In Memoriam #10

quote:

Op zondag 3 maart 2024 14:22 schreef Salina het volgende:
Helaas moet ik hier nu ook posten.

Sena
10-4-2006 - 1-3-2024

Na een aantal zware weken achter de rug te hebben gehad met ups en downs, is mijn liefste schat en beste maatje nu toch bezweken. Ik heb haar laten inslapen, want het ging gewoon niet meer.
Ik hoop dat ze een mooi, fijn leventje heeft gehad ondanks de laatste weken. Ze was, en is, mijn beste maatje geweest. Onvervangbaar.

Sena kwam bij mij ergens in 2006. Ik had destijds al een iets oudere kat, Raki , die ik had overgenomen van mijn oudere broer die ging samenwonen. Helaas moest Raki flink wennen aan de nieuwe plek en had ik het idee dat ze wat down was, dus ik besloot na nog geen jaar dat ze misschien behoefte had aan een nieuw maatje.

Dat werd uiteindelijk Sena, die ik via het lokale dierenasiel ophaalde bij het pleeggezin in een dorpje hier vlak in de buurt.
[ afbeelding ]
Ik weet nog dat toen ik haar liet zien aan de buurvrouw (die al vele dieren gehad had in haar leven), die meteen uitriep: "Oh, dit is wel een doerak!"
Nou wist ik amper wat een doerak was, laat staan dat ik wist waarom ze mijn nieuwste maatje zo noemde.
Maar dat heb ik de rest van haar leven wel ondervonden.

Sena was een kat(je) die je de pis niet lauw maakte. Ze was de baas in huis en ik mocht aanwezig zijn in haar huis en op haar feestje. Ging ze naar het dierenpension als ik met vakantie ging, dan was ze de baas tussen de andere katten. Althans, niemand maakte haar wat en ze liet zich niets vertellen door grotere, oudere katten.
Ze kon fel zijn als iets haar niet zinde, bijvoorbeeld bij de dierenarts als ze gevaccineerd moest worden. Maar altijd fair en rechtvaardig. Er zat geen kwaad in. Maar je beleefde altijd wat met haar. Waar ik Raki lief maar saai (rustig) noemde, was Sena op jongere leeftijd eerder stout en aanwezig. Het contrast kon niet groter zijn.
[ afbeelding ]

Op latere leeftijd, Raki was al overleden, werd ze rustiger en kwam ze vaker bij me liggen en slapen. Zelfs de meest wilde doerakjes worden ouder, blijkbaar. Sena veranderde de afgelopen pakweg tien jaar van een zelfstandige wildebras tot een lieflijke knuffelaar, die mij als ultiem ligkussen gebruikte. Ze was niet meer weg te slaan bij mijn voeten, mijn benen, op mijn buik of borst, bij mijn hoofd. Zelfs de laptop was niet veilig.
Zat ik op de bank met de laptop te werken, wurmde ze zich gewoon tussen de werkpaperassen en de koffie om zich bij mij te nestelen.

[ afbeelding ]
[ afbeelding ]

Na 17 jaar grotendeels klachtenvrij te hebben geleefd, merkte je afgelopen maanden dat ze echt ouder werd.

De afgelopen pakweg vier weken kwam de echte problemen. Eerst kwamen de blaasproblemen en de diarree, waarna ze een ontsteking bleek te hebben. Uit bloedonderzoek bleken de rode en witte bloedwaarden rampzalig te zijn, waarna ze op een streng dieet van prednison en antibiotica is gezet. Dat was de enige mogelijkheid, aangezien een operatie niet aan de orde was en er geen tumoren of iets dergelijks aanwezig waren.
De prednison en antibiotica hielden wel een risico in voor de lever en de nieren, werd me al verteld. Na een paar dagen meds bleek het al beter te gaan en werd ze weer de oude: ze at, kwam naar me toe of bij me liggen, ze dronk. De bloedwaarden gingen omhoog. Na de nodige bezoeken aan de (spoed)arts de afgelopen drie weken zag ik het weer wat beter in.

Helaas ging het sinds deze week toch weer bergafwaarts. Ze begon te niezen, hoesten en de laatste dagen ademde ze slecht en enkel door de mond. Na de nodige zorgelijke dagen en een telefonisch spoedconsult, vrijdagmiddag toch weer naar de DA gegaan om uit te sluiten dat ze - vanwege de medicijnen was ze vatbaar geworden voor van alles - bijvoorbeeld geen verkoudheid of astma zou hebben.
Daar bleek uit de echo dat haar longen helemaal vol vocht zaten en dat het hart geen kant meer op kon en ruimte had om normaal te pompen. Het zou op deze manier niet lang meer duren voor ze uit zichzelf zou overlijden. De DA vond het niet verstandig om haar nog mee te geven naar huis en om haar verder te laten lijden.

Helaas was er geen andere optie mogelijk. Vocht uit de longen kan verwijderd worden, maar de oorzaak moet dan nog achterhaald worden. En je zou per direct moeten stoppen met de medicijnen, maar die waren juist nodig om de lage bloedwaarden tegen te gaan. Het was dus onmogelijk om nog iets te doen op dit moment.

Die middag heb ik, in een aparte ruimte bij de DA, mijn beste maatje nog een tijd op schoot gehad, waarna we haar rustig hebben laten inslapen.
Ondanks de afgelopen weken, beleefde ik het allemaal als in een roes, verdoofd, alsof het niet werkelijk waar was en ze straks weer beter werd.
Verdoofd reed ik naar huis en nog steeds van slag reed ik gisteren naar het dierencrematorium, om voor een laatste keer afscheid te nemen. Ze lag, mooi opgemaakt, op een bedje. Ik meende een rustige, tevreden en voldane blik te herkennen. Of misschien was het zoals ik me haar graag herinner. Tevreden en voldaan, vol liefde, nieuwsgierigheid, kwajongensstreken en avontuur.

En nu? Nu zit ik hier, nog steeds verdoofd en onwennig, dit te typen, in een leeg huis. Geen maatje meer, voor het eerst sinds 18 jaar zonder kat in huis. Ik heb de kattenbak nog niet aangeraakt, het blikvoer staat nog in de koelkast en de medicijnen liggen op de tafel in het keukentje.

Het zal wennen zijn zonder jou. Mijn beste vriend, mijn maatje, mijn kleine doerak.

[ afbeelding ]

quote:

Op zondag 3 maart 2024 14:22 schreef Salina het volgende:
Helaas moet ik hier nu ook posten.

Sena
10-4-2006 - 1-3-2024

Na een aantal zware weken achter de rug te hebben gehad met ups en downs, is mijn liefste schat en beste maatje nu toch bezweken. Ik heb haar laten inslapen, want het ging gewoon niet meer.
Ik hoop dat ze een mooi, fijn leventje heeft gehad ondanks de laatste weken. Ze was, en is, mijn beste maatje geweest. Onvervangbaar.

Sena kwam bij mij ergens in 2006. Ik had destijds al een iets oudere kat, Raki , die ik had overgenomen van mijn oudere broer die ging samenwonen. Helaas moest Raki flink wennen aan de nieuwe plek en had ik het idee dat ze wat down was, dus ik besloot na nog geen jaar dat ze misschien behoefte had aan een nieuw maatje.

Dat werd uiteindelijk Sena, die ik via het lokale dierenasiel ophaalde bij het pleeggezin in een dorpje hier vlak in de buurt.
[ afbeelding ]
Ik weet nog dat toen ik haar liet zien aan de buurvrouw (die al vele dieren gehad had in haar leven), die meteen uitriep: "Oh, dit is wel een doerak!"
Nou wist ik amper wat een doerak was, laat staan dat ik wist waarom ze mijn nieuwste maatje zo noemde.
Maar dat heb ik de rest van haar leven wel ondervonden.

Sena was een kat(je) die je de pis niet lauw maakte. Ze was de baas in huis en ik mocht aanwezig zijn in haar huis en op haar feestje. Ging ze naar het dierenpension als ik met vakantie ging, dan was ze de baas tussen de andere katten. Althans, niemand maakte haar wat en ze liet zich niets vertellen door grotere, oudere katten.
Ze kon fel zijn als iets haar niet zinde, bijvoorbeeld bij de dierenarts als ze gevaccineerd moest worden. Maar altijd fair en rechtvaardig. Er zat geen kwaad in. Maar je beleefde altijd wat met haar. Waar ik Raki lief maar saai (rustig) noemde, was Sena op jongere leeftijd eerder stout en aanwezig. Het contrast kon niet groter zijn.
[ afbeelding ]

Op latere leeftijd, Raki was al overleden, werd ze rustiger en kwam ze vaker bij me liggen en slapen. Zelfs de meest wilde doerakjes worden ouder, blijkbaar. Sena veranderde de afgelopen pakweg tien jaar van een zelfstandige wildebras tot een lieflijke knuffelaar, die mij als ultiem ligkussen gebruikte. Ze was niet meer weg te slaan bij mijn voeten, mijn benen, op mijn buik of borst, bij mijn hoofd. Zelfs de laptop was niet veilig.
Zat ik op de bank met de laptop te werken, wurmde ze zich gewoon tussen de werkpaperassen en de koffie om zich bij mij te nestelen.

[ afbeelding ]
[ afbeelding ]

Na 17 jaar grotendeels klachtenvrij te hebben geleefd, merkte je afgelopen maanden dat ze echt ouder werd.

De afgelopen pakweg vier weken kwam de echte problemen. Eerst kwamen de blaasproblemen en de diarree, waarna ze een ontsteking bleek te hebben. Uit bloedonderzoek bleken de rode en witte bloedwaarden rampzalig te zijn, waarna ze op een streng dieet van prednison en antibiotica is gezet. Dat was de enige mogelijkheid, aangezien een operatie niet aan de orde was en er geen tumoren of iets dergelijks aanwezig waren.
De prednison en antibiotica hielden wel een risico in voor de lever en de nieren, werd me al verteld. Na een paar dagen meds bleek het al beter te gaan en werd ze weer de oude: ze at, kwam naar me toe of bij me liggen, ze dronk. De bloedwaarden gingen omhoog. Na de nodige bezoeken aan de (spoed)arts de afgelopen drie weken zag ik het weer wat beter in.

Helaas ging het sinds deze week toch weer bergafwaarts. Ze begon te niezen, hoesten en de laatste dagen ademde ze slecht en enkel door de mond. Na de nodige zorgelijke dagen en een telefonisch spoedconsult, vrijdagmiddag toch weer naar de DA gegaan om uit te sluiten dat ze - vanwege de medicijnen was ze vatbaar geworden voor van alles - bijvoorbeeld geen verkoudheid of astma zou hebben.
Daar bleek uit de echo dat haar longen helemaal vol vocht zaten en dat het hart geen kant meer op kon en ruimte had om normaal te pompen. Het zou op deze manier niet lang meer duren voor ze uit zichzelf zou overlijden. De DA vond het niet verstandig om haar nog mee te geven naar huis en om haar verder te laten lijden.

Helaas was er geen andere optie mogelijk. Vocht uit de longen kan verwijderd worden, maar de oorzaak moet dan nog achterhaald worden. En je zou per direct moeten stoppen met de medicijnen, maar die waren juist nodig om de lage bloedwaarden tegen te gaan. Het was dus onmogelijk om nog iets te doen op dit moment.

Die middag heb ik, in een aparte ruimte bij de DA, mijn beste maatje nog een tijd op schoot gehad, waarna we haar rustig hebben laten inslapen.
Ondanks de afgelopen weken, beleefde ik het allemaal als in een roes, verdoofd, alsof het niet werkelijk waar was en ze straks weer beter werd.
Verdoofd reed ik naar huis en nog steeds van slag reed ik gisteren naar het dierencrematorium, om voor een laatste keer afscheid te nemen. Ze lag, mooi opgemaakt, op een bedje. Ik meende een rustige, tevreden en voldane blik te herkennen. Of misschien was het zoals ik me haar graag herinner. Tevreden en voldaan, vol liefde, nieuwsgierigheid, kwajongensstreken en avontuur.

En nu? Nu zit ik hier, nog steeds verdoofd en onwennig, dit te typen, in een leeg huis. Geen maatje meer, voor het eerst sinds 18 jaar zonder kat in huis. Ik heb de kattenbak nog niet aangeraakt, het blikvoer staat nog in de koelkast en de medicijnen liggen op de tafel in het keukentje.

Het zal wennen zijn zonder jou. Mijn beste vriend, mijn maatje, mijn kleine doerak.

[ afbeelding ]

quote:

Op zondag 3 maart 2024 14:22 schreef Salina het volgende:
Helaas moet ik hier nu ook posten.

Sena
10-4-2006 - 1-3-2024

Na een aantal zware weken achter de rug te hebben gehad met ups en downs, is mijn liefste schat en beste maatje nu toch bezweken. Ik heb haar laten inslapen, want het ging gewoon niet meer.
Ik hoop dat ze een mooi, fijn leventje heeft gehad ondanks de laatste weken. Ze was, en is, mijn beste maatje geweest. Onvervangbaar.

Sena kwam bij mij ergens in 2006. Ik had destijds al een iets oudere kat, Raki , die ik had overgenomen van mijn oudere broer die ging samenwonen. Helaas moest Raki flink wennen aan de nieuwe plek en had ik het idee dat ze wat down was, dus ik besloot na nog geen jaar dat ze misschien behoefte had aan een nieuw maatje.

Dat werd uiteindelijk Sena, die ik via het lokale dierenasiel ophaalde bij het pleeggezin in een dorpje hier vlak in de buurt.
[ afbeelding ]
Ik weet nog dat toen ik haar liet zien aan de buurvrouw (die al vele dieren gehad had in haar leven), die meteen uitriep: "Oh, dit is wel een doerak!"
Nou wist ik amper wat een doerak was, laat staan dat ik wist waarom ze mijn nieuwste maatje zo noemde.
Maar dat heb ik de rest van haar leven wel ondervonden.

Sena was een kat(je) die je de pis niet lauw maakte. Ze was de baas in huis en ik mocht aanwezig zijn in haar huis en op haar feestje. Ging ze naar het dierenpension als ik met vakantie ging, dan was ze de baas tussen de andere katten. Althans, niemand maakte haar wat en ze liet zich niets vertellen door grotere, oudere katten.
Ze kon fel zijn als iets haar niet zinde, bijvoorbeeld bij de dierenarts als ze gevaccineerd moest worden. Maar altijd fair en rechtvaardig. Er zat geen kwaad in. Maar je beleefde altijd wat met haar. Waar ik Raki lief maar saai (rustig) noemde, was Sena op jongere leeftijd eerder stout en aanwezig. Het contrast kon niet groter zijn.
[ afbeelding ]

Op latere leeftijd, Raki was al overleden, werd ze rustiger en kwam ze vaker bij me liggen en slapen. Zelfs de meest wilde doerakjes worden ouder, blijkbaar. Sena veranderde de afgelopen pakweg tien jaar van een zelfstandige wildebras tot een lieflijke knuffelaar, die mij als ultiem ligkussen gebruikte. Ze was niet meer weg te slaan bij mijn voeten, mijn benen, op mijn buik of borst, bij mijn hoofd. Zelfs de laptop was niet veilig.
Zat ik op de bank met de laptop te werken, wurmde ze zich gewoon tussen de werkpaperassen en de koffie om zich bij mij te nestelen.

[ afbeelding ]
[ afbeelding ]

Na 17 jaar grotendeels klachtenvrij te hebben geleefd, merkte je afgelopen maanden dat ze echt ouder werd.

De afgelopen pakweg vier weken kwam de echte problemen. Eerst kwamen de blaasproblemen en de diarree, waarna ze een ontsteking bleek te hebben. Uit bloedonderzoek bleken de rode en witte bloedwaarden rampzalig te zijn, waarna ze op een streng dieet van prednison en antibiotica is gezet. Dat was de enige mogelijkheid, aangezien een operatie niet aan de orde was en er geen tumoren of iets dergelijks aanwezig waren.
De prednison en antibiotica hielden wel een risico in voor de lever en de nieren, werd me al verteld. Na een paar dagen meds bleek het al beter te gaan en werd ze weer de oude: ze at, kwam naar me toe of bij me liggen, ze dronk. De bloedwaarden gingen omhoog. Na de nodige bezoeken aan de (spoed)arts de afgelopen drie weken zag ik het weer wat beter in.

Helaas ging het sinds deze week toch weer bergafwaarts. Ze begon te niezen, hoesten en de laatste dagen ademde ze slecht en enkel door de mond. Na de nodige zorgelijke dagen en een telefonisch spoedconsult, vrijdagmiddag toch weer naar de DA gegaan om uit te sluiten dat ze - vanwege de medicijnen was ze vatbaar geworden voor van alles - bijvoorbeeld geen verkoudheid of astma zou hebben.
Daar bleek uit de echo dat haar longen helemaal vol vocht zaten en dat het hart geen kant meer op kon en ruimte had om normaal te pompen. Het zou op deze manier niet lang meer duren voor ze uit zichzelf zou overlijden. De DA vond het niet verstandig om haar nog mee te geven naar huis en om haar verder te laten lijden.

Helaas was er geen andere optie mogelijk. Vocht uit de longen kan verwijderd worden, maar de oorzaak moet dan nog achterhaald worden. En je zou per direct moeten stoppen met de medicijnen, maar die waren juist nodig om de lage bloedwaarden tegen te gaan. Het was dus onmogelijk om nog iets te doen op dit moment.

Die middag heb ik, in een aparte ruimte bij de DA, mijn beste maatje nog een tijd op schoot gehad, waarna we haar rustig hebben laten inslapen.
Ondanks de afgelopen weken, beleefde ik het allemaal als in een roes, verdoofd, alsof het niet werkelijk waar was en ze straks weer beter werd.
Verdoofd reed ik naar huis en nog steeds van slag reed ik gisteren naar het dierencrematorium, om voor een laatste keer afscheid te nemen. Ze lag, mooi opgemaakt, op een bedje. Ik meende een rustige, tevreden en voldane blik te herkennen. Of misschien was het zoals ik me haar graag herinner. Tevreden en voldaan, vol liefde, nieuwsgierigheid, kwajongensstreken en avontuur.

En nu? Nu zit ik hier, nog steeds verdoofd en onwennig, dit te typen, in een leeg huis. Geen maatje meer, voor het eerst sinds 18 jaar zonder kat in huis. Ik heb de kattenbak nog niet aangeraakt, het blikvoer staat nog in de koelkast en de medicijnen liggen op de tafel in het keukentje.

Het zal wennen zijn zonder jou. Mijn beste vriend, mijn maatje, mijn kleine doerak.

[ afbeelding ]

quote:

Op zondag 3 maart 2024 14:22 schreef Salina het volgende:
Helaas moet ik hier nu ook posten.

Sena
10-4-2006 - 1-3-2024

Na een aantal zware weken achter de rug te hebben gehad met ups en downs, is mijn liefste schat en beste maatje nu toch bezweken. Ik heb haar laten inslapen, want het ging gewoon niet meer.
Ik hoop dat ze een mooi, fijn leventje heeft gehad ondanks de laatste weken. Ze was, en is, mijn beste maatje geweest. Onvervangbaar.

Sena kwam bij mij ergens in 2006. Ik had destijds al een iets oudere kat, Raki , die ik had overgenomen van mijn oudere broer die ging samenwonen. Helaas moest Raki flink wennen aan de nieuwe plek en had ik het idee dat ze wat down was, dus ik besloot na nog geen jaar dat ze misschien behoefte had aan een nieuw maatje.

Dat werd uiteindelijk Sena, die ik via het lokale dierenasiel ophaalde bij het pleeggezin in een dorpje hier vlak in de buurt.
[ afbeelding ]
Ik weet nog dat toen ik haar liet zien aan de buurvrouw (die al vele dieren gehad had in haar leven), die meteen uitriep: "Oh, dit is wel een doerak!"
Nou wist ik amper wat een doerak was, laat staan dat ik wist waarom ze mijn nieuwste maatje zo noemde.
Maar dat heb ik de rest van haar leven wel ondervonden.

Sena was een kat(je) die je de pis niet lauw maakte. Ze was de baas in huis en ik mocht aanwezig zijn in haar huis en op haar feestje. Ging ze naar het dierenpension als ik met vakantie ging, dan was ze de baas tussen de andere katten. Althans, niemand maakte haar wat en ze liet zich niets vertellen door grotere, oudere katten.
Ze kon fel zijn als iets haar niet zinde, bijvoorbeeld bij de dierenarts als ze gevaccineerd moest worden. Maar altijd fair en rechtvaardig. Er zat geen kwaad in. Maar je beleefde altijd wat met haar. Waar ik Raki lief maar saai (rustig) noemde, was Sena op jongere leeftijd eerder stout en aanwezig. Het contrast kon niet groter zijn.
[ afbeelding ]

Op latere leeftijd, Raki was al overleden, werd ze rustiger en kwam ze vaker bij me liggen en slapen. Zelfs de meest wilde doerakjes worden ouder, blijkbaar. Sena veranderde de afgelopen pakweg tien jaar van een zelfstandige wildebras tot een lieflijke knuffelaar, die mij als ultiem ligkussen gebruikte. Ze was niet meer weg te slaan bij mijn voeten, mijn benen, op mijn buik of borst, bij mijn hoofd. Zelfs de laptop was niet veilig.
Zat ik op de bank met de laptop te werken, wurmde ze zich gewoon tussen de werkpaperassen en de koffie om zich bij mij te nestelen.

[ afbeelding ]
[ afbeelding ]

Na 17 jaar grotendeels klachtenvrij te hebben geleefd, merkte je afgelopen maanden dat ze echt ouder werd.

De afgelopen pakweg vier weken kwam de echte problemen. Eerst kwamen de blaasproblemen en de diarree, waarna ze een ontsteking bleek te hebben. Uit bloedonderzoek bleken de rode en witte bloedwaarden rampzalig te zijn, waarna ze op een streng dieet van prednison en antibiotica is gezet. Dat was de enige mogelijkheid, aangezien een operatie niet aan de orde was en er geen tumoren of iets dergelijks aanwezig waren.
De prednison en antibiotica hielden wel een risico in voor de lever en de nieren, werd me al verteld. Na een paar dagen meds bleek het al beter te gaan en werd ze weer de oude: ze at, kwam naar me toe of bij me liggen, ze dronk. De bloedwaarden gingen omhoog. Na de nodige bezoeken aan de (spoed)arts de afgelopen drie weken zag ik het weer wat beter in.

Helaas ging het sinds deze week toch weer bergafwaarts. Ze begon te niezen, hoesten en de laatste dagen ademde ze slecht en enkel door de mond. Na de nodige zorgelijke dagen en een telefonisch spoedconsult, vrijdagmiddag toch weer naar de DA gegaan om uit te sluiten dat ze - vanwege de medicijnen was ze vatbaar geworden voor van alles - bijvoorbeeld geen verkoudheid of astma zou hebben.
Daar bleek uit de echo dat haar longen helemaal vol vocht zaten en dat het hart geen kant meer op kon en ruimte had om normaal te pompen. Het zou op deze manier niet lang meer duren voor ze uit zichzelf zou overlijden. De DA vond het niet verstandig om haar nog mee te geven naar huis en om haar verder te laten lijden.

Helaas was er geen andere optie mogelijk. Vocht uit de longen kan verwijderd worden, maar de oorzaak moet dan nog achterhaald worden. En je zou per direct moeten stoppen met de medicijnen, maar die waren juist nodig om de lage bloedwaarden tegen te gaan. Het was dus onmogelijk om nog iets te doen op dit moment.

Die middag heb ik, in een aparte ruimte bij de DA, mijn beste maatje nog een tijd op schoot gehad, waarna we haar rustig hebben laten inslapen.
Ondanks de afgelopen weken, beleefde ik het allemaal als in een roes, verdoofd, alsof het niet werkelijk waar was en ze straks weer beter werd.
Verdoofd reed ik naar huis en nog steeds van slag reed ik gisteren naar het dierencrematorium, om voor een laatste keer afscheid te nemen. Ze lag, mooi opgemaakt, op een bedje. Ik meende een rustige, tevreden en voldane blik te herkennen. Of misschien was het zoals ik me haar graag herinner. Tevreden en voldaan, vol liefde, nieuwsgierigheid, kwajongensstreken en avontuur.

En nu? Nu zit ik hier, nog steeds verdoofd en onwennig, dit te typen, in een leeg huis. Geen maatje meer, voor het eerst sinds 18 jaar zonder kat in huis. Ik heb de kattenbak nog niet aangeraakt, het blikvoer staat nog in de koelkast en de medicijnen liggen op de tafel in het keukentje.

Het zal wennen zijn zonder jou. Mijn beste vriend, mijn maatje, mijn kleine doerak.

[ afbeelding ]