Depressief door de hormonen, deel 9

Elmo, welkom in dit topic...
Wat rot voor je. En wat goed dat je meeleest/-schrijft. Hopelijk verlicht de (h)erkenning iets van je afgrijselijke leegte.

Davinia, ik heb ook het gevoel dat ik uit de beginperiode veel heb gemist. Bij vlagen. Kraamtijd was knudde. Daarna een poos wel fijn. En vanaf een maand of 4 afschuwelijke gedachten en een vreselijke leegte. Maar ik heb een aantal momenten heel bewust en heel intens beleefd. Expres. Omdat ik dat absoluut wilde ervaren en opslaan. Dat is wel fijn. Maar ik voel ook weemoed als ik eraan terugdenk, zo jammer, dat ik niet op en top kon genieten. Nah, dat heb ik dubbel en dwars ingehaald.

Elmo, helaas welkom hier . Ik hoop dat je gauw met behandeling en medicatie kan beginnen

Davinia, je weet niet half hoe blij ik voor je bent dat het toch kan, borstvoeding en medicijnen. Zo goed dat je zelf onderzoek hebt gedaan en niet meteen die andere optie hebt gekozen. Juist omdat dit voor jou zo speelde.
De eerste tijd heb ik inderdaad veel gemist, maar daar heb ik me nooit schuldig over gevoeld. Ik was tenslotte niet met opzet ziek. Ik wist niet beter of het was het eerste half jaar normaal hoe het ging. En ik ben sowieso een mens dat belangrijke gebeurtenissen 'opslaat'. Het gevoel daarbij is wel anders nu, maar ik maak mezelf dus zeker geen verwijten oid.
Mijn psycholoog waarschuwde me al voor, maar die 'klap' kwam inderdaad pas toen het beter ging, toen begon ik te beseffen wat ik had gemist. In die tijd heb ik ook nagedacht of ik een tweede wilde. Om het mee te maken, alsnog. Tot ik me besefte dat ik het niet mee wilde maken van een tweede kindje, maar van de eerste. En die tijd is niet terug te draaien. Met een tweede zou ik die momenten van de eerste keer dus nooit terugkrijgen. Dat sterkte me zeker in de beslissing om me te laten steriliseren.


DML, wat ontzettend vervelend dat je zo lang moet wachten. Ben eerlijk op die vragenlijsten en tijdens gesprekken. Die mensen daar zijn wel wat gewend en hoe eerlijker jij bent, hoe sneller je de juiste hulp krijgt. En schrijf hier gewoon lekker over jezelf, echt, dat maakt niet uit. Het is nu voor jou een uitlaatklep om wat kwijt te kunnen en als het over een tijd beter gaat met jou, kun je er weer voor een ander zijn. Die tijd komt.. Eerst voor jezelf zorgen nu.

Basboussa, jij ook al in dit topic. Het verbaasd me niet, na wat je al postte, maar om het dan hier te zien is toch een bevestiging die je eigenlijk niet wilt.

Elmo, jij ook welkom hier. Al is dat wat vreemd om te zeggen. Het heeft mij geholpen om het als een gegeven te zien dat 'genieten' niet bestond. Om de tijd door te komen, gingen we vaak naar buiten. Lekker in de frisse lucht, niet nadenken, wandelen, naar de kinderboerderij. Maar ik werkte nog wel, dus die tijd was beperkt.

En dames, voor jullie allemaal: mijn pm box staat open.

YPPY, had je mn PM van de 25e nog gehad? (Ik vertrouw mn PM-box niet meer )
Eerst douchen, dan maar weer eens updaten hier

zo, uitgedoucht

afgelopen donderdag ben ik meteen begonnen met de medicatie. en we hebben er geen last van! dat is een hele opluchting. over 1,5 wk gaan we weer verhogen, dus dat wordt weer ff spannend, maar vooralsnog gaat het goed.
dit spul moet langzaam opgebouwd worden, dus het is nog even wachten tot het echt weer beter wordt, dus daar hoop ik ook niet op. maar dat deze eerste stap goed is gegaan, helpt wel al een beetje. haalt wat onzekerheden weg. eventjes.

en als het even kan, en ik heb wat energie over, doe ik mijn uiterste best om zo beuwst mogelijk van de kinders te genieten. dat komt eerst. dat ik daarna weer compleet afgedraaid ben, is een tweede. ze hebben eventjes hun oude, vertrouwde mama weer kunnen hebben.

op mn werk heb ik het nu ook aan een paar mensen verteld. als je zegt dat je medicatie nodig hebt, kijken ze meteen van 'owh, dan is het dus best ernstig ' nooit geweten dat medicatie nog een dergelijk voordeel had. ach, en het geeft ook rust. het is een medisch probleem, het is niet mijn schuld. met mijn gestel was het een kwestie van WANNEER ik iets zou ontwikkelen, niet OF ik een stemmingsstoornis zou ontwikkelen. iets met tikkende tijdbommen en zo.

elmo, hoe herkenbaar wat je schrijft! vooral ook de tijd wegkijken... dat had ik heel sterk afgelopen woensdag met beide kinders thuis. hoe kom je in vredesnaam de dag door? waarom kan ik nu niks leuks doen met de kinderen? mag ik weer naar bed? nee, kan niet, want de kinderen moeten verzorgd worden. tsja, dat doe je dan. maar vraag me niet hoe

en soms denk ik: wat nou als de kinderen later gaan googlen en dit vinden? naja, dan zien ze dat hun mama een moeilijke tijd heeft gehad. dat ik ook maar menselijk ben. dat ik ondanks alles probeer van ze te genieten. dat dat niet echt lukt nu, en dat ik daar veel verdriet van heb. mogen ze prima weten.

hoe is het met DML en basboussa?

was net bij orea op kraamvisite.
woei, dat kwam hard binnen! hoe klein Leia nog is! hoeveel aviva zich dus al heeft ontwikkeld!
en hoeveel daarvan heb ik dus niet volledig meegemaakt nu?

moest best ff slikken

pfff...

hoe gaat het met de andere dames hier?

ik heb vanochtend mijn servicedagen op het kdv geïncasseerd voor eli. de komende weken gaat hij op mijn mamadag ook naar het kdv. het is me te zwaar. aviva blijft wel thuis op woensdag. ik mis al teveel van haar nu, ik ga haar niet nog een extra dag wegbrengen. dan hebben we een dagje samen. kan mss wel gezellig zijn. ofzo.

vorige week ben ik met eli gaan peuterzwemmen. hartstikke leuk, tot ik door de inspanning (vrolijk en vriendelijk blijven tegen peuter die zijn eigen plan trekt ipv gewoon mee te doen met de les) in de kleedkamer bijna van mn stokje ging. werd echt helemaal naar, en thuis was ik nog steeds aan het trillen.

donderdag en vrijdag waren de kinderen ook thuis, en hebben we bij de schoonouders gecrashed. letterlijk gecrashed. we zouden thuis zijn, maar de inspanning van woensdag, in de synagoge mooie schijn spelen "hoe gaat het? goed, hoor! en op je werk? ja, prima!" was echt te veel.

kzal maar niet uitwijden over mijn schuldgevoelens dat ik niet meer voor mijn kinderen kan zorgen. dat ik ze moet uitbesteden. ik kan ze prima een luiertje omdraaien en eten geven, maar ECHT verzorgen, gezellige dingen met ze doen, gaat nu niet. en ze verdienen meer dan dat. Als dat betekent dat ze die verzorging beter krijgen op het kdv, of dat ik daar hulp bij nodig heb, dan moet dat gedaan worden. hoeveel pijn dat ook doet. het is beter voor ze dat ik over mijn eigen ego (of wat daarvoor door moet gaan) heen stap en doe wat het beste is voor de kinderen. zegt mijn ratio.

in de tussentijd gaat het wel ietsjes beter. ik heb meer goede momenten, waarbij ik dan primair me op de kinderen richt, om van de goede momenten te genieten. wat dan zoveel energie kost, dat ik weer finaal instort, maar dat terzijde. de kinderen hebben hun 'oude' moeder eventjes weer gehad._{ik val in herhaling, geloof ik. 2 posts terug staat hetzelfde. boeit verder ook niet.}
of die verbetering nou komt door de rust die we 'gekocht' hebben door bij de schoonouders te crashen, door een bepaalde acceptatie, of door de medicijnen, ik weet het niet. kan me ook niet schelen. de dalen zijn echter nog steeds even diep, dus zoveel zal de medicatie nog niet doen... ach, we zitten pas op 10% van de verwachte werkbare dosering. kan geen wonderen verwachten.

verder is het vooral hopen dat het na donderdag (verhoging van de dosis) weer ietsjes beter gaat.

kwartet!

Ik zal later vandaag ook ff updaten hier! Heb nu maar 1 hand ter beschikking om te typen, aangezien Tirza net op mijn arm in slaap is gevallen.........

Maar als ik jouw 'verhaal' lees Davinia, dan lijkt het wel alsof ikzelf heb meegetypt, brrrrrrrr, erg herkenbaar.

DaviniaHR, ik heb geen tips of wijze woorden voor je, maar wel een knuffel.

Davinia, ik hoop dat er steeds meer goede dagen zullen komen, met minder diepe dalen.
Knap hoe je bezig bent, pas goed op jezelf

quote:

Op maandag 13 september 2010 11:22 schreef Nijna het volgende:
Davinia, ik hoop dat er steeds meer goede dagen zullen komen, met minder diepe dalen.
Knap hoe je bezig bent, pas goed op jezelf

Dat! En uiteraard ook van mij een

Hallo,

Hier dan mijn update (wat ik eigenlijk al een paar dagen geleden zou doen, maar toen kwam het er weer eens niet van).
Het gaat hier nog steeds niet zo jofel. Ik ben intussen bij de bedrijfsarts geweest en ik hoef voorlopig nog niet te werken (fjoewww). Was ff bang dat ze me weer een paar uurtjes wilde laten proberen, maar gelukkig zag ze in dat dat totaal nog niet gaat!
Wat hier aangegeven werd om lekker te gaan wandelen om de tijd door te komen...............ik zou wel willen, maar het komt er gewoon niet van. Ik kan mezelf daar echt niet toe zetten en zie het dan alleen maar als een hele opgave om dat te "moeten" doen.
Ik merk dat ik steeds feller reageer op Tirza, en dit wil ik helemaal niet! Ze is zo lief en leuk, maar ze is een pittige tante met een gigantisch eigen willetje en daar kan ik op dit moment gewoon niet goed mee overweg. Ze gaat nog steeds 2 dagen naar de gastouderopvang en 1 dag is vriendlief thuis en de andere 2 dagen zoek ik altijd wel iets om de dag door te komen. Als ik maar niet de hele dag met Tirza alleen hoef te zijn.
Vaak heb ik zin om gewoon ff een potje te janken , maar dan komt het er gewoon niet uit.
Ben weer begonnen met hardlopen, men zegt dat dat goed is bij een depressie, en ik wilde ook graag weer gaan lopen. Ook al moet ik dan wel weer uitkijken met mijn bekken, aangezien dat ook nog niet helemaal jofel gaat!
En dan krijg je te horen dat je goed bezig bent! Jippie! Waarom voel ik me dan zo kut?! En is alles wat ik doe zo'n gigantische opgave om het daadwerkelijk voor elkaar te krijgen?! Ja poepoe, goed bezig! Het zal wel.
De arts bij wie ik 4 weken geleden ongeveer een intake gesprek heb gehad, heeft tegen vriendlief gezegd nadat ik 'besproken' ben, dat de behandeling/medicatie obv een psychiater over max. 4 weken zou starten. Dit was dan soort van spoed omdat er ook een baby bij betrokken is, anders zou het zo 2-3 maanden kunnen duren voordat ik aan de beurt ben. Maar goed, van die 4 weken zijn er morgen 3 om, dus het zal mij benieuwen! Ook krijg ik dan een PIT-verpleegkundige thuis om de boel hier weer een beetje op gang te krijgen en meer vertrouwen te krijgen in mezelf wat betreft de verzorging van Tirza.
Dat was weer ff een updeetje van mijn kant.
voor iedereen die er eentje kan gebruiken!

hmm, dan zijn 4 weken best lang. flauw/vervelend dat 't niet eerder kan. veel sterkte met het doorkomen van de overige 3! en ik vind 't knap dat je wel begonnen bent met hardlopen. hopelijk helpt dat binnenkort al een beetje.

quote:

Op donderdag 16 september 2010 09:47 schreef Elmo76 het volgende:
Ben weer begonnen met hardlopen, men zegt dat dat goed is bij een depressie, en ik wilde ook graag weer gaan lopen. Ook al moet ik dan wel weer uitkijken met mijn bekken, aangezien dat ook nog niet helemaal jofel gaat!
En dan krijg je te horen dat je goed bezig bent! Jippie! Waarom voel ik me dan zo kut?! En is alles wat ik doe zo'n gigantische opgave om het daadwerkelijk voor elkaar te krijgen?! Ja poepoe, goed bezig! Het zal wel.

Ja, goed bezig. Dat dat niet zo voelt, hoort bij de depressie. Het kloterige is (in mijn ervaring tenminste) dat je, als je depressief bent, per definitie géén zin hebt in alles wat goed voor je is: bewegen, praten, op tijd je bed uitkomen, relativeren. Het lijkt gewoon niet te gaan en steeds blijft een stemmetje maar zeggen dat het toch geen zin heeft. En toch moet je het doen, omdat je met je verstand weet dat het het beste is. Je hoeft het niet leuk te vinden, je moet het gewoon doen, gewoon doorgaan met die zogenaamd goede dingen. Het resultaat laat misschien even op zich wachten maar het komt er wel. Sterkte!

Davinia, ik las dat je in de synagoge mooi weer speelde. Waarom? Tenminste, ik snap het wel, dat je die neiging hebt, maar is het ook een keuze om het niet met de mensen daar te delen?

dames, dank voor jullie reacties!

khad eerder weer willen posten, maar was ff niet in de juiste stemming (huhu ) ervoor

elmo, idd, iedereen roept dat je het zo goed aanpakt, maar dat voelt helemaal niet zo! zeer herkenbaar.
helpt het hardlopen? had je niet ook bekkenklachten? gaat het lopen dan wel?

cantare, de mensen in de synagoge spreek ik mss 1x per maand of zo, max. het zijn geen vrienden, dus die hoeven echt niet van de hoed en de rand te weten. het is meer beleefd dat ze ff vragen, dan dat ze het echt willen weten. dit soort dingen wil ik toch bespreken met mensen die je vertrouwt, zeg maar. en hier, maar das anders. niet heel erg anoniem met zo'n doorzichtige nick, maar ook niet heel persoonlijk. kweetniet, voelt anders.

hier gaat het een beetje de goede kant op.
maar dat doet me wel beseffen hoe diep ik zat/zit. het is al echt beter, maar ik ben er nog LANG niet. hoe diep zat ik dan wel niet, als de top nog superver weg, maar het diepste dal ook al een stukje gepasseerd is? ik weet nog niet wat ik ervan vind, eigenlijk. (en of ik er iets van moet vinden.)

het begon met een overvol hoofd dat steeds verder volliep, tot het ahw op tilt sloeg, en er dus niets meer in of uit kwam (zitten metje ogen dicht, wachten tot je weer enigszins coherent kan denken). en dat is best heel erg naar. en dan soms, heel soms, ging het licht weer aan en zag ik de mooie kleuren van de bomen en zo.
nu, als ik alleen ben en rustig kan scharrelen, gaat het eigenljik best prima. naar verhouding. er is helemaal niks nodig om weer in zo'n dip te zakken (boodschappenlijstje wat net te lang is, of vlokken willen eten, maar die niet in huis hebben, dat werk). maar ze duren minder lang en ik kom er sneller weer uit.
tsja, en als de kinderen thuis zijn is het nog wel moeilijk. dingen in de juiste volgorde doen, reageren als ze erom vragen, terwijl mijn hoofd ergens anders is. dat snelle schakelen lukt nog totaal niet. maar ja, ik kan geen wonderen verwachten. ik ken mn grenzen beter en die bewaak ik als een leeuwin. want als ik dat niet doe, verzand je weer in zo'n akelig dal.

dit gezegd hebbende moet ik er nog steeds niet aan denken om weer te gaan werken dan moet je echt de hele dag coherent denken en zo. die paar uur samen met de kinderen (en PR) is al veel. en dat stelt eigenlijk niks voor vergeleken met de eisen die een werkdag aan je stellen.
maar gelukkig heb ik pas medio oktober gesprek met de bedrijfsarts, alwaar we langzaam aan gaan denken over herintegratie. duurt nog een maand.

heb gisteravond de dosis verhoogd. kvoel het wel een beetje (bijwerkingen). gisteravond helemaal, maar nu toch ook nog wel. aviva reageerde iig niet na de ochtendvoeding, dus dat geeft ook wel rust.

Elmo, wat een moelijke situatie. Ik hoop dat je snel je beter gaat voelen en je snel medicijnen kunt krijgen.

Davina, kleine stapjes.....

Davina, zoals chacama zegt, kleine stapjes zorgen er ook voor dat je er uiteindelijk komt.

Elmo, wat balen dat je zolang moet wachten op hulp. Maar het klinkt wel alsof je goede hulp gaat krijgen en dat is ook belangrijk.

Er werd gevraagd hoe mijn vakantie was ergens anders.
Ik vond het moeilijk. De eerste week in Zwitserland is een erg bekende omgeving voor ons dus veel dichtbij uitstapjes kenden we al wat het vermaak lastig maakte.
Sowieso heb ik nog steeds zetpillen nodig tegen de misselijkheid en die hebben als bijwerking slaperigheid en ik MOET dus echt 's middags wat slapen. Als het zonnetje dan niet schijnt is het voor Mr.DML ook moeilijker zich te vermaken. Ik had hier dus de hele vakantie nogal een schuldig gevoel over wat volgens hem niet nodig was maar ja wat in de kop zit...

De tweede week in Italie zaten iets meer goede dagen tussen. De meneer vermaakte zich bij het zwembad en vond me gezellig bij het eten 's avonds. Toch telde ik elke dag de dagen af tot we de thuisreis zouden aanvaarden en dacht ik elke morgen 'nog zoveel uren voordat deze dag weer voorbij is.'

Als we eenmaal ergens waren ging het meestal trouwens best aardig voor eventjes. Mr.DML heeft niet moeilijk gedaan over korte bezoekjes aan stadjes en zei na afloop telkens dat hij trots was op me. Ook zijn we twee keer uit eten geweest met vrienden in Zwitserland en dat ging heel goed. Afleiding helpt zeker wel maar ik zie er van te voren zoooooooooo tegenop. Het idee van dingen doen maakt al moe en lam terwijl het verwachte nare gevoel tijdens de activiteit lang niet altijd op komt.

Ik vind het thuis zijn wel weer heel prettig. Ik hoef niet sociaal te zijn omdat de meneer is werken maar hij vindt mij somberder.
Ik heb gewoon niet zo'n zin om te praten geloof ik.
Morgen ga ik naar Psyq en zal ik vast een hoop moeten praten. Ik zie er al tegenop. Vandaag moest ik naar de arbo-arts en ik had zo geen zin gewoon omdat ik niet wil praten over hoe ik me voel. Maar goed ik hoef de komende vijf weken nog niet te werken dus schijnbaar toch genoeg verteld daar.
Ook allerlei vragenlijsten ingevuld voor morgen en als je die antwoorden op een rijtje ziet is het allemaal wel een erge stemming.
Ik hoop echt dat ik via hen toch nog een beetje lol er in ga zien want zoals ik me nu voel zie ik ook al heel erg op tegen alles na de geboorte. Ik zou het liefst met terugwerkende kracht niet zwanger geworden zijn en dat is voor velen die zoveel moeite er voor doen lastig te begrijpen denk ik.

Lieve dames, ik lees hier net weer een stukje mee en ga vanavond alles beter lezen. Ik herken zoveel (van toen) en wens jullie écht alle sterkte die ik maar kan bedenken. Het doet me heel wat om de dingen die jullie schrijven te lezen.

Als ik iets voor iemand kan doen: durf het te vragen, oké?

quote:

Op vrijdag 17 september 2010 10:24 schreef DaviniaHR het volgende:

maar gelukkig heb ik pas medio oktober gesprek met de bedrijfsarts, alwaar we langzaam aan gaan denken over herintegratie. duurt nog een maand.

Davinia laat je niet opjagen! Mijn arbo-arts (een schat!!!) heeft indertijd gezegd dat ik pas aan het werk moest gaan als ik me weer voelde zoals ik me graag zou willen voelen. Eerst mezelf op orde, dan mijn gezin, en pas daarna weer aan het werk. Ik vond het wel erg prettig dat hij daar zo over dacht.

DML, vijf weken, ze zijn optimistisch bij die arbo van je.
Succes morgen. Zie het als een start om weer uit je dal te klimmen.

Davinia, je hebt helemaal gelijk dat jouw kinderen beter verdienen. En dat is juist waar jij nu aan werkt. Je gaat ervoor zorgen dat ze weer helemaal JOUW als mama krijgen. En dat is moeilijk, maar je kunt het. Zij krijgen weer een mama en jij krijgt jezelf.

quote:

in de tussentijd gaat het wel ietsjes beter. ik heb meer goede momenten, waarbij ik dan primair me op de kinderen richt, om van de goede momenten te genieten. wat dan zoveel energie kost, dat ik weer finaal instort, maar dat terzijde. de kinderen hebben hun 'oude' moeder eventjes weer gehad.ik val in herhaling, geloof ik. 2 posts terug staat hetzelfde. boeit verder ook niet.

Onthoud dit. Voor momenten dat het niet goed gaat, dat het zwart is, of grijs. Lees het dan weer, zeg het hardop tegen jezelf, het gaat ietsjes beter. Met stijgen en dalen, maar de momenten dat het beter gaat zijn er.

Doe ook echt rustig aan met weer gaan werken. Je bent nog ziek. In oktober zul je echt niet beter zijn. En als je 'beter' bent, dan juist komt de klap pas. Dan pas besef je hoe het nu gaat. En dan weer in een opbouwtraject zitten, lijkt me ontzettend zwaar.

DML, wat een zware vakantie is dat geweest. Wat moeilijk zul je het hebben gehad. Als je praten lastig vind, kan het ook fijn zijn om het stukje dat je schreef over je vakantie uit te printen. En met de lijst erbij die je hebt ingevuld, weten ze al zoveel. En daar zijn, dat is al heel veel. Toen ik voor de eerste keer naar de spv'er ging, was ze verbaasd dat ik er op tijd was. Schijnbaar gaat de eerste afspraak vaak al niet door. Dus daar over de drempel stappen, dat is zo'n goed iets. Zo stoer en dapper en knap. Ook al voelt dat niet zo. Toch is het goed.


Elmo, ook al ben je goed bezig met hardlopen, het is logisch dat je je kut voelt! Totaal normaal en logisch. Als je je niet kut voelde, was je niet ziek geweest en had je niet in dit topic gepost. En ik snap helemaal dat het voor jou niet zo voelt. Ik voelde het ook niet goed toen, wat ik ook deed. Hoe knap anderen het ook vonden. Ik vond het *niks*. En dat maakt niet uit. Je doet het toch, en daar gaat het om. Wat ontzettend vervelend dat je zo lang moet wachten voor een afspraak, maar elke dag dat je hebt gehad, is weer een dag.

Ik lees hier weinig want het doet gewoon nog te veel zeer om het te lezen maar hier wil ik toch even op reageren;

quote:

Op woensdag 22 september 2010 17:10 schreef Dizzy-Miss-Lizzy het volgende:
-knip-

Ik hoop echt dat ik via hen toch nog een beetje lol er in ga zien want zoals ik me nu voel zie ik ook al heel erg op tegen alles na de geboorte. Ik zou het liefst met terugwerkende kracht niet zwanger geworden zijn en dat is voor velen die zoveel moeite er voor doen lastig te begrijpen denk ik.

Het is voor mij helemaal niet lastig te begrijpen maar juist heel erg herkenbaar. Zwanger geworden via ICSI en dan je man sméken of hij je naar het ziekenhuis wil brengen 'om ermee te stoppen'. Niet een keer, niet twee keer, maar wel drie keer vragen of het zwarte gevoel als-je-blieft gestopt kon worden. En de enige manier was naar mijn idee om te stoppen met de zwangerschap. En ja, dan heb je zoveel moeite gedaan om zwanger te worden maar daar werd het echt niet minder zwart van.
Voel je niet schuldig naar 'de moeilijk zwanger kunnen worden groep' toe, jij hebt niet om dat zwarte gevoel gevraagd, NIEMAND vraagt daarom.
Heel veel sterkte, het wordt echt weer beter


Yppy een hele dikke voor jou, omdat jij jij bent

Saffier jij slaat precies de spijker op zijn kop. Hoe vaak ik wel niet gedacht heb dat ik er mee wilde stoppen of nu ik niet meer kan stoppen waarom ik het eerder dan niet gestopt heb
Dank je wel voor je berichtje

ik verdwijn weer hier... te veel zeer merk ik. Als je wil pm-en mag dat altijd.

quote:

Op woensdag 22 september 2010 17:10 schreef Dizzy-Miss-Lizzy het volgende:
Ik zou het liefst met terugwerkende kracht niet zwanger geworden zijn en dat is voor velen die zoveel moeite er voor doen lastig te begrijpen denk ik.

Ik doe heel veel moeite om zwanger te worden maar als ik jouw verhaal (en dat van de anderen) lees, voel ik alleen maar medeleven voor jou. Ik vind het zo verdrietig dat alles nu zo zwart is, dat je het liefst niet meer zwanger zou zijn. Heel veel sterkte, Dizzy-Miss-Lizzy.

Net als Livelink, lees en leef ik mee met jullie allemaal. Omdat ik zelf op het moment niet lekker in mijn vel zit (zwak uitgedrukt), heb ik niet veel puf om te reageren. Maar ik bewonder jullie kracht (die jullie niet zien, maar ik wel) en ik wens jullie toe dat het leven snel weer leefbaar wordt voor jullie.