Leven/omgaan met een handicap en/of chronische ziekte

En dat is weer iets wat je helaas pas snapt als je het zelf meemaakt

Ik heb 1 vriendin die om het grof te zeggen ook half uit elkaar valt zoals ik doe en dan is het soms toch wel erg makkelijk ff ongeneerd gal spuien omdat ze precies begrijpt wat ik bedoel!

Ik was vroeger ook heel creatief met dingen bedenken als ze na 1,5 jaar vroegen waarom ik nog steeds een kruk had.. Gelukkig zijn er ook mensen die er mee omgaan!
Twee jaar geleden bij studie kwam er na 3/4 jaar wat geroddel en gefluister over mijn kruk en of het wel echt was (heb dat ding 60% van de tijd nodig zeg maar).. Dag later waren er 2 gewoon zo bijdehand om heel eerlijk en normaal te vragen wat er nou precies was.. Nou even uitleg en hoop vragen en vanaf dat moment was het gewoon normaal! Dat was wel een relaxt moment

Het is ook gewoon moeilijk om mee om te gaan als een ander wat heeft. Wat iemand anders ook al zei, als je ziek bent of bent geweest kun je je zo goed voorstellen dat een ander enorm kan balen van hoe de omgeving reageert - maar dat wil niet zeggen dat wij in dit topic ineens veel beter zijn in omgaan met zieken in onze omgeving.

Want hoe weet je of diegene nou net baalt van het gebrek aan begrip, zich genegeerd voelt, juist wil dat mensen doen alsof er niets veranderd is, wel hulp wil met praktische dingen, dat juist genant vindt.... Je weet het gewoon niet. Ik merk dat als een vriend of vriendin wat heeft het wel helpt, omdat ik het bespreekbaar durf te maken en gewoon vraag waar iemand wel of niet behoefte aan heeft en daardoor ben ik wel een steun geweest voor vrienden en vriendinnen. Maar kennissen? Collega's waarmee je normaal alleen over de voetbal praatte? Blijft gewoon enorm moeilijk....

[ Bericht 50% gewijzigd door trovey op 15-08-2010 19:01:15 ]

Ook relevant voor sommige users hier. Wajong een niksnutten uitkering?

quote:

Op zondag 15 augustus 2010 17:38 schreef kwiwi het volgende:
Ik had dat heel erg in het revalidatiecentrum. De eerste paar weken heb ik daar rondgelopen met de gedachte `wat doe ik hier in godsnaam, wat al die anderen hebben is veel erger `.

Ik heb het zelfs als ik aan mezelf terugdenk. Hoe afschuwelijk het ook was, of misschien wel des te afschuwelijker het was, je vergeet het. Misschien uit een soort zelfbescherming ofzo. Soms praat een familielid er over hoe ik er destijds bij zit of lag en dan denk ik fuck, dat is waar ook.

Toen ik nog ziek was vond ik dat ook vaag, toen ik een tijd in de rolstoel zat raakte ik het begrip kwijt voor lopen. Ik kon me niet meer voorstellen hoe het was om te kunnen lopen. Als ik mensen op TV bijvoorbeeld een sprintje zag trekken zag ik dat op dezelfde manier als wanneer je superman door de lucht ziet vliegen. Je lichaam 'doet niet mee' ofzo. Dat andere mensen dat gewoon konden vond ik een heel vreemd idee en ik dacht er ook liever niet over na.

Datzelfde heb ik nu ik weer 'normaal' ben met ziek zijn. Ik zou het als de beste moeten weten en toch zit er een soort onwil in je denken waar je bewust doorheen moet breken om weer te weten hoe het was of je echt in te leven in een ander persoon in een stoel. Toen ik een aantal weken weer in een rolstoel kwam te zitten omdat ik mn enkelbanden scheurde op een vreemde manier, kwam er ineens enorm veel woede. Want dit keer was ik een gezond mens in een rolstoel, geen doodmoe mens die nauwelijks haar armen op kon tillen. En ging ik dus gewoon naar het al geboekte weekendje Antwerpen. God wat was ik kwaad. Gehandicaptentoilet in een restaurant was op de 2e verdieping zonder lift. De ober wist niet waar ie kijken moest toen ik veel te hard informeerde of het soms bedoeld was voor slechthorenden, dat gehandicaptentoilet van ze. De metro had maar bij 1 station een lift, zelfs bij het hoofdstation (treinstation CS) kon ik niks. Woe-dend. In het hotel zou ook een invalidentoilet zijn. Stond een betonnen paal voor op 90 cm. van de deur waar je dus met een standaard stoel niet tussen door kan. Manager die uiteindelijk maar een walgelijke upgrade aanbood omdat ik me niet de mond liet snoeren en mensen begonnen te staren. Uitje naar de zoo, die adverteert goddomme met geschiktheid voor invaliden. Kom je bij het invalidentoilet, staan er een kruiwagen en een stel harken in opgeslagen.



Al die woede van destijds, toen ik de puf niet had om bij balies te klagen en nooit meer uit die verdomde rotstoel te komen kwam boven. Ik was echt geen leuk persoon dat weekend....

quote:

Op zondag 15 augustus 2010 17:41 schreef Rubber_Johnny het volgende:
Ook relevant voor sommige users hier. Wajong een niksnutten uitkering?

Je bestempelt al die mensen hier al als nietsnutten?

MS hier, nog redelijk weinig klachten door medicatie, maar pffft wat kunnen sommige gezonde mensen zeiken over kleine pijntjes of "onbelangrijke" ongemakjes

^{En wat me stiekem ook frustreert, zijn alle gezonde mensen om me heen die altijd overal maar energie voor hebben enzo}

quote:

Op zondag 15 augustus 2010 16:39 schreef lynda het volgende:

[..]

Of gewoon de zin niet hebben om het weeeeeeeeeeeeeeeeeeeeer uit te leggen..

ja, ook dat ken ik maar al te goed. ik ben er zelfs een tijdje door in een sociaal isolement gekomen omdat het gewoon niet aankon om het weeeer 20x uit te leggen op een verjaardagsfeest.

mijn revalidatietherapie betekende ook gesprekken met een psycholoog. ondanks dat ik daar niet de beste herinneringen aan bewaar heeft het op bepaalde punten wel geholpen. tegenwoordig leg ik het niet meer uit wanneer er naar gevraagd wordt. ik zeg standaard dat het wel goed gaat.

quote:

Op zondag 15 augustus 2010 17:41 schreef Rubber_Johnny het volgende:
Ook relevant voor sommige users hier. Wajong een niksnutten uitkering?

Meeste mensen die een Wajong uitkering hebben, die hebben dat ook omdat ze echt niet kunnen werken maar er zijn wel jongeren die ervan profiteren, ik ken iemand met borderline die zo'n uitkering heeft maar wel in het weekend allerlei pillen slikt en vaak niet naar psycholoog gaat, ja die mensen verdienen het dan ook niet

Edit: later ff opnieuw tikken

[ Bericht 27% gewijzigd door twentemeisje op 15-08-2010 20:44:21 ]

quote:

Op zondag 15 augustus 2010 20:38 schreef Sofia90 het volgende:
ik ken iemand met borderline die zo'n uitkering heeft maar wel in het weekend allerlei pillen slikt en vaak niet naar psycholoog gaat, ja die mensen verdienen het dan ook niet

Dat is juist het hele punt met borderline, dat je niet in staat bent verantwoordelijke afwegingen te maken. Dat je drugs gebruikt ook al helpt het je de vernieling in, dat je niet naar de psych gaat omdat je op het moment van de afspraak ineens bedenkt dat je iets anders wil doen en niet nadenkt over de gevolgen, dat je bij iedere nieuwe baan weer niet op komt dagen of ruzie maakt met je baas of geld uit de kas in je zak steekt. Achteraf weet je ja dat was enorm stom, maar dan toch op het moment zelf niet de afweging maken die andere mensen maken (ja ik wil liever uitslapen maar dan raak ik mn baan kwijt dus hup de douche in).

Om even terug te komen op mijn tvp
Ik heb vanaf mijn 12e ongeveer klachten gehad met beide knieën. Eerst dachten de artsen aan een gescheurde meniscus [ik sportte 4 keer in de week] en werd 'rust houden' aangeraden. Toen het maar terug bleef komen gingen ze uiteindelijk wat meer onderzoek doen en bleek het RA te zijn [reuma met gewrichtsontstekingen].

Hierdoor heb ik vanaf toen amper nog kunnen sporten [behalve fysiotherapie, voorheen deed ik aan sportklimmen en snowboarden] en had ik iedere 6 a 8 weken een flinke ontsteking aan een van mijn knieën. Hier moest dan vervolgens, als de pijn me echt te veel werd, vocht uit gehaald worden en medicatie er in. Dan duurde het een aantal dagen voor het weer wat beter ging.
Hier kwamen ook veel medicijnen bij kijken die niet allemaal even goed werkten en ik heb me echt een soort proefkonijn gevoeld tijden lang. Verder heb ik best een deuk opgelopen door het stoppen met sporten. Klimmen was op dat moment echt een groot deel van mijn leven en door de reuma wilde ik eigenlijk niet meer in de klimhal komen omdat ik bang was voor mijn reactie. Ik voelde me niet 'ziek' maar kon toch ook niet doen wat ik wilde en niemand nam het [op school bijvoorbeeld] echt serieus omdat ik, op momenten dat ik geen ontstekingen had, ook gewoon vrolijk rondhuppelde.
Mijn vrienden gingen er gelukkig wel goed mee om en tilden me desnoods de halve stad door zodat ik toch mee kon naar vanalles. Vooral mensen die niet precies wisten wat er was reageerden raar.
Eigenlijk wilde ik er nooit echt over nadenken hoe het met mijn verdere leven zou moeten. Ik heb heel veel school gemist en was door alle ziekenhuis-gedoe ook niet gemotiveerd dus mede daardoor heb ik er 8 jaar over gedaan om mijn VWO-diploma te halen.

Pas de afgelopen paar jaar ben ik langzaam toch voorzichtig weer wat gaan sporten. Het bleek best wel te kunnen om een weekje te klimmen of snowboarden, alleen kon ik dan vervolgens twee weken niet lopen. Als je dit een beetje goed plant is het best te doen en ik vond het zo de moeite waard om weer lekker bezig te zijn.
Wat ik vooral vervelend vond is dat ik zoveel pillen moest slikken en ook wekelijks een injectie [die ik zelf deed]. Daarnaast natuurlijk vaak naar het ziekenhuis en de fysio.

Vorige zomer had ik vage buikklachten maar ik dacht dat ik gewoon iets verkeerds gegeten had of iets dergelijks. Ik ging naar de fysio en vertelde het terloops aan hem, waarna hij me semi-grappig in mijn buik porde. Daardoor ging ik even out van de pijn en ben naar het ziekenhuis gegaan met een verdenking van een ontstoken blinde darm. Ik werd meteen opgenomen en een hoop echo's, bloedtests en een colonoscopie later bleek dat ik ook de ziekte van Crohn heb.
Voor ik dit ook maar kon beseffen bleek dat dit qua medicatie wel eens gunstig kon zijn. Er zijn nieuwe medicijnen [TNF-alfa blokkers] die voor zowel RA als Crohn heel goed zouden moeten werken. De reden dat ik die nog niet eerder had gekregen is dat ze nogal aan de prijs zijn.
Sinds ik met Humira [een van die TNF-blokkers dus] ben begonnen, nu bijna een jaar geleden, heb ik nergens meer last van gehad. Ik heb zelfs anderhalve week gesnowboard van de winter zonder enig probleem en ben nu langzaamaan [mijn lichaam is natuurlijk niet al te sterk na al die jaren stilzitten] weer aan het klimmen.

Ik gebruik nu ook andere injecties dan eerst, een soort schiet pen zoals bij suikerziekte die wel pijn doet maar in ieder geval automatisch gaat. Het enige echte nadeel is dat mijn weerstand door het medicijngebruik flink achteruit is gegaan. Ik ben vaak verkouden en wondjes genezen slecht. Ook ben ik snel moe en heb ik concentratieproblemen. Gelukkig is dat met mijn huidige studie [nog] geen probleem. Ik kan mijn tijd zelf vrij goed indelen en werk er zelfs een dag in de week bij.
Verder is het nog deels onbekend wat deze medicatie op de lange termijn voor bijwerkingen kan hebben maar daar probeer ik me niet te bang over te maken, het is zo fijn dat ik nu geen klachten heb dat het me ook eigenlijk even nog niet kan schelen.
Het kan zomaar zo zijn dat ik voor de rest van mn leven deze medicatie moet blijven gebruiken maar de voordelen zijn, tot nu toe, zo enorm dat me dat verder niet beangstigt.


Oh en over de Wajong-uitkering. Toen ik alleen nog last van mijn reuma had kon ik die niet krijgen omdat ik niet arbeidsongeschikt was volgens hun maar een baan behouden waarbij je om de paar weken 2 weken afwezig bent is vrij lastig. Thuiswerk was niet echt een optie omdat ik nog zo jong was en als ik een ontsteking had kon ik met veel pijn en moeite nog net naar het toilet hobbelen maar verder niets.
Nu de Crohn er bij is gekomen krijg ik vanaf volgende maand [eerst een jaar wachttijd] wel een Wajong-uitkering.
Ik moet eerlijk zeggen dat deze uitkering wel een van de redenen is dat ik mijn studie nu af kan maken. Een uitwonende beurs is niet al te veel geld en mijn ouders hebben ook niet oneindig veel geld. Ik heb natuurlijk geld kunnen lenen bij de IBG maar dat is ook niet ideaal en zo'n uitkering is er niet voor niets.
Als ik afgestudeerd ben hoop ik gewoon te kunnen gaan werken, desnoods parttime, en ik ben ook zeker niet van plan voor de rest van mijn leven een uitkering 'te trekken'.
Ik hoor natuurlijk ook verhalen over mensen die onterecht een Wajong krijgen maar dat geldt volgens mij voor alle uitkeringen. Ik ben verder groot voorstander van onze zorgstaat en betaal graag belasting voor mensen die het geld nodig hebben. Als ons zorgstelsel niet zo goed was zou ik bovendien deze medicijnen überhaupt niet kunnen betalen.

Goed, dit is een enorme lap tekst geworden maar ik heb met veel interesse de rest van de stukjes gelezen dus het leek me wel goed om dit toch te vermelden.

Ik heb zelf nooit een uitkering hoeven te vragen, gelukkig, daar tegenover woon ik wel samen met m'n vriend dus ik heb op die manier wel hulp. Ik snap best wel dat mensen er wat skeptisch tegenover staan, zeker omdat er soms misbruik van gemaakt wordt, maar ik kan me best wel inbeelden dat zulke hulp ook een zegen is als je volledig arbeidsongeschikt bent :/

quote:

Op zondag 15 augustus 2010 23:21 schreef saaw het volgende:
-knip-

Dit is gewoon bijna exact mijn verhaal alleen heb ik geen RA maar Bechterew en duurde het bijna 10 jaar voor ik een diagnose had. Daarvoor bleef men het gooien op te snel groeien en/of meniscus en dat het vanzelf wel over zou gaan als ik uitgegroeid was.

De eerste klachten die ik had waren n..v. een blessure die ik opgelopen had met volleyballen toen ik een jaar of 16 was en eigenlijk heb ik vanaf toen nooit meer kunnen sporten terwijl ik voorheen twee á drie keer per week ging volleyballen, twee keer per week hardlopen en een keer per week zwemmen.

Ik ben slijter geweest maar kon dit echt niet meer volhouden. Ben zelfs volledig ingestort met een half jaar in een revalidatiecentrum als gevolg omdat ik het toch probeerde. Na een jaar ben ik maar weer eens naar de toekomst gaan kijken en ik had al snel besloten dat ik mijn re-integratie niet af wilde laten hangen van de grillen van het UWV dus ik ben voor de twee jaar ziektewet om waren begonnen met een studie. Ik heb door ziekte inmiddels al wel anderhalf jaar studievertraging opgelopen maar ik hoop over drie á vier jaar klaar te zijn.

Dan post ik ook maar een stukje, even heel kort. Morgen moet ik naar het ziekenhuis, naar een nieuwe specialist, en misschien dat daar meer uitkomt dus dan update ik sowieso. Ik wil nu alvast het een en ander kwijt omdat ik hem vreselijk knijp voor morgen, ik zie er echt enorm tegenop.

3 jaar geleden kreeg ik een grote verstopping en ben ik bijna 3 maanden niet naar de wc geweest. Elke paar dagen naar de huisarts, gesmeekt of hij wat wilde doen, en uiteindelijk kreeg ik een heel milde dosis (die ze normaal aan baby's geven) wat natuurlijk niks uithaalde. Toen na 2 maanden op eigen houtje naar het ziekenhuis gegaan waar ik een klisma kreeg, hielp niks. Paar weken daarna nog een keer, en uiteindelijk kwam er wat uit dan. Na 3 maanden wil je niet weten hoeveel

Ik dacht dat de vreselijke buikpijn, gasvorming, kramp allemaal daarmee te maken had en dat ik nu weer beter was. Mis. Nadat de ontlasting eruit was, begon het vrolijk opnieuw. Uiteindelijk een doorverwijzing gekregen naar de kinderarts die me liet opnemen. Een paar maanden in het ziekenhuis gelegen, ze hebben alleen een echo gemaakt. Daarop konden ze niks zien omdat er te veel lucht en ontlasting in m'n darmen zat, dus ze lieten het maar zo. Toen ontslagen uit het ziekenhuis.

Na een paar maanden ging het nog niet beter en niemand wilde een onderzoek doen, dus een andere darmarts gezocht. Die heeft toen een kijkoperatie gedaan, maar hij kon maar een paar cm naar binnen, daar zat een grote blokkade. Dus keek hij maar niet verder en stopte hij maar Toen heeft hij zelf ook het contact daar beeindigd omdat hij niks kon vinden.

Inmiddels zat ik al aan een enorme dosis laxeertabletten en elke week of 2 weken moet ik weer ophogen. Steeds meer pijn, complicaties van het gif van die pillen, en hoe verder m'n darm kapot gaat en hoe kleiner de kans dat hij nog kan herstellen. Het duurt nu al 3 jaar en in die tijd heb ik een echo, foto en kijkoperatie gehad waarop ze niks konden zien omdat alles te vol zat en er een blokkade zat. 3 jaar van m'n jeugd heb ik al verspeeld, enorm veel pijn, misselijk, en vooral héél erg veel gas. Ik heb m'n lever verneukt door de pillen (nu 40 per dag, normaal mag je er 1), elke dag ben ik bang om de volgende niet te halen door m'n slechte leverfuncties en verstoorde mineralen. Allemaal omdat die dokters te lam zijn om verdomme een fatsoenlijk onderzoek te doen en een ontsteking als Crohn of CU uit te sluiten.

Hmm, dit klaagverhaal is veel langer geworden dan ik in eerste instantie bedoeld had, en dit is nog maar het topje van de ijsberg Maar hier laat ik het bij. Morgen dus naar een nieuwe darmarts en hopelijk luisteren ze eindelijk naar m'n smeekbede voor een scan. Als er maar een oplossing komt. Zelfs een stoma klinkt inmiddels als het paradijs. Daarmee kan ik tenminste leven, dan kan ik stoppen met die laxeerzooi.

Owja, waarom ik zo bang ben voor de nieuwe arts? M'n huisarts heeft een hoop onzin in m'n dossier gezet (van operaties die nooit gedaan zijn tot (psychische) aandoeningen die ik niet heb) en daar gaat zo'n arts toch altijd als eerste op af. En dadelijk word ik weer afgepoeierd met een psychiater of zo, terwijl ik psychisch toch vrij goed omga met alles. Ik ben al vaker gedwongen naar een psych gestuurd die me vervolgens gezond verklaarde, maar daarmee is weer wel een half jaar verloren.

jeetje heftig zeg, enorm veel sterkte morgen!!!

quote:

Op zondag 15 augustus 2010 23:48 schreef 08gnoT. het volgende:
Dan post ik ook maar een stukje, even heel kort. Morgen moet ik naar het ziekenhuis, naar een nieuwe specialist, en misschien dat daar meer uitkomt dus dan update ik sowieso. Ik wil nu alvast het een en ander kwijt omdat ik hem vreselijk knijp voor morgen, ik zie er echt enorm tegenop.

3 jaar geleden kreeg ik een grote verstopping en ben ik bijna 3 maanden niet naar de wc geweest. Elke paar dagen naar de huisarts, gesmeekt of hij wat wilde doen, en uiteindelijk kreeg ik een heel milde dosis (die ze normaal aan baby's geven) wat natuurlijk niks uithaalde. Toen na 2 maanden op eigen houtje naar het ziekenhuis gegaan waar ik een klisma kreeg, hielp niks. Paar weken daarna nog een keer, en uiteindelijk kwam er wat uit dan. Na 3 maanden wil je niet weten hoeveel

Ik dacht dat de vreselijke buikpijn, gasvorming, kramp allemaal daarmee te maken had en dat ik nu weer beter was. Mis. Nadat de ontlasting eruit was, begon het vrolijk opnieuw. Uiteindelijk een doorverwijzing gekregen naar de kinderarts die me liet opnemen. Een paar maanden in het ziekenhuis gelegen, ze hebben alleen een echo gemaakt. Daarop konden ze niks zien omdat er te veel lucht en ontlasting in m'n darmen zat, dus ze lieten het maar zo. Toen ontslagen uit het ziekenhuis.

Na een paar maanden ging het nog niet beter en niemand wilde een onderzoek doen, dus een andere darmarts gezocht. Die heeft toen een kijkoperatie gedaan, maar hij kon maar een paar cm naar binnen, daar zat een grote blokkade. Dus keek hij maar niet verder en stopte hij maar Toen heeft hij zelf ook het contact daar beeindigd omdat hij niks kon vinden.

Inmiddels zat ik al aan een enorme dosis laxeertabletten en elke week of 2 weken moet ik weer ophogen. Steeds meer pijn, complicaties van het gif van die pillen, en hoe verder m'n darm kapot gaat en hoe kleiner de kans dat hij nog kan herstellen. Het duurt nu al 3 jaar en in die tijd heb ik een echo, foto en kijkoperatie gehad waarop ze niks konden zien omdat alles te vol zat en er een blokkade zat. 3 jaar van m'n jeugd heb ik al verspeeld, enorm veel pijn, misselijk, en vooral héél erg veel gas. Ik heb m'n lever verneukt door de pillen (nu 40 per dag, normaal mag je er 1), elke dag ben ik bang om de volgende niet te halen door m'n slechte leverfuncties en verstoorde mineralen. Allemaal omdat die dokters te lam zijn om verdomme een fatsoenlijk onderzoek te doen en een ontsteking als Crohn of CU uit te sluiten.

Hmm, dit klaagverhaal is veel langer geworden dan ik in eerste instantie bedoeld had, en dit is nog maar het topje van de ijsberg Maar hier laat ik het bij. Morgen dus naar een nieuwe darmarts en hopelijk luisteren ze eindelijk naar m'n smeekbede voor een scan. Als er maar een oplossing komt. Zelfs een stoma klinkt inmiddels als het paradijs. Daarmee kan ik tenminste leven, dan kan ik stoppen met die laxeerzooi.

Owja, waarom ik zo bang ben voor de nieuwe arts? M'n huisarts heeft een hoop onzin in m'n dossier gezet (van operaties die nooit gedaan zijn tot (psychische) aandoeningen die ik niet heb) en daar gaat zo'n arts toch altijd als eerste op af. En dadelijk word ik weer afgepoeierd met een psychiater of zo, terwijl ik psychisch toch vrij goed omga met alles. Ik ben al vaker gedwongen naar een psych gestuurd die me vervolgens gezond verklaarde, maar daarmee is weer wel een half jaar verloren.

Ach wat naar. Hopelijk gaat het morgen beter met deze nieuwe arts.
Neem je deze hoeveelheid laxeermiddelen uit jezelf of wel op doktersadvies? Vind de dosis wel een beetje eng eigenlijk.

quote:

Op zondag 15 augustus 2010 23:58 schreef MinderMutsig het volgende:

[..]

Ach wat naar. Hopelijk gaat het morgen beter met deze nieuwe arts.
Neem je deze hoeveelheid laxeermiddelen uit jezelf of wel op doktersadvies? Vind de dosis wel een beetje eng eigenlijk.

De dosis is ook eng. De vorige arts zei dat ik zelf maar moest kkijken wat werkte, maar sindsdien heb ik zoveel meer moeten ophogen.. Ik slikte er toen nog 10 of 15, nu inmiddels 40. In februari dit jaar nog 25 of zo. Maar het is gewoon een dilemma, de ontlasting moet er uit, maar met minder lukt het niet. Ik heb geen keuze, of het is eigenlijk een onmogelijke keuze. Of m'n lijf kapot maken, of maanden niet naar de wc kunnen tot het misgaat (waarbij komt dat ik een heel gevoelige darmwand heb en van 1 dag niet kunnen al enorm veel last heb, ik voel de drol dan messcherp zitten). Er moet gewoon een oplossing komen want dit kan niet langer.

En dankje 'Fijn' topic dit, om herkenning te vinden in andere jongeren die heel wat te voorduren hebben. Hierbij, sterkte iedereen

Even voor de studenten onder ons.. Als je dankzij een ziekte / handicap / ongeval what ever een jaar extra nodig hebt om te studeren en je recht op studiefinanciering verloopt.. Stap naar de decaan / studiebegeleider!
Je kan een jaar extra studiefinanciering krijgen

quote:

Op maandag 16 augustus 2010 00:26 schreef kwiwi het volgende:

[..]

Ik snap dat dus echt nog steeds niet.. Dat artsen zomaar opgeven zelfs als het duidelijk is dat er echt wat mis is zoals bij jou.

Ik heb hele uitgeprinte boekwerken moeten meenemen naar m'n arts om na 10 jaar klachten en doktersbezoeken eindelijk te 'bewijzen' dat ik toch echt een ziekte had en het niet tussen m'n oren zat. En nou kan ik me er bij mij nog wat bij voorstellen want je zag niet echt wat aan me op het eerste gezicht, maar bij jou is het toch duidelijk dat je niet met verzonnen klachten komt aanzetten

In ieder geval... Blijf op je strepen staan totdat je bent geholpen, op wat voor manier dan ook. En sterkte/succes morgen

Mijn ouders hebben de huisartsenpost gebeld toen ik met een longembolie letterlijk half lag te stikken..
Na half uur liggen was ik wat bijgekomen en stelde de huisartsenpost een griepje vast
Gelukkig vertrouwde mijn ouders het voor geen meter en werd het uiteindelijk via 112 gespeeld en stond er met 5 minuten een huisarts op de stoep en weer 5 minuten later een ambulance

quote:

Op maandag 16 augustus 2010 00:26 schreef lynda het volgende:
Even voor de studenten onder ons.. Als je dankzij een ziekte / handicap / ongeval what ever een jaar extra nodig hebt om te studeren en je recht op studiefinanciering verloopt.. Stap naar de decaan / studiebegeleider!
Je kan een jaar extra studiefinanciering krijgen

Goede tip inderdaad.
Een kijkje nemen bij Handicap en Studie overigens ook.

quote:

Op maandag 16 augustus 2010 00:28 schreef kwiwi het volgende:

[..]

Ik heb het toevallig net toegewezen gekregen voor komend jaar Maar goede tip inderdaad
Overigens kan een studentendecaan ook veel betekenen wat betreft (kleine) aanpassingen tijdens colleges/tentamens mocht het nodig zijn voor iemand.

En ook dat!
Ik wist altijd maar vaag van ja er is een decaan maar nadat iemand het als tip gaf ben ik blij dat ik daar langs ben geweest!
Krijg nu nog om de zoveel tijd een mailtje hoe het gaat of ik laat ff mijn hoofd zien van hoi ben er nog!


Helaas is mijn studiefin nu echt afgelopen.. dan maar 1 jaar lenen