Alcoholisme in je omgeving

Mijn oom heeft zichzelf doodgedronken (hersenbloeding), ondanks interventies van mijn ouders, zijn vader en moeder, opnames in een afkickkliniek. Er waren wel periodes van nuchterheid, maar hij viel altijd terug.

Mijn advies zou zijn dat je af moet van het idee dat je een alcoholist van zijn of haar verslaving af kunt helpen. Dat is iets wat ze alleen zelf kunnen volhouden, maar vaak is die wil er niet.

Als ik zo het verhaal hoor ben ik bang dat je moeder nooit zal ophouden met drinken, of er moet een enorme omslag in haar leven plaatsvinden, maar die kun jij waarschijnlijk niet veroorzaken. De vraag die je jezelf daarom moet stellen is (en dit klinkt wellicht hard, maar is zeker een realiteit): als je moeder overlijdt als gevolg van haar verslaving, hoe wil je dan op je eigen rol terugkijken? Kun je met jezelf leven als je alle banden verbreekt en het misgaat, of ga je je daar later schuldig over voelen? Of wil je er voor haar zijn, zodat je later in ieder geval voor jezelf weet dat jou niets te verwijten valt?

Het is in beide gevallen een keuze voor jezelf en je toekomst, want de kans dat een van beide opties niet leidt tot het onvermijdelijke is minimaal.

quote:

Op zaterdag 11 december 2010 23:46 schreef Xessive het volgende:
Mijn oom heeft zichzelf doodgedronken (hersenbloeding), ondanks interventies van mijn ouders, zijn vader en moeder, opnames in een afkickkliniek. Er waren wel periodes van nuchterheid, maar hij viel altijd terug.

Mijn advies zou zijn dat je af moet van het idee dat je een alcoholist van zijn of haar verslaving af kunt helpen. Dat is iets wat ze alleen zelf kunnen volhouden, maar vaak is die wil er niet.

Ach ja, stoppen met drinken. Hoevaak vooral mijn biologische moeder niet heeft geroepen dat ze was gestopt. Nou ja, nog wel af en toe een wijntje naturlijk..... De whiskey was dan nooit meer dan een paar dagen verwijderd.

Zelfs borstkanker heeft bij haar niet kunnen leiden tot de omslag die nodig is.

ik heb helaas niet het idee dat mijn pa ooit gaat stoppen, tenzij hij dood is, dat klinkt hard maar zo is het wel, inmiddels 4 jaar geleden is mijn beste vriendin haar vader verloren door drankmisbruik en daar was ie wel van geschrokken, en ik ook want je wordt wel even met je neus op de feiten gedrukt,huilend heb ik hem uitgelegd dat ik bang was dat mij en hem hetzelfde zou overkomen, toen hebben we een week verbetering gehad, want hij zag het zelf in, maar een week later was het weer precies hetzelfde liedje, dus de hoop op verbetering heb ik een paar jaar geleden al opgegeven, en ga er eigenlijk dus een soort van uit dat mijn vader uiteindelijk op relatief jonge leeftijd zal overlijden door zijn eigen gezuip

Ik geef dit topic even een kick omdat een vriend van mij een drankprobleem aan het ontwikkelen is (denk ik). Mijn kameraad is 22 jaar en drinkt 4 flesjes bier op een gewone dag. Daarnaast gaat hij ook ongeveer 2x in de week uit. Dan gaat er natuurlijk enorm veel bier doorheen. Hij heeft mij in vertrouwen gezegd dat hij bang is alcoholist te worden. Zo had hij een dag niet gedronken. De volgende dag voelde hij zich raar, hij voelde dat er iets niet klopte. Toen bedacht hij dat hij niet had gedronken, snel naar de AH to Go gegaan en heeft 2 halve liters en een baco gekocht om in de bus op te drinken . Ik schrok hiervan. Dit is natuurlijk niet goed. Hij weet dat hij een probleem heeft maar doet er niks aan. Ik maak me zorgen om hem. Wat is het beste wat ik kan doen voor hem?

Om redenen die ik niet wens te zeggen heb ik mij ook een tijd geleden in alcoholisme verdiept. Wat mij opviel was dat veel literatuur die erover te vinden was erg karig is. Ik heb na zoeken wel een boek gevonden wat in mijn ogen een interessante nieuwe invalshoek geeft, en met name bij mij voor meer empathie heeft gezorgd naar alcoholisten toe.

Goodbye Mr Wonderful is een boek geschreven door een alcoholist, Chris Mccully, en vertelt op zeer interessante wijze de beleving van de alcoholist zelf. Als je niet slecht bent in Engels is dit zeker een aanrader. Hier ook een link naar het boek op google.

http://books.google.com/b(...)#v=onepage&q&f=false

quote:

Op dinsdag 22 maart 2011 22:33 schreef Friek_ het volgende:

[..]

Wat als je zelf de alcoholist bent?

Als je het zelf begint door te krijgen kun je maar beter hulp gaan zoeken denk ik.

Alcoholisme is om welke reden dan ook afhankelijk zijn van drank.
Of je het gebruikt om te slapen, om te ontspannen of gewoon om je wat beter te doen voelen is geloof ik niet eens zo relevant.
Net als af en toe heel veel drinken je ook geen alcoholist maakt.

quote:

Op dinsdag 22 maart 2011 23:45 schreef Friek_ het volgende:

[..]

Ik zou het heel vervelend vinden als ik nooit meer zou mogen drinken de rest van mijn leven. Ik heb het nodig. Ben ik afhankelijk?

Je zegt zelf dat je het nodig hebt dus dan lijkt me dat een ja.
Maar ik been geen dokter of zo Dat was wel wat mijn huisarts letterlijk zei toen ik me bij hem meldde omdat ik (zo nu en dan) ook flink dronk vanwege slaapproblemen.

Elke mate van afhankelijkheid hoe gering ook maakt jou een alcoholist. Aldus meneer Bergsma.

nee mijn vader was al verslaafd voor mijn geboorte
zijn Lever was al "Kapot" ver voordat ik ter wereld zou komen
dus daar heb je niks aan
niks om te delen met jou

het spijt me

quote:

Op dinsdag 22 maart 2011 23:54 schreef Friek_ het volgende:

[..]

Als je dergelijke logica doorzet kun je jezelf ook afvragen of mensen 'verslaafd' zijn aan hun partners. Ik zou diep bedroefd zijn als mijn (hypothetische) partner zou te komen overlijden. Ik ben 'emotioneel' afhankelijk van haar. Ben ik nu dan ook verslaafd aan haar?

In feite heb je gelijk ja. Sowieso bestaan er tal van verslavingen (elk mens schijnt er minstens 3 te hebben, van nagelbijten tot heroïne en van sporten tot seks)
Probleem met (veel) drank is dat het enorm schadelijk is en men er dus daarom er een punt van maakt.

quote:

Op dinsdag 22 maart 2011 23:45 schreef Friek_ het volgende:

[..]

Ik zou het heel vervelend vinden als ik nooit meer zou mogen drinken de rest van mijn leven. Ik heb het nodig. Ben ik afhankelijk?

Hoeveel en wanneer drink je dan? Een wijntje na het werk en voor je het weet heb je 3/4 fles in je eentje achter de kiezen? Maar dat wel elke dag doen onder het mom van gezellig en even uitblussen. Zoiets?

quote:

Op dinsdag 22 maart 2011 21:09 schreef Ragboer het volgende:
Ik geef dit topic even een kick omdat een vriend van mij een drankprobleem aan het ontwikkelen is (denk ik). Mijn kameraad is 22 jaar en drinkt 4 flesjes bier op een gewone dag. Daarnaast gaat hij ook ongeveer 2x in de week uit. Dan gaat er natuurlijk enorm veel bier doorheen. Hij heeft mij in vertrouwen gezegd dat hij bang is alcoholist te worden. Zo had hij een dag niet gedronken. De volgende dag voelde hij zich raar, hij voelde dat er iets niet klopte. Toen bedacht hij dat hij niet had gedronken, snel naar de AH to Go gegaan en heeft 2 halve liters en een baco gekocht om in de bus op te drinken . Ik schrok hiervan. Dit is natuurlijk niet goed. Hij weet dat hij een probleem heeft maar doet er niks aan. Ik maak me zorgen om hem. Wat is het beste wat ik kan doen voor hem?

1+1=2 voor hem, maar voor hetzelfde geld heeft het rare gevoel een heel andere oorzaak en heeft 'ie zichzelf een placebo toegediend. Het feit dat hij denkt dat het aan de alcohol ligt is wel wat zorgelijker dan de hoeveelheid die hij drinkt, want die hoeveelheid drink ik ook ongeveer.

quote:

Op woensdag 23 maart 2011 00:48 schreef Mankatans het volgende:

[..]

1+1=2 voor hem, maar voor hetzelfde geld heeft het rare gevoel een heel andere oorzaak en heeft 'ie zichzelf een placebo toegediend. Het feit dat hij denkt dat het aan de alcohol ligt is wel wat zorgelijker dan de hoeveelheid die hij drinkt, want die hoeveelheid drink ik ook ongeveer.

Probeer maar eens een volledige maand niets te drinken. Wedden dan je afkickverschijnselen krijgt van die 4 biertjes?

quote:

Op woensdag 23 maart 2011 00:30 schreef Friek_ het volgende:

[..]

Inderdaad, dat overkomt me vaak genoeg. Dat ik een paar biertjes drink en voor ik het weet ben ik een halve krat verder. Het is geen maat kunnen houden in iets. Maar eigenlijk merk ik daar verder niet zoveel van. M'n studie, werk, sociale contacten, nevenactiviteiten en dergelijke verlopen allemaal wel prima. Iedereen weet dat ik veel drink.

Ik zeg dat omdat ik uit je verhaal opmaak dat jij het type drinker bent dat je vaak ziet in hogeropgeleide kringen.

Ik noem mijn vader. Eigen zaak, veel stress, een gezellige drinker van huis uit. Elke dag ging er wel op zijn minst 3/4 fles wijn door heen, gezellig toch, neem ook een wijntje! Of 5 halve liters bier. Als er niks was dan was hij toch wel behoorlijk gepikeerd tegen mijn moeder dat ze niets gehaald had. En dan werden wij naar het benzinestation gestuurd of dronk hij haar fles sherry op waar ie helemaal niet van hield. Je moet toch wat drinken hè. Maar meestal werden wij voor hij thuiskwam nog even naar de supermarkt gestuurd om wat wijn of bier te halen. Ik heb de man serieus in mijn hele leven geen avond zonder drankje gezien.

En dan viel hij of in slaap op de bank of hij begon van die halflamme discussies bij voorkeur over politiek, het koningshuis of religie. En dan ging hij je provoceren, zodat je lang met hem bleef discussiëren en hij nog lekker lang door kon drinken. Of al zijn zakelijke problemen vertellen. Dat ik naar school moest de volgende dag dat kwam niet eens in hem op. Luisteren naar wat wij zeiden deed hij niet. Maar mijn vader is op het oog een joviale man met veel humor dus dat duurt lang voordat je dat echt door hebt.
Soms had hij een agressieve dronk. Dan ging hij ruzie zoeken. Etteren. Veel drama en een enkele keer een klap. Hij reed ook rustig auto met drank op en de kinderen achterin, je moet toch gewoon een wijntje kunnen drinken in het restaurant of niet?

Terwijl hij gewoon 60 uur per week werkte in zijn eigen bedrijf, leuk huis, getrouwd, 2 kinderen die het op het oog goed deden, ziet er goed uit, geen grote bierbuik. Een man waar je mee kan lachen vinden zijn keurig nette vrienden van de tennisclub, want sporten deed hij ook gewoon. Nou, wat hebben we gelachen... Ik zie hem nog maar zelden.

Ik zou dus nooit samen kunnen zijn met een man met de drinkgewoontes als Friek. Ook al lijkt het nu nog onschuldig in je studententijd, hou in de gaten of je geen mensen te kort doet om je heen. Je hoeft geen verslonsde, wandelende bierbuik zonder werk te zijn om een problematische alcoholverslaving te hebben. In het geval van mijn vader niet problematisch voor hemzelf, wel voor zijn kinderen.

Waarom nou weer alleen alcohol?

Mn pa is verslaafd aan nicotine, en nu gaat natuurlijk de Fok! rooklobby lekker steigeren.

Prima, zeik maar over anti-rokers.

Maar mensen die op vakantie bij 5 treden omhoog lopen 10 minuten moeten uithijgen voor ze verder kunnen, 's ochtends 2 bakken slijm ophoesten en dan nog stug doorroken zijn nogal verslaafd. Bij de laatste vakantie heb ik zijn sigaretten in beslag genomen.Hij verziekte ONZE vakantie door geen klap te kunnen wat verergerderd werd door roken. Ik ben paleisje in, paleisje uit zonder hem geweest. En dan zogenaamd stug volhouden dat het best leuk is zo, want hij genoot van de maaltijden

Het erge is dat roken zo ingeburgerd is, dat hij gewoon mensen van het hotel sigaretten kon laten halen. Het was in Marokko en daar wordt nog stevig gepaft door de meeste mensen.
Dit speelde eind 2010, zijn conditie werd nog belabberder en hij blijkt nu een vorm van kanker te hebben. Grotendeels veroorzaakt door roken. Hij is pas in de 60. . Nu heeft hij helemaal zoiets van: holadiejee, roken maar mn laatste levensdagen

En het lijkt zo onschuldig roken. "Ach ik stop wel een keer". Maar vriend van mij is na 2x gestopt ook alweer begonnen. "Ja ik stop wel als ik ga samenwonen."

Nicotineverslaving is omdat het veel minder effect heeft op je gedrag en overal verkrijgbaar veel minder direct van invloed op je leven. Tot het je gezondheid aantast en dan blijkt het toch een verslavende drug te zijn. Ik heb ook van diverse andere mensen gehoord die rokend het graf ingingen ondanks diverse stoppogingen. Vaak door kanker maar ook door longziekten of een hartaanval.

Een gast die ik ken uit Rusland (hij woont nu in Fryslan) was ook alcoholist, een hele zware alcoholist. Ik had altijd een hekel aan hem en nam vaak de telefoon niet op als hij belde. Hij was irritant en vaak agressief.

Op gegeven moment is hij zich bezig gaan houden met iets heel mysterieus, waarvan ik zelf ook nog steeds niet begrijp wat het is, kryon.

Hij is enorm veranderd sinds meer dan een jaar drinkt hij niet meer, is gestopt met roken, zelfs met koffie. Hij is veranderd naar iemand met enorme humor, een hele goede vriend, het is mijn beste vriend geworden.

Wat dat Kryon nu precies is, ik moet het hem nog steeds een keer vragen, maar hij adviseert me altijd zelf het boek te lezen, helaas is het niet in het Nederlands verkrijgbaar, dus ik kan geen kennis ervan nemen.

Trouwens af en toe een biertje (mits goed en lekker bier, Staropramen bijvoorbeeld) is prima.

Wat ik wil zeggen is, iedereen kan elk moment veranderen. Deze gast was echt heel ver heen en dronk soms meer dan 2 flessen wodka alleen op een dag en sloeg dan de boel kort en klein. Ik haatte hem op een gegeven moment.

Nu is het mijn beste vriend en is het iemand die heel erg wijs is geworden en een voorbeeld voor me. Iedereen kan elk moment veranderen en de parel die in ieder mens zit vinden.

Deze gast was echt ver heen, had kanker en heeft zichzelf door meditatie zonder arts genezen. Deze gast heeft geen verblijfsvergunning dus als hij niet werkt, eet hij niet. Dus enorm veel stress. hij heeft gevochten in een burgeroorlog in een sovjet-staat, hij heeft kameraden voor zijn ogen zien sneuvelen.

En hij heeft de draad toch opgepakt en is veranderd van een irritante zuipschuit die iedereen het leven zuur maakte tot een geweldige persoonlijkheid.

Als hij het kan, kan iedereen het.

Mijn ervaring met alcoholisten is dat ze zelf niet inzien dat ze geen probleem hebben en kinderen "hebben hun mond te houden" en daardoor komt er nooit een oplossing.

Sterkte, kan ik je geven.

Mijn maat ziet wel in dat hij te veel drinkt. Ik zal hem vanmiddag even opbellen. Anders zit ik mijzelf zo op te vreten.

quote:

Op woensdag 23 maart 2011 03:42 schreef Godshand het volgende:
Waarom nou weer alleen alcohol?

Mn pa is verslaafd aan nicotine, en nu gaat natuurlijk de Fok! rooklobby lekker steigeren.

Prima, zeik maar over anti-rokers.

Maar mensen die op vakantie bij 5 treden omhoog lopen 10 minuten moeten uithijgen voor ze verder kunnen, 's ochtends 2 bakken slijm ophoesten en dan nog stug doorroken zijn nogal verslaafd. Bij de laatste vakantie heb ik zijn sigaretten in beslag genomen.Hij verziekte ONZE vakantie door geen klap te kunnen wat verergerderd werd door roken. Ik ben paleisje in, paleisje uit zonder hem geweest. En dan zogenaamd stug volhouden dat het best leuk is zo, want hij genoot van de maaltijden

Het erge is dat roken zo ingeburgerd is, dat hij gewoon mensen van het hotel sigaretten kon laten halen. Het was in Marokko en daar wordt nog stevig gepaft door de meeste mensen.
Dit speelde eind 2010, zijn conditie werd nog belabberder en hij blijkt nu een vorm van kanker te hebben. Grotendeels veroorzaakt door roken. Hij is pas in de 60. . Nu heeft hij helemaal zoiets van: holadiejee, roken maar mn laatste levensdagen

En het lijkt zo onschuldig roken. "Ach ik stop wel een keer". Maar vriend van mij is na 2x gestopt ook alweer begonnen. "Ja ik stop wel als ik ga samenwonen."

Nicotineverslaving is omdat het veel minder effect heeft op je gedrag en overal verkrijgbaar veel minder direct van invloed op je leven. Tot het je gezondheid aantast en dan blijkt het toch een verslavende drug te zijn. Ik heb ook van diverse andere mensen gehoord die rokend het graf ingingen ondanks diverse stoppogingen. Vaak door kanker maar ook door longziekten of een hartaanval.

Een kennis kreeg van de dokter te horen dat als ze door zou blijven roken er een grote kans zou zijn dat ze over een jaar of twee misschien niet meer leeft. En toch bleef ze stug doorroken, ik ben geen anti-roker maar waar ben je dan mee bezig?

De vader van een vroegere vriend van me is alcoholist, ouders hadden geen contact meer met elkaar en hij woonde bij zijn moeder. Zitten we een keer met z'n allen daar belt die vader dreigend op dat ie langs zal komen, overduidelijk dronken. Politie gebeld en wij klaarzitten voor als ie langs komt. Blijkt dat ie vlakbij het huis al tegen een boom was gereden .

Verder gelukkig geen ervaringen mee . Behalve mezelf misschien, ik ben een gelegenheidsalcoholist.

Zowel mijn moeder als mijn (stief)vader zijn/waren alcoholist. Mijn vader is inmiddels overleden. Mijn ouders dronken altijd al erg veel maar waren nog wel in staat om bijvoorbeeld te gaan werken. Na het overlijden van mijn vader is mijn moeder nog veel meer gaan drinken (een slokje voor mij en een slokje voor hem), op een bepaald moment ging er 3 liter jenever en 12 flessen wijn in een week doorheen. Ik woonde toen nog thuis, was net 18 en had geen idee wat ik moest doen. Ik heb, zoals denk ik elke dochter, geprobeerd haar te helpen, ben ontzettend boos geweest, heb beloftes gedaan dat ik dit of dat als zij minder zou gaan drinken, maar dat haalde uiteindelijk niets uit.

Toen mijn moeder op een avond een epileptische aanval kreeg door de hoeveelheid alcohol heb ik in paniek 112 gebeld. Die waren erg snel ter plaatse en daarna is er hulp aangevraagd, zowel voor haar als voor mij. Ziekenhuis opname omdat ze ondervoed was, een hulpverlener van de Breijder stichting die wekelijks langs kwam, gespecialiseerde thuiszorg, psychologen...
Inmiddels is mijn moeder 23 keer opgenomen bij de Breijder stichting. Zowel lange als korte opnames. Die korte opnames duren 5 dagen, de zogenaamde crisisopvang, na die 5 dagen mocht mijn moeder naar huis, met de bus. De bus stopt naast de Gall&Gall...

De langere opnames duurde soms 3 maanden of langer, maar altijd komt ze weer thuis met een fles wijn.

Inmiddels woon ik niet meer thuis, daardoor kan ik er beter mee omgaan dat zij verslaafd is en kan ik het ook beter met haar vinden. Ze woont vlak bij me dus ik heb de gelegenheid om vrij vaak kort langs te komen. Ik heb voor mezelf besloten dat ik een keer of 2 á 3 per week bij haar langs ga. Als ze gedronken heeft blijf ik niet, dan gebruik ik een smoes dat ik alleen even iets kom brengen of halen, heb dus altijd iets voor haar in mijn tas zitten of een plan om iets bij haar mee naar huis te nemen. Als ze niet gedronken heeft blijf ik langer, kopje koffie, een praatje.
Mijn moeder en ik kunnen het goed met elkaar vinden als ze niet gedronken heeft, en dat doet pijn. Als ze wel gedronken heeft is ze zó anders, inmiddels ben ik 25 en moet ik hier dus al 7 jaar mee omgaan, maar het blijft ontzettend moeilijk.

Contact verbreken heb ik ook een aantal keer tijdelijk gedaan, ik hou dat nooit echt lang vol, ze is mijn moeder en bovendien de enige familie die ik heb.

Met betrekking tot contact verbreken moet je niet vergeten dat alcoholisme een ziekte is, eentje waarmee het heel moeilijk omgaan is da's uiteraard waar, maar een ziekte desalniettemin.

Alcohol- en nicotineverslaafden vergelijken.. het wordt steeds armoediger op fok
Gevolgen zijn niet te vergelijken. Een klein kind heeft liever een pa als sigarettenjunk dan een pa die elke ochtend om 10 uur met een fles wodka laveloos op de bank ligt. Bij wijze van.
Enge van alcoholisme is dat het karakter zo erg kan veranderen van personen. Idd met veel verwijten strooien maar ook veel liegen.
Denk dat het wel een onderschat probleem is, vooral voor de (jonge) kinderen die in zulke situaties opgroeien.

quote:

Op woensdag 23 maart 2011 08:52 schreef Id_do_her het volgende:

[..]

Een kennis kreeg van de dokter te horen dat als ze door zou blijven roken er een grote kans zou zijn dat ze over een jaar of twee misschien niet meer leeft. En toch bleef ze stug doorroken, ik ben geen anti-roker maar waar ben je dan mee bezig?

Inderdaad waar zijn we mee bezig, waarom bied die specialist haar niet meer zorg aan wegsturen met bovenstaande boodschap is voor 75% genoeg om niet meer te roken en die andere 25% hebben dus andere aanpak nodig....misschien Nee.. beter blijven we roepen: Ik kan het dus ik zie niet in waarom jij het niet zou kunnen punt en ga maar weer naar huis.

quote:

Op woensdag 23 maart 2011 09:13 schreef Pien85 het volgende:

Je moeder kan trots zijn op zo'n dochter

Kan alleen maar alle lof geven, de manier hoe je het oplost om het voor jezelf hanteerbaar te houden.

quote:

Op woensdag 23 maart 2011 10:28 schreef zusterclivia het volgende:

[..]

Inderdaad waar zijn we mee bezig, waarom bied die specialist haar niet meer zorg aan wegsturen met bovenstaande boodschap is voor 75% genoeg om niet meer te roken en die andere 25% hebben dus andere aanpak nodig....misschien Nee.. beter blijven we roepen: Ik kan het dus ik zie niet in waarom jij het niet zou kunnen punt en ga maar weer naar huis.

[..]

Je moeder kan trots zijn op zo'n dochter

Kan alleen maar alle lof geven, de manier hoe je het oplost om het voor jezelf hanteerbaar te houden.

Probeer mezelf ook voor te houden dat ze trots zou zijn als ze door zou hebben wat ik allemaal doe en gedaan heb. Dat is het kutte aan alcoholisme. Ze zien niet dat je ze wil helpen, ze zien niet wat je voor ze doet of hoe je je daarbij voelt. En in de spaarzame momenten dat ze het wél ziet doet het haar zo veel pijn om dat te zien dat ze gaat drinken om dat weer te vergeten

Daarom doe je het ook zo goed, ik bedoel je accepteerd het steeds meer (niet te verwarren met het toejuichen)
Jij hebt ook een leven die geleefd moet worden en door jezelf zo op te stellen heb en houd je daar de ruimte die je nodig hebt om zelf verder te groeien.

Je moeder heeft haar lot geaccepteerd niet uit egoisme maar haar leven is zo verlopen en berust zich daar in, haar lichaam en denken zijn ingesteld op alcohol dat is gezien wat jij gepost hebt wel duidelijk. Maak er verder mooie momenten van door zo als nu door te gaan en jezelf voorop te blijven zetten

Zowel mijn vader als mijn moeder zijn grootgebruikers in drank. Alcoholisten mag je ze niet noemen, dan gaan ze uit hun dak ( een grotere belediging om een alcoholist een alcoholist te noemen bestaat niet ). Hun sociale contacten zijn inmiddels tot het minimum beperkt, terwijl ze beiden sociale mensen zijn. Echter bellen ze meestal als ze een slok op hebben, dus neem ik na acht uur 's avonds, wanneer ze bellen, de telefoon niet meer op.
Ook lichamelijk gaat het niet al te best. Beide kampen met overgewicht, diabetes type II en een cholesterol gehalte waarmee je de A1 volledig kan laten dichtslibben. Mijn vader valt langzaam doch gestaag af, dat gaat de goede kant op. Mijn moeder lijkt die kilo's over te nemen, zij komt vooral aan. Het is echt verontrustend om dat aan te zien.

Inmiddels zijn mijn zusje en ik gestopt met aanbieden van hulp, gesprekken en zulks. Gewoonweg omdat niet mogelijk is. Na de eerste zeven woorden ( " Ik maak mij zorgen om jullie drankgebruik" ) krijg je het ja-maar-dat-is-niet-zo-verhaal terug. Alhoewel de één zegt dat de ander soms te veel drinkt, wordt het steevast ontkent als het op eigen gebruik aankomt. Ondanks dat ik mij af en toe grote zorgen maak, heb ik het contact geminimaliseerd. Ik weiger nog verder mijn leven te laten beïnvloeden hierdoor. Echter heb ik de genen van mijn ouders wel geërfd: Ik ben zelf ook nogal verslavingsgevoelig. Maar omdat ik het weet, zorg ik er voor dat mij dit niet gebeurt.

@Pien: Respect voor hoe je ermee omgaat, ik weet dat het niet makkelijk voor je is geweest.

Mijn ervaring met een alcoholiste:

Rond mijn 17e had ik een vriend, het was behoorlijk serieus. Ik woonde niet meer thuis in die tijd en mijn kamer was eigenlijk te klein om met 2 personen veel tijd in door te brengen. Ik sliep dus heel vaak bij hem en zijn (BOM) moeder. Zij was een zware alcoholiste. Mijn ex is ermee opgegroeid en hij was er dus min of meer aan gewend. Ik stond er dan ook anders tegenover dan hij, zo moesten we regelmatig pakken wijn voor haar halen bij de supermarkt. Hij had zoiets van: ik ga me daar niet meer druk over maken, terwijl ik het eigenlijk niet wilde doen.

Ik had toen het idee dat ze maar 'gewoon' moest stoppen met drinken. Inmiddels weet ik wel dat het lang zo simpel niet is. Ze zocht regelmatig ruzie als ze genoeg op had, ik heb haar zelfs een keer een duw gegeven waardoor ze omviel (ze wilde maar niet uit onze kamer gaan en bleef tegen me blèren, dus ik probeerde haar fysiek de kamer uit te zetten).

Een jaar later heeft ze zelfmoord gepleegd, een paar weken nadat ik het uit had gemaakt met mijn ex. In haar afscheidsbrief stond geloof ik iets in de trant van dat hij, nu hij 18 en dus volwassen was, ze 'klaar' was met opvoeden. We hebben samen de crematie geregeld, er was niemand anders om het te doen. Mijn ex (met wie ik nog steeds bevriend ben) was opgelucht dat ze dood was. Ik kon dat eerst niet goed bevatten, maar inmiddels snap ik dat wel. Het kon een aardige vrouw zijn, maar ze had zelf zoveel problemen dat het beter was geweest als ze nooit moeder was geworden. Mijn ex weet dat hij moet oppassen met alcohol, hij drinkt dan ook zelden. Maar als hij drinkt is hij niet te stoppen.

Verder: mijn vader drinkt elke avond, maar dat deed hij niet in de tijd dat ik nog thuis woonde. Hij functioneert verder prima en voor zover ik weet heeft het nooit problemen opgeleverd. Hij drinkt wat sterke drank (hoeveel weet ik niet, ik schat een kwart liter) en gaat dan slapen. Verder leeft hij gezond; hij eet goed, sport veel en werkt met veel plezier in zijn eigen bedrijf. Ik denk dat zijn drankgebruik ontstaan is na zijn burn-out, zo'n 10 jaar geleden. Dat heeft hem voorgoed veranderd en mentaal is hij nooit meer de oude geworden. Aangezien zijn drankgebruik niet problematisch is ben ik niet van plan hem hier op aan te spreken o.i.d.

quote:

Op woensdag 23 maart 2011 11:30 schreef zwaaibaai het volgende:
Zowel mijn vader als mijn moeder zijn grootgebruikers in drank. Alcoholisten mag je ze niet noemen, dan gaan ze uit hun dak ( een grotere belediging om een alcoholist een alcoholist te noemen bestaat niet ). Hun sociale contacten zijn inmiddels tot het minimum beperkt, terwijl ze beiden sociale mensen zijn. Echter bellen ze meestal als ze een slok op hebben, dus neem ik na acht uur 's avonds, wanneer ze bellen, de telefoon niet meer op.
Ook lichamelijk gaat het niet al te best. Beide kampen met overgewicht, diabetes type II en een cholesterol gehalte waarmee je de A1 volledig kan laten dichtslibben. Mijn vader valt langzaam doch gestaag af, dat gaat de goede kant op. Mijn moeder lijkt die kilo's over te nemen, zij komt vooral aan. Het is echt verontrustend om dat aan te zien.

Inmiddels zijn mijn zusje en ik gestopt met aanbieden van hulp, gesprekken en zulks. Gewoonweg omdat niet mogelijk is. Na de eerste zeven woorden ( " Ik maak mij zorgen om jullie drankgebruik" ) krijg je het ja-maar-dat-is-niet-zo-verhaal terug. Alhoewel de één zegt dat de ander soms te veel drinkt, wordt het steevast ontkent als het op eigen gebruik aankomt. Ondanks dat ik mij af en toe grote zorgen maak, heb ik het contact geminimaliseerd. Ik weiger nog verder mijn leven te laten beïnvloeden hierdoor. Echter heb ik de genen van mijn ouders wel geërfd: Ik ben zelf ook nogal verslavingsgevoelig. Maar omdat ik het weet, zorg ik er voor dat mij dit niet gebeurt.

Ik denk dat er onder de ouderen, onder ons heel veel anoniem alcoholmisbruik problematiek speelt, daar heb je gelijk in, als ik alleen al in mijn omgeving rondkijk bij hoeveel alcohol inmiddels een isseu is geworden....maakt mij niet vrolijker nee.
En blijf je erfelijkheid erkennen, ook al is de maatschappelijke druk nog zo groot
Je neemt risico's om aan te nemen dat het jou niet/nooit zal overkomen.

quote:

Op woensdag 23 maart 2011 11:32 schreef Sinceria het volgende:
@Pien: Respect voor hoe je ermee omgaat, ik weet dat het niet makkelijk voor je is geweest.

Mijn ervaring met een alcoholiste:

Rond mijn 17e had ik een vriend, het was behoorlijk serieus. Ik woonde niet meer thuis in die tijd en mijn kamer was eigenlijk te klein om met 2 personen veel tijd in door te brengen. Ik sliep dus heel vaak bij hem en zijn (BOM) moeder. Zij was een zware alcoholiste. Mijn ex is ermee opgegroeid en hij was er dus min of meer aan gewend. Ik stond er dan ook anders tegenover dan hij, zo moesten we regelmatig pakken wijn voor haar halen bij de supermarkt. Hij had zoiets van: ik ga me daar niet meer druk over maken, terwijl ik het eigenlijk niet wilde doen.

Ik had toen het idee dat ze maar 'gewoon' moest stoppen met drinken. Inmiddels weet ik wel dat het lang zo simpel niet is. Ze zocht regelmatig ruzie als ze genoeg op had, ik heb haar zelfs een keer een duw gegeven waardoor ze omviel (ze wilde maar niet uit onze kamer gaan en bleef tegen me blèren, dus ik probeerde haar fysiek de kamer uit te zetten).

Een jaar later heeft ze zelfmoord gepleegd, een paar weken nadat ik het uit had gemaakt met mijn ex. In haar afscheidsbrief stond geloof ik iets in de trant van dat hij, nu hij 18 en dus volwassen was, ze 'klaar' was met opvoeden. We hebben samen de crematie geregeld, er was niemand anders om het te doen. Mijn ex (met wie ik nog steeds bevriend ben) was opgelucht dat ze dood was. Ik kon dat eerst niet goed bevatten, maar inmiddels snap ik dat wel. Het kon een aardige vrouw zijn, maar ze had zelf zoveel problemen dat het beter was geweest als ze nooit moeder was geworden. Mijn ex weet dat hij moet oppassen met alcohol, hij drinkt dan ook zelden. Maar als hij drinkt is hij niet te stoppen.

Verder: mijn vader drinkt elke avond, maar dat deed hij niet in de tijd dat ik nog thuis woonde. Hij functioneert verder prima en voor zover ik weet heeft het nooit problemen opgeleverd. Hij drinkt wat sterke drank (hoeveel weet ik niet, ik schat een kwart liter) en gaat dan slapen. Verder leeft hij gezond; hij eet goed, sport veel en werkt met veel plezier in zijn eigen bedrijf. Ik denk dat zijn drankgebruik ontstaan is na zijn burn-out, zo'n 10 jaar geleden. Dat heeft hem voorgoed veranderd en mentaal is hij nooit meer de oude geworden. Aangezien zijn drankgebruik niet problematisch is ben ik niet van plan hem hier op aan te spreken o.i.d.

voor jou ook ....ook jij ziet inmiddels hoe het werkt in het leven

Ooit was ik ook zo'n strijdster had verkering met een schat van een jongen en daar kwam de dag van voorstellen.....kan me de details nog steeds herinneren (en ondanks alles schatten van mensen). Allebei de ouders zijn inmiddels overleden 1 aan de drank en de ander helaas aan een ziekte........helaas is de jongen toch uiteindelijk ook alcoholist geworden terwijl, toen wij verkering hadden hij niet 1 druppel ooit dronk of gedronken had.
Het sluipt er in denk ik.

Toen ik 6 was, was mijn vader al alcoholist. Nooit iets van gemerkt. Van de scheiding ook niks gemerkt. Woonden na de scheiding bij m'n moeder.
Toen ik 10 was met m'n moeder en broertje (3 jaar jonger) naar Duitsland verhuisd, want had een nieuwe iemand ontmoet en wilden heel graag samen wonen. (3 uur rijden met de auto)
In de vakanties was ik altijd in Nederland. Vond het best fijn in Duitsland maar wilde altijd al terug naar Nederland, vanwege m'n oudere broers (10 en 12 jaar ouder) die hier wonen, en onderwijs beter was.
Plus het feit dat het in Duitsland niet heel geweldig was thuis.
Dus ik en m'n broertje na 4,5 jaar in Duitsland gewoond te hebben terug naar Nederland. Gingen toen bij m'n vader en stiefmoeder (die ik al sinds m'n 6e ken, en een erg goede band mee heb) wonen.
Ging in het begin eigenlijk best goed.
Waren gewoon gewend dat m'n vader 's middags al een biertje dronk etc etc.
Na mate van tijd werd dit steeds erger, hij ging steeds meer drinken. Spande tegen alles en iedereen een rechtzaak aan. Maakt niet uit, al was het het UWV.. had ook maar tijdelijke baantjes. Niet iets vast.
Ergens rond mijn 16/17de was m'n vader gewoon elke dag dronken. Hij gebruikte nooit geweld, maar ik was altijd angstig, wat gaat er gebeuren als ik thuis kom uit school. Is hij weg? Of is hij weer dronken... Echt vreselijk gevoel was dat altijd. Ook een aantal keren bij hem in de auto gezeten terwijl hij gedronken had.
Toen vond mijn stiefmoeder en wij het eigenlijk wel genoeg. Praten praten praten... als ik 1 ding geleerd heb is het wel dat mensen niet zomaar meer veranderen en mensen met verslaving alles ontkennen en zeggen dat het niet waar is.
Mijn stiefmoeder heb ik echt zoveel aan gehad. Ze was er altijd voor ons. En heeft ook samen met ons geregeld dat hij het huis uit ging. Had een nieuwe vriendin gevonden. Eerst nog wel contact. Kwam altijd van hem omdat hij ons miste. Maar wij moesten hem echt niet meer.
Dus heb ik nu al in 2 jaar tijd 2 keer gesproken (huwelijk van m'n broer en begrafenis van m'n oom).
Voor mij is het nu goed dat ik hem niet meer spreek. Voelt een stuk beter.
Alleen vlak nadat hij uit huis was en ik geen angst meer hoefden te hebben als ik thuis kwam van school, had ik het juist erg moeilijk. Heb ook lichaamstherapie gedaan, en blijf ik voorlopig ook nog steeds 1 keer in de 6 weken volgen. Helpt mij namelijk erg goed.
Heb nog steeds veel vrienden en heb eigenlijk een best druk en prettig leven. Ben nu 24 afgestudeerd, heb een fulltime baan, woon nog bij m'n stiefmoeder en m'n broertje, maar ga over een half jaartje als ik een vast contract heb op mezelf wonen.
Dus heb een best bewogen jeugd gehad maar door veel hulp en vooral veel praten met, maakt niet uit wie, kom je er wel.

quote:

Op woensdag 23 maart 2011 10:28 schreef zusterclivia het volgende:
Inderdaad waar zijn we mee bezig, waarom bied die specialist haar niet meer zorg aan wegsturen met bovenstaande boodschap is voor 75% genoeg om niet meer te roken en die andere 25% hebben dus andere aanpak nodig....misschien Nee.. beter blijven we roepen: Ik kan het dus ik zie niet in waarom jij het niet zou kunnen punt en ga maar weer naar huis.

Die bood al alle verzorging die ze kon hebben, ze had thuis al beademingsapparatuur staan en een soort gasmasker die ze mee kon nemen als ze weg ging, om haar luchtwegen vrij te maken. Tegen de dokter beloven dat ze zal stoppen en toen ze het ziekenhuis uit was: "Als die vent maar niet denkt dat ik stop."

Zo achterlijk.

Mijn ouders drinken erg veel alcohol , heb me er nog nooit druk om gemaakt en zal dat ook niet doen. Zolang ze gewoon functioneren ; werk, huishouden etc.. heb ik er geen probleem mee.
Alcoholisme wordt ook zo vaak overdreven.

quote:

Op woensdag 23 maart 2011 12:08 schreef zusterclivia het volgende:

[..]

Ik denk dat er onder de ouderen, onder ons heel veel anoniem alcoholmisbruik problematiek speelt, daar heb je gelijk in, als ik alleen al in mijn omgeving rondkijk bij hoeveel alcohol inmiddels een isseu is geworden....maakt mij niet vrolijker nee.
En blijf je erfelijkheid erkennen, ook al is de maatschappelijke druk nog zo groot
Je neemt risico's om aan te nemen dat het jou niet/nooit zal overkomen.

Ik weet dat ik er zeker gevoelig voor ben. Zo af en toe gaat het ook mis. Dan sta ik in de kroeg en gaan er ongemerkt te veel biertjes door heen. Zoiets blijft moeilijk in de hand te houden.

quote:

Ooit was ik ook zo'n strijdster had verkering met een schat van een jongen en daar kwam de dag van voorstellen.....kan me de details nog steeds herinneren (en ondanks alles schatten van mensen). Allebei de ouders zijn inmiddels overleden 1 aan de drank en de ander helaas aan een ziekte........helaas is de jongen toch uiteindelijk ook alcoholist geworden terwijl, toen wij verkering hadden hij niet 1 druppel ooit dronk of gedronken had.
Het sluipt er in denk ik.

Dat is ook het grootste gevaar vind ik. Het sluipt er in en je bent vaak te laat er achter gekomen dat het te ver gaat.

quote:

Op woensdag 23 maart 2011 00:30 schreef Friek_ het volgende:

[..]

Inderdaad, dat overkomt me vaak genoeg. Dat ik een paar biertjes drink en voor ik het weet ben ik een halve krat verder. Het is geen maat kunnen houden in iets. Maar eigenlijk merk ik daar verder niet zoveel van. M'n studie, werk, sociale contacten, nevenactiviteiten en dergelijke verlopen allemaal wel prima. Iedereen weet dat ik veel drink.

Dan nog kun je wel een alcoholist zijn. Een high functioning alcoholist.

quote:

Op woensdag 23 maart 2011 12:15 schreef Id_do_her het volgende:

[..]

Die bood al alle verzorging die ze kon hebben, ze had thuis al beademingsapparatuur staan en een soort gasmasker die ze mee kon nemen als ze weg ging, om haar luchtwegen vrij te maken. Tegen de dokter beloven dat ze zal stoppen en toen ze het ziekenhuis uit was: "Als die vent maar niet denkt dat ik stop."

Zo achterlijk.

Opzich als ik het zo lees is het net zo erg als welke verslaving dan ook idd, Ik denk wel eens zelfmoord is hier verboden, maar als je het heel langzaam doet mag het wel

Gelukkig en mede door het internet is er nu veel info over en denkt men er ook maatschappelijk gezien steeds beter over na en begrijpt het eea ook sneller, maar het is nog lang niet klaar.
Het leven moet natuurlijk ook wel wat spanning en sensatie hebben...moeilijk blijft het wel.

quote:

Op woensdag 23 maart 2011 12:08 schreef zusterclivia het volgende:

voor jou ook ....ook jij ziet inmiddels hoe het werkt in het leven

Ooit was ik ook zo'n strijdster had verkering met een schat van een jongen en daar kwam de dag van voorstellen.....kan me de details nog steeds herinneren (en ondanks alles schatten van mensen). Allebei de ouders zijn inmiddels overleden 1 aan de drank en de ander helaas aan een ziekte........helaas is de jongen toch uiteindelijk ook alcoholist geworden terwijl, toen wij verkering hadden hij niet 1 druppel ooit dronk of gedronken had.
Het sluipt er in denk ik.

Thnx.

Dat is jammer, van die jongen. Hoewel alcoholisme zeker een ziekte is, is het er wel een die vaak zulke grote gevolgen heeft voor de kinderen van alcoholisten. Dat is zo zonde... de impact die het heeft op zulke kinderen, ik kan me daar nauwelijks iets bij voorstellen. De ambivalentie van gevoelens die bestaan in de relatie met de ouders lijkt me ontzettend moeilijk om mee om te gaan.

Mijn oom was altijd een heel nuchter iemand(nuchter alsin gedrag) maar was zwaar alcoholist en dat is helemaal mis gegaan van de een op andere dag.
Helemaal de weg kwijt, vergeetachtig als een hoog bejaarde, geen flauw idee waar hij is, verzorgd zich zelf niet meer, eet niet meer etc.
Conclusie, lever doet t nog voor 15%, en hij heeft Korsakof/blijvende hersenschade. Het zal nooit beter worden ook al stopt hij met drinken.. Gaat hij door word hij niet oud.

Hij weet ook dondersgoed dat het slecht is enzo maar stoppen lukt niet. Hij is nu opgenomen in een gesloten instelling voor verslaafde.

Ik voelde het wel allemaal wel aankomen maar het omslagpunt van een normaal denkend volwassen persoon naar hulpbehoefende demente verslaafde was binnen enkele dagen, dat was wel gek.Ik maakte me vooral zorgen omdat hij ook gewoon auto reed terwijl hij knetter bezopen was..

Het loopt al lang, ik weet niet wat ik er mee moet, en ik wist ook lang niet alles.. het was altijd mijn suikeroompje zo vertelde me moeder laatst. Mijn 2e naam is naar hem vernoemd en zo hadden we een 'band', Hij had een of andere vriendin heeft die AL dat geld afhandig heeft gemaakt en knetterhard misbruik heeft gemaakt van zijn problemen.. Dat laatste kan ik me het meest kwaad om maken, misbruik maken van een ander. Me moeder vertelde me laatst pas dat ik op zijn testament sta voor al zijn spaargeld.. (en dat was een hele hoop (5 nullen..)).. Dat maakte de situatie nog zuurder dan het al was. Het gaat me nog niet eens om de erfenis die ik niet zal krijgen, maar gewoon dat hij van zijn spaarcenten nooit die mooie auto kon gaan kopen voor zn oude dag.

[ Bericht 46% gewijzigd door blup op 23-03-2011 13:05:56 ]

quote:

Op woensdag 23 maart 2011 12:23 schreef zwaaibaai het volgende:

[..]

Ik weet dat ik er zeker gevoelig voor ben. Zo af en toe gaat het ook mis. Dan sta ik in de kroeg en gaan er ongemerkt te veel biertjes door heen. Zoiets blijft moeilijk in de hand te houden.

[..]

Dat is ook het grootste gevaar vind ik. Het sluipt er in en je bent vaak te laat er achter gekomen dat het te ver gaat.

Er zijn lotgenoten bijeenkomsten maak daar gebruik van

quote:

Op woensdag 23 maart 2011 12:41 schreef Sinceria het volgende:

[..]

Thnx.

Dat is jammer, van die jongen. Hoewel alcoholisme zeker een ziekte is, is het er wel een die vaak zulke grote gevolgen heeft voor de kinderen van alcoholisten. Dat is zo zonde... de impact die het heeft op zulke kinderen, ik kan me daar nauwelijks iets bij voorstellen. De ambivalentie van gevoelens die bestaan in de relatie met de ouders lijkt me ontzettend moeilijk om mee om te gaan.

Ach, het is inmiddels alweer een man geworden en hij leeft nog steeds dus ook tegenwoordig met de zorg en een beetje maatschappelijke opvang houd hij het wel vol nog

sws kinderen die in een ongelijke situatie moeten opgroeien
Preventie en nog eens preventie. Het zet je iig tot nadenken over het probleem

En hulp aanbieden daar waar nodig, waarom moeder en kind scheiden als er ook met het kind gewerkt kan worden op school en via het amw door dit kind weerbaarder te maken met een vangnet indien het nodig is. Ondanks alles(het leventje moet geen gevaar lopen natuurlijk) houd het kind van de ouder, maar deze kan niet de gewenste en nodige opvoeding/structuur bieden meer, maar er zijn duizenden die dit wel kunnen ,zonder het gezin uit elkaar te hoeven trekken.
Daarom is het ook zo belangrijk dat ouders zich voegen naar de hulpverlening zodat het kind niet zo beschadigd raakt in de jonge o zo belangrijke jaren.
Echt waar bakken met geld zijn er naar de rekening van FosterParrents gegaan en gaat nog, maar onze Nederlandse kinderen worden over het hoofd gezien.. ....het blijft me verbazen en verbazen.

Jij succes met je Pa......die komt er wel

quote:

Op woensdag 23 maart 2011 03:42 schreef Godshand het volgende:
Waarom nou weer alleen alcohol?

Mn pa is verslaafd aan nicotine, en nu gaat natuurlijk de Fok! rooklobby lekker steigeren.

De meeste drinkers roken ook dus ik denk dat de mensen hier dat best herkennen. Het versterkt elkaar. Maar juist dat gedragsveranderende aspect is wat drinken zo vervelend maakt voor de omgeving.