W&T Wetenschap & Technologie
Een plek om te discussiëren over wetenschappelijke onderwerpen, wetenschappelijke problemen, technologische projecten en grootse uitvindingen.
6 februari 2012
Plastic-etende schimmel ontdekt in regenwoud
UTRECHT – Een groep studenten van de Amerikaanse universiteit Yale heeft tijdens een excursie in de Ecuadoraanse Amazone een schimmel ontdekt die het plastic polyurethaan eet.
Dat meldt het wetenschappelijk tijdschrift Applied and Environmental Microbiology.
Vorig jaar al kwamen de studenten terug van hun excursie met de schimmel Pestalotiopsis microspora. Uit onderzoek blijkt nu dat de schimmel kunststof als voedselbron ziet.
Mogelijk is deze eigenschap niet heel zeldzaam: de studenten kwamen tijdens dezelfde studiereis nog meer micro-organismen tegen die polyurethaan kunnen eten.
Wat Pestalotiopsis microspora echter bijzonder maakt is dat het kan overleven op een dieet dat uitsluitend uit de plastic bestaat én dat het voor de vertering geen zuurstof nodig heeft. Dit betekent dat de schimmel ook onderop een vuilnisbelt, waar geen frisse lucht kan komen, nuttig werk kan doen.
Veelzijdig kunststof
Polyurethaan is een veelzijdig materiaal dat in de jaren veertig werd ontwikkeld. De bekendste toepassing is als kunstleer, maar het is ook te vinden in verf, meubels, schoenen, lijm en het isolatieschuim PUR.
Verbranding is tot nu toe de enige bekende manier om het plastic af te breken. Dit is echter onwenselijk omdat er grote hoeveelheden koolstofmonoxide en andere schadelijke chemische stoffen bij vrijkomen.
Een deel van het geproduceerde polyurethaan kan weliswaar worden gerecycled, maar uiteindelijk belandt het allemaal op de vuilnisbelt. Daar dreigt het vervolgens eeuwig te blijven liggen, omdat er bij ons geen bacteriën en andere microben voorkomen die de kunststof kunnen verteren.
nu.nl
Plastic-etende schimmel ontdekt in regenwoud
UTRECHT – Een groep studenten van de Amerikaanse universiteit Yale heeft tijdens een excursie in de Ecuadoraanse Amazone een schimmel ontdekt die het plastic polyurethaan eet.
Dat meldt het wetenschappelijk tijdschrift Applied and Environmental Microbiology.
Vorig jaar al kwamen de studenten terug van hun excursie met de schimmel Pestalotiopsis microspora. Uit onderzoek blijkt nu dat de schimmel kunststof als voedselbron ziet.
Mogelijk is deze eigenschap niet heel zeldzaam: de studenten kwamen tijdens dezelfde studiereis nog meer micro-organismen tegen die polyurethaan kunnen eten.
Wat Pestalotiopsis microspora echter bijzonder maakt is dat het kan overleven op een dieet dat uitsluitend uit de plastic bestaat én dat het voor de vertering geen zuurstof nodig heeft. Dit betekent dat de schimmel ook onderop een vuilnisbelt, waar geen frisse lucht kan komen, nuttig werk kan doen.
Veelzijdig kunststof
Polyurethaan is een veelzijdig materiaal dat in de jaren veertig werd ontwikkeld. De bekendste toepassing is als kunstleer, maar het is ook te vinden in verf, meubels, schoenen, lijm en het isolatieschuim PUR.
Verbranding is tot nu toe de enige bekende manier om het plastic af te breken. Dit is echter onwenselijk omdat er grote hoeveelheden koolstofmonoxide en andere schadelijke chemische stoffen bij vrijkomen.
Een deel van het geproduceerde polyurethaan kan weliswaar worden gerecycled, maar uiteindelijk belandt het allemaal op de vuilnisbelt. Daar dreigt het vervolgens eeuwig te blijven liggen, omdat er bij ons geen bacteriën en andere microben voorkomen die de kunststof kunnen verteren.
nu.nl
Putting the Fun back into Fundamentally Wrong since 1975.
"Yes, of course, I knew you would volunteer, Mr. Feynman, but I was wondering if there would be anybody else."
"Yes, of course, I knew you would volunteer, Mr. Feynman, but I was wondering if there would be anybody else."
Dit is geen evolutie. dit is een aanpassing in de reptielensoort. Het blijft namelijk gewoon een reptiel zoals het was. Alleen nu een reptiel met iets kleinere poten. Dat is geen vooruitgang maar een achteruitgang. Een verlies van informatie. Namelijk de informatie om langere poten te krijgen. Eigenlijk zijn deze hagedissen dus slechter af als van te voren.quote:Wetenschappers hebben voor het eerst gezien hoe het stichter effect en natuurlijke selectie samen hun stempel drukken op een soort.
Dit geloof je toch niet? hahahaquote:Van muis naar olifant
De evolutie doet er minstens 24 miljoen generaties over
Beste Robmeister, dit is enkel een topic voor nieuws over evolutie, biologie etc. Wil je discussiëren hierover, dan is er een ander topic voor: [ Centraal ] Evolutie discussie & vragentopic.
Dat zou je moeten weten, je bent er namelijk al een keer of 5 á 10 op gewezen in andere topics
Evolutie is vooruitgang noch achteruitgang, het is "gang". Veranderingen vinden plaats onder selectieve druk of bijvoorbeeld genetische drift. Een bepaalde kenmerk kan daardoor tot wasdom komen of juist verdwijnen afhankelijk van de omstandigheden en de eventuele voor of nadelen voor het soort.
Ook suggereer je door te zeggen "dat het nog steeds een reptiel zoals het was blijft" dat je denkt dat evolutie gaat over de overgang van één soort naar een ander soort. Ook dit is incorrect.
Ook deze aanpassing is een vorm van evolutie, mocht deze aanpassing doorzetten en gecombineerd met andere aanpassingen zorgen voor een dermate verandering van deze kolonie, in vergelijking met de groep waar deze kolonie oorspronkelijk vandaan kwam, kan het zijn dat je op een gegeven moment kan spreken over een nieuw soort reptiel. Waarbij beide reptiel soorten niet meer met elkaar (kunnen) voortplanten.
Let wel! Evolutie doet zich voor op genetisch niveau, dus je moet eigenlijk niet in groepen of zelfs individuele organismes denken.
En ik vrees het ergste
Hoe dan ook, als je de discussie voort wilt zetten (en ook daadwerkelijk een poging wilt doen tot een echte discussie) dan stel ik voor dat je dit doet in het topic: [ Centraal ] Evolutie discussie & vragentopic.
Voor de volledigheid zal ik deze post ook daar neerzetten.
Dat zou je moeten weten, je bent er namelijk al een keer of 5 á 10 op gewezen in andere topics
Bedoel je met dat dik gedrukte dat jij denkt dat vooruitgang een vereiste is om het evolutie te noemen of dat evolutie enkel over vooruitgang gaat? Want dan heb je het verkeerd.quote:Op dinsdag 7 februari 2012 11:43 schreef Robmeister het volgende:
[..]
Dit is geen evolutie. dit is een aanpassing in de reptielensoort. Het blijft namelijk gewoon een reptiel zoals het was. Alleen nu een reptiel met iets kleinere poten. Dat is geen vooruitgang maar een achteruitgang. Een verlies van informatie. Namelijk de informatie om langere poten te krijgen. Eigenlijk zijn deze hagedissen dus slechter af als van te voren.
Evolutie is vooruitgang noch achteruitgang, het is "gang". Veranderingen vinden plaats onder selectieve druk of bijvoorbeeld genetische drift. Een bepaalde kenmerk kan daardoor tot wasdom komen of juist verdwijnen afhankelijk van de omstandigheden en de eventuele voor of nadelen voor het soort.
Ook suggereer je door te zeggen "dat het nog steeds een reptiel zoals het was blijft" dat je denkt dat evolutie gaat over de overgang van één soort naar een ander soort. Ook dit is incorrect.
Ook deze aanpassing is een vorm van evolutie, mocht deze aanpassing doorzetten en gecombineerd met andere aanpassingen zorgen voor een dermate verandering van deze kolonie, in vergelijking met de groep waar deze kolonie oorspronkelijk vandaan kwam, kan het zijn dat je op een gegeven moment kan spreken over een nieuw soort reptiel. Waarbij beide reptiel soorten niet meer met elkaar (kunnen) voortplanten.
Let wel! Evolutie doet zich voor op genetisch niveau, dus je moet eigenlijk niet in groepen of zelfs individuele organismes denken.
Ben je nu echt zo kinderachtig?quote:Dit geloof je toch niet? hahaha
En ik vrees het ergsteHoe dan ook, als je de discussie voort wilt zetten (en ook daadwerkelijk een poging wilt doen tot een echte discussie) dan stel ik voor dat je dit doet in het topic: [ Centraal ] Evolutie discussie & vragentopic.
Voor de volledigheid zal ik deze post ook daar neerzetten.
Putting the Fun back into Fundamentally Wrong since 1975.
"Yes, of course, I knew you would volunteer, Mr. Feynman, but I was wondering if there would be anybody else."
"Yes, of course, I knew you would volunteer, Mr. Feynman, but I was wondering if there would be anybody else."
"Zelfde soort" - Checkquote:
[..]
Dit is geen evolutie. dit is een aanpassing in de reptielensoort. Het blijft namelijk gewoon een reptiel zoals het was. Alleen nu een reptiel met iets kleinere poten. Dat is geen vooruitgang maar een achteruitgang. Een verlies van informatie. Namelijk de informatie om langere poten te krijgen. Eigenlijk zijn deze hagedissen dus slechter af als van te voren.
[..]
Dit geloof je toch niet? hahaha
"Geen vooruitgaan, maar achteruitgang" - Check
"Verlies van informatie" - Check
Gefeliciteerd, drie creationismecliché puntjes!
Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
quote:
[..]
Dit is geen evolutie. dit is een aanpassing in de reptielensoort. Het blijft namelijk gewoon een reptiel zoals het was. Alleen nu een reptiel met iets kleinere poten. Dat is geen vooruitgang maar een achteruitgang. Een verlies van informatie. Namelijk de informatie om langere poten te krijgen. Eigenlijk zijn deze hagedissen dus slechter af als van te voren.
[..]
Dit geloof je toch niet? hahaha
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
08-02-2012
Waarom overleven slechte afweergenen?
Evolutie van het afweersysteem laat onbehulpzame genen met rust
Waarom dragen we duizenden variaties aan afweergenen, terwijl sommigen ons juist vatbaarder maken voor ziekteverwekkers? Een eeuwige spelletje kat en muis tussen het immuunsysteem en ziekteverwekkers zorgt voor de enorme diversiteit.
© Elizabeth Fischer and Kim Hasenkrug, NIH.
Dit beeld van een elektronenmicroscoop laat het leukemievirus ‘Vriend’ zien dat een witte bloedcel verlaat. Door dit virus te laten muteren in muizen kwamen onderzoekers er achter dat genen bewaard worden, ook al zijn ze niet goed voor onze afweer.Het menselijk immuunsysteem is een goed geoliede machine die zonder pardon ziekteverwekkers aanpakt en eigen cellen vernietigt als die geïnfecteerd zijn.
Bedreigingen moeten natuurlijk wel herkend worden. Dit gebeurt onder meer door middel van Major Histocompatibility Complex (MHC) eiwitten. Deze eiwitten zitten aan de oppervlakte van de meeste cellen en zorgen ervoor dat afweercellen kunnen zien of de cel wel helemaal is zoals die moet zijn. Simpel gezegd presenteren MHCs op een dienblad wat de cel bevat.
Het nut van MHCs
De MHCs zijn zeer belangrijk. Naast hun signaalfunctie bepalen ze ook de afwijzing of acceptatie van transplantaties en spelen ze zelfs een rol bij onze zoektocht naar een geschikte partner. We zijn namelijk sneller aangetrokken tot iemand die ruikt naar andere MHCs dan wij zelf. Er zijn ontzettend veel variaties van MHC genen. Natuurlijk kan ieder gen varianten hebben maar de MHCs maken het erg bont, tot wel 2300 variaties per gen. Deze diversiteit is waarschijnlijk nodig om het afweersysteem goed te laten functioneren.
Zelfs als sommige MHCs niet meer nodig zijn, of ons juist vatbaarder maken voor ziektes, blijven ze bewaard. De theorie hierachter heet ‘vijandige co-evolutie’. Door de constante ontwikkeling van virussen zijn er veel variaties MHCs nodig om de mutaties te kunnen blijven herkennen. ‘Oude versies’ blijven daarom gewoon bestaan. Onderzoekers van de universiteit van Utah testten deze logische theorie. Hun bevindingen zijn te lezen in PNAS.
De celbiologen lieten een muizenvariant van het leukemievirus, ironisch genoeg het ‘Friend Virus’ genoemd (ontdekt door Charlotte Friend), muteren in drie groepen van twintig muizen. Elke groep muizen had een andere set MHCs. De onderzoekers stelden vast dat het virus gemakkelijk muteerde om de MHCs te ontwijken. Veel voorkomende MHCs werden zo minder effectief. Wanneer het virus gemuteerd was lieten ze het van groep wisselen. Het virus bleek wel heel specifiek gemuteerd te zijn. Het virus uit groep 1 ontweek alleen de MHCs van groep 1 en maar werd nog steeds herkend door de MHCs van groep 2.
Zwakker virus
Opvallend aan de uitslag van het experiment was dat de virussen aan kracht moesten inboeten om zich aan te passen. Het gemuteerde virus had een lagere reproductiesnelheid wanneer het een muis met andere MHCs infecteerde. De voor het virus onbekende MHCs waren een moeilijker obstakel om te overwinnen.
Volgens Potts en kornuiten bewijzen hun bevindingen dat de grote diversiteit aan MHCs nodig is voor een goed immuunsysteem. Ze geven hier twee redenen voor. Ten eerste hebben zeldzame MHCs het voordeel dat ze niet meer in het vizier van de geëvolueerde ziekteverwekkers liggen. Dit betekent dat deze MHCs hun bestrijdend vermogen juist weer kunnen terugkrijgen als de oorspronkelijke ziekteverwekker weer muteert of evolueert. Ten tweede kunnen de zeldzame MHCs nog steeds heel effectief zijn tegen volledig andere ziekteverwekkers.
Volgens de onderzoekers is er dus inderdaad sprake van ‘vijandige co-evolutie’. Ziekteverwekkers en MHCs stimuleren elkaars ontwikkeling door een oneindig spelletje kat en muis.
Bron:
Wayne K. Potts e.a., Experimental viral evolution to specific host MHC genotypes reveals fitness and virulence trade-offs in alternative MHC types. In: PNAS
(wetenschap24.nl)
Waarom overleven slechte afweergenen?
Evolutie van het afweersysteem laat onbehulpzame genen met rust
Waarom dragen we duizenden variaties aan afweergenen, terwijl sommigen ons juist vatbaarder maken voor ziekteverwekkers? Een eeuwige spelletje kat en muis tussen het immuunsysteem en ziekteverwekkers zorgt voor de enorme diversiteit.
© Elizabeth Fischer and Kim Hasenkrug, NIH.
Dit beeld van een elektronenmicroscoop laat het leukemievirus ‘Vriend’ zien dat een witte bloedcel verlaat. Door dit virus te laten muteren in muizen kwamen onderzoekers er achter dat genen bewaard worden, ook al zijn ze niet goed voor onze afweer.Het menselijk immuunsysteem is een goed geoliede machine die zonder pardon ziekteverwekkers aanpakt en eigen cellen vernietigt als die geïnfecteerd zijn.
Bedreigingen moeten natuurlijk wel herkend worden. Dit gebeurt onder meer door middel van Major Histocompatibility Complex (MHC) eiwitten. Deze eiwitten zitten aan de oppervlakte van de meeste cellen en zorgen ervoor dat afweercellen kunnen zien of de cel wel helemaal is zoals die moet zijn. Simpel gezegd presenteren MHCs op een dienblad wat de cel bevat.
Het nut van MHCs
De MHCs zijn zeer belangrijk. Naast hun signaalfunctie bepalen ze ook de afwijzing of acceptatie van transplantaties en spelen ze zelfs een rol bij onze zoektocht naar een geschikte partner. We zijn namelijk sneller aangetrokken tot iemand die ruikt naar andere MHCs dan wij zelf. Er zijn ontzettend veel variaties van MHC genen. Natuurlijk kan ieder gen varianten hebben maar de MHCs maken het erg bont, tot wel 2300 variaties per gen. Deze diversiteit is waarschijnlijk nodig om het afweersysteem goed te laten functioneren.
Zelfs als sommige MHCs niet meer nodig zijn, of ons juist vatbaarder maken voor ziektes, blijven ze bewaard. De theorie hierachter heet ‘vijandige co-evolutie’. Door de constante ontwikkeling van virussen zijn er veel variaties MHCs nodig om de mutaties te kunnen blijven herkennen. ‘Oude versies’ blijven daarom gewoon bestaan. Onderzoekers van de universiteit van Utah testten deze logische theorie. Hun bevindingen zijn te lezen in PNAS.
De celbiologen lieten een muizenvariant van het leukemievirus, ironisch genoeg het ‘Friend Virus’ genoemd (ontdekt door Charlotte Friend), muteren in drie groepen van twintig muizen. Elke groep muizen had een andere set MHCs. De onderzoekers stelden vast dat het virus gemakkelijk muteerde om de MHCs te ontwijken. Veel voorkomende MHCs werden zo minder effectief. Wanneer het virus gemuteerd was lieten ze het van groep wisselen. Het virus bleek wel heel specifiek gemuteerd te zijn. Het virus uit groep 1 ontweek alleen de MHCs van groep 1 en maar werd nog steeds herkend door de MHCs van groep 2.
Zwakker virus
Opvallend aan de uitslag van het experiment was dat de virussen aan kracht moesten inboeten om zich aan te passen. Het gemuteerde virus had een lagere reproductiesnelheid wanneer het een muis met andere MHCs infecteerde. De voor het virus onbekende MHCs waren een moeilijker obstakel om te overwinnen.
Volgens Potts en kornuiten bewijzen hun bevindingen dat de grote diversiteit aan MHCs nodig is voor een goed immuunsysteem. Ze geven hier twee redenen voor. Ten eerste hebben zeldzame MHCs het voordeel dat ze niet meer in het vizier van de geëvolueerde ziekteverwekkers liggen. Dit betekent dat deze MHCs hun bestrijdend vermogen juist weer kunnen terugkrijgen als de oorspronkelijke ziekteverwekker weer muteert of evolueert. Ten tweede kunnen de zeldzame MHCs nog steeds heel effectief zijn tegen volledig andere ziekteverwekkers.
Volgens de onderzoekers is er dus inderdaad sprake van ‘vijandige co-evolutie’. Ziekteverwekkers en MHCs stimuleren elkaars ontwikkeling door een oneindig spelletje kat en muis.
Bron:
Wayne K. Potts e.a., Experimental viral evolution to specific host MHC genotypes reveals fitness and virulence trade-offs in alternative MHC types. In: PNAS
(wetenschap24.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
http://www.knack.be/nieuw(...)le-4000040963511.htmquote:Eenzame sprinkhanen leven langer
woensdag 08 februari 2012 om 09u28
Ofwel leef je als sprinkhaan in een massa, ofwel leef je lang.
Als er genoeg te eten is, is het gemakkelijk: elke sprinkhaan trekt zijn plan. Maar als het voedsel uitgeput raakt, worden de sprinkhanen geleidelijk samengedreven op de weinige plaatsen waar nog iets te vinden is.
Kenneth R. Miller - America's Darwin Problem
Bronquote:America's got a Darwin problem -- and it matters. According to a 2009 Gallup poll taken on the 200th anniversary of Charles Darwin's birth, fewer than 40% of Americans are willing to say that they "believe in evolution." When another study asked if humans had developed from earlier species of animals, the American public split right down the middle. 40% said they had, while 39% rejected any suggestion that our species had emerged from the process of evolution. Even more worrisome is the fact that rejection of evolution correlates closely with political views, with a majority of the members of one of our major political parties casting themselves as Darwin rejectionists. In this election year, the strength of anti-evolution sentiment has been on full display in the presidential race, as one candidate after another declared their distrust of the scientific consensus around evolution. One member of the group, however, broke ranks with the others and boldly declared, "I believe in evolution and trust scientists on global warming." How'd that turn out for him? Jon Huntsman's early exit from the race confirmed something else he said at the time. "Call me crazy" for trusting science, he tweeted. And sadly, it looks like he was right.
[..]
Evolution isn't just a story about where we came from. It's an epic at the center of life itself. Far from robbing our lives of meaning, it instills an appreciation for the beautiful, enduring, and ultimately triumphant fabric of life that covers our planet. Understanding that doesn't demean human life -- it enhances it. We may be animals, but we are not just animals. We are the only ones who can truly appreciate, as Darwin put it, that there is "grandeur in this view of life," and indeed there is. To accept evolution isn't just to acknowledge the obvious -- that the evidence behind it is overwhelming -- it is to open one's eyes to the endless beauty that life has generated and continues to produce. It is to become a knowing participant, in the truest sense, in the living world of which we are all a part.
Putting the Fun back into Fundamentally Wrong since 1975.
"Yes, of course, I knew you would volunteer, Mr. Feynman, but I was wondering if there would be anybody else."
"Yes, of course, I knew you would volunteer, Mr. Feynman, but I was wondering if there would be anybody else."
14-02-2012
‘Leven ontstond op het land’
Een nieuw onderzoek gooit de theorie dat leven in de oceanen ontstond, overhoop. Het leven zou op het vasteland zijn ontstaan.
Dat schrijven onderzoekers in het blad Proceedings of the National Academy of Sciences. Het idee is niet helemaal nieuw: Charles Darwin bedacht reeds dat leven mogelijk op het vasteland, in een warm meertje met diverse bouwstoffen, zou zijn ontstaan. En dit nieuwe onderzoek lijkt de vader van de evolutietheorie gelijk te geven.
Ingrediënten
Maar waar baseren de onderzoekers die conclusie nu precies op? In een notendop: ze keken naar de ingrediënten van leven en onderzochten of de oude oceanen die vele jaren geleden konden leveren. Hun conclusie? Nee! “De originele ingrediënten die nodig waren voor het ontstaan van leven bevonden zich nooit in de juiste samenstelling in de oceaan,” zo schrijven de onderzoekers. Een belangrijk argument is de verhouding tussen kalium en natrium. Uit onderzoek is gebleken dat de eerste cellen meer kalium dan natrium moesten bevatten. Maar in de oceanen kwam altijd meer natrium dan kalium voor. En aangezien de eerste organismen vele malen sterker afhankelijk waren van hun omgeving dan hun latere opvolgers is het ondenkbaar dat zij in de oceaan ontstonden, zo concluderen de onderzoekers.
WIST U DAT…
…sterren mogelijk de bron van leven zijn?Geothermale bron
Grote vraag is natuurlijk: waar ontstond het leven dan precies? Ook daar hebben de onderzoekers over nagedacht. Ze gingen op zoek naar een plaats waar de ingrediënten voor leven wel in de juiste verhoudingen voorkwamen. En ze kwamen uit op het land. Bij geothermale bronnen om precies te zijn. Als voorbeeld noemen de onderzoekers de bronnen van Yellowstone. Deze bronnen geven een goed beeld van hoe oude geothermale bronnen eruit moeten hebben gezien. Wat we daar bijvoorbeeld zien is dat er in de vorm van condens meer kalium dan natrium vrijkomt. Ook andere belangrijke ingrediënten voor leven (bijvoorbeeld fosfor en zonlicht) zijn hier terug te vinden. De onderzoeker vermoeden dan ook dat het leven in deze bronnen ontstond en zich daarna richting de oceanen begaf waar het zich verder ontwikkelde.
Het is nogal een wilde theorie. Zeker als u bedenkt dat wetenschappers er eigenlijk al jaren van uitgaan dat het leven in oceanen ontstond. Het onderzoek zal zich dan ook ongetwijfeld mogen verheugen in pittige kritiek of op zijn minst een grote vraag naar nader onderzoek. Hopelijk leidt het uiteindelijk tot een onomstreden antwoord op die belangrijke vraag: waar komen wij vandaan?
(scientias.nl)
‘Leven ontstond op het land’
Een nieuw onderzoek gooit de theorie dat leven in de oceanen ontstond, overhoop. Het leven zou op het vasteland zijn ontstaan.
Dat schrijven onderzoekers in het blad Proceedings of the National Academy of Sciences. Het idee is niet helemaal nieuw: Charles Darwin bedacht reeds dat leven mogelijk op het vasteland, in een warm meertje met diverse bouwstoffen, zou zijn ontstaan. En dit nieuwe onderzoek lijkt de vader van de evolutietheorie gelijk te geven.
Ingrediënten
Maar waar baseren de onderzoekers die conclusie nu precies op? In een notendop: ze keken naar de ingrediënten van leven en onderzochten of de oude oceanen die vele jaren geleden konden leveren. Hun conclusie? Nee! “De originele ingrediënten die nodig waren voor het ontstaan van leven bevonden zich nooit in de juiste samenstelling in de oceaan,” zo schrijven de onderzoekers. Een belangrijk argument is de verhouding tussen kalium en natrium. Uit onderzoek is gebleken dat de eerste cellen meer kalium dan natrium moesten bevatten. Maar in de oceanen kwam altijd meer natrium dan kalium voor. En aangezien de eerste organismen vele malen sterker afhankelijk waren van hun omgeving dan hun latere opvolgers is het ondenkbaar dat zij in de oceaan ontstonden, zo concluderen de onderzoekers.
WIST U DAT…
…sterren mogelijk de bron van leven zijn?Geothermale bron
Grote vraag is natuurlijk: waar ontstond het leven dan precies? Ook daar hebben de onderzoekers over nagedacht. Ze gingen op zoek naar een plaats waar de ingrediënten voor leven wel in de juiste verhoudingen voorkwamen. En ze kwamen uit op het land. Bij geothermale bronnen om precies te zijn. Als voorbeeld noemen de onderzoekers de bronnen van Yellowstone. Deze bronnen geven een goed beeld van hoe oude geothermale bronnen eruit moeten hebben gezien. Wat we daar bijvoorbeeld zien is dat er in de vorm van condens meer kalium dan natrium vrijkomt. Ook andere belangrijke ingrediënten voor leven (bijvoorbeeld fosfor en zonlicht) zijn hier terug te vinden. De onderzoeker vermoeden dan ook dat het leven in deze bronnen ontstond en zich daarna richting de oceanen begaf waar het zich verder ontwikkelde.
Het is nogal een wilde theorie. Zeker als u bedenkt dat wetenschappers er eigenlijk al jaren van uitgaan dat het leven in oceanen ontstond. Het onderzoek zal zich dan ook ongetwijfeld mogen verheugen in pittige kritiek of op zijn minst een grote vraag naar nader onderzoek. Hopelijk leidt het uiteindelijk tot een onomstreden antwoord op die belangrijke vraag: waar komen wij vandaan?
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Miller (die van het beroemde experiment) heeft later in zn leven zn pijlen juist gericht op ijs als mogelijke kandidaat. Hoewel reacties normaal gesproken trager gaan door lagere temperatuur, blijken veel reacties toch veel sneller te gaan doordat opgeloste stoffen geconcentreerd worden tussen de ijskristallen. Dus ijs op het land misschien? sowieso zullen niet alle bouwstenen op 1 plek ontstaan maar ontstaan ze op meerdere plekken en komen later bijeen.
Inter faeces et urinam nascimur,
Wellicht leuk om te lezen in het licht van de laatste paar posts. 
SUNDAY, FEBRUARY 12, 2012
Science Hints at Alternative Recipes for Life. Evolution is the Common Thread
Here's my weekly evolution column, which appears Monday Feb 13 in the Philadelphia Inquirer:
On Star Trek, the aliens often look so human that crew members fall in love with them. But in real life, scientists in the field known as astrobiology can’t be sure alien life would even be carbon-based like us, or use DNA to carry a genetic code.
Some insight now is coming from earthly labs, where scientists are building alternative kinds of genetic codes, and showing how they can evolve.
Whether life could be built with an alien biochemistry was among the more interesting questions that came up during a public event with famed biologist Richard Dawkins and physicist Lawrence Krauss, author of the book The Physics of Star Trek.
Dawkins saw the question as a biological equivalent of one posed by Einstein: Did God have any choice in making the universe? Not that Einstein believed in a biblical God, as the famously atheistic Dawkins was quick to point out.
Dawkins noted that most of the species that ever existed are now extinct. The way carbon-based life works on Earth is downright wasteful, he said. “Any decent engineer would have sent it back to the shop.”
The event, which drew more than 3,000 people, was held at Arizona State University in Tempe. Dawkins didn’t lecture but instead took part in an onstage discussion with Krauss, who runs a multidisciplinary program there on the origins of humanity, life, and the cosmos.
Krauss — while not going so far as to say alien chicks would be hot — did say the laws of physics and chemistry might favor carbon-based life resembling ours.
Dawkins said he was inclined to think life could exist in more diverse forms, as long as it included some kind of code-carrying system equivalent to DNA, copying itself with high fidelity. Such genetic material is critical for Darwinian evolution, which, to Dawkins and many others, is the defining characteristic of life.
Perhaps it wasn’t a complete coincidence that at the same university, biochemist John Chaput was creating an alternative version of DNA, called TNA, and had last month published the first evidence that the stuff can undergo Darwinian evolution.
Chaput, who works at ASU’s Biodesign Institute, said Dawkins is correct to emphasize the need for genetic material — something that can carry a code. All known life does this with DNA and RNA.
NASA has taken a great interest in such possible alternative code-carriers. In late 2010 the space agency claimed that scientists had forced bacteria to substitute arsenic for phosphorus in its DNA. Despite the fanfare, the team never presented adequate evidence that alternative life really existed, said chemist Steve Benner of the Florida-based Foundation for Applied Molecular Evolution.
And when biochemist Rosemary Redfield of the University of British Columbia tried to replicate this, she discovered that the bacteria failed to grow when fed arsenic and no phosphorus.
Benner said the original arsenic life paper admitted to a small amount of phosphorus contamination. From the start, he said, he thought the contamination was fooling the team into thinking the organism was using arsenic the way we use phosphorus.
Benner said this new TNA work is just as exciting and relevant to astrobiology as the arsenic bacteria would have been if it had been proved.
This alternative genetic material is like RNA in that it’s single-stranded and it carries a chemical code with four different units. But the backbone that holds it together has a different structure, incorporating a sugar called threose where RNA has a sugar called ribose.
Threose is found in meteorites, said Chaput, suggesting it can form spontaneously in the absence of life. It’s also simpler than RNA, making it a reasonable candidate for a precursor to our current genetic material.
The existence of a precursor fits with the widely held view that life didn’t start out as complex as even the simplest microbes today. Instead, the simplest known living things evolved from yet simpler life that no longer exists.
Chaput showed that, like RNA, TNA can undergo Darwinian evolution. In theory, then, life elsewhere could use TNA as its genetic code, and if early life on Earth used it, TNA-based life could evolve into DNA-based life.
To demonstrate TNA evolution, he used selection to prompt the molecules to do a fairly simple task — to stick to a specific protein. This is what so-called receptors do in our bodies. He continued to select those TNA molecules that best stuck to the protein until he had a decent receptor.
TNA evolution worked the same way as in DNA, with accidental mutations leading to variation, and natural selection amplifying those variants that are best at surviving and reproducing themselves. He published the results last month in the journal Nature Chemistry.
That suggests the possibility of TNA-based life elsewhere, said Benner. It’s also possible, he said, that arsenic-using DNA would be stable, say, under the frigid conditions of Saturn’s moon Titan.
So now we have TNA as well as PNA, GNA, FNA and code-carrying molecules that use six or 12 characters rather than the usual four. With these increasing possibilities known, Benner sides more closely with Dawkins on the question of life forms with alternative chemistries.
Our life is not the best of all possible forms, Benner said, but a product of chance, our biochemistry hinging on which molecules happened to bump into each other. God did have alternatives, in other words, but perhaps no power to choose which one would evolve to create works like Star Trek.
Contact staff writer Faye Flam at 215-854-4977, fflam@phillynews.com, on her blog at www.philly.com/evolution, or @fayeflam on Twitter.
Bron
Extra URL artikel Nature Chemistry: http://www.nature.com/nch(...)full/nchem.1241.html
SUNDAY, FEBRUARY 12, 2012
Science Hints at Alternative Recipes for Life. Evolution is the Common Thread
Here's my weekly evolution column, which appears Monday Feb 13 in the Philadelphia Inquirer:
On Star Trek, the aliens often look so human that crew members fall in love with them. But in real life, scientists in the field known as astrobiology can’t be sure alien life would even be carbon-based like us, or use DNA to carry a genetic code.
Some insight now is coming from earthly labs, where scientists are building alternative kinds of genetic codes, and showing how they can evolve.
Whether life could be built with an alien biochemistry was among the more interesting questions that came up during a public event with famed biologist Richard Dawkins and physicist Lawrence Krauss, author of the book The Physics of Star Trek.
Dawkins saw the question as a biological equivalent of one posed by Einstein: Did God have any choice in making the universe? Not that Einstein believed in a biblical God, as the famously atheistic Dawkins was quick to point out.
Dawkins noted that most of the species that ever existed are now extinct. The way carbon-based life works on Earth is downright wasteful, he said. “Any decent engineer would have sent it back to the shop.”
The event, which drew more than 3,000 people, was held at Arizona State University in Tempe. Dawkins didn’t lecture but instead took part in an onstage discussion with Krauss, who runs a multidisciplinary program there on the origins of humanity, life, and the cosmos.
Krauss — while not going so far as to say alien chicks would be hot — did say the laws of physics and chemistry might favor carbon-based life resembling ours.
Dawkins said he was inclined to think life could exist in more diverse forms, as long as it included some kind of code-carrying system equivalent to DNA, copying itself with high fidelity. Such genetic material is critical for Darwinian evolution, which, to Dawkins and many others, is the defining characteristic of life.
Perhaps it wasn’t a complete coincidence that at the same university, biochemist John Chaput was creating an alternative version of DNA, called TNA, and had last month published the first evidence that the stuff can undergo Darwinian evolution.
Chaput, who works at ASU’s Biodesign Institute, said Dawkins is correct to emphasize the need for genetic material — something that can carry a code. All known life does this with DNA and RNA.
NASA has taken a great interest in such possible alternative code-carriers. In late 2010 the space agency claimed that scientists had forced bacteria to substitute arsenic for phosphorus in its DNA. Despite the fanfare, the team never presented adequate evidence that alternative life really existed, said chemist Steve Benner of the Florida-based Foundation for Applied Molecular Evolution.
And when biochemist Rosemary Redfield of the University of British Columbia tried to replicate this, she discovered that the bacteria failed to grow when fed arsenic and no phosphorus.
Benner said the original arsenic life paper admitted to a small amount of phosphorus contamination. From the start, he said, he thought the contamination was fooling the team into thinking the organism was using arsenic the way we use phosphorus.
Benner said this new TNA work is just as exciting and relevant to astrobiology as the arsenic bacteria would have been if it had been proved.
This alternative genetic material is like RNA in that it’s single-stranded and it carries a chemical code with four different units. But the backbone that holds it together has a different structure, incorporating a sugar called threose where RNA has a sugar called ribose.
Threose is found in meteorites, said Chaput, suggesting it can form spontaneously in the absence of life. It’s also simpler than RNA, making it a reasonable candidate for a precursor to our current genetic material.
The existence of a precursor fits with the widely held view that life didn’t start out as complex as even the simplest microbes today. Instead, the simplest known living things evolved from yet simpler life that no longer exists.
Chaput showed that, like RNA, TNA can undergo Darwinian evolution. In theory, then, life elsewhere could use TNA as its genetic code, and if early life on Earth used it, TNA-based life could evolve into DNA-based life.
To demonstrate TNA evolution, he used selection to prompt the molecules to do a fairly simple task — to stick to a specific protein. This is what so-called receptors do in our bodies. He continued to select those TNA molecules that best stuck to the protein until he had a decent receptor.
TNA evolution worked the same way as in DNA, with accidental mutations leading to variation, and natural selection amplifying those variants that are best at surviving and reproducing themselves. He published the results last month in the journal Nature Chemistry.
That suggests the possibility of TNA-based life elsewhere, said Benner. It’s also possible, he said, that arsenic-using DNA would be stable, say, under the frigid conditions of Saturn’s moon Titan.
So now we have TNA as well as PNA, GNA, FNA and code-carrying molecules that use six or 12 characters rather than the usual four. With these increasing possibilities known, Benner sides more closely with Dawkins on the question of life forms with alternative chemistries.
Our life is not the best of all possible forms, Benner said, but a product of chance, our biochemistry hinging on which molecules happened to bump into each other. God did have alternatives, in other words, but perhaps no power to choose which one would evolve to create works like Star Trek.
Contact staff writer Faye Flam at 215-854-4977, fflam@phillynews.com, on her blog at www.philly.com/evolution, or @fayeflam on Twitter.
Bron
Extra URL artikel Nature Chemistry: http://www.nature.com/nch(...)full/nchem.1241.html
Putting the Fun back into Fundamentally Wrong since 1975.
"Yes, of course, I knew you would volunteer, Mr. Feynman, but I was wondering if there would be anybody else."
"Yes, of course, I knew you would volunteer, Mr. Feynman, but I was wondering if there would be anybody else."
http://www.trouw.nl/tr/nl(...)-tegen-de-mens.dhtmlquote:Waarom heeft de evolutie dieren niet gewapend tegen de mens?
Stephanie Engel − 19/02/12, 22:48
Tussen prooi en roofdier bestaat een natuurlijke evolutionaire symbiose. Alleen tegen het grootste roofdier ter wereld, de mens, is de trukendoos der evolutie niet bestand. Menselijke jachttechnieken zijn scherpe horens, dikke pantsers of snelle benen de baas.
05-03-2012
Missende viervoeters gevonden
Britse paleontologen hebben fossiele resten van enkele van de vroegste op het land levende vierpotige dieren ontdekt. Ze dichten hiermee een vermeend “gat” in de ontstaansgeschiedenis van de landdieren.
© Michael Coates, University of Chicago & National Museums Scotland
Een reconstructie van een van de nieuw gevonden fossielen. De wetenschappers die dit primitieve, op het land levende reptiel opgroeven hebben het de bijnaam "Ribbo" gegeven.
De overgang van het Devoon naar het Carboon is één van de door paleontologen meest uitgebreid bestudeerde periodes uit de geschiedenis van de aarde. En met een goede reden. Dit is namelijk de tijd waarin de eerste vissen poten kregen en op het land gingen leven. In het Devoon (416 – 359 miljoen jaar geleden) hield het gros van het leven op aarde zich nog op in de oceanen; het wordt daarom ook wel het “tijdperk van de vissen” genoemd. Terwijl in de kustgebieden en tropische wouden van het Carboon (359 – 299 miljoen jaar geleden) de grote opkomst van de reptielen begon.
Er zijn veel tussenvormen van vissen en dieren-met-poten (tetrapoda, of, in goed Nederlands, viervoeters) bekend uit deze zo belangrijke periode uit de evolutie van landdieren. Zoals de Panderichthys, een vis waarvan het hoofd al leek op de eerste vierpotige dieren; de ‘visvoeter’ Tiktaalik; en de Ichthyostega, een van de eerste amfibieën. Toch kent het fossielen-bestand uit deze overgangsperiode ook een belangrijk “gat”, dat door wetenschappers "Romer's gap" wordt genoemd. Uit de eerste 15 miljoen jaar van het Carboon zijn vrijwel geen fossielen van op het land levende viervoeters bekend. Terwijl oudere fossielen er toch echt op wijzen dat de vierpotige dieren al aan het eind van het Devoon op het land kropen.
Waar ligt dat aan? Heeft het te maken met de grote uitstervinggolf aan het einde van het Devoon, die aan vele soorten vissen en andere zeewezens het leven heeft gekost? Komt het doordat er aan het begin van het Carboon vrij weinig zuurstof in de lucht zat, waardoor de viervoeters die zich op het land wilden gaan vestigen zich toch maar tijdelijk weer terugtrokken in zee? Of hebben paleontologen tot nu toe domweg op de verkeerde plekken naar fossielen uit deze periode gezocht? In de PNAS van deze week betogen Timothy Smithson van de Universiteit van Cambridge en enkele collega’s dat laatste.
Zij zijn namelijk bij opgravingen in Schotland wel degelijk op fossiele viervoeters uit dit gat in de geschiedenis gestuit. Een niet een of twee; het gaat om een hele reeks fossielen van onder meer schedels, wervels en poten van zowel in het water als op het land levende viervoeters. Sommige van de resten lijken op die van bekende dieren, andere behoren tot voorheen onbekende soorten. Een van de mooiste vondsten van de Britse paleontologen zijn de botjes van een poot met vijf tenen, die twintig miljoen jaar ouder zijn dan de tot nu toe oudst bekende fossiele vijftenige poten. Tenen zijn ontstaan uit de stralen uit de vinnen van vissen, en de eerste vierpotige dieren hadden er meer dan vijf per poot / voormalige vin.
Smithson meent dus dat het mysterie van Romer’s gap hiermee is opgelost: er is geen gat in de fossiele geschiedenis van de gewervelde landdieren, paleontologen hebben tot nu toe gewoon niet goed genoeg gezocht. Een sterke claim, waar vast niet alle collega-paleontologen het mee eens zullen zijn. Maar de door hem gevonden fossielen zijn wel een waardevol nieuw puzzelstukje in het raadsel van de ontstaansgeschiedenis van het leven op het land.
(wetenschap24.nl)
Missende viervoeters gevonden
Britse paleontologen hebben fossiele resten van enkele van de vroegste op het land levende vierpotige dieren ontdekt. Ze dichten hiermee een vermeend “gat” in de ontstaansgeschiedenis van de landdieren.
© Michael Coates, University of Chicago & National Museums Scotland
Een reconstructie van een van de nieuw gevonden fossielen. De wetenschappers die dit primitieve, op het land levende reptiel opgroeven hebben het de bijnaam "Ribbo" gegeven.
De overgang van het Devoon naar het Carboon is één van de door paleontologen meest uitgebreid bestudeerde periodes uit de geschiedenis van de aarde. En met een goede reden. Dit is namelijk de tijd waarin de eerste vissen poten kregen en op het land gingen leven. In het Devoon (416 – 359 miljoen jaar geleden) hield het gros van het leven op aarde zich nog op in de oceanen; het wordt daarom ook wel het “tijdperk van de vissen” genoemd. Terwijl in de kustgebieden en tropische wouden van het Carboon (359 – 299 miljoen jaar geleden) de grote opkomst van de reptielen begon.
Er zijn veel tussenvormen van vissen en dieren-met-poten (tetrapoda, of, in goed Nederlands, viervoeters) bekend uit deze zo belangrijke periode uit de evolutie van landdieren. Zoals de Panderichthys, een vis waarvan het hoofd al leek op de eerste vierpotige dieren; de ‘visvoeter’ Tiktaalik; en de Ichthyostega, een van de eerste amfibieën. Toch kent het fossielen-bestand uit deze overgangsperiode ook een belangrijk “gat”, dat door wetenschappers "Romer's gap" wordt genoemd. Uit de eerste 15 miljoen jaar van het Carboon zijn vrijwel geen fossielen van op het land levende viervoeters bekend. Terwijl oudere fossielen er toch echt op wijzen dat de vierpotige dieren al aan het eind van het Devoon op het land kropen.
Waar ligt dat aan? Heeft het te maken met de grote uitstervinggolf aan het einde van het Devoon, die aan vele soorten vissen en andere zeewezens het leven heeft gekost? Komt het doordat er aan het begin van het Carboon vrij weinig zuurstof in de lucht zat, waardoor de viervoeters die zich op het land wilden gaan vestigen zich toch maar tijdelijk weer terugtrokken in zee? Of hebben paleontologen tot nu toe domweg op de verkeerde plekken naar fossielen uit deze periode gezocht? In de PNAS van deze week betogen Timothy Smithson van de Universiteit van Cambridge en enkele collega’s dat laatste.
Zij zijn namelijk bij opgravingen in Schotland wel degelijk op fossiele viervoeters uit dit gat in de geschiedenis gestuit. Een niet een of twee; het gaat om een hele reeks fossielen van onder meer schedels, wervels en poten van zowel in het water als op het land levende viervoeters. Sommige van de resten lijken op die van bekende dieren, andere behoren tot voorheen onbekende soorten. Een van de mooiste vondsten van de Britse paleontologen zijn de botjes van een poot met vijf tenen, die twintig miljoen jaar ouder zijn dan de tot nu toe oudst bekende fossiele vijftenige poten. Tenen zijn ontstaan uit de stralen uit de vinnen van vissen, en de eerste vierpotige dieren hadden er meer dan vijf per poot / voormalige vin.
Smithson meent dus dat het mysterie van Romer’s gap hiermee is opgelost: er is geen gat in de fossiele geschiedenis van de gewervelde landdieren, paleontologen hebben tot nu toe gewoon niet goed genoeg gezocht. Een sterke claim, waar vast niet alle collega-paleontologen het mee eens zullen zijn. Maar de door hem gevonden fossielen zijn wel een waardevol nieuw puzzelstukje in het raadsel van de ontstaansgeschiedenis van het leven op het land.
(wetenschap24.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
06-03-2012
Mogelijk eerste voorvader mens ontdekt
Wetenschappers claimen de oudste voorvader van alle gewervelde dieren te hebben ontdekt. Het 505 miljoen jaar oude beest is 5 centimeter groot en heeft een primitief ruggenmerg.
Foto: Thinkstock
Dat meldt Biological Reviews op basis van onderzoek van wetenschappers van de Universiteit van Cambridge in samenwerking met Canadese collega’s.
Als voorvader van de gewervelde dieren wordt het schepsel ook verondersteld een directe voorvader te zijn van alle chordadieren, waaronder amfibieën, reptielen, vissen, vogels en zoogdieren vallen.
.De vondst betekent dat de wormvormige beestjes, bekend als Pikaia gracilen, de eerste voorouders zijn van diverse uiteenlopende soorten dieren zoals slangen, beren, zwanen en mensen. Volgens de wetenschappers hadden de beestjes een klein hoofd zonder ogen (foto).
De fossielen werden in 1911 gevonden in de Canadese Burgess Shale. Aanvankelijk werden de fossielen gespecificeerd als ringwormen, een stam waar hedendaagse bloedzuigers en wormen bij horen.
De onderzoekers analyseerde 114 specimen aan de hand van rasterelektronenmicroscoop-opnamen. Hierop ontdekten de wetenschappers een primitief ruggenmerg.
© NU.nl/Jeroen Tasseron
(nu.nl)
Mogelijk eerste voorvader mens ontdekt
Wetenschappers claimen de oudste voorvader van alle gewervelde dieren te hebben ontdekt. Het 505 miljoen jaar oude beest is 5 centimeter groot en heeft een primitief ruggenmerg.
Foto: Thinkstock
Dat meldt Biological Reviews op basis van onderzoek van wetenschappers van de Universiteit van Cambridge in samenwerking met Canadese collega’s.
Als voorvader van de gewervelde dieren wordt het schepsel ook verondersteld een directe voorvader te zijn van alle chordadieren, waaronder amfibieën, reptielen, vissen, vogels en zoogdieren vallen.
.De vondst betekent dat de wormvormige beestjes, bekend als Pikaia gracilen, de eerste voorouders zijn van diverse uiteenlopende soorten dieren zoals slangen, beren, zwanen en mensen. Volgens de wetenschappers hadden de beestjes een klein hoofd zonder ogen (foto).
De fossielen werden in 1911 gevonden in de Canadese Burgess Shale. Aanvankelijk werden de fossielen gespecificeerd als ringwormen, een stam waar hedendaagse bloedzuigers en wormen bij horen.
De onderzoekers analyseerde 114 specimen aan de hand van rasterelektronenmicroscoop-opnamen. Hierop ontdekten de wetenschappers een primitief ruggenmerg.
© NU.nl/Jeroen Tasseron
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Researchers in Cambridge have deciphered the genetic code of the gorilla - the last of the Great Ape genuses to be sequenced.
http://www.bbc.co.uk/news/science-environment-17239059
http://www.bbc.co.uk/news/science-environment-17239059
Niet meer aanwezig in dit forum.
10-03-2012
Winnen: Het verhaal van de mens
Geschreven door Caroline Hoek
Wie zijn we? Waar komen we vandaan? Het verhaal van de mens biedt antwoorden en u kunt het winnen!
Het verhaal van de mens gaat over u. Over onze voorouders. Over onze ontwikkeling. Schrijfster dr. Alice Roberts is er op een fantastische manier in geslaagd om onze lange geschiedenis – van de eerste organismen tot de moderne mens – in kaart te brengen. Ze heeft zich overduidelijk laten leiden door het motto ‘een beeld zegt meer dan 1000 woorden’, want beeldmateriaal hoeft in het boek absoluut niet om voorrang te vechten. Het krijgt het gewoon. Met de mooiste reconstructies van mensachtigen, foto’s van opgravingen en prachtige infographics. Het zou ons niet verbazen als Het verhaal van de mens zomaar het mooiste wetenschappelijke boek van 2012 gaat worden.
Opgravingen
Misschien denkt u de geschiedenis van de mens al aardig te kennen. Toch bevat het boek ongetwijfeld nog wel wat nieuwe informatie. Zo krijgt u een kijkje achter de schermen: hoe vinden opgravingen plaats? En hoe kan een fossiel ons meer vertellen over de tijd waarin het leefde? En hoe kan op basis van enkele botjes een gedetailleerde reconstructie worden gemaakt? Aan de hand van heel veel foto’s legt Roberts het geduldig uit.
Nederlands tintje
Het verhaal van de mens heeft ook een Nederlands tintje. De vele prachtige reconstructies van mensachtigen zijn van de hand van Adrie en Alfons Kennis. De tweelingbroers hebben al heel wat mensapen en mensachtigen gereconstrueerd. Misschien kent u één van hun bekendste reconstructies wel: ijsman Ötzi.Onze voorouders
Apen en mensachtigen eisen hun plekje op onze stamboom op en worden daarna uitgebreid (en wederom met vele prachtige beelden) aan u voorgesteld. Fossiele resten die vaak al miljoenen jaren oud zijn, komen dankzij nauwgezette reconstructies tot leven. En aan de hand van grote tekeningen gunt Roberts ons een kijkje in het leven van de mensapen en mensachtigen. Wie zo door het boek heen bladert, krijgt niet alleen een goed beeld van al die mensachtigen op zichzelf, maar ook van de ontwikkeling die uiteindelijk leidde tot de moderne mens.
Verrassing
Sommige mensachtigen in het boek komen u ongetwijfeld bekend voor. De Neanderthaler bijvoorbeeld. En misschien de Homo habilis (letterlijk: handige mens), Homo erectus en de Homo floresiensis (een kleine mensensoort op het eilandje Flores, Indonesië) ook wel. Maar u komt tussen al die voorouders ook nog genoeg verrassingen tegen.
Het boek 'Het verhaal van de mens' is geschreven door dr. Alice Roberts. Ze is arts, osteoarcheoloog, antropoloog en anatoom. Ook presenteerde ze diverse programma's voor de BBC .
Kunst
Ook de ontwikkeling van de moderne mens speelt een belangrijk rol in het boek. Zo komt de reis uit Afrika aan bod net als gereedschappen, sieraden, tekeningen en bouwwerken die onze voorouders achterlieten. En ook de overstap van jagen en verzamelen op het boerenleven mag niet ontbreken. Het boek schetst zo een prachtig beeld van de vele stappen die onze soort doormaakte. Van de eerste stenen gereedschappen tot de machtige bouwwerken van de Egyptenaren.
Bijzonder
Op zo’n 243 pagina’s geeft Roberts ons met zo’n 800 afbeeldingen, aangevuld met duidelijke teksten een verrassend compleet beeld van onze herkomst. Het is ook een indrukwekkend beeld. Want de ontwikkeling die onze soort in 3,6 miljard jaar tijd heeft doorgemaakt is toch wel heel bijzonder.
Het verhaal van de mens verdient een plekje in de boekenkast van elke nieuwsgierige geest. Bent u er ook één? Doe dan mee aan de prijsvraag en misschien valt het boek dan binnenkort bij u op de mat! Beantwoord de volgende vraag: Evolueert de moderne mens nog steeds? Het antwoord is natuurlijk weer terug te vinden op Scientias.nl! Weet u het antwoord? Stuur het dan – voorzien van uw naam en adres – naar prijsvraag@scientias.nl. Beproeft u uw geluk liever niet? Dan kunt u het boek hier ook bestellen!
(sceintias.nl)
Winnen: Het verhaal van de mens
Geschreven door Caroline Hoek
Wie zijn we? Waar komen we vandaan? Het verhaal van de mens biedt antwoorden en u kunt het winnen!
Het verhaal van de mens gaat over u. Over onze voorouders. Over onze ontwikkeling. Schrijfster dr. Alice Roberts is er op een fantastische manier in geslaagd om onze lange geschiedenis – van de eerste organismen tot de moderne mens – in kaart te brengen. Ze heeft zich overduidelijk laten leiden door het motto ‘een beeld zegt meer dan 1000 woorden’, want beeldmateriaal hoeft in het boek absoluut niet om voorrang te vechten. Het krijgt het gewoon. Met de mooiste reconstructies van mensachtigen, foto’s van opgravingen en prachtige infographics. Het zou ons niet verbazen als Het verhaal van de mens zomaar het mooiste wetenschappelijke boek van 2012 gaat worden.
Opgravingen
Misschien denkt u de geschiedenis van de mens al aardig te kennen. Toch bevat het boek ongetwijfeld nog wel wat nieuwe informatie. Zo krijgt u een kijkje achter de schermen: hoe vinden opgravingen plaats? En hoe kan een fossiel ons meer vertellen over de tijd waarin het leefde? En hoe kan op basis van enkele botjes een gedetailleerde reconstructie worden gemaakt? Aan de hand van heel veel foto’s legt Roberts het geduldig uit.
Nederlands tintje
Het verhaal van de mens heeft ook een Nederlands tintje. De vele prachtige reconstructies van mensachtigen zijn van de hand van Adrie en Alfons Kennis. De tweelingbroers hebben al heel wat mensapen en mensachtigen gereconstrueerd. Misschien kent u één van hun bekendste reconstructies wel: ijsman Ötzi.Onze voorouders
Apen en mensachtigen eisen hun plekje op onze stamboom op en worden daarna uitgebreid (en wederom met vele prachtige beelden) aan u voorgesteld. Fossiele resten die vaak al miljoenen jaren oud zijn, komen dankzij nauwgezette reconstructies tot leven. En aan de hand van grote tekeningen gunt Roberts ons een kijkje in het leven van de mensapen en mensachtigen. Wie zo door het boek heen bladert, krijgt niet alleen een goed beeld van al die mensachtigen op zichzelf, maar ook van de ontwikkeling die uiteindelijk leidde tot de moderne mens.
Verrassing
Sommige mensachtigen in het boek komen u ongetwijfeld bekend voor. De Neanderthaler bijvoorbeeld. En misschien de Homo habilis (letterlijk: handige mens), Homo erectus en de Homo floresiensis (een kleine mensensoort op het eilandje Flores, Indonesië) ook wel. Maar u komt tussen al die voorouders ook nog genoeg verrassingen tegen.
Het boek 'Het verhaal van de mens' is geschreven door dr. Alice Roberts. Ze is arts, osteoarcheoloog, antropoloog en anatoom. Ook presenteerde ze diverse programma's voor de BBC .
Kunst
Ook de ontwikkeling van de moderne mens speelt een belangrijk rol in het boek. Zo komt de reis uit Afrika aan bod net als gereedschappen, sieraden, tekeningen en bouwwerken die onze voorouders achterlieten. En ook de overstap van jagen en verzamelen op het boerenleven mag niet ontbreken. Het boek schetst zo een prachtig beeld van de vele stappen die onze soort doormaakte. Van de eerste stenen gereedschappen tot de machtige bouwwerken van de Egyptenaren.
Bijzonder
Op zo’n 243 pagina’s geeft Roberts ons met zo’n 800 afbeeldingen, aangevuld met duidelijke teksten een verrassend compleet beeld van onze herkomst. Het is ook een indrukwekkend beeld. Want de ontwikkeling die onze soort in 3,6 miljard jaar tijd heeft doorgemaakt is toch wel heel bijzonder.
Het verhaal van de mens verdient een plekje in de boekenkast van elke nieuwsgierige geest. Bent u er ook één? Doe dan mee aan de prijsvraag en misschien valt het boek dan binnenkort bij u op de mat! Beantwoord de volgende vraag: Evolueert de moderne mens nog steeds? Het antwoord is natuurlijk weer terug te vinden op Scientias.nl! Weet u het antwoord? Stuur het dan – voorzien van uw naam en adres – naar prijsvraag@scientias.nl. Beproeft u uw geluk liever niet? Dan kunt u het boek hier ook bestellen!
(sceintias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
http://www.knack.be/nieuw(...)le-4000062656733.htmquote:Zoogdierenfauna frist zich om de 10 miljoen jaar eens om
zaterdag 10 maart 2012 om 10u55
Klimaatsveranderingen hebben de zoogdierenfauna sterk beïnvloed.
19-03-2012
Bijzondere menselijke restanten in Chinese grot
‘Slechts’ 14.500 tot 11.500 jaar oud blijkt hij te zijn, de vreemde menselijke schedel die al in 1979 werd gevonden door een Chinese geoloog in een grot in Longlin, in het zuiden van China. Nu de schedel met moderne technieken uitgebreid geanalyseerd is door een internationaal team blijkt hij allerlei bijzondere eigenschappen te hebben die wijzen op een nog onbekend hoofdstuk in de menselijke evolutie.
De onderzochte schedel uit Longlin heeft dikke, vooruitstrevende wenkbrauwbogen, een kort en plat gezicht. Opvallend is dat een typisch menselijke kin ontbreekt. Afbeelding: © PLoS ONE, 2012 Curnoe et al.
Het team van archeologen beschrijft hun ontdekking in het vrij toegankelijke online wetenschappelijke tijdschrift PLoS ONE. In de nabijgelegen Maludong (‘rode herten’)-grot zijn menselijke overblijfselen gevonden die waarschijnlijk tot dezelfde populatie behoren.
De fossielen hebben kenmerken die typerend zijn voor moderne mensachtigen (Homo sapiens) zoals die gedurende de laatste ijstijd in Europa rondliepen, maar ook kenmerken die die doen denken aan zeer vroege mensachtigen die honderdduizenden jaren geleden in Afrika, Europa en het Midden-Oosten leefden.
Er zijn meer voorbeelden bekend van mensachtigen die moderne en zeer oude uiterlijke menselijke trekjes in zich verenigen, maar deze werden allemaal in Afrika aangetroffen. Bovendien zijn deze overblijfselen allemaal vele malen ouder dan de fossielen aangetroffen in de Chinese grotten. Dat er relatief zo kort geleden in China nog mensachtigen rondliepen van een op het eerste gezicht totaal andere soort dat we ze doorgaans kennen is dan ook bijzonder.
Bij gebrek aan een betere omschrijving noemen de archeologen hun ontdekking voorlopig de ‘rode hertengrot-mens’, omdat er aanwijzingen zijn gevonden dat deze mensensoort op inmiddels uitgestorven rode reuzenherten joeg en deze bereidde boven een vuur in de grot.
Eerder oude soort dan nieuwe soort
Volgens de Australische onderzoeksleider Darren Curnoe sluit niet uit dat het inderdaad om tot nu toe onbekende, geïsoleerd levende archaïsche mensensoort, die tot het einde van de laatste ijstijd in deze omgeving heeft rondgelopen," Maar omdat de fossielen zulke vreemde en uiteenlopende kenmerken hebben, zijn de archeologen vooralsnog huiverig de ontdekking daadwerkelijk te classificeren als zijnde een nieuwe soort.
Artistieke impressie. Zag de ‘rode hertengrot-mens’ er zo uit? Afbeelding: © PLoS ONE, 2012 Curnoe et al.
Een andere verklaring ligt meer voor de hand, schrijven de archeologen in hun artikel. Waarschijnlijk gaat het om een groep van wel degelijk moderne Homo sapiens die een zeer vroege migratiegolf uit Afrika vormden en om wat voor reden dan ook geen genetische sporen heeft nagelaten in de moderne Aziatische mens.
Op dit moment proberen onderzoekers DNA uit de overblijfselen te isoleren. Door DNA te onderzoeken zal veel meer duidelijk worden over de herkomst van deze geheimzinnige fossielen en of hun voormalige eigenaars bijvoorbeeld seksuele relaties met andere mensachtigen aangingen.
Omdat er toe nu toe op de gehele Oostelijke helft van het Aziatische vasteland geen menselijke fossielen jonger dan 100.000 jaar en afkomstig van andere soorten dan onszelf zijn gevonden, dachten wetenschappers dat de moderne mens in dit gebied geen concurrentie van andere mensensoorten had. De ontdekking van de ‘rode hertenmens’ toont aan dat dit waarschijnlijk niet het geval was.
Op dit moment bestaat bijna de halve wereldbevolking uit Aziaten. Homo sapiens, onze verre voorouders, trokken zo’n 70.000 jaar geleden voor het eerst naar het gebied. Maar van hoe het hen verging en hoe zij verder geëvolueerd zijn weten we nog maar weinig af. De bodem in China en de rest van Oost-Azië heeft ongetwijfeld nog veel meer geheimen prijs te geven.
Bron
Human Remains from the Pleistocene-Holocene Transition of Southwest China Suggest a Complex Evolutionary History for East Asians (Open acces-publicatie in het online wetenschappelijke tijdschrift PLoS ONE)
(Kennislink)
Bijzondere menselijke restanten in Chinese grot
‘Slechts’ 14.500 tot 11.500 jaar oud blijkt hij te zijn, de vreemde menselijke schedel die al in 1979 werd gevonden door een Chinese geoloog in een grot in Longlin, in het zuiden van China. Nu de schedel met moderne technieken uitgebreid geanalyseerd is door een internationaal team blijkt hij allerlei bijzondere eigenschappen te hebben die wijzen op een nog onbekend hoofdstuk in de menselijke evolutie.
De onderzochte schedel uit Longlin heeft dikke, vooruitstrevende wenkbrauwbogen, een kort en plat gezicht. Opvallend is dat een typisch menselijke kin ontbreekt. Afbeelding: © PLoS ONE, 2012 Curnoe et al.
Het team van archeologen beschrijft hun ontdekking in het vrij toegankelijke online wetenschappelijke tijdschrift PLoS ONE. In de nabijgelegen Maludong (‘rode herten’)-grot zijn menselijke overblijfselen gevonden die waarschijnlijk tot dezelfde populatie behoren.
De fossielen hebben kenmerken die typerend zijn voor moderne mensachtigen (Homo sapiens) zoals die gedurende de laatste ijstijd in Europa rondliepen, maar ook kenmerken die die doen denken aan zeer vroege mensachtigen die honderdduizenden jaren geleden in Afrika, Europa en het Midden-Oosten leefden.
Er zijn meer voorbeelden bekend van mensachtigen die moderne en zeer oude uiterlijke menselijke trekjes in zich verenigen, maar deze werden allemaal in Afrika aangetroffen. Bovendien zijn deze overblijfselen allemaal vele malen ouder dan de fossielen aangetroffen in de Chinese grotten. Dat er relatief zo kort geleden in China nog mensachtigen rondliepen van een op het eerste gezicht totaal andere soort dat we ze doorgaans kennen is dan ook bijzonder.
Bij gebrek aan een betere omschrijving noemen de archeologen hun ontdekking voorlopig de ‘rode hertengrot-mens’, omdat er aanwijzingen zijn gevonden dat deze mensensoort op inmiddels uitgestorven rode reuzenherten joeg en deze bereidde boven een vuur in de grot.
Eerder oude soort dan nieuwe soort
Volgens de Australische onderzoeksleider Darren Curnoe sluit niet uit dat het inderdaad om tot nu toe onbekende, geïsoleerd levende archaïsche mensensoort, die tot het einde van de laatste ijstijd in deze omgeving heeft rondgelopen," Maar omdat de fossielen zulke vreemde en uiteenlopende kenmerken hebben, zijn de archeologen vooralsnog huiverig de ontdekking daadwerkelijk te classificeren als zijnde een nieuwe soort.
Artistieke impressie. Zag de ‘rode hertengrot-mens’ er zo uit? Afbeelding: © PLoS ONE, 2012 Curnoe et al.
Een andere verklaring ligt meer voor de hand, schrijven de archeologen in hun artikel. Waarschijnlijk gaat het om een groep van wel degelijk moderne Homo sapiens die een zeer vroege migratiegolf uit Afrika vormden en om wat voor reden dan ook geen genetische sporen heeft nagelaten in de moderne Aziatische mens.
Op dit moment proberen onderzoekers DNA uit de overblijfselen te isoleren. Door DNA te onderzoeken zal veel meer duidelijk worden over de herkomst van deze geheimzinnige fossielen en of hun voormalige eigenaars bijvoorbeeld seksuele relaties met andere mensachtigen aangingen.
Omdat er toe nu toe op de gehele Oostelijke helft van het Aziatische vasteland geen menselijke fossielen jonger dan 100.000 jaar en afkomstig van andere soorten dan onszelf zijn gevonden, dachten wetenschappers dat de moderne mens in dit gebied geen concurrentie van andere mensensoorten had. De ontdekking van de ‘rode hertenmens’ toont aan dat dit waarschijnlijk niet het geval was.
Op dit moment bestaat bijna de halve wereldbevolking uit Aziaten. Homo sapiens, onze verre voorouders, trokken zo’n 70.000 jaar geleden voor het eerst naar het gebied. Maar van hoe het hen verging en hoe zij verder geëvolueerd zijn weten we nog maar weinig af. De bodem in China en de rest van Oost-Azië heeft ongetwijfeld nog veel meer geheimen prijs te geven.
Bron
Human Remains from the Pleistocene-Holocene Transition of Southwest China Suggest a Complex Evolutionary History for East Asians (Open acces-publicatie in het online wetenschappelijke tijdschrift PLoS ONE)
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
23-03-2012
'Mens geëvolueerd voor duurtraining'
Ondanks het grotendeels zittende bestaan van veel moderne mensen, hebben wij in vergelijking met andere zoogdieren relatief goede aanleg als duuratleten.
Foto: NU.nl/John van der Tol
Dit stelt een Amerikaanse onderzoeksteam onder leiding van de Universiteit van Arizona, in een nieuwe publicatie in het vakblad The Journal of Experimental Biology.
Bij zoogdieren met groot uithoudingsvermogen denken we al gauw aan galopperende paarden en eindeloos dravende honden. Maar de voornaamste reden dat wij mensen zulke dieren niet kunnen bijhouden, is het feit dat we op twee benen zijn gaan lopen, en daarmee aan snelheid hebben ingeboet.
Verder is de mens juist geprogrammeerd om lange afstanden af te leggen, zo beweren de wetenschappers. Ze baseren zich niet op lichaamsbouw, maar op vergelijkingen van het beloningssysteem in de hersenen.
Endorfines
Hardlopers kennen het gevoel van het ‘runner’s high’. Dit wordt veroorzaakt door het vrijkomen van pijnstillende endorfines bij langdurige fysieke inspanning.
Deze hersenstoffen maken niet alleen het volhouden van de inspanning makkelijker, ze kunnen ook een euforisch gevoel geven.
Evolutionaire theorieën stellen dat het verlichtende systeem heeft gediend om de klassieke ‘renjacht’ mogelijk te maken, en mogelijk ook om mensen uit te dagen ‘voor de lol’ de duurconditie te verbeteren.
Dit zou de overlevingskansen vergroten wanneer het noodzakelijk was om trekkend grote afstanden af te leggen, in een nomadisch bestaan.
Inactieve fretten
De Amerikanen hebben met een experiment onderzocht hoe dit beloningsmechanisme bij mensen verschilt van dat van honden en fretten. Fretten moeten als roofdieren weliswaar zo nu en dan flink sprinten, maar leggen meestal geen grote afstanden af en rusten veel.
Honden stammen af van de wolf, een dier dat grote afstanden door open terrein aflegt en uren achtereen kan rennen.
Na een lange tijd in een tredmolen te hebben gerend, blijken mensen en honden een vergelijkbare hoeveelheid endorfines aan te maken. Bij fretten ontbreekt het runner’s high echter volledig. Voor deze diertjes is lange afstanden rennen dus pas echt afzien.
Couch potatoes
De onderzoekers denken niet dat de mensheid hiermee zomaar de oplossing voor de obesitas-epidemie in de schoot geworpen krijgt.
De zogeheten ‘couch potatoes’ zijn simpelweg niet fit genoeg om het euforische gevoel van de runner’s high te ontwikkelen. Daarvoor zullen ze eerst moeten afvallen en de conditie op peil brengen.
(nu.nl)
'Mens geëvolueerd voor duurtraining'
Ondanks het grotendeels zittende bestaan van veel moderne mensen, hebben wij in vergelijking met andere zoogdieren relatief goede aanleg als duuratleten.
Foto: NU.nl/John van der Tol
Dit stelt een Amerikaanse onderzoeksteam onder leiding van de Universiteit van Arizona, in een nieuwe publicatie in het vakblad The Journal of Experimental Biology.
Bij zoogdieren met groot uithoudingsvermogen denken we al gauw aan galopperende paarden en eindeloos dravende honden. Maar de voornaamste reden dat wij mensen zulke dieren niet kunnen bijhouden, is het feit dat we op twee benen zijn gaan lopen, en daarmee aan snelheid hebben ingeboet.
Verder is de mens juist geprogrammeerd om lange afstanden af te leggen, zo beweren de wetenschappers. Ze baseren zich niet op lichaamsbouw, maar op vergelijkingen van het beloningssysteem in de hersenen.
Endorfines
Hardlopers kennen het gevoel van het ‘runner’s high’. Dit wordt veroorzaakt door het vrijkomen van pijnstillende endorfines bij langdurige fysieke inspanning.
Deze hersenstoffen maken niet alleen het volhouden van de inspanning makkelijker, ze kunnen ook een euforisch gevoel geven.
Evolutionaire theorieën stellen dat het verlichtende systeem heeft gediend om de klassieke ‘renjacht’ mogelijk te maken, en mogelijk ook om mensen uit te dagen ‘voor de lol’ de duurconditie te verbeteren.
Dit zou de overlevingskansen vergroten wanneer het noodzakelijk was om trekkend grote afstanden af te leggen, in een nomadisch bestaan.
Inactieve fretten
De Amerikanen hebben met een experiment onderzocht hoe dit beloningsmechanisme bij mensen verschilt van dat van honden en fretten. Fretten moeten als roofdieren weliswaar zo nu en dan flink sprinten, maar leggen meestal geen grote afstanden af en rusten veel.
Honden stammen af van de wolf, een dier dat grote afstanden door open terrein aflegt en uren achtereen kan rennen.
Na een lange tijd in een tredmolen te hebben gerend, blijken mensen en honden een vergelijkbare hoeveelheid endorfines aan te maken. Bij fretten ontbreekt het runner’s high echter volledig. Voor deze diertjes is lange afstanden rennen dus pas echt afzien.
Couch potatoes
De onderzoekers denken niet dat de mensheid hiermee zomaar de oplossing voor de obesitas-epidemie in de schoot geworpen krijgt.
De zogeheten ‘couch potatoes’ zijn simpelweg niet fit genoeg om het euforische gevoel van de runner’s high te ontwikkelen. Daarvoor zullen ze eerst moeten afvallen en de conditie op peil brengen.
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
28-03-2012
Alle runderen stammen van één kleine kudde af
Nieuw onderzoek wijst erop dat alle hedendaagse runderen afstammen van één kudde die in het Nabije Oosten leefde.
Dat schrijven onderzoekers in het blad Molecular Biology and Evolution. Ze baseren hun conclusies op DNA.
DNA
De onderzoekers bestudeerden de botten van gedomesticeerde runderen die in Iran werden teruggevonden. De runderen leefden zo’n 10.500 jaar geleden. In die tijd had jagen en verzamelen net plaats gemaakt voor de landbouw en veeteelt en niet lang daarvoor waren ook de runderen gedomesticeerd. Ondanks de ouderdom van de botten zijn de onderzoekers er toch nog in geslaagd om DNA aan de resten te onttrekken.
Vergelijken
Het DNA van de oude runderen werd vergeleken met dat van moderne runderen. Met behulp van computersimulaties achterhaalden de onderzoekers hoe de verschillen in DNA ontstaan waren. Hieruit blijkt dat de verschillen in DNA enkel konden ontstaan als een kleine groep wilde ossen (ongeveer tachtig exemplaren) gedomesticeerd werden.
Verrassing
En dat is verrassend, zo moet onderzoeker Mark Thomas bekennen. “We weten uit archeologische opgravingen dat de wilde voorouders van de moderne runderen – oerossen genoemd – veelvuldig in Azië en Europa voorkwamen, dus er was voldoende gelegenheid om ze te vangen en te domesticeren.” Alhoewel het niet gemakkelijk moet zijn geweest om deze oerossen te vangen en ervoor te zorgen dat ze de mens van dienst konden zijn.
Het rund is overigens niet het enige dier dat afkomstig is uit het oosten. Ook ander vee – bijvoorbeeld geiten, varkens en schapen – werd voor het eerst in het Nabije Oosten gedomesticeerd.
(scientias.nl)
Alle runderen stammen van één kleine kudde af
Nieuw onderzoek wijst erop dat alle hedendaagse runderen afstammen van één kudde die in het Nabije Oosten leefde.
Dat schrijven onderzoekers in het blad Molecular Biology and Evolution. Ze baseren hun conclusies op DNA.
DNA
De onderzoekers bestudeerden de botten van gedomesticeerde runderen die in Iran werden teruggevonden. De runderen leefden zo’n 10.500 jaar geleden. In die tijd had jagen en verzamelen net plaats gemaakt voor de landbouw en veeteelt en niet lang daarvoor waren ook de runderen gedomesticeerd. Ondanks de ouderdom van de botten zijn de onderzoekers er toch nog in geslaagd om DNA aan de resten te onttrekken.
Vergelijken
Het DNA van de oude runderen werd vergeleken met dat van moderne runderen. Met behulp van computersimulaties achterhaalden de onderzoekers hoe de verschillen in DNA ontstaan waren. Hieruit blijkt dat de verschillen in DNA enkel konden ontstaan als een kleine groep wilde ossen (ongeveer tachtig exemplaren) gedomesticeerd werden.
Verrassing
En dat is verrassend, zo moet onderzoeker Mark Thomas bekennen. “We weten uit archeologische opgravingen dat de wilde voorouders van de moderne runderen – oerossen genoemd – veelvuldig in Azië en Europa voorkwamen, dus er was voldoende gelegenheid om ze te vangen en te domesticeren.” Alhoewel het niet gemakkelijk moet zijn geweest om deze oerossen te vangen en ervoor te zorgen dat ze de mens van dienst konden zijn.
Het rund is overigens niet het enige dier dat afkomstig is uit het oosten. Ook ander vee – bijvoorbeeld geiten, varkens en schapen – werd voor het eerst in het Nabije Oosten gedomesticeerd.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
02-04-2012
Mens gebruikte vuur al een miljoen jaar geleden
De mens maakte blijkbaar al een miljoen jaar geleden gebruik van vuur - 600.000 jaar vroeger dan tot nog toe was aangetoond. Dat blijkt uit verbrande botten en asresten van planten, die wetenschappers in de Wonderwerk-grot in Zuid-Afrika hebben ontdekt. De vondst leverde "ondubbelzinnig bewijs" van menselijk vuur zo'n miljoen jaar geleden, schreef het wetenschappelijk team van Francesco Berna van de universiteit van Boston, Massachusetts, in het Amerikaans wetenschappelijk vakblad Proceedings of the National Academy of Science (PNAS).
Het team onderzocht sedimenten en archeologische vondsten uit de Wonderwerk-grot daterend van het Acheuléen in het Oud-Paleolithicum. Ze vonden verkoolde botfragmenten en de assen van plantenresten. Beide zaken verbrandden volgens de wetenschappers ter plaatse en werden niet na natuurlijke vlaktebranden door de wind naar de grot gevoerd. Bovendien ontdekten de vorsers vuursporen op andere archeologische vindplaatsen zoals ijzerertsafzettingen.
De botten en sedimenten zijn niet heter dan 700 graden Celsius geworden, schreven de wetenschappers. De mensen hadden grassen, twijgen en bladeren als brandmateriaal gebruikt. De relatief lage temperatuur en het verbrande materiaal wijzen erop dat mensen het vuur in de grot gecontroleerd en onderhouden hebben.
Daarom wordt volgens de wetenschappers nog een andere stelling door het nieuwe rapport ondergraven. Vermoedelijk heeft ook de Homo erectus een miljoen jaar geleden al warm voedsel tot zich genomen.
De vaardigheid om vuur te controleren, was een beslissend keerpunt in de menselijke evolutie. Dat wist men tot nog toe enkel van Homo sapiens, zoals de neanderthalers. Er waren weliswaar aanwijzingen dat de mens ruim een miljoen jaar geleden al vuur gebruikte, maar veel harde bewijzen waren daar niet voor.
Bovendien waren er al sterke aanwijzingen voor stookplaatsen van 700.000 tot 800.000 jaar geleden in Israël. Het wetenschappelijk team rond Naama Goren-Inbar van de Hebreeuwse universiteit in Jeruzalem had verbrande resten van hout en drie eetbare plantensoorten in Gesher Benot Ya'aqov ontdekt. Hij sloot in zijn rapport van 2004 evenwel niet helemaal uit dat het bij de vondst om resten van een natuurlijke brand ging, die niet gecontroleerd door mensen werd onderhouden.
(HLN)
Mens gebruikte vuur al een miljoen jaar geleden
De mens maakte blijkbaar al een miljoen jaar geleden gebruik van vuur - 600.000 jaar vroeger dan tot nog toe was aangetoond. Dat blijkt uit verbrande botten en asresten van planten, die wetenschappers in de Wonderwerk-grot in Zuid-Afrika hebben ontdekt. De vondst leverde "ondubbelzinnig bewijs" van menselijk vuur zo'n miljoen jaar geleden, schreef het wetenschappelijk team van Francesco Berna van de universiteit van Boston, Massachusetts, in het Amerikaans wetenschappelijk vakblad Proceedings of the National Academy of Science (PNAS).
Het team onderzocht sedimenten en archeologische vondsten uit de Wonderwerk-grot daterend van het Acheuléen in het Oud-Paleolithicum. Ze vonden verkoolde botfragmenten en de assen van plantenresten. Beide zaken verbrandden volgens de wetenschappers ter plaatse en werden niet na natuurlijke vlaktebranden door de wind naar de grot gevoerd. Bovendien ontdekten de vorsers vuursporen op andere archeologische vindplaatsen zoals ijzerertsafzettingen.
De botten en sedimenten zijn niet heter dan 700 graden Celsius geworden, schreven de wetenschappers. De mensen hadden grassen, twijgen en bladeren als brandmateriaal gebruikt. De relatief lage temperatuur en het verbrande materiaal wijzen erop dat mensen het vuur in de grot gecontroleerd en onderhouden hebben.
Daarom wordt volgens de wetenschappers nog een andere stelling door het nieuwe rapport ondergraven. Vermoedelijk heeft ook de Homo erectus een miljoen jaar geleden al warm voedsel tot zich genomen.
De vaardigheid om vuur te controleren, was een beslissend keerpunt in de menselijke evolutie. Dat wist men tot nog toe enkel van Homo sapiens, zoals de neanderthalers. Er waren weliswaar aanwijzingen dat de mens ruim een miljoen jaar geleden al vuur gebruikte, maar veel harde bewijzen waren daar niet voor.
Bovendien waren er al sterke aanwijzingen voor stookplaatsen van 700.000 tot 800.000 jaar geleden in Israël. Het wetenschappelijk team rond Naama Goren-Inbar van de Hebreeuwse universiteit in Jeruzalem had verbrande resten van hout en drie eetbare plantensoorten in Gesher Benot Ya'aqov ontdekt. Hij sloot in zijn rapport van 2004 evenwel niet helemaal uit dat het bij de vondst om resten van een natuurlijke brand ging, die niet gecontroleerd door mensen werd onderhouden.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:Zacht kuikendons en vlijmscherpe tanden: nieuwe tyrannosaurus was reus met veren
Echt knuffelbaar zijn ze niet, deze tyrannosauriërs. Achter de kleine sikjes en onder de zachte donsveren schuilen nog altijd de scherpe tanden van toppredators. Het is een nieuwe dinosoort, ontdekt in China en vandaag in Nature beschreven. Paleontologen vonden niet alleen botten en schedels van de dieren, maar ook afdrukken van honderden kleine veertjes. Het is voor het eerst dat wetenschappers fossielen van zo’n grote dino met veren hebben ontdekt.
De onderzoekers hebben de nieuwe dinosaurussoort Yutyrannus gedoopt. ‘Yu’ is Mandarijn voor veer, ‘tyrannus’ Latijn voor koning of tiran. De totale vondst bestaat uit drie dieren: één volwassene en twee jonkies. De wetenschappers schatten dat het volwassen dier bij leven ongeveer 9 meter lang was en 1.400 kg woog. De twee ‘kleintjes’ laten met hun 600 en 500 kilo de wijzer van de weegschaal ook behoorlijk uitslaan.
And what rough beast, its hour come round at last,
Slouches towards Bethlehem to be born?
Slouches towards Bethlehem to be born?
05-04-2012
Evolutie herhaalt zich
Evolutie is niet puur toevallig en kan zich herhalen. Gisteravond vertelde paleontoloog en bestsellerschrijver Richard Fortey over zijn ideeën tijdens de tweede Hoboken-lezing in het Natuur Historisch Museum in Rotterdam.
Richard Fortey is bekend door zijn onderzoek naar de uitgestorven zeedieren trilobieten. Sinds hij als 14-jarige zijn eerste exemplaar vond, heeft hij er een enorme fascinatie voor. “Trilobieten zijn familie van krabben, kreeften en insecten en er zijn ongeveer 50.000 soorten. 250 miljoen jaar lang overheersten ze de wereldzeeën. Totdat aan het einde van het Perm de zeeën giftig en zuurstofloos werden en er een uitsterfgolf van het zeeleven optrad. De trilobieten stierven uit, want leven op land konden ze niet", vertelt hij tijdens de lezing.
Alhoewel Fortey het liefst een uur vol zou praten over zijn favoriete zeedieren, is het onderwerp van de Hoboken-lezing Patterns in the history of life. Dat hij het over patronen in de geschiedenis van het leven heeft komt voort uit wat hij noemt ‘de moeilijkheden’ van Darwin’s theorie. “Die suggereert dat ‘less improved forms’ uitstierven en dat evolutie dus altijd een verbetering van vormen oplevert. Maar dat is niet zo. Veel ontwerpen verschijnen in dezelfde omgeving steeds opnieuw, want eenzelfde levensstijl vereist een vergelijkbare morfologie. Kijk maar naar koraalriffen. Die zijn sinds het einde van het Precambrium keer op keer opnieuw verschenen. Evolutie kan zichzelf herhalen, met name na massa-extincties. Zo’n massa-extinctie reset de evolutieregels, zodat structuren voor en na een extinctie op dezelfde manier kunnen ontstaan. Dat zie je bijvoorbeeld ook bij bomen. It’s a trick to be a tree, but once you’ve learned it, you can do it over and over again.”
Een reconstructie van Tiktaalik, een overgangsfossiel, dat duidelijk laat zien hoe vissen zijn geëvolueerd tot landdieren. Afbeelding: © Wikimedia Commons
.Overgangsvormen
Waar Darwin zich zorgen om maakte, vertelt Fortey, was dat veel bewijs dat hij voor zijn theorie wilde vinden, er toen niet was. “Zijn theorie beschrijft een geleidelijke evolutie van soorten, maar het fossiele bewijs daarvoor ontbrak. Inmiddels zijn veel van de gaten in het fossielebestand gevuld. Bijvoorbeeld met fossielen van dieren uit de overgangsperiode van het water- naar het landleven. Zo is er Panderichthys, een longvis waarvan het hoofd al leek op de eerste vierpotige dieren; de ‘vis met voeten’ Tiktaalik; en de Ichthyostega, een van de eerste amfibieën.” Volgens Fortey is het dan ook zo dat if you look long enough, you’ll find evidence. Dat werd onlangs nog bewezen met de vondst van belangrijke fossielen uit Romer’s gap en vandaag schrijven wetenschappers in Nature over de vondst van een gigantische gevederde dino. “Die fossielen vormen een belangrijke stap voor de overgang van land naar lucht. Een paar jaar geleden hadden mensen je nog uitgelachen als je had gezegd dat dinosauriërs veren hadden”, vertelt Fortey.
Koraalriffen van nu zien er niet veel anders uit dan miljoenen jaren geleden. Afbeelding: © Wikimedia Commons
Wapenwedloop om intelligentie
Waar Darwin niet over durfde te beginnen, durft Fortey 153 jaar later wel. “Was het ontstaan van de intelligente mens een eenmalige toevalstreffer? Of komt dat voort uit de geschiedenis van het leven? Als de mens niet intelligent was geweest, waren dan bijvoorbeeld kraaien nog intelligenter geworden dan ze nu al zijn? Dat zijn interessante vragen, maar helaas kunnen we die onmogelijk beantwoorden. Daar heb je een tijdmachine voor nodig zodat je de toekomst in kunt gaan. Wat ik denk is dat er een wapenwedloop is geweest rondom intelligentie. Wie is er slimmer, de jager of de prooi? Door de interactie tussen organismen is de algehele intelligentie opgekrikt.”
Fortey besluit zijn lezing met een opmerking waar het publiek over na mag denken. “Wij zijn het resultaat van 3,5 miljard jaar evolutie en we zijn hard op weg om zelf de zesde grote massa-extinctie te veroorzaken. Er verdwijnen nu sneller soorten dan sinds de laatste extinctie toen de dinosauriërs uitstierven. Met die gedachte laat ik jullie hier achter.”
Bron:
•Lezing Richard Fortey, 4 april 2012, Natuur Historisch Museum Rotterdam
(Kennislink)
Evolutie herhaalt zich
Evolutie is niet puur toevallig en kan zich herhalen. Gisteravond vertelde paleontoloog en bestsellerschrijver Richard Fortey over zijn ideeën tijdens de tweede Hoboken-lezing in het Natuur Historisch Museum in Rotterdam.
Richard Fortey is bekend door zijn onderzoek naar de uitgestorven zeedieren trilobieten. Sinds hij als 14-jarige zijn eerste exemplaar vond, heeft hij er een enorme fascinatie voor. “Trilobieten zijn familie van krabben, kreeften en insecten en er zijn ongeveer 50.000 soorten. 250 miljoen jaar lang overheersten ze de wereldzeeën. Totdat aan het einde van het Perm de zeeën giftig en zuurstofloos werden en er een uitsterfgolf van het zeeleven optrad. De trilobieten stierven uit, want leven op land konden ze niet", vertelt hij tijdens de lezing.
Alhoewel Fortey het liefst een uur vol zou praten over zijn favoriete zeedieren, is het onderwerp van de Hoboken-lezing Patterns in the history of life. Dat hij het over patronen in de geschiedenis van het leven heeft komt voort uit wat hij noemt ‘de moeilijkheden’ van Darwin’s theorie. “Die suggereert dat ‘less improved forms’ uitstierven en dat evolutie dus altijd een verbetering van vormen oplevert. Maar dat is niet zo. Veel ontwerpen verschijnen in dezelfde omgeving steeds opnieuw, want eenzelfde levensstijl vereist een vergelijkbare morfologie. Kijk maar naar koraalriffen. Die zijn sinds het einde van het Precambrium keer op keer opnieuw verschenen. Evolutie kan zichzelf herhalen, met name na massa-extincties. Zo’n massa-extinctie reset de evolutieregels, zodat structuren voor en na een extinctie op dezelfde manier kunnen ontstaan. Dat zie je bijvoorbeeld ook bij bomen. It’s a trick to be a tree, but once you’ve learned it, you can do it over and over again.”
Een reconstructie van Tiktaalik, een overgangsfossiel, dat duidelijk laat zien hoe vissen zijn geëvolueerd tot landdieren. Afbeelding: © Wikimedia Commons
.Overgangsvormen
Waar Darwin zich zorgen om maakte, vertelt Fortey, was dat veel bewijs dat hij voor zijn theorie wilde vinden, er toen niet was. “Zijn theorie beschrijft een geleidelijke evolutie van soorten, maar het fossiele bewijs daarvoor ontbrak. Inmiddels zijn veel van de gaten in het fossielebestand gevuld. Bijvoorbeeld met fossielen van dieren uit de overgangsperiode van het water- naar het landleven. Zo is er Panderichthys, een longvis waarvan het hoofd al leek op de eerste vierpotige dieren; de ‘vis met voeten’ Tiktaalik; en de Ichthyostega, een van de eerste amfibieën.” Volgens Fortey is het dan ook zo dat if you look long enough, you’ll find evidence. Dat werd onlangs nog bewezen met de vondst van belangrijke fossielen uit Romer’s gap en vandaag schrijven wetenschappers in Nature over de vondst van een gigantische gevederde dino. “Die fossielen vormen een belangrijke stap voor de overgang van land naar lucht. Een paar jaar geleden hadden mensen je nog uitgelachen als je had gezegd dat dinosauriërs veren hadden”, vertelt Fortey.
Koraalriffen van nu zien er niet veel anders uit dan miljoenen jaren geleden. Afbeelding: © Wikimedia Commons
Wapenwedloop om intelligentie
Waar Darwin niet over durfde te beginnen, durft Fortey 153 jaar later wel. “Was het ontstaan van de intelligente mens een eenmalige toevalstreffer? Of komt dat voort uit de geschiedenis van het leven? Als de mens niet intelligent was geweest, waren dan bijvoorbeeld kraaien nog intelligenter geworden dan ze nu al zijn? Dat zijn interessante vragen, maar helaas kunnen we die onmogelijk beantwoorden. Daar heb je een tijdmachine voor nodig zodat je de toekomst in kunt gaan. Wat ik denk is dat er een wapenwedloop is geweest rondom intelligentie. Wie is er slimmer, de jager of de prooi? Door de interactie tussen organismen is de algehele intelligentie opgekrikt.”
Fortey besluit zijn lezing met een opmerking waar het publiek over na mag denken. “Wij zijn het resultaat van 3,5 miljard jaar evolutie en we zijn hard op weg om zelf de zesde grote massa-extinctie te veroorzaken. Er verdwijnen nu sneller soorten dan sinds de laatste extinctie toen de dinosauriërs uitstierven. Met die gedachte laat ik jullie hier achter.”
Bron:
•Lezing Richard Fortey, 4 april 2012, Natuur Historisch Museum Rotterdam
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
11-04-2012
Leidde teamwork tot onze intelligentie?
Wij mensen zijn opvallend intelligent. Nieuw onderzoek wijst er nu op dat we dat in beginsel te danken hebben aan samenwerking.
Dat schrijven wetenschappers in het blad Proceedings of the Royal Society B. Ze baseren hun conclusies op computermodellen.
Prijs
Ons brein is tot grote dingen in staat, maar dat heeft ook een prijs. Zo verbruikt ons brein ook uitzonderlijk veel zuurstof en bijzonder veel glucose. Er moet dan evolutionair gezien wel een heel goede reden zijn voor het ontstaan van dit grote en geavanceerde brein. Maar wat die reden precies is? Daar zijn wetenschapper nog niet helemaal uit. Het blijft bij hypotheses. Eén van de belangrijkste is de ‘sociale intelligentie hypothese’. Volgens deze hypothese vroegen sociale interacties steeds meer van ons brein en is het zo uiteindelijk steeds geavanceerder geworden.
WIST U DAT…
…ons brein heel geometrisch georganiseerd is?Dilemma’s
Onderzoekers toetsen die hypothese nu met behulp van modellen. Welbeschouwd zijn deze modellen eigenlijk simpele hersenen. Deze hersenen kregen sociale dilemma’s voorgeschoteld waarin ze konden samenwerken of voor hun eigen hachje konden kiezen. Eén van deze dilemma’s was het bekende ‘Dilemma van de gevangene’. Hierbij moesten de modellen zich ‘indenken’ dat ze beiden waren opgepakt en in een eigen kamertje waren gezet. Daar werden ze verhoord en kregen ze drie opties te horen. Of ze zwegen allebei en de politie kon weinig doen. Ze zouden dan beiden zonder al te zware straf vrijkomen. Of persoon A bekent en komt vrij en persoon B bekent niet en moet minstens een aantal jaar de gevangenis in. Of beiden bekennen en krijgen een lichte gevangenisstraf. Het beste is natuurlijk de eerste situatie, maar de gevangenen kunnen niet met elkaar overleggen en weten dus niet of de ander ook wel zal zwijgen. De onderzoekers lieten de modellen onder meer dit dilemma meerdere malen tegenkomen. Terwijl de modellen dit spel speelden, evolueerden ze zich ook. En wanneer ze het spel slim speelden en wonnen (dat wil zeggen: er het beste afkwamen) dan kregen ze een extra duwtje in de rug.
Evolutie
Gedurende het onderzoek gebeurde er iets opvallends. De modellen evolueerden en kregen ook te maken met mutaties. Op een gegeven moment leken de mutaties samenwerking in de hand te gaan werken. Maar om goed samen te kunnen werken, was meer hersencapaciteit nodig. En die gingen de modellen ontwikkelen. En naarmate ze zo intelligenter werden, nam ook de behoefte aan nog meer intelligentie toe. Want met wie konden ze het beste samenwerken? En wanneer? En hoe konden ze een onbetrouwbare partner herkennen? En zo ontstond een sneeuwbaleffect dat er uiteindelijk tot leidde dat de modellen uitzonderlijk intelligent werden.
De onderzoekers zijn zich ervan bewust dat de vrij eenvoudige modellen ons ingewikkelde brein lastig kunnen representeren. “Maar onze resultaten kunnen in principe van toepassing zijn op andere sociale omstandigheden waarin individuen strategieën leren om te besluiten met wie ze wanneer moeten samenwerken,” zo schrijven de onderzoekers. Toch is het niet aannemelijk dat alleen onze behoefte aan samenwerking ons intelligent heeft gemaakt. “Een kenmerk zo complex als geavanceerde intelligentie is waarschijnlijk ontstaan door een combinatie van verschillende factoren. (…) De moeilijkheid zit ‘m in het onderscheiden van kenmerken die de evolutie van geavanceerde intelligentie veroorzaakten ten opzichte van kenmerken die bijproducten zijn van geavanceerde intelligentie.” Dit onderzoek wijst er desalniettemin op dat samenwerken één van de factoren was die leidde tot intelligentie.
(scientias.nl)
Leidde teamwork tot onze intelligentie?
Wij mensen zijn opvallend intelligent. Nieuw onderzoek wijst er nu op dat we dat in beginsel te danken hebben aan samenwerking.
Dat schrijven wetenschappers in het blad Proceedings of the Royal Society B. Ze baseren hun conclusies op computermodellen.
Prijs
Ons brein is tot grote dingen in staat, maar dat heeft ook een prijs. Zo verbruikt ons brein ook uitzonderlijk veel zuurstof en bijzonder veel glucose. Er moet dan evolutionair gezien wel een heel goede reden zijn voor het ontstaan van dit grote en geavanceerde brein. Maar wat die reden precies is? Daar zijn wetenschapper nog niet helemaal uit. Het blijft bij hypotheses. Eén van de belangrijkste is de ‘sociale intelligentie hypothese’. Volgens deze hypothese vroegen sociale interacties steeds meer van ons brein en is het zo uiteindelijk steeds geavanceerder geworden.
WIST U DAT…
…ons brein heel geometrisch georganiseerd is?Dilemma’s
Onderzoekers toetsen die hypothese nu met behulp van modellen. Welbeschouwd zijn deze modellen eigenlijk simpele hersenen. Deze hersenen kregen sociale dilemma’s voorgeschoteld waarin ze konden samenwerken of voor hun eigen hachje konden kiezen. Eén van deze dilemma’s was het bekende ‘Dilemma van de gevangene’. Hierbij moesten de modellen zich ‘indenken’ dat ze beiden waren opgepakt en in een eigen kamertje waren gezet. Daar werden ze verhoord en kregen ze drie opties te horen. Of ze zwegen allebei en de politie kon weinig doen. Ze zouden dan beiden zonder al te zware straf vrijkomen. Of persoon A bekent en komt vrij en persoon B bekent niet en moet minstens een aantal jaar de gevangenis in. Of beiden bekennen en krijgen een lichte gevangenisstraf. Het beste is natuurlijk de eerste situatie, maar de gevangenen kunnen niet met elkaar overleggen en weten dus niet of de ander ook wel zal zwijgen. De onderzoekers lieten de modellen onder meer dit dilemma meerdere malen tegenkomen. Terwijl de modellen dit spel speelden, evolueerden ze zich ook. En wanneer ze het spel slim speelden en wonnen (dat wil zeggen: er het beste afkwamen) dan kregen ze een extra duwtje in de rug.
Evolutie
Gedurende het onderzoek gebeurde er iets opvallends. De modellen evolueerden en kregen ook te maken met mutaties. Op een gegeven moment leken de mutaties samenwerking in de hand te gaan werken. Maar om goed samen te kunnen werken, was meer hersencapaciteit nodig. En die gingen de modellen ontwikkelen. En naarmate ze zo intelligenter werden, nam ook de behoefte aan nog meer intelligentie toe. Want met wie konden ze het beste samenwerken? En wanneer? En hoe konden ze een onbetrouwbare partner herkennen? En zo ontstond een sneeuwbaleffect dat er uiteindelijk tot leidde dat de modellen uitzonderlijk intelligent werden.
De onderzoekers zijn zich ervan bewust dat de vrij eenvoudige modellen ons ingewikkelde brein lastig kunnen representeren. “Maar onze resultaten kunnen in principe van toepassing zijn op andere sociale omstandigheden waarin individuen strategieën leren om te besluiten met wie ze wanneer moeten samenwerken,” zo schrijven de onderzoekers. Toch is het niet aannemelijk dat alleen onze behoefte aan samenwerking ons intelligent heeft gemaakt. “Een kenmerk zo complex als geavanceerde intelligentie is waarschijnlijk ontstaan door een combinatie van verschillende factoren. (…) De moeilijkheid zit ‘m in het onderscheiden van kenmerken die de evolutie van geavanceerde intelligentie veroorzaakten ten opzichte van kenmerken die bijproducten zijn van geavanceerde intelligentie.” Dit onderzoek wijst er desalniettemin op dat samenwerken één van de factoren was die leidde tot intelligentie.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:'Verste verwant van de mens ontdekt'
OSLO - Na circa 20 jaar van onderzoek van een microscopisch klein algenetertje in een meer in Noorwegen, hebben onderzoekers dit uitgeroepen tot een van de oudste levende organismen en 's mens verste verwant.
Het eencellige wezen zou volgens de onderzoekers een miljard jaar geleden zijn ontstaan. Het past in geen enkele categorie: het is geen dier, plant, parasiet, schimmel of alg. „Het is uniek”, concludeerde onderzoeker Kamran Shalchian-Tabrizi van de Universiteit van Oslo donderdag. Het wezen is benoemd tot een nieuwe categorie, de zogeheten collodictyon.
De wetenschappers menen dat de ontdekking inzicht kan geven in het leven op aarde honderden miljoenen jaren geleden.
Never in the entire history of calming down did anyone ever calm down after being told to calm down.
Huidige trend atmosf. CO2 Mauna Loa: 411 ppm ,10 jaar geleden: 387 ppm , 25 jaar geleden: 358 ppm
10-05-2012
Kleinste dwergmammoet ooit geeft verrassende inzichten
© thinkstock.
Beenderen die werden opgegraven op het Griekse eiland Kreta behoren toe aan de kleinste dwergmammoet ooit gevonden, stellen onderzoekers in het wetenschappelijke tijdschrift Proceedings of the Royal Society B.
De ontdekking is erg interessant voor het onderzoek naar biologische dwerggroei, een fenomeen waarbij een soort evolueert naar kleinere afmetingen. Die evolutie is al meermaals vastgesteld bij dieren - waaronder ook mensen - die vast komen te zitten op eilanden. Wetenschappers denken dat de kleinere afmetingen hen zo helpen beter te overleven op dergelijke geïsoleerde plaatsen.
Paleontologe Victoria Herridge met tanden van de dwergmammoet. © Natural History Museum Londen.
Extreem
Mediterraanse dwergolifanten zijn een bijzonder extreem voorbeeld van dat fenomeen, omdat wordt vermoed dat ze zich in amper 800.000 jaar - peanuts vanuit evolutionair oogpunt - ontwikkelden uit grote kolossen die maar liefst honderd keer zoveel wogen en op het Europese vasteland leefden. "Hoe kan iets zo groot zo'n kleine dwerg worden?", vraagt paleontologe Victoria Herridge van het Natuurhistorisch Museum in Londen zich af.
De tien jaar geleden opgegraven beenderen van Kreta zijn een ideaal onderzoeksobject voor deze vraag. De wetenschap was er lang niet over uit of ze toebehoorden aan een dwergolifant of een dwergmammoet, die gekrulde slagtanden heeft. Recentere opgravingen van tanden en een voorpoot uit hetzelfde gebied brachten echter duidelijkheid: het ging om een dwergmammoetsoort die amper 1,1 meter groot was op schofthoogte. Het dier woog zo'n 310 kilogram, waardoor het wat leek op een moderne babyolifant. Het ging trouwens niet om een harige mammoet, benadrukt Herridge. "We denken dat deze dwerg beter aangepast was aan warme omgevingen."
De dwergmammoet leek op deze hedendaagse babyolifant; maar dan met grotere, gekrulde slagtanden. © thinkstock.
Eerste dwergmammoet
De dwergmammoet is het eerste bewijs van extreme biologische dwerggroei bij mammoeten. De dieren zouden in grootte vergelijkbaar geweest zijn met dwergolifanten op Sicilië en Malta, die ook ongeveer een meter groot waren en zo'n 240 kg wogen. De fossielen suggereren dat de dwergmammoet afstamde van een van de eerste mammoetsoorten die van Afrika naar Europa migreerden, en dat de dwergmammoeten al veel vroeger ontstonden dan eerst gedacht - tot zelfs 3,5 miljoen jaar geleden.
"Nu we dit weten, kunnen we grotere vragen stellen," aldus Herridge, "zoals waarom, hoe en hoe snel de biologische dwerggroei hier plaatsvond. Het is een boeiende periode voor Kreta, omdat het destijds mogelijk bestond uit kleinere eilanden, kleiner dan vandaag. Dat is een interessante overweging voor de extreme biologische dwerggroei die we hier zien."
(HLN)
Kleinste dwergmammoet ooit geeft verrassende inzichten
© thinkstock.
Beenderen die werden opgegraven op het Griekse eiland Kreta behoren toe aan de kleinste dwergmammoet ooit gevonden, stellen onderzoekers in het wetenschappelijke tijdschrift Proceedings of the Royal Society B.
De ontdekking is erg interessant voor het onderzoek naar biologische dwerggroei, een fenomeen waarbij een soort evolueert naar kleinere afmetingen. Die evolutie is al meermaals vastgesteld bij dieren - waaronder ook mensen - die vast komen te zitten op eilanden. Wetenschappers denken dat de kleinere afmetingen hen zo helpen beter te overleven op dergelijke geïsoleerde plaatsen.
Paleontologe Victoria Herridge met tanden van de dwergmammoet. © Natural History Museum Londen.
Extreem
Mediterraanse dwergolifanten zijn een bijzonder extreem voorbeeld van dat fenomeen, omdat wordt vermoed dat ze zich in amper 800.000 jaar - peanuts vanuit evolutionair oogpunt - ontwikkelden uit grote kolossen die maar liefst honderd keer zoveel wogen en op het Europese vasteland leefden. "Hoe kan iets zo groot zo'n kleine dwerg worden?", vraagt paleontologe Victoria Herridge van het Natuurhistorisch Museum in Londen zich af.
De tien jaar geleden opgegraven beenderen van Kreta zijn een ideaal onderzoeksobject voor deze vraag. De wetenschap was er lang niet over uit of ze toebehoorden aan een dwergolifant of een dwergmammoet, die gekrulde slagtanden heeft. Recentere opgravingen van tanden en een voorpoot uit hetzelfde gebied brachten echter duidelijkheid: het ging om een dwergmammoetsoort die amper 1,1 meter groot was op schofthoogte. Het dier woog zo'n 310 kilogram, waardoor het wat leek op een moderne babyolifant. Het ging trouwens niet om een harige mammoet, benadrukt Herridge. "We denken dat deze dwerg beter aangepast was aan warme omgevingen."
De dwergmammoet leek op deze hedendaagse babyolifant; maar dan met grotere, gekrulde slagtanden. © thinkstock.
Eerste dwergmammoet
De dwergmammoet is het eerste bewijs van extreme biologische dwerggroei bij mammoeten. De dieren zouden in grootte vergelijkbaar geweest zijn met dwergolifanten op Sicilië en Malta, die ook ongeveer een meter groot waren en zo'n 240 kg wogen. De fossielen suggereren dat de dwergmammoet afstamde van een van de eerste mammoetsoorten die van Afrika naar Europa migreerden, en dat de dwergmammoeten al veel vroeger ontstonden dan eerst gedacht - tot zelfs 3,5 miljoen jaar geleden.
"Nu we dit weten, kunnen we grotere vragen stellen," aldus Herridge, "zoals waarom, hoe en hoe snel de biologische dwerggroei hier plaatsvond. Het is een boeiende periode voor Kreta, omdat het destijds mogelijk bestond uit kleinere eilanden, kleiner dan vandaag. Dat is een interessante overweging voor de extreme biologische dwerggroei die we hier zien."
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Via 9gag.
http://news.nationalgeogr(...)nk_20881_600x450.jpgquote:New, Pink, and Rare
Photograph courtesy Karen Gowlett-Holmes
Using its fins to walk, rather than swim, along the ocean floor in an undated picture, the pink handfish is one of nine newly named species described in a recent scientific review of the handfish family.
Only four specimens of the elusive four-inch (ten-centimeter) pink handfish have ever been found, and all of those were collected from areas around the city of Hobart (map), on the Australian island of Tasmania.
Though no one has spotted a living pink handfish since 1999, it's taken till now for scientists to formally identify it as a unique species.
The new-species determinations were made based on a number of factors, including number of vertebrae and fin rays, coloration, the presence of scales and spines, and proportional body measurements, according to review author Daniel Gledhill of Australia's Commonwealth Scientific and Industrial Research Organisation, or CSIRO.
All of the world's 14 known species of handfish are found only in shallow, coastal waters off southeastern Australia, the review notes.
Even among the previously known species, the fish are poorly studied, the review authors add, and little is known about their biology or behavior.
(See pictures of some of the hundreds of new sea species recently found off Tasmania.)
—Carolyn Barry in Sydney
22-05-2012
De kameleons van Cuba
Raadselachtige reptielen bewijzen de kracht van evolutie
Als het loopt als een kameleon, van kleur verandert als een kameleon en zijn ogen draait als een kameleon, wat is het dan? Als je op Cuba bent: niet wat je denkt.
hagedis op de muur
© Elmar Veerman
Op Cuba zie je veel hagedissen die nergens anders ter wereld voorkomen. Sommige hebben grote oogbollen die net zo geschubd zijn als hun lijf, wat doet denken aan kameleons. En ze komen in zo veel kleuren voor! Allemaal verschillende soorten, dacht ik aan het begin van mijn verblijf op het Caribische eiland. Of allerlei kleurvariëteiten binnen de soorten? Of, nog gekker, zouden ze van kleur kunnen veranderen zoals een kameleon? Waren ze daar misschien aan verwant? Mijn interesse was gewekt.
De meeste zijn duidelijk geen echte kameleons. Meer iets tussen een standaard type hagedis en een kameleon in. Het leek me niet onmogelijk dat er inderdaad kameleons op Cuba voorkwamen, maar ik had er nog nooit van gehoord.
Op een boswandeling kwam de bevestiging, dacht ik. Ik zag een groot, groen reptiel dat op een typische, houterige manier over een tak sloop en zijn ogen onafhankelijk van elkaar draaide. Kijk even mee:
Het zou natuurlijk het mooiste geweest zijn als er vervolgens een lange, kleverige katapulttong tevoorschijn was geschoten om een prooi van een tak te plukken, maar dat gebeurde niet. Toch was ik overtuigd. Dit was er één!
Een poster in een ander natuurpark gaf nog extra zekerheid. Daar stond een grijs beest op met een dikke kop en bolle ogen, en daarnaast de naam: kameleon. Nou ja, in het Spaans dan. Dus inderdaad, Cuba heeft kameleons. Zaak gesloten? Nee, er bleef iets knagen.
Er klopte namelijk iets niet. Hoe zou dat dan gegaan moeten zijn in de evolutie? Als je soorten ziet die veel op elkaar lijken, is de kans groot dat ze nog niet zo heel lang geleden één soort waren, die zich vervolgens heeft opgesplitst in verschillende takken. Aangezien ik op Cuba een hele waaier van hagedissensoorten zag die bij elkaar leken te horen, moesten ze wel familie van elkaar zijn. Sommige heel gewoon, andere heel kameleonachtig, en van alles daar tussenin. Zie de diashow onder dit artikel.
Madagaskar
De familie der kameleons bestaat al heel lang, dat wist ik zeker. Er zijn fossielen gevonden van tientallen miljoenen jaren oud. En op Madagaskar, een eiland dat kort na het verdwijnen van de dinosauriërs vrijwel onbereikbaar werd voor dieren uit de rest van de wereld, komen deze dieren veel voor. Door die lange isolatie zijn daar allerlei aparte soorten ontstaan.
Zijn de kameleons dan op Cuba ontstaan en hebben ze vervolgens de rest van de wereld veroverd? Hoe anders kun je op die plek duidelijk verwante hagedissen hebben, waarvan sommige wel en andere niet in de categorie ‘kameleon’ vallen? Maar ja, dat is heel onwaarschijnlijk, omdat het al zo ontzettend lang geleden is dat de kameleonfamilie zich afsplitste van de andere hagedissen.
Pas thuis achter de computer kon ik het raadsel oplossen. Nee, op Cuba komen geen echte kameleons voor. Maar wel vijf soorten ‘valse kameleons’, die nergens anders ter wereld leven. Erg veel wetenschappelijke literatuur is er niet over ze, terwijl ze in terraria best veel gehouden worden.
Aanvankelijk waren ze ingedeeld in een eigen groep, Chamaeleolis, waarvan werd gedacht dat die al heel lang op zichzelf stond. Maar in de jaren negentig van de vorige eeuw bleek uit eiwit- en DNA-onderzoek dat het om een vrij recente aftakking gaat van de familie Anolis, de groep waartoe de meeste hagedissen op Cuba (en de rest van de Cariben) gerekend worden.
Op eigen houtje hebben de valse kameleons een heleboel kenmerken ontwikkeld die de echte kameleons ook hebben. Het is een verbluffend staaltje van wat biologen convergente evolutie noemen: voor dezelfde functie selecteert de natuur ongeveer dezelfde kenmerken, en dan krijg je uiteindelijk beesten die veel op elkaar lijken, terwijl ze geen directe familie zijn.
Toch zijn er in dit geval natuurlijk ook verschillen. De valse kameleons hebben niet de katapulttong en de oprolstaart die je bij veel kameleons ziet, en hebben heel andere voeten. Ze leven ook anders: ze zijn aangepast aan het eten van slakken, stelt dit wetenschappelijke artikel. Daaraan zouden ze hun grote kop te danken hebben - je moet hard kunnen bijten als je slakkenhuisjes kapot wilt krijgen.
Tot mijn schande moet ik bekennen: het groene dier dat mij aanvankelijk overtuigde dat er kameleons op Cuba voorkomen, hoort zelf niet eens bij de valse kameleons. Het was Anolis equestris, de ridderanolis. Die kan niet van kleur veranderen, terwijl veel andere anolissen op Cuba dat kunstje wel beheersen.
(wetenschap24.nl)
De kameleons van Cuba
Raadselachtige reptielen bewijzen de kracht van evolutie
Als het loopt als een kameleon, van kleur verandert als een kameleon en zijn ogen draait als een kameleon, wat is het dan? Als je op Cuba bent: niet wat je denkt.
hagedis op de muur
© Elmar Veerman
Op Cuba zie je veel hagedissen die nergens anders ter wereld voorkomen. Sommige hebben grote oogbollen die net zo geschubd zijn als hun lijf, wat doet denken aan kameleons. En ze komen in zo veel kleuren voor! Allemaal verschillende soorten, dacht ik aan het begin van mijn verblijf op het Caribische eiland. Of allerlei kleurvariëteiten binnen de soorten? Of, nog gekker, zouden ze van kleur kunnen veranderen zoals een kameleon? Waren ze daar misschien aan verwant? Mijn interesse was gewekt.
De meeste zijn duidelijk geen echte kameleons. Meer iets tussen een standaard type hagedis en een kameleon in. Het leek me niet onmogelijk dat er inderdaad kameleons op Cuba voorkwamen, maar ik had er nog nooit van gehoord.
Op een boswandeling kwam de bevestiging, dacht ik. Ik zag een groot, groen reptiel dat op een typische, houterige manier over een tak sloop en zijn ogen onafhankelijk van elkaar draaide. Kijk even mee:
Het zou natuurlijk het mooiste geweest zijn als er vervolgens een lange, kleverige katapulttong tevoorschijn was geschoten om een prooi van een tak te plukken, maar dat gebeurde niet. Toch was ik overtuigd. Dit was er één!
Een poster in een ander natuurpark gaf nog extra zekerheid. Daar stond een grijs beest op met een dikke kop en bolle ogen, en daarnaast de naam: kameleon. Nou ja, in het Spaans dan. Dus inderdaad, Cuba heeft kameleons. Zaak gesloten? Nee, er bleef iets knagen.
Er klopte namelijk iets niet. Hoe zou dat dan gegaan moeten zijn in de evolutie? Als je soorten ziet die veel op elkaar lijken, is de kans groot dat ze nog niet zo heel lang geleden één soort waren, die zich vervolgens heeft opgesplitst in verschillende takken. Aangezien ik op Cuba een hele waaier van hagedissensoorten zag die bij elkaar leken te horen, moesten ze wel familie van elkaar zijn. Sommige heel gewoon, andere heel kameleonachtig, en van alles daar tussenin. Zie de diashow onder dit artikel.
Madagaskar
De familie der kameleons bestaat al heel lang, dat wist ik zeker. Er zijn fossielen gevonden van tientallen miljoenen jaren oud. En op Madagaskar, een eiland dat kort na het verdwijnen van de dinosauriërs vrijwel onbereikbaar werd voor dieren uit de rest van de wereld, komen deze dieren veel voor. Door die lange isolatie zijn daar allerlei aparte soorten ontstaan.
Zijn de kameleons dan op Cuba ontstaan en hebben ze vervolgens de rest van de wereld veroverd? Hoe anders kun je op die plek duidelijk verwante hagedissen hebben, waarvan sommige wel en andere niet in de categorie ‘kameleon’ vallen? Maar ja, dat is heel onwaarschijnlijk, omdat het al zo ontzettend lang geleden is dat de kameleonfamilie zich afsplitste van de andere hagedissen.
Pas thuis achter de computer kon ik het raadsel oplossen. Nee, op Cuba komen geen echte kameleons voor. Maar wel vijf soorten ‘valse kameleons’, die nergens anders ter wereld leven. Erg veel wetenschappelijke literatuur is er niet over ze, terwijl ze in terraria best veel gehouden worden.
Aanvankelijk waren ze ingedeeld in een eigen groep, Chamaeleolis, waarvan werd gedacht dat die al heel lang op zichzelf stond. Maar in de jaren negentig van de vorige eeuw bleek uit eiwit- en DNA-onderzoek dat het om een vrij recente aftakking gaat van de familie Anolis, de groep waartoe de meeste hagedissen op Cuba (en de rest van de Cariben) gerekend worden.
Op eigen houtje hebben de valse kameleons een heleboel kenmerken ontwikkeld die de echte kameleons ook hebben. Het is een verbluffend staaltje van wat biologen convergente evolutie noemen: voor dezelfde functie selecteert de natuur ongeveer dezelfde kenmerken, en dan krijg je uiteindelijk beesten die veel op elkaar lijken, terwijl ze geen directe familie zijn.
Toch zijn er in dit geval natuurlijk ook verschillen. De valse kameleons hebben niet de katapulttong en de oprolstaart die je bij veel kameleons ziet, en hebben heel andere voeten. Ze leven ook anders: ze zijn aangepast aan het eten van slakken, stelt dit wetenschappelijke artikel. Daaraan zouden ze hun grote kop te danken hebben - je moet hard kunnen bijten als je slakkenhuisjes kapot wilt krijgen.
Tot mijn schande moet ik bekennen: het groene dier dat mij aanvankelijk overtuigde dat er kameleons op Cuba voorkomen, hoort zelf niet eens bij de valse kameleons. Het was Anolis equestris, de ridderanolis. Die kan niet van kleur veranderen, terwijl veel andere anolissen op Cuba dat kunstje wel beheersen.
(wetenschap24.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
24-05-2012
Floppende viervoeters
Eerste amfibieachtige dieren konden niet lopen
Een ichthyostega, inclusief z'n skelet. Deze tekening is gebaseerd op de gedetailleerde reconstructie van het skelet van het dier door Stephanie Pierce.
Konden de eerste vierpotige dieren nou wel of niet lopen? Nieuw onderzoek biedt uitkomst. Een van de eerste amfibieachtige dieren, de ichthyostega, kon zich hoogstwaarschijnlijk alleen floppend voortbewegen.
© Julia Molnar
Een ichthyostega, inclusief z'n skelet. Deze tekening is gebaseerd op de gedetailleerde reconstructie van het skelet van het dier door Stephanie Pierce.
Paleontologen ruziën er al een poosje over: konden de eerste vierpotige dieren die in de evolutie ontstonden, en die deels in het water, en deels op het landen leefden, nou wel of niet lopen? Je zou denken van wel. Waarom hebben ze anders poten? Maar er bestaat twijfel over of de poten van die allereerste amfibieachtige dieren wel geschikt waren om het lichaam van de grond te houden.
Onderzoek van de Britse zoöloog Stephanie Pierce, dat deze week in Nature staat, lijkt uitkomst te bieden. Pierce maakte met enkele collega’s gedetailleerde scans van de fossiele overblijfselen van tientallen ichthyostega’s. Dit dier, dat grofweg 370 miljoen jaar geleden leefde, is een van de bekendste vroege visachtige dieren met poten, die ook op het land kon overleven. Met behulp van de scans wist Pierce een goede reconstructie van het skelet van het dier te maken. Inclusief de schouder- en heupgewrichten.
De Britse wetenschappers vergeleken vervolgens de gewrichten van de ichthyostega met die van een aantal moderne dieren, waaronder een salamander, krokodil en een zeehond. Hun conclusie: nee, de ichthyostega kon niet lopen. Tenminste: niet echt. Door de manier waarop zijn schouder- en heupgewrichten in elkaar staken, kon het dier zijn poten wel op of neer bewegen, en voor- en achteruit, maar hij kon z’n ledematen maar heel beperkt draaien. Terwijl dat wel nodig is om een goede stapbeweging te kunnen maken.
Ichthyostega bewoog zich dus waarschijnlijk op het land meer voort als een zeehond: floppend. Of, om een visachtiger voorbeeld te geven, op de manier van slijkspringers. Zie voor beelden van deze fascinerende, grotendeels op het land levende vissen het onderstaande filmpje. Dit ziet misschien niet uit als de handigste manier om je op het land voort te bewegen. Maar als je, zoals de ichthyostega in zijn tijd, een van de weinige dieren was die überhaupt op het land kan komen, biedt het ontwikkelen van zulke poten toch een evolutionair voordeel.
(wetenschap24.nl)
Floppende viervoeters
Eerste amfibieachtige dieren konden niet lopen
Een ichthyostega, inclusief z'n skelet. Deze tekening is gebaseerd op de gedetailleerde reconstructie van het skelet van het dier door Stephanie Pierce.
Konden de eerste vierpotige dieren nou wel of niet lopen? Nieuw onderzoek biedt uitkomst. Een van de eerste amfibieachtige dieren, de ichthyostega, kon zich hoogstwaarschijnlijk alleen floppend voortbewegen.
© Julia Molnar
Een ichthyostega, inclusief z'n skelet. Deze tekening is gebaseerd op de gedetailleerde reconstructie van het skelet van het dier door Stephanie Pierce.
Paleontologen ruziën er al een poosje over: konden de eerste vierpotige dieren die in de evolutie ontstonden, en die deels in het water, en deels op het landen leefden, nou wel of niet lopen? Je zou denken van wel. Waarom hebben ze anders poten? Maar er bestaat twijfel over of de poten van die allereerste amfibieachtige dieren wel geschikt waren om het lichaam van de grond te houden.
Onderzoek van de Britse zoöloog Stephanie Pierce, dat deze week in Nature staat, lijkt uitkomst te bieden. Pierce maakte met enkele collega’s gedetailleerde scans van de fossiele overblijfselen van tientallen ichthyostega’s. Dit dier, dat grofweg 370 miljoen jaar geleden leefde, is een van de bekendste vroege visachtige dieren met poten, die ook op het land kon overleven. Met behulp van de scans wist Pierce een goede reconstructie van het skelet van het dier te maken. Inclusief de schouder- en heupgewrichten.
De Britse wetenschappers vergeleken vervolgens de gewrichten van de ichthyostega met die van een aantal moderne dieren, waaronder een salamander, krokodil en een zeehond. Hun conclusie: nee, de ichthyostega kon niet lopen. Tenminste: niet echt. Door de manier waarop zijn schouder- en heupgewrichten in elkaar staken, kon het dier zijn poten wel op of neer bewegen, en voor- en achteruit, maar hij kon z’n ledematen maar heel beperkt draaien. Terwijl dat wel nodig is om een goede stapbeweging te kunnen maken.
Ichthyostega bewoog zich dus waarschijnlijk op het land meer voort als een zeehond: floppend. Of, om een visachtiger voorbeeld te geven, op de manier van slijkspringers. Zie voor beelden van deze fascinerende, grotendeels op het land levende vissen het onderstaande filmpje. Dit ziet misschien niet uit als de handigste manier om je op het land voort te bewegen. Maar als je, zoals de ichthyostega in zijn tijd, een van de weinige dieren was die überhaupt op het land kan komen, biedt het ontwikkelen van zulke poten toch een evolutionair voordeel.
(wetenschap24.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
24-05-2012
150.000 nieuwe gaslekken
Methaan de lucht in door verdwijnend ijs
In het noordpoolgebied borrelt aardgas uit de grond. Vooral op plaatsen die tot voor kort met ijs waren bedekt, stellen Amerikaanse onderzoekers vast. En dat betekent dat verdere klimaatverandering zal leiden tot nog meer opwarming.
Luchtbellen in water
© Matt Hobbs
Het noordpoolgebied is aan het veranderen. Waar ijs verdwijnt, komt aardgas omhoog dat duizenden jaren heeft liggen wachten. De bellenstroom is vaak zo heftig, dat het water niet de kans krijgt om te bevriezen, ook al is het veertig graden onder nul. Daarom zitten er zelfs hartje winter talloze gaten in het ijs op de meren van Alaska, melden Amerikaanse onderzoekers in Nature Geoscience. Ze voorspellen weinig goeds.
In hoeverre zijn de bubbels te wijten aan de opwarming van het gebied? Een belangrijke vraag, want als het vooral daardoor komt, kun je verwachten dat er steeds meer van dit broeikasgas de lucht in zal gaan.
In de aardse atmosfeer zit op dit moment ongeveer 5 miljard ton methaangas, ruim twee keer zo veel als twee eeuwen geleden. Er komt voortdurend gas bij. Een deel verdwijnt doordat het reageert tot CO2 en water.
Concentratie van niks
Al klinkt 5 miljard ton misschien veel, het is een concentratie van niks: zo’n 0,000185 procent van de buitenlucht. Er zit bijna 200 keer zo veel CO2 in de lucht. Maar dat piepkleine beetje methaan houdt wel veel warmte vast, per molecuul ruim 70 keer zo veel als CO2. Zonder het extra methaan dat sinds 1850 in de lucht zit, zou de wereldtemperatuur ongeveer 0,3 graden lager zijn, schatten klimaatwetenschappers.
In de bodem van het noordpoolgebied zit nog enorm veel aardgas. Ruwweg 250 keer zo veel als er nu in de hele atmosfeer te vinden is, schrijven Katey Walter Anthony en collega’s. Het grootste deel daarvan ligt veilig onder de grond, maar via natuurlijke gaslekken komt dat soms naar buiten. Dat is op zichzelf een natuurlijk proces. Alleen heeft het in het hoge noorden lang stilgelegen, doordat er ijs of bevroren grond bovenop lag. Het gas kon niet weg en verzamelde zich in reservoirs onder het ijzige oppervlak.
Nu het ijs wijkt, komt het methaan tevoorschijn, tonen de onderzoekers aan. Ze hebben ’s winters met een vliegtuig over Alaska gevlogen, en meer dan 150 duizend plaatsen gevonden waar de bubbels het ijs openhouden. Dat is maar een klein deel van de bronnen die er zijn, want ze hebben maar een fractie van de staat bekeken. Op geologische kaarten konden ze zien dat de bellenbronnen opvallend vaak op of in de buurt van bekende gas- en kolenreserves lagen.
Oud gas
Metingen op het ijs toonden aan dat het bij grote bronnen meestal om oud methaan ging, afkomstig uit diepe gasvoorraden. Dus niet, zoals bij de kleinere bronnen, om gas dat is ontstaan bij rotting van ontdooiend plantenmateriaal. Van zo’n plek ontweek meestal tientallen tot honderden, maar in één geval meer dan 140 duizend liter per dag.
Op Groenland waren de grote bronnen alleen te vinden in meren die vlak naast de ijskap lagen. Honderd jaar geleden lag dat allemaal nog onder een dik pak ijs. Het methaan dat hier opborrelt, is wel afkomstig van rottende planten. Dit is duidelijk een gevolg van de opwarming van de laatste eeuw. Dat zien de onderzoekers als een sterke aanwijzing dat het hier inderdaad gaat om gas dat lag te wachten onder de ijskap. Die lag er op deze plaatsen nog niet zo lang: hij breidde zich uit in de Kleine IJstijd, tussen 1400 en 1900.
In Alaska ligt het anders. Op de plaatsen waar nu meren liggen, lag honderd jaar geleden stijf bevroren grond, ondoordringbaar voor aardgas. Verdere opwarming van het gebied zal dus vrijwel zeker zorgen dat extra gas zijn weg naar boven vindt.
Hoe veel , dat is moeilijk te zeggen. Uit de bodem van Alaska ontwijkt nu in ieder geval al 50 tot 70 procent meer methaan dan eerder werd aangenomen, berekenen de onderzoekers. Ze verwachten dat dit de komend eeuw nog meer zal worden.
Siberië
En dan is er nog Siberië, een veel groter gebied dat rijk is aan aardgas. Methaan dat in duizenden jaren uit de diepte omhoog is gekomen, zit daar opgesloten onder een dunne laag bevroren grond. Klimaatmodellen voorspellen dat die laag aan het eind van deze eeuw, maar mogelijk veel eerder, zal smelten. De kans is groot dat er dan heel veel methaan vrijkomt, met versterking van de opwarming tot gevolg. Extreme opwarming door methaan kan zelfs de grootste ramp van deze eeuw worden.
In de zee ten noorden van Siberië lijkt de grote ontgassing al begonnen. Plaatselijk braakt de zee daar grote hoeveelheden methaan uit.
Deze onderzoekers komen dus met een nogal sombere boodschap. Behalve voor bedrijven die naar fossiele brandstoffen zoeken. Zij hebben nu een heel simpele manier om gasvoorraden in het hoge noorden op het spoor te komen: gewoon zoeken naar gaten in het ijs.
(wetenschap24.nl)
150.000 nieuwe gaslekken
Methaan de lucht in door verdwijnend ijs
In het noordpoolgebied borrelt aardgas uit de grond. Vooral op plaatsen die tot voor kort met ijs waren bedekt, stellen Amerikaanse onderzoekers vast. En dat betekent dat verdere klimaatverandering zal leiden tot nog meer opwarming.
Luchtbellen in water
© Matt Hobbs
Het noordpoolgebied is aan het veranderen. Waar ijs verdwijnt, komt aardgas omhoog dat duizenden jaren heeft liggen wachten. De bellenstroom is vaak zo heftig, dat het water niet de kans krijgt om te bevriezen, ook al is het veertig graden onder nul. Daarom zitten er zelfs hartje winter talloze gaten in het ijs op de meren van Alaska, melden Amerikaanse onderzoekers in Nature Geoscience. Ze voorspellen weinig goeds.
In hoeverre zijn de bubbels te wijten aan de opwarming van het gebied? Een belangrijke vraag, want als het vooral daardoor komt, kun je verwachten dat er steeds meer van dit broeikasgas de lucht in zal gaan.
In de aardse atmosfeer zit op dit moment ongeveer 5 miljard ton methaangas, ruim twee keer zo veel als twee eeuwen geleden. Er komt voortdurend gas bij. Een deel verdwijnt doordat het reageert tot CO2 en water.
Concentratie van niks
Al klinkt 5 miljard ton misschien veel, het is een concentratie van niks: zo’n 0,000185 procent van de buitenlucht. Er zit bijna 200 keer zo veel CO2 in de lucht. Maar dat piepkleine beetje methaan houdt wel veel warmte vast, per molecuul ruim 70 keer zo veel als CO2. Zonder het extra methaan dat sinds 1850 in de lucht zit, zou de wereldtemperatuur ongeveer 0,3 graden lager zijn, schatten klimaatwetenschappers.
In de bodem van het noordpoolgebied zit nog enorm veel aardgas. Ruwweg 250 keer zo veel als er nu in de hele atmosfeer te vinden is, schrijven Katey Walter Anthony en collega’s. Het grootste deel daarvan ligt veilig onder de grond, maar via natuurlijke gaslekken komt dat soms naar buiten. Dat is op zichzelf een natuurlijk proces. Alleen heeft het in het hoge noorden lang stilgelegen, doordat er ijs of bevroren grond bovenop lag. Het gas kon niet weg en verzamelde zich in reservoirs onder het ijzige oppervlak.
Nu het ijs wijkt, komt het methaan tevoorschijn, tonen de onderzoekers aan. Ze hebben ’s winters met een vliegtuig over Alaska gevlogen, en meer dan 150 duizend plaatsen gevonden waar de bubbels het ijs openhouden. Dat is maar een klein deel van de bronnen die er zijn, want ze hebben maar een fractie van de staat bekeken. Op geologische kaarten konden ze zien dat de bellenbronnen opvallend vaak op of in de buurt van bekende gas- en kolenreserves lagen.
Oud gas
Metingen op het ijs toonden aan dat het bij grote bronnen meestal om oud methaan ging, afkomstig uit diepe gasvoorraden. Dus niet, zoals bij de kleinere bronnen, om gas dat is ontstaan bij rotting van ontdooiend plantenmateriaal. Van zo’n plek ontweek meestal tientallen tot honderden, maar in één geval meer dan 140 duizend liter per dag.
Op Groenland waren de grote bronnen alleen te vinden in meren die vlak naast de ijskap lagen. Honderd jaar geleden lag dat allemaal nog onder een dik pak ijs. Het methaan dat hier opborrelt, is wel afkomstig van rottende planten. Dit is duidelijk een gevolg van de opwarming van de laatste eeuw. Dat zien de onderzoekers als een sterke aanwijzing dat het hier inderdaad gaat om gas dat lag te wachten onder de ijskap. Die lag er op deze plaatsen nog niet zo lang: hij breidde zich uit in de Kleine IJstijd, tussen 1400 en 1900.
In Alaska ligt het anders. Op de plaatsen waar nu meren liggen, lag honderd jaar geleden stijf bevroren grond, ondoordringbaar voor aardgas. Verdere opwarming van het gebied zal dus vrijwel zeker zorgen dat extra gas zijn weg naar boven vindt.
Hoe veel , dat is moeilijk te zeggen. Uit de bodem van Alaska ontwijkt nu in ieder geval al 50 tot 70 procent meer methaan dan eerder werd aangenomen, berekenen de onderzoekers. Ze verwachten dat dit de komend eeuw nog meer zal worden.
Siberië
En dan is er nog Siberië, een veel groter gebied dat rijk is aan aardgas. Methaan dat in duizenden jaren uit de diepte omhoog is gekomen, zit daar opgesloten onder een dunne laag bevroren grond. Klimaatmodellen voorspellen dat die laag aan het eind van deze eeuw, maar mogelijk veel eerder, zal smelten. De kans is groot dat er dan heel veel methaan vrijkomt, met versterking van de opwarming tot gevolg. Extreme opwarming door methaan kan zelfs de grootste ramp van deze eeuw worden.
In de zee ten noorden van Siberië lijkt de grote ontgassing al begonnen. Plaatselijk braakt de zee daar grote hoeveelheden methaan uit.
Deze onderzoekers komen dus met een nogal sombere boodschap. Behalve voor bedrijven die naar fossiele brandstoffen zoeken. Zij hebben nu een heel simpele manier om gasvoorraden in het hoge noorden op het spoor te komen: gewoon zoeken naar gaten in het ijs.
(wetenschap24.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
03-06-2012
Maak kennis met Ardipithecus ramidus: uw voorouder
Het is één van de oudste mensachtigen die ooit is teruggevonden: Ardi. Een mengelmoes aan voorouders.
Voluit heet hij Ardipithecus ramidus, maar voor het gemak wordt hij regelmatig als Ardi aangeduid. Ardi mag dan de boeken ingaan als een mensachtige, hij had toch nog heel veel weg van een aap. Zo had Ardi opmerkelijk lange armen en een kort lijf (van ongeveer 120 centimeter lang).
Het skelet van Ardi. Foto: Sciencemag.org.
Ardi
De resten van Ardi (zie hiernaast) werden in 1994 in Ethiopië teruggevonden. De leeftijd van de fossiele resten werd vastgesteld op ongeveer 4,4 miljoen jaar. Met de vondst hadden de onderzoekers een belangrijk puzzelstukje opgeduikeld. Ardi kon wel eens een lang gezochte en nu gevonden voorouder van ons mensen zijn geweest. Naarmate de tijd vorderde, werden maar gegevens over Ardi verzameld en al snel bleek dat de onderzoekers gelijk hadden: Ardi is onze voorouder en vertegenwoordigt een tot dusver onbekende soort.
Bouw
In Ethiopië hadden de onderzoekers verschillende delen van een skelet opgegraven. Met veel geduld werden die delen bij elkaar gelegd zodat (een flink deel van) een skelet ontstond. Het skelet kreeg de naam ‘Ardi’. Uit de bouw kunnen de onderzoekers afleiden dat Ardi waarschijnlijk van het vrouwelijke geslacht was en ongeveer 50 kilo woog. Maar het skelet vertelt ons nog veel meer. Zo wijst de bouw erop dat Ardi een prima bomenklimmer was. In de boom gebruikte ze allevier haar ledematen. Maar op de grond verplaatste ze zich hoogstwaarschijnlijk op twee benen. Ook kunnen de onderzoekers op basis van de resten concluderen hoe groot het brein van Ardi was: de mensachtige had een herseninhoud van 300 tot 370 kubieke centimeter.
Geen hardloper
De voeten van Ardi zijn echt bijzonder: ze zijn in veel opzichten een mengeling van eigenschappen die we tegenwoordig aan de voeten van mensen en apen toeschrijven. Het is niet aannemelijk dat Ardi grote afstanden aflegde. De A. ramidus had een vrij platte voet en miste een boog in de voet (zoals wij dat tegenwoordig wel hebben). Hierdoor kon deze geen grote afstanden lopen en ook rennen moet lastig zijn geweest.
Zo moet de bouw van Ardi er ongeveer uit gezien hebben. Afbeelding: Ori~ (via Wikimedia Commons).
Verhaal van de mens
In het mooie boek ‘Het verhaal van de mens‘ staan 3D-reconstructies van de Ardipithecus ramidus, net als van onze andere voorouders.
Hapje eten
Het is ongelofelijk hoeveel informatie wetenschappers aan enkele botjes kunnen aflezen. Zelfs het menu van Ardi kent geen geheimen voor ons. De resten van het gebit van Ardi wijzen erop dat hij vruchten, groen, maar ook insecten en zoogdieren at. Bijtsporen op de botten van A. ramidus wijzen erop dat ook Ardi zelf op het menu van sommige dieren stond. Waarschijnlijk ging het om roofdieren zoals hyena’s.
Ardi. Foto: Jason Sannar (via Wikimedia Commons).
Stap voor stap
De vondst van A. ramidus is nog jong. Ardi houdt de wetenschap dan ook nog flink bezig. Zo gaan er nog regelmatig stemmen op dat Ardi helemaal geen voorouder van de mens zou zijn. Het zijn kreten in een voortschrijdend onderzoek waarmee we uiteindelijk een beter beeld van onze afkomst moeten krijgen. Want van Ardi weten we ondertussen heel wat, maar de context is een stuk onduidelijker. Want wie mogen A. ramidus op onze stamboom omringen? En hoe leidde A. ramidus uiteindelijk tot de moderne mens? Vragen genoeg. Maar het plaatje wordt gelukkig wel steeds completer en dat hebben we in grote mate aan Ardi te danken. Lang zaten we opgezadeld met voorouders die echt aap waren en voorouders die al veel van ons mensen weghadden. Een soort die overduidelijk een mengelmoes van aap en mens was – een soort overgangsfase – ontbrak. Tot we op Ardi stuitten: ongetwijfeld één van de meest interessante stapjes in onze lange evolutie.
Meer weten over uw voorouders? De komende weken lichten we elk weekend één voorouder uit. Volgende week is Lucy, oftewel Australopithecus afarensis, aan de beurt!
(scientias.nl)
Maak kennis met Ardipithecus ramidus: uw voorouder
Het is één van de oudste mensachtigen die ooit is teruggevonden: Ardi. Een mengelmoes aan voorouders.
Voluit heet hij Ardipithecus ramidus, maar voor het gemak wordt hij regelmatig als Ardi aangeduid. Ardi mag dan de boeken ingaan als een mensachtige, hij had toch nog heel veel weg van een aap. Zo had Ardi opmerkelijk lange armen en een kort lijf (van ongeveer 120 centimeter lang).
Het skelet van Ardi. Foto: Sciencemag.org.
Ardi
De resten van Ardi (zie hiernaast) werden in 1994 in Ethiopië teruggevonden. De leeftijd van de fossiele resten werd vastgesteld op ongeveer 4,4 miljoen jaar. Met de vondst hadden de onderzoekers een belangrijk puzzelstukje opgeduikeld. Ardi kon wel eens een lang gezochte en nu gevonden voorouder van ons mensen zijn geweest. Naarmate de tijd vorderde, werden maar gegevens over Ardi verzameld en al snel bleek dat de onderzoekers gelijk hadden: Ardi is onze voorouder en vertegenwoordigt een tot dusver onbekende soort.
Bouw
In Ethiopië hadden de onderzoekers verschillende delen van een skelet opgegraven. Met veel geduld werden die delen bij elkaar gelegd zodat (een flink deel van) een skelet ontstond. Het skelet kreeg de naam ‘Ardi’. Uit de bouw kunnen de onderzoekers afleiden dat Ardi waarschijnlijk van het vrouwelijke geslacht was en ongeveer 50 kilo woog. Maar het skelet vertelt ons nog veel meer. Zo wijst de bouw erop dat Ardi een prima bomenklimmer was. In de boom gebruikte ze allevier haar ledematen. Maar op de grond verplaatste ze zich hoogstwaarschijnlijk op twee benen. Ook kunnen de onderzoekers op basis van de resten concluderen hoe groot het brein van Ardi was: de mensachtige had een herseninhoud van 300 tot 370 kubieke centimeter.
Geen hardloper
De voeten van Ardi zijn echt bijzonder: ze zijn in veel opzichten een mengeling van eigenschappen die we tegenwoordig aan de voeten van mensen en apen toeschrijven. Het is niet aannemelijk dat Ardi grote afstanden aflegde. De A. ramidus had een vrij platte voet en miste een boog in de voet (zoals wij dat tegenwoordig wel hebben). Hierdoor kon deze geen grote afstanden lopen en ook rennen moet lastig zijn geweest.
Zo moet de bouw van Ardi er ongeveer uit gezien hebben. Afbeelding: Ori~ (via Wikimedia Commons).
Verhaal van de mens
In het mooie boek ‘Het verhaal van de mens‘ staan 3D-reconstructies van de Ardipithecus ramidus, net als van onze andere voorouders.
Hapje eten
Het is ongelofelijk hoeveel informatie wetenschappers aan enkele botjes kunnen aflezen. Zelfs het menu van Ardi kent geen geheimen voor ons. De resten van het gebit van Ardi wijzen erop dat hij vruchten, groen, maar ook insecten en zoogdieren at. Bijtsporen op de botten van A. ramidus wijzen erop dat ook Ardi zelf op het menu van sommige dieren stond. Waarschijnlijk ging het om roofdieren zoals hyena’s.
Ardi. Foto: Jason Sannar (via Wikimedia Commons).
Stap voor stap
De vondst van A. ramidus is nog jong. Ardi houdt de wetenschap dan ook nog flink bezig. Zo gaan er nog regelmatig stemmen op dat Ardi helemaal geen voorouder van de mens zou zijn. Het zijn kreten in een voortschrijdend onderzoek waarmee we uiteindelijk een beter beeld van onze afkomst moeten krijgen. Want van Ardi weten we ondertussen heel wat, maar de context is een stuk onduidelijker. Want wie mogen A. ramidus op onze stamboom omringen? En hoe leidde A. ramidus uiteindelijk tot de moderne mens? Vragen genoeg. Maar het plaatje wordt gelukkig wel steeds completer en dat hebben we in grote mate aan Ardi te danken. Lang zaten we opgezadeld met voorouders die echt aap waren en voorouders die al veel van ons mensen weghadden. Een soort die overduidelijk een mengelmoes van aap en mens was – een soort overgangsfase – ontbrak. Tot we op Ardi stuitten: ongetwijfeld één van de meest interessante stapjes in onze lange evolutie.
Meer weten over uw voorouders? De komende weken lichten we elk weekend één voorouder uit. Volgende week is Lucy, oftewel Australopithecus afarensis, aan de beurt!
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Allemaal onzin wat hier in dit topic staat,het leven is veel te complex en te intelligent om zomaar te zijn ontstaan,vooral uit het niets.Dan krijgen we weer het verhaal van ja maar wie heeft God dan gemaakt, nou niemand want dan ga je oneindig door wie heeft die daarvoor dan weer gemaakt.God is er altijd al geweest en zal er altijd zijn je kan zijn aanwezigheid voelen en ook die van Jezus mits je erin geloofd en er naar leeft.De heilige geest kan in je komen en dat ga je zeker merken,dus dan is er toch iets wat we niet kunnen zien maar zeker wel voelen dus kan het geen onzin zijn.En het feit dat darwin een freemason is spreekt ook al boekdelen die zijn allemaal tegen God vooral in de wat hogere kringen,en als je wat meer weet over de freemasons,dan weet je eigenlijk al genoeg over deze theorie.
Heb je verder nog echte argumenten of blijft het hierbij?quote:
Allemaal onzin wat hier in dit topic staat,het leven is veel te complex en te intelligent om zomaar te zijn ontstaan,vooral uit het niets.Dan krijgen we weer het verhaal van ja maar wie heeft God dan gemaakt, nou niemand want dan ga je oneindig door wie heeft die daarvoor dan weer gemaakt.God is er altijd al geweest en zal er altijd zijn je kan zijn aanwezigheid voelen en ook die van Jezus mits je erin geloofd en er naar leeft.De heilige geest kan in je komen en dat ga je zeker merken,dus dan is er toch iets wat we niet kunnen zien maar zeker wel voelen dus kan het geen onzin zijn.En het feit dat darwin een freemason is spreekt ook al boekdelen die zijn allemaal tegen God vooral in de wat hogere kringen,en als je wat meer weet over de freemasons,dan weet je eigenlijk al genoeg over deze theorie.
Stel anders een vraag als je niet zo goed begrijpt waar het over gaat. Dat mag ook, hoewel we een centraal discussie/vraag topic hebben voor evolutie, dit is eigenlijk enkel het nieuws topic. Vind je het allemaal niks, mag je ook best weg blijven.
Putting the Fun back into Fundamentally Wrong since 1975.
"Yes, of course, I knew you would volunteer, Mr. Feynman, but I was wondering if there would be anybody else."
"Yes, of course, I knew you would volunteer, Mr. Feynman, but I was wondering if there would be anybody else."
Ach wat kan ik me de tijd nog goed herinneren dat ik ook zo dacht. Nou ik zou bijna zeggen 'Ignorance is bliss' want wat is het fijn als je alle problemen die je hebt en zorgen over de toekomst kunt afschuiven op een denkbeeldig wezen dat alles weet, alles kan en alles ooit weer goed zal maken.quote:
Allemaal onzin wat hier in dit topic staat,het leven is veel te complex en te intelligent om zomaar te zijn ontstaan,vooral uit het niets.Dan krijgen we weer het verhaal van ja maar wie heeft God dan gemaakt, nou niemand want dan ga je oneindig door wie heeft die daarvoor dan weer gemaakt.God is er altijd al geweest en zal er altijd zijn je kan zijn aanwezigheid voelen en ook die van Jezus mits je erin geloofd en er naar leeft.De heilige geest kan in je komen en dat ga je zeker merken,dus dan is er toch iets wat we niet kunnen zien maar zeker wel voelen dus kan het geen onzin zijn.En het feit dat darwin een freemason is spreekt ook al boekdelen die zijn allemaal tegen God vooral in de wat hogere kringen,en als je wat meer weet over de freemasons,dan weet je eigenlijk al genoeg over deze theorie.
Het is bijna te vergelijken met 'The Matrix'.. don't take the red pill als je de realiteit niet aan kunt. Als je echter er liever voor kiest de waarheid te leren dan stel ik voor dat je eens een echt goed boek over evolutie leest. De bewijzen zijn namelijk zo sterk dat je er niet omheen kunt, en zijn veel sterker dan de creationisten je willen doen geloven. Let wel, dat soort boeken zijn vaak dikke 'pillen', maar dat ben je wel gewend van de bijbel. Ik stel voor eens te beginnen met 'Het grootste spektakel ter wereld' van Dawkins.
Of je kiest voor de blauwe 'pil' en blijft fijn in je sprookjes geloven... slaap zacht.
Alpha kenny one
quote:
Allemaal onzin wat hier in dit topic staat,het leven is veel te complex en te intelligent om zomaar te zijn ontstaan,vooral uit het niets.Dan krijgen we weer het verhaal van ja maar wie heeft God dan gemaakt, nou niemand want dan ga je oneindig door wie heeft die daarvoor dan weer gemaakt.God is er altijd al geweest en zal er altijd zijn je kan zijn aanwezigheid voelen en ook die van Jezus mits je erin geloofd en er naar leeft.De heilige geest kan in je komen en dat ga je zeker merken,dus dan is er toch iets wat we niet kunnen zien maar zeker wel voelen dus kan het geen onzin zijn.En het feit dat darwin een freemason is spreekt ook al boekdelen die zijn allemaal tegen God vooral in de wat hogere kringen,en als je wat meer weet over de freemasons,dan weet je eigenlijk al genoeg over deze theorie.
Dit kan niet serieus zijn
Ga ff ergens anders trollen ja
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
07-06-2012
Onderzoekers leggen meetlat langs Homo heidelbergensis
Eindelijk weten we dan hoe groot onze voorouder Homo heidelbergensis ongeveer was: ietsje groter dan de bekende Neanderthaler.
Spaanse wetenschappers stelden de grootte van H. heidelbergensis vast door botten die nabij het plaatsje Burgos werden teruggevonden, te bestuderen. Het gaat om zo’n 27 complete botten die zeker 500.000 jaar oud zijn. “Deze ongelofelijke collectie stelt ons in staat om de grootte van soorten zoals de Homo heidelbergensis, die Europa in het midden van het Pleistoceen bewoonde en een voorouder van de Neanderthaler is, vast te stellen,” legt onderzoeker Jose Miguel Carretero Diaz.
Compleet
De onderzoekers baseren hun schatting van de lengte van de H. heidelbergensis op complete botten uit de armen en benen van de soort. Het is voor het eerst dat voor deze schatting complete botten worden gebruikt en dat maakt de schatting direct een stuk betrouwbaarder.
De botten die in Spanje zijn teruggevonden. Foto: Carretero et al.
Langer
Uit het onderzoek blijkt dat zowel de mannelijke als de vrouwelijke H. heidelbergensis ietsje groter waren dan de mannelijke en vrouwelijke Neanderthalers. “Geen van beide soorten kan beschouwd worden als klein,” zo stellen de onderzoekers. “Ze zijn beiden gemiddeld of bovengemiddeld van grootte. Maar beide soorten telden ook extra lange individuen.” De lengte van de Neanderthalers en Homo heidelbergensis is vergelijkbaar met de lengte van mensen in het centrale deel van Europa en Mediterrane gebied. Dat is te lezen in het blad Journal of Human Evolution.
Twee miljoen jaar
Uit het onderzoek blijkt ook dat de Neanderthalers en Homo heidelbergensis zeker twee miljoen jaar aan deze lengte vasthielden. En dat werkte prima. Tot zo’n 200.000 jaar geleden. Toen ontstond de Homo sapiens. Deze soort was aanzienlijk groter dan alle mensachtigen die tot op dat moment geleefd hadden. Ook was de H. sapiens slanker en had deze lichtere botten en langere benen. “Dat betekende niet alleen een afname van het lichaamsgewicht, maar ook dat ze grotere stappen konden nemen, een grotere snelheid hadden en minder energie verloren wanneer ze zich bewogen.”
En daarmee had de H. sapiens een streepje voor op bijvoorbeeld de H. heidelbergensis en Neanderthaler. Zeker toen het klimaat en de ecosystemen veranderden.
(Scientias.nl)
Onderzoekers leggen meetlat langs Homo heidelbergensis
Eindelijk weten we dan hoe groot onze voorouder Homo heidelbergensis ongeveer was: ietsje groter dan de bekende Neanderthaler.
Spaanse wetenschappers stelden de grootte van H. heidelbergensis vast door botten die nabij het plaatsje Burgos werden teruggevonden, te bestuderen. Het gaat om zo’n 27 complete botten die zeker 500.000 jaar oud zijn. “Deze ongelofelijke collectie stelt ons in staat om de grootte van soorten zoals de Homo heidelbergensis, die Europa in het midden van het Pleistoceen bewoonde en een voorouder van de Neanderthaler is, vast te stellen,” legt onderzoeker Jose Miguel Carretero Diaz.
Compleet
De onderzoekers baseren hun schatting van de lengte van de H. heidelbergensis op complete botten uit de armen en benen van de soort. Het is voor het eerst dat voor deze schatting complete botten worden gebruikt en dat maakt de schatting direct een stuk betrouwbaarder.
De botten die in Spanje zijn teruggevonden. Foto: Carretero et al.
Langer
Uit het onderzoek blijkt dat zowel de mannelijke als de vrouwelijke H. heidelbergensis ietsje groter waren dan de mannelijke en vrouwelijke Neanderthalers. “Geen van beide soorten kan beschouwd worden als klein,” zo stellen de onderzoekers. “Ze zijn beiden gemiddeld of bovengemiddeld van grootte. Maar beide soorten telden ook extra lange individuen.” De lengte van de Neanderthalers en Homo heidelbergensis is vergelijkbaar met de lengte van mensen in het centrale deel van Europa en Mediterrane gebied. Dat is te lezen in het blad Journal of Human Evolution.
Twee miljoen jaar
Uit het onderzoek blijkt ook dat de Neanderthalers en Homo heidelbergensis zeker twee miljoen jaar aan deze lengte vasthielden. En dat werkte prima. Tot zo’n 200.000 jaar geleden. Toen ontstond de Homo sapiens. Deze soort was aanzienlijk groter dan alle mensachtigen die tot op dat moment geleefd hadden. Ook was de H. sapiens slanker en had deze lichtere botten en langere benen. “Dat betekende niet alleen een afname van het lichaamsgewicht, maar ook dat ze grotere stappen konden nemen, een grotere snelheid hadden en minder energie verloren wanneer ze zich bewogen.”
En daarmee had de H. sapiens een streepje voor op bijvoorbeeld de H. heidelbergensis en Neanderthaler. Zeker toen het klimaat en de ecosystemen veranderden.
(Scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
dan is dit zeker ook weer een trol bericht volgens vele
http://www.genade.info/bl(...)en-resten-zijn-echt/
http://www.genade.info/bl(...)en-resten-zijn-echt/
Dat is even waar als dat Charles Darwin een vrijmetselaar zou zijn geweest.quote:
dan is dit zeker ook weer een trol bericht volgens vele
http://www.genade.info/bl(...)en-resten-zijn-echt/
beide onwaar.
