Mag ookquote:
Preciesquote:Op vrijdag 16 juli 2010 19:58 schreef Muks het volgende:
Wij hebben voor een leerling op school (puber met ppd-nos) ook dagritmekaarten gemaakt.
Klein en voor op zijn grote map, zo weet hij precies wat er komt en wat hij mee moet nemen (per vak)
Doordat ook de lessen allemaal redelijk het zelfde verlopen bij mijn vak (helaas niet bij andere vakken) zien we dat hij het dit jaar heel goed heeft gedaan en het zoveel prettiger voor hem is. Ook de andere leerlingen varen er wel bij, VMBO-ers zijn vaak gebaat bij ritme, maar ja dat is ook voor sommige docenten lastig
Lieverd je bent geen slechte moeder, het voelt zo ik weet het maar je bent het echt niet. En ja het blijft 'scheidrechteren ' en ja het kan even duren voordat dat minder wordt of voor jezelf makkelijker. Ik ervaar zelf dat het makkelijker is als je zinnen gebruikt die opgebouwd zijn volgens geef me de 5. Ook voor Tyler geeft dat structuur en houvast. Is het misschien een idee om op het moment dat het misgaat Kim aan tafel te laten 'werken' (bijv. stickers plakken, boekje lezen of puzzeltje maken)?? Boos worden heeft m.i. geen zin (en je voelt jezelf naarder als je een hele dag telkens boos moet worden) en zo geef je Kim even rust en structuur (geen prikkels aan tafel).quote:Op woensdag 28 juli 2010 15:26 schreef _Ingrid_ het volgende:
Tnx oxy. Ik voel me erg slecht onder, een slechte moeder. Ze heeft het niet bij andere kinderen, alleen bij Tyler.
Ik voel me dan ook schuldig tegenover allebei. Met de komst van Tyler is Kims wereld verstoord. Toen hij mobiel werd het agressieve begonnen. Dat had ze eerder nooit.
En tegenover Tyler dat hij het allemaal te verduren heeft. En vast minder aandacht krijgt. En dat is niet eerlijk.
Lieve lieve schat je bent geen slechte moeder, je bent gewoon een moeder die geconfronteerd wordt met moeilijke omstandigheden. Neem alle hulp aan die je kan, wees dingen voor (voor zover dat kan door je bijvoorbeeld in te lezen en tips uit te proberen), bescherm Tyler EN WEES LIEF VOOR JEZELF!!!quote:Op woensdag 28 juli 2010 15:26 schreef _Ingrid_ het volgende:
Tnx oxy. Ik voel me erg slecht onder, een slechte moeder. Ze heeft het niet bij andere kinderen, alleen bij Tyler.
Ik voel me dan ook schuldig tegenover allebei. Met de komst van Tyler is Kims wereld verstoord. Toen hij mobiel werd het agressieve begonnen. Dat had ze eerder nooit.
En tegenover Tyler dat hij het allemaal te verduren heeft. En vast minder aandacht krijgt. En dat is niet eerlijk.
Misschien helpt de plakkertjes-tip van hierboven, Ingrid? Ik vind het in ieder geval een hele goeie die ik uit ga proberen met Lukas. Voor hem is een verbod namelijk weg zodra het woord uitgesproken en dus weg is, dus een plakker met een rood kruis en boos gezichtje is dan een permanente "NEE" misschien!quote:Op woensdag 28 juli 2010 19:06 schreef Lois het volgende:
...
En alle kindjes gaan op ontdekkingstocht, klimmen in boekenkasten e.d., maar onze kindjes leren het wat langzamer en dus zul je het "NEE!" eindeloos moeten herhalen. Of, om het voor jezelf makkelijker te maken, sommige dingen gewoon verplaatsen/weghalen.
Je kan 100 keer zeggen "dat moet ze maar leren dat ze daar niet aan mag komen" en dat klopt ook, maar in dit geval zal je het wel 1000 keer moeten zeggen voor ze het leert en soms moet je gewoon lief zijn voor jezelf en die boeken tijdelijk even wegstoppen in een doos ofzo zodat je die strijd in ieder geval niet hoeft te voeren.
Lijkt op mijn kamp, waar ik nu nog van bij moet komen! (afgelopen vrijdag, kwam ik terug).quote:Op woensdag 28 juli 2010 21:05 schreef Mwanatabu het volgende:
Dierentuin, pretpark, speeltuin, zwemmen alles zit erin
Hey lekker ding Hoest?quote:Op woensdag 28 juli 2010 21:20 schreef Sitethief het volgende:
Ik skip zo een beetje door dit topic heen, maar ik vroeg me af hoe ouders met autistische kinderen naar de toekomst kijken. Zie je bijv. hoop voor de toekomst of krijg je niet de gelegenheid verder te kijken dan de dag van vandaag. Dit omdat ik zelf Asperger heb en me probeer te verplaatsen in mijn ouders die twee autistische kinderen hebben (Mij en een van mijn drie zusjes.) Ik heb er nooit echt bij stilgestaan, wel onbewust natuurlijk. Gelukkig, of misschien niet, kwam de diagnose voor mij en mijn zusje pas op latere leeftijd (resp. 16 en 17 jaar).
(En voor mensen die nieuwsgierig zijn naar wat er precies omgaat in het brein van een autist, feel free to pick my brain!)
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |