Boek aan het schrijven - hoofdstuk 4

quote:

Op zondag 27 februari 2011 11:17 schreef Dingest het volgende:
Ik denk dat het voor mij niet gaat werken, daar denk ik te lineair voor. Bovendien acht ik de kans vrij groot dat als ik de soms - voor mij - minder boeiende stukken oversla ze er helemaal niet in zullen komen

Precies! Het zijn minder boeiende stukken, die kun je dus weglaten Maar ik snap wel wat je bedoelt; soms moet je vitale informatie kwijt en dat kan een enorme opgaaf zijn. Ik schrijf er in eerste instantie ook vaak overheen, maar zo'n 'strafopdracht' blijft wel voortdurend door mijn hoofd spoken. Vaak schrijf ik het dan tóch ineens op, op een heel andere plaats, en veel korter dan ik had gepland (en dus beter, want 'informatie' is vaak uitleggerig en daar zit niemand op te wachten).

quote:

Meestal begin ik aan zo'n gedeelte met 'dat is maar een kort stukje, dat is zo af', maar dan blijkt dat ik toch wat meer moet vertellen om een volledige achtergrond te geven dan ik gedacht had. Dan kost het veel meer tijd en moeite dan ik gehoopt had.

Mijn tip is dus: eerst laten bezinken, daarna de verkorte versie opschrijven.

En dan iets anders: dinsdag heb ik een afspraak met mijn uitgever om het manuscript te bespreken. Ben benieuwd... en ook wel een beetje zenuwachtig

quote:

Op maandag 28 februari 2011 01:14 schreef wonderer het volgende:
Awesome. Heb je het af? Is het gelukt allemaal?

Nee, niet af

Dit gaat nog steeds over het manuscript dat ik half december opstuurde. Toen werd eerst de hoofdredacteur ontslagen, vervolgens was de uitgeefster met zwangerschapsverlof en daarna ging ik skiën. Het duurde zo lang dat ik al bijna begon te hopen dat iemand op de uitgeverij het einde had geschreven

Maar goed, dat einde moet ik dus nog maken. Ik wil er eerst graag over praten, omdat ik onzeker ben over de ontknoping. Of het gaat 'werken', dus. Het is een sterk plotgedreven verhaal, met veel subtiele aanwijzingen en hints, maar op dit punt in het schrijfproces kan ik - in het uiterste geval - nog beslissen om die spanningsboog minder prominent te maken. Zoals ik het nu heb opgeschreven, weet je vanaf de eerste regel dat er iets 'groots' staat te gebeuren - een geheim, een fatale ontwikkeling, zeg maar. Ik zou het jammer vinden als de lezer vanaf pagina 3 al weet hoe het zit, zeg maar En aangezien het verhaal ook zónder die spanningsboog overeind blijft, volgens mij, wil ik éérst horen hoe een onbevangen lezer (de uitgeefster, dus) het verhaal interpreteert.

Een leuke - nogal gewaagde - optie is om het 'geheim' meteen in een proloog te onthullen. In dat geval draait het in het boek dus niet om de vraag wát er is gebeurd, maar je krijgt langzaam maar zeker inzicht in de achtergronden: hoe het ooit zo ver heeft kunnen komen. Dat vind ik ook een mooi uitgangspunt.

Maar ik vind het wel moeilijk om dat soort beslissingen te nemen over mijn eigen verhaal. Onlangs las ik de nieuwe roman van Herman Koch, Zomerhuis met zwembad, en die ontknoping viel ontzettend tegen. Ik vind niets zo vervelend als een boek dat heel manipulatief en slim is geschreven, als een soort puzzel, en dat vervolgens eindigt in een drassige modderpoel. Een schrijver moet, als hij de lezer op die manier manipuleert, ook echt deliveren. De ontknoping moet bevredigend zijn, sluitend, en liefst natuurlijk verrassend. Dat klinkt helaas simpeler dan het is, en daarom wil ik de ontknoping eerst bespreken.

Ontknopingen kunnen op verschillende manieren tegenvallen;
- het is wat je had verwacht
- het is niet wat je had verwacht
- het is nog steeds een knoop, die niet wordt doorgehakt ook
- de butler heeft het gedaan
- hee, nu al afgelopen?
- en ze leefden nog lang en gelukkig
- en toen kreeg zij K en dat vond hij heel zielig, maar er moest natuurlijk wél ge***** worden

Ze kunnen ook meevallen;
- hee, verfrissend, die zag ik niet aankomen, maar hee het is wel logisch
- ha gelukkig, het is afgelopen
- de butler heeft het gedaan maar het is postmodernistisch bedoeld,als een sociaal cultureel commentaar op de veranderde verhoudingen in de Westerse samenleving
- aardige cliffhanger, wanneer komt het tweede deel uit?

Cluedo, dat bordspel, daar is een film van gemaakt.

Hoezo hier genoemd?

Nou die film had dus een einde.

Gevolgd door een ánder einde.

En een nog ander einde.

In een boek is dat ook mogelijk misschien? Ik zou zeggen; als je twijfelt over het einde van je boek, schrijf verschillende eindes (volledig of niet) en presenteer die als mogelijkheden.

Ik kwam net de eerste 11 pagina's van mijn autobiografie tegen.

Ik ben 20.

Maar blijkbaar heb ik al genoeg meegemaakt om er een dramatisch verhaal van te maken, want het was toch behoorlijk meeslepend en ik heb alle pagina's gelezen! Ik hoop dat ik ooit nog eens verder schrijf, want we zitten nu vast op een best wel spannend punt.
Ik zal mezelf ongetwijfeld aangenaam verrassen, als ik het dan op een dag weer terug lees.

En ja, dit is een verkapte kijk-mij-nog-wakker-zijn-zeg-dat-ik-een-echte-Fok!ker-ben-post.

quote:

Op maandag 28 februari 2011 04:16 schreef wonderer het volgende:

[..]

Die angst heb ik zelf ook. Dat de lezer het van mijlenver ziet aankomen. Of dat het juist uit de lucht komt vallen omdat ik te subtiel was. Nu maakt dat voor mijn huidige romans niet zo heel veel uit omdat het niet om de twists en plot gaat, maar toch... iets onverwachts is wel leuk af en toe, ook bij een characterdriven roman, en dan moet het wel goed zijn.

Het waarom vind ik zelf vaak leuker dan een enorme twist, maar dat is in inderdaad een afweging die je moet maken.

Ik geloof dat ik het 'waarom' ook leuker vind Spectaculaire twists zijn vaak toch een beetje kinderachtig, tenzij het héél goed is gedaan.

quote:

Als je nog een proeflezer nodig hebt, mag je wel mailen. Ik word in "bepaalde kringen" wel gewaardeerd vanwege mijn input in dit soort zaken

O, dank je. Dat is misschien wel een goed idee voor als het boek helemaal af is - tegen die tijd heeft de uitgeefster het manuscript ook doodgelezen en ben ik waarschijnlijk wel weer toe aan een 'frisse' lezer. Vrienden en familie bieden vaak genoeg aan om te proeflezen, maar daar begin ik niet aan. Zelfs mijn eigen man mag het niet lezen

quote:

Op maandag 28 februari 2011 04:23 schreef Beardy het volgende:
Cluedo, dat bordspel, daar is een film van gemaakt.

Hoezo hier genoemd?

Nou die film had dus een einde.

Gevolgd door een ánder einde.

En een nog ander einde.

In een boek is dat ook mogelijk misschien? Ik zou zeggen; als je twijfelt over het einde van je boek, schrijf verschillende eindes (volledig of niet) en presenteer die als mogelijkheden.

Nee, dat is nu juist wat ik tegen heb op veel ontknopingen. Je leest eraan af dat de schrijver een aantal leuke ideeën had, die hij uit arren moede maar allemaal door onze strot duwt. Ik houd van helderheid, eenvoud. Bij de romans van Herman Koch (de laatste twee, die ik trouwens heel erg goed vindt) is dat mijn enige bezwaar: de verhalen eindigen in mist. Ik kan niet eens navertellen hoe het precies afloopt.

Het is wel interessant om over na te denken. Toen ik het er laatst met iemand over had, noemde ik een roman die ik destijds heel goed vond: Damage van Josephine Heart, over een prominente politicus die een affaire begint met de verloofde van zijn zoon. Het is een extreem dramatisch verhaal waarin de hoofdpersoon (de politicus, die tevens de verteller is) werkelijk alles verliest: liefde, gezin, toekomst, hoop. Het boek eindigt in een witte kamer, waar de politicus de rest van zijn leven slijt in totale eenzaamheid. Heel simpel, misschien zelfs op het randje van pathetisch, maar: het werkt. Als lezer heb je na zo'n einde een bevredigd gevoel. Je denkt: 'Ja, zó moest het aflopen.' En je kunt het boek daarna ook wegleggen met het idee dat alles is gezegd.

Ik loop ook al tijden met het idee om een boek te schrijven. Heb een tijd geleden een boek gekocht over hoe je een Bestseller moet schrijven. Heb het een beetje doorgelezen maar denk dat ik gewoon op mijn gevoel af ga. Heb wel wat ideetjes, we zien wel waar het schip strandt.

Gewoon beginnen FlyingBurriteau. Niet een bestseller willen produceren, maar schrijven omdat je het leuk vindt. Wat voor verhaalidee heb je? En heb je wel eens korte verhalen geschreven?

Inderdaad, gewoon aan beginnen Zolang het maar voor je eigen plezier is maakt je ervaring helemaal niet uit. Het moet je maar net liggen, en als toevallig blijkt dat je er serieus iets mee kan dan is dat mooi meegenomen.

quote:

Op maandag 28 februari 2011 01:07 schreef Nadine26 het volgende:

[..]

Precies! Het zijn minder boeiende stukken, die kun je dus weglaten Maar ik snap wel wat je bedoelt; soms moet je vitale informatie kwijt en dat kan een enorme opgaaf zijn. Ik schrijf er in eerste instantie ook vaak overheen, maar zo'n 'strafopdracht' blijft wel voortdurend door mijn hoofd spoken. Vaak schrijf ik het dan tóch ineens op, op een heel andere plaats, en veel korter dan ik had gepland (en dus beter, want 'informatie' is vaak uitleggerig en daar zit niemand op te wachten).

[..]

Mijn tip is dus: eerst laten bezinken, daarna de verkorte versie opschrijven.

En dan iets anders: dinsdag heb ik een afspraak met mijn uitgever om het manuscript te bespreken. Ben benieuwd... en ook wel een beetje zenuwachtig

Als ik het achteraf terug lees is het ook lang niet zo lang als dat het aanvoelde tijdens het schrijven, en heb ik ook niet het idee dat het echt verkort hoeft te worden. Het schrijfproces zelf is dan even taai, omdat ik niet zo goed ben met de diepere interactie Als ik het langere tijd laat bezinken blijft het net zo lastig.

Gelukkig wist ik m'n oude lycos/multimania-account nog, daar heb ik even een stukje op kunnen zetten:
http://members.multimania.nl/devoidpluis/ring/ProloogJM-W13.doc

quote:

Op maandag 28 februari 2011 14:50 schreef Dingest het volgende:

Gelukkig wist ik m'n oude lycos/multimania-account nog, daar heb ik even een stukje op kunnen zetten:
http://members.multimania.nl/devoidpluis/ring/ProloogJM-W13.doc

Je schrijft goed. Niet mijn soort verhaal overigens.
Je begint met een berg informatie (haha, berg! ), dat kun je beter verderop in je verhaal zetten. De alinea met Reginald Morrisey zette kan best aan het begin staan.

quote:

Op maandag 28 februari 2011 14:50 schreef Dingest het volgende:
Inderdaad, gewoon aan beginnen Zolang het maar voor je eigen plezier is maakt je ervaring helemaal niet uit. Het moet je maar net liggen, en als toevallig blijkt dat je er serieus iets mee kan dan is dat mooi meegenomen.

[..]

Als ik het achteraf terug lees is het ook lang niet zo lang als dat het aanvoelde tijdens het schrijven, en heb ik ook niet het idee dat het echt verkort hoeft te worden. Het schrijfproces zelf is dan even taai, omdat ik niet zo goed ben met de diepere interactie Als ik het langere tijd laat bezinken blijft het net zo lastig.

Gelukkig wist ik m'n oude lycos/multimania-account nog, daar heb ik even een stukje op kunnen zetten:
http://members.multimania.nl/devoidpluis/ring/ProloogJM-W13.doc

Je schrijft inderdaad goed. En het is mijn soort verhaal
Ik ben heel benieuwd wat je in gedachte hebt met het verhaal, je kunt na het lezen van de proloog nog alle kanten op als lezer.

Zou dat verhaal beginnen met dat stukje over moeilijk ademhalen en dan met die informatie komen Dingest, of die informatie (i.i.g. ten dele) in een voetnoot of zo stoppen. Het is toch meestal aan te raden een verhaal met een 'pakker' te beginnen, iets dat de lezer motiveert om verder te lezen; een bups informatie is daar niet echt voor geschikt.

quote:

Zondag 16 mei 2010
De Tweede Stap, Noordelijke Col van Mount Everest Tibet

Ik zit hier in een ijskoude tent, mijn adem maakt ijsbloemen op het dunne doek. Het is moeilijk adem te halen in deze ijle lucht. Dit is de zone des doods. Een onvergeeflijk, desolaat gebied dat zijn naam dankt aan één simpele reden: menselijk bestaan is er onmogelijk. Het dient niet verward te worden met de ecologische dode zones zoals die worden aangetroffen worden in de oceaan, water met een zo laag zuurstofgehalte dat het dierenleven erdoor uitsterft, maar de gelijkenis is niet ver te zoeken. Het bevindt zich alleen hoger. Zo rond de 8.000 meter boven de zeespiegel.

Mijn snelle ademhaling maakt het schrijven in dit dagboek moeilijk, net als het trillen van mijn half bevroren vingers. De atmosferische druk op deze hoogte ligt hier op grofweg een derde van die op zeeniveau. Dit heeft tot gevolg dat er ook slechts een derde van de hoeveelheid zuurstof in de lucht. De aanslag op het menselijk lichaam is daardoor enorm. De zuurstofwaarde in het bloed zakt snel en hypoxie treed op. Om hiervoor te compenseren begint het lichaam sneller te ademen, van 30 ademhalingen per minuut tot wel 90. Ademhalen verandert in een rap tempo in een zware uitputtingsslag. Een normaal persoon zou het hier ongeveer drie minuten volhouden voordat hij zijn bruikbare bewustzijn verliest.

Zo iets bijvoorbeeld .... trekt het verhaal een beetje in het persoonlijke. Was er trouwens niet al te lang geleden een schoonmaak actie in de bergen waarbij een hoop lijken en troep zijn weggehaald?

Enneuh .... heb een nieuw draadje gestart met verhaaltjes voor het slapen gaan, schrijven jullie er daar nou ook eens eentje alsjeblieft?

Kwillun nieuwe Fok! kort verhaal wedstrijd of misschien bij gebrek daar aan onderling schrijf 'opdrachtjes' bedenken - zoals een verhaaltje voor het slapen gaan.

quote:

Op maandag 28 februari 2011 14:50 schreef Biancavia het volgende:
Gewoon beginnen FlyingBurriteau. Niet een bestseller willen produceren, maar schrijven omdat je het leuk vindt. Wat voor verhaalidee heb je? En heb je wel eens korte verhalen geschreven?

Ik wilde niet direct een bestseller schrijven, in dat boek stonden ook een aantal handige tips. Dingen over het uitwerken van personages enzo, dat leek me wel interessant. Ik heb vroeger wel wat korte verhalen geschreven. Mijn probleem is dat ik overloop van creativiteit, op meerdere gebieden, op de een of andere manier lukt het me niet om dat goed in de praktijk te brengen. Wat me leuk lijkt om over te schrijven zijn psychologische, coming of age verhalen.

quote:

Op maandag 28 februari 2011 16:12 schreef Biancavia het volgende:

[..]

Je schrijft goed. Niet mijn soort verhaal overigens.
Je begint met een berg informatie (haha, berg! ), dat kun je beter verderop in je verhaal zetten. De alinea met Reginald Morrisey zette kan best aan het begin staan.

Ik krijg dat toch wel vaker te horen, ook van mensen die ik niet ken, dat mijn schrijfstijl inderdaad beschrijvend maar wel prettig is. Aan de andere kant ben ik nog vrij jong - 24, ik schijf nu een jaar of 9 - en heb ik nog genoeg de tijd om mijn schrijfstijl te verfijnen.

O, met het schuiven met alinea's/hele stukken heb ik mij verder nog niet bezig gehouden, ik heb er alleen even vlug de spellingscontrole overheen gegooid en de opmaak gedaan om iets te kunnen presenteren

quote:

Op maandag 28 februari 2011 16:39 schreef ValHallen het volgende:

[..]

Je schrijft inderdaad goed. En het is mijn soort verhaal
Ik ben heel benieuwd wat je in gedachte hebt met het verhaal, je kunt na het lezen van de proloog nog alle kanten op als lezer.

Ik had er niet echt een gedachte achter toen ik begon. Ik moest iets hebben voor de NaNoWriMo en ik kwam op het idee om dingen uit de tv-serie Warehouse 13 te combineren met mijn eigen personages vanwege dezelfde luchtige toon. En omdat ik dit soort dingen uit de geschiedenis erg interessant vind. Normaal is mijn stijl en inrichting er als die van Clive Cussler; beginnen met één of twee gebeurtenissen (al dan niet in het verre verleden) wat dan zijdelings onderdeel uitmaakt van een eigenlijk vrij eenvoudig avonturenverhaal. Zoals ik met de ramp op Tenerife gedaan heb, bijvoorbeeld. Maar verder niets innovatief of bovennatuurlijk

De eerste twee verschijningen zijn direct relevant, omdat ze al mijn bestaande personages (voornamelijk van de verder fictieve Mallory-familie) erbij betrekken. Hiervoor had ik al een verhaal gestart waarin de verdwijning van Earhart en het vinden van haar toestel een rol speelde, dus op die manier worden er ze ook bij betrokken. De derde is om een verschijning te hebben die iedereen iets zegt, en zo de omvang van het probleem vaststelt.

Hierna ben ik eerst bezig om de mijn personages erbij te betrekken,achtergronden te geven en het geheimzinnig te houden. Een deel van hen wordt gevraagd mee te werken om George Mallory te kunnen identificeren, een ander deel om mee te werken om Earhart's toestel te identificeren en mijn hoofdpersonen raken zelf ongewild bij een verschijning betrokken. Dat loopt dan uit op aanvaring met de criminele partij die ervoor verantwoordelijk is, wat weer leidt tot een samenwerking met de mensen van Warehouse 13 (een organisatie gericht op het verzamelen en bewaren van objecten/artefacten met bijzondere eigenschappen) die de verschijningen juist proberen op te lossen. Verder heb ik het nog niet exact uitgewerkt; ik moet uiteraard een megalomanisch plan verzinnen met een zoektocht naar een artefact en dat dan laten dwarsbomen.
Niet dat ik veel wil weggeven, maar grote plottwists doe ik zelden aan. Het is puur voor de vermaak, dat zal het ongetwijfeld een beetje voorspelbaar maken.

Eén van de nadelen die ik tot nu toe ben tegengekomen is dat ik veel meer personages nodig heb dan gedacht - en vijf daarvan zijn lid van de Mallory-familie wat een beetje onhandig is als ik straks vier daarvan in dezelfde ruimte stop

quote:

Op maandag 28 februari 2011 16:41 schreef Beardy het volgende:
Zou dat verhaal beginnen met dat stukje over moeilijk ademhalen en dan met die informatie komen Dingest, of die informatie (i.i.g. ten dele) in een voetnoot of zo stoppen. Het is toch meestal aan te raden een verhaal met een 'pakker' te beginnen, iets dat de lezer motiveert om verder te lezen; een bups informatie is daar niet echt voor geschikt.

[..]

Zo iets bijvoorbeeld .... trekt het verhaal een beetje in het persoonlijke. Was er trouwens niet al te lang geleden een schoonmaak actie in de bergen waarbij een hoop lijken en troep zijn weggehaald?

Enneuh .... heb een nieuw draadje gestart met verhaaltjes voor het slapen gaan, schrijven jullie er daar nou ook eens eentje alsjeblieft?

Kwillun nieuwe Fok! kort verhaal wedstrijd of misschien bij gebrek daar aan onderling schrijf 'opdrachtjes' bedenken - zoals een verhaaltje voor het slapen gaan.

Ik dacht dat een term als 'zone des doods' op zich al pakkend genoeg zou zijn
Het zou in ieder geval wel een beetje vreemd zijn om in ik-perspectief te beginnen terwijl de rest allemaal derde persoon is

Een schoonmaakacties hebben ze inderdaad wel gehouden omdat bijna ál die rommel achterbleef (vooral zuurstoftanks), maar er is nog steeds veel vervuiling en lijken worden zelden tot nooit geborgen. Op die hoogte is dat een hels (en duur) karwei. Het lichaam van George Mallory is toen na de vondst in '99 op Everest herbegraven.
Al kan dat ook met eergevoel en respect te maken hebben, zoals scheepswrakken gemarkeerd worden als een massa-zeemansgraf.

Korte verhalen schrijven lukt mij helaas niet

Tja Dingest ik zou in een verhaal (bijna) altijd een eerste persoon gebruiken, zeker in een verhaal als dit in een geïsoleerde omgeving met een kleine 'cast'. Een verteller als vertelvorm werkt wel, maar geeft iets afstandelijks en dat lijkt me in een dergelijke setting niet wenselijk. Je schrijft een beetje in een dagboek indeling en dan is het helemaal logisch om een beetje in eerste persoon te werken; dat hoef je dan niet in het hele verhaal te gebruiken! Je kunt stukken in een ander lettertype zetten, alsof het écht uit een andere tekst (dagboek!) komt en de rest uit een ander perspectief schrijven. Laat je dat dagboek gevonden worden ergens als reden voor het opnemen van die teksten.

Maar goed, dat is hoe ik het zou doen ieder zijn meug en zo weet je wel.

(ValHallen bedankt voor je bijdrage in dat andere draadje kon ik er tenminste nog eentje in stoppen)

quote:

Op maandag 28 februari 2011 18:17 schreef wonderer het volgende:
Vanavond ga ik nog een keer door mijn manuscript heen en morgen kan ie dan naar de uitgever... en kan ik beginnen met mijn thriller

En dan maanden wachten tot de uitgever tijd heeft, maar dat ben ik gewend

Leuk, wonderer!

Vind je het prettig om je met een heel ander project bezig te gaan houden? Of voelt het als een afscheid?
Hoe lang ben je trouwens in totaal met 'Arthur' bezig geweest?

quote:

Op maandag 28 februari 2011 17:56 schreef FlyingBurriteau het volgende:

[..]

Ik wilde niet direct een bestseller schrijven, in dat boek stonden ook een aantal handige tips. Dingen over het uitwerken van personages enzo, dat leek me wel interessant. Ik heb vroeger wel wat korte verhalen geschreven. Mijn probleem is dat ik overloop van creativiteit, op meerdere gebieden, op de een of andere manier lukt het me niet om dat goed in de praktijk te brengen. Wat me leuk lijkt om over te schrijven zijn psychologische, coming of age verhalen.

Je zou een soort kapstok kunnen maken - ik ken mensen die daar een programma voor gebruiken, yWriter of zoiets? - en eerst alle elementen en personages los uitwerken om daarna ze in een plot te gieten. Al moet je dan niet te star vasthouden aan wat je al bedacht had en dingen aan kunnen passen voor je plot. Je zou ook eerst kunnen gaan inlezen in het soort werk wat je zelf graag wilt schrijven - eventueel ook films daarover te kijken want 'coming of age' is een populair thema. Verder kan ik moeilijk uitleggen hoe te beginnen met schrijven. Bij mij is het gewoon een kwestie van beginnen met een concept, een personage (of meerdere) en een doel. Wat daar tussenin zit verzin ik ook pas als ik daarmee bezig ben.

Maar goed, iedereen heeft zijn eigen methode. Dat moet je gewoon zelf uitproberen

quote:

Op maandag 28 februari 2011 18:17 schreef Beardy het volgende:
Tja Dingest ik zou in een verhaal (bijna) altijd een eerste persoon gebruiken, zeker in een verhaal als dit in een geïsoleerde omgeving met een kleine 'cast'. Een verteller als vertelvorm werkt wel, maar geeft iets afstandelijks en dat lijkt me in een dergelijke setting niet wenselijk. Je schrijft een beetje in een dagboek indeling en dan is het helemaal logisch om een beetje in eerste persoon te werken; dat hoef je dan niet in het hele verhaal te gebruiken! Je kunt stukken in een ander lettertype zetten, alsof het écht uit een andere tekst (dagboek!) komt en de rest uit een ander perspectief schrijven. Laat je dat dagboek gevonden worden ergens als reden voor het opnemen van die teksten.

Maar goed, dat is hoe ik het zou doen ieder zijn meug en zo weet je wel.

(ValHallen bedankt voor je bijdrage in dat andere draadje kon ik er tenminste nog eentje in stoppen)

Ik weet niet tot hoever je het gelezen hebt dan, maar zelf had ik niet echt de indruk dat het in de verste verte las als een dagboek. De proloog bestaat al uit drie totaal verschillende stukken met de nodige personages, en zoals ik in mijn vorige reactie beschreef worden dat er nog een stuk meer. Dus het ik-perspectief is niet erg handig om te gebruiken om dat allemaal te vertellen
Los daarvan heb ik daar ook een gruwelijke hekel aan, maar dat is mijn voorkeur.

quote:

Op maandag 28 februari 2011 18:17 schreef wonderer het volgende:
Vanavond ga ik nog een keer door mijn manuscript heen en morgen kan ie dan naar de uitgever... en kan ik beginnen met mijn thriller

Gefeliciteerd met deze mijlpaal
Ik ben jaloers!

quote:

En dan maanden wachten tot de uitgever tijd heeft, maar dat ben ik gewend

Dat het lang duurt is begrijpelijk, maar daarom niet minder vervelend. Aan de andere kant: je begint nu aan iets nieuws, dat is een slimme manier om niet te blijven hangen in ongeduld en nerveuze afwachting.
Heeft je uitgever al een versie van dit manuscript gelezen, of wordt het voor hem een grote verrassing?

quote:

Op maandag 28 februari 2011 23:57 schreef wonderer het volgende:

[..]

Oh, ik hou mezelf wel bezig hoor. Het scheelt echt dat ik weet hoe het werkt in een uitgeverij.

Vorige keren merkte ik dat ik tussen het opsturen en de daarwerkelijke uitgave weinig nieuws uit mijn vingers kreeg, dus ik ben benieuwd hoe het nu gaat. We zullen zien

Uitgever weet nog van niks, ik wilde niet dat zij zich ermee gingen bemoeien voor het af was. Mijn verhaal, ik wilde het schrijven op mijn manier.

Spannend

Wat betreft het schrijven van iets nieuws: ik heb ook al twee ideeën die ik dolgraag wil gaan uitwerken als dit boek klaar is. Eén idee voor een enigszins autobiografische roman (al wordt de verteller een man), en één idee voor een kinderboek. Ik kan me nu al zo verheugen op het gevoel van vrijheid dat hoort bij een nieuw project! En de druk die even weg is... dat lijkt me nog wel het fijnste. Maar ik geef toe dat het altijd moeilijk is om de discipline op te brengen als je net iets groots hebt volbracht. Hoe dan ook: succes ermee

Ik voel juist een grote druk (op mezelf) om een eerste versie van een nieuw boek klaar te hebben op het moment dat het voorafgaande verschijnt. Komende juni verschijnt een boek van mij en dan wil ik waar ik nu aan werk dus in principe klaar hebben. Ik ben bang dat anders de recensies mijn werk te veel beïnvloeden, dat ik dingen compleet ga omgooien of onzeker word etc. In de periode waarin dan de reacties komen op het verschenen boek, hoef ik alleen de herschrijfrondes te doen, en dan kan ik me wel inhouden.

Bij een verhaal met meerdere verhaallijnen die door elkaar lopen, is het dan handig om de hoofdstukken om en om in te delen (chronologische volgorde) of eerst één verhaallijn schrijven tot vlak voor het moment waarbij ze samenkomen en dan de andere? Wanneer je telkens wisselt kan dit wel verwarrend werken, maar misschien maakt dit het juist wel spannender omdat je steeds een soort cliffhanger hebt. Wat denken jullie?

quote:

Op dinsdag 1 maart 2011 19:22 schreef KeizerKuzco het volgende:
Bij een verhaal met meerdere verhaallijnen die door elkaar lopen, is het dan handig om de hoofdstukken om en om in te delen (chronologische volgorde) of eerst één verhaallijn schrijven tot vlak voor het moment waarbij ze samenkomen en dan de andere? Wanneer je telkens wisselt kan dit wel verwarrend werken, maar misschien maakt dit het juist wel spannender omdat je steeds een soort cliffhanger hebt. Wat denken jullie?

Ik ben zelf ook bezig met zo'n verhaal en ik doe het om en om. Vind ik zelf wat lekkerder schrijven en inderdaad wat meer en wat kleinere cliffhangers. Bovendien houd je zo de aandacht op alle verhaallijnen.

quote:

Op dinsdag 1 maart 2011 19:48 schreef ValHallen het volgende:

[..]

Ik ben zelf ook bezig met zo'n verhaal en ik doe het om en om. Vind ik zelf wat lekkerder schrijven en inderdaad wat meer en wat kleinere cliffhangers. Bovendien houd je zo de aandacht op alle verhaallijnen.

En hoe lang zijn je hoofdstukken dan? Ik kan me wel voorstellen dat het irritant is voor een lezer om na een paar bladzijden weer om te schakelen naar een andere situatie, omdat je er dan net in zit. Misschien dat ik het wel om en om ga doen, maar dan met een paar hoofdstukken per keer.

quote:

Op dinsdag 1 maart 2011 20:03 schreef KeizerKuzco het volgende:

[..]

En hoe lang zijn je hoofdstukken dan? Ik kan me wel voorstellen dat het irritant is voor een lezer om na een paar bladzijden weer om te schakelen naar een andere situatie, omdat je er dan net in zit. Misschien dat ik het wel om en om ga doen, maar dan met een paar hoofdstukken per keer.

Zelf hou ik de stukjes redelijk kort in het begin, worden wat langer in het middenstuk (waar ik nu mee bezig ben) en het einde wissel ik ook weer wat sneller af.
Het begin omdat ik het fris wil houden, het midden omdat je dan meer achtergronden voor je kiezen krijgt en het einde om de spanning erin te houden.

quote:

Op dinsdag 1 maart 2011 20:13 schreef wonderer het volgende:

[..]

Als ik zoiets zou schrijven, zou ik het op de manier van Terry Pratchett doen. Geen hoofdstukken, maar gewoon steeds wisselen als het verhaal erom vraag (bij een "cliffhanger"). Niet TE lang maken trouwens, die stukjes. Ik merk dat met korte stukjes ik sneller wil doorlezen (oh, paar pagina's, kan nog wel even want ik wil weten hoe het verder gaat... oh, nou goed, nog EEN stukje dan, want nu komt er een leuker personage... etc).

Heel herkenbaar, alleen heeft dit bij mij weer vaak als gevolg dat sommige personages er zo uit springen waardoor andere op de achtergrond verdwijnen en ik door hun hoofdstukken juist heel vlug heen lees en details mis . De balans tussen deze stukken goed houden is heel erg moeilijk.

Doe het alsjeblieft niet zoals bij the wheel of time, waarbij het hele langen stukken zijn per verhaallijn zonder afwisseling. Dat zorgt vaak juist voor tergende stukken, afwisseling is goed!

Misschien moet je je verhaal a la The Stand schrijven. Dus eigenlijk ook wat Wonderer zegt.

quote:

Op dinsdag 1 maart 2011 20:13 schreef wonderer het volgende:

[..]

Als ik zoiets zou schrijven, zou ik het op de manier van Terry Pratchett doen. Geen hoofdstukken, maar gewoon steeds wisselen als het verhaal erom vraag (bij een "cliffhanger"). Niet TE lang maken trouwens, die stukjes. Ik merk dat met korte stukjes ik sneller wil doorlezen (oh, paar pagina's, kan nog wel even want ik wil weten hoe het verder gaat... oh, nou goed, nog EEN stukje dan, want nu komt er een leuker personage... etc).

Oké dat lijkt me inderdaad wel het beste. Bij voorbeeld In de ban van de Ring, werden de twee verhaallijnen ook strikt gescheiden gehouden, en dat maakte een gedeelte van het verhaal vrij saai. Ik ga de verhaallijnen om en om schrijven, met één of twee hoofdstukken per stukje.
Bedankt voor de adviezen.

Om even terug te komen op een opmerking die ik eerder in dit topic las over het overslaan van hoofdstukken. Ik vraag me af als je zelf al moeite hebt om een bepaald hoofdstuk te schrijven, om welke reden dan ook, hoe interessant en relevant dat gedeelte dan is voor de lezer.

quote:

Op maandag 7 maart 2011 22:30 schreef Roi het volgende:
Om even terug te komen op een opmerking die ik eerder in dit topic las over het overslaan van hoofdstukken. Ik vraag me af als je zelf al moeite hebt om een bepaald hoofdstuk te schrijven, om welke reden dan ook, hoe interessant en relevant dat gedeelte dan is voor de lezer.

Moeite hebben met bepaalde dingen (op een bepaalde manier) overbrengen of zelf geen interesse in iets hebben wil nog niet automatisch zeggen dat het ook niet relevant is Qua informatie kan het voor mij niet boeiend zijn omdat ik al weet wat er gaat komen en gewoon voorbij dat punt wil, maar het ook niet wil afraffelen.

quote:

Op maandag 7 maart 2011 21:33 schreef wonderer het volgende:
Ik ben inmiddels een week bezig met mijn thriller, bijna 8000 woorden, en ik ben bang dat mensen nu de clou al weten Ik moet dus oppassen dat ik niet heel wanhopig de aandacht ga proberen af te leiden, want dat werkt alleen maar averechts. Ik hoop nu dat ik subtiel de verdenking op een ander kan laden, waardoor mensen van gedachten veranderen en hun "geld inzetten" op die ander zodat uiteindelijk de ontknoping toch nog als een verrassing komt. En tegelijkertijd probeer ik ook aandacht te besteden aan de non-thrillerelementen (ontwikkeling relatie hoofdpersonen, angsten en onzekerheden van de protagonist... er moet eigenlijk nog een tweede lijntje bij).

Tips zijn welkom!

Probleem is dat jij al weet wat er gaat komen en de lading kent van elk klein detail en elke subtiele hint Altijd als ik ergens geheimzinnig over doe (in een verhaal of gewoon bij een verrassing) denk ik ook 'dat ligt er wel erg dik bovenop' maar in de praktijk pikken mensen vaak lang niet zoveel op als je zou denken, tenzij ze er van te voren al erg alert op zijn. Zolang je daartoe niet aanspoort zal het wel meevallen denk ik. Om het zeker te weten moet je uiteindelijk iemand laten proeflezen en ondervragen over de voorspelbaarheid denk ik

Heb je ook een idee (schrijvers) naar welke uitgever je je boek moet sturen om het te laten lezen en evt te laten uitgeven?

Grote uitgevers heb ik het dan he en niet degenen die alles willen drukken ...

quote:

Op maandag 7 maart 2011 22:30 schreef Roi het volgende:
Om even terug te komen op een opmerking die ik eerder in dit topic las over het overslaan van hoofdstukken. Ik vraag me af als je zelf al moeite hebt om een bepaald hoofdstuk te schrijven, om welke reden dan ook, hoe interessant en relevant dat gedeelte dan is voor de lezer.

Vaak kun je het dan gewoon weglaten, denk ik. Of je moet er een andere vorm voor vinden. Het idee voor een hoofdstuk hangt meestal samen met bepaalde gebeurtenissen die belangrijk zijn voor het verhaal, maar soms klopt de context niet. Ik zat laatst een hele tijd te klooien met een hoofdstuk dat zich in het buitenland afspeelde, dat leek me leuk: het buitenland, een vliegtuig, een nieuwe omgeving etc. Maar ik had, toen het erop aankwam, geen zin om te reizen En toen herinnerde ik me ook ineens dat ik in boeken altijd een hekel heb aan omslachtige verplaatsingen met vliegtuigen en hotels en gedoe. (Bij Leon de Winter woont iedereen altijd in Santa Monica of Los Angeles en ik ben dan meteen gedesoriënteerd, want die mensen zijn Nederlanders, ze praten ook Nederlands, dus het is mij nooit helemaal duidelijk waarom ze dan helemaal aan de andere kant van de wereld moeten wonen met een dochter die een fataal ongeluk krijgt, ik bedoel: een fataal ongeluk kun je toch ook gewoon in Nederland krijgen?)

Nou ja, kortom: mijn personages blijven gewoon in Nederland (Dat gaat me ook heel veel vervelend schrijfwerk besparen: reizen, aankomen, beschrijven van de nieuwe omgeving, uit taxi's stappen, hotels betreden, en dan heb ik het nog niet eens gehad over de vreemde taal die in zo'n land wordt gesproken en waar je óók weer een oplossing voor moet bedenken...) Dat vond ik trouwens ook zo ONTSTELLEND VERVELEND in dat boek van Tommy Wieringa, hoe heet het, over die moeder. Wat een KUTboek. En dan de hele tijd dat gereis over de aarbol, van hot naar her, hotel in, hotel uit, ik vond het werkelijk niet om door te komen. Ik ga nu een beetje off topic, ik weet het, maar ik krijg altijd oprispingen als ik aan dat boek denk. Toch ben ik blij dat ik het heb gelezen, want nu weet ik hoe een onecht boek eruit ziet. Onecht, in de zin van: ik geloofde niet één woord van dat hele verhaal. Aanstellerig, totaal fake.

Nou, ik draaf door. Morgen zal ik vertellen over het gesprek bij de uitgever. Nu slapen

Mijn personages reizen juist constant, en ik vind dat juist erg leuk Sterker nog, ik heb nu even geen Nederlandse personages. Mijn hoofdpersonen zijn Amerikaans en Nieuw-Zeelands. Ik reis dus ook veel digitaal en research doen vind ik vaak wel leuk. Aangezien ik net zoveel weet over Leiden als over Invercargill maakt dat voor mij weinig uit. Al wil ik nog wel eens een verhaal in Nederland af laten spelen.

Nou is het ook zo dat reizen bij avonturenverhalen hoort en dat - gemakshalve - er altijd connecties zijn die gewoon dezelfde taal spreken of dat het via een tolk wel wil. De 'gesproken' taal in het verhaal is Engels (ondanks dat de schrijftaal Nederlands is) en dat is dan wel vrij universeel, waardoor het hebben van Engelstalige personages juist helpt bij het reizen.

quote:

Op dinsdag 8 maart 2011 01:09 schreef Nadine26 het volgende:

Morgen zal ik vertellen over het gesprek bij de uitgever. Nu slapen

Het gesprek ging heel goed: de uitgeefster is enorm enthousiast en tot mijn grote vreugde hebben we minstens uur over het verhaal gesproken. Voor mij was het erg leuk om haar over de personages te horen praten alsof het om echte mensen ging - nu drong eigenlijk pas tot me door dat ik echt iets 'gemaakt' heb, een verhaal dat eerst niet bestond maar dat nu tastbaar wordt omdat zij erin kan geloven.
Ik had voorafgaand aan de afspraak al op haar twitter gelezen: "Ik ben een verschrikkelijk goed manuscript aan het lezen", en ik hoopte natuurlijk al dat het over dat ene manuscript ging, en jawel

En zo heeft één gesprek mij dus verlost van de diepe onzekerheid die me vanaf het begin achtervolgde, en tegelijk vraag ik me af waarom ik zelf niet kan beoordelen of ik op de goede weg zit Ik denk dat het te maken heeft met de nieuwe weg die ik ben ingeslagen, zowel wat betreft het 'genre' (plotgedreven verhaal, als je dat een genre mag noemen) als wat betreft de toon. Het is allemaal iets serieuzer dan ik gewend ben. Ik zal niet zeggen dat het 'literair' is - ik weet niet eens wat dat is - maar ik probeer in dit verhaal wel een bepaald gevoel te leggen. Iets nostalgisch. Nou ja, ik kan het niet goed uitleggen. Het komt erop neer dat mijn hoofdpersoon, tevens de vertelster, een nogal ernstig personage is. Dat kwam in dit geval toevallig zo uit, omdat de lezer het verhaal beleeft door háár ogen, en zij is een meisje dat enorm opkijkt naar de rijke familie waar zij (na de dood van haar moeder) in huis komt wonen. Ik heb dus gekozen voor een tamelijk bedachtzaam en beschouwend perspectief, en dat sluit grappen en grollen uit. Het zijn dus de bijfiguren die voor de scherpe opmerkingen moeten zorgen. Dat is een beproefd procedé, ik ben niet de eerste die kiest voor een beschouwende hoofdspersoon, maar ik was bang dat het saai zou worden, bloedeloos. Dat lijkt dus mee te vallen.

Trouwens, Wonderer: jij had een vraag over de subtiliteit in je thriller... en iemand reageerde daarop met de opmerking dat lezers vaak over subtiliteiten heen lezen. Ik denk inderdaad dat het zo werkt. Mijn uitgeefster had een aantal vragen (simpele dingen, zoals: waar is dat personage gebleven in dat en dat hoofdstuk), en ik heb hard genoeg aan het manuscript gewerkt om precies te weten hoe het in elkaar zit. Het bewuste personage wordt in dat hoofdstuk wel degelijk genoemd, een paar keer zelfs, maar kennelijk ben ik daar te subtiel te werk gegaan. Het is grappig om te merken dat je soms best wat meer geweld kunt gebruiken - lezers zijn slordig en lui (en terecht ), ze verwachten dat de schrijver met een oranje vlag zwaait als er iets belangrijks staat te gebeuren, en dus moet je die oranje vlag gewoon pakken. Dit geldt trouwens in mindere mate voor de echte plot-ingrediënten (wie is de moordenaar, om het even simpel te zeggen: daarbij mag de vlag achterwege blijven), maar de weg ernaartoe moet volgens mij wel als een speurtocht worden gepresenteerd. Veel vlaggetjes, dus

Nu moet ik het einde nog schrijven. Met het einde bedoel ik ongeveer 15.000 woorden, al denk ik dat het er best 20.000 kunnen worden.

Dat was trouwens enorm verhelderend: de uitgeefster had het manuscript gelezen met in haar achterhoofd de synopsis die ik haar ooit gaf, inclusief een tamelijk spectaculaire ontknoping. Om de één of andere reden ben ik gaandweg van die ontknoping afgedreven - ik had iets nieuws bedacht, iets subtielers, en die mogelijkheid legde ik haar voor. Ze keek me beduusd aan: "Hoe bedoel je?" Zij geloofde heel erg in het oorspronkelijke einde, en terwijl ze vertelde hoe ze het allemaal voor zich zag, begon ik er zelf ook weer lol in te krijgen. Kortom: ik ben terug bij mijn oorspronkelijke einde: helder, duidelijk, spectaculair. Dat scheelt me een hoop hoofdbrekens. Ik denk dat ik bang was voor het 'van dik hout zaagt men planken'-effect van die ontknoping, maar waarom eigenlijk? Ik schreef hier laatst nog iets over Herman Koch, die zulke goede romans schrijft met zulke modderige ontknopingen... en nu realiseer ik me opeens dat ik die valkuil kan omzeilen door te kiezen voor een zogenaamde paukenslag. Béng, in één keer afsluiten met een zevenklapper, zodat na de laatste scène alles duidelijk is.

Maar er was ook slecht nieuws

Ik vertelde al eerder dat de verschijningsdatum van mijn boek inmiddels al drie (3!) keer is uitgesteld. De laatste keer was afgelopen december, toen ik het manuscript inleverde - ik kreeg toen te horen dat de zomeraanbieding 2011 'vol' zat, en dat mijn boek werd doorgeschoven naar de najaarsaanbieding 2011. Prima, eigenlijk. Het najaar is beter dan de zomer. Maar nu ik op de uitgeverij was, nog geen 6 weken na die afspraak, lagen de zaken er weer heel anders voor: het wordt voorjaar 2012.
Ik zei: "Ik ben een deadlineschrijver, ik weet nu al dat ik de komende maanden heel veel ga doen, maar schrijven zal er niet van komen."
"Hoezo?" vroeg ze verbaasd.
"Omdat ik een deadlineschrijver ben. Als jij zegt dat ik het over twee maanden moet inleveren, lever ik het over twee maanden in. Maar als jij zegt dat ik nog een halfjaar de tijd heb, ga ik met vakantie."
"O. maar het is bijna af."
"Daarom juist."
"O. En als ik zeg dat je op het 1 juni moet inleveren?"
"Dan weet ik dat je eigenlijk 1 januari bedoelt. En dan ga ik dus met vakantie."

Zo ging dat nog een tijdje door. Uiteindelijk zag ik wel in dat er voor mij weinig te winnen viel, en dus heb ik me erbij neergelegd. Inmiddels heb ik besloten om 1 juni aan te houden, en om het voordeel ervan in te zien. De druk is minder groot. En ach, het is maar een datum. Dit is voor mij een mooi moment om eens verlost te raken van die eeuwige deadline-obsessie, en om te proberen de zaak volwassen aan te pakken

In de zoektocht naar bevestiging wilde ik een manuscript schrijven en de eerste 5000 woorden opsturen naar diverse uitgeverijen, zodat die mij de motivatie kunnen geven door te gaan. Het getal 5000 heb ik zo uit de lucht geplukt, omdat ik vermoedde dat uitgevers op basis daarvan wel iets kunnen zeggen. Nu heb ik 2500 woorden en zit ik al twee weken zonder motivatie, want wie zegt dat dit goed genoeg is? Zoiets kun je zelf niet beoordelen.

Mijn vraag is: kan een uitgever iets zeggen over de kwaliteit op basis van 2500 woorden? Ik begrijp natuurlijk dat na een paar zinnen al duidelijk is of iets waardeloos is, maar kun je dan ook al voorspellen dat een boek goed wordt? Is na 2500 woorden al duidelijk dat Tirza genomineerd wordt voor de AKO?

10.000 woorden in een week?
Ik zit juist in een dip sinds een par weken. Er komt maar weinig goeds uit mijn vingers. Tenminste dat denk ik

Vinden jullie dit bijvoorbeeld goed:

Het eerste wat Stephan opviel toen hij wakker werd was dat hij niet meer op zijn kamer lag. Hij had zijn ogen nog dicht maar hij wist het gewoon. De lucht rook rook helder en schoon, zijn kamertje was een bedompt hol waar flink gerookt werd dus het verschil viel hem direct op. Verder leek de atmosfeer anders. Het grond waar hij op lag voelde zacht aan, maar het was een andere zachtheid dan zijn bed. Het was alsog hij op een grasveld zonder gras lag dacht hij. Een nogal vreemde omschrijving want een grasveld zonder gras is gewoon een veld aarde. Maar de grond onder hem voelde absoluut niet aan als aarde. Hij rook trouwens ook geen aardelucht.
De ruimte waarin hij lag voelde ook een stuk groter aan dan zijn benauwende kamer. Plotseling werd hij bang. Hij was bang om zijn ogen open te doen om dan te ontdekken dat hij in een compleet vreemd vertrek lag. De aandrang om te gaan roepen vocht zich een weg naar buiten maar een angst die even groot leek als de angst voor een vreemde aanblik hield het tegen. Wat als hij begon te roepen en hij hoorde het echoen? of dat er opeens vreemde wezens aan kwamen lopen of glibberen? Of wat als er helemaal geen echo of andere wezens waren? Dat hij in een volkomen geluidsdichte kamer lag? Hij wist niet wat hem erger leek. Echo of helemaal geen echo. Hij besloot om eerst maar eens die eerste stap te zetten en zijn ogen te openen.

Dit is het begin van mijn tweede verhaal. Ik weet niet of ik het wel zo denderend vind qua schrijstijl en woordgebruik

quote:

Op dinsdag 8 maart 2011 23:03 schreef wonderer het volgende:
Een wakkerwordende hoofdpersoon is al niks. De scene kan best, maar de eerste zin waarin de hoofdpersoon wakkerwordt is cliche. En ik vind de stijl wat te klinisch, alsof je een zakelijke tekst schrijft. Het is heel beschrijvend, ik vind het moeilijk om mee te leven.

Begin met de zintuigelijke waarneming en laat hem daar een conclusie uit trekken, misschien werkt dat.

Precies mijn aanmerkingen op de tekst. Ik heb gemerkt dat ik sowieso nogal afstandelijk schrijf, maar daar zit ik niet heel erg mee. Het is meer dat ik moeite heb om er emoties in te stoppen, zelfs in een klinische tekst horen die vind ik.
En dat begin is inderdaad erg cliche, maar ik laat hem voorlopig nog staan. Het begin vind ik veruit het moeilijkste gedeelte van een boek en ik moet nog even denken hoe ik mijn hoofdpersoon het best kan introduceren.
Enne: Wat bedoel je precies met zintuiglijke waarneming?

quote:

Op dinsdag 8 maart 2011 23:32 schreef wonderer het volgende:
Focus bijvoorbeeld op de geur in de ruimte waar hij wakker wordt. Dat is het eerste wat hij merkt, niet dat het zijn kamer niet is. Beschrijf de geur en maakt het contrast met wat hij gewend is. Daar volgt dan uit dat het zijn kamer niet is.

Ik begrijp wat je bedoelt, en er dringen zich wat ideetjes op. Ik ga weer aan de slag
Bedankt

quote:

Op dinsdag 8 maart 2011 19:37 schreef wonderer het volgende:
tl;dr

Wel hoor. Wat tof dat je weer helemaal in je verhaal gelooft, fijn. En dat je het zelf niet ziet, daar heb ik wel een theorie over. Jij weet alle afwegingen die je hebt gemaakt tijdens het schrijven, de onzekerheid bij je keuzes, de paragrafen die je hebt verwijderd en alles. Dus jouw blik is helemaal vertroebeld door alles wat je verhaal NIET is. De lezer ziet alleen maar wat het wel is.

Ja, dat is inderdaad het probleem Ik zie ook vooral hoe slecht het (bij vlagen) was, bovendien ben ik een nogal doortastende herschrijver. Dat zei de uitgeefster ook: "Jij herschrijft echt grondig, het is een compleet nieuw verhaal geworden." Maar die oude versies ben ik nog niet vergeten (Overigens heeft dat grondige herschrijven er ook voor gezorgd dat ik mijn oorspronkelijke ontknoping was vergeten - het is dus toch wel goed om af en toe over mijn schouder te kijken naar oude ideeën).

quote:

En bedankt voor die vlaggen. Ik merkte het aan mijn proeflezers ook al, dan dacht ik weer "dat STAAT er toch." Ik ben zelf een aandachtige lezer en onthoud regelmatig iets uit het eerste hoofdstuk dat dan later (al dan niet op de juiste manier) terugkomt op het einde. Ik verwacht dat anderen dat ook doen, maar niet dus.

Iets meer met rooie vlaggen gaan zwaaien zodat de oranje minder opvallen dan maar

Ja, precies: dat STAAT er toch? Maar ook dingen die er wel degelijk staan, worden over het hoofd gezien. Dat is grappig om te merken: je probeert als schrijver zo min mogelijk informatie te herhalen, het moet zo compact en strak mogelijk, maar in de praktijk blijkt die compactheid niet te werken; lezers letten op andere details en creëren, kortom, hun eigen verhaal. Klootzakken! Maar het is wel goed om te weten. En daar zijn meelezers dus heel belangrijk voor, want dat zou ik zelf echt NOOIT bedenken.

quote:

En die deadline haal je wel, toch? Ik heb sinds 1 maart al 10000 woorden geschreven, dat lukt jou ook wel

Ik hoop het

quote:

Op dinsdag 8 maart 2011 19:26 schreef Mainport het volgende:
In de zoektocht naar bevestiging wilde ik een manuscript schrijven en de eerste 5000 woorden opsturen naar diverse uitgeverijen, zodat die mij de motivatie kunnen geven door te gaan. Het getal 5000 heb ik zo uit de lucht geplukt, omdat ik vermoedde dat uitgevers op basis daarvan wel iets kunnen zeggen. Nu heb ik 2500 woorden en zit ik al twee weken zonder motivatie, want wie zegt dat dit goed genoeg is? Zoiets kun je zelf niet beoordelen.

Mijn vraag is: kan een uitgever iets zeggen over de kwaliteit op basis van 2500 woorden? Ik begrijp natuurlijk dat na een paar zinnen al duidelijk is of iets waardeloos is, maar kun je dan ook al voorspellen dat een boek goed wordt? Is na 2500 woorden al duidelijk dat Tirza genomineerd wordt voor de AKO?

Tirza misschien wel, maar alleen in combinatie met een synopsis.

Ik denk dat 2500 woorden erg weinig is. De schrijfstijl kun je wel beoordelen, maar het gaat ook om ritme, verhaalopbouw en meer van dat soort dingen. Met 10.000 woorden heb je een aardig begin, niet alleen voor een uitgeverij, maar ook voor jezelf. Als je nu, na 2500 woorden, al op de bodem van de put bent aangeland, is de kans vrij groot dat dit verhaal geen volwaardige roman gaat opleveren.
Met 10.000 woorden en een goede synopsis laat je zien dat je een onderwerp te pakken hebben waarmee je vooruit kunt. Het is natuurlijk ook mogelijk dat jouw 2500 woorden meteen inslaan als een bom, maar dan moet je een uitzonderlijke schrijfstijl en een briljant romanidee hebben, denk ik. Echt iets waarvan ze bij de uitgeverij achterover slaan.

quote:

Op dinsdag 8 maart 2011 23:35 schreef ValHallen het volgende:

[..]

Ik begrijp wat je bedoelt, en er dringen zich wat ideetjes op. Ik ga weer aan de slag
Bedankt

Ander begin gemaakt en ik vind het een stuk beter dan mijn oude opening. Ten eerste wat uitgebreidener, ten tweede wat persoonlijker.
Waar een stukje posten op een forum toch al niet goed voor kan zijn

quote:

Op woensdag 9 maart 2011 02:11 schreef wonderer het volgende:
Kan ik de factuur mailen of liever per PB?

am.mehoela@hotmail.com

Goeie titel voor je autobiografische werk, Nadine.
De deadline-obsessie.

Fijn dat het gesprek zo goed voor je is geweest, wel lekker dat iemand je een beetje op het goeie spoor kan houden.

Mijn eerste manuscript is na grondige revisie weer klaar om naar een paar uitgevers gestuurd te worden en ik heb sinds gisteren het tweede weer opgepakt, hoewel het wel erg moeilijk is om er weer in te komen. Tijdens de nanowrimo had ik er zo'n 10.000 woorden aan geschreven en op dat moment had ik het gevoel dat ik echt bagger aan het produceren was, dus was ik ermee gestopt.
Nu zie ik dat het uiteraard wel een grondige herschrijfronde heeft, maar dat het zeker wel bruikbaar materiaal is.
Het enige punt is dat het allemaal veel te losse bij elkaar geraapte scenes zijn, doordat ik steeds maar heb zitten schrijven waar ik net zin in had. Afgelopen januari heb ik wel de verhaalopzet helemaal uitgewerkt, maar het wordt erg lastig om alles aan elkaar te gaan breien.
Nou ja, dat is van later zorg. Eerst maar 'kilometers' maken...

[ Bericht 58% gewijzigd door Biancavia op 13-03-2011 12:54:07 ]

Nee, waardeloos is dat hè. Dan voelt 't zo afgerond dat je er bijna niet meer toe komt om verder te gaan.

Ikzelf zit momenteel in de fase van "ergens moet zus en zo er nog tussen", maar dan niet weten hoe en waar, omdat het eigenlijk allemaal al vrij hermetisch is en er zomaar een stuk tussen proppen alles wat erna komt overhoop gooit.

quote:

Op dinsdag 8 maart 2011 12:12 schreef Nadine26 het volgende:
Ik zei: "Ik ben een deadlineschrijver, ik weet nu al dat ik de komende maanden heel veel ga doen, maar schrijven zal er niet van komen."
"Hoezo?" vroeg ze verbaasd.
"Omdat ik een deadlineschrijver ben. Als jij zegt dat ik het over twee maanden moet inleveren, lever ik het over twee maanden in. Maar als jij zegt dat ik nog een halfjaar de tijd heb, ga ik met vakantie."
"O. maar het is bijna af."
"Daarom juist."
"O. En als ik zeg dat je op het 1 juni moet inleveren?"
"Dan weet ik dat je eigenlijk 1 januari bedoelt. En dan ga ik dus met vakantie."

Zo ging dat nog een tijdje door. Uiteindelijk zag ik wel in dat er voor mij weinig te winnen viel, en dus heb ik me erbij neergelegd. Inmiddels heb ik besloten om 1 juni aan te houden, en om het voordeel ervan in te zien. De druk is minder groot. En ach, het is maar een datum. Dit is voor mij een mooi moment om eens verlost te raken van die eeuwige deadline-obsessie, en om te proberen de zaak volwassen aan te pakken

Dit is zo herkenbaar. . Ik schrijf mee aan een onderwijsmethode en werk samen met een eindredacteur die heel goed is en mij ook goed weet te motiveren maar die dit gewoon niet snapt. Hij is veel te soft.

Van de week sprak ik hem over de tweede versie van het hoofdstuk. Eigenlijk ben ik daarmee al over de deadline heen maar dat ligt aan omstandigheden buiten mij om. Het is alleen wel zo dat de tijd begint te dringen nu. Het moet gewoon op een bepaald moment bij de drukker zijn. Kortom, de eindredacteur wil eigenlijk het liefst vandaag nog die tweede versie hebben. Maar hij zegt: "Ik zou de tweede versie toch wel binnen een week van nu of uiterlijk 10 dagen willen hebben." En vanaf dat moment denk ik alleen nog maar: ooh, ik heb dus nog 10 dagen. Terwijl ik weet dat hij het niet zo bedoelde.

Ik voel me daar zo slecht over. Wat ben ik toch een vervelend en kinderachtig mens. Als hij keihard zo zeggen: luister, ik moet het gewoon zaterdag om 10 uur in mijn mail hebben!, dan zou ik denken: hmm, toch maar eens wat gaan doen dan. En dan zou het ook zaterdagochtend bij hem zijn.

Ik heb inmiddels bijna 2000 woorden in mijn poging5.doc staan ;-)
Verschil met vorige pogingen is dat ik nu de eerste zeven hoofdstukken in ieder geval weet wat ik wil schrijven. Die 2000 behelzen één hoofdstuk, dus ik lig op koers voor minstens 10000. Mijn PR is 3500 of 4000 woorden. Die gaan er aan!

Hoeveel a4tjes tekst is een normaal gebruikelijk manuscript van een literair boek eigenlijk?

quote:

Op vrijdag 18 maart 2011 01:42 schreef wonderer het volgende:
Goed zo, AT! Hoeveel is 7 hoofdstukken? De helft? een beginnetje? Of bijna alles? Weet je dat al of wordt het nog een verrassing?

Na die zeven hoofdstukken kom je echt in de kern van het verhaal, je hebt dan de introducties van de karakters en Het Grote Probleem is dan duidelijk. Hoe dat verder gaat, hoe dat zich oplost, weet ik nog niet maar ik verwacht dat het vanzelf komt. De beste ideeën komen toch terwijl ik schrijf. En ik houd mezelf niet voor de gek: Ik denk niet dat ik de 50.000 aan ga tikken (mijn doel voor een eerste boekje). Maar ik merk wel dat ik met elke poging een stukje beter word. Dat is ook wat waard.

Okee, schrijvers en schrijfsters, hulp alsjeblieft; ik ben iets aan het schrijven en daarin moet ik op een of andere manier de hoofdpersoon een wijnfles met bloed laten vullen. De setting is een verlaten kasteeltje. Mijn probleem is dat de enige manier die ik kan bedenken het gebruik van een spuit is (injectiespuit of zo iets), maar; waar zou ik die een beetje logisch in een kasteeltje kunnen plaatsen?

quote:

Op zondag 20 maart 2011 15:34 schreef Beardy het volgende:
Okee, schrijvers en schrijfsters, hulp alsjeblieft; ik ben iets aan het schrijven en daarin moet ik op een of andere manier de hoofdpersoon een wijnfles met bloed laten vullen. De setting is een verlaten kasteeltje. Mijn probleem is dat de enige manier die ik kan bedenken het gebruik van een spuit is (injectiespuit of zo iets), maar; waar zou ik die een beetje logisch in een kasteeltje kunnen plaatsen?

Hij is diabeet, heeft een dialyseapparaat in eigen huis en laat met een dialyseslang de fles vullen?

't is een verlaten kasteeltje 'in the middle of nowhere' zonder elektriciteit enzovoorts. Het is ook niet 'in eigen huis' (verlaten kasteeltje!!!).

quote:

Op zondag 20 maart 2011 15:41 schreef Beardy het volgende:
't is een verlaten kasteeltje 'in the middle of nowhere' zonder elektriciteit enzovoorts. Het is ook niet 'in eigen huis' (verlaten kasteeltje!!!).

infuusnaald?
bloed plassen?
door vampier in nek gebeten en dat opgevangen?

Ssssshhhhh!

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Uhm ...... moeten we niet intussen naar HOOFDSTUK 5 gaan trouwens?

quote:

Op zondag 20 maart 2011 15:34 schreef Beardy het volgende:
Okee, schrijvers en schrijfsters, hulp alsjeblieft; ik ben iets aan het schrijven en daarin moet ik op een of andere manier de hoofdpersoon een wijnfles met bloed laten vullen. De setting is een verlaten kasteeltje. Mijn probleem is dat de enige manier die ik kan bedenken het gebruik van een spuit is (injectiespuit of zo iets), maar; waar zou ik die een beetje logisch in een kasteeltje kunnen plaatsen?

Het kasteeltje was lang geleden van een rijke graaf die er van hield om lugubere experimenten te doen op kinderen/dieren. Het grootste gedeelte van zijn kasteel en laboratorium is ontruimd/weggeroofd, maar er liggen nog wat kleine dingetjes als naalden enz.

quote:

Op zondag 20 maart 2011 16:59 schreef ValHallen het volgende:

[..]

Het kasteeltje was lang geleden van een rijke graaf die er van hield om lugubere experimenten te doen op kinderen/dieren. Het grootste gedeelte van zijn kasteel en laboratorium is ontruimd/weggeroofd, maar er liggen nog wat kleine dingetjes als naalden enz.

Oude aderlaat-spullen

Okee ..... stallen toegevoegd, aan de stallen een kantoortje toegevoegd en daar een zooitje dierenartsspullen gedeponeerd ..... met een grote (glas met koperen) PAARDEN injectiespuit. Alles bedekt met een dikke laag stof.

quote:

Op zondag 20 maart 2011 15:34 schreef Beardy het volgende:
Okee, schrijvers en schrijfsters, hulp alsjeblieft; ik ben iets aan het schrijven en daarin moet ik op een of andere manier de hoofdpersoon een wijnfles met bloed laten vullen. De setting is een verlaten kasteeltje. Mijn probleem is dat de enige manier die ik kan bedenken het gebruik van een spuit is (injectiespuit of zo iets), maar; waar zou ik die een beetje logisch in een kasteeltje kunnen plaatsen?

in de wijnkelder waar ze wijn probeerden om tevormen tot een mousserende wijn dmv injecties van koolzuur....

Dat laatste vind ik ook altijd moeilijk. In hoeverre laat je iets aan de verbeelding van de lezer over, en in hoeverre schotel je hem de conclusies voor.
Ikzelf ben een detaillezer, dus er ontgaat mij zelden iets, het komt weinig voor dat ik in een boek iets niet zag aankomen, maar mijn zus bijvoorbeeld is een luie lezer aan wie subtiele hints volkomen voorbij gaan. Als ik schrijf ben ik altijd bang te veel weg te geven en dan hoor je achteraf van proeflezers termen als deus ex machina, terwijl ik de gebeurtenis in mijn ogen toch luidkeels aangekondigd had.

Enfin, we modderen maar voort. Correctiewerk is best leuk als je buiten in het zonnetje zit.

Zou er interesse zijn in een verhalenbundel met korte verhalen?

quote:

Op woensdag 30 maart 2011 23:57 schreef wonderer het volgende:

[..]

Bij wie? Uitgevers? Twijfelachtig, verhalenbundels doen het al niet goed en als je helemaal geen naam hebt dan nog minder.

Ja, bij uitgevers.
Jammer, want volgens mij zit er in korte verhalen juist veel meer de mogelijkheid om je fantasie te gebruiken.

Ik heb overigens een paar prachtige Franse boeken liggen, die niet in het Nederlands vertaald zijn. Hoe zou dat werken als je daar een vertaling van zou willen maken? Kun je gewoon naar die uitgeverij schrijven en zeggen dat je het wilt vertalen?

@blinky : hoe kort zijn je verhalen?

Je kan namelijk ook eventueel tijdschriften als Libelle en Margriet en noem maar op kunnen benaderen voor je korte verhalen.
Als ze aanslaan kan je via dat tijdschrift naam maken ..en dan evt een bundel uitgeven...

Of is dat iets wat je niet wilt ( in een tijdschrift ?)

Korte verhalen kun je naar literaire magazines sturen, of je kunt meedoen met verhalenwedstrijden om te kijken hoe je stijl 'in de markt ligt'.

quote:

Op donderdag 31 maart 2011 00:47 schreef prupke het volgende:
@blinky : hoe kort zijn je verhalen?

Je kan namelijk ook eventueel tijdschriften als Libelle en Margriet en noem maar op kunnen benaderen voor je korte verhalen.
Als ze aanslaan kan je via dat tijdschrift naam maken ..en dan evt een bundel uitgeven...

Of is dat iets wat je niet wilt ( in een tijdschrift ?)

Dat is inderdaad wel een idee Met een tijdschrift zou ik geen moeite heb ik denk ik. Hoewel sommige verhalen identieke reflecties zijn waarin ik ongezouten mijn mening geef. Zou je zoiets (wellicht in eerste instantie) ook onder een pseudoniem kunnen doen? Of is dat not done?

quote:

Op donderdag 31 maart 2011 11:31 schreef Gwywen het volgende:
Korte verhalen kun je naar literaire magazines sturen, of je kunt meedoen met verhalenwedstrijden om te kijken hoe je stijl 'in de markt ligt'.

Ik heb ooit een weblog gehad waar ik veel positieve reacties op kreeg op de korte verhalen die ik daar plaatste. Aan een wedstrijd heb ik nog niet aan meegedaan, maar is inderdaad ook wel een idee

quote:

Op donderdag 31 maart 2011 11:31 schreef Gwywen het volgende:
Korte verhalen kun je naar literaire magazines sturen, of je kunt meedoen met verhalenwedstrijden om te kijken hoe je stijl 'in de markt ligt'.

Precies.

Ik heb vandaag voor het eerst een kort verhaal naar een literair tijdschrift gestuurd

Er is genoeg: http://literairetijdschriften.org/

quote:

Op donderdag 31 maart 2011 18:52 schreef Blinky het volgende:

[..]

Dat is inderdaad wel een idee Met een tijdschrift zou ik geen moeite heb ik denk ik. Hoewel sommige verhalen identieke reflecties zijn waarin ik ongezouten mijn mening geef. Zou je zoiets (wellicht in eerste instantie) ook onder een pseudoniem kunnen doen? Of is dat not done?

Soms is een pseudoniem makkelijker , om het feit dat het makkelijker bekt
En als je dat aangeeft bij de redacte zou het geen probleem moeten zijn , het gaat hun er meestal om : slaat het aan?

Ik zou gewoon eens een keer een mailtje versturen naar verschillende tijdschriften met de vraag hoe hun daar tegen aankijken.

Ik kreeg een idee voor een verhaal dat mogelijk lang genoeg zou kunnen worden voor een boek. Alleen was het qua thema wel iets wat ik nog nooit had geprobeerd. Bij wijze van experiment, heb ik dus besloten om het verhaal eerst uit te werken in een kort verhaal. Na weken af en toe schrijven in de trein, heb ik nu drie getypte pagina's en geen idee meer hoe verder te gaan. Op zich best een geslaagd experiment dus, want blijkbaar is het verhaal toch nog niet volwassen genoeg in mijn hoofd om opgeschreven te worden.

Door met een ander boekidee uitwerken dus en hopen dat ik binnenkort iets hoor van proeflezers van het verhaal dat ik vorig jaar heb geschreven.