Laatste inhoudelijke posts:quote:Op zondag 3 januari 2010 01:17 schreef Quickie_Butt het volgende:
Het viel me op dat er nog geen centraal topic is voor depressies en/of angstklachten. Wel een topic over medicatie bij psychische problemen en een hoe voel je je nu topic, maar die dekken naar mijn mening niet helemaal de lading.
Ik denk dat dit topic wel kan bijdragen in dit subforum. Veel mensen kampen namelijk met depressieve of angstklachten en zo kunnen we een beetje steun bij elkaar zoeken en elkaar van adviezen en tips voorzien
Ok, TS begint: Ik heb sinds ruim een jaar last van een behoorlijk zware depressie en een angststoornis met paniekaanvallen. Maar ook eerder al heb ik te maken gehad met depressies of angstklachten. Ik ben er erg gevoelig voor en het komt bij mij regelmatig terug.
Sinds november vorig jaar zit ik ziek thuis omdat ik ook paniekaanvallen begon te krijgen op mijn werk, dat was voor mij de druppel. Ik werk in de horeca en ik stond op een gegeven moment snakkend naar adem en vol hartkloppingen koffie voor gasten te maken. Ik voelde me helemaal naar worden en heb me toen gelijk ziek gemeld.
Gevoelens van angst hebben altijd wel mijn leven beheerst, niet eens zozeer bewust als wel onbewust; mijn lichaam staat eigenlijk constant paraat om dreigend gevaar aan te kunnen. Mijn huidige depressie is dan ook getriggerd door een uitputtingsslag die mijn lijf en geest te verduren kreeg door deze angsten.
Er zijn natuurlijk wel wat nare en vervelende dingen voorgevallen in mijn leven, maar ik vond altijd maar dat ik daar tegen moest kunnen en gewoon door moest gaan. Het is pas sindskort dat ik eindelijk ben gaan accepteren dat ik gewoon een best wel gevoelig persoon ben en niet zoveel kan hebben als "de meeste mensen".
Ik gebruik momenteel een antidepressiva (efexxor) en af en toe wat oxaze- of temazepam als de angst te erg wordt. Ook ben ik onder behandeling bij een psychiater en psycholoog. Deze eerste stelde voor om aan een dagbehandeling deel te nemen in het ziekenhuis. Ik denk dat ik dit wel ga doen.
Ok, nou tot zover. Als dit topic toch dubbelop is of ergens anders moet staan dan merk ik het wel.
quote:Op vrijdag 13 augustus 2010 00:40 schreef Elbow het volgende:
Ik heb toch besloten om hier even actief te worden. Omdat ik redelijk actief ben met een herkenbare nickname heb ik ivm Google etc. een kloon aangemaakt (hopelijk is dit geen probleem). Hieronder mijn 'verhaal', ik ben niet op zoek naar medelijden-reacties oid, maar het lijkt me toch wel opluchten om het er gewoon over te hebben en wie weet krijg ik nog een handig advies.
Vanaf de basisschool ben ik al een beetje anders qua gedrag (vergeleken met klasgenoten), ik zocht het niet om sommige activiteiten te doen, ik kon soms wat raar reageren etc. Ook heb ik het van kinds af aan moeilijk met nieuwe situaties. Soms kon ik me erg zenuwachtig maken wat resulteerde in buikpijn en soms overgeven. Ik heb de (normale) basisschool echter zonder échte problemen afgerond. Qua gedrag was ik toen nog redelijk spontaan/grappig.
Toen ik op de middelbare school kwam veranderde dit, de omgeving beviel me totaal niet. De school was groot, had teveel regels en voelde me er niet thuis... Al vanaf het begin van de middelbare school kon ik gewoon geen motivatie opbrengen om dingen die me absoluut niet interesseren te leren, wat overigens nog steeds het geval is. Maar goed, ik voelde me daar dus niet op m'n gemak... Toen heb ik het daar een paar jaar nog redelijk uitgehouden, alhoewel ik dus met allerlei dingen zat. Later zijn er wat erge dingen op elkaar gestapeld waardoor ik in een depressie terecht kwam. Die tijd was echt de ergste uit mijn leven, ik kon amper eten, had nergens zin in, ik liep ALTIJD met erge zenuwen rond, wanneer ik ergens heen moest ging dit vaak gepaard met overgeven door deze zenuwen. In die tijd slikte ik ook oxazepam. Langzaam ging het beter, ik ben naar een psycholoog gegaan, maar ik ben er zelf uiteindelijk uitgekomen.
Na deze tijd wou mijn moeder graag weten wat er nou echt met me aan de hand was, omdat ik altijd al problemen heb gehad. Door een enorm debiele test (met kinderachtige plaatje, debiele vragenlijsten etc) hebben ze een 'lichte vorm' van PDD-NOS gediagnosticeerd. Ze zeiden dat ik me niet kon verplaatsen in andere mensen enzo, wat totaal nergens op slaat. Sindsdien loop ik met deze stempel rond.
Deze moeilijk tijd duurde ongeveer een jaar. Vanaf 1 of 2 jaar geleden probeer ik mijn leven weer op te pakken. Ik ga niet uit (te druk), ik zit echter wel op voetbal, ik werk, dus met die kring ga ik af en toe om , maar veel goede vrienden heb ik helaas niet (wat tevens ook heeft te maken met die depressie en het afsluiten van contacten). Momenteel heb ik nog de nodige problemen, voornamelijk dat ik nog altijd moeite heb met nieuwe situaties en ik ben veel te onzeker... Alles gaat beter, maar ik heb nog steeds last van zenuwen voor de meest onzinnige dingen, als ik bijvoorbeeld even met de trein ergens heenga ofzo. Ik denk dat ik ook last heb van Emofotobie (angst voor braken), want ik ben bang om in omgevingen met mensen te moeten overgeven, en neem dan ook vaan een plastic zak mee omdat de angst om te kotsen blijft. Dit is de laatste jaren overigens niet zo heel vaak voorgekomen, maar toch blijven de zenuwen, wat weer gepaard gaat met buikpijn wat weer leidt tot angst voor overgeven... Ik denk dat dit komt omdat ik hier als kind veel last van heb gehad. Ik ben momenteel namelijk bezig met mijn toekomst, ik studeer nu wel, en volgend jaar zou ik eigenlijk HBO willen doen, maar deze grote verandering brengt weer teveel onzekerheid/zenuwen met zich mee, dat ik het moeilijk vind om de knoop door te hakken.
Ik probeer mijn leven nu dus op te pakken, maar ik blijf angstig en onzeker, wat weer leidt tot weinig contacten. Ik geniet op zich wel weer van het leven, en onderneem zelf dingen die ik een vorig jaar niet zou doen/durven. Toch mis ik iets, ik wil gewoon een socialer leven hebben ofzo. Ik heb nog nooit een serieuze vriendin gehad (voor mij depressie (14 jaar ofzo)een paar kleine onserieuze dingen, je kent het wel), maar ik heb gewoon nog steeds het idee dat ik eerst mijn eigen leven op moet pakken, ik heb het gevoel dat ik er niet klaar voor ben oid. Echter heb ik niet het idee dat mijn onzekerheid en angsten toch niet echt afnemen, en ik weet niet wat ik hiermee raad moet, ik heb het idee dat ik gewoon echt zo ben en het niet af zal nemen, en ik wil niet een afgezonderd leven leiden...
Jezus wat een lang verhaal. Mijn vragen tegenover jullie zijn hoe jullie gediagnosticeerd werden, omdat ik daar toch écht niet blij mee ben en de me in een aantal uitkomsten niet kan vinden. Als je tips hebt voor mijn problemen van nu, hoor ik 't graag, ik heb het idee dat ik zelf op de goede weg ben maar die onzekerheid en angsten willen niet echt afnemen. Het lucht in ieder geval wel even op...
quote:Op vrijdag 13 augustus 2010 08:10 schreef NouMooiNiet het volgende:
@Elbow, waarom zoek je geen hulp bij een GGZ of andere instantie?
Deze kan een onderzoek met je afnemen, waardoor je gediagnosticeerd kan worden, misschien komt er wel iets heel anders uit dan toen je jonger was. De testen zijn namelijk veranderd in de loop der jaren. Uitgebreider.
En met de problemen waar je nu tegenaan loopt, kom je in je eentje niet verder denk ik.
Hoe oud ben je eigenlijk?
Ik herken heel veel in je verhaal namelijk.. Misschien dat ik in t tweede topic even mijn verhaal hierneer zet.
quote:Op vrijdag 13 augustus 2010 08:48 schreef Murmeli het volgende:
@Elbow: inderdaad, wat noumooiniet hierboven zegt, probeer je opnieuw te laten testen. En je in ieder geval ook goed te laten behandelen voor de depressie.
Ik vind het wel heel goed van je, dat je ondanks je zenuwen dingen blijft doen, dat geeft wel een enorm sterk doorzettingsvermogen aan, lijkt mij!
En fijn dat je je verhaal kwijt konkom gerust nog eens posten als je zin hebt!
quote:Op vrijdag 13 augustus 2010 10:03 schreef Elbow het volgende:
Ik heb vroeger dus al van die 'behandelingen' gehad, maar ik heb nooit het idee gehad dat het daardoor beter met me ging. Eerder minder goed, omdat je alsmaar denkt 'pff, moet ik daar weer heen, alsmaar mijn problemen benadrukken' oid. Hierdoor komt er alleen maar negativiteit. Ik heb gewoon het gevoel dat ik deze problemen zelf aan moet pakken, door simpelweg een knop om te zetten...
Ik heb vorig jaar wel wat begeleiding gehad voor school, om te kijken welk 'toekomstbeeld' ik heb, voor de studie-perikelen die ik in m'n verhaal beschreef, dit hielp wel wat beter... Hiervoor heb ik ook een uitgebreide test gehad, over persoonlijkheid, intelligentie, zelfkennis etc. Zij trokken de conclusie dat ik meer dan voldoende kennis hoor te hebben voor het HBO (goed IQ), maar dat het werken met mensen (leiding geven etc) nog wat moeilijk ging. De onzekerheid/de angsten staan enkel in de weg, maar volgens mij trokken zij de diagnose van een paar jaar terug ook zeer in twijfel. Met deze begeleiding ga ik volgend jaar wel door, omdat ik daar een beter gevoel bij heb...
quote:Op vrijdag 13 augustus 2010 10:07 schreef Murmeli het volgende:
[..]
Dan heb je geen goede begeleiding gehad denk ik. je zou er wel beter van moeten worden, juist leren hoe je positief met dingen om moet gaan. Wel fijn dat de begeleiding op school prettig is.
Als het je lukt om een knop om te zetten, zou dat mooi zijn. Als je het dan jezelf maar niet oplegt en teleurgesteld bent of boos, mocht het niet lukken.
quote:Op vrijdag 13 augustus 2010 10:52 schreef NouMooiNiet het volgende:
[..]
Ik heb ook vroeger veel behandeling gehad. Deze hielpen ook maar tijdelijk. Ik viel steeds weer terug in mijn depressie / afzondering / angst / vermijding.
Nu ben ik opnieuw aangemeld omdat ik weer een 'terugval' heb, en wat ze nu bij me afnemen zijn SCID-I en SCID-II onderzoeken.
Wat daar uit komt wordt gebruikt om te kijken wat voor hulp het beste past.
Dit is imo een veel uitgebreider onderzoek dan ik ooit heb gehad bij de GGZ.
De therapeut zei ook dat ze er in de loop vd jaren achter zijn gekomen dat een aantal mensen op een andere manier geholpen moeten worden.
De therapie die ik waarschijnlijk ga doen is schematherapie. Dat is met name voor mensen waarbij al veel therapie / inzichten niet heeft geholpen, omdat het probleem niet in de as-1 (oppervlakkig noem ik het maar), maar veel dieper zit, namelijk persoonlijkheidsproblemen.
Je zou eens kunnen kijken op www.moeilijkemensen.nl deze site heeft me veel duidelijk gemaakt en ook rust gegeven, dat ik niet de enige ben.
quote:Op vrijdag 13 augustus 2010 13:28 schreef caroline88 het volgende:
Elbow ik heb geen tip voor je maar ik blijf het topic wel volgen. Welkom hier en goed dat je je verhaal verteld hebt!
Zo kom je tenminste een stukje verder.
quote:Op vrijdag 13 augustus 2010 14:31 schreef Sylvana het volgende:
Elbow, goed dat je je verhaal vertelt hebt! Ik zou je ook opnieuw laten testen, de testen en behandelingen zijn erg veel veranderd de laatste jaren. Dus misschien dat er nu wel heel wat anders uit komt en er zijn nu zoveel verschillende behandelingen dat er vast wel iets bij zit dan bij jou past. Succes ermee iig!
Ik lijk weer langszaam uit het dalletje te zijn geklommen waar ik een paar weken geleden in zat. Ik heb nu ook medicatie gekregen voor het geval de spanningen me te veel worden en ben nu gelukkig ook vaker ontspannen. De begeleiding hier (ik woon vanwege mijn autisme onder begeleiding) merkt ook wel aan me dat het nu weer wat beter gaat. Maar we zijn er nog lang niet, want ik heb nog steeds moeite om mezelf overdag bezig te houden. ALs dat nog beter zou kunnen, zou ik erg tevreden moeten zijn over mijn huidige herstelperiode.quote:
Jup!quote:Op maandag 16 augustus 2010 22:34 schreef Pannenkoeken het volgende:
Davinia, ik weet hoe moeilijk het is om tijd te maken om te sporten oid. Maar probeer het echt, het helpt! Jij hebt 2 jonge kindjes? Dan zul je wel niet veel tijd hebben voor jezelf?
In ieder geval heb ik geen man/ vriend/ kinderen maar hang wel in een depressie (blijft zo'n rot zin.. Die voor mijn gevoel nog steeds niet bij mij past.. Herkenbaar iemand?) maar even echt tijd voor mezelf en mijn boosheid uitten door te sporten lucht zo enorm op!
Al duurde het wel een half jaar voor ik mezelf zover had dat ik mezelf naar de sportschool gesleept had.. Maar dit geldt natuurlijk niet voor iedereen! En is niet echt tactvol/ goed voor je motivatie om nu te zeggen, sorry..
tsja, tijd voor mezelf is nog best een issue, ja. maar ik werk halve dagen (50% arbeidsongeschikt vanwege bekkenklachten, wat inmiddels meer depressie is, maar dat doet niks af aan mijn arbeidsongeschiktheid), dus in principe zijn de momenten er wel, maar dan nog...quote:Op maandag 16 augustus 2010 09:37 schreef DaviniaHR het volgende:
...
en de reden dat ik hier weinig ben, is dat ik depressief ben (ieks, zo akelig omop te schrijven!zuigwoord de-pres-sief
![]()
naja ), post ook wel eens in het betreffende topic hier. dus tsja, dan heb ik niet altijd even veel geduld voor alle positiviteit hier
dan heb ik al mn energie nodig om overeind te blijven, om heel eerlijk te zijn
...
Ja dat had op zich wel gekund, maar toch voel ik me bezwaard dan om te zeggen dat ik naar bed ga. Ben toch echt een pleaser die het de anderen naar de zin wil maken en vergeet mezelf daar vaak bij. Inmiddels 2 dagen lekker rustig aan gedaan en kunnen uitslapen, nu gaat het wel weer redelijkquote:sylvana, kon je man/vriend ze niet entertainen toen jij er klaar mee was? works for me
weten ze van je situatie af? ben je inmiddels weer wat bijgekomen?
Fijn dat het weer wat beter lijkt te gaan en dat de medicatie helpt. Maar een zinnige dagbesteding is idd iets wat erg kan bijdragen aan een beter herstel. Zijn jullie daar wel mee bezig om iets te vinden wat je overdag kunt doen?quote:Ik lijk weer langszaam uit het dalletje te zijn geklommen waar ik een paar weken geleden in zat. Ik heb nu ook medicatie gekregen voor het geval de spanningen me te veel worden en ben nu gelukkig ook vaker ontspannen. De begeleiding hier (ik woon vanwege mijn autisme onder begeleiding) merkt ook wel aan me dat het nu weer wat beter gaat. Maar we zijn er nog lang niet, want ik heb nog steeds moeite om mezelf overdag bezig te houden. ALs dat nog beter zou kunnen, zou ik erg tevreden moeten zijn over mijn huidige herstelperiode.
Nee een burn-out is dat je overwerkt bent, en daardoor heel moe bent en weinig energie hebt enzo.quote:trouwens, een burn out is toch niet hetzelfde als een depressie? of ben ik nou raar? iemand ervaringen? kzal zo nog wel ff gluren op wikipedia wat ze erover zeggen.
Er komen wel dingen overeen met een depressie, maar het is toch anders.quote:Wat is burn-out?
Burn-out wordt ook wel het Emotional Exhaustion Syndrome genoemd. Lange tijd bestond onduidelijkheid over wat nu wel en niet onder een burn-out wordt verstaan. De definitie die bedrijfsarts en onderzoeker M. de Valk ontwikkelde wordt internationaal erkend:
Burnout is een stoornis die wordt gekenmerkt door gevoelens van uitputting van lichaam, geest en ziel. Hij ontstaat vaak in een periode van extreme stress, na zeer ingrijpende gebeurtenissen (life events) of gebeurtenissen die kort na elkaar plaats hebben gevonden zonder dat er een fase van herstel heeft kunnen optreden. Degenen die aan burn-out gaan lijden, hebben vaak de neiging om in perioden van stress juist door te gaan en onvoldoende aandacht aan zichzelf te besteden.
Bij een burn-out is uw vermogen om van lichamelijke en geestelijke vermoeidheid te herstellen sterk verminderd of verloren gegaan. Helder en systematisch denken, en het verwerken van emoties zijn hierbij verzwakt. In veel gevallen is de rek eruit, alsof er iets is geknapt.
www.bofit.nl
quote:Op maandag 16 augustus 2010 23:59 schreef Braddie het volgende:
Ik heb totaal geen zelfrespect/zelfvertrouwen.
Altijd als ik iets doe, moet ik het wel 100x na vragen of het goed is, en ik ben ook vrij wantrouwig naar mensen toe.
Ik werk in een muziekwinkel, maar als ik veel dingen moet doen als er veel mensen in de winkel zijn durf ik dit vaak niet. Als ik over straat loop/fiets doe ik dit vaak terwijl ik om me heen kijk en met gebogen hoofd loop, ik vind het ook vrij eng als ik opeens wordt aangesproken want je weet maar nooit wat er is.
Het is heel vaak "heeeeey braddie alles goed?" maar heb het ook al een paar keer gehad dat het(zelfs vandaag nog) "heey vieze kanker dikke" was.
Dat klinkt goedquote:Op maandag 16 augustus 2010 23:56 schreef Bos81 het volgende:
[..]
Ik lijk weer langszaam uit het dalletje te zijn geklommen waar ik een paar weken geleden in zat. Ik heb nu ook medicatie gekregen voor het geval de spanningen me te veel worden en ben nu gelukkig ook vaker ontspannen. De begeleiding hier (ik woon vanwege mijn autisme onder begeleiding) merkt ook wel aan me dat het nu weer wat beter gaat. Maar we zijn er nog lang niet, want ik heb nog steeds moeite om mezelf overdag bezig te houden. ALs dat nog beter zou kunnen, zou ik erg tevreden moeten zijn over mijn huidige herstelperiode.
Ik probeer een beetje te lezen, computeren en sudoku;s te maken. Maar dat lukt niet altijd, dan lig ik toch meestal op bed en val uiteindelijk in slaap. Wel heb ik 2 ochtenden in de week lichte dagbesteding.quote:Op dinsdag 17 augustus 2010 14:10 schreef Eva4Evah het volgende:
[..]
Dat klinkt goedMag ik vragen wat je zoal doet overdag? Misschien heb ik nog tips voor je.
SPOILER: off topicOm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Niet depressief, gelukkig maar wel af en toe fikse angstaanvallen.
Davinia ik doe het maar even hier, dat vind ik fijnerquote:Op dinsdag 17 augustus 2010 10:09 schreef DaviniaHR het volgende:
tsja, tijd voor mezelf is nog best een issue, ja. maar ik werk halve dagen (50% arbeidsongeschikt vanwege bekkenklachten, wat inmiddels meer depressie is, maar dat doet niks af aan mijn arbeidsongeschiktheid), dus in principe zijn de momenten er wel, maar dan nog...
trouwens, een burn out is toch niet hetzelfde als een depressie? of ben ik nou raar? iemand ervaringen? kzal zo nog wel ff gluren op wikipedia wat ze erover zeggen.
Komt alleen door m`n gewicht, ik merk wel sinds ik bezig ben met afvallen(al 22kilo er af) dat ik wel wat meer zelfverzekerder ga zijn, maar het is nog steeds kut.quote:Op dinsdag 17 augustus 2010 14:08 schreef Eva4Evah het volgende:
[..]
![]()
Wow, dat vind ik wel erg om te lezen. Ik kan me echt niet voorstellen dat mensen dat zomaar tegen je zeggen op straat. Maar dat zijn vast eencellige tokkies van wie je je echt niets hoeft aan te trekken! Jammer dat je zo weinig zelfvertrouwen hebt. Maar komt dat alleen door je gewicht, of zit er ook iets anders achter? Is dat altijd al zo geweest? Misschien zou het voor jou ook goed zijn om eens met een psycholoog te gaan praten.
Sorry dat ik het zeg, maar dat ze nog niet naar huis mag lijkt mij niet meer dan logisch. Ze wilde een einde maken aan haar leven. Dan is het toch vrij normaal dat ze, zo kort daarna, nog goed in de gaten wordt gehouden.quote:Op maandag 23 augustus 2010 10:50 schreef Zwolsboy het volgende:
Mijn meis ligt nu 9 dagen op Paaz en ze is rustig en totaal geen zelfmoord neigingen meer en nu wil ze naar huis en of weekend verlof en dat laten ze niet toe![]()
Idd, dat zou ook het eerste zijn wat ik zou zeggen, lekker makkelijk omdat te zeggen en zo privileges te krijgenquote:Op maandag 23 augustus 2010 11:08 schreef Pannenkoeken het volgende:
[..]
Sorry dat ik het zeg, maar dat ze nog niet naar huis mag lijkt mij niet meer dan logisch. Ze wilde een einde maken aan haar leven. Dan is het toch vrij normaal dat ze, zo kort daarna, nog goed in de gaten wordt gehouden.
Ik wil best geloven dat jouw vriendin serieus geen zelfmoordneigingen meer heeft. Maar volgens mij zegt 90% van de mensen vlak na een zelfmoordpoging dat.
Ja precies! En ik denk dat juist dat rustig liggen misschien wel geen goed teken is... Of iig ook een slecht teken zou kunnen zijn.quote:Op maandag 23 augustus 2010 11:11 schreef Sylvana het volgende:
[..]
Idd, dat zou ook het eerste zijn wat ik zou zeggen, lekker makkelijk omdat te zeggen en zo privileges te krijgen
Dat klopt.quote:Op maandag 23 augustus 2010 11:08 schreef Pannenkoeken het volgende:
[..]
Sorry dat ik het zeg, maar dat ze nog niet naar huis mag lijkt mij niet meer dan logisch. Ze wilde een einde maken aan haar leven. Dan is het toch vrij normaal dat ze, zo kort daarna, nog goed in de gaten wordt gehouden.
Ik wil best geloven dat jouw vriendin serieus geen zelfmoordneigingen meer heeft. Maar volgens mij zegt 90% van de mensen vlak na een zelfmoordpoging dat.
Dit wilde ik ook zeggen, dus ik sluit me er gewoon bij aanquote:Op dinsdag 24 augustus 2010 15:51 schreef caroline88 het volgende:
@xjoyce: Ik vind het jammer dat je het gevoel c.q. de angst hebt dat je huisarts je niet serieus zou nemen. Zelf heb ik de ervaring dat ze juist wel begrip hebben en niet moeilijk doen over een verzoek om verwijzing. Ik zou toch maar gauw een afspraak maken, dit klinkt niet als iets wat je zelf kunt oplossen.
Sterkte!
Kun je niet iemand meenemen dan, die het van je over kan nemen als je dichtklapt? En de drempel is idd hoog, maar je zult blij zijn als je eroverheen gestapt bent!quote:Op dinsdag 24 augustus 2010 15:53 schreef xjoyce het volgende:
Ja dat komt ook omdat ik me er voor schaam en het niet heel erg bekend is enzo. Met mij moeder kan ik er wel over praten maar die heeft meer zoiets van het is een gewoonte niet echt een dwangstoornis! Ik weet zelf ook heel goed dat ik gewoon hulp moet zoeken eigenlijk maar die drempel is zo hoog! Ben ook bang dat ik daar dan zit en dichtklap of ga zitten janken.
quote:Op dinsdag 24 augustus 2010 15:59 schreef xjoyce het volgende:
Ja heb een goed gesprek gehad met mijn vriend en die zei dat ik er echt wat mee moet gaan doen nu voordat ik geen wenkbrauwen meer over heb en aan ander haar ga beginnen dus hem zou ik mee kunnen nemen en mijn Moeder wil ook wel mee als ik echt vertel dat het niet langer kan zo. Maar therapie ofzo kost geld ofniet?
Ah en nu ik eraan denk dat ik dan ook echt een afspraak moet maken en moet gaan word ik weer een beetje paniekerig ik denk dat ik tot die afspraak echt in de stress zit! Het liefst zou ik iemand voor mij laten gaan dat ik zelf niet hoef!
Shitnu quote ik mezelf dat was niet de bedoeling haha! stomstom wilde het berichtje wijzigen!
Superfijn trouwens dat er zo lief word gereageerd!
Ik denk dat je er goed aan doet om naar de huisarts te gaan en je verhaal te vertellen.quote:Op dinsdag 24 augustus 2010 16:48 schreef xjoyce het volgende:
Ah oke, bedankt voor jou/jullie tips en adviezen! heb nu echt een zenuwachtig naar gevoel in mijn buik bij de gedachten dat ik naar de dokter ''moet''. Maarja wil er wel vanaf dus dan zal er toch iets moeten gebeuren.
Sylvana, heb je nog contact gehad met de huisarts? En is je intake al geweest?quote:Op vrijdag 27 augustus 2010 14:25 schreef DaviniaHR het volgende:
ik heb vandaag goed nieuws gehad mbt de combinatie medicatie en borstvoeding. op zich superfijn om goed nieuws te krijgen, maar dat geeft toch wel weer even een soort realisatie van hoe depressief ik toch ben...
waar ik vroeger minstens een half uur lang op de bank had staan springen van geluk, (bij wijze van spreken)en de rest van de dag met een idiote grijns op mn kop had gelopen, was ik nu maar heel eventjes echt heel erg blij. daarna was het meer 'wat een opluchting!' ipv
x 100...
alles went, en dat is de pest. de chaos in het hoofd, de melancholieke stemming, het veel te korte lontje, de verhoogde irritatiegrens. maar als je dan in een uitzonderlijke situatie zoals dit nws met de combinatie bv-medicatie wordt toch weer pijnlijk duidelijk hoe erg het is. dan kan je weer het verschil ijken.
naja, ik heb in ieder geval genoten van mijn boterhammetjes osseworst die ik heb gekocht om het goede nieuws te 'vieren'.
Das een goede afspraak om met jezelf te makenquote:Op woensdag 25 augustus 2010 12:48 schreef xjoyce het volgende:
Ja klopt ik denk ook niet dat hij me uitlacht maar meer zoiets heeft van ach hier hoef je toch geen hulp voor ofzo?terwijl ik ook wel weet dat de huisarts zoiets waarschijnlijk nooit zegt haha! Ik heb nu de afspraak met mezelf gemaakt de 1ste keer dat ik het weer doe ga ik naar de huisarts, heb het nu sinds gisteren al niet meer gedaandus of ik blijf er vanaf nu mn heel leven vanaf of ik ga naar de huisarts ;p
Heel goedquote:Op zondag 5 september 2010 15:00 schreef DaviniaHR het volgende:
even een klein schopje
ben met medicatie begonnen. geeft vooralsnog geen bijwerkingen. het duurt nog 8 weken tot we op de werkzame doersing zitten, dus khoop niet op wonderen, maar het is begonnen. ik doe er wat aan. dat geeft rust.
nu nog in mijn systeem krijgen om iedere avond dat pilletje te nemen.![]()
hoe is het met de rest van de mensen hier?
Ohh ja, een dagritme is erg fijn en goed om een depressie onder de knie te houden. Ik heb ook weer zin om te beginnen, hoewel ik gelukkig nu ook redelijk veel om handen heb (vereniging, bestuur). Is heel fijn inderdaad dat je je dan ook niet suf piekertquote:Op zondag 5 september 2010 19:24 schreef Sylvana het volgende:
Fijn dat je met de medicatie bent begonnen en je vooralsnog geen bijwerkingen hebt
De 3 weken wachten op de intake zitten erop, maar heb nog steeds niks gehoord![]()
Van de week met mn studie begonnen en een dagritme is toch wel erg fijn. Ondanks dat het wel erg drukke dagen zijn en ik thuis nog veel moet doen, heb ik iig wat om handen en pieker ik al een stuk minder
Met mij eigenlijk best wel goed, het ziet er naar uit dat afgelopen klotejaar eindelijk ten einde komt en daar ben ik maar wat blij mee. Komt omdat ik nu bij een vereniging zit en een bestuursjaar ga doen, dus ik krijg het lekker druk, gewoon leuke dingen doen enzo. En ik heb ook zin om weer iets van m'n studie te maken, gewoon lekker te knallen en ook mooie cijfers halen, want de laatste maanden zat ik er echt doorheen. Het zonnetje begint voor mij eindelijk weer te schijnenquote:Op zondag 5 september 2010 15:00 schreef DaviniaHR het volgende:
hoe is het met de rest van de mensen hier?
Heel herkenbaar dit,, nooit aan gedacht maar al wel een paar keer zo diep gezetn dat ik bang was dat ik ook wel dat soort gedachtes zou krijgen.quote:Op zondag 5 september 2010 19:52 schreef Eva4Evah het volgende:
[..]
Met mij eigenlijk best wel goed, het ziet er naar uit dat afgelopen klotejaar eindelijk ten einde komt en daar ben ik maar wat blij mee. Komt omdat ik nu bij een vereniging zit en een bestuursjaar ga doen, dus ik krijg het lekker druk, gewoon leuke dingen doen enzo. En ik heb ook zin om weer iets van m'n studie te maken, gewoon lekker te knallen en ook mooie cijfers halen, want de laatste maanden zat ik er echt doorheen. Het zonnetje begint voor mij eindelijk weer te schijnen![]()
Wat wel echt bizar is... afgelopen vrijdag is er een meisje van mijn flat gesprongen. Zelfdoding... http://www.nu.nl/binnenla(...)-studentenflat-.html Ik kende haar niet ofzo maar ik vind het toch wel erg naar, zeker ook omdat ik afgelopen jaar vaak ook eraan heb gedacht om dit te doen, ik had er gelukkig niet genoeg lef voor en zat nog niet diep genoeg, maar toch de gedachte dat ik daar misschien ook had kunnen liggen....Moet er niet aan denken, echt afschuwelijk. Ik liep daarstraks nietsvermoedend over de parkeerplaats en ik zag ineens een bosje bloemen liggen, en toen dacht ik echt van daar is het dus gebeurd
(wist nog niet precies waar het was).
Ik had het er daarstraks met wat mensen over en toen zei een meisje dat ze niet begreep waarom mensen van die leeftijd (zegmaar tussen 18 en 25 jaar) zoiets zouden doen. Want alles zou maar koek en ei zijn. Ik hield mijn mond maar want ik wil niet aan de grote klok hangen dat ik ook depressief ben geweest, maar ik vond het zo... kortzichtig. Niet iedereen is gelukkig en heeft het altijd maar leuk. Maarja sommige mensen begrijpen dat niet helaas.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |