou ik overduidelijk kiezen voor een studentenstad. Amsterdam, Utrecht, Groningen. Iets in die richting. Veel mensen, veel mogelijkheden, veel keuzes, veel metgezellen. Dat maakt het één en ander gewoon wat makkelijker.
"In case of dissension, never dare to judge till you've heard the other side."
Hoi timeless0,
Ik heb nog niet alle berichten gelezen, maar ik zal even vanuit mijn eigen visie antwoorden.
Ik begrijp heel erg goed, dat je niet lekker in je vel zit. Zo lees ik dat je problemen hebt op diverse gebieden, namelijk: werk, sociale contacten en een negatief zelfbeeld.
Je kunt je pas goed inzetten voor je sociale contacten en je werk, door goed in je vel te zitten. Begin dus met je zelfbeeld en stel concrete, korte termijn doelen.
Zelfvertrouwen maakt gelukkig, onzekerheid zorgt voor nare, ongemakkelijke situaties (werk, sociale contacten). Dit kun je vergaren door jezelf te ontwikkelen op gebieden die jij interessant vindt. Zoek eens in de bibliotheek of het internet naar een leuke hobby. Een hobby waar jij vrolijk van wordt, waar je energie uit kan halen. Energie die je nodig hebt om verder te vechten, verder te komen. Tuinieren, schilderen, vissen, noem maar op... er zijn genoeg opties en er zit vast wel iets tussen dat jij leuk vindt, dat weet ik zeker. Vraag je ouders hierbij om hulp. Overigens is het zeker niet raar dat je nog thuis woont hoor. Gemiddeld gaan jongens op hun 22e* uit het huis, jij bent 26 jaar.. dat is zeker niet iets waar je je voor hoeft te schamen.
Uit eigen ervaring kan ik je vertellen dat de zelfstandigheid die je krijgt als je op jezelf gaat ook voor zelfvertrouwen zorgt. Je krijgt namelijk het idee, dat je niet langer afhankelijk bent van anderen. Overleg eens met je ouders en kijk of daar perspectieven in te vinden zijn. Leen desnoods wat en ga ook terug studeren. MBO, HBO of WO, het maakt niet uit. Het zorgt allemaal voor zelfvertrouwen. Je krijgt het idee dat je ergens goed in bent. En als je het nog leuk vindt is het helemaal mooi meegenomen toch?
Dus: Zoek een hobby, probeer langzamerhand aan wat zelfstandiger te worden en kijk of er mogelijkheden zijn tot een nieuwe studie. Doe dit uiteraard wel in kleine stapjes. Ik denk dat je ook zeker hulp moet zoeken om je hierin te ondersteunen.
Op sociaal gebied kun je je vervolgens gaan ontwikkelen door het zelfvertrouwen dat je hebt opgebouwd door aan jezelf te werken. Op je studie kom je allemaal nieuwe mensen tegen, maar mocht dat nou geen optie zijn, probeer dan inderdaad een teamsport! Maar zorg er voor dat je eerst aan je zelf werkt, omdat je onzekerheid/wanhopigheid andere mensen afstoot. Mensen die zelfvertrouwen hebben, hebben over het algemeen een open houding, staan rechtop en lachen veel. Dit is aantrekkelijk voor mensen; het geeft het idee dat je contact met ze wil! Denk dus niet dat het aan jou ligt, maar aan de fase waarin je je verkeerd.
Vriendschappen zijn vaak gebaseerd op wederzijdse interesses. Hier komen jouw nieuwe hobby's weer om de hoek kijken! 'Oh vind jij Green Day leuk? Super tof! Ik ook, zullen we samen een keertje naar een concert gaan?'. Om maar eens een voorbeeldje te noemen Zie je hoe belangrijk het is dat je jezelf ook persoonlijk ontwikkelt? Dit geldt overigens hetzelfde voor het krijgen van een vriendin in de toekomst.
En wat vooral belangrijk is: wees vooral niet te streng voor jezelf en stel concrete, korte termijndoelen. Denk bijvoorbeeld aan een praatje met een studiegenootje of collega. Deze geven jou namelijk positieve feedback (yes, het is me gelukt!) en geeft je energie om weer verder te kunnen. Maak iedere dag een lijstje met wat puntjes die voor jou die dag zijn goed gegaan en wees daar ook trots op!!!!
Ik hoop dat je hier iets mee kunt! Heel veel succes!
* Bron: http://blog.youngworks.nl/facts/het-gezin-van-de-21e-eeuw
Ik heb nog niet alle berichten gelezen, maar ik zal even vanuit mijn eigen visie antwoorden.
Ik begrijp heel erg goed, dat je niet lekker in je vel zit. Zo lees ik dat je problemen hebt op diverse gebieden, namelijk: werk, sociale contacten en een negatief zelfbeeld.
Je kunt je pas goed inzetten voor je sociale contacten en je werk, door goed in je vel te zitten. Begin dus met je zelfbeeld en stel concrete, korte termijn doelen.
Zelfvertrouwen maakt gelukkig, onzekerheid zorgt voor nare, ongemakkelijke situaties (werk, sociale contacten). Dit kun je vergaren door jezelf te ontwikkelen op gebieden die jij interessant vindt. Zoek eens in de bibliotheek of het internet naar een leuke hobby. Een hobby waar jij vrolijk van wordt, waar je energie uit kan halen. Energie die je nodig hebt om verder te vechten, verder te komen. Tuinieren, schilderen, vissen, noem maar op... er zijn genoeg opties en er zit vast wel iets tussen dat jij leuk vindt, dat weet ik zeker
. Vraag je ouders hierbij om hulp. Overigens is het zeker niet raar dat je nog thuis woont hoor. Gemiddeld gaan jongens op hun 22e* uit het huis, jij bent 26 jaar.. dat is zeker niet iets waar je je voor hoeft te schamen. Uit eigen ervaring kan ik je vertellen dat de zelfstandigheid die je krijgt als je op jezelf gaat ook voor zelfvertrouwen zorgt. Je krijgt namelijk het idee, dat je niet langer afhankelijk bent van anderen. Overleg eens met je ouders en kijk of daar perspectieven in te vinden zijn. Leen desnoods wat en ga ook terug studeren. MBO, HBO of WO, het maakt niet uit. Het zorgt allemaal voor zelfvertrouwen. Je krijgt het idee dat je ergens goed in bent. En als je het nog leuk vindt is het helemaal mooi meegenomen toch?
Dus: Zoek een hobby, probeer langzamerhand aan wat zelfstandiger te worden en kijk of er mogelijkheden zijn tot een nieuwe studie. Doe dit uiteraard wel in kleine stapjes. Ik denk dat je ook zeker hulp moet zoeken om je hierin te ondersteunen.
Op sociaal gebied kun je je vervolgens gaan ontwikkelen door het zelfvertrouwen dat je hebt opgebouwd door aan jezelf te werken. Op je studie kom je allemaal nieuwe mensen tegen, maar mocht dat nou geen optie zijn, probeer dan inderdaad een teamsport! Maar zorg er voor dat je eerst aan je zelf werkt, omdat je onzekerheid/wanhopigheid andere mensen afstoot. Mensen die zelfvertrouwen hebben, hebben over het algemeen een open houding, staan rechtop en lachen veel. Dit is aantrekkelijk voor mensen; het geeft het idee dat je contact met ze wil! Denk dus niet dat het aan jou ligt, maar aan de fase waarin je je verkeerd.
Vriendschappen zijn vaak gebaseerd op wederzijdse interesses. Hier komen jouw nieuwe hobby's weer om de hoek kijken! 'Oh vind jij Green Day leuk? Super tof! Ik ook, zullen we samen een keertje naar een concert gaan?'. Om maar eens een voorbeeldje te noemen
Zie je hoe belangrijk het is dat je jezelf ook persoonlijk ontwikkelt? Dit geldt overigens hetzelfde voor het krijgen van een vriendin in de toekomst. En wat vooral belangrijk is: wees vooral niet te streng voor jezelf en stel concrete, korte termijndoelen. Denk bijvoorbeeld aan een praatje met een studiegenootje of collega. Deze geven jou namelijk positieve feedback (yes, het is me gelukt!) en geeft je energie om weer verder te kunnen. Maak iedere dag een lijstje met wat puntjes die voor jou die dag zijn goed gegaan en wees daar ook trots op!!!!
Ik hoop dat je hier iets mee kunt! Heel veel succes!
* Bron: http://blog.youngworks.nl/facts/het-gezin-van-de-21e-eeuw
dankje, werk/studie baart me ontzettend veel zorgen. Ik ben eigenlijk niet in staat goede keuzes te maken op dit moment. Maar ik ben bang dat ik het me niet kan permitteren om bijvoorbeeld een studie nog langer uit te stellen. Als ik nu begin aan HBO ben ik tegen me 30e afgestudeerd.. moet ik dat wel willen?quote:
Hoi timeless0,
Ik heb nog niet alle berichten gelezen, maar ik zal even vanuit mijn eigen visie antwoorden.
Ik begrijp heel erg goed, dat je niet lekker in je vel zit. Zo lees ik dat je problemen hebt op diverse gebieden, namelijk: werk, sociale contacten en een negatief zelfbeeld.
Je kunt je pas goed inzetten voor je sociale contacten en je werk, door goed in je vel te zitten. Begin dus met je zelfbeeld en stel concrete, korte termijn doelen.
Zelfvertrouwen maakt gelukkig, onzekerheid zorgt voor nare, ongemakkelijke situaties (werk, sociale contacten). Dit kun je vergaren door jezelf te ontwikkelen op gebieden die jij interessant vindt. Zoek eens in de bibliotheek of het internet naar een leuke hobby. Een hobby waar jij vrolijk van wordt, waar je energie uit kan halen. Energie die je nodig hebt om verder te vechten, verder te komen. Tuinieren, schilderen, vissen, noem maar op... er zijn genoeg opties en er zit vast wel iets tussen dat jij leuk vindt, dat weet ik zeker
Uit eigen ervaring kan ik je vertellen dat de zelfstandigheid die je krijgt als je op jezelf gaat ook voor zelfvertrouwen zorgt. Je krijgt namelijk het idee, dat je niet langer afhankelijk bent van anderen. Overleg eens met je ouders en kijk of daar perspectieven in te vinden zijn. Leen desnoods wat en ga ook terug studeren. MBO, HBO of WO, het maakt niet uit. Het zorgt allemaal voor zelfvertrouwen. Je krijgt het idee dat je ergens goed in bent. En als je het nog leuk vindt is het helemaal mooi meegenomen toch?
Dus: Zoek een hobby, probeer langzamerhand aan wat zelfstandiger te worden en kijk of er mogelijkheden zijn tot een nieuwe studie. Doe dit uiteraard wel in kleine stapjes. Ik denk dat je ook zeker hulp moet zoeken om je hierin te ondersteunen.
Op sociaal gebied kun je je vervolgens gaan ontwikkelen door het zelfvertrouwen dat je hebt opgebouwd door aan jezelf te werken. Op je studie kom je allemaal nieuwe mensen tegen, maar mocht dat nou geen optie zijn, probeer dan inderdaad een teamsport! Maar zorg er voor dat je eerst aan je zelf werkt, omdat je onzekerheid/wanhopigheid andere mensen afstoot. Mensen die zelfvertrouwen hebben, hebben over het algemeen een open houding, staan rechtop en lachen veel. Dit is aantrekkelijk voor mensen; het geeft het idee dat je contact met ze wil! Denk dus niet dat het aan jou ligt, maar aan de fase waarin je je verkeerd.
Vriendschappen zijn vaak gebaseerd op wederzijdse interesses. Hier komen jouw nieuwe hobby's weer om de hoek kijken! 'Oh vind jij Green Day leuk? Super tof! Ik ook, zullen we samen een keertje naar een concert gaan?'. Om maar eens een voorbeeldje te noemen
En wat vooral belangrijk is: wees vooral niet te streng voor jezelf en stel concrete, korte termijndoelen. Denk bijvoorbeeld aan een praatje met een studiegenootje of collega. Deze geven jou namelijk positieve feedback (yes, het is me gelukt!) en geeft je energie om weer verder te kunnen. Maak iedere dag een lijstje met wat puntjes die voor jou die dag zijn goed gegaan en wees daar ook trots op!!!!
Ik hoop dat je hier iets mee kunt! Heel veel succes!
* Bron: http://blog.youngworks.nl/facts/het-gezin-van-de-21e-eeuw
Timeless0, dat kan ik me ook heel goed voorstellen hoor. Zeker als je tussen al die jonge broekies zit . Misschien is daarom een deeltijd opleiding wel geschikt voor jou? Over het algemeen zitten daar de wat oudere lui en je kunt natuurlijk werk combineren met je studie, waardoor je ook nog eens extra ervaring op doet! Daarnaast beginnen mensen met een deeltijdopleiding op verschillende leeftijden. Mijn tante is nu 40 en heeft recentelijk nog een studie afgerond, ook deeltijd.
Dat je nu nog niet alles hebt bereikt wat een gemiddeld mens wel zou bereiken, wil niet zeggen dat je het niet kan. Iedereen ontwikkelt zich in een eigen tempo en op z'n eigen manier. Laat je toch niet leiden door de maatschappij.
Keuzes maken kun je alleen doen als je ergens kennis van hebt. Anders heb je een grote kans dat je inderdaad de verkeerde keuze maakt. Oriënteer je dus eens op eens op studies door open dagen te bezoeken.
. Misschien is daarom een deeltijd opleiding wel geschikt voor jou? Over het algemeen zitten daar de wat oudere lui en je kunt natuurlijk werk combineren met je studie, waardoor je ook nog eens extra ervaring op doet! Daarnaast beginnen mensen met een deeltijdopleiding op verschillende leeftijden. Mijn tante is nu 40 en heeft recentelijk nog een studie afgerond, ook deeltijd. Dat je nu nog niet alles hebt bereikt wat een gemiddeld mens wel zou bereiken, wil niet zeggen dat je het niet kan. Iedereen ontwikkelt zich in een eigen tempo en op z'n eigen manier. Laat je toch niet leiden door de maatschappij.
Keuzes maken kun je alleen doen als je ergens kennis van hebt. Anders heb je een grote kans dat je inderdaad de verkeerde keuze maakt. Oriënteer je dus eens op eens op studies door open dagen te bezoeken.
Even tussendoor:
Als je hbo wil gaan doen en niet voor fulltime school wil gaan
kies dan voor een duaal traject, dan krijg je tenminste nog betaald en heb je recht op studiefinanciering
bij deeltijd is dat niet het geval..
ik ben trouwens ook 26 en ben van plan om het volgende schooljaar toch weer een opleiding te beginnen (hbo)
maar ik kies dus voor duaal
Als je hbo wil gaan doen en niet voor fulltime school wil gaan
kies dan voor een duaal traject, dan krijg je tenminste nog betaald en heb je recht op studiefinanciering
bij deeltijd is dat niet het geval..
ik ben trouwens ook 26 en ben van plan om het volgende schooljaar toch weer een opleiding te beginnen (hbo)
maar ik kies dus voor duaal
Erg herkenbaar, alleen ben ik dan een vrouw, 29, werkeloos en geen diploma op HBO/ WO niveau.
Ik zie er niet slecht uit of zo en ben ook niet echt dom, maar voel me enorm leeg en dom van binnen doordat ik gewoon totaal niks met mn leven doe/ heb gedaan, en dat begint nu zn tol te eisen.
Ik ben bang dat ik nooit meer zo terugkom op het niveau van toen ik nog op de HAVO zat, omdat ik al jaren stilsta (sociaal, intellectueel etc) en nu ook merk dat ik echt slechter ben geworden in leren etc.
Het enige wat ik doe in mijn leven is slapen en internetten, en het begint me steeds meer tegen te staan..ik wil graag meer, en wil leuke dingen doen etc...maar wordt dan weer chagerijnig doordat ik niet weet met wie, hoe wat etc. (nogal vicieuze cirkel ook).
Ik was als kind ook extreem verlegen/ onzeker en nogal faalangstig etc.
Op mn 14e gebeurde er toen iets op t gebied van mijn gezondheid, waardoor ik toen erg down werd en nog meer in mezelf gekeerd. Dit heeft best wel veel invloed gehad. Had toen al het idee enorm achter te raken op leeftijdgenoten.
Ik wist ook nooit zo goed wat ik nou qua studie etc moest doen (omdat ik mezelf toen al kwijt was), maar uiteindelijk met iets begonnen en daar btje blijven hangen (ook al was het niet echt helemaal wat ik wilde). Ik vond ook van alles wel leuk.
In mn laatste jaar kreeg ik nog ernstigere gezondheidsklachten, en ben mede daardoor gestopt met de studie (en vanwege het feit dat ik nogal stoicijns die studie deed, maar in het laatste jaar komt het erop aan dat je je echt bewijst en ik kon me gewoon niet voor 100% inzetten op zo'n stage want ik was er maar half). Ik was toen 22.
Sindsdien heb ik qua werk alleen maar ongeschoolde baantjes gehad.
Op mn 25e ging ik uit huis.
Momenteel ben ik sinds begin dit jaar werkloos en loop nu toch tegen de dertig, dus dan ga je toch ook nadenken dat je wel wat meer wilt....maarja zit ook met die gezondheidsklachten die steeds erger worden, dus ik wil wel maar het kan gewoon niet....en doordat ik ook het idee heb dat ik veel dingen toch niet kan/ of er niet van kan genieten lukt het me ook niet echt om na te denken wat ik echt wil (want die gezondheid zit in de weg, en ik ga niet nadenken over iets wat ik graag wil als ik zelf vind dat dat niet realistisch is) etc weet ik ook niet wat er overblijft.
Sociaal heb ik wel wat mensen maar maar heel weinig en die zie ik niet veel.
Tis echt een vicieuze cirkel bij mij. Doordat ik me onzeker en depri en angst en stress voel ivm mn gezondheid en gewoon omdat ik altijd al zo ben voor n deel (ik ben enorm faalangstig, ik ben enorm braaf en durf niet veel, ben perfectionistisch, hou veeeel te veel rekening met anderen etc) kom ik ook niet vrolijk over en is het zelfs zo erg dat ik gewoon niet eens meer echt een normaal gesprek kan voeren: mn concentratie is weg, door het jaren stilstaan en stress merk ik dat mn zinsbouw/ woorden gewoon weg zijn en ik kan ook over veel dingen niet meepraten dus ja dan trek je ook weinig mensen aan.
Ik wil wel werken maar ben zo onzeker en niet lekker in mn vel dat een werkgever me niet snel aanneemt etc.
Allemaal dat soort dingen.
Maargoed. Momenteel zit ik het meeste met mn gezondheid en dat dat mn hele leven verpest, en het feit dat ik me verveel en enorm leeg voel. Heb weinig zin om over de rest na te denken.
Dat komt allemaal vanzelf wel wat meer goed als ik eerst maar hulp krijg wbt hoe om te gaan met mn gezondheid, en met n normaal dagritme te creeeren voor mezelf. Gewoon n kwestie van doen is het dan, gaat in het begin miss niet perfect, maar ik moet me ook niet zo afmeten aan andere mensen.
En zeker op mijn leeftijd is het leven toch niet zo heel intens bijzonder meer dus val ik ook niet zo uit de toon. Tis gewoon n voorspelbaar riedeltje van opstaan-naar je werk-werken-terug van je werk-koken, opruimen, kind verzorgen, TV kijken, slapen-. Dat scheelt.
Maar ik blijf toch wel jaloers op de ontwikkeldheid van andere mensen (dat ze zo'n studie kunnen doen, wat ze lezen, waar ze over nadenken, wat ze doen, dat ze voelen, dat ze genieten, dat ze kunnen genieten van het moment...ik wou dat ik eens ergens van kon genieten of uberhaupt weer meer voelen dan angst en stress ivm mn gezondheid).
Maar dat jaloers zijn heb ik puur omdat ik het idee heb van 'godverdomme, er had zoveel in me gezeten als die gezondheidsdinges er niet was, en als ik mezelf niet zo tegen hield door mn perfectionisme en faalangst maar gewoon es LEEF en LEF heb....nu heb ik me al jarenlang totaal niet ontwikkeld en zijn mn hersenen echt afgestompt. De jaren waarin je de meeste dingen kunt leren -mentaal, sociaal, emotioneel etc- heb ik verspeeld en mijn leervermogen is nu drastisch aan het achteruitgaan en mijn hersenen zijn nu al gevormd en daar is nog maar marginaal iets aan te veranderen'.
Blabla. Kom hier ook niet echt goed uit mn woorden. Wie er over verder wilt praten PM maar
[ Bericht 1% gewijzigd door bulbjes op 06-06-2011 22:56:11 ]
Ik zie er niet slecht uit of zo en ben ook niet echt dom, maar voel me enorm leeg en dom van binnen doordat ik gewoon totaal niks met mn leven doe/ heb gedaan, en dat begint nu zn tol te eisen.
Ik ben bang dat ik nooit meer zo terugkom op het niveau van toen ik nog op de HAVO zat, omdat ik al jaren stilsta (sociaal, intellectueel etc) en nu ook merk dat ik echt slechter ben geworden in leren etc.
Het enige wat ik doe in mijn leven is slapen en internetten, en het begint me steeds meer tegen te staan..ik wil graag meer, en wil leuke dingen doen etc...maar wordt dan weer chagerijnig doordat ik niet weet met wie, hoe wat etc. (nogal vicieuze cirkel ook).
Ik was als kind ook extreem verlegen/ onzeker en nogal faalangstig etc.
Op mn 14e gebeurde er toen iets op t gebied van mijn gezondheid, waardoor ik toen erg down werd en nog meer in mezelf gekeerd. Dit heeft best wel veel invloed gehad. Had toen al het idee enorm achter te raken op leeftijdgenoten.
Ik wist ook nooit zo goed wat ik nou qua studie etc moest doen (omdat ik mezelf toen al kwijt was), maar uiteindelijk met iets begonnen en daar btje blijven hangen (ook al was het niet echt helemaal wat ik wilde). Ik vond ook van alles wel leuk.
In mn laatste jaar kreeg ik nog ernstigere gezondheidsklachten, en ben mede daardoor gestopt met de studie (en vanwege het feit dat ik nogal stoicijns die studie deed, maar in het laatste jaar komt het erop aan dat je je echt bewijst en ik kon me gewoon niet voor 100% inzetten op zo'n stage want ik was er maar half). Ik was toen 22.
Sindsdien heb ik qua werk alleen maar ongeschoolde baantjes gehad.
Op mn 25e ging ik uit huis.
Momenteel ben ik sinds begin dit jaar werkloos en loop nu toch tegen de dertig, dus dan ga je toch ook nadenken dat je wel wat meer wilt....maarja zit ook met die gezondheidsklachten die steeds erger worden, dus ik wil wel maar het kan gewoon niet....en doordat ik ook het idee heb dat ik veel dingen toch niet kan/ of er niet van kan genieten lukt het me ook niet echt om na te denken wat ik echt wil (want die gezondheid zit in de weg, en ik ga niet nadenken over iets wat ik graag wil als ik zelf vind dat dat niet realistisch is) etc weet ik ook niet wat er overblijft.
Sociaal heb ik wel wat mensen maar maar heel weinig en die zie ik niet veel.
Tis echt een vicieuze cirkel bij mij. Doordat ik me onzeker en depri en angst en stress voel ivm mn gezondheid en gewoon omdat ik altijd al zo ben voor n deel (ik ben enorm faalangstig, ik ben enorm braaf en durf niet veel, ben perfectionistisch, hou veeeel te veel rekening met anderen etc) kom ik ook niet vrolijk over en is het zelfs zo erg dat ik gewoon niet eens meer echt een normaal gesprek kan voeren: mn concentratie is weg, door het jaren stilstaan en stress merk ik dat mn zinsbouw/ woorden gewoon weg zijn en ik kan ook over veel dingen niet meepraten dus ja dan trek je ook weinig mensen aan.
Ik wil wel werken maar ben zo onzeker en niet lekker in mn vel dat een werkgever me niet snel aanneemt etc.
Allemaal dat soort dingen.
Maargoed. Momenteel zit ik het meeste met mn gezondheid en dat dat mn hele leven verpest, en het feit dat ik me verveel en enorm leeg voel. Heb weinig zin om over de rest na te denken.
Dat komt allemaal vanzelf wel wat meer goed als ik eerst maar hulp krijg wbt hoe om te gaan met mn gezondheid, en met n normaal dagritme te creeeren voor mezelf. Gewoon n kwestie van doen is het dan, gaat in het begin miss niet perfect, maar ik moet me ook niet zo afmeten aan andere mensen.
En zeker op mijn leeftijd is het leven toch niet zo heel intens bijzonder meer dus val ik ook niet zo uit de toon. Tis gewoon n voorspelbaar riedeltje van opstaan-naar je werk-werken-terug van je werk-koken, opruimen, kind verzorgen, TV kijken, slapen-. Dat scheelt.
Maar ik blijf toch wel jaloers op de ontwikkeldheid van andere mensen (dat ze zo'n studie kunnen doen, wat ze lezen, waar ze over nadenken, wat ze doen, dat ze voelen, dat ze genieten, dat ze kunnen genieten van het moment...ik wou dat ik eens ergens van kon genieten of uberhaupt weer meer voelen dan angst en stress ivm mn gezondheid).
Maar dat jaloers zijn heb ik puur omdat ik het idee heb van 'godverdomme, er had zoveel in me gezeten als die gezondheidsdinges er niet was, en als ik mezelf niet zo tegen hield door mn perfectionisme en faalangst maar gewoon es LEEF en LEF heb....nu heb ik me al jarenlang totaal niet ontwikkeld en zijn mn hersenen echt afgestompt. De jaren waarin je de meeste dingen kunt leren -mentaal, sociaal, emotioneel etc- heb ik verspeeld en mijn leervermogen is nu drastisch aan het achteruitgaan en mijn hersenen zijn nu al gevormd en daar is nog maar marginaal iets aan te veranderen'.
Blabla. Kom hier ook niet echt goed uit mn woorden. Wie er over verder wilt praten PM maar
[ Bericht 1% gewijzigd door bulbjes op 06-06-2011 22:56:11 ]
Ik heb de OP gelezen en een deel van de reactie, (de rest gescant). Hoe goed bedoelt en misschien helpend al die adviezen van vreemden op internet over ander werk, uit huis gaan, sport, studie etc ook zijn, het lijkt me voor je, timeless0, heel belangrijk als je professionele hulp gaat zoeken. Want zonder dat zullen al die stappen (waarschijnlijk) veels te moeilijk voor je zijn en de mogelijke tegenslagen te zwaar. Waardoor je alleen maar verder in je negatieve spiraal raakt. Dat bedoel ik niet negatief over jou, maar volgens mij wordt hier onderschat door mensen hoe moeilijk het is voor iemand als jij om al die stappen te zetten. Het is niet simpel een kwestie van een knop omzetten of een schop onder je reet. Maar met therapie waarin je leert waar je angsten vandaan komen en hoe je die moet aanpakken kan je een heel eind komen. Helemaal als je zelf denkt dat je een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis hebt. Daar is prima hulp bij te vinden. En 26 is lang nog niet te laat. (dat is het nooit )
Dus als ik jouw was zou ik z.s.m. (liefst vandaag nog) naar de huisarts gaan met je verhaal en hulp zoeken!
)Dus als ik jouw was zou ik z.s.m. (liefst vandaag nog) naar de huisarts gaan met je verhaal en hulp zoeken!
Natuurlijk kan dat nog 
Het zou op je vijftigste nog steeds kunnen. Ga gewoon naar sportclubs/hobbyclubs/ga-wat-leuks-doen. En zuipen. Done.
Het zou op je vijftigste nog steeds kunnen. Ga gewoon naar sportclubs/hobbyclubs/ga-wat-leuks-doen. En zuipen. Done.
Die dingen die jij noemt kunnen inderdaad nog, en zullen nog wel een tijdje kunnen. Maar als je tot je 26e nog nooit een vriendinnetje gehad heb ben ik toch bang dat ik op een gegeven moment "te laat"ben. Ik bedoel al zou ik gaan daten is dat met meiden rond mijn eigen leeftijd. De meeste hebben wel de minimale ervaring. Ik kan niet met meiden gaan daten die op mijn "niveau"zitten want die zijn waarschijnlijk pas 16. Op die manier voel ik nu dus dat ik te laat ben.quote:
Natuurlijk kan dat nog
Qua werk speelt ervaring en leeftijd ook een zekere rol. Maar wat dat betreft hoop ik de boot nog niet gemist te hebben.
Maar wil je niet juist eerst met die dingen beginnen voordat je je gaat verdiepen op liefdesgebied?quote:
[..]
Die dingen die jij noemt kunnen inderdaad nog, en zullen nog wel een tijdje kunnen. Maar als je tot je 26e nog nooit een vriendinnetje gehad heb ben ik toch bang dat ik op een gegeven moment "te laat"ben. Ik bedoel al zou ik gaan daten is dat met meiden rond mijn eigen leeftijd. De meeste hebben wel de minimale ervaring. Ik kan niet met meiden gaan daten die op mijn "niveau"zitten want die zijn waarschijnlijk pas 16. Op die manier voel ik nu dus dat ik te laat ben.
Nee is onzin. Echt.. zijn genoeg vrouwen die rond jouw leeftijd ook niet `veel´ ervaring hebben. Je moet ze maar tegenkomen. Dat moet vanzelf gaan, ga please niet op zoek via dating sites enz...quote:
[..]
Die dingen die jij noemt kunnen inderdaad nog, en zullen nog wel een tijdje kunnen. Maar als je tot je 26e nog nooit een vriendinnetje gehad heb ben ik toch bang dat ik op een gegeven moment "te laat"ben. Ik bedoel al zou ik gaan daten is dat met meiden rond mijn eigen leeftijd. De meeste hebben wel de minimale ervaring. Ik kan niet met meiden gaan daten die op mijn "niveau"zitten want die zijn waarschijnlijk pas 16. Op die manier voel ik nu dus dat ik te laat ben.
En ja persoonlijk zou ik ook eerst aan andere zaken werken voordat ik mij zou verdiepen in de liefde.
[ Bericht 5% gewijzigd door D_tjuh op 07-06-2011 00:28:03 ]
What can be seen from the outside is only a portion of the truth.
Ik moet me inderdaad eerst op andere zaken richten. Maar ik moet wel hoop hebben en vertrouwen in mijn toekomst. Dat was ik tot nu volledig kwijt. Ik voel me nu vooral zinloos. Maar als jij zegt dat mijn vorige post onzin was dan doet mij dat goed. Want dat geeft mij hoop op een betere toekomst.quote:
[..]
Nee is onzin. Echt.. zijn genoeg vrouwen die rond jouw leeftijd ook niet `veel´ ervaring hebben. Je moet ze maar tegenkomen. Dat moet vanzelf gaan, ga please niet op zoek via dating sites enz...
En ja persoonlijk zou ik ook eerst aan andere zaken werken voordat ik mij zou verdiepen in de liefde.
Ja dat moet je willen!quote:
[..]
dankje, werk/studie baart me ontzettend veel zorgen. Ik ben eigenlijk niet in staat goede keuzes te maken op dit moment. Maar ik ben bang dat ik het me niet kan permitteren om bijvoorbeeld een studie nog langer uit te stellen. Als ik nu begin aan HBO ben ik tegen me 30e afgestudeerd.. moet ik dat wel willen?
'pas' op je 30e afgestudeerd zijn is nog altijd beter dan helemaal nooit. Zo oud is 30 sowieso niet en van een diploma kan je nog vele jaren profijt hebben. En zoals gezegd zijn er met een duale/deeltijd studie zat van jouw leeftijd.
< is me onderstaand een behoorlijk levensverhaal geworden, wil toch iig de TS vragen het te lezen want het komt uiteindelijk op iets motiverends neer! >
Ik, nu 24 jaar, heb zelf ook enkele jaren (2004-2007) in een sociaal isolement gezeten. Samenloop van omstandigheden icm moeilijk verleden. Uitte zich ook in de symptonen waar je naar verwees (ontwijkende persoonlijkheidsstoornis). Hele sociale netwerk weggevallen. 0 contacten over. Was bij mij zelfs zo ver dat ik 2 jaar lang zo goed als niet ook maar buiten kwam. Hooguit om even vuilnis buiten te zetten. Een jaar heb ik zo thuis gewoond. Maar thuissituatie was niet meer houdbaar.. spanningen liepen hoog op.
Vervolgens ging ik op mijzelf wonen. Ik wilde weg uit die regio en kwam 50-60 kilometer verder te wonen. In een uitrand van de stad, slechte wijk, en niemand die ik er kende op mijn zus na die daar dichtbij woonde. Maar die kon er ook niet veel voor mij zijn toen. Tevens verhuisde die na een jaar terug naar haar oude dorp.
Ik had er hoge verwachtingen van, op mijzelf wonen zou alles verbeteren, maar na 2 maanden zat ik nog net zo alleen thuis, maar dan echt helemaal alleen. Goed ongelukkig.
Nu had ik altijd al ondergewicht, en de stress/ongelukkigheid daar zorgde ervoor dat ik nog verder afviel Dit maakte de drempel, die al hoog was, om alleen al boodschappen te doen nog hoger. Geestelijk en fysiek ging het alleen maar minder, het een verslechterde ook het ander en andersom, en ik zat alleen maar met dwanggedachtes te piekeren over de dood enzo. Uiteindelijk kwam het zover dat ik echt op een ziekelijk laag gewicht kwam (46KG bij 1.83). Ik voelde me zo zwak, en had dusdanig erg last van dat het zwart voor mn ogen werd vaak, dat mn zus me naar de eerste hulp heeft gereden.
Rock bottom.
Daarna bij dietist terecht gekomen en me kunnen toespitsen op iig beter eten terwijl ik thuis zat. Dat lukte beetje bij beetje en daardoor begon ik me iets beter te voelen.
Rond die tijd had ik ook van een instantie soort van begeleiding, eigenlijk stelde dat weinig voor en konden ze me praktisch met niets echt helpen, maar er kwam 2wekelijks iemand langs een uurtje. Alleen praten over hoe gaat en doelen stellen e.d. maar dat was al een heel pril vorm van contact iig. Maar focus lag kwa uit die situatie komen op simpele dingen doen als vaker de deur uit door gewoon wat te gaan wandelen. Maar dat vond ik doelloos en ik ondernam nog weinig.
Uiteindelijk, na dat ik er echt aan moest toegeven want het principe stond me niet echt aan, werd er via een instantie een 'maatje' geregeld. Iemand die als vrijwilliger dingen onderneemt met mensen die dat nodig hebben. Eerst telefonisch contact, kwam ze (een meid/vrouw van toen 26 jaar) al heel spontaan over. Vervolgens afgesproken, eerst thuis even kort en een volgende keer gingen in de stad wat drinken. Het klikte meteen met haar en was een heel levendig/spontaan contact vanaf het begin. Avond in de stad werd erg gezellig. Heel erg gezellig en bleven ook langer dan gepland en aan eind zaten we onderuitgezakt in de loungestoelen tegen elkaar aan met een gluhwijntje erbij over van alles en nog wat te praten en te lachen. Bij doei zeggen was nog beetje apart... zij moest eigenlijk nodig gaan, haar vriend belde die zat te wachten, maar toen ik al naar de bus wilde lopen bleef ze elke keer me beetje tegenhouden van dat bus er nog niet was en elke stap naar achteren deed zij een naar voren en denk nog altijd dat als ik dr gezoend had ze het had laten gebeuren.
Moraal van dit verhaal: eerste contact sinds tijden had dus meteen van alles er op en er aan en zo'n gevoel van een 'klik' met iemand en zoveel gezelligheid had ik al jaren niet gekend. Dus toen ik thuis kwam moest ik ineens huilen als een gek.. huilen huilen huilen... want er was ineens een extreem sterk gevoel bij de leegte van mijn leven al die jaren. Waar ik jaren helemaal 'numb' als een zombie door de dagen was gegaan was nu ineens een stukje leven teruggekeerd en dat maakte veel los.
Helaas was contact met haar wat bekoeld daarna, ze nam wat afstand. Vrij zeker doordat iets te gezellig was en ze verloofd was.
In diezelfde periode had ik tevens contact via internet met een Britse. 5 jaar ouder dan ik destijds (24 om 19). Zat in dezelfde chat van een site van een gemeenschappelijke internethobby (photoshop, 3d e.d.). Dat mondde uit in skypen met elkaar e.d. Toen had ik niets anders dus ik was daar vrij enthousiast over. Ik kwam in die tijd ook wel bij een psycholoog maar dat schoot niet echt op en die prikkelde mij niet om dingen echt te veranderen. Maar hier had ik zoiets van ik ga in Engeland wonen, werken met digitaal design e.d.... komt goed.
Maar toen zij mij in NL opzocht was het wel oke en alles maar IRL was er weinig aantrekkingskracht. Toch hielden we contact en zocht ik haar ook op in London. Maar was een moeilijk contact. Allebei waren we niet echt sociaal de besten in die tijd en ik begon me aan haar te ergeren en was veel frustratie. Zij was nogal afhankelijk en was allemaal niet echt happy happy. Dit heeft in totaal half jaar geduurd. Ondertussen was ik nog wel aan het aankomen in gewicht en ging dat iig beter.
Maar goed uiteindelijk nog immer geen werk, studie, vrienden etc. En zat nog altijd thuis. Weer zo'n maatjescontact en dit keer een jong meisje, begin van de opleiding... voor haar ook allemaal nieuw zoiets. Dit was over algemeen beschouwd een goed contact geweest. Heeft aantal maanden geduurt en ging alleen wat stuk op dat ook met haar met keer drinken erg gezellig was en zij het op gevoelskwestie had ervaren als 'bijna een date'. Maar verder in die tijd leuke dingen gedaan, goed gepraat... ook interessant dat zij veel over haarzelf en haar leven tegen mij vertelde... het was wel echt vriendschappelijk op gegeven moment ipv nep. Dit maakte mij, icm met dat ik in die maanden ook in gewicht veel was aangekomen en eindelijk voor eerst in vele jaren geen ondergewicht meer had, een stuk levendiger weer. Daarnaast kon ik toch ook dingen van haar leren want ze was vrij daadkrachtig. Als ze iets wilde ging ze er voor.
Uiteindelijk was het lente 2007 en nam ik de grootste stap; vrijwilligerswerk. Hiermee stapte ik nog meer terug de maatschappij in. Was leuk afwisselend werk met veel verschillende collegas, hoewel weinig van mijn leeftijd was de sociale omgang goed en ik leefde steeds meer op. Uiteindelijk daar zelfs achter een bar gewerkt met veel plezier. Iets wat me ook vrij goed afging al zeg ik het zelf.
Het ging dusdanig beter met me dat ik me klaar voelde voor een volgende stap: studeren. Ik had mijn havo niet afgemaakt door de omstandigheden maar had begin 2007 wel enkele deelcertificaten gehaald dmv thuisstudie. Niet genoeg voor directe toelating maar via een 21+ toelatingstest ben ik toegelaten. Mijn moeder, die altijd wat voorzichtig is, vond het nog te vroeg voor zon stap maar ik voelde me er klaar voor.
En dat had ik juist. Sindsdien is het prima gegaan. In begin nam ik de studie wel iets teveel naar huis... kleine meningsverschillen met mensen kon ik nog wat over napiekeren maar na een half jaar was ik een student net als de ander. In de zomer van 2008 zelfs alleen wezen backpacken en daar bleek dat ik heel makkelijk contacten kan maken en makkelijk een praatje maak en zelfredzaam ben. Geweldige tijd gehad.
Enige wat wel is, is dat mijn sociaal netwerk dus een aantal jaren geleden 0 was en ik hier waar ik kwam te wonen ook niemand kende. Dan leer je dus ook niet via via mensen kennen. Vooraf dacht ik dat met studeren er een wereld voor me opzen zou gaan kwa contacten. Maar kwa contacten is het niet heel veel verder gekomen dan de vaste klas en projectgenoten. Altijd heel gezellig en lachen op de studie maar daarbuiten nog weinig. Vriendenkring is dus nog altijd niet heel groot maar sociaal leven is een klap beter dan vroeger. En ik ben er van overtuigd dat dat ook een kwestie is van toeval; je kan meteen aan begin iemand ontmoeten waar je dikke vrienden mee word, waarmee je gaat stappen etc en zo allerlei anderen leert kennen of er gaat wat tijd overheen.
Inmiddels ben ik iig totaal uit sociaal isolement. Ben ik bijna afgestudeerd in een studie waar je voornamelijk in groepen samenwerkt en presentaties e.d. moet geven (ofwel een studie waar je je sociaal toch wel moet laten gelden). Ben ik zelfverzekerd, ga ik steeds vaker stappen, geniet ik van vakanties en kan ik stellen dat ik geen schim meer ben van wat ik enkele jaren geleden was.
Ik kan me nu gewoon niet meer voorstellen dat ik zo lang weg zat te kwijnen alleen, dat ik tegen de meest simpele dingen opkeek die ik nu doe zonder er bij stil te staan. Dat ik uren in dwanggedachtes kon zitten over zulke negatieve dingen... heb ik nu totaal niet meer. M'n hele zijn is gewoon omgedraaid. Ik zag toen 0,0 toekomst voor mezelf, ik kon me er geen een voorstellen. Zat alleen te dwalen over het verleden. Nu leef ik bij de dag en kijk ik af en toe positief naar toekomstplannen.
Alles veranderd. 6 jaar geleden als ik in een bus zat dan keek ik uit het raampje en was mijn blikveld serieus kleiner. Een groot deel van mn zicht was donker - daar waar mensen zaten -. Ik was schuw, bang voor oogcontact ofzo. Uitte zich dus gewoon fysiek in een kleiner blikveld. Nu zit ik relaxed in een bus of trein en kijk ik rustig rond of er nog leuke chicks zitten/staan
En dan kan oogcontact juist heel leuk zijn! Hoewel intimiteit en relaties nog wel iets is waar ik onwennig in ben, maar heb nu genoeg energie en drive dat dat ook vanzelf zal komen.Dus, samenvatting:
Ik kom uit een sociaal isolement, weliswaar op een wat jongere leeftijd maar ik zat er net zo diep in, en hoewel het vooral eerste jaar na onderkennen het nog niet echt vlotte en de drempels nog te hoog leken zijn die, door een reeks van kleine ervaringen die het leven weer in mij terugbracht en mij zo terug de maatschappij in bracht, helemaal weg.
Ik kan me dus heel goed voorstellen dat alles er nu zwart en negatief uitziet en alles wat men hier nu tegen je zegt onhaalbaar lijkt voor jouw persoonlijke situatie. Maar dat is hoogstwaarschijnlijk echt bull; je kan echt een vrijwel volledige ommekeer maken en over 4 jaar, met misschien een deeltijd HBO diploma op zak, dit topic teruglezen en grinnikend beseffen dat je jezelf er niet meer in terug herkent en alles veel positiever ziet!
Groeit je piemel dan in een cirkeltje ofzo? Natuurlijk ben je niet te laat, psychisch ja, fysiek sowieso niet. En die psyche ga jij toch echt zelf over.quote:
[..]
Die dingen die jij noemt kunnen inderdaad nog, en zullen nog wel een tijdje kunnen. Maar als je tot je 26e nog nooit een vriendinnetje gehad heb ben ik toch bang dat ik op een gegeven moment "te laat"ben. Ik bedoel al zou ik gaan daten is dat met meiden rond mijn eigen leeftijd. De meeste hebben wel de minimale ervaring. Ik kan niet met meiden gaan daten die op mijn "niveau"zitten want die zijn waarschijnlijk pas 16. Op die manier voel ik nu dus dat ik te laat ben.
Qua werk speelt ervaring en leeftijd ook een zekere rol. Maar wat dat betreft hoop ik de boot nog niet gemist te hebben.
Tips voor als je bang bent voor de reactie van anderen: huur een escort. Ben je gelijk geen maagd meer. Of lieg dat je het al gedaan hebt en dat je er enorm bedreven in bent. Een relatie met een zestienjarige, als dat op jouw niveau ligt, is trouwens ook niet verkeerd. Nog twee jaar wachten en jullie zijn 18 en 28, is niet heel gewoon, maar komt wel voor. Whatever, er zijn genoeg oplossingen.
Ga gewoon daten met een escort!quote:
[..]
Groeit je piemel dan in een cirkeltje ofzo? Natuurlijk ben je niet te laat, psychisch ja, fysiek sowieso niet. En die psyche ga jij toch echt zelf over.
Tips voor als je bang bent voor de reactie van anderen: huur een escort. Ben je gelijk geen maagd meer. Of lieg dat je het al gedaan hebt en dat je er enorm bedreven in bent. Een relatie met een zestienjarige, als dat op jouw niveau ligt, is trouwens ook niet verkeerd. Nog twee jaar wachten en jullie zijn 18 en 28, is niet heel gewoon, maar komt wel voor. Whatever, er zijn genoeg oplossingen.
Rustig aan.
je kunt het ook als begin punt nemen en even een tijdje de wereld door reizen. Daar groei je heel snel heel erg van op. Vrienden maken in een vreemd land is vreemd genoeg heel makkelijk. En je krijgt ook de tijd om na te denken over je toekomst.
Ga iig eerst sporten . Dat helpt enorm in het opbouwen van sociale contacten en je voelt jezelf er ook nog eens beter door. Dan heb ik het natuurlijk niet over fitness maar over een sport die je samen of tegen anderen doet. Vraag desnoods aan je ouders of ze je op een sportclub willen inschrijven want ik weet nu al dat je er zelf tegenaan hikt. Als je ouders het doen dan heeft het alvast iets meer van een verplichting.
Een vriendin komt veel later pas. Misschien als je 30 bent maar je moet er niet van op kijken als je pas op je 40ste of helemaal nooit een vriendin krijgt. Da's ook niet het belangrijkste in het leven.
. Dat helpt enorm in het opbouwen van sociale contacten en je voelt jezelf er ook nog eens beter door. Dan heb ik het natuurlijk niet over fitness maar over een sport die je samen of tegen anderen doet. Vraag desnoods aan je ouders of ze je op een sportclub willen inschrijven want ik weet nu al dat je er zelf tegenaan hikt. Als je ouders het doen dan heeft het alvast iets meer van een verplichting.Een vriendin komt veel later pas. Misschien als je 30 bent maar je moet er niet van op kijken als je pas op je 40ste of helemaal nooit een vriendin krijgt. Da's ook niet het belangrijkste in het leven.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
wat is dat nou weer voor onzin? hoezo zou dat pas als je 30 bent gebeuren. Hij kan morgen ook een leuke meid ontmoeten.quote:
Een vriendin komt veel later pas. Misschien als je 30 bent maar je moet er niet van op kijken als je pas op je 40ste of helemaal nooit een vriendin krijgt. Da's ook niet het belangrijkste in het leven.
Dat kan, maar die meid wil dan niets met hem. Kijk naar mijn oom die is zoals TS, al 60 jaar en nog nooit een vrouw of vriendin gehad.quote:
[..]
wat is dat nou weer voor onzin? hoezo zou dat pas als je 30 bent gebeuren. Hij kan morgen ook een leuke meid ontmoeten.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Ben je lichamelijk wel helemaal ok? Al eens een bloedonderzoek laten doen om te zien of er een misschien een lichamelijke oorzaak is waar je gebrek aan fut -deels- vandaan komt?
Dat is ook onzin. Het ontmoeten van een vriendin is ook maar aan toeval overgelaten.quote:
[..]
Dat kan, maar die meid wil dan niets met hem. Kijk naar mijn oom die is zoals TS, al 60 jaar en nog nooit een vrouw of vriendin gehad.
Speechless.quote:
[..]
Ja dat moet je willen!
'pas' op je 30e afgestudeerd zijn is nog altijd beter dan helemaal nooit. Zo oud is 30 sowieso niet en van een diploma kan je nog vele jaren profijt hebben. En zoals gezegd zijn er met een duale/deeltijd studie zat van jouw leeftijd.
< is me onderstaand een behoorlijk levensverhaal geworden, wil toch iig de TS vragen het te lezen want het komt uiteindelijk op iets motiverends neer! >
Ik, nu 24 jaar, heb zelf ook enkele jaren (2004-2007) in een sociaal isolement gezeten. Samenloop van omstandigheden icm moeilijk verleden. Uitte zich ook in de symptonen waar je naar verwees (ontwijkende persoonlijkheidsstoornis). Hele sociale netwerk weggevallen. 0 contacten over. Was bij mij zelfs zo ver dat ik 2 jaar lang zo goed als niet ook maar buiten kwam. Hooguit om even vuilnis buiten te zetten. Een jaar heb ik zo thuis gewoond. Maar thuissituatie was niet meer houdbaar.. spanningen liepen hoog op.
Vervolgens ging ik op mijzelf wonen. Ik wilde weg uit die regio en kwam 50-60 kilometer verder te wonen. In een uitrand van de stad, slechte wijk, en niemand die ik er kende op mijn zus na die daar dichtbij woonde. Maar die kon er ook niet veel voor mij zijn toen. Tevens verhuisde die na een jaar terug naar haar oude dorp.
Ik had er hoge verwachtingen van, op mijzelf wonen zou alles verbeteren, maar na 2 maanden zat ik nog net zo alleen thuis, maar dan echt helemaal alleen. Goed ongelukkig.
Nu had ik altijd al ondergewicht, en de stress/ongelukkigheid daar zorgde ervoor dat ik nog verder afviel Dit maakte de drempel, die al hoog was, om alleen al boodschappen te doen nog hoger. Geestelijk en fysiek ging het alleen maar minder, het een verslechterde ook het ander en andersom, en ik zat alleen maar met dwanggedachtes te piekeren over de dood enzo. Uiteindelijk kwam het zover dat ik echt op een ziekelijk laag gewicht kwam (46KG bij 1.83). Ik voelde me zo zwak, en had dusdanig erg last van dat het zwart voor mn ogen werd vaak, dat mn zus me naar de eerste hulp heeft gereden.
Rock bottom.
Daarna bij dietist terecht gekomen en me kunnen toespitsen op iig beter eten terwijl ik thuis zat. Dat lukte beetje bij beetje en daardoor begon ik me iets beter te voelen.
Rond die tijd had ik ook van een instantie soort van begeleiding, eigenlijk stelde dat weinig voor en konden ze me praktisch met niets echt helpen, maar er kwam 2wekelijks iemand langs een uurtje. Alleen praten over hoe gaat en doelen stellen e.d. maar dat was al een heel pril vorm van contact iig. Maar focus lag kwa uit die situatie komen op simpele dingen doen als vaker de deur uit door gewoon wat te gaan wandelen. Maar dat vond ik doelloos en ik ondernam nog weinig.
Uiteindelijk, na dat ik er echt aan moest toegeven want het principe stond me niet echt aan, werd er via een instantie een 'maatje' geregeld. Iemand die als vrijwilliger dingen onderneemt met mensen die dat nodig hebben. Eerst telefonisch contact, kwam ze (een meid/vrouw van toen 26 jaar) al heel spontaan over. Vervolgens afgesproken, eerst thuis even kort en een volgende keer gingen in de stad wat drinken. Het klikte meteen met haar en was een heel levendig/spontaan contact vanaf het begin. Avond in de stad werd erg gezellig. Heel erg gezellig en bleven ook langer dan gepland en aan eind zaten we onderuitgezakt in de loungestoelen tegen elkaar aan met een gluhwijntje erbij over van alles en nog wat te praten en te lachen. Bij doei zeggen was nog beetje apart... zij moest eigenlijk nodig gaan, haar vriend belde die zat te wachten, maar toen ik al naar de bus wilde lopen bleef ze elke keer me beetje tegenhouden van dat bus er nog niet was en elke stap naar achteren deed zij een naar voren en denk nog altijd dat als ik dr gezoend had ze het had laten gebeuren.
Moraal van dit verhaal: eerste contact sinds tijden had dus meteen van alles er op en er aan en zo'n gevoel van een 'klik' met iemand en zoveel gezelligheid had ik al jaren niet gekend. Dus toen ik thuis kwam moest ik ineens huilen als een gek.. huilen huilen huilen... want er was ineens een extreem sterk gevoel bij de leegte van mijn leven al die jaren. Waar ik jaren helemaal 'numb' als een zombie door de dagen was gegaan was nu ineens een stukje leven teruggekeerd en dat maakte veel los.
Helaas was contact met haar wat bekoeld daarna, ze nam wat afstand. Vrij zeker doordat iets te gezellig was en ze verloofd was.
In diezelfde periode had ik tevens contact via internet met een Britse. 5 jaar ouder dan ik destijds (24 om 19). Zat in dezelfde chat van een site van een gemeenschappelijke internethobby (photoshop, 3d e.d.). Dat mondde uit in skypen met elkaar e.d. Toen had ik niets anders dus ik was daar vrij enthousiast over. Ik kwam in die tijd ook wel bij een psycholoog maar dat schoot niet echt op en die prikkelde mij niet om dingen echt te veranderen. Maar hier had ik zoiets van ik ga in Engeland wonen, werken met digitaal design e.d.... komt goed.
Maar toen zij mij in NL opzocht was het wel oke en alles maar IRL was er weinig aantrekkingskracht. Toch hielden we contact en zocht ik haar ook op in London. Maar was een moeilijk contact. Allebei waren we niet echt sociaal de besten in die tijd en ik begon me aan haar te ergeren en was veel frustratie. Zij was nogal afhankelijk en was allemaal niet echt happy happy. Dit heeft in totaal half jaar geduurd. Ondertussen was ik nog wel aan het aankomen in gewicht en ging dat iig beter.
Maar goed uiteindelijk nog immer geen werk, studie, vrienden etc. En zat nog altijd thuis. Weer zo'n maatjescontact en dit keer een jong meisje, begin van de opleiding... voor haar ook allemaal nieuw zoiets. Dit was over algemeen beschouwd een goed contact geweest. Heeft aantal maanden geduurt en ging alleen wat stuk op dat ook met haar met keer drinken erg gezellig was en zij het op gevoelskwestie had ervaren als 'bijna een date'. Maar verder in die tijd leuke dingen gedaan, goed gepraat... ook interessant dat zij veel over haarzelf en haar leven tegen mij vertelde... het was wel echt vriendschappelijk op gegeven moment ipv nep. Dit maakte mij, icm met dat ik in die maanden ook in gewicht veel was aangekomen en eindelijk voor eerst in vele jaren geen ondergewicht meer had, een stuk levendiger weer. Daarnaast kon ik toch ook dingen van haar leren want ze was vrij daadkrachtig. Als ze iets wilde ging ze er voor.
Uiteindelijk was het lente 2007 en nam ik de grootste stap; vrijwilligerswerk. Hiermee stapte ik nog meer terug de maatschappij in. Was leuk afwisselend werk met veel verschillende collegas, hoewel weinig van mijn leeftijd was de sociale omgang goed en ik leefde steeds meer op. Uiteindelijk daar zelfs achter een bar gewerkt met veel plezier. Iets wat me ook vrij goed afging al zeg ik het zelf.
Het ging dusdanig beter met me dat ik me klaar voelde voor een volgende stap: studeren. Ik had mijn havo niet afgemaakt door de omstandigheden maar had begin 2007 wel enkele deelcertificaten gehaald dmv thuisstudie. Niet genoeg voor directe toelating maar via een 21+ toelatingstest ben ik toegelaten. Mijn moeder, die altijd wat voorzichtig is, vond het nog te vroeg voor zon stap maar ik voelde me er klaar voor.
En dat had ik juist. Sindsdien is het prima gegaan. In begin nam ik de studie wel iets teveel naar huis... kleine meningsverschillen met mensen kon ik nog wat over napiekeren maar na een half jaar was ik een student net als de ander. In de zomer van 2008 zelfs alleen wezen backpacken en daar bleek dat ik heel makkelijk contacten kan maken en makkelijk een praatje maak en zelfredzaam ben. Geweldige tijd gehad.
Enige wat wel is, is dat mijn sociaal netwerk dus een aantal jaren geleden 0 was en ik hier waar ik kwam te wonen ook niemand kende. Dan leer je dus ook niet via via mensen kennen. Vooraf dacht ik dat met studeren er een wereld voor me opzen zou gaan kwa contacten. Maar kwa contacten is het niet heel veel verder gekomen dan de vaste klas en projectgenoten. Altijd heel gezellig en lachen op de studie maar daarbuiten nog weinig. Vriendenkring is dus nog altijd niet heel groot maar sociaal leven is een klap beter dan vroeger. En ik ben er van overtuigd dat dat ook een kwestie is van toeval; je kan meteen aan begin iemand ontmoeten waar je dikke vrienden mee word, waarmee je gaat stappen etc en zo allerlei anderen leert kennen of er gaat wat tijd overheen.
Inmiddels ben ik iig totaal uit sociaal isolement. Ben ik bijna afgestudeerd in een studie waar je voornamelijk in groepen samenwerkt en presentaties e.d. moet geven (ofwel een studie waar je je sociaal toch wel moet laten gelden). Ben ik zelfverzekerd, ga ik steeds vaker stappen, geniet ik van vakanties en kan ik stellen dat ik geen schim meer ben van wat ik enkele jaren geleden was.
Ik kan me nu gewoon niet meer voorstellen dat ik zo lang weg zat te kwijnen alleen, dat ik tegen de meest simpele dingen opkeek die ik nu doe zonder er bij stil te staan. Dat ik uren in dwanggedachtes kon zitten over zulke negatieve dingen... heb ik nu totaal niet meer. M'n hele zijn is gewoon omgedraaid. Ik zag toen 0,0 toekomst voor mezelf, ik kon me er geen een voorstellen. Zat alleen te dwalen over het verleden. Nu leef ik bij de dag en kijk ik af en toe positief naar toekomstplannen.
Alles veranderd. 6 jaar geleden als ik in een bus zat dan keek ik uit het raampje en was mijn blikveld serieus kleiner. Een groot deel van mn zicht was donker - daar waar mensen zaten -. Ik was schuw, bang voor oogcontact ofzo. Uitte zich dus gewoon fysiek in een kleiner blikveld. Nu zit ik relaxed in een bus of trein en kijk ik rustig rond of er nog leuke chicks zitten/staan
Dus, samenvatting:
Ik kom uit een sociaal isolement, weliswaar op een wat jongere leeftijd maar ik zat er net zo diep in, en hoewel het vooral eerste jaar na onderkennen het nog niet echt vlotte en de drempels nog te hoog leken zijn die, door een reeks van kleine ervaringen die het leven weer in mij terugbracht en mij zo terug de maatschappij in bracht, helemaal weg.
Ik kan me dus heel goed voorstellen dat alles er nu zwart en negatief uitziet en alles wat men hier nu tegen je zegt onhaalbaar lijkt voor jouw persoonlijke situatie. Maar dat is hoogstwaarschijnlijk echt bull; je kan echt een vrijwel volledige ommekeer maken en over 4 jaar, met misschien een deeltijd HBO diploma op zak, dit topic teruglezen en grinnikend beseffen dat je jezelf er niet meer in terug herkent en alles veel positiever ziet!
Held! Goed bezig!!!!
What can be seen from the outside is only a portion of the truth.
Tegen de leegstroom in zwemmenquote:
Daarnaast zien ze graag wel dat je enigszins gelijkmatig in de groep opgaat, dus als je meer een grijze muis bent, dan wordt je waarschijnlijk snel 'overpowered' door de rest, wat je dan waarschijnlijk alleen maar onzekerder maakt (je moet wel heel goed faken dan en daar wordt je dan juist niet gelukkig van, lijkt mij?)
Hard van buiten, geil van binnen...
Goed man, respect!quote:
[..]
Ja dat moet je willen!
'pas' op je 30e afgestudeerd zijn is nog altijd beter dan helemaal nooit. Zo oud is 30 sowieso niet en van een diploma kan je nog vele jaren profijt hebben. En zoals gezegd zijn er met een duale/deeltijd studie zat van jouw leeftijd.
< is me onderstaand een behoorlijk levensverhaal geworden, wil toch iig de TS vragen het te lezen want het komt uiteindelijk op iets motiverends neer! >
Ik, nu 24 jaar, heb zelf ook enkele jaren (2004-2007) in een sociaal isolement gezeten. Samenloop van omstandigheden icm moeilijk verleden. Uitte zich ook in de symptonen waar je naar verwees (ontwijkende persoonlijkheidsstoornis). Hele sociale netwerk weggevallen. 0 contacten over. Was bij mij zelfs zo ver dat ik 2 jaar lang zo goed als niet ook maar buiten kwam. Hooguit om even vuilnis buiten te zetten. Een jaar heb ik zo thuis gewoond. Maar thuissituatie was niet meer houdbaar.. spanningen liepen hoog op.
Vervolgens ging ik op mijzelf wonen. Ik wilde weg uit die regio en kwam 50-60 kilometer verder te wonen. In een uitrand van de stad, slechte wijk, en niemand die ik er kende op mijn zus na die daar dichtbij woonde. Maar die kon er ook niet veel voor mij zijn toen. Tevens verhuisde die na een jaar terug naar haar oude dorp.
Ik had er hoge verwachtingen van, op mijzelf wonen zou alles verbeteren, maar na 2 maanden zat ik nog net zo alleen thuis, maar dan echt helemaal alleen. Goed ongelukkig.
Nu had ik altijd al ondergewicht, en de stress/ongelukkigheid daar zorgde ervoor dat ik nog verder afviel Dit maakte de drempel, die al hoog was, om alleen al boodschappen te doen nog hoger. Geestelijk en fysiek ging het alleen maar minder, het een verslechterde ook het ander en andersom, en ik zat alleen maar met dwanggedachtes te piekeren over de dood enzo. Uiteindelijk kwam het zover dat ik echt op een ziekelijk laag gewicht kwam (46KG bij 1.83). Ik voelde me zo zwak, en had dusdanig erg last van dat het zwart voor mn ogen werd vaak, dat mn zus me naar de eerste hulp heeft gereden.
Rock bottom.
Daarna bij dietist terecht gekomen en me kunnen toespitsen op iig beter eten terwijl ik thuis zat. Dat lukte beetje bij beetje en daardoor begon ik me iets beter te voelen.
Rond die tijd had ik ook van een instantie soort van begeleiding, eigenlijk stelde dat weinig voor en konden ze me praktisch met niets echt helpen, maar er kwam 2wekelijks iemand langs een uurtje. Alleen praten over hoe gaat en doelen stellen e.d. maar dat was al een heel pril vorm van contact iig. Maar focus lag kwa uit die situatie komen op simpele dingen doen als vaker de deur uit door gewoon wat te gaan wandelen. Maar dat vond ik doelloos en ik ondernam nog weinig.
Uiteindelijk, na dat ik er echt aan moest toegeven want het principe stond me niet echt aan, werd er via een instantie een 'maatje' geregeld. Iemand die als vrijwilliger dingen onderneemt met mensen die dat nodig hebben. Eerst telefonisch contact, kwam ze (een meid/vrouw van toen 26 jaar) al heel spontaan over. Vervolgens afgesproken, eerst thuis even kort en een volgende keer gingen in de stad wat drinken. Het klikte meteen met haar en was een heel levendig/spontaan contact vanaf het begin. Avond in de stad werd erg gezellig. Heel erg gezellig en bleven ook langer dan gepland en aan eind zaten we onderuitgezakt in de loungestoelen tegen elkaar aan met een gluhwijntje erbij over van alles en nog wat te praten en te lachen. Bij doei zeggen was nog beetje apart... zij moest eigenlijk nodig gaan, haar vriend belde die zat te wachten, maar toen ik al naar de bus wilde lopen bleef ze elke keer me beetje tegenhouden van dat bus er nog niet was en elke stap naar achteren deed zij een naar voren en denk nog altijd dat als ik dr gezoend had ze het had laten gebeuren.
Moraal van dit verhaal: eerste contact sinds tijden had dus meteen van alles er op en er aan en zo'n gevoel van een 'klik' met iemand en zoveel gezelligheid had ik al jaren niet gekend. Dus toen ik thuis kwam moest ik ineens huilen als een gek.. huilen huilen huilen... want er was ineens een extreem sterk gevoel bij de leegte van mijn leven al die jaren. Waar ik jaren helemaal 'numb' als een zombie door de dagen was gegaan was nu ineens een stukje leven teruggekeerd en dat maakte veel los.
Helaas was contact met haar wat bekoeld daarna, ze nam wat afstand. Vrij zeker doordat iets te gezellig was en ze verloofd was.
In diezelfde periode had ik tevens contact via internet met een Britse. 5 jaar ouder dan ik destijds (24 om 19). Zat in dezelfde chat van een site van een gemeenschappelijke internethobby (photoshop, 3d e.d.). Dat mondde uit in skypen met elkaar e.d. Toen had ik niets anders dus ik was daar vrij enthousiast over. Ik kwam in die tijd ook wel bij een psycholoog maar dat schoot niet echt op en die prikkelde mij niet om dingen echt te veranderen. Maar hier had ik zoiets van ik ga in Engeland wonen, werken met digitaal design e.d.... komt goed.
Maar toen zij mij in NL opzocht was het wel oke en alles maar IRL was er weinig aantrekkingskracht. Toch hielden we contact en zocht ik haar ook op in London. Maar was een moeilijk contact. Allebei waren we niet echt sociaal de besten in die tijd en ik begon me aan haar te ergeren en was veel frustratie. Zij was nogal afhankelijk en was allemaal niet echt happy happy. Dit heeft in totaal half jaar geduurd. Ondertussen was ik nog wel aan het aankomen in gewicht en ging dat iig beter.
Maar goed uiteindelijk nog immer geen werk, studie, vrienden etc. En zat nog altijd thuis. Weer zo'n maatjescontact en dit keer een jong meisje, begin van de opleiding... voor haar ook allemaal nieuw zoiets. Dit was over algemeen beschouwd een goed contact geweest. Heeft aantal maanden geduurt en ging alleen wat stuk op dat ook met haar met keer drinken erg gezellig was en zij het op gevoelskwestie had ervaren als 'bijna een date'. Maar verder in die tijd leuke dingen gedaan, goed gepraat... ook interessant dat zij veel over haarzelf en haar leven tegen mij vertelde... het was wel echt vriendschappelijk op gegeven moment ipv nep. Dit maakte mij, icm met dat ik in die maanden ook in gewicht veel was aangekomen en eindelijk voor eerst in vele jaren geen ondergewicht meer had, een stuk levendiger weer. Daarnaast kon ik toch ook dingen van haar leren want ze was vrij daadkrachtig. Als ze iets wilde ging ze er voor.
Uiteindelijk was het lente 2007 en nam ik de grootste stap; vrijwilligerswerk. Hiermee stapte ik nog meer terug de maatschappij in. Was leuk afwisselend werk met veel verschillende collegas, hoewel weinig van mijn leeftijd was de sociale omgang goed en ik leefde steeds meer op. Uiteindelijk daar zelfs achter een bar gewerkt met veel plezier. Iets wat me ook vrij goed afging al zeg ik het zelf.
Het ging dusdanig beter met me dat ik me klaar voelde voor een volgende stap: studeren. Ik had mijn havo niet afgemaakt door de omstandigheden maar had begin 2007 wel enkele deelcertificaten gehaald dmv thuisstudie. Niet genoeg voor directe toelating maar via een 21+ toelatingstest ben ik toegelaten. Mijn moeder, die altijd wat voorzichtig is, vond het nog te vroeg voor zon stap maar ik voelde me er klaar voor.
En dat had ik juist. Sindsdien is het prima gegaan. In begin nam ik de studie wel iets teveel naar huis... kleine meningsverschillen met mensen kon ik nog wat over napiekeren maar na een half jaar was ik een student net als de ander. In de zomer van 2008 zelfs alleen wezen backpacken en daar bleek dat ik heel makkelijk contacten kan maken en makkelijk een praatje maak en zelfredzaam ben. Geweldige tijd gehad.
Enige wat wel is, is dat mijn sociaal netwerk dus een aantal jaren geleden 0 was en ik hier waar ik kwam te wonen ook niemand kende. Dan leer je dus ook niet via via mensen kennen. Vooraf dacht ik dat met studeren er een wereld voor me opzen zou gaan kwa contacten. Maar kwa contacten is het niet heel veel verder gekomen dan de vaste klas en projectgenoten. Altijd heel gezellig en lachen op de studie maar daarbuiten nog weinig. Vriendenkring is dus nog altijd niet heel groot maar sociaal leven is een klap beter dan vroeger. En ik ben er van overtuigd dat dat ook een kwestie is van toeval; je kan meteen aan begin iemand ontmoeten waar je dikke vrienden mee word, waarmee je gaat stappen etc en zo allerlei anderen leert kennen of er gaat wat tijd overheen.
Inmiddels ben ik iig totaal uit sociaal isolement. Ben ik bijna afgestudeerd in een studie waar je voornamelijk in groepen samenwerkt en presentaties e.d. moet geven (ofwel een studie waar je je sociaal toch wel moet laten gelden). Ben ik zelfverzekerd, ga ik steeds vaker stappen, geniet ik van vakanties en kan ik stellen dat ik geen schim meer ben van wat ik enkele jaren geleden was.
Ik kan me nu gewoon niet meer voorstellen dat ik zo lang weg zat te kwijnen alleen, dat ik tegen de meest simpele dingen opkeek die ik nu doe zonder er bij stil te staan. Dat ik uren in dwanggedachtes kon zitten over zulke negatieve dingen... heb ik nu totaal niet meer. M'n hele zijn is gewoon omgedraaid. Ik zag toen 0,0 toekomst voor mezelf, ik kon me er geen een voorstellen. Zat alleen te dwalen over het verleden. Nu leef ik bij de dag en kijk ik af en toe positief naar toekomstplannen.
Alles veranderd. 6 jaar geleden als ik in een bus zat dan keek ik uit het raampje en was mijn blikveld serieus kleiner. Een groot deel van mn zicht was donker - daar waar mensen zaten -. Ik was schuw, bang voor oogcontact ofzo. Uitte zich dus gewoon fysiek in een kleiner blikveld. Nu zit ik relaxed in een bus of trein en kijk ik rustig rond of er nog leuke chicks zitten/staan
Dus, samenvatting:
Ik kom uit een sociaal isolement, weliswaar op een wat jongere leeftijd maar ik zat er net zo diep in, en hoewel het vooral eerste jaar na onderkennen het nog niet echt vlotte en de drempels nog te hoog leken zijn die, door een reeks van kleine ervaringen die het leven weer in mij terugbracht en mij zo terug de maatschappij in bracht, helemaal weg.
Ik kan me dus heel goed voorstellen dat alles er nu zwart en negatief uitziet en alles wat men hier nu tegen je zegt onhaalbaar lijkt voor jouw persoonlijke situatie. Maar dat is hoogstwaarschijnlijk echt bull; je kan echt een vrijwel volledige ommekeer maken en over 4 jaar, met misschien een deeltijd HBO diploma op zak, dit topic teruglezen en grinnikend beseffen dat je jezelf er niet meer in terug herkent en alles veel positiever ziet!
As the officer took her away, she recalled that she asked,
"Why do you push us around?"
And she remembered him saying,
"I don't know, but the law's the law, and you're under arrest."
"Why do you push us around?"
And she remembered him saying,
"I don't know, but the law's the law, and you're under arrest."
Hartstikke bedankt voor het delen van je verhaal en alle moeite die je hebt genomen om het neer te tikken!quote:
[..]
..................................
Dus, samenvatting:
Ik kom uit een sociaal isolement, weliswaar op een wat jongere leeftijd maar ik zat er net zo diep in, en hoewel het vooral eerste jaar na onderkennen het nog niet echt vlotte en de drempels nog te hoog leken zijn die, door een reeks van kleine ervaringen die het leven weer in mij terugbracht en mij zo terug de maatschappij in bracht, helemaal weg.
Ik kan me dus heel goed voorstellen dat alles er nu zwart en negatief uitziet en alles wat men hier nu tegen je zegt onhaalbaar lijkt voor jouw persoonlijke situatie. Maar dat is hoogstwaarschijnlijk echt bull; je kan echt een vrijwel volledige ommekeer maken en over 4 jaar, met misschien een deeltijd HBO diploma op zak, dit topic teruglezen en grinnikend beseffen dat je jezelf er niet meer in terug herkent en alles veel positiever ziet!
Ik hoop dat ik dit ook kan. Of beter gezegd ik geloof toch ergens wel dat ik het kan. Ik weet alleen niet zo goed hoe. Ik mis motivatie. Ik bedoel dan geen motivatie in de zin van dat ik er geen zin in heb of me huidige situatie verkies. Maar ik heb geen gevoel, ik ben niet gevoelloos naar mensen toe of dat hun lot me koud laat maar ik heb geen gevoel wat mij aangeeft welke kant uit te gaan.
Misschien is dat heel erg logisch gezien me huidige gedrag/leven.
Ik denk dat ik echt te depressief ben, ook al denk ik van mezelf dat ik niet eens zo somber ben of toch wel?. Ja eigenlijk toch ook wel maar ik ben hier gewend aan, ik ken die andere kant niet meer.
Voor mij is dit het leven ik kan me eigenlijk bijna niet voorstellen dat ik me ook echt anders kan voelen. Het is ook niet zo dat ik constant somber ben. Niemand weet eigenlijk wat er in me omgaat en ik gedraag me verder ook normaal. Behalve dat ik geen sociaal leven heb, en alles ontwijk wat er mee te maken heeft. Maar ik ervaar iets "leuks" iets "grappigs"als iets heel oppervlakkig. Ik wordt nooit echt vrolijk ik blijf down, onderdrukt, verloren. Ik kan het moeilijk uitleggen.
[ Bericht 10% gewijzigd door timeless0 op 07-06-2011 23:40:34 ]
Ik snap wat je bedoelt. Ik had dus hetzelfde. Denk dat afgestompt het beste woord is in het Nederlands. Met zo'n staat van zijn wordt je idd niet richting iets geprikkelt.
Het is goed dat je iig bewust bent van dat dit zo niet verder kan. Ik zou proberen om beetje bij beetje uit je comfort zone te stappen. Door dingen te doen/ondernemen die je nu ontwijkt. Klein beginnen denk ik. En iig zaken die goed zijn voor jezelf; jezelf goed verzorgen, goed eten, genieten van mooi weer, sporten....
Het is goed dat je iig bewust bent van dat dit zo niet verder kan. Ik zou proberen om beetje bij beetje uit je comfort zone te stappen. Door dingen te doen/ondernemen die je nu ontwijkt. Klein beginnen denk ik. En iig zaken die goed zijn voor jezelf; jezelf goed verzorgen, goed eten, genieten van mooi weer, sporten....
dus mijn oom heeft al 60 jaar pech ipv dat het komt doordat ie sociaal een beetje gestoord isquote:
[..]
Dat is ook onzin. Het ontmoeten van een vriendin is ook maar aan toeval overgelaten.
.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Even over een hele andere boeg gooien. Aangezien Je bij je ouders woont, zou je kunnen gaan sparen voor een reis naar het buitenland. Al ga je maar een paar weken kersen oid plukken in zuid-frankrijk. Uit je dagelijkse kringetje weg, nieuwe ervaringen opdoen. Niemand kent je, dus je kunt zijn wie je wilt. En in die tijd ook gaan bedenken wat jedaarna wilt. Studeren, cursus doen enz enz.
Grote talenten weten wanneer ze moeten stoppen
Oké TS, dit is wat je moet doen, in exact deze volgorde.
Als je naar mij luistert komt alles goed. Ik heb ervaring met depressie en ik heb in de brugklassen ook geen sociaal leven gehad.
1. Bel je dokter en leg je klachten uit. Je klinkt namelijk klinisch depressief. Zeg dat je je echt beroerd voelt en het gewoon niet meer zo gaat, geen dag langer. Misschien heb je wel zelfmoordgedachtes, geef dat aan want dan krijg je snel hulp. Als het goed is kom je in contact met de crisisdienst en krijg je die dag nog een gesprek. Afhankelijk van je depressie krijg je als het goed is antidepressiva en misschien nog andere medicatie. Omdat antidepresiva pas na een paar weken werkt krijg je als het goed is oxazepam, wat je kalmeert. Misschien ben je tegen medicatie, maar het klinkt alsof je te diep in je depressie zit om nu aan jezelf te werken.
2. Naast je medicatie krijg je ook therapie. Daar praat je met een hulpverlener die je gerichte hulpmiddelen geeft om je leven op peil te krijgen. Kleine dingen, als bellen met een oude vriend, kunnen al helpen.
3. Je psycholoog zal je vast vertellen dat je moet gaan sporten, Als je hard sport komt er een stofje vrij waardoor je je gelukkiger en voldaan voelt. Ook krijg je er een beter lichaam van wat beter is voor je zelfbeeld.
4. In de sportschool kan je misschien ook andere jongens aanspreken. "Hoi, ik ben TS, ik zie dat jij bezig bent met dit en dit, werkt dat voor jou? Doe je dat vaker? Ik ben nieuw hier, nog tips?" Als je mensen vaker ziet, bijvoorbeeld omdat je samen een trainingsprogramma volgt (ik volg bijvoorbeeld Zumba als vrouw zijnde, en daar komen altijd dezelfde mensen op af), kan je doorvragen en misschien wat gaan drinken na het sporten. Je hoeft niet bang te zijn dat ze weten dat je geen leven hebt. Dat hoef je ze niet te vertellen. Zeg gewoon dat je even twijfelt over je studie als ze er naar vragen, of zeg dat je nu een baan hebt en je verder kijkt. je kan ook zeggen dat je nieuw bent in de stad en weinig mensen kent, als je het zo brengt willen ze je vast voorstellen aan hun maten.
5. Als je al een tijdje therapie hebt kan je gaan nadenken over je toekomst. Wil ik nog studeren? Wil ik een andere baan? Je bent pas 26, bij mij op de studie zijn er soms nog mensen van 32 die studeren. Je bent dus zeker niet te laat. Kijk naar wat je graag zou willen en probeer daar naartoe te werken. Je medicatie maakt je minder onzeker en bang en je zult zien dat je meer zelfvertrouwen kweekt.
Het is nooit te laat! maar je moet wel doen wat ik zeg, dan komt alles goed!
Als je naar mij luistert komt alles goed. Ik heb ervaring met depressie en ik heb in de brugklassen ook geen sociaal leven gehad.
1. Bel je dokter en leg je klachten uit. Je klinkt namelijk klinisch depressief. Zeg dat je je echt beroerd voelt en het gewoon niet meer zo gaat, geen dag langer. Misschien heb je wel zelfmoordgedachtes, geef dat aan want dan krijg je snel hulp. Als het goed is kom je in contact met de crisisdienst en krijg je die dag nog een gesprek. Afhankelijk van je depressie krijg je als het goed is antidepressiva en misschien nog andere medicatie. Omdat antidepresiva pas na een paar weken werkt krijg je als het goed is oxazepam, wat je kalmeert. Misschien ben je tegen medicatie, maar het klinkt alsof je te diep in je depressie zit om nu aan jezelf te werken.
2. Naast je medicatie krijg je ook therapie. Daar praat je met een hulpverlener die je gerichte hulpmiddelen geeft om je leven op peil te krijgen. Kleine dingen, als bellen met een oude vriend, kunnen al helpen.
3. Je psycholoog zal je vast vertellen dat je moet gaan sporten, Als je hard sport komt er een stofje vrij waardoor je je gelukkiger en voldaan voelt. Ook krijg je er een beter lichaam van wat beter is voor je zelfbeeld.
4. In de sportschool kan je misschien ook andere jongens aanspreken. "Hoi, ik ben TS, ik zie dat jij bezig bent met dit en dit, werkt dat voor jou? Doe je dat vaker? Ik ben nieuw hier, nog tips?" Als je mensen vaker ziet, bijvoorbeeld omdat je samen een trainingsprogramma volgt (ik volg bijvoorbeeld Zumba als vrouw zijnde, en daar komen altijd dezelfde mensen op af), kan je doorvragen en misschien wat gaan drinken na het sporten. Je hoeft niet bang te zijn dat ze weten dat je geen leven hebt. Dat hoef je ze niet te vertellen. Zeg gewoon dat je even twijfelt over je studie als ze er naar vragen, of zeg dat je nu een baan hebt en je verder kijkt. je kan ook zeggen dat je nieuw bent in de stad en weinig mensen kent, als je het zo brengt willen ze je vast voorstellen aan hun maten.
5. Als je al een tijdje therapie hebt kan je gaan nadenken over je toekomst. Wil ik nog studeren? Wil ik een andere baan? Je bent pas 26, bij mij op de studie zijn er soms nog mensen van 32 die studeren. Je bent dus zeker niet te laat. Kijk naar wat je graag zou willen en probeer daar naartoe te werken. Je medicatie maakt je minder onzeker en bang en je zult zien dat je meer zelfvertrouwen kweekt.
Het is nooit te laat! maar je moet wel doen wat ik zeg, dan komt alles goed!
quote:
Oké TS, dit is wat je moet doen, in exact deze volgorde.
Als je naar mij luistert komt alles goed. Ik heb ervaring met depressie en ik heb in de brugklassen ook geen sociaal leven gehad.
1. Bel je dokter en leg je klachten uit. Je klinkt namelijk klinisch depressief. Zeg dat je je echt beroerd voelt en het gewoon niet meer zo gaat, geen dag langer. Misschien heb je wel zelfmoordgedachtes, geef dat aan want dan krijg je snel hulp. Als het goed is kom je in contact met de crisisdienst en krijg je die dag nog een gesprek. Afhankelijk van je depressie krijg je als het goed is antidepressiva en misschien nog andere medicatie. Omdat antidepresiva pas na een paar weken werkt krijg je als het goed is oxazepam, wat je kalmeert. Misschien ben je tegen medicatie, maar het klinkt alsof je te diep in je depressie zit om nu aan jezelf te werken.
2. Naast je medicatie krijg je ook therapie. Daar praat je met een hulpverlener die je gerichte hulpmiddelen geeft om je leven op peil te krijgen. Kleine dingen, als bellen met een oude vriend, kunnen al helpen.
3. Je psycholoog zal je vast vertellen dat je moet gaan sporten, Als je hard sport komt er een stofje vrij waardoor je je gelukkiger en voldaan voelt. Ook krijg je er een beter lichaam van wat beter is voor je zelfbeeld.
4. In de sportschool kan je misschien ook andere jongens aanspreken. "Hoi, ik ben TS, ik zie dat jij bezig bent met dit en dit, werkt dat voor jou? Doe je dat vaker? Ik ben nieuw hier, nog tips?" Als je mensen vaker ziet, bijvoorbeeld omdat je samen een trainingsprogramma volgt (ik volg bijvoorbeeld Zumba als vrouw zijnde, en daar komen altijd dezelfde mensen op af), kan je doorvragen en misschien wat gaan drinken na het sporten. Je hoeft niet bang te zijn dat ze weten dat je geen leven hebt. Dat hoef je ze niet te vertellen. Zeg gewoon dat je even twijfelt over je studie als ze er naar vragen, of zeg dat je nu een baan hebt en je verder kijkt. je kan ook zeggen dat je nieuw bent in de stad en weinig mensen kent, als je het zo brengt willen ze je vast voorstellen aan hun maten.
5. Als je al een tijdje therapie hebt kan je gaan nadenken over je toekomst. Wil ik nog studeren? Wil ik een andere baan? Je bent pas 26, bij mij op de studie zijn er soms nog mensen van 32 die studeren. Je bent dus zeker niet te laat. Kijk naar wat je graag zou willen en probeer daar naartoe te werken. Je medicatie maakt je minder onzeker en bang en je zult zien dat je meer zelfvertrouwen kweekt.
Het is nooit te laat! maar je moet wel doen wat ik zeg, dan komt alles goed!
Dat is pas echt goed advies
Goed van je, maar bij jou ging er wel heel lang over heen. Bij TS kan dat sneller met medicatie.quote:
Ik blijf toch blij dat ik het zonder enige vorm van medicatie heb gedaan.
Ja dat kan, gewoon gaan!
Leef nu, 1 dag tegelijk. Maak lol, begin klein, bouw vertrouwen op, komt goed!!!
Leef nu, 1 dag tegelijk. Maak lol, begin klein, bouw vertrouwen op, komt goed!!!
Ja en daar kan je nu niets meer aan veranderen, dus niet boeiend. Vandaag is wel boeiend!quote:
[..]
hij is 18
Ik heb een heel belangrijk gedeelte van mijn leven gemist.
Alsof de puberteit zo belangrijk is. De helft van de mensen is onzeker en heeft geen idee wat ze met zich aan moeten. De andere helft faked het. Je hebt eigenlijk maar 6 jaar vertraging.
Het maakt niet eens zo heel veel uit welke stappen je gaat ondernemen, als het maar stappen zijn. Ieder klein stapje maakt dat je weer dichter bij een leven bent zoals je dat graag ziet.
- Ga naar open dagen van hoge scholen, wie weet word je enthousiast. Niets is zo demotiverend als (ver) onder je niveau werken. Dat is enorm vermoeiend, geestdodend en slecht voor je zelfbeeld.
Dat je dertig bent als je klaar bent met je studie, hoeft helemaal niet erg te zijn. Er zijn altijd meer 'oudere' studenten. Zelf ben ik ook bijna 25 en begin in september aan een (eerste) hbo opleiding en heb er super veel zin in. Werken kan in de dertig jaar daarna wel.
- Bezoek een lifecoach (niet iedereen vindt dat wat, je moet er van houden. Maar ik denk dat zo iemand je enorm zou kunnen helpen)
- Bedenk voor jezelf: hoe zou een ideale dag er voor jou uitzien? Schrijf 'm (voor jezelf of hier) eens helemaal uit. Welke elementen uit die dag heb je al? En waar ontbreekt het nog aan?
- Laat je niet afleiden door je leeftijd, je bent nu eenmaal een laatbloeier en dat maakt niks uit. Het is nooit te laat om het leven wat je graag wilt na te gaan streven.
Ook belangrijk: blijf niet te lang hangen in omgevingen waar je de mensen niet prettig vindt. Dat kan nogal drukken op je ontwikkeling.
Zelf heb ik een aantal jaren stages gelopen bij instellingen waar ik me absoluut niet thuis voelde. Ontwikkelde me niet meer, viel eerder terug wat betreft zelfbeeld/motivatatie/vriendelijkheid...
Nu ik weer in een super leuke omgeving terecht ben gekomen, bloei ik weer op. De omgeving kan een groot verschil maken.
Je doet jezelf echt tekort door ergens te blijven waar het niet prettig is.
- Ga naar open dagen van hoge scholen, wie weet word je enthousiast. Niets is zo demotiverend als (ver) onder je niveau werken. Dat is enorm vermoeiend, geestdodend en slecht voor je zelfbeeld.
Dat je dertig bent als je klaar bent met je studie, hoeft helemaal niet erg te zijn. Er zijn altijd meer 'oudere' studenten. Zelf ben ik ook bijna 25 en begin in september aan een (eerste) hbo opleiding en heb er super veel zin in. Werken kan in de dertig jaar daarna wel.
- Bezoek een lifecoach (niet iedereen vindt dat wat, je moet er van houden. Maar ik denk dat zo iemand je enorm zou kunnen helpen)
- Bedenk voor jezelf: hoe zou een ideale dag er voor jou uitzien? Schrijf 'm (voor jezelf of hier) eens helemaal uit. Welke elementen uit die dag heb je al? En waar ontbreekt het nog aan?
- Laat je niet afleiden door je leeftijd, je bent nu eenmaal een laatbloeier en dat maakt niks uit. Het is nooit te laat om het leven wat je graag wilt na te gaan streven.
Ook belangrijk: blijf niet te lang hangen in omgevingen waar je de mensen niet prettig vindt. Dat kan nogal drukken op je ontwikkeling.
Zelf heb ik een aantal jaren stages gelopen bij instellingen waar ik me absoluut niet thuis voelde. Ontwikkelde me niet meer, viel eerder terug wat betreft zelfbeeld/motivatatie/vriendelijkheid...
Nu ik weer in een super leuke omgeving terecht ben gekomen, bloei ik weer op. De omgeving kan een groot verschil maken.
Je doet jezelf echt tekort door ergens te blijven waar het niet prettig is.
I believe i can fly!
I believe i can touch the sky!
I believe i can touch the sky!
Wat hij zegt bedoel ik ook, en ik wil toevoegen dat je nu juist op moet schieten, je heb al 30 jaar verspiltquote:
- Laat je niet afleiden door je leeftijd, je bent nu eenmaal een laatbloeier en dat maakt niks uit. Het is nooit te laat om het leven wat je graag wilt na te gaan streven.
Dus nu is het tijd om vol gas te gaan 
Doe wat je wil doen 
Ik besefte dit een paar jaar terug, en geniet nu als een malle 
Waarom luistert TS niet naar mijn advies? Lifecoaches etc zijn bullshit als je depressief bent want niks dringt dan door.
Ook jouw advies blijkbaar niet. mijn advies trouwens ook nietquote:
Waarom luistert TS niet naar mijn advies? Lifecoaches etc zijn bullshit als je depressief bent want niks dringt dan door.
Je moet een ander zieltje zoeken
Grote talenten weten wanneer ze moeten stoppen
Mijn advies is het beste advies in dit hele fucking topic, want al die onzin die hiervoor gepost wordt neemt jaren in beslag en is niet handig voor iemand die nu zijn leven moet omgooien voor het te laat is.quote:
[..]
Ook jouw advies blijkbaar niet. mijn advies trouwens ook niet
Je moet een ander zieltje zoeken
*weg*quote:
[..]
Mijn advies is het beste advies in dit hele fucking topic, want al die onzin die hiervoor gepost wordt neemt jaren in beslag en is niet handig voor iemand die nu zijn leven moet omgooien voor het te laat is.
Het advies op naar de huisarts te gaan om zo z.s.m. professionele hulp te zoeken is idd het beste advies wat is gegeven in dit topic voor de TS. (en als je echt depressief en suïcidaal bent krijg je sneller hulp). De stappen erna, wel/geen medicatie, wat voor therapie, zijn dan aan de therapeuten om te bepalen.quote:
[..]
Mijn advies is het beste advies in dit hele fucking topic, want al die onzin die hiervoor gepost wordt neemt jaren in beslag en is niet handig voor iemand die nu zijn leven moet omgooien voor het te laat is.
Al die andere adviezen over studie, werk, sporten, hobbies, reizen etc. zijn leuk en goedbedoeld, maar (waarschijnlijk) voor een depressieve jongeman met een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, die al sinds de basisschool problemen heeft met sociale contacten een stap te ver in z'n eentje zonder hulp.
[ Bericht 15% gewijzigd door Lonewolf2003 op 09-06-2011 13:40:32 ]
Als je er vanuit gaat dat ts depressief is, heb je gelijk. Dan heeft een lifecoach geen enkele zin.quote:
Waarom luistert TS niet naar mijn advies? Lifecoaches etc zijn bullshit als je depressief bent want niks dringt dan door.
Maar wanneer is iemand depressief? Ik weet uit ervaring dat je ook heel slecht kan voelen, zonder dat je depressief bent. Dat wil zeggen: warrig, weinig emoties, complotten zien, wantrouwig, precies verkeerd reageren, afvallen, vaak ziek enz...
Wat ik gedaan heb: handvaten en lichtpunten zoeken. In mijn geval bestond dat het zoeken naar plekken voor vrijwilligerswerk waar wijze, behulpzame en inspirerende mensen zijn.
Dat deed me zo enorm goed, dat ik meteen weer begon te groeien. De beste plek waar je sociaal kunt groeien is de plek waar je je helemaal geaccepteerd en veilig voelt.
Achteraf heb ik wel eens gedacht: wat als ik die mensen niet was tegen gekomen? Dan was het allemaal veel slechter gegaan en had ik nooit gestaan waar ik nu sta (afgeronde opleiding, leuk werk, fijne collega's, beginnen aan mijn vervolgopleiding en niet langer een zelfbeeld van ver onder nul).
Met een van deze mensen heb ik overigens nog steeds contact, ook al werk ik er al lang niet meer.
Soms is er alleen (gemeende) steun nodig, beetje vertrouwen krijgen... ik bedoel niet dat ts nu hetzelfde moet gaan doen, want op zo'n manier 'hulp' vragen wordt moeilijker als je ouder wordt. Zelf was ik op dat moment net twintig.
Maar ik wil er alleen maar mee aangeven: professionele hulp hoeft niet altijd. Wel als je echt depressief bent, ja. Maar als je je gewoon slecht voelt kan zo'n psycholoog ook averechts werken. Soms zijn praktische handvaten veel fijner.
ts schrijft zelf: ik heb een plan nodig om mijn leven weer op de rit te krijgen. Dat klinkt heel goed. Timeless neigt dus meer naar de kant van oplossingen en actie. Vandaar mijn idee dat hij niet depressief is maar zich wel heel ongelukkig voelt met de huidige situatie.
I believe i can fly!
I believe i can touch the sky!
I believe i can touch the sky!
Alles wat TS schrijft laat blijken dat hij depressief is.quote:
[..]
Als je er vanuit gaat dat ts depressief is, heb je gelijk. Dan heeft een lifecoach geen enkele zin.
Maar wanneer is iemand depressief? Ik weet uit ervaring dat je ook heel slecht kan voelen, zonder dat je depressief bent. Dat wil zeggen: warrig, weinig emoties, precies verkeerd reageren, afvallen, vaak ziek enz...
Wat ik gedaan heb: handvaten en lichtpunten zoeken. In mijn geval bestond dat het zoeken naar plekken voor vrijwilligerswerk waar wijze, behulpzame en inspirerende mensen zijn.
Dat deed me zo enorm goed, dat ik meteen weer begon te groeien. De beste plek waar je sociaal kunt groeien is de plek waar je je helemaal geaccepteerd en veilig voelt.
Achteraf heb ik wel eens gedacht: wat als ik die mensen niet was tegen gekomen? Dan was het allemaal veel slechter gegaan en had ik nooit gestaan waar ik nu sta (afgeronde opleiding, leuk werk, fijne collega's, beginnen aan mijn vervolgopleiding en niet langer een zelfbeeld van ver onder nul).
Met een van deze mensen heb ik overigens nog steeds contact, ook al werk ik er al lang niet meer.
Soms is er alleen (gemeende) steun nodig, beetje vertrouwen krijgen... ik bedoel niet dat ts nu hetzelfde moet gaan doen, want op zo'n manier 'hulp' vragen wordt moeilijker als je ouder wordt. Zelf was ik op dat moment net twintig.
Maar ik wil er alleen maar mee aangeven: professionele hulp hoeft niet altijd. Wel als je echt depressief bent, ja. Maar als je je gewoon slecht voelt kan zo'n psycholoog ook averechts werken. Soms zijn praktische handvaten veel fijner.
ts schrijft zelf: ik heb een plan nodig om mijn leven weer op de rit te krijgen. Dat klinkt heel goed. Timeless neigt dus meer naar de kant van oplossingen en actie. Vandaar mijn idee dat hij niet depressief is maar zich wel heel ongelukkig voelt met de huidige situatie.
Een plan kan hij wel willen maar gaat niet lukken zonder hulp. het feit dat hij zich kut voelt en niks doet wijst op een depressie. Helemaal omdat hij zich blijkbaar de hele tijd zo voelt.
tja, kan. Heb nooit een depressie gehad en herken het dus ook niet in de woorden van ts.
Het beeld wat ik (als leek) bij een depressie heb is: niks willen ondernemen, blijven hangen in de situatie, geen energie om te 'vechten' maar vooral ook: niet geneigd zijn naar oplossingen... de wilskracht van ts om uit de situatie te komen, nu hij eenmaal 'wakker' is, deed mij vermoeden dat hij zich wel ongelukkig voelt, maar niet depressief.
Maar goed, jij zult de klachten van Timeless wel herkennen in jezelf...
Het beeld wat ik (als leek) bij een depressie heb is: niks willen ondernemen, blijven hangen in de situatie, geen energie om te 'vechten' maar vooral ook: niet geneigd zijn naar oplossingen... de wilskracht van ts om uit de situatie te komen, nu hij eenmaal 'wakker' is, deed mij vermoeden dat hij zich wel ongelukkig voelt, maar niet depressief.
Maar goed, jij zult de klachten van Timeless wel herkennen in jezelf...
I believe i can fly!
I believe i can touch the sky!
I believe i can touch the sky!
Wat ik me afvraag is waarom TS wel ingaat op andere adviezen maar niet op de mensen die hem aanraden professionele hulp te zoeken?
Klopt.quote:
tja, kan. Heb nooit een depressie gehad en herken het dus ook niet in de woorden van ts.
Het beeld wat ik (als leek) bij een depressie heb is: niks willen ondernemen, blijven hangen in de situatie, geen energie om te 'vechten' maar vooral ook: niet geneigd zijn naar oplossingen... de wilskracht van ts om uit de situatie te komen, nu hij eenmaal 'wakker' is, deed mij vermoeden dat hij zich wel ongelukkig voelt, maar niet depressief.
Maar goed, jij zult de klachten van Timeless wel herkennen in jezelf...
Dan zal ik bij deze reageren..quote:
Wat ik me afvraag is waarom TS wel ingaat op andere adviezen maar niet op de mensen die hem aanraden professionele hulp te zoeken?
Ik durf het niet. Ik schaam me te erg om deze problemen die ik hier beschrijf in het echt tegen iemand op te biechten. Ook naar me ouders toe. Het voelt als enorm falen, ik denk ook dat me ouders het niet begrijpen. En dat ze het afschuiven op externe dingen.
Ook biedt het schijnbeeld wat andere wan me hebben een soort hou vast. Als dat verdwijnt is er alleen nog maar een zielig hoopje mens over. Ik heb al zo'n laag zelf beeld, ik ben bang dat het dan nog erger wordt.
Ook twijfel ik aan me eigen "problemen", neem ik het misschien allemaal te serieus? Of moet ik het juist serieus nemen. Is dit misschien allemaal gezeur? Is dit wel een probleem? Moet ik niet gewoon alle dingen die andere mensen ook doen en dan is het opgelost? Daarin tegen waarom doe ik het dan niet? Ik denk dat een laag zelfbeeld, geen zelfvertrouwen ten grondslag van alles ligt.
Je moet het serieus nemen en schijt hebben of mensen denken dat je faalt of niet. Het gaat er niet om wat anderen denken maar of jij voor jouw idee je leven op orde hebt, en dat heb je niet.quote:
[..]
Dan zal ik bij deze reageren..
Ik durf het niet. Ik schaam me te erg om deze problemen die ik hier beschrijf in het echt tegen iemand op te biechten. Ook naar me ouders toe. Het voelt als enorm falen, ik denk ook dat me ouders het niet begrijpen. En dat ze het afschuiven op externe dingen.
Ook biedt het schijnbeeld wat andere wan me hebben een soort hou vast. Als dat verdwijnt is er alleen nog maar een zielig hoopje mens over. Ik heb al zo'n laag zelf beeld, ik ben bang dat het dan nog erger wordt.
Ook twijfel ik aan me eigen "problemen", neem ik het misschien allemaal te serieus? Of moet ik het juist serieus nemen. Is dit misschien allemaal gezeur? Is dit wel een probleem? Moet ik niet gewoon alle dingen die andere mensen ook doen en dan is het opgelost? Daarin tegen waarom doe ik het dan niet? Ik denk dat een laag zelfbeeld, geen zelfvertrouwen ten grondslag van alles ligt.
Als je ouders denken dat je faalt zijn het slechte ouders. Je faalt juist als je geen hulp zoekt. Dan ben je een zielig hoopje mens die in zijn problemen blijft zwelgen en niks doet,
In principe hoeven ouders het ook niet eens te weten toch? Zou misschien wel goed zijn, omdat het anders 'stiekem' voelt. En ouders kunnen ook helpen... maar eenmaal volwassen worden je ouders er, voor zover ik weet, ook niet meer bij betrokken. Wel als je wilt, maar het hoeft niet???
I believe i can fly!
I believe i can touch the sky!
I believe i can touch the sky!
De stap om toe te geven dat je zo ongelukkig/depressief bent is inderdaad verschrikkelijk lastig. Maar ook het ook een zeer belangrijke stap die je in je leven kan maken. Je woont nog bij je ouders, dus hebben ze waarschijnlijk wel door dat je je niet lekker voelt. Waarschijnlijk weten ze ook wel dat er iets niet klopt in die "schijnwereld" die je voor ze ophoudt. Ik begrijp dat je het ziet als falen, dat kan zo voelen. Maar het is geen falen van jouw kant. Wel moet je inzien dat je een ziekte/stoornis hebt (waarschijnlijk). Is het falen als iemand met een gebroken been probeert te lopen en doet alsof het hem lukt, maar ondertussen gigantische pijn lijdt?quote:
[..]
Dan zal ik bij deze reageren..
Ik durf het niet. Ik schaam me te erg om deze problemen die ik hier beschrijf in het echt tegen iemand op te biechten. Ook naar me ouders toe. Het voelt als enorm falen, ik denk ook dat me ouders het niet begrijpen. En dat ze het afschuiven op externe dingen.
Ook biedt het schijnbeeld wat andere wan me hebben een soort hou vast. Als dat verdwijnt is er alleen nog maar een zielig hoopje mens over. Ik heb al zo'n laag zelf beeld, ik ben bang dat het dan nog erger wordt.
Om eerlijk en hard te zijn, ja, het kan zijn dat je door het nu toegeven van je problemen je alleen maar slechter gaat voelen. Maar het opbiechten ervan zal ook een grote opluchting voor je (kunnen) zijn. Op de lange termijn is het het beste.
Nu weet ik natuurlijk niks van je relatie met je ouders, maar dat zijn mijn ervaringen. Misschien heb je een betere relatie met je moeder of vader en kan je het anders eerst alleen tegen haar/hem vertellen? Of iemand anders, broer, zus? En zoals hierboven gezegd wordt ook hoeven je ouders het anders niet te weten als je hulp zoekt,
Met die smoesjes (want zo noem ik het) over dat het gezeur is, dat het wel meevalt en dat het zich gewoon het zich vanzelf wel oplost (als je de dingen doet die mensen zeggen in dit topic) daar moet je mee ophouden!! Want waarom lukt het je dan niet? Zoals je jezelf ook al afvraagt. Omdat je niet in staat bent om het te doen, omdat je een ziekte/stoornis hebt. Het is dus geen gezeur en je neemt het niet te serieus. Sterker nog je neemt het nog niet serieus genoeg. Het zijn allemaal smoesjes en illusies die je jezelf voorhoudt om jezelf om niet de ernst van je situatie in te zien.quote:Ook twijfel ik aan me eigen "problemen", neem ik het misschien allemaal te serieus? Of moet ik het juist serieus nemen. Is dit misschien allemaal gezeur? Is dit wel een probleem? Moet ik niet gewoon alle dingen die andere mensen ook doen en dan is het opgelost? Daarin tegen waarom doe ik het dan niet? Ik denk dat een laag zelfbeeld, geen zelfvertrouwen ten grondslag van alles ligt.
Je klinkt als een best intelligente jongen, die al een beetje weet waar z'n problemen vandaan komen. Dat helpt al met het zoeken naar oplossingen.
Ik klink misschien wat hard. En dat is niet om je naar beneden te halen TS, maar om je te laten inzien dat je in een ernstige situatie zit, waar je zonder hulp (waarschijnlijk) erg lastig uit zou komen (gebaseerd op mijn indruk van je in je verhalen hier)
Natuurlijk kun je dat op de rit krijgen.
Ik heb zelf ondervonden dat je op iedere leeftijd nog kan groeien.
Ik heb zelf ondervonden dat je op iedere leeftijd nog kan groeien.
En je ouders zien nu niet dat je alleen maar op je kamer zit?quote:
[..]
Dan zal ik bij deze reageren..
Ik durf het niet. Ik schaam me te erg om deze problemen die ik hier beschrijf in het echt tegen iemand op te biechten. Ook naar me ouders toe. Het voelt als enorm falen, ik denk ook dat me ouders het niet begrijpen. En dat ze het afschuiven op externe dingen.
Ook biedt het schijnbeeld wat andere wan me hebben een soort hou vast. Als dat verdwijnt is er alleen nog maar een zielig hoopje mens over. Ik heb al zo'n laag zelf beeld, ik ben bang dat het dan nog erger wordt.
Ook twijfel ik aan me eigen "problemen", neem ik het misschien allemaal te serieus? Of moet ik het juist serieus nemen. Is dit misschien allemaal gezeur? Is dit wel een probleem? Moet ik niet gewoon alle dingen die andere mensen ook doen en dan is het opgelost? Daarin tegen waarom doe ik het dan niet? Ik denk dat een laag zelfbeeld, geen zelfvertrouwen ten grondslag van alles ligt.
Ik snap ook de rol van je ouders niet goed. als ik op mijn 26 hele avonden bij mijn moeder thuis achter de computer had gezeten dan was ze zich echt wel zorgen gaan maken.
Rik: Hey guys, wouldn't it be AMAZING if all this money was real?
Vyvyan: Rik, that is the single most predictable and BORING thing anyone could ever say whilst playing Monopoly.
Vyvyan: Rik, that is the single most predictable and BORING thing anyone could ever say whilst playing Monopoly.
dit dus.. zeer goed advies, heel herkenbaar topic..quote:
[..]
Het advies op naar de huisarts te gaan om zo z.s.m. professionele hulp te zoeken is idd het beste advies wat is gegeven in dit topic voor de TS. (en als je echt depressief en suïcidaal bent krijg je sneller hulp). De stappen erna, wel/geen medicatie, wat voor therapie, zijn dan aan de therapeuten om te bepalen.
Al die andere adviezen over studie, werk, sporten, hobbies, reizen etc. zijn leuk en goedbedoeld, maar (waarschijnlijk) voor een depressieve jongeman met een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, die al sinds de basisschool problemen heeft met sociale contacten een stap te ver in z'n eentje zonder hulp.
mezelf in vogelvlucht...zelfde situatie als TS
stap 1: ggz of gesprek met een sociaal werker..
stap 2: op 25ste ouderlijk huis verlaten op mezelf gegaan. (met hulp van psych)
stap 3: lifecoach opgedaan (pas toen ik stabieler was, via pgb ingehuurd)
stap:4 op mn 32ste nog een mbo-opleiding gedaan, 3 jaar..lang en geslaagd
en nu ben ik er nog niet, maar ik wel stappen gezet en laatbloeier dus, nu graag nog een leuke dame, maar ik ga er graag niet alleen op uit, en mn leeftijd speelt wat tegen, ik loop wat achter kwa ontwikkeling, dus maybe blijf ik single wat ik echt niet hoop natuurlijk
Mijn verhaal is erg vergelijkbaar met de eerdere verhalen die hier gepost zijn. Ik was als kind verlegen en erg onzeker (zwaar gebrek aan assertiviteit). Op school werd ik veel gepest en buiten school had ik slechts 1 vriend. Op een gegeven moment verhuisde die en bleef er van een sociaal leven echt helemaal niets meer over. Vanaf het HBO werd het iets beter en ging ik op school beter om met mede-studenten, maar buiten schooltijd had ik nog steeds geen vrienden en geen sociaal leven. Dit is eigenlijk nooit verbeterd.
Inmiddels ben ik 28 jaar en heb ik (buiten werktijd) nog steeds geen vrienden. Ik heb ook nog nooit een vriendin gehad. Ik herken me wel in de eerdere verhalen over de vicieuze cirkel en het gebrek aan sociale vaardigheden door gebrek aan ervaring. Het gebeurd me nog steeds dat ik sociaal onhandige dingen doe en mezelf weer eens voor schut zet, hetgeen me dan weer motiveert om buiten werktijd in m'n eentje thuis te blijven zitten. Als collega's mij vragen hoe mijn weekend was, moet ik altijd maar wat verzinnen. De werkelijkheid is namelijk dat ik thuis ben gebleven en dat ik veel tijd heb besteed aan tv/internet.
Professioneel gaat het me best goed af. Eigen huis, goede baan, goed salaris, al merk ik wel dat collega's die minder hard werken, maar wel betere social skills hebben, beter beoordeeld (en beloond) worden. C'est la vie.
Als ik terug kijk op de afgelopen jaren kan ik eigenlijk niet anders zeggen dan dat ik jaren van mijn leven verspilt heb. Ik doe en bereik niets; ik dood alleen de tijd. Ik ben niet echt depressief en ook niet volslagen contact gestoord. Wel ben ik flink te zwaar en eigenlijk altijd moe. (Nog een reden waarom ik altijd thuis blijf.) Ik heb wel dromen en wil ook gewoon eens wat wilde dingen meemaken, zodat ik later ooit nog eens kan zeggen "ik heb dit en dat gedaan!" Ik wil ook uitgaan en zuipen met vrienden en misschien nog eens een meisje ontmoeten.
Inmiddels heb ik een punt bereikt waarop ik mijn leven aan het herevalueren ben. Ik weet dat ik meer sociale dingen moet gaan ondernemen, maar dat is moeilijk als je al geen vrienden hebt. In mijn eentje een kroeg binnenstappen of in mijn eentje naar een concert gaan lijkt me erg bizar. Hoe doe je zoiets?
Inmiddels ben ik 28 jaar en heb ik (buiten werktijd) nog steeds geen vrienden. Ik heb ook nog nooit een vriendin gehad. Ik herken me wel in de eerdere verhalen over de vicieuze cirkel en het gebrek aan sociale vaardigheden door gebrek aan ervaring. Het gebeurd me nog steeds dat ik sociaal onhandige dingen doe en mezelf weer eens voor schut zet, hetgeen me dan weer motiveert om buiten werktijd in m'n eentje thuis te blijven zitten. Als collega's mij vragen hoe mijn weekend was, moet ik altijd maar wat verzinnen. De werkelijkheid is namelijk dat ik thuis ben gebleven en dat ik veel tijd heb besteed aan tv/internet.
Professioneel gaat het me best goed af. Eigen huis, goede baan, goed salaris, al merk ik wel dat collega's die minder hard werken, maar wel betere social skills hebben, beter beoordeeld (en beloond) worden. C'est la vie.
Als ik terug kijk op de afgelopen jaren kan ik eigenlijk niet anders zeggen dan dat ik jaren van mijn leven verspilt heb. Ik doe en bereik niets; ik dood alleen de tijd. Ik ben niet echt depressief en ook niet volslagen contact gestoord. Wel ben ik flink te zwaar en eigenlijk altijd moe. (Nog een reden waarom ik altijd thuis blijf.) Ik heb wel dromen en wil ook gewoon eens wat wilde dingen meemaken, zodat ik later ooit nog eens kan zeggen "ik heb dit en dat gedaan!" Ik wil ook uitgaan en zuipen met vrienden en misschien nog eens een meisje ontmoeten.
Inmiddels heb ik een punt bereikt waarop ik mijn leven aan het herevalueren ben. Ik weet dat ik meer sociale dingen moet gaan ondernemen, maar dat is moeilijk als je al geen vrienden hebt. In mijn eentje een kroeg binnenstappen of in mijn eentje naar een concert gaan lijkt me erg bizar. Hoe doe je zoiets?
quote:
[..]
dit dus.. zeer goed advies, heel herkenbaar topic..
mezelf in vogelvlucht...zelfde situatie als TS
stap 1: ggz of gesprek met een sociaal werker..
stap 2: op 25ste ouderlijk huis verlaten op mezelf gegaan. (met hulp van psych)
stap 3: lifecoach opgedaan (pas toen ik stabieler was, via pgb ingehuurd)
stap:4 op mn 32ste nog een mbo-opleiding gedaan, 3 jaar..lang en geslaagd
en nu ben ik er nog niet, maar ik wel stappen gezet en laatbloeier dus, nu graag nog een leuke dame, maar ik ga er graag niet alleen op uit, en mn leeftijd speelt wat tegen, ik loop wat achter kwa ontwikkeling, dus maybe blijf ik single wat ik echt niet hoop natuurlijk
Mooi om te zien dat je wel stappen hebt ondernomen en die hebben gewerkt voor je. Hopelijk vind je die vriendin ook nog een keer.En activiteiten ondernemen zoals ,vrijwilligerswerk, vakantie, sporten, een cursus ergens in, is dat iets voor je? Daar kan je dan mensen ontmoeten. En heb je meer tijd om ze te leren kennen dan een avondje alleen in de kroeg of bij een concert.quote:
Mijn verhaal is erg vergelijkbaar met de eerdere verhalen die hier gepost zijn. Ik was als kind verlegen en erg onzeker (zwaar gebrek aan assertiviteit). Op school werd ik veel gepest en buiten school had ik slechts 1 vriend. Op een gegeven moment verhuisde die en bleef er van een sociaal leven echt helemaal niets meer over. Vanaf het HBO werd het iets beter en ging ik op school beter om met mede-studenten, maar buiten schooltijd had ik nog steeds geen vrienden en geen sociaal leven. Dit is eigenlijk nooit verbeterd.
Inmiddels ben ik 28 jaar en heb ik (buiten werktijd) nog steeds geen vrienden. Ik heb ook nog nooit een vriendin gehad. Ik herken me wel in de eerdere verhalen over de vicieuze cirkel en het gebrek aan sociale vaardigheden door gebrek aan ervaring. Het gebeurd me nog steeds dat ik sociaal onhandige dingen doe en mezelf weer eens voor schut zet, hetgeen me dan weer motiveert om buiten werktijd in m'n eentje thuis te blijven zitten. Als collega's mij vragen hoe mijn weekend was, moet ik altijd maar wat verzinnen. De werkelijkheid is namelijk dat ik thuis ben gebleven en dat ik veel tijd heb besteed aan tv/internet.
Professioneel gaat het me best goed af. Eigen huis, goede baan, goed salaris, al merk ik wel dat collega's die minder hard werken, maar wel betere social skills hebben, beter beoordeeld (en beloond) worden. C'est la vie.
Als ik terug kijk op de afgelopen jaren kan ik eigenlijk niet anders zeggen dan dat ik jaren van mijn leven verspilt heb. Ik doe en bereik niets; ik dood alleen de tijd. Ik ben niet echt depressief en ook niet volslagen contact gestoord. Wel ben ik flink te zwaar en eigenlijk altijd moe. (Nog een reden waarom ik altijd thuis blijf.) Ik heb wel dromen en wil ook gewoon eens wat wilde dingen meemaken, zodat ik later ooit nog eens kan zeggen "ik heb dit en dat gedaan!" Ik wil ook uitgaan en zuipen met vrienden en misschien nog eens een meisje ontmoeten.
Inmiddels heb ik een punt bereikt waarop ik mijn leven aan het herevalueren ben. Ik weet dat ik meer sociale dingen moet gaan ondernemen, maar dat is moeilijk als je al geen vrienden hebt. In mijn eentje een kroeg binnenstappen of in mijn eentje naar een concert gaan lijkt me erg bizar. Hoe doe je zoiets?
Ik denk dat het nooit zo ver had kunnen komen al had ik nooit de kans gehad om te ontsnappen. Ik bedoel dankzij internet en het verdere moderne leven is het prima mogelijk om jezelf groten deels af te schermen van de buiten wereld. Ook is het niet duidelijk zichtbaar voor de buitenwereld zolang ik naar school ga, werk heb.
Toch moet ik ook wel zeggen dat ik als kind zijnde ook al extreem gesloten was. Ik sprak wel met mensen maar ik hield mijn gevoelswereld voor mezelf. Ik lachte en lach nooit uitbundig. Eigenlijk kwam en komt er geen enkele sterke emotie naar de buitenkant. Alles bleef heel beperkt en ingehouden. Nu beleef ik geen intense emoties meer. Het is alsof mijn innerlijke wereld zich aan me ontwijkende gedrag heeft aangepast.
Ik vindt het eigenlijk dood eng om deze levens stijl te doorbreken. Ik heb ook het idee dat ik dit niet in stappen kan doen. Ik vindt dit moeilijk om uit te leggen maar het lijkt alsof mijn persoonlijkheid een vast staand iets is. Wat in stand word gehouden door mijn onzekerheid, mijn imago naar de buiten wereld en de mensen om mij heen. Ik draag eigenlijk een soort masker wat slechts een schijn van mezelf is. Een soort van beleefdheidsmasker wat me ongeschonden door de dag brengt.
Het is echt alsof er een vast geroeste knop in mij om moet. Al zou ik nu bijvoorbeeld iets nieuws gaan ondernemen dan blijf ik hoogst waarschijnlijk precies hetzelfde. Ja naar de buiten wereld zal mijn imago in achting stijgen. Maar Ik schiet er eigenlijk weinig mee op. Ik hou waarschijnlijk vast aan mijn huidige "ik". Ik heb me levens lang vastgehouden aan me persoonlijkheid vóór de puberteit. De puberteit is voor vele een periode van jezelf ontdekken, ontwikkelen. Maar ik bleef gewoon zoals ik was. Door onzekerheid/angst/laag zelfbeeld durfde ik geen stappen buiten me normale wereldtje te zetten. Wat een zielig kind was ik eigenlijk, heel onzeker en bang voor bijna iedereen. Ik was wel "gewoon"op school, ik was gewoon de rustige jongen.
Ik realiseer mij nu dat dit eigenlijk tot nu zich heeft staande gehouden. Door nu stappen buiten mijn comfort zone te zetten, stappen zoals "ga sporten""ga de kroeg in" pijnig ik enkel mezelf door het conflict met mezelf. De on-ontwikkelde ik en de verpakking aka mijn masker "ik". Doordat dit zolang heeft stand gehouden ben ik me volledig gaan vereenzelvige met mijn "masker". Ik ben de echte "ik" uit het oog verloren.
Ik denk dat er tijdens de puberteit/ontwikkelings fase iets mis is gegaan. Ik had toen eigenlijk uit me voegen moeten barsten en me eigen persoon worden. Maar dat gebeurde niet ik bleef dezelfde.
Misschien dat ik hiermee nog wat verduidelijking geschept heb. Het is voor mij nu gewoon onduidelijk wat ik doen moet. Voor mijn geestelijke gesteldheid lijkt het me het beste me nu beginnen te ontwikkelen. Maar de tijd heeft niet stil gestaan. Hoe ga ik tot mezelf komen.
(Sorry als dit zwaar bizar overkomt. Ik heb me best gedaan mezelf zo goed mogelijk te verwoorden)
Toch moet ik ook wel zeggen dat ik als kind zijnde ook al extreem gesloten was. Ik sprak wel met mensen maar ik hield mijn gevoelswereld voor mezelf. Ik lachte en lach nooit uitbundig. Eigenlijk kwam en komt er geen enkele sterke emotie naar de buitenkant. Alles bleef heel beperkt en ingehouden. Nu beleef ik geen intense emoties meer. Het is alsof mijn innerlijke wereld zich aan me ontwijkende gedrag heeft aangepast.
Ik vindt het eigenlijk dood eng om deze levens stijl te doorbreken. Ik heb ook het idee dat ik dit niet in stappen kan doen. Ik vindt dit moeilijk om uit te leggen maar het lijkt alsof mijn persoonlijkheid een vast staand iets is. Wat in stand word gehouden door mijn onzekerheid, mijn imago naar de buiten wereld en de mensen om mij heen. Ik draag eigenlijk een soort masker wat slechts een schijn van mezelf is. Een soort van beleefdheidsmasker wat me ongeschonden door de dag brengt.
Het is echt alsof er een vast geroeste knop in mij om moet. Al zou ik nu bijvoorbeeld iets nieuws gaan ondernemen dan blijf ik hoogst waarschijnlijk precies hetzelfde. Ja naar de buiten wereld zal mijn imago in achting stijgen. Maar Ik schiet er eigenlijk weinig mee op. Ik hou waarschijnlijk vast aan mijn huidige "ik". Ik heb me levens lang vastgehouden aan me persoonlijkheid vóór de puberteit. De puberteit is voor vele een periode van jezelf ontdekken, ontwikkelen. Maar ik bleef gewoon zoals ik was. Door onzekerheid/angst/laag zelfbeeld durfde ik geen stappen buiten me normale wereldtje te zetten. Wat een zielig kind was ik eigenlijk, heel onzeker en bang voor bijna iedereen. Ik was wel "gewoon"op school, ik was gewoon de rustige jongen.
Ik realiseer mij nu dat dit eigenlijk tot nu zich heeft staande gehouden. Door nu stappen buiten mijn comfort zone te zetten, stappen zoals "ga sporten""ga de kroeg in" pijnig ik enkel mezelf door het conflict met mezelf. De on-ontwikkelde ik en de verpakking aka mijn masker "ik". Doordat dit zolang heeft stand gehouden ben ik me volledig gaan vereenzelvige met mijn "masker". Ik ben de echte "ik" uit het oog verloren.
Ik denk dat er tijdens de puberteit/ontwikkelings fase iets mis is gegaan. Ik had toen eigenlijk uit me voegen moeten barsten en me eigen persoon worden. Maar dat gebeurde niet ik bleef dezelfde.
Misschien dat ik hiermee nog wat verduidelijking geschept heb. Het is voor mij nu gewoon onduidelijk wat ik doen moet. Voor mijn geestelijke gesteldheid lijkt het me het beste me nu beginnen te ontwikkelen. Maar de tijd heeft niet stil gestaan. Hoe ga ik tot mezelf komen.
(Sorry als dit zwaar bizar overkomt. Ik heb me best gedaan mezelf zo goed mogelijk te verwoorden)
De tijd die je hebt gestoken in deze post vol onwaarheden had je ook kunnen steken in het invullen van een inschrijfformulier voor een sportclub. Geluk is, in jouw geval, een keuze. Kies je ervoor om gelukkig te zijn of kies je ervoor om ongelukkig te blijven?quote:
Ik denk dat het nooit zo ver had kunnen komen al had ik nooit de kans gehad om te ontsnappen. Ik bedoel dankzij internet en het verdere moderne leven is het prima mogelijk om jezelf groten deels af te schermen van de buiten wereld. Ook is het niet duidelijk zichtbaar voor de buitenwereld zolang ik naar school ga, werk heb.
Toch moet ik ook wel zeggen dat ik als kind zijnde ook al extreem gesloten was. Ik sprak wel met mensen maar ik hield mijn gevoelswereld voor mezelf. Ik lachte en lach nooit uitbundig. Eigenlijk kwam en komt er geen enkele sterke emotie naar de buitenkant. Alles bleef heel beperkt en ingehouden. Nu beleef ik geen intense emoties meer. Het is alsof mijn innerlijke wereld zich aan me ontwijkende gedrag heeft aangepast.
Ik vindt het eigenlijk dood eng om deze levens stijl te doorbreken. Ik heb ook het idee dat ik dit niet in stappen kan doen. Ik vindt dit moeilijk om uit te leggen maar het lijkt alsof mijn persoonlijkheid een vast staand iets is. Wat in stand word gehouden door mijn onzekerheid, mijn imago naar de buiten wereld en de mensen om mij heen. Ik draag eigenlijk een soort masker wat slechts een schijn van mezelf is. Een soort van beleefdheidsmasker wat me ongeschonden door de dag brengt.
Het is echt alsof er een vast geroeste knop in mij om moet. Al zou ik nu bijvoorbeeld iets nieuws gaan ondernemen dan blijf ik hoogst waarschijnlijk precies hetzelfde. Ja naar de buiten wereld zal mijn imago in achting stijgen. Maar Ik schiet er eigenlijk weinig mee op. Ik hou waarschijnlijk vast aan mijn huidige "ik". Ik heb me levens lang vastgehouden aan me persoonlijkheid vóór de puberteit. De puberteit is voor vele een periode van jezelf ontdekken, ontwikkelen. Maar ik bleef gewoon zoals ik was. Door onzekerheid/angst/laag zelfbeeld durfde ik geen stappen buiten me normale wereldtje te zetten. Wat een zielig kind was ik eigenlijk, heel onzeker en bang voor bijna iedereen. Ik was wel "gewoon"op school, ik was gewoon de rustige jongen.
Ik realiseer mij nu dat dit eigenlijk tot nu zich heeft staande gehouden. Door nu stappen buiten mijn comfort zone te zetten, stappen zoals "ga sporten""ga de kroeg in" pijnig ik enkel mezelf door het conflict met mezelf. De on-ontwikkelde ik en de verpakking aka mijn masker "ik". Doordat dit zolang heeft stand gehouden ben ik me volledig gaan vereenzelvige met mijn "masker". Ik ben de echte "ik" uit het oog verloren.
Ik denk dat er tijdens de puberteit/ontwikkelings fase iets mis is gegaan. Ik had toen eigenlijk uit me voegen moeten barsten en me eigen persoon worden. Maar dat gebeurde niet ik bleef dezelfde.
Misschien dat ik hiermee nog wat verduidelijking geschept heb. Het is voor mij nu gewoon onduidelijk wat ik doen moet. Voor mijn geestelijke gesteldheid lijkt het me het beste me nu beginnen te ontwikkelen. Maar de tijd heeft niet stil gestaan. Hoe ga ik tot mezelf komen.
(Sorry als dit zwaar bizar overkomt. Ik heb me best gedaan mezelf zo goed mogelijk te verwoorden)
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Welke onwaarheden staan er in die post dan? Het is in ieder geval hoe ts het ervaart, dus voor timeless is het op dit moment gewoon de waarheid..quote:
[..]
De tijd die je hebt gestoken in deze post vol onwaarheden had je ook kunnen steken in het invullen van een inschrijfformulier voor een sportclub. Geluk is, in jouw geval, een keuze. Kies je ervoor om gelukkig te zijn of kies je ervoor om ongelukkig te blijven?
I believe i can fly!
I believe i can touch the sky!
I believe i can touch the sky!
Misschien heb je gelijk, ik moet stoppen met nadenken, ik ben er nog eens slecht in ook.quote:
[..]
De tijd die je hebt gestoken in deze post vol onwaarheden had je ook kunnen steken in het invullen van een inschrijfformulier voor een sportclub. Geluk is, in jouw geval, een keuze. Kies je ervoor om gelukkig te zijn of kies je ervoor om ongelukkig te blijven?
Varkens kunnen vliegen en gras is blauw, hoe kun je door zo'n verwrongen beeld heen breken?quote:
[..]
Welke onwaarheden staan er in die post dan? Het is in ieder geval hoe ts het ervaart, dus voor timeless is het op dit moment gewoon de waarheid..
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Zoals eerder in dit topic is vermeld: teamsport! Je zegt zelf dat je te zwaar bent, dus dan sla je twee vliegen met een klap. Je kan ook een vechtsport gaan doen, daar kom je ook mensen tegen. Of als je sporten niet je ding is, een zang-,gitaar of fotografiecursus etc. Die activiteiten kun je prima in je eentje naar toe gaan.quote:
Als ik terug kijk op de afgelopen jaren kan ik eigenlijk niet anders zeggen dan dat ik jaren van mijn leven verspilt heb. Ik doe en bereik niets; ik dood alleen de tijd. Ik ben niet echt depressief en ook niet volslagen contact gestoord. Wel ben ik flink te zwaar en eigenlijk altijd moe. (Nog een reden waarom ik altijd thuis blijf.) Ik heb wel dromen en wil ook gewoon eens wat wilde dingen meemaken, zodat ik later ooit nog eens kan zeggen "ik heb dit en dat gedaan!" Ik wil ook uitgaan en zuipen met vrienden en misschien nog eens een meisje ontmoeten.
Inmiddels heb ik een punt bereikt waarop ik mijn leven aan het herevalueren ben. Ik weet dat ik meer sociale dingen moet gaan ondernemen, maar dat is moeilijk als je al geen vrienden hebt. In mijn eentje een kroeg binnenstappen of in mijn eentje naar een concert gaan lijkt me erg bizar. Hoe doe je zoiets?
[ Bericht 16% gewijzigd door Zihuatanejo op 14-06-2011 01:31:36 ]
www.kiva.org. Steun ondernemers in ontwikkelingslanden.
Ja door onze samenleving en de moderne technologie is het een stuk makkelijker om je af te zonderen. Maar tenzij je echt drastische stappen neemt, zoals het wegdoen van je tv en/of computer, zou je ermee moeten leren leven en omgaan.quote:
Ik denk dat het nooit zo ver had kunnen komen al had ik nooit de kans gehad om te ontsnappen. Ik bedoel dankzij internet en het verdere moderne leven is het prima mogelijk om jezelf groten deels af te schermen van de buiten wereld. Ook is het niet duidelijk zichtbaar voor de buitenwereld zolang ik naar school ga, werk heb.
Zoals je zelf zegt is het nu tijd om je te gaan ontwikkelen. Je bent echt niet de eerste op de wereld wiens ontwikkeling later dan de puberteit op gang komt.quote:Toch moet ik ook wel zeggen dat ik als kind zijnde ook al extreem gesloten was. Ik sprak wel met mensen maar ik hield mijn gevoelswereld voor mezelf. Ik lachte en lach nooit uitbundig. Eigenlijk kwam en komt er geen enkele sterke emotie naar de buitenkant. Alles bleef heel beperkt en ingehouden. Nu beleef ik geen intense emoties meer. Het is alsof mijn innerlijke wereld zich aan me ontwijkende gedrag heeft aangepast.
Ik vindt het eigenlijk dood eng om deze levens stijl te doorbreken. Ik heb ook het idee dat ik dit niet in stappen kan doen. Ik vindt dit moeilijk om uit te leggen maar het lijkt alsof mijn persoonlijkheid een vast staand iets is. Wat in stand word gehouden door mijn onzekerheid, mijn imago naar de buiten wereld en de mensen om mij heen. Ik draag eigenlijk een soort masker wat slechts een schijn van mezelf is. Een soort van beleefdheidsmasker wat me ongeschonden door de dag brengt.
Het is echt alsof er een vast geroeste knop in mij om moet. Al zou ik nu bijvoorbeeld iets nieuws gaan ondernemen dan blijf ik hoogst waarschijnlijk precies hetzelfde. Ja naar de buiten wereld zal mijn imago in achting stijgen. Maar Ik schiet er eigenlijk weinig mee op. Ik hou waarschijnlijk vast aan mijn huidige "ik". Ik heb me levens lang vastgehouden aan me persoonlijkheid vóór de puberteit. De puberteit is voor vele een periode van jezelf ontdekken, ontwikkelen. Maar ik bleef gewoon zoals ik was. Door onzekerheid/angst/laag zelfbeeld durfde ik geen stappen buiten me normale wereldtje te zetten. Wat een zielig kind was ik eigenlijk, heel onzeker en bang voor bijna iedereen. Ik was wel "gewoon"op school, ik was gewoon de rustige jongen.
Ik realiseer mij nu dat dit eigenlijk tot nu zich heeft staande gehouden. Door nu stappen buiten mijn comfort zone te zetten, stappen zoals "ga sporten""ga de kroeg in" pijnig ik enkel mezelf door het conflict met mezelf. De on-ontwikkelde ik en de verpakking aka mijn masker "ik". Doordat dit zolang heeft stand gehouden ben ik me volledig gaan vereenzelvige met mijn "masker". Ik ben de echte "ik" uit het oog verloren.
Ik denk dat er tijdens de puberteit/ontwikkelings fase iets mis is gegaan. Ik had toen eigenlijk uit me voegen moeten barsten en me eigen persoon worden. Maar dat gebeurde niet ik bleef dezelfde.
Misschien dat ik hiermee nog wat verduidelijking geschept heb. Het is voor mij nu gewoon onduidelijk wat ik doen moet. Voor mijn geestelijke gesteldheid lijkt het me het beste me nu beginnen te ontwikkelen. Maar de tijd heeft niet stil gestaan. Hoe ga ik tot mezelf komen.
(Sorry als dit zwaar bizar overkomt. Ik heb me best gedaan mezelf zo goed mogelijk te verwoorden)
En ook niet de eerste die zich verschuilt achter maskers. Ik zou je nog eens echt aanraden om professionele hulp te gaan zoeken. Hoe moeilijk dat ook is. Want als ik je verhaal zo lees, zou je daar heel veel aan kunnen hebben. Ook omdat zoals je zelf zegt de gesuggereerde stappen van sporten e.d. te moeilijk, want te veel uit je comfort zone zijn. Hulp kan je steunen om als de tijd zover er is, die stappen te nemen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lonewolf2003 op 14-06-2011 01:22:33 ]
Onzin. Je bent prima in staat om na te denken. Heb mensen in therapie lang zien doen om tot de inzichten te komen, die jij al uit je zelf hebt over het dragen van maskers, comfort zones, ware ik, karaktereigenschappen in het verleden, stilstaande ontwikkeling etc.quote:
[..]
Misschien heb je gelijk, ik moet stoppen met nadenken, ik ben er nog eens slecht in ook.
Je moet alleen de lef vinden om je leven te gaan doorbreken.
Ik kan de gedachte dat het gewoon allemaal te laat is niet van me af zetten. Ik zie gewoon niet hoe ik terug kan gaan naar het "normale"leven. Ik ben al niet meer normaal en hoe kan ik weer terug integreren tussen mijn leeftijdsgenoten.
Ik heb echt zoiets van het is over. Ik zie mezelf naar de 30 gaan, zonder daar enige invloed op te hebben.
30 zie ik als een mijlpaal, dan ben je gesetteld en anders ben je raar. Ik heb gewoon te lang het leven ontweken. Als ik stop met nadenken kan ik me nog enig zins content voelen maar al probeer ik constructief iets te plannen loop ik vast. Dat had ik altijd wel maar toen had ik nog de tijd mee zitten. Het kon later ook nog wel. Nu niet meer. Dit is later.
Is het niet hartstikke bizar al begin ik nu pas met me leven, inclusief alles erop en eraan. Waarom zou ik eigenlijk? Mijn niet zo rooskleurige toekomst motiveert me niet eens om er iets aan te doen. Het is alsof ik erop zit te wachten. De eenzaamheid, het ongelukkig zijn, is ook wel comfortabel te noemen. Ik weet wat er komen gaat. Dit is gewoon wie ik ben? Ook mis ik iets wat me de weg wijst. Alles is hetzelfde voor mij betekent dit dat ik willekeurig dingen moet gaan ondernemen?
Ik heb echt zoiets van het is over. Ik zie mezelf naar de 30 gaan, zonder daar enige invloed op te hebben.
30 zie ik als een mijlpaal, dan ben je gesetteld en anders ben je raar. Ik heb gewoon te lang het leven ontweken. Als ik stop met nadenken kan ik me nog enig zins content voelen maar al probeer ik constructief iets te plannen loop ik vast. Dat had ik altijd wel maar toen had ik nog de tijd mee zitten. Het kon later ook nog wel. Nu niet meer. Dit is later.
Is het niet hartstikke bizar al begin ik nu pas met me leven, inclusief alles erop en eraan. Waarom zou ik eigenlijk? Mijn niet zo rooskleurige toekomst motiveert me niet eens om er iets aan te doen. Het is alsof ik erop zit te wachten. De eenzaamheid, het ongelukkig zijn, is ook wel comfortabel te noemen. Ik weet wat er komen gaat. Dit is gewoon wie ik ben? Ook mis ik iets wat me de weg wijst. Alles is hetzelfde voor mij betekent dit dat ik willekeurig dingen moet gaan ondernemen?
Je moet je niet zo vast kijken op die leeftijd. 26 is echt nog hartstikke jong!!!!!!!!!!!!!!!!!. En ook niet zo focussen op dat idee van je/de samenleving hoe je leven eruit zou moeten zien als je 30 bent. Er zijn genoeg mensen van 30 (en ouder) die een ander leven leiden dan dat en daar gelukkig mee zijn. Zelfs als je wel zo'n leven wilt krijgen, dan is 26 nog meer dan voldoende tijd om dat te krijgen. 30 is echt geen bijzondere mijlpaal, maar gewoon een getalletje zoals elke leeftijd dat is. Het is echt niet zo dat als je de 30 gebaseerd bent je opeens gesetteld enzo moet zijn.quote:
Ik kan de gedachte dat het gewoon allemaal te laat is niet van me af zetten. Ik zie gewoon niet hoe ik terug kan gaan naar het "normale"leven. Ik ben al niet meer normaal en hoe kan ik weer terug integreren tussen mijn leeftijdsgenoten.
Ik heb echt zoiets van het is over. Ik zie mezelf naar de 30 gaan, zonder daar enige invloed op te hebben.
30 zie ik als een mijlpaal, dan ben je gesetteld en anders ben je raar. Ik heb gewoon te lang het leven ontweken. Als ik stop met nadenken kan ik me nog enig zins content voelen maar al probeer ik constructief iets te plannen loop ik vast. Dat had ik altijd wel maar toen had ik nog de tijd mee zitten. Het kon later ook nog wel. Nu niet meer. Dit is later.
Je hebt echt nog meer dan genoeg tijd te gaan om nu nog je leven de goede kant op te draaien.
Ja, hoe ongelukkig en kut je ook voelt (soms) op dit moment is het ook je comfort zone geworden. Waarin je je veilig voelt. Daarom is het ook zo moeilijk om eruit te breken en zo eng. Maar uiteindelijk wel het beste voor je. Want volgens mij weet je helemaal niet wie je bent. Zoals je hierboven zei:quote:Is het niet hartstikke bizar al begin ik nu pas met me leven, inclusief alles erop en eraan. Waarom zou ik eigenlijk? Mijn niet zo rooskleurige toekomst motiveert me niet eens om er iets aan te doen. Het is alsof ik erop zit te wachten. De eenzaamheid, het ongelukkig zijn, is ook wel comfortabel te noemen. Ik weet wat er komen gaat. Dit is gewoon wie ik ben? Ook mis ik iets wat me de weg wijst. Alles is hetzelfde voor mij betekent dit dat ik willekeurig dingen moet gaan ondernemen?
Die ware ik moet je gaan hervinden. En daarna dingen gaan ondernemen die bij die ware ik aansluiten i.p.v. je zo erg bezig houden met wat je denkt dat andere mensen vinden hoe je leven eruit zou moeten zien op een bepaalde leeftijd en dan de schijn op houden dat je dat ook hebt en wegduiken ondertussen achter je computer omdat je die verwachting die je denkt dat er is niet waar hebt gemaakt.quote:Doordat dit zolang heeft stand gehouden ben ik me volledig gaan vereenzelvige met mijn "masker". Ik ben de echte "ik" uit het oog verloren.
[ Bericht 15% gewijzigd door Lonewolf2003 op 14-06-2011 23:10:34 ]
Heb je gisteren al het inschrijfformulier van een sportclub ingevuld?quote:
Ik kan de gedachte dat het gewoon allemaal te laat is niet van me af zetten. Ik zie gewoon niet hoe ik terug kan gaan naar het "normale"leven. Ik ben al niet meer normaal en hoe kan ik weer terug integreren tussen mijn leeftijdsgenoten.
Ik heb echt zoiets van het is over. Ik zie mezelf naar de 30 gaan, zonder daar enige invloed op te hebben.
30 zie ik als een mijlpaal, dan ben je gesetteld en anders ben je raar. Ik heb gewoon te lang het leven ontweken. Als ik stop met nadenken kan ik me nog enig zins content voelen maar al probeer ik constructief iets te plannen loop ik vast. Dat had ik altijd wel maar toen had ik nog de tijd mee zitten. Het kon later ook nog wel. Nu niet meer. Dit is later.
Is het niet hartstikke bizar al begin ik nu pas met me leven, inclusief alles erop en eraan. Waarom zou ik eigenlijk? Mijn niet zo rooskleurige toekomst motiveert me niet eens om er iets aan te doen. Het is alsof ik erop zit te wachten. De eenzaamheid, het ongelukkig zijn, is ook wel comfortabel te noemen. Ik weet wat er komen gaat. Dit is gewoon wie ik ben? Ook mis ik iets wat me de weg wijst. Alles is hetzelfde voor mij betekent dit dat ik willekeurig dingen moet gaan ondernemen?
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Je moet leren "schijt" te hebben
of stoppen met denken zoals je het zelf noemt
alleen als je schijt hebt ga je uit deze sleur komen, want de manier waarop het nu gaat werkt niet zoals je merkt
je moet uit die vicieuze cirkel breken en dat doe je dus door te doen en niet te veel na te denken
wat heb je te verliezen? weinig
'wat valt er te winnen voor jouw? heel veel
dus gooi jezelf wat vaker in het diepe
je bent slim genoeg om je on-the-go aan te passen
en voor je het weet ben je uit die sleur
of stoppen met denken zoals je het zelf noemt
alleen als je schijt hebt ga je uit deze sleur komen, want de manier waarop het nu gaat werkt niet zoals je merkt
je moet uit die vicieuze cirkel breken en dat doe je dus door te doen en niet te veel na te denken
wat heb je te verliezen? weinig
'wat valt er te winnen voor jouw? heel veel
dus gooi jezelf wat vaker in het diepe
je bent slim genoeg om je on-the-go aan te passen
en voor je het weet ben je uit die sleur
Sorry hoor, maar alles wat jullie voorstellen is veel te extreem, veel te grote stappen.
Neem kleine stappen die overzichtelijk zijn, en die je steeds iets dichter bij je doel brengen. Verwacht niet dat je alles in 1 keer kan veranderen. Een teamsportgaan doen klinkt mooi, maar wanneer je al moeite hebt om en stap buiten de deur te zetten is rondrennen in sportkleding, moeten presteren voor mensen die je niet kent, etc, een stapje te ver.
Begin met zaken die je wel kunt, en begin voorzichtig met iedere dag een beetje. Maak bv een lijstje van alle adviezen in dit topic en streep weg welke je het minst aanstaan, tot je er 1 over houdt. Als dat bv naar je huisarts gaan is, zoek je de volgende dag op internet naar een huisarts in de buurt, en bekijk de website. Voordat je een afspraak maakt kun je een keer langs het gebouw fietsen ofzo, etc. Dit lijken onnozele kleine stappen, maar het zijn wel haalbare stappen vooruit.
Belangrijk dus: kijk naar wat je wel kan ipv naar wat je niet kan/ durft.
En vergeet niet dat je niet opeens niet meer achter je pc mag zitten ofzo. Je moet jezelf ook belonen voor die kleine stapjes.
Neem kleine stappen die overzichtelijk zijn, en die je steeds iets dichter bij je doel brengen. Verwacht niet dat je alles in 1 keer kan veranderen. Een teamsportgaan doen klinkt mooi, maar wanneer je al moeite hebt om en stap buiten de deur te zetten is rondrennen in sportkleding, moeten presteren voor mensen die je niet kent, etc, een stapje te ver.
Begin met zaken die je wel kunt, en begin voorzichtig met iedere dag een beetje. Maak bv een lijstje van alle adviezen in dit topic en streep weg welke je het minst aanstaan, tot je er 1 over houdt. Als dat bv naar je huisarts gaan is, zoek je de volgende dag op internet naar een huisarts in de buurt, en bekijk de website. Voordat je een afspraak maakt kun je een keer langs het gebouw fietsen ofzo, etc. Dit lijken onnozele kleine stappen, maar het zijn wel haalbare stappen vooruit.
Belangrijk dus: kijk naar wat je wel kan ipv naar wat je niet kan/ durft.
En vergeet niet dat je niet opeens niet meer achter je pc mag zitten ofzo. Je moet jezelf ook belonen voor die kleine stapjes.
Proper names are scopally inert.
Normality is an invention of the power.
Normality is an invention of the power.
TS heeft een baan dus durft weldegelijk buiten de deur te zijn. En ik zei ook niet dat ie een teamsport moest gaan doen maar dat ie beter iets als tennis kan gaan doen, da's een teamsport als je dat wilt (dubbel) maar kun je ook alleen spelen (enkel).quote:
Sorry hoor, maar alles wat jullie voorstellen is veel te extreem, veel te grote stappen.
Neem kleine stappen die overzichtelijk zijn, en die je steeds iets dichter bij je doel brengen. Verwacht niet dat je alles in 1 keer kan veranderen. Een teamsportgaan doen klinkt mooi, maar wanneer je al moeite hebt om en stap buiten de deur te zetten is rondrennen in sportkleding, moeten presteren voor mensen die je niet kent, etc, een stapje te ver.
Kleine stapjes zijn bullshit, neem mij als voorbeeld; ik heb al jaren last van slaapproblemen en ik ben al jaren bijna naar de dokter gegaan. Pas afgelopen maand toen de boel echt uit de hand liep heb ik een afspraak gemaakt.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Sorry dat ik nu weer negatief ga zijn. Ik ben echt bang dat het te laat is. Al het sociale contact in mijn leven verloopt zo moeilijk. Het doet gewoon pijn, maar het doet ook pijn om zo alleen te zijn. Het veroorzaakt zoveel problemen. Ik ben bang om te eindigen als productiemedewerker in een fabriek, en er niet meer uit te kunnen ontsnappen. Niet omdat ik niets anders zou kunnen. Maar omdat mijn intelligentie niet gebruikt kan worden doordat mijn angst alle concentratie op eist.
Ik ben ook bang nooit vrienden te zullen krijgen. Als ik zie hoe andere (jonge) mannen met elkaar omgaan dan is dat een soort cultuur shock voor mij. Ik neem aan dat dat op een natuurlijke manier gaat maar voor mij is dat een soort sociaal gebeuren wat ik niet kan faken. Ik kan beleefd zijn, maar echt sociaal zijn met lachen en alles erop en eraan, dat gaat toch echt te ver. Dan wordt ik geconfronteerd met mezelf, leegte. Stel dat ik psychologische hulp krijg, dan duurt het waarschijnlijk jaren voordat ik hier eventueel boven op ben. Dan nog heb ik een abnormale achterstand. Een bijna dertiger met 0 levenservaring.
Ik geloof echt dat ik me eigen leven onmogelijk heb gemaakt. Moet je je voorstellen dat je mij bent, dan ben je toch kansloos?
Ik ben ook bang nooit vrienden te zullen krijgen. Als ik zie hoe andere (jonge) mannen met elkaar omgaan dan is dat een soort cultuur shock voor mij. Ik neem aan dat dat op een natuurlijke manier gaat maar voor mij is dat een soort sociaal gebeuren wat ik niet kan faken. Ik kan beleefd zijn, maar echt sociaal zijn met lachen en alles erop en eraan, dat gaat toch echt te ver. Dan wordt ik geconfronteerd met mezelf, leegte. Stel dat ik psychologische hulp krijg, dan duurt het waarschijnlijk jaren voordat ik hier eventueel boven op ben. Dan nog heb ik een abnormale achterstand. Een bijna dertiger met 0 levenservaring.
Ik geloof echt dat ik me eigen leven onmogelijk heb gemaakt. Moet je je voorstellen dat je mij bent, dan ben je toch kansloos?
Nee. Als 26e heb je echt nog meer dan genoeg kansen om iets van je leven te maken. Met hulp of anders op eigen kracht. (Al denk ik dat je aan hulp meer hebt) Maar als je zelf blijft opsluiten in je verdriet en vastgezette gedachte dat het te laat is om nog iets te doen, dan ben je niet kansloos, maar laat je de kansen die er zijn wel liggen.En zo wat als het een paar jaar kost met hulp om er weer bovenop te komen. Dan heb je nog een heel leven voor je.quote:
Sorry dat ik nu weer negatief ga zijn. Ik ben echt bang dat het te laat is. Al het sociale contact in mijn leven verloopt zo moeilijk. Het doet gewoon pijn, maar het doet ook pijn om zo alleen te zijn. Het veroorzaakt zoveel problemen. Ik ben bang om te eindigen als productiemedewerker in een fabriek, en er niet meer uit te kunnen ontsnappen. Niet omdat ik niets anders zou kunnen. Maar omdat mijn intelligentie niet gebruikt kan worden doordat mijn angst alle concentratie op eist.
Ik ben ook bang nooit vrienden te zullen krijgen. Als ik zie hoe andere (jonge) mannen met elkaar omgaan dan is dat een soort cultuur shock voor mij. Ik neem aan dat dat op een natuurlijke manier gaat maar voor mij is dat een soort sociaal gebeuren wat ik niet kan faken. Ik kan beleefd zijn, maar echt sociaal zijn met lachen en alles erop en eraan, dat gaat toch echt te ver. Dan wordt ik geconfronteerd met mezelf, leegte. Stel dat ik psychologische hulp krijg, dan duurt het waarschijnlijk jaren voordat ik hier eventueel boven op ben. Dan nog heb ik een abnormale achterstand. Een bijna dertiger met 0 levenservaring.
Ik geloof echt dat ik me eigen leven onmogelijk heb gemaakt. Moet je je voorstellen dat je mij bent, dan ben je toch kansloos?
Volgens mij is dat het te laat is vooral gewoon een excuus dat je jezelf voorhoudt om niet te hoeven veranderen en in je veilige comfort zone te blijven. Hoe ongelukkig je er ook in voelt. Veranderen is nog tig keer angstiger natuurlijk.
Heel je gedachtegang hier gaat ook weer veels te veel over hoe anderen zijn en hoe je denkt dat je zou moeten zijn op een bepaalde leeftijd en over hoe je denkt dat anderen over je denken I.p.v. te kijken naar wat jij wilt.
Grote kans dat iedereen al lang ziet hoe jouw situatie is en ziet dat je alleen een schijnbeeld geeft.quote:
[..]
Dan zal ik bij deze reageren..
Ik durf het niet. Ik schaam me te erg om deze problemen die ik hier beschrijf in het echt tegen iemand op te biechten. Ook naar me ouders toe. Het voelt als enorm falen, ik denk ook dat me ouders het niet begrijpen. En dat ze het afschuiven op externe dingen.
Ook biedt het schijnbeeld wat andere wan me hebben een soort hou vast. Als dat verdwijnt is er alleen nog maar een zielig hoopje mens over. Ik heb al zo'n laag zelf beeld, ik ben bang dat het dan nog erger wordt.
Ook twijfel ik aan me eigen "problemen", neem ik het misschien allemaal te serieus? Of moet ik het juist serieus nemen. Is dit misschien allemaal gezeur? Is dit wel een probleem? Moet ik niet gewoon alle dingen die andere mensen ook doen en dan is het opgelost? Daarin tegen waarom doe ik het dan niet? Ik denk dat een laag zelfbeeld, geen zelfvertrouwen ten grondslag van alles ligt.
Alleen, omdat een hoop mensen toch niet de mogelijkheden hebben om je te helpen doen ze net of ze van niks weten.
Juist hulp zoeken zou een stoere zet zijn. Wat mensen wel zouden respecteren denk ik zo. en zo niet dan zijn ze zelf triest.
QFTquote:
[..]
Nee. Als 26e heb je echt nog meer dan genoeg kansen om iets van je leven te maken. Met hulp of anders op eigen kracht. (Al denk ik dat je aan hulp meer hebt) Maar als je zelf blijft opsluiten in je verdriet en vastgezette gedachte dat het te laat is om nog iets te doen, dan ben je niet kansloos, maar laat je de kansen die er zijn wel liggen.En zo wat als het een paar jaar kost met hulp om er weer bovenop te komen. Dan heb je nog een heel leven voor je.
Volgens mij is dat het te laat is vooral gewoon een excuus dat je jezelf voorhoudt om niet te hoeven veranderen en in je veilige comfort zone te blijven. Hoe ongelukkig je er ook in voelt. Veranderen is nog tig keer angstiger natuurlijk.
Heel je gedachtegang hier gaat ook weer veels te veel over hoe anderen zijn en hoe je denkt dat je zou moeten zijn op een bepaalde leeftijd en over hoe je denkt dat anderen over je denken I.p.v. te kijken naar wat jij wilt.
And the druids turn to stone...
quote:
[..]
Nee. Als 26e heb je echt nog meer dan genoeg kansen om iets van je leven te maken. Met hulp of anders op eigen kracht. (Al denk ik dat je aan hulp meer hebt) Maar als je zelf blijft opsluiten in je verdriet en vastgezette gedachte dat het te laat is om nog iets te doen, dan ben je niet kansloos, maar laat je de kansen die er zijn wel liggen.En zo wat als het een paar jaar kost met hulp om er weer bovenop te komen. Dan heb je nog een heel leven voor je.
Volgens mij is dat het te laat is vooral gewoon een excuus dat je jezelf voorhoudt om niet te hoeven veranderen en in je veilige comfort zone te blijven. Hoe ongelukkig je er ook in voelt. Veranderen is nog tig keer angstiger natuurlijk.
Heel je gedachtegang hier gaat ook weer veels te veel over hoe anderen zijn en hoe je denkt dat je zou moeten zijn op een bepaalde leeftijd en over hoe je denkt dat anderen over je denken I.p.v. te kijken naar wat jij wilt.
Je instelling en je angst maakt je kansloos. Je moet een schop onder je kont krijgen, ik snap niet dat je ouders dat niet allang hebben gedaan.quote:
Sorry dat ik nu weer negatief ga zijn. Ik ben echt bang dat het te laat is. Al het sociale contact in mijn leven verloopt zo moeilijk. Het doet gewoon pijn, maar het doet ook pijn om zo alleen te zijn. Het veroorzaakt zoveel problemen. Ik ben bang om te eindigen als productiemedewerker in een fabriek, en er niet meer uit te kunnen ontsnappen. Niet omdat ik niets anders zou kunnen. Maar omdat mijn intelligentie niet gebruikt kan worden doordat mijn angst alle concentratie op eist.
Ik ben ook bang nooit vrienden te zullen krijgen. Als ik zie hoe andere (jonge) mannen met elkaar omgaan dan is dat een soort cultuur shock voor mij. Ik neem aan dat dat op een natuurlijke manier gaat maar voor mij is dat een soort sociaal gebeuren wat ik niet kan faken. Ik kan beleefd zijn, maar echt sociaal zijn met lachen en alles erop en eraan, dat gaat toch echt te ver. Dan wordt ik geconfronteerd met mezelf, leegte. Stel dat ik psychologische hulp krijg, dan duurt het waarschijnlijk jaren voordat ik hier eventueel boven op ben. Dan nog heb ik een abnormale achterstand. Een bijna dertiger met 0 levenservaring.
Ik geloof echt dat ik me eigen leven onmogelijk heb gemaakt. Moet je je voorstellen dat je mij bent, dan ben je toch kansloos?
Misschien moeten wij die schop onder je kont dan maar geven; Morgen of maandag ga je actief iets doen om je leven te verbeteren. De volgende post die je in dit topique plaatst zal dus een melding zijn wat je hebt gedaan om je leven te verbeteren.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Oke ik ben het met er mee eens dat ik nog genoeg kansen heb om iets te maken van me leven qua studie,werk,geld,woning,uitelijk. Maar als op die vlakken problemen onstaan of nu al bestaan zijn dat gevolgen van iets anders. En dat "iets anders" dat is mijn probleem, dat weet jij ook wel natuurlijk. Maar dat vindt ik dus moeilijk om aan te pakken. Hoe verander ik mezelf en mijn gevoelens. Ik geloof ook dat al heb ik een soort van sociaal leven dat dan de rest bijna vanzelf gaat.quote:
[..]
Nee. Als 26e heb je echt nog meer dan genoeg kansen om iets van je leven te maken. Met hulp of anders op eigen kracht. (Al denk ik dat je aan hulp meer hebt) Maar als je zelf blijft opsluiten in je verdriet en vastgezette gedachte dat het te laat is om nog iets te doen, dan ben je niet kansloos, maar laat je de kansen die er zijn wel liggen.En zo wat als het een paar jaar kost met hulp om er weer bovenop te komen. Dan heb je nog een heel leven voor je.
Volgens mij is dat het te laat is vooral gewoon een excuus dat je jezelf voorhoudt om niet te hoeven veranderen en in je veilige comfort zone te blijven. Hoe ongelukkig je er ook in voelt. Veranderen is nog tig keer angstiger natuurlijk.
Heel je gedachtegang hier gaat ook weer veels te veel over hoe anderen zijn en hoe je denkt dat je zou moeten zijn op een bepaalde leeftijd en over hoe je denkt dat anderen over je denken I.p.v. te kijken naar wat jij wilt.
En ja ik ben heel erg op andere mensen gericht. Eigenlijk geef ik veel te veel macht over mijn leven aan andere mensen weg.
Wat je zegt over een excuus van mij dat het te laat is komt denk ik vooral voort uit het feit dat ik nu inzie wat ik gemist heb. Iedereen is opgegroeid en het was niet mijn intrinsieke keuze om niet mee te doen. Maar uit angst heb ik niet mee gedaan. Nu zie ik dus wat ik allemaal gemist heb. Het is denk ik sowieso makkelijker om mee te gaan met de stroom dan nu uiteindelijk voor mijn gevoel tegen de stroom in te moeten gaan. En nee het is niet te laat in de zin van dat ik bijna bejaard ben of dood ga. En over de comfort zone, dat ervaar ik dus een klein beetje anders. Ik heb me leven gewoon zo terug gebracht naar een niveau waarop het voor mij houdbaar is.
Ook heb ik een sombere kijk op het leven. Als ik eerlijk ben lijkt het leven na de 30 me helemaal niks.
(Deze reactie houdt trouwens niet in dat ik het niet eens met je ben)
Ook herkenbaar voor mij. Ik was zelf ook lang thuis bij mijn ouders (tot mijn 28e). Tot mijn 25e ben ik hierdoor eigenlijk nooit uitgegaan, mocht gewoon niet om daarna voorzichtig het uitgaansleven te leren kennen. Ik miste die ervaring ook jegens jongeren, soms 10 jaar jonger dan ik, die de weg veel en veel beter wisten dan ik. Echt aangesloten heb ik me niet meer, daar was ik inderdaad wat te oud voor geworden, maar enkele jaren later trouwde ik toch al (vanuit huis dus). De vrouw die ik toen had leren kennen had niets met het uitgaansleven te maken.quote:
Opgegroeid als zeer verlegen kind wat zeer onzeker over zichzelf was heb ik nooit echt een sociaal leven gehad. Ik was altijd zeer terughoudend wat betreft alles waar andere mensen bij kwamen kijken. De enige mensen waar ik ooit vriendschap mee heb gehad zijn nog van de basisschool. Maar die contacten zijn al lang verwaterd.
Rond mijn 18e begon ik me bewust te worden van mijn "sociale problemen". Niet lang daarna, rond mijn 20e kan ik wel zeggen dat ik in een sociaal isolement terecht ben gekomen. Vanaf toen ben ik eigenlijk de realiteit gaan ontwijken vooral door middel van internetten, met alle gevolgen van dien zoals depressieve gedachten, angsten. Ik denk niet dat het zin heeft daar nu nog veel dieper op in te gaan dus dat doe ik dan ook niet.
Nu ben ik 26. Ik heb echt een gigantische sociale achterstand. Ik ben onervaren in de liefde, vriendschap opbouwen, echt alles.
Ik voel me zo stom, na mijn 20e lijkt er echt een soort inzinking in me te hebben plaatsgevonden. Waardoor ik van mijn 20 tot nu toe in een soort "roes" geleefd heb. Fysiek aanwezig maar dat was het dan ook wel.
Ik weet niet waardoor het komt maar ik voel me opeens weer "wakker" alsof ik eindelijk ontwaakt ben en inzie dat ik echt zo niet kan doorgaan. Maar ik bang, bang dat ik te laat ben wakker geworden en er geen weg meer terug is. Althans ik zie hem niet. Ik heb nog steeds een laag zelfbeeld (logisch). Maar ik wil het nu veranderen. Maar kan dat nog wel? Kan ik nog wel vrienden krijgen? Ik mis zoveel ervaringen, ik zit echt nog op het niveau van een 16 jarige.
Ik heb een plan nodig om mijn leven op de rit te krijgen als dat nog kan?. Kan ik nog een "normaal""gelukkig"leven krijgen?
Tegenwoordig heb je best wel gelegenheden waar je als 25plusser aan je trekken komt. Je zou eens een rustige kroeg kunnen binnengaan. Het begin is vreemd, maar als het je bevalt en je komt een volgende keer weer en weer een volgende keer dan raakt het snel vertrouwd. Dan kennen ze je op een gegeven moment en jij kent het volk wat daar binnenkomt.
Het ligt inderdaad aan "iets" in jezelf. En om achter te komen wat dat iets is en om dat en jezelf te veranderen is er professionele hulp. Dan komt ook dat sociale leven en de rest weer van zelf.quote:
[..]
Oke ik ben het met er mee eens dat ik nog genoeg kansen heb om iets te maken van me leven qua studie,werk,geld,woning,uitelijk. Maar als op die vlakken problemen onstaan of nu al bestaan zijn dat gevolgen van iets anders. En dat "iets anders" dat is mijn probleem, dat weet jij ook wel natuurlijk. Maar dat vindt ik dus moeilijk om aan te pakken. Hoe verander ik mezelf en mijn gevoelens. Ik geloof ook dat al heb ik een soort van sociaal leven dat dan de rest bijna vanzelf gaat.
Ja, wan je leven is echt heel houdbaar als je denkt dat je leven niks waard is na je 30stequote:En ja ik ben heel erg op andere mensen gericht. Eigenlijk geef ik veel te veel macht over mijn leven aan andere mensen weg.
Wat je zegt over een excuus van mij dat het te laat is komt denk ik vooral voort uit het feit dat ik nu inzie wat ik gemist heb. Iedereen is opgegroeid en het was niet mijn intrinsieke keuze om niet mee te doen. Maar uit angst heb ik niet mee gedaan. Nu zie ik dus wat ik allemaal gemist heb. Het is denk ik sowieso makkelijker om mee te gaan met de stroom dan nu uiteindelijk voor mijn gevoel tegen de stroom in te moeten gaan. En nee het is niet te laat in de zin van dat ik bijna bejaard ben of dood ga. En over de comfort zone, dat ervaar ik dus een klein beetje anders. Ik heb me leven gewoon zo terug gebracht naar een niveau waarop het voor mij houdbaar is.
Ook heb ik een sombere kijk op het leven. Als ik eerlijk ben lijkt het leven na de 30 me helemaal niks.
(Deze reactie houdt trouwens niet in dat ik het niet eens met je ben)
Maar je blijft liever in die vicieuze cirkel rond denken en in dezelfde kut situatie zitten (of wil je gaan zeggen dat je situatie niet kut is?) dan dat je je probleem aan gaat pakken. De grote vraag die jezelf nu moet stellen is: "Wil ik zo doorgaan met m'n leven of wil ik meer uit het leven halen?"
Het is nu zondag. Dus morgen weer een nieuwe week voor de boeg. Voor de komende week heb je drie keuzes wat je kan gaan doen:
1) Je doet hetzelfde als alle weken hiervoor. Werken overdag, je opsluiten in je kamer daarna.
2) Je schrijft je in voor een sportclub, cursus, activitiet of dergelijks
3) Je belt je huisarts voor een afspraak omdat het niet goed met je gaat.
Welke keuze wordt het?
[ Bericht 2% gewijzigd door Lonewolf2003 op 19-06-2011 14:55:38 ]
Je woont toch nog thuis? Spaar wat geld en ga lekker backpacken voor een jaar in Australië of een ander land. Is een heel goede ervaring en dan maak je heel veel mee. Je kunt alleen gaan of met mensen die je kunt ontmoeten via een site.
Ook zijn daar heel andere soort mensen die je niet kennen en je dus kan doen wat je wilt.
En als je terug komt, geloof me, dan ben je een heel andere persoon met veel ervaring in korte tijd, ga dan als je weer in NL bent meteen een huis huren (neem aan dat je vanaf je 18 ingeschreven staat). En zodra je je huis voor elkaar hebt ga je nog een opleiding doen naar iets wat jij graag wilt.
Niet thuis blijven zitten bij je ouders, anders kom je hier niet uit.
Maar het voordeel is wel dat je nu nog thuis woont, je wat geld op zij kan zetten en een reis kan maken omdat je niet met een huis zit.
26 is nog jong... beste advies: 1 jaar prachtige reis maken en veel beleven. Kom dan maar is terug...
En by the way, misschien kom je niet eens meer terug in Nederland omdat je daar een vriendin hebt leren kennen en daar blijft! Wat heb je te verliezen
Suc6
Ook zijn daar heel andere soort mensen die je niet kennen en je dus kan doen wat je wilt.
En als je terug komt, geloof me, dan ben je een heel andere persoon met veel ervaring in korte tijd, ga dan als je weer in NL bent meteen een huis huren (neem aan dat je vanaf je 18 ingeschreven staat). En zodra je je huis voor elkaar hebt ga je nog een opleiding doen naar iets wat jij graag wilt.
Niet thuis blijven zitten bij je ouders, anders kom je hier niet uit.
Maar het voordeel is wel dat je nu nog thuis woont, je wat geld op zij kan zetten en een reis kan maken omdat je niet met een huis zit.
26 is nog jong... beste advies: 1 jaar prachtige reis maken en veel beleven. Kom dan maar is terug...
En by the way, misschien kom je niet eens meer terug in Nederland omdat je daar een vriendin hebt leren kennen en daar blijft! Wat heb je te verliezen
Suc6
En, timeless0, wat heb je de afgelopen 3 dagen gedaan om je leven te verbeteren?
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
timeless0,
Mijn bovenstaande post vergat ik deze link:
http://www.travelactive.n(...)sreis-australie.html
Dit is denk ik een van de beste organisatie. Maar er zijn nog vele andere.
Lees is door zou ik zeggen, van zo'n ervaring zul je in 1 klap veranderen.
Mijn bovenstaande post vergat ik deze link:
http://www.travelactive.n(...)sreis-australie.html
Dit is denk ik een van de beste organisatie. Maar er zijn nog vele andere.
Lees is door zou ik zeggen, van zo'n ervaring zul je in 1 klap veranderen.
quote:
En, timeless0, wat heb je de afgelopen 3 dagen gedaan om je leven te verbeteren?
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
quote:Op dinsdag 21 juni 2011 22:04 schreef Lonewolf2003 het volgende:
Ik vond die vraag van Maanvis wel goed trouwens.
nadenken. En dagelijks doelloos door het winkelcentrum lopen in de hoop wat meer terug in het leven te komen.quote:
Zullen we afspreken dat je morgen of donderdag weer iets gaat doen om je leven te verbeteren? Dan mag je dat donderdagavond weer hier posten.quote:
[..]
[..]
nadenken. En dagelijks doelloos door het winkelcentrum lopen in de hoop wat meer terug in het leven te komen.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Met of zonder uzi in je binnenzak?quote:
[..]
[..]
nadenken. En dagelijks doelloos door het winkelcentrum lopen in de hoop wat meer terug in het leven te komen.
Je reageert niet eens op mijn posts.
Maarja, dan niet man!!!
Sorry het stond er misschien nogal negatief maar ik bedoelde het eigenlijk positief! Eigenlijk loop ik niet doelloos rondt maar is het even een moment van uit het huis zijn en tussen de mensen zijn. Tja niet echt om te shoppen maar gewoon even me gewoontes doorbreken.quote:
[..]
Met of zonder uzi in je binnenzak?
Je reageert niet eens op mijn posts.
Maarja, dan niet man!!!
En bedankt voor je tip wat betreft het bakpacken ik heb het zeker gelezen. Ik ben er over aan het nadenken, het is een grote stap voor mij. Ook ben ik aan het afwegen of het slim is om een jaar weg te gaan. Omdat een sociaal leven en al het andere daarmee ook nog een jaar wordt uitgesteld. Ik wijs het niet af maar ik ga kijken of ik mijn het reizen op een andere manier kan invullen.
Sorry van mijn kant, ik had zoiets niet hoeven zeggen.quote:
[..]
Sorry het stond er misschien nogal negatief maar ik bedoelde het eigenlijk positief! Eigenlijk loop ik niet doelloos rondt maar is het even een moment van uit het huis zijn en tussen de mensen zijn. Tja niet echt om te shoppen maar gewoon even me gewoontes doorbreken.
En bedankt voor je tip wat betreft het bakpacken ik heb het zeker gelezen. Ik ben er over aan het nadenken, het is een grote stap voor mij. Ook ben ik aan het afwegen of het slim is om een jaar weg te gaan. Omdat een sociaal leven en al het andere daarmee ook nog een jaar wordt uitgesteld. Ik wijs het niet af maar ik ga kijken of ik mijn het reizen op een andere manier kan invullen.
Wat betreft over dat buitenland-verhaal.
Er zijn ook mensen die voor 4 weken of langer vrijwilligerswerk doen in het buitenland.
Suriname bijvoorbeeld.
Mensen helpen kan je ook veel doen en een andere persoon maken.
Misschien ben je een persoon die veel nadenkt over het leven zelf.
Waarom leef ik hier, en wat wil ik nou echt?
De wereld om je heen zie je misschien maar werken, werken, zuipen, tv kijken, slapen...
Maar dit is een valse realiteit...
Die mensen denken dat ze allemaal zo gelukkig zijn... maar zijn dat in feite ook niet. Ze lopen elkaar als schapen allemaal achterna.
Ze denken niet verder na in het leven wat ze nou echt willen, waar het leven nou echt om draait..
En maar steeds beter willen zijn dan een andere, meer willen hebben, duurdere auto dan de buurman etc. etc.
Daar draait het leven niet om.
Misschien ben je er nog niet achter waar je interesses of talenten liggen.
Kunt, of fotografie.
Muziek maken
Nachthemel observeren naar sterren en objecten...
Of iets met dieren.
Dat soort dingen... en daarin leer je ook weer mensen kennen die ook zo zijn.
Ik zou het geweldig vinden om mijn talenten te ontdekken en daarna te ontwikkelen. Op dit moment denk ik wel eerst even de basis te moeten creeeren en dat bevat misschien geen uitzonderlijke hobbys of doelen.quote:
[..]
Sorry van mijn kant, ik had zoiets niet hoeven zeggen.
Wat betreft over dat buitenland-verhaal.
Er zijn ook mensen die voor 4 weken of langer vrijwilligerswerk doen in het buitenland.
Suriname bijvoorbeeld.
Mensen helpen kan je ook veel doen en een andere persoon maken.
Misschien ben je een persoon die veel nadenkt over het leven zelf.
Waarom leef ik hier, en wat wil ik nou echt?
De wereld om je heen zie je misschien maar werken, werken, zuipen, tv kijken, slapen...
Maar dit is een valse realiteit...
Die mensen denken dat ze allemaal zo gelukkig zijn... maar zijn dat in feite ook niet. Ze lopen elkaar als schapen allemaal achterna.
Ze denken niet verder na in het leven wat ze nou echt willen, waar het leven nou echt om draait..
En maar steeds beter willen zijn dan een andere, meer willen hebben, duurdere auto dan de buurman etc. etc.
Daar draait het leven niet om.
Misschien ben je er nog niet achter waar je interesses of talenten liggen.
Kunt, of fotografie.
Muziek maken
Nachthemel observeren naar sterren en objecten...
Of iets met dieren.
Dat soort dingen... en daarin leer je ook weer mensen kennen die ook zo zijn.
Kan je begrijpen als ik soms echt denk dat ik te laat ben? Sommige mensen hebben hun passie gevonden in hun tienerjaren, en die zijn nu al helemaal door ontwikkelt daarin. Het lijkt me zo pijnlijk om me passie te laat te ontdekken.
Natuurlijk zijn er ook veel mensen die geen echte passie hebben of in iedergeval niet hun leven erop instellen. Van de ene kant droom ik ook niet van een "normaal"leven, ik droom van een extravagant leven. Of is dit slechts ter compensatie van mijn gebrek aan leven.
Ik weet het niet of ik daaraan moet toegeven. Op zich zou ik wel even van alles willen doen. Maar ben ik niet te laat? Ik maak me zorgen om me toekomst. Ik ben bang dat het me alleen zal doen eindigen. Ik mis eigenlijk "rare"mensen om me heen, waarbij ik me meer op me gemak voel.
Ik voel me eigenlijk best goed vandaag
Goed dat je dat doet. Het klinkt idd misschien wat stom om wat doelloos rond te wandelen. Maar het simpel doorbreken van je vastgeroeste patronen kan je misschien al wat helpen om eens een nieuw licht op je gedachten te laten schijnen.quote:
[..]
Sorry het stond er misschien nogal negatief maar ik bedoelde het eigenlijk positief! Eigenlijk loop ik niet doelloos rondt maar is het even een moment van uit het huis zijn en tussen de mensen zijn. Tja niet echt om te shoppen maar gewoon even me gewoontes doorbreken.
Been there, done that, bought the picture.. ik heb ongeveer van mijn 15e tot 20e niks anders gedaan dan als een soort zombie naar school en werk te gaan, vrijwel geen contact met anderen.
Op een gegeven moment vond ik een meisje een beetje leuk en toen bedacht ik mij ineens dat ik wel erg alleen was, slecht voor mezelf had gezorgd, etc. De wake up call.
Anyways.. nog geen jaar later had ik vrienden waarmee ik elke week afsprak en een half jaar later leerde ik mijn vriendin kennen. Dit heb ik wel gedaan door contact te zoeken via internet, maar de eerste stap die ik nam was gaan sporten (taekwondo) en dat hielp mij ook enorm. Daardoor leerde ik weer onder de mensen te zijn, kreeg daardoor ook meer contact met collega's en vervolgens zocht ik dus contact via internet en leerde zo meer mensen kennen.
Tsja, je moet wat in deze digitale tijd haha. Ik ben nu 30 en voel me lang niet meer zo alleen als toen.
Op een gegeven moment vond ik een meisje een beetje leuk en toen bedacht ik mij ineens dat ik wel erg alleen was, slecht voor mezelf had gezorgd, etc. De wake up call.
Anyways.. nog geen jaar later had ik vrienden waarmee ik elke week afsprak en een half jaar later leerde ik mijn vriendin kennen. Dit heb ik wel gedaan door contact te zoeken via internet, maar de eerste stap die ik nam was gaan sporten (taekwondo) en dat hielp mij ook enorm. Daardoor leerde ik weer onder de mensen te zijn, kreeg daardoor ook meer contact met collega's en vervolgens zocht ik dus contact via internet en leerde zo meer mensen kennen.
Tsja, je moet wat in deze digitale tijd haha. Ik ben nu 30 en voel me lang niet meer zo alleen als toen.
Shit happens.
Dat is goed om te lezen maar ik ben 26 en zit in die situatie. Ik vindt het heel beschamend toe te geven maar op je 26e nog nooit gezoend hebben is toch echt een decenium te laat? Hierdoor geloof ik echt dat ik te laat ben, ik weet dat ik tegengesproken ga worden maar kom op 26.. en het is niet alleen op liefdes gebiedt maar echt qua alles, qua sport, hobby's alles heeft stil gestaan.quote:
Been there, done that, bought the picture.. ik heb ongeveer van mijn 15e tot 20e niks anders gedaan dan als een soort zombie naar school en werk te gaan, vrijwel geen contact met anderen.
Op een gegeven moment vond ik een meisje een beetje leuk en toen bedacht ik mij ineens dat ik wel erg alleen was, slecht voor mezelf had gezorgd, etc. De wake up call.
Anyways.. nog geen jaar later had ik vrienden waarmee ik elke week afsprak en een half jaar later leerde ik mijn vriendin kennen. Dit heb ik wel gedaan door contact te zoeken via internet, maar de eerste stap die ik nam was gaan sporten (taekwondo) en dat hielp mij ook enorm. Daardoor leerde ik weer onder de mensen te zijn, kreeg daardoor ook meer contact met collega's en vervolgens zocht ik dus contact via internet en leerde zo meer mensen kennen.
Tsja, je moet wat in deze digitale tijd haha. Ik ben nu 30 en voel me lang niet meer zo alleen als toen.
Geef allen maar gewoon eerlijk antwoord, ik wil het echt weten.
Ja, het is te laat voor je om nog iets van je (liefdes)leven te maken. We hebben allemaal gewoon gelogen tot nu toe. Is dat wat je wil horen?quote:
[..]
Dat is goed om te lezen maar ik ben 26 en zit in die situatie. Ik vindt het heel beschamend toe te geven maar op je 26e nog nooit gezoend hebben is toch echt een decenium te laat? Hierdoor geloof ik echt dat ik te laat ben, ik weet dat ik tegengesproken ga worden maar kom op 26.. en het is niet alleen op liefdes gebiedt maar echt qua alles, qua sport, hobby's alles heeft stil gestaan.
Geef allen maar gewoon eerlijk antwoord, ik wil het echt weten.
Ga nou maar gewoon lekker verder met het doorbreken van je vastgeroeste ritme en routine. Want hopelijk helpt dat ook om je vastgeroeste denk patronen en gedachte cirkels te doorbreken.
Echte antwoord: 26 is laat inderdaad. Maar beter laat dan nooit.
Maar hoe zou jij (en andere) zelf zoiets aanpakken op mijn leeftijd?quote:Op vrijdag 24 juni 2011 01:03 schreef Lonewolf2003 het volgende:
[..]
Ja, het is te laat voor je om nog iets van je (liefdes)leven te maken. We hebben allemaal gewoon gelogen tot nu toe. Is dat wat je wil horen?
Ga nou maar gewoon lekker verder met het doorbreken van je vastgeroeste ritme en routine. Want hopelijk helpt dat ook om je vastgeroeste denk patronen en gedachte cirkels te doorbreken.
Echte antwoord: 26 is laat inderdaad. Maar beter laat dan nooit.
ga op een sportclubquote:
[..]
Maar hoe zou jij (en andere) zelf zoiets aanpakken op mijn leeftijd?
ik hoopte dat je vandaag ging posten dat je je ergens had ingeschreven
.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Als TS de sportclub een te grote stap vindt (lees teveel irreële gedachtes heeft over waarom het niet te doen) kan hij altijd nog beginnen met hardlopen. Dat is een goede manier om in beweging te komen (wat dus idd een stofje in je hersenen vrijmaakt waardoor je je beter kunt gaan voelen). Daarnaast is het een goede manier om het huis uit te komen, even achter die computer vandaan te komen en er fysiek ook nog op vooruit te gaan. Wat als resultaat kan hebben meer zelfvertrouwen.
Hoe dan ook, ik sluit me volledig aan bij al die personen voor mij die al aangegeven hebben dat je in ieder geval iets moet doen! Iets wat je dwarszit van je afschrijven helpt, maar maar tot op zekere hoogte. Na al deze tips is het tijd om te beslissen wat je nu wilt gaan doen om je situatie te verbeteren. En naar mijn mening hoef je dan niet eens maanden vooruit te denken, maar begin eens met dit weekend. Wat ga je doen zodat je niet de hele dag samen met jezelf achter de computer zit deze situatie in stand te houden?
Hoe dan ook, ik sluit me volledig aan bij al die personen voor mij die al aangegeven hebben dat je in ieder geval iets moet doen! Iets wat je dwarszit van je afschrijven helpt, maar maar tot op zekere hoogte. Na al deze tips is het tijd om te beslissen wat je nu wilt gaan doen om je situatie te verbeteren. En naar mijn mening hoef je dan niet eens maanden vooruit te denken, maar begin eens met dit weekend. Wat ga je doen zodat je niet de hele dag samen met jezelf achter de computer zit deze situatie in stand te houden?
ik denk dat hardlopen niet zo goed gaat werken, aangezien TS constant schoppen onder zijn reet nodig heeft; na een dagje vermoeid zijn na de 1e keer hardlopen blijft ie de volgende dag weer gewoon binnen zitten achter de kompjoeter. bij een sport is dat wel anders aangezien je dan de schop onder je reet krijgt van je team of trainer.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
quote:
[..]
Maar hoe zou jij (en andere) zelf zoiets aanpakken op mijn leeftijd?
Gast er zijn in dit topic al tig tips gegeven over hoe je dat kan gaan doen. De praktische kant is het makkelijkst; je inschrijven voor een sportclub, cursus, vakantie, e.d. Voor je mentale problemen die je belemmeren heb ik je ook al een dozijn keer verteld dat je met een hulpverlener moet gaan praten. Maar dat wil je kennelijk niet. Je hebt het nu al 26 jaar alleen geprobeerd en daardoor ben je alleen maar verder in isolement geraakt, misschien wordt het nu eens tijd te erkennen dat je er hulp bij nodig hebt. De reden waarom je imo steeds terug komt op dat je te oud bent, is omdat je denkt dat anderen denken dat je kansloos bent. Terwijl je je niet zoveel moet aantrekken wat anderen vinden, maar moet doen wat je zelf wilt.
We kunnen best wel heel dit topic vol blijven lullen in hetzelfde cirkeltje, (iemand doet een suggestie, jij antwoord dat het een goede suggestie is maar dat je te oud bent, iemand zegt dat het niet zo is,nieuwe suggestie, jij zegt dat je toch echt te oud bent) maar dat schiet je niet veel mee op.
[edit] Misschien heb ik niet helemaal goed gelezen, en bedoelde je met aanpakken hoe je die routine moet doorbreken. Dat is imo in jouw geval alles waarbij je je maar niet opsluit in je kamer. Loop een eindje door de wijk/winkelcentrum, ga naar de bios, bezoek de bieb, een rustig café, zit op een bankje een tijdje, lig op het gras in het park.
Je gedachtencirkels doorbreken is een stuk lastiger, daarvoor moet je zelf constant afvragen waarom je iets denkt.
Ik denk dat heel veel suggesties hier een te grote stap zijn voor de TS. Daarom hamer ik ook zo dat die hulp moet gaan zoeken, zodat die hulpverlener hem kan helpen met z'n irreële gedachtes. Waarna die hopelijk wel stappen kan gaan zetten.quote:
Als TS de sportclub een te grote stap vindt (lees teveel irreële gedachtes heeft over waarom het niet te doen)
Ook denk ik dat de mentale weerbaarheid van de TS zo laag is dat bij de eerste beste tegenslag, hij zijn negatieve gedachtes bevestigd ziet en nog verder dan terug bij af is. Omdat te voorkomen is een hulpverlener ook nodig om hem te steunen en weer op te pakken.
[ Bericht 11% gewijzigd door Lonewolf2003 op 24-06-2011 12:11:02 ]
Welk winkelcentrum? ... Dan kom ik ook chillen.... Oh laat maar zie net dat je niet blowt.quote:
[..]
[..]
nadenken. En dagelijks doelloos door het winkelcentrum lopen in de hoop wat meer terug in het leven te komen.
Als je 26 bent en constant op het internet zat. Hoezo sprak je dan niet met mensen af? Dacht dat 20+ echt een internetgeneratie was. Ik ben zelf 25 en in mij tienerjaren internetten gaf mij eerder een sociale voorsprong dan een achterstand. Het is iig niet te laat.... Spreek met iemand af via internet en als je dat niet wilt ga wat meer naar buiten.
I just love Purple Crayon...
Kannibaal een lesbo want ze eten hun eigen soort....
Kannibaal een lesbo want ze eten hun eigen soort....
Bij mij is het niet enkel externe omstandigheden ontwijken maar ontwijkende op een heel ander niveau. Ik gebruik(te) (voornamelijk) internet om in een soort "roes"te komen. Ik ben niet echt met iets bezig, ik multitask tussen van alles en nog wat om de realiteit te ontwijken. Net als dat je tijdens het kijken van een goede film er helemaal in kan zitten.quote:
[..]
Welk winkelcentrum? ... Dan kom ik ook chillen.... Oh laat maar zie net dat je niet blowt.
Tot nu toe dan omdat zo'n situatie onhoudtbaar is merk ik.
[ Bericht 0% gewijzigd door timeless0 op 24-06-2011 14:32:33 ]
Gisteren op de verjaardag van mijn broer geweest. Dit bevestigde me toch wel dat ik iets erg fout doe. Het was eigenlijk niet eens zozeer angst maar meer te erg zelfbewust zijn. Waardoor ik alles over-denk wat betreft mezelf en de reacties van andere. Dit maakt(e) het vrijwel onmogelijk "normaal" te communiceren. Toch leek ik na 2 bier genezen te zijn.
timeless0, waarom doe je niets meer om je situatie te verbeteren? ik dacht dat we hadden afgesproken dat je iedere dag iets zou doen en dat hier zou posten.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Waarom doe je niets meer om je situatie te verbeteren?quote:
timeless0, waarom doe je niets meer om je situatie te verbeteren? ik dacht dat we hadden afgesproken dat je iedere dag iets zou doen en dat hier zou posten.
Ik zal proberen deze vraag zo goed mogelijk te beantwoorden.
Er zijn een aantal dingen waarvoor ik me schaam. Ik wil verschillende (beschamende) aspecten van me leven verbeteren en simpel weg gewoon meer dingen gaan ondernemen.
Mijn nog steeds sociale onzekerheid maakt het naar de buiten wereld meteen zo zichtbaar al probeer ik iets nieuws. Alles komt in een keer boven tafel heb ik het idee al kom uit mijn schulp. Het is niet eens mijn angst die dat veroorzaakt maar het is voor een ander gewoon zo snel duidelijk wat voor leven ik heb al stel ik me wat meer open.
Stel ik ga me aanmelden bij een sportclub, ik raak wat aan de praat. Probeer "normaal" te doen ( wat me op zekere hoogte ook wel zal lukken). Maar tijdens zo'n eerste contact zal al snel duidelijk woorden wie ik ben en dat wil ik verbergen. Waarom? omdat ik een situatie als volgt nogal beschamend vindt.
"nog te stappen geweest?" Nee "saaie! waarom niet?" *dilemma, moet ik nu me al beginnen te liegen of de waarheid vertellen?*
"ga je nog op vakantie?" Nee "oh waarom niet" *moet ik nu dus alweer liegen of de waarheid vertellen, dat ik dus geen vrienden heb om mee op vakantie te gaan*
"hoe is het in de liefde" *hier heb ik geen eens een passend antwoord op, dus dit wordt een ongemakkelijke half waarheid half leugen antwoord met een twist naar een ander onderwerp.
En zo gaan al mijn gesprekken in de buitenwereld, ik probeer altijd een soort schijn om te houden zodat ik niet direct als complete loser bekent sta, ook al is dit super moeilijk en uiteindelijk onhoudbaar en heeft dit er uiteindelijk voor gezorgd dat ik sociaal contact ben gaan ontwijken.
Kom a.u.b. niet met het advies dat ik moet stoppen met een schijnbeeld ophouden, ook al is dat wel wat ik doen moet maar ik zou willen weten hoe ik concreet met bovenstaande 3 situaties zou moeten omgaan. Moet ik de waarheid vertellen?, eigenlijk is er geen alternatief toch? liegen zou betekenen een schijnbeeld ophouden en dan kom ik dus niet verder en blijf ik zoals ik nu ben.
Dit klinkt voor een ander misschien heel stom maar het ligt aan de basis van mijn gedachtegang, als ik hier eindelijk normaal mee kan omgaan is een groot gedeelte van mijn angst opgelost.
ps. Bedankt Maanvis, Lonewolf en alle andere mensen die me proberen te helpen.
[ Bericht 0% gewijzigd door timeless0 op 28-06-2011 11:41:22 ]
Ik bemoei me er even mee.
Heb zelf ook jarenlang redenen bedacht om dingen vooral NIET te doen.
Maar nu ben ik er achter dat dit niet helpt. Je klinkt alsof je heel veel denkt namens andere mensen, maar de mensen die jij ontmoet kunnen zelf ook denken. En dat doen ze ook, maar negen van de tien keer denk jij erger over jezelf als andere mensen dat doen.
Idd, zolang je alles uit blijft denken en niks feitelijk doet veranderd er niks. Dus dan kies je er zelf voor om niet te veranderen. Weet niet of je inmiddels al huisarts o.i.d. gebeld heb, maar daar zou ik mee beginnen. 26 is echt nog nergens te laat voor.
Succes!
Heb zelf ook jarenlang redenen bedacht om dingen vooral NIET te doen.
Maar nu ben ik er achter dat dit niet helpt. Je klinkt alsof je heel veel denkt namens andere mensen, maar de mensen die jij ontmoet kunnen zelf ook denken. En dat doen ze ook, maar negen van de tien keer denk jij erger over jezelf als andere mensen dat doen.
Idd, zolang je alles uit blijft denken en niks feitelijk doet veranderd er niks. Dus dan kies je er zelf voor om niet te veranderen. Weet niet of je inmiddels al huisarts o.i.d. gebeld heb, maar daar zou ik mee beginnen. 26 is echt nog nergens te laat voor.
Succes!
Ik herken wel wat je schrijft timeless. In contacten met anderen is het handig om wat positiever tegen jezelf aan te kijken. Het probleem met je zelfbeeld is vaak dat het gebaseerd is op wat je bereikt hebt en wat je zoal deed. In plaats van dat je het baseert op je karakter: "ik kan goed luisteren en zal voor iemand door het vuur gaan."
Tot een tijdje terug was ik een 'mbo drop-out'. Daar schaamde ik me nogal voor (en ook nog wel voor meer dingen die mislukt waren), ik had echt mijn best gedaan (dat verwijt kon ik mezelf dus in ieder geval niet maken) maar het lukte niet.
In die tijd stond ik ook niet open voor het ontmoeten van nieuwe mensen. Want ik dacht: "nu praten we wel gezellig maar steek alsjeblieft geen energie in mij. Want het zal vanzelf blijken hoe ik werkelijk ben" Vele leuke gesprekken gehad, maar ik heb nergens meer uitgehaald. Wilde natuurlijk niet 'betrapt' worden.
Heb mezelf vaak voorgehouden: het gaat er niet om wat je kan en bereikt hebt, het gaat erom wie je bent.
Maar het is best lastig om te zeggen: "oke, zo ben ik. Dat accepteer ik en ik schaam me er niet voor. Ben net zoveel waard als anderen"
Inmiddels heb ik wel een mbo-opleiding afgerond, een 21+ toets voor het hbo gehaald en heb ik leuk werk (kreeg ik aangeboden op mijn laatste stageplek).
Nu vind ik het meteen leuker om nieuwe mensen te leren kennen, gewoon omdat ik me niet langer schaam voor mijn eigen verhaal.
Wat betreft wel of geen schijnbeeld ophouden: met puur liegen loop je uiteindelijk vast. De waarheid komt altijd uit, dus dat is niet echt een optie.
Ik zou het een beetje in het midden houden en vooral interesse tonen in de ander (maar er geen verhoor van maken), zo houd je het gesprek tijdelijk van jezelf af.
Als iemand vraagt "nog uitgeweest?" kun je iets zeggen als: "nee, dit weekend niet weggeweest. Ik ga ook niet heel vaak uit. Ben jij nog uitgeweest dan? Leuk gehad?"
Wel is het belangrijk dat je een aantal dingen hebt waarover je graag/zonder schaamte vertelt.
Heb je onderwerpen waarover je wel gemakkelijk vertelt timeless?
Als je niet zulke onderwerpen hebt (omdat je weinig onderneemt) is het toch goed om stappen te gaan zetten. Dingen die je eng vindt maar ergens toch wel heel graag zou doen (zoals een bepaalde hobby of sport oppakken). Zo krijg je langzamerhand meer onderwerpen waarover je kunt praten zonder te denken: "als ik straks maar niet door de mand val" Wanneer je bijvoorbeeld bij een sportclub gaat heb je drie voordelen:
- je bent lekker fysiek bezig, dus een beetje afgeleid van dagelijkse zorgen
- je deelt met de mensen op die club in ieder geval al een intersse waarover iedereen wel graag praat (de sport dus)
- je hebt iets gedaan wat je eng vond maar toch gedaan hebt. Goed voor je zelfbeeld.
Misschien kun je een club vinden met varierende leeftijden? Alle sporten die ik doe zijn met mensen die in leeftijd ver uit een lopen. Zo verklein je de kans op een typische 'jongerencultuur' waar je zoveel moeite hebt.
Als je geen positief beeld hebt van je lichaam: waarschijnlijk valt het 100% mee. Maar als je zelf een ideaalbeeld hebt, zoals je lichaam zou moeten zijn, kun je er voor jezelf ontevreden over zijn. Terwijl anderen niks bijzonders zien.
Tot een tijdje terug was ik een 'mbo drop-out'. Daar schaamde ik me nogal voor (en ook nog wel voor meer dingen die mislukt waren), ik had echt mijn best gedaan (dat verwijt kon ik mezelf dus in ieder geval niet maken) maar het lukte niet.
In die tijd stond ik ook niet open voor het ontmoeten van nieuwe mensen. Want ik dacht: "nu praten we wel gezellig maar steek alsjeblieft geen energie in mij. Want het zal vanzelf blijken hoe ik werkelijk ben" Vele leuke gesprekken gehad, maar ik heb nergens meer uitgehaald. Wilde natuurlijk niet 'betrapt' worden.
Heb mezelf vaak voorgehouden: het gaat er niet om wat je kan en bereikt hebt, het gaat erom wie je bent.
Maar het is best lastig om te zeggen: "oke, zo ben ik. Dat accepteer ik en ik schaam me er niet voor. Ben net zoveel waard als anderen"
Inmiddels heb ik wel een mbo-opleiding afgerond, een 21+ toets voor het hbo gehaald en heb ik leuk werk (kreeg ik aangeboden op mijn laatste stageplek).
Nu vind ik het meteen leuker om nieuwe mensen te leren kennen, gewoon omdat ik me niet langer schaam voor mijn eigen verhaal.
Wat betreft wel of geen schijnbeeld ophouden: met puur liegen loop je uiteindelijk vast. De waarheid komt altijd uit, dus dat is niet echt een optie.
Ik zou het een beetje in het midden houden en vooral interesse tonen in de ander (maar er geen verhoor van maken), zo houd je het gesprek tijdelijk van jezelf af.
Als iemand vraagt "nog uitgeweest?" kun je iets zeggen als: "nee, dit weekend niet weggeweest. Ik ga ook niet heel vaak uit. Ben jij nog uitgeweest dan? Leuk gehad?"
Wel is het belangrijk dat je een aantal dingen hebt waarover je graag/zonder schaamte vertelt.
Heb je onderwerpen waarover je wel gemakkelijk vertelt timeless?
Als je niet zulke onderwerpen hebt (omdat je weinig onderneemt) is het toch goed om stappen te gaan zetten. Dingen die je eng vindt maar ergens toch wel heel graag zou doen (zoals een bepaalde hobby of sport oppakken). Zo krijg je langzamerhand meer onderwerpen waarover je kunt praten zonder te denken: "als ik straks maar niet door de mand val" Wanneer je bijvoorbeeld bij een sportclub gaat heb je drie voordelen:
- je bent lekker fysiek bezig, dus een beetje afgeleid van dagelijkse zorgen
- je deelt met de mensen op die club in ieder geval al een intersse waarover iedereen wel graag praat (de sport dus)
- je hebt iets gedaan wat je eng vond maar toch gedaan hebt. Goed voor je zelfbeeld.
Misschien kun je een club vinden met varierende leeftijden? Alle sporten die ik doe zijn met mensen die in leeftijd ver uit een lopen. Zo verklein je de kans op een typische 'jongerencultuur' waar je zoveel moeite hebt.
Als je geen positief beeld hebt van je lichaam: waarschijnlijk valt het 100% mee. Maar als je zelf een ideaalbeeld hebt, zoals je lichaam zou moeten zijn, kun je er voor jezelf ontevreden over zijn. Terwijl anderen niks bijzonders zien.
I believe i can fly!
I believe i can touch the sky!
I believe i can touch the sky!
EUHM! Niet iedereen gaat stappen hoor!quote:
[..]
Waarom doe je niets meer om je situatie te verbeteren?
Ik zal proberen deze vraag zo goed mogelijk te beantwoorden.
Er zijn een aantal dingen waarvoor ik me schaam. Ik wil verschillende (beschamende) aspecten van me leven verbeteren en simpel weg gewoon meer dingen gaan ondernemen.
Mijn nog steeds sociale onzekerheid maakt het naar de buiten wereld meteen zo zichtbaar al probeer ik iets nieuws. Alles komt in een keer boven tafel heb ik het idee al kom uit mijn schulp. Het is niet eens mijn angst die dat veroorzaakt maar het is voor een ander gewoon zo snel duidelijk wat voor leven ik heb al stel ik me wat meer open.
Stel ik ga me aanmelden bij een sportclub, ik raak wat aan de praat. Probeer "normaal" te doen ( wat me op zekere hoogte ook wel zal lukken). Maar tijdens zo'n eerste contact zal al snel duidelijk woorden wie ik ben en dat wil ik verbergen. Waarom? omdat ik een situatie als volgt nogal beschamend vindt.
"nog te stappen geweest?" Nee "saaie! waarom niet?" *dilemma, moet ik nu me al beginnen te liegen of de waarheid vertellen?*
Alsof iemand het interesseert waarom jij niet op vakantie gaat. Ik krijg deze vraag echt niet hoorquote:"ga je nog op vakantie?" Nee "oh waarom niet" *moet ik nu dus alweer liegen of de waarheid vertellen, dat ik dus geen vrienden heb om mee op vakantie te gaan*
Wat is er mis met "Nee ik ben vrijgezel nu".quote:"hoe is het in de liefde" *hier heb ik geen eens een passend antwoord op, dus dit wordt een ongemakkelijke half waarheid half leugen antwoord met een twist naar een ander onderwerp.
Je moet de waarheid vertellen maar je hoeft niet de HELE waarheid te vertellen. Mensen die je net kent interesseert het ook niet wat voor levensverhaal jij hebt. In al die tijd dat ik sport heeft nog niemand gevaagd waarom ik geen vriendin heb of waarom ik niet op vakantie ga.quote:En zo gaan al mijn gesprekken in de buitenwereld, ik probeer altijd een soort schijn om te houden zodat ik niet direct als complete loser bekent sta, ook al is dit super moeilijk en uiteindelijk onhoudbaar en heeft dit er uiteindelijk voor gezorgd dat ik sociaal contact ben gaan ontwijken.
Kom a.u.b. niet met het advies dat ik moet stoppen met een schijnbeeld ophouden, ook al is dat wel wat ik doen moet maar ik zou willen weten hoe ik concreet met bovenstaande 3 situaties zou moeten omgaan. Moet ik de waarheid vertellen?, eigenlijk is er geen alternatief toch? liegen zou betekenen een schijnbeeld ophouden en dan kom ik dus niet verder en blijf ik zoals ik nu ben
Het klinkt inderdaad heel stom. Alsof je me vertelt dat gras blauw is. Je zit zo vol met angst, en die angst is gewoon irreëel. En je kunt alleen zien dat die angst irreëel is door jezelf te confronteren met de dingen waar je angstig voor bent; dus gewoon op die sportclub gana en er gaan sporten! Sowieso wat maakt het uit als ze denken dat je een loser bent? Dat interesseert ze by the way niet eens.quote:Dit klinkt voor een ander misschien heel stom maar ligt aan de basis van mijn gedachtegang als hier eindelijk normaal mee kan omgaan is een groot gedeelte van mijn angst opgelost.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Ik moet overigens zeggen dat als je niets aan deze angsten doet dat je je hele leven kansloos en vrijgezel zult blijven.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Ik weet het. In je bovenstaande post heb je wel (gedeeltelijk) gelijk maar ik krijg zulke vragen dus wel op mijn werk bijvoorbeeld. En ja in de supermark, of elk ander oppervlakkig contact krijg je zulke vragen niet nee maar al heb je eens een echt gesprek toch echt wel hoor.quote:
Ik moet overigens zeggen dat als je niets aan deze angsten doet dat je je hele leven kansloos en vrijgezel zult blijven.
Voor jouw zijn die antwoorden die je geeft op zulke vragen heel standaard en rationeel. Bij mij zijn zulke momenten angst momenten dan kan ik niet meer goed nadenken. Waarschijnlijk merkt mijn gesprekspartner dat dan ook waardoor ik ongeloofwaardig overkom, en er dus door gevraagt gaat worden wat mij nog meer angst bezorgt.
timeless0,
das ook mijn tip: ga echt aan jezelf werken. Ik ben eerlijk: ik heb een vrij goed sociaal leven en ga vaak op pad met vrienden, maar qua liefdesleven is het een puinhoop.
Nu heb ik ook een tijdje terug een burn-out gehad en slik ik een natuurlijk supplement elke dag om stress en zwaarmoedige buien onder de knie te krijgen. Gaat goed hoor, maar ik moet het wel consequent slikken. Als ik lekker in mijn vel zit, dan merk je dat ook om de mensen om je heen. Die gaan beter met je om tijdens uitjes of het uitgaan in het algemeen.
Maar je moet ook verder gaan, heb ik gemerkt. Ik zag pas geleden een film op TV: 10 Things I Hate About You. Leuke tienercomedy. Heath Ledger zegt daarin tegen zo'n kerel: maak jezelf nooit wijs dat je iets niet verdient. En daar draait het juist helemaal om. Hoe naïef het ook mag klinken: iedereen verdient geluk en je moet ook proberen zo te denken. Je moet ervoor willen gaan. Dat is niet makkelijk, maar ik werk er zelf ook aan.
Succes!
das ook mijn tip: ga echt aan jezelf werken. Ik ben eerlijk: ik heb een vrij goed sociaal leven en ga vaak op pad met vrienden, maar qua liefdesleven is het een puinhoop.
Nu heb ik ook een tijdje terug een burn-out gehad en slik ik een natuurlijk supplement elke dag om stress en zwaarmoedige buien onder de knie te krijgen. Gaat goed hoor, maar ik moet het wel consequent slikken. Als ik lekker in mijn vel zit, dan merk je dat ook om de mensen om je heen. Die gaan beter met je om tijdens uitjes of het uitgaan in het algemeen.
Maar je moet ook verder gaan, heb ik gemerkt. Ik zag pas geleden een film op TV: 10 Things I Hate About You. Leuke tienercomedy. Heath Ledger zegt daarin tegen zo'n kerel: maak jezelf nooit wijs dat je iets niet verdient. En daar draait het juist helemaal om. Hoe naïef het ook mag klinken: iedereen verdient geluk en je moet ook proberen zo te denken. Je moet ervoor willen gaan. Dat is niet makkelijk, maar ik werk er zelf ook aan.
Succes!
Maareh collega's zijn geen vrienden. Dus waarom maak je je er zoveel zorgen om hoe mensen over je denken? Ik kan daar met mijn pet niet bij, dat iemand zijn leven zo verpest door zijn eigen angsten.quote:
[..]
Ik weet het. In je bovenstaande post heb je wel (gedeeltelijk) gelijk maar ik krijg zulke vragen dus wel op mijn werk bijvoorbeeld. En ja in de supermark, of elk ander oppervlakkig contact krijg je zulke vragen niet nee maar al heb je eens een echt gesprek toch echt wel hoor.
Voor jouw zijn die antwoorden die je geeft op zulke vragen heel standaard en rationeel. Bij mij zijn zulke momenten angst momenten dan kan ik niet meer goed nadenken. Waarschijnlijk merkt mijn gesprekspartner dat dan ook waardoor ik ongeloofwaardig overkom, en er dus door gevraagt gaat worden wat mij nog meer angst bezorgt.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Dat maakt niet uit dat dat geen vrienden zijn je praat dan toch niet dagelijks over wat voor weer het is en zulke ongein, op een gegeven moment ken je elkaar toch een beetje.quote:
[..]
Maareh collega's zijn geen vrienden. Dus waarom maak je je er zoveel zorgen om hoe mensen over je denken? Ik kan daar met mijn pet niet bij, dat iemand zijn leven zo verpest door zijn eigen angsten.
Jij zegt dat mensen zulke (directe) vragen niet zullen stellen. Maar stel dan dat er wel direct of indirect gevraagd wordt aan mij "heb je vrienden? "heb je ooit een relatie gehad""waarom heb je geen hobby's?".
Moet ik dan de waarheid vertellen? Moet ik er weer omheen draaien en iets verzinnen?
Bij jouw gaat dit misschien automatisch maar bij mij niet, op zulke stomme momenten loop ik vast.
Je moet helemaal niets! Ik zou zeggen vertel gewoon de waarheid maar je hoeft niet alles te vertellen. Daarnaast who cares als ze je dan kansloos vinden, dat zien ze toch wel.quote:
[..]
Dat maakt niet uit dat dat geen vrienden zijn je praat dan toch niet dagelijks over wat voor weer het is en zulke ongein, op een gegeven moment ken je elkaar toch een beetje.
Jij zegt dat mensen zulke (directe) vragen niet zullen stellen. Maar stel dan dat er wel direct of indirect gevraagd wordt aan mij "heb je vrienden? "heb je ooit een relatie gehad""waarom heb je geen hobby's?".
Moet ik dan de waarheid vertellen? Moet ik er weer omheen draaien en iets verzinnen?
je loopt helemaal niet vast, je denkt dat je vast gaat lopen.quote:Bij jouw gaat dit misschien automatisch maar bij mij niet, op zulke stomme momenten loop ik vast.
als ik fantaseer dat hier over 2 minuten een roze koe staat dan staat ie er nog niet echt.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Vroeger kregen mensen ook wel min of meer de waarheid te horen, dan werd ik vaak een beetje uitgelachen, belachelijk gemaakt. Ik liet dit eigenlijk gewoon gebeuren.quote:
[..]
Je moet helemaal niets! Ik zou zeggen vertel gewoon de waarheid maar je hoeft niet alles te vertellen. Daarnaast who cares als ze je dan kansloos vinden, dat zien ze toch wel.
Stel ik kom nu in dezelfde situatie moet ik dat weer laten gebeuren, omdat ik nou eenmaal nogal een loser ben tot nu toe en het dus min of meer terecht is dat ik uitgelachen wordt?
Of moet ik me dan omdraaien met de gedachte "oke dit waren kanslozen mensen op naar de volgende"?
Met vast lopen bedoel ik dat ik een angstaanval krijg waardoor ik het bloed heet krijg, ga zweten, niet meer kan nadenken, en het liefst wil weg rennen.quote:je loopt helemaal niet vast, je denkt dat je vast gaat lopen.
als ik fantaseer dat hier over 2 minuten een roze koe staat dan staat ie er nog niet echt.
Word je uitgelachen? Doe je produktiewerk op een kleuterschool ofzo!?quote:
[..]
Vroeger kregen mensen ook wel min of meer de waarheid te horen, dan werd ik vaak een beetje uitgelachen, belachelijk gemaakt. Ik liet dit eigenlijk gewoon gebeuren.
Stel ik kom nu in dezelfde situatie moet ik dat weer laten gebeuren, omdat ik nou eenmaal nogal een loser ben tot nu toe en het dus min of meer terecht is dat ik uitgelachen wordt?
Of moet ik me dan omdraaien met de gedachte "oke dit waren kanslozen mensen op naar de volgende"?
ja da's jammer hè. Moet je moeder dan maar mee naar de sportclub zodat je het wel durft? Kom op zeg, je bent 26 en een kerel, dit kan je echt wel zelf.quote:Met vast lopen bedoel ik dat ik een angstaanval krijg waardoor ik het bloed heet krijg, ga zweten, niet meer kan nadenken, en het liefst wil weg rennen.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Je hebt er geen zin meer in ofzo? ik verplicht je niet te antwoorden hoor.quote:
[..]
Word je uitgelachen? Doe je produktiewerk op een kleuterschool ofzo!?
[..]
ja da's jammer hè. Moet je moeder dan maar mee naar de sportclub zodat je het wel durft? Kom op zeg, je bent 26 en een kerel, dit kan je echt wel zelf.
nee ik word een beetje ziek van je excuses om iets niet te gaan doenquote:
[..]
Je hebt er geen zin meer in ofzo? ik verplicht je niet te antwoorden hoor.
.Het hele topic staat vol suggesties en tot nu toe heb je er nog geen 1 opgevolgd en heb je alleen maar excuses geplaatst om iets niet te doen. Als je dat blijft doen dan kun je beter je hele leven achter de computer blijven zitten op je stoffige en donkere kamertje want dan verandert er nooit wat.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Dit dus.quote:
Ik bemoei me er even mee.
Heb zelf ook jarenlang redenen bedacht om dingen vooral NIET te doen.
Maar nu ben ik er achter dat dit niet helpt. Je klinkt alsof je heel veel denkt namens andere mensen, maar de mensen die jij ontmoet kunnen zelf ook denken. En dat doen ze ook, maar negen van de tien keer denk jij erger over jezelf als andere mensen dat doen.
Idd, zolang je alles uit blijft denken en niks feitelijk doet veranderd er niks. Dus dan kies je er zelf voor om niet te veranderen. Weet niet of je inmiddels al huisarts o.i.d. gebeld heb, maar daar zou ik mee beginnen. 26 is echt nog nergens te laat voor.
Succes!
Nu snap ik ook beter waar je angsten vandaan komen. Als je zulke ervaringen heb gehad is het niet raar, dat je extra voorzichtig bent geworden. Maar resultaten in het verleden zijn geen garantie voor de toekomst. Dus ja, je zal moeten gaan denken dat dit kansloze mensen zijn. Dat het feit dat je uitgelachen werd ook komt door hun ontzettende kinderachtigheid en niet alleen door jou.quote:
[..]
Vroeger kregen mensen ook wel min of meer de waarheid te horen, dan werd ik vaak een beetje uitgelachen, belachelijk gemaakt. Ik liet dit eigenlijk gewoon gebeuren.
Stel ik kom nu in dezelfde situatie moet ik dat weer laten gebeuren, omdat ik nou eenmaal nogal een loser ben tot nu toe en het dus min of meer terecht is dat ik uitgelachen wordt?
Of moet ik me dan omdraaien met de gedachte "oke dit waren kanslozen mensen op naar de volgende"?
[..]
Met vast lopen bedoel ik dat ik een angstaanval krijg waardoor ik het bloed heet krijg, ga zweten, niet meer kan nadenken, en het liefst wil weg rennen.
Ja ik weet het. Maar toch ik snap het gewoon niet meer..quote:
[..]
nee ik word een beetje ziek van je excuses om iets niet te gaan doen
Het hele topic staat vol suggesties en tot nu toe heb je er nog geen 1 opgevolgd en heb je alleen maar excuses geplaatst om iets niet te doen. Als je dat blijft doen dan kun je beter je hele leven achter de computer blijven zitten op je stoffige en donkere kamertje want dan verandert er nooit wat.
Dus zullen we dan bij deze afspreken dat je vandaag nog iets gaat doen om je leven te verbeteren? (in plaats van hier excuses te plaatsen waarom je iets niet zou doen)quote:
[..]
Ja ik weet het. Maar toch ik snap het gewoon niet meer..
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Om met Yoda te spreken:
Do or do not, there is no try
De eerste stap is lastig, daarna blijft het nog steeds lastig, maar het gaat wel makkelijker!
Do or do not, there is no try
De eerste stap is lastig, daarna blijft het nog steeds lastig, maar het gaat wel makkelijker!
Zo'n aanval is niet met een paar rationele gedachten te stoppen helaas. Herken dat soort aanvallen wel (heb het tegenwoordig nooit meer, vroeger wel tijdens beoordelingsgesprekken). Dan is de rationaliteit ineens ver te zoek. Heb je geen controle meer over.quote:
[..]
Word je uitgelachen? Doe je produktiewerk op een kleuterschool ofzo!?
[..]
ja da's jammer hè. Moet je moeder dan maar mee naar de sportclub zodat je het wel durft? Kom op zeg, je bent 26 en een kerel, dit kan je echt wel zelf.
Maar ik vind wel dat het goed is om situaties aan te gaan, juist als je het eng vindt.
Stel je praat met iemand en je loopt vast. Kan gebeuren. Je bent echt niet ineens van zulke aanvallen af. Maar je hebt wel weer geoefend. Probeeer rustig nog een keer iemand aan te spreken. Die persoon kent je niet en weet dus niks van evt. angstaanvallen.
Dat je de vorige keer een aanval kreeg, hoeft niet te betekenen dat je die nu weer krijgt.
Blijf oefenen tot je een positieve ervaring opgedaan hebt, als je die eenmaal hebt kun je je daaraan vast houden, als bewijs dat je het dus best kunt.
Zie de mislukte gesprekken dus als een goede leerschool (en niet als: ik heb gefaald)en de gelukte gesprekken als een bewijs dat je het kunt.
Het is net als met alle andere typen angsten: hoe vaker je ze aangaat, hoe minder erg ze worden.
Volgens mij zijn er overigens een heleboel mensen die op sociaal gebied niet eens zo zeker van zichzelf zijn. Bij veel mensen zie je daar niks van (sommigen komen juist heel zeker over). Maar veel mensen zullen het best begrijpen en dus helemaal niet veroordelend zullen zijn als je vastloopt in een gesprek. Niks om je voor te schamen, wel een reden om meer te gaan oefenen.
I believe i can fly!
I believe i can touch the sky!
I believe i can touch the sky!
Ik zit nu een kwartier lang op deze vraag te broeden.quote:
[..]
Dus zullen we dan bij deze afspreken dat je vandaag nog iets gaat doen om je leven te verbeteren? (in plaats van hier excuses te plaatsen waarom je iets niet zou doen)
Moet ik nu dus iets gaan doen waar ik zelf enorm tegen op zie, waarbij ik me verschrikkelijk ga voelen. Waarvan ik zelf niet weet of het goed of fout is.
Moet ik er maar vertrouwen in hebben dat Maanvis gelijk heeft?
Tjonge, als je zelf het antwoord al niet weet op deze inkopper dan moet je echt aan jezelf gaan werken.quote:
[..]
Ik zit nu een kwartier lang op deze vraag te broeden.
Moet ik nu dus iets gaan doen waar ik zelf enorm tegen op zie, waarbij ik me verschrikkelijk ga voelen. Waarvan ik zelf niet weet of het goed of fout is.
Maar er vertrouwen in hebben dat Maanvis gelijk heeft?
Natuurlijk moet je iets gaan doen wat je leuk vind en waar je zin in hebt. Dan straal je ook uit dat je ergens lol in hebt en dan leg je natuurlijk veel sneller contact als wanneer je ergens waar je niet wilt zijn met je chagrijnige kop gaat zitten. Denk je dan dat je werkelijk contact zult krijgen?
Rik: Hey guys, wouldn't it be AMAZING if all this money was real?
Vyvyan: Rik, that is the single most predictable and BORING thing anyone could ever say whilst playing Monopoly.
Vyvyan: Rik, that is the single most predictable and BORING thing anyone could ever say whilst playing Monopoly.
TS vindt het leuk thuis en heeft het naar zijn zin als ie alleen achter zijn computer zit en op zijn produktiebaantje werkt. Als ie niets probeert verandert er nooit iets aan de situatie.quote:
[..]
Tjonge, als je zelf het antwoord al niet weet op deze inkopper dan moet je echt aan jezelf gaan werken.
Natuurlijk moet je iets gaan doen wat je leuk vind en waar je zin in hebt. Dan straal je ook uit dat je ergens lol in hebt en dan leg je natuurlijk veel sneller contact als wanneer je ergens waar je niet wilt zijn met je chagrijnige kop gaat zitten. Denk je dan dat je werkelijk contact zult krijgen?
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Je moet wel iets doen wat je in de basis WILT doen. Maar niet vantevoren al excuses en angsten gaan bedenken waarom je je er verschrikkelijk gaat voelen etc.quote:
[..]
Ik zit nu een kwartier lang op deze vraag te broeden.
Moet ik nu dus iets gaan doen waar ik zelf enorm tegen op zie, waarbij ik me verschrikkelijk ga voelen. Waarvan ik zelf niet weet of het goed of fout is.
Moet ik er maar vertrouwen in hebben dat Maanvis gelijk heeft?
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Dat is zo, maar ik bedenk die angsten niet. Heel veel dingen worden er gewoon niet leuker van.quote:
[..]
Je moet wel iets doen wat je in de basis WILT doen. Maar niet vantevoren al excuses en angsten gaan bedenken waarom je je er verschrikkelijk gaat voelen etc.
Als ik bijvoorbeeld in de auto zit en ik stop voor het stoplicht en er staat op de rijbaan naast me nog een auto stil, dan wordt ik al zenuwachtig omdat er iemand naast me zit.
Kan je nagaan al loop ik door een sportschool wat een gespannen toestand dat is. Maar jij denkt dus dat ik dat echt moet gaan doen om het op te lossen. Ja mijn levens situatie wordt er beter van, maar ik heb geen zin om mezelf nog verder de afgrond in te helpen.
[ Bericht 0% gewijzigd door timeless0 op 28-06-2011 14:51:50 ]
Ik denk dat jij echt eens met een psycholoog moet praten. Het komt op mij over alsof je echt contactgestoord bent of een fobie voor andere mensen hebt. Hoewel ik niet doorgeleerd heb in die richting, denk ik niet dat jij er zelf uitkomt. Je hebt zo te horen echt professionele hulp nodig, die kunnen wij hier op Fok je niet geven.quote:
[..]
Dat is zo, maar ik bedenk die angsten niet. Heel veel dingen worden er gewoon niet leuker van.
Als ik bijvoorbeeld in de auto zit en ik stop voor het stoplicht en er staat op de rijbaan naast me nog een auto stil, dan wordt ik al zenuwachtig omdat er iemand naast me zit.
Kan je nagaan al loop ik door een sportschool wat een gespannen toestand dat is. Maar jij denkt dus dat ik dat echt moet gaan doen op het op te lossen. Ja mijn levens situatie wordt er beter van, maar ik heb geen zin om mezelf nog verder de afgrond in te helpen.
Rik: Hey guys, wouldn't it be AMAZING if all this money was real?
Vyvyan: Rik, that is the single most predictable and BORING thing anyone could ever say whilst playing Monopoly.
Vyvyan: Rik, that is the single most predictable and BORING thing anyone could ever say whilst playing Monopoly.
Timeless0, in jouw geval lijkt het mij inderdaad de moeite om eens met een psycholoog te praten van het GGZ ofzo. Tegenwoordig zit daar geen groot taboe meer op en het kan je echt helpen. Ik weet wel: in je huidige toestand zal je niet vooruitgaan.
Heb je ooit door een sportschool gelopen?quote:
[..]
Dat is zo, maar ik bedenk die angsten niet. Heel veel dingen worden er gewoon niet leuker van.
Als ik bijvoorbeeld in de auto zit en ik stop voor het stoplicht en er staat op de rijbaan naast me nog een auto stil, dan wordt ik al zenuwachtig omdat er iemand naast me zit.
Kan je nagaan al loop ik door een sportschool wat een gespannen toestand dat is. Maar jij denkt dus dat ik dat echt moet gaan doen om het op te lossen. Ja mijn levens situatie wordt er beter van, maar ik heb geen zin om mezelf nog verder de afgrond in te helpen.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
6 jaar geleden.quote:
[..]
Heb je ooit door een sportschool gelopen?
Je hoeft ook niet alles in 1 keer te veranderen. Die houding maakt dat je nooit ergens begint, dus ga gewoon ergens beginnen. vandaag nog ofzo.
Wat voelde je toen en waarom voelde je dat toen? Wat ging er toen door je heen?quote:
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Ik voelde me minderwaardig qua uiterlijk vergeleken met anderen. Maar ook ik zelf was ontevreden met me uiterlijk. Maar het is ook constante schaamte voor mezelf, voor het feit dat ik amper vrienden had (nu helemaal niet meer). En dat wou ik dan verborgen houden voor anderen. Wat angst creëert omdat ik dan constant bang was om "uitgevonden" te worden.quote:
[..]
Wat voelde je toen en waarom voelde je dat toen? Wat ging er toen door je heen?
Waarom schaam ik me ervoor geen vrienden te hebben?
Tja vroeger geloofde ik dat dat heel belangrijk was en dat ik anders een complete loser was.
Ik denk eigenlijk dat het vooral komt doordat ik mezelf vroeger om wat voor reden dan ook niet goed genoeg vond. En daar heel onzeker door ben geworden. Door die onzekerheid heb ik van alles juist NIET gedaan, en nu zijn al die problemen gaan opstapelen, waardoor er een enorme waslijst van dingen is die ik niet gedaan heb.
Die onzekerheid is alleen maar gaan groeien en in angst over gegaan, want tja stel je voor dat iemand er achter komt. Achter de ware ik.
Okay, dan kan je dus beter een sport gaan doen waarbij het niet zo belangrijk is dat je fysiek topfit bent. Tafeltennis, volleybal, tennis, badminton, daar zie je legio mensen met overgewicht aan meedoen en het is nog gezellig ook. Kies een sport uit die bij je past en volg er training in zodat je jezelf goed gaat voelen en je steeds beter gaat spelen.quote:
[..]
Ik voelde me minderwaardig qua uiterlijk vergeleken met anderen. Maar ook ik zelf was ontevreden met me uiterlijk. Maar het is ook constante schaamte voor mezelf, voor het feit dat ik amper vrienden had (nu helemaal niet meer). En dat wou ik dan verborgen houden voor anderen. Wat angst creëert omdat ik dan constant bang was om "uitgevonden" te worden.
Waarom schaam ik me ervoor geen vrienden te hebben?
Tja vroeger geloofde ik dat dat heel belangrijk was en dat ik anders een complete loser was.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Doe het anders in kleine stapjes. Ga eerst een keer naar de sportschool alleen om er een keer rond te kijken, wat folders te halen en een inschrijfformulier.
Ik vind sportschool maar een voorbeeld trouwens. Als jij niet van sporten hou, maar liever een cursus boetseren, fotografie, creatief schrijven of wat dan ook wil. Moet je dat gaan doen. Punt is dat het goed is om dingen te ondernemen waar je nieuwe mensen ontmoet. Hoewel sporten het extra voordeel heeft dat je er lekker in je vel ook gaat voelen door de stofjes die vrij komen.
Ook ik blijf erbij dat je met een psycholoog moet gaan praten. Omdat je in zo'n vicieuze cirkel zit van onzekerheid, die je weer belemmerd om dingen te ondernemen, wat je weer onzekerder maakt. Die ongeloflijk ontzettend moeilijk is om in je eentje te doorbreken. Maar dat lijkt totaal geen optie voor je te zijn. Terwijl als ergens is waar je je totaal niet hoeft te schamen het daar wel bij is.
[ Bericht 8% gewijzigd door Lonewolf2003 op 28-06-2011 16:31:27 ]
Ik vind sportschool maar een voorbeeld trouwens. Als jij niet van sporten hou, maar liever een cursus boetseren, fotografie, creatief schrijven of wat dan ook wil. Moet je dat gaan doen. Punt is dat het goed is om dingen te ondernemen waar je nieuwe mensen ontmoet. Hoewel sporten het extra voordeel heeft dat je er lekker in je vel ook gaat voelen door de stofjes die vrij komen.
Ook ik blijf erbij dat je met een psycholoog moet gaan praten. Omdat je in zo'n vicieuze cirkel zit van onzekerheid, die je weer belemmerd om dingen te ondernemen, wat je weer onzekerder maakt. Die ongeloflijk ontzettend moeilijk is om in je eentje te doorbreken. Maar dat lijkt totaal geen optie voor je te zijn. Terwijl als ergens is waar je je totaal niet hoeft te schamen het daar wel bij is.
[ Bericht 8% gewijzigd door Lonewolf2003 op 28-06-2011 16:31:27 ]
You are like a copy of me, vooral die gevoelige gesprekspunten zijn heel herkenbaar. Although ik in principe nog wel alles kwa studie in de hand heb, staat op het punt om te vallen, maar zit sinds vorige week dan ook bij een psycholoog.quote:
[..]
Waarom doe je niets meer om je situatie te verbeteren?
Ik zal proberen deze vraag zo goed mogelijk te beantwoorden.
Er zijn een aantal dingen waarvoor ik me schaam. Ik wil verschillende (beschamende) aspecten van me leven verbeteren en simpel weg gewoon meer dingen gaan ondernemen.
Mijn nog steeds sociale onzekerheid maakt het naar de buiten wereld meteen zo zichtbaar al probeer ik iets nieuws. Alles komt in een keer boven tafel heb ik het idee al kom uit mijn schulp. Het is niet eens mijn angst die dat veroorzaakt maar het is voor een ander gewoon zo snel duidelijk wat voor leven ik heb al stel ik me wat meer open.
Stel ik ga me aanmelden bij een sportclub, ik raak wat aan de praat. Probeer "normaal" te doen ( wat me op zekere hoogte ook wel zal lukken). Maar tijdens zo'n eerste contact zal al snel duidelijk woorden wie ik ben en dat wil ik verbergen. Waarom? omdat ik een situatie als volgt nogal beschamend vindt.
"nog te stappen geweest?" Nee "saaie! waarom niet?" *dilemma, moet ik nu me al beginnen te liegen of de waarheid vertellen?*
"ga je nog op vakantie?" Nee "oh waarom niet" *moet ik nu dus alweer liegen of de waarheid vertellen, dat ik dus geen vrienden heb om mee op vakantie te gaan*
"hoe is het in de liefde" *hier heb ik geen eens een passend antwoord op, dus dit wordt een ongemakkelijke half waarheid half leugen antwoord met een twist naar een ander onderwerp.
En zo gaan al mijn gesprekken in de buitenwereld, ik probeer altijd een soort schijn om te houden zodat ik niet direct als complete loser bekent sta, ook al is dit super moeilijk en uiteindelijk onhoudbaar en heeft dit er uiteindelijk voor gezorgd dat ik sociaal contact ben gaan ontwijken.
Kom a.u.b. niet met het advies dat ik moet stoppen met een schijnbeeld ophouden, ook al is dat wel wat ik doen moet maar ik zou willen weten hoe ik concreet met bovenstaande 3 situaties zou moeten omgaan. Moet ik de waarheid vertellen?, eigenlijk is er geen alternatief toch? liegen zou betekenen een schijnbeeld ophouden en dan kom ik dus niet verder en blijf ik zoals ik nu ben.
Dit klinkt voor een ander misschien heel stom maar het ligt aan de basis van mijn gedachtegang, als ik hier eindelijk normaal mee kan omgaan is een groot gedeelte van mijn angst opgelost.
ps. Bedankt Maanvis, Lonewolf en alle andere mensen die me proberen te helpen.
Ik snap je punt van niets 'willen' ondernemen volledig, je kan beter beginnen met een psycholoog. Dat is ook even moeilijk, maar ik was wel trots op mezelf dat ik de stap heb genomen.
Nu twee gesprekken gehad en een kleine plan van aanpak gemaakt, voor mij is dat bijvoorbeeld eerst proberen de afstudeeropdracht af te ronden.
Voor de anderen problemen wilt hij me bij een 'echte' psycholoog plaatsen, aangezien hij van de hogeschool is. Dat vind ik opzich wel fijn, aangezien ik het idee heb dat hij me niet helemaal begrijpt, echter het is wel weer iets wat ondernomen moet worden. ><
Mijn tip, ga naar een psycholoog. Probeer het samen met de psycholoog stap voor stap aan te pakken. Although ik ook pas net in het proces zit. ^^
Ik kan me redelijk verplaatsen in de topic starter. Been there, done that....
Ik ben inmiddels begin dertig en zit nog steeds met dezelfde problemen. Ik heb goede en slechte momenten. De goede zijn momenten dat ik een bepaalde berusting heb, niet dat het feitelijk beter gaat.
Wanneer ik echter met mensen praat (een echt onderwerp), dan gaat alles prima en maak ik een zekere indruk (wordt mij verteld). Als het gaat om sociale relaties aan te gaan (kennissen, vrouwen, vrienden), dan is het een echte opgave.
Goed bedoelde adviezen als 'ga lekker sporten' zijn net zo lastig uit te voeren als iemand zeggen 'stop met verliefd zijn'. Een gevoel of gemoedstoestand is erg moeilijk voor langere periode te beïnvloeden. Zelfs die eerste stap zetten naar een verbetering is enorm, omdat het een (voor hem/soortgelijken) een onnatuurlijke is.
Als je voor jezelf uiteen zet wat psychologisch/sociaal eigenlijk allemaal niet goed loopt, dan wordt het al snel erg complex en lijkt het haast onoverbrugbaar. Ik heb het inmiddels in stukken kunnen knippen en samen met een psycholoog probleemgebieden benoemd. Nu kunnen deze (werk, contacten, etc) stap voor stap aangepakt worden in een logische volgorde.
Nu blijkt dat een groot deel van mijn problemen voortkomen uit aangepast gedrag op adhd symptomen. De adhd wordt nu 'bestreden' met medicatie, waardoor het aangepast gedrag niet meer nodig is om 'om de problemen heen te werken'.
Ik ben hier nog maar net mee begonnen, maar heb voor mijzelf gewoon een jaar uitgetrokken. Zoeken naar betere baan, persé een vriendin, verplicht sociaal dingen doen met 'vrienden'/kennissen... het kan allemaal wel even wachten. Ik wil mijzelf niet forceren en gewoon stapje voor stapje groeien.
Mijn advies voor topic starter: verwacht niet teveel te snel en zoek hulp! Psychologen zijn feitelijk gewoon coaches die jou helpen om jezelf/je leven te verbeteren.
Ga dus nu niet eerst geforceerd dingen doen waar je je niet prettig bij voelt (sportclub, uitgaan, etc). Maak vanmiddag nog een afspraak met de huisarts. Geef aan dat je wilt praten over psychologische problemen. Die man/vrouw zal eerst met je praten (heb je waarschijnlijk niet veel aan), maar zal je dan doorverwijzen naar een specialist. En daar begint de eerste stap naar een beter leven. Wees wel eerlijk tegen deze mensen, want zij kunnen je niet helpen als je niets zegt.
Ik heb mijn problemen jaren vooruit geschoven en heb pas dit jaar de stap gezet om hulp in te roepen. Geloof me: praten met deze mensen over je problemen zal heel wat makkelijker zijn dan een uurtje naar de sportschool
Over het hulp inroepen: veel mensen (waaronder ik) generen zich voor het inschakelen van psychologische hulp. Eigenlijk heel vreemd, want wanneer je been gebroken hebt, dan sta je nog binnen een uur wel bij je huisarts. En als je auto het niet doet, dan breng je 'm naar de garage. Specialisten zijn ervoor om ons te helpen bij zaken die we zelf niet kunnen. Probeer het zo simpel te zien.
Succes (en niet vergeten VANDAAG nog te bellen naar je huisarts he?) (y)
[ Bericht 2% gewijzigd door BusterNL op 29-06-2011 11:52:30 ]
Ik ben inmiddels begin dertig en zit nog steeds met dezelfde problemen. Ik heb goede en slechte momenten. De goede zijn momenten dat ik een bepaalde berusting heb, niet dat het feitelijk beter gaat.
Wanneer ik echter met mensen praat (een echt onderwerp), dan gaat alles prima en maak ik een zekere indruk (wordt mij verteld). Als het gaat om sociale relaties aan te gaan (kennissen, vrouwen, vrienden), dan is het een echte opgave.
Goed bedoelde adviezen als 'ga lekker sporten' zijn net zo lastig uit te voeren als iemand zeggen 'stop met verliefd zijn'. Een gevoel of gemoedstoestand is erg moeilijk voor langere periode te beïnvloeden. Zelfs die eerste stap zetten naar een verbetering is enorm, omdat het een (voor hem/soortgelijken) een onnatuurlijke is.
Als je voor jezelf uiteen zet wat psychologisch/sociaal eigenlijk allemaal niet goed loopt, dan wordt het al snel erg complex en lijkt het haast onoverbrugbaar. Ik heb het inmiddels in stukken kunnen knippen en samen met een psycholoog probleemgebieden benoemd. Nu kunnen deze (werk, contacten, etc) stap voor stap aangepakt worden in een logische volgorde.
Nu blijkt dat een groot deel van mijn problemen voortkomen uit aangepast gedrag op adhd symptomen. De adhd wordt nu 'bestreden' met medicatie, waardoor het aangepast gedrag niet meer nodig is om 'om de problemen heen te werken'.
Ik ben hier nog maar net mee begonnen, maar heb voor mijzelf gewoon een jaar uitgetrokken. Zoeken naar betere baan, persé een vriendin, verplicht sociaal dingen doen met 'vrienden'/kennissen... het kan allemaal wel even wachten. Ik wil mijzelf niet forceren en gewoon stapje voor stapje groeien.
Mijn advies voor topic starter: verwacht niet teveel te snel en zoek hulp! Psychologen zijn feitelijk gewoon coaches die jou helpen om jezelf/je leven te verbeteren.
Ga dus nu niet eerst geforceerd dingen doen waar je je niet prettig bij voelt (sportclub, uitgaan, etc). Maak vanmiddag nog een afspraak met de huisarts. Geef aan dat je wilt praten over psychologische problemen. Die man/vrouw zal eerst met je praten (heb je waarschijnlijk niet veel aan), maar zal je dan doorverwijzen naar een specialist. En daar begint de eerste stap naar een beter leven. Wees wel eerlijk tegen deze mensen, want zij kunnen je niet helpen als je niets zegt.
Ik heb mijn problemen jaren vooruit geschoven en heb pas dit jaar de stap gezet om hulp in te roepen. Geloof me: praten met deze mensen over je problemen zal heel wat makkelijker zijn dan een uurtje naar de sportschool
Over het hulp inroepen: veel mensen (waaronder ik) generen zich voor het inschakelen van psychologische hulp. Eigenlijk heel vreemd, want wanneer je been gebroken hebt, dan sta je nog binnen een uur wel bij je huisarts. En als je auto het niet doet, dan breng je 'm naar de garage. Specialisten zijn ervoor om ons te helpen bij zaken die we zelf niet kunnen. Probeer het zo simpel te zien.
Succes (en niet vergeten VANDAAG nog te bellen naar je huisarts he?) (y)
[ Bericht 2% gewijzigd door BusterNL op 29-06-2011 11:52:30 ]
Het verschil met verliefd zijn is dat verliefd zijn een gevoel is en sporten niet. Sporten moet je gewoon doen, dat moet je niet voelen. En als je te zwak bent om het huis uit te komen om te gaan sporten dan moet er misschien iemand zijn die je dwingt om het te doen, tegen je wil. Want dan zul je vanzelf zien dat het gevoel van angst eigenlijk onterecht isquote:Op woensdag 29 juni 2011 11:40 schreef BusterNL het volgende:Goed bedoelde adviezen als 'ga lekker sporten' zijn net zo lastig uit te voeren als iemand zeggen 'stop met verliefd zijn'. Een gevoel of gemoedstoestand is erg moeilijk voor langere periode te beïnvloeden. Zelfs die eerste stap zetten naar een verbetering is enorm, omdat het een (voor hem/soortgelijken) een onnatuurlijke is.
.Zie het programma Now or Never, hoeveel mensen zijn er niet over hun angsten heen gekomen dankzij dat programma, alleen maar omdat er iemand was die ze voor het blok zette?
In dit geval vind ik het zonde dat z'n ouders dat niet doen.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
er zijn hier zo veel meningen te vinden , iedereen vindt wel wat .
maar een punt wat je hier veel ziet : ga met iemand praten !
GGZ / huisarts / psycholoog .
die kunnen je denk ik beter een goede kant opsturen dan alle meningen van iedereen ( ook de mening die ik nu noteer natuurlijk )
maar een punt wat je hier veel ziet : ga met iemand praten !
GGZ / huisarts / psycholoog .
die kunnen je denk ik beter een goede kant opsturen dan alle meningen van iedereen ( ook de mening die ik nu noteer natuurlijk )
De officiële wegen zijn niet het ei van columbus. Bovendien is TS te zwak om zelfs die stap naar de huisarts te maken. Dus dan houdt het al snel op. Ik hoop da TS's ouders hem een schop onder zijn reet gevenquote:
er zijn hier zo veel meningen te vinden , iedereen vindt wel wat .
maar een punt wat je hier veel ziet : ga met iemand praten !
GGZ / huisarts / psycholoog .
die kunnen je denk ik beter een goede kant opsturen dan alle meningen van iedereen ( ook de mening die ik nu noteer natuurlijk )
.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Sporten ook niet. Aan een gesprek met een psycholoog heeft de TS op dit moment veel meer dan aan gaan sporten.quote:
[..]
De officiële wegen zijn niet het ei van columbus. Bovendien is TS te zwak om zelfs die stap naar de huisarts te maken. Dus dan houdt het al snel op. Ik hoop da TS's ouders hem een schop onder zijn reet geven
Het is ook echt geen simpele kwestie van een schop onder z'n kont krijgen en dat het dan opeens beter gaat.
Je kunt het toch op zijn minst proberen? Als TS niets doet en alleen maar officiële hulpinstanties raadpleegt zal er nooit iets aan zijn situatie veranderen.quote:
[..]
Sporten ook niet. Aan een gesprek met een psycholoog heeft de TS op dit moment veel meer dan aan gaan sporten.
Het is ook echt geen simpele kwestie van een schop onder z'n kont krijgen en dat het dan opeens beter gaat.
Weet je overigens hoe dat gaat met naar zo'n psycholoog gaan? Je krijgt een doorverwijzing van de huisarts en daarna krijg je een brief van het GGZ thuis. Daarin staat al een lekkere uitweg zoals als ik me goed herinner: 'Als u binnen x weken niet heeft gebeld om een afspraak te maken dna gaan wij er vanuit dat de psychische hulp niet meer nodig'.
Na 2 weken reageert TS dus niet want hij durft niet te bellen omdat ie het telkens uitstelt en excuses verzint waarom ie het niet zou hoeven doen .
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Tuurlijk is er niks mis mee om het te proberen. Als de TS alleen maar gaat sporten en niet gaat praten met hulp dan zal er nooit iets aan z'n psychische problemen veranderen. (Of iig veel minder in veel minder tijd met veel meer kans op terugslag)quote:
[..]
Je kunt het toch op zijn minst proberen? Als TS niets doet en alleen maar officiële hulpinstanties raadpleegt zal er nooit iets aan zijn situatie veranderen.
Weet je overigens hoe dat gaat met naar zo'n psycholoog gaan? Je krijgt een doorverwijzing van de huisarts en daarna krijg je een brief van het GGZ thuis. Daarin staat al een lekkere uitweg zoals als ik me goed herinner: 'Als u binnen x weken niet heeft gebeld om een afspraak te maken dna gaan wij er vanuit dat de psychische hulp niet meer nodig'.
Na 2 weken reageert TS dus niet want hij durft niet te bellen omdat ie het telkens uitstelt en excuses verzint waarom ie het niet zou hoeven doen .
Da's een beetje een raar statement. Denk je niet dat het leeuwedeel van de mensheid hun psychische problemen gewoon zelf oplost?quote:
[..]
Tuurlijk is er niks mis mee om het te proberen. Als de TS alleen maar gaat sporten en niet gaat praten met hulp dan zal er nooit iets aan z'n psychische problemen veranderen. (Of iig veel minder in veel minder tijd met veel meer kans op terugslag)
.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Niet als die zo groot zijn als ze bij de TS (lijken te) zijn.quote:
[..]
Da's een beetje een raar statement. Denk je niet dat het leeuwedeel van de mensheid hun psychische problemen gewoon zelf oplost?
Och IRL lijkt het er soms ook op maar dan klagen ze niet steen en beenquote:
[..]
Niet als die zo groot zijn als ze bij de TS (lijken te) zijn.
. Legio mensen die naar een wandelclub, computerclub of iets dergelijks gingen en ineens toch vrienden hadden
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Dus over 1 week ga je hier weer posten dat je niets hebt gedaan?quote:
Ik ben zo verschrikkelijk apatisch. Ik heb niet eens heel somber maar ik ben gewoon helemaal leeg.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Ik ben bang dat alles wat ik ga doen in een soort rampscenario gaat eindigen. Dat ik zeg apathisch te zijn is geen grapje ik weet niet wat leuk of niet leuk is.quote:
[..]
Dus over 1 week ga je hier weer posten dat je niets hebt gedaan?
Waarom reageer je totaal niet op alle reacties/oproepen om hulp te gaan zoeken en alleen maar op die plannen van Maanvis, timeless0?
Ik doe het liever allemaal zelf, ook heb ik weinig vertrouwen in een psycholoog en ben ik bang dat het een grote beschamende ramp gaat worden en dat me familie zich heel veel zorgen zal gaan maken.quote:
Waarom reageer je totaal niet op alle reacties/oproepen om hulp te gaan zoeken en alleen maar op die plannen van Maanvis, timeless0?
Ok. Dan hou ik hierbij het voor gezien met dit topic. Wens ik je veel succes en hoop dat je het gaat redden in je eentje. Al heb ik daar heel grote twijfels bij gezien de geringe stappen die je in al deze tijd hebt gemaakt en al heel je leven in je eentje nog niet gezet hebt. En met die steeds terugkerende zelfde non-argumenten zie ik het ook niet snel veranderen.quote:
[..]
Ik doe het liever allemaal zelf, ook heb ik weinig vertrouwen in een psycholoog en ben ik bang dat het een grote beschamende ramp gaat worden en dat me familie zich heel veel zorgen zal gaan maken.
Hoe kom je in hemelsnaam bij het idee dat je het nu opeens wel allemaal zelf kan? Als je nog niet eens naar een sportschool toe kan gaan.
Ik heb je geprobeerd de nut van hulp te laten inzien. Maar als je geen hulp wilt, dan is er ook geen beginnen aan.
[ Bericht 2% gewijzigd door Lonewolf2003 op 29-06-2011 13:41:11 ]
Ik weet het zelf ook niet hoor. Misschien moet ik me er gewoon bij neer leggen. Voor mij is dit eigenlijk een levens lang probleem, het zit zelfs in de familie. Ik heb geen referentie van hoe het anders kan. Ik weet eigenlijk niet beter. Dus ik snap ook niet helemaal naar wat ik streven moet. Voor mij zijn al die dingen die jullie zo normaal vinden alleen maar belastend voor me psychische gezondheid. Ik zie ook wel dat mijn leven heel anders is daarom weet ik ook toch wel dat ik een probleem ergens mee heb. Maar ik ben zo gewend aan hoe het nu is, ik snap zelf eigenlijk niet wat ik wil.quote:Op woensdag 29 juni 2011 13:35 schreef Lonewolf2003 het volgende:
[..]
Ok. Dan hou ik hierbij het voor gezien met dit topic. Wens ik je veel succes en hoop dat je het gaat redden in je eentje. Al heb ik daar heel grote twijfels bij gezien de geringe stappen die je in al deze tijd hebt gemaakt en al heel je leven in je eentje nog niet gezet hebt. En met die steeds terugkerende zelfde non-argumenten zie ik het ook niet snel veranderen.
Ik heb je geprobeerd de nut van hulp te laten inzien. Maar als je geen hulp wilt, dan is er ook geen beginnen aan.
Met al die dingen, je levenslange probleem, je toekomststreven en vooral die psychische belasting kan een psycholoog je helpen. Hé, maar als jij liever ellendig wil blijven dan is dat jouw keus.quote:
[..]
Ik weet het zelf ook niet hoor. Misschien moet ik me er gewoon bij neer leggen. Voor mij is dit eigenlijk een levens lang probleem, het zit zelfs in de familie. Ik heb geen referentie van hoe het anders kan. Ik weet eigenlijk niet beter. Dus ik snap ook niet helemaal naar wat ik streven moet. Voor mij zijn al die dingen die jullie zo normaal vinden alleen maar belastend voor me psychische gezondheid. Ik zie ook wel dat mijn leven heel anders is daarom weet ik ook toch wel dat ik een probleem ergens mee heb. Maar ik ben zo gewend aan hoe het nu is, ik snap zelf eigenlijk niet wat ik wil.
Ik durf er ¤20,- op te zetten dat je binnen een week, sterker nog binnen een maand, nog steeds niets heb ondernomen.
[ Bericht 2% gewijzigd door Lonewolf2003 op 29-06-2011 13:55:27 ]
Daarom vroeg ik ook aan TS:quote:
[..]
Met al die dingen, je levenslange probleem, je toekomststreven en vooral die psychische belasting kan een psycholoog je helpen. Hé, maar als jij liever ellendig wil blijven dan is dat jouw keus.
Ik durf er ¤20,- op te zetten dat je binnen een week, sterker nog binnen een maand, nog steeds niets heb ondernomen.
Waarom spreken we niet gewoon af dat je deze week iets gaat doen om de situatie te verbeteren en dat hier post?
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Het was dan ook bedoeld als extra confrontatie voor de TS met z'n eigen uitstelgedrag gekoppeld aan z'n idee het toch in z'n eentje wel te kunnen.quote:
[..]
Daarom vroeg ik ook aan TS:
Waarom spreken we niet gewoon af dat je deze week iets gaat doen om de situatie te verbeteren en dat hier post?
Volgens jaar rond deze tijd kun je waarschijnlijk een topic van TS tegemoet zien dat er helemaal niets veranderd is.quote:
[..]
Met al die dingen, je levenslange probleem, je toekomststreven en vooral die psychische belasting kan een psycholoog je helpen. Hé, maar als jij liever ellendig wil blijven dan is dat jouw keus.
Ik durf er ¤20,- op te zetten dat je binnen een week, sterker nog binnen een maand, nog steeds niets heb ondernomen.
Rik: Hey guys, wouldn't it be AMAZING if all this money was real?
Vyvyan: Rik, that is the single most predictable and BORING thing anyone could ever say whilst playing Monopoly.
Vyvyan: Rik, that is the single most predictable and BORING thing anyone could ever say whilst playing Monopoly.
Niets veranderend zou ik nog positief vinden. Waarschijnlijk eentje waarin de TS nog depressiever dan nu is en hij met zelfmoordplannen speelt.quote:
[..]
Volgens jaar rond deze tijd kun je waarschijnlijk een topic van TS tegemoet zien dat er helemaal niets veranderd is.
Jammer genoeg moet het vaak genoeg eerst zo ver komen tot dat mensen echt hulp gaan zoeken.
oke ik moet veranderen en dingen ondernemen gaan. Ik wil dan alleen nog opmerken dat ik niet alles tegelijk kan veranderen ookal zou ik wel heel veel dingen (willen) moeten veranderen. Misschien dat ik qua werk/studie even niks kan veranderen. Hoe ernstig is dat dan? ik bedoel, ik wordt wel steeds ouder..
Ik heb echt het idee nog maar een paar jaar te hebben, en voor me 30e moet ik alles gefixt hebben. Eigenlijk nog eerder.
Ik heb echt het idee nog maar een paar jaar te hebben, en voor me 30e moet ik alles gefixt hebben. Eigenlijk nog eerder.
Qua werk/studie kun je alvast beginnen met een studie in de avonduren. Bepaal eerst even wat je zou willen en zoek dan een cursus uit.quote:
oke ik moet veranderen en dingen ondernemen gaan. Ik wil dan alleen nog opmerken dat ik niet alles tegelijk kan veranderen ookal zou ik wel heel veel dingen (willen) moeten veranderen. Misschien dat ik qua werk/studie even niks kan veranderen. Hoe ernstig is dat dan? ik bedoel, ik wordt wel steeds ouder..
Ik heb echt het idee nog maar een paar jaar te hebben, en voor me 30e moet ik alles gefixt hebben. Eigenlijk nog eerder.
Sporten kun je meteen of het volgende seizoen (na de vakantie) gaan doen.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Goed dat je niet alles in 1 keer wilt veranderen, dat is namelijk niet realistisch. Mij lijkt het handig om eerst aan je apathie te werken. Vermoedelijk gaat de rest een stuk makkelijker als je niet meer het gevoel hebt dat je leeg bent van binnen. Maar ik zou idd gewoon eens wat gaan doen aan je problemen, ipv elke keer uitvluchten te bedenken op suggesties van mensen die je willen helpen. En als je niks met de suggesties doet dan voegt je topic niet zo veel toe.... lijkt mij.quote:
oke ik moet veranderen en dingen ondernemen gaan. Ik wil dan alleen nog opmerken dat ik niet alles tegelijk kan veranderen ookal zou ik wel heel veel dingen (willen) moeten veranderen. Misschien dat ik qua werk/studie even niks kan veranderen. Hoe ernstig is dat dan? ik bedoel, ik wordt wel steeds ouder..
Ik heb echt het idee nog maar een paar jaar te hebben, en voor me 30e moet ik alles gefixt hebben. Eigenlijk nog eerder.
Waarom post je hier eigenlijk je probleem als je de aangereikte oplossingen eigenlijk niet eens leest of overweegt? Je vooringenomen mening dat het toch allemaal niets wordt herhaal je bladzijde na bladzijde.quote:
oke ik moet veranderen en dingen ondernemen gaan. Ik wil dan alleen nog opmerken dat ik niet alles tegelijk kan veranderen ookal zou ik wel heel veel dingen (willen) moeten veranderen. Misschien dat ik qua werk/studie even niks kan veranderen. Hoe ernstig is dat dan? ik bedoel, ik wordt wel steeds ouder..
Ik heb echt het idee nog maar een paar jaar te hebben, en voor me 30e moet ik alles gefixt hebben. Eigenlijk nog eerder.
Waarom kan je hier wel je hele verhaal vertellen, maar niet bij een psycholoog? Je bent er blijkbaar nooit geweest, maar denkt al dat het niets wordt. Je bent bang dat het beschamend is voor je familie, terwijl je ook aangeeft dat jouw geestelijke gesteldheid terug te vinden is in je familie.
Ik krijg een beetje het idee dat je ons in de maling zit te nemen. Je krijgt alle mogelijke tips aangeboden (waarbij het gros aangeeft dat je hulp moet zoeken), maar je slaat alles in de wind. Wat is nu precies het doel van de topic?
http://nl.wikipedia.org/wiki/Ontwijkende_persoonlijkheidsstoornisquote:
[..]
Waarom post je hier eigenlijk je probleem als je de aangereikte oplossingen eigenlijk niet eens leest of overweegt? Je vooringenomen mening dat het toch allemaal niets wordt herhaal je bladzijde na bladzijde.
Waarom kan je hier wel je hele verhaal vertellen, maar niet bij een psycholoog? Je bent er blijkbaar nooit geweest, maar denkt al dat het niets wordt. Je bent bang dat het beschamend is voor je familie, terwijl je ook aangeeft dat jouw geestelijke gesteldheid terug te vinden is in je familie.
Ik krijg een beetje het idee dat je ons in de maling zit te nemen. Je krijgt alle mogelijke tips aangeboden (waarbij het gros aangeeft dat je hulp moet zoeken), maar je slaat alles in de wind. Wat is nu precies het doel van de topic?
Zo kan ik je er nog een aantal posten. What's the point of it?quote:
[..]
http://nl.wikipedia.org/wiki/Ontwijkende_persoonlijkheidsstoornis
http://nl.wikipedia.org/wiki/Borderline-persoonlijkheidsstoornis
http://nl.wikipedia.org/wiki/Dysthyme_stoornis
http://nl.wikipedia.org/wiki/Depressie_%28klinisch%29
Zelf heb ik het labeltje depressie gekregen, maar ik kan me in die andere ook net zo goed vinden. Je hebt mijn vorige post vast niet gelezen, maar jij verschilt niet vrij veel van mij.
Again: Maak een afspraak met een psycholoog. Niet geschoten is altijd mis.
okay niets meer aan te doen dus, ik denk dat dit een gevalletje basket case isquote:
[..]
http://nl.wikipedia.org/wiki/Ontwijkende_persoonlijkheidsstoornis
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Ik heb die wel gelezen.quote:
[..]
Zo kan ik je er nog een aantal posten. What's the point of it?
http://nl.wikipedia.org/wiki/Borderline-persoonlijkheidsstoornis
http://nl.wikipedia.org/wiki/Dysthyme_stoornis
http://nl.wikipedia.org/wiki/Depressie_%28klinisch%29
Zelf heb ik het labeltje depressie gekregen, maar ik kan me in die andere ook net zo goed vinden. Je hebt mijn vorige post vast niet gelezen, maar jij verschilt niet vrij veel van mij.
Again: Maak een afspraak met een psycholoog. Niet geschoten is altijd mis.
je was net iets te laat maanvis
Maak dan een afspraak met je huisarts. Wat heb je te verliezen? Je voelt je al kut, veel kutter kan het niet. ><quote:
[..]
Ik heb die wel gelezen.
je was net iets te laat maanvis
het kan altijd kutter.quote:
[..]
Maak dan een afspraak met je huisarts. Wat heb je te verliezen? Je voelt je al kut, veel kutter kan het niet. ><
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Inderdaad. Door bijvoorbeeld hier rond te hangen om alleen maar kutopmerkingen te maken. Ja, je mag je aangesproken voelen.quote:
Maak ik hieruit op dat je een rijbewijs hebt?quote:
[..]
Dat is zo, maar ik bedenk die angsten niet. Heel veel dingen worden er gewoon niet leuker van.
Als ik bijvoorbeeld in de auto zit en ik stop voor het stoplicht en er staat op de rijbaan naast me nog een auto stil, dan wordt ik al zenuwachtig omdat er iemand naast me zit.
Kan je nagaan al loop ik door een sportschool wat een gespannen toestand dat is. Maar jij denkt dus dat ik dat echt moet gaan doen om het op te lossen. Ja mijn levens situatie wordt er beter van, maar ik heb geen zin om mezelf nog verder de afgrond in te helpen.
Das iig iets Ik heb m niet en hoe ouder je word hoe meer je dat toch wel gaat missen....of bedoelde je 'in EEN auto zit'?Ik herken het overigens wel...ook vanwege die klachten die ik heb waar ik je over PMde...dan weet ik gewoon niet goed waar ik moet kijken etc en voel ik me echt btje gespannen en ongemakkelijk worden.
Heb dat idd vooral bij dit soort dingen:
*stilstaan naast een andere auto,
*in de trein tegenover 1 ander iemand zitten en dan niet weten waar te kijken/ niet naar buiten durven kijken omdat die ander wel eens zou kunnen denken dat je naar hem of haar staart
*niet goed rond durven staren in het OV of in een plek met mensen etc want bang dat men denkt dat ik staar of whatever
*bij de kapper in de kapperstoel zitten en niet weten waar te kijken in de spiegel (mezelf aanstaren is ook zo stom) en me gespannen voelen omdat kapster me vast stil vind oid.
*alleen gelaten worden bij mensen in een kamer (niet bij alle mensen, ligt btje aan situatie). Wat moet ik dan zeggen? Waar moet ik kijken? Waar laat ik mn handen? Vinden ze me niet stil, oh help ik moet iets zeggen. Oh help ik moet eigenlijk lachen maar voel me eigenlijk niet in de mood om echt te lachen etc.
Vooral bij dingen dus waar ik in de nabijheid van een persoon ben in mn eentje (kapperstoel, in het OV of de lift naast 1 ander iemand). Waar moet ik dan kijken, wat moet ik dan doen?
Bij mij komt het dus oa door mn gezondheidsklachten, maar als je normaalgesproken dit soort sociale klachten hebt (weet niet of jij hetzelfde bedoelde) heb je ws een vorm van sociale angst.
Antidepressiva kunnen daar heel goed in helpen. Ik spreek uit ervaring. Toen ik het vroeger een poos gebruikt heb, was ik een stuk losser/ durfde ik veel beter mensen aan te spreken.
Toen pas merkte ik dat van binnen altijd een soort spanning had zitten als ik dat deed (als ik dus geen pillen gebruik) maar met die pillen had ik daar dus een stuk minder last van.
Maargoed nogmaals wil je ook niet aan de pillen praten want las laatst bijv. dat t misschien wel ervoor zorgt dat je als man onvruchtbaar wordt etc
Zorg iig dat je psychische hulp krijgt....een schop onder je kont: volgend jaar mag je er ws zelf een grote bijdrage voor dokken dankzij dit kabinet, dus zorg dat je er nu alvast mee begint....spaart je alvast een hoop centen uit..
Dankje Bulbjes, ik herken al je angst gedachtes in de situaties die je omschrijft. Ik weet dat hulp zoeken het beste is, maar ik heb ook zo'n waslijst aan argumenten om het niet te doen. Ik maak me bijvoorbeeld nu al druk hoe ik dat geheim kan houden voor me ouders. Ik bedoel, normaal ga ik nergens naar toe en dan opeens wekelijks naar de psych?quote:
[..]
Maak ik hieruit op dat je een rijbewijs hebt?
Ik herken het overigens wel...ook vanwege die klachten die ik heb waar ik je over PMde...dan weet ik gewoon niet goed waar ik moet kijken etc en voel ik me echt btje gespannen en ongemakkelijk worden.
Heb dat idd vooral bij dit soort dingen:
*stilstaan naast een andere auto,
*in de trein tegenover 1 ander iemand zitten en dan niet weten waar te kijken/ niet naar buiten durven kijken omdat die ander wel eens zou kunnen denken dat je naar hem of haar staart
*niet goed rond durven staren in het OV of in een plek met mensen etc want bang dat men denkt dat ik staar of whatever
*bij de kapper in de kapperstoel zitten en niet weten waar te kijken in de spiegel (mezelf aanstaren is ook zo stom) en me gespannen voelen omdat kapster me vast stil vind oid.
*alleen gelaten worden bij mensen in een kamer (niet bij alle mensen, ligt btje aan situatie). Wat moet ik dan zeggen? Waar moet ik kijken? Waar laat ik mn handen? Vinden ze me niet stil, oh help ik moet iets zeggen. Oh help ik moet eigenlijk lachen maar voel me eigenlijk niet in de mood om echt te lachen etc.
Vooral bij dingen dus waar ik in de nabijheid van een persoon ben in mn eentje (kapperstoel, in het OV of de lift naast 1 ander iemand). Waar moet ik dan kijken, wat moet ik dan doen?
Bij mij komt het dus oa door mn gezondheidsklachten, maar als je normaalgesproken dit soort sociale klachten hebt (weet niet of jij hetzelfde bedoelde) heb je ws een vorm van sociale angst.
Antidepressiva kunnen daar heel goed in helpen. Ik spreek uit ervaring. Toen ik het vroeger een poos gebruikt heb, was ik een stuk losser/ durfde ik veel beter mensen aan te spreken.
Toen pas merkte ik dat van binnen altijd een soort spanning had zitten als ik dat deed (als ik dus geen pillen gebruik) maar met die pillen had ik daar dus een stuk minder last van.
Maargoed nogmaals wil je ook niet aan de pillen praten want las laatst bijv. dat t misschien wel ervoor zorgt dat je als man onvruchtbaar wordt etc
Zorg iig dat je psychische hulp krijgt....een schop onder je kont: volgend jaar mag je er ws zelf een grote bijdrage voor dokken dankzij dit kabinet, dus zorg dat je er nu alvast mee begint....spaart je alvast een hoop centen uit..
Ik maak me zelf al druk over het idee dat ik eventueel herkent kan worden op me weg erheen en dan min of meer gesnapt wordt. Het liefst zou ik eerst even 200 km verder op gaan wonen voordat ik hier aan begin.
Misschien is dit hele topic ook meer een resultaat van mijn realisatie van de spijt die ik heb hoe mijn leven gelopen is.
Je bent depressief en hebt sociale angst. Ga bellen voor hulp. Nu.quote:
Ik vindt het eigenlijk dood eng om deze levens stijl te doorbreken. Ik heb ook het idee dat ik dit niet in stappen kan doen. Ik vindt dit moeilijk om uit te leggen maar het lijkt alsof mijn persoonlijkheid een vast staand iets is. Wat in stand word gehouden door mijn onzekerheid, mijn imago naar de buiten wereld en de mensen om mij heen. Ik draag eigenlijk een soort masker wat slechts een schijn van mezelf is. Een soort van beleefdheidsmasker wat me ongeschonden door de dag brengt.
Het is echt alsof er een vast geroeste knop in mij om moet. Al zou ik nu bijvoorbeeld iets nieuws gaan ondernemen dan blijf ik hoogst waarschijnlijk precies hetzelfde. Ja naar de buiten wereld zal mijn imago in achting stijgen. Maar Ik schiet er eigenlijk weinig mee op. Ik hou waarschijnlijk vast aan mijn huidige "ik". Ik heb me levens lang vastgehouden aan me persoonlijkheid vóór de puberteit. De puberteit is voor vele een periode van jezelf ontdekken, ontwikkelen. Maar ik bleef gewoon zoals ik was. Door onzekerheid/angst/laag zelfbeeld durfde ik geen stappen buiten me normale wereldtje te zetten. Wat een zielig kind was ik eigenlijk, heel onzeker en bang voor bijna iedereen. Ik was wel "gewoon"op school, ik was gewoon de rustige jongen.
Ik realiseer mij nu dat dit eigenlijk tot nu zich heeft staande gehouden. Door nu stappen buiten mijn comfort zone te zetten, stappen zoals "ga sporten""ga de kroeg in" pijnig ik enkel mezelf door het conflict met mezelf. De on-ontwikkelde ik en de verpakking aka mijn masker "ik". Doordat dit zolang heeft stand gehouden ben ik me volledig gaan vereenzelvige met mijn "masker". Ik ben de echte "ik" uit het oog verloren.
Ik herken je verhaal en alle analyses maar toch geef ik dit antwoord.
Ik wil het eerst nog zelf proberen, ik heb lang me kop in het zand gestoken en het is niet makkelijk nu mezelf direct tot actie te zetten. Maar ik ga het doen.quote:
[..]
Je bent depressief en hebt sociale angst. Ga bellen voor hulp. Nu.
Ik herken je verhaal en alle analyses maar toch geef ik dit antwoord.
Ik zeg niks meer, zeggen 'hoe zie je dat zelf doen voor je dan?' is ook geen leuke opmerkingquote:
[..]
Ik wil het eerst nog zelf proberen, ik heb lang me kop in het zand gestoken en het is niet makkelijk nu mezelf direct tot actie te zetten. Maar ik ga het doen.
Ik wens je er succes bij toe iig. Ga iig door met dingen die je zelf al had gedaan, als door de stad lopen etc. Elk klein stapje is er een
Hi timeless0,
Ik ben nu 25 jaar en zit in precies hetzelf schuitje als jou. (heb topic nog niet helemaal doorgelezen want zit op me werk maar kan wel eve nwat type atm).
Ikzelf heb me ook jarenlang opgeslote in de computerkamer, virtuele monsters aan het aflsachten om online mijn reputatie op te bouwen.. dit terwijl irl mijn reputatie en vrienden zakte en zakte totdat ik er geen meer over heb... dit gebeurde sinds een jaartje of 12.
Sindsdien leef ik in een isolement, heb totaal geen vrienden. nooit een vriendin gehad en dit breekt me sinds een paar jaar helemaal open.
Ik loop nu met het gevoel alsof ik niet meer bij de wereld hoor, alsof ik niet geaccepteerd zal worden als ik een stap in de "sociale" richting probeer te zetten, Ik heb sterk het gevoel alsof ik zoveel anders ben dan andere dat het het proberen geneens waard is. Misschien is het gewoon angst wie weet.
mijn zelfbeeld, poef... ik ben lelijk en dom en heb niemand iets te bieden.Waarom zou een vrouw voor mij kiezen met me grote gare kop, kan der geneens aan het lachen maken.. totaa lgeen babbel... hopeloos.
Zit elke dag zo'n 3 uur in de OV en voel me dan totaal niet op me gemak, alsof ik een waste of space ben... zit drom ook altijd maar op de deur of op de trap zodat ik niemand lastigval... dat is ook een beetje m'n insteek in me leven, mij mag alles overkomen maar als het een andere overkomt dan vind ik dat zo erg.
werk fulltime in de IT en heb niet echt een goede band met m'n collega's, zit met 2 a 3 in de tram elke dag en loop der maar een beetje achterna, want heb het gevoel dat ik 90% vna hun gesprekstof niet begrijp.
Woon sinds een paar maanden op mezelf.. niet omdat ik het wou maar omdat m'n omgeving zich afvroeg waarom ik nog thuiszat.. de eerste week echt een dikke boost, zelf voor je eten zorgen etc moet je toch zelf kopen etc dus word je verplicht om naar buiten te gaan tussen de mensen.. maja, nu gaat het alleen maar slechter en slechter, totaal geen contact met buren en beetje contact dat ik vroeger thuis had (met me ouders) is nu ook een stuk minder. Ik woon tegen de stad aan maar bestel nog steeds al mijn kleding online, ben al jarenlang (kan wel 17 jaar geleden zijn) nie meer in een kledingwinkel geweest..
Heb het gevoel alsof ik met de dag meer emotie's verlies.
2 maanden geleden mezelf aangemeld op een datingsite. nou, 1 persoon die nam contact met me op (ik nee mzelf geen contact op want wil mensen niet lastigvallen met mijn ik) maja ik ben veels te eerlijk daarvoor kennelijk want na 3 berichten (ook 1 over m'n dating verleden.. geen dus) werd het angstig stil.
maargoed, weer veel te lang deze reply maar wou je even weten dat je niet alleen hierin staat en als ik je ergens mee kan helpen dan hoor ik het graag.
[ Bericht 2% gewijzigd door Kevin24 op 30-06-2011 15:54:45 ]
Ik ben nu 25 jaar en zit in precies hetzelf schuitje als jou. (heb topic nog niet helemaal doorgelezen want zit op me werk maar kan wel eve nwat type atm).
Ikzelf heb me ook jarenlang opgeslote in de computerkamer, virtuele monsters aan het aflsachten om online mijn reputatie op te bouwen.. dit terwijl irl mijn reputatie en vrienden zakte en zakte totdat ik er geen meer over heb... dit gebeurde sinds een jaartje of 12.
Sindsdien leef ik in een isolement, heb totaal geen vrienden. nooit een vriendin gehad en dit breekt me sinds een paar jaar helemaal open.
Ik loop nu met het gevoel alsof ik niet meer bij de wereld hoor, alsof ik niet geaccepteerd zal worden als ik een stap in de "sociale" richting probeer te zetten, Ik heb sterk het gevoel alsof ik zoveel anders ben dan andere dat het het proberen geneens waard is. Misschien is het gewoon angst wie weet.
mijn zelfbeeld, poef... ik ben lelijk en dom en heb niemand iets te bieden.Waarom zou een vrouw voor mij kiezen met me grote gare kop, kan der geneens aan het lachen maken.. totaa lgeen babbel... hopeloos.
Zit elke dag zo'n 3 uur in de OV en voel me dan totaal niet op me gemak, alsof ik een waste of space ben... zit drom ook altijd maar op de deur of op de trap zodat ik niemand lastigval... dat is ook een beetje m'n insteek in me leven, mij mag alles overkomen maar als het een andere overkomt dan vind ik dat zo erg.
werk fulltime in de IT en heb niet echt een goede band met m'n collega's, zit met 2 a 3 in de tram elke dag en loop der maar een beetje achterna, want heb het gevoel dat ik 90% vna hun gesprekstof niet begrijp.
Woon sinds een paar maanden op mezelf.. niet omdat ik het wou maar omdat m'n omgeving zich afvroeg waarom ik nog thuiszat.. de eerste week echt een dikke boost, zelf voor je eten zorgen etc moet je toch zelf kopen etc dus word je verplicht om naar buiten te gaan tussen de mensen.. maja, nu gaat het alleen maar slechter en slechter, totaal geen contact met buren en beetje contact dat ik vroeger thuis had (met me ouders) is nu ook een stuk minder. Ik woon tegen de stad aan maar bestel nog steeds al mijn kleding online, ben al jarenlang (kan wel 17 jaar geleden zijn) nie meer in een kledingwinkel geweest..
Heb het gevoel alsof ik met de dag meer emotie's verlies.
2 maanden geleden mezelf aangemeld op een datingsite. nou, 1 persoon die nam contact met me op (ik nee mzelf geen contact op want wil mensen niet lastigvallen met mijn ik) maja ik ben veels te eerlijk daarvoor kennelijk want na 3 berichten (ook 1 over m'n dating verleden.. geen dus) werd het angstig stil.
maargoed, weer veel te lang deze reply maar wou je even weten dat je niet alleen hierin staat en als ik je ergens mee kan helpen dan hoor ik het graag.
[ Bericht 2% gewijzigd door Kevin24 op 30-06-2011 15:54:45 ]
Kun je niet iets samen met timeless gaan doen. Gedeelde smart is halve smart. Jullie hebben iig genoeg raakvlakken en met zijn tweeën is het altijd makkelijker om dingen te gaan doen.quote:
Hi timeless0,
Ik ben nu 25 jaar en zit in precies hetzelf schuitje als jou. (heb topic nog niet helemaal doorgelezen want zit op me werk maar kan wel eve nwat type atm).
Ikzelf heb me ook jarenlang opgeslote in de computerkamer, virtuele monsters aan het aflsachten om online mijn reputatie op te bouwen.. dit terwijl irl mijn reputatie en vrienden zakte en zakte totdat ik er geen meer over heb... dit gebeurde sinds een jaartje of 12.
Sindsdien leef ik in een isolement, heb totaal geen vrienden. nooit een vriendin gehad en dit breekt me sinds een paar jaar helemaal open.
Ik loop nu met het gevoel alsof ik niet meer bij de wereld hoor, alsof ik niet geaccepteerd zal worden als ik een stap in de "sociale" richting probeer te zetten, Ik heb sterk het gevoel alsof ik zoveel anders ben dan andere dat het het proberen geneens waard is. Misschien is het gewoon angst wie weet.
mijn zelfbeeld, poef... ik ben lelijk en dom en heb niemand iets te bieden.Waarom zou een vrouw voor mij kiezen met me grote gare kop, kan der geneens aan het lachen maken.. totaa lgeen babbel... hopeloos.
Zit elke dag zo'n 3 uur in de OV en voel me dan totaal niet op me gemak, alsof ik een waste of space ben... zit drom ook altijd maar op de deur of op de trap zodat ik niemand lastigval... dat is ook een beetje m'n insteek in me leven, mij mag alles overkomen maar als het een andere overkomt dan vind ik dat zo erg.
werk fulltime in de IT en heb niet echt een goede band met m'n collega's, zit met 2 a 3 in de tram elke dag en loop der maar een beetje achterna, want heb het gevoel dat ik 90% vna hun gesprekstof niet begrijp.
Woon sinds een paar maanden op mezelf.. niet omdat ik het wou maar omdat m'n omgeving zich afvroeg waarom ik nog thuiszat.. de eerste week echt een dikke boost, zelf voor je eten zorgen etc moet je toch zelf kopen etc dus word je verplicht om naar buiten te gaan tussen de mensen.. maja, nu gaat het alleen maar slechter en slechter, totaal geen contact met buren en beetje contact dat ik vroeger thuis had (met me ouders) is nu ook een stuk minder. Ik woon tegen de stad aan maar bestel nog steeds al mijn kleding online, ben al jarenlang (kan wel 17 jaar geleden zijn) nie meer in een kledingwinkel geweest..
Heb het gevoel alsof ik met de dag meer emotie's verlies.
2 maanden geleden mezelf aangemeld op een datingsite. nou, 1 persoon die nam contact met me op (ik nee mzelf geen contact op want wil mensen niet lastigvallen met mijn ik) maja ik ben veels te eerlijk daarvoor kennelijk want na 3 berichten (ook 1 over m'n dating verleden.. geen dus) werd het angstig stil.
maargoed, weer veel te lang deze reply maar wou je even weten dat je niet alleen hierin staat en als ik je ergens mee kan helpen dan hoor ik het graag.
Rik: Hey guys, wouldn't it be AMAZING if all this money was real?
Vyvyan: Rik, that is the single most predictable and BORING thing anyone could ever say whilst playing Monopoly.
Vyvyan: Rik, that is the single most predictable and BORING thing anyone could ever say whilst playing Monopoly.
@TS
Heb je je al wel eens verdiept in de wereld van autisme spectrum stoornissen, zoals Asperger of PDD-nos?
Ik denk dat er dan een wereld voor je open gaat. Onder die "naampjes" valt namelijk alles op zijn plaats en het verbaast me dat niemand dat nog genoemd heeft.
om maar een paar ankers te noemen:
- sociale achterstand
- wegvluchten in eigen veilige wereld als het moeilijk wordt
- angsten (niet bij iedereen, maar wel vaak)
- depressie (gevolg van)
- vermoeidheid bij/na sociale situaties
- van tevoren moeten bedenken wat je gaat zeggen of doen
- onderprestatie
en zelfs je IT-achtergrond is een veelvoorkomend iets in dat wereldje...
Niet jezelf teveel de schuld geven, voor je die mogelijkheid uitgesloten hebt!
Heb je je al wel eens verdiept in de wereld van autisme spectrum stoornissen, zoals Asperger of PDD-nos?
Ik denk dat er dan een wereld voor je open gaat. Onder die "naampjes" valt namelijk alles op zijn plaats en het verbaast me dat niemand dat nog genoemd heeft.
om maar een paar ankers te noemen:
- sociale achterstand
- wegvluchten in eigen veilige wereld als het moeilijk wordt
- angsten (niet bij iedereen, maar wel vaak)
- depressie (gevolg van)
- vermoeidheid bij/na sociale situaties
- van tevoren moeten bedenken wat je gaat zeggen of doen
- onderprestatie
en zelfs je IT-achtergrond is een veelvoorkomend iets in dat wereldje...
Niet jezelf teveel de schuld geven, voor je die mogelijkheid uitgesloten hebt!
Ik heb daar zelf wel eens over nagedacht maar ik denk niet dat het iets met autisme te maken heeft.quote:
@TS
Heb je je al wel eens verdiept in de wereld van autisme spectrum stoornissen, zoals Asperger of PDD-nos?
Ik denk dat er dan een wereld voor je open gaat. Onder die "naampjes" valt namelijk alles op zijn plaats en het verbaast me dat niemand dat nog genoemd heeft.
om maar een paar ankers te noemen:
- sociale achterstand
- wegvluchten in eigen veilige wereld als het moeilijk wordt
- angsten (niet bij iedereen, maar wel vaak)
- depressie (gevolg van)
- vermoeidheid bij/na sociale situaties
- van tevoren moeten bedenken wat je gaat zeggen of doen
- onderprestatie
en zelfs je IT-achtergrond is een veelvoorkomend iets in dat wereldje...
Niet jezelf teveel de schuld geven, voor je die mogelijkheid uitgesloten hebt!
Ik herken mezelf wel volledig in de symptonen van een Ontwijkende_persoonlijkheidsstoornis
-De persoon vermijdt activiteiten waarbij veel persoonlijk contact optreedt uit angst voor kritiek, afkeuring of afwijzing.
-De persoon heeft behoefte om met mensen om te gaan maar is hier door angstigheid moeilijk toe in staat tenzij hij/zij er zeker van is geaccepteerd te worden.
-De persoon gaat intieme relaties uit de weg uit angst voor vernedering of om belachelijk gemaakt te worden.
-De persoon is gepreoccupeerd met het idee in de sociale omgang kritiek te krijgen of afgewezen te worden.
-De persoon is geremd in sociale contacten door het gevoel tekort te schieten.
-De persoon ziet zichzelf als sociaal onbeholpen, onaantrekkelijk of inferieur.
-De persoon is buitengewoon terughoudend om risico's te nemen of nieuwe activiteiten te ontplooien, omdat deze hem/haar in verlegenheid zouden kunnen brengen.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Ontwijkende_persoonlijkheidsstoornis
Doe nou niet zo stoornisjes zoeken. Want dan ga je je er ook naar gedragen.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Kun je niet een maatje zoeken via FHF ofzo? Gewoon een contact op doen en daar op je eigen tempo je sociale vaardigheden mee aanscherpen
hey vriend
ga in ieder geval sporten fitness ofzo is wel goed voor je innerlijke rust altijd enzo maar ontmote je niet echt mensen als je er van houd kickbox en anders voetbal ofzo leer je wat mensen kennen toch
ga in ieder geval sporten fitness ofzo is wel goed voor je innerlijke rust altijd enzo maar ontmote je niet echt mensen als je er van houd kickbox en anders voetbal ofzo leer je wat mensen kennen toch
Ne mutlu Türküm diyene
Het is een goede suggestie maar de stap omdat te gaan doen is voor iemand in zijn situatie veel te groot.quote:
hey vriend
ga in ieder geval sporten fitness ofzo is wel goed voor je innerlijke rust altijd enzo maar ontmote je niet echt mensen als je er van houd kickbox en anders voetbal ofzo leer je wat mensen kennen toch
hij gaat ook naar zijn werk iedere dag dus dat zal wel meevallen.quote:
[..]
Het is een goede suggestie maar de stap omdat te gaan doen is voor iemand in zijn situatie veel te groot.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Dat is inmiddels al een vertrouwde omgeving. Juist een nieuwe omgeving roept bij hem heel veel stress en angst op. Deze situaties kun je dus niet met elkaar vergelijken.quote:
[..]
hij gaat ook naar zijn werk iedere dag dus dat zal wel meevallen.
zijn werk was ook ooit een nieuwe omgeving en dat is hem ook gewoon gelukt.quote:
[..]
Dat is inmiddels al een vertrouwde omgeving. Juist een nieuwe omgeving roept bij hem heel veel stress en angst op. Deze situaties kun je dus niet met elkaar vergelijken.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Het is niet zo dat ik op mijn werk geen "last"meer heb. Maar na een (lange) tijd heb ik mezelf manieren aangeleerd om er door heen te komen.quote:
[..]
zijn werk was ook ooit een nieuwe omgeving en dat is hem ook gewoon gelukt.
we zijn weer een paar dagen verder; wat heb je gedaan om je leven te verbeteren?
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
niksquote:
we zijn weer een paar dagen verder; wat heb je gedaan om je leven te verbeteren?
ik dacht dat je in dit topique beloofd had om het zelf te gaan proberen zonder hulpquote:
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Timeless... hoe graag je het ook zonder hulp wil doen (kan ik me helemaal voorstellen!!), volgens mij kun je de conclusie trekken dat dat voorlopig heel moeilijk zal worden. Want sinds je dit topic hebt geopend, heb je nog geen ondernomen acties gepost. De dingen die je tegenhouden om je leven fijner te maken zijn blijkbaar te sterk. Want je wilt wel een fijner leven maar komt niet tot actie.
Ik kan op de een of andere manier soms ook best apatisch zijn (gewoon niks doen, alles aan me voorbij laten gaan), niet zo sterk als bij jou, maar toch.
Wat kan helpen: schrijf in je agenda bij een bepaalde datum: beginnen bij sportclub.
Het is een afspraak met je zelf, die zelfs op papier staat.
Zo heb ik dat gedaan tijdens mijn opleiding, ik zou in februari klaar kunnen zijn maar liep best ver achter. In januari schreef ik bij februari op de kloppende data: 'opleiding afgerond' en 'diplomauitreiking'. Ik geloofde er niet eens echt in, maar omdat het een afspraak met mezelf was, heb ik het toch op tijd afgekregen. De dingen die je met jezelf afspreekt moeten niet te vrijblijvend zijn, dus niet: "evt. als ik zin heb, zou ik vandaag wel dit/dat kunnnen doen. Maar als ik er de energie niet voor heb, dan kan ik het altijd nog voor me uitschuiven"
Beetje streng zijn voor jezelf.
Ik snap dat het afronden van je opleiding niet hetzelfde is als een sociale situatie aangaan waarvoor je angst hebt. Maar ik denk dat een (strenge) afspraak met jezelf ook kan helpen om een situatie aan te gaan die je eng vindt. Mocht je je niet aan de afspraak met jezelf kunnen houden, dan is dat een teken dat je de sociale angst waarschijnlijk niet zelf kan overwinnen. Dat je daar dus hulp bij nodig hebt. Misschien van iemand uit je omgeving maar waarschijnlijk eerder een hulpverlener.
[ Bericht 1% gewijzigd door pietkanarie op 05-07-2011 11:59:42 ]
Ik kan op de een of andere manier soms ook best apatisch zijn (gewoon niks doen, alles aan me voorbij laten gaan), niet zo sterk als bij jou, maar toch.
Wat kan helpen: schrijf in je agenda bij een bepaalde datum: beginnen bij sportclub.
Het is een afspraak met je zelf, die zelfs op papier staat.
Zo heb ik dat gedaan tijdens mijn opleiding, ik zou in februari klaar kunnen zijn maar liep best ver achter. In januari schreef ik bij februari op de kloppende data: 'opleiding afgerond' en 'diplomauitreiking'. Ik geloofde er niet eens echt in, maar omdat het een afspraak met mezelf was, heb ik het toch op tijd afgekregen. De dingen die je met jezelf afspreekt moeten niet te vrijblijvend zijn, dus niet: "evt. als ik zin heb, zou ik vandaag wel dit/dat kunnnen doen. Maar als ik er de energie niet voor heb, dan kan ik het altijd nog voor me uitschuiven"
Beetje streng zijn voor jezelf.
Ik snap dat het afronden van je opleiding niet hetzelfde is als een sociale situatie aangaan waarvoor je angst hebt. Maar ik denk dat een (strenge) afspraak met jezelf ook kan helpen om een situatie aan te gaan die je eng vindt. Mocht je je niet aan de afspraak met jezelf kunnen houden, dan is dat een teken dat je de sociale angst waarschijnlijk niet zelf kan overwinnen. Dat je daar dus hulp bij nodig hebt. Misschien van iemand uit je omgeving maar waarschijnlijk eerder een hulpverlener.
[ Bericht 1% gewijzigd door pietkanarie op 05-07-2011 11:59:42 ]
I believe i can fly!
I believe i can touch the sky!
I believe i can touch the sky!
de vraag is of TS wel wil veranderen/ klaar is om te veranderen. Waar een wil is is een weg.
naast dat heeft mij het heel erg geholpen om mij te stoppen te definiëren als dingen als niet-sociaal, stil, boos etc etc omdat die zelf-definitie van mijzelf mij vasthield niet te veranderen. ik moest mijzelf een beetje de ruimte geven om te veranderen, zeg maar.
maar dat kan moeilijk zijn, vaak omdat je het jezelf niet gunt om een effectiever mens te zijn omdat je het idee hebt dat je het niet verdient.
ja, ik heb ook een soortgelijke situatie als TS, maar ik heb er geleerd anders in te staan. Het is een geleidelijke proces om jezelf vrij te maken van die knopen en knelpunten.
ik verwacht wel dat TS erdoorheen komt. alleen iets later dan dat ie gehoopt had.
naast dat heeft mij het heel erg geholpen om mij te stoppen te definiëren als dingen als niet-sociaal, stil, boos etc etc omdat die zelf-definitie van mijzelf mij vasthield niet te veranderen. ik moest mijzelf een beetje de ruimte geven om te veranderen, zeg maar.
maar dat kan moeilijk zijn, vaak omdat je het jezelf niet gunt om een effectiever mens te zijn omdat je het idee hebt dat je het niet verdient.
ja, ik heb ook een soortgelijke situatie als TS, maar ik heb er geleerd anders in te staan. Het is een geleidelijke proces om jezelf vrij te maken van die knopen en knelpunten.
ik verwacht wel dat TS erdoorheen komt. alleen iets later dan dat ie gehoopt had.
Nosce te ipsum.
Achja, ik wil ook dolgraag veranderen en stappen zetten.. maar heb zo het gevoel dat het toch nutteloos is, dat het een onbegaanbare weg is.quote:
de vraag is of TS wel wil veranderen/ klaar is om te veranderen. Waar een wil is is een weg.
naast dat heeft mij het heel erg geholpen om mij te stoppen te definiëren als dingen als niet-sociaal, stil, boos etc etc omdat die zelf-definitie van mijzelf mij vasthield niet te veranderen. ik moest mijzelf een beetje de ruimte geven om te veranderen, zeg maar.
maar dat kan moeilijk zijn, vaak omdat je het jezelf niet gunt om een effectiever mens te zijn omdat je het idee hebt dat je het niet verdient.
Zou me god niet weten waar te beginnen.... Ben geen persoon die in z'n eentje eropuit gaat dus plomp elke avond na het werk depresief op het bank te bedenken hoe andere hun leven leven.
Moet het topic nog helemaal doorlezen, misschien dat er nog tips bij staan die handig zijn.
Ik begin net een papegaai te worden. waarom ga je niet samen iets doen met TS. Jullie zitten schijnbaar allebeide in hetzelfde schuitje, dus waarom sturen jullie elkaar niet even een pm en gaan dan iets met zijn tweeën doen. Jullie hebben iig al 1 gespreksonderwerp: Fok.quote:
[..]
Achja, ik wil ook dolgraag veranderen en stappen zetten.. maar heb zo het gevoel dat het toch nutteloos is, dat het een onbegaanbare weg is.
Zou me god niet weten waar te beginnen.... Ben geen persoon die in z'n eentje eropuit gaat dus plomp elke avond na het werk depresief op het bank te bedenken hoe andere hun leven leven.
Moet het topic nog helemaal doorlezen, misschien dat er nog tips bij staan die handig zijn.
Rik: Hey guys, wouldn't it be AMAZING if all this money was real?
Vyvyan: Rik, that is the single most predictable and BORING thing anyone could ever say whilst playing Monopoly.
Vyvyan: Rik, that is the single most predictable and BORING thing anyone could ever say whilst playing Monopoly.
Na mijn levensverhaal hier gedeelt te hebben vindt ik dat geen basis om nieuwe contacten op te doen. Maar dat is het probleem ook niet, ik heb er vertrouwen in dat ik wel nieuwe contacten kan op doen op de "normale" manier.quote:
[..]
Ik begin net een papegaai te worden. waarom ga je niet samen iets doen met TS. Jullie zitten schijnbaar allebeide in hetzelfde schuitje, dus waarom sturen jullie elkaar niet even een pm en gaan dan iets met zijn tweeën doen. Jullie hebben iig al 1 gespreksonderwerp: Fok.
Vrienden schijn je niet te hebben en je gaat hier moeilijk lopen doen over het contact met iemand die net als jou in hetzelfde schuitje zit. Dat zou juist een basis kunnen vormen voor een vriendschap. Maar ja, volgens mij wil jij alleen maar zielig gevonden worden door iedereen en zelf niets doen om je isolement te doorbreken.quote:
[..]
Na mijn levensverhaal hier gedeelt te hebben vindt ik dat geen basis om nieuwe contacten op te doen.
Rik: Hey guys, wouldn't it be AMAZING if all this money was real?
Vyvyan: Rik, that is the single most predictable and BORING thing anyone could ever say whilst playing Monopoly.
Vyvyan: Rik, that is the single most predictable and BORING thing anyone could ever say whilst playing Monopoly.
Het is niet zo dat ik niet weet hoe ik een sociaal leven zou moeten opbouwen. Oke, op deze leeftijd vindt ik het wel moeilijker dan wanneer ik nog op school zou zitten. En me achterstand zal het niet makkelijker maken.
Ik weet al wat het is met mij. Ik heb zo lang geen sociaal leven gehad, ik durf wel te zeggen dat 10 jaar geleden het begin was van het einde aan sociaal leven. Ik had in die tijd op school nog wel wat oppervlakkige contacten maar meer dan dat niet meer. Mijn contacten zijn in die 10 jaar snel, en sommige wat langzamer afgekapt.
Om mijn onzekerheden, angsten, depressie te ontwijken ben ik mezelf zoveel mogelijk gaan afsluiten van de buitenwereld om die problemen te ontlopen inplaats van aan te pakken. Vooral nadat ik voor mijn gevoel niks meer kon doen om die problemen op te lossen en mezelf niet nog verder in depressie wou laten verdrinken.
Voor mij was het internet een verleidelijke manier om alles te ontwijken wat me maar dwars zat.
Nu is het probleem meer dat ik zo lang zonder sociaal leven heb geleefd dat ik in een constante "low grade depression" zit. Hierdoor ben ik totaal apathisch en interesse loos. Daarom vindt ik het zo moeilijk om me leven te herinrichten. Daarbij stapelen zich langzaam randproblemen op, die om de hoek komen kijken in een volwassen leven. Zoals geld,werk,studie, maar ook relaties.
De laatste tijd focus ik heel erg op mijn randproblemen, daar waar ik niet uit kan komen. En dat komt omdat ik hier geen invulling aan kan geven zonder gezond sociaal leven.
Ik weet niet of dat voor iemand voor te stellen is, zolang alleen zijn en totaal geen vrienden hebben. Daardoor heb ik heel veel verloren aan interesses en simpel weg levenslust. Van binnen voel ik me zo leeg en besluiteloos omdat niets een intrinsieke motivatie teweeg brengt.
Ik weet en ben ook bereidt om alle suggesties op te volgen. Maar dit betekent wel dat ik mijn rand problemen niet direct kan op lossen. Wat me heel destructief lijkt.
Ik weet al wat het is met mij. Ik heb zo lang geen sociaal leven gehad, ik durf wel te zeggen dat 10 jaar geleden het begin was van het einde aan sociaal leven. Ik had in die tijd op school nog wel wat oppervlakkige contacten maar meer dan dat niet meer. Mijn contacten zijn in die 10 jaar snel, en sommige wat langzamer afgekapt.
Om mijn onzekerheden, angsten, depressie te ontwijken ben ik mezelf zoveel mogelijk gaan afsluiten van de buitenwereld om die problemen te ontlopen inplaats van aan te pakken. Vooral nadat ik voor mijn gevoel niks meer kon doen om die problemen op te lossen en mezelf niet nog verder in depressie wou laten verdrinken.
Voor mij was het internet een verleidelijke manier om alles te ontwijken wat me maar dwars zat.
Nu is het probleem meer dat ik zo lang zonder sociaal leven heb geleefd dat ik in een constante "low grade depression" zit. Hierdoor ben ik totaal apathisch en interesse loos. Daarom vindt ik het zo moeilijk om me leven te herinrichten. Daarbij stapelen zich langzaam randproblemen op, die om de hoek komen kijken in een volwassen leven. Zoals geld,werk,studie, maar ook relaties.
De laatste tijd focus ik heel erg op mijn randproblemen, daar waar ik niet uit kan komen. En dat komt omdat ik hier geen invulling aan kan geven zonder gezond sociaal leven.
Ik weet niet of dat voor iemand voor te stellen is, zolang alleen zijn en totaal geen vrienden hebben. Daardoor heb ik heel veel verloren aan interesses en simpel weg levenslust. Van binnen voel ik me zo leeg en besluiteloos omdat niets een intrinsieke motivatie teweeg brengt.
Ik weet en ben ook bereidt om alle suggesties op te volgen. Maar dit betekent wel dat ik mijn rand problemen niet direct kan op lossen. Wat me heel destructief lijkt.
quote:
Timeless... hoe graag je het ook zonder hulp wil doen (kan ik me helemaal voorstellen!!), volgens mij kun je de conclusie trekken dat dat voorlopig heel moeilijk zal worden. Want sinds je dit topic hebt geopend, heb je nog geen ondernomen acties gepost. De dingen die je tegenhouden om je leven fijner te maken zijn blijkbaar te sterk. Want je wilt wel een fijner leven maar komt niet tot actie.
Ik kan op de een of andere manier soms ook best apatisch zijn (gewoon niks doen, alles aan me voorbij laten gaan), niet zo sterk als bij jou, maar toch.
Wat kan helpen: schrijf in je agenda bij een bepaalde datum: beginnen bij sportclub.
Het is een afspraak met je zelf, die zelfs op papier staat.
Zo heb ik dat gedaan tijdens mijn opleiding, ik zou in februari klaar kunnen zijn maar liep best ver achter. In januari schreef ik bij februari op de kloppende data: 'opleiding afgerond' en 'diplomauitreiking'. Ik geloofde er niet eens echt in, maar omdat het een afspraak met mezelf was, heb ik het toch op tijd afgekregen. De dingen die je met jezelf afspreekt moeten niet te vrijblijvend zijn, dus niet: "evt. als ik zin heb, zou ik vandaag wel dit/dat kunnnen doen. Maar als ik er de energie niet voor heb, dan kan ik het altijd nog voor me uitschuiven"
Beetje streng zijn voor jezelf.
Ik snap dat het afronden van je opleiding niet hetzelfde is als een sociale situatie aangaan waarvoor je angst hebt. Maar ik denk dat een (strenge) afspraak met jezelf ook kan helpen om een situatie aan te gaan die je eng vindt. Mocht je je niet aan de afspraak met jezelf kunnen houden, dan is dat een teken dat je de sociale angst waarschijnlijk niet zelf kan overwinnen. Dat je daar dus hulp bij nodig hebt. Misschien van iemand uit je omgeving maar waarschijnlijk eerder een hulpverlener.
Helemaal mee eens. Al vrees ik dat met de persoonlijkheid van uitstellen, die afspraken met zichzelf te makkelijk vrijblijvend blijven. Ik ken dat gevoel van het zelf willen oplossen uit een soort misplaatste trots. Jezelf in de illusie houden dat je het echt wel zelf kan. Hoewel in de praktijk in het verleden anders bewezen heeft. En ondertussen blijven uitstellen omdat tja smoesje hier, smoesje daar, maar eigenlijk omdat alles gewoon te eng is.
Het is ook een illusie dat je opeens in één keer al je problemen te lijf kan en oplost. Dat gaat stapje voor stapje. Welk stapje je eerst neemt, is aan jou. Maar neem een stapje. Dan neemt die apathie ook af en de motivatie toe.quote:
Het is niet zo dat ik niet weet hoe ik een sociaal leven zou moeten opbouwen. Oke, op deze leeftijd vindt ik het wel moeilijker dan wanneer ik nog op school zou zitten. En me achterstand zal het niet makkelijker maken.
Ik weet al wat het is met mij. Ik heb zo lang geen sociaal leven gehad, ik durf wel te zeggen dat 10 jaar geleden het begin was van het einde aan sociaal leven. Ik had in die tijd op school nog wel wat oppervlakkige contacten maar meer dan dat niet meer. Mijn contacten zijn in die 10 jaar snel, en sommige wat langzamer afgekapt.
Om mijn onzekerheden, angsten, depressie te ontwijken ben ik mezelf zoveel mogelijk gaan afsluiten van de buitenwereld om die problemen te ontlopen inplaats van aan te pakken. Vooral nadat ik voor mijn gevoel niks meer kon doen om die problemen op te lossen en mezelf niet nog verder in depressie wou laten verdrinken.
Voor mij was het internet een verleidelijke manier om alles te ontwijken wat me maar dwars zat.
Nu is het probleem meer dat ik zo lang zonder sociaal leven heb geleefd dat ik in een constante "low grade depression" zit. Hierdoor ben ik totaal apathisch en interesse loos. Daarom vindt ik het zo moeilijk om me leven te herinrichten. Daarbij stapelen zich langzaam randproblemen op, die om de hoek komen kijken in een volwassen leven. Zoals geld,werk,studie, maar ook relaties.
De laatste tijd focus ik heel erg op mijn randproblemen, daar waar ik niet uit kan komen. En dat komt omdat ik hier geen invulling aan kan geven zonder gezond sociaal leven.
Ik weet niet of dat voor iemand voor te stellen is, zolang alleen zijn en totaal geen vrienden hebben. Daardoor heb ik heel veel verloren aan interesses en simpel weg levenslust. Van binnen voel ik me zo leeg en besluiteloos omdat niets een intrinsieke motivatie teweeg brengt.
Ik weet en ben ook bereidt om alle suggesties op te volgen. Maar dit betekent wel dat ik mijn rand problemen niet direct kan op lossen. Wat me heel destructief lijkt.
Je hebt gelijk, ik kan me niet voorstellen hoe het is om zonder vrienden door het leven te gaan. Ik wil het me ook niet voor kunnen stellen. Gelukkig heb ik niet die problemen. Ik weet dat er altijd mensen voor me klaar staan als ik in de shit terecht kom.
Maar je zult echt weinig veranderen door je af te sluiten van de wereld. Je zult toch echt contacten moeten opdoen, zodat je in ieder geval eens uit huis komt. Dat lijkt me nu de eerste horde voor jou. Gewoon in het weekend eens iets gaan doen. Het hoeft niet meteen een compleet dag programma te zijn. Maar gewoon iets waar je intresse ligt. Je vind computers schijnbaar wel intressant, dus je zou naar een computerbeurs, etc kunnen. Als die stap in je eentje te groot is dan vind ik het vreemd dat je blijkbaar de suggestie dat je dat samen met Kevin uit dit topic zou kunne proberen. Wat is daar nou vreemd aan. Vriendschappen beginnen meestal op basis van overeenkomsten. En jullie hebben genoeg raakvlakken. het lijkt me dus helemaal niet vreemd om elkaar eens een pm te sturen. Op die manier heb je iemand om je hart te luchten die zich beter in jou kan verplaatsen als ik of andere mensen in dit topic.
Maar je zult echt weinig veranderen door je af te sluiten van de wereld. Je zult toch echt contacten moeten opdoen, zodat je in ieder geval eens uit huis komt. Dat lijkt me nu de eerste horde voor jou. Gewoon in het weekend eens iets gaan doen. Het hoeft niet meteen een compleet dag programma te zijn. Maar gewoon iets waar je intresse ligt. Je vind computers schijnbaar wel intressant, dus je zou naar een computerbeurs, etc kunnen. Als die stap in je eentje te groot is dan vind ik het vreemd dat je blijkbaar de suggestie dat je dat samen met Kevin uit dit topic zou kunne proberen. Wat is daar nou vreemd aan. Vriendschappen beginnen meestal op basis van overeenkomsten. En jullie hebben genoeg raakvlakken. het lijkt me dus helemaal niet vreemd om elkaar eens een pm te sturen. Op die manier heb je iemand om je hart te luchten die zich beter in jou kan verplaatsen als ik of andere mensen in dit topic.
Rik: Hey guys, wouldn't it be AMAZING if all this money was real?
Vyvyan: Rik, that is the single most predictable and BORING thing anyone could ever say whilst playing Monopoly.
Vyvyan: Rik, that is the single most predictable and BORING thing anyone could ever say whilst playing Monopoly.
neuh maar TS gaat waarschijnlijk toch weer excuses plaatseno m het toch niet te doen.quote:
Geef je op voor Jong
http://www.eo.nl/jong
Helemaal niet zo'n gek idee toch?
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Nou, ik denk dat TS zeker wel stappen zal ondernemen, om uit dat dal te komen. De stappen zijn alleen minder drastisch, en minder snel dan een ander ze zal nemen. Maar de stappen zijn aan ts om te nemen.
Dit topic loopt nu meer als vier weken en volgens mij heeft hij zijn sokken nog niet eens aan.quote:
Nou, ik denk dat TS zeker wel stappen zal ondernemen, om uit dat dal te komen. De stappen zijn alleen minder drastisch, en minder snel dan een ander ze zal nemen. Maar de stappen zijn aan ts om te nemen.
Rik: Hey guys, wouldn't it be AMAZING if all this money was real?
Vyvyan: Rik, that is the single most predictable and BORING thing anyone could ever say whilst playing Monopoly.
Vyvyan: Rik, that is the single most predictable and BORING thing anyone could ever say whilst playing Monopoly.
Wat verwachten jullie dan? TS had al die dingen die jullie noemen zelf nog niet bedacht? Nu gaat hij op een sportclub, problem solved?
Jullie kunnen beter TS aanmoedigen, dan het op zo'n negatieve manier brengen.
Jullie kunnen beter TS aanmoedigen, dan het op zo'n negatieve manier brengen.
Het lijkt me inderdaad heel behulpzaam om me verhaal op tv te laten uitmelken en vervolgens nog jaren lang te worden geconfronteerd met "hej ken ik jouw niet ergens van?" "ja ik was die gast zonder vrienden, zonder leven die zo graag op tv wou komen". Ook leuk voor toekomstige werkgevers enz.quote:
Geef je op voor Jong
http://www.eo.nl/jong
Helemaal niet zo'n gek idee toch?
(eigenlijk wil ik hier niet op reageren maar toch doe ik het)
Ik geef zo specifiek antwoord op alles wat jullie suggereren en jullie doen nu alsof ik me er te makkelijk van af maak.quote:
[..]
Dit topic loopt nu meer als vier weken en volgens mij heeft hij zijn sokken nog niet eens aan.
[ Bericht 11% gewijzigd door timeless0 op 06-07-2011 22:40:43 ]
Soms moet je mensen als de TS even goed hard de waarheid zeggen en een spiegel voorhouden i.p.v. hem te betuttelen, want daarmee voed je alleen maar (indirect) zijn uitstelgedrag.quote:
Wat verwachten jullie dan? TS had al die dingen die jullie noemen zelf nog niet bedacht? Nu gaat hij op een sportclub, problem solved?
Jullie kunnen beter TS aanmoedigen, dan het op zo'n negatieve manier brengen.
Natuurlijk is het probleem nog lang niet opgelost als die naar een sportclub gaat. Maar het is alvast een eerste stap naar het opbouwen van een ander meer sociaal leven.
Sorry timeless, maar ik zou toch maar eens ergens aan de bel gaan trekken. Alles wat ik nu lees is dat je in zo'n negatieve spiraal zit, Dat jij daar in je eentje niet uit kunt klimmen. Uiteindelijk klink je zo depressief en negatief, dat je daar eerst iets mee moet gaan doen voordat je kunt gaan denken over sociale contacten opbouwen.quote:
[..]
Ik wil het eerst nog zelf proberen, ik heb lang me kop in het zand gestoken en het is niet makkelijk nu mezelf direct tot actie te zetten. Maar ik ga het doen.
Dit topic lijkt wel bedoeld om in internet te blijven vluchten en toch op een of andere manier persoonlijke aandacht te krijgen, waarna je meteen de suggestie afkapt om iemand irl life te zien omdat het geen basis is om contacten op te doen.
Stop ermee om jezelf zielig te vinden. Het klinkt bijna of je er verslaafd aan bent geraakt
Grote talenten weten wanneer ze moeten stoppen
Ik weet wat ik wil, ik wil vrienden. Opeens zie ik het, ik wil gewoon gelukkig zijn en een leuke tijd hebben met andere mensen.
Ik heb nooit het belang leren te zien van de waarde van vriendschap. Ik zie opeens hoe destructief me eigen gedrag is geweest tijdens het beetje sociale leven wat ik ooit wel gehad heb. Ik zie nu dat het vooral me gesloten houding is die me niet verder brengt en me op een emotioneel level ook afgesloten houdt van andere mensen.
Vandaag herinnerde ik me dat ik ooit op een verjaardag was uitgenodigd, veel mensen kon ik wel maar ik had er verder geen band mee. Ik zat er maar wat en sprak met bijna niemand, dit bevestigde mij later, dat zulke sociale dingen niet leuk waren en het zorgde ook voor een stress reactie in mezelf omdat ik er wel bij wilde horen op dat moment, maar niet snapte waarom ik dat ook niet deed.
Maar nu zie ik hoe iedereen op die verjaardag al eigenlijk een band had, ze sporten met elkaar zagen elkaar elk weekend. Hoe kon ik verwachten van mezelf precies als de rest te zijn. Ik was eigenlijk een vreemde op het feestje. Juist doordat ik geen band met andere had voelde ik me altijd buiten de groep liggen, maar nu zie ik hoe logisch dat eigenlijk was. Dit zei eigenlijk niets over mij behalve dat ik geen band met iemand had op gebouwd. Ook hierdoor ben ik sociale activiteiten gaan vermeiden, omdat ik er gewoon niks aan vond.
Het is mijn gebrek aan vriendschap, mijn onervarenheid daarin.
Ik heb nooit het belang leren te zien van de waarde van vriendschap. Ik zie opeens hoe destructief me eigen gedrag is geweest tijdens het beetje sociale leven wat ik ooit wel gehad heb. Ik zie nu dat het vooral me gesloten houding is die me niet verder brengt en me op een emotioneel level ook afgesloten houdt van andere mensen.
Vandaag herinnerde ik me dat ik ooit op een verjaardag was uitgenodigd, veel mensen kon ik wel maar ik had er verder geen band mee. Ik zat er maar wat en sprak met bijna niemand, dit bevestigde mij later, dat zulke sociale dingen niet leuk waren en het zorgde ook voor een stress reactie in mezelf omdat ik er wel bij wilde horen op dat moment, maar niet snapte waarom ik dat ook niet deed.
Maar nu zie ik hoe iedereen op die verjaardag al eigenlijk een band had, ze sporten met elkaar zagen elkaar elk weekend. Hoe kon ik verwachten van mezelf precies als de rest te zijn. Ik was eigenlijk een vreemde op het feestje. Juist doordat ik geen band met andere had voelde ik me altijd buiten de groep liggen, maar nu zie ik hoe logisch dat eigenlijk was. Dit zei eigenlijk niets over mij behalve dat ik geen band met iemand had op gebouwd. Ook hierdoor ben ik sociale activiteiten gaan vermeiden, omdat ik er gewoon niks aan vond.
Het is mijn gebrek aan vriendschap, mijn onervarenheid daarin.
quote:
Ik weet wat ik wil, ik wil vrienden. Opeens zie ik het, ik wil gewoon gelukkig zijn en een leuke tijd hebben met andere mensen.
Ik heb nooit het belang leren te zien van de waarde van vriendschap. Ik zie opeens hoe destructief me eigen gedrag is geweest tijdens het beetje sociale leven wat ik ooit wel gehad heb. Ik zie nu dat het vooral me gesloten houding is die me niet verder brengt en me op een emotioneel level ook afgesloten houdt van andere mensen.
Vandaag herinnerde ik me dat ik ooit op een verjaardag was uitgenodigd, veel mensen kon ik wel maar ik had er verder geen band mee. Ik zat er maar wat en sprak met bijna niemand, dit bevestigde mij later, dat zulke sociale dingen niet leuk waren en het zorgde ook voor een stress reactie in mezelf omdat ik er wel bij wilde horen op dat moment, maar niet snapte waarom ik dat ook niet deed.
Maar nu zie ik hoe iedereen op die verjaardag al eigenlijk een band had, ze sporten met elkaar zagen elkaar elk weekend. Hoe kon ik verwachten van mezelf precies als de rest te zijn. Ik was eigenlijk een vreemde op het feestje. Juist doordat ik geen band met andere had voelde ik me altijd buiten de groep liggen, maar nu zie ik hoe logisch dat eigenlijk was. Dit zei eigenlijk niets over mij behalve dat ik geen band met iemand had op gebouwd. Ook hierdoor ben ik sociale activiteiten gaan vermeiden, omdat ik er gewoon niks aan vond.
Het is mijn gebrek aan vriendschap, mijn onervarenheid daarin.
Goed zelf inzicht. Goed dat je ook inziet dat het niet aan jou lag, maar dat het logisch was dat je een buitenstaander was en niet dezelfde band als de rest. Hopelijk kan je hier ook wat moed uitkrijgen om het toch weer meer te gaan proberen.
Ik bedenk me nu ook dat vroeger tijdens mijn kindertijd mijn sociale contacten ook vooral bestonden uit "aanwezig" zijn ik nam geen initiatief ik stelde me niet open op. Op zich was er ook niets mis met mij waardoor ik toch wel dankzij het initiatief van andere mensen kansen heb gehad. Maar ik heb door de jaren heen nooit geleerd hoe of wat je moest doen met sociale contacten.quote:
[..]
Ik denk dat ik daarom ook zo weinig voldoening eruit kreeg, en op een gegeven moment alleen maar de gevolgen voelde en niet snapte waar dat aan lag.
Oke het is wel begonnen met een verlegen en onzeker jongetje maar ik denk dat het meer het gebrek aan het eerste sociale leven in me kindertijd is wat me op mijn "verkeerde pad"heeft gezet.
mm..Ik moet inderdaad dingen gaan doen die ik leuk vindt en via die bezigheden contacten opdoen, en dan zien of het klikt zo niet, verder gaan.
Wat ben ik toch raar.
Leuk verhaal, gisteren in de discotheek werd ik ineens aangesproken door een kerel die ik had verslagen met tennis afgelopen donderdag. Toch weer ff een praatje mee gemaakt, en zo bouw je dus sociale contacten opquote:
Maar nu zie ik hoe iedereen op die verjaardag al eigenlijk een band had, ze sporten met elkaar zagen elkaar elk weekend. Hoe kon ik verwachten van mezelf precies als de rest te zijn. Ik was eigenlijk een vreemde op het feestje. Juist doordat ik geen band met andere had voelde ik me altijd buiten de groep liggen, maar nu zie ik hoe logisch dat eigenlijk was. Dit zei eigenlijk niets over mij behalve dat ik geen band met iemand had op gebouwd. Ook hierdoor ben ik sociale activiteiten gaan vermeiden, omdat ik er gewoon niks aan vond.
.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Waar ik wel nog jullie hulp bij wil vragen is, hoe kan ik mijn verleden het beste uitleggen naar nieuwe mensen die ik ontmoet?
Via mijn werk ontmoet ik aardig wat mensen met wie ik best goed zou kunnen opschieten. Maar nu onderneem ik niks doordat ik mezelf verlam met gedachte's als "wat al komen hun erachter dat ik tot nu toe vrijwel nooit ben uit geweest". "wat al komen ze er achter dat ik geen vrienden heb tot nu toe".
Ik schiet dan dus in een stress reactie. Wat kan ik mezelf op zulke momenten vertellen?
Ik heb eigenlijk een soort mantra nodig die ik gewoon in mezelf blijf herhalen tot het moment voorbij is.
Via mijn werk ontmoet ik aardig wat mensen met wie ik best goed zou kunnen opschieten. Maar nu onderneem ik niks doordat ik mezelf verlam met gedachte's als "wat al komen hun erachter dat ik tot nu toe vrijwel nooit ben uit geweest". "wat al komen ze er achter dat ik geen vrienden heb tot nu toe".
Ik schiet dan dus in een stress reactie. Wat kan ik mezelf op zulke momenten vertellen?
Ik heb eigenlijk een soort mantra nodig die ik gewoon in mezelf blijf herhalen tot het moment voorbij is.
wat bedoel je daar precies mee?quote:
Je bent ze toch geen verantwoording schuldig?
Ik krijg sterk de indruk dat jij in je omgang met (nieuwe) mensen een nederige positie inneemt. Je leeft met het idee je te moeten 'verantwoorden' over je gebrek aan uitgaan en gebrek aan vrienden. Maar wie zegt dat het moet? En sowieso, als mensen je om die redenen niet accepteren of raar vinden, zijn het sowieso geen leuke mensen om mee om te gaan. Dat zou je ook niet moeten willen.quote:
Oke, ik hoef me niet te verantwoorden maar dit zijn van de "andere mensen" hele "luchtige vragen, ik kan toch niet aankomen met "dat gaat je niks aan"?quote:
[..]
Ik krijg sterk de indruk dat jij in je omgang met (nieuwe) mensen een nederige positie inneemt. Je leeft met het idee je te moeten 'verantwoorden' over je gebrek aan uitgaan en gebrek aan vrienden. Maar wie zegt dat het moet? En sowieso, als mensen je om die redenen niet accepteren of raar vinden, zijn het sowieso geen leuke mensen om mee om te gaan. Dat zou je ook niet moeten willen.
Nee, maar je hoeft ook niet meteen heel je levensverhaal over dat je geen vrienden hebt en nooit iets doet gaan te vertellen. Een beetje de halve waarheid vertellen. Bijvoorbeeld als iemand vragen wat je gedaan hebt gisteravond, dan antwoorden dat je relaxed rustig een avondje thuis wat geinternet hebt.quote:
[..]
Oke, ik hoef me niet te verantwoorden maar dit zijn van de "andere mensen" hele "luchtige vragen, ik kan toch niet aankomen met "dat gaat je niks aan"?
ik hoef mijn verleden nooit uit te leggen, waarom zou jij dat wel moeten doen?quote:
Waar ik wel nog jullie hulp bij wil vragen is, hoe kan ik mijn verleden het beste uitleggen naar nieuwe mensen die ik ontmoet?
Via mijn werk ontmoet ik aardig wat mensen met wie ik best goed zou kunnen opschieten. Maar nu onderneem ik niks doordat ik mezelf verlam met gedachte's als "wat al komen hun erachter dat ik tot nu toe vrijwel nooit ben uit geweest". "wat al komen ze er achter dat ik geen vrienden heb tot nu toe".
Ik schiet dan dus in een stress reactie. Wat kan ik mezelf op zulke momenten vertellen?
Ik heb eigenlijk een soort mantra nodig die ik gewoon in mezelf blijf herhalen tot het moment voorbij is.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
omdat zijn verleden hem belemmerd. hij moet er overheen komenquote:
[..]
ik hoef mijn verleden nooit uit te leggen, waarom zou jij dat wel moeten doen?
Nosce te ipsum.
Ik denk dat het een probleem is wat veel mensen met dit probleem hebben. Na een paar van dit soort topics gelezen te hebben (bijv sociale achterstand of nog laat maagd) hebben ze altijd de neiging om dit te mededelen aan andere mensen dat ze zo raar of "apart" zijn.quote:
[..]
ik hoef mijn verleden nooit uit te leggen, waarom zou jij dat wel moeten doen?
Ik ben zelf ook niet de "posterboy" voor een super sociaal persoon als ik mensen ontmoet waar dan ook, maar het is nog nooit in m'n gedachte voorgekomen om een gesprek te openen over hoe raar ik wel niet ben...
@ts
Ieder persoon heeft minpunten of iets raars, maar je hoeft ze dat dan nog niet te vertellen tegen andere mensen, je bent maar aan het lullen tegen iemand, het is geen interview. Lul gewoon over iets anders of verzin maar wat. Fake it till you make it
Some people should be around your entire life; others should just make an appearance.
Hmm ik herken veel in TS en heb zelf btje zelfde problemen (heb zelf wel wat vrienden enz dus wat dat betreft iets verder, maar niet enorm veel) maar ik heb daarbij ook het probleem dat ik niet 'kan liegen'. Ik ben altijd veel te eerlijk. En heb idd een neiging om mezelf te verantwoorden.quote:
[..]
Nee, maar je hoeft ook niet meteen heel je levensverhaal over dat je geen vrienden hebt en nooit iets doet gaan te vertellen. Een beetje de halve waarheid vertellen. Bijvoorbeeld als iemand vragen wat je gedaan hebt gisteravond, dan antwoorden dat je relaxed rustig een avondje thuis wat geinternet hebt.
Ik vind het niet eerlijk om mensen een halve waarheid te vertellen of dingen mooier voor te doen dan ze zijn, ook al weet ik dat mensen niet zitten te wachten op een klaagverhaal en ook al weet ik dat ik mezelf en anderen een plezier doe door dingen soms net ietsje mooier te maken dan ze zijn of gewoon dingen te verzwijgen.
En dat je niet altijd de waarheid HOEFT te zeggen.
Momenteel zit ik bijv. met gezondheidsproblemen. Dat gaat een toekomstige werkgever geen reet aan, maar toch ben ik in staat mn kansen te verspelen door dat eerlijk bij het uitzendbureau aan te geven (om mezelf maar te verantwoorden waarom ik niet al verder ben in het leven, en dat bepaalde taken me miss niet zo goed afgaan, en ik wil gewoon graag eerlijk en transparant zijn etc).
Ook als mensen vragen hoe het met me gaat en wat ik nu doe kan ik het niet laten om te zeggen dat ik nu momenteel niks doe en ff in de ziektewet zit vanwege mn gezondheid. Ipv liegen dat ik helaas nog niks heb gevonden maar druk ben met solliciteren en ondertussen lekker rustig aan doe.
Ik lieg wel n beetje dat het 'rustig' gaat of 'wel gaat', ipv dat het zwaar kut gaat, maargoed :-p Er zit natuurlijk een grens aan klagen/ wat mensen willen horen.
Dat is een erg lastige eigenschap. Vraag me af of meer mensen dit hebben die ook met de problemen zitten waar Timeless, ik en nog wat anderen hier mee zitten.
Is dit een eigenschap die vooral voorkomt bij dit soort mensen?
T kan iig wel een reden zijn dat we minder ver komen in de maatschappij. Wie nooit bluft en eerlijk is in negatieve dingen over zichzelf etc komt immers een stuk minder ver dan iemand die charmant is en kan bluffen en af en toe de waarheid ietsje mooier verpakt.
Ik zeg erbij 'in negatieve dingen over zichzelf' want op de punten waar eerlijkheid en directheid juist wel een goede eigenschap kan zijn ben ik dus juist niet eerlijk. Durf niet goed te zeggen wat ik vind van iemand, durf niet te zeggen wat ik voel, zeg niet heel hard nee, durf iemand niet zo goed de waarheid te vertellen etc.
[ Bericht 0% gewijzigd door bulbjes op 10-07-2011 23:09:18 ]
Waarom wordt me eigenlijk aangeraden de "halve waarheid"te vertellen. Waarom zeggen "jullie zelfverzekerde"mensen niet waar het op staat in plaats van jezelf altijd een beetje beter en dus anders voor te doen dan je bent.
Eigenlijk is dit toch ook een vorm van onzekerheid alleen jullie liegen om er niet mee geconfronteerd te worden.
Eigenlijk is dit toch ook een vorm van onzekerheid alleen jullie liegen om er niet mee geconfronteerd te worden.
Het wordt jou aangeraden, omdat jij zo ontzettend gehinderd wordt door je onzekerheid en angsten over wat andere over jouw verleden denken. Daarom is het voor jou beter als je begint met oefenen met nieuwe sociale contacten, dat je inziet dat je niet heel je verleden meteen op tafel hoeft te leggen. Dat kan je altijd later als het klikt met iemand meer vertellen.quote:
Waarom wordt me eigenlijk aangeraden de "halve waarheid"te vertellen. Waarom zeggen "jullie zelfverzekerde"mensen niet waar het op staat in plaats van jezelf altijd een beetje beter en dus anders voor te doen dan je bent.
Eigenlijk is dit toch ook een vorm van onzekerheid alleen jullie liegen om er niet mee geconfronteerd te worden.
Wij, "zelfverzekerde" mensen liegen niet. Maar zien wel in dat we niet aan iedereen meteen ons levensgeschiedenis hoeven te verantwoorden. Er zit een heel groot grijs gebied tussen liegen en dingen niet (meteen) vertellen, tussen een halve waarheid en meteen je levensgeschiedenis op tafel gooien.
Maar, hé. Je kan naar onze adviezen luisteren of je kan het doen zoals je het zelf al jaren doet, waar je zo ontzettend ver mee gekomen bent.
Het gaat natuurlijk heel erg om over tegen wie je het hebt. Je gezondheidsproblemen verzwijgen tegen het arbeidsbureau is iets anders dan tegen je vrienden/familie zeggen dat het goed gaat, terwijl het hartstikke kut gaat. Wat ook weer een compleet andere situatie is dan een praatje met iemand die je net hebt leren kennen.quote:
[..]
Hmm ik herken veel in TS en heb zelf btje zelfde problemen (heb zelf wel wat vrienden enz dus wat dat betreft iets verder, maar niet enorm veel) maar ik heb daarbij ook het probleem dat ik niet 'kan liegen'. Ik ben altijd veel te eerlijk. En heb idd een neiging om mezelf te verantwoorden.
Ik vind het niet eerlijk om mensen een halve waarheid te vertellen of dingen mooier voor te doen dan ze zijn, ook al weet ik dat mensen niet zitten te wachten op een klaagverhaal en ook al weet ik dat ik mezelf en anderen een plezier doe door dingen soms net ietsje mooier te maken dan ze zijn of gewoon dingen te verzwijgen.
En dat je niet altijd de waarheid HOEFT te zeggen.
Momenteel zit ik bijv. met gezondheidsproblemen. Dat gaat een toekomstige werkgever geen reet aan, maar toch ben ik in staat mn kansen te verspelen door dat eerlijk bij het uitzendbureau aan te geven (om mezelf maar te verantwoorden waarom ik niet al verder ben in het leven, en dat bepaalde taken me miss niet zo goed afgaan, en ik wil gewoon graag eerlijk en transparant zijn etc).
Ook als mensen vragen hoe het met me gaat en wat ik nu doe kan ik het niet laten om te zeggen dat ik nu momenteel niks doe en ff in de ziektewet zit vanwege mn gezondheid. Ipv liegen dat ik helaas nog niks heb gevonden maar druk ben met solliciteren en ondertussen lekker rustig aan doe.
Ik lieg wel n beetje dat het 'rustig' gaat of 'wel gaat', ipv dat het zwaar kut gaat, maargoed :-p Er zit natuurlijk een grens aan klagen/ wat mensen willen horen.
Dat is een erg lastige eigenschap. Vraag me af of meer mensen dit hebben die ook met de problemen zitten waar Timeless, ik en nog wat anderen hier mee zitten.
Is dit een eigenschap die vooral voorkomt bij dit soort mensen?
T kan iig wel een reden zijn dat we minder ver komen in de maatschappij. Wie nooit bluft en eerlijk is in negatieve dingen over zichzelf etc komt immers een stuk minder ver dan iemand die charmant is en kan bluffen en af en toe de waarheid ietsje mooier verpakt.
Ik zeg erbij 'in negatieve dingen over zichzelf' want op de punten waar eerlijkheid en directheid juist wel een goede eigenschap kan zijn ben ik dus juist niet eerlijk. Durf niet goed te zeggen wat ik vind van iemand, durf niet te zeggen wat ik voel, zeg niet heel hard nee, durf iemand niet zo goed de waarheid te vertellen etc.
Jij snapt het niet. Natuurlijk ga ik niet uit mezelf zomaar me hele levensverhaal vertellen aan een vreemde. En of daar verantwoording voor afleggen. Maar dat ik geen sociaal leven heb hoef ik niet eens te vertellen dat wordt indirect toch al zo snel duidelijk in een gesprek. Het is gewoon wachten tot mij direct gevraagd wordt "waarom...?". Maar dan moet ik dus iets verzinnen?quote:
[..]
Het wordt jou aangeraden, omdat jij zo ontzettend gehinderd wordt door je onzekerheid en angsten over wat andere over jouw verleden denken. Daarom is het voor jou beter als je begint met oefenen met nieuwe sociale contacten, dat je inziet dat je niet heel je verleden meteen op tafel hoeft te leggen. Dat kan je altijd later als het klikt met iemand meer vertellen.
Wij, "zelfverzekerde" mensen liegen niet. Maar zien wel in dat we niet aan iedereen meteen ons levensgeschiedenis hoeven te verantwoorden. Er zit een heel groot grijs gebied tussen liegen en dingen niet (meteen) vertellen, tussen een halve waarheid en meteen je levensgeschiedenis op tafel gooien.
Maar, hé. Je kan naar onze adviezen luisteren of je kan het doen zoals je het zelf al jaren doet, waar je zo ontzettend ver mee gekomen bent.
Iedereen die een heel klein beetje volwassen is begrijpt dat ieders leven loopt zoals het loopt... dat is het voordeel aan 26 zijn... de mensen die je leert kennen zijn in het algemeen ook geen zestien meer. Mensen van jouw leeftijd worden minder veroordelend.
Als ik iemand zou ontmoeten die nog nooit is uitgeweest en geen vriendschappen of relatie heeft is dat geen enkele reden om die persoon niet beter te leren kennen.
Als iemand vraagt: "nog uitgeweest dit weekend" dan kun je toch gewoon zeggen: "nee, ben niet weggeweest. Jij wel? Goed vermaakt??"
Niet puur liegen dus, maar gewoon een beetje dingen in het midden laten. De meeste mensen zullen daarna niet door gaan vragen over jouw uitgaansleven maar gewoon gaan vertellen over hun weekend.
Als mensen na een tijdje door krijgen dat je steeds "nee" antwoordt op de vraag of je nog bent uitgeweest, zullen ze wel doorkrijgen dat je eigenlijk nooit gaat. Maar dan kun je ervan uit gaan dat daar op een normale manier op gereageerd wordt. Is dat niet zo, dan moet je helemaal niet met die persoon om willen gaan.
Als ik iemand zou ontmoeten die nog nooit is uitgeweest en geen vriendschappen of relatie heeft is dat geen enkele reden om die persoon niet beter te leren kennen.
Als iemand vraagt: "nog uitgeweest dit weekend" dan kun je toch gewoon zeggen: "nee, ben niet weggeweest. Jij wel? Goed vermaakt??"
Niet puur liegen dus, maar gewoon een beetje dingen in het midden laten. De meeste mensen zullen daarna niet door gaan vragen over jouw uitgaansleven maar gewoon gaan vertellen over hun weekend.
Als mensen na een tijdje door krijgen dat je steeds "nee" antwoordt op de vraag of je nog bent uitgeweest, zullen ze wel doorkrijgen dat je eigenlijk nooit gaat. Maar dan kun je ervan uit gaan dat daar op een normale manier op gereageerd wordt. Is dat niet zo, dan moet je helemaal niet met die persoon om willen gaan.
I believe i can fly!
I believe i can touch the sky!
I believe i can touch the sky!
> "waarom...?".
- "ik weet niet".
- "ben altijd zo geweest".
Je hoeft niet te liegen, maar je hoeft ook niet de hele waarheid te vertellen tenzij je verhoord word ofzo. En als die persoon zich nog steeds blijft richten op jouw "tekortkomingen" in het gesprek, misschien zou je dat als hint moeten zien dat je niet met deze persoon moet praten over persoonlijke dingen. Praat met dat persoon pas weer als je je mond wil opentrekken of gepassioneerd over iets bent, bijv jouw favoriete team heeft gewonnen ofzo en lul over dat.
- "ik weet niet".
- "ben altijd zo geweest".
Je hoeft niet te liegen, maar je hoeft ook niet de hele waarheid te vertellen tenzij je verhoord word ofzo. En als die persoon zich nog steeds blijft richten op jouw "tekortkomingen" in het gesprek, misschien zou je dat als hint moeten zien dat je niet met deze persoon moet praten over persoonlijke dingen. Praat met dat persoon pas weer als je je mond wil opentrekken of gepassioneerd over iets bent, bijv jouw favoriete team heeft gewonnen ofzo en lul over dat.
Some people should be around your entire life; others should just make an appearance.
Ja misschien hebben jullie wel gelijk. Het moment dat ik uit het sociale leven gestapt ben was ook in de tijd dat je bijna afgemaakt werd al voldeed je niet aan bepaalde cliché verwachtingen. Ik verwachtte tot nu toe dus weer met dezelfde mensen in aanraking te komen. En dat is misschien niet zo.
Je moet helemaal niets, hoe je er ook mee omgaat het maakt geen flikker uit! Het gaat er om dat je in gesprek komt met andere mensen, en of je daarbij moet liegen of de waarheid vertelt, who fucking cares zeg!quote:
[..]
Jij snapt het niet. Natuurlijk ga ik niet uit mezelf zomaar me hele levensverhaal vertellen aan een vreemde. En of daar verantwoording voor afleggen. Maar dat ik geen sociaal leven heb hoef ik niet eens te vertellen dat wordt indirect toch al zo snel duidelijk in een gesprek. Het is gewoon wachten tot mij direct gevraagd wordt "waarom...?". Maar dan moet ik dus iets verzinnen?
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
de truuk is om niets te verwachten en er 'fris' in te staanquote:
Ja misschien hebben jullie wel gelijk. Het moment dat ik uit het sociale leven gestapt ben was ook in de tijd dat je bijna afgemaakt werd al voldeed je niet aan bepaalde cliché verwachtingen. Ik verwachtte tot nu toe dus weer met dezelfde mensen in aanraking te komen. En dat is misschien niet zo.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Je hoeft bij nieuwe mensen echt niet meteen je hele levensverhaal op tafel te leggen. vertel wat je wil vertellen en lul een beetje om het ander heen.quote:
[..]
Je moet helemaal niets, hoe je er ook mee omgaat het maakt geen flikker uit! Het gaat er om dat je in gesprek komt met andere mensen, en of je daarbij moet liegen of de waarheid vertelt, who fucking cares zeg!
ga niet liegen, liegende mensen zitten de meesten niet op te wachten. En het is niet nodig.
Rik: Hey guys, wouldn't it be AMAZING if all this money was real?
Vyvyan: Rik, that is the single most predictable and BORING thing anyone could ever say whilst playing Monopoly.
Vyvyan: Rik, that is the single most predictable and BORING thing anyone could ever say whilst playing Monopoly.
ik zeg maar zo beter sociale contacten dankzij liegen dan de situatie waar TS in verkeertquote:
[..]
Je hoeft bij nieuwe mensen echt niet meteen je hele levensverhaal op tafel te leggen. vertel wat je wil vertellen en lul een beetje om het ander heen.
ga niet liegen, liegende mensen zitten de meesten niet op te wachten. En het is niet nodig.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
True, maar liegen wordt op een gegeven moment altijd doorzien. En dan kun je weer opnieuw beginnen. Beter is gewoon om het onderwerp heen te lullen.quote:
[..]
ik zeg maar zo beter sociale contacten dankzij liegen dan de situatie waar TS in verkeert
Rik: Hey guys, wouldn't it be AMAZING if all this money was real?
Vyvyan: Rik, that is the single most predictable and BORING thing anyone could ever say whilst playing Monopoly.
Vyvyan: Rik, that is the single most predictable and BORING thing anyone could ever say whilst playing Monopoly.
dat kan TS niet want daar is ie te angstig voor.quote:
[..]
True, maar liegen wordt op een gegeven moment altijd doorzien. En dan kun je weer opnieuw beginnen. Beter is gewoon om het onderwerp heen te lullen.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Ik snap opzich wel wat jullie bedoelen maar van de andere kant vindt ik het heel krom. Waarom moet ik eigenlijk iets verborgen houden? Waarom moet ik me anders voor doen dan ik ben?
Is dat omdat ik eigenlijk niet goed genoeg ben of omdat andere mensen anders niet met mij om kunnen gaan?
Is dat omdat ik eigenlijk niet goed genoeg ben of omdat andere mensen anders niet met mij om kunnen gaan?
Je hoeft niks verborgen te houden... maar ik kan me niet voorstellen dat je je er zelf prettig bij voelt om maar meteen je hele geschiedenis op tafel te gooien. Niet omdat je je zou moeten schamen voor deze geschiedenis, maar gewoon omdat je de persoon met wie je praat nog maar net kent.
Als het contact groeit/sterker wordt is er niks mis mee als het complete verhaal langzaam boven tafel komt.
[ Bericht 0% gewijzigd door pietkanarie op 11-07-2011 16:13:20 ]
Als het contact groeit/sterker wordt is er niks mis mee als het complete verhaal langzaam boven tafel komt.
[ Bericht 0% gewijzigd door pietkanarie op 11-07-2011 16:13:20 ]
I believe i can fly!
I believe i can touch the sky!
I believe i can touch the sky!
Je moet het niet krom vinden je moet het gewoon doen. Je moet er niet over nadenken en je afvragen hoe krom het is. Als je dat toch doet dan kom je nooit uit de situatie waarin je nu zit. Hoor je dat? Als je zo doorgaat ben je dalijk 40 en zit je nog steeds in dezelfde situatiequote:
Ik snap opzich wel wat jullie bedoelen maar van de andere kant vindt ik het heel krom. Waarom moet ik eigenlijk iets verborgen houden? Waarom moet ik me anders voor doen dan ik ben?
Is dat omdat ik eigenlijk niet goed genoeg ben of omdat andere mensen anders niet met mij om kunnen gaan?
.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Ik ken zo een aantal mensen die t idee hadden/hebben dat ze buiten de sociale boot vallen die gewoon super tof zijn. Ik denk dat dat een beeld is dat ze zelf ten onrechte hebben. Nu alleen nog durven contact te zoeken om t tegenovergestelde te bewijzen!
Ik vind mezelf ook raar (hoe zou ik toch aan mijn ondertitel komen ). Er zijn inderdaad mensen die me raar vinden, maar aan de andere kant zijn er ook weer mensen die me heel gewoon vinden.
Dus dan kan je denken: ben ik nou wel of niet raar? Maar zo'n vraag is niet eens te beantwoorden.
De ene persoon vindt van alles raar aan je, een andere persoon (met een ander blikveld) vindt je helemaal niet raar...
). Er zijn inderdaad mensen die me raar vinden, maar aan de andere kant zijn er ook weer mensen die me heel gewoon vinden. Dus dan kan je denken: ben ik nou wel of niet raar? Maar zo'n vraag is niet eens te beantwoorden.
De ene persoon vindt van alles raar aan je, een andere persoon (met een ander blikveld) vindt je helemaal niet raar...
I believe i can fly!
I believe i can touch the sky!
I believe i can touch the sky!
Er zullen echt niet snel veel mensen zijn die dan gaan vragen waarom? Doen ze dat wel, dan kan jij dus dan bepalen hoeveel je wilt vertellen over je situatie. Als je je niet prettig voelt bij iemand kan je best zeggen dat het hem/haar niks aangaat, of in iets nettere woorden dat je dat te persoonlijk vind voor iemand die je nog niet goed kent.quote:
[..]
Jij snapt het niet. Natuurlijk ga ik niet uit mezelf zomaar me hele levensverhaal vertellen aan een vreemde. En of daar verantwoording voor afleggen. Maar dat ik geen sociaal leven heb hoef ik niet eens te vertellen dat wordt indirect toch al zo snel duidelijk in een gesprek. Het is gewoon wachten tot mij direct gevraagd wordt "waarom...?". Maar dan moet ik dus iets verzinnen?
Je hoeft helemaal niks verborgen te houden. Als je wilt vertel je het aan iedereen. Maar jij bent degene die niet instaat is om contacten aan te gaan door z'n angsten. Dus probeerden wij je te laten inzien dat je niet zo angstig hoeft te zijn. Dat je niet hoeft te verantwoorden tegenover anderen. Het punt is dat je gaat beseffen dat jij niet minder waard bent dan anderen. Dat jij (ook) bepaalt wat er gezegd wordt in een gesprek. Dat je je daarom niet nederig en angstig moet opstellen.quote:
Ik snap opzich wel wat jullie bedoelen maar van de andere kant vindt ik het heel krom. Waarom moet ik eigenlijk iets verborgen houden? Waarom moet ik me anders voor doen dan ik ben?
Is dat omdat ik eigenlijk niet goed genoeg ben of omdat andere mensen anders niet met mij om kunnen gaan?
En er zullen ook mensen zijn die er niet mee om kunnen gaan, die jou wel als raar zullen zien. Want echt niet iedereen in de wereld is zo ruimdenkend. Daarom is het beter om het ijs eerst even wat af te tasten om te kijken hoeveel je bij iemand wilt vertellen. Zodat je de mensen die je vreemde blikken geven kunt negeren en de mensen waarmee het wel klikt je verdere vriendschap kunt opbouwen.
Idem. Ik heb best vaak gehoord dat mensen mij vaag of raar of apart vinden. Maar er zijn ook zat mensen die mij best normaal vinden.quote:
Ik vind mezelf ook raar (hoe zou ik toch aan mijn ondertitel komen
Dus dan kan je denken: ben ik nou wel of niet raar? Maar zo'n vraag is niet eens te beantwoorden.
De ene persoon vindt van alles raar aan je, een andere persoon (met een ander blikveld) vindt je helemaal niet raar...
En god zag dat YouCanLeaveYourHeadOn gelijk had.
Jullie hebben helemaal gelijk zie ik. Maar ik vindt wel dat dit een hele volwassen manier van communiceren is. Ik ga ook makkelijker om met oudere mensen omdat ik me daarmee meer op me gemak voel. En er niet zo'n competitie gaande lijkt te zijn.quote:
[..]
Er zullen echt niet snel veel mensen zijn die dan gaan vragen waarom? Doen ze dat wel, dan kan jij dus dan bepalen hoeveel je wilt vertellen over je situatie. Als je je niet prettig voelt bij iemand kan je best zeggen dat het hem/haar niks aangaat, of in iets nettere woorden dat je dat te persoonlijk vind voor iemand die je nog niet goed kent.
[..]
Je hoeft helemaal niks verborgen te houden. Als je wilt vertel je het aan iedereen. Maar jij bent degene die niet instaat is om contacten aan te gaan door z'n angsten. Dus probeerden wij je te laten inzien dat je niet zo angstig hoeft te zijn. Dat je niet hoeft te verantwoorden tegenover anderen. Het punt is dat je gaat beseffen dat jij niet minder waard bent dan anderen. Dat jij (ook) bepaalt wat er gezegd wordt in een gesprek. Dat je je daarom niet nederig en angstig moet opstellen.
En er zullen ook mensen zijn die er niet mee om kunnen gaan, die jou wel als raar zullen zien. Want echt niet iedereen in de wereld is zo ruimdenkend. Daarom is het beter om het ijs eerst even wat af te tasten om te kijken hoeveel je bij iemand wilt vertellen. Zodat je de mensen die je vreemde blikken geven kunt negeren en de mensen waarmee het wel klikt je verdere vriendschap kunt opbouwen.
Maar jonge mensen, mensen van me eigen leeftijd hechte wel (veel) waarde aan sociale status, relaties etc.
Ik wil wel deel uit maken van mijn leeftijdsgenoten. Misschien dat de hele cultuur tussen jongeren die hoogopgeleid zijn wel erg verschilt met de lager opgeleide, maar ik behoor dus wel tot die laatste en de meeste mensen waarmee ik in contact kom ook.
(sorry als ik hier iemand mee beledigd heb).
Natuurlijk, als iedereen volwassen was en op een volwassen manier zou communiceren zou het allemaal veel simpel en makkelijker (voor je) zijn. Maar jammer genoeg zitten er ook genoeg onvolwassen mensen tussen ook bij hoogopgeleide mensen, die veel waarde hechten aan sociale status, carrière en dat soort zaken.quote:
[..]
Jullie hebben helemaal gelijk zie ik. Maar ik vindt wel dat dit een hele volwassen manier van communiceren is. Ik ga ook makkelijker om met oudere mensen omdat ik me daarmee meer op me gemak voel. En er niet zo'n competitie gaande lijkt te zijn.
Maar jonge mensen, mensen van me eigen leeftijd hechte wel (veel) waarde aan sociale status, relaties etc.
Ik wil wel deel uit maken van mijn leeftijdsgenoten. Misschien dat de hele cultuur tussen jongeren die hoogopgeleid zijn wel erg verschilt met de lager opgeleide, maar ik behoor dus wel tot die laatste en de meeste mensen waarmee ik in contact kom ook.
(sorry als ik hier iemand mee beledigd heb).
Dit topic is voor mij de reden om me aan te melden bij Fok. Serieus gast, je bent 26, zet op een rijtje wat je anders wilt, hoe je dat aan gaat pakken en doe het gewoon eens. Desnoods zet je hier een doel neer, bijvoorbeeld: Morgen ga ik naar de supermarkt en vraag ik waar iets staat. Klinkt normaal voor iedereen, maar misschien is dit voor jou iets lastigs (dit is een voorbeeld hè). Jouw grootste probleem is dat je jezelf in een hokje plaatst (ik heb een stoornis en hierdoor kan ik dit en dit niet doen). Als het geen naam had gehad, had je die stoornis ook niet de 'schuld' kunnen geven. Daarnaast heb je vooraf al negatieve gedachtes, waardoor je het sowieso al niet doet. Je hebt hier een heel forum om te posten wat je doelen zijn. De mensen hier zullen je enkel aanmoedigen, misschien een plan bedenken hoe je het aan kunt pakken. En in plaats van antwoord te geven met 'ja dat klopt, MAARRRRR...' zeg eens een keer: Ja, dit ga ik doen en ik heb er schijt aan wat de rest er van vindt. Als jij jezelf niet verandert en in zelfmedelijden op dit forum je verhaal blijft typen (en redenen zoekt waarom je iets niet zult doen), dan zal het ook niet opgelost worden. Nu vraag ik je om 1 doel te stellen, die je ook daadwerkelijk waarmaakt. Hoeft niets groots te zijn, maar in ieder geval zodat je beseft dat de dingen niet zo eng zijn als ze lijken. Voor de rest hoef je geen antwoord te geven op mijn hele proza, maar ik hoop dat je in je volgende bericht een doel kunt stellen, iets waar je bang voor bent maar waar je vanaf wilt. Eventueel kunnen wij dan nog het doel stellen, en kun je er zelf mee instemmen.
'No I'm not colorblind, I know the world is black and white'
In het algemeen klopt het denk ik wel dat lager opgeleide mensen minder ruimdenkend zijn. Al ken ik ook positieve uitzonderingen daarop. Andersom zijn er ook hoger opgeleide mensen, die erg zwart-wit denken en van alles veroordelen.quote:
[..]
Jullie hebben helemaal gelijk zie ik. Maar ik vindt wel dat dit een hele volwassen manier van communiceren is. Ik ga ook makkelijker om met oudere mensen omdat ik me daarmee meer op me gemak voel. En er niet zo'n competitie gaande lijkt te zijn.
Maar jonge mensen, mensen van me eigen leeftijd hechte wel (veel) waarde aan sociale status, relaties etc.
Ik wil wel deel uit maken van mijn leeftijdsgenoten. Misschien dat de hele cultuur tussen jongeren die hoogopgeleid zijn wel erg verschilt met de lager opgeleide, maar ik behoor dus wel tot die laatste en de meeste mensen waarmee ik in contact kom ook.
(sorry als ik hier iemand mee beledigd heb).
Zelf heb ik mbo3 gedaan, maar het is niet zo dat de mensen in mijn omgeving allemaal lager opgeleid zijn:
- op een sport zit vaak een heel gemengd gezelschap. Van behoorlijk hoog opgeleid tot lager opgeleid.
- ik heb nog contact met een paar oud-klasgenoten van het vmbo. Een aantal van hen doet hbo en een doet universiteit. Als je iemand ontmoet met wie het klikt kun je op den duur misschien ook kennis maken met zijn/haar vrienden en/of vriendinnen.
- als je interesse hebt in andere hobby's kun je je ook bij zo'n club aansluiten, vaak hebben verenigingen een heel gevarieerde ledengroep. Van jong tot oud en van allerlei opleidingsniveaus.
I believe i can fly!
I believe i can touch the sky!
I believe i can touch the sky!
Het is zo raar om me oude zelf achter te laten. Het is me ooit eerder gelukt, en ik snapte toen niet waarom ik het niet eerder gedaan had. Maar ik gleed al snel weer terug in me oude patronen.
Van de ene kant houdt ik mezelf met alle man en macht tegen om te veranderen, dat zien jullie ook wel aan al die excuses.
Bedankt voor al jullie adviezen, en ook bedankt voor alle terug kerende users die me bleven pushen actie te ondernemen.
Ik heb besloten om een tijd lang niet meer online te komen. In iedergeval 1 maand, voor mij is het internet zo'n verleidelijke toevlucht dat ik er tijdelijk afstand van ga nemen.
Ik zal jullie hoe dan ook een update geven over 1 maand.
Thanks
Van de ene kant houdt ik mezelf met alle man en macht tegen om te veranderen, dat zien jullie ook wel aan al die excuses.
Bedankt voor al jullie adviezen, en ook bedankt voor alle terug kerende users die me bleven pushen actie te ondernemen.
Ik heb besloten om een tijd lang niet meer online te komen. In iedergeval 1 maand, voor mij is het internet zo'n verleidelijke toevlucht dat ik er tijdelijk afstand van ga nemen.
Ik zal jullie hoe dan ook een update geven over 1 maand.
Thanks
tot over 1 maand, en zorg in godsnaam dat je morgen (of vandaag al) al begint met verbeteren van je leven! dus niet over 29 dagen pas omdat je verplicht een update hier moet posten
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Dit dusquote:
Dit topic is voor mij de reden om me aan te melden bij Fok. Serieus gast, je bent 26, zet op een rijtje wat je anders wilt, hoe je dat aan gaat pakken en doe het gewoon eens. Desnoods zet je hier een doel neer, bijvoorbeeld: Morgen ga ik naar de supermarkt en vraag ik waar iets staat. Klinkt normaal voor iedereen, maar misschien is dit voor jou iets lastigs (dit is een voorbeeld hè). Jouw grootste probleem is dat je jezelf in een hokje plaatst (ik heb een stoornis en hierdoor kan ik dit en dit niet doen). Als het geen naam had gehad, had je die stoornis ook niet de 'schuld' kunnen geven. Daarnaast heb je vooraf al negatieve gedachtes, waardoor je het sowieso al niet doet. Je hebt hier een heel forum om te posten wat je doelen zijn. De mensen hier zullen je enkel aanmoedigen, misschien een plan bedenken hoe je het aan kunt pakken. En in plaats van antwoord te geven met 'ja dat klopt, MAARRRRR...' zeg eens een keer: Ja, dit ga ik doen en ik heb er schijt aan wat de rest er van vindt. Als jij jezelf niet verandert en in zelfmedelijden op dit forum je verhaal blijft typen (en redenen zoekt waarom je iets niet zult doen), dan zal het ook niet opgelost worden. Nu vraag ik je om 1 doel te stellen, die je ook daadwerkelijk waarmaakt. Hoeft niets groots te zijn, maar in ieder geval zodat je beseft dat de dingen niet zo eng zijn als ze lijken. Voor de rest hoef je geen antwoord te geven op mijn hele proza, maar ik hoop dat je in je volgende bericht een doel kunt stellen, iets waar je bang voor bent maar waar je vanaf wilt. Eventueel kunnen wij dan nog het doel stellen, en kun je er zelf mee instemmen.
Het is een cliche, maar het is waar: today is the first day of the rest of your life. (En heb er vooral schijt aan wat anderen van je denken).
je moet het ook gewoon DOENquote:
. Als ik bedenk hoeveel lol ik heb bij vrienden, bij de sportclub, bij het uitgaan etc, dan vind ik het errug zonde dat er ook mensen zijn die alleen maar de hele dag achter den PC zitten .
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Maanvis dit is me eerste topic moeite met sociaal contact uit 2004. Vanaf toen ben ik alles gaan ontwijken. Eigenlijk zegt het misschien niks maar ik heb het verkeerde pad gekozen toen. Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat ik nog terug kan. Zoveel jaren verkloot met niks.quote:
[..]
je moet het ook gewoon DOEN
[ Bericht 2% gewijzigd door timeless0 op 19-07-2011 15:54:48 ]
Tijd om hulp te zoeken dus lijkt me. Het moet nu wel duidelijk zijn dat je het niet alleen kan.quote:
Hoezo KAN je het niet? Het is niet moeilijk. Zet je ene voet voor de andere en loop naar buiten. Loop naar een leuke sportclub en ga daar ff kijken. Bestel een drankje. En vraag of ze een inschrijffformulier hebben als je het leuk vindt.quote:
[..]
Maanvis dit is me eerste topic moeite met sociaal contact uit 2004. Vanaf toen ben ik alles gaan ontwijken. Eigenlijk zegt het misschien niks maar ik heb het verkeerde pad gekozen toen. Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat ik nog terug kan. Zoveel jaren verkloot met niks.
Da's de eerste stap
.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Het klinkt heel simpel allemaal. Maar voor sommige mensen is dat niet zo simpel. Het gaat natuurlijk niet om de praktische uitvoering ervan, maar om alle gedachten/angsten die erbij komen kijken. Maar volgens mij wil (of kan) jij niet goed begrijpen dat het voor andere mensen allemaal niet zo makkelijk gaat als voor jou.quote:
[..]
Hoezo KAN je het niet? Het is niet moeilijk. Zet je ene voet voor de andere en loop naar buiten. Loop naar een leuke sportclub en ga daar ff kijken. Bestel een drankje. En vraag of ze een inschrijffformulier hebben als je het leuk vindt.
Da's de eerste stap
oh dat wil ik wel begrijpen maar je weet pas wat z'n angsten zijn als ie er daadwerkelijk mee geconfronteerd wordt. Dus gewooN DOEN. of iig proberen te DOEN. Ik zou zeggen dat ie de stappen die ik neer heb gezet maar eens moet DOEN en dan kan ie hier laten weten hoe ver ie is gekomen.quote:
[..]
Het klinkt heel simpel allemaal. Maar voor sommige mensen is dat niet zo simpel. Het gaat natuurlijk niet om de praktische uitvoering ervan, maar om alle gedachten/angsten die erbij komen kijken. Maar volgens mij wil (of kan) jij niet goed begrijpen dat het voor andere mensen allemaal niet zo makkelijk gaat als voor jou.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Ik ging er eigenlijk vanuit als Timeless neerzet dat hij het ging proberen maar het hem niet gelukt is, dat hij het wel echt geprobeerd heeft om het te DOEN, maar het niet lukt.quote:
[..]
oh dat wil ik wel begrijpen maar je weet pas wat z'n angsten zijn als ie er daadwerkelijk mee geconfronteerd wordt. Dus gewooN DOEN. of iig proberen te DOEN. Ik zou zeggen dat ie de stappen die ik neer heb gezet maar eens moet DOEN en dan kan ie hier laten weten hoe ver ie is gekomen.
Maar vertellen hoever die is gekomen is geen gek idee.
Hoe ben je deze week zonder computer doorgekomen dan??quote:
I believe i can fly!
I believe i can touch the sky!
I believe i can touch the sky!
Ik raak gewoon direct in stress/paniek/angst als ik leeftijdsgenoten zie. Omdat ik absoluut niet wil dat zij weten hoe erg ik gefaald heb, qua vrienden, liefde etc. Ook voel ik me lelijk/onaantrekkelijk waardoor ik overbewust van me eigen lichaam wordt, en al me aandacht op mezelf gevestigd raakt.
Tevens heb ik geen energie om mezelf beter voor te doen dan ik me voel. Ik voel me meestal heel somber, ik heb geen zin om dat constant te moeten verbergen voor de buiten wereld en te doen alsof er niks aan de hand is.
Tevens heb ik geen energie om mezelf beter voor te doen dan ik me voel. Ik voel me meestal heel somber, ik heb geen zin om dat constant te moeten verbergen voor de buiten wereld en te doen alsof er niks aan de hand is.
Nee hoor, je raakt helemaal niet in paniek, je denkt dat je in paniek gaat raken terwijl dat in de werkelijkheid niet zo is. Ik zou zeggen probeer het gewoon en als je in paniek raakt kun je nog altijd naar huis tochquote:
Ik raak gewoon direct in stress/paniek/angst als leeftijdsgenoten zie. Omdat ik absoluut niet wil dat zij weten hoe erg ik gefaald heb, qua vrienden, liefde etc. Ook voel ik me lelijk/onaantrekkelijk waardoor ik overbewust van me eigen lichaam wordt, en al me aandacht op mezelf gevestigd raakt.
Tevens heb ik geen energie om mezelf beter voor te doen dan ik me voel. Ik voel me meestal heel somber, ik heb geen zin om dat constant te moeten verbergen voor de buiten wereld en te doen alsof er niks aan de hand is.
.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Dude je moet echt hulp gaan zoeken. Google naar praatgroepen in de omgeving met jou soort problemen.quote:
Ik raak gewoon direct in stress/paniek/angst als ik leeftijdsgenoten zie. Omdat ik absoluut niet wil dat zij weten hoe erg ik gefaald heb, qua vrienden, liefde etc. Ook voel ik me lelijk/onaantrekkelijk waardoor ik overbewust van me eigen lichaam wordt, en al me aandacht op mezelf gevestigd raakt.
Tevens heb ik geen energie om mezelf beter voor te doen dan ik me voel. Ik voel me meestal heel somber, ik heb geen zin om dat constant te moeten verbergen voor de buiten wereld en te doen alsof er niks aan de hand is.
Die zullen er vast wel zijn en daar zal je zeker van opknappen en in contact komen met andere mensen.
(PS. ik heb niet het hele topic doorgelezen dus misschien is deze actie al gesuggereerd.)
Je woont thuis? Hoe gaan je ouders ermee om enz
Is het niet verstandig om uit huis te gaan, misschien in een andere stad (nieuwe mensen )?
Is het niet verstandig om uit huis te gaan, misschien in een andere stad (nieuwe mensen )?
Ik woon inderdaad nog bij mijn ouders. Zij hebben geen idee, thuis voel ik me ook wel op me gemak. Ook zij merken heus wel op dat ik geen sociaal leven heb, maar hun denken dat ik gewoon zo ben. Dat dit gewoon mijn karakter is en dus normaal is. (ook al denk ik dat dit bij niemands karakter kan horen). Ik woon tevens zeer afgelegen waardoor er buitenhuis eigenlijk niks te beleven i
misschien ben je ook gewoon zo en moet je ermee leren leven. vanuit dat punt kun je pas genieten en veranderingen bijbrengen.
Nosce te ipsum.
Precies.quote:
misschien ben je ook gewoon zo en moet je ermee leren leven. vanuit dat punt kun je pas genieten en veranderingen bijbrengen.
Maar timeless, verstandigste is gewoon om op jezelf te gaan.
Kun je weer nieuwe mensen leren kennen en in je huis uitnodigen.
Timeless..............................................
Al je topics uit je oude fok account zijn allemaal frustrerend......
http://forum.fok.nl/user/history/103488
Al je topics uit je oude fok account zijn allemaal frustrerend......
http://forum.fok.nl/user/history/103488
GA PROFESSIONELE HULP ZOEKEN!!!! GEEN SMOEZEN EN EXCUSES MEER!!! NU METEEN!!! PAK DIE TELEFOON EN BEL JE HUISARTS!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
[ Bericht 26% gewijzigd door Lonewolf2003 op 19-07-2011 19:51:25 ]
[ Bericht 26% gewijzigd door Lonewolf2003 op 19-07-2011 19:51:25 ]
