In Memoriam #3

quote:

Op maandag 28 maart 2011 18:11 schreef indaha het volgende:
Clint en Neo allebei veel sterkte, het is zwaar als je na zoveel jaren samen je maatje moet missen

quote:

Op maandag 28 maart 2011 18:24 schreef Queen_Minny het volgende:
Iedereen heel veel sterkte met het verlies van jullie geliefde diertjes.
Mogen al onze dieren maar vrolijk samen spelen achter de regenboogbrug.

quote:

Op maandag 28 maart 2011 18:43 schreef Chanty het volgende:

[..]

He bah komen meteen de tranen hier Als het zo onverwachts is, is het extra moeilijk vind ik altijd. Heel veel sterkte. Prachtige hond overigens.

quote:

Op maandag 28 maart 2011 18:48 schreef tliciouz het volgende:

[..]

Jeetje .. heftig zo snel ineens. Sterkte! wat een prachtbeest zeg.

De rest natuurlijk ook sterkte!

quote:

Op maandag 28 maart 2011 19:01 schreef Rewimo het volgende:
Zo onverwacht afscheid nemen maakt het nog moeilijker dan het al is Een dier laten inslapen is het laatste wat je nog voor ze doen kan. Het is vreselijk naar maar je weet dat je niet anders kan...

Sterkte allemaal

quote:

Op maandag 28 maart 2011 17:41 schreef Neo-Mullen het volgende:
Ik voel me hier zo begrepen...

Het schijnt dat er al langere tijd een kwaadaardige niertumor huishield in Kinga, onze Tervuerense herder. Ze heeft hier nooit wat van gevoeld op de een of andere manier. Ben vorige week nog regelmatig uren met d'r gaan wandelen en ze was helemaal in orde...

[ afbeelding ]
22 maart (vorige week dinsdag), op m'n verjaardag nog een lekkere lange wandeling met haar gemaakt.

Zaterdag voelde ze zich niet goed en bleef ze roerloos op dezelfde plek liggen. Omdat ik die avond m'n verjaardag zou houden is ze bij m'n pa gebleven en daar heeft ze heel veel overgegeven... de dag daarna kwam ze terug hierheen en wederom heel veel overgegeven en wou ze ook niet meer naar buiten enzo.
Vanochtend heeft mn ma de dierenarts gebeld voor een acute afspraak en toen we d'r riepen om mee te gaan bleef ze liggen en doorgaan met hijgen. ze keek ons niet eens aan... dat was echt heel erg om te zien.. we hebben haar toen opgetild en in de auto gelegd en naar de dierenarts gebracht.
Daar heeft hij haar onderzocht en later kregen we telefoon dat het die tumor was en die was opengesprongen.. de rotzooi die daaruit kwam heeft een buikvliesontsteking veroorzaakt en dat gaf d'r enorme pijn...
Ze konden opereren, maar dat zou veel pijn kosten en de kans op overleven was klein. Ook was er kans op verdere uitzaaiingen.

[ afbeelding ]
Haar blije en glunderende koppie als je d'r riep.

[ afbeelding ]
Ergens in het voorjaar van 2007. Toen ze nog niet zo grijs was

Blegh ik mis haar zo we hebben haar 10 jaar en ruim 5 maanden gehad en we hebben zoveel meegemaakt. Vakanties, de gewone wandelingen, de schildpadden in de tuin waar ze uren naar keek. Ze heeft me ook meerdere keren getroost toen ik liefdesverdriet had. Ze was echt m'n maatje en maakte helemaal deel uit van het gezin.
Ben de hele dag al aan het huilen... het is zo onwerkelijk.
Het is ook gewoon niet eerlijk... ze deed echt nooit een vlieg kwaad, nooit ruzie met andere honden en dan overkomt haar deze gruwelzooi.
Ik vond het ook heel eng om haar in te zien slapen. Ze had na enkele minuten nog spiertrekjes bij d'r poot en bij d'r mond. Dat heeft toch wel een beetje een shockerende indruk op me achtergelaten

Rust in vrede lieve Kinga. Zal je nooit vergeten...
17-10-2000 (schatting) - 28-03-2011

quote:

Op maandag 28 maart 2011 19:30 schreef boem-dikkie het volgende:

[..]

Sterkte. Maar zit maar niet te veel in over het inslapen, de spiertrekjes zijn heel normaal en ze was daarvoor waarschijnlijk al fijn en rustig ingeslapen.

quote:

Op maandag 28 maart 2011 20:11 schreef Neo-Mullen het volgende:

[..]

Dat vertelde de dierenarts inderdaad. Maar het is toch akelig om te weten dat ze dood is en je d'r pootje een beetje heen en weer ziet bewegen.
Ik was haar net een laatste knuffel aan het geven toen dat begon... ik schrok behoorlijk en vond het echt heel vaag om te zien...

quote:

Op maandag 28 maart 2011 22:43 schreef ClintOosthout het volgende:
Neo ik weet niet hoe oud je bent maar het went nooit. Enigste troost die je kan hebben is dat je het juiste doet voor je dier en hem alleen maar helpt. Je kunt ze niet laten lijden.
Ik heb nu een kat vier honden en een paard moeten laten inslapen en het is elke keer weer net zo vervelend.
Ik weet dat je er nu niet aan wilt denken, maar ga binnenkort serieus weer op zoek naar een nieuw vriendje. dat helpt echt.
Sterkte

quote:

Op maandag 28 maart 2011 22:52 schreef oh-oh het volgende:
Ah Neo, heel veel sterkte, wat een mooierd was Kinga
Woon je in de buurt van Maastricht?

quote:

Op dinsdag 29 maart 2011 16:09 schreef Neo-Mullen het volgende:
Ik weet niet of het normaal is om het zo zwaar te hebben met t verlies van een huisdier...
Heb zojuist nog een laatste symbolisch rondje gewandeld. Het rondje dat we altijd met haar wandelden door het park en het bosje. Had bijna de hele tijd tranen in m'n ogen en ik zag haar in m'n gedachten nog steeds rondrennen en rondsnuffelen bij struikjes enzo...
Ik kwam zelfs nog een stok tegen die ik vrijdag de hele tijd met haar heb gegooid, die heb ik nu meegenomen.
Er was alleen niemand aan wie ik een hondenkoekje kon geven na afloop..
En omdat wij de as van haar niet krijgen, ben ik plukjes haar aan 't verzamelen als aandenken...

Nogmaals, het klinkt misschien erg dramatisch, maar ik heb altijd heel veel emotionele moeite met dingen los- en achter me laten.

quote:

Op dinsdag 29 maart 2011 16:16 schreef ElisaB het volgende:

[..]

Als het niet normaal is, dan hebben we samen een afwijking. Ik heb altijd maanden last van het verlies van een van de katten (we hebben er nogal wat, dus er gaat er af en toe eentje). Niet alleen het gemis, maar ook het schuldgevoel omdat ik me volledig verantwoordelijk voel voor mijn dieren. De twijfel of ik het wel goed heb gedaan. En de vurige wens hem of haar nog een keer te zien langslopen. Die dingen snijden me altijd weken, zo niet maanden door mijn ziel. Het trekt na verloop van tijd wel wat bij, maar ik vind het afschuwelijk pijnlijk.

Dus zeg het maar: is het normaal? Geen idee, maar in elk geval heb ik het ook. Pas als je een paar dagen erna nog niet (redelijk) normaal kunt functioneren, dan zou ik wat gaan twijfelen. Maar dat je nu nog verdrietig bent, vind ik erg gezond klinken.

Sterkte

quote:

Op dinsdag 29 maart 2011 16:09 schreef Neo-Mullen het volgende:
Ik weet niet of het normaal is om het zo zwaar te hebben met t verlies van een huisdier...
Heb zojuist nog een laatste symbolisch rondje gewandeld. Het rondje dat we altijd met haar wandelden door het park en het bosje. Had bijna de hele tijd tranen in m'n ogen en ik zag haar in m'n gedachten nog steeds rondrennen en rondsnuffelen bij struikjes enzo...
Ik kwam zelfs nog een stok tegen die ik vrijdag de hele tijd met haar heb gegooid, die heb ik nu meegenomen.
Er was alleen niemand aan wie ik een hondenkoekje kon geven na afloop..
En omdat wij de as van haar niet krijgen, ben ik plukjes haar aan 't verzamelen als aandenken...

Nogmaals, het klinkt misschien erg dramatisch, maar ik heb altijd heel veel emotionele moeite met dingen los- en achter me laten.

quote:

Op dinsdag 29 maart 2011 16:09 schreef Neo-Mullen het volgende:
Ik weet niet of het normaal is om het zo zwaar te hebben met t verlies van een huisdier...
Heb zojuist nog een laatste symbolisch rondje gewandeld. Het rondje dat we altijd met haar wandelden door het park en het bosje. Had bijna de hele tijd tranen in m'n ogen en ik zag haar in m'n gedachten nog steeds rondrennen en rondsnuffelen bij struikjes enzo...
Ik kwam zelfs nog een stok tegen die ik vrijdag de hele tijd met haar heb gegooid, die heb ik nu meegenomen.
Er was alleen niemand aan wie ik een hondenkoekje kon geven na afloop..
En omdat wij de as van haar niet krijgen, ben ik plukjes haar aan 't verzamelen als aandenken...

Nogmaals, het klinkt misschien erg dramatisch, maar ik heb altijd heel veel emotionele moeite met dingen los- en achter me laten.

quote:

Op dinsdag 29 maart 2011 16:23 schreef Neo-Mullen het volgende:
Dat gevoel heb ik ook...
Plus het feit dat ze zaterdagmiddag gewoon een beetje misselijk leek. Daardoor is ze naar m'n vader gegaan omdat ik die avond m'n verjaardag zou vieren met vrienden. Die avond/nacht heeft zij heel veel overgegeven en pijn gehad, terwijl ik feest vierde...
Kon ik de tijd maar terugdraaien, dan was dat hele feest gecanceld en was ik die nacht bij d'r gebleven

quote:

Op dinsdag 29 maart 2011 17:21 schreef Neo-Mullen het volgende:
Dankjulliewel... jullie zijn echt begripvol en jullie opmerkingen stellen me een stuk meer gerust.
Ik ontdekte zojuist een blog op internet van m'n moeder waarin ze haar verdriet heeft opgeschreven en heeft verteld over het leven van Kinga bij ons.
Toen moest ik opnieuw huilen en op een gegeven moment hoorde ik Gini achter me miauwen, vervolgens liep ze naar me toe en gaf ze de hele tijd kopjes... alsof ze me wilde troosten want normaal komt ze nooit op m'n kamer voor aandacht. Ben toen op de grond gaan zitten en ze liep de hele tijd heen en weer, gaf me kopjes en spinde ondertussen.
Wat zijn huisdieren toch lief

quote:

Op dinsdag 29 maart 2011 16:09 schreef Neo-Mullen het volgende:
Ik weet niet of het normaal is om het zo zwaar te hebben met t verlies van een huisdier...
Heb zojuist nog een laatste symbolisch rondje gewandeld. Het rondje dat we altijd met haar wandelden door het park en het bosje. Had bijna de hele tijd tranen in m'n ogen en ik zag haar in m'n gedachten nog steeds rondrennen en rondsnuffelen bij struikjes enzo...
Ik kwam zelfs nog een stok tegen die ik vrijdag de hele tijd met haar heb gegooid, die heb ik nu meegenomen.
Er was alleen niemand aan wie ik een hondenkoekje kon geven na afloop..
En omdat wij de as van haar niet krijgen, ben ik plukjes haar aan 't verzamelen als aandenken...

Nogmaals, het klinkt misschien erg dramatisch, maar ik heb altijd heel veel emotionele moeite met dingen los- en achter me laten.

quote:

Op dinsdag 29 maart 2011 19:53 schreef Queen_Minny het volgende:

[..]

Is heel normaal hoor.
In januari heb ik in 1 weekend alle 3 mn cavias verloren. De oudste was 8, hoogbejaard maar wel mn beste maatje.
De eerste kreeg een bloeding bij de DA en was niet meer te redden. 2 dagen later de 2e, ik vermoed dat ze uit eenzaamheid is gestorven. En weer een dag later mn oudste mannetje.

Mn oudste mannetje heeft wonderbaarlijk genoeg een operatie overleeft. Ik heb hem met de hand gevoerd, water gegeven, handdoeken opgewarmd voor hem. En toen kreeg hij er een longontsteking bovenop die hij niet meer aankon, hij was aan de beterende hand dus de klap was heel hard toen ik hem ook vond. En toch dacht ik toen ook, had ik maar... Wat als... Had ik het eerder moeten zien? enz enz enz.

Je kan het niet altijd voorspellen, dieren zijn meesters in kwaaltjes verbergen. Je kan alleen je best doen, en de juiste beslissing maken voor de diertjes. Meer vragen ze ook niet van je.

Je hebt voor je hond gedaan wat je kon gezien de situatie. Meer had ze ook niet van je gewilt.