De kunst van het loslaten van je ex # 152

quote:

Op maandag 7 februari 2011 14:44 schreef goofy_goober het volgende:

[..]

Misschien omdat je ex wel verder is gegaan met haar leven en beseft heeft dat jij daar geen deel meer van uitmaakt en dat vriendjes blijven (nu) niet gaat werken met jou? En maar goed ook, want zoveel je er nog over mijmert hier ben je er duidelijk nog niet klaar voor. En tja, geef me eens een goeie reden waarom jij vriendjes wil blijven, want ik blijf het gevoel hebben dat de enige reden dat je dat wilt een soort van schuldgevoel naar haar toe is en dat klinkt nou niet echt als een goeie basis voor een vriendschapsrelatie. Wordt tijd dat je daar eens vanaf stapt. What's done is done. Je weet wat jij fout hebt gedaan, gebruik dat gegeven dan bij je volgende relatie.

Moah, misschien komt mijn verhaal een beetje verkeerd over, maar inmiddels 8 maanden verder kan ik zonder te liegen of dubbele gedachten oprecht zeggen dat ik blij ben dat ze uit mijn leven is, en ik hou haar ook liever uit mijn leven...

Zoals ik hier inderdaad vaak heb getypt, wou ik in de eerste maanden alsmaar dat ik haar tegen zou komen, dat we nog af gingen spreken, hoopte ik dat we vroeg of laat toch nog als vrienden met elkaar om zouden kunnen gaan.
Die gedachten zijn inmiddels al een tijdje voorbij. Ik kijk er nooit meer naar uit om haar te zien, hoop haar eerder niet dan wel tegen te komen, het geeft me rust dat we elkaar nooit meer zien en als ik zou weten dat ik haar morgen tegen zal komen bij de winkel op een bepaald tijdstip dan zou ik een uurtje later gaan...

En het schuldgevoel is altijd heel sterk geweest, maar zo ongeveer vanaf half december heb ik dat naast me neergelegd en ik neem het nu zoals het is. Ga mezelf niets meer verwijten over wat ik toen fout heb gedaan, omdat ik zelf denk dat ik op dat punt een heel ander persoon ben geworden..Ben zelf namelijk ook wel degelijk doorgegaan met mijn leven, en heb mijn zaakjes inmiddels al een stuk beter op orde dan tijdens de relatie met haar gelukkig

Maar wat ik nu eenmaal nog wel heel sterk heb is en blijft het onbegrip. Ik ben absoluut niet iemand die zoiets zou kunnen, afstand nemen van iemand waarmee je lief en leed gedeeld hebt van de een op andere dag.
Voel me daardoor niet meer gekwetst, maar begrijpen doe ik het nog totaal niet, en dat levert heel soms nog wel eens wat frustratie op, al ben ik in het dagelijks leven echt amper meer met haar bezig.
De laatste 2 keer dat ze me heeft gecontacteerd overigens heb ik me ook heel terughoudend en afstandelijk opgesteld, en achteraf voel ik me daar heel goed bij

quote:

Op maandag 7 februari 2011 23:01 schreef Neo-Mullen het volgende:
Hmm, ben bang dat de ex van mijn ex een poging gaat doen op valentijnsdag
Sowieso zal dit een schijtdag worden... alles staat in het teken van liefde (commercie boehoe ja ik weet het) en wij zitten hier een beetje single en depri te zijn

Bah, dat zijn wel de minder fijne situaties van het gedumpt en single zijn.

Het wordt alleen een schijtdag als jij er een schijtdag van maakt.

quote:

Op maandag 7 februari 2011 23:01 schreef Neo-Mullen het volgende:
Hmm, ben bang dat de ex van mijn ex een poging gaat doen op valentijnsdag

Dus?

Ik geef sowieso al niet veel om valentijnsdag. En dat mijn ex dat met een ander zou delen maakt me ook niets uit. Want als ik nog wel met hem had, had valentijn gewoon stil voorbij gedaan.

Ik vond valentijnsdag altijd wel grappig.. maar uiteindelijk is het een dag als elk ander.

Met kerst vind ik het veel moeilijker als je alleen zit. Is ondanks alles al een tijd niet meer gebeurd, maar toch. Het blijft dramatisch om in je eentje naar zo'n AH kerstboompje te turen terwijl iedereen bij familie en partner zit.

quote:

Op dinsdag 8 februari 2011 09:08 schreef LostInSpace het volgende:
Ik vond valentijnsdag altijd wel grappig.. maar uiteindelijk is het een dag als elk ander.

Met kerst vind ik het veel moeilijker als je alleen zit. Is ondanks alles al een tijd niet meer gebeurd, maar toch. Het blijft dramatisch om in je eentje naar zo'n AH kerstboompje te turen terwijl iedereen bij familie en partner zit.

Klopt, kerst vond ik veel moeilijker, ook zijn verjaardag komt eraan. Dat vind ik rotter als valentijn.. Ben nu lekker op mijn werk hartjes aan het maken om vanmiddag met de kinderen na te maken.

Heb er zelfs plezier in!

Hallo allemaal,

Ik zal mijn verhaal hier even posten. Na een relatie van iets meer dan 3 jaar is het 1.5 week geleden uit gegaan. (niet mijn keuze, alhoewel misschien wel terecht) Vanaf die tijd geen enkel contact meer gehad, omdat me dat de beste manier lijkt. Veel zaken met vrienden doen, veel feesten, veel sporten en gewoon heel actief doen. Na een paar dagen merkte ik dat het al veel beter ging, zolang je maar heel eerlijk tegen jezelf bent, weet dat het zo beter is, en vooral niet probeert haar terug te winnen. Natuurlijk heb ik nog af en toe een dipje, maar dat gaat vaak na een paar uur weer over.

Voordeel is wel dat het stappen een stuk leuker is. De voortdurende jacht op de vrouwen is leuk en de spanning die het met zich meebrengt. Helaas merk ik wel dat zodra er enigsinds succes ontstaat ik in een dip sla en stop.

Ook heb ik gemerkt hoeveel dingen ik in die 3 jaar gelaten heb, hoe ik vrienden verwaarloosd heb en mijn eigen leventje te veel aangepast. 'Vroeger' was ik altijd super actief, deed veel, ondernam veel en had een groot netwerk aan vrienden. Dat is echt duidelijk afgenomen, dus daar wordt nu aan gewerkt.

Nu wil ik graag advies over het volgende. Ik wil eigenlijk graag nog even met d'r praten, gewoon even op alles terugkijken, maar ik ben bang om contact te maken. Volgens mij is dat heel slecht voor het proces, omdat je er dan weer mee bezig bent. Maar aan de andere kant, als ik nu nog een week of 3 wacht, zit misschien geen van beiden er meer op te wachten, en heb ik later spijt dat ik het niet gedaan heb. Ook blijf ik mezelf maar de schuld van de breakup geven, terwijl dat eigenlijk niet echt het geval is (hebben we ook over gesproken). Hoe kom ik hier vanaf? Is het verstandig om weer vol aan het daten te gaan?

For the record, ik wil haar niet terug (gevoelsmatig natuurlijk wel, maar dat is nep).

Je spreekt jezelf in de laatste alinea wel een beetje tegen, omdat je zegt dat jullie er misschien over 3 weken beiden geen behoefte meer aan hebben, maar er toch spijt van gaat krijgen. Geen behoefte en spijt gaan imo. niet samen...

Verder hoe ik het lees ben je al heel snel verder gegaan met leven, al denk je er ( die 1.5 uur) nog wel over na. Als ik jou was zou ik blij zijn dat het bij jou zo goed gaat, en de problemen dus niet gaan opzoeken. Heb er zelf 7 maanden over gedaan om te kunnen denken als jij al doet na 1.5 week, en kan je inderdaad vertellen dat afspreken niet gaat helpen om je (nog ) beter te gaan voelen...
Zo te lezen is de reden waarom het uit is duidelijk, en wil je haar ook niet terug, ik zou het de komende weken daarom maar even rustig houden wat betreft afspreken, als jullie een relatie van 3 jaar hebben gehad dan zijn jullie over 3 weken echt niet uit elkanders hoofd verdwenen en afspreken kan later altijd nog als dan de behoefte nog bestaat. Dan zijn ook de emoties wat verder bezonken, en ga je geen dingen zeggen waar je later spijt van krijgt ( heb ik zelf wel gedaan helaas)...

Hoi!

Mag ik meedoen?

quote:

Op dinsdag 8 februari 2011 14:05 schreef Bartinhoo het volgende:
Je spreekt jezelf in de laatste alinea wel een beetje tegen, omdat je zegt dat jullie er misschien over 3 weken beiden geen behoefte meer aan hebben, maar er toch spijt van gaat krijgen. Geen behoefte en spijt gaan imo. niet samen...

Je hebt gelijk, waarschijnlijk is de behoefte er over 3 weken ook nog wel, of juist weer niet. Ik zal het afwachten.

quote:

Op dinsdag 8 februari 2011 14:05 schreef Bartinhoo het volgende:

Verder hoe ik het lees ben je al heel snel verder gegaan met leven, al denk je er ( die 1.5 uur) nog wel over na. Als ik jou was zou ik blij zijn dat het bij jou zo goed gaat, en de problemen dus niet gaan opzoeken. Heb er zelf 7 maanden over gedaan om te kunnen denken als jij al doet na 1.5 week, en kan je inderdaad vertellen dat afspreken niet gaat helpen om je (nog ) beter te gaan voelen...
Zo te lezen is de reden waarom het uit is duidelijk, en wil je haar ook niet terug, ik zou het de komende weken daarom maar even rustig houden wat betreft afspreken, als jullie een relatie van 3 jaar hebben gehad dan zijn jullie over 3 weken echt niet uit elkanders hoofd verdwenen en afspreken kan later altijd nog als dan de behoefte nog bestaat. Dan zijn ook de emoties wat verder bezonken, en ga je geen dingen zeggen waar je later spijt van krijgt ( heb ik zelf wel gedaan helaas)...

Hier heb je zeker een goed punt. Goed dat je het zegt. Ik ben ook hartstikke blij dat het mee lijkt te vallen, en wil het daarom, zoals je terecht zegt, niet op gaan zoeken. Ik ga d'r niet contacteren

Iedereen verwerkt het natuurlijk op een andere manier. Maar persoonlijk helpt het me om de breakup op een wetenschappelijke manier te zien. Blijkbaar werkte het toch niet (op dat moment deden we zoals we dachten dat het beste was, en schijnbaar conflicteerde dat). Al je gedachtes over je ex zijn irrelevant, want er klopt toch helemaal niks van. Ze zijn veel te positief, vol valse hoop en zelfs niet eens wat je echt wilt. Ik krijg er persoonlijk een enorme energie van om te investeren in mezelf, nieuwe vrienden te zoeken, op een teamsport te gaan en verre vrienden op te zoeken.

Misschien dat het iemand helpt om inspiratie op te doen. Ik moet zeggen dat ik persoonlijk veel heb aan het lezen van andermans verhalen

Ik zou zeggen volhouden zo, en de wetenschappelijke visie is inderdaad vaak de enige juiste visiw. Alle overige gedachten veranderen met de maand/week en heb je uiteinderlijk helemaal niets aan omdat het vaak allemaal heel anders loopt/is gelopen dan je denkt...

Wat vaak het probleem is ( had ik in ieder geval) , is dat je met je ex een bepaalde ''hechte'' band op hebt gebouwd, in de zin van dat je je bij je ex meer op je gemak voelt dan bij vrienden en soms zelfs bij je familie. In mijn geval, als dat dan wegvalt ga je echt twijfelen of je zoiets allemaal wel weer zult gaan herbeleven ooit, ookal weet je dat de relatie heel veel fouten bevatte...

Ik heb het zelf nog steeds wel eens, dat ik denk pff de lente komt er weer aan, zou wel graag een meid willen om lekker terrasjes mee te pakken, op zomervakantie mee te gaan, mee te varen etc. Hoewel ik ook vrienden zat heb om dat allemaal mee te doen, is het met een ''liefde'' toch anders...
Toch is dat allemaal nog steeds een vorm van romantiseren, want als ik dan verder ga nadenken bedenk ik me ook dat wanneer ik dat soort dingen met mijn ex deed, de gesprekken altijd oppervlakkig waren en ik altijd ook wel weer blij was als ik haar thuis afzette...

Ja dat heb ik ook, hij was niet alleen mijn vriend, maar ook echt mijn maatje waar ik 2 jaar alles meedeelde..

Hoewel mijn vrienden en famlie ook geweldig zijn, was hij toch wel degene die me ECHT begreep en die ik alles kon vertellen.. En ik kan me nu nog niet voorstellen dat ik weer zo iemand tegen kom..

Ik hoor en weet natuurlijk wel dat dit op een dag vanzelf weer komt, alleen daar heb ik nu niks aan.. Maar wel fijn dat er hier mensen zijn die dat begrijpen!

quote:

Op dinsdag 8 februari 2011 16:27 schreef CeeZee het volgende:
Ja dat heb ik ook, hij was niet alleen mijn vriend, maar ook echt mijn maatje waar ik 2 jaar alles meedeelde..

Hoewel mijn vrienden en famlie ook geweldig zijn, was hij toch wel degene die me ECHT begreep en die ik alles kon vertellen.. En ik kan me nu nog niet voorstellen dat ik weer zo iemand tegen kom..

Ik hoor en weet natuurlijk wel dat dit op een dag vanzelf weer komt, alleen daar heb ik nu niks aan.. Maar wel fijn dat er hier mensen zijn die dat begrijpen!

Het mooie is dat nagenoeg iedereen in dit topic PRECIES hetzelfde denkt zoals jij nu. (inclusief ik). We denken allemaal dat het zo ontzettend speciaal was met die ene, en dat het bij de volgende niet meer voor gaat komen. Bedenk je dan twee dingen, ten eerste: we hebben schijnbaar allemaal minstens 1 keer dit maatje gevonden, waarschijnlijk per toeval. Als er echt maar 1 zo iemand in nederland, of zelfs maar op deze aarde loopt, hoe groot is dan de kans dat wij hem/haar allemaal tegen het lijf zijn gelopen en een relatie zijn begonnen? Bijna 0.

Conclusie, er zijn een hele hoop 'perfecte' partners op deze wereld, waarbij je er af en toe eentje tegen het lijf zult lopen. Dat merk je niet meteen, maar dat deed je vast ook niet bij je ex. Dit groeit en ontwikkeld, misschien zelfs nog beter dan wat je nu te verwerken hebt.

Ga van deze gedachtes af, je maakt het zo jezelf alleen maar moeilijker om een nieuwe 'perfecte' partner te vinden. En ja, ik weet dat schrijven makkelijker is dan het daadwerkelijk doen

ik kap ermee met aanklooien met mijn ex.
Het voelt zo ontzettend kut als ik met haar ben en het voelt ook klote als ik zonder haar ben. We zijn gewoon niet bedoeld voor elkaar.

@ de laatste post van Tentonele: goed verwoord, zo is het natuurlijk ook, en ik vind mensen die geloven dat er maar 1 ''ware'' is echt naief...

Sowiezo ben ik mezelf wel een beetje af gaan vragen wat sommige mensen eigenlijk bezielt wanneer ze op zoek zijn naar een relatie...

Vooral bij meiden lijkt dit het geval. Ik wil hiermee niet overkomen van ''kijk mij eens'', maar ik hoor vaak van anderen, en vind het zelf eerlijk gezegd ook wel dat ik er niet verkeerd uit zie....

Ik ben best verlegen, en vooral bij de eerste date(s) stel ik me heel oppervlakkig en terughoudend op, soms zelfs wat afstotend. Hierdoor kan ik me voorstellen dat meiden denken hmm laat maar zitten, of ik ''voel'' er niet zo veel bij.
Toch is het me al een paar keer gebeurd, dat een meid maar blijft aansturen op een relatie ( zelfs door dit letterlijk te zeggen/ vragen ) terwijl ik dan denk: Jezus christ, wat weet je nu eigenlijk echt van me? We hebben een paar dates gehad, wat gezoend, een beetje geluld over uitgaan en andere oppervlakkige dingen en nu wil je al een RELATIE?

Ik ben 21 jaar, toch wel een leeftijd waarop je verwacht dat mensen serieus met dit soort dingen omgaan, maar als ik zie hoe makkelijk sommige mensen kennelijk aan dit soort dingen willen beginnen denk ik echt wat stelt het allemaal eigenlijk voor? Neem ik het nou veel te serieus, of zijn zij echt te makkelijk..

@ Tentonele
Je hebt helemaal gelijk!
Ik wacht gewoon rustig af tot ik weer iemand tegenkom

@ Barthinoo
Ik zie dat ook met een meisje in mijn omgeving..
Elke keer als het uit is heeft ze binnen een maand een nieuwe vriend, die ze nauwelijks kent en wat ook niet blijft.
In plaats van dat ze even date en hem leert kennen, begint ze meteen een relatie met hem.

Wij zijn 18, dus het is nog wel een beetje de tijd om te ontdekken wat je wil in relaties en nog niet de tijd om je echt te binden enzo, alleen om nou ELKE jongen je vriend te gaan noemen..
Ik vraag me af of ze uberhaupt begrijpt wat een relatie inhoud.

Ze heeft in 2,5 jaar wel 8 vriendjes gehad, van allemaal een maand of 2..
Ik 2 relaties die wel lang duurde.
Ik zelf wil namelijk wel iemand die bij me past en niet zomaar iemand omdat ik me eenzaam voel.

Dat neemt niet weg dat ik ontzettend graag verliefd zou willen zijn, want dat is echt een heerlijk gevoel, maar ik zou niet zomaar na 2 dates een relatie beginnen met iemand die ik nog niet echt ken.

quote:

Op dinsdag 8 februari 2011 17:17 schreef tentonele het volgende:

Het mooie is dat nagenoeg iedereen in dit topic PRECIES hetzelfde denkt zoals jij nu. (inclusief ik). We denken allemaal dat het zo ontzettend speciaal was met die ene, en dat het bij de volgende niet meer voor gaat komen. Bedenk je dan twee dingen, ten eerste: we hebben schijnbaar allemaal minstens 1 keer dit maatje gevonden, waarschijnlijk per toeval. Als er echt maar 1 zo iemand in nederland, of zelfs maar op deze aarde loopt, hoe groot is dan de kans dat wij hem/haar allemaal tegen het lijf zijn gelopen en een relatie zijn begonnen? Bijna 0.

Conclusie, er zijn een hele hoop 'perfecte' partners op deze wereld, waarbij je er af en toe eentje tegen het lijf zult lopen. Dat merk je niet meteen, maar dat deed je vast ook niet bij je ex. Dit groeit en ontwikkeld, misschien zelfs nog beter dan wat je nu te verwerken hebt.

Dit, en het feit dat je ook naar elkaar toe groeit in een relatie.

Ook al pas je in eerste instantie niet 100% bij elkaar; na verloop van tijd ga je ook dingen van elkaar leuk vinden en meer op elkaar lijken. Hierdoor wordt het effect versterkt en lijkt het inderdaad alsof dat onmogelijk is met iemand anders.

Krijg toch de behoefte om eens contact op te nemen met mijn ex...maar aan de andere kant zal ze toch niet zeggen wat ik wil horen, ze is nu eenmaal compleet over mij heen, eingelijk vanaf dag 1 al en dat zit mij nog steeds wat dwars, ik heb krijg gewoon het gevoel dat ik haar wat heb aangedaan...vindt ik onterecht want we hebben het wel heel mooi gehad samen, wil die herinneringen koesteren en verder gaan met mijn leven, en niet het gevoel hebben dat het zonde van onze tijd is geweest..maar goed, dan leg ik mijn gevoel weer in haar handen en dat gaat ook niet goed komen vrees ik....hmm dipje denk ik

quote:

Op woensdag 9 februari 2011 09:58 schreef H6-4ever het volgende:
Krijg toch de behoefte om eens contact op te nemen met mijn ex...maar aan de andere kant zal ze toch niet zeggen wat ik wil horen, ze is nu eenmaal compleet over mij heen, eingelijk vanaf dag 1 al en dat zit mij nog steeds wat dwars, ik heb krijg gewoon het gevoel dat ik haar wat heb aangedaan...vindt ik onterecht want we hebben het wel heel mooi gehad samen, wil die herinneringen koesteren en verder gaan met mijn leven, en niet het gevoel hebben dat het zonde van onze tijd is geweest..maar goed, dan leg ik mijn gevoel weer in haar handen en dat gaat ook niet goed komen vrees ik....hmm dipje denk ik

Niet doen! Dan glij je alleen maar terug. Zelfs als het al waar zou zijn dat ze meteen over je heen is (en dat betwijfel ik, want dan had ze wel contact opgenomen, niks van je laten horen is moeilijker) doe je jezelf er geen enkel plezier mee om zo'n pijnlijk gesprek te hebben. Dan zak je gewoon weer een paar weken terug in het proces.

Als je echt wilt (oftewel: als je het aan het eind van de dag nog steeds wil) kan je haar beter een lange uitgebreide mail sturen waarin je het afsluit voor zowel haar als voor jou. Dat is echt het beste.

quote:

Op dinsdag 8 februari 2011 14:18 schreef Chewbalhaar het volgende:
Hoi!

Mag ik meedoen?
[ afbeelding ]

wordt eerder erger dan beter ondertussen :


Vannacht ook weer vrijwel niet geslapen. Post later vandaag denk nog wel even een samenvatting, moet nu richting de studie

Denk dat je gelijk hebt, maar het is ook zoals barthinoo al eens aangaf, van een hechte relatie naar nog minder als vage kennis band...dat is ook wat ik raar vindt, heb haar er wel een keer op aangesproken en haar reactie was, ja mischien doe ik wel zo bot omdat ik je geen valse hoop wil geven...toch steekt het mij ergens dat ze zo nuchter eronder is...ben mischien wel jaloers dat zij zo snel verder gaat zonder mij, ik kan dat blijkbaar niet zo snel...en roept wel vragen op over haar gevoelens die ze voor mij had! Maar je hebt gelijk een gesprek daarover zal weinig duidelijk geven en alleen maar ingewikkelder kunnen maken, dat van die mail is een goed idee! Maar wanneer is het moment om haar te sturen, want zit ook nog met het probleem dat ik bij haar langs moet spullen halen, en zsm eingelijk....

quote:

Op woensdag 9 februari 2011 10:39 schreef H6-4ever het volgende:
Denk dat je gelijk hebt, maar het is ook zoals barthinoo al eens aangaf, van een hechte relatie naar nog minder als vage kennis band...dat is ook wat ik raar vindt, heb haar er wel een keer op aangesproken en haar reactie was, ja mischien doe ik wel zo bot omdat ik je geen valse hoop wil geven...toch steekt het mij ergens dat ze zo nuchter eronder is...ben mischien wel jaloers dat zij zo snel verder gaat zonder mij, ik kan dat blijkbaar niet zo snel...en roept wel vragen op over haar gevoelens die ze voor mij had! Maar je hebt gelijk een gesprek daarover zal weinig duidelijk geven en alleen maar ingewikkelder kunnen maken, dat van die mail is een goed idee! Maar wanneer is het moment om haar te sturen, want zit ook nog met het probleem dat ik bij haar langs moet spullen halen, en zsm eingelijk....

Stuur iemand anders om die spullen op te halen als het even kan, en ga niet te lang piekeren over wat haar gevoelens voor jou waren/zijn. Ze is je echt niet zomaar vergeten, maar jij hebt haar op een voetstuk geplaatst omdat het onbereikbaar is. Je kent het gezegde toch wel dat een kat geinteresseerd is in een bolletje touw als ie het niet kan krijgen, en als je het aan hem geeft stopt ie na een minuut met spelen? Dit werkt net zo, je DENKT dat het beste wat er in je leven kan gebeuren haar terugkrijgen is, maar als je haar zou hebben zou het binnen no-time waarschijnlijk weer uit zijn, hoe overtuigd je daar nu ook van bent.

Ze is je niet vergeten, maar ze heeft "het speciale gevoel" gewoon niet meer voor je. Daarom lijkt ze afstandelijk, omdat je te beschikbaar bent en het daarom niet leuk meer is. Misschien is de eerste stap, en de meest belangrijke, om jezelf te overtuigen dat het niet meer goed gaat komen, dat het een leuke tijd was voor jullie beiden, maar dat je verder moet. Blijkbaar werkte de relatie op dat moment niet, misschien over 2-3 jaar wel, maar nu in ieder geval niet. Je hoeft geen actie te ondernemen, er valt niks te 'redden' of iemand te 'overtuigen', het is uit gegaan omdat jullie op dat moment deden zoals je dacht dat het goed was. Denk nu niet dat als je het anders had gedaan het wel goed was gegaan, want dan had je jezelf alleen maar aan moeten passen, en dat klopt in een relatie niet. Dan zijn er schijnbaar andere vrouwen/mannen die beter geschikt zijn voor je, maar daar moet je je voor open stellen.

Tenminste, dat is mijn visie

quote:

Op woensdag 9 februari 2011 10:39 schreef H6-4ever het volgende:
Denk dat je gelijk hebt, maar het is ook zoals barthinoo al eens aangaf, van een hechte relatie naar nog minder als vage kennis band...dat is ook wat ik raar vindt, heb haar er wel een keer op aangesproken en haar reactie was, ja mischien doe ik wel zo bot omdat ik je geen valse hoop wil geven...toch steekt het mij ergens dat ze zo nuchter eronder is...ben mischien wel jaloers dat zij zo snel verder gaat zonder mij, ik kan dat blijkbaar niet zo snel...en roept wel vragen op over haar gevoelens die ze voor mij had! Maar je hebt gelijk een gesprek daarover zal weinig duidelijk geven en alleen maar ingewikkelder kunnen maken, dat van die mail is een goed idee! Maar wanneer is het moment om haar te sturen, want zit ook nog met het probleem dat ik bij haar langs moet spullen halen, en zsm eingelijk....

Ik had net als jou en anderen precies dezelfde gedachten. Het ging toch goed etc, en zo snel dat ik de sleutel mocht teruggeven etc. Maar neem van mij aan voor haar is het ook niet makkelijk.... Maar dingen in een brief ofzo schrijven heeft geen nut i.m.o. Ze HOEFT je helemaal niets te vertellen, jullie zijn niets meer van elkaar. Je kan de waarheid dus ook niet meer te weten komen. Gewoon doen of je haar niet meer kent.

Ik weet het klinkt zo makkelijk dat dacht ik ook, maar het helpt echt.

@ tentonele
Bedankt voor je reactie maar mischien begrijp je mij verkeerd, ik ben de fase van hoop en wanhoop al voorbij wil haar helmaal niet terug meer, dat zie ik nu wel in eindelijk!
@ rudy
Idd ik blijf mischien zoeken naar de waarheid, omdat ik er van wil leren..maar ik heb alles al 100x geanalyseerd wil mischien haar bevestiging over bepaalde zaken. Moet gaan accepteren dat ik die nooit zal krijgen van haar...

Ben inmiddels aan een nieuwe fase toe, en dat is aan mijzelf denken/werken. Als ik dan toch nog info krijg over haar leven nu, baal ik ervan dat ik zo keihard moet knokken en zij geen enkele moeite blijkt te hebben, en daardoor twijfel ik aan haar gevoelens voor mij tijdens onze relatie...en ook iets van jaloezie denk ik, maar moet nu echt eens wat aan die gevraagde/ongevraagde info stroom gaan doen!!!

Het is vooral raar dat je van elkaar 'alles' opeens niks meer bent..

En dat zal vast wel weer met iemand anders komen, maar dat geeft nu wel even een leeg gevoel..
Terwijl hij er juist blij mee lijkt dat ik niks meer ben.

Gedumpt worden valt me zwaarder dan ik 2 weken terug dacht.. Het ging steeds beter..
Maar na het verdriet de eerste dagen en de afleiding vlak daarna blijft er nu toch een grote leegte achter..

De eerste week is het voor veel mensen altijd makkelijk. Je verdringt het gevoel, je kan weer doen waar JIJ zin in hebt, je hoeft geen rekening meer te houden met elkaar... Als jij de hele dag in je nest wil liggen en films kijken of gamen dan kan dat, zonder dat je vriendin gaat mekkeren. Maar na die week komt het besef dat het definitief over is en wat daarvan de consequenties zijn...

Hierbij dan ook mijn verhaal, beetje lang, maar moet het toch even kwijt.

Ik heb van jongs af aan al de nodige problemen. Ik was als kind bijvoorbeeld nogal verlegen, ben vaak buitengesloten/gepest en mede daardoor leg ik bijvoorbeeld erg moeilijk sociale contacten. Hoewel ik best een aardige kerel ben heb ik daardoor dan ook altijd vrij weinig vrienden, en al helemaal niet snel een vriendin. Gecombineerd met andere zaken, zoals een instabiele thuissituatie, slaapproblemen en mijn teveel nadenken etc. zit ik al vrij snel in de put etc.

Daar leek verandering in te komen toen ik anderhalf jaar geleden eens alleen met mn autotje op vakantie ben gegaan in zeeland/belgie. Hoewel ik me af en toe wel heb geamuseerd was het ook erg eenzaam, want gehoopte nieuwe contacten kwamen maar niet. Vlak voor het einde kwam ik echter een meisje tegen. Dezelfde avond nog gezoend enzo, niet echt iets voor mij, maar beviel super zeg maar ;-)

Helaas bleek het meisje in kwestie 200km van me vandaan te wonen, maar ik vond ze toch wel erg leuk, en zij mij nog meer, want ze zat echt met tranen in dr ogen toen ze al snel weer weg moest.

Afijn, toch maar eens gaan kijken daar, en al snel wilden we er toch voor proberen te gaan.
Al na een paar maanden hebben we helaas een auto-ongelukje gehad, waarna zij compleet in psychologische shock raakte, terwijl het niet eens zo erg was. Na het ongeluk via ziekenhuis gewoon naar huis, geen probleem, tot ze niet meer wakker werd. Kort samengevat, huisarts geweest, ze in de auto getild etc, is ze 30 uur knock-out geweest, zelfs zo erg dat dr hartslag niet reageerde op pijnprikkels, wat zelfs bij comapatiënten zo is. Daarna nog een weekje op psychiatrie gelegen etc.

Toen was eigenlijk al wel duidelijk dat er iets speelde, ze zat met meer dingen, grootouders met kanker, ruzies op school etc. Daardoor nogal depressies enzo.

Een paar maanden later is haar vader s nachts op werk dodelijk verongelukt (die eerst nogal tegen onze relatie was, maar die ik met mn gedrag rond dat ongeluk allang had overtuigd als de ideale schoonzoon).

Alsof dat nog niet genoeg was: in de maanden die volgden zijn haar opa overleden aan kanker, haar overgrootmoeder aan ouderdom, een oudoom aan een hartaanval en een bekende/vriendin aan nierfalen.

Hierdoor kwam ze natuurlijk steeds meer in de shit enzo, maar tijdens alles heb ik ze geprobeerd te steunen, gewoon door er voor ze te zijn, door leuke dingen voor ze te regelen, ze letterlijk het ziekenhuis in te dragen, extra vrij te regelen, afleiding te verzorgen, ze geestelijk en fysiek te ondersteunen toen ze haar pappa moest begraven, lieve kadootjes, je kunt het zo gek niet verzinnen. Toch reageerde ze in periodes vaak gek, merkte je dat er een afstand was zowel fysiek als mentaal etc.

Nou leek dat niet gek, door alles wat er om haar heen gebeurde en bijvolgende depressies. Ook was ze heel duidelijk dat ze zo veel van me hield etc, en hoe gek het ook klinkt we hadden echt wel een fijne tijd samen. Qua persoonlijkheid buiten dr depressies, dr gedachtewereld/levensopvattingen etc. paste ze perfect bij me! Alle energie die ik in ze stopte had ik er ruim voor over, want ik dacht echt dat ik met ze oud kon worden, dat we elkaar konden helpen onze persoonlijke demonen te overwinnen, gewoon echt gelukkig konden worden, omdat we elkaar goed aanvulden, plezier hadden, elkaar energie gaven etc.

Omdat we bepaalde dingen echter maar niet uitgepraat kregen (want dan keerde ze in zichzelf, omdat ze alle problemen gewoon niet meer aankon) heb ik ze de kerstvakantie als deadline moeten stellen. Aan het einde hebben we het wel geprobeerd, maar keerde ze zo erg in zichzelf dat ze een dag eerder naar huis is gegaan, de studie stil heeft gelegd en wekelijks een uur naar een psych gaat. Ze zag ook dat het niet meer werkte, en wilde het dus uitmaken, maar ik heb ze overtuigd eerst rust te nemen en met de psych te praten voor ze overhaastte beslissingen zou nemen.

Sinds die tijd heb ik dus niets meer van ze gehoord, maar wordt ik op de hoogte gehouden door dr moeder, broer en een goede vriendin van de familie. Dit valt me ongelooflijk zwaar, en omdat ik ze erg miste en iets positiefs wilde zien, heb ik een dag of 5 geleden eens ingelogd op haar facebook, want ik wist haar wachtwoord toevallig en zelf heb ik geen facebook dus dan kan je er niet op. Ik hoopte gewoon een paar leuke fotos van ons, een lief tekstje van mij oid tegen te komen, verder niets. In plaats daarvan ben ik er achter gekomen dat ze me dus over van alles voorgelogen en bedrogen heeft, dat ze meerdere relaties er bij heeft geprobeerd te houden, etc.

Sindsdien ben ik ziek zwak en misselijk, eet, drink en slaap ik amper, kortom, ben ik helemaal de weg kwijt. Ik gaf zo ongelooflijk veel om ze, ze was by far mooiste wat ik had, en nu zie ik alleen nog maar problemen die ik nooit meer opgelost zie worden, zowel tussen ons, als bij mij intern

alsof dat nog niet leuk genoeg is hoor ik ineens ook niets meer van haar moeder (die ik meerdere keren per week sprak) en broer (die tot vorige week dagelijks op msn/skype was), terwijl er wel zaken zijn waarover ze me op de hoogte zou houden (nu weer een oom met waarschijnlijk terminale een botkankerdiagnose, vorderingen bij de psych, plannen voor de komende tijd etc). Die vriendin van de familie spreek ik ook al een tijdje minder, maar dat is logischer omdat die ook een gezin met 7 kids te verzorgen heeft. Ik snap alleen niet waarom ze mij ineens zo buitensluiten

En waar heeft ze dan precies nog meer over gelogen, behalve die relaties?

Ik vind het overigens not done om in te loggen op haar facebook omdat je 'goh, toevallig' haar password weet en dan met zo'n zwak excuus te komen. Daarmee heb je ook je eigen glazen ingegooid. Waarom deed je dat?

Maar goed, wees blij dat ze je buitensluiten. Je moet je juist distantieren van zulke mensen. Die trekken je alleen maar mee in hun neerwaartse spiraal van ellende en zo te horen ben jij ook wel toe aan een babbeltje met een psych.

quote:

Op woensdag 9 februari 2011 22:57 schreef goofy_goober het volgende:
En waar heeft ze dan precies nog meer over gelogen, behalve die relaties?

Ik vind het overigens not done om in te loggen op haar facebook omdat je 'goh, toevallig' haar password weet en dan met zo'n zwak excuus te komen. Daarmee heb je ook je eigen glazen ingegooid. Waarom deed je dat?

Maar goed, wees blij dat ze je buitensluiten. Je moet je juist distantieren van zulke mensen. Die trekken je alleen maar mee in hun neerwaartse spiraal van ellende en zo te horen ben jij ook wel toe aan een babbeltje met een psych.

Ik weet dat het niet slim was op d'r facebook te kijken, maar het was absoluut niet mijn bedoeling dit te zien. Ik trok het gewoon ff niet meer, weken niets meer van ze te horen... we hadden ook afgesproken dat we het later nog zouden gaan proberen als ze weer op haar pootjes stond, dus echt uit was het niet. Ik wilde gewoon iets positiefs van ze zien.

ze heeft gelogen over allerlei activiteiten, waaronder contact met die vreemdgangerfiguren

Overigens, ik had de situatie uitgelegd aan die vriendin van de familie van de week. Net smst ze me toevallig, dat haar moeder dingen heeft uitgevonden en heel boos is, maar weet niet wat...

Zou het me ook maar niet afvragen en die meid en familie in hun eigen sop laten gaarkoken. Ik herhaal het nog maar eens:

quote:

Op woensdag 9 februari 2011 22:57 schreef goofy_goober het volgende:
Die trekken je alleen maar mee in hun neerwaartse spiraal van ellende en zo te horen ben jij ook wel toe aan een babbeltje met een psych.

quote:

Op woensdag 9 februari 2011 23:10 schreef goofy_goober het volgende:
Zou het me ook maar niet afvragen en die meid en familie in hun eigen sop laten gaarkoken. Ik herhaal het nog maar eens:

[..]

Klopt, heb je opzich gelijk in, maar:
a) ik kan ze gewoon nog niet loslaten. ze was alles waar ik om gaf
b) ik MOET er voor zorgen dat dit boven de tafel komt en ze het met de psych bespreekt, want ze vergooit haar eigen leven, maar ook van iedereen om haar heen. Daarna is het wmb wel over...

Waarom MOET jij dat doen? Ben jij haar verzorgende? Want ik las geloof ik dat ze even niks met je te maken wilde hebben... Waarom wil jij per se die reddende engel zijn?

Of heb je zoiets van: 'Dit is altijd nog beter dan alleen zijn.'?

quote:

Op woensdag 9 februari 2011 23:17 schreef goofy_goober het volgende:
Waarom MOET jij dat doen? Ben jij haar psychiater?

Nee, maar ik ga het dan ook niet oplossen. Ik zorg alleen dat het boven water komt, omdat ze anders haar hele leven blijft verneuken, tot ze over 20 jaar als crackhoer achter het station staat, terwijl haar 3 kinderen bij haar ex wonen ofzo. Daarnaast maakt ze er iedereen om zich heen kapot mee, ook mensen om wie ik geef. Dat kan ik gewoon niet laten gebeuren...

quote:

Op woensdag 9 februari 2011 23:19 schreef Neo-Mullen het volgende:

[..]

Nouja, een relatie die na anderhalf jaar wordt beëindigd is niet niks. In zijn geval kan ik me wel heel goed voorstellen dat je er als verzorgende wilt zijn, omdat hij nog steeds van haar houdt en altijd voor haar heeft gezorgd.

Of zit ik er nu naast, Chewbalhaar?

Nee klopt...

Ja, maar dat is geen goeie basis voor een relatie als jij altijd maar de verzorgende bent en haar steeds uit haar depressies moet zien te halen. Ze klinkt me nogal labiel in de oren.

Face it: hier word je niet gelukkiger van. En iemand die niet eens contact met jou zoekt omdat haar moeder rare dingen zou hebben vernomen is het ook niet eens waard.

Ik gok dat Chewbalhaar een type is die mensen graag verzorgd. Wellicht omdat je zelf niet popi bent bij de dames en deze meid in het begin interesse had in jou. Dat je je daarom nu er in vastbijt dat het nog goed kan komen tussen jullie, terwijl het, let's face it, alleen maar erger wordt. Maar als ik eerlijk mag zijn denk ik dat je een goeie spons was voor haar. Zo'n spons die beprijpend was en al haar problemen aanhoorde en niet wegrende, zoals ieder ander zou doen. Heel nobel natuurlijk, maar of het verstandig was is een tweede...

[ Bericht 4% gewijzigd door goofy_goober op 09-02-2011 23:40:27 ]

quote:

Op woensdag 9 februari 2011 23:23 schreef goofy_goober het volgende:
Ja, maar dat is geen goeie basis voor een relatie als jij altijd maar de verzorgende bent en haar steeds uit haar depressies moet zien te halen. Ze klinkt me nogal labiel in de oren.

Face it: hier word je niet gelukkiger van. En iemand die niet eens contact met jou zoekt omdat haar moeder rare dingen zou hebben vernomen is het ook niet eens waard.

1e deel klopt, ik geloof ook niet meer in een relatie, wil ze alleen nog een beetje bij de afgrond wegduwen.

2e; zij zoekt geen contact meer omdat ze compleet apatisch depressief is dichtgeklapt. Haar moeder onderhield dat contact maar is nu eea tegen gekomen, waarschijnlijk dat vreemdgaan, en weet even niet wat te doen. ik hoor net van die vriendin dat ik het morgen, nadat ze samen met haar ma naar de psych is geweest, ga horen...

quote:

Op woensdag 9 februari 2011 23:23 schreef Neo-Mullen het volgende:

[..]

Sterkte in ieder geval...

thnx

quote:

Op woensdag 9 februari 2011 10:39 schreef H6-4ever het volgende:
Denk dat je gelijk hebt, maar het is ook zoals barthinoo al eens aangaf, van een hechte relatie naar nog minder als vage kennis band...dat is ook wat ik raar vindt, heb haar er wel een keer op aangesproken en haar reactie was, ja mischien doe ik wel zo bot omdat ik je geen valse hoop wil geven...toch steekt het mij ergens dat ze zo nuchter eronder is...ben mischien wel jaloers dat zij zo snel verder gaat zonder mij, ik kan dat blijkbaar niet zo snel...en roept wel vragen op over haar gevoelens die ze voor mij had! Maar je hebt gelijk een gesprek daarover zal weinig duidelijk geven en alleen maar ingewikkelder kunnen maken, dat van die mail is een goed idee! Maar wanneer is het moment om haar te sturen, want zit ook nog met het probleem dat ik bij haar langs moet spullen halen, en zsm eingelijk....

Ik begrijp je gevoel ook heel goed hoor, maar ik probeer me altijd te bedenken dat er toch een reden moet zijn dat iemand zo snel afstand wil nemen?
Veel relaties om mij heen zijn ook uit gegaan, maar die stelletjes blijven altijd minimaal nog een paar maanden om elkaar heen draaien. Dan hoor je weer dat ze toch sex hebben gehad, ze elkaar in de gaten houden, contact hebben, toch weer net even die ene avond samen afgesproken hebben.
En bij ons was het klaar, over en daarna he-le maal nix meer. Ik vraag me dan ook wel eens af : stelde het nu echt wel zoveel voor.
De conclusie is hard, maar achteraf wel waar, en waarschijnlijk stelde het allemaal ook heel weinig voor.
Mijn ex is iemand van mijn eigen leeftijd, maar qua karakter en gedrag is het echt nog een meisje van 15. Altijd opzoek naar een vriendje, heeft ze een vriendje dan is deze de lieeeefste van de heeeeeele wereld, maar is het uit even goede vrienden en gaat ze opzoek naar de volgende.
Dit geeft ook wel aan waarom ze na 1 keer een filmpje kijken al vroeg of ik een relatie met haar wou. Voor haar was het simpelweg nog kalverliefde, haar 8e al, net zoals haar huidige nieuwe relatie weer is. Voor mij was het mijn eerste serieuze relatie, en ik hechtte er uiteinderlijk veel meer waarde aan dan zij deed... So be it..

quote:

Op woensdag 9 februari 2011 11:25 schreef RudyCarell het volgende:

[..]

Ik had net als jou en anderen precies dezelfde gedachten. Het ging toch goed etc, en zo snel dat ik de sleutel mocht teruggeven etc. Maar neem van mij aan voor haar is het ook niet makkelijk.... Maar dingen in een brief ofzo schrijven heeft geen nut i.m.o. Ze HOEFT je helemaal niets te vertellen, jullie zijn niets meer van elkaar. Je kan de waarheid dus ook niet meer te weten komen. Gewoon doen of je haar niet meer kent.

Ik weet het klinkt zo makkelijk dat dacht ik ook, maar het helpt echt.

Hier ben ik het niet helemaal mee eens. NAtuurlijk is het zo dat je elkaar niet in de eeuwigheid dingen verschuldigd bent, maar kom op, je hebt (meestal) een serieuze relatie gehad, gevoelens van jezelf blootgegeven en bij de ander gevoelens uitgelokt, je bent op zijn minst verschuldigd om een en andere uit te leggen / te verifieren. Vooral als je zelf de relatie uitmaakt, en de ander nog met vragen zit...

quote:

Op donderdag 10 februari 2011 10:13 schreef Bartinhoo het volgende:
Mijn ex is iemand van mijn eigen leeftijd, maar qua karakter en gedrag is het echt nog een meisje van 15. Altijd opzoek naar een vriendje, heeft ze een vriendje dan is deze de lieeeefste van de heeeeeele wereld, maar is het uit even goede vrienden en gaat ze opzoek naar de volgende.
Dit geeft ook wel aan waarom ze na 1 keer een filmpje kijken al vroeg of ik een relatie met haar wou. Voor haar was het simpelweg nog kalverliefde, haar 8e al, net zoals haar huidige nieuwe relatie weer is. Voor mij was het mijn eerste serieuze relatie, en ik hechtte er uiteinderlijk veel meer waarde aan dan zij deed... So be it..

Ik vind het nogal vreemd dat je nu dit zegt.

Je hebt het afgelopen half jaar veelvuldig hier zitten verkondigen dat bijna al het initiatief van haar kant kwam tijdens de relatie en dat je er zelf een einde aan hebt gemaakt, waarna je toch spijt kreeg en zij je niet terug wilde.

Sorry Bart, maar je antwoord leest alsof je wrok koestert naar haar omdat zij voor iemand anders heeft gekozen in plaats van jou en dat je hoop op een nieuwe kans hiermee nu echt vervlogen is.

@ Bart & Goofy, leuk hier te lezen hoe het met jullie gaat.

Destijds was ik zo blij dat mijn ex en ik het allemaal zo volwassen oppakten en zo goed vrienden wilden blijven. Dat viel helaas behoorlijk tegen. Achteraf moet ik zeggen dat dat vrienden blijven geen goed idee is geweest.

Ik heb naar mijn idee erg mijn best gedaan om open en eerlijk met hem om te blijven gaan maar andersom is dat nogal tegengevallen. Voordeel is wel dat juist doordat hij zich zo enorm liet kennen ik er nu definitief een punt achter gezet heb.

En eerlijk is eerlijk, ik heb/had af en toe nog wel eens moeite met dat het uit is, meestal als ik ongesteld moet worden en me dik, lelijk en eenzaam voel. Maar ik kan ook melden dat ik inmiddels weer iemand heb leren kennen waarvan ik denk dat het wel eens wat zou kunnen worden. Het is gek dat die dingen naast elkaar bestaan maar t kan blijkbaar.

Is het een Fok!ker?

pfff... ga stuk hier. ben al 24 uur super zenuwachtig om van d'r moeder weer eea te vernemen wat mis zit waar ze achter was gekomen, maar nu spreekt ze me aan op msn, en ontwijkt wat ze weet, want de afspraak met de psych is niet doorgegaan...