Zwangerschap en geboorte deel 649

quote:

Op zaterdag 22 mei 2010 19:26 schreef pessie het volgende:

[..]

Jammer dat je daarom geen borstvoeding mag geven. Mijn moeder heeft 1 keer 6 weken borstvoeding kunnen geven en daarna stopte het, bij de overige 6 kwam er überhaupt niets op gang. Ben dus bang dat er bij mij ook niets op gang komt. Heb wel kraamzorg met bv-certificaat en lactatiekundige ingeschakeld, maar ik blijf het spannend vinden. Vooral omdat mn borsten weer flink gekrompen lijken en er dus helemaal geen melk uit mij komt.

En manlief heeft de lades bijna af moeten daarna alleen nog even geverfd!

Tijdens heel mijn zwangerschap zijn mijn borsten helemaal niet veranderd (ik droeg tijdens mijn bevalling nog dezelfde bh als voor mijn bevalling) en er is geen druppel melk uitgekomen tijdens heel mijn zwangerschap. Heb me helemaal niet voorbereid op het geven van borstvoeding (mijn man heeft de brochures rond borstvoeding op zondag meegebracht naar het ziekenhuis toen ik op vrijdag bevallen was) en toch dronk Thomas 45minuten na de bevalling al aan de borst.
Maak je er niet te druk in, dat heeft nu toch geen zin. Eens je bevallen bent, heb je nog tijd genoeg om je zorgen te maken en hulp in te roepen als het niet zou lukken.

quote:

Op zaterdag 22 mei 2010 16:55 schreef amaranta het volgende:

[..]

Die hebben wij ook. Lekker grote kofferruimte,wel nodig met 2 kinderwagens soms.

Ik heb het hier nog gezegd hé Mijn man was tijdens de zwangerschap niet te vinden voor een tweede kind (heel het gedoe met fertiliteit enzo), maar hij wou wel die auto. En op een bepaald moment zei hij: "ja, maar je weet natuurlijk nooit, moest er ooit een tweede komen dan zou die grote kofferruimte wel heel handig zijn." Ik heb hem maar direct gezegd dat hij nu niet meer moet afkomen dat hij geen tweede wil

quote:

Op zaterdag 22 mei 2010 22:11 schreef huuphuup het volgende:

[..]

Maar ten alle tijden ben ik Huup en die heeft nu eenmaal gewoon én een partner én een kind. En dus ben ik beiden, partner én moeder. En niet in de eerste plaats partner en daarna pas moeder.

Ja, dat dus! En het feit dat ik de deur uit zou gaan, zonder kind, maakt me niet minder moeder, dus die zorgen etc. nemen voor mij dan opeens exponentieel toe

Maar, we hebben hier allebei wel zoiets dat het wel erg belangrijk is om je 'vrij te voelen' om individueel dingen te ondernemen. Nu vind ik een boek lezen in mijn uppie al een hele onderneming, en de man rent graag hard. Ook gaat hij 1 keer in het half jaar zelf op pad, avondje uit, of dagje de stad in. Even tot zichzelf komen. En dan is ie weer thuis met frisse energie, en ik geniet van zijn verhalen . Ik ga weleens naar lezingen en dan past de man op. Zo proberen we te voorkomen dat het ouder- en partnerschap eventuele verdere 'individuele ontwikkeling' stopt, en dat er geen verwijten komen onderling.


IJs is in de aanbieding... Kopen? Maar dan moet ik het helemaal zelf opeten, want de man is zo goed bezig (AL 14 kilo afgevallen sinds begin april!!!!) en ik wil eigenlijk toch een beetje op mijn 'lijn' letten. Vorige zwangerschap maar 7 kilo, geheel onbewust overigens, aangekomen, en was dus weer heel snel op oude gewicht en ook vrji snel daar onder... Lijkt me wel ideaal is dat weer lukt.... _{Ik ben ooit opeens bijna 20 kilo aangekomen in 3 maanden, en dat vond ik zo naar en heb me zo slecht gevoeld, beetje een trauma aan over gehouden....}

Ach, laat ik eens gezellig de knuppel in het hoenderhok smijten en vertellen hoe wij de geboorte van onze verse dochter hebben ervaren.

Het begon al leuk: Wij komen binnen voor een ingeleide bevalling. Mijn echtgenote, haar moeder (voor wat geestelijke onderteuning) en ik (zei de gek). Bij de deur van de verloskamer wordt m'n schoonmoeder al tegengehouden. Beleid zegt dat er behalve de partner niemand bij mag. Okee, dan wachten we wel even op de gynaecoloog. Ook die zegt dat 't niet mag. Ik vraag 'm of ik het dus juist begrepen heb dat ik m'n schoonmoeder maar gezellig met de bus, trein en nog een bus naar huis moet sturen. Ja dus.

Het is dat ze dat pilletje al opgeduwd hadden, anders waren we al direct naar een ander ziekenhuis gegaan...

Goed. In de verloskamer. Heidi ligt op 't bed en ik pak al wat zooi uit de koffer. Boekje voor haar, boekje voor mij, videocameraatje... Begint een verpleegster panisch te worden, want volgens haar was het niet verantwoord dat ik de bevalling zou filmen. Het zou zonder mijn medeweten wel eens op youtube komen staan. Jongens zeg, ik heb nog nooit beeld van een videocassette spontaan naar youtube zien springen...

Intussen moet ik even dringend vijf minuten ergens zijn. Ik weet dat de bevalling nog niet aanstaande is, dus dat kan wel even. Kom ik terug, zegt een verpleegster tussen neus en lippen door dat ze maar even de vliezen hebben gebroken. "Goed van ons, hè?" Nee muts, daar had je ook wel even mee kunnen wachten...

Okee. Bevalling zelf. Verloopt goed, dochterlief komt er vlot uit, ik mag de navelstreng doorknippen en dochter ligt lekker bij Heidi op de buik/borst. Daar mag ze net zo lang liggen totdat Heidi aangeeft dat ze wel gewogen en gemeten mag worden. De panische verpleegster is gelukkig al naar huis, dus filmen is geen probleem meer.

Moeder en dochter krijgen een kamer toegewezen. Eigenlijk is het een éénpersoonskamer, maar gezien de drukte staan er twee bedden. Dat is lekker krap; met drie man visite staat de hele kamer vol...

De laatste avond wordt besloten om onze dochter - ze ziet een beetje geel - onder de blauwe lamp te leggen. Geen probleem, dat gebeurt wel met meer babies. Om 20:00 wordt er een lamp boven het wiegje gerold en aangesloten. Ik ga rustig naar huis omdat ik morgen vrouw en kind mag komen halen. Om 22:00 belt m'n vrouw: Ze zijn lamp en kind komen halen om op een aparte afdeling verder te gaan. Heidi in paniek. Ik zeg haar dat ze maar even moet vragen of ze naar onze dochter mag. Tien minuten later belt ze terug: MAG NIET...

's Morgens om 8:00 krijgt ze onze dochter terug van een nacht onder de lamp. Bij het luierverversen merkt ze ineens dat het stompje navelstreng tot tegen het buikje is afgeknipt... Dat hebben we echt nog nooit meegemaakt.

Gelukkig zijn we nu al een week thuis, maar als we ooit nog eens moeten bevallen zal het ofwel thuis, ofwel in een ander ziekenhuis dan Turnhout zijn. Wat een baggertent.

Klinkt als een zeer bijzondere gebeurtenis, en fijn dat er zo meegedacht wordt, _not

Maar moest toch wel even lachen om:

quote:

Op zaterdag 22 mei 2010 23:50 schreef Daffodil31LE het volgende:
Wat een baggertent.

quote:

Op zaterdag 22 mei 2010 23:54 schreef Basboussa het volgende:
Klinkt als een zeer bijzondere gebeurtenis, en fijn dat er zo meegedacht wordt, _not

Maar moest toch wel even lachen om:
[..]

Ja, er zou iemand een slotje op moeten zetten

Daffodil31LE ,dat klinkt idd als een baggertent,niet leuk


Wat ik me afvraag,jullie schrijven over jullie relatie als de kleine er eenmaal is maar hoe is/was ie tijdens de zwangerschap?Hoe reageren de (toekomstige) papa's.Mijn man was is het begin heel blij en vond het helemaal leuk maar hoe dichter bij het komt hoe benauwder die het krijgt eigenlijjk en weet zich er weinig raad mee _{Erg prettig dus NOT}

Knut en ik vinden een weekendje samen, of een avondje samen gewoon fijn. Dat heeft voor ons niets te maken met werken aan de relatie, want die is gewoon prima. Voor het slapen gaan praten we sowieso de dag altijd even door bijvorbeeld. Maar het is ook prettig om eens ongestoord tegen elkaar aan te hangen en een film te kijken.
Of geeks als wij zijn, de hele dag een LAN-party te houden met vrienden, terwijl Yade tot het bot toe verwend wordt bij mijn schoonouders.

Anyways! De nachtvoedingen hebben wij als volgende verdeeld. Moet Knut de volgende dag werken, doe ik de nacht. Is hij vrij, slaap ik lekker door.
Zo zijn we allebei happy, kan Knut gewoon werken met iig 5 uur slaap (we gaan pas naar bd rond 23:30 en hi staat op rond 5:30) en kan ik mijn slaap wel inhalen overdag.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 07:00 schreef Guess. het volgende:
Daffodil31LE ,dat klinkt idd als een baggertent,niet leuk


Wat ik me afvraag,jullie schrijven over jullie relatie als de kleine er eenmaal is maar hoe is/was ie tijdens de zwangerschap?Hoe reageren de (toekomstige) papa's.Mijn man was is het begin heel blij en vond het helemaal leuk maar hoe dichter bij het komt hoe benauwder die het krijgt eigenlijjk en weet zich er weinig raad mee _{Erg prettig dus NOT}

Ik heb al een kindje uit mijn vorige relatie. Dat ging en gaat prima met mijn nieuwe vriend..
Maar een man kan zich moeilijk voorstellen hoe het is om echt vader te zijn.
Het idee snappen ze wel maar het blijft vaak een ver van hun bed show tot het er echt is.
Wij voelen de schopjes, de kwaaltjes en hebben de hormonen voor ons is het er nu al heel duidelijk en voor een man is er voornamelijk de weet dat het er is.

Ik ben ook niet ingesteld op een hele vrolijke man die maar blijft roepen hoe fijn het is.
Ik ben nu 14 weken bijna 15 en ik ben zeer tevreden met een aai over mijn buik en de vraag hoe het echt met mij gaat. Hij is lief voor me, zegt af en toe dat ik een hele goede moeder ben en zeurt niet als ik alweer voor de 3e keer in een weekend trek heb in de Mcdonalds ik ben dus zeer tevreden
In mij verandert er zo veel. Bij hem is er alleen de weet van een kindje. Dat is lastig soms lijkt me.

En hoe een man tijdens de zwangerschap met de komst van de baby omgaat hoeft niet zoveel te zeggen over hoe hij straks met de baby zelf omgaat. Mijn lief hield het huishouden draaiende toen ik tijdens mijn zwangerschap niet meer zoveel kon, maar hij heeft nooit urenlang tegen mijn buik liggen praten, begreep niet goed waarom het kopen van de eerste kleertjes speciaal was voor me en hij vond de pretecho niks aan. Hij is nu de leukste en liefste papa denkbaar voor Ivan.

Hij gaat trouwens nog steeds heel anders om met Ivan dan ik. Ik zing Dikkertje Dap en hij zingt Ivanhoe, ik geef hem duizend kusjes en hij bungelt hem ondersteboven. Het is voor Ivan juist leuk dat hij zo zijn eigen dingen heeft met zijn papa en mama. Wat volgens mij helpt is als de moeder net na de bevalling de baby niet al te zeer naar zich toetrekt. Ik heb het idee dat het vaderschap voor mijn lief leuker werd toen ik weer aan het werk ging en hij de ruimte kreeg om op zijn eigen manier met Ivan om te gaan. Wat dat betreft is het misschien zelfs wel een voordeel dat jullie flesjes gaan geven, Guess. Je man kan in een vroeg stadium al dezelfde dingen met de baby doen als jij.

Claudia, echt ik herken zoveel in wat jij schrijft _{ook dat ordelijke enzo en ik ben erg blij om te lezen dat dat nu bij jou ook goed gaat, dat je Ivan laat knoeien met eten enzo dat biedt hoop voor mij}

Mijn meneer is ook niet zo van het praten tegen mijn buik. En dat ik hysterisch door de kamer ren als ik weer een koopje (schoenen ) heb gescoord voor het kind, daar heeft ie ook niet zoveel mee (maar hij is het wel van me gewend dus kijkt er niet heel raar meer van op). De 3D echo was voor hem wel weer heel tof, omdat het voor het eerst écht tastbaar werd.. Maar hij zegt ook altijd: super die zwangerschap, maar pas als ze er straks is zal het echt gaan leven... Hij leeft dus wel mee, maar op zijn manier. Vond het soms wel jammer dat ie niet zo enthousiast met me mee deed (voor mijn gevoel dus, want van binnen is ie zeker wel enthousiast) maar nu weet ik gewoon dat dat wel goedkomt als Roelofje er eenmaal is

Denk dat ik straks naar de achtergrond verdwijn en hij en zijn dochter de beste maatjes worden

Ik ben ook echt van plan om na de bevalling alles te delen. Hij kan het allemaal net zo goed als ik (borstvoeding wat minder ) en zal sommige dingen anders doen dan ik, maar dat is niet slechter want wie zegt dat mijn manier de beste is? Zo leert Roelofje ook dat er meerdere wegen naar Rome leiden.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Henk heeft mijn zwangerschap van Shenaya niet zo fijn ervaren.. Hij werd zelf ziek en bleek een angststoornis te hebben dus hij heeft echt angsten gehad voor alles wat er bij mij of om ons heen gebeurde.. Hij ging trouw mee naar elke VK afspraak maar kan me voorstellen dat dat voor een vent niks aan is (op de echo's na)
Gelukkig ervaart hij het dit keer allemaal wel bewust! Hij gaat niet meer mee naar de VK afspraken, alleen de echo afspraken is hij mee geweest en van de week toen ik heftige weeen heb gehad.. Hij knuffelt af en toe met mijn buik en praat er tegen meer eigenlijk niet.. Maar soms zie ik m heel stiekem naar mijn buik kijken

Henk is dus ook een hele lieve papa en helemaal gek met het mensje wat er ineens is.. Ik ben bijv. met Shenaya rustig aan het kleuren en boekje aan het lezen, Henk die zwiept haar ook in de rondte enz.

Wat je zegt Claudia het is heel leuk als je kind met de ouders iets aparts heeft!
Kan me wel voorstellen dat een man weinig kan met een zwangerschap.. wij voelen en ervaren alles en hun hangen er maar een beetje bij..

Loenieke, Henk riep heel hard bij Shenaya eens maar nooit weer! Nu is nummer 2 op komst en praat ie ineens al over nummer 3... Eeeeuuuuhhh?!

Orea herkenbaar dat verhaal over je man!
Das hier ook wel zo eigenlijk
Oke laatst had ik nog even een moment van je vind t niet leuk bladiebladiebla. Toen was t ook zo van ik vind t ook allemaal spannend. Jij voelt t allemaal en ik niet. Normaal weet ik dat ook allemaal wel. En ik weet ook wel dat ie niet voor z'n lol de hele zolder verbouwd en dat ie t allemaal echt wel leuk vind. (hormonen )
En die spoiler (dat heeft ie hier dan weer niet)

En wat betreft burgerlijkheid, dat zijn wij al jaaaaaaaaaaren
Ik geloof dat R al sinds zijn 20e ofzo al een Opel Zafira. (zo'n 4/5 jaar dus)

In de mailbox:

quote:

Beste Babyinfo lid,
Misschien is je baby al geboren,maar waarschijnlijker is het dat je aan het genieten bent van de laatste weken met z'n tweeën (of met je al bestaande gezin).

Ja, genieten, laten we het zo noemen.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 11:09 schreef Baldria het volgende:
In de mailbox:
[..]
Ja, genieten, laten we het zo noemen.

Het wordt idd vervelend zodra je over de uitgerekende datum gaat, zelfs als je het zelf nog niet zo probleem vindt dan word je wel gek van al die mensen die bellen om te vragen of de baby er nog niet is...
Want uiteraard zou je het hen niet vertellen als de baby er al wel was

En ik heb wel vertrouwen in de vaderschapskwaliteiten van mijn Lief.
Toen ik zoonlief begin deze maand naar het vliegveld in Düsseldorf zou brengen heeft mijn Lief 's morgens eerst even Duits liggen praten tegen mijn buik, onder het mom van "als hij/zij vandaag Duits om zich heen hoort, is het een stuk beter als hij dat eerst van mij hoort"

quote:

Op zondag 23 mei 2010 11:21 schreef Soneal het volgende:

[..]



Het wordt idd vervelend zodra je over de uitgerekende datum gaat, zelfs als je het zelf nog niet zo probleem vindt dan word je wel gek van al die mensen die bellen om te vragen of de baby er nog niet is...
Want uiteraard zou je het hen niet vertellen als de baby er al wel was

Ik ben al vaak gebeld door broer/zus/ouders... Heb gisteren maar vertelt dat we echt "meteen" bellen zodra het geboren is, dat we ze heus niet vergeten.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 11:09 schreef Baldria het volgende:
In de mailbox:
[..]

Ja, genieten, laten we het zo noemen.

Maar toch wel van het feit dat ze nog IN je buik zit en daar lekker aanwezig is? _{(Dat vond ik heel gek, de eerste ochtend mezelf omdraaien en niet geplokt worden van binnen)}

Ik ga me hier afmelden meiden, dank jullie wel voor jullie gelukwensen, complimenten en ook al postte ik hier nooit zoveel, veel steun aan al jullie verhalen heb ik zeker wel gehad.

Dames, "fijn" om te lezen dat mijn man niet de enige is die zo reageert,nu heeft mijn man het wel erg extreem ,heb het er erg moeilijk mee en daar werken mijn hormonen ook niet aan mee natuurlijk

quote:

Op zondag 23 mei 2010 11:26 schreef Morretje het volgende:

[..]

Maar toch wel van het feit dat ze nog IN je buik zit en daar lekker aanwezig is? _{(Dat vond ik heel gek, de eerste ochtend mezelf omdraaien en niet geplokt worden van binnen)}

Nope, ook dat vind ik nu maar vervelend.^{maar ik kan mij wel voorstellen dat als het straks geboren is, dat je dat kan missen} Het doet allemaal zo'n pijn als het beweegt, maagzuur. Het zit gewoon te krap nu. Mijn huid doet ook gewoon ongelooflijk veel pijn en voel het "scheuren" als het beweegt.
En ik ben natuurlijk wel opgelucht als ik het voel bewegen (gelukkig je leeft nog), maar eigenlijk heb ik echt zoiets van: ja leuk, maar kom er maar uit. Heb nu veel meer tijd om na te denken over de bevalling en ik merk dat dat niet echt bevorderlijk is.

Moet zeggen dat ik het nooit zo "mooi" en "bijzonder" heb gevonden om het kindje te voelen. Eerder raar en onwerkelijk.

Lies gaaf zo'n grote auto! Hoef je je kinderwagen niet in te klappen als je die ergens mee naartoe neemt .

Wat betreft manlief, het begon allemaal heel onwerkelijk voor hem _{ook voor mij trouwens} Maar op een gegeven moment kon hij de baby voelen bewegen, en dat was voor hem wel echt een beetje een turning point. Hij heeft vervolgens uitgezocht welke kinderwagen het beste bij ons zou passen, en toen is hij meubels gaan maken. Waar hij echt bijna mee klaar is . Ook heeft hij de kinderkamer behangen/geverfd. En tegenwoordig gebeurt het regelmatig dat hij even tegen mn buik praat, als in "ja, jij doet je mama lekker even pijn door zo te trappen, mag nog wel even hoor, dan kan papa je ook voelen bewegen". En als hij 's nachts wakker wordt omdat ik wakker lig door bewegende baby vind ie het heel leuk om zn hand erop te leggen en te voelen. Mijn man is veel meer een doener, hij vind het leuk af en toe mee te gaan naar de verloskundige maar hij kan zich helemaal uitleven op het uitvoeren van mijn ideeën in de kinderkamer.

Son, wat klinkt dat ontzettend grappig!

Pessie wat een goed idee nog niet eens aangedacht.. kan ze uitgeklapt zo de auto in rijden !

Oh hier ook nog even, hier zit de doelgroep ik heb een TE toffe lange zomer positie jurk in V&A gezet. Nog gloedjenieuw, maar krijg mijn tieten er echt niet meer in

quote:

Op zondag 23 mei 2010 11:21 schreef Soneal het volgende:

[..]



Het wordt idd vervelend zodra je over de uitgerekende datum gaat, zelfs als je het zelf nog niet zo probleem vindt dan word je wel gek van al die mensen die bellen om te vragen of de baby er nog niet is...
Want uiteraard zou je het hen niet vertellen als de baby er al wel was

Ik heb het toch tegen één iemand eens gezegd "Oops, zijn we jou vergeten verwittigen ofzo?"
Ik vond het zelf helemaal niet erg om over tijd te gaan. Was ook uitgegaan van een nog latere datum en was echt aan het genieten van de laatste weken (dat krijg je als er helemaal niets begint te rommelen ) en om dan elke dag een aantal telefoontjes of smsjes te hebben... op den duur werd ik het een beetje beu