quote:Op woensdag 23 februari 2011 13:42 schreef Queen_Minny het volgende:
[ afbeelding ]
Prestly
Mn lieve kleine pinnekopje. Ze had een hekel aan op schoot zitten, en aaien hoefde ook niet zo. Maar je lag gewoon in een scheur als je dr zag slijmen als ze wat lekkers wilde. Dan was ze de liefheid zelve.
Vorige maand op een donderdag zag ik dat 2 van de 3 cavia's niet meer wilde eten. Dus met deze 2 naar de dokter. Ze had last van dr darmpjes en moest een nachtje blijven. Die avond kreeg ze een inwendige bloeding en is ze bij de dierenarts overleden. Prestly is 1.5 jaar geworden.
[ afbeelding ]
Elvis.
Een dag later wilde ook deze dame niet meer eten. Ze was de hokgenote van Prestly. Dus ook met Elvisje naar de DA. Er was niks te vinden waar ze last van kon hebben. Dus kreeg ik dwangvoeding mee. De dwangvoeding vond ze heerlijk en ze likte het bakje gewoon schoon. Deze lieve meid likte altijd je hand af, en als ze op je schouder zat je wang ook. Ze was dol op knuffelen en aaien. Zelfs toen ze niet wilde eten drukte ze haar snoet tegen me aan voor een aai, of likte mn hand af als ze wat lekkers wilde. Het leek heel goed met haar te gaan, maar toch vond ik haar zondags dood in haar kooi. Volgens mij overleden omdat ze haar vriendin miste. Ook Elvis is 1.5 jaar geworden.
[ afbeelding ]
En dan was er nog mijn grote speciale vriend. Simply Red.
Simply Red kwam uit een gesloten dierenwinkel. De eigenaar had hem daar gewoon achter gelaten om te verhongeren. Gelukkig kwam er een nieuwe eigenaresse die medelijden had en voor hem een nieuw baasje zocht. Ze kwam mn moeder tegen en gaf hem aan mijn moeder mee. Mijn moeder heeft hem ook zijn naam gegeven. Dit zielige beestje knapte op en werd een echt maatje. Als je verdrietig was haalde hij rare dingen uit om je op te vrolijken, en als je vrolijk was was hij vrolijker. Altijd tijd en zin voor een knuffel en een aai. Toen ik het huis uit ging is hij met me mee verhuist, altijd was hij er voor me.
Simply werd oud. En ook hij stopte met eten, eigenlijk tegelijk met Prestly. Dus hij ook mee naar de DA. Hij had een rotte kies die verwijdert moest worden onder narcose. Maar ja hij was al oud, er zaten risico's aan vast. Maar moet ik hem laten inslapen als het verholpen kan worden? Hem laten verhongeren kon ik ook niet. Dus toch de gok genomen. Deze ouwe taaie kon ik de volgende avond weer ophalen.
[ afbeelding ]
Wankel op zn pootjes, alsnog naar je toe komen waggelen bij de DA alsof ie blij was weer naar huis te mogen. Ook hem moest ik dwangvoeren. En elke dag ging het beter, hij begon weer zelf te eten en was weer alert. Op maandag avond hoorde ik een vreemd gepiep uit zijn kooi komen. Hij had heel veel moeite met ademhalen. Hij had een acute longontsteking opgelopen. Nadat ik het gepiep had opgemerkt is hij binnen 10 minuten ingeslapen.Dit beestje is 8 jaar geworden. Heel oud voor een cavia. Hij kwam als eerste binnen, en ging als laatste weer weg.
Een weekend vol tranen, vooral Simply ging me aan mn hart. Dag lieverds.
Sterkte.quote:Op woensdag 23 februari 2011 14:14 schreef erodome het volgende:
In januarie Wunna moeten laten inslapen, ze is een ruime 12 1/2 jaar geworden...
Nu de nieuwe telg er is is het niet zo naar pijnlijk meer en kan ik er wel over schrijven.
Met oud en nieuw ging het fout, haar achterhand was ineens erg zwak en ze gaf pijnsignalen.
Op dat moment wisten we nog niet hoe ernstig het was, maar na een bezoekje bij de dierenarts bleek ze een hernia te hebben.
Ze moest dus rust en rimadyl, maar ze reageerde niet goed op de rimadyl, kreeg er maag/darm klachten van, alhoewel haar pijn goed onder controle was ermee.
Inmiddels was haar achterhand zo zwak dat ze geholpen moest worden met opstaan en lopen, zitten om haar behoefte te doen kon ze ook nie zonder hulp, maar wilde ze niet met hulp eigenlijk.
Na toch nog een echo om de buik door te zoeken op eventuele oorzaken voor de maag darm klachten zijn we over gegaan op een andere pijnstiller, alles in haar buik was meer dan ok, hart nieren en lever waren als van een jongere hond.
Helaas sloegen de andere pijnstillers niet aan, ze trilde van de pijn, zelfs met een hoge dosis waarvan ze suffer begon te worden.
Ook ging haar achterhand achteruit tot ze die helemaal niet meer gebruikte, alleen maar meesleepde.
Dit alles in een ruime week tijd.
Met de pijn en het achteruit gaan van de achterhand konden we niet anders dan de keuze voor inslapen maken, twaalf en een half jaar is ze mijn trouwe golden meisje geweest en we missen haar nog elke dag.
Voor mijn zoontje was het erg zwaar, Wunna was er al zijn hele leven en er valt gewoon een enorm gat als zo'n belangerijke spil in het gezin wegvalt.
Vanaf mijn 15de jaar is er altijd een golden in huis geweest, met de dood van Wunna eindigde dus een tijdperk, geen golden meer in huis...
Snap ik, ik zou hem ook niet zo laten lijden. Het welzijn van het beestje gaat voor onze eigen gevoelens.quote:Op vrijdag 25 februari 2011 17:10 schreef Rewimo het volgende:
Nee, hij was nog niet zo oud. Vorig jaar had hij een blaasontsteking, toen is hij onder narcose geweest. Daarna merkten we dat hij steeds slechter ging lopen. En dat werd de laatste tijd erger. Hij haalde ook de bak niet altijd meer, en als hij hem haalde kon hij er haast niet in komen. We hadden met liefde nog 3 jaar lang gedweild maar het was voor hemzelf niet leuk meer. Je kon zien dat hij pijn had.
En als je van hem houdt, moet je hem laten gaan
Ja dat is het liefste wat je dan nog voor hem kan doenquote:Op vrijdag 25 februari 2011 17:10 schreef Rewimo het volgende:
Nee, hij was nog niet zo oud. Vorig jaar had hij een blaasontsteking, toen is hij onder narcose geweest. Daarna merkten we dat hij steeds slechter ging lopen. En dat werd de laatste tijd erger. Hij haalde ook de bak niet altijd meer, en als hij hem haalde kon hij er haast niet in komen. We hadden met liefde nog 3 jaar lang gedweild maar het was voor hemzelf niet leuk meer. Je kon zien dat hij pijn had.
En als je van hem houdt, moet je hem laten gaan
WRH ik wens jou ook veel sterkte toequote:Op vrijdag 25 februari 2011 17:20 schreef WRH het volgende:
ben van mening dat het rustig en pijnloos laten inslapen het laatste is dat we voor onze beestjes kunnen doen. heb letterlijk bij het inslapen gister tegen Balou gezegd dat dit mijn laatste cadeautje was voor hem, ook al was het voor mijzelf het moeilijkste cadeautje dat ik kon uitkiezen.
Balou was al doof en hoorde het niet, maar misschien begreep hij het wel.
Ik vind het zo knap dat je de keuze hebt kunnen maken. Echt! Als een beestje fysiek aftakelt dan is het meestal iets makkelijker. Maar om geestelijke aftakeling te zien, naar de toekomst en de komende veranderingen te kijken en dan de juiste beslissing kunnen nemen... echt knap. Ik weet niet of ik het zou kunnen of dat ik zou blijven proberen om de situatie zo te maken dat hij zich er prettig bij voelde.quote:Op vrijdag 25 februari 2011 17:20 schreef WRH het volgende:
ben van mening dat het rustig en pijnloos laten inslapen het laatste is dat we voor onze beestjes kunnen doen. heb letterlijk bij het inslapen gister tegen Balou gezegd dat dit mijn laatste cadeautje was voor hem, ook al was het voor mijzelf het moeilijkste cadeautje dat ik kon uitkiezen.
Balou was al doof en hoorde het niet, maar misschien begreep hij het wel.
dat dus.quote:Op vrijdag 25 februari 2011 17:30 schreef Rewimo het volgende:
Je groeit ernaar toe, Cat. Op een gegeven moment voel je dat het niet meer gaat. Hoe moeilijk het ook is, dan doe je het.
Mooi gezegd. En ik heb de keuze ook al een paar keer moeten maken voor mijn katten dus ik weet dat ik het kan. Maar dan was het altijd door een lichamelijke ziekte, waarvan je weet dat je - door niet te kiezen- de kat hooguit een paar weken extra leven lijden zou geven.quote:Op vrijdag 25 februari 2011 17:39 schreef WRH het volgende:
[..]
dat dus.
vond zelf de geestelijke aftakeling inderdaad aanzienlijk zwaarder dan eerder bij Coco en Anton waarbij het lichamelijk was.
In ons geval was Balou nog geregeld super levendig, kon bedelen om snoepjes, was echt nog 'wakker' zeg maar dus het twijfelen deden we elke minuut, ongeveer 3 maanden lang al.
die twijfel duurde letterlijk tot het moment dat de dierenarts daadwerkelijk aanbelde voor de gemaakte afspraak.
lief zei op dat moment echt meteen hardop; jezus, gaan we het echt doen nu?!
dan schrik je je kapot, 2 minuten daarvoor lag hij nog gezellig bij ons, was nog in huis aan de wandel geweest, lekker opgewekt, echt heel moeilijk, doe het niet graag over.
maar tegelijkertijd weet je als personeel van je kat op dat moment ook dat dit het enige juiste is en dat je je eigen gevoel aan de kant moet schuiven, juist voor die kat.
te vroeg is vreselijk voor de baasjes, je zult nooit weten hoeveel te vroeg, te laat echter is vreselijk voor het huisdier, dus je neemt het, je dealt ermee, dit is de verantwoordelijkheid die er bij hoort, de beslissing waar je als huisdiereigenaar mee moet leven.
maar dan doet het nog wel ongelooflijk veel pijn.
Klopt, Katinka, Guus is vorig jaar april overreden, toen ik in het ziekenhuis lagquote:Op zaterdag 26 februari 2011 20:17 schreef Katinkat het volgende:
Rewimo, Qltel en Christan, veel sterkte; gaat trouwens in een rap tempo bij jullie. Overlijden van Guus is toch ook niet zo heel lang geleden?
Dag Jamiequote:Op vrijdag 25 februari 2011 17:03 schreef Rewimo het volgende:
Onze Jamie is er ook niet meer. We hebben hem vanmiddag in laten slapen, omdat hij zoveel pijn had. Hij had artrose en kon niet goed meer lopen. Hij was ruim 12 jaar. Christan is met hem opgegroeid, ze waren echt vriendjes. Hier waren ze nog even groot:
[ afbeelding ]
Jamie tussen de knuffels
[ afbeelding ]
Doosjes waren altijd leuk. Ook al waren ze wat aan de kleine kant
[ afbeelding ]
En in een sportieve bui: op Christans sporttas
[ afbeelding ]
Dag Jamie, ga de regenboogbrug maar over
Zeker herkenbaar. Heel af en toe mis ik mn katten nog steeds.quote:Op zondag 27 februari 2011 20:56 schreef Lottekoekkie het volgende:
Wat een verdriet hier allemaal.
Afscheid nemen van je maatje, of het nou een muisje, cavia, poesje, kater of hond is, het verdriet zit zķ in je keel en in je hart.
Pepper is al dik 5 jaar terug overleden en ondanks dat Lotje er voor "terug" is gekomen blijft het hikken, Pepper ligt in de tuin en elk jaar op haar "geboortedatum" en haar sterfdatum leg ik een bloemetje op haar grafje, sámen met Lot. Het verdriet slijt wel, een beetje maar dat duurt erg lang hoor. Wens jullie allemaal heel veel sterkte..............
Maar de herinneringen blijven, de liefde zéker ook maar het gemis is zķ intens
Eén van de vele overpeinzingen die ik schreef na Pepper.
Werllicht beetje troost en herkenbaar voor jullie.
We hebben elkaar ook alweer een tijd niet "gesproken" natuurlijk. Met jouw monsters alles goed?quote:Op dinsdag 1 maart 2011 14:33 schreef miss_dynastie het volgende:
Ik schrok heel erg, wist niet dat hij ziek was
quote:Op dinsdag 1 maart 2011 18:53 schreef Rewimo het volgende:
[..]
We hebben elkaar ook alweer een tijd niet "gesproken" natuurlijk. Met jouw monsters alles goed?
Elke keer als ik de keuken in kom, verwacht ik een "mauw" uit de mand waar Jamie de laatste tijd zo graag lag
Hij mist Jamie, hij is met hem opgegroeid dus hij was er altijd al, voor hem. We missen hem alledrie, het is nog steeds wennen om hem niet meer lekker in zijn mand te zien liggenquote:Op zondag 6 maart 2011 21:31 schreef lady-wrb het volgende:
jeetje rewimo, ik wist het niet van guus en ik lees het net pas.
wat een verdriet kan je hebben om een geliefd huisdier.
veel sterkte bij het verwerken van het verdriet en gemis.
hoe is christan eronder?
joh, ik lees het nu pas. Wat sneu. Sterkte voor jullie drieen.quote:Op zondag 6 maart 2011 22:00 schreef Rewimo het volgende:
[..]
Hij mist Jamie, hij is met hem opgegroeid dus hij was er altijd al, voor hem. We missen hem alledrie, het is nog steeds wennen om hem niet meer lekker in zijn mand te zien liggen
Ja (ik moest het opzoeken wist wel dat het begin maart was)quote:Op dinsdag 8 maart 2011 16:36 schreef Cat22 het volgende:
Is het alweer een jaar geleden dat de Zigster overleed? Dat was ook echt zo'n kat met karakter.
Zeker, hij heeft een geweldig leven gehad.quote:Op donderdag 17 maart 2011 11:51 schreef Disana het volgende:
Lipjes. Het klinkt als een mooi leven en een waardige dood.
Ik weet het, dat vind ik echt 1 van de beste foto's die ik van hem heb.quote:Op donderdag 17 maart 2011 13:14 schreef oh-oh het volgende:
Ik moest lachen om die laatste foto
Rust zacht Sammie, en veel sterkte Lipjes
quote:Op zaterdag 26 maart 2011 19:00 schreef lady-wrb het volgende:
van de week zat ik nog op dr te mopperen omdat ze mijn hele bloembed overhoop gooide.
vanochtend trof ik 'r dood aan in mijn tuinvijvertje. verdronken
sien, mijn mooie rooie
Aww wat sneu. Sterkte, .quote:Op zaterdag 26 maart 2011 19:00 schreef lady-wrb het volgende:
van de week zat ik nog op dr te mopperen omdat ze mijn hele bloembed overhoop gooide.
vanochtend trof ik 'r dood aan in mijn tuinvijvertje. verdronken
sien, mijn mooie rooie
Ach wat jammer van Sientje, sterktequote:Op zaterdag 26 maart 2011 19:00 schreef lady-wrb het volgende:
van de week zat ik nog op dr te mopperen omdat ze mijn hele bloembed overhoop gooide.
vanochtend trof ik 'r dood aan in mijn tuinvijvertje. verdronken
sien, mijn mooie rooie
Ach nee toch? Hoe kan dat nou joh? Erin gevallen en ze kon er niet meer uit klimmen? Wat naar Sterkte!quote:Op zaterdag 26 maart 2011 19:00 schreef lady-wrb het volgende:
van de week zat ik nog op dr te mopperen omdat ze mijn hele bloembed overhoop gooide.
vanochtend trof ik 'r dood aan in mijn tuinvijvertje. verdronken
sien, mijn mooie rooie
Heel goed dat je er op tijd bij was. Maar wat zul je hem missen na zoveel jaren. Sterkte.quote:Op maandag 28 maart 2011 11:51 schreef ClintOosthout het volgende:
Gisteravond om 22:30 met spoed naar de dierenarts omdat mijn trouwe Fox heel benauwd was.
Foto gemaakt en hij had heel veel vocht in z'n longen. Spuit gekregen om het vocht via z'n nieren af te voeren, maar het heeft helaas niet geholpen.
Om 01:00 uur heb ik hem in laten slapen omdat hij bezig was te verdinken in z'n eigen vocht.
Ik heb gelukkig 16 jaar plezier van de prutser (zo noemden we Djen altijd) gehad.
[ afbeelding ]
Tot hier dacht ik dat het om een rode kat ging Maar ik kan me voorstellen dat het bij een kip ook schrikken is en dat je een kip kunt missen.quote:Op zaterdag 26 maart 2011 19:54 schreef lady-wrb het volgende:
ik heb van de week nog een filmpje gemaakt van toen ze al bloembollengooiend als een sloopkogel door mijn bloemperk ging.
zal eens kijken of ik het hier kan plaatsen.
en ik vrees dat ik morgen 4 boze kippen heb die tegen het hek geplakt staan.
om herhaling te voorkomen heb ik hun hek dichtgedaan zodat ze de tuin even niet meer inkunnen zolang ik geen hekje om dat vijvertje heb.
een verdronken kip is al teveel.
Dat is heel snel gegaan dan Maar 16 jaar mag je echt trots op zijn. Sterktequote:Op maandag 28 maart 2011 11:51 schreef ClintOosthout het volgende:
Gisteravond om 22:30 met spoed naar de dierenarts omdat mijn trouwe Fox heel benauwd was.
Foto gemaakt en hij had heel veel vocht in z'n longen. Spuit gekregen om het vocht via z'n nieren af te voeren, maar het heeft helaas niet geholpen.
Om 01:00 uur heb ik hem in laten slapen omdat hij bezig was te verdinken in z'n eigen vocht.
Ik heb gelukkig 16 jaar plezier van de prutser (zo noemden we Djen altijd) gehad.
[ afbeelding ]
Klinkt heel hard maar als je van dieren houdt moet je soms zulke beslissingen maken. Hij was gisteren voor het eerst in z'n leven bang en dat was het moment dat ik besloten heb om hem in te laten slapen.quote:Op maandag 28 maart 2011 13:31 schreef lady-wrb het volgende:
jee dat is dan schrikken zeg
maar wat goed dat je zo kortdaad die belangrijke beslissing kon nemen.
He bah komen meteen de tranen hier Als het zo onverwachts is, is het extra moeilijk vind ik altijd. Heel veel sterkte. Prachtige hond overigens.quote:Op maandag 28 maart 2011 17:41 schreef Neo-Mullen het volgende:
Ik voel me hier zo begrepen...
Het schijnt dat er al langere tijd een kwaadaardige niertumor huishield in Kinga, onze Tervuerense herder. Ze heeft hier nooit wat van gevoeld op de een of andere manier. Ben vorige week nog regelmatig uren met d'r gaan wandelen en ze was helemaal in orde...
[ afbeelding ]
22 maart (vorige week dinsdag), op m'n verjaardag nog een lekkere lange wandeling met haar gemaakt.
Zaterdag voelde ze zich niet goed en bleef ze roerloos op dezelfde plek liggen. Omdat ik die avond m'n verjaardag zou houden is ze bij m'n pa gebleven en daar heeft ze heel veel overgegeven... de dag daarna kwam ze terug hierheen en wederom heel veel overgegeven en wou ze ook niet meer naar buiten enzo.
Vanochtend heeft mn ma de dierenarts gebeld voor een acute afspraak en toen we d'r riepen om mee te gaan bleef ze liggen en doorgaan met hijgen. ze keek ons niet eens aan... dat was echt heel erg om te zien.. we hebben haar toen opgetild en in de auto gelegd en naar de dierenarts gebracht.
Daar heeft hij haar onderzocht en later kregen we telefoon dat het die tumor was en die was opengesprongen.. de rotzooi die daaruit kwam heeft een buikvliesontsteking veroorzaakt en dat gaf d'r enorme pijn...
Ze konden opereren, maar dat zou veel pijn kosten en de kans op overleven was klein. Ook was er kans op verdere uitzaaiingen.
[ afbeelding ]
Haar blije en glunderende koppie als je d'r riep.
[ afbeelding ]
Ergens in het voorjaar van 2007. Toen ze nog niet zo grijs was
Blegh ik mis haar zo we hebben haar 10 jaar en ruim 5 maanden gehad en we hebben zoveel meegemaakt. Vakanties, de gewone wandelingen, de schildpadden in de tuin waar ze uren naar keek. Ze heeft me ook meerdere keren getroost toen ik liefdesverdriet had. Ze was echt m'n maatje en maakte helemaal deel uit van het gezin.
Ben de hele dag al aan het huilen... het is zo onwerkelijk.
Het is ook gewoon niet eerlijk... ze deed echt nooit een vlieg kwaad, nooit ruzie met andere honden en dan overkomt haar deze gruwelzooi.
Ik vond het ook heel eng om haar in te zien slapen. Ze had na enkele minuten nog spiertrekjes bij d'r poot en bij d'r mond. Dat heeft toch wel een beetje een shockerende indruk op me achtergelaten
Rust in vrede lieve Kinga. Zal je nooit vergeten...
17-10-2000 (schatting) - 28-03-2011
Jeetje .. heftig zo snel ineens. Sterkte! wat een prachtbeest zeg.quote:Op maandag 28 maart 2011 17:41 schreef Neo-Mullen het volgende:
Ik voel me hier zo begrepen...
Het schijnt dat er al langere tijd een kwaadaardige niertumor huishield in Kinga, onze Tervuerense herder. Ze heeft hier nooit wat van gevoeld op de een of andere manier. Ben vorige week nog regelmatig uren met d'r gaan wandelen en ze was helemaal in orde...
[ afbeelding ]
22 maart (vorige week dinsdag), op m'n verjaardag nog een lekkere lange wandeling met haar gemaakt.
Zaterdag voelde ze zich niet goed en bleef ze roerloos op dezelfde plek liggen. Omdat ik die avond m'n verjaardag zou houden is ze bij m'n pa gebleven en daar heeft ze heel veel overgegeven... de dag daarna kwam ze terug hierheen en wederom heel veel overgegeven en wou ze ook niet meer naar buiten enzo.
Vanochtend heeft mn ma de dierenarts gebeld voor een acute afspraak en toen we d'r riepen om mee te gaan bleef ze liggen en doorgaan met hijgen. ze keek ons niet eens aan... dat was echt heel erg om te zien.. we hebben haar toen opgetild en in de auto gelegd en naar de dierenarts gebracht.
Daar heeft hij haar onderzocht en later kregen we telefoon dat het die tumor was en die was opengesprongen.. de rotzooi die daaruit kwam heeft een buikvliesontsteking veroorzaakt en dat gaf d'r enorme pijn...
Ze konden opereren, maar dat zou veel pijn kosten en de kans op overleven was klein. Ook was er kans op verdere uitzaaiingen.
[ afbeelding ]
Haar blije en glunderende koppie als je d'r riep.
[ afbeelding ]
Ergens in het voorjaar van 2007. Toen ze nog niet zo grijs was
Blegh ik mis haar zo we hebben haar 10 jaar en ruim 5 maanden gehad en we hebben zoveel meegemaakt. Vakanties, de gewone wandelingen, de schildpadden in de tuin waar ze uren naar keek. Ze heeft me ook meerdere keren getroost toen ik liefdesverdriet had. Ze was echt m'n maatje en maakte helemaal deel uit van het gezin.
Ben de hele dag al aan het huilen... het is zo onwerkelijk.
Het is ook gewoon niet eerlijk... ze deed echt nooit een vlieg kwaad, nooit ruzie met andere honden en dan overkomt haar deze gruwelzooi.
Ik vond het ook heel eng om haar in te zien slapen. Ze had na enkele minuten nog spiertrekjes bij d'r poot en bij d'r mond. Dat heeft toch wel een beetje een shockerende indruk op me achtergelaten
Rust in vrede lieve Kinga. Zal je nooit vergeten...
17-10-2000 (schatting) - 28-03-2011
quote:Op maandag 28 maart 2011 18:11 schreef indaha het volgende:
Clint en Neo allebei veel sterkte, het is zwaar als je na zoveel jaren samen je maatje moet missen
quote:Op maandag 28 maart 2011 18:24 schreef Queen_Minny het volgende:
Iedereen heel veel sterkte met het verlies van jullie geliefde diertjes.
Mogen al onze dieren maar vrolijk samen spelen achter de regenboogbrug.
quote:Op maandag 28 maart 2011 18:43 schreef Chanty het volgende:
[..]
He bah komen meteen de tranen hier Als het zo onverwachts is, is het extra moeilijk vind ik altijd. Heel veel sterkte. Prachtige hond overigens.
quote:Op maandag 28 maart 2011 18:48 schreef tliciouz het volgende:
[..]
Jeetje .. heftig zo snel ineens. Sterkte! wat een prachtbeest zeg.
De rest natuurlijk ook sterkte!
Dankjulliewel.quote:Op maandag 28 maart 2011 19:01 schreef Rewimo het volgende:
Zo onverwacht afscheid nemen maakt het nog moeilijker dan het al is Een dier laten inslapen is het laatste wat je nog voor ze doen kan. Het is vreselijk naar maar je weet dat je niet anders kan...
Sterkte allemaal
Sterkte. Maar zit maar niet te veel in over het inslapen, de spiertrekjes zijn heel normaal en ze was daarvoor waarschijnlijk al fijn en rustig ingeslapen.quote:Op maandag 28 maart 2011 17:41 schreef Neo-Mullen het volgende:
Ik voel me hier zo begrepen...
Het schijnt dat er al langere tijd een kwaadaardige niertumor huishield in Kinga, onze Tervuerense herder. Ze heeft hier nooit wat van gevoeld op de een of andere manier. Ben vorige week nog regelmatig uren met d'r gaan wandelen en ze was helemaal in orde...
[ afbeelding ]
22 maart (vorige week dinsdag), op m'n verjaardag nog een lekkere lange wandeling met haar gemaakt.
Zaterdag voelde ze zich niet goed en bleef ze roerloos op dezelfde plek liggen. Omdat ik die avond m'n verjaardag zou houden is ze bij m'n pa gebleven en daar heeft ze heel veel overgegeven... de dag daarna kwam ze terug hierheen en wederom heel veel overgegeven en wou ze ook niet meer naar buiten enzo.
Vanochtend heeft mn ma de dierenarts gebeld voor een acute afspraak en toen we d'r riepen om mee te gaan bleef ze liggen en doorgaan met hijgen. ze keek ons niet eens aan... dat was echt heel erg om te zien.. we hebben haar toen opgetild en in de auto gelegd en naar de dierenarts gebracht.
Daar heeft hij haar onderzocht en later kregen we telefoon dat het die tumor was en die was opengesprongen.. de rotzooi die daaruit kwam heeft een buikvliesontsteking veroorzaakt en dat gaf d'r enorme pijn...
Ze konden opereren, maar dat zou veel pijn kosten en de kans op overleven was klein. Ook was er kans op verdere uitzaaiingen.
[ afbeelding ]
Haar blije en glunderende koppie als je d'r riep.
[ afbeelding ]
Ergens in het voorjaar van 2007. Toen ze nog niet zo grijs was
Blegh ik mis haar zo we hebben haar 10 jaar en ruim 5 maanden gehad en we hebben zoveel meegemaakt. Vakanties, de gewone wandelingen, de schildpadden in de tuin waar ze uren naar keek. Ze heeft me ook meerdere keren getroost toen ik liefdesverdriet had. Ze was echt m'n maatje en maakte helemaal deel uit van het gezin.
Ben de hele dag al aan het huilen... het is zo onwerkelijk.
Het is ook gewoon niet eerlijk... ze deed echt nooit een vlieg kwaad, nooit ruzie met andere honden en dan overkomt haar deze gruwelzooi.
Ik vond het ook heel eng om haar in te zien slapen. Ze had na enkele minuten nog spiertrekjes bij d'r poot en bij d'r mond. Dat heeft toch wel een beetje een shockerende indruk op me achtergelaten
Rust in vrede lieve Kinga. Zal je nooit vergeten...
17-10-2000 (schatting) - 28-03-2011
Dat vertelde de dierenarts inderdaad. Maar het is toch akelig om te weten dat ze dood is en je d'r pootje een beetje heen en weer ziet bewegen.quote:Op maandag 28 maart 2011 19:30 schreef boem-dikkie het volgende:
[..]
Sterkte. Maar zit maar niet te veel in over het inslapen, de spiertrekjes zijn heel normaal en ze was daarvoor waarschijnlijk al fijn en rustig ingeslapen.
Zo ging het ook bij onze hond, gelukkig hadden we een hele aardige dierenarts. Onze hond was eigenlijk al zo zwak dat hij bij het spuitje waar hij van in slaap moet vallen al ongeveer overleed. Nogmaals sterkte!quote:Op maandag 28 maart 2011 20:11 schreef Neo-Mullen het volgende:
[..]
Dat vertelde de dierenarts inderdaad. Maar het is toch akelig om te weten dat ze dood is en je d'r pootje een beetje heen en weer ziet bewegen.
Ik was haar net een laatste knuffel aan het geven toen dat begon... ik schrok behoorlijk en vond het echt heel vaag om te zien...
Ik ben 21 en thuiswonend. Het was dan ook niet direct mijn hond, maar ik trok er wel veel mee op.quote:Op maandag 28 maart 2011 22:43 schreef ClintOosthout het volgende:
Neo ik weet niet hoe oud je bent maar het went nooit. Enigste troost die je kan hebben is dat je het juiste doet voor je dier en hem alleen maar helpt. Je kunt ze niet laten lijden.
Ik heb nu een kat vier honden en een paard moeten laten inslapen en het is elke keer weer net zo vervelend.
Ik weet dat je er nu niet aan wilt denken, maar ga binnenkort serieus weer op zoek naar een nieuw vriendje. dat helpt echt.
Sterkte
Dankje, en zeker was Kinga een mooi beestjequote:Op maandag 28 maart 2011 22:52 schreef oh-oh het volgende:
Ah Neo, heel veel sterkte, wat een mooierd was Kinga
Woon je in de buurt van Maastricht?
Als het niet normaal is, dan hebben we samen een afwijking. Ik heb altijd maanden last van het verlies van een van de katten (we hebben er nogal wat, dus er gaat er af en toe eentje). Niet alleen het gemis, maar ook het schuldgevoel omdat ik me volledig verantwoordelijk voel voor mijn dieren. De twijfel of ik het wel goed heb gedaan. En de vurige wens hem of haar nog een keer te zien langslopen. Die dingen snijden me altijd weken, zo niet maanden door mijn ziel. Het trekt na verloop van tijd wel wat bij, maar ik vind het afschuwelijk pijnlijk.quote:Op dinsdag 29 maart 2011 16:09 schreef Neo-Mullen het volgende:
Ik weet niet of het normaal is om het zo zwaar te hebben met t verlies van een huisdier...
Heb zojuist nog een laatste symbolisch rondje gewandeld. Het rondje dat we altijd met haar wandelden door het park en het bosje. Had bijna de hele tijd tranen in m'n ogen en ik zag haar in m'n gedachten nog steeds rondrennen en rondsnuffelen bij struikjes enzo...
Ik kwam zelfs nog een stok tegen die ik vrijdag de hele tijd met haar heb gegooid, die heb ik nu meegenomen.
Er was alleen niemand aan wie ik een hondenkoekje kon geven na afloop..
En omdat wij de as van haar niet krijgen, ben ik plukjes haar aan 't verzamelen als aandenken...
Nogmaals, het klinkt misschien erg dramatisch, maar ik heb altijd heel veel emotionele moeite met dingen los- en achter me laten.
Dat gevoel heb ik ook...quote:Op dinsdag 29 maart 2011 16:16 schreef ElisaB het volgende:
[..]
Als het niet normaal is, dan hebben we samen een afwijking. Ik heb altijd maanden last van het verlies van een van de katten (we hebben er nogal wat, dus er gaat er af en toe eentje). Niet alleen het gemis, maar ook het schuldgevoel omdat ik me volledig verantwoordelijk voel voor mijn dieren. De twijfel of ik het wel goed heb gedaan. En de vurige wens hem of haar nog een keer te zien langslopen. Die dingen snijden me altijd weken, zo niet maanden door mijn ziel. Het trekt na verloop van tijd wel wat bij, maar ik vind het afschuwelijk pijnlijk.
Dus zeg het maar: is het normaal? Geen idee, maar in elk geval heb ik het ook. Pas als je een paar dagen erna nog niet (redelijk) normaal kunt functioneren, dan zou ik wat gaan twijfelen. Maar dat je nu nog verdrietig bent, vind ik erg gezond klinken.
Sterkte
Ik vind het niet raar.quote:Op dinsdag 29 maart 2011 16:09 schreef Neo-Mullen het volgende:
Ik weet niet of het normaal is om het zo zwaar te hebben met t verlies van een huisdier...
Heb zojuist nog een laatste symbolisch rondje gewandeld. Het rondje dat we altijd met haar wandelden door het park en het bosje. Had bijna de hele tijd tranen in m'n ogen en ik zag haar in m'n gedachten nog steeds rondrennen en rondsnuffelen bij struikjes enzo...
Ik kwam zelfs nog een stok tegen die ik vrijdag de hele tijd met haar heb gegooid, die heb ik nu meegenomen.
Er was alleen niemand aan wie ik een hondenkoekje kon geven na afloop..
En omdat wij de as van haar niet krijgen, ben ik plukjes haar aan 't verzamelen als aandenken...
Nogmaals, het klinkt misschien erg dramatisch, maar ik heb altijd heel veel emotionele moeite met dingen los- en achter me laten.
Dat is echt wel normaal hoor. Mijn moeder is ook nog naar het bos gegaan twee keer en moest zelfs janken toen ze een oude drol zag liggen van Flynn. Vergis je niet hoezeer een dier deel uitmaakt van je gezinsleven. Mensen die bv reageren met: het is maar een hond, snappen er werkelijk niks van. Dit verlies heeft echt tijd nodig en de een heeft daar langer voor nodig dan de ander.quote:Op dinsdag 29 maart 2011 16:09 schreef Neo-Mullen het volgende:
Ik weet niet of het normaal is om het zo zwaar te hebben met t verlies van een huisdier...
Heb zojuist nog een laatste symbolisch rondje gewandeld. Het rondje dat we altijd met haar wandelden door het park en het bosje. Had bijna de hele tijd tranen in m'n ogen en ik zag haar in m'n gedachten nog steeds rondrennen en rondsnuffelen bij struikjes enzo...
Ik kwam zelfs nog een stok tegen die ik vrijdag de hele tijd met haar heb gegooid, die heb ik nu meegenomen.
Er was alleen niemand aan wie ik een hondenkoekje kon geven na afloop..
En omdat wij de as van haar niet krijgen, ben ik plukjes haar aan 't verzamelen als aandenken...
Nogmaals, het klinkt misschien erg dramatisch, maar ik heb altijd heel veel emotionele moeite met dingen los- en achter me laten.
Daar kan je je nog jaren schuldig over voelen. Maar dat zou vrij onzinnig zijn. Je moet je schuldig voelen als je haar opzettelijk te kort hebt gedaan. En dat heb je (schat ik zomaar in) beslist niet gedaan. En het had ook al niet geholpen als jij zaterdag de hele avond en nacht was gaan sneuneuzen. Hoewel je het waarschijnlijk anders voelt.quote:Op dinsdag 29 maart 2011 16:23 schreef Neo-Mullen het volgende:
Dat gevoel heb ik ook...
Plus het feit dat ze zaterdagmiddag gewoon een beetje misselijk leek. Daardoor is ze naar m'n vader gegaan omdat ik die avond m'n verjaardag zou vieren met vrienden. Die avond/nacht heeft zij heel veel overgegeven en pijn gehad, terwijl ik feest vierde...
Kon ik de tijd maar terugdraaien, dan was dat hele feest gecanceld en was ik die nacht bij d'r gebleven
Maar je kunt de tijd niet terugdraaien en je hebt op dat moment gehandeld naar beste weten. Achteraf (als je alle kennis hebt) is he taltijd makkelijk praten: 'had ik maar dit, of had ik maar dat'.quote:Op dinsdag 29 maart 2011 16:23 schreef Neo-Mullen het volgende:
[..]
Dat gevoel heb ik ook...
Plus het feit dat ze zaterdagmiddag gewoon een beetje misselijk leek. Daardoor is ze naar m'n vader gegaan omdat ik die avond m'n verjaardag zou vieren met vrienden. Die avond/nacht heeft zij heel veel overgegeven en pijn gehad, terwijl ik feest vierde...
Kon ik de tijd maar terugdraaien, dan was dat hele feest gecanceld en was ik die nacht bij d'r gebleven
quote:Op dinsdag 29 maart 2011 17:21 schreef Neo-Mullen het volgende:
Dankjulliewel... jullie zijn echt begripvol en jullie opmerkingen stellen me een stuk meer gerust.
Ik ontdekte zojuist een blog op internet van m'n moeder waarin ze haar verdriet heeft opgeschreven en heeft verteld over het leven van Kinga bij ons.
Toen moest ik opnieuw huilen en op een gegeven moment hoorde ik Gini achter me miauwen, vervolgens liep ze naar me toe en gaf ze de hele tijd kopjes... alsof ze me wilde troosten want normaal komt ze nooit op m'n kamer voor aandacht. Ben toen op de grond gaan zitten en ze liep de hele tijd heen en weer, gaf me kopjes en spinde ondertussen.
Wat zijn huisdieren toch lief
Is heel normaal hoor.quote:Op dinsdag 29 maart 2011 16:09 schreef Neo-Mullen het volgende:
Ik weet niet of het normaal is om het zo zwaar te hebben met t verlies van een huisdier...
Heb zojuist nog een laatste symbolisch rondje gewandeld. Het rondje dat we altijd met haar wandelden door het park en het bosje. Had bijna de hele tijd tranen in m'n ogen en ik zag haar in m'n gedachten nog steeds rondrennen en rondsnuffelen bij struikjes enzo...
Ik kwam zelfs nog een stok tegen die ik vrijdag de hele tijd met haar heb gegooid, die heb ik nu meegenomen.
Er was alleen niemand aan wie ik een hondenkoekje kon geven na afloop..
En omdat wij de as van haar niet krijgen, ben ik plukjes haar aan 't verzamelen als aandenken...
Nogmaals, het klinkt misschien erg dramatisch, maar ik heb altijd heel veel emotionele moeite met dingen los- en achter me laten.
Dankjequote:Op dinsdag 29 maart 2011 19:53 schreef Queen_Minny het volgende:
[..]
Is heel normaal hoor.
In januari heb ik in 1 weekend alle 3 mn cavias verloren. De oudste was 8, hoogbejaard maar wel mn beste maatje.
De eerste kreeg een bloeding bij de DA en was niet meer te redden. 2 dagen later de 2e, ik vermoed dat ze uit eenzaamheid is gestorven. En weer een dag later mn oudste mannetje.
Mn oudste mannetje heeft wonderbaarlijk genoeg een operatie overleeft. Ik heb hem met de hand gevoerd, water gegeven, handdoeken opgewarmd voor hem. En toen kreeg hij er een longontsteking bovenop die hij niet meer aankon, hij was aan de beterende hand dus de klap was heel hard toen ik hem ook vond. En toch dacht ik toen ook, had ik maar... Wat als... Had ik het eerder moeten zien? enz enz enz.
Je kan het niet altijd voorspellen, dieren zijn meesters in kwaaltjes verbergen. Je kan alleen je best doen, en de juiste beslissing maken voor de diertjes. Meer vragen ze ook niet van je.
Je hebt voor je hond gedaan wat je kon gezien de situatie. Meer had ze ook niet van je gewilt.
Dat is fijn, dan komt ze toch nog in zekere zin thuis.quote:Op woensdag 30 maart 2011 15:43 schreef Neo-Mullen het volgende:
[..]
Dankje
Ik voel me sinds vanochtend ook een stuk beter. Ik heb namelijk vanochtend de dierenarts gebeld waar we haar lieten inslapen en heb gevraagd of het alsnog mogelijk was om een aparte crematie voor Kinga te regelen en dan de urn thuisgestuurd te krijgen.
Gelukkig bleek Kinga nog niet te zijn opgehaald en was het nog altijd mogelijk om dit om te zetten naar mijn wens
Het crematorium zal later nog contact met m'n moeder opnemen.
Ik lees trouwens dat deze manier door meer mensen zo is uitgevoerd. Is er iemand die me wat meer kan vertellen? Hoe het gebeurt, hoelang het duurt voordat we de urn krijgen enz...
Ik heb al mijn katten zelf gebracht nadat ze overleden waren en het ophalen lag een beetje aan de drukte, soms was het de volgende dag soms 3-4 dagen. Ik vind persoonlijk het zelf wegbrengen erg prettig voor het verwerkingsproces maar dat zal voor een ieder anders zijn.quote:Op woensdag 30 maart 2011 15:43 schreef Neo-Mullen het volgende:
[..]
Dankje
Ik voel me sinds vanochtend ook een stuk beter. Ik heb namelijk vanochtend de dierenarts gebeld waar we haar lieten inslapen en heb gevraagd of het alsnog mogelijk was om een aparte crematie voor Kinga te regelen en dan de urn thuisgestuurd te krijgen.
Gelukkig bleek Kinga nog niet te zijn opgehaald en was het nog altijd mogelijk om dit om te zetten naar mijn wens
Het crematorium zal later nog contact met m'n moeder opnemen.
Ik lees trouwens dat deze manier door meer mensen zo is uitgevoerd. Is er iemand die me wat meer kan vertellen? Hoe het gebeurt, hoelang het duurt voordat we de urn krijgen enz...
quote:Op woensdag 30 maart 2011 15:43 schreef Neo-Mullen het volgende:
[..]
Dankje
Ik voel me sinds vanochtend ook een stuk beter. Ik heb namelijk vanochtend de dierenarts gebeld waar we haar lieten inslapen en heb gevraagd of het alsnog mogelijk was om een aparte crematie voor Kinga te regelen en dan de urn thuisgestuurd te krijgen.
Gelukkig bleek Kinga nog niet te zijn opgehaald en was het nog altijd mogelijk om dit om te zetten naar mijn wens
Het crematorium zal later nog contact met m'n moeder opnemen.
Ik lees trouwens dat deze manier door meer mensen zo is uitgevoerd. Is er iemand die me wat meer kan vertellen? Hoe het gebeurt, hoelang het duurt voordat we de urn krijgen enz...
De meeste stoken maar op bepaalde dagen.quote:Op woensdag 30 maart 2011 23:19 schreef Ingetje79 het volgende:
Onze hond is vrijdagmiddag heengebracht en kon zaterdagmiddag al weer opgehaald worden.
Zal afhankelijk zijn van het crematorium en de drukte.
Ach.. de mooie zwarte met hap uit het oor.quote:Op maandag 28 maart 2011 22:28 schreef Captain_Chaos het volgende:
Bob.
Gitzwarte kater van een kilo of 10. Vrees van bijna alle gestoffeerde viervoeters uit de wijk. IJzervreter met missende hoektand en hap uit oor. Altijd honger. Superlief, vooral voor kinderen, vreemden en een enkele in het hart gesloten collega-viervoeter. Overleefde ons beider grootste vriend. Had niet het eeuwige leven al komt 21 jaar wel in de richting. Vorig jaar zomer was het gedaan met de Bobcat.
Ik vind dit een lief verhaal. T laat zien hoe veel je om je hond gaf.quote:Op woensdag 30 maart 2011 22:36 schreef oh-oh het volgende:
Wij hadden bij de da het crematorium gebeld en we konden gewoon terecht tot een bepaalde tijd 's avonds. Dus we konden nog even met Frits naar huis en zo, was wel fijn.
Op het moment dat we in de auto stapten om naar het crematorium te rijden kwam net Alive van Pearl Jam op de radio, dat was echt een heel zwaar moment, en dat nr is voor mij ook nooit meer hetzelfde.
Toen we daar kwamen had ze een kamertje klaar met een tafel en kaarsen en vreselijke Italiaanse muziek, en daar werden mn vriendin en ik een beetje giechelig van
Paste zo niet bij mij en Frits
En die vrouw ging heel beschaafd naar buiten en liet ons alleen, liepen wij gelijk te keten daar ( hey, snel, ze is weg, valt dr hier nog iets te pikken of wat? ).
Toen ze weer terug kwam moesten we ff papierwerk invullen, ik die dode hond weer op de arm en mee naar het kantoortje, want ik wilde m nog niet laten liggen
Wat ik echt rot vond was toen we hem daar achter moesten laten.
Hij was nog zacht en niet stijf en zo, en zij wilde dat we m op die tafelmetkaarsjes legden en dan zou zij hem in de koeling doen. Dus ik heb m maar in zn dekentje gedaan en gezegd dat ze hem maar meteen in de koeling moest leggen.
Ow ja wat wel echt best stom was was dat ze gezegd had dat ie om 14.00 op woensdag gecremeerd zou worden. Dus ik zat op mn werk te janken met een kaarsje aan
Stond op het certificaat dat bij de urn zat dat ie al om 11 uur gecremeerd was
Dekentje kwam mee terug, dat hadden ze niet mee verbrand, dat mag niet schijnbaar.
Ik heb die deken en wat van zijn spullen in een schoenendoos gedaan en weggelegd.
En als urn gewoon het strooiblikkie van 6 euro want al die meuk die ze verkochten vond ik niet mooi en dit blikkie is heel simpel en eigenlijk mooi zat. Zijn mooiste blingbling halsband zit er omheen nu met zijn naamtag eraan.
Awww.. heel veel sterktequote:Op vrijdag 1 april 2011 17:16 schreef suuske343 het volgende:
Zucht......Ik vrees dat we er vandaag ook (weer) aan zullen moeten geloven.
Onze 14 jaar oude border collie heeft "iets" gehad vandaag.
Ik denk een hartinfarct of iets in die richting. Hij doet helemaal niks meer, kijkt als je roept, maar staat niet op ofzo.
Mijn man is thuis bij hem, gaat hem vaak aaien en stelt hem gerust. Als ik thuis ben gaan we naar de dierenarts, ik denk dat het daar stopt. Hij is echt op, mijn knuffel!!
[ link | afbeelding ]
Je weet natuurlijk dat hij geen 100 kan worden, maar toch.....
Wat een goeie foto!quote:Op vrijdag 1 april 2011 17:16 schreef suuske343 het volgende:
Zucht......Ik vrees dat we er vandaag ook (weer) aan zullen moeten geloven.
Onze 14 jaar oude border collie heeft "iets" gehad vandaag.
Ik denk een hartinfarct of iets in die richting. Hij doet helemaal niks meer, kijkt als je roept, maar staat niet op ofzo.
Mijn man is thuis bij hem, gaat hem vaak aaien en stelt hem gerust. Als ik thuis ben gaan we naar de dierenarts, ik denk dat het daar stopt. Hij is echt op, mijn knuffel!!
[ link | afbeelding ]
Je weet natuurlijk dat hij geen 100 kan worden, maar toch.....
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |