W&T Wetenschap & Technologie
Een plek om te discussiëren over wetenschappelijke onderwerpen, wetenschappelijke problemen, technologische projecten en grootse uitvindingen.
Ik heb ook wat door die Kepler-data gekeken en er zitten inderdaad redelijk wat vreemde en interessante patronen tussen.
Deze data is ook heel belangrijk voor onderzoek na sterren omdat men de pulsaties in helderheid van de ster zelf ook goed kan meten.
Deze data is ook heel belangrijk voor onderzoek na sterren omdat men de pulsaties in helderheid van de ster zelf ook goed kan meten.
20-01-2011
Straks krijgen we een tweede zon aan onze hemel
Betelgeuze op het punt supernova te gaan en dan verdwijnt onze nacht wellicht voor een poosjeVoorlopig nog voorbehouden tot ondermeer Tatooine, de thuisplaneet van Jabba de Hutt, maar volgens sterrenkundigen straks ook bij ons: twee zonnen in de hemel. Het kan blijkbaar al van 2012. Reden is Betelgeuze (alpha Orionis), na Rigel de helderste ster in het sterrenbeeld Orion en de tweede grootste ster in onze melkweg. Betelgeuze, een zogenaamde rode superreus, is aan het eind van zijn leven, en kan op ieder moment supernova worden. Als dat gebeurt zal gedurende verschillende weken een tweede zon op aarde in de hemel staan. Waarschijnlijk zullen we in die periode geen nacht hebben.
Sinds begin 2010 worden aan het oppervlak van Betelgeuze - dik 600 lichtjaren van hier of 6.000.000.000.000.000.000.000 kilometer en nu al 650 keer groter dan onze zon - heldere vlekken gezien die qua omvang groter zijn dan de afstand tussen zon en aarde (150 miljoen kilometer). Die vlekken worden veroorzaakt door opstijgend heet gas uit het inwendige van de ster. Ze zijn een teken dat Betelgeuze aan het einde van haar leven is en "ieder moment" supernova kan gaan. Lees: op spectaculaire wijze explodeert. Ze "vlamt op" met de lichtkracht van honderden miljoenen tot meer dan een miljard zonnen.
Slecht nieuws voor vampieren
Brad Carter, Senior Lecturer of Physics aan de University of Southern Queensland, expert terzake, meent dat dat al kan gebeuren van pakweg 2012. Het resultaat zal neerkomen op een tweede zon aan onze hemel; eentje die waarschijnlijk gedurende een aantal weken nog feller zal schijnen als onze vertrouwde zon. Daarna deemstert het effect over de periode van een een aantal maanden weg. In de initiële fase is het volgens Carter waarschijnlijk dat we "geen nacht zullen hebben".
Slecht nieuws voor vampieren wellicht, maar niet noodzakelijk voor ons. Door de supernova zal onze aarde gebombardeerd worden door neutrino's, wat op zich ongevaarlijk is voor de mens. Volgens Carter en zijn collega's valt er niks te vrezen, en wordt het gewoon een geweldige lichtshow. De kans dat wij die mogen meemaken is naar sterrenkundige normen groot, naar gewone normen klein, want "ieder moment" is tussen nu en 10.000 jaar in astronomische termen. Maar desondanks duiken de doemscenario's langs alle kanten op. Dat 2012 nu net het jaar is waarop de Maya's het einde der tijden zouden hebben voorspeld, past mooi in de kraam van de verkondigers van een nakende apocalyps. (mvl)
(HLN)
Straks krijgen we een tweede zon aan onze hemel
Betelgeuze op het punt supernova te gaan en dan verdwijnt onze nacht wellicht voor een poosjeVoorlopig nog voorbehouden tot ondermeer Tatooine, de thuisplaneet van Jabba de Hutt, maar volgens sterrenkundigen straks ook bij ons: twee zonnen in de hemel. Het kan blijkbaar al van 2012. Reden is Betelgeuze (alpha Orionis), na Rigel de helderste ster in het sterrenbeeld Orion en de tweede grootste ster in onze melkweg. Betelgeuze, een zogenaamde rode superreus, is aan het eind van zijn leven, en kan op ieder moment supernova worden. Als dat gebeurt zal gedurende verschillende weken een tweede zon op aarde in de hemel staan. Waarschijnlijk zullen we in die periode geen nacht hebben.
Sinds begin 2010 worden aan het oppervlak van Betelgeuze - dik 600 lichtjaren van hier of 6.000.000.000.000.000.000.000 kilometer en nu al 650 keer groter dan onze zon - heldere vlekken gezien die qua omvang groter zijn dan de afstand tussen zon en aarde (150 miljoen kilometer). Die vlekken worden veroorzaakt door opstijgend heet gas uit het inwendige van de ster. Ze zijn een teken dat Betelgeuze aan het einde van haar leven is en "ieder moment" supernova kan gaan. Lees: op spectaculaire wijze explodeert. Ze "vlamt op" met de lichtkracht van honderden miljoenen tot meer dan een miljard zonnen.
Slecht nieuws voor vampieren
Brad Carter, Senior Lecturer of Physics aan de University of Southern Queensland, expert terzake, meent dat dat al kan gebeuren van pakweg 2012. Het resultaat zal neerkomen op een tweede zon aan onze hemel; eentje die waarschijnlijk gedurende een aantal weken nog feller zal schijnen als onze vertrouwde zon. Daarna deemstert het effect over de periode van een een aantal maanden weg. In de initiële fase is het volgens Carter waarschijnlijk dat we "geen nacht zullen hebben".
Slecht nieuws voor vampieren wellicht, maar niet noodzakelijk voor ons. Door de supernova zal onze aarde gebombardeerd worden door neutrino's, wat op zich ongevaarlijk is voor de mens. Volgens Carter en zijn collega's valt er niks te vrezen, en wordt het gewoon een geweldige lichtshow. De kans dat wij die mogen meemaken is naar sterrenkundige normen groot, naar gewone normen klein, want "ieder moment" is tussen nu en 10.000 jaar in astronomische termen. Maar desondanks duiken de doemscenario's langs alle kanten op. Dat 2012 nu net het jaar is waarop de Maya's het einde der tijden zouden hebben voorspeld, past mooi in de kraam van de verkondigers van een nakende apocalyps. (mvl)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
20-01-2011
Zwarte gaten en donkere materie gaan niet hand in hand
Uit onderzoek door Duitse en Amerikaanse sterrenkundigen blijkt dat er geen direct verband bestaat tussen de hoeveelheid donkere materie en de massa van het centrale zwarte gat in een sterrenstelsel. De massa van het centrale zwarte gat wordt volledig bepaald door de omvang van de kern van het omringende stelsel (Nature, 20 januari).
In de kern van bijna elk sterrenstelsel is een superzwaar zwart gat te vinden. Daarbij hebben de grootste stelsels - die ook omgeven zijn door de grootste halo's van donkere materie - de zwaarste zwarte gaten. Dat leidde tot de speculatie dat er een direct verband tussen beide bestaat.
Maar het lijkt er dus op dat de zwarte gaten in de kernen van sterrenstelsels hun omvang domweg te danken hebben aan de hoeveelheid beschikbare materie in het kerngebied van hun stelsel. Waarschijnlijk hebben ze het merendeel van hun massa al verzameld in de tijd dat de vorming van sterrenstelsels nog in volle gang was. In die tijd vonden veel botsingen tussen stelsels plaats, waardoor het daarin aanwezige gas in beroering werd gebracht en (deels) naar het centrum van de stelsels stroomde.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Zwarte gaten en donkere materie gaan niet hand in hand
Uit onderzoek door Duitse en Amerikaanse sterrenkundigen blijkt dat er geen direct verband bestaat tussen de hoeveelheid donkere materie en de massa van het centrale zwarte gat in een sterrenstelsel. De massa van het centrale zwarte gat wordt volledig bepaald door de omvang van de kern van het omringende stelsel (Nature, 20 januari).
In de kern van bijna elk sterrenstelsel is een superzwaar zwart gat te vinden. Daarbij hebben de grootste stelsels - die ook omgeven zijn door de grootste halo's van donkere materie - de zwaarste zwarte gaten. Dat leidde tot de speculatie dat er een direct verband tussen beide bestaat.
Maar het lijkt er dus op dat de zwarte gaten in de kernen van sterrenstelsels hun omvang domweg te danken hebben aan de hoeveelheid beschikbare materie in het kerngebied van hun stelsel. Waarschijnlijk hebben ze het merendeel van hun massa al verzameld in de tijd dat de vorming van sterrenstelsels nog in volle gang was. In die tijd vonden veel botsingen tussen stelsels plaats, waardoor het daarin aanwezige gas in beroering werd gebracht en (deels) naar het centrum van de stelsels stroomde.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
24-01-2011quote:Op vrijdag 21 januari 2011 08:52 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
20-01-2011
Straks krijgen we een tweede zon aan onze hemel
[ afbeelding ]
Betelgeuze op het punt supernova te gaan en dan verdwijnt onze nacht wellicht voor een poosjeVoorlopig nog voorbehouden tot ondermeer Tatooine, de thuisplaneet van Jabba de Hutt, maar volgens sterrenkundigen straks ook bij ons: twee zonnen in de hemel. Het kan blijkbaar al van 2012. Reden is Betelgeuze (alpha Orionis), na Rigel de helderste ster in het sterrenbeeld Orion en de tweede grootste ster in onze melkweg. Betelgeuze, een zogenaamde rode superreus, is aan het eind van zijn leven, en kan op ieder moment supernova worden. Als dat gebeurt zal gedurende verschillende weken een tweede zon op aarde in de hemel staan. Waarschijnlijk zullen we in die periode geen nacht hebben.
Sinds begin 2010 worden aan het oppervlak van Betelgeuze - dik 600 lichtjaren van hier of 6.000.000.000.000.000.000.000 kilometer en nu al 650 keer groter dan onze zon - heldere vlekken gezien die qua omvang groter zijn dan de afstand tussen zon en aarde (150 miljoen kilometer). Die vlekken worden veroorzaakt door opstijgend heet gas uit het inwendige van de ster. Ze zijn een teken dat Betelgeuze aan het einde van haar leven is en "ieder moment" supernova kan gaan. Lees: op spectaculaire wijze explodeert. Ze "vlamt op" met de lichtkracht van honderden miljoenen tot meer dan een miljard zonnen.
Slecht nieuws voor vampieren
Brad Carter, Senior Lecturer of Physics aan de University of Southern Queensland, expert terzake, meent dat dat al kan gebeuren van pakweg 2012. Het resultaat zal neerkomen op een tweede zon aan onze hemel; eentje die waarschijnlijk gedurende een aantal weken nog feller zal schijnen als onze vertrouwde zon. Daarna deemstert het effect over de periode van een een aantal maanden weg. In de initiële fase is het volgens Carter waarschijnlijk dat we "geen nacht zullen hebben".
Slecht nieuws voor vampieren wellicht, maar niet noodzakelijk voor ons. Door de supernova zal onze aarde gebombardeerd worden door neutrino's, wat op zich ongevaarlijk is voor de mens. Volgens Carter en zijn collega's valt er niks te vrezen, en wordt het gewoon een geweldige lichtshow. De kans dat wij die mogen meemaken is naar sterrenkundige normen groot, naar gewone normen klein, want "ieder moment" is tussen nu en 10.000 jaar in astronomische termen. Maar desondanks duiken de doemscenario's langs alle kanten op. Dat 2012 nu net het jaar is waarop de Maya's het einde der tijden zouden hebben voorspeld, past mooi in de kraam van de verkondigers van een nakende apocalyps. (mvl)
[ afbeelding ]
(HLN)
"Helemaal geen tweede zon volgend jaar"
© afp
Op het internet en in media circulerende berichten dat de ster Betelgeuse volgend jaar zou ontploffen en daarbij helder zou oplichten als een tweede zon zijn onzin, zo heeft de gezaghebbende website space.com op gezag van wetenschappers gemeld.
Betelgeuse verliest massa en zou "weldra" ontploffen in een supernova. Maar de term "weldra" moet op astronomische schaal worden gezien, zei astronoom Jim Kaler van de Universiteit van Illinois tegenover een zustersite van space.com. Niemand weet wanneer de ster, die 10 tot 20 keer zoveel massa als onze Zon heeft, zal ontploffen. Eenmaal Betelgeuse een supernova wordt, zal het hemellichaam niet oplichten als een tweede zon aan ons firmament, beklemtoont de sterrenkundige ook. De supernova zou wel zowat de helderheid hebben van een halve maan, zichtbaar in vol daglicht en schaduwen afwerpend.
Geen gevaar
Nog volgens Kaler is er geen enkele reden om bang te zijn van deze supernova. Met een afstand van zowat 600 lichtjaar bevindt Betelgeuse, ook bekend als Alpha Orionis, zich te ver van ons opdat uitgespuwde materie en straling schade kunnen aanrichten. Het wordt ook een type van supernova waarbij er geen uitbarstingen van schadelijke gammastraling zullen zijn.
Wel zal de knal een zootje maken van het sterrenbeeld Orion, waarvan Betelgeuse een boegbeeld is. (belga/ep)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
dat geldt voor het hele heelal, het ziet er op dit moment heel anders uit dan wij zien, het aantal sterrenstelsels is kleiner geworden maar ze zijn op zich weer groter geworden doordat ze zijn gefuseerd zoals in de toekomst de melkweg met andromeda zullen fuseren en een nog groter stelsel zullen vormenquote:
Die is misschien allang ontploft. Wij zien Betelgeuse's verleden.
26-01-2011
Sterrenstelsel op recordafstand ontdekt
Een internationaal team van sterrenkundigen, onder wie Rychard Bouwens en Marijn Franx van de Universiteit Leiden, heeft een sterrenstelsel ontdekt met een roodverschuiving van 10,3. Dat komt overeen met een recordafstand van 13,2 miljard lichtjaar. Anders gezegd: het licht van het verre sterrenstelsel, dat de aanduiding UDFj-39546284 draagt, werd uitgezonden toen het heelal nog maar 500 miljoen jaar oud was (Nature, 27 januari).
Het verre sterrenstelsel is ontdekt op een alles bij elkaar 87 uur belichte opname van de Hubble-ruimtetelescoop. Tot nog toe is UDFj-39546284 het enige stelsel op de Hubble-foto met een roodverschuiving groter dan 10. Daarnaast zijn wel nog enkele tientallen stelsels op afstanden van iets meer dan 13 miljard lichtjaar (een roodverschuiving van 8) opgespoord.
Volgens de onderzoekers is dat heel opmerkelijk: op grond van eerdere metingen werden minstens tien van die extreem verre sterrenstelsels verwacht. Het lijkt er dus op dat het heelal in de periode tussen 500 en 650 miljoen jaar na de oerknal een zeer sterke evolutie heeft ondergaan.
Sterrenstelsels die zich nog verder weg bevinden dan UDFj-39546284 bevinden zich buiten het bereik van de Hubble-ruimtetelescoop. Voor een nog diepere blik in het heelal is het wachten op de James Webb-ruimtetelescoop, die op zijn vroegst in 2014 wordt gelanceerd.
Toegevoegd door Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Sterrenstelsel op recordafstand ontdekt
Een internationaal team van sterrenkundigen, onder wie Rychard Bouwens en Marijn Franx van de Universiteit Leiden, heeft een sterrenstelsel ontdekt met een roodverschuiving van 10,3. Dat komt overeen met een recordafstand van 13,2 miljard lichtjaar. Anders gezegd: het licht van het verre sterrenstelsel, dat de aanduiding UDFj-39546284 draagt, werd uitgezonden toen het heelal nog maar 500 miljoen jaar oud was (Nature, 27 januari).
Het verre sterrenstelsel is ontdekt op een alles bij elkaar 87 uur belichte opname van de Hubble-ruimtetelescoop. Tot nog toe is UDFj-39546284 het enige stelsel op de Hubble-foto met een roodverschuiving groter dan 10. Daarnaast zijn wel nog enkele tientallen stelsels op afstanden van iets meer dan 13 miljard lichtjaar (een roodverschuiving van 8) opgespoord.
Volgens de onderzoekers is dat heel opmerkelijk: op grond van eerdere metingen werden minstens tien van die extreem verre sterrenstelsels verwacht. Het lijkt er dus op dat het heelal in de periode tussen 500 en 650 miljoen jaar na de oerknal een zeer sterke evolutie heeft ondergaan.
Sterrenstelsels die zich nog verder weg bevinden dan UDFj-39546284 bevinden zich buiten het bereik van de Hubble-ruimtetelescoop. Voor een nog diepere blik in het heelal is het wachten op de James Webb-ruimtetelescoop, die op zijn vroegst in 2014 wordt gelanceerd.
Toegevoegd door Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
NASA's Hubble Finds Most Distant Galaxy Candidate Ever Seen in Universe
Voor grotere formaten klik foto
This observation was made with the Wide Field Camera 3 starting just a few months after it was installed in the observatory in May 2009, during the last NASA space shuttle servicing mission to Hubble. After more than a year of detailed observations and analysis, the object was positively identified in the camera's Hubble Ultra Deep Field-Infrared data taken in the late summers of 2009 and 2010.
en als jezelf richting het stelsel wilt kijken
Videotje
[ Bericht 20% gewijzigd door -CRASH- op 27-01-2011 12:10:54 ]
Voor grotere formaten klik foto
This observation was made with the Wide Field Camera 3 starting just a few months after it was installed in the observatory in May 2009, during the last NASA space shuttle servicing mission to Hubble. After more than a year of detailed observations and analysis, the object was positively identified in the camera's Hubble Ultra Deep Field-Infrared data taken in the late summers of 2009 and 2010.
en als jezelf richting het stelsel wilt kijken
Videotje
[ Bericht 20% gewijzigd door -CRASH- op 27-01-2011 12:10:54 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
eigenlijk wat ik al zei, dat pas ontdekte stelsel op meer dan 13 miljard lichtjaar afstand zou nu wel eens veel groter kunnen zijnquote:
[..]
dat geldt voor het hele heelal, het ziet er op dit moment heel anders uit dan wij zien, het aantal sterrenstelsels is kleiner geworden maar ze zijn op zich weer groter geworden doordat ze zijn gefuseerd zoals in de toekomst de melkweg met andromeda zullen fuseren en een nog groter stelsel zullen vormen
Vandaag 28 Januari.....
Het is alweer 25 jaar geleden dat de Space Shuttle Challenger 73 seconden na de lancering explodeerde.
Het zou de 10de vlucht van de Challenger zijn geweest en de 25ste vlucht van een Space Shuttle.
[ Bericht 0% gewijzigd door -CRASH- op 28-01-2011 02:55:10 ]
Het is alweer 25 jaar geleden dat de Space Shuttle Challenger 73 seconden na de lancering explodeerde.
Het zou de 10de vlucht van de Challenger zijn geweest en de 25ste vlucht van een Space Shuttle.
quote:Space Shuttle Challenger Disaster
The first Space Shuttle Disaster was Challenger which was lost during an explosion as it took off from Cape Canaveral on January 28, 1986, killing all seven people on board. NASA suspended shuttle flights for two years.
The Space Shuttle Challenger Mission (Flight STS-51L) was the 25th Space Shuttle mission and the 10th launch of the Space Shuttle Challenger.
It was launched from Pad 39B at Kennedy Space Center in Florida at 11:38am EST. This mission was highly publicized because it was the first time a school teacher was allowed to travel in space. Christa McAuliffe, a high school teacher from New Hampshire was to be the the first civilian in space. She was selected from more than 11,000 applicants.
The crew of Space Shuttle Challenger consisted of 7 astronauts:
- Francis R. Scobee - Mission Commander
- Michael J. Smith - Pilot
- Gregory B. Jarvis - Payload Specialist 1
- Christa McAuliffe - Payload Specialist 2
- Judith A. Resnik - Mission Specialist 1
- Ellison S. Onizuka - Mission Specialist 2
- Ronald E. McNair - Mission Specialist 3
The Challenger cargo included two satellites in the cargo bay and equipment in the crew compartment for experiments that would be carried out during the mission. The payloads flown on Space Shuttle Challenger Mission 51-L included:
- Tracking Data Relay Satellite-2 (TDRS-2): a NASA communications satellite that was to have been placed in a geosynchronous orbit with the aid of a booster called the Inertial Upper Stage. The satellite would have supported communications with the Space Shuttle and up to 23 other spacecraft.
- Spartan satellite that would be deployed into orbit carrying special instruments for the observation of Halley's Comet. Spartan satellite was to have been deployed into low Earth orbit using the remote manipulator system. Halley's Comet Experiment Deployable, a free-flying module designed to observe tail and coma of Halleys comet with two ultraviolet spectrometers and two cameras.
--------------------------------------------------------------------------------
Space Shuttle Challenger Mission 51 L History
Shuttle Mission 51-L was originally scheduled for July, 1985. The astronaut crew were assigned in January 1985, however, the launch was rescheduled to late November 1985 due to changes in payloads. The November launch date slipped due to delays.
The launch was re-scheduled for January 22, however, the date slipped to January 23, then January 24, due to delays in mission 61-C. Launch was reset for January 25 because of bad weather at the transoceanic abort landing (TAL) site in Dakar, Senegal. To utilize Casablanca (not equipped for night landings) as alternate TAL site, T-zero was moved to a morning lift-off time. The launch was postponed another day when launch processing was unable to meet the new morning lift-off time. Prediction of unacceptable weather at the Kennedy Space Center (KSC) led to the launch being rescheduled for 9:37 a.m. EST, January 27.
The launch was delayed 24 hours again when the ground servicing equipment hatch closing fixture could not be removed from the orbiter hatch. The fixture was sawed off and an attaching bolt drilled out before closeout was completed. During the delay, cross winds exceeded return-to-launch-site limits at KSC's Shuttle Landing Facility. The launch on January 28 was delayed two hours when a hardware interface module in the launch processing system, which monitors the fire detection system, failed during liquid hydrogen tanking procedures.
After several launch delays, NASA officials overruled the concerns of the engineers and ordered a lift off on a cold morning, at 11:38:00 a.m. EST on January 28, 1986 . The mission ended in tragedy. Challenger disintegrated into a ball of fire. The accident occurred 73 seconds into flight, at an altitude of 46,000 feet (14, 020 meters) and at about twice the speed of sound.
--------------------------------------------------------------------------------
Cause of the Disaster
The main cause of the explosion was the failure of the aft joint seal in the right SRB due to the cold weather. A combustion gas leak through the right Solid Rocket Motor aft field joint initiated at or shortly after ignition eventually weakened and/or penetrated the External Tank initiating vehicle structural break-up and loss of the Space Shuttle Challenger during STS Mission 51-L.
--------------------------------------------------------------------------------
Orbiter Did not explode
Challenger itself did not explode, but various structural failures caused the orbiter to break apart. Although the Challenger disintegrated almost without warning, the crew may have briefly been aware that something was wrong. The crew cabin tore lose from the rest of the shuttle and soared through the air. It took almost three minutes for the cabin to fall into the Atlantic Ocean, where it smashed on impact, killing the seven crew members.
--------------------------------------------------------------------------------
Space Shuttle SRB's
A full year before Challenger was launched, a major fault was discovered in the design of the solid rocket boosters - the SRB's. These 2 immensely powerful rockets are strapped to the side of the External Tank and accelerate the shuttle clear of the Earth's atmosphere. 2 minutes after launch, the SRB's release from the Shuttle, dropping to the ocean and are collected for reuse. The SRB's were built for NASA by a contractor, Morton Thiokol, Inc.
--------------------------------------------------------------------------------
Shuttle Aftermath
All shuttle missions were halted while a special commission appointed by President Reagan determined the cause of the accident and what could be done to prevent such disasters from happening again. It was headed by former secretary of state William Rogers the commission included former astronaut Neil Armstrong and former test pilot Chuck Yeager.
--------------------------------------------------------------------------------
Shuttle Investigation
In June 1986, the commission reported that the accident was caused by a failure of O rings in the shuttle's right solid rocket booster. These rubber rings sealed the joint between the two lower segments of the booster. Design flaws in the joint and unusually cold weather during the launch caused the O rings to allow hot gases to leak out of the booster through the joint. Flames from within the booster streamed past the failed seal and quickly expanded the small hole. The flaming gases then burned a hole in the shuttle's external fuel tank. The flames also cut away one of the supporting beams that held the booster to the side of the external tank. The booster tore loose and ruptured the tank. The propellants from the tank formed a giant fireball as structural failures tore the vehicle apart.
The commission said NASA's decision to launch the shuttle was flawed. Top level decision makers had not been informed of problems with the joints and O rings or the possible damaging effects of cold weather. The Commission also concluded that there was a serious flaw in the decision making process leading up to the launch of flight 51-L.
--------------------------------------------------------------------------------
Shuttle Modifications
Shuttle designers made several technical modifications, including an improved O ring design and the addition of a crew bail-out system. Although such a system would not work in all cases, it could save lives of shuttle crew members in certain situations. Procedural changes included stricter safety reviews and more restrictive launching conditions.
--------------------------------------------------------------------------------
Shuttle resumes flight
The entire space shuttle program was grounded during the commission's investigation and did not resume flying until shuttle designers made several technical modifications and NASA management implemented stricter regulations regarding quality control and safety. The space shuttle resumed flying on September 29, 1988 with the launch of the redesigned shuttle Discovery on STS-26 mission. In 1991, the shuttle Endeavour joined the fleet to replace the Challenger, again bringing the number of ships to four.
[ Bericht 0% gewijzigd door -CRASH- op 28-01-2011 02:55:10 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
27-01-2011
Jacht op donkere materie nadert ontknoping
Natuurkundigen zitten de donkere materie - de onzichtbare substantie die een kwart van de massa/energie-inhoud van het heelal voor zijn rekening neemt - op de hielen. Die conclusie trekken zij na het eerste succesvolle onderzoeksjaar met de CMS-deeltjesdetector van de Large Hadron Collider (LHC) in Genève.
De onderzoekers hebben het afgelopen jaar protonen met bijna de snelheid van het licht tegen elkaar laten knallen. Dat resulteert in energieën en dichtheden die vergelijkbaar zijn met die in het heelal kort na de oerknal, 13,7 miljard jaar geleden. De verwachting is dat bij zulke botsingen dezelfde soorten deeltjes zullen ontstaan die in de prille begintijd van het heelal bestonden.
De natuurkundigen zeggen dat ze goed op weg zijn om een van de belangrijkste theorieën te bevestigen of ontkrachten die veel van de openstaande vragen in de deeltjesfysica zou kunnen beantwoorden: de supersymmetrie. Deze theorie moet onder meer duidelijkheid geven over de samenstelling van de donkere materie.
De verwachting is dat binnen enkele jaren uitsluitsel kan worden gegeven. Als de theorie van de supersymmetrie klopt, zouden er heel af en toe bijzondere botsingen tussen protonen moeten plaatsvinden waarbij nog niet eerder waargenomen deeltjes ontstaan. Deze zogeheten 'sparticles' zijn een belangrijke kandidaat voor de verklaring van de donkere materie.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Jacht op donkere materie nadert ontknoping
Natuurkundigen zitten de donkere materie - de onzichtbare substantie die een kwart van de massa/energie-inhoud van het heelal voor zijn rekening neemt - op de hielen. Die conclusie trekken zij na het eerste succesvolle onderzoeksjaar met de CMS-deeltjesdetector van de Large Hadron Collider (LHC) in Genève.
De onderzoekers hebben het afgelopen jaar protonen met bijna de snelheid van het licht tegen elkaar laten knallen. Dat resulteert in energieën en dichtheden die vergelijkbaar zijn met die in het heelal kort na de oerknal, 13,7 miljard jaar geleden. De verwachting is dat bij zulke botsingen dezelfde soorten deeltjes zullen ontstaan die in de prille begintijd van het heelal bestonden.
De natuurkundigen zeggen dat ze goed op weg zijn om een van de belangrijkste theorieën te bevestigen of ontkrachten die veel van de openstaande vragen in de deeltjesfysica zou kunnen beantwoorden: de supersymmetrie. Deze theorie moet onder meer duidelijkheid geven over de samenstelling van de donkere materie.
De verwachting is dat binnen enkele jaren uitsluitsel kan worden gegeven. Als de theorie van de supersymmetrie klopt, zouden er heel af en toe bijzondere botsingen tussen protonen moeten plaatsvinden waarbij nog niet eerder waargenomen deeltjes ontstaan. Deze zogeheten 'sparticles' zijn een belangrijke kandidaat voor de verklaring van de donkere materie.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
27-01-2011
Een nieuwe verklaring van het universum
NRT-recensie: Het grote ontwerp
Waarom is er iets, in plaats van niets? Het universum bestaat omdat het moet bestaan, schrijft Stephen Hawking in 'Het grote ontwerp'. Wanneer het dat niet doet, zal het zichzelf alsnog spontaan uit het niets scheppen. Zonder dat daar een ontwerper voor nodig is.
'De filosofie is dood', schrijven Stephen Hawking en Leonard Mlodinov in de introductie van hun nieuwe boek Het grote ontwerp: een nieuwe verklaring van het Universum. 'In de menselijke zoektocht naar kennis zijn het de natuurwetenschappers die momenteel de fakkel van de ontdekking dragen.' Hoewel Hawking bekend staat om zijn brutale humor, is het schrijversduo hier bloedserieus.
In Het grote ontwerp gaan de Hawking en Mlodinov zogezegd verder waar Albert Einstein gebleven was. De lezer wordt meegenomen op een fascinerende rondleiding langs de meest fundamentele ontdekkingen in de natuur- en sterrenkunde sinds de Grieken, om uit te komen bij een nieuwe verklaring van het heelal. Dankzij de grote vorderingen van de wetenschap zijn mythologie en theologie niet langer nodig om de wereld te verklaren, stelt Hawking.
Fans van de Britse kosmoloog hebben meer dan tien jaar moeten wachten op dit nieuwe boek. Omdat hij lijdt aan ALS, een ongeneeslijke ziekte die de zenuwcellen aantast, heeft hij het geschreven met hulp van journalist en natuurkundige Leonard Mlodinov.
Hawking, een grootheid op het gebied van kosmologie en zwaartekracht, was tot voor kort (2009) hoogleraar aan de universiteit van Cambridge. Zijn specialiteit is het onderzoek naar zwarte gaten in het heelal. Bij het grote publiek brak hij in 1988 door met Het Heelal (A brief history of time, ook in samenwerking met Mlodinov) waarin hij verschillende complexe onderwerpen uit de sterrenkunde uitlegt, zoals de oerknaltheorie, zwarte gaten en de snaartheorie.
Slechts één formule
Hawking merkte ooit op dat zijn redacteur hem had gewaarschuwd dat elke formule in een boek het lezerspubliek halveert. Hij heeft goed geluisterd. Hoewel hij zich best waagt aan ingewikkelde wiskunde, komt er in het hele boek slechts één formule voor: E = mc2. Op toegankelijke en elegante wijze (maar ook met tenenkrommende humor helaas) brengt hij de lezer op de hoogte van de nieuwste vindingen en theorieën in de kwantumfysica.
Daarmee wil hij niet alleen het hoe van het heelal verklaren maar ook antwoord geven op de vragen: Waarom is er iets in plaats van niets? Waarom bestaan wij? Waarom hebben we deze specifieke verzameling natuurwetten, en geen andere?
Hawking gebruikt de theorie van Richard Feynman over alternatieve geschiedenissen uit de kwantumfysica om tot zijn theorie-van-alles te komen. Ondanks zijn opvatting dat de filosofie heeft afgedaan, leent hij, opmerkelijk genoeg, een theorie uit de filosofie ter onderbouwing van zijn visie.
Familie van theorieën
Modelafhankelijk realisme stelt dat er geen beeld- of theorieonafhankelijk concept van de werkelijkheid bestaat. In dat geval bestaat er dus ook niet één enkele theorie die het heelal kan verklaren. De nieuwe theorie-van-alles is een familie van theorieën die elkaar overlappen en elk een stukje van het geheel verklaren, de zogeheten M-theorie, waarbij overigens onduidelijk is waar M voor staat.
Hawkings verbijsterende conclusie is dat de M-theorie voorspelt dat er niet slechts één enkel universum bestaat maar een onvoorstelbare veelheid aan universa. In dit multiversum moet er wel een heelal tussenzitten dat, simpelweg toevallig, de juiste wetten en omstandigheden kent om leven zoals wij dat kennen voort te brengen. Het universum bestaat omdat het moet bestaan, zonder tussenkomst van een godheid. Wanneer het dat niet doet, zal het zichzelf alsnog spontaan uit het niets scheppen.
Hawking werkt via een lange ontwikkeling van theorieën naar zijn ultieme antwoord toe, maar het slothoofdstuk biedt helaas niet de climax die de lezer verwacht. De theorieën die hij gebruikt zijn verre van bevestigd en stuiten nog op veel weerstand in de academische wereld.
Zolang de M-theorie nog niet volledig ontcijferd is, is het wellicht wat voorbarig van Hawking om te stellen dat God of de filosofie niet langer nodig zijn in de verklaring van het universum. Niettemin hebben Hawking en Mlodinov een zeer goed leesbaar, beknopt en fascinerend relaas geschreven over de rijkdom aan kosmologische ontdekkingen. Het boek zal zelfs de meest alfageoriënteerde leek bekoren en doen snakken naar meer.
Laetitia Guchelaar, Noorderlicht Recensie Team
(Noorderlicht)
Een nieuwe verklaring van het universum
NRT-recensie: Het grote ontwerp
Waarom is er iets, in plaats van niets? Het universum bestaat omdat het moet bestaan, schrijft Stephen Hawking in 'Het grote ontwerp'. Wanneer het dat niet doet, zal het zichzelf alsnog spontaan uit het niets scheppen. Zonder dat daar een ontwerper voor nodig is.
'De filosofie is dood', schrijven Stephen Hawking en Leonard Mlodinov in de introductie van hun nieuwe boek Het grote ontwerp: een nieuwe verklaring van het Universum. 'In de menselijke zoektocht naar kennis zijn het de natuurwetenschappers die momenteel de fakkel van de ontdekking dragen.' Hoewel Hawking bekend staat om zijn brutale humor, is het schrijversduo hier bloedserieus.
In Het grote ontwerp gaan de Hawking en Mlodinov zogezegd verder waar Albert Einstein gebleven was. De lezer wordt meegenomen op een fascinerende rondleiding langs de meest fundamentele ontdekkingen in de natuur- en sterrenkunde sinds de Grieken, om uit te komen bij een nieuwe verklaring van het heelal. Dankzij de grote vorderingen van de wetenschap zijn mythologie en theologie niet langer nodig om de wereld te verklaren, stelt Hawking.
Fans van de Britse kosmoloog hebben meer dan tien jaar moeten wachten op dit nieuwe boek. Omdat hij lijdt aan ALS, een ongeneeslijke ziekte die de zenuwcellen aantast, heeft hij het geschreven met hulp van journalist en natuurkundige Leonard Mlodinov.
Hawking, een grootheid op het gebied van kosmologie en zwaartekracht, was tot voor kort (2009) hoogleraar aan de universiteit van Cambridge. Zijn specialiteit is het onderzoek naar zwarte gaten in het heelal. Bij het grote publiek brak hij in 1988 door met Het Heelal (A brief history of time, ook in samenwerking met Mlodinov) waarin hij verschillende complexe onderwerpen uit de sterrenkunde uitlegt, zoals de oerknaltheorie, zwarte gaten en de snaartheorie.
Slechts één formule
Hawking merkte ooit op dat zijn redacteur hem had gewaarschuwd dat elke formule in een boek het lezerspubliek halveert. Hij heeft goed geluisterd. Hoewel hij zich best waagt aan ingewikkelde wiskunde, komt er in het hele boek slechts één formule voor: E = mc2. Op toegankelijke en elegante wijze (maar ook met tenenkrommende humor helaas) brengt hij de lezer op de hoogte van de nieuwste vindingen en theorieën in de kwantumfysica.
Daarmee wil hij niet alleen het hoe van het heelal verklaren maar ook antwoord geven op de vragen: Waarom is er iets in plaats van niets? Waarom bestaan wij? Waarom hebben we deze specifieke verzameling natuurwetten, en geen andere?
Hawking gebruikt de theorie van Richard Feynman over alternatieve geschiedenissen uit de kwantumfysica om tot zijn theorie-van-alles te komen. Ondanks zijn opvatting dat de filosofie heeft afgedaan, leent hij, opmerkelijk genoeg, een theorie uit de filosofie ter onderbouwing van zijn visie.
Familie van theorieën
Modelafhankelijk realisme stelt dat er geen beeld- of theorieonafhankelijk concept van de werkelijkheid bestaat. In dat geval bestaat er dus ook niet één enkele theorie die het heelal kan verklaren. De nieuwe theorie-van-alles is een familie van theorieën die elkaar overlappen en elk een stukje van het geheel verklaren, de zogeheten M-theorie, waarbij overigens onduidelijk is waar M voor staat.
Hawkings verbijsterende conclusie is dat de M-theorie voorspelt dat er niet slechts één enkel universum bestaat maar een onvoorstelbare veelheid aan universa. In dit multiversum moet er wel een heelal tussenzitten dat, simpelweg toevallig, de juiste wetten en omstandigheden kent om leven zoals wij dat kennen voort te brengen. Het universum bestaat omdat het moet bestaan, zonder tussenkomst van een godheid. Wanneer het dat niet doet, zal het zichzelf alsnog spontaan uit het niets scheppen.
Hawking werkt via een lange ontwikkeling van theorieën naar zijn ultieme antwoord toe, maar het slothoofdstuk biedt helaas niet de climax die de lezer verwacht. De theorieën die hij gebruikt zijn verre van bevestigd en stuiten nog op veel weerstand in de academische wereld.
Zolang de M-theorie nog niet volledig ontcijferd is, is het wellicht wat voorbarig van Hawking om te stellen dat God of de filosofie niet langer nodig zijn in de verklaring van het universum. Niettemin hebben Hawking en Mlodinov een zeer goed leesbaar, beknopt en fascinerend relaas geschreven over de rijkdom aan kosmologische ontdekkingen. Het boek zal zelfs de meest alfageoriënteerde leek bekoren en doen snakken naar meer.
Laetitia Guchelaar, Noorderlicht Recensie Team
(Noorderlicht)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
de Hubble telescoop is ondertussen een legende gewordenquote:
, 20 jaar geleden konden ze er alleen maar van dromen om al die beelden te zien
31-01-2011
THEMIS achterhaalt oorsprong van snelle elektronen in magnetische substormen
De meest energierijke elektronen in zogeheten magnetische substormen hebben hun hoge snelheden te danken aan wisselende magnetische velden op grote afstanden van de eigenlijke substorm. Dat blijkt uit waarnemingen van THEMIS (Time History of Events and Macroscale Interaction during Substorms), een constellatie van vijf NASA-satellieten die langgerekte banen om de aarde beschrijven en gezamenlijk een driedimensionaal beeld opleveren van de wisselwerking tussen de zonnewind (de stroom van elektrisch geladen deeltjes van de zon) en het magnetisch veld van de aarde.
Magnetische substormen ontstaan aan de nachtzijde van de aarde, op ruim honderdduizend kilometer afstand, waar zonnewinddeeltjes zich kunnen ophopen nadat ze gevangen zijn geraakt in het magnetisch veld van de planeet. De herkomst van de snelle elektronen in zulke substormen was echter nooit duidelijk. Metingen van drie THEMIS-satellieten die op 15 februari 2008 door een krachtige substorm vlogen, gecombineerd met waarnemingen van de Europese Cluster-satellieten en met computermodellen, wijzen nu echter uit dat de deeltjes hun hoge snelheid te danken hebben aan het zogeheten betatron-versnellingsproces. Dat treedt op wanneer de elektrisch geladen deeltjes sterk wisselende magnetische velden passeren.
Een beter begrip van de wisselwerking tussen zon en aarde en van de oorsprong van de meest energierijke deeltjes in substormen is van belang om in de toekomst satellieten (of astronauten) beter te beschermen tegen de mogelijke schadelijke gevolgen van zulke deeltjes.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
THEMIS achterhaalt oorsprong van snelle elektronen in magnetische substormen
De meest energierijke elektronen in zogeheten magnetische substormen hebben hun hoge snelheden te danken aan wisselende magnetische velden op grote afstanden van de eigenlijke substorm. Dat blijkt uit waarnemingen van THEMIS (Time History of Events and Macroscale Interaction during Substorms), een constellatie van vijf NASA-satellieten die langgerekte banen om de aarde beschrijven en gezamenlijk een driedimensionaal beeld opleveren van de wisselwerking tussen de zonnewind (de stroom van elektrisch geladen deeltjes van de zon) en het magnetisch veld van de aarde.
Magnetische substormen ontstaan aan de nachtzijde van de aarde, op ruim honderdduizend kilometer afstand, waar zonnewinddeeltjes zich kunnen ophopen nadat ze gevangen zijn geraakt in het magnetisch veld van de planeet. De herkomst van de snelle elektronen in zulke substormen was echter nooit duidelijk. Metingen van drie THEMIS-satellieten die op 15 februari 2008 door een krachtige substorm vlogen, gecombineerd met waarnemingen van de Europese Cluster-satellieten en met computermodellen, wijzen nu echter uit dat de deeltjes hun hoge snelheid te danken hebben aan het zogeheten betatron-versnellingsproces. Dat treedt op wanneer de elektrisch geladen deeltjes sterk wisselende magnetische velden passeren.
Een beter begrip van de wisselwerking tussen zon en aarde en van de oorsprong van de meest energierijke deeltjes in substormen is van belang om in de toekomst satellieten (of astronauten) beter te beschermen tegen de mogelijke schadelijke gevolgen van zulke deeltjes.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
01-02-2011
Satelliet vindt tienduizenden planetoïden
De Wide-field Infrared Survey Explorer (WISE), een infraroodkunstmaan die in december 2009 door de Amerikaanse NASA is gelanceerd, heeft twintig nieuwe kometen, 33.000 tot nu toe onbekende planetoïden en 134 zogeheten 'aardscheerders' ontdekt (planetoïden die de aarde op relatief korte afstand kunnen passeren).
WISE heeft de gehele sterrenhemel anderhalf maal in kaart gebracht op infrarode golflengten; de nieuw ontdekte kometen en planetoïden vormen slechts een klein deel van de totale wetenschappelijke opbrengst van de satelliet.
De koelvloeistof van WISE raakte in oktober 2010 op, waardoor sommige infraroodcamera's niet langer functioneerden. De speurtocht naar planetoïden en kometen (in het kader van het NEOWISE-programma, waarbij NEO voor 'near-Earth object' staat) kon echter nog vier maanden worden voortgezet met een ander instrument aan boord van de satelliet.
Alle meetgegevens zullen in april 2011 worden vrijgegeven.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Satelliet vindt tienduizenden planetoïden
De Wide-field Infrared Survey Explorer (WISE), een infraroodkunstmaan die in december 2009 door de Amerikaanse NASA is gelanceerd, heeft twintig nieuwe kometen, 33.000 tot nu toe onbekende planetoïden en 134 zogeheten 'aardscheerders' ontdekt (planetoïden die de aarde op relatief korte afstand kunnen passeren).
WISE heeft de gehele sterrenhemel anderhalf maal in kaart gebracht op infrarode golflengten; de nieuw ontdekte kometen en planetoïden vormen slechts een klein deel van de totale wetenschappelijke opbrengst van de satelliet.
De koelvloeistof van WISE raakte in oktober 2010 op, waardoor sommige infraroodcamera's niet langer functioneerden. De speurtocht naar planetoïden en kometen (in het kader van het NEOWISE-programma, waarbij NEO voor 'near-Earth object' staat) kon echter nog vier maanden worden voortgezet met een ander instrument aan boord van de satelliet.
Alle meetgegevens zullen in april 2011 worden vrijgegeven.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
01-02-2011
International LOFAR Telescope verricht eerste waarnemingen, van verre quasar
Met de International LOFAR Telescope (ILT) zijn unieke radiobeelden verkregen van de verre quasar 3C196. Daartoe zijn voor het eerst simultaan waarnemingen verricht met de veertig LOFAR-stations in Noordoost-Nederland en met LOFAR-stations in Duitsland, Frankrijk en Groot-Brittannië.
LOFAR (LOw-Frequency ARray) is een revolutionaire nieuwe radiotelescoop die uit vele duizenden afzonderlijke kleine antennes bestaat, verdeeld over tientallen stations, en via snelle glasvezelverbindingen gekoppeld met een supercomputer in Groningen. Met de ingebruikname van de stations in naburige landen heeft LOFAR een afmeting van ca. duizend kilometer; de ILT is daarmee de grootste telescoop ter wereld.
3C196 is een quasar (de extreem heldere kern van een ver verwijderd sterrenstelsel, waarschijnlijk 'aangedreven' door een superzwaar zwart gat) op 6,9 miljard lichtjaar afstand. Met grote optische telescopen is de quasar niet meer dan een puntvormige lichtbron; de ILT-waarnemingen laten zien dat hij uit twee afzonderlijke, enigszins langgerekte radiobronnen bestaat - vermoedelijk de straalstromen van eneregierijke deeltjes en straling die door de kern van het actieve sterrenstelsel de ruimte in worden geblazen.
(allesoversterrenkunde)
International LOFAR Telescope verricht eerste waarnemingen, van verre quasar
Met de International LOFAR Telescope (ILT) zijn unieke radiobeelden verkregen van de verre quasar 3C196. Daartoe zijn voor het eerst simultaan waarnemingen verricht met de veertig LOFAR-stations in Noordoost-Nederland en met LOFAR-stations in Duitsland, Frankrijk en Groot-Brittannië.
LOFAR (LOw-Frequency ARray) is een revolutionaire nieuwe radiotelescoop die uit vele duizenden afzonderlijke kleine antennes bestaat, verdeeld over tientallen stations, en via snelle glasvezelverbindingen gekoppeld met een supercomputer in Groningen. Met de ingebruikname van de stations in naburige landen heeft LOFAR een afmeting van ca. duizend kilometer; de ILT is daarmee de grootste telescoop ter wereld.
3C196 is een quasar (de extreem heldere kern van een ver verwijderd sterrenstelsel, waarschijnlijk 'aangedreven' door een superzwaar zwart gat) op 6,9 miljard lichtjaar afstand. Met grote optische telescopen is de quasar niet meer dan een puntvormige lichtbron; de ILT-waarnemingen laten zien dat hij uit twee afzonderlijke, enigszins langgerekte radiobronnen bestaat - vermoedelijk de straalstromen van eneregierijke deeltjes en straling die door de kern van het actieve sterrenstelsel de ruimte in worden geblazen.
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
THEMISquote:
31-01-2011
THEMIS achterhaalt oorsprong van snelle elektronen in magnetische substormen
knip......
(allesoversterrenkunde)
WISEquote:
01-02-2011
Satelliet vindt tienduizenden planetoïden
[ afbeelding ]
knip....
[ Bericht 18% gewijzigd door -CRASH- op 02-02-2011 19:49:05 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
03-02-2011
Saturnus reuzenring
De zon, planeten, manen en kometen in ons zonnestelsel worden dagelijks bestudeerd door sterrenkundigen. Hoewel we de meeste objecten al eeuwenlang kennen, zijn er ook die veel recenter pas zijn ontdekt. Eén van deze objecten is een enorme stofring om de planeet Saturnus, die in 2009 werd gevonden door de Spitzer Space Telescope.
Sterrenkundigen weten al eeuwenlang dat de planeet Saturnus een indrukwekkend ringsysteem heeft. Toch is nog lang niet alles over dit systeem bekend. Zo werd in 2009 de Spitzer Space Telescope ingezet om ons zonnestelsel te observeren. Spitzer detecteerde toen een gigantische ring om Saturnus, die nog nooit eerder was gezien. Deze band, die voornamelijk uit heel fijn stof bestaat, staat veel verder van de planeet dan de rest van zijn ringen. Daarnaast is hij ook vele malen breder.
De stofring van Saturnus is reusachtig in vergelijking met de planeet zelf, en zou als hij zichtbaar was de afmeting hebben van twee volle manen aan onze nachthemel. Afbeelding: © NASA
.De grootte van deze ring is bijna onvoorstelbaar. Als je op een donkere nacht naar boven zou kijken, zou je de planeet Saturnus als een puntje aan de hemel zien. Als je de stofring ook zou kunnen zien, zou hij aan de sterrenhemel een grootte hebben van twee volle manen. Dit is een enorm gebied. De ring begint op zon 6 miljoen kilometer afstand van Saturnus, en is zelf ook nog eens zon 12 miljoen kilometer breed. Een kleine rekensom vertelt ons dat de aarde een miljoen keer in deze ring zou passen!
Maar hoe kan het dat zon gigantische structuur pas in 2009 is gevonden? Onderzoekster Anne Verbiscer beschreef dit mysterie in de publicatie in Nature, die volgde na Spitzers ontdekking. De stofdeeltjes waar de ring uit bestaat zijn extreem klein. Daarnaast zijn ze over een enorme ruimte verdeeld. Zelfs als je in de ring zelf zou staan zou je het stof niet kunnen waarnemen. In een kubieke kilometer ring zitten gemiddeld maar tien tot twintig deeltjes. Doordat dit er zo weinig zijn, wordt zichtbaar licht (bijvoorbeeld van de zon) niet gereflecteerd. En daardoor zien wij, zelfs op een donkere nacht, deze enorme band niet aan onze sterrenhemel.
De stofring van Saturnus is met zichtbaar licht niet te zien, maar een camera die gevoelig is voor infrarood ziet hem wel. Afbeelding: © NASA/JPL-Caltech/Univ. of Virginia.
.Spitzer speurde echter niet naar zichtbaar licht maar naar infraroodstraling. Deze straling wordt uitgezonden door alles wat warmte afgeeft. Dit wil niet zeggen dat de ring daadwerkelijk warm is, in de gebruikelijke zin van het woord. Spitzer kon namelijk al objecten waarnemen met temperaturen vanaf maar 80 Kelvin (dit is bijna -200 graden Celsius!). Dus zelfs als je Spitzer op een ijscoupe zou richten, dan zou het ijs een enorm helder infrarood licht uitstralen. Het koude stof van de ring kon zo gemakkelijk worden gevonden en daardoor werd de ring een paar jaar geleden eindelijk ontdekt.
Saturnusmaan Iapetus. Afbeelding: © Cassini Imaging Team/SSI/JPL/ESA/NASA
Naast een verrassende ontdekking bood de stofring ook de oplossing voor een mysterie wat sterrenkundigen al eeuwenlang bezig hield. Eén van de manen van Saturnus, Iapetus, is aan één kant donker bevlekt. Al 300 jaar speelde de vraag hoe een dergelijk kleurverschil was ontstaan.
Anne Verbiscers team zocht naar de oplossing, en vond de stofring. Iapetus reist in zijn baan precies door de grote stofring heen. Daardoor veegt hij constant een hoop stofdeeltjes op. Dit is te vergelijken met een auto die over de snelweg rijdt. Hoewel je onderweg geen vliegjes voor je voorruit ziet, blijkt bij aankomst toch dat er heel wat ongedierte tegen je ruit is gespat. Iapetus functioneert net als zon voorruit, die het stof van de ring bij het passeren opveegt. Dit gebeurt al zo lang dat het stof nu metersdik op Iapetus zit.
Een laatste vraag resteert dan: waar komt het stof in deze ring vandaan? Opvallend is dat de ring ongeveer een zelfde baan beschrijft als een andere maan van Saturnus, die Phoebe heet. De meest bekende theorie luidt dat komeetinslagen lang geleden stukjes van deze maan hebben afgeslagen. Deze stukken werden de ruimte in geslingerd. Ze bewogen zich vervolgens in een vergelijkbare baan om Saturnus heen en vormden zo de gigantische ring.
Saturnus, de manen Iapetus en Phoebe, en de stofring. Afbeelding: © NASA
.We danken de stofring dus aan Phoebe, en Iapetus dankt op zijn beurt zijn donkere kant aan de ring. Echter, het stof op Iapetus blijkt qua kleur niet helemaal overeen te komen met de materie waaruit Phoebe bestaat. Dit betekent niet dat Verbiscers theorieën niet kloppen. Astronomen onderzoeken nu of het stof misschien van kleur is veranderd toen het op Iapetus terecht kwam. Of ook deze theorie zal zegevieren, zal de toekomst ons uitwijzen.
(Kennislink)
Saturnus reuzenring
De zon, planeten, manen en kometen in ons zonnestelsel worden dagelijks bestudeerd door sterrenkundigen. Hoewel we de meeste objecten al eeuwenlang kennen, zijn er ook die veel recenter pas zijn ontdekt. Eén van deze objecten is een enorme stofring om de planeet Saturnus, die in 2009 werd gevonden door de Spitzer Space Telescope.
Sterrenkundigen weten al eeuwenlang dat de planeet Saturnus een indrukwekkend ringsysteem heeft. Toch is nog lang niet alles over dit systeem bekend. Zo werd in 2009 de Spitzer Space Telescope ingezet om ons zonnestelsel te observeren. Spitzer detecteerde toen een gigantische ring om Saturnus, die nog nooit eerder was gezien. Deze band, die voornamelijk uit heel fijn stof bestaat, staat veel verder van de planeet dan de rest van zijn ringen. Daarnaast is hij ook vele malen breder.
De stofring van Saturnus is reusachtig in vergelijking met de planeet zelf, en zou als hij zichtbaar was de afmeting hebben van twee volle manen aan onze nachthemel. Afbeelding: © NASA
.De grootte van deze ring is bijna onvoorstelbaar. Als je op een donkere nacht naar boven zou kijken, zou je de planeet Saturnus als een puntje aan de hemel zien. Als je de stofring ook zou kunnen zien, zou hij aan de sterrenhemel een grootte hebben van twee volle manen. Dit is een enorm gebied. De ring begint op zon 6 miljoen kilometer afstand van Saturnus, en is zelf ook nog eens zon 12 miljoen kilometer breed. Een kleine rekensom vertelt ons dat de aarde een miljoen keer in deze ring zou passen!
Maar hoe kan het dat zon gigantische structuur pas in 2009 is gevonden? Onderzoekster Anne Verbiscer beschreef dit mysterie in de publicatie in Nature, die volgde na Spitzers ontdekking. De stofdeeltjes waar de ring uit bestaat zijn extreem klein. Daarnaast zijn ze over een enorme ruimte verdeeld. Zelfs als je in de ring zelf zou staan zou je het stof niet kunnen waarnemen. In een kubieke kilometer ring zitten gemiddeld maar tien tot twintig deeltjes. Doordat dit er zo weinig zijn, wordt zichtbaar licht (bijvoorbeeld van de zon) niet gereflecteerd. En daardoor zien wij, zelfs op een donkere nacht, deze enorme band niet aan onze sterrenhemel.
De stofring van Saturnus is met zichtbaar licht niet te zien, maar een camera die gevoelig is voor infrarood ziet hem wel. Afbeelding: © NASA/JPL-Caltech/Univ. of Virginia.
.Spitzer speurde echter niet naar zichtbaar licht maar naar infraroodstraling. Deze straling wordt uitgezonden door alles wat warmte afgeeft. Dit wil niet zeggen dat de ring daadwerkelijk warm is, in de gebruikelijke zin van het woord. Spitzer kon namelijk al objecten waarnemen met temperaturen vanaf maar 80 Kelvin (dit is bijna -200 graden Celsius!). Dus zelfs als je Spitzer op een ijscoupe zou richten, dan zou het ijs een enorm helder infrarood licht uitstralen. Het koude stof van de ring kon zo gemakkelijk worden gevonden en daardoor werd de ring een paar jaar geleden eindelijk ontdekt.
Saturnusmaan Iapetus. Afbeelding: © Cassini Imaging Team/SSI/JPL/ESA/NASA
Naast een verrassende ontdekking bood de stofring ook de oplossing voor een mysterie wat sterrenkundigen al eeuwenlang bezig hield. Eén van de manen van Saturnus, Iapetus, is aan één kant donker bevlekt. Al 300 jaar speelde de vraag hoe een dergelijk kleurverschil was ontstaan.
Anne Verbiscers team zocht naar de oplossing, en vond de stofring. Iapetus reist in zijn baan precies door de grote stofring heen. Daardoor veegt hij constant een hoop stofdeeltjes op. Dit is te vergelijken met een auto die over de snelweg rijdt. Hoewel je onderweg geen vliegjes voor je voorruit ziet, blijkt bij aankomst toch dat er heel wat ongedierte tegen je ruit is gespat. Iapetus functioneert net als zon voorruit, die het stof van de ring bij het passeren opveegt. Dit gebeurt al zo lang dat het stof nu metersdik op Iapetus zit.
Een laatste vraag resteert dan: waar komt het stof in deze ring vandaan? Opvallend is dat de ring ongeveer een zelfde baan beschrijft als een andere maan van Saturnus, die Phoebe heet. De meest bekende theorie luidt dat komeetinslagen lang geleden stukjes van deze maan hebben afgeslagen. Deze stukken werden de ruimte in geslingerd. Ze bewogen zich vervolgens in een vergelijkbare baan om Saturnus heen en vormden zo de gigantische ring.
Saturnus, de manen Iapetus en Phoebe, en de stofring. Afbeelding: © NASA
.We danken de stofring dus aan Phoebe, en Iapetus dankt op zijn beurt zijn donkere kant aan de ring. Echter, het stof op Iapetus blijkt qua kleur niet helemaal overeen te komen met de materie waaruit Phoebe bestaat. Dit betekent niet dat Verbiscers theorieën niet kloppen. Astronomen onderzoeken nu of het stof misschien van kleur is veranderd toen het op Iapetus terecht kwam. Of ook deze theorie zal zegevieren, zal de toekomst ons uitwijzen.
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
voor de 2e keer naar de hubblefilm geweest in het omniversum, zag een kortingsbon en m'n broer wilde hem ook graag zien dus waarom niet?http://www.omniversum.nl/(...)GP4qYCFUaIDgod6ChG0w
jammergenoeg in de minderheid maar de ruimtebeelden (vaak heel goede animaties gemengd met echte beelden) zijn erg mooi en vooral als je over een gaswolk vliegt waarin sterren geboren worden, zo zie je een grote krachtige ster die door z'n "zonnewind" een gat in de wolk heeft gemaakt en kleinere sterren een staartje doet krijgen als een komeet
ook gaat het over sterrenstelsels en clusters die door de hubble in groten getale ontdekt zijn, je ziet ook hoe moeilijke reparaties uitgevoerd worden en nieuwe camera's gemonteerd waardoor men door gaswolken heen kan kijken
de moeite waard
[ Bericht 0% gewijzigd door pinine op 04-02-2011 13:08:31 ]
jammergenoeg in de minderheid maar de ruimtebeelden (vaak heel goede animaties gemengd met echte beelden) zijn erg mooi en vooral als je over een gaswolk vliegt waarin sterren geboren worden, zo zie je een grote krachtige ster die door z'n "zonnewind" een gat in de wolk heeft gemaakt en kleinere sterren een staartje doet krijgen als een komeet
ook gaat het over sterrenstelsels en clusters die door de hubble in groten getale ontdekt zijn, je ziet ook hoe moeilijke reparaties uitgevoerd worden en nieuwe camera's gemonteerd waardoor men door gaswolken heen kan kijken
de moeite waard
[ Bericht 0% gewijzigd door pinine op 04-02-2011 13:08:31 ]
quote:
voor de 2e keer naar de hubblefilm geweest in het omniversum, zag een kortingsbon en m'n broer wilde hem ook graag zien dus waarom niet?http://www.omniversum.nl/(...)GP4qYCFUaIDgod6ChG0w
jammergenoeg in de minderheid maar de ruimtebeelden (vaak heel goede animaties gemengd met echte beelden) zijn erg mooi en vooral als je over een gaswolk vliegt waarin sterren geboren worden, zo zie je een grote krachtige ster die door z'n "zonnewind" een gat in de wolk heeft gemaakt en kleinere sterren een staartje doet krijgen als een komeet
ook gaat het over sterrenstelsels en clusters die door de hubble in groten getale ontdekt zijn, je ziet ook hoe moeilijke reparaties uitgevoerd worden en nieuwe camera's gemonteerd waardoor men door gaswolken heen kan kijken
de moeite waard
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
06-02-2011quote:
STEREO toont 360 graden-panorama van de zon
Met de twee STEREO-ruimtesondes van NASA is voor het eerst een compleet 360 graden-panorama van de gehele zon vastgelegd. Normaalgesproken is vanaf de aarde altijd maar de helft van de zon zichtbaar; wat zich aan de achterzijde van de zon afspeelt kan hooguit indirect worden afgeleid, soms pas wanneer de zon voldoende om zijn as is gedraaid.
Het 360 graden-beeld is verkregen door de twee identieke ruimtesondes die samen het Solar TERrestrial RElations Observatory (STEREO) vormen. STEREO werd in oktober 2006 gelanceerd. De twee ruimtesondes draaien in dezelfde baan om de zon als de aarde. Eén beweegt voor de aarde uit, de andere beweegt er achteraan. Sinds kort bevinden ze zich op diametraal tegenover elkaar gelegen posities. Ook detailwaarnemingen van NASA's Solar Dynamics Observatory (SDO) zijn in het panoramabeeld verwerkt.
Door de zon van alle kanten tegelijkertijd in het oog te houden, hopen ruimteonderzoekers er beter in te slagen om uitbarstingen aan het oppervlak van de zon en in de ijle, hete corona te zien aankomen en zich voor te bereiden op de mogelijke gevolgen van zulke uitbarstingen voor satellieten en astronauten in een baan om de aarde.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
03-02-2011
Eerste sterren in het heelal waren niet eenzaam
De eerste sterren in het heelal waren niet zo eenzaam als tot nu toe werd gedacht. Dat blijkt uit computersimulaties die zijn uitgevoerd door Duitse en Amerikaanse sterrenkundigen (Science, 4 februari).
De geboorte van een ster begint als een grote gaswolk onder invloed van zijn eigen zwaartekracht begint samen te trekken. Daarbij nemen dichtheid en temperatuur van het gas zo sterk toe, dat de samentrekking van de gaswolk op een gegeven moment stopt. Alleen als het gas er vervolgens in slaagt om zijn warmte kwijt te raken, kan de gaswolk samentrekken tot een ster.
In het huidige heelal wordt die afkoeling geregeld door zware elementen als koolstof en zuurstof. Maar in het vroege heelal bestonden die elementen nog niet, en konden de samentrekkende gaswolken dus niet zo goed afkoelen. De meeste theoretische modellen lieten dan ook zien dat er in het begin relatief weinig sterren ontstonden, en die zouden ook enorm zwaar zijn geweest: honderd zonsmassa's.
Uit de nieuwe computersimulaties blijkt echter dat dit simpele beeld moet worden bijgesteld. De gaswolken van de eerste sterren waren waarschijnlijk niet stabiel en zijn daardoor tijdens het samentrekken in stukken uiteengevallen. Hierdoor ontstond compacte groepen van afzonderlijke sterren op kleine onderlinge afstanden.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Eerste sterren in het heelal waren niet eenzaam
De eerste sterren in het heelal waren niet zo eenzaam als tot nu toe werd gedacht. Dat blijkt uit computersimulaties die zijn uitgevoerd door Duitse en Amerikaanse sterrenkundigen (Science, 4 februari).
De geboorte van een ster begint als een grote gaswolk onder invloed van zijn eigen zwaartekracht begint samen te trekken. Daarbij nemen dichtheid en temperatuur van het gas zo sterk toe, dat de samentrekking van de gaswolk op een gegeven moment stopt. Alleen als het gas er vervolgens in slaagt om zijn warmte kwijt te raken, kan de gaswolk samentrekken tot een ster.
In het huidige heelal wordt die afkoeling geregeld door zware elementen als koolstof en zuurstof. Maar in het vroege heelal bestonden die elementen nog niet, en konden de samentrekkende gaswolken dus niet zo goed afkoelen. De meeste theoretische modellen lieten dan ook zien dat er in het begin relatief weinig sterren ontstonden, en die zouden ook enorm zwaar zijn geweest: honderd zonsmassa's.
Uit de nieuwe computersimulaties blijkt echter dat dit simpele beeld moet worden bijgesteld. De gaswolken van de eerste sterren waren waarschijnlijk niet stabiel en zijn daardoor tijdens het samentrekken in stukken uiteengevallen. Hierdoor ontstond compacte groepen van afzonderlijke sterren op kleine onderlinge afstanden.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
06-02-2011
NASA: Aards leven komt uit de ruimte
Een meteorietstudie heeft het bewijs dat het leven op aarde uit de ruimte komt sterker gemaakt. Een heleboel experts zijn er bijna zeker van dat een heleboel ruwe biologische bouwstenen door middel van meteorieten op aarde terechtkwamen. De aanwijzing zit hem in de moleculaire structuur van aminozuren, organische verbindingen die de bouwstenen zijn van proteïnen en levende organismen. Moleculen bestaan in twee spiegelbeeld varianten - aangeduid als links- en rechtshandig -, maar enkel de linkshandige aminozuren worden in de natuur teruggevonden.
Wetenschappers bij NASA berichtten recent dat ze isovaline, een zeldzaam aminozuur dat voor de eerste keer ontdekt werd in de Murchison-meteoriet, in verschillende meteorieten teruggevonden hadden. Het meeste van het isovaline was linkshandig, wat zou betekenen dat linkshandig leven in de ruimte ontstaan zou kunnen zijn. Diezelfde wetenschappers ontdekten nu ook linkshandig isovaline in een grote variëteit van koolstofrijke asteroïden.
Daniel Glavin, astrobioloog bij het NASA Goddard Space Flight Center, denkt - net als de meeste wetenschappers - dat de jonge aarde gebombardeerd werd door meteorieten vol met linkshandige aminozuren. De bias naar linkshandigheid zou zich dan verder verbreiden naarmate de aminozuren door het ontluikende leven op aarde werden opgenomen. Uit het bewijsmateriaal valt ook af te leiden dat de aanwezigheid van vloeibaar water het overwicht van linkshandige isovaline in meteorieten vergroot.
Ook de kosmische straling van een jong zonnestelsel zou mede verantwoordelijk zijn voor het creëren van een licht overwicht in linkshandige aminozuren ofwel de vernietiging van een beetje meer rechtshandige aminozuren. Misschien een combinatie van beiden? Wie weet. Volgens Glavin is het best mogelijk dat eventueel leven in een ander sterrenstelsel - met andere condities - opgebouwd is rond rechtshandige aminozuren.
(Grenswetenschap)
NASA: Aards leven komt uit de ruimte
Een meteorietstudie heeft het bewijs dat het leven op aarde uit de ruimte komt sterker gemaakt. Een heleboel experts zijn er bijna zeker van dat een heleboel ruwe biologische bouwstenen door middel van meteorieten op aarde terechtkwamen. De aanwijzing zit hem in de moleculaire structuur van aminozuren, organische verbindingen die de bouwstenen zijn van proteïnen en levende organismen. Moleculen bestaan in twee spiegelbeeld varianten - aangeduid als links- en rechtshandig -, maar enkel de linkshandige aminozuren worden in de natuur teruggevonden.
Wetenschappers bij NASA berichtten recent dat ze isovaline, een zeldzaam aminozuur dat voor de eerste keer ontdekt werd in de Murchison-meteoriet, in verschillende meteorieten teruggevonden hadden. Het meeste van het isovaline was linkshandig, wat zou betekenen dat linkshandig leven in de ruimte ontstaan zou kunnen zijn. Diezelfde wetenschappers ontdekten nu ook linkshandig isovaline in een grote variëteit van koolstofrijke asteroïden.
Daniel Glavin, astrobioloog bij het NASA Goddard Space Flight Center, denkt - net als de meeste wetenschappers - dat de jonge aarde gebombardeerd werd door meteorieten vol met linkshandige aminozuren. De bias naar linkshandigheid zou zich dan verder verbreiden naarmate de aminozuren door het ontluikende leven op aarde werden opgenomen. Uit het bewijsmateriaal valt ook af te leiden dat de aanwezigheid van vloeibaar water het overwicht van linkshandige isovaline in meteorieten vergroot.
Ook de kosmische straling van een jong zonnestelsel zou mede verantwoordelijk zijn voor het creëren van een licht overwicht in linkshandige aminozuren ofwel de vernietiging van een beetje meer rechtshandige aminozuren. Misschien een combinatie van beiden? Wie weet. Volgens Glavin is het best mogelijk dat eventueel leven in een ander sterrenstelsel - met andere condities - opgebouwd is rond rechtshandige aminozuren.
(Grenswetenschap)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
10-02-2011
Nieuwe doemdag: asteroïde Apophis zou in april 2036 inslaan
Armageddon heeft een nieuwe datum en ditmaal is het niet 2012. Dat beweren Russiche wetenschappers die de exacte datum hebben berekend waarop de asteroïde Apophis zal clashen met onze aardbol. Zij die geboren zijn op 13 april, kunnen alvast een groots feest plannen in het jaar 2036.
"Apophis zal op 13 april 2029 tot op 37 à 38.000 kilometer van de aarde genaderd zijn", dixit de Russische professor Leonid Sokolov van de staatsuniversiteit van Sint-Petersburg. Zeven jaar later zou een botsing volgen. Een woestijn zo groot als Frankrijk kan het gevolg zijn. Dit alles in voorwaardelijke wijs, want meer dan waarschijnlijk zal Apophis de komende jaren uit elkaar vallen in kleinere stukken die kunen botsen met de Aarde. Het Russische ruimtevaartbureau Roskosmos wil alvast geen risico's nemen. Het wil de asteroïde, die een diameter heeft van ongeveer 350 meter, van koers doen wijzigen.
Hiroshima
Dat willen ze doen door een speciaal schip tegen de grote brok te laten botsen. Apophis vernietigen met een kernkop zou uitgesloten zijn. Zo'n honderd jaar geleden verwerkte Siberië een komeetinslag. Die had een kracht van meer dan duizend atoombommen op Hiroshima. Apophis zou drie keer groter zijn dan de komeet van toen. In 2009 kwam Aphopis al eens in het nieuws, toen wetenschappers voorspelden dat er twee procent kans op een botsing was.
Eén op 250.000
Ook de NASA houdt de asteroïde nauwlettend in de gaten. "Technisch gesproken hebben de Russen gelijk. Er is inderdaad een kans dat Apophis in 2036 zal inslaan op de Aarde", zegt Donald Yeomans, hoofd van NASA's 'Near-Earth Object Program Office". "Maar die kans is amper één op 250.000 groot." Apophis is dan 'slechts' iets breder dan twee voetbalvelden, bekijk in de video hieronder wat een grotere asteroïde kan teweegbrengen. (hlnsydney/odbs)
(HLN)
Nieuwe doemdag: asteroïde Apophis zou in april 2036 inslaan
Armageddon heeft een nieuwe datum en ditmaal is het niet 2012. Dat beweren Russiche wetenschappers die de exacte datum hebben berekend waarop de asteroïde Apophis zal clashen met onze aardbol. Zij die geboren zijn op 13 april, kunnen alvast een groots feest plannen in het jaar 2036.
"Apophis zal op 13 april 2029 tot op 37 à 38.000 kilometer van de aarde genaderd zijn", dixit de Russische professor Leonid Sokolov van de staatsuniversiteit van Sint-Petersburg. Zeven jaar later zou een botsing volgen. Een woestijn zo groot als Frankrijk kan het gevolg zijn. Dit alles in voorwaardelijke wijs, want meer dan waarschijnlijk zal Apophis de komende jaren uit elkaar vallen in kleinere stukken die kunen botsen met de Aarde. Het Russische ruimtevaartbureau Roskosmos wil alvast geen risico's nemen. Het wil de asteroïde, die een diameter heeft van ongeveer 350 meter, van koers doen wijzigen.
Hiroshima
Dat willen ze doen door een speciaal schip tegen de grote brok te laten botsen. Apophis vernietigen met een kernkop zou uitgesloten zijn. Zo'n honderd jaar geleden verwerkte Siberië een komeetinslag. Die had een kracht van meer dan duizend atoombommen op Hiroshima. Apophis zou drie keer groter zijn dan de komeet van toen. In 2009 kwam Aphopis al eens in het nieuws, toen wetenschappers voorspelden dat er twee procent kans op een botsing was.
Eén op 250.000
Ook de NASA houdt de asteroïde nauwlettend in de gaten. "Technisch gesproken hebben de Russen gelijk. Er is inderdaad een kans dat Apophis in 2036 zal inslaan op de Aarde", zegt Donald Yeomans, hoofd van NASA's 'Near-Earth Object Program Office". "Maar die kans is amper één op 250.000 groot." Apophis is dan 'slechts' iets breder dan twee voetbalvelden, bekijk in de video hieronder wat een grotere asteroïde kan teweegbrengen. (hlnsydney/odbs)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Prima initiatief van Rusland, ook al is de kans op inslag van Apophis miniem. Al is het alleen maar voor de oefening en planning, dat kan van pas komen bij echt dreigende gevallen. Uiteindelijk is het erg belangrijk dat de mensheid het gevaar van asteroiden serieus neemt en indien mogelijk aanpakt.quote:
10-02-2011
Nieuwe doemdag: asteroïde Apophis zou in april 2036 inslaan
[ afbeelding ]
Armageddon heeft een nieuwe datum en ditmaal is het niet 2012. Dat beweren Russiche wetenschappers die de exacte datum hebben berekend waarop de asteroïde Apophis zal clashen met onze aardbol. Zij die geboren zijn op 13 april, kunnen alvast een groots feest plannen in het jaar 2036.
"Apophis zal op 13 april 2029 tot op 37 à 38.000 kilometer van de aarde genaderd zijn", dixit de Russische professor Leonid Sokolov van de staatsuniversiteit van Sint-Petersburg. Zeven jaar later zou een botsing volgen. Een woestijn zo groot als Frankrijk kan het gevolg zijn. Dit alles in voorwaardelijke wijs, want meer dan waarschijnlijk zal Apophis de komende jaren uit elkaar vallen in kleinere stukken die kunen botsen met de Aarde. Het Russische ruimtevaartbureau Roskosmos wil alvast geen risico's nemen. Het wil de asteroïde, die een diameter heeft van ongeveer 350 meter, van koers doen wijzigen.
Hiroshima
Dat willen ze doen door een speciaal schip tegen de grote brok te laten botsen. Apophis vernietigen met een kernkop zou uitgesloten zijn. Zo'n honderd jaar geleden verwerkte Siberië een komeetinslag. Die had een kracht van meer dan duizend atoombommen op Hiroshima. Apophis zou drie keer groter zijn dan de komeet van toen. In 2009 kwam Aphopis al eens in het nieuws, toen wetenschappers voorspelden dat er twee procent kans op een botsing was.
Eén op 250.000
Ook de NASA houdt de asteroïde nauwlettend in de gaten. "Technisch gesproken hebben de Russen gelijk. Er is inderdaad een kans dat Apophis in 2036 zal inslaan op de Aarde", zegt Donald Yeomans, hoofd van NASA's 'Near-Earth Object Program Office". "Maar die kans is amper één op 250.000 groot." Apophis is dan 'slechts' iets breder dan twee voetbalvelden, bekijk in de video hieronder wat een grotere asteroïde kan teweegbrengen. (hlnsydney/odbs)
(HLN)
NASA Spacecraft Closes in on Comet Tempel 1
February 9, 2011:
NASA is about to discover how solar heat devours a comet.
"For the first time, we'll see the same comet before and after its closest approach to the sun," explains Joe Veverka, principal investigator for NASA's Stardust-NExT mission.
The comet is Tempel 1, which NASA's Deep Impact probe visited in 2005. Now another NASA spacecraft, Stardust-NExT, is closing in for a second look on Valentine's Day, Feb. 14, 2011. The two visits bracket one complete orbit of the comet around the sun--and a blast of solar heat.
"Close encounters with the sun never go well for a comet," says Veverka. "Fierce solar heat vaporizes the ices in the comet's core, causing it to spit dust and spout gas. The cyclic loss of material eventually leads to its demise."
Researchers suspect the flamboyant decay doesn't happen evenly all over a comet's surface*, but until now they've lacked a way to document where, exactly, it does occur. Stardust NExT will image some of the same surface areas Deep Impact photographed 6 years ago, revealing how these areas have changed and where material has been lost.
"Deep Impact gave us tantalizing glimpses of Temple 1," says Veverka. "And we saw strange and unusual things we'd like a closer look at."
At a January 2011 press conference, Veverka and other Stardust-NExT team members listed the features they're most interested in seeing again:
For starters, parts of the comet's surface are layered like pancakes.
"Earth has layers because water and wind move dirt and debris around here, but layering on a comet was a surprise and a mystery," says Veverka.
Pancake-layers and a possible powdery flow are among the surface features of interest highlighted in this July 4, 2005, Deep Impact photo of Comet Tempel 1. The bright flash is where Deep Impact dropped an 820 lb copper projectile onto the comet. Stardust-NExT could get a first look at the aftermath of the blast
"One idea is that two protocometary bodies collided at low speeds and smushed together to form something like a stack of flapjacks," says Pete Shultz, Stardust-NExT co-investigator.
Is that right? Data obtained by Stardust-NExT will provide clues and possibly reveal what made the "comet pancakes."
Another area intrigues the research team even more.
"There's a large plateau that looks like a flow," says Shultz. "If it really is a flow, it means there was recently gas and dust emanating from the [surface]."
Stardust-NExT will reveal how the plateau has changed (Is it flowing?), helping the team determine its origin. Whatever their origin, the plateau and layering show that comets have a much more complicated geologic history than previously thought.
"Tempel 1 is not just a fuzzy ball," says Shultz. "It has history."
It's a history NASA has had a hand in. During its 2005 visit, Deep Impact dropped an 820-pound projectile into the comet's core. In a development that surprised mission scientists, the impact excavated so much material that the underlying crater was hidden from view. Deep Impact's cameras were unable to see through the enormous cloud of dust the impactor had stirred up. Stardust NExT could provide a long anticipated look at the impact site.
"The dust has settled there, so if the right part of the comet is facing us, we could see the crater and learn its size," says Veverka. "That would answer some key questions. For instance, is a comet's surface hard or soft?"
In a future mission, a spacecraft may land on a comet and gather samples for analysis. To design a suitable lander, researchers need to know what kind of surface it would land on. They'll also need to know which tools to send drills for hard surfaces or scoops for something softer.
Like Deep Impact, the Stardust spacecraft has already had a productive career. Launched in 1999, it approached Comet Wild 2 close enough in 2004 to image its feature-rich surface and even gather dust particles from the comet's atmosphere. (A key finding in the sample was the amino acid glycene a building block of life.)
"We could have just let this old spacecraft rest on those laurels, leaving it to forever orbit the sun," says Veverka. "But instead, we're doing first-class comet science with it -- again."
As for Tempel 1, a hungry sun awaits.
February 9, 2011:
NASA is about to discover how solar heat devours a comet.
"For the first time, we'll see the same comet before and after its closest approach to the sun," explains Joe Veverka, principal investigator for NASA's Stardust-NExT mission.
The comet is Tempel 1, which NASA's Deep Impact probe visited in 2005. Now another NASA spacecraft, Stardust-NExT, is closing in for a second look on Valentine's Day, Feb. 14, 2011. The two visits bracket one complete orbit of the comet around the sun--and a blast of solar heat.
"Close encounters with the sun never go well for a comet," says Veverka. "Fierce solar heat vaporizes the ices in the comet's core, causing it to spit dust and spout gas. The cyclic loss of material eventually leads to its demise."
Researchers suspect the flamboyant decay doesn't happen evenly all over a comet's surface*, but until now they've lacked a way to document where, exactly, it does occur. Stardust NExT will image some of the same surface areas Deep Impact photographed 6 years ago, revealing how these areas have changed and where material has been lost.
"Deep Impact gave us tantalizing glimpses of Temple 1," says Veverka. "And we saw strange and unusual things we'd like a closer look at."
At a January 2011 press conference, Veverka and other Stardust-NExT team members listed the features they're most interested in seeing again:
For starters, parts of the comet's surface are layered like pancakes.
"Earth has layers because water and wind move dirt and debris around here, but layering on a comet was a surprise and a mystery," says Veverka.
Pancake-layers and a possible powdery flow are among the surface features of interest highlighted in this July 4, 2005, Deep Impact photo of Comet Tempel 1. The bright flash is where Deep Impact dropped an 820 lb copper projectile onto the comet. Stardust-NExT could get a first look at the aftermath of the blast
"One idea is that two protocometary bodies collided at low speeds and smushed together to form something like a stack of flapjacks," says Pete Shultz, Stardust-NExT co-investigator.
Is that right? Data obtained by Stardust-NExT will provide clues and possibly reveal what made the "comet pancakes."
Another area intrigues the research team even more.
"There's a large plateau that looks like a flow," says Shultz. "If it really is a flow, it means there was recently gas and dust emanating from the [surface]."
Stardust-NExT will reveal how the plateau has changed (Is it flowing?), helping the team determine its origin. Whatever their origin, the plateau and layering show that comets have a much more complicated geologic history than previously thought.
"Tempel 1 is not just a fuzzy ball," says Shultz. "It has history."
It's a history NASA has had a hand in. During its 2005 visit, Deep Impact dropped an 820-pound projectile into the comet's core. In a development that surprised mission scientists, the impact excavated so much material that the underlying crater was hidden from view. Deep Impact's cameras were unable to see through the enormous cloud of dust the impactor had stirred up. Stardust NExT could provide a long anticipated look at the impact site.
"The dust has settled there, so if the right part of the comet is facing us, we could see the crater and learn its size," says Veverka. "That would answer some key questions. For instance, is a comet's surface hard or soft?"
In a future mission, a spacecraft may land on a comet and gather samples for analysis. To design a suitable lander, researchers need to know what kind of surface it would land on. They'll also need to know which tools to send drills for hard surfaces or scoops for something softer.
Like Deep Impact, the Stardust spacecraft has already had a productive career. Launched in 1999, it approached Comet Wild 2 close enough in 2004 to image its feature-rich surface and even gather dust particles from the comet's atmosphere. (A key finding in the sample was the amino acid glycene a building block of life.)
"We could have just let this old spacecraft rest on those laurels, leaving it to forever orbit the sun," says Veverka. "But instead, we're doing first-class comet science with it -- again."
As for Tempel 1, a hungry sun awaits.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
09-02-2011
Ontmoeting met komeet live te volgen via NASA TV
Komende maandag heeft de Amerikaanse ruimtesonde Stardust een Valentijnsdate met komeet Tempel 1. NASA besteedt uitgebreid aandacht aan deze gebeurtenis op zijn eigen televisiekanaal NASA TV, dat ook via internet te zien is. De eerste uitzending is van 17.30 tot 19.00 uur Nederlandse tijd, maar gedetailleerde beelden worden pas dinsdagochtend om 9.00 uur verwacht.
De scheervlucht langs Tempel 1 stelt wetenschappers in staat om nogmaals een blik te werpen op het oppervlak van de komeet die zes jaar geleden ook al met een bezoekje werd vereerd. Bij die gelegenheid schoot ruimtesonde Deep Impact een klein projectiel af op het oppervlak van het kleine, ijsachtige hemellichaam.
Wetenschappers zijn benieuwd hoe de destijds gevormde inslagkrater er nu bij ligt. Ook zal onderzocht worden hoe het komeetoppervlak, onder invloed van de zonnestraling, de afgelopen jaren is veranderd.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Ontmoeting met komeet live te volgen via NASA TV
Komende maandag heeft de Amerikaanse ruimtesonde Stardust een Valentijnsdate met komeet Tempel 1. NASA besteedt uitgebreid aandacht aan deze gebeurtenis op zijn eigen televisiekanaal NASA TV, dat ook via internet te zien is. De eerste uitzending is van 17.30 tot 19.00 uur Nederlandse tijd, maar gedetailleerde beelden worden pas dinsdagochtend om 9.00 uur verwacht.
De scheervlucht langs Tempel 1 stelt wetenschappers in staat om nogmaals een blik te werpen op het oppervlak van de komeet die zes jaar geleden ook al met een bezoekje werd vereerd. Bij die gelegenheid schoot ruimtesonde Deep Impact een klein projectiel af op het oppervlak van het kleine, ijsachtige hemellichaam.
Wetenschappers zijn benieuwd hoe de destijds gevormde inslagkrater er nu bij ligt. Ook zal onderzocht worden hoe het komeetoppervlak, onder invloed van de zonnestraling, de afgelopen jaren is veranderd.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-02-2011
Röntgensatelliet fotografeert kolossale ring van zwarte gaten
De Amerikaanse röntgensatelliet Chandra heeft een opname gemaakt van het merkwaardige tweetal sterrenstelsels dat bekendstaat als Arp 147. Deze stelsels zijn enkele tientallen miljoenen jaren geleden met elkaar in botsing gekomen, wat vooral voor het spiraalstelsel (rechts op de foto) grote gevolgen heeft gehad.
Bij de botsing is een schokgolf door het stelsel gegaan, die het daarin aanwezige gas samendrukte. Hierdoor is een reusachtig ringvormig stervormingsgebied ontstaan, waarin in hoog tempo nieuwe sterren werden gevormd. Het hoogtepunt van deze geboortegolf van sterren lijkt inmiddels voorbij.
De zwaarste sterren in de ring hadden zo'n korte levensduur, dat ze inmiddels al zijn geëxplodeerd, onder achterlating van neutronensterren en zwarte gaten. Veel van die compacte objecten zijn bronnen van röntgenstraling, maar alleen de allerhelderste daarvan - de zwarte gaten die de restanten zijn van de zwaarste sterren - zijn waarneembaar voor Chandra.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Röntgensatelliet fotografeert kolossale ring van zwarte gaten
De Amerikaanse röntgensatelliet Chandra heeft een opname gemaakt van het merkwaardige tweetal sterrenstelsels dat bekendstaat als Arp 147. Deze stelsels zijn enkele tientallen miljoenen jaren geleden met elkaar in botsing gekomen, wat vooral voor het spiraalstelsel (rechts op de foto) grote gevolgen heeft gehad.
Bij de botsing is een schokgolf door het stelsel gegaan, die het daarin aanwezige gas samendrukte. Hierdoor is een reusachtig ringvormig stervormingsgebied ontstaan, waarin in hoog tempo nieuwe sterren werden gevormd. Het hoogtepunt van deze geboortegolf van sterren lijkt inmiddels voorbij.
De zwaarste sterren in de ring hadden zo'n korte levensduur, dat ze inmiddels al zijn geëxplodeerd, onder achterlating van neutronensterren en zwarte gaten. Veel van die compacte objecten zijn bronnen van röntgenstraling, maar alleen de allerhelderste daarvan - de zwarte gaten die de restanten zijn van de zwaarste sterren - zijn waarneembaar voor Chandra.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Dat wordt weer een lange zitquote:
09-02-2011
Ontmoeting met komeet live te volgen via NASA TV
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
quote:
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
10-02-2011
Duizenden jonge sterren ontdekt in grote gasnevel
Met de Amerikaanse infraroodsatelliet Spitzer zijn in de Noord-Amerikanevel, een grote nevel van gas en stof in het sterrenbeeld Zwaan, meer dan tweeduizend jonge sterren ontdekt. Daarmee is het bekende aantal sterren in dit stervormingsgebied in één klap vertienvoudigd.
De Noord-Amerikanevel dankt zijn naam aan het feit dat zijn vorm in zichtbaar licht wel wat weg heeft van het gelijknamige continent. Die gelijkenis is grotendeels te danken aan dichte, donkere stofbanden die het licht van erachter gelegen sterren en gaswolken tegenhouden. In het infrarood kijken we door dat stof heen, en ziet de nevel er heel anders uit.
Achter het stof houden zich dus duizenden jonge sterren verscholen, maar daarmee heeft de Noord-Amerikanevel nog niet al zijn geheimen prijsgegeven. Onduidelijk is namelijk waar de straling vandaan komt die het gas in de nevel aan het gloeien brengt. Waarschijnlijk is een groepje zware, heldere sterren de bron van die straling, maar die sterren zijn ook op de Spitzer-opname niet te zien. Waarschijnlijk gaan ze schuil achter de dichtste stofwolken in het gebied.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Duizenden jonge sterren ontdekt in grote gasnevel
Met de Amerikaanse infraroodsatelliet Spitzer zijn in de Noord-Amerikanevel, een grote nevel van gas en stof in het sterrenbeeld Zwaan, meer dan tweeduizend jonge sterren ontdekt. Daarmee is het bekende aantal sterren in dit stervormingsgebied in één klap vertienvoudigd.
De Noord-Amerikanevel dankt zijn naam aan het feit dat zijn vorm in zichtbaar licht wel wat weg heeft van het gelijknamige continent. Die gelijkenis is grotendeels te danken aan dichte, donkere stofbanden die het licht van erachter gelegen sterren en gaswolken tegenhouden. In het infrarood kijken we door dat stof heen, en ziet de nevel er heel anders uit.
Achter het stof houden zich dus duizenden jonge sterren verscholen, maar daarmee heeft de Noord-Amerikanevel nog niet al zijn geheimen prijsgegeven. Onduidelijk is namelijk waar de straling vandaan komt die het gas in de nevel aan het gloeien brengt. Waarschijnlijk is een groepje zware, heldere sterren de bron van die straling, maar die sterren zijn ook op de Spitzer-opname niet te zien. Waarschijnlijk gaan ze schuil achter de dichtste stofwolken in het gebied.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Komende maandag ........De eerste uitzending is van 17.30 tot 19.00 uur Nederlandse tijd,quote:
D'r is wel een live coverage van de ISS nu
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
Bijna vergetenquote:
[..]
Komende maandag ........De eerste uitzending is van 17.30 tot 19.00 uur Nederlandse tijd,
D'r is wel een live coverage van de ISS nu
http://www.nasa.gov/multimedia/nasatv/index.html
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Het is bijna 19:00 uur en ik heb nog geen live beelden gezien, alleen een constante herhaling van een samenvatting van de missie.
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
BreStardust-NeXT Comet Encounter News Briefingquote:
Het is bijna 19:00 uur en ik heb nog geen live beelden gezien, alleen een constante herhaling van een samenvatting van de missie.
Replay
8:00 PM - 9:00 PM
19:00........20:00
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
NASA Spacecraft Hours From Comet Encounter
This composite image was taken by NASA's Stardust spacecraft 42 hours before its encounter with comet Tempel 1. It is the last image by the spacecraft's navigation camera before its encounter in the evening hours of Feb. 14, 2011. The image is a composite of four, five-second exposures.
Image credit: NASA/JPL-Caltech/Cornell
PASADENA, Calif. -- As of today, Feb. 14, at 9:21 a.m. PST (12:21 p.m. EST), NASA's Stardust-NExT mission spacecraft is within a quarter-million miles (402,336 kilometers) of its quarry, comet Tempel 1, which it will fly by tonight. The spacecraft is cutting the distance with the comet at a rate of about 10.9 kilometers per second (6.77 miles per second or 24,000 mph).
The flyby of Tempel 1 will give scientists an opportunity to look for changes on the comet's surface since it was visited by NASA's Deep Impact spacecraft in July 2005. Since then, Tempel 1 has completed one orbit of the sun, and scientists are looking forward to discovering any differences in the comet.
The closest approach is expected tonight at approximately 8:40 p.m. PST (11:40 p.m. EST).
During the encounter phase, the spacecraft will carry out many important milestones in short order and automatically, as the spacecraft is too far away to receive timely updates from Earth. These milestones include turning the spacecraft to point its protective shields between it and the anticipated direction from which cometary particles would approach. Another milestone will occur at about four minutes to closest approach, when the spacecraft will begin science imaging of the comet's nucleus.
The nominal imaging sequence will run for about eight minutes. The spacecraft's onboard memory is limited to 72 high-resolution images, so the imaging will be most closely spaced around the time of closest approach for best-resolution coverage of Tempel 1's nucleus. At the time of closest encounter, the spacecraft is expected to be approximately 200 kilometers (124 miles) from the comet's nucleus.
The mission team expects to begin receiving images on the ground starting at around midnight PST (3 a.m. on Feb. 15 EST). Transmission of each image will take about 15 minutes. It will take about 10 hours to complete the transmission of all images and science data aboard the spacecraft.
Live coverage on NASA TV and via the Internet begins at 8:30 p.m. PST (11:30 p.m. EST) from mission control at NASA's Jet Propulsion Laboratory in Pasadena, Calif. Coverage also will include segments from the Lockheed Martin Space System's mission support area in Denver. A post-flyby news conference is planned on Feb. 15 at 10 a.m. PST (1 p.m. EST).
For NASA TV streaming video, scheduling and downlink information, visit: http://www.nasa.gov/ntv .
The live coverage and news conference will also be carried on one of JPL's Ustream channels. During events, viewers can take part in a real-time chat and submit questions to the Stardust-NExT team at: http://www.ustream.tv/user/NASAJPL2 .
During its 12 years in space, Stardust became the first spacecraft to collect samples of a comet (Wild 2 in 2004), which were delivered to Earth in 2006 for study. The Stardust-NExT mission is managed by JPL for NASA's Science Mission Directorate in Washington. Lockheed Martin Space Systems in Denver built the spacecraft and manages day-to-day mission operations.
A press kit and other detailed information about Stardust-NExT is online at: http://stardustnext.jpl.nasa.gov .
[ Bericht 67% gewijzigd door -CRASH- op 15-02-2011 05:12:55 ]
This composite image was taken by NASA's Stardust spacecraft 42 hours before its encounter with comet Tempel 1. It is the last image by the spacecraft's navigation camera before its encounter in the evening hours of Feb. 14, 2011. The image is a composite of four, five-second exposures.
Image credit: NASA/JPL-Caltech/Cornell
PASADENA, Calif. -- As of today, Feb. 14, at 9:21 a.m. PST (12:21 p.m. EST), NASA's Stardust-NExT mission spacecraft is within a quarter-million miles (402,336 kilometers) of its quarry, comet Tempel 1, which it will fly by tonight. The spacecraft is cutting the distance with the comet at a rate of about 10.9 kilometers per second (6.77 miles per second or 24,000 mph).
The flyby of Tempel 1 will give scientists an opportunity to look for changes on the comet's surface since it was visited by NASA's Deep Impact spacecraft in July 2005. Since then, Tempel 1 has completed one orbit of the sun, and scientists are looking forward to discovering any differences in the comet.
The closest approach is expected tonight at approximately 8:40 p.m. PST (11:40 p.m. EST).
During the encounter phase, the spacecraft will carry out many important milestones in short order and automatically, as the spacecraft is too far away to receive timely updates from Earth. These milestones include turning the spacecraft to point its protective shields between it and the anticipated direction from which cometary particles would approach. Another milestone will occur at about four minutes to closest approach, when the spacecraft will begin science imaging of the comet's nucleus.
The nominal imaging sequence will run for about eight minutes. The spacecraft's onboard memory is limited to 72 high-resolution images, so the imaging will be most closely spaced around the time of closest approach for best-resolution coverage of Tempel 1's nucleus. At the time of closest encounter, the spacecraft is expected to be approximately 200 kilometers (124 miles) from the comet's nucleus.
The mission team expects to begin receiving images on the ground starting at around midnight PST (3 a.m. on Feb. 15 EST). Transmission of each image will take about 15 minutes. It will take about 10 hours to complete the transmission of all images and science data aboard the spacecraft.
Live coverage on NASA TV and via the Internet begins at 8:30 p.m. PST (11:30 p.m. EST) from mission control at NASA's Jet Propulsion Laboratory in Pasadena, Calif. Coverage also will include segments from the Lockheed Martin Space System's mission support area in Denver. A post-flyby news conference is planned on Feb. 15 at 10 a.m. PST (1 p.m. EST).
For NASA TV streaming video, scheduling and downlink information, visit: http://www.nasa.gov/ntv .
The live coverage and news conference will also be carried on one of JPL's Ustream channels. During events, viewers can take part in a real-time chat and submit questions to the Stardust-NExT team at: http://www.ustream.tv/user/NASAJPL2 .
During its 12 years in space, Stardust became the first spacecraft to collect samples of a comet (Wild 2 in 2004), which were delivered to Earth in 2006 for study. The Stardust-NExT mission is managed by JPL for NASA's Science Mission Directorate in Washington. Lockheed Martin Space Systems in Denver built the spacecraft and manages day-to-day mission operations.
A press kit and other detailed information about Stardust-NExT is online at: http://stardustnext.jpl.nasa.gov .
[ Bericht 67% gewijzigd door -CRASH- op 15-02-2011 05:12:55 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
15-02-2011
Andromedastelsel blijkt net als Melkweg 'dikke schijf' te hebben
Een internationaal team van astronomen heeft een zogeheten 'dikke schijf' in het naburige Andromedastelsel ontdekt. Net als in ons eigen Melkwegstelsel gaat het om een dikkere component van de platte, ronddraaiende schijf van het spiraalstelsel, die bestaat uit oudere sterren die zich tijdens hun omloop rond het centrum op grotere afstand boven en onder het centrale vlak kunnen bevinden dan de jongere sterren en gaswolken in de 'dunne schijf'.
Het bestaan van de dikke schijf in het Andromedastelsel, dat zich op ruim twee miljoen lichtjaar afstand van de aarde bevindt, bleek uit precisiemetingen aan de bewegingen van vele individuele sterren, uitgevoerd met een spectroscoop op de 10-meter Keck-telescoop op Hawaii. Volgens de onderzoekers, die hun resultaten publiceren in Monthly Notices of the Royal Astronomical Society wijst een eerste analyse erop dat de sterren in de dikke schijf ook een afwijkende chemische samenstelling hebben, wat doet vermoeden dat ze inderdaad ouder zijn.
Het ontstaan van de dikke schijf van een spiraalstelsel wordt nog steeds niet goed begrepen. Wel staat vast dat hij zich vormt tijdens de geboorte van het stelsel, terwijl de opvallender dunne schijf (waarin de meeste nieuwe, jonge sterren worden geboren) pas in een later stadium ontstaat. De dikke schijf in ons eigen Melkwegstelsel kan minder gemakkelijk in zijn geheel worden bestudeerd, omdat een groot deel aan het zicht onttrokken wordt door donkere stofwolken.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Andromedastelsel blijkt net als Melkweg 'dikke schijf' te hebben
Een internationaal team van astronomen heeft een zogeheten 'dikke schijf' in het naburige Andromedastelsel ontdekt. Net als in ons eigen Melkwegstelsel gaat het om een dikkere component van de platte, ronddraaiende schijf van het spiraalstelsel, die bestaat uit oudere sterren die zich tijdens hun omloop rond het centrum op grotere afstand boven en onder het centrale vlak kunnen bevinden dan de jongere sterren en gaswolken in de 'dunne schijf'.
Het bestaan van de dikke schijf in het Andromedastelsel, dat zich op ruim twee miljoen lichtjaar afstand van de aarde bevindt, bleek uit precisiemetingen aan de bewegingen van vele individuele sterren, uitgevoerd met een spectroscoop op de 10-meter Keck-telescoop op Hawaii. Volgens de onderzoekers, die hun resultaten publiceren in Monthly Notices of the Royal Astronomical Society wijst een eerste analyse erop dat de sterren in de dikke schijf ook een afwijkende chemische samenstelling hebben, wat doet vermoeden dat ze inderdaad ouder zijn.
Het ontstaan van de dikke schijf van een spiraalstelsel wordt nog steeds niet goed begrepen. Wel staat vast dat hij zich vormt tijdens de geboorte van het stelsel, terwijl de opvallender dunne schijf (waarin de meeste nieuwe, jonge sterren worden geboren) pas in een later stadium ontstaat. De dikke schijf in ons eigen Melkwegstelsel kan minder gemakkelijk in zijn geheel worden bestudeerd, omdat een groot deel aan het zicht onttrokken wordt door donkere stofwolken.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
15-02-2011quote:
NASA Spacecraft Hours From Comet Encounter
[ afbeelding ]
This composite image was taken by NASA's Stardust spacecraft 42 hours before its encounter with comet Tempel 1. It is the last image by the spacecraft's navigation camera before its encounter in the evening hours of Feb. 14, 2011. The image is a composite of four, five-second exposures.
Image credit: NASA/JPL-Caltech/Cornell
Stardust maakt scheervlucht langs komeet
Om 05.38 uur Nederlandse tijd vanmorgen vloog de Amerikaanse ruimtesonde Stardust op een afstand van slechts 181 kilometer langs de kern van komeet Tempel 1.
Vluchtleiders ontvingen de bevestiging van de zogeheten 'flyby' even voor 06.00 uur; de komeet bevindt zich zo ver van de aarde dat radiosginalen 18 minuten en 41 seconden nodig hebben om de afstand te overbruggen.
Tijdens de dichtste nadering maakte Stardust 72 gedetailleerde foto's van de komeetkern. Die worden rond 09.00 uur op aarde verwacht. Vanavond geeft NASA een persconferentie om de eerste wetenschappelijke resultaten te presenteren.
Komeet Tempel 1 - een klomp ijs van ca. 6 kilometer groot - werd vijfenhalf jaar geleden ook al van nabij bestudeerd, door de ruimtesonde Deep Impact. Die schoot een zwaar projectiel op de komeetkern af om de inwendige opbouw te bestuderen. De hoop is dat Stardust nu foto's van de inslagkrater heeft gemaakt.
Volgens wetenschappelijk projectleider Joe Veverka is het vooral ook van belang dat een komeet nu twee keer is bekeken, met een tussentijd van enkele jaren. 'Kometen veranderen voortdurend, door de inwerking van de zonnewarmte,' aldus Veverka. 'Voor het eerst krijgen we nu inzicht in die veranderingsprocessen: waar, wanneer en hoe snel ze plaatsvinden.'
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
14-02-2011
HARPS-North moet ontdekkingen Kepler bevestigen
Europese en Amerikaanse sterrenkundigen werken aan de bouw van een extreem gevoelige spectrograaf, waarmee de ontdekkingen van mogelijke exoplaneten, gedaan door de ruimtetelescoop Kepler, bevestigd kunnen worden. Het instrument, HARPS-North geheten, moet in het voorjaar van 2012 in gebruik genomen worden op het Canarische eiland La Palma.
Kepler ontdekt kandidaatplaneten door periodieke helderheidsdipjes te registreren in het licht van verre sterren in de sterrenbeelden Zwaan en Lier, aan de noordelijke hemel. Eerder dit jaar werden niet minder dan 1200 kandidaatplaneten bekendgemaakt. Om zeker te weten dat het echt om planeten gaat, moeten de Kepler-ontdekkingen onafhankelijk worden bevestigd. Bij voorkeur door de minieme slingerbeweging van de ster te meten die veroorzaakt wordt door een rondcirkelende planeet.
Zulke dopplermetingen worden al jarenlang verricht met de High-Accuray Radial-velocity Planet Searcher (HARPS), een gevoelige spectrometer die bevestigd is op de 3,6-meter telescoop van de Europese Zuidelijke Sterrenwacht op La Silla in Chili. Vanaf het zuidelijk halfrond kan HARPS de sterrenbeelden Zwaan en Lier echter niet goed bestuderen.
HARPS-North, een verbeterde kopie van de oorspronkelijke spectrometer, met een nog hogere gevoeligheid, moet geplaatst worden op de 3,6-meter Telescopio Nazionale Galileo, een middelgrote Italiaanse telescoop op de Europese Roque de los Muchachos-sterrenwacht op La Palma. De verwachting is dat HARPS-North van veel Kepler-kandidaten definitief kan verifiëren of het daadwerkelijk om een exoplaneet gaat. In dat geval kan ook de massa van de planeet worden bepaald.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
HARPS-North moet ontdekkingen Kepler bevestigen
Europese en Amerikaanse sterrenkundigen werken aan de bouw van een extreem gevoelige spectrograaf, waarmee de ontdekkingen van mogelijke exoplaneten, gedaan door de ruimtetelescoop Kepler, bevestigd kunnen worden. Het instrument, HARPS-North geheten, moet in het voorjaar van 2012 in gebruik genomen worden op het Canarische eiland La Palma.
Kepler ontdekt kandidaatplaneten door periodieke helderheidsdipjes te registreren in het licht van verre sterren in de sterrenbeelden Zwaan en Lier, aan de noordelijke hemel. Eerder dit jaar werden niet minder dan 1200 kandidaatplaneten bekendgemaakt. Om zeker te weten dat het echt om planeten gaat, moeten de Kepler-ontdekkingen onafhankelijk worden bevestigd. Bij voorkeur door de minieme slingerbeweging van de ster te meten die veroorzaakt wordt door een rondcirkelende planeet.
Zulke dopplermetingen worden al jarenlang verricht met de High-Accuray Radial-velocity Planet Searcher (HARPS), een gevoelige spectrometer die bevestigd is op de 3,6-meter telescoop van de Europese Zuidelijke Sterrenwacht op La Silla in Chili. Vanaf het zuidelijk halfrond kan HARPS de sterrenbeelden Zwaan en Lier echter niet goed bestuderen.
HARPS-North, een verbeterde kopie van de oorspronkelijke spectrometer, met een nog hogere gevoeligheid, moet geplaatst worden op de 3,6-meter Telescopio Nazionale Galileo, een middelgrote Italiaanse telescoop op de Europese Roque de los Muchachos-sterrenwacht op La Palma. De verwachting is dat HARPS-North van veel Kepler-kandidaten definitief kan verifiëren of het daadwerkelijk om een exoplaneet gaat. In dat geval kan ook de massa van de planeet worden bepaald.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Stardust meets komeet Temple 1.
Foto's
NASA's Stardust-NExT mission took this image of comet Tempel 1 at 8:39 p.m. PST
(11:39 p.m. EST) on Feb 14, 2011. The comet was first visited by
NASA's Deep Impact mission in 2005.
Stardust-NExT is a low-cost mission that will expand the investigation of comet Tempel 1
initiated by NASA's Deep Impact spacecraft. JPL, a division of the California Institute
of Technology in Pasadena, manages Stardust-NExT for the NASA Science Mission Directorate,
Washington, D.C. Joe Veverka of Cornell University, Ithaca, N.Y., is the mission's
principal investigator. Lockheed Martin Space Systems, Denver, built the spacecraft and
manages day-to-day mission operations.
For more information about Stardust-NExT, please visit http://stardustnext.jpl.nasa.gov.
Credit: NASA/JPL-Caltech/Cornell
Foto's
NASA's Stardust-NExT mission took this image of comet Tempel 1 at 8:39 p.m. PST
(11:39 p.m. EST) on Feb 14, 2011. The comet was first visited by
NASA's Deep Impact mission in 2005.
Stardust-NExT is a low-cost mission that will expand the investigation of comet Tempel 1
initiated by NASA's Deep Impact spacecraft. JPL, a division of the California Institute
of Technology in Pasadena, manages Stardust-NExT for the NASA Science Mission Directorate,
Washington, D.C. Joe Veverka of Cornell University, Ithaca, N.Y., is the mission's
principal investigator. Lockheed Martin Space Systems, Denver, built the spacecraft and
manages day-to-day mission operations.
For more information about Stardust-NExT, please visit http://stardustnext.jpl.nasa.gov.
Credit: NASA/JPL-Caltech/Cornell
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
MAN-MADE COMET CRATER:
In July 2005, NASA's Deep Impact spacecraft dropped an 820-lb copper projectile onto the surface of Comet Tempel 1. Almost six years later, NASA finally saw the impact crater. On Valentine's Day 2011, long after the dust had cleared, Stardust-NExT flew past Tempel 1 and photographed the impact site:
It's not very impressive--and that is telling. The lack of a well-defined crater reveals much about the structural integrity of the comet's surface. Science team member Pete Schultz of Brown University explains: "We see a [shallow] crater with a small mound in the center, and it appears that some of the ejecta went up and came right back down. This tells us this cometary nucleus is fragile and weak based on how subdued the crater is we see today."
Stay tuned for updates as the analysis progresses beyond the "first-look" stage
www.spaceweather.com
In July 2005, NASA's Deep Impact spacecraft dropped an 820-lb copper projectile onto the surface of Comet Tempel 1. Almost six years later, NASA finally saw the impact crater. On Valentine's Day 2011, long after the dust had cleared, Stardust-NExT flew past Tempel 1 and photographed the impact site:
It's not very impressive--and that is telling. The lack of a well-defined crater reveals much about the structural integrity of the comet's surface. Science team member Pete Schultz of Brown University explains: "We see a [shallow] crater with a small mound in the center, and it appears that some of the ejecta went up and came right back down. This tells us this cometary nucleus is fragile and weak based on how subdued the crater is we see today."
Stay tuned for updates as the analysis progresses beyond the "first-look" stage
www.spaceweather.com
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
Dank! beste CRASH!!
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
15-02-2011
Sterrenwacht waarschuwt voor "extreem ruimteweer"
Bij de Koninklijke Sterrenwacht (KSB) zijn afgelopen nacht de automatische alarmsystemen in werking getreden: op de Zon is een extreme zonnevlam waargenomen. Dat meldt de KSB, die waarschuwt voor een mogelijke impact voor onze planeet.
De vorige zonnevlam van die grootte dateert van december 2006. Sommigen opperden in 2009 zelfs dat de Zon zogenaamd "dood" zou zijn. Maar niets is minder waar, aldus de KSB.
Volgens de gespecialiseerde website spaceweater.com deed zich de eerste zogenaamde "x-flare" voor van de nieuwe zonnecyclus (die 11 jaar duurt), de 24ste cyclus. De piek was om 02.56 uur Belgische tijd.
De KSB waarschuwt op basis van satellietgegevens, onder andere van de Belgische Proba-2 satelliet, dat een plasmawolk zich richting Aarde voortbeweegt met een vermoedelijke snelheid van 1.000 km/s. Die wolk zal de Aarde donderdag treffen. Een satelliet die zich vlak voor de Aarde in het zicht van de Zon bevindt heeft ook reeds een stroom van energetische deeltjes waargenomen. Voorlopig is het stormniveau niet bereikt, voegt de KSB eraan toe.
Noorderlicht
Het ruimteweerteam moet nu in de eerste plaats de magnetische structuur van de wolk proberen te achterhalen. Die bepaalt hoe het magnetisch schild van de Aarde op de impact zal reageren. Als een aantal voorwaarden zijn voldaan, kunnen we misschien donderdag het noorderlicht waarnemen, zegt de Sterrenwacht.
Extreem ruimteweer kan satellieten doen uitvallen en kan gevolgen hebben voor de stroomvoorziening op Aarde. (belga/sps)
(HLN)
Sterrenwacht waarschuwt voor "extreem ruimteweer"
Bij de Koninklijke Sterrenwacht (KSB) zijn afgelopen nacht de automatische alarmsystemen in werking getreden: op de Zon is een extreme zonnevlam waargenomen. Dat meldt de KSB, die waarschuwt voor een mogelijke impact voor onze planeet.
De vorige zonnevlam van die grootte dateert van december 2006. Sommigen opperden in 2009 zelfs dat de Zon zogenaamd "dood" zou zijn. Maar niets is minder waar, aldus de KSB.
Volgens de gespecialiseerde website spaceweater.com deed zich de eerste zogenaamde "x-flare" voor van de nieuwe zonnecyclus (die 11 jaar duurt), de 24ste cyclus. De piek was om 02.56 uur Belgische tijd.
De KSB waarschuwt op basis van satellietgegevens, onder andere van de Belgische Proba-2 satelliet, dat een plasmawolk zich richting Aarde voortbeweegt met een vermoedelijke snelheid van 1.000 km/s. Die wolk zal de Aarde donderdag treffen. Een satelliet die zich vlak voor de Aarde in het zicht van de Zon bevindt heeft ook reeds een stroom van energetische deeltjes waargenomen. Voorlopig is het stormniveau niet bereikt, voegt de KSB eraan toe.
Noorderlicht
Het ruimteweerteam moet nu in de eerste plaats de magnetische structuur van de wolk proberen te achterhalen. Die bepaalt hoe het magnetisch schild van de Aarde op de impact zal reageren. Als een aantal voorwaarden zijn voldaan, kunnen we misschien donderdag het noorderlicht waarnemen, zegt de Sterrenwacht.
Extreem ruimteweer kan satellieten doen uitvallen en kan gevolgen hebben voor de stroomvoorziening op Aarde. (belga/sps)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:
Stardust meets komeet Temple 1.
Foto's
[ afbeelding ]
NASA's Stardust-NExT mission took this image of comet Tempel 1 at 8:39 p.m. PST
(11:39 p.m. EST) on Feb 14, 2011. The comet was first visited by
NASA's Deep Impact mission in 2005.
Stardust-NExT is a low-cost mission that will expand the investigation of comet Tempel 1
initiated by NASA's Deep Impact spacecraft. JPL, a division of the California Institute
of Technology in Pasadena, manages Stardust-NExT for the NASA Science Mission Directorate,
Washington, D.C. Joe Veverka of Cornell University, Ithaca, N.Y., is the mission's
principal investigator. Lockheed Martin Space Systems, Denver, built the spacecraft and
manages day-to-day mission operations.
For more information about Stardust-NExT, please visit http://stardustnext.jpl.nasa.gov.
Credit: NASA/JPL-Caltech/Cornell
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
16-02-2011
Sterrenstelsels kunnen met minder donkere materie toe
Met de Europese infraroodsatelliet Herschel is een verre populatie van stofrijke sterrenstelsels ontdekt die relatief veel sterren en relatief weinig donkere materie bevatten (Nature online, 16 februari). De ontdekking wijst erop dat sterrenstelsels minder materie nodig hebben om grote aantallen sterren te vormen dan tot nog toe werd gedacht.
De sterrenstelsels, die zich op afstanden van 10 à 12 miljard lichtjaar bevinden, bevatten elk ongeveer 300 miljard zonsmassa's aan materie. Volgens de gangbare inzichten zouden de stelsels meer dan tien keer zo groot moeten zijn om de waargenomen sterproductie te kunnen verklaren.
Het overgrote deel van deze massa bestaat uit donkere materie - de onzichtbare substantie die sterrenstelsels voldoende zwaartekracht moet geven om te voorkomen dat ze uit elkaar vallen. Volgens modelberekeningen begint de geboorte van een sterrenstelsel met een samenklontering van deze donkere materie. Deze trekt normale materie uit de omgeving aan, waaruit sterren kunnen ontstaan.
Uit de Herschel-waarnemingen volgt dat het voor de stervorming blijkbaar niet gunstig is als sterrenstelsels veel meer of veel minder dan 300 miljard zonsmassa's zwaar zijn. De modellen voor de vorming van sterrenstelsels zullen in dit opzicht moeten worden bijgesteld.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Sterrenstelsels kunnen met minder donkere materie toe
Met de Europese infraroodsatelliet Herschel is een verre populatie van stofrijke sterrenstelsels ontdekt die relatief veel sterren en relatief weinig donkere materie bevatten (Nature online, 16 februari). De ontdekking wijst erop dat sterrenstelsels minder materie nodig hebben om grote aantallen sterren te vormen dan tot nog toe werd gedacht.
De sterrenstelsels, die zich op afstanden van 10 à 12 miljard lichtjaar bevinden, bevatten elk ongeveer 300 miljard zonsmassa's aan materie. Volgens de gangbare inzichten zouden de stelsels meer dan tien keer zo groot moeten zijn om de waargenomen sterproductie te kunnen verklaren.
Het overgrote deel van deze massa bestaat uit donkere materie - de onzichtbare substantie die sterrenstelsels voldoende zwaartekracht moet geven om te voorkomen dat ze uit elkaar vallen. Volgens modelberekeningen begint de geboorte van een sterrenstelsel met een samenklontering van deze donkere materie. Deze trekt normale materie uit de omgeving aan, waaruit sterren kunnen ontstaan.
Uit de Herschel-waarnemingen volgt dat het voor de stervorming blijkbaar niet gunstig is als sterrenstelsels veel meer of veel minder dan 300 miljard zonsmassa's zwaar zijn. De modellen voor de vorming van sterrenstelsels zullen in dit opzicht moeten worden bijgesteld.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
17-02-2011
Kraamkamers van nieuwe planeten in beeld gebracht
Met de Subaru-telescoop op Hawaï zijn opnamen gemaakt van de schijf van gas en stof rond twee jonge sterren. Daarbij is voor het eerst ook het binnenste deel van de schijf in beeld gebracht.
Een van de onderzochte sterren is AB Aur, in het sterrenbeeld Voerman. Deze ster is nog maar een miljoen jaar oud en omringd door een schijf van gas en stof waaruit planeten kunnen ontstaan. Op de opname van AB Aur zijn details in deze 'protoplanetaire' schijf te zien op afstanden van de ster die kleiner zijn dan de afstand van de planeet Neptunus tot de zon. De schijf vertoont een brede gordel waar zich weinig materie bevindt: dat kan erop wijzen dat zich hier al een grote planeet aan het vormen is, die zijn omgeving 'schoonveegt'.
De andere ster waarbij de stofschijf is gefotografeerd, is LkCa 15 in het sterrenbeeld Stier. Ook deze vertoont een leeg gebied, maar dan in de onmiddellijke omgeving van de ster. Het gebrek aan gas en stof is ook hier een aanwijzing dat er planeetvorming plaatsvindt.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Kraamkamers van nieuwe planeten in beeld gebracht
Met de Subaru-telescoop op Hawaï zijn opnamen gemaakt van de schijf van gas en stof rond twee jonge sterren. Daarbij is voor het eerst ook het binnenste deel van de schijf in beeld gebracht.
Een van de onderzochte sterren is AB Aur, in het sterrenbeeld Voerman. Deze ster is nog maar een miljoen jaar oud en omringd door een schijf van gas en stof waaruit planeten kunnen ontstaan. Op de opname van AB Aur zijn details in deze 'protoplanetaire' schijf te zien op afstanden van de ster die kleiner zijn dan de afstand van de planeet Neptunus tot de zon. De schijf vertoont een brede gordel waar zich weinig materie bevindt: dat kan erop wijzen dat zich hier al een grote planeet aan het vormen is, die zijn omgeving 'schoonveegt'.
De andere ster waarbij de stofschijf is gefotografeerd, is LkCa 15 in het sterrenbeeld Stier. Ook deze vertoont een leeg gebied, maar dan in de onmiddellijke omgeving van de ster. Het gebrek aan gas en stof is ook hier een aanwijzing dat er planeetvorming plaatsvindt.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
21-02-2011
Aardkern roteert nauwelijks sneller dan rest van planeet
De vaste binnenkern van de aarde roteert nauwelijks sneller dan de rest van de planeet. Dat blijkt uit seismische metingen, uitgevoerd door geofysici van de Universiteit van Cambridge. Hun resultaten zijn zondag 20 februari online gepubliceerd in Nature Geoscience .
De vaste binnenkern van de aarde, op een diepte van 5200 kilometer, groeit langzaam maar zeker aan door stolling van gesteente in de vloeibare buitenkern. Een oost/west-asymmetrie in de snelheidsverdeling van die buitenkern geeft aanleiding tot een snellere rotatie van de binnenkern. Tot nu toe werd aangenomen dat de binnenkern één graad per jaar sneller zou roteren dan de rest van de planeet. Uit de nieuwe metingen blijkt dat het snelheidsverschil in werkelijkheid slechts één graad per één miljoen jaar is.
Een beter begrip van de structuur en de eigenschappen van de aardkern is onder andere van belang om meer inzicht te krijgen in ontstaan en evolutie van het magnetisch veld van de aarde.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Aardkern roteert nauwelijks sneller dan rest van planeet
De vaste binnenkern van de aarde roteert nauwelijks sneller dan de rest van de planeet. Dat blijkt uit seismische metingen, uitgevoerd door geofysici van de Universiteit van Cambridge. Hun resultaten zijn zondag 20 februari online gepubliceerd in Nature Geoscience .
De vaste binnenkern van de aarde, op een diepte van 5200 kilometer, groeit langzaam maar zeker aan door stolling van gesteente in de vloeibare buitenkern. Een oost/west-asymmetrie in de snelheidsverdeling van die buitenkern geeft aanleiding tot een snellere rotatie van de binnenkern. Tot nu toe werd aangenomen dat de binnenkern één graad per jaar sneller zou roteren dan de rest van de planeet. Uit de nieuwe metingen blijkt dat het snelheidsverschil in werkelijkheid slechts één graad per één miljoen jaar is.
Een beter begrip van de structuur en de eigenschappen van de aardkern is onder andere van belang om meer inzicht te krijgen in ontstaan en evolutie van het magnetisch veld van de aarde.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
22-02-2011
Opnieuw ondersteuning gevonden voor alternatieve zwaartekrachttheorie
Massabepalingen van 47 gasrijke sterrenstelsels lijken ondersteuning te bieden aan een alternatieve zwaartekrachttheorie. Dat schrijft een sterrenkundige van de Universiteit van Maryland in een artikel dat volgende maand in Physical Review Letters verschijnt.
Stacy McGaugh bepaalde de massa van de sterrenstelsels op basis van de waargenomen eigenschappen van het gas - een methode die nauwkeuriger bleek te zijn dan de bepaling van de massa van stelsels die veel minder gas bevatten. Vervolgens vergeleek hij die massa's met de voorspellingen van de MOND-theorie (MOdified Newtonian Dynamics), een alternatieve zwaartekrachttheorie die in 1983 is opgesteld door de Israelische astrofysicus Mordechai Milgrom.
MOND is een zwaartekrachttheorie waarin de beroemde wetten van Newton niet opgaan in situaties waarin sprake is van extreem geringe zwaartekrachtversnellingen. De theorie biedt een verklaring voor de waargenomen rotatie-eigenschappen van sterrenstelsels zonder daarvoor een beroep te hoeven doen op de mystrerieuze donkere materie. En MOND doet ook heel concrete uitspraken over de relatie tussen de massa van een sterrenstelsel en die rotatie-eigenschappen.
In zijn artikel laat McGaugh zien dat de gemeten massa's van de 47 stelsels nauwkeurig overeenkomen met de voorspellingen van MOND op basis van de waargenomen rotatie-eigenschappen van de stelsels. Geen enkel standaard donkeremateriemodel doet vergelijkbare nauwkeurige voorspellingen.
Overigens wordt MOND door het merendeel van de astronomen en kosmologen hooguit gezien als een curieus idee, en vrijwel niet als een serieus alternatief voor de zwaartekrachtwetten van Newton. Zo is de theorie bijvoorbeeld weer niet in staat om de zwaartekrachtseigenschappen van zeer grote structuren (zoals superclusters van sterrenstelsels) te verklaren zonder een beroep te doen op donkere materie.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Opnieuw ondersteuning gevonden voor alternatieve zwaartekrachttheorie
Massabepalingen van 47 gasrijke sterrenstelsels lijken ondersteuning te bieden aan een alternatieve zwaartekrachttheorie. Dat schrijft een sterrenkundige van de Universiteit van Maryland in een artikel dat volgende maand in Physical Review Letters verschijnt.
Stacy McGaugh bepaalde de massa van de sterrenstelsels op basis van de waargenomen eigenschappen van het gas - een methode die nauwkeuriger bleek te zijn dan de bepaling van de massa van stelsels die veel minder gas bevatten. Vervolgens vergeleek hij die massa's met de voorspellingen van de MOND-theorie (MOdified Newtonian Dynamics), een alternatieve zwaartekrachttheorie die in 1983 is opgesteld door de Israelische astrofysicus Mordechai Milgrom.
MOND is een zwaartekrachttheorie waarin de beroemde wetten van Newton niet opgaan in situaties waarin sprake is van extreem geringe zwaartekrachtversnellingen. De theorie biedt een verklaring voor de waargenomen rotatie-eigenschappen van sterrenstelsels zonder daarvoor een beroep te hoeven doen op de mystrerieuze donkere materie. En MOND doet ook heel concrete uitspraken over de relatie tussen de massa van een sterrenstelsel en die rotatie-eigenschappen.
In zijn artikel laat McGaugh zien dat de gemeten massa's van de 47 stelsels nauwkeurig overeenkomen met de voorspellingen van MOND op basis van de waargenomen rotatie-eigenschappen van de stelsels. Geen enkel standaard donkeremateriemodel doet vergelijkbare nauwkeurige voorspellingen.
Overigens wordt MOND door het merendeel van de astronomen en kosmologen hooguit gezien als een curieus idee, en vrijwel niet als een serieus alternatief voor de zwaartekrachtwetten van Newton. Zo is de theorie bijvoorbeeld weer niet in staat om de zwaartekrachtseigenschappen van zeer grote structuren (zoals superclusters van sterrenstelsels) te verklaren zonder een beroep te doen op donkere materie.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
MOND was toch juist erg verworpen door bepaalde waarnemingen? Waarom is het nu ineens weer uit de kast? En hoe zit het dan met de eerdere refutatie?
23-02-2011
Superfluïditeit ontdekt in neutronenster
Door de ontdekking dat de temperatuur van een ultracompacte ster snel afneemt, zijn astronomen een exotische materietoestand op het spoor gekomen. Twee onafhankelijke onderzoeksteams hebben uit gegevens van de Amerikaanse röntgensatelliet NASA afgeleid dat het inwendige van de neutronenster in de supernovarest Cassiopeia A (Cas A) zogeheten superfluïde materie bevat.
Cas A is het restant van een zware ster die 330 jaar geleden tot ontploffing kwam. De kern van de oorspronkelijke ster is daarbij ineengestort tot een compacte bal die grotendeels uit neutronen bestaat. Uit Chandra-metingen blijkt dat deze neutronenster de afgelopen tien jaar ongeveer vier procent is afgekoeld. Dat lijkt niet zo veel, maar een dergelijke afkoeling is alleen mogelijk als zich in de neutronenster iets bijzonders afspeelt.
Volgens de onderzoekers is er in zijn kern de afgelopen honderd jaar een superfluïdum van neutronen ontstaan. Dat wil zeggen: materie die zich in een wrijvingsloze toestand bevindt. Op aarde kan deze materietoestand alleen worden gerealiseerd bij temperaturen nabij het absolute nulpunt, maar bij de extreem hoge druk die in een neutronenster heerst is superfluïditeit ook bij veel hogere temperaturen mogelijk.
De onderzoekers verwachten dat de snelle afkoeling nog enkele tientallen jaren doorgaat, maar daarna afneemt.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Superfluïditeit ontdekt in neutronenster
Door de ontdekking dat de temperatuur van een ultracompacte ster snel afneemt, zijn astronomen een exotische materietoestand op het spoor gekomen. Twee onafhankelijke onderzoeksteams hebben uit gegevens van de Amerikaanse röntgensatelliet NASA afgeleid dat het inwendige van de neutronenster in de supernovarest Cassiopeia A (Cas A) zogeheten superfluïde materie bevat.
Cas A is het restant van een zware ster die 330 jaar geleden tot ontploffing kwam. De kern van de oorspronkelijke ster is daarbij ineengestort tot een compacte bal die grotendeels uit neutronen bestaat. Uit Chandra-metingen blijkt dat deze neutronenster de afgelopen tien jaar ongeveer vier procent is afgekoeld. Dat lijkt niet zo veel, maar een dergelijke afkoeling is alleen mogelijk als zich in de neutronenster iets bijzonders afspeelt.
Volgens de onderzoekers is er in zijn kern de afgelopen honderd jaar een superfluïdum van neutronen ontstaan. Dat wil zeggen: materie die zich in een wrijvingsloze toestand bevindt. Op aarde kan deze materietoestand alleen worden gerealiseerd bij temperaturen nabij het absolute nulpunt, maar bij de extreem hoge druk die in een neutronenster heerst is superfluïditeit ook bij veel hogere temperaturen mogelijk.
De onderzoekers verwachten dat de snelle afkoeling nog enkele tientallen jaren doorgaat, maar daarna afneemt.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Kan die spectrograaf dan ook de atmosfeer van de planeten bepalen?quote:
14-02-2011
HARPS-North moet ontdekkingen Kepler bevestigen
25-02-2011
ESA selecteert nieuwe kandidaat-ruimtemissies
Het Europese ruimteagentschap ESA heeft vier kandidaten geselecteerd voor een middelgrote wetenschappelijke ruimtemissie die in de periode 2020-2022 van start moet gaan. Voor deze missie werden vorig jaar in totaal 47 voorstellen ingediend.
De vier kandidaat-missies zijn compleet verschillend van karakter. De Exoplanet Characterisation Observatory (EChO) zou de eerste satelliet zijn die de atmosferen van planeten buiten ons eigen zonnestelsel onderzoekt. De Large Observatory For X-ray Timing (LOFT) is bedoeld voor het onderzoek van de materie in de directe omgeving van zwarte gaten en neutronensterren. MarcoPolo-R is een ruimtemissie die een bodemmonster zou moeten ophalen van een planetoïde die in de buurt van de aarde komt. En de Space-Time Explorer and Quantum Equivalence Principle Space Test (STE-QUEST) is gericht op het onderzoek van de invloed van de zwaartekracht op tijd en materie.
De missie die uiteindelijk wordt gekozen, zal deel uitmaken van het Cosmic Vision-programma. In 2017/2018 zullen de eerste twee lanceringen in het kader van dit programma plaatsvinden. Op 3 februari zijn in Parijs ook de drie kandidaten voor een grote Cosmic Vision-ruimtemissie gepresenteerd. Welke missies in de 'prijzen' vallen, zal later dit jaar worden beslist.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
ESA selecteert nieuwe kandidaat-ruimtemissies
Het Europese ruimteagentschap ESA heeft vier kandidaten geselecteerd voor een middelgrote wetenschappelijke ruimtemissie die in de periode 2020-2022 van start moet gaan. Voor deze missie werden vorig jaar in totaal 47 voorstellen ingediend.
De vier kandidaat-missies zijn compleet verschillend van karakter. De Exoplanet Characterisation Observatory (EChO) zou de eerste satelliet zijn die de atmosferen van planeten buiten ons eigen zonnestelsel onderzoekt. De Large Observatory For X-ray Timing (LOFT) is bedoeld voor het onderzoek van de materie in de directe omgeving van zwarte gaten en neutronensterren. MarcoPolo-R is een ruimtemissie die een bodemmonster zou moeten ophalen van een planetoïde die in de buurt van de aarde komt. En de Space-Time Explorer and Quantum Equivalence Principle Space Test (STE-QUEST) is gericht op het onderzoek van de invloed van de zwaartekracht op tijd en materie.
De missie die uiteindelijk wordt gekozen, zal deel uitmaken van het Cosmic Vision-programma. In 2017/2018 zullen de eerste twee lanceringen in het kader van dit programma plaatsvinden. Op 3 februari zijn in Parijs ook de drie kandidaten voor een grote Cosmic Vision-ruimtemissie gepresenteerd. Welke missies in de 'prijzen' vallen, zal later dit jaar worden beslist.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
02-03-2011
Buur Melkweg miljoen jaar dichterbij dan eerst gedacht
© reuters
Astronomen hebben de afstand tot het groot naburig sterrenstelsel NGC 247 overschat. Zo zou de buur van onze Melkweg een miljoen jaar dichterbij liggen dan gedacht. Dat heeft de Europese Zuidelijke Sterrenwacht ESO bekendgemaakt.
NGC 247 is een van de meest nabije spiraalstelsels aan de zuidelijke hemel en maakt deel uit van de Sculptor-groep, een verzameling sterrenstelsels die de meest nabije buur zijn van de Lokale Groep, waartoe het Melkwegstelsel behoort.
Moeilijke afstandsmeting
De afstandsmeting valt echter niet mee. Om de afstand tot een nabij sterrenstelsel te meten, vertrouwen astronomen op een bepaald soort veranderlijke sterren: de cepheïden, zeer heldere sterren met uiterst regelmatige helderheidsvariaties. De intrinsieke lichtkracht van zo'n ster is via een wiskundige formule af te leiden uit het tempo waarin zij afwisselend helderder en zwakker wordt. Door deze lichtkracht te vergelijken met zijn schijnbare helderheid, is de afstand tot het stelsel berekenbaar.
Helemaal waterdicht is deze methode niet. Er zijn aanwijzingen dat deze periode-lichtkrachtrelatie medeafhankelijk is van de chemische samenstelling van de cepheïden.
Absorbatie door stof
Ook kan het licht van een cepheïde onderweg naar de Aarde deels door stof worden geabsorbeerd, waardoor de ster zwakker - dus verder weg - lijkt dan in werkelijkheid. Dit probleem speelt vooral bij een stelsel als NGC 247, dat zo schuin staat dat de gezichtslijn naar de daarin aanwezige cepheïden door de stofrijke schijf van het stelsel heen gaat.
In het kader van een onderzoeksproject naar kosmische afstandsindicatoren is vastgesteld dat NGC 247 zich op iets meer dan 11 miljoen lichtjaar van ons bevindt, een miljoen dichter dan gedacht. (belga/tvl)
(HLN)
Buur Melkweg miljoen jaar dichterbij dan eerst gedacht
© reuters
Astronomen hebben de afstand tot het groot naburig sterrenstelsel NGC 247 overschat. Zo zou de buur van onze Melkweg een miljoen jaar dichterbij liggen dan gedacht. Dat heeft de Europese Zuidelijke Sterrenwacht ESO bekendgemaakt.
NGC 247 is een van de meest nabije spiraalstelsels aan de zuidelijke hemel en maakt deel uit van de Sculptor-groep, een verzameling sterrenstelsels die de meest nabije buur zijn van de Lokale Groep, waartoe het Melkwegstelsel behoort.
Moeilijke afstandsmeting
De afstandsmeting valt echter niet mee. Om de afstand tot een nabij sterrenstelsel te meten, vertrouwen astronomen op een bepaald soort veranderlijke sterren: de cepheïden, zeer heldere sterren met uiterst regelmatige helderheidsvariaties. De intrinsieke lichtkracht van zo'n ster is via een wiskundige formule af te leiden uit het tempo waarin zij afwisselend helderder en zwakker wordt. Door deze lichtkracht te vergelijken met zijn schijnbare helderheid, is de afstand tot het stelsel berekenbaar.
Helemaal waterdicht is deze methode niet. Er zijn aanwijzingen dat deze periode-lichtkrachtrelatie medeafhankelijk is van de chemische samenstelling van de cepheïden.
Absorbatie door stof
Ook kan het licht van een cepheïde onderweg naar de Aarde deels door stof worden geabsorbeerd, waardoor de ster zwakker - dus verder weg - lijkt dan in werkelijkheid. Dit probleem speelt vooral bij een stelsel als NGC 247, dat zo schuin staat dat de gezichtslijn naar de daarin aanwezige cepheïden door de stofrijke schijf van het stelsel heen gaat.
In het kader van een onderzoeksproject naar kosmische afstandsindicatoren is vastgesteld dat NGC 247 zich op iets meer dan 11 miljoen lichtjaar van ons bevindt, een miljoen dichter dan gedacht. (belga/tvl)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
02-03-2011
Langdurig zonneminimum verklaard
In de periode 2008-2010 gedroeg de zon zich opmerkelijk rustig. Er was bijna geen zonnevlek te bekennen en grote uitbarstingen waren een zeldzaamheid. Nieuwe computersimulaties laten zien hoe dat kwam: de langdurige rust moet zijn veroorzaakt door veranderde stromingen in het inwendige van de zon (Nature, 3 maart).
Volgens de Amerikaanse onderzoekers die de computersimulaties hebben uitgevoerd, kan het inwendige van de zon enigszins worden vergeleken met de oceanen op aarde. In plaats van water stroomt er op de zon echter plasma - een ziedend heet mengsel van elektronen en ionen. Stromingen van die geladen deeltjes veroorzaken magnetische velden, die aan de basis staan van alle activiteit op de zon, zoals zonnevlekken en zonnevlammen.
De computersimulaties laten zien hoe aan de evenaar van de zon heet plasma opstijgt, naar de polen stroomt, zinkt en onder de oppervlakte weer terugstroomt. Dat gebeurt met een gemiddelde snelheid van 65 kilometer per uur: één rondje duurt daardoor elf jaar, wat precies overeenkomt met de duur van de activiteitscyclus van de zon.
Volgens de onderzoekers gedragen die plasmastromingen zich als een haperende transportband. Door een gecompliceerde wisselwerking met de magnetische velden op de zon kunnen ze tijdens de eerste helft van de zonnecyclus sneller gaan dan tijdens de tweede. Dat laatste zou de reden zijn waarom het afgelopen zonneminimum zo lang aanhield.
Het uiteindelijke doel van onderzoeken als deze is om het toekomstige gedrag van de zon te voorspellen. Helaas gedragen de plasmastromingen zich daarvoor (nog) te wispelturig.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Langdurig zonneminimum verklaard
In de periode 2008-2010 gedroeg de zon zich opmerkelijk rustig. Er was bijna geen zonnevlek te bekennen en grote uitbarstingen waren een zeldzaamheid. Nieuwe computersimulaties laten zien hoe dat kwam: de langdurige rust moet zijn veroorzaakt door veranderde stromingen in het inwendige van de zon (Nature, 3 maart).
Volgens de Amerikaanse onderzoekers die de computersimulaties hebben uitgevoerd, kan het inwendige van de zon enigszins worden vergeleken met de oceanen op aarde. In plaats van water stroomt er op de zon echter plasma - een ziedend heet mengsel van elektronen en ionen. Stromingen van die geladen deeltjes veroorzaken magnetische velden, die aan de basis staan van alle activiteit op de zon, zoals zonnevlekken en zonnevlammen.
De computersimulaties laten zien hoe aan de evenaar van de zon heet plasma opstijgt, naar de polen stroomt, zinkt en onder de oppervlakte weer terugstroomt. Dat gebeurt met een gemiddelde snelheid van 65 kilometer per uur: één rondje duurt daardoor elf jaar, wat precies overeenkomt met de duur van de activiteitscyclus van de zon.
Volgens de onderzoekers gedragen die plasmastromingen zich als een haperende transportband. Door een gecompliceerde wisselwerking met de magnetische velden op de zon kunnen ze tijdens de eerste helft van de zonnecyclus sneller gaan dan tijdens de tweede. Dat laatste zou de reden zijn waarom het afgelopen zonneminimum zo lang aanhield.
Het uiteindelijke doel van onderzoeken als deze is om het toekomstige gedrag van de zon te voorspellen. Helaas gedragen de plasmastromingen zich daarvoor (nog) te wispelturig.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
02-03-2011
Meer grote koolstofmoleculen in de ruimte dan gedacht
Uit waarnemingen met de Amerikaanse infraroodsatelliet Spitzer blijkt dat de ruimte tussen de sterren rijker is aan zogeheten buckyballen dan gedacht. Buckyballen heten officieel buckminsterfullerenen en zijn de grootste moleculen die in de ruimte gevonden zijn. Het zijn zeer stabiele, bolvormige moleculen die geheel uit koolstofatomen bestaan.
De Spitzer-waarnemingen laten zien dat buckyballen juist niet voorkomen op de schaarse plekken waar weinig waterstof aanwezig is, zoals tot nog toe werd gedacht. Ze zijn gewoon te vinden in omgevingen die rijk zijn aan waterstofgas. Dat is opmerkelijk, omdat laboratoriumexperimenten erop wezen dat de aanwezigheid van waterstof de vorming van buckyballen belemmert.
Hieruit kan worden geconcludeerd dat de vorming van buckyballen in de ruimte zich op een andere manier voltrekt dan aanvankelijk werd aangenomen. Er zijn aanwijzingen dat ze ontstaan door de inwerking van ultraviolette straling op koolstofhoudende stofdeeltjes. Daarbij zouden niet alleen buckyballen gevormd worden, maar ook groter koolwaterstofmoleculen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Meer grote koolstofmoleculen in de ruimte dan gedacht
Uit waarnemingen met de Amerikaanse infraroodsatelliet Spitzer blijkt dat de ruimte tussen de sterren rijker is aan zogeheten buckyballen dan gedacht. Buckyballen heten officieel buckminsterfullerenen en zijn de grootste moleculen die in de ruimte gevonden zijn. Het zijn zeer stabiele, bolvormige moleculen die geheel uit koolstofatomen bestaan.
De Spitzer-waarnemingen laten zien dat buckyballen juist niet voorkomen op de schaarse plekken waar weinig waterstof aanwezig is, zoals tot nog toe werd gedacht. Ze zijn gewoon te vinden in omgevingen die rijk zijn aan waterstofgas. Dat is opmerkelijk, omdat laboratoriumexperimenten erop wezen dat de aanwezigheid van waterstof de vorming van buckyballen belemmert.
Hieruit kan worden geconcludeerd dat de vorming van buckyballen in de ruimte zich op een andere manier voltrekt dan aanvankelijk werd aangenomen. Er zijn aanwijzingen dat ze ontstaan door de inwerking van ultraviolette straling op koolstofhoudende stofdeeltjes. Daarbij zouden niet alleen buckyballen gevormd worden, maar ook groter koolwaterstofmoleculen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
05-03-2011
De interne structuur van de maan: een mini aarde?
Al kunnen we het binnenste van de aarde en maan niet zien, toch is er iets te zeggen over hun opbouw. Aan de hand van metingen aan aardbevingsgolven door de aarde en maan worden deze structuren zichtbaar gemaakt. Dit vertelt ons dat de aarde en maan verschillen in hun interne opbouw.
De interne structuur van de aarde, opgedeeld in de korst, mantel en kern.
Aan de hand van golven door de aarde heen hebben wetenschappers al halverwege de vorige eeuw het binnenste van de aarde kunnen opdelen in drie lagen: de aardkorst, de aardmantel en de aardkern. Al gauw waren wetenschappers ook nieuwsgierig naar hoe het binnenste van onze dichtste buur eruit ziet: de maan. Is de opbouw van de maan hetzelfde als die van de aarde of juist heel anders? Om dit uit te zoeken werd in 1969 het Apollo Lunar Seismic Experiment opgezet door de NASA. Dit was tevens de eerste missie waarbij de mens voet op de maan zette!
Het Apollo Lunar Seismic Experiment
Het Apollo Lunar Seismic Experiment vond plaats tussen 1969 en 1972 uitgevoerd door de NASA. In deze periode plaatste de bemanning van de Apolloraketten vier seismografen op de zogenaamde “zichtzijde” van de maan; het deel van de maan dat wij vanaf de aarde kunnen zien. Lange tijd kon ook deze data geen uitsluitsel geven over de opbouw van de maan. Pas in de laatste tien jaar trekken wetenschappers echt conclusies uit de 40 jaar oude seismische gegevens!
Seismische golven
Om de interne structuur van de aarde en maan te bepalen, zijn metingen van seismische golven door de planeet nodig. Deze komen door bevingen (aardbevingen of maanbevingen). Maanbevingen worden veroorzaakt door bewegingen in het maanoppervlak door de aantrekkingskracht van de aarde en zon en niet door beweging langs plaatgrenzen zoals op aarde. De maan kent namelijk geen plaattektoniek zoals op aarde. De metingen worden gedaan met seismografen die verschillende soorten seismische golven meten: P golven en S- en oppervlakte golven. Pgolven en S-golven bewegen zich door de diepe aarde, terwijl oppervlaktegolven zich langs het aardoppervlak verplaatsen. Voor het bepalen van de interne structuur van een planeet zijn met name de P golven en S-golven belangrijk.
S-golven plaatsen zich voort op een manier die je kunt vergelijken met een slang. De deeltjes in de aarde bewegen zich loodrecht op de bewegingsrichting van de golf. Pgolven bewegen zich daarentegen voort als een rups: er vinden constant verdichtingen en verdunningen plaats van de deeltjes, doordat ze in dezelfde richting bewegen als de golf zich voortplant. Pgolven zijn het snelst van alle seismische golven, gevolgd door S-golven. Oppervlaktegolven zijn het langzaamst.
Pgolven (boven) verplaatsen de deeltjes zich als een rups. Bij S-golven (onder) bewegen de golven zich als een slang. Afbeelding: © USGS
.Bepaling van de interne structuur van een planeet
Dankzij de metingen door seismografen maken wetenschappers snelheidsprofielen door de aarde en maan heen met behulp van Pgolven en S-golven. Hoe warmer het gesteente is waar de golven doorheen gaan, hoe sneller ze zich kunnen voortplanten. Omdat het dieper in de aarde steeds warmer wordt, zullen de seismische golven zich dus steeds sneller gaan voortplanten.
Als je kijkt naar de snelheidsprofielen van de aarde en de maan zie je dat de snelheid niet lineair toeneemt met de diepte, maar dat deze sprongen maakt. De snelheid neemt hier plotseling heel erg toe- of af. Deze plekken heten seismische discontinuïteiten. Zo’n discontinuïteit is een indicatie van het begin van een nieuwe laag of een nieuw deel van een laag.
Seismische discontinuïteiten
Waardoor wordt zo’n plotselinge verandering is snelheid dan veroorzaakt? Dit heeft te maken met een verandering in dichtheid. De vuistregel is hoe groter de dichtheid is, hoe sneller een golf zich door het vaste gesteente kan verplaatsen. Een Pgolf zal zich langzamer verplaatsen door een vloeistof dan door een vaste stof. S-golven kunnen zich helemaal niet door een vloeibare stof verplaatsen doordat dit niet kan door het soort voortbeweging. Een seismische discontinuïteit komt dus door een overgang van een (deels) vloeibare naar een vaste laag of andersom.
Daarnaast zijn er in de aarde ook veranderingen in snelheid die worden veroorzaakt door de overgang van het ene mineraal in het andere mineraal. Een voorbeeld is de overgang van alfa-olivijn naar β-spinel op 410 kilometer diepte. De chemische samenstelling verandert hierbij niet, maar de dichtheid neemt wel toe. Onder druk worden de atomen en moleculen in mineralen steeds dichter op elkaar gedrukt, waardoor op grotere diepte de dichtheid toeneemt en de golven zich sneller kunnen bewegen. Uitzondering hierop is als de druk zo hoog is dat het gesteente (deels) vloeibaar is.
Het binnenste van de maan
Aan de hand van de data van Apollo Lunar Seismic Experiment hebben wetenschappers een snelheidsprofiel gemaakt voor de maan. Wetenschappers hebben de maan net als de aarde op basis van dit profiel kunnen opdelen in drie hoofdlagen: een dunne korst, een mantel en een kern. Net als bij de aarde vormt de korst maar een dun schilletje om de mantel heen.
Het snelheidsprofiel (links) van de maan naar aanleiding van het Apollo Lunar Seismic Experiment. De plotselinge veranderingen in de snelheid van de Pgolven en S-golven (Vp en Vs) duiden op een nieuwe laag. De dichtheid (rechts) neemt sprongsgewijs toe waar een nieuwe laag begint. Afbeelding: © R. Weber
.Maan versus aarde
De mantel van de maan kan, in tegenstelling tot de aarde, niet worden opgedeeld in een vloeibare bovenmantel en vaste ondermantel, maar heeft homogenere structuur. Je kunt dit zien aan de snelheid van de aardbevingsgolven die door de hele mantel heen ongeveer gelijk blijft.
Meest opvallende aan de maan is de structuur van de kern en de onderkant van de maanmantel. Ten eerste is de kern van de maan veel kleiner dan die van de aarde. Waar de kern van de aarde meer dan de helft van de straal van de aarde beslaat (>3000 km!), heeft de maan slechts een kern met een straal van 330 kilometer. Dit is ongeveer een derde van de straal van de maan. Waarom dit zo is, weten wetenschappers nog niet. De opbouw van de kern is wel vergelijkbaar met die van de aarde. De kern bestaat uit een vaste binnenkern en een vloeibare buitenkern.
De maan heeft echter ook een laag die de aarde niet kent. Op de grens van maankern en –mantel bevindt zich een laag waar de snelheid van de seismische golven plotseling afneemt. In recent onderzoek verklaren wetenschappers dit door aan te nemen dat zich hier een dunne, gedeeltelijk vloeibare laag bevindt. Doordat de laag maar gedeeltelijk vloeibaar zou zijn, neemt de snelheid van de golven af. Dat S-golven zich er toch doorheen bewegen komt omdat de laag slechts gedeeltelijk vloeibaar is.
Een impressie van de structuur van het binnenste van de maan (links). Partial melt staat voor de dunne, gedeeltelijk vloeibare laag op de kern-mantel grens. De vier seismische stations van het Apollo Lunar Seismic Experiment zijn ook weergegeven (rechts; nr. 12, 14, 15 en 16). Afbeelding: © R. Weber
Uit de gegevens die bekend zijn over de aarde en maan blijkt dus dat de maan zeker geen kleine versie van de aarde is, maar haar eigen interne opbouw heeft. Om met meer zekerheid iets te kunnen zeggen over de interne structuur van de maan moeten nog veel mee gegevens over worden verzameld. Daarvoor moeten idealiter nieuwe seismografen verspreid over het hele maanoppervlak worden geplaatst.
Referenties:
•Wieczorek, M.A. The interior structure of the moon: What does geophysics have to say? Elements 5 (2009) 35-40 PDF
•Weber, R.C. Seismic detection of the lunar core. Science 331 (2011) 309-312 PDF
(Kennislink)
[ Bericht 0% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 08-03-2011 08:40:08 ]
De interne structuur van de maan: een mini aarde?
Al kunnen we het binnenste van de aarde en maan niet zien, toch is er iets te zeggen over hun opbouw. Aan de hand van metingen aan aardbevingsgolven door de aarde en maan worden deze structuren zichtbaar gemaakt. Dit vertelt ons dat de aarde en maan verschillen in hun interne opbouw.
De interne structuur van de aarde, opgedeeld in de korst, mantel en kern.
Aan de hand van golven door de aarde heen hebben wetenschappers al halverwege de vorige eeuw het binnenste van de aarde kunnen opdelen in drie lagen: de aardkorst, de aardmantel en de aardkern. Al gauw waren wetenschappers ook nieuwsgierig naar hoe het binnenste van onze dichtste buur eruit ziet: de maan. Is de opbouw van de maan hetzelfde als die van de aarde of juist heel anders? Om dit uit te zoeken werd in 1969 het Apollo Lunar Seismic Experiment opgezet door de NASA. Dit was tevens de eerste missie waarbij de mens voet op de maan zette!
Het Apollo Lunar Seismic Experiment
Het Apollo Lunar Seismic Experiment vond plaats tussen 1969 en 1972 uitgevoerd door de NASA. In deze periode plaatste de bemanning van de Apolloraketten vier seismografen op de zogenaamde “zichtzijde” van de maan; het deel van de maan dat wij vanaf de aarde kunnen zien. Lange tijd kon ook deze data geen uitsluitsel geven over de opbouw van de maan. Pas in de laatste tien jaar trekken wetenschappers echt conclusies uit de 40 jaar oude seismische gegevens!
Seismische golven
Om de interne structuur van de aarde en maan te bepalen, zijn metingen van seismische golven door de planeet nodig. Deze komen door bevingen (aardbevingen of maanbevingen). Maanbevingen worden veroorzaakt door bewegingen in het maanoppervlak door de aantrekkingskracht van de aarde en zon en niet door beweging langs plaatgrenzen zoals op aarde. De maan kent namelijk geen plaattektoniek zoals op aarde. De metingen worden gedaan met seismografen die verschillende soorten seismische golven meten: P golven en S- en oppervlakte golven. Pgolven en S-golven bewegen zich door de diepe aarde, terwijl oppervlaktegolven zich langs het aardoppervlak verplaatsen. Voor het bepalen van de interne structuur van een planeet zijn met name de P golven en S-golven belangrijk.
S-golven plaatsen zich voort op een manier die je kunt vergelijken met een slang. De deeltjes in de aarde bewegen zich loodrecht op de bewegingsrichting van de golf. Pgolven bewegen zich daarentegen voort als een rups: er vinden constant verdichtingen en verdunningen plaats van de deeltjes, doordat ze in dezelfde richting bewegen als de golf zich voortplant. Pgolven zijn het snelst van alle seismische golven, gevolgd door S-golven. Oppervlaktegolven zijn het langzaamst.
Pgolven (boven) verplaatsen de deeltjes zich als een rups. Bij S-golven (onder) bewegen de golven zich als een slang. Afbeelding: © USGS
.Bepaling van de interne structuur van een planeet
Dankzij de metingen door seismografen maken wetenschappers snelheidsprofielen door de aarde en maan heen met behulp van Pgolven en S-golven. Hoe warmer het gesteente is waar de golven doorheen gaan, hoe sneller ze zich kunnen voortplanten. Omdat het dieper in de aarde steeds warmer wordt, zullen de seismische golven zich dus steeds sneller gaan voortplanten.
Als je kijkt naar de snelheidsprofielen van de aarde en de maan zie je dat de snelheid niet lineair toeneemt met de diepte, maar dat deze sprongen maakt. De snelheid neemt hier plotseling heel erg toe- of af. Deze plekken heten seismische discontinuïteiten. Zo’n discontinuïteit is een indicatie van het begin van een nieuwe laag of een nieuw deel van een laag.
Seismische discontinuïteiten
Waardoor wordt zo’n plotselinge verandering is snelheid dan veroorzaakt? Dit heeft te maken met een verandering in dichtheid. De vuistregel is hoe groter de dichtheid is, hoe sneller een golf zich door het vaste gesteente kan verplaatsen. Een Pgolf zal zich langzamer verplaatsen door een vloeistof dan door een vaste stof. S-golven kunnen zich helemaal niet door een vloeibare stof verplaatsen doordat dit niet kan door het soort voortbeweging. Een seismische discontinuïteit komt dus door een overgang van een (deels) vloeibare naar een vaste laag of andersom.
Daarnaast zijn er in de aarde ook veranderingen in snelheid die worden veroorzaakt door de overgang van het ene mineraal in het andere mineraal. Een voorbeeld is de overgang van alfa-olivijn naar β-spinel op 410 kilometer diepte. De chemische samenstelling verandert hierbij niet, maar de dichtheid neemt wel toe. Onder druk worden de atomen en moleculen in mineralen steeds dichter op elkaar gedrukt, waardoor op grotere diepte de dichtheid toeneemt en de golven zich sneller kunnen bewegen. Uitzondering hierop is als de druk zo hoog is dat het gesteente (deels) vloeibaar is.
Het binnenste van de maan
Aan de hand van de data van Apollo Lunar Seismic Experiment hebben wetenschappers een snelheidsprofiel gemaakt voor de maan. Wetenschappers hebben de maan net als de aarde op basis van dit profiel kunnen opdelen in drie hoofdlagen: een dunne korst, een mantel en een kern. Net als bij de aarde vormt de korst maar een dun schilletje om de mantel heen.
Het snelheidsprofiel (links) van de maan naar aanleiding van het Apollo Lunar Seismic Experiment. De plotselinge veranderingen in de snelheid van de Pgolven en S-golven (Vp en Vs) duiden op een nieuwe laag. De dichtheid (rechts) neemt sprongsgewijs toe waar een nieuwe laag begint. Afbeelding: © R. Weber
.Maan versus aarde
De mantel van de maan kan, in tegenstelling tot de aarde, niet worden opgedeeld in een vloeibare bovenmantel en vaste ondermantel, maar heeft homogenere structuur. Je kunt dit zien aan de snelheid van de aardbevingsgolven die door de hele mantel heen ongeveer gelijk blijft.
Meest opvallende aan de maan is de structuur van de kern en de onderkant van de maanmantel. Ten eerste is de kern van de maan veel kleiner dan die van de aarde. Waar de kern van de aarde meer dan de helft van de straal van de aarde beslaat (>3000 km!), heeft de maan slechts een kern met een straal van 330 kilometer. Dit is ongeveer een derde van de straal van de maan. Waarom dit zo is, weten wetenschappers nog niet. De opbouw van de kern is wel vergelijkbaar met die van de aarde. De kern bestaat uit een vaste binnenkern en een vloeibare buitenkern.
De maan heeft echter ook een laag die de aarde niet kent. Op de grens van maankern en –mantel bevindt zich een laag waar de snelheid van de seismische golven plotseling afneemt. In recent onderzoek verklaren wetenschappers dit door aan te nemen dat zich hier een dunne, gedeeltelijk vloeibare laag bevindt. Doordat de laag maar gedeeltelijk vloeibaar zou zijn, neemt de snelheid van de golven af. Dat S-golven zich er toch doorheen bewegen komt omdat de laag slechts gedeeltelijk vloeibaar is.
Een impressie van de structuur van het binnenste van de maan (links). Partial melt staat voor de dunne, gedeeltelijk vloeibare laag op de kern-mantel grens. De vier seismische stations van het Apollo Lunar Seismic Experiment zijn ook weergegeven (rechts; nr. 12, 14, 15 en 16). Afbeelding: © R. Weber
Uit de gegevens die bekend zijn over de aarde en maan blijkt dus dat de maan zeker geen kleine versie van de aarde is, maar haar eigen interne opbouw heeft. Om met meer zekerheid iets te kunnen zeggen over de interne structuur van de maan moeten nog veel mee gegevens over worden verzameld. Daarvoor moeten idealiter nieuwe seismografen verspreid over het hele maanoppervlak worden geplaatst.
Referenties:
•Wieczorek, M.A. The interior structure of the moon: What does geophysics have to say? Elements 5 (2009) 35-40 PDF
•Weber, R.C. Seismic detection of the lunar core. Science 331 (2011) 309-312 PDF
(Kennislink)
[ Bericht 0% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 08-03-2011 08:40:08 ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
08-03-2011
Voyager 1 doet 'acrobatiek' om richting zonnewind te meten
De ruimtesonde Voyager 1, die in 1977 werd gelanceerd en nu het zonnestelsel uitvliegt, heeft op 7 maart met succes een manoeuvre uitgevoerd die voor het laatst in 1990 is gemaakt. Gezien vanaf de aarde roteerde de ruimtesonde over 70 graden tegen de wijzers van de klok in, waarna die positie ruim tweeënhalf uur lang werd vastgehouden met behulp van gyroscopen. Volgens projectmanager Suzanne Dodd bleek de 33 jaar oude Voyager nog lenig genoeg om deze 'acrobatiek' uit te voeren.
De reden voor de manoeuvre: ruimteonderzoekers willen graag weten in welke richting de zonnewind wordt afgebogen, zo dicht bij de buitengrens van de heliosfeer (de magnetische invloedssfeer van de zon). Al geruime tijd meet Voyagers Low Energy Charged Particle-instrument geen radiaal bewegende zonnewind meer, vermoedelijk omdat de stroom van elelektrisch geladen deeltjes in een zijwaartse richting is afgebogen. Door de ruimtesonde in een andere stand te draaien, hopen wetenschappers de windrichting alsnog te kunnen bepalen.
Hoewel de analyse van de metingen nog geruime tijd in beslag zal nemen, is de manoeuvre geheel naar wens verlopen. De komende week zal de procedure nog enkele malen worden herhaald.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Voyager 1 doet 'acrobatiek' om richting zonnewind te meten
De ruimtesonde Voyager 1, die in 1977 werd gelanceerd en nu het zonnestelsel uitvliegt, heeft op 7 maart met succes een manoeuvre uitgevoerd die voor het laatst in 1990 is gemaakt. Gezien vanaf de aarde roteerde de ruimtesonde over 70 graden tegen de wijzers van de klok in, waarna die positie ruim tweeënhalf uur lang werd vastgehouden met behulp van gyroscopen. Volgens projectmanager Suzanne Dodd bleek de 33 jaar oude Voyager nog lenig genoeg om deze 'acrobatiek' uit te voeren.
De reden voor de manoeuvre: ruimteonderzoekers willen graag weten in welke richting de zonnewind wordt afgebogen, zo dicht bij de buitengrens van de heliosfeer (de magnetische invloedssfeer van de zon). Al geruime tijd meet Voyagers Low Energy Charged Particle-instrument geen radiaal bewegende zonnewind meer, vermoedelijk omdat de stroom van elelektrisch geladen deeltjes in een zijwaartse richting is afgebogen. Door de ruimtesonde in een andere stand te draaien, hopen wetenschappers de windrichting alsnog te kunnen bepalen.
Hoewel de analyse van de metingen nog geruime tijd in beslag zal nemen, is de manoeuvre geheel naar wens verlopen. De komende week zal de procedure nog enkele malen worden herhaald.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
07-03-2011
Rapport stelt prioriteiten voor Amerikaans planeetonderzoek
Een astrobiologische Marsrover, detailonderzoek aan de Jupitermaan Europa en een ruimtesonde in een baan rond de verre planeet Uranus - die drie grote, dure missies moeten het komende decennium prioriteit krijgen in het Amerikaanse planeetonderzoek, aldus een commissie onder leiding van planeetonderzoeker Steven Squyres die maandagavond de aanbevelingen presenteerde.
In het rapport, Vision and Voyages for Planetary Science in the Decade 2013-2022 , gepublicererd door de National Research Council, komen ook middelgrote en kleinere planeetonderzoeksprojecten aan bod. De commissie stelt dat die onder geen beding zouden moeten lijden onder budgetoverschrijdingen van de grote, dure 'vlaggeschip'-projecten.
De Mars Astrobiology Explorer Cacher (MAX-C), met een geplande lanceerdatum in 2018, zou volgens de onderzoekscommie niet duurder mogen worden dan 2,5 miljard dollar - minder dan de huidige ramingen. Voor de dure Jupiter Europa Orbiter wordt gesuggereerd dat het project alleen doorgang zou moeten vinden wanneer NASA's planeetonderzoeksbudget wordt verhoogd. En de Uranus Orbiter and Probe zou een kostenplafond van 2,7 miljard dollar opgelegd moeten krijgen.
Voor middelgrote en kleine projecten in NASA's New Frontiers- en Discovery-programma's wordt geen prioriteitsvolgorde aangegeven. Wel luidt de aanbeveling dat grote missies vertraagd zouden moeten worden wanneer de kleinere projecten in het gedrang zouden komen door budgetproblemen.
(allesoversterrenkunde)
Rapport stelt prioriteiten voor Amerikaans planeetonderzoek
Een astrobiologische Marsrover, detailonderzoek aan de Jupitermaan Europa en een ruimtesonde in een baan rond de verre planeet Uranus - die drie grote, dure missies moeten het komende decennium prioriteit krijgen in het Amerikaanse planeetonderzoek, aldus een commissie onder leiding van planeetonderzoeker Steven Squyres die maandagavond de aanbevelingen presenteerde.
In het rapport, Vision and Voyages for Planetary Science in the Decade 2013-2022 , gepublicererd door de National Research Council, komen ook middelgrote en kleinere planeetonderzoeksprojecten aan bod. De commissie stelt dat die onder geen beding zouden moeten lijden onder budgetoverschrijdingen van de grote, dure 'vlaggeschip'-projecten.
De Mars Astrobiology Explorer Cacher (MAX-C), met een geplande lanceerdatum in 2018, zou volgens de onderzoekscommie niet duurder mogen worden dan 2,5 miljard dollar - minder dan de huidige ramingen. Voor de dure Jupiter Europa Orbiter wordt gesuggereerd dat het project alleen doorgang zou moeten vinden wanneer NASA's planeetonderzoeksbudget wordt verhoogd. En de Uranus Orbiter and Probe zou een kostenplafond van 2,7 miljard dollar opgelegd moeten krijgen.
Voor middelgrote en kleine projecten in NASA's New Frontiers- en Discovery-programma's wordt geen prioriteitsvolgorde aangegeven. Wel luidt de aanbeveling dat grote missies vertraagd zouden moeten worden wanneer de kleinere projecten in het gedrang zouden komen door budgetproblemen.
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-03-2011
Volwassen sterrenstelsels ontdekt in het jonge heelal
Astronomen hebben een armada aan telescopen op de grond en in de ruimte, waaronder de Europese Very Large Telescope in Chili, gebruikt om de afstand van de verst bekende volwassen cluster van sterrenstelsels te meten. Hoewel deze cluster gezien wordt op een moment dat het heelal nog relatief jong was, lijkt hij verrassend veel op zijn huidige soortgenoten.
Het bestaan van de verre cluster, die CL J1449+0856 heet, was eerder al vastgesteld met de Amerikaanse infraroodsatelliet Spitzer. Uit de VLT-metingen blijkt dat hij zich op een afstand van ruim tien miljard lichtjaar bevindt. Bovendien heeft vervolgonderzoek uitgewezen dat de afzonderlijke stelsels van de cluster weinig nieuwe sterren produceren, wat erop duidt dat ze al zeker een miljard jaar oud zijn. Dit maakt de cluster tot een volgroeid object dat qua massa vergelijkbaar is met de Virgo-cluster - de meest nabije rijke cluster van sterrenstelsels in onze omgeving.
Dat CL J1449+0856 volwassen is, blijkt ook uit waarnemingen (met de ESA-satelliet XMM-Newton) van de röntgenstraling die de cluster uitzendt. Deze röntgenstraling moet afkomstig zijn van een zeer hete wolk van ijl gas dat de ruimte tussen de sterrenstelsels vult, en het meest geconcentreerd is in het centrum van de cluster. Ook dat wijst erop dat het gaat om een volwassen cluster van sterrenstelsels die stevig bijeengehouden wordt door zijn eigen zwaartekracht. Erg jonge clusters hebben namelijk nog niet de tijd gehad om heet gas op deze manier vast te houden.
Volgens de astronomen bevestigen deze nieuwe resultaten het idee dat er al volwassen clusters bestonden toen het heelal minder dan een kwart van zijn huidige leeftijd had. Dat is verrassend omdat volgens de huidige inzichten zulke clusters heel schaars zouden moeten zijn. De vraag is nu of de ontdekking van CL J1449+0856 een toevalstreffer is geweest of dat die inzichten moeten worden bijgesteld.
Toegevoegd door Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Volwassen sterrenstelsels ontdekt in het jonge heelal
Astronomen hebben een armada aan telescopen op de grond en in de ruimte, waaronder de Europese Very Large Telescope in Chili, gebruikt om de afstand van de verst bekende volwassen cluster van sterrenstelsels te meten. Hoewel deze cluster gezien wordt op een moment dat het heelal nog relatief jong was, lijkt hij verrassend veel op zijn huidige soortgenoten.
Het bestaan van de verre cluster, die CL J1449+0856 heet, was eerder al vastgesteld met de Amerikaanse infraroodsatelliet Spitzer. Uit de VLT-metingen blijkt dat hij zich op een afstand van ruim tien miljard lichtjaar bevindt. Bovendien heeft vervolgonderzoek uitgewezen dat de afzonderlijke stelsels van de cluster weinig nieuwe sterren produceren, wat erop duidt dat ze al zeker een miljard jaar oud zijn. Dit maakt de cluster tot een volgroeid object dat qua massa vergelijkbaar is met de Virgo-cluster - de meest nabije rijke cluster van sterrenstelsels in onze omgeving.
Dat CL J1449+0856 volwassen is, blijkt ook uit waarnemingen (met de ESA-satelliet XMM-Newton) van de röntgenstraling die de cluster uitzendt. Deze röntgenstraling moet afkomstig zijn van een zeer hete wolk van ijl gas dat de ruimte tussen de sterrenstelsels vult, en het meest geconcentreerd is in het centrum van de cluster. Ook dat wijst erop dat het gaat om een volwassen cluster van sterrenstelsels die stevig bijeengehouden wordt door zijn eigen zwaartekracht. Erg jonge clusters hebben namelijk nog niet de tijd gehad om heet gas op deze manier vast te houden.
Volgens de astronomen bevestigen deze nieuwe resultaten het idee dat er al volwassen clusters bestonden toen het heelal minder dan een kwart van zijn huidige leeftijd had. Dat is verrassend omdat volgens de huidige inzichten zulke clusters heel schaars zouden moeten zijn. De vraag is nu of de ontdekking van CL J1449+0856 een toevalstreffer is geweest of dat die inzichten moeten worden bijgesteld.
Toegevoegd door Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
wowquote:
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
10-03-2011
Astronomen houden 'riskante' planetoïde in de gaten
Op 31 januari hebben astronomen van de universiteit van Hawaï voor het eerst in drie jaar weer opnamen kunnen maken van de planetoïde Apophis. Kort na zijn ontdekking in 2004 leek het erop dat dit ongeveer 270 meter grote rotsblok in 2029 de aarde zo dicht zou naderen, dat het tot een botsing zou kunnen komen. Later onderzoek wees echter uit dat het object op een veilige afstand van enkele tienduizenden kilometers langs onze planeet zal scheren.
Niettemin wordt Apophis nog steeds tot de 'potentieel gevaarlijke' planetoïden gerekend, niet in de laatste plaats omdat zijn scheervlucht in 2029 een onvoorspelbare uitwerking zal hebben op de baan die hij volgt. Het kan dus niet helemaal worden uitgesloten dat Apophis later deze eeuw alsnog op onze planeet inslaat, al lijkt die kans vooralsnog heel klein.
De opnamen van 31 januari zijn de eerste in een lange reeks die tot een betere bepaling van de omloopbaan van Apophis moet leiden. In 2013 zal de planetoïde al een keer dicht genoeg bij de aarde komen om hem met behulp van radarinstrumenten te onderzoeken.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Astronomen houden 'riskante' planetoïde in de gaten
Op 31 januari hebben astronomen van de universiteit van Hawaï voor het eerst in drie jaar weer opnamen kunnen maken van de planetoïde Apophis. Kort na zijn ontdekking in 2004 leek het erop dat dit ongeveer 270 meter grote rotsblok in 2029 de aarde zo dicht zou naderen, dat het tot een botsing zou kunnen komen. Later onderzoek wees echter uit dat het object op een veilige afstand van enkele tienduizenden kilometers langs onze planeet zal scheren.
Niettemin wordt Apophis nog steeds tot de 'potentieel gevaarlijke' planetoïden gerekend, niet in de laatste plaats omdat zijn scheervlucht in 2029 een onvoorspelbare uitwerking zal hebben op de baan die hij volgt. Het kan dus niet helemaal worden uitgesloten dat Apophis later deze eeuw alsnog op onze planeet inslaat, al lijkt die kans vooralsnog heel klein.
De opnamen van 31 januari zijn de eerste in een lange reeks die tot een betere bepaling van de omloopbaan van Apophis moet leiden. In 2013 zal de planetoïde al een keer dicht genoeg bij de aarde komen om hem met behulp van radarinstrumenten te onderzoeken.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-03-2011
Babysterren worden geboren als hun ouders slapen
Het groeiproces van een jonge ster gaat met horten en stoten. En dat is gunstig voor het ontstaan van planeten en 'babysterren', zo blijkt uit een nieuw Brits computermodel.
Sterren ontstaan uit samentrekkende wolken van voornamelijk waterstofgas. Het materiaal uit die gaswolk valt niet rechtstreeks op de ster-in-wording, maar verzamelt zich in een schijf daaromheen. Die schijf bevat vaak voldoende materiaal voor de vorming van nóg een (kleine) ster of een aantal planeten. Maar dat vormingsproces wordt gehinderd door de grote uitbarstingen die de centrale jonge ster vertoont.
Het Britse computermodel laat echter zien dat die ster het grootste deel van de tijd 'slaapt'. Steeds als hij een flinke portie materie uit de omringende schijf tot zich genomen heeft, is hij weer een paar duizend jaar rustig. En ondertussen verzamelt de accretieschijf nog steeds gas en stof uit de omgeving.
Volgens de onderzoekers duren de rustige perioden van de ster lang genoeg om de accretieschijf zo omvangrijk te laten worden, dat hij in stukjes uiteenvalt. Afhankelijk van de grootte van deze fragmenten kunnen daaruit planeten of kleine sterren ontstaan.
De nieuwe theorie kan een verklaring bieden voor het ontstaan van sterren die meer dan vijf keer zo licht zijn als onze zon. Deze 'babysterren' vertegenwoordigen meer dan zestig procent van alle sterren in ons Melkwegstelsel.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Babysterren worden geboren als hun ouders slapen
Het groeiproces van een jonge ster gaat met horten en stoten. En dat is gunstig voor het ontstaan van planeten en 'babysterren', zo blijkt uit een nieuw Brits computermodel.
Sterren ontstaan uit samentrekkende wolken van voornamelijk waterstofgas. Het materiaal uit die gaswolk valt niet rechtstreeks op de ster-in-wording, maar verzamelt zich in een schijf daaromheen. Die schijf bevat vaak voldoende materiaal voor de vorming van nóg een (kleine) ster of een aantal planeten. Maar dat vormingsproces wordt gehinderd door de grote uitbarstingen die de centrale jonge ster vertoont.
Het Britse computermodel laat echter zien dat die ster het grootste deel van de tijd 'slaapt'. Steeds als hij een flinke portie materie uit de omringende schijf tot zich genomen heeft, is hij weer een paar duizend jaar rustig. En ondertussen verzamelt de accretieschijf nog steeds gas en stof uit de omgeving.
Volgens de onderzoekers duren de rustige perioden van de ster lang genoeg om de accretieschijf zo omvangrijk te laten worden, dat hij in stukjes uiteenvalt. Afhankelijk van de grootte van deze fragmenten kunnen daaruit planeten of kleine sterren ontstaan.
De nieuwe theorie kan een verklaring bieden voor het ontstaan van sterren die meer dan vijf keer zo licht zijn als onze zon. Deze 'babysterren' vertegenwoordigen meer dan zestig procent van alle sterren in ons Melkwegstelsel.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
11-03-2011
Nieuw fotomozaïek van achterzijde maan
Planeetonderzoekers van de Universiteit van Arizona hebben een nieuw, gedetailleerd fotomozaïek samengesteld van de achterkant van de maan, op basis van ruim 15.000 foto's die tussen november 2009 en februari 2011 zijn gemaakt door de groothoekcamera van de Lunar Reconnaissance Orbiter, die in een baan over de polen van de maan draait op een hoogte van slechts vijftig kilometer.
Dit halfrond van de maan is vanaf de aarde nooit zichtbaar, omdat de maan tijdens zijn beweging rond de aarde altijd dezelfde zijde naar onze planeet gekeerd houdt. De eerste foto's van de achterzijde van de maan werden gemaakt door de Russische Loena 3 in 1959.
Linksboven is de donkere Mare Moscoviense te zien (de Moskouzee); de donkere krater linksonder is Tsiolkovski. Deze week werden duizenden nieuwe foto's van de maanverkenner vrijgegeven.
• Hogeresolutieversie van het fotomozaïek
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Nieuw fotomozaïek van achterzijde maan
Planeetonderzoekers van de Universiteit van Arizona hebben een nieuw, gedetailleerd fotomozaïek samengesteld van de achterkant van de maan, op basis van ruim 15.000 foto's die tussen november 2009 en februari 2011 zijn gemaakt door de groothoekcamera van de Lunar Reconnaissance Orbiter, die in een baan over de polen van de maan draait op een hoogte van slechts vijftig kilometer.
Dit halfrond van de maan is vanaf de aarde nooit zichtbaar, omdat de maan tijdens zijn beweging rond de aarde altijd dezelfde zijde naar onze planeet gekeerd houdt. De eerste foto's van de achterzijde van de maan werden gemaakt door de Russische Loena 3 in 1959.
Linksboven is de donkere Mare Moscoviense te zien (de Moskouzee); de donkere krater linksonder is Tsiolkovski. Deze week werden duizenden nieuwe foto's van de maanverkenner vrijgegeven.
• Hogeresolutieversie van het fotomozaïek
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Zo..... wat een kwaliteit
En nu de kraters tellen
-------------------------------------------------------------------
Happy PI day:
March 14th (3.14) is day and all around the world mathematicians are celebrating this compelling and mysterious constant of Nature. Pi appears in equations describing the orbits of planets, the colors of auroras, the structure of DNA. It's everywhere.
Humans have been struggling to calculate for thousands of years. Divide the circumference of a circle by its diameter; the ratio is . Sounds simple, but the devil is in the digits. While the value of is finite (a smidgen more than 3), the decimal number is infinitely long:
3.1415926535897932384626433832795
02884197169399375105820974944592307
81640628620899862803482534211706...more...
Supercomputers have succeeded in calculating more than 2700 billion digits and they're still crunching. The weirdest way to compute : throw needles at a table or frozen hot dogs on the floor. Party time!
www.spaceweather.com
[ Bericht 52% gewijzigd door -CRASH- op 14-03-2011 16:56:36 ]
En nu de kraters tellen
-------------------------------------------------------------------
Happy PI day:
March 14th (3.14) is day and all around the world mathematicians are celebrating this compelling and mysterious constant of Nature. Pi appears in equations describing the orbits of planets, the colors of auroras, the structure of DNA. It's everywhere.
Humans have been struggling to calculate for thousands of years. Divide the circumference of a circle by its diameter; the ratio is . Sounds simple, but the devil is in the digits. While the value of is finite (a smidgen more than 3), the decimal number is infinitely long:
3.1415926535897932384626433832795
02884197169399375105820974944592307
81640628620899862803482534211706...more...
Supercomputers have succeeded in calculating more than 2700 billion digits and they're still crunching. The weirdest way to compute : throw needles at a table or frozen hot dogs on the floor. Party time!
www.spaceweather.com
[ Bericht 52% gewijzigd door -CRASH- op 14-03-2011 16:56:36 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
Hoeveel heb je er al geteld beste CRASHquote:
Zo..... wat een kwaliteit
En nu de kraters tellen
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
14-03-2011
Sonde Messenger moet geheimen Mercurius onthullen
De planeet Mercurius krijgt voor de tweede keer in de geschiedenis bezoek van de aarde. De Amerikaanse sonde Messenger komt donderdag in een baan rond de planeet, na een reis van meer dan zes jaar. Een jaar lang zal de sonde Mercurius in kaart brengen. Het is het eerste grote onderzoek naar de planeet sinds de jaren zeventig.
Eerste foto's van Mercurius die de 'Messenger' uitgezonden heeft.
Mercurius is een kleine planeet, die in ons zonnestelsel het dichtst bij de zon staat. Veel is er niet over bekend en "veel van wat we wel weten, is behoorlijk verwarrend", aldus de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA.
Veel onduidelijkheid
Het onderzoek wordt gehinderd door de extreme omstandigheden op en rond Mercurius. Zo dicht bij de zon moeten sondes onder meer enorme hitte en onverbiddelijke straling verduren. Vanaf de aarde is Mercurius moeilijk te zien.
Daardoor heeft de wetenschap veel vragen nog niet kunnen beantwoorden. Zo is niet duidelijk uit welke materialen Mercurius bestaat. Ook is er op de planeet misschien ijs in kraters waar de zon niet schijnt.
Nieuwe inzichten
In het donker blijft de temperatuur honderden graden onder nul, ondanks de nabijheid van de zon. Ook heeft Mercurius misschien vulkanen. Door dat alles te onderzoeken hopen de wetenschappers beter inzicht te krijgen in het ontstaan en de ontwikkeling van ons zonnestelsel.
De Messenger, gelanceerd in augustus 2004, is pas het tweede ruimtevaartuig ooit dat Mercurius bezoekt. Meer dan dertig jaar geleden scheerde de Amerikaanse sonde Mariner 10 drie keer langs de planeet. Met vage foto's bracht hij bijna de helft van Mercurius in kaart. Tot nauwkeurige metingen was de Mariner 10 echter niet in staat. (anp/tvl)
De 'Messenger' wordt hier getest. © ap
(HLN)
Sonde Messenger moet geheimen Mercurius onthullen
De planeet Mercurius krijgt voor de tweede keer in de geschiedenis bezoek van de aarde. De Amerikaanse sonde Messenger komt donderdag in een baan rond de planeet, na een reis van meer dan zes jaar. Een jaar lang zal de sonde Mercurius in kaart brengen. Het is het eerste grote onderzoek naar de planeet sinds de jaren zeventig.
Eerste foto's van Mercurius die de 'Messenger' uitgezonden heeft.
Mercurius is een kleine planeet, die in ons zonnestelsel het dichtst bij de zon staat. Veel is er niet over bekend en "veel van wat we wel weten, is behoorlijk verwarrend", aldus de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA.
Veel onduidelijkheid
Het onderzoek wordt gehinderd door de extreme omstandigheden op en rond Mercurius. Zo dicht bij de zon moeten sondes onder meer enorme hitte en onverbiddelijke straling verduren. Vanaf de aarde is Mercurius moeilijk te zien.
Daardoor heeft de wetenschap veel vragen nog niet kunnen beantwoorden. Zo is niet duidelijk uit welke materialen Mercurius bestaat. Ook is er op de planeet misschien ijs in kraters waar de zon niet schijnt.
Nieuwe inzichten
In het donker blijft de temperatuur honderden graden onder nul, ondanks de nabijheid van de zon. Ook heeft Mercurius misschien vulkanen. Door dat alles te onderzoeken hopen de wetenschappers beter inzicht te krijgen in het ontstaan en de ontwikkeling van ons zonnestelsel.
De Messenger, gelanceerd in augustus 2004, is pas het tweede ruimtevaartuig ooit dat Mercurius bezoekt. Meer dan dertig jaar geleden scheerde de Amerikaanse sonde Mariner 10 drie keer langs de planeet. Met vage foto's bracht hij bijna de helft van Mercurius in kaart. Tot nauwkeurige metingen was de Mariner 10 echter niet in staat. (anp/tvl)
De 'Messenger' wordt hier getest. © ap
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
14-03-2011
Nieuwe Hubble-metingen bevestigen versnellende uitdijing heelal
Een omvangrijk waarnemingsprogramma met de twee jaar oude Wide Field Camera 3 aan boord van de Hubble Space Telescope heeft een nieuwe, precieze waarde opgeleverd voor de Hubble-constante - een maat voor de uitdijingssnelheid van het heelal. De nieuwe waarnemingen aan verre supernova's bevestigen ook de theorie dat de uitdijingssnelheid van het heelal in de loop van de tijd steeds hoger wordt als gevolg van een mysterieuze donkere energie in de lege ruimte.
Volgens de onderzoekers, onder leiding van Adam Riess van het Space Telescope Science Institute, rekenen de nieuwe metingen af met een alternatieve verklaring voor die in 1998 ontdekte versnellende uitdijing. De waargenomen versnelling zou eventueel een schijnbaar effect kunnen zijn, veroorzaakt doordat ons Melkwegstelsel zich min of meer in het middelpunt van een miljarden lichtjaren groot gebied bevindt waarin de dichtheid aan sterrenstelsels substantieel lager is dan in de omgeving.
Die alternatieve verklaring is echter niet in overeenstemming met de nieuwe metingen, die op 1 april gepubliceerd worden in The Astrophysical Journal . De nieuwe precisiewaarde voor de huidige Hubbleconstante bedraagt overigens 73,8 kilometer per seconde per megaparsec; de onzekerheid in deze waarde bedraagt slechts 3,3 procent.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Nieuwe Hubble-metingen bevestigen versnellende uitdijing heelal
Een omvangrijk waarnemingsprogramma met de twee jaar oude Wide Field Camera 3 aan boord van de Hubble Space Telescope heeft een nieuwe, precieze waarde opgeleverd voor de Hubble-constante - een maat voor de uitdijingssnelheid van het heelal. De nieuwe waarnemingen aan verre supernova's bevestigen ook de theorie dat de uitdijingssnelheid van het heelal in de loop van de tijd steeds hoger wordt als gevolg van een mysterieuze donkere energie in de lege ruimte.
Volgens de onderzoekers, onder leiding van Adam Riess van het Space Telescope Science Institute, rekenen de nieuwe metingen af met een alternatieve verklaring voor die in 1998 ontdekte versnellende uitdijing. De waargenomen versnelling zou eventueel een schijnbaar effect kunnen zijn, veroorzaakt doordat ons Melkwegstelsel zich min of meer in het middelpunt van een miljarden lichtjaren groot gebied bevindt waarin de dichtheid aan sterrenstelsels substantieel lager is dan in de omgeving.
Die alternatieve verklaring is echter niet in overeenstemming met de nieuwe metingen, die op 1 april gepubliceerd worden in The Astrophysical Journal . De nieuwe precisiewaarde voor de huidige Hubbleconstante bedraagt overigens 73,8 kilometer per seconde per megaparsec; de onzekerheid in deze waarde bedraagt slechts 3,3 procent.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Een ster, zo warm als een tropisch bad of een planeet, zo heet dat deze uit zichzelf al aangename temperaturen bereikt? De nieuwste ontdekking van infraroodtelescoop Spitzer, een gasreus zeven keer zo zwaar als Jupiter, is waarschijnlijk de missing link tussen planeet en ster.
De bruine dwergster, op 63 lichtjaar afstand van de aarde, wordt voorlopig aangeduid met de weinig poëtische naam WD 0806-661 B en staat op 2500 astronomische eenheden (een AE is de afstand aarde-zon, 150 miljoen km) van de A-ster, een witte dwerg. Toch heersen op de oppervlakte van deze dwergster met dertig graden boven nul, aardse temperaturen.
Bruine dwergen zijn gasbollen met te weinig massa om kernfusie in gang te zetten. Witte dwergsterren zijn het uitgebrande, witgloeiende restant van een ster met ongeveer de massa van de zon. Eigenlijk is zeven maal de massa van Jupiter te klein om voor ster door te kunnen gaan. Omdat het object te ver afstaat van zijn ster om zich uit een planetaire schijf te kunnen vormen (volgens de op dit moment populaire astrofysische modellen, althans; bijvoorbeeld Jupiter staat maar op vijf astronomische eenheden van de zon) wordt er toch van uitgegaan dat WD 0806-661 B een bruine dwerg is.
Onderzoekers denken door de ontdekking van dit mysterieuze object de invloed van de inwendige temperatuur op atmosferische patronen te kunnen vaststellen.
Het geeft ook exobiologen een nieuwe habitat voor leven om over na te denken. Wellicht komen er waterwolken voor en kunnen door het universum zwervende bruine dwergen, zwevende levensvormen die hierbinnen leven van inwendige energie voorzien.
Bron: Visionair
De bruine dwergster, op 63 lichtjaar afstand van de aarde, wordt voorlopig aangeduid met de weinig poëtische naam WD 0806-661 B en staat op 2500 astronomische eenheden (een AE is de afstand aarde-zon, 150 miljoen km) van de A-ster, een witte dwerg. Toch heersen op de oppervlakte van deze dwergster met dertig graden boven nul, aardse temperaturen.
Bruine dwergen zijn gasbollen met te weinig massa om kernfusie in gang te zetten. Witte dwergsterren zijn het uitgebrande, witgloeiende restant van een ster met ongeveer de massa van de zon. Eigenlijk is zeven maal de massa van Jupiter te klein om voor ster door te kunnen gaan. Omdat het object te ver afstaat van zijn ster om zich uit een planetaire schijf te kunnen vormen (volgens de op dit moment populaire astrofysische modellen, althans; bijvoorbeeld Jupiter staat maar op vijf astronomische eenheden van de zon) wordt er toch van uitgegaan dat WD 0806-661 B een bruine dwerg is.
Onderzoekers denken door de ontdekking van dit mysterieuze object de invloed van de inwendige temperatuur op atmosferische patronen te kunnen vaststellen.
Het geeft ook exobiologen een nieuwe habitat voor leven om over na te denken. Wellicht komen er waterwolken voor en kunnen door het universum zwervende bruine dwergen, zwevende levensvormen die hierbinnen leven van inwendige energie voorzien.
Bron: Visionair
Thanks beste Googolplexianquote:
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
15-03-2011
Alle foto's en meetgegevens maansonde LRO nu openbaar
De Amerikaanse NASA heeft het vijfde en laatste deel van de waarnemingsgegevens van de Lunar Reconnaissance Orbiter (LRO) openbaar gemaakt. LRO draait in een baan over de polen van de maan en legde van september 2009 tot september 2010 het oppervlak van onze naaste buur in het heelal gedetailleerder vast dan ooit.
Behalve foto's waarop soms details van een meter zichtbaar zijn, is ook de infraroodhelderheid van de maan in kaart gebracht, alsmede de mineralogische samenstelling, de temperatuur, de topografie en ruwheid van het oppervlak, de hellingen van bergen en kraterwanden, enzovoort.
In totaal gaat het om ruim 192 terabytes aan gegevens - genoeg om 41.000 dvd's te vullen. Alle LRO-foto's (in veel gevallen samengevoegd tot indrukwekkende mozaïeken) zijn voor iedereen beschikbaar via het zogeheten Planetary Data System.
Planetary Data System
Lunar Reconnaissance Orbiter
© Govert Schilling
(allesoversterrenkundeà)
Alle foto's en meetgegevens maansonde LRO nu openbaar
De Amerikaanse NASA heeft het vijfde en laatste deel van de waarnemingsgegevens van de Lunar Reconnaissance Orbiter (LRO) openbaar gemaakt. LRO draait in een baan over de polen van de maan en legde van september 2009 tot september 2010 het oppervlak van onze naaste buur in het heelal gedetailleerder vast dan ooit.
Behalve foto's waarop soms details van een meter zichtbaar zijn, is ook de infraroodhelderheid van de maan in kaart gebracht, alsmede de mineralogische samenstelling, de temperatuur, de topografie en ruwheid van het oppervlak, de hellingen van bergen en kraterwanden, enzovoort.
In totaal gaat het om ruim 192 terabytes aan gegevens - genoeg om 41.000 dvd's te vullen. Alle LRO-foto's (in veel gevallen samengevoegd tot indrukwekkende mozaïeken) zijn voor iedereen beschikbaar via het zogeheten Planetary Data System.
Planetary Data System
Lunar Reconnaissance Orbiter
© Govert Schilling
(allesoversterrenkundeà)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Dat wordt smullen van die foto's....
Dit vind ik wel erg intressant
Hoe krachtig zijn die maanbevingen eigelijk?
Klikbaar
Ennu.... ik ben maar gestopt met kraters tellen... want je zag door de kuilen de kraters niet meer
Dit vind ik wel erg intressant
Hoe krachtig zijn die maanbevingen eigelijk?
Klikbaar
Ennu.... ik ben maar gestopt met kraters tellen... want je zag door de kuilen de kraters niet meer
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
Op het eerste gezicht lijken de zonnestelsels van witte dwergen, de witgloeiende resten van zonachtige sterren, niet bepaald de meest geschikte plaats om een aardachtige planeet te herbergen. Echter, schijn bedriegt, zegt astronoom Eric Agol.
De rode-reusfase met daarna de grote explosie die de stermantel wegblaast, laat voorzover we weten weinig heel van planetenstelsels. Planeten dicht bij de ster worden door de rode reus opgeslokt of drooggekookt. Planeten die dit overleven, krijgen door de eindexplosie een stevige dreun. Kortom: niet bepaald een prettige omgeving voor leven.
Echter: zodra de witte dwerg zich eenmaal heeft gevormd,ontstaat een stabiele zone waarin leven zich kan ontwikkelen en die volgens berekeningen van astronoom Eric Agol van de universiteit van Washington,ongeveer drie miljard jaar in staat blijft om leven te onderhouden.
Het gaat om planeten die zeer dicht bij hun ster staan: 0,3 tot 1,5 miljoen kilometer, een honderdste AE (een AE is de afstand aarde-zon) of één tot vier keer de afstand aarde-maan.
Door de enorme getijdekrachten verliest een dergelijke planeet al snel zijn draaiing en kent hij een eeuwige dag, waarbij de zon altijd op dezelfde plaats van de hemel staat. De nachtzijde zal bedekt zijn met dikke lagen ijs. Een jaar zou een dag of zelfs maar enkele uren duren.
Astronomen op deze wereld zouden dus de bittere koude van de nachtzijde moeten trotseren en goede volgkijkers moeten bouwen.
De planeet zou volgens berekeningen van Agol ongeveer drie miljard jaar bewoonbaar blijven. Het leven op aarde is veel sneller ontstaan, dus in principe zou een dergelijke planeet leven moeten kunnen ontwikkelen. Naarmate de witte dwerg afkoelt, zal de planeet langzamerhand bevriezen.
Agol denkt dat planeten rond een witte dwerg redelijk eenvoudig te vinden zijn, omdat witte dwergen zo groot zijn als een aardachtige planeet en dus een bedekking door een planeet de lichtintensiteit snel zal laten verminderen. Wel vereist het bestaan van een planeet zo dicht bij het hart van een voormalige ster (om een indruk te geven: als de aarde op die afstand van de zon zou staan, zou de zon een kwart van de hemel in beslag nemen) de migratie van een ver weg staande planeet die de rode-reus fase overleefd heeft.
Een uiterst zeldzame gebeurtenis, astrofysisch gesproken, maar niet onmogelijk. In ons eigen zonnestelsel verklaart het migreren van planeten volgens sommigen de merkwaardige rotatie van ijsreus Uranus.
Bron: Visionair
De rode-reusfase met daarna de grote explosie die de stermantel wegblaast, laat voorzover we weten weinig heel van planetenstelsels. Planeten dicht bij de ster worden door de rode reus opgeslokt of drooggekookt. Planeten die dit overleven, krijgen door de eindexplosie een stevige dreun. Kortom: niet bepaald een prettige omgeving voor leven.
Echter: zodra de witte dwerg zich eenmaal heeft gevormd,ontstaat een stabiele zone waarin leven zich kan ontwikkelen en die volgens berekeningen van astronoom Eric Agol van de universiteit van Washington,ongeveer drie miljard jaar in staat blijft om leven te onderhouden.
Het gaat om planeten die zeer dicht bij hun ster staan: 0,3 tot 1,5 miljoen kilometer, een honderdste AE (een AE is de afstand aarde-zon) of één tot vier keer de afstand aarde-maan.
Door de enorme getijdekrachten verliest een dergelijke planeet al snel zijn draaiing en kent hij een eeuwige dag, waarbij de zon altijd op dezelfde plaats van de hemel staat. De nachtzijde zal bedekt zijn met dikke lagen ijs. Een jaar zou een dag of zelfs maar enkele uren duren.
Astronomen op deze wereld zouden dus de bittere koude van de nachtzijde moeten trotseren en goede volgkijkers moeten bouwen.
De planeet zou volgens berekeningen van Agol ongeveer drie miljard jaar bewoonbaar blijven. Het leven op aarde is veel sneller ontstaan, dus in principe zou een dergelijke planeet leven moeten kunnen ontwikkelen. Naarmate de witte dwerg afkoelt, zal de planeet langzamerhand bevriezen.
Agol denkt dat planeten rond een witte dwerg redelijk eenvoudig te vinden zijn, omdat witte dwergen zo groot zijn als een aardachtige planeet en dus een bedekking door een planeet de lichtintensiteit snel zal laten verminderen. Wel vereist het bestaan van een planeet zo dicht bij het hart van een voormalige ster (om een indruk te geven: als de aarde op die afstand van de zon zou staan, zou de zon een kwart van de hemel in beslag nemen) de migratie van een ver weg staande planeet die de rode-reus fase overleefd heeft.
Een uiterst zeldzame gebeurtenis, astrofysisch gesproken, maar niet onmogelijk. In ons eigen zonnestelsel verklaart het migreren van planeten volgens sommigen de merkwaardige rotatie van ijsreus Uranus.
Bron: Visionair
17-03-2011
Het regent op Titan... methaan
Met de ruimtesonde Cassini zijn aanwijzingen gevonden dat er in de lente een regen van methaan valt op de duinen aan de evenaar van Titan (Science, 18 maart). Eerder was al gebleken dat er op de grote, ijskoude Saturnusmaan een weercyclus plaatsvindt die enigszins vergelijkbaar is met die op aarde. Anders dan op onze planeet gaat het echter niet om een waterkringloop, maar om een kringloop van methaan.
Hoewel er dichter bij de polen van Titan al methaanmeren waren ontdekt, leek het gebied rond de evenaar 'droog' te zijn. Weliswaar zijn daar rivierbeddingachtige structuren waargenomen, maar die werden beschouwd als overblijfselen uit een natter verleden.
Een internationaal team van wetenschappers heeft onlangs echter plotselinge afnamen geconstateerd in de oppervlaktehelderheid rond de evenaar van Titan. Deze verdonkeringen traden op na een periode dat er boven het gebied wolken waren verschenen. Volgens de onderzoekers kan dat allerlei oorzaken hebben, van gewone stormen tot vulkanisme. Maar het lijkt nog het meest waarschijnlijk dat het effect is veroorzaakt door een neerslag van vloeibare methaan.
Cassini observeert de Saturnusmaan al sinds 2004, maar heeft sindsdien nog maar een kwart Titanjaar meegemaakt - ruwweg de overgang van zomer naar lente op het zuidelijk halfrond. Atmosfeermodellen voorspellen voor die periode een grotere kans op neerslag. Het is dus denkbaar dat de droge rivierbeddingen in het gebied van veel recentere datum zijn dan gedacht.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Het regent op Titan... methaan
Met de ruimtesonde Cassini zijn aanwijzingen gevonden dat er in de lente een regen van methaan valt op de duinen aan de evenaar van Titan (Science, 18 maart). Eerder was al gebleken dat er op de grote, ijskoude Saturnusmaan een weercyclus plaatsvindt die enigszins vergelijkbaar is met die op aarde. Anders dan op onze planeet gaat het echter niet om een waterkringloop, maar om een kringloop van methaan.
Hoewel er dichter bij de polen van Titan al methaanmeren waren ontdekt, leek het gebied rond de evenaar 'droog' te zijn. Weliswaar zijn daar rivierbeddingachtige structuren waargenomen, maar die werden beschouwd als overblijfselen uit een natter verleden.
Een internationaal team van wetenschappers heeft onlangs echter plotselinge afnamen geconstateerd in de oppervlaktehelderheid rond de evenaar van Titan. Deze verdonkeringen traden op na een periode dat er boven het gebied wolken waren verschenen. Volgens de onderzoekers kan dat allerlei oorzaken hebben, van gewone stormen tot vulkanisme. Maar het lijkt nog het meest waarschijnlijk dat het effect is veroorzaakt door een neerslag van vloeibare methaan.
Cassini observeert de Saturnusmaan al sinds 2004, maar heeft sindsdien nog maar een kwart Titanjaar meegemaakt - ruwweg de overgang van zomer naar lente op het zuidelijk halfrond. Atmosfeermodellen voorspellen voor die periode een grotere kans op neerslag. Het is dus denkbaar dat de droge rivierbeddingen in het gebied van veel recentere datum zijn dan gedacht.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
yvwquote:
[..]
Thanks beste Googolplexian
PS.: Is er trouwens al eens een computer losgelaten op de kraters van de maan? En dan bedoel ik voornamelijk de volgorde. Het zou mogelijk moeten zijn om de volgorde van inslagen te achterhalen op een planetoïde zonder atmosfeer (kraters in / op / over oudere kraters). Duidelijk is dat echt grote inslagen in het verleden van ons zonnestelsel vaker voorkwamen (kleine kraters in grote kraters zijn meer aanwezig, logischerwijs, maar komen er nog grote kraters bij? En zo ja ... hoe vaak?).
Lijkt mij interessante data
Calm down, please!
Er worden wel inslagen gefilmt/gefotografeert.. Maar dat zijn dan inslagen van meteorietenquote:
[..]
yvw
PS.: Is er trouwens al eens een computer losgelaten op de kraters van de maan? En dan bedoel ik voornamelijk de volgorde. Het zou mogelijk moeten zijn om de volgorde van inslagen te achterhalen op een planetoïde zonder atmosfeer (kraters in / op / over oudere kraters). Duidelijk is dat echt grote inslagen in het verleden van ons zonnestelsel vaker voorkwamen (kleine kraters in grote kraters zijn meer aanwezig, logischerwijs, maar komen er nog grote kraters bij? En zo ja ... hoe vaak?).
Lijkt mij interessante data
quote:June 13, 2006:
A Meteoroid Hits the Moon
There's a new crater on the Moon. It's about 14 meters wide, 3 meters deep and precisely one month, eleven days old.
NASA astronomers watched it form: "On May 2, 2006, a meteoroid hit the Moon's Sea of Clouds (Mare Nubium) with 17 billion joules of kinetic energy—that's about the same as 4 tons of TNT," says Bill Cooke, the head of NASA's Meteoroid Environment Office in Huntsville, AL. "The impact created a bright fireball which we video-recorded using a 10-inch telescope."
Lunar impacts have been seen before--"stuff hits the Moon all the time," notes Cooke--but this is the best-ever recording of an explosion in progress:
A meteoroid hits the Moon, May 2, 2006;
video-recorded by MSFC engineers Heather McNamara and Danielle Moser.
The video plays in 7x slow motion; otherwise the explosion would be nearly invisible to the human eye. "The duration of the fireball was only four-tenths of a second," says Cooke. "A student member of our team, Nick Hollon of Villanova University, spotted the flash."
Taking into account the duration of the flash and its brightness (7th magnitude), Cooke was able to estimate the energy of impact, the dimensions of the crater, and the size and speed of the meteoroid. "It was a space rock about 10 inches (25 cm) wide traveling 85,000 mph (38 km/s)," he says.
If a rock like that hit Earth, it would never reach the ground. "Earth's atmosphere protects us," Cooke explains. "A 10-inch meteoroid would disintegrate in mid-air, making a spectacular fireball in the sky but no crater." The Moon is different. Having no atmosphere, it is totally exposed to meteoroids. Even small ones can cause spectacular explosions, spraying debris far and wide.
According to the Vision for Space Exploration, NASA is sending astronauts back to the Moon. Are these meteoroids going to cause a problem?
"That's what we're trying to find out," says Cooke. "No one knows exactly how many meteoroids hit the Moon every day. By monitoring the flashes, we can learn how often and how hard the Moon gets hit."
The work is underway. Using a computerized telescope built by Rob Suggs and Wesley Swift of the Marshall Space Flight Center, Cooke's group is monitoring the night side of the Moon "as often as ten times a month, whenever the lunar phase is between 15% and 50%."
Now that regular monitoring has begun, Cooke's group has already found a second impact, the May 2nd event, in only 20 hours of watching. This time, they believe, the impactor was a random meteoroid, "a sporadic," from no particular comet or asteroid.
"We've made a good beginning," says Cooke, but much work remains. He would like to observe all year long, watching the Moon as it passes in and out of known meteoroid streams. "This would establish a good statistical basis for planning [activities on the Moon]."
Is it safe to go moon walking during a meteor shower? How much shielding does a lunar habitat need? Does the Moon have its own meteor showers, unknown on Earth?
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
Jaquote:
[..]
Er worden wel inslagen gefilmt/gefotografeert.. Maar dat zijn dan inslagen van meteorieten
[..]
maar waar ik nou geïntersseerd in ben is het volgende:Stel dat de maan ooit een totaal glad oppervlak had; een wit canvas zogezegd.
Door de kraters die nu op de maan zijn te analyseren zou het theoretisch mogelijk moeten zijn de volgorde van inslagen (vanaf moment 0 = glad oppervlak) te berekenen.
Zoals ik het zie komt daar waardevolle informatie uit over de hoeveelheid gesteente en de grootte ervan wat zich in ons zonnestelsel bevindt (er van uitgaande dat 'vroeger' meer inslagen plaatsvonden ... iets dat voor ons wel een gegeven is maar zonder data).
Wellicht kan men zelf gegevens vinden over het ontstaan van de maan (door terug te rekenen naar het witte canvas ... wat natuurlijk nooit uitkomt, dus kan men doorrekenen).
Calm down, please!
In het vroege heelal bestonden er volgens bepaalde theorieën geen sterren, maar enorme sterachtige objecten, quasi-sterren. Quasisterren wekken hun energie niet op door kernfusie, maar vermoedelijk door iets anders. Astrofysicus Warrick Ball van Cambridge bevestigde een eerdere berekening van collega Mitchell Begelman van de universiteit van Colorado in Boulder. Beide denken nu op grond van computerberekeningen dat de energiebron van quasisterren uit kleine zwarte gaten bestond, die in de loop van miljoenen jaren uitgroeiden tot monsters van duizenden zonsmassas.
Quasisterren: onmogelijk?
Quasisterren waren (als ze bestonden) enorme bolvormige objecten van duizenden zonsmassas. Eigenlijk kan dat niet. De grootste stabiele ster denkbaar is een Wolf-Rayet ster van ongeveer honderdtwintig zonsmassas aan gas. Het meeste gas wordt weggeblazen door de zeer hoge stralingsdruk. Het restant brandt in maar enkele miljoenen jaren op (een duizendste van de levensduur van de zon). Zwaardere sterren-in-wording overschrijden de Eddingtonlimiet en exploderen vrijwel meteen als een pair-instability supernova, omdat zware atoomkernen plotseling gaan fuseren, de extreem krachtige gammastraling in de kern die dan ontstaat wordt omgezet in paren elektronen en positronen: antimaterie. Als gevolg valt de stralingsdruk wegvalt en volgt er door de enorme zwaartekracht een catastrofale ineenstorting.
Metaalarm
De reden dat quasisterren toch konden bestaan, is dat in het vroege bestaan van het heelal maar vier chemische elementen voorkwamen: 75 massaprocent waterstof, de rest helium en minieme spoortjes lithium (vrijwel alle lithium hier op aarde, dus ook in de accu van laptops, is afkomstig van de Big Bang) en beryllium.
Met andere woorden: de eerste metaalarme (astronomen noemen alles zwaarder dan helium een metaal) populatie-III sterren bestonden vrijwel geheel uit waterstof en helium, waardoor ze veel groter konden worden dan tegenwoordige sterren zonder direct te exploderen: er was alleen de vloeiende curve van de waterstof- en heliumfusie waardoor in een heel groot gebied kernfusie plaatsvond en zich door de stralingsdruk geen zware exploderende kern kon vormen.
Volgens de quasister-theorie werd op een gegeven moment de kern van de samentrekkende gaswolk toch zo zwaar en dicht dat deze de Chandrasekharlimiet overschreed en zich een zwart gat vormde.
Zwart gat verhit ster
Zwarte gaten doen hun naam (voor zowel onze berekeningen uitwijzen) niet bepaald eer aan. Materie die in een zwart gat valt, wordt zeer heet en valt daarom uiteen in geladen deeltjes. Geladen deeltjes die rondtollen (in dit geval: om het zwarte gat) zenden straling uit : de reden dat objecten als Cygnus X-1, de meest waarschijnlijke kandidaat voor een zwart gat, enorm sterke röntgenbronnen zijn. Dit zwarte gat verhit met deze straling het gas in het centrum, waardoor dit uit gaat zetten. Volgens berekeningen van het team astronomen is het gevolg, dat de gasbol er van buiten uit zie als een uit de kluiten gewassen ster, zo groot dat ons complete zonnestelsel plus Kuipergordel er in zou passen, met een kleur van die van de zon van rond de duizend zonsmassas. Hoe groter het zwarte gat, hoe vraatzuchtiger en hoe meer energie er vrij komt. Op een gegeven moment wordt de omgeving rond het zwarte gat zo heet, dat de gasschil weg wordt geblazen en het zwarte gat zelf zichtbaar wordt. Volgens de berekening van de onderzoekers gebeurt dit na ongeveer een miljoen jaar.
Dwergstelsels
Met dit mechanisme denken ze te kunnen verklaren hoe de superzware zwarte gaten in het centrum van de eerste melkwegstelsels zich vormden. Deze trokken vervolgens de materie in de buurt aan en concentreerden deze tot de eerste melkwegstelsels. Deze oermelkwegstelsels waren overigens veel kleiner dan onze Melkweg: het ging hier om dwergstelsels zoals de Magelhaense Wolken en Omega Centauri die zich in de loop van miljarden jaren samenvoegden tot de imposante melkwegstelsels van nu. Ook de zwarte gaten slokten elkaar op tot de monsters van miljarden zonsmassas van nu.
bron: Visionair
Quasisterren: onmogelijk?
Quasisterren waren (als ze bestonden) enorme bolvormige objecten van duizenden zonsmassas. Eigenlijk kan dat niet. De grootste stabiele ster denkbaar is een Wolf-Rayet ster van ongeveer honderdtwintig zonsmassas aan gas. Het meeste gas wordt weggeblazen door de zeer hoge stralingsdruk. Het restant brandt in maar enkele miljoenen jaren op (een duizendste van de levensduur van de zon). Zwaardere sterren-in-wording overschrijden de Eddingtonlimiet en exploderen vrijwel meteen als een pair-instability supernova, omdat zware atoomkernen plotseling gaan fuseren, de extreem krachtige gammastraling in de kern die dan ontstaat wordt omgezet in paren elektronen en positronen: antimaterie. Als gevolg valt de stralingsdruk wegvalt en volgt er door de enorme zwaartekracht een catastrofale ineenstorting.
Metaalarm
De reden dat quasisterren toch konden bestaan, is dat in het vroege bestaan van het heelal maar vier chemische elementen voorkwamen: 75 massaprocent waterstof, de rest helium en minieme spoortjes lithium (vrijwel alle lithium hier op aarde, dus ook in de accu van laptops, is afkomstig van de Big Bang) en beryllium.
Met andere woorden: de eerste metaalarme (astronomen noemen alles zwaarder dan helium een metaal) populatie-III sterren bestonden vrijwel geheel uit waterstof en helium, waardoor ze veel groter konden worden dan tegenwoordige sterren zonder direct te exploderen: er was alleen de vloeiende curve van de waterstof- en heliumfusie waardoor in een heel groot gebied kernfusie plaatsvond en zich door de stralingsdruk geen zware exploderende kern kon vormen.
Volgens de quasister-theorie werd op een gegeven moment de kern van de samentrekkende gaswolk toch zo zwaar en dicht dat deze de Chandrasekharlimiet overschreed en zich een zwart gat vormde.
Zwart gat verhit ster
Zwarte gaten doen hun naam (voor zowel onze berekeningen uitwijzen) niet bepaald eer aan. Materie die in een zwart gat valt, wordt zeer heet en valt daarom uiteen in geladen deeltjes. Geladen deeltjes die rondtollen (in dit geval: om het zwarte gat) zenden straling uit : de reden dat objecten als Cygnus X-1, de meest waarschijnlijke kandidaat voor een zwart gat, enorm sterke röntgenbronnen zijn. Dit zwarte gat verhit met deze straling het gas in het centrum, waardoor dit uit gaat zetten. Volgens berekeningen van het team astronomen is het gevolg, dat de gasbol er van buiten uit zie als een uit de kluiten gewassen ster, zo groot dat ons complete zonnestelsel plus Kuipergordel er in zou passen, met een kleur van die van de zon van rond de duizend zonsmassas. Hoe groter het zwarte gat, hoe vraatzuchtiger en hoe meer energie er vrij komt. Op een gegeven moment wordt de omgeving rond het zwarte gat zo heet, dat de gasschil weg wordt geblazen en het zwarte gat zelf zichtbaar wordt. Volgens de berekening van de onderzoekers gebeurt dit na ongeveer een miljoen jaar.
Dwergstelsels
Met dit mechanisme denken ze te kunnen verklaren hoe de superzware zwarte gaten in het centrum van de eerste melkwegstelsels zich vormden. Deze trokken vervolgens de materie in de buurt aan en concentreerden deze tot de eerste melkwegstelsels. Deze oermelkwegstelsels waren overigens veel kleiner dan onze Melkweg: het ging hier om dwergstelsels zoals de Magelhaense Wolken en Omega Centauri die zich in de loop van miljarden jaren samenvoegden tot de imposante melkwegstelsels van nu. Ook de zwarte gaten slokten elkaar op tot de monsters van miljarden zonsmassas van nu.
bron: Visionair
Wederom dank voor de interessante videoquote:
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
18-03-2011
Belgische astronomen raken met echo's tot in sterkern
© photo news
Een internationaal team van astronomen, onder wie Leuvense en Luikse onderzoekers, heeft met de Kepler ruimtetelescoop van de NASA golven ontdekt die tot in de kern van een ster reiken. "De blik in de binnenkant van rode reuzen toont exact aan wat er met onze zon zal gebeuren wanneer ze ouder wordt," aldus doctoraatsstudent Paul Beck in het wetenschappelijk tijdschrift Science.
De bijzondere golven, stertrillingen, werden ontdekt in een rode reus. Dat zijn oude sterren in een leeftijdsstadium dat onze zon pas over zo'n vijf miljard jaar zal bereiken.
Honderdduizenden kilometers diep
"Het was reeds bekend dat er golven bestaan die doorheen sterren gaan, zoals geluidsgolven hier op Aarde, maar tot nu toe konden enkel golven in de buitenste lagen van een ster worden geobserveerd", aldus Paul Beck (Instituut voor Sterrenkunde). "Die golven gaan enkele honderdduizenden kilometers diep, tot ze op een bepaald moment teruggekaatst worden omdat de materie van de ster zo dicht wordt."
Ongewoon gedrag
Paul Beck zag samen met Tim Bedding van de University of Sydney en Marc-Antoine Dupret van de Luikse Universiteit als eerste dat sommige trillingen zich ongewoon gedroegen. "Toetsing van deze waarnemingen aan theoretische modellen deed ons beseffen dat we naar golven keken die de omstandigheden in het centrum van de ster voelen."
KASC
De drie maken deel uit van KASC, het Kepler Asteroseismic Science Consortium, dat met 440 sterrenkudigen gespecialiseerd is in het exploreren van de binnenkant van sterren. (belga/tma)
(HLN)
Belgische astronomen raken met echo's tot in sterkern
© photo news
Een internationaal team van astronomen, onder wie Leuvense en Luikse onderzoekers, heeft met de Kepler ruimtetelescoop van de NASA golven ontdekt die tot in de kern van een ster reiken. "De blik in de binnenkant van rode reuzen toont exact aan wat er met onze zon zal gebeuren wanneer ze ouder wordt," aldus doctoraatsstudent Paul Beck in het wetenschappelijk tijdschrift Science.
De bijzondere golven, stertrillingen, werden ontdekt in een rode reus. Dat zijn oude sterren in een leeftijdsstadium dat onze zon pas over zo'n vijf miljard jaar zal bereiken.
Honderdduizenden kilometers diep
"Het was reeds bekend dat er golven bestaan die doorheen sterren gaan, zoals geluidsgolven hier op Aarde, maar tot nu toe konden enkel golven in de buitenste lagen van een ster worden geobserveerd", aldus Paul Beck (Instituut voor Sterrenkunde). "Die golven gaan enkele honderdduizenden kilometers diep, tot ze op een bepaald moment teruggekaatst worden omdat de materie van de ster zo dicht wordt."
Ongewoon gedrag
Paul Beck zag samen met Tim Bedding van de University of Sydney en Marc-Antoine Dupret van de Luikse Universiteit als eerste dat sommige trillingen zich ongewoon gedroegen. "Toetsing van deze waarnemingen aan theoretische modellen deed ons beseffen dat we naar golven keken die de omstandigheden in het centrum van de ster voelen."
KASC
De drie maken deel uit van KASC, het Kepler Asteroseismic Science Consortium, dat met 440 sterrenkudigen gespecialiseerd is in het exploreren van de binnenkant van sterren. (belga/tma)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
23-03-2011
Koudste ster ooit gevonden
Ter vergelijking. Geheel links boven: de zon, midden: een bruine dwerg, rechts: de aarde.
Een internationale groep astronomen heeft de koudste ster ooit gevonden. De temperatuur op CFBDSIR J1458+1013B is ongeveer 97 graden Celsius, iets kouder dan kokend water. Dat hebben twee sterrenwachten in Hawaï bekendgemaakt. De ontdekking verschijnt binnenkort in het wetenschappelijke tijdschrift Astrophysical Journal.
Sterren zijn normaal veel warmer. Zo is de temperatuur op onze zon ongeveer 6000 graden Celsius. De heetste ster in het heelal is ongeveer 40.000 graden. CFBDSIR J1458+1013B blijft echter koud omdat het een zogeheten bruine dwerg is. Bij zulke 'mislukte sterren' is er geen chemische reactie in de kern. Daardoor stralen bruine dwergen nauwelijks warmte en licht uit, zoals onze zon. Dat maakt het ook uitermate moeilijk om bruine dwergen te zien.
CFBDSIR J1458+1013B staat op ongeveer 75 lichtjaar (709 biljoen kilometer) van de aarde. (anp/adb)
(HLN)
Koudste ster ooit gevonden
Ter vergelijking. Geheel links boven: de zon, midden: een bruine dwerg, rechts: de aarde.
Een internationale groep astronomen heeft de koudste ster ooit gevonden. De temperatuur op CFBDSIR J1458+1013B is ongeveer 97 graden Celsius, iets kouder dan kokend water. Dat hebben twee sterrenwachten in Hawaï bekendgemaakt. De ontdekking verschijnt binnenkort in het wetenschappelijke tijdschrift Astrophysical Journal.
Sterren zijn normaal veel warmer. Zo is de temperatuur op onze zon ongeveer 6000 graden Celsius. De heetste ster in het heelal is ongeveer 40.000 graden. CFBDSIR J1458+1013B blijft echter koud omdat het een zogeheten bruine dwerg is. Bij zulke 'mislukte sterren' is er geen chemische reactie in de kern. Daardoor stralen bruine dwergen nauwelijks warmte en licht uit, zoals onze zon. Dat maakt het ook uitermate moeilijk om bruine dwergen te zien.
CFBDSIR J1458+1013B staat op ongeveer 75 lichtjaar (709 biljoen kilometer) van de aarde. (anp/adb)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
24-03-2011
Doek valt voor kometensonde Stardust
Afgelopen donderdag heeft de Amerikaanse ruimtesonde Stardust, van een afstand van 312 miljoen kilometer, zijn laatste signalen naar de aarde gezonden. Kort daarvoor was voor het laatst de raketmotor van de ruimtesonde gestart, om precies te kunnen vaststellen hoeveel brandstof er nog in de tank zat na zijn ontmoeting met komeet Tempel 1, in februari van dit jaar.
De vluchtleiding heeft precies gevolgd hoeveel brandstof er bij deze manoeuvre werd verbruikt, en deze meetwaarden vergeleken met het verwachte verbruik. De resultaten van dit afsluitende onderzoekje kunnen worden gebruikt om betere schattingen te kunnen maken van de brandstofbehoefte van toekomstige ruimtevluchten.
Stardust heeft een lange, succesvolle missie achter de rug. Na zijn lancering op 7 februari 1999 heeft hij de planetoïde Annefrank gefotografeerd, deeltjes opgevangen in de omgeving van komeet Wild 2, deze deeltjes in een capsule op aarde afgeleverd en ten slotte nog een scheervlucht gemaakt langs komeet Tempel 1. Alles bij elkaar heeft hij daarbij een afstand van bijna zes miljard kilometer afgelegd.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Doek valt voor kometensonde Stardust
Afgelopen donderdag heeft de Amerikaanse ruimtesonde Stardust, van een afstand van 312 miljoen kilometer, zijn laatste signalen naar de aarde gezonden. Kort daarvoor was voor het laatst de raketmotor van de ruimtesonde gestart, om precies te kunnen vaststellen hoeveel brandstof er nog in de tank zat na zijn ontmoeting met komeet Tempel 1, in februari van dit jaar.
De vluchtleiding heeft precies gevolgd hoeveel brandstof er bij deze manoeuvre werd verbruikt, en deze meetwaarden vergeleken met het verwachte verbruik. De resultaten van dit afsluitende onderzoekje kunnen worden gebruikt om betere schattingen te kunnen maken van de brandstofbehoefte van toekomstige ruimtevluchten.
Stardust heeft een lange, succesvolle missie achter de rug. Na zijn lancering op 7 februari 1999 heeft hij de planetoïde Annefrank gefotografeerd, deeltjes opgevangen in de omgeving van komeet Wild 2, deze deeltjes in een capsule op aarde afgeleverd en ten slotte nog een scheervlucht gemaakt langs komeet Tempel 1. Alles bij elkaar heeft hij daarbij een afstand van bijna zes miljard kilometer afgelegd.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
24-03-2011
Ontplofte sterren zijn krachtige deeltjesversnellers
In het restant van een meer dan vier eeuwen geleden ontplofte ster is een patroon van 'röntgenstrepen' ontdekt. Dat patroon vormt het eerste directe bewijs dat een kosmisch verschijnsel deeltjes kan versnellen tot energieën vele malen groter zijn dan die in de krachtigste deeltjesversneller op aarde.
Het bestaan van het röntgenpatroon is aan het licht gekomen na langdurig onderzoek van het restant van de supernova van 1572 met de Chandra-röntgensatelliet. Bij een supernova-explosie ontstaan zeer sterke magnetische velden, waarvan de veldlijnen onderling verstrikt kunnen raken. Vermoed wordt dat de door Chandra ontdekte röntgenstrepen gebieden zijn waar de magnetische velden nog meer verstrengeld zijn dan elders.
Onduidelijk is echter nog waarom dat zo'n regelmatig patroon oplevert.Maar ongeacht de precieze oorzaak, kan de afstand tussen de röntgenstrepen worden gebruikt om de energieën te schatten van de deeltjes die door de magnetische velden worden versneld, en daardoor röntgenstraling gaan uitzenden. Uit de schatting bleekt dat de deeltjes energieën krijgen die honderd keer groter zijn dan de energieën die met de Large Hadron Collider, de krachtigste deeltjesversneller op aarde, worden bereikt.
Dit resultaat kan voor een deel verklaren waar de meest energierijke deeltjes van de kosmische straling vandaan komen, waar de aarde voortdurend mee wordt gebombardeerd. Dat supernova-explosies een belangrijke leverancier zijn van deze deeltjes werd al langer vermoed, maar een direct bewijs ontbrak tot nog toe.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Ontplofte sterren zijn krachtige deeltjesversnellers
In het restant van een meer dan vier eeuwen geleden ontplofte ster is een patroon van 'röntgenstrepen' ontdekt. Dat patroon vormt het eerste directe bewijs dat een kosmisch verschijnsel deeltjes kan versnellen tot energieën vele malen groter zijn dan die in de krachtigste deeltjesversneller op aarde.
Het bestaan van het röntgenpatroon is aan het licht gekomen na langdurig onderzoek van het restant van de supernova van 1572 met de Chandra-röntgensatelliet. Bij een supernova-explosie ontstaan zeer sterke magnetische velden, waarvan de veldlijnen onderling verstrikt kunnen raken. Vermoed wordt dat de door Chandra ontdekte röntgenstrepen gebieden zijn waar de magnetische velden nog meer verstrengeld zijn dan elders.
Onduidelijk is echter nog waarom dat zo'n regelmatig patroon oplevert.Maar ongeacht de precieze oorzaak, kan de afstand tussen de röntgenstrepen worden gebruikt om de energieën te schatten van de deeltjes die door de magnetische velden worden versneld, en daardoor röntgenstraling gaan uitzenden. Uit de schatting bleekt dat de deeltjes energieën krijgen die honderd keer groter zijn dan de energieën die met de Large Hadron Collider, de krachtigste deeltjesversneller op aarde, worden bereikt.
Dit resultaat kan voor een deel verklaren waar de meest energierijke deeltjes van de kosmische straling vandaan komen, waar de aarde voortdurend mee wordt gebombardeerd. Dat supernova-explosies een belangrijke leverancier zijn van deze deeltjes werd al langer vermoed, maar een direct bewijs ontbrak tot nog toe.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
30-03-2011
NASA-sonde stuurt eerste foto's Mercurius door
De onbemande sonde Messenger heeft de eerste foto's van de planeet Mercurius doorgestuurd. Het tuig kon kiekjes maken van een deel van de planeet dat nog niet eerder door een ruimtetuig werd waargenomen. Dat heeft de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA meegedeeld.
Messenger kwam op 17 maart in een baan rond Mercurius terecht. Dat is de planeet die met een afstand van 46 miljoen kilometer het dichtst tot de zon staat in ons stelsel. "De eerste beelden en de eerste metingen door de andere instrumenten vormen slechts de eerste druppel van de stroom aan nieuwe informatie die we het komende jaar kunnen verwachten", luidt het bij NASA.
De 446 miljoen dollar (316 miljoen euro) dure sonde zal Mercurius een jaar lang bestuderen. (belga/vsv)
(HLN)
NASA-sonde stuurt eerste foto's Mercurius door
De onbemande sonde Messenger heeft de eerste foto's van de planeet Mercurius doorgestuurd. Het tuig kon kiekjes maken van een deel van de planeet dat nog niet eerder door een ruimtetuig werd waargenomen. Dat heeft de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA meegedeeld.
Messenger kwam op 17 maart in een baan rond Mercurius terecht. Dat is de planeet die met een afstand van 46 miljoen kilometer het dichtst tot de zon staat in ons stelsel. "De eerste beelden en de eerste metingen door de andere instrumenten vormen slechts de eerste druppel van de stroom aan nieuwe informatie die we het komende jaar kunnen verwachten", luidt het bij NASA.
De 446 miljoen dollar (316 miljoen euro) dure sonde zal Mercurius een jaar lang bestuderen. (belga/vsv)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
28-03-2011
Bizar astronomisch object verklaard
Vier Nederlandse astronomen hebben een verklaring gevonden voor een bizar astronomisch object, met de naam J1903+0327. Het gaat om een zogeheten millisecondepulsar (een kleine, compacte, extreem snel rondtollende ster), waar een gewone, zonachtige ster in een wijde, langgerekte baan omheen draait.
Algemeen wordt aangenomen dat millisecondepulsars tot hun hoge rotatiesnelheden (meer dan honderd keer per seconde) door materieoverdracht van een begeleider, maar zo'n begeleider moet dan juist in een zeer kleine baan rond de pulsar draaien.
Modelberekeningen van Ed van den Heuvel, Simon Portegies Zwart, Joeri van Leeuwen en Gijs Nelemans bieden nu een mogelijke verklaring voor het merkwaardige duo.
Volgens de vier astronomen, die hun resultaten beschrijven in Astrophysical Journal , bestond het systeem oorspronkelijk uit drie sterren. De pulsar werd inderdaad opgezwiept door materieoverdracht van een begeleider in een kleine baan, en de zonachtige ster draaide op grote afstand rond dat duo heen. Door de materieoverdracht raakte het stelsel echter instabiel, en werd de 'leeglopende' ster de ruimte in geslingerd.
(allesoversterrenkunde)
Bizar astronomisch object verklaard
Vier Nederlandse astronomen hebben een verklaring gevonden voor een bizar astronomisch object, met de naam J1903+0327. Het gaat om een zogeheten millisecondepulsar (een kleine, compacte, extreem snel rondtollende ster), waar een gewone, zonachtige ster in een wijde, langgerekte baan omheen draait.
Algemeen wordt aangenomen dat millisecondepulsars tot hun hoge rotatiesnelheden (meer dan honderd keer per seconde) door materieoverdracht van een begeleider, maar zo'n begeleider moet dan juist in een zeer kleine baan rond de pulsar draaien.
Modelberekeningen van Ed van den Heuvel, Simon Portegies Zwart, Joeri van Leeuwen en Gijs Nelemans bieden nu een mogelijke verklaring voor het merkwaardige duo.
Volgens de vier astronomen, die hun resultaten beschrijven in Astrophysical Journal , bestond het systeem oorspronkelijk uit drie sterren. De pulsar werd inderdaad opgezwiept door materieoverdracht van een begeleider in een kleine baan, en de zonachtige ster draaide op grote afstand rond dat duo heen. Door de materieoverdracht raakte het stelsel echter instabiel, en werd de 'leeglopende' ster de ruimte in geslingerd.
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
spectaculaire info!, mooi plaatje trouwens, het lijkt wel een luchtballon aan een touwquote:
28-03-2011
Bizar astronomisch object verklaard
[ afbeelding ]
Vier Nederlandse astronomen hebben een verklaring gevonden voor een bizar astronomisch object, met de naam J1903+0327. Het gaat om een zogeheten millisecondepulsar (een kleine, compacte, extreem snel rondtollende ster), waar een gewone, zonachtige ster in een wijde, langgerekte baan omheen draait.
Algemeen wordt aangenomen dat millisecondepulsars tot hun hoge rotatiesnelheden (meer dan honderd keer per seconde) door materieoverdracht van een begeleider, maar zo'n begeleider moet dan juist in een zeer kleine baan rond de pulsar draaien.
Modelberekeningen van Ed van den Heuvel, Simon Portegies Zwart, Joeri van Leeuwen en Gijs Nelemans bieden nu een mogelijke verklaring voor het merkwaardige duo.
Volgens de vier astronomen, die hun resultaten beschrijven in Astrophysical Journal , bestond het systeem oorspronkelijk uit drie sterren. De pulsar werd inderdaad opgezwiept door materieoverdracht van een begeleider in een kleine baan, en de zonachtige ster draaide op grote afstand rond dat duo heen. Door de materieoverdracht raakte het stelsel echter instabiel, en werd de 'leeglopende' ster de ruimte in geslingerd.
(allesoversterrenkunde)
Effe ontspannen:
[ Bericht 0% gewijzigd door Googolplexian op 31-03-2011 14:07:23 ]
[ Bericht 0% gewijzigd door Googolplexian op 31-03-2011 14:07:23 ]
Calm down, please!
30-03-2011
Eerste gesteenten in zonnestelsel waren zo fragiel als suikerspin
AMSTERDAM - De eerste gesteenten die in ons zonnestelsel werden gevormd, leken meer op suikerspin dan op de harde gesteenten van nu. Dat schrijven Britse onderzoekers in het tijdschrift Nature Geoscience (27 maart).
© NU.nl/Allesoversterrenkunde.nl
De eerste gesteenten ontstonden door condensatie van vaste stoffen in de wolk van restmaterie rond de pasgeboren zon.
De oudste overblijfselen die we daarvan hebben zijn koolstofrijke meteorieten, die doorgaans koolstof-chondrieten worden genoemd. Deze meteorieten bevatten zogeheten chondrulen: harde kerntjes van ongeveer een millimeter groot, waarop zich miljarden jaren geleden microscopisch kleine stofdeeltjes begonnen af te zetten.
Uit een zeer nauwkeurige analyse van zo'n chondrule konden de wetenschappers een reconstructie maken van de oriëntaties en posities van de minuscule deeltjes die zich eraan hebben gehecht.
Schokken
Daarbij ontdekten zij dat deze stofdeeltjes een gelijkmatig patroon vormen, dat waarschijnlijk het gevolg is van de schokgolven die in de turbulente wolk oermaterie optraden. Ook bleek dat het gesteente oorspronkelijk heel fragiel moet zijn geweest. Hun stevigheid verkregen de eerste steentjes pas na vele schokken te hebben ondergaan.
© NU.nl/Allesoversterrenkunde.nl
(allesoversterrenkunde)
Eerste gesteenten in zonnestelsel waren zo fragiel als suikerspin
AMSTERDAM - De eerste gesteenten die in ons zonnestelsel werden gevormd, leken meer op suikerspin dan op de harde gesteenten van nu. Dat schrijven Britse onderzoekers in het tijdschrift Nature Geoscience (27 maart).
© NU.nl/Allesoversterrenkunde.nl
De eerste gesteenten ontstonden door condensatie van vaste stoffen in de wolk van restmaterie rond de pasgeboren zon.
De oudste overblijfselen die we daarvan hebben zijn koolstofrijke meteorieten, die doorgaans koolstof-chondrieten worden genoemd. Deze meteorieten bevatten zogeheten chondrulen: harde kerntjes van ongeveer een millimeter groot, waarop zich miljarden jaren geleden microscopisch kleine stofdeeltjes begonnen af te zetten.
Uit een zeer nauwkeurige analyse van zo'n chondrule konden de wetenschappers een reconstructie maken van de oriëntaties en posities van de minuscule deeltjes die zich eraan hebben gehecht.
Schokken
Daarbij ontdekten zij dat deze stofdeeltjes een gelijkmatig patroon vormen, dat waarschijnlijk het gevolg is van de schokgolven die in de turbulente wolk oermaterie optraden. Ook bleek dat het gesteente oorspronkelijk heel fragiel moet zijn geweest. Hun stevigheid verkregen de eerste steentjes pas na vele schokken te hebben ondergaan.
© NU.nl/Allesoversterrenkunde.nl
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
31-03-2011
Zwaartekrachtsveld aarde in kaart gebracht
Na meer dan twaalf maanden meten heeft de Europese GOCE-satelliet genoeg gegevens verzameld om het zwaartekrachtsveld van de aarde nauwkeuriger dan ooit in kaart te brengen. Het resultaat, een driedimensionaal model dat een geoïde wordt genoemd, werd donderdag in München gepresenteerd.
De geoïde is het oppervlak van een denkbeeldige, wereldomvattende oceaan waarin geen getijden en stromingen optreden. De vorm ervan wordt uitsluitend bepaald door het feit dat de aantrekkingskracht aan het oppervlak van onze planeet niet overal even groot is. Het model wordt onder meer gebruikt om oceaanstromingen en veranderingen van de zeespiegel te leren begrijpen.
De GOCE-gegevens geven ook meer inzicht in het ontstaan van grote aardbevingen. Deze worden immers veroorzaakt door plotselinge bewegingen van de tektonische platen van onze planeet, die niet rechtstreeks waarneembaar zijn. Die bewegingen leiden echter ook tot veranderingen in de zwaartekrachtsaantrekking ter plaatse.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Zwaartekrachtsveld aarde in kaart gebracht
Na meer dan twaalf maanden meten heeft de Europese GOCE-satelliet genoeg gegevens verzameld om het zwaartekrachtsveld van de aarde nauwkeuriger dan ooit in kaart te brengen. Het resultaat, een driedimensionaal model dat een geoïde wordt genoemd, werd donderdag in München gepresenteerd.
De geoïde is het oppervlak van een denkbeeldige, wereldomvattende oceaan waarin geen getijden en stromingen optreden. De vorm ervan wordt uitsluitend bepaald door het feit dat de aantrekkingskracht aan het oppervlak van onze planeet niet overal even groot is. Het model wordt onder meer gebruikt om oceaanstromingen en veranderingen van de zeespiegel te leren begrijpen.
De GOCE-gegevens geven ook meer inzicht in het ontstaan van grote aardbevingen. Deze worden immers veroorzaakt door plotselinge bewegingen van de tektonische platen van onze planeet, die niet rechtstreeks waarneembaar zijn. Die bewegingen leiden echter ook tot veranderingen in de zwaartekrachtsaantrekking ter plaatse.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
