Radiohead #15 Met nog steeds The King of Limbs

quote:

Op dinsdag 22 februari 2011 09:56 schreef Sequencial het volgende:
Binnen een week is er de aankondiging, de release en een shitload aan lofzangen en kritiek, ongeėvenaard voor een nieuw album in deze tijd. Knap.

quote:

Op dinsdag 22 februari 2011 14:39 schreef Lips het volgende:
Wat een originele TT

quote:

Op dinsdag 22 februari 2011 15:15 schreef BoemBats het volgende:
Ik zat net de andere albums op volgorde te luisteren, maar bij Kid A kon ik het niet meer laten om toch KOTL op te zetten.

quote:

Op dinsdag 22 februari 2011 15:45 schreef Norrage het volgende:

[..]

wat is KOTL?

quote:

Op dinsdag 22 februari 2011 16:14 schreef OVchipkaart het volgende:
cool TKOL the king of limbs, TKOL the kings of leon

Zou dat opzettelijk zijn

quote:

Op dinsdag 22 februari 2011 16:52 schreef Lips het volgende:

[..]

Oe, laten we speculeren over een geheim samenwerkingsverband

quote:

Op woensdag 23 februari 2011 10:48 schreef Xrenity het volgende:
Kan me niet voorstellen dat dat geen onzin is.

quote:

Op woensdag 23 februari 2011 10:56 schreef Xrenity het volgende:
Was dat niet die lijst die eerst ook op musicmeter stond?
En die namen lijken me niks voor radiohead

quote:

Op woensdag 23 februari 2011 10:56 schreef Xrenity het volgende:
Was dat niet die lijst die eerst ook op musicmeter stond?
En die namen lijken me niks voor radiohead

quote:

Op woensdag 23 februari 2011 11:50 schreef Norrage het volgende:
Wat een onzin zeg

quote:

Dank jullie feestelijk, Radiohead . Nee, echt. Dat kondigt vorige week maandag middels een even kort als gortdroog berichtje op hun website Dead Air Space ('Merci om te wachten, komt-ie dan') netjes aan dat de langverwachte nieuwe plaat 'The King of Limbs' helemaal klaar is, en dat voegt er in één moeite aan toe dat-ie vanaf zaterdag aldaar te downloaden is.

Op vrijdag, nadat bloggers en twitteraars zich al vier dagen het pleuris hebben geblogd en getwitterd ('Hoeveel songs zullen er opstaan?!', 'Meer gitaren of meer elektronica?!', 'Zat Thom Yorke dan wel Jonny Greenwood aan de stuurknuppel?!') en alle kranten en nieuwssites ter wereld de voorpret nog hebben aangezwengeld, zet de groep de bloedmooie zwart-witclip van 'Lotus Flower' op YouTube en meldt al even laconiek dat de release met één dag is vervroegd. Browsen, klikken, downloaden, onderdompelen. Van schuine blik tot orgasme in vier dagen: mogen al onze favoriete groepjes daar een voorbeeld aan nemen.

Anderzijds: fuck you feestelijk, Radiohead. Wij bespreken namelijk geen platen waarmee we niet eerst een tijdje gelééfd hebben. We moeten er, op volume 11, mee langs de E19 hebben kunnen scheuren, liefst bij valavond en in de regen. Hem drie keer na elkaar onder de koptelefoon hebben beluisterd, roerloos zittend in het donker. Hem door de speakers van onze laptop hebben gejaagd terwijl we nietszeggende tweets verstuurden en onze Facebook-vrienden de ene na de andere por verkochten. Alleen zo kunnen wij garanderen dat we, zoals sommige vakbroeders, nooit termen als 'heroriėntatie' of 'rijke geluidstextuur' zullen bezigen, of dat we die ene subsonische bastoon zullen aanwenden om het woord 'dubstep' in onze bespreking te smokkelen.

Om maar te zeggen: het is niet omdat Yorke en co. sinds hun vorige plaat 'In Rainbows' door het leven gaan als muzikale outlaws die alleen hun eigen interne klok gehoorzamen, dat wij hen kop over kont moeten bijbenen. Al die instantrecensies van 'The King of Limbs' die de voorbije dagen op het web verschenen, als een plotse uitbraak van ebola, zijn verwant aan dat kinderachtige spelletje onder internetverslaafden: onder elk bericht zo snel mogelijk 'first' posten, gewoon om de eerste te kunnen zijn. En dan?

Cut to the chase: Radiohead anno 2011 is minder een rockgroep dan een laboratorium met vijf vaste medewerkers (zes als we huisproducer Nigel Godrich meetellen, zeven met vormgever Stanley Donwood erbij). Sinds het baanbrekende 'Kid A', de plaat die ons in 2000 overstag deed gaan, grossieren ze niet in songs maar in wormgaten: fans van het eerste uur (zwaai eens als u ze volgt sinds 'Pablo Honey'!) worden meegetroond naar muzikale universa waar de zoem van een internetmodem, het gepruttel van een synthesizer of de elektrische melancholie van de ondes-Martinoteven hoog ingeschat worden als een gitaarriff die door een Marshall-versterker wordt gejaagd - de bewoners heten Autechre , Actress , Flying Lotus , Four Tet dan wel Modeselektor . Die aanpak leverde Radiohead, naast vier avontuurlijke platen en een handvol weergaloze songs (een greep: 'National Anthem', 'How To Disappear Completely', 'I Might Be Wrong', 'Idioteque', 'Where I End and You Begin', 'Reckoner') ook het etiket 'grillig' op. En de verwachting dat ze met elke nieuwe plaat de wereld op zijn kop zullen zetten. Of nee: móéten.

Geen idee welke verwachtingen u zoal koesterde van 'The King of Limbs', maar wij willen van Radiohead alleen dat ze ons minstens een paar keer in de onderbuik schoppen. Ons mainframe roodgloeiend zetten. Tot in onze dromen doordringen en ons, al was het maar voor een paar nanoseconden, van top tot teen in kippenvel verpakken. En reken maar van yes dat ze daarin zijn geslaagd. Met het eerder genoemde 'Lotus Flower' bijvoorbeeld, dat drijft op een hypnotische baslijn waarrond Yorke zijn lyrische kopstem drapeert. 'Slowly we unfurl / as lotus flowers': een toepasselijke metafoor voor de hele plaat. Met de heerlijke pianoballad 'Codex' ook: als je eenzaamheid door de klankentapper kon jagen, klonk het zo. 'Morning Mr. Magpie' is mathrock op zijn Radioheads, '15 Step' zonder Rilatine. In het broeierige 'Little by Little' dansen akoestische gitaren rond kletterende percussie: fuck, wat zouden we 'm graag live horen.

Bewandelde de groep op 'In Rainbows' met ingehouden adem de slappe koord tussen brein en hart, dan duiken ze hier met doodsverachting in de peilloze diepte. Het Grote Gebaar van 'No Surprises' of 'Karma Police' wordt vakkundig de grond in gestampt, de veelkantige dramatiek van 'Exit Music (For a Film)' of 'There There' verder aan flarden gereten. Dit zijn rauwe brokken van songs, nauwelijks ongepolijst en vol blinkende weerhaken. En dat is een compliment: wij verwachten van onze favoriete groepen niet dat ze met elke nieuwe plaat hun nieuwe en duurdere wapenarsenaal showen, wél dat ze zichzelf niet herhalen. Als ze zich daarbij in de voet schieten: so be it. En dat doen ze hier helaas met 'Feral' , een brok nerveuze ketelslagerij zonder kop of staart die wij elders al veel beter hebben gehoord. Ook het trage 'Give Up the Ghost' drukt bij ons allerhande knoppen in, maar helaas vooral de verkeerde. Idem voor het slotnummer 'Separator', een shuffle van drummer Phil Selway met wat voorzichtige gitaren die langzaam openbloeit, als een zondagse kater die wegebt. We hebben herhaaldelijk al onze deuren wagenwijd opengezet, één keer is-ie bijna binnengekomen, maar toen was hij alweer weg. Drie songs op acht die onze drempel niet halen: dat scheelt algauw als wij aan de meet met sterren goochelen.

Trouwens: over die sobere output (mįįr acht songs! Duurt mįįr 37 minuten!) circuleren nu al de wildste theorieėn. Dat de groep nog een stel songs achter de hand houdt, bijvoorbeeld. Móét wel: de bestelnummers voor de download begonnen met 'TKOL1', wat erop wijst dat er nog een 'TKOL2' komt. Toch? En luidt de allerlaatste tekstregel van 'Separator' niet 'If you think this is over, then you're wrong'? Aha! En zijn die twee vinylplaten die bij de luxebox zitten geen klein beetje royaal voor acht nummers? Niet echt (twee per kant en afspelen op 45 toeren, zeer gebruikelijk in de dance), maar kom. Van ons mogen ze. Graag zelfs.

quote:

Op woensdag 23 februari 2011 12:47 schreef Lips het volgende:
Volgens mij reageerde Norrage op de tracklist iets eerder, dat dat onzin is...
Maar ik kan het mis hebben

quote:

Op woensdag 23 februari 2011 12:47 schreef Lips het volgende:
Volgens mij reageerde Norrage op de tracklist iets eerder, dat dat onzin is...
Maar ik kan het mis hebben

quote:

Op woensdag 23 februari 2011 13:12 schreef BoemBats het volgende:
Bloom en Feral klinken echt tien keer beter met een koptelefoon dan zonder.