Sociale achterstand (ernstig 26 jr oud)

Hoe ziet de rest van je leven er op dit moment uit?

Werk je? Studeer je? Woon je bij je ouders/in een studentenhuis/alleen?

Herkenbaar. Ik heb het ook al gaat het steeds beter.

quote:

Op maandag 6 juni 2011 16:39 schreef CantFazeMe het volgende:
Herkenbaar. Ik heb het ook al gaat het steeds beter.

Waarom gaat het steeds beter? Dat ik deze vraag moet stellen vergeef ik je.

Ga hobbies zoeken / dingen die je leuk vindt, waarmee je in contact komt met andere mensen / zoek zelf iets meer contact, maak kleine opmerkingen over opvallende dingetjes aan een persoon ofzo, zit meestal een verhaal achter waar je dan naar kan vragen - komt heel natuurlijk over.

maar ik denk dat je jezelf gewoon even moet hervinden in dingen die je leuk vindt, klinkt moeilijk maar als je het echt wilt gaat het wel lukken denk, het begin lijkt mij het moeilijkst

[ Bericht 30% gewijzigd door kingtoppie op 06-06-2011 16:56:34 ]

Natuurlijk is het niet te laat!

even een edit. Ander topic

[ Bericht 96% gewijzigd door CantFazeMe op 06-06-2011 17:26:47 ]

Allereerst is het goed van je dat je tot het besef bent gekomen dat je het roer wil omgooien.
Te laat ben je zeker niet, je bent nog jong en je kan nog alle kanten op. Je zult denk ik wel geduld moeten hebben, want het zal je niet in één dag lukken natuurlijk. Maar bedenk je dat je niets te verliezen hebt en dat je er eigenlijk alleen maar op vooruit kan gaan.

Misschien kun je, globaal, even vertellen hoe je leven er op dit moment uit ziet? Werk? Studie? Sport? Heb je een vaste dagindeling? Op die manier kunnen mensen hier ook concrete tips geven.

het is inderdaad nooit te laat, het besef hebben nu dat er iets moet gebeuren is al een hele grote stap. Een goede manier om in contact te komen met mensen is op een vereniging gaan en dat kan vanalles zijn, en ja het heeft tijd en energie nodig om een sociaal netwerk op te bouwen, maar dan kun je daar echt wel de vruchten van plukken

Sociale achterstand (flinke lap tekst)

je bent ook echt niet de enige hierin natuurlijk

quote:

Op maandag 6 juni 2011 17:03 schreef timeless0 het volgende:

[..]

Ik heb een uitzichtloze baan. We houden het even op "productie werk niveau". Ik woon nog bij mijn ouders. Ik doe verder echt helemaal niets. Tot nu toe verdoofde ik mezelf door achter de computer te kruipen.

Ik wil nog even benadrukken dat ik de situatie best wel ernstig vindt. Maar vooral omdat ik geen uitweg zie. Ik zie geen plan om hieruit te komen. Het een houdt het ander weer tegen enzovoort.

Jullie zeggen dat het niet te laat is, en OK dat kan zo zijn theoretisch gezien maar ik ben bang nooit meer te kunnen "integreren" tussen mijn leeftijdsgenoten omdat zij al zoveel verder zijn.

Heb je een opleiding/studie gedaan? Zo ja, misschien kun je proberen te solliciteren op een baan die beter aansluit bij je capaciteiten? Zo nee:
Als je al die tijd thuis hebt gewoond en geen geld hebt uitgegeven aan hobby's/uitgaan etc. dan heb je misschien wel een aardige financiële buffer waarmee je bijvoorbeeld kunt beginnen aan een studie en op jezelf kunt gaan wonen? Is ook een mooie gelegenheid om in een nieuwe sociale setting terecht te komen.

Heb je de afgelopen 6 jaar een bepaalde competentie ontwikkeld?
Alsnog een studie gedaan, leren programmeren of iets anders?

Zet daar op in, ga ervoor en de rest volgt vanzelf.

Doordat je werkt vallen studie/studentenverenigingen helaas af. Dat lijkt me veruit de makkelijkste manier om veel sociale contacten op te doen. Wat verder erg goed werkt is een teamsport. Zijn er teamsporten (of individuele sporten met gezamenlijke trainingen) waar je wat voor voelt? Elke stad heeft behoorlijk wat sportclubs waar losse personen heel gemakkelijk in kunnen stromen. Verschilt wel per sportclub, maar dat voel je wel aan na één keer meetrainen. En dat kan overal en altijd.

Verder lijkt het me geen ongezonde keuze om eens bij je ouders weg te gaan. Met 26 jaar kan een studentenhuis ook nog prima, maar ik weet niet hoe dat verder in je leven past. Als je je huis deelt met anderen deel je daar vaak ook andere activiteiten mee. In een andere situatie zal je sowieso goed doen. Word je een stuk zelfstandiger van en je zal veel eerder geneigd zijn stappen in de goede richting te zetten. Lijkt me een mooi begin.

Of schrijf jezelf in voor een groepsvakantie! Voor veel mensen klinkt het wat gek om je als los persoon voor zoiets in te schrijven, maar het gebeurt behoorlijk vaak en ik ken er een aantal succesverhalen van. Wat betreft de tijd van het jaar zit je goed!

quote:

Op maandag 6 juni 2011 17:03 schreef timeless0 het volgende:

Ik heb een uitzichtloze baan. We houden het even op "productie werk niveau". ...

Het klinkt hier al alsof je er zelf ook niet gelukkig van wordt. Zoek iets dat je wel wat meer uitdaagt. Wellicht dat sommige dingen niet kunnen, maar probeer simpel te denken. Wil ik iets buiten, wil ik iets binnen? Wil ik iets alleen, wil ik met collega's?
Denk ook eens aan dat je kan beginnen met vrijwilligerswerk. Dit is een goede manier om na je werk de verveling nuttig te verdrijven, en je kan iets leren wat je bij een toekomstige baan kan gebruiken. Je kan bij een poppodium bijvoorbeeld vrijwillig bij techniek of achter de bar (goed voor je sociale capaciteiten) werken. Afhankelijk van het poppodium kan je er misschien meer doen. Maar werken in een omgeving waar jong talent komt, mensen met ambitie en een creatieve geest kan voor niemand slecht zijn.

quote:

Op maandag 6 juni 2011 17:14 schreef timeless0 het volgende:

[..]

hij is 18
Ik heb een heel belangrijk gedeelte van mijn leven gemist.

Klopt, maar als je je gaat richten op wat je gemist hebt gaat het niet meer goedkommen. Je moet vooruit kijken en je richten op morgen, niet op gisteren.

quote:

Op maandag 6 juni 2011 17:03 schreef timeless0 het volgende:

[..]

Ik heb een uitzichtloze baan. We houden het even op "productie werk niveau". Ik woon nog bij mijn ouders. Ik doe verder echt helemaal niets. Tot nu toe verdoofde ik mezelf door achter de computer te kruipen.

Ik wil nog even benadrukken dat ik de situatie best wel ernstig vindt. Maar vooral omdat ik geen uitweg zie. Ik zie geen plan om hieruit te komen. Het een houdt het ander weer tegen enzovoort.

Jullie zeggen dat het niet te laat is, en OK dat kan zo zijn theoretisch gezien maar ik ben bang nooit meer te kunnen "integreren" tussen mijn leeftijdsgenoten omdat zij al zoveel verder zijn.

Als je dit maar vaak genoeg herhaalt ga je er vanzelf in geloven. Volgens mij doe je dat al.

2 belangrijke dingen die je in mijn ogen moet gaan doen:
- minder uren gaan draaien op je huidige werk en een bijbaan erbij in de horeca, heb je ook niet veel ervaring voor nodig. Ik was zelf ook verlegen maar heb jaren in de bediening gelopen en dat heeft mij echt veel geholpen bij het verhelpen van mijn verlegenheid.
- teamsport, het liefst voetbal, basketbal, volleybal. Denk niet dat iedereen meteen je vriend is, op jouw leeftijd hebben zich al groepen gevormd van mensen die al jaren sporten. Maar als je maar vaak genoeg je gezicht laat zien, dan heb je in ieder geval enkele dagen aanspraak. En teams gaan geregeld sociale dingen met elkaar doen, dus dan kom je er nog vaker uit

Zou ook gaan fitnessen. Aan je zelfbeeld werken, je lichaam. Zie jij er beter uit, voel je je ook stukken beter als je erop uit gaat.

quote:

Op maandag 6 juni 2011 18:27 schreef Boris_Karloff het volgende:

Als je gaat richten op wat je gemist hebt gaat het niet meer goed komen. Je moet vooruit kijken en je richten op morgen, niet op gisteren.

En dit ja.

Goed dat je in ieder geval al weet wat je nodig hebt. Concrete doelen waar je naartoe kan leven.

Waar denk je dat je als eerste behoefte aan hebt? Aan een goed eetschema, slaapritme of aan sociale contacten. Het klinkt haast wel alsof je je eetgewoonten aangrijpt om onzeker van te worden in het algemeen. Is dat een gefundeerd punt of zijn er na je eetgewoonten nog 8 punten die je te onzeker maken om sociale stappen vooruit te zetten?

Wat betreft op jezelf wonen zou ik overduidelijk kiezen voor een studentenstad. Amsterdam, Utrecht, Groningen. Iets in die richting. Veel mensen, veel mogelijkheden, veel keuzes, veel metgezellen. Dat maakt het één en ander gewoon wat makkelijker.

- Opleiding (indien mogelijk)
- Psycholoog
- Sport

Hoi timeless0,

Ik heb nog niet alle berichten gelezen, maar ik zal even vanuit mijn eigen visie antwoorden.

Ik begrijp heel erg goed, dat je niet lekker in je vel zit. Zo lees ik dat je problemen hebt op diverse gebieden, namelijk: werk, sociale contacten en een negatief zelfbeeld.
Je kunt je pas goed inzetten voor je sociale contacten en je werk, door goed in je vel te zitten. Begin dus met je zelfbeeld en stel concrete, korte termijn doelen.
Zelfvertrouwen maakt gelukkig, onzekerheid zorgt voor nare, ongemakkelijke situaties (werk, sociale contacten). Dit kun je vergaren door jezelf te ontwikkelen op gebieden die jij interessant vindt. Zoek eens in de bibliotheek of het internet naar een leuke hobby. Een hobby waar jij vrolijk van wordt, waar je energie uit kan halen. Energie die je nodig hebt om verder te vechten, verder te komen. Tuinieren, schilderen, vissen, noem maar op... er zijn genoeg opties en er zit vast wel iets tussen dat jij leuk vindt, dat weet ik zeker . Vraag je ouders hierbij om hulp. Overigens is het zeker niet raar dat je nog thuis woont hoor. Gemiddeld gaan jongens op hun 22e* uit het huis, jij bent 26 jaar.. dat is zeker niet iets waar je je voor hoeft te schamen.
Uit eigen ervaring kan ik je vertellen dat de zelfstandigheid die je krijgt als je op jezelf gaat ook voor zelfvertrouwen zorgt. Je krijgt namelijk het idee, dat je niet langer afhankelijk bent van anderen. Overleg eens met je ouders en kijk of daar perspectieven in te vinden zijn. Leen desnoods wat en ga ook terug studeren. MBO, HBO of WO, het maakt niet uit. Het zorgt allemaal voor zelfvertrouwen. Je krijgt het idee dat je ergens goed in bent. En als je het nog leuk vindt is het helemaal mooi meegenomen toch?
Dus: Zoek een hobby, probeer langzamerhand aan wat zelfstandiger te worden en kijk of er mogelijkheden zijn tot een nieuwe studie. Doe dit uiteraard wel in kleine stapjes. Ik denk dat je ook zeker hulp moet zoeken om je hierin te ondersteunen.

Op sociaal gebied kun je je vervolgens gaan ontwikkelen door het zelfvertrouwen dat je hebt opgebouwd door aan jezelf te werken. Op je studie kom je allemaal nieuwe mensen tegen, maar mocht dat nou geen optie zijn, probeer dan inderdaad een teamsport! Maar zorg er voor dat je eerst aan je zelf werkt, omdat je onzekerheid/wanhopigheid andere mensen afstoot. Mensen die zelfvertrouwen hebben, hebben over het algemeen een open houding, staan rechtop en lachen veel. Dit is aantrekkelijk voor mensen; het geeft het idee dat je contact met ze wil! Denk dus niet dat het aan jou ligt, maar aan de fase waarin je je verkeerd.

Vriendschappen zijn vaak gebaseerd op wederzijdse interesses. Hier komen jouw nieuwe hobby's weer om de hoek kijken! 'Oh vind jij Green Day leuk? Super tof! Ik ook, zullen we samen een keertje naar een concert gaan?'. Om maar eens een voorbeeldje te noemen Zie je hoe belangrijk het is dat je jezelf ook persoonlijk ontwikkelt? Dit geldt overigens hetzelfde voor het krijgen van een vriendin in de toekomst.

En wat vooral belangrijk is: wees vooral niet te streng voor jezelf en stel concrete, korte termijndoelen. Denk bijvoorbeeld aan een praatje met een studiegenootje of collega. Deze geven jou namelijk positieve feedback (yes, het is me gelukt!) en geeft je energie om weer verder te kunnen. Maak iedere dag een lijstje met wat puntjes die voor jou die dag zijn goed gegaan en wees daar ook trots op!!!!

Ik hoop dat je hier iets mee kunt! Heel veel succes!

* Bron: http://blog.youngworks.nl/facts/het-gezin-van-de-21e-eeuw

Timeless0, dat kan ik me ook heel goed voorstellen hoor. Zeker als je tussen al die jonge broekies zit . Misschien is daarom een deeltijd opleiding wel geschikt voor jou? Over het algemeen zitten daar de wat oudere lui en je kunt natuurlijk werk combineren met je studie, waardoor je ook nog eens extra ervaring op doet! Daarnaast beginnen mensen met een deeltijdopleiding op verschillende leeftijden. Mijn tante is nu 40 en heeft recentelijk nog een studie afgerond, ook deeltijd.

Dat je nu nog niet alles hebt bereikt wat een gemiddeld mens wel zou bereiken, wil niet zeggen dat je het niet kan. Iedereen ontwikkelt zich in een eigen tempo en op z'n eigen manier. Laat je toch niet leiden door de maatschappij.

Keuzes maken kun je alleen doen als je ergens kennis van hebt. Anders heb je een grote kans dat je inderdaad de verkeerde keuze maakt. Oriënteer je dus eens op eens op studies door open dagen te bezoeken.

Even tussendoor:

Als je hbo wil gaan doen en niet voor fulltime school wil gaan

kies dan voor een duaal traject, dan krijg je tenminste nog betaald en heb je recht op studiefinanciering
bij deeltijd is dat niet het geval..

ik ben trouwens ook 26 en ben van plan om het volgende schooljaar toch weer een opleiding te beginnen (hbo)
maar ik kies dus voor duaal

Erg herkenbaar, alleen ben ik dan een vrouw, 29, werkeloos en geen diploma op HBO/ WO niveau.
Ik zie er niet slecht uit of zo en ben ook niet echt dom, maar voel me enorm leeg en dom van binnen doordat ik gewoon totaal niks met mn leven doe/ heb gedaan, en dat begint nu zn tol te eisen.
Ik ben bang dat ik nooit meer zo terugkom op het niveau van toen ik nog op de HAVO zat, omdat ik al jaren stilsta (sociaal, intellectueel etc) en nu ook merk dat ik echt slechter ben geworden in leren etc.
Het enige wat ik doe in mijn leven is slapen en internetten, en het begint me steeds meer tegen te staan..ik wil graag meer, en wil leuke dingen doen etc...maar wordt dan weer chagerijnig doordat ik niet weet met wie, hoe wat etc. (nogal vicieuze cirkel ook).

Ik was als kind ook extreem verlegen/ onzeker en nogal faalangstig etc.
Op mn 14e gebeurde er toen iets op t gebied van mijn gezondheid, waardoor ik toen erg down werd en nog meer in mezelf gekeerd. Dit heeft best wel veel invloed gehad. Had toen al het idee enorm achter te raken op leeftijdgenoten.
Ik wist ook nooit zo goed wat ik nou qua studie etc moest doen (omdat ik mezelf toen al kwijt was), maar uiteindelijk met iets begonnen en daar btje blijven hangen (ook al was het niet echt helemaal wat ik wilde). Ik vond ook van alles wel leuk.
In mn laatste jaar kreeg ik nog ernstigere gezondheidsklachten, en ben mede daardoor gestopt met de studie (en vanwege het feit dat ik nogal stoicijns die studie deed, maar in het laatste jaar komt het erop aan dat je je echt bewijst en ik kon me gewoon niet voor 100% inzetten op zo'n stage want ik was er maar half). Ik was toen 22.
Sindsdien heb ik qua werk alleen maar ongeschoolde baantjes gehad.

Op mn 25e ging ik uit huis.
Momenteel ben ik sinds begin dit jaar werkloos en loop nu toch tegen de dertig, dus dan ga je toch ook nadenken dat je wel wat meer wilt....maarja zit ook met die gezondheidsklachten die steeds erger worden, dus ik wil wel maar het kan gewoon niet....en doordat ik ook het idee heb dat ik veel dingen toch niet kan/ of er niet van kan genieten lukt het me ook niet echt om na te denken wat ik echt wil (want die gezondheid zit in de weg, en ik ga niet nadenken over iets wat ik graag wil als ik zelf vind dat dat niet realistisch is) etc weet ik ook niet wat er overblijft.
Sociaal heb ik wel wat mensen maar maar heel weinig en die zie ik niet veel.

Tis echt een vicieuze cirkel bij mij. Doordat ik me onzeker en depri en angst en stress voel ivm mn gezondheid en gewoon omdat ik altijd al zo ben voor n deel (ik ben enorm faalangstig, ik ben enorm braaf en durf niet veel, ben perfectionistisch, hou veeeel te veel rekening met anderen etc) kom ik ook niet vrolijk over en is het zelfs zo erg dat ik gewoon niet eens meer echt een normaal gesprek kan voeren: mn concentratie is weg, door het jaren stilstaan en stress merk ik dat mn zinsbouw/ woorden gewoon weg zijn en ik kan ook over veel dingen niet meepraten dus ja dan trek je ook weinig mensen aan.
Ik wil wel werken maar ben zo onzeker en niet lekker in mn vel dat een werkgever me niet snel aanneemt etc.
Allemaal dat soort dingen.

Maargoed. Momenteel zit ik het meeste met mn gezondheid en dat dat mn hele leven verpest, en het feit dat ik me verveel en enorm leeg voel. Heb weinig zin om over de rest na te denken.
Dat komt allemaal vanzelf wel wat meer goed als ik eerst maar hulp krijg wbt hoe om te gaan met mn gezondheid, en met n normaal dagritme te creeeren voor mezelf. Gewoon n kwestie van doen is het dan, gaat in het begin miss niet perfect, maar ik moet me ook niet zo afmeten aan andere mensen.
En zeker op mijn leeftijd is het leven toch niet zo heel intens bijzonder meer dus val ik ook niet zo uit de toon. Tis gewoon n voorspelbaar riedeltje van opstaan-naar je werk-werken-terug van je werk-koken, opruimen, kind verzorgen, TV kijken, slapen-. Dat scheelt.

Maar ik blijf toch wel jaloers op de ontwikkeldheid van andere mensen (dat ze zo'n studie kunnen doen, wat ze lezen, waar ze over nadenken, wat ze doen, dat ze voelen, dat ze genieten, dat ze kunnen genieten van het moment...ik wou dat ik eens ergens van kon genieten of uberhaupt weer meer voelen dan angst en stress ivm mn gezondheid).

Maar dat jaloers zijn heb ik puur omdat ik het idee heb van 'godverdomme, er had zoveel in me gezeten als die gezondheidsdinges er niet was, en als ik mezelf niet zo tegen hield door mn perfectionisme en faalangst maar gewoon es LEEF en LEF heb....nu heb ik me al jarenlang totaal niet ontwikkeld en zijn mn hersenen echt afgestompt. De jaren waarin je de meeste dingen kunt leren -mentaal, sociaal, emotioneel etc- heb ik verspeeld en mijn leervermogen is nu drastisch aan het achteruitgaan en mijn hersenen zijn nu al gevormd en daar is nog maar marginaal iets aan te veranderen'.

Blabla. Kom hier ook niet echt goed uit mn woorden. Wie er over verder wilt praten PM maar

[ Bericht 1% gewijzigd door bulbjes op 06-06-2011 22:56:11 ]

Ik heb de OP gelezen en een deel van de reactie, (de rest gescant). Hoe goed bedoelt en misschien helpend al die adviezen van vreemden op internet over ander werk, uit huis gaan, sport, studie etc ook zijn, het lijkt me voor je, timeless0, heel belangrijk als je professionele hulp gaat zoeken. Want zonder dat zullen al die stappen (waarschijnlijk) veels te moeilijk voor je zijn en de mogelijke tegenslagen te zwaar. Waardoor je alleen maar verder in je negatieve spiraal raakt. Dat bedoel ik niet negatief over jou, maar volgens mij wordt hier onderschat door mensen hoe moeilijk het is voor iemand als jij om al die stappen te zetten. Het is niet simpel een kwestie van een knop omzetten of een schop onder je reet. Maar met therapie waarin je leert waar je angsten vandaan komen en hoe je die moet aanpakken kan je een heel eind komen. Helemaal als je zelf denkt dat je een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis hebt. Daar is prima hulp bij te vinden. En 26 is lang nog niet te laat. (dat is het nooit )
Dus als ik jouw was zou ik z.s.m. (liefst vandaag nog) naar de huisarts gaan met je verhaal en hulp zoeken!

Natuurlijk kan dat nog Het zou op je vijftigste nog steeds kunnen. Ga gewoon naar sportclubs/hobbyclubs/ga-wat-leuks-doen. En zuipen. Done.

quote:

Op dinsdag 7 juni 2011 00:20 schreef timeless0 het volgende:

[..]

Die dingen die jij noemt kunnen inderdaad nog, en zullen nog wel een tijdje kunnen. Maar als je tot je 26e nog nooit een vriendinnetje gehad heb ben ik toch bang dat ik op een gegeven moment "te laat"ben. Ik bedoel al zou ik gaan daten is dat met meiden rond mijn eigen leeftijd. De meeste hebben wel de minimale ervaring. Ik kan niet met meiden gaan daten die op mijn "niveau"zitten want die zijn waarschijnlijk pas 16. Op die manier voel ik nu dus dat ik te laat ben.

Maar wil je niet juist eerst met die dingen beginnen voordat je je gaat verdiepen op liefdesgebied?

quote:

Op dinsdag 7 juni 2011 00:20 schreef timeless0 het volgende:

[..]

Die dingen die jij noemt kunnen inderdaad nog, en zullen nog wel een tijdje kunnen. Maar als je tot je 26e nog nooit een vriendinnetje gehad heb ben ik toch bang dat ik op een gegeven moment "te laat"ben. Ik bedoel al zou ik gaan daten is dat met meiden rond mijn eigen leeftijd. De meeste hebben wel de minimale ervaring. Ik kan niet met meiden gaan daten die op mijn "niveau"zitten want die zijn waarschijnlijk pas 16. Op die manier voel ik nu dus dat ik te laat ben.

Nee is onzin. Echt.. zijn genoeg vrouwen die rond jouw leeftijd ook niet `veel´ ervaring hebben. Je moet ze maar tegenkomen. Dat moet vanzelf gaan, ga please niet op zoek via dating sites enz...

En ja persoonlijk zou ik ook eerst aan andere zaken werken voordat ik mij zou verdiepen in de liefde.

[ Bericht 5% gewijzigd door D_tjuh op 07-06-2011 00:28:03 ]

quote:

Op maandag 6 juni 2011 20:39 schreef timeless0 het volgende:

[..]

dankje, werk/studie baart me ontzettend veel zorgen. Ik ben eigenlijk niet in staat goede keuzes te maken op dit moment. Maar ik ben bang dat ik het me niet kan permitteren om bijvoorbeeld een studie nog langer uit te stellen. Als ik nu begin aan HBO ben ik tegen me 30e afgestudeerd.. moet ik dat wel willen?

Ja dat moet je willen!
'pas' op je 30e afgestudeerd zijn is nog altijd beter dan helemaal nooit. Zo oud is 30 sowieso niet en van een diploma kan je nog vele jaren profijt hebben. En zoals gezegd zijn er met een duale/deeltijd studie zat van jouw leeftijd.

< is me onderstaand een behoorlijk levensverhaal geworden, wil toch iig de TS vragen het te lezen want het komt uiteindelijk op iets motiverends neer! >

Ik, nu 24 jaar, heb zelf ook enkele jaren (2004-2007) in een sociaal isolement gezeten. Samenloop van omstandigheden icm moeilijk verleden. Uitte zich ook in de symptonen waar je naar verwees (ontwijkende persoonlijkheidsstoornis). Hele sociale netwerk weggevallen. 0 contacten over. Was bij mij zelfs zo ver dat ik 2 jaar lang zo goed als niet ook maar buiten kwam. Hooguit om even vuilnis buiten te zetten. Een jaar heb ik zo thuis gewoond. Maar thuissituatie was niet meer houdbaar.. spanningen liepen hoog op.

Vervolgens ging ik op mijzelf wonen. Ik wilde weg uit die regio en kwam 50-60 kilometer verder te wonen. In een uitrand van de stad, slechte wijk, en niemand die ik er kende op mijn zus na die daar dichtbij woonde. Maar die kon er ook niet veel voor mij zijn toen. Tevens verhuisde die na een jaar terug naar haar oude dorp.

Ik had er hoge verwachtingen van, op mijzelf wonen zou alles verbeteren, maar na 2 maanden zat ik nog net zo alleen thuis, maar dan echt helemaal alleen. Goed ongelukkig.

Nu had ik altijd al ondergewicht, en de stress/ongelukkigheid daar zorgde ervoor dat ik nog verder afviel Dit maakte de drempel, die al hoog was, om alleen al boodschappen te doen nog hoger. Geestelijk en fysiek ging het alleen maar minder, het een verslechterde ook het ander en andersom, en ik zat alleen maar met dwanggedachtes te piekeren over de dood enzo. Uiteindelijk kwam het zover dat ik echt op een ziekelijk laag gewicht kwam (46KG bij 1.83). Ik voelde me zo zwak, en had dusdanig erg last van dat het zwart voor mn ogen werd vaak, dat mn zus me naar de eerste hulp heeft gereden.

Rock bottom.

Daarna bij dietist terecht gekomen en me kunnen toespitsen op iig beter eten terwijl ik thuis zat. Dat lukte beetje bij beetje en daardoor begon ik me iets beter te voelen.

Rond die tijd had ik ook van een instantie soort van begeleiding, eigenlijk stelde dat weinig voor en konden ze me praktisch met niets echt helpen, maar er kwam 2wekelijks iemand langs een uurtje. Alleen praten over hoe gaat en doelen stellen e.d. maar dat was al een heel pril vorm van contact iig. Maar focus lag kwa uit die situatie komen op simpele dingen doen als vaker de deur uit door gewoon wat te gaan wandelen. Maar dat vond ik doelloos en ik ondernam nog weinig.

Uiteindelijk, na dat ik er echt aan moest toegeven want het principe stond me niet echt aan, werd er via een instantie een 'maatje' geregeld. Iemand die als vrijwilliger dingen onderneemt met mensen die dat nodig hebben. Eerst telefonisch contact, kwam ze (een meid/vrouw van toen 26 jaar) al heel spontaan over. Vervolgens afgesproken, eerst thuis even kort en een volgende keer gingen in de stad wat drinken. Het klikte meteen met haar en was een heel levendig/spontaan contact vanaf het begin. Avond in de stad werd erg gezellig. Heel erg gezellig en bleven ook langer dan gepland en aan eind zaten we onderuitgezakt in de loungestoelen tegen elkaar aan met een gluhwijntje erbij over van alles en nog wat te praten en te lachen. Bij doei zeggen was nog beetje apart... zij moest eigenlijk nodig gaan, haar vriend belde die zat te wachten, maar toen ik al naar de bus wilde lopen bleef ze elke keer me beetje tegenhouden van dat bus er nog niet was en elke stap naar achteren deed zij een naar voren en denk nog altijd dat als ik dr gezoend had ze het had laten gebeuren.

Moraal van dit verhaal: eerste contact sinds tijden had dus meteen van alles er op en er aan en zo'n gevoel van een 'klik' met iemand en zoveel gezelligheid had ik al jaren niet gekend. Dus toen ik thuis kwam moest ik ineens huilen als een gek.. huilen huilen huilen... want er was ineens een extreem sterk gevoel bij de leegte van mijn leven al die jaren. Waar ik jaren helemaal 'numb' als een zombie door de dagen was gegaan was nu ineens een stukje leven teruggekeerd en dat maakte veel los.

Helaas was contact met haar wat bekoeld daarna, ze nam wat afstand. Vrij zeker doordat iets te gezellig was en ze verloofd was.

In diezelfde periode had ik tevens contact via internet met een Britse. 5 jaar ouder dan ik destijds (24 om 19). Zat in dezelfde chat van een site van een gemeenschappelijke internethobby (photoshop, 3d e.d.). Dat mondde uit in skypen met elkaar e.d. Toen had ik niets anders dus ik was daar vrij enthousiast over. Ik kwam in die tijd ook wel bij een psycholoog maar dat schoot niet echt op en die prikkelde mij niet om dingen echt te veranderen. Maar hier had ik zoiets van ik ga in Engeland wonen, werken met digitaal design e.d.... komt goed.

Maar toen zij mij in NL opzocht was het wel oke en alles maar IRL was er weinig aantrekkingskracht. Toch hielden we contact en zocht ik haar ook op in London. Maar was een moeilijk contact. Allebei waren we niet echt sociaal de besten in die tijd en ik begon me aan haar te ergeren en was veel frustratie. Zij was nogal afhankelijk en was allemaal niet echt happy happy. Dit heeft in totaal half jaar geduurd. Ondertussen was ik nog wel aan het aankomen in gewicht en ging dat iig beter.

Maar goed uiteindelijk nog immer geen werk, studie, vrienden etc. En zat nog altijd thuis. Weer zo'n maatjescontact en dit keer een jong meisje, begin van de opleiding... voor haar ook allemaal nieuw zoiets. Dit was over algemeen beschouwd een goed contact geweest. Heeft aantal maanden geduurt en ging alleen wat stuk op dat ook met haar met keer drinken erg gezellig was en zij het op gevoelskwestie had ervaren als 'bijna een date'. Maar verder in die tijd leuke dingen gedaan, goed gepraat... ook interessant dat zij veel over haarzelf en haar leven tegen mij vertelde... het was wel echt vriendschappelijk op gegeven moment ipv nep. Dit maakte mij, icm met dat ik in die maanden ook in gewicht veel was aangekomen en eindelijk voor eerst in vele jaren geen ondergewicht meer had, een stuk levendiger weer. Daarnaast kon ik toch ook dingen van haar leren want ze was vrij daadkrachtig. Als ze iets wilde ging ze er voor.

Uiteindelijk was het lente 2007 en nam ik de grootste stap; vrijwilligerswerk. Hiermee stapte ik nog meer terug de maatschappij in. Was leuk afwisselend werk met veel verschillende collegas, hoewel weinig van mijn leeftijd was de sociale omgang goed en ik leefde steeds meer op. Uiteindelijk daar zelfs achter een bar gewerkt met veel plezier. Iets wat me ook vrij goed afging al zeg ik het zelf.

Het ging dusdanig beter met me dat ik me klaar voelde voor een volgende stap: studeren. Ik had mijn havo niet afgemaakt door de omstandigheden maar had begin 2007 wel enkele deelcertificaten gehaald dmv thuisstudie. Niet genoeg voor directe toelating maar via een 21+ toelatingstest ben ik toegelaten. Mijn moeder, die altijd wat voorzichtig is, vond het nog te vroeg voor zon stap maar ik voelde me er klaar voor.

En dat had ik juist. Sindsdien is het prima gegaan. In begin nam ik de studie wel iets teveel naar huis... kleine meningsverschillen met mensen kon ik nog wat over napiekeren maar na een half jaar was ik een student net als de ander. In de zomer van 2008 zelfs alleen wezen backpacken en daar bleek dat ik heel makkelijk contacten kan maken en makkelijk een praatje maak en zelfredzaam ben. Geweldige tijd gehad.

Enige wat wel is, is dat mijn sociaal netwerk dus een aantal jaren geleden 0 was en ik hier waar ik kwam te wonen ook niemand kende. Dan leer je dus ook niet via via mensen kennen. Vooraf dacht ik dat met studeren er een wereld voor me opzen zou gaan kwa contacten. Maar kwa contacten is het niet heel veel verder gekomen dan de vaste klas en projectgenoten. Altijd heel gezellig en lachen op de studie maar daarbuiten nog weinig. Vriendenkring is dus nog altijd niet heel groot maar sociaal leven is een klap beter dan vroeger. En ik ben er van overtuigd dat dat ook een kwestie is van toeval; je kan meteen aan begin iemand ontmoeten waar je dikke vrienden mee word, waarmee je gaat stappen etc en zo allerlei anderen leert kennen of er gaat wat tijd overheen.

Inmiddels ben ik iig totaal uit sociaal isolement. Ben ik bijna afgestudeerd in een studie waar je voornamelijk in groepen samenwerkt en presentaties e.d. moet geven (ofwel een studie waar je je sociaal toch wel moet laten gelden). Ben ik zelfverzekerd, ga ik steeds vaker stappen, geniet ik van vakanties en kan ik stellen dat ik geen schim meer ben van wat ik enkele jaren geleden was.

Ik kan me nu gewoon niet meer voorstellen dat ik zo lang weg zat te kwijnen alleen, dat ik tegen de meest simpele dingen opkeek die ik nu doe zonder er bij stil te staan. Dat ik uren in dwanggedachtes kon zitten over zulke negatieve dingen... heb ik nu totaal niet meer. M'n hele zijn is gewoon omgedraaid. Ik zag toen 0,0 toekomst voor mezelf, ik kon me er geen een voorstellen. Zat alleen te dwalen over het verleden. Nu leef ik bij de dag en kijk ik af en toe positief naar toekomstplannen.

Alles veranderd. 6 jaar geleden als ik in een bus zat dan keek ik uit het raampje en was mijn blikveld serieus kleiner. Een groot deel van mn zicht was donker - daar waar mensen zaten -. Ik was schuw, bang voor oogcontact ofzo. Uitte zich dus gewoon fysiek in een kleiner blikveld. Nu zit ik relaxed in een bus of trein en kijk ik rustig rond of er nog leuke chicks zitten/staan En dan kan oogcontact juist heel leuk zijn! Hoewel intimiteit en relaties nog wel iets is waar ik onwennig in ben, maar heb nu genoeg energie en drive dat dat ook vanzelf zal komen.

Dus, samenvatting:

Ik kom uit een sociaal isolement, weliswaar op een wat jongere leeftijd maar ik zat er net zo diep in, en hoewel het vooral eerste jaar na onderkennen het nog niet echt vlotte en de drempels nog te hoog leken zijn die, door een reeks van kleine ervaringen die het leven weer in mij terugbracht en mij zo terug de maatschappij in bracht, helemaal weg.

Ik kan me dus heel goed voorstellen dat alles er nu zwart en negatief uitziet en alles wat men hier nu tegen je zegt onhaalbaar lijkt voor jouw persoonlijke situatie. Maar dat is hoogstwaarschijnlijk echt bull; je kan echt een vrijwel volledige ommekeer maken en over 4 jaar, met misschien een deeltijd HBO diploma op zak, dit topic teruglezen en grinnikend beseffen dat je jezelf er niet meer in terug herkent en alles veel positiever ziet!

quote:

Op dinsdag 7 juni 2011 00:20 schreef timeless0 het volgende:

[..]

Die dingen die jij noemt kunnen inderdaad nog, en zullen nog wel een tijdje kunnen. Maar als je tot je 26e nog nooit een vriendinnetje gehad heb ben ik toch bang dat ik op een gegeven moment "te laat"ben. Ik bedoel al zou ik gaan daten is dat met meiden rond mijn eigen leeftijd. De meeste hebben wel de minimale ervaring. Ik kan niet met meiden gaan daten die op mijn "niveau"zitten want die zijn waarschijnlijk pas 16. Op die manier voel ik nu dus dat ik te laat ben.

Qua werk speelt ervaring en leeftijd ook een zekere rol. Maar wat dat betreft hoop ik de boot nog niet gemist te hebben.

Groeit je piemel dan in een cirkeltje ofzo? Natuurlijk ben je niet te laat, psychisch ja, fysiek sowieso niet. En die psyche ga jij toch echt zelf over.

Tips voor als je bang bent voor de reactie van anderen: huur een escort. Ben je gelijk geen maagd meer. Of lieg dat je het al gedaan hebt en dat je er enorm bedreven in bent. Een relatie met een zestienjarige, als dat op jouw niveau ligt, is trouwens ook niet verkeerd. Nog twee jaar wachten en jullie zijn 18 en 28, is niet heel gewoon, maar komt wel voor. Whatever, er zijn genoeg oplossingen.

quote:

Op dinsdag 7 juni 2011 00:43 schreef Taurus het volgende:

[..]

Groeit je piemel dan in een cirkeltje ofzo? Natuurlijk ben je niet te laat, psychisch ja, fysiek sowieso niet. En die psyche ga jij toch echt zelf over.

Tips voor als je bang bent voor de reactie van anderen: huur een escort. Ben je gelijk geen maagd meer. Of lieg dat je het al gedaan hebt en dat je er enorm bedreven in bent. Een relatie met een zestienjarige, als dat op jouw niveau ligt, is trouwens ook niet verkeerd. Nog twee jaar wachten en jullie zijn 18 en 28, is niet heel gewoon, maar komt wel voor. Whatever, er zijn genoeg oplossingen.

Ga gewoon daten met een escort!

je kunt het ook als begin punt nemen en even een tijdje de wereld door reizen. Daar groei je heel snel heel erg van op. Vrienden maken in een vreemd land is vreemd genoeg heel makkelijk. En je krijgt ook de tijd om na te denken over je toekomst.

Ga iig eerst sporten . Dat helpt enorm in het opbouwen van sociale contacten en je voelt jezelf er ook nog eens beter door. Dan heb ik het natuurlijk niet over fitness maar over een sport die je samen of tegen anderen doet. Vraag desnoods aan je ouders of ze je op een sportclub willen inschrijven want ik weet nu al dat je er zelf tegenaan hikt. Als je ouders het doen dan heeft het alvast iets meer van een verplichting.

Een vriendin komt veel later pas. Misschien als je 30 bent maar je moet er niet van op kijken als je pas op je 40ste of helemaal nooit een vriendin krijgt. Da's ook niet het belangrijkste in het leven.

quote:

Op dinsdag 7 juni 2011 07:05 schreef Maanvis het volgende:
Een vriendin komt veel later pas. Misschien als je 30 bent maar je moet er niet van op kijken als je pas op je 40ste of helemaal nooit een vriendin krijgt. Da's ook niet het belangrijkste in het leven.

wat is dat nou weer voor onzin? hoezo zou dat pas als je 30 bent gebeuren. Hij kan morgen ook een leuke meid ontmoeten.

quote:

Op dinsdag 7 juni 2011 07:33 schreef jstrike het volgende:

[..]

wat is dat nou weer voor onzin? hoezo zou dat pas als je 30 bent gebeuren. Hij kan morgen ook een leuke meid ontmoeten.

Dat kan, maar die meid wil dan niets met hem. Kijk naar mijn oom die is zoals TS, al 60 jaar en nog nooit een vrouw of vriendin gehad.

Ben je lichamelijk wel helemaal ok? Al eens een bloedonderzoek laten doen om te zien of er een misschien een lichamelijke oorzaak is waar je gebrek aan fut -deels- vandaan komt?

quote:

Op dinsdag 7 juni 2011 08:01 schreef Maanvis het volgende:

[..]

Dat kan, maar die meid wil dan niets met hem. Kijk naar mijn oom die is zoals TS, al 60 jaar en nog nooit een vrouw of vriendin gehad.

Dat is ook onzin. Het ontmoeten van een vriendin is ook maar aan toeval overgelaten.

quote:

Op dinsdag 7 juni 2011 00:36 schreef VacaLoca het volgende:

[..]

Ja dat moet je willen!
'pas' op je 30e afgestudeerd zijn is nog altijd beter dan helemaal nooit. Zo oud is 30 sowieso niet en van een diploma kan je nog vele jaren profijt hebben. En zoals gezegd zijn er met een duale/deeltijd studie zat van jouw leeftijd.

< is me onderstaand een behoorlijk levensverhaal geworden, wil toch iig de TS vragen het te lezen want het komt uiteindelijk op iets motiverends neer! >

Ik, nu 24 jaar, heb zelf ook enkele jaren (2004-2007) in een sociaal isolement gezeten. Samenloop van omstandigheden icm moeilijk verleden. Uitte zich ook in de symptonen waar je naar verwees (ontwijkende persoonlijkheidsstoornis). Hele sociale netwerk weggevallen. 0 contacten over. Was bij mij zelfs zo ver dat ik 2 jaar lang zo goed als niet ook maar buiten kwam. Hooguit om even vuilnis buiten te zetten. Een jaar heb ik zo thuis gewoond. Maar thuissituatie was niet meer houdbaar.. spanningen liepen hoog op.

Vervolgens ging ik op mijzelf wonen. Ik wilde weg uit die regio en kwam 50-60 kilometer verder te wonen. In een uitrand van de stad, slechte wijk, en niemand die ik er kende op mijn zus na die daar dichtbij woonde. Maar die kon er ook niet veel voor mij zijn toen. Tevens verhuisde die na een jaar terug naar haar oude dorp.

Ik had er hoge verwachtingen van, op mijzelf wonen zou alles verbeteren, maar na 2 maanden zat ik nog net zo alleen thuis, maar dan echt helemaal alleen. Goed ongelukkig.

Nu had ik altijd al ondergewicht, en de stress/ongelukkigheid daar zorgde ervoor dat ik nog verder afviel Dit maakte de drempel, die al hoog was, om alleen al boodschappen te doen nog hoger. Geestelijk en fysiek ging het alleen maar minder, het een verslechterde ook het ander en andersom, en ik zat alleen maar met dwanggedachtes te piekeren over de dood enzo. Uiteindelijk kwam het zover dat ik echt op een ziekelijk laag gewicht kwam (46KG bij 1.83). Ik voelde me zo zwak, en had dusdanig erg last van dat het zwart voor mn ogen werd vaak, dat mn zus me naar de eerste hulp heeft gereden.

Rock bottom.

Daarna bij dietist terecht gekomen en me kunnen toespitsen op iig beter eten terwijl ik thuis zat. Dat lukte beetje bij beetje en daardoor begon ik me iets beter te voelen.

Rond die tijd had ik ook van een instantie soort van begeleiding, eigenlijk stelde dat weinig voor en konden ze me praktisch met niets echt helpen, maar er kwam 2wekelijks iemand langs een uurtje. Alleen praten over hoe gaat en doelen stellen e.d. maar dat was al een heel pril vorm van contact iig. Maar focus lag kwa uit die situatie komen op simpele dingen doen als vaker de deur uit door gewoon wat te gaan wandelen. Maar dat vond ik doelloos en ik ondernam nog weinig.

Uiteindelijk, na dat ik er echt aan moest toegeven want het principe stond me niet echt aan, werd er via een instantie een 'maatje' geregeld. Iemand die als vrijwilliger dingen onderneemt met mensen die dat nodig hebben. Eerst telefonisch contact, kwam ze (een meid/vrouw van toen 26 jaar) al heel spontaan over. Vervolgens afgesproken, eerst thuis even kort en een volgende keer gingen in de stad wat drinken. Het klikte meteen met haar en was een heel levendig/spontaan contact vanaf het begin. Avond in de stad werd erg gezellig. Heel erg gezellig en bleven ook langer dan gepland en aan eind zaten we onderuitgezakt in de loungestoelen tegen elkaar aan met een gluhwijntje erbij over van alles en nog wat te praten en te lachen. Bij doei zeggen was nog beetje apart... zij moest eigenlijk nodig gaan, haar vriend belde die zat te wachten, maar toen ik al naar de bus wilde lopen bleef ze elke keer me beetje tegenhouden van dat bus er nog niet was en elke stap naar achteren deed zij een naar voren en denk nog altijd dat als ik dr gezoend had ze het had laten gebeuren.

Moraal van dit verhaal: eerste contact sinds tijden had dus meteen van alles er op en er aan en zo'n gevoel van een 'klik' met iemand en zoveel gezelligheid had ik al jaren niet gekend. Dus toen ik thuis kwam moest ik ineens huilen als een gek.. huilen huilen huilen... want er was ineens een extreem sterk gevoel bij de leegte van mijn leven al die jaren. Waar ik jaren helemaal 'numb' als een zombie door de dagen was gegaan was nu ineens een stukje leven teruggekeerd en dat maakte veel los.

Helaas was contact met haar wat bekoeld daarna, ze nam wat afstand. Vrij zeker doordat iets te gezellig was en ze verloofd was.

In diezelfde periode had ik tevens contact via internet met een Britse. 5 jaar ouder dan ik destijds (24 om 19). Zat in dezelfde chat van een site van een gemeenschappelijke internethobby (photoshop, 3d e.d.). Dat mondde uit in skypen met elkaar e.d. Toen had ik niets anders dus ik was daar vrij enthousiast over. Ik kwam in die tijd ook wel bij een psycholoog maar dat schoot niet echt op en die prikkelde mij niet om dingen echt te veranderen. Maar hier had ik zoiets van ik ga in Engeland wonen, werken met digitaal design e.d.... komt goed.

Maar toen zij mij in NL opzocht was het wel oke en alles maar IRL was er weinig aantrekkingskracht. Toch hielden we contact en zocht ik haar ook op in London. Maar was een moeilijk contact. Allebei waren we niet echt sociaal de besten in die tijd en ik begon me aan haar te ergeren en was veel frustratie. Zij was nogal afhankelijk en was allemaal niet echt happy happy. Dit heeft in totaal half jaar geduurd. Ondertussen was ik nog wel aan het aankomen in gewicht en ging dat iig beter.

Maar goed uiteindelijk nog immer geen werk, studie, vrienden etc. En zat nog altijd thuis. Weer zo'n maatjescontact en dit keer een jong meisje, begin van de opleiding... voor haar ook allemaal nieuw zoiets. Dit was over algemeen beschouwd een goed contact geweest. Heeft aantal maanden geduurt en ging alleen wat stuk op dat ook met haar met keer drinken erg gezellig was en zij het op gevoelskwestie had ervaren als 'bijna een date'. Maar verder in die tijd leuke dingen gedaan, goed gepraat... ook interessant dat zij veel over haarzelf en haar leven tegen mij vertelde... het was wel echt vriendschappelijk op gegeven moment ipv nep. Dit maakte mij, icm met dat ik in die maanden ook in gewicht veel was aangekomen en eindelijk voor eerst in vele jaren geen ondergewicht meer had, een stuk levendiger weer. Daarnaast kon ik toch ook dingen van haar leren want ze was vrij daadkrachtig. Als ze iets wilde ging ze er voor.

Uiteindelijk was het lente 2007 en nam ik de grootste stap; vrijwilligerswerk. Hiermee stapte ik nog meer terug de maatschappij in. Was leuk afwisselend werk met veel verschillende collegas, hoewel weinig van mijn leeftijd was de sociale omgang goed en ik leefde steeds meer op. Uiteindelijk daar zelfs achter een bar gewerkt met veel plezier. Iets wat me ook vrij goed afging al zeg ik het zelf.

Het ging dusdanig beter met me dat ik me klaar voelde voor een volgende stap: studeren. Ik had mijn havo niet afgemaakt door de omstandigheden maar had begin 2007 wel enkele deelcertificaten gehaald dmv thuisstudie. Niet genoeg voor directe toelating maar via een 21+ toelatingstest ben ik toegelaten. Mijn moeder, die altijd wat voorzichtig is, vond het nog te vroeg voor zon stap maar ik voelde me er klaar voor.

En dat had ik juist. Sindsdien is het prima gegaan. In begin nam ik de studie wel iets teveel naar huis... kleine meningsverschillen met mensen kon ik nog wat over napiekeren maar na een half jaar was ik een student net als de ander. In de zomer van 2008 zelfs alleen wezen backpacken en daar bleek dat ik heel makkelijk contacten kan maken en makkelijk een praatje maak en zelfredzaam ben. Geweldige tijd gehad.

Enige wat wel is, is dat mijn sociaal netwerk dus een aantal jaren geleden 0 was en ik hier waar ik kwam te wonen ook niemand kende. Dan leer je dus ook niet via via mensen kennen. Vooraf dacht ik dat met studeren er een wereld voor me opzen zou gaan kwa contacten. Maar kwa contacten is het niet heel veel verder gekomen dan de vaste klas en projectgenoten. Altijd heel gezellig en lachen op de studie maar daarbuiten nog weinig. Vriendenkring is dus nog altijd niet heel groot maar sociaal leven is een klap beter dan vroeger. En ik ben er van overtuigd dat dat ook een kwestie is van toeval; je kan meteen aan begin iemand ontmoeten waar je dikke vrienden mee word, waarmee je gaat stappen etc en zo allerlei anderen leert kennen of er gaat wat tijd overheen.

Inmiddels ben ik iig totaal uit sociaal isolement. Ben ik bijna afgestudeerd in een studie waar je voornamelijk in groepen samenwerkt en presentaties e.d. moet geven (ofwel een studie waar je je sociaal toch wel moet laten gelden). Ben ik zelfverzekerd, ga ik steeds vaker stappen, geniet ik van vakanties en kan ik stellen dat ik geen schim meer ben van wat ik enkele jaren geleden was.

Ik kan me nu gewoon niet meer voorstellen dat ik zo lang weg zat te kwijnen alleen, dat ik tegen de meest simpele dingen opkeek die ik nu doe zonder er bij stil te staan. Dat ik uren in dwanggedachtes kon zitten over zulke negatieve dingen... heb ik nu totaal niet meer. M'n hele zijn is gewoon omgedraaid. Ik zag toen 0,0 toekomst voor mezelf, ik kon me er geen een voorstellen. Zat alleen te dwalen over het verleden. Nu leef ik bij de dag en kijk ik af en toe positief naar toekomstplannen.

Alles veranderd. 6 jaar geleden als ik in een bus zat dan keek ik uit het raampje en was mijn blikveld serieus kleiner. Een groot deel van mn zicht was donker - daar waar mensen zaten -. Ik was schuw, bang voor oogcontact ofzo. Uitte zich dus gewoon fysiek in een kleiner blikveld. Nu zit ik relaxed in een bus of trein en kijk ik rustig rond of er nog leuke chicks zitten/staan En dan kan oogcontact juist heel leuk zijn! Hoewel intimiteit en relaties nog wel iets is waar ik onwennig in ben, maar heb nu genoeg energie en drive dat dat ook vanzelf zal komen.

Dus, samenvatting:

Ik kom uit een sociaal isolement, weliswaar op een wat jongere leeftijd maar ik zat er net zo diep in, en hoewel het vooral eerste jaar na onderkennen het nog niet echt vlotte en de drempels nog te hoog leken zijn die, door een reeks van kleine ervaringen die het leven weer in mij terugbracht en mij zo terug de maatschappij in bracht, helemaal weg.

Ik kan me dus heel goed voorstellen dat alles er nu zwart en negatief uitziet en alles wat men hier nu tegen je zegt onhaalbaar lijkt voor jouw persoonlijke situatie. Maar dat is hoogstwaarschijnlijk echt bull; je kan echt een vrijwel volledige ommekeer maken en over 4 jaar, met misschien een deeltijd HBO diploma op zak, dit topic teruglezen en grinnikend beseffen dat je jezelf er niet meer in terug herkent en alles veel positiever ziet!

Speechless. Held! Goed bezig!!!!

ga het leger in.

quote:

Op dinsdag 7 juni 2011 13:08 schreef Renaldo het volgende:
ga het leger in.

Tegen de leegstroom in zwemmen
Daarnaast zien ze graag wel dat je enigszins gelijkmatig in de groep opgaat, dus als je meer een grijze muis bent, dan wordt je waarschijnlijk snel 'overpowered' door de rest, wat je dan waarschijnlijk alleen maar onzekerder maakt (je moet wel heel goed faken dan en daar wordt je dan juist niet gelukkig van, lijkt mij?)

quote:

Op dinsdag 7 juni 2011 00:36 schreef VacaLoca het volgende:

[..]

Ja dat moet je willen!
'pas' op je 30e afgestudeerd zijn is nog altijd beter dan helemaal nooit. Zo oud is 30 sowieso niet en van een diploma kan je nog vele jaren profijt hebben. En zoals gezegd zijn er met een duale/deeltijd studie zat van jouw leeftijd.

< is me onderstaand een behoorlijk levensverhaal geworden, wil toch iig de TS vragen het te lezen want het komt uiteindelijk op iets motiverends neer! >

Ik, nu 24 jaar, heb zelf ook enkele jaren (2004-2007) in een sociaal isolement gezeten. Samenloop van omstandigheden icm moeilijk verleden. Uitte zich ook in de symptonen waar je naar verwees (ontwijkende persoonlijkheidsstoornis). Hele sociale netwerk weggevallen. 0 contacten over. Was bij mij zelfs zo ver dat ik 2 jaar lang zo goed als niet ook maar buiten kwam. Hooguit om even vuilnis buiten te zetten. Een jaar heb ik zo thuis gewoond. Maar thuissituatie was niet meer houdbaar.. spanningen liepen hoog op.

Vervolgens ging ik op mijzelf wonen. Ik wilde weg uit die regio en kwam 50-60 kilometer verder te wonen. In een uitrand van de stad, slechte wijk, en niemand die ik er kende op mijn zus na die daar dichtbij woonde. Maar die kon er ook niet veel voor mij zijn toen. Tevens verhuisde die na een jaar terug naar haar oude dorp.

Ik had er hoge verwachtingen van, op mijzelf wonen zou alles verbeteren, maar na 2 maanden zat ik nog net zo alleen thuis, maar dan echt helemaal alleen. Goed ongelukkig.

Nu had ik altijd al ondergewicht, en de stress/ongelukkigheid daar zorgde ervoor dat ik nog verder afviel Dit maakte de drempel, die al hoog was, om alleen al boodschappen te doen nog hoger. Geestelijk en fysiek ging het alleen maar minder, het een verslechterde ook het ander en andersom, en ik zat alleen maar met dwanggedachtes te piekeren over de dood enzo. Uiteindelijk kwam het zover dat ik echt op een ziekelijk laag gewicht kwam (46KG bij 1.83). Ik voelde me zo zwak, en had dusdanig erg last van dat het zwart voor mn ogen werd vaak, dat mn zus me naar de eerste hulp heeft gereden.

Rock bottom.

Daarna bij dietist terecht gekomen en me kunnen toespitsen op iig beter eten terwijl ik thuis zat. Dat lukte beetje bij beetje en daardoor begon ik me iets beter te voelen.

Rond die tijd had ik ook van een instantie soort van begeleiding, eigenlijk stelde dat weinig voor en konden ze me praktisch met niets echt helpen, maar er kwam 2wekelijks iemand langs een uurtje. Alleen praten over hoe gaat en doelen stellen e.d. maar dat was al een heel pril vorm van contact iig. Maar focus lag kwa uit die situatie komen op simpele dingen doen als vaker de deur uit door gewoon wat te gaan wandelen. Maar dat vond ik doelloos en ik ondernam nog weinig.

Uiteindelijk, na dat ik er echt aan moest toegeven want het principe stond me niet echt aan, werd er via een instantie een 'maatje' geregeld. Iemand die als vrijwilliger dingen onderneemt met mensen die dat nodig hebben. Eerst telefonisch contact, kwam ze (een meid/vrouw van toen 26 jaar) al heel spontaan over. Vervolgens afgesproken, eerst thuis even kort en een volgende keer gingen in de stad wat drinken. Het klikte meteen met haar en was een heel levendig/spontaan contact vanaf het begin. Avond in de stad werd erg gezellig. Heel erg gezellig en bleven ook langer dan gepland en aan eind zaten we onderuitgezakt in de loungestoelen tegen elkaar aan met een gluhwijntje erbij over van alles en nog wat te praten en te lachen. Bij doei zeggen was nog beetje apart... zij moest eigenlijk nodig gaan, haar vriend belde die zat te wachten, maar toen ik al naar de bus wilde lopen bleef ze elke keer me beetje tegenhouden van dat bus er nog niet was en elke stap naar achteren deed zij een naar voren en denk nog altijd dat als ik dr gezoend had ze het had laten gebeuren.

Moraal van dit verhaal: eerste contact sinds tijden had dus meteen van alles er op en er aan en zo'n gevoel van een 'klik' met iemand en zoveel gezelligheid had ik al jaren niet gekend. Dus toen ik thuis kwam moest ik ineens huilen als een gek.. huilen huilen huilen... want er was ineens een extreem sterk gevoel bij de leegte van mijn leven al die jaren. Waar ik jaren helemaal 'numb' als een zombie door de dagen was gegaan was nu ineens een stukje leven teruggekeerd en dat maakte veel los.

Helaas was contact met haar wat bekoeld daarna, ze nam wat afstand. Vrij zeker doordat iets te gezellig was en ze verloofd was.

In diezelfde periode had ik tevens contact via internet met een Britse. 5 jaar ouder dan ik destijds (24 om 19). Zat in dezelfde chat van een site van een gemeenschappelijke internethobby (photoshop, 3d e.d.). Dat mondde uit in skypen met elkaar e.d. Toen had ik niets anders dus ik was daar vrij enthousiast over. Ik kwam in die tijd ook wel bij een psycholoog maar dat schoot niet echt op en die prikkelde mij niet om dingen echt te veranderen. Maar hier had ik zoiets van ik ga in Engeland wonen, werken met digitaal design e.d.... komt goed.

Maar toen zij mij in NL opzocht was het wel oke en alles maar IRL was er weinig aantrekkingskracht. Toch hielden we contact en zocht ik haar ook op in London. Maar was een moeilijk contact. Allebei waren we niet echt sociaal de besten in die tijd en ik begon me aan haar te ergeren en was veel frustratie. Zij was nogal afhankelijk en was allemaal niet echt happy happy. Dit heeft in totaal half jaar geduurd. Ondertussen was ik nog wel aan het aankomen in gewicht en ging dat iig beter.

Maar goed uiteindelijk nog immer geen werk, studie, vrienden etc. En zat nog altijd thuis. Weer zo'n maatjescontact en dit keer een jong meisje, begin van de opleiding... voor haar ook allemaal nieuw zoiets. Dit was over algemeen beschouwd een goed contact geweest. Heeft aantal maanden geduurt en ging alleen wat stuk op dat ook met haar met keer drinken erg gezellig was en zij het op gevoelskwestie had ervaren als 'bijna een date'. Maar verder in die tijd leuke dingen gedaan, goed gepraat... ook interessant dat zij veel over haarzelf en haar leven tegen mij vertelde... het was wel echt vriendschappelijk op gegeven moment ipv nep. Dit maakte mij, icm met dat ik in die maanden ook in gewicht veel was aangekomen en eindelijk voor eerst in vele jaren geen ondergewicht meer had, een stuk levendiger weer. Daarnaast kon ik toch ook dingen van haar leren want ze was vrij daadkrachtig. Als ze iets wilde ging ze er voor.

Uiteindelijk was het lente 2007 en nam ik de grootste stap; vrijwilligerswerk. Hiermee stapte ik nog meer terug de maatschappij in. Was leuk afwisselend werk met veel verschillende collegas, hoewel weinig van mijn leeftijd was de sociale omgang goed en ik leefde steeds meer op. Uiteindelijk daar zelfs achter een bar gewerkt met veel plezier. Iets wat me ook vrij goed afging al zeg ik het zelf.

Het ging dusdanig beter met me dat ik me klaar voelde voor een volgende stap: studeren. Ik had mijn havo niet afgemaakt door de omstandigheden maar had begin 2007 wel enkele deelcertificaten gehaald dmv thuisstudie. Niet genoeg voor directe toelating maar via een 21+ toelatingstest ben ik toegelaten. Mijn moeder, die altijd wat voorzichtig is, vond het nog te vroeg voor zon stap maar ik voelde me er klaar voor.

En dat had ik juist. Sindsdien is het prima gegaan. In begin nam ik de studie wel iets teveel naar huis... kleine meningsverschillen met mensen kon ik nog wat over napiekeren maar na een half jaar was ik een student net als de ander. In de zomer van 2008 zelfs alleen wezen backpacken en daar bleek dat ik heel makkelijk contacten kan maken en makkelijk een praatje maak en zelfredzaam ben. Geweldige tijd gehad.

Enige wat wel is, is dat mijn sociaal netwerk dus een aantal jaren geleden 0 was en ik hier waar ik kwam te wonen ook niemand kende. Dan leer je dus ook niet via via mensen kennen. Vooraf dacht ik dat met studeren er een wereld voor me opzen zou gaan kwa contacten. Maar kwa contacten is het niet heel veel verder gekomen dan de vaste klas en projectgenoten. Altijd heel gezellig en lachen op de studie maar daarbuiten nog weinig. Vriendenkring is dus nog altijd niet heel groot maar sociaal leven is een klap beter dan vroeger. En ik ben er van overtuigd dat dat ook een kwestie is van toeval; je kan meteen aan begin iemand ontmoeten waar je dikke vrienden mee word, waarmee je gaat stappen etc en zo allerlei anderen leert kennen of er gaat wat tijd overheen.

Inmiddels ben ik iig totaal uit sociaal isolement. Ben ik bijna afgestudeerd in een studie waar je voornamelijk in groepen samenwerkt en presentaties e.d. moet geven (ofwel een studie waar je je sociaal toch wel moet laten gelden). Ben ik zelfverzekerd, ga ik steeds vaker stappen, geniet ik van vakanties en kan ik stellen dat ik geen schim meer ben van wat ik enkele jaren geleden was.

Ik kan me nu gewoon niet meer voorstellen dat ik zo lang weg zat te kwijnen alleen, dat ik tegen de meest simpele dingen opkeek die ik nu doe zonder er bij stil te staan. Dat ik uren in dwanggedachtes kon zitten over zulke negatieve dingen... heb ik nu totaal niet meer. M'n hele zijn is gewoon omgedraaid. Ik zag toen 0,0 toekomst voor mezelf, ik kon me er geen een voorstellen. Zat alleen te dwalen over het verleden. Nu leef ik bij de dag en kijk ik af en toe positief naar toekomstplannen.

Alles veranderd. 6 jaar geleden als ik in een bus zat dan keek ik uit het raampje en was mijn blikveld serieus kleiner. Een groot deel van mn zicht was donker - daar waar mensen zaten -. Ik was schuw, bang voor oogcontact ofzo. Uitte zich dus gewoon fysiek in een kleiner blikveld. Nu zit ik relaxed in een bus of trein en kijk ik rustig rond of er nog leuke chicks zitten/staan En dan kan oogcontact juist heel leuk zijn! Hoewel intimiteit en relaties nog wel iets is waar ik onwennig in ben, maar heb nu genoeg energie en drive dat dat ook vanzelf zal komen.

Dus, samenvatting:

Ik kom uit een sociaal isolement, weliswaar op een wat jongere leeftijd maar ik zat er net zo diep in, en hoewel het vooral eerste jaar na onderkennen het nog niet echt vlotte en de drempels nog te hoog leken zijn die, door een reeks van kleine ervaringen die het leven weer in mij terugbracht en mij zo terug de maatschappij in bracht, helemaal weg.

Ik kan me dus heel goed voorstellen dat alles er nu zwart en negatief uitziet en alles wat men hier nu tegen je zegt onhaalbaar lijkt voor jouw persoonlijke situatie. Maar dat is hoogstwaarschijnlijk echt bull; je kan echt een vrijwel volledige ommekeer maken en over 4 jaar, met misschien een deeltijd HBO diploma op zak, dit topic teruglezen en grinnikend beseffen dat je jezelf er niet meer in terug herkent en alles veel positiever ziet!

Goed man, respect!

Ik snap wat je bedoelt. Ik had dus hetzelfde. Denk dat afgestompt het beste woord is in het Nederlands. Met zo'n staat van zijn wordt je idd niet richting iets geprikkelt.

Het is goed dat je iig bewust bent van dat dit zo niet verder kan. Ik zou proberen om beetje bij beetje uit je comfort zone te stappen. Door dingen te doen/ondernemen die je nu ontwijkt. Klein beginnen denk ik. En iig zaken die goed zijn voor jezelf; jezelf goed verzorgen, goed eten, genieten van mooi weer, sporten....

quote:

Op dinsdag 7 juni 2011 08:28 schreef jstrike het volgende:

[..]

Dat is ook onzin. Het ontmoeten van een vriendin is ook maar aan toeval overgelaten.

dus mijn oom heeft al 60 jaar pech ipv dat het komt doordat ie sociaal een beetje gestoord is .