Depressief door de hormonen, deel 9

Davinia, ik zou zo graag een hele wijze post hier neerzetten waar je echt iets mee kan. Maar ik heb geen wijze woorden, hoe vaak ik het topic ook open en lees wat jullie allemaal posten. Ik weet alleen dat ik het zo naar vind dat dit je overkomt en ik hoop zo erg dat je een goed padje vindt

DML, ene prenatale depressie, dat klinkt wel bekend, achteraf. Daar wilde ik tijdens de zwangerschap niet echt aan, maar achteraf denk ik dat ik er toch iig niet erg ver vanaf zat. Goed dat je hulp zoekt, ik hoop dat je er wat aan hebt en het niet je hele zwangerschap zal overschaduwen

quote:

Op vrijdag 20 augustus 2010 18:11 schreef DaviniaHR het volgende:
maar ja, en als ik dan weer volledig eruit ga, zal iedereen dus weten wat er aan de hand is, maar dan snappen ze ook meteen wel dat het ernstig is. dat scheelt dan. hoop ik. en dan mss alleen therapeutisch werken, maar niet meer de druk voelen om echt wat te moeten doen. ik krijg mijn hoofd er gewoon niet omheen. en dat kost zoveel energie. en dat is zo frustrerend. zit je daar: 'ik wil nu DIT doen.' en dan ga je zitten staren naar je scherm, komt er geen gedachte, haal je nog een kop koffie, check je maar weer eens je mail, druk je wat op F5, nog steeds geen gedachtes. is het al tijd om te kolven? top! kolven klaar, een nwe poging om iets te produceren, lukt niet. gelukkig bijna lunchtijd. en dan na de lunch wil het een klein beetje lukken, maar toch niet helemaal. en dan is het gewoon helemaal klaar. wat heb je dan gedaan op zo'n dag? helmaal geen ene fl*kker. en ik wil zo graag! maar het gaat niet.

Oh zo herkenbaar! Net een nieuwe baan, en heb nu al een soort waarschuwing dat het 'te langzaam gaat'. Nu ben ik van nature al lichtelijk laks (zelfkennis), maar ik heb altijd wel dingen af, net op tijd, maar wel af. Nu lukt het allemaal gewoon niet zo. Kan niets afsluiten, geen normale email tikken, want halverwege vind ik het alweer te stom en sluit ik de computer maar af. En dan gaat er weer een dag voorbij. En ook niet dat ik kan aangeven waarom of wat ik voel. Misschien wel niets? Ik doe wat ik moet doen, luiers verschonen en de rest gaat matigjes. Ik functioneer. Ik besta. Zoiets. En alhoewel de man heel hard probeert, vind ik het moeilijk mijn grenzen en behoeftes aan te geven. Hij is nogal ego-centrisch van aard, niets mis mee, vind ik erg aantrekkelijk en kan ik goed op bouwen, maar daardoor zijn mijn kwaliteiten door mijn uitleg gewoon van mindere 'kwaliteit', wat me nog meer bevestigd dat ik het 'niet kan'.

En ik vind het werk zo leuk, eindelijk een baan, en het lukt gewoon niet. Durf ook niet goed te zeggen dat ik zwanger ben (19 weken deze week) en wil al helemaal niet ontslagen worden, want dan heb ik gewoon niets 'voor mezelf' meer. Maar eigenlijk wil ook gewoon helemaal stoppen en niets meer... En al helemaal geen kind in huis, want een lieve moeder ben ik gewoon vaak niet. Neem haar niet mee naar buiten, ga geen dingen meer met haar doen, behalve sporadisch een toren bouwen en geef haar de makkelijkste sncks die je kan bedenken. En het komt allemaal niet eens in me op, terwijl ik het wel zou willen ofzo.

Wacht voor nu maar afspraak af met die kliniek whatever, maar de vk zei dat dat nog wel even kon duren. Had trouwens geen trieste vragenlijst, DML Gewoon ben je nu minder vrolijk, lach je minder, maak je je meer zorgen etc.

Jeetje, Basboussa. Dat is wel even heftig om te lezen. Ik had geen idee dat het niet zo goed met je ging. Denk je dat het ook door je zwangerschap komt dat je je zo voelt? Ik wou dat ik iets zinvols kon schrijven. Iets waar je wat aan hebt, maar helaas heb ik de antwoorden ook niet. Maar ik wou wel even reageren, want het is niet niks om dit op te schrijven. Dat vergt ook erg veel moed.

Davinia, ook jij veel sterkte gewenst in dit moeizame proces. Ik heb niet de juiste woorden, maar ik hoop echt dat je je weg omhoog zal vinden.

Ach Basboussa toch. Wat rot. En helemaal in jouw situatie lijkt me, zonder een echt sociaal netwerk om je heen. Probeer toch écht je behoeften aan je man kenbaar te maken hoor, zeker als hij dat niet uit zichzelf opmerkt. Hoe moeilijk ook... Wat voor kliniek is dat waar je over spreekt?

En DizzyMissLizzy ook al een prenatale depressie. Sterkte. Zo rot. Ik heb echt met jullie te doen.

Fannie, je hebt een mooie geboortedag En het moederschap vind ik wel leuk. Het is alleen heel moeilijk om te accepteren dat je ziek in je hoofd bent. En iedereen die ik een beetje vertel hoe ik me voel(de), valt van zijn stoel. Dus dan denk je, het is dus heel duidelijk dat er iets mis is. Maar ja, dat ben ik, en zo erg zal het toch niet zijn? Naja, kennelijk wel. En dat is best ingewikkeld om toe te geven. Al is het makkelijker om te accepteren dat het een biologisch probleem is. Het is heel simpel:
Er is een biploaire component, dus het is een biologisch probleem
Bipolaire trekken krijg je eigenlijk alleenmaar als je er een (genetische) gevoeligheid voor hebt in je systeem. Gooi daar een psychologische trigger overheen en het is feest.
Maar dan is het wel ECHT niet mijn schuld, of zo. Dan is het vergelijkbaar met diabetes of zo. Je mist een stofje. Foutje in het lichaam. Aanvullen/fixen en klaar.

Ik ben per afgelopen maandag volledig ziek gemeld weer. En eigenlijk voelt dat best fijn!
Dus, basboussa, heel herkenbaar wat je schrijft.

Nijna, toen PR jouw respons zag, zei hij dat je zo door me heen prikte! Dusseh…
Nah, ik ben ook hard voor mezelf. Altijd al geweest. Ik weet niet anders. Als je hard bent, en hoge eisen stelt, is het fijn als je alles haalt. En als je het niet haalt, ga je net zolang door tot je het wel hebt gehaald. Dus tsja, loslaten is nogal een toer hier idd. Maar ik doe mijn best.
Probeer mijn gevoel te volgen. Wat dat ook moge zijn/zeggen. En te ‘genieten’ van deze mogelijkheid om schoon schip te maken. Gewoon ff rust. Gewoon ff niks.

Basboussa, een heel groot deel van wat je schrijft is erg herkenbaar. De delen over je concentratie, de omgang met de kinderen, sommige dingen gewoon niet meer kunnen bedenken, “ik functioneer. Ik besta.” Check, check, check.
Zouden ze je ontslaan wegens zwangerschap? Je woont in canada, toch? Maar ja, als je je niet kan concentreren, kan je ook niet werken, dus dan worden ze ontevreden over je werk, en dan ben je nog verder van huis, want dan kunnen ze je ontslaan wegens slecht werk leveren. Is er daar iets van een vertrouwenspersoon of zo?

Ik ben dus dinsdag bij de psychiater geweest. Het voorgesteld behandelplan is primair (en eigenlijk alleenmaar) medicijnen. Door het biploaire karakter is dat de enige optie. Maar, zegt hij, dat kan niet samen met bv. Cognitieve gedragstherapie is niet bewezen voor mijn problematiek, dus dat bieden ze niet (als eerste) aan. Medicatie is wel bewezen. Ik wilde niet meteen beslissen, dus we hadden een belafspraak voor vandaag gepland. Omdat ik de bv niet zonder slag of stoot wilde opgeven, heb ik p_iglet gesms’t of zij mss alternatieven wist. Het antwoord was dat het voorgestelde spul wellicht WEL met bv kon! (en dan kwam ze ook met bronnen die medisch gezien heel standaard zijn). Hoe meer we (naja, vooral anderen) zoeken, hoe meer indicaties er zijn dat het prima zou moeten kunnen in mijn geval.
Waar ik dus eerst al bijna afscheid ging nemen van de bv, ligt nu alles nog open. De psychiater gaat nogmaals bij de POPpoli (kenniscentrum voor psychiatrie rond zwangerschap, die dus zegt dat het niet kan met bv… ) overleggen, ook met de notie dat Aviva bijna 8 mnd is, en dus geen minibaby meer is, en in de tussentijd probeer ik een casus op te bouwen. Heb ook een medicijnconsult aangevraagd bij Lonneke (een bekende lactatiekundige die heel veel weet van medicijnen en bv). En als zij zegt dat het veilig is, dan is het gewoon veilig. Zij is op de hoogste van de laatste ontwikkelingen rondom borstvoeding en zo, bij de POPpoli is het vooral psychiatrie en weinig bv.

Naja, het houdt me van de straat, zullen we maar zeggen.

En zo thuis, niets doen (naja, achter de computer zitten en zo, en afwasdingen doen, wasjes niet opvouwen, weblogs niet bijwerken), niets hoeven, doet heel veel goed voor mijn gemoed. Wat op zich tekenend is voor het feit dat er dus echt iets mis is. Anders zou ik na een dag al gillend gek worden. Nu vind ik het juist superfijn dat ik die tijd heb. Zo ben ik normaal niet. Naja, ik geniet maar van het feit dat ik me op deze manier staande kan houden en dus een betere moeder kan zijn voor mijn kinderen en een betere vrouw voor mijn man. Als dit is wat het is tot de medicatie is ingeregeld, dan is het maar zo. Ben de strijd tegen mezelf een beetje zat. Gelukkig kan ik nog strijden voor de bv, anders had ik me verveeld

Het is een beetje een dagboekpost geworden, excuses daarvoor

Acceptatie en loslaten.... Twee sleutelwoorden.

Succes met de keuze van al dan niet medicatie Davinia.
En ook al zou het níet (alleen) iets biologisch zijn, dan is het nóg niet iets om je voor te schamen. Ik functioneer nu al een jaar of wat (met een onderbreking ivm zwangerschap) prima op stemminngsstabilisatoren, heb bergen therapie achter de rug en het gaat super met me. Niks om me voor te schamen. Want het gaat er om dat ik me goed voel. En dat ik gelukkig ben en een fijne moeder en etc etc. En wat anderen daarvan zouden vinden dat doet er toch niet toe?
_{Mwoah, die acceptatie heb ik ook moeten leren hoor.}

Ik ga vanavond weer ff reageren, voor nu ff een dikke knuffel voor davinia en Basboussa

Oh Davinia, het is (bijna) allemaal zo herkenbaar hier... Maar ik vind het juist heerlijk om een beetje te werken, werk ver onder mijn niveau, en eigenlijk meestal alleen of met een paar (leuke) mensen om me heen, part-time, dus kan eigenlijk gewoon een dag neits doen, of gewoon een beetje komen en zitten fokken onder het mom van 'ik ben er wel!' Het hele ontslag gebeuren had ik mezelf natuurlijk weer wijsgemaakt, dat gebeurt als je niet zo goed kan slapen en ik ben een pro in piekeren. Ook kan ik heel goed neutrale emails negatief uitleggen en daar vervolgens een halve dag over gaan lopen schreien... Zonder er iets aan te doen natuurlijk, want zo ben ik dan ook wel weer. Maar goed, heerlijk even zonder kind, een paar uurtjes hier, paar uurtjes daar, en het 'geld inbrengen' doet me veel goed. Hier krijg ik geen uitkering oid, dus 'niets inbrengen' vind ik echt lastig om mee om te gaan, helemaal nu ik niets productiefs doe.

Ik word doorverwezen, net als DML, naar een soort pre/postnatale depressie kliniek. Ik weet er verder niet zoveel van, maar het kon nog even duren voordat ze daar ruimte voor me hadden... (Hoe gaat ie DML?)

Lastige keuze met bv en medicatie, Davinia, vooral meerdere mensen naar laten kijken, ervaring leert dat het al gauw makkelijk is om te roepen dat het 'vast niet kan', en met 8 maanden is bv 'ook toch niet echt meer nodig', maar ik kan me voorstellen dat het voor jou (misschien wel met name nu) gewoon wel erg belangrijk is.

@ Davinia, ja natuurlijk is het ongelofelijk moeilijk om zoiets toe te geven en te accepteren vooral.
Helemaal ook als anderen het helemaal niet van je verwachten.
Ik bedoelde alleen dat, zodra je het kan toegeven aan jezelf, je al een klein stapje verder bent.
Ik weet van mezelf nog dat ik er weken heb tegenaan lopen te hikken om het alleen maar aan manlief te durven vertellen , want zo hoor je je toch niet te voelen als alles in principe goedgaat?
En tuurlijk vond ik het moederschap wel leuk, alleen doordat ik me zo rot voelde dacht ik dat het daardoor kwam, maar m'n gevoelens hadden met hele andere dingen te maken.

Ow en ga je absoluut niet schuldig voelen, niemand vraagt toch om dit soort gevoelens?

Basboussa, ik hoop voor je dat je toch snel een plekje kan krijgen in die kliniek, klinkt ook helemaal niet fijn zoals het met jou gaat.

Sterkte voor jullie allebei, ook voor DML

basboussa, zelfs als je ver onder je niveau werkt, is het zwaar om steeds de schone schijn op te houden! heb je mss voldoende vakantie-uren om iets kortere dagen te kunnen maken?

ik heb vandaag goed nieuws gehad mbt de combinatie medicatie en borstvoeding. op zich superfijn om goed nieuws te krijgen, maar dat geeft toch wel weer even een soort realisatie van hoe depressief ik toch ben...
waar ik vroeger minstens een half uur lang op de bank had staan springen van geluk, (bij wijze van spreken)en de rest van de dag met een idiote grijns op mn kop had gelopen, was ik nu maar heel eventjes echt heel erg blij. daarna was het meer 'wat een opluchting! ' ipv x 100...

alles went, en dat is de pest. de chaos in het hoofd, de melancholieke stemming, het veel te korte lontje, de verhoogde irritatiegrens. maar als je dan in een uitzonderlijke situatie zoals dit nws met de combinatie bv-medicatie wordt toch weer pijnlijk duidelijk hoe erg het is. dan kan je weer het verschil ijken.

naja, ik heb in ieder geval genoten van mijn boterhammetjes osseworst die ik heb gekocht om het goede nieuws te 'vieren'.

Dat is fijn nieuws Davinia , van de combi medicatie/bv natuurlijk.

En nee, in een yippiekayee stemming zit je nu nog niet, maar dat komt wel weer, echt.
Osseworst, was mijn vader ook gek op

Ik pas de kop in het zand methode toe. Wat me gemiddeld minimaal 1x per dag niet lukt.
Ik vind het daarom lastig om op de rest te reageren en vind het niet eerlijk om alleen maar over mezelf te praten hier.

Ik wacht braaf tot de intake 23 september. Voor die tijd hebben we eigenlijk nog een vakantie van twee weken gepland staan maar ik ben zo ontzettend moe en energieloos dat ik er een hard hoofd in heb al heeft de meneer me een relax vakantie beloofd. Ik ben gewoon liever thuis geloof ik Maar hij heeft het ook moeilijk en deze vakantie hard nodig.

Mijn werkgever heeft wel eindelijk mijn ziek zijn erkend. Toen ik 'm dan maar mijn donkere gedachten vertelde omdat ie zo'n hork was, zag hij het eindelijk in.

Verder doe ik wel braaf het babylijstje bij elkaar sprokkelen e.d. maar echt enthousiast word ik er niet van om het in huis te hebben. Maar goed dat zal komen doordat ik die baby niet hoef. Ik wil me alleen maar weer gewoon voelen.

Davina en Basboussa

quote:

Op vrijdag 27 augustus 2010 16:20 schreef Dizzy-Miss-Lizzy het volgende:
Ik pas de kop in het zand methode toe. Wat me gemiddeld minimaal 1x per dag niet lukt.
Ik vind het daarom lastig om op de rest te reageren en vind het niet eerlijk om alleen maar over mezelf te praten hier.

Weet je, dat zijn juíst symptomen van depressie, weinig interesse (want geen fut!) voor je omgeving en vooral over je eigen sores praten. Het lijkt me dus juist goed als je hier lekker je ei kwijt kunt. Als je die behoefte voelt tenminste.
Goed dat je naar je werkgever bent gegaan. En jullie vakantie, tja, da's rotttig. Ik ben een keer met vakantie geweest toen ik depressief was. Ik dobberde op mijn luchtbedje op de Middellandse Zee en het enige wat ik kon denken was: "Wat dóe ik hier?" Lastige keuze. Maar wellicht als je er met je vriend/man goed over kunt praten is het toch wel te doen.

Davinia, gefeliciteerd met de medicatie.
Echt, als je het neemt en het slaat aan zul je je wél helemaal blij voelen.

moonah, heb jij eigenlijk ook gedragstherapie gehad, of enkel medicatie?

de psychiater belde net. heel verhaal met wie hij allemaal had gebeld en dat hij zelf in de literatuur was gedoken, maar zijn conclusie is ook dat de medicatie VEILIG is icm bv!
hij verontschuldigde zich nog voor de dubbele berichtgeving en zo. vond k wel heel aardig.
oef, opluchting! blij!

echt een last van mn schouders hierzo

wat fijn Davinia!!

Davinia, wat goed! Ben echt blij voor je.

quote:

Op vrijdag 27 augustus 2010 16:20 schreef Dizzy-Miss-Lizzy het volgende:
Ik pas de kop in het zand methode toe. Wat me gemiddeld minimaal 1x per dag niet lukt.
Ik vind het daarom lastig om op de rest te reageren en vind het niet eerlijk om alleen maar over mezelf te praten hier.

Ik wacht braaf tot de intake 23 september. Voor die tijd hebben we eigenlijk nog een vakantie van twee weken gepland staan maar ik ben zo ontzettend moe en energieloos dat ik er een hard hoofd in heb al heeft de meneer me een relax vakantie beloofd. Ik ben gewoon liever thuis geloof ik Maar hij heeft het ook moeilijk en deze vakantie hard nodig.

Mijn werkgever heeft wel eindelijk mijn ziek zijn erkend. Toen ik 'm dan maar mijn donkere gedachten vertelde omdat ie zo'n hork was, zag hij het eindelijk in.

Verder doe ik wel braaf het babylijstje bij elkaar sprokkelen e.d. maar echt enthousiast word ik er niet van om het in huis te hebben. Maar goed dat zal komen doordat ik die baby niet hoef. Ik wil me alleen maar weer gewoon voelen.

Davina en Basboussa

Wilde je even een en een knuffel 'geven'. Sterkte, en goed dat je wel hulp zoekt hoor! Wat de vakantie betreft, je moet doen waar je je goed bij voelt hoor. Maar, soms kan het wel erg fijn zijn om even in een andere omgevng te vertoeven. Ga je ver weg? Anders kan je natuurlijk ook altijd nog teruggaan, als het niet gaat....

Davinia, wat fijn dat het gewoon kan icm BV . Hopelijk gaat het vlot zn werk doen voor jou!

Davinia, wat ontzettend fijn dat je BV en dit medicijn kunt combineren!

DML, als jij je gevoel wilt delen, dan doe je dat. Niemand zal je hier beschuldigen van het niet hebben van medeleven. dat komt allemaal wel. Zorg maar eerst dat jij je weer beter kunt voelen. En wat betreft de vakantie. Dat wat bij jou goed voelt. En als jij je goed voelt bij thuis blijven, dan moet je thuisblijven. Maar als je lief er tussenuit wilt datn zal hij dat ook moeten kunnen. Zou je daar mee om kunnen gaan.... Hijwel op vakantie en jij niet?

Davina, wat super dat je bv kan blijven geven. Dat geeft bij mij al een gevoel van opluchting. Op naar de meer positieve gevoelens.

DML, hoe is het nu? Als je niet op vakantie wil, dan ga je niet. En als je het doet voor je man, dan is dat alles. Stel je dan niet in op een geweldige tijd, want dat wordt het niet. Dan is het vooral voor je partner. Is ook niks mis mee. Is ergens juist goed, lijkt me. Zolang je jezelf niet overbelast om hem te ontlasten, tenminste.
we zijn weer lekker warrig, geloof ik

een gewetensvraag: hebben jullie je ooit schuldig gevoeld dat je vanalles gemist hebt van de kinderen toen jullie depressief waren? ik vond eli's verjaardag bizar moeilijk, eigenlijk poging doen tot herbeleven, maar er niks bij voelen... proberen doen terug te denken aan 3 jaar geleden, en dan gewoon *niets*
hoeveel mis ik dan van het nu, als eli's bevalling niet eens meer wat doet bij me?
en als ik dan zie hoe sommigen zo intens genieten van hun kind(eren), tsja, dan voel ik me schuldig dat ik dat nu niet heb. dat ik dus eigenlijk vanalles mis, ookal ben ik fysiek wel aanwezig...

naja, tis niet anders, maar leuk is anders.

Davina, herkenning heb ik op dit vlak niet. Maar, ik denk wel dat het persoonsafhankelijk is van hoever je iets van die herbeleving maakt. En of dat wel of niet iets is waar je je schuldig over voelt. Ikzelf houd er meer van om naar de toekomst te kijken en niet zo in het verleden te kijken. Ik weet dat dit jaar het 7 worden van Fleur wel impact had, maar waar daar de oorzaak van lag weet ik niet zeker.

Ik weet dat Yppy in het begin ook dat gevoel omschreef. Maar, dat laat ik even aan haar over om daar het antwoord op te geven... dat het er bij hoort, dat is zeker.... maar dan...

In zekere zin wel herkenbaar, Davinia. Ik had dan wel geen kind, maar ik was niet blij met het zwanger zijn en daar voelde ik me ook heel stom en schuldig over. Ik wilde het al zo lang en nu was het zover en nu voelde ik me zo. Ik heb mezelf op dat punt staande kunnen houden door me vooral maar rationeel voor te houden dat ik wist dat ik dit wilde, ook al paste mijn gevoel er niet bij, maar kan me voorstellen dat dat voor jou nu niet lukt.

Davinia, wat een opluchting dat de psycholoog heeft ingezien dat de medicatie samen kan met borstvoeding. Dat hij zich nog heeft verontschuldigd is idd aardig.

Ik vind het moeilijk de juiste woorden te vinden over het niet kunnen herinneren/ kunnen herbeleven. Dat is geenszins fijn en ik kan me voorstellen, dat je er zwaar aan tilt. Heb jij het idee dat je je gevoel van toen vroeger wel terug kon halen? Dan is het misschien iets wat weer terugkomt nadat de medicatie goed op gang is en je je leven weer op kunt pakken. Het grotere probleem is als ik het goed begrijp dat je nu niet blij kunt zijn of bijzondere vreugde voelen bij het zien opgroeien van je kinderen en dat je het gevoel hebt op die manier belangrijke dingen in hun leven te missen. Ik weet hier niets over te zeggen dat je zou kunnen helpen ermee om te gaan of dat iets kan veranderen. Ik hoop met heel mijn hart, dat je met de medicatie snel weer kunt genieten van je kinderen en je niet meer blije gevoelens zult missen, die met je kinderen te maken hebben. Ga in ieder geval geen schuldgevoelens ontwikkelen daarover. Het is echt niet jouw schuld. Het is niet zo alsof je ervoor gekozen hebt om de gevoelens niet te hebben en je kan er zelf ook niets aan doen. Geen moeder zou dat fijn vinden, dus moet je jezelf echt geen schuld eraan geven.

Hallo mensjes,

Ik zit hier al een hele poos mee te lezen en wil steeds ook posten, maar het komt er gewoon niet van. Nu wordt het dan toch eens tijd vind ik zelf.
Enige tijd geleden is bij mij ook een PPD vastgesteld. Mijn dochtertje is intussen ruim 7 maanden en ik zit nu zo'n 4 weken ongeveer thuis. Ik wacht nog tot de behandeling van start gaat en er wordt gekeken naar medicatie. De laatste dagen voel ik me echt zwaar k#t! En net nu gaat mijn "kleine" meisje van alles leren, ontdekken, doen en ik heb het gevoel dat ik maar overal achter de feiten aan loop. Ik probeer te genieten, maar het is lastig. Als mijn vriend naar z'n werk is, zit ik de tijd weg te kijken en maar iets te bedenken om de dag door te komen. Ik hoop dat ik snel bericht krijg dat ik met de behandeling en medicatie kan beginnen, want ik weet niet hoe lang ik het zo nog trek.

Zo, ik heb ff mijn hart gelucht, door de snotterbuien heen...........

Davinia, ik ken je dan niet, maar ik heb dus al ff meegelezen hier (waardoor je toch niet meer helemaal een vreemde lijkt!) en ik wil je veel sterkte wensen en ben blij voor je dat de medicatie icm de bv kan!! En ook de anderen waarvan ik de namen nu niet weet (ik ben een vergiet met grote gaten) ook veel sterkte!

Elmo, welkom in dit topic...
Wat rot voor je. En wat goed dat je meeleest/-schrijft. Hopelijk verlicht de (h)erkenning iets van je afgrijselijke leegte.

Davinia, ik heb ook het gevoel dat ik uit de beginperiode veel heb gemist. Bij vlagen. Kraamtijd was knudde. Daarna een poos wel fijn. En vanaf een maand of 4 afschuwelijke gedachten en een vreselijke leegte. Maar ik heb een aantal momenten heel bewust en heel intens beleefd. Expres. Omdat ik dat absoluut wilde ervaren en opslaan. Dat is wel fijn. Maar ik voel ook weemoed als ik eraan terugdenk, zo jammer, dat ik niet op en top kon genieten. Nah, dat heb ik dubbel en dwars ingehaald.

Elmo, helaas welkom hier . Ik hoop dat je gauw met behandeling en medicatie kan beginnen

Davinia, je weet niet half hoe blij ik voor je bent dat het toch kan, borstvoeding en medicijnen. Zo goed dat je zelf onderzoek hebt gedaan en niet meteen die andere optie hebt gekozen. Juist omdat dit voor jou zo speelde.
De eerste tijd heb ik inderdaad veel gemist, maar daar heb ik me nooit schuldig over gevoeld. Ik was tenslotte niet met opzet ziek. Ik wist niet beter of het was het eerste half jaar normaal hoe het ging. En ik ben sowieso een mens dat belangrijke gebeurtenissen 'opslaat'. Het gevoel daarbij is wel anders nu, maar ik maak mezelf dus zeker geen verwijten oid.
Mijn psycholoog waarschuwde me al voor, maar die 'klap' kwam inderdaad pas toen het beter ging, toen begon ik te beseffen wat ik had gemist. In die tijd heb ik ook nagedacht of ik een tweede wilde. Om het mee te maken, alsnog. Tot ik me besefte dat ik het niet mee wilde maken van een tweede kindje, maar van de eerste. En die tijd is niet terug te draaien. Met een tweede zou ik die momenten van de eerste keer dus nooit terugkrijgen. Dat sterkte me zeker in de beslissing om me te laten steriliseren.


DML, wat ontzettend vervelend dat je zo lang moet wachten. Ben eerlijk op die vragenlijsten en tijdens gesprekken. Die mensen daar zijn wel wat gewend en hoe eerlijker jij bent, hoe sneller je de juiste hulp krijgt. En schrijf hier gewoon lekker over jezelf, echt, dat maakt niet uit. Het is nu voor jou een uitlaatklep om wat kwijt te kunnen en als het over een tijd beter gaat met jou, kun je er weer voor een ander zijn. Die tijd komt.. Eerst voor jezelf zorgen nu.

Basboussa, jij ook al in dit topic. Het verbaasd me niet, na wat je al postte, maar om het dan hier te zien is toch een bevestiging die je eigenlijk niet wilt.

Elmo, jij ook welkom hier. Al is dat wat vreemd om te zeggen. Het heeft mij geholpen om het als een gegeven te zien dat 'genieten' niet bestond. Om de tijd door te komen, gingen we vaak naar buiten. Lekker in de frisse lucht, niet nadenken, wandelen, naar de kinderboerderij. Maar ik werkte nog wel, dus die tijd was beperkt.

En dames, voor jullie allemaal: mijn pm box staat open.

YPPY, had je mn PM van de 25e nog gehad? (Ik vertrouw mn PM-box niet meer )
Eerst douchen, dan maar weer eens updaten hier

zo, uitgedoucht

afgelopen donderdag ben ik meteen begonnen met de medicatie. en we hebben er geen last van! dat is een hele opluchting. over 1,5 wk gaan we weer verhogen, dus dat wordt weer ff spannend, maar vooralsnog gaat het goed.
dit spul moet langzaam opgebouwd worden, dus het is nog even wachten tot het echt weer beter wordt, dus daar hoop ik ook niet op. maar dat deze eerste stap goed is gegaan, helpt wel al een beetje. haalt wat onzekerheden weg. eventjes.

en als het even kan, en ik heb wat energie over, doe ik mijn uiterste best om zo beuwst mogelijk van de kinders te genieten. dat komt eerst. dat ik daarna weer compleet afgedraaid ben, is een tweede. ze hebben eventjes hun oude, vertrouwde mama weer kunnen hebben.

op mn werk heb ik het nu ook aan een paar mensen verteld. als je zegt dat je medicatie nodig hebt, kijken ze meteen van 'owh, dan is het dus best ernstig ' nooit geweten dat medicatie nog een dergelijk voordeel had. ach, en het geeft ook rust. het is een medisch probleem, het is niet mijn schuld. met mijn gestel was het een kwestie van WANNEER ik iets zou ontwikkelen, niet OF ik een stemmingsstoornis zou ontwikkelen. iets met tikkende tijdbommen en zo.

elmo, hoe herkenbaar wat je schrijft! vooral ook de tijd wegkijken... dat had ik heel sterk afgelopen woensdag met beide kinders thuis. hoe kom je in vredesnaam de dag door? waarom kan ik nu niks leuks doen met de kinderen? mag ik weer naar bed? nee, kan niet, want de kinderen moeten verzorgd worden. tsja, dat doe je dan. maar vraag me niet hoe

en soms denk ik: wat nou als de kinderen later gaan googlen en dit vinden? naja, dan zien ze dat hun mama een moeilijke tijd heeft gehad. dat ik ook maar menselijk ben. dat ik ondanks alles probeer van ze te genieten. dat dat niet echt lukt nu, en dat ik daar veel verdriet van heb. mogen ze prima weten.

hoe is het met DML en basboussa?

was net bij orea op kraamvisite.
woei, dat kwam hard binnen! hoe klein Leia nog is! hoeveel aviva zich dus al heeft ontwikkeld!
en hoeveel daarvan heb ik dus niet volledig meegemaakt nu?

moest best ff slikken

pfff...

hoe gaat het met de andere dames hier?

ik heb vanochtend mijn servicedagen op het kdv geïncasseerd voor eli. de komende weken gaat hij op mijn mamadag ook naar het kdv. het is me te zwaar. aviva blijft wel thuis op woensdag. ik mis al teveel van haar nu, ik ga haar niet nog een extra dag wegbrengen. dan hebben we een dagje samen. kan mss wel gezellig zijn. ofzo.

vorige week ben ik met eli gaan peuterzwemmen. hartstikke leuk, tot ik door de inspanning (vrolijk en vriendelijk blijven tegen peuter die zijn eigen plan trekt ipv gewoon mee te doen met de les) in de kleedkamer bijna van mn stokje ging. werd echt helemaal naar, en thuis was ik nog steeds aan het trillen.

donderdag en vrijdag waren de kinderen ook thuis, en hebben we bij de schoonouders gecrashed. letterlijk gecrashed. we zouden thuis zijn, maar de inspanning van woensdag, in de synagoge mooie schijn spelen "hoe gaat het? goed, hoor! en op je werk? ja, prima!" was echt te veel.

kzal maar niet uitwijden over mijn schuldgevoelens dat ik niet meer voor mijn kinderen kan zorgen. dat ik ze moet uitbesteden. ik kan ze prima een luiertje omdraaien en eten geven, maar ECHT verzorgen, gezellige dingen met ze doen, gaat nu niet. en ze verdienen meer dan dat. Als dat betekent dat ze die verzorging beter krijgen op het kdv, of dat ik daar hulp bij nodig heb, dan moet dat gedaan worden. hoeveel pijn dat ook doet. het is beter voor ze dat ik over mijn eigen ego (of wat daarvoor door moet gaan) heen stap en doe wat het beste is voor de kinderen. zegt mijn ratio.

in de tussentijd gaat het wel ietsjes beter. ik heb meer goede momenten, waarbij ik dan primair me op de kinderen richt, om van de goede momenten te genieten. wat dan zoveel energie kost, dat ik weer finaal instort, maar dat terzijde. de kinderen hebben hun 'oude' moeder eventjes weer gehad._{ik val in herhaling, geloof ik. 2 posts terug staat hetzelfde. boeit verder ook niet.}
of die verbetering nou komt door de rust die we 'gekocht' hebben door bij de schoonouders te crashen, door een bepaalde acceptatie, of door de medicijnen, ik weet het niet. kan me ook niet schelen. de dalen zijn echter nog steeds even diep, dus zoveel zal de medicatie nog niet doen... ach, we zitten pas op 10% van de verwachte werkbare dosering. kan geen wonderen verwachten.

verder is het vooral hopen dat het na donderdag (verhoging van de dosis) weer ietsjes beter gaat.

kwartet!

Ik zal later vandaag ook ff updaten hier! Heb nu maar 1 hand ter beschikking om te typen, aangezien Tirza net op mijn arm in slaap is gevallen.........

Maar als ik jouw 'verhaal' lees Davinia, dan lijkt het wel alsof ikzelf heb meegetypt, brrrrrrrr, erg herkenbaar.

DaviniaHR, ik heb geen tips of wijze woorden voor je, maar wel een knuffel.

Davinia, ik hoop dat er steeds meer goede dagen zullen komen, met minder diepe dalen.
Knap hoe je bezig bent, pas goed op jezelf

quote:

Op maandag 13 september 2010 11:22 schreef Nijna het volgende:
Davinia, ik hoop dat er steeds meer goede dagen zullen komen, met minder diepe dalen.
Knap hoe je bezig bent, pas goed op jezelf

Dat! En uiteraard ook van mij een

Hallo,

Hier dan mijn update (wat ik eigenlijk al een paar dagen geleden zou doen, maar toen kwam het er weer eens niet van).
Het gaat hier nog steeds niet zo jofel. Ik ben intussen bij de bedrijfsarts geweest en ik hoef voorlopig nog niet te werken (fjoewww). Was ff bang dat ze me weer een paar uurtjes wilde laten proberen, maar gelukkig zag ze in dat dat totaal nog niet gaat!
Wat hier aangegeven werd om lekker te gaan wandelen om de tijd door te komen...............ik zou wel willen, maar het komt er gewoon niet van. Ik kan mezelf daar echt niet toe zetten en zie het dan alleen maar als een hele opgave om dat te "moeten" doen.
Ik merk dat ik steeds feller reageer op Tirza, en dit wil ik helemaal niet! Ze is zo lief en leuk, maar ze is een pittige tante met een gigantisch eigen willetje en daar kan ik op dit moment gewoon niet goed mee overweg. Ze gaat nog steeds 2 dagen naar de gastouderopvang en 1 dag is vriendlief thuis en de andere 2 dagen zoek ik altijd wel iets om de dag door te komen. Als ik maar niet de hele dag met Tirza alleen hoef te zijn.
Vaak heb ik zin om gewoon ff een potje te janken , maar dan komt het er gewoon niet uit.
Ben weer begonnen met hardlopen, men zegt dat dat goed is bij een depressie, en ik wilde ook graag weer gaan lopen. Ook al moet ik dan wel weer uitkijken met mijn bekken, aangezien dat ook nog niet helemaal jofel gaat!
En dan krijg je te horen dat je goed bezig bent! Jippie! Waarom voel ik me dan zo kut?! En is alles wat ik doe zo'n gigantische opgave om het daadwerkelijk voor elkaar te krijgen?! Ja poepoe, goed bezig! Het zal wel.
De arts bij wie ik 4 weken geleden ongeveer een intake gesprek heb gehad, heeft tegen vriendlief gezegd nadat ik 'besproken' ben, dat de behandeling/medicatie obv een psychiater over max. 4 weken zou starten. Dit was dan soort van spoed omdat er ook een baby bij betrokken is, anders zou het zo 2-3 maanden kunnen duren voordat ik aan de beurt ben. Maar goed, van die 4 weken zijn er morgen 3 om, dus het zal mij benieuwen! Ook krijg ik dan een PIT-verpleegkundige thuis om de boel hier weer een beetje op gang te krijgen en meer vertrouwen te krijgen in mezelf wat betreft de verzorging van Tirza.
Dat was weer ff een updeetje van mijn kant.
voor iedereen die er eentje kan gebruiken!

hmm, dan zijn 4 weken best lang. flauw/vervelend dat 't niet eerder kan. veel sterkte met het doorkomen van de overige 3! en ik vind 't knap dat je wel begonnen bent met hardlopen. hopelijk helpt dat binnenkort al een beetje.

quote:

Op donderdag 16 september 2010 09:47 schreef Elmo76 het volgende:
Ben weer begonnen met hardlopen, men zegt dat dat goed is bij een depressie, en ik wilde ook graag weer gaan lopen. Ook al moet ik dan wel weer uitkijken met mijn bekken, aangezien dat ook nog niet helemaal jofel gaat!
En dan krijg je te horen dat je goed bezig bent! Jippie! Waarom voel ik me dan zo kut?! En is alles wat ik doe zo'n gigantische opgave om het daadwerkelijk voor elkaar te krijgen?! Ja poepoe, goed bezig! Het zal wel.

Ja, goed bezig. Dat dat niet zo voelt, hoort bij de depressie. Het kloterige is (in mijn ervaring tenminste) dat je, als je depressief bent, per definitie géén zin hebt in alles wat goed voor je is: bewegen, praten, op tijd je bed uitkomen, relativeren. Het lijkt gewoon niet te gaan en steeds blijft een stemmetje maar zeggen dat het toch geen zin heeft. En toch moet je het doen, omdat je met je verstand weet dat het het beste is. Je hoeft het niet leuk te vinden, je moet het gewoon doen, gewoon doorgaan met die zogenaamd goede dingen. Het resultaat laat misschien even op zich wachten maar het komt er wel. Sterkte!

Davinia, ik las dat je in de synagoge mooi weer speelde. Waarom? Tenminste, ik snap het wel, dat je die neiging hebt, maar is het ook een keuze om het niet met de mensen daar te delen?

dames, dank voor jullie reacties!

khad eerder weer willen posten, maar was ff niet in de juiste stemming (huhu ) ervoor

elmo, idd, iedereen roept dat je het zo goed aanpakt, maar dat voelt helemaal niet zo! zeer herkenbaar.
helpt het hardlopen? had je niet ook bekkenklachten? gaat het lopen dan wel?

cantare, de mensen in de synagoge spreek ik mss 1x per maand of zo, max. het zijn geen vrienden, dus die hoeven echt niet van de hoed en de rand te weten. het is meer beleefd dat ze ff vragen, dan dat ze het echt willen weten. dit soort dingen wil ik toch bespreken met mensen die je vertrouwt, zeg maar. en hier, maar das anders. niet heel erg anoniem met zo'n doorzichtige nick, maar ook niet heel persoonlijk. kweetniet, voelt anders.

hier gaat het een beetje de goede kant op.
maar dat doet me wel beseffen hoe diep ik zat/zit. het is al echt beter, maar ik ben er nog LANG niet. hoe diep zat ik dan wel niet, als de top nog superver weg, maar het diepste dal ook al een stukje gepasseerd is? ik weet nog niet wat ik ervan vind, eigenlijk. (en of ik er iets van moet vinden.)

het begon met een overvol hoofd dat steeds verder volliep, tot het ahw op tilt sloeg, en er dus niets meer in of uit kwam (zitten metje ogen dicht, wachten tot je weer enigszins coherent kan denken). en dat is best heel erg naar. en dan soms, heel soms, ging het licht weer aan en zag ik de mooie kleuren van de bomen en zo.
nu, als ik alleen ben en rustig kan scharrelen, gaat het eigenljik best prima. naar verhouding. er is helemaal niks nodig om weer in zo'n dip te zakken (boodschappenlijstje wat net te lang is, of vlokken willen eten, maar die niet in huis hebben, dat werk). maar ze duren minder lang en ik kom er sneller weer uit.
tsja, en als de kinderen thuis zijn is het nog wel moeilijk. dingen in de juiste volgorde doen, reageren als ze erom vragen, terwijl mijn hoofd ergens anders is. dat snelle schakelen lukt nog totaal niet. maar ja, ik kan geen wonderen verwachten. ik ken mn grenzen beter en die bewaak ik als een leeuwin. want als ik dat niet doe, verzand je weer in zo'n akelig dal.

dit gezegd hebbende moet ik er nog steeds niet aan denken om weer te gaan werken dan moet je echt de hele dag coherent denken en zo. die paar uur samen met de kinderen (en PR) is al veel. en dat stelt eigenlijk niks voor vergeleken met de eisen die een werkdag aan je stellen.
maar gelukkig heb ik pas medio oktober gesprek met de bedrijfsarts, alwaar we langzaam aan gaan denken over herintegratie. duurt nog een maand.

heb gisteravond de dosis verhoogd. kvoel het wel een beetje (bijwerkingen). gisteravond helemaal, maar nu toch ook nog wel. aviva reageerde iig niet na de ochtendvoeding, dus dat geeft ook wel rust.

Elmo, wat een moelijke situatie. Ik hoop dat je snel je beter gaat voelen en je snel medicijnen kunt krijgen.

Davina, kleine stapjes.....

Davina, zoals chacama zegt, kleine stapjes zorgen er ook voor dat je er uiteindelijk komt.

Elmo, wat balen dat je zolang moet wachten op hulp. Maar het klinkt wel alsof je goede hulp gaat krijgen en dat is ook belangrijk.

Er werd gevraagd hoe mijn vakantie was ergens anders.
Ik vond het moeilijk. De eerste week in Zwitserland is een erg bekende omgeving voor ons dus veel dichtbij uitstapjes kenden we al wat het vermaak lastig maakte.
Sowieso heb ik nog steeds zetpillen nodig tegen de misselijkheid en die hebben als bijwerking slaperigheid en ik MOET dus echt 's middags wat slapen. Als het zonnetje dan niet schijnt is het voor Mr.DML ook moeilijker zich te vermaken. Ik had hier dus de hele vakantie nogal een schuldig gevoel over wat volgens hem niet nodig was maar ja wat in de kop zit...

De tweede week in Italie zaten iets meer goede dagen tussen. De meneer vermaakte zich bij het zwembad en vond me gezellig bij het eten 's avonds. Toch telde ik elke dag de dagen af tot we de thuisreis zouden aanvaarden en dacht ik elke morgen 'nog zoveel uren voordat deze dag weer voorbij is.'

Als we eenmaal ergens waren ging het meestal trouwens best aardig voor eventjes. Mr.DML heeft niet moeilijk gedaan over korte bezoekjes aan stadjes en zei na afloop telkens dat hij trots was op me. Ook zijn we twee keer uit eten geweest met vrienden in Zwitserland en dat ging heel goed. Afleiding helpt zeker wel maar ik zie er van te voren zoooooooooo tegenop. Het idee van dingen doen maakt al moe en lam terwijl het verwachte nare gevoel tijdens de activiteit lang niet altijd op komt.

Ik vind het thuis zijn wel weer heel prettig. Ik hoef niet sociaal te zijn omdat de meneer is werken maar hij vindt mij somberder.
Ik heb gewoon niet zo'n zin om te praten geloof ik.
Morgen ga ik naar Psyq en zal ik vast een hoop moeten praten. Ik zie er al tegenop. Vandaag moest ik naar de arbo-arts en ik had zo geen zin gewoon omdat ik niet wil praten over hoe ik me voel. Maar goed ik hoef de komende vijf weken nog niet te werken dus schijnbaar toch genoeg verteld daar.
Ook allerlei vragenlijsten ingevuld voor morgen en als je die antwoorden op een rijtje ziet is het allemaal wel een erge stemming.
Ik hoop echt dat ik via hen toch nog een beetje lol er in ga zien want zoals ik me nu voel zie ik ook al heel erg op tegen alles na de geboorte. Ik zou het liefst met terugwerkende kracht niet zwanger geworden zijn en dat is voor velen die zoveel moeite er voor doen lastig te begrijpen denk ik.

Lieve dames, ik lees hier net weer een stukje mee en ga vanavond alles beter lezen. Ik herken zoveel (van toen) en wens jullie écht alle sterkte die ik maar kan bedenken. Het doet me heel wat om de dingen die jullie schrijven te lezen.

Als ik iets voor iemand kan doen: durf het te vragen, oké?

quote:

Op vrijdag 17 september 2010 10:24 schreef DaviniaHR het volgende:

maar gelukkig heb ik pas medio oktober gesprek met de bedrijfsarts, alwaar we langzaam aan gaan denken over herintegratie. duurt nog een maand.

Davinia laat je niet opjagen! Mijn arbo-arts (een schat!!!) heeft indertijd gezegd dat ik pas aan het werk moest gaan als ik me weer voelde zoals ik me graag zou willen voelen. Eerst mezelf op orde, dan mijn gezin, en pas daarna weer aan het werk. Ik vond het wel erg prettig dat hij daar zo over dacht.

DML, vijf weken, ze zijn optimistisch bij die arbo van je.
Succes morgen. Zie het als een start om weer uit je dal te klimmen.

Davinia, je hebt helemaal gelijk dat jouw kinderen beter verdienen. En dat is juist waar jij nu aan werkt. Je gaat ervoor zorgen dat ze weer helemaal JOUW als mama krijgen. En dat is moeilijk, maar je kunt het. Zij krijgen weer een mama en jij krijgt jezelf.

quote:

in de tussentijd gaat het wel ietsjes beter. ik heb meer goede momenten, waarbij ik dan primair me op de kinderen richt, om van de goede momenten te genieten. wat dan zoveel energie kost, dat ik weer finaal instort, maar dat terzijde. de kinderen hebben hun 'oude' moeder eventjes weer gehad.ik val in herhaling, geloof ik. 2 posts terug staat hetzelfde. boeit verder ook niet.

Onthoud dit. Voor momenten dat het niet goed gaat, dat het zwart is, of grijs. Lees het dan weer, zeg het hardop tegen jezelf, het gaat ietsjes beter. Met stijgen en dalen, maar de momenten dat het beter gaat zijn er.

Doe ook echt rustig aan met weer gaan werken. Je bent nog ziek. In oktober zul je echt niet beter zijn. En als je 'beter' bent, dan juist komt de klap pas. Dan pas besef je hoe het nu gaat. En dan weer in een opbouwtraject zitten, lijkt me ontzettend zwaar.

DML, wat een zware vakantie is dat geweest. Wat moeilijk zul je het hebben gehad. Als je praten lastig vind, kan het ook fijn zijn om het stukje dat je schreef over je vakantie uit te printen. En met de lijst erbij die je hebt ingevuld, weten ze al zoveel. En daar zijn, dat is al heel veel. Toen ik voor de eerste keer naar de spv'er ging, was ze verbaasd dat ik er op tijd was. Schijnbaar gaat de eerste afspraak vaak al niet door. Dus daar over de drempel stappen, dat is zo'n goed iets. Zo stoer en dapper en knap. Ook al voelt dat niet zo. Toch is het goed.


Elmo, ook al ben je goed bezig met hardlopen, het is logisch dat je je kut voelt! Totaal normaal en logisch. Als je je niet kut voelde, was je niet ziek geweest en had je niet in dit topic gepost. En ik snap helemaal dat het voor jou niet zo voelt. Ik voelde het ook niet goed toen, wat ik ook deed. Hoe knap anderen het ook vonden. Ik vond het *niks*. En dat maakt niet uit. Je doet het toch, en daar gaat het om. Wat ontzettend vervelend dat je zo lang moet wachten voor een afspraak, maar elke dag dat je hebt gehad, is weer een dag.

Ik lees hier weinig want het doet gewoon nog te veel zeer om het te lezen maar hier wil ik toch even op reageren;

quote:

Op woensdag 22 september 2010 17:10 schreef Dizzy-Miss-Lizzy het volgende:
-knip-

Ik hoop echt dat ik via hen toch nog een beetje lol er in ga zien want zoals ik me nu voel zie ik ook al heel erg op tegen alles na de geboorte. Ik zou het liefst met terugwerkende kracht niet zwanger geworden zijn en dat is voor velen die zoveel moeite er voor doen lastig te begrijpen denk ik.

Het is voor mij helemaal niet lastig te begrijpen maar juist heel erg herkenbaar. Zwanger geworden via ICSI en dan je man sméken of hij je naar het ziekenhuis wil brengen 'om ermee te stoppen'. Niet een keer, niet twee keer, maar wel drie keer vragen of het zwarte gevoel als-je-blieft gestopt kon worden. En de enige manier was naar mijn idee om te stoppen met de zwangerschap. En ja, dan heb je zoveel moeite gedaan om zwanger te worden maar daar werd het echt niet minder zwart van.
Voel je niet schuldig naar 'de moeilijk zwanger kunnen worden groep' toe, jij hebt niet om dat zwarte gevoel gevraagd, NIEMAND vraagt daarom.
Heel veel sterkte, het wordt echt weer beter


Yppy een hele dikke voor jou, omdat jij jij bent

Saffier jij slaat precies de spijker op zijn kop. Hoe vaak ik wel niet gedacht heb dat ik er mee wilde stoppen of nu ik niet meer kan stoppen waarom ik het eerder dan niet gestopt heb
Dank je wel voor je berichtje

ik verdwijn weer hier... te veel zeer merk ik. Als je wil pm-en mag dat altijd.

quote:

Op woensdag 22 september 2010 17:10 schreef Dizzy-Miss-Lizzy het volgende:
Ik zou het liefst met terugwerkende kracht niet zwanger geworden zijn en dat is voor velen die zoveel moeite er voor doen lastig te begrijpen denk ik.

Ik doe heel veel moeite om zwanger te worden maar als ik jouw verhaal (en dat van de anderen) lees, voel ik alleen maar medeleven voor jou. Ik vind het zo verdrietig dat alles nu zo zwart is, dat je het liefst niet meer zwanger zou zijn. Heel veel sterkte, Dizzy-Miss-Lizzy.

Net als Livelink, lees en leef ik mee met jullie allemaal. Omdat ik zelf op het moment niet lekker in mijn vel zit (zwak uitgedrukt), heb ik niet veel puf om te reageren. Maar ik bewonder jullie kracht (die jullie niet zien, maar ik wel) en ik wens jullie toe dat het leven snel weer leefbaar wordt voor jullie.