Goed hier is het dan, het is wel een lang verhaal trouwens, ik zat er in de trein nog over na te denken en het is nu bijna 12 jaar geleden dat ik bij Nijmegen als puber binnen kwam omdat ik al vanaf mijn negende rare klachten had die vanaf mijn 13de echt gingen opspelen. Vanaf mijn 13de daardoor maandelijks mij lek laten prikken om bloedonderzoeken te doen om toch maar iets te achterhalen waar niets uit kwam. Na een hoop gezeur bij de huisarts werd ik eindelijk doorverwezen naar een kinderarts in Deventer (het gezeur kwam vooral omdat de huisarts vond dat ik psychisch niet in orde was, waar ik pas achter kwam toen ik mijn medisch dossier een paar jaar terug heb ingezien). Voor jullie om een beeld te scheppen. Toen ik doorverwezen werd zat ik op 22/23 uur slapen/liggen per dag.
De kinderarts deed een algeheel onderzoek en was zelf ook verbonden aan het radtboud ziekenhuis en wist daardoor ook dat in het radboud op dat moment een onderzoek liep onder minister Borst voor kinderen met vermoeidheidsklachten. Zij heeft direct een verwijzing voor mij daarheen gedaan waar ik ook daar een algeheel onderzoek heb gekregen ook al was deze uitgebreider met conditie test en bloedonderzoek met SOA’s erbij. Uit het bloedonderzoek is alleen gekomen dat mijn adrenalinegehalte constant hoog is (adrenaline is heel mooi, werkt als oppepper in noodsituaties zodat het omhoog schiet en je ineens veel energie krijgt, waarna je daarna heel moe word. Het nadeel bij mij is dat doordat het constant hoog zit ik altijd de after effects heb van het constant moe zijn).
Hierna heb ik de actometer voor de eerste keer voor twee weken gekregen om mijn bewegingspatroon vast te stellen en volgens mij ook een dagboek bij te houden met hoe het gaat. Na dit eerste onderzoek zouden wij te horen krijgen of we bij de controlegroep zouden horen of bij de behandelgroep. Helaas was het voor mij de controlegroep. Dit hield in dat ik het 6 maanden op eigen kracht moest gaan doen zonder hulp vanuit het ziekenhuis. Wel heb ik toen een paar tips gekregen die zouden kunnen helpen (regelmaat in opstaan en slapen en doelen stellen). Na die zes maanden zou ik terug komen en nogmaals de actometer om krijgen om te beoordeling of mijn bewegingspatroon op dat moment veranderd was.
In die periode was precies het afronden van mijn MAVO opleiding waar ik vol voor ben gegaan door in mijn derde jaar en het vierde jaar alleen de examenvakken te volgen en daarnaast veel rust te nemen (waar ik nog steeds mijn school heel dankbaar voor ben. Hun hebben hierbij echt meegedacht met mij wat het beste zou werken). Nadat ik de MAVO had afgerond (doel behaald) wou ik eigenlijk voor het eerst een keer op vakantie naar Spanje. Niet om het uitgaan en het stappen maar buiten Duitsland/Nederland/België was ik nog nooit geweest. Op dat moment ben ik van 0 naar 40/50 uur in de week gaan werken om het geld bij elkaar te halen (iets wat ik mij nu trouwens niet meer kan voorstellen) wat mij ook is gelukt (weer een doel behaald dus). Waarna ik samen met mams naar een slaapdorp in Spanje ben gegaan om daar 10 dagen vakantie te vieren.
Vlak na de vakantie en de dagen werken ben ik teruggegaan naar Nijmegen voor de controle. Op dat moment waren hun blij verrast door de resultaten die ik had laten zien en die duidelijk naar voren kwamen in de actometer maar ook in de gesprekken die ik gevoerd heb met de behandeld arts. Zij heeft mij op dat moment de keuze gegeven of ik de behandeling in Nijmegen alsnog wou starten of door wou gaan met de methode die ik zelf had opgepakt. Hier heb ik samen met mijn moeder (die op dat moment altijd met mij mee ging) over na gedacht. Wel had de arts op dat moment aangegeven wat er voor mij in ieder geval aangeraden zou worden (oa regelmatig opstaan en gaan slapen, lees 8 uur op, 8 uur gaan slapen, elke dag, ook in het weekeind). Dit was iets wat ik zelf totaal niet zag zitten, zeker niet door de verbeteringen die ik zelf zag. Om die reden heb ik op dat moment aangegeven de behandeling binnen Nijmegen niet door te zetten met daarbij de opmerking dat ik wel graag er alsnog gebruik van wil maken mocht ik een zware terugval krijgen. Hierbij heb ik een brief gekregen met ook die toezegging samen met het telefoonnummer van de betreffende arts. Deze brief heb ik nog steeds maar heb ik sinds die tijd niet meer gebruikt. Nijmegen heeft na 2 jaar nog een naonderzoek gedaan met nogmaals de actometer om te kijken hoe het op dat moment ging. Van de uitslagen van de onderzoeken heb ik zelf nooit informatie ontvangen.
De methode die bij mij vooral heeft gewerkt is constant doelen aan mezelf op te leggen. Dit zijn wel altijd lange termijn doelen (mijn MBO halen, een baan vinden, de baan volhouden, doorgroeien naar een nieuwe baan) die moeilijk zijn maar wel haalbaar. De 40 uur werken per week heb ik nooit meer gehaald maar ik ben nu blij met de 24 uur in de week die ik werk en waar ik ook mijn volle aandacht aan kan besteden op dat moment. Wel ben ik realistisch dat ik nu de leeftijd ga krijgen om aan kinderen te beginnen of in ieder geval, ik ben erover aan het nadenken. Dit geeft voor mij wel meer moeilijkheden dan bij anderen. Ik weet bijvoorbeeld niet hoe mijn lichaam op de hormonen van de zwangerschap gaat reageren. Daarnaast is het opvoeden van een kind ook zwaar en zal ik in ieder geval in de beginperiode ook moeten beslissen om te stoppen met werken. (dat laatste merk ik nu al als mijn neefjes een dag langs komen, dit kost mij meer energie dan een normaal mens en na een dag of zelfs al een paar uurtjes ben ik kapot en kan ik beter gaan liggen).
Zelf ben ik nu tevreden met het leven dat ik heb. Wel vind ik het jammer dat ik hierdoor in de pubertijd en daarna veel vrienden heb verloren die er veel onbegrip voor hebben. Ook heb ik in de pubertijd veel dingen moeten missen, zoals bijvoorbeeld het stappen of naar de discotheek gaan. Soms vind ik dat wel jammer maar nu kan ik heerlijk genieten van een avondje uit gaan door naar de bioscoop te gaan of naar Holland Casino (de laatste vind ik vooral prettig omdat je daar ook kan zitten en niet constant hoeft te staan of te lopen terwijl je wel bezig bent met andere mensen).
verveling, op de juiste momenten gevoeld, is een teken van intelligentie